Na koniec dzisiejszej modlitwy porozmawiaj z Panem Jezusem o tym, jak tobie udaje się realizować różne zadania, które masz do wykonania: co ci wychodzi, a co wciąż sprawia problemy. Powierz Bogu te wszystkie sprawy.

Jezus mówi do Piotra: „Wypłyń na głębię!” (Łk 5, 4). „Piotr i jego pierwsi towarzysze zaufali słowu Chrystusa i zarzucili sieci”… Kto otwiera serce Chrystusowi, pojmuje nie tylko tajemnicę własnej egzystencji, ale również tajemnicę swego powołania, i wydaje obfite owoce łaski… Żyjąc Ewangelią sine glossa, chrześcijanin staje się coraz bardziej zdolny miłować tak jak Chrystus i postępuje zgodnie z Jego wezwaniem: «Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5, 48). Stara się On trwać w jedności z braćmi we wspólnocie Kościoła i oddaje swe siły na służbę nowej ewangelizacji, aby głosić zdumiewającą prawdę o zbawczej miłości Boga i dawać jej świadectwo.

Droga młodzieży, chłopcy i dziewczęta, to do was kieruję w szczególny sposób wezwanie Chrystusa, by «wypłynąć na głębię»… Zaufajcie Mu, słuchajcie Jego pouczeń, wpatrujcie się w Jego oblicze, wytrwale słuchajcie Jego słowa. Pozwólcie, by to On ukierunkowywał wasze poszukiwania i aspiracje, określał wszystkie wasze ideały i pragnienia serca… Myślę również o słowach skierowanych przez Maryję, Jego Matkę, do sług w Kanie Galilejskiej: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2, 5). Drodzy młodzi, Chrystus chce, byście «wypłynęli na głębię», a Najświętsza Panna zachęca, byście nie wahali się pójść za Nim. Niech z każdego zakątka ziemi płynie, wspierana macierzyńskim wstawiennictwem Matki Bożej, żarliwa modlitwa do Ojca niebieskiego o «robotników na Jego żniwo» (por. Mt 9, 38):

Jezu, Synu Boży,
w którym mieszka
pełnia Bóstwa,
Ty wzywasz wszystkich ochrzczonych,
by «wypłynęli na głębię»,
idąc drogą świętości.
Wzbudź w sercach młodych
pragnienie,
by być świadkami potęgi
Twej miłości w dzisiejszym świecie.
Napełnij ich Twym Duchem
męstwa i roztropności,
aby potrafili
odkryć pełną prawdę
o sobie i swym powołaniu.
Zbawicielu nasz,
posłany przez Ojca, by objawić
Jego miłosierną miłość,
obdarz Twój Kościół
młodymi ludźmi
gotowymi wypłynąć na głębię,
aby ukazywać
pośród braci
Twą obecność,
która odnawia i zbawia.

Najświętsza Dziewico,
Matko Odkupiciela,
niezawodna Przewodniczko na drodze
prowadzącej do Boga i bliźniego,
Ty, która zachowywałaś
Jego słowa
w głębi swego serca,
wspieraj
swym macierzyńskim wstawiennictwem
rodziny
i wspólnoty kościelne,
aby pomagały młodym
udzielić wielkodusznej odpowiedzi
na wezwanie Pana.
Amen.

*******

XV NIEDZIELA ZWYKŁA B
12 lipca 2015 r.

I.  Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

Amazjasz, kapłan w Betel, rzekł do Amosa: “<Widzący>, idź, uciekaj sobie do ziemi Judy. I tam jedz chleb, i tam prorokuj. A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą”. I odpowiedział Amos Amazjaszowi: “Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i Pan rzekł do mnie: <Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego>”.
(Am 7,12-15)

II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: “Co Bóg mówi do mnie?”.

Betel było jedną z dwóch świątyń, w których odbywał się kult bożka Baala, mający być konkurencyjny wobec kultu Jedynego Boga w Jerozolimie. Odpowiedzialni za ten kult kapłani mocno byli uzależnieni od władzy królewskiej. Troszczyli się też o “czystość nauczania” na terenie świątynnym, czyli o to, aby nikomu nie przyszło do głowy krytykować władzę, mówić coś złego przeciwko niej, wzywać władzę do poprawy życia, stylu rządów. Stąd taka zdecydowana reakcja kapłana Amazjasza na nauczanie proroka Amosa. Występując w swej obronie Amos podkreśla, że nie jest z rodu prorockiego, nie jest “zawodowym” prorokiem. Jego profesja to pasterstwo i uprawianie sykomor. Amos nawet nie myślał opuszczać swoich owieczek, przerywać nacinanie sykomor, ale nie miał wyjścia. To Pan go wybrał i posłał do narodu Izraelskiego z nakazem prorokowania. Była potrzeba, aby mieczem słowa naciąć serca ludzi z państwa północnego i usunąć z nich szkodliwe dla życia soki.

Czy jeżeli chodzi o obronę Bożych spraw potrafię się narazić nawet władzy, mówiąc prawdę, upominając, wzywając do poprawy i nawrócenia? Wprawdzie nie jestem zawodowym prorokiem, to jednak z faktu przyjęcia sakramentu chrztu i bierzmowania uczestniczę w funkcji prorockiej Pana Jezusa, czy o tym pamiętam? Jestem prawdziwym czy fałszywym prorokiem? Czy nie tylko moje słowa, ale też i styl życia mają charakter prorocki? Czy nie dziwię się temu, że moje prorokowanie na rzecz Pana często spotyka się ze zdecydowanym sprzeciwem nie tylko ze strony władzy, jej przedstawicieli, ale też także ludzi będących blisko mnie, nawet ludzi, których życie wydaje się być oddane Panu Bogu? Czy mam świadomość, że ten sprzeciw może być słowny, ale też zakończony próbą zamachu na moje życie? Czy zdaję sobie sprawę, że zaniechanie posługi prorokowania naraża wielu ludzi na brnięcie w zło i grzeszne postępowanie?

Pomodlę się o to, abym w czasie wakacji nie zapomniał o moim prorockim rodowodzie w Jezusie Chrystusie.

III  Oratio: Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej “lectio” i “meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed nim będzie kroczyć sprawiedliwość,
a śladami Jego kroków zbawienie…
(Ps 8,13-14)

IV Contemplatio: Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg

***

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS
Centrum Formacji Duchowej – www.cfd.salwatorianie.pl )
Poznaj lepiej metodę kontemplacji ewangelicznej według Lectio Divina:
http://www.katolik.pl/modlitwa.html?c=22367

__________Copyright (C) www.Katolik.pl 2000-2014 ____________

*******

Zaufać w pełni

Wprowadzenie do modlitwy na XV Niedzielę zwykłą, 12 lipca

Tekst: Ef 1, 3 – 14 oraz Mk 6, 7 – 13

Prośba: o pełne zaufanie Bogu i oddanie Mu prowadzenia swojego życia.

1.   Spójrz najpierw na Ewangelię. Jezus posyła swoich uczniów by głosili Ewangelię oraz wypędzali złe duchy mocą Chrystusa. Mają niczego nie zabierać ze sobą, oprócz laski. Można powiedzieć że sam Bóg chce być ich zabezpieczeniem. Nawet o chleb mają się nie martwić, a przecież jest on konieczny do życia. Pomyśl o tych rzeczach, przedmiotach, bez których nie wyobrażasz sobie życia. Pomyśl także o osobach, do których jesteś przywiązany (co samo w sobie może być i często jest dobre). Przypomnij sobie również, co Jezus miał ze sobą, kiedy rozpoczynał publiczną działalność głoszenia Ewangelii. Może w Twoim życiu nie chodzi o ubóstwo w sensie materialnym, ale za tym słowem zawsze idzie ubóstwo duchowe, czyli całkowita zależność od Boga. Za tym idzie zaufanie Jemu we wszystkim. O tym właśnie rozważaj.

2.   W tym świetle spójrz na czytanie z listu do Efezjan. Paweł mówi w nim o tym wszystkim, czym Bóg nas napełnił, co nam dał, ofiarował, czego nam nie skąpił. Pisze również o tym, że mamy udział w Chrystusie, czy nie oznacza to także udziału w Jego losie, który miał tu na ziemi? Życia w ubóstwie, zaufaniu do Ojca i całkowitym powierzeniu się Jemu, wydaniu ludziom i służeniu im? Kiedy te dwa teksty się ze sobą zestawi, to można zobaczyć, że Bóg zabiera nam nasze ludzkie zabezpieczenia i podpórki, ale w zamian daje samego siebie i wszystko, co nam jest do życia potrzebne. Co się w Tobie rodzi pod wpływem dzisiejszej lektury? Wyraź to Bogu. Może będzie to wdzięczność, a może lęk o siebie. Porozmawiaj z Nim o tym, co się w Tobie zrodziło.

http://e-dr.jezuici.pl/zaufac-w-pelni/

********

COŚ ZA COŚ

Zaproszenie Jezusa do swojego życia i pozwolenie Mu, by działał sprawia, że każdy człowiek napotkany w moim życiu staje się bratem i siostrą. Co więcej On sprawia, że ja staję się dzieckiem i pozwalając Mu się prowadzić, pozwalam się prowadzić tym, których to właśnie On posyła do mnie. To jest takie piękne. Dzięki Ci za to Jezu +

http://marekcssr.blog.deon.pl/2015/07/11/cos-za-cos/

******

APOSTOŁOWIE JEZUSA CHRYSTUSA –
WYSŁANNICY SŁOWA

Jeśli komunia święta eucharystyczna i komunia święta duchowa mają to samo znaczenie (wskazuje na to również bp Jean-Paul Vesco w swojej książce poświęconej duszpasterstwu niesakramentalnych), to dlaczego jedną rozwodnicy ponownie poślubieni mogą praktykować, a drugiej (tej sakramentalnej) już nie?

W Bibliotece Tygodnika Powszechnego ukazała się kolejna pozycja. Tym razem jest to książka księdza profesora Wacława Hryniewicza Blask miłosierdzia. W pewnym momencie (odnosząc się do zakazu przyjmowania przez osoby rozwiedzione i ponownie zaślubione Komunii świętej) jeden z najwybitniejszych polskich teologów stawia kilka ważnych pytań: “Czy Kościół ma prawo odmawiać sakramentów ludziom rozwiedzionym, żyjącym w nowych związkach? Czy te sakramentalne misteria są tylko dla ludzi cnotliwych, wybranych i sprawiedliwych? Któż z nas jest wystarczająco sprawiedliwy i dobry, jeżeli nawet Jezus zabronił uczniom nazywać dobrym siebie samego? «Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg» (Łk 18, 19). Czy komunia jest jedynie nagrodą dla arystokratów cnoty? Czy nie jest także lekarstwem dla grzesznych ludzi? «Zdrowi nie potrzebują lekarza, lecz ci, którzy się źle mają» (Mk 2, 17) – przekonywał Jezus. Nie są to słowa na wiatr. Eucharystia jest nie tylko posiłkiem, “wiatykiem” na drogę życia, ale również lekarstwem”.

W świetle tych pytań wraca raz jeszcze kwestia, co począć z Eucharystią, z komunią świętą w odniesieniu do osób, które żyją w związkach niesakramentalnych? Czy istnieje jakakolwiek możliwość, aby mogły one przyjmować komunię świętą?

Wydaje się, że pewnym rozwiązaniem może być propozycja komunii świętej duchowej. Przypomnienie tej wielowiekowej tradycji dokonało się w ostatnich latach niejako w dwóch odsłonach. Najpierw Jan Paweł II w swojej ostatniej encyklice Ecclesia de Eucharistia (pkt 34) zachęcił do praktykowania komunii świętej duchowej. Fakt, że powołał się przy tym na świadectwo świętej Teresy z Avila sprawił wrażenie, jakoby komunia święta duchowa była drogą dla tych, którzy ze względów fizycznych (brak kapłana, choroba) czy też racji kulturowych nie mogą przyjąć komunii świętej eucharystycznej. Ale papież ani słowem nie wspomina o dyspozycji moralnej wiernego. Powtarzam: przywołanie świętej Teresy Wielkiej pozostawia wrażenie, że dyspozycje wiernego praktykującego komunię świętą duchową i przyjmującego komunię świętą eucharystyczną muszą być takie same.

Czy takie było zamierzenie Jana Pawła II, czy też chciał jedynie, przywołując nieco zapomnianą praktykę komunii świętej duchowej, najzwyczajniej w świecie podeprzeć to swoje zaproszenie autorytetem jednej z największych mistrzyń życia duchowego? Trudno odpowiedzieć, gdyż Benedykt XVI, nawiązując w swojej adhortacji Sacramentum Caritatis (pkt 55) do tych intuicji Jana Pawła II, zmienił nieco perspektywę. Napisał bowiem: “Nawet wtedy, kiedy nie jest możliwe przystąpienie do sakramentalnej Komunii, uczestnictwo we Mszy św. pozostaje konieczne, ważne, znaczące i owocne. W tej sytuacji dobrze jest żywić pragnienie pełnego zjednoczenia z Chrystusem, za pomocą, na przykład, praktyki komunii duchowej, przypomnianej przez Jana Pawła II i polecanej przez świętych mistrzów życia duchowego”. Kontekst wydaje się jednoznacznie sugerować, że prawo do komunii świętej duchowej mają także ci, którzy, z racji moralnych, nie mogą przyjmować komunii świętej eucharystycznej.

Czym zatem jest komunia święta duchowa? Zasadniczo sprowadza się ona do trzech aktów wiernego: aktu wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa w Eucharystii; aktu miłości skierowanej właśnie ku Jezusowi oraz aktu pragnienia, aby Jezus zechciał wejść w życie, w historię wiernego. Tak komunię świętą duchową opisuje francuski teolog i duszpasterz małżeństw Michel Martin-Prével. On również podkreśla (zgodnie zresztą z duchowością eucharystyczną), że jedna i druga komunia przynieść może te same owoce.

Ale właśnie to prowokuje do dalszych pytań. Jeśli komunia święta eucharystyczna i komunia święta duchowa mają to samo znaczenie (wskazuje na to również bp Jean-Paul Vesco w swojej książce poświęconej duszpasterstwu niesakramentalnych), to dlaczego jedną rozwodnicy ponownie poślubieni mogą praktykować, a drugiej (tej sakramentalnej) już nie? Klasyczna odpowiedź (zawarta w Familiaris consortio Jana Pawła II) brzmi, że dopuszczenie niesakramentalnych do komunii świętej eucharystycznej wprowadziłoby wiernych w błąd co do doktryny o nierozerwalności ważnie zawartego sakramentu małżeństwa. Praktykując zaś komunię świętą duchową, nikt z wiernych nie musi dawać temu wyraz na forum publicznym, zewnętrznym.

Wszystkie wspomniane przeze mnie trzy akty komunii świętej pragnienia można dokonać w przysłowiowej izdebce swojego serca. Niejako poza oczami innych wiernych. Zdaje się, że podobna intencja towarzyszy wskazaniom Kościoła, który poleca, aby niesakramentalni, żyjący jak brat i siostra, do komunii eucharystycznej przystępowali poza swoją parafią, czyli tam gdzie nikt nie rozpoznaje ich sytuacji życiowej.

W związku z tym trzeba byłoby postawić pytanie, czy powinno się jakimś gestem ujawniać, upubliczniać fakt praktykowania komunii świętej duchowej? Jedna z propozycji niektórych Kościołów (tak dzieje się chociażby we Francji i w Holandii) polega na tym, aby w trakcie Eucharystii niesakramentalni uczestniczyli w procesji komunijnej i przyjmowali błogosławieństwo, co miałoby być jakimś znakiem, ujawnieniem ich wewnętrznej dyspozycji.

Nie sposób nie dostrzec innej poważnej obiekcji wobec komunii świętej duchowej. Na czym miałaby polegać jej materialność – istotna przecież w ekonomii sakramentalnej? Komunii świętej eucharystycznej taką materialność gwarantuje chleb i wino, w komunii duchowej takiego wymiaru materialnego jednak brakuje.

Czym zatem jest Komunia święta duchowa? Realnym przyjęciem Jezusa Chrystusa, który przychodzi do grzesznego człowieka (przy założeniu, że wszyscy jesteśmy grzesznikami, a nie tylko niesakramentalni), czy też pewną subiektywną namiastką komunii z Jezusem, której pragniemy?

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,2052,problem-z-komunia-duchowa-dla-rozwodnikow.html

*******

Białe małżeństwo uratowało naszą wiarę

Jerzy i Małgorzata

Pan Bóg nigdy nie znudził się naszymi grzechami, ani grzechami tego świata. Wiem, że wciąż czeka na każdego człowieka, nigdy nie zostawia nas samych, zawsze wyciąga rękę, pomaga wstawać i wyrwać się z sideł zła oraz daje łaskę przebaczenia…

Urodziłam się w rodzinie katolickiej, takiej trochę letniej, gdzie bywało czasem dobrze, gdzie razem z rodzicami i dwójką starszego rodzeństwa szliśmy do Kościoła. Jednak codzienność i inne problemy często nas przygniatały. Szukałam bliższej relacji z Bogiem, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie. Szereg codziennych obowiązków, Kościół w dużej odległości od domu i lęk mojej mamy o to by nie wracać późno do domu,  utrudniały mi zaangażowanie w działalność młodzieżowych grup kościelnych. Były więc tylko niedzielne Msze św., gdzie zawsze czułam się dobrze, gdzie odczuwałam bezpieczeństwo, pokój, miłość i dobro.
Kiedy poznaliśmy się z Jerzym 24 lata temu zawirował nam cały świat.
Im bardziej broniliśmy się przed wzajemną obecnością i fascynacją, tym bardziej przyciągaliśmy się do siebie. To było zakazane uczucie, Jerzy kilka lat wcześniej zawarł małżeństwo sakramentalne z inną kobietą (było bezdzietne). Zaraz jednak był ich rozwód cywilny i nasze wspólne przekonanie, że taka miłość jak nasza rzadko zdarza się w życiu. Nie potrafiliśmy z niej zrezygnować. Przed moją ostatnią szczerą spowiedzią wiedziałam już, że nie dostanę rozgrzeszenia, że nie przystąpię do stołu Pańskiego. Nie docierały do mnie wówczas żadne argumenty kapłana i rodziny, która próbowała odwieść mnie od naszych planów. Przepraszałam jedynie w głębi serca i modlitwie Pana Boga za nasze zamiary i decyzje, przepraszałam za rozpacz mojej mamy, za cierpienie i ból jakie wyrządzamy innym ludziom. Będąc już w stanie błogosławionym, rozpoczęliśmy wspólną wędrówkę przez życie. W skrytości serca złożyłam wówczas obietnicę, że uczynię wszystko, by nie oddalić się od Boga, od Kościoła, że ponosząc konsekwencje naszych decyzji – będziemy trwać na JEGO warunkach. Nie prosiłam o wiele, nie oczekiwałam rozwiązującego nasze problemy postępu w Kościele, nie krytykowałam dekalogu, bo wiedziałam że to my sami przymknęliśmy drzwi do naszego zbawienia. Jerzy nieśmiało, lecz bardzo ufnie bliżej poznawał Kościół, zbliżał się do Boga i ogrzewał w Jego cieple. A gdy Pan Bóg w swej łaskawości obdarzył nas w krótkim czasie dwójką zdrowych dzieci, dziękowaliśmy mu za ten cud i żyliśmy dalej uczęszczając wszyscy na niedzielne Msze św. Staraliśmy się przekazywać synom wiarę i wartości chrześcijańskie. Chłopcy wcześnie zostali ministrantami.

Pan Bóg  nigdy nie zapominał o nas, stawiał ludzi i znaki na naszej drodze, potwierdzające, że nie “odpuścił nas sobie”, i że choć łamiemy Jego przykazania, to wciąż jest tuż obok. Często odczuwaliśmy Jego opiekę i obecność, choć co raz bardziej dokuczał nam głód eucharystyczny. Na pewnych rekolekcjach dla małżeństw niesakramentalnych, po rozmowach przeprowadzonych z Księdzem Sądu Duchownego w Poznaniu pojawiła się nadzieja. I tak na początku 2000 roku Jezry złożył w naszej nowo powstałej diecezji wniosek o stwierdzenie nieważności swojego małżeństwa sakramentalnego. Co raz częściej z ogromną ufnością modliliśmy się także w tej intencji, cierpliwie czekając za zamkniętymi drzwiami, do których wierzyliśmy, że my także posiadamy klucz.
Już w tamtym czasie, odczuwaliśmy głęboką potrzebę przynależności do jakiejś wspólnoty, grupy modlitewnej. I choć Kościół Katolicki nigdy nas nie odtrącał, to nie było łatwo funkcjonować w życiu Kościoła posiadając status niesakramentalnych; może brakowało pewności, wiary, a może to nie był jeszcze odpowiedni czas?
O Medugorje słyszeliśmy wcześniej od naszego przyjaciela, który jeździł, opowiadał, przekazywał orędzia Matki Bożej i zachęcał. Dzięki jego inicjatywie i zaangażowaniu w grudniu 2000 roku utworzyliśmy przykościelną grupę modlitewną “Królowej Pokoju”, gdzie spotykamy się do dziś 2 razy w miesiącu, czerpiąc wzorce z modlitw wieczornych i adoracji Pana Jezusa w Medugorje. To ważna i cenna dla nas wspólnota, która przygarnia wiernych, którzy chcą w modlitwie zbliżać się do Boga Najwyższego. Na pierwszym jej spotkaniu w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, razem z kilkoma innymi osobami przyjęliśmy z rąk kapłana  Szkaplerz Karmelitański – znak wyrażający macierzyńską miłość Maryi, którą my z dumą i szacunkiem odwzajemniamy. Teraz już po niemal 14 latach łączności z Matką Bożą Szkaplerzną widzę, jak bardzo się nami opiekowała, pomagała żyć, podejmować decyzje i jak krętymi drogami prowadzi nas do Chrystusa.
Odpowiadając na zaproszenie Matki Bożej Królowej Pokoju, pierwszy raz pojechałam do Medugorje w 2001 roku wraz ze starszym synem, na 2 tygodnie przed jego I Komunią św. Wspaniała atmosfera modlitwy, śpiewu, otwartości i świadectw stworzyła w autokarze niepowtarzalny klimat, zniknęły wszystkie obawy i wątpliwości. Już wtedy w podróży dostrzegłam mały cud, że mój bardzo nieśmiały na co dzień syn, garnął się do prowadzenia modlitwy różańcowej przez mikrofon. Cały wyjazd był bardzo piękny i niezwykły pod każdym względem. Modlitwy, adoracje Pana Jezusa na Krzyżu i w Najświętszym Sakramencie, spotkania z widzącymi, rozmowy, wędrówki na góry: Krizevac i Podbrdo oraz serdeczność i rozmodlenie tysięcy ludzi z całego świata sprawiały, że chciało się tam zostać, ale także gorzko zapłakać nad swoim losem. Pielgrzymka do Medugorje była bardzo dobrym czasem na głębokie przemyślenia.
Pielgrzymowaliśmy potem w inne miejsca święte w kraju i za granicą, prosiliśmy i często otrzymywaliśmy potrzebne łaski od Boga Najwyższego. Dziękując za wszystko czuliśmy, że sami z siebie tak mało ofiarowujemy. O kruchości istnienia i przemijaniu na tym ziemskim świecie, dotkliwie przekonaliśmy się oboje z Jerzym, gdy w krótkim czasie każdemu z nas nagle zmarł rodzony brat (obaj w wieku 40 lat). Świadomi tego, że Chrystus umarł za nas na Krzyżu, że wciąż daje nam siebie pod postacią Chleba, co raz bardziej tęskniliśmy za Nim nie mogąc przystąpić do Stołu Eucharystycznego. Pod wpływem tych wszystkich okoliczności, a przede wszystkim dzięki Łasce Boga Najwyższego oraz opiece Matki Najświętszej, po wielu rozmowach i modlitwach dojrzeliśmy do podjęcia wspólnej decyzji o życiu w białym małżeństwie – jak brat i siostra. Inspirujące i dodające wiary, że takie decyzje nie są zarezerwowane tylko dla ludzi w podeszłym wieku, było świadectwo białego małżeństwa, jakie przeczytaliśmy wówczas w “Miłujcie się”. Moja pierwsza spowiedź św. po niemal 11 latach była dla mnie ogromnym przeżyciem, była wychodzeniem z półmroku, była wichurą, która wymiatała z życia nazbierane śmieci, była przepustką do światła, do Chrystusa i jego przeogromnej miłości. Bóg czekał na nas cierpliwie tyle lat, pozwolił przewracać się, ranić, ale także podnosić, dojrzewać i wzrastać.

Nie była to jednak łatwa decyzja. Mieliśmy wówczas 34 i 42 lata.  Chcąc razem dalej iść przez życie i wychowywać młodych jeszcze wówczas synów, musieliśmy na nowo poukładać życie i ukształtować nasze wzajemne relacje. Eliminując z życia małżeńskiego seks, staraliśmy się umocnić wszelkie inne więzi jakie nas łączyły, a było ich wiele. Szatan nie dawał jednak za wygraną, podsuwał pokusy, rozbudzał zmysły i wyobraźnię, wskazywał i szydził z naszych słabości. My jednak dzięki Bogu i Matce Najświętszej nieustannie trwaliśmy w swoim postanowieniu złożonym przed Bogiem w obecności ks. Dziekana. Byliśmy silniejsi, mieliśmy już przecież narzędzia do walki, mieliśmy możliwość przystępowania do sakramentu pokuty i pojednania oraz Eucharystii, bo Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?
Wstępnie zakładaliśmy, że wytrwamy w naszym postanowieniu rok, najwyżej dwa – do zakończenia sprawy w Sądzie Biskupim, że to będzie nasza pokuta i ofiara w pozytywne dla nas rozstrzygnięcie. Rzeczywistość okazała się nieco inna. Czekanie  na wyrok sądu bardzo się dłużyło, a sprawa stała niemal w miejscu. W międzyczasie przychodziły pokusy wynajęcia wyspecjalizowanej kancelarii prawniczej, która profesjonalnie zajęłaby się poprowadzeniem sprawy, czy też interweniowania przez osoby trzecie. Jednak od początku wiedzieliśmy, że nie o to nam chodzi. Całkowicie zdaliśmy się na Opatrzność, wewnętrznie przekonani, że tylko rozstrzygnięcie w takim duchu ma sens. Po ponad 7 długich latach zapadł wyrok – dla nas był niekorzystny. Bezradność, rozgoryczenie i w pewnym sensie poczucie niesprawiedliwości przemykały po głowie i w sercu tuż po ogłoszeniu wyroku. Kiełkował bunt, z którym walczyliśmy w modlitwie. Rozpatrzenie przez II instancję nie zmieniło orzeczenia.
Po chwilowym rozczarowaniu, z pokorą przyjęliśmy decyzję sądu i podejmując wspólną zgodną decyzję, zostaliśmy przy dotychczasowych postanowieniach o czystości naszego związku. Nie mogliśmy kolejny raz odwrócić się od cierpliwego i miłosiernego  Boga. Nauczyliśmy się pielęgnować naszą wzajemną platoniczną miłość poprzez codzienny uśmiech, szacunek, zrozumienie, dobre słowo, wspólną modlitwę oraz wzajemne wsparcie. Pan Bóg nauczył nas patrzeć nie tylko na siebie wzajemnie, lecz razem w tym samym kierunku. To ogromna łaska, jaką zostaliśmy obdarzeni, bo wiemy, że sami na takiej drodze nie dalibyśmy rady. Z dumą patrzymy także na naszych dorosłych, ale wciąż jeszcze młodych synów wierząc, że wartości jakie im przekazaliśmy oraz świadectwo naszego życia zaowocują pozytywnie w ich dorosłości. W naszym codziennym życiu, jak w każdym innym pojawiają się czasem problemy czy różnice poglądów. Jednak dzięki łasce Najwyższego, codziennej modlitwie oraz miłości, która wciąż nas łączy potrafimy wykazywać wobec siebie dużo zrozumienia, cierpliwości i dobrej woli. Jesteśmy osobami dość otwartymi i radosnymi. Posiadamy duże grono znajomych, jednak przyjaciół dobieramy z rozwagą. Nie obnosimy się z naszą sytuacją, ale i nie ukrywamy jej. Nasze odpowiedzi na zadawane w tym temacie pytania czasem zadziwiają, czasem traktowane są jako niewiarygodne, czasem wzbudzają ciekawość albo litość, ale myślę, że zawsze dają sporo do myślenia.
W tym roku po raz trzeci pojechaliśmy do Medugorje. Zawieźliśmy w sercu wiele intencji, próśb, a nade wszystko podziękowań. Zawieźliśmy 12 lat nowego życia. Prosiliśmy Boga za pośrednictwem Mateczki Najświętszej Królowej Pokoju o potrzebne łaski, aby móc żyć tak, by podobać się Panu Bogu, by dzięki Jego Miłosierdziu zasłużyć na Królestwo Niebieskie. Nieoczekiwanie dane nam było na tym wyjeździe doświadczać wielokrotnej manifestacji złego w zniewolonym człowieku, który na drodze nawrócenia walczy o uwolnienie.   Uświadomiłam sobie wówczas, że pomimo naszych wcześniejszych błędnych życiowych decyzji Pan Bóg w swej łaskawości wciąż pozwala nam trwać przy sobie, z naszymi wadami i grzechami, które Go ranią niczym ciernie; że wciąż możemy zginać swoje kolana, adorować Jezusa, modlić się i dziękować; że wciąż możemy otworzyć usta, by przyjąć Ciało Chrystusa. Pan Bóg ukazał nam swoją wielkość i siłę, ponad wszelką wątpliwość potwierdził świętość sakramentów oraz moc kapłaństwa. Zdmuchnął jak huragan najdrobniejsze okruchy zwątpienia, jakie dobijają się do naszych serc i umysłów wszelkimi sposobami z otaczającego, zlaicyzowanego świata.
Pan Bóg nigdy nie znudził się naszymi grzechami, ani grzechami tego świata. Wiem, że wciąż czeka na każdego człowieka, nigdy nie zostawia nas samych, zawsze wyciąga rękę, pomaga wstawać i wyrwać się z sideł zła oraz daje łaskę przebaczenia. Daje nam siebie w Komunii św. by nas umacniać i wciąż przemieniać nasze serca, a jeśli tylko zwrócimy się do Niego, to On będzie kierował naszym życiem i udzielał swoich łask oraz dawał siły do walki ze złem. Budzi się jednak we mnie wciąż wątpliwość, czy to jest już wszystko co mogliśmy zrobić, by wyprostować ścieżki naszego krętego życia?

– Małgorzata (46 l.)
W okresie przed zawarciem niesakramentalnego małżeństwa moja wiara była w uśpieniu. Kościół odwiedzałem sporadycznie najczęściej z okazji świąt kościelnych. I choć nie miałem żadnych przeszkód, nie czułem wewnętrznej potrzeby spowiadania się i przyjmowania Komunii świętej. Uważałem, że do zbawienia wystarczy staranie się o to, by być dobrym i uczciwym człowiekiem.
Dopiero w naszym niesakramentalnym związku Małgosia pokazała mi jak ważny dla człowieka jest Pan Bóg i bliskość z nim. Rosła we mnie chęć zbliżenia się do Boga, zaprzyjaźnienia się z nim, a nasza sytuacja nie pozwalała na to. Spotkaliśmy na naszej drodze ludzi którzy uświadomili nam, że istnieje sposób na rozwiązanie naszego problemu. Wspólnie podjęliśmy tą niełatwą dla nas decyzję życia w “białym małżeństwie” jak brat z siostrą. Zbiegło się to z moją pierwszą wizytą w Medugorje gdzie po piętnastoletniej przerwie przystąpiłem do spowiedzi i komunii św. Było to wspaniałe oczyszczające uczucie, które dokonało się w tak cudownym miejscu.
Po ludzku wydaje się, że trwanie w naszej decyzji jest bardzo trudne. Od ponad 12 lat Pan Bóg daje nam codziennie siłę do tego oraz piękną, wzajemną miłość opartą na relacjach pozbawionych doznań cielesnych.

– Jerzy (54 l.)

http://www.deon.pl/religia/w-relacji/cialo-duch-seks/art,132,biale-malzenstwo-uratowalo-nasza-wiare.html

******

Warszawa: Pierwsi Syryjczycy składają wnioski

PAP / mc 11.07.2015

Pewnie nie raz widzieliśmy, jak duży pies wyprowadza swoją panią na spacer. Niby to kobieta trzyma smycz, ale kiedy pies zauważy kota – bez namysłu rusza za nim, a właścicielka pędzi za pupilem. A gdy ktoś rzuci takiemu brytanowi patyk – pani też za nim pobiegnie, razem z psem oczywiście.

To dość czytelny obraz naszych nieuporządkowanych przywiązań. Deklarujemy, że nie chcemy iść tam, dokąd nas prowadzą, ale nie jest to wcale takie proste…

Nieuporządkowane przywiązania to temat kluczowy w duchowości ignacjańskiej, a zarazem bardzo życiowy. Jeśli podejmiemy refleksję nad swoimi uczuciami – pokażą nam one, że w naszym życiu istnieją pewne przywiązania, które mocno ograniczają naszą wolność i dyspozycyjność wobec zaproszeń Boga. A że często przywiązujemy się w sposób nieuporządkowany do rzeczy bardzo dobrych, wręcz chwalebnych- konieczne jest właściwe zrozumienie tego zagadnienia, ponieważ pokusy w tej materii są bardzo subtelne.

BOGATY MŁODZIENIEC – UCZUCIE UJAWNIA PRZYWIĄZANIE

Najlepszym obrazem biblijnym pokazującym mechanizm działania przywiązań jest opowiadanie o bogatym młodzieńcu. Gdy zafascynowany Jezusem młody człowiek zapytał Go, co ma zrobić, by zostać zbawionym – usłyszał, że ma zachowywać przykazania, a następnie sprzedać wszystko, co posiada, iść za Panem. Na te słowa młodzieniec “odszedł zasmucony”, ponieważ “miał wiele posiadłości”. Zwróćmy uwagę, że pojawił się u niego smutek -uczucie wskazujące na przywiązanie, które nie pozwalało mu pójść za Jezusem. Był przywiązany jak liną do swojego majątku i nie potrafił go zostawić, ponieważ… nie był wolny.

Jak widać na powyższym przykładzie, niektóre uczucia są jak boje na wodzie, z zakotwiczeniem gdzieś pod powierzchnią. Wskazują nam one kierunek, w którym można znaleźć ukryte nieuporządkowane przywiązania. Często wiele boi ma jedno źródło zakotwiczenia. Przykładowo, gdyby ojciec wspomnianego młodzieńca rozkazał mu oddać trzecią część majątku -syn zdenerwowałby się. A gdyby któryś z jego kolegów zażartował: “Co by było, gdyby szarańcza zjadła wszystkie twoje plony?”- młodzieniec obraziłby się na niego. Dwa różne uczucia wskazują na jedno wspólne źródło: przywiązanie do majątku, z którego młody człowiek nie był w stanie zrezygnować, choć sam Jezus go o to poprosił. Nie znaczy to jednak, że człowiek ten nie mógł być zbawiony – przecież na pytanie o przykazania odpowiedział pozytywnie. Ale nie był zdolny dać z siebie więcej i odpowiedzieć na Boże wezwanie z hojnością.

PRÓŻNA CHWAŁA ŚW. IGNACEGO

Nieuporządkowane przywiązanie u bogatego młodzieńca dość łatwo było określić. Patrząc na źródło kilku boi, wystarczyło zejść parę metrów pod powierzchnię czystej wody i nazwać to, co tam się znajdowało. Podobnie jest z nieuporządkowanymi przywiązaniami do innych rzeczy (samochodu, domu) czy osób (dzieci, przyjaciela etc). Nie zawsze jest to jednak takie proste. Czasem zakotwiczenie znajduje się gdzieś na dnie mętnej wody, zagrzebane jeszcze kilka metrów w mule.

Aby pokazać, jak takie przywiązania funkcjonują, do czego prowadzą i co z nimi można zrobić – najlepiej posłużyć się przykładem św. Ignacego. Sam wielokrotnie pisał o swoim największym nieuporządkowaniu, czyli o pragnieniu “próżnej chwały” (pragnieniu bycia docenionym). Spójrzmy, do czego mogłoby ono doprowadzić, gdyby tego u siebie nie nazwał i nie uporządkował. Najprawdopodobniej też podejmowałby zadania, które byłyby bardzo trudne, dobre i wymagające. Ale tylko te, dzięki którym ojciec święty by go docenił, król napisał list z podziękowaniem, a współbracia pochwalili! Wszystko pięknie i na większą chwałę Bożą, lecz w ogóle nie brałby pod uwagę misji, w której pozostałby niezauważony i niedoceniony. Nie byłoby więc mowy o szukaniu woli Bożej – raczej o szukaniu siebie przy okazji szukania Boga.

W POSZUKIWANIU KORZENI

Innym przykładem głębszego przywiązania jest nieuporządkowana potrzeba bliskości. Ktoś może robić wiele dobrych rzeczy, być “z” i “dla” ludzi – ale będzie unikał sytuacji osamotnienia, wystawienia się na potencjalną krytykę lub odrzucenie. Oczywiście wszystko pod płaszczykiem większego dobra i chwały Bożej – bo jakżeby inaczej? Gdyby jednak Bóg zaprosił go do czegoś, co wymagałoby samotności i odrzucenia, to… może innym razem?

Zazwyczaj latami krążymy wokół tych głębszych przywiązań. Odkrywamy coraz to nowe boje i kotwice, schodzimy w mętnej wodzie aż do dna – a tam jest jeszcze muł! Czasami na modlitwie mamy doświadczenie dojścia do ściany, do muru, przez który nie można się już przebić. Najczęściej wtedy właśnie dotykamy czegoś głębszego i ważnego. I warto to przemodlić, a nie uciekać.

Taką boją jest też nierzadko autoerotyzm (zwany również masturbacją), na którym często pogrywa zły duch. Ludzie zmagający się z tym problemem z jednej strony często czują bezsilność, z drugiej natomiast – ogromne wyrzuty sumienia. A zły duch bezlitośnie je podsyca, udowadniając im, jacy są słabi, beznadziejni, grzeszni i jak daleko są od Boga. Tymczasem autoerotyzm – zwłaszcza po okresie dorastania – często jest znakiem, że w człowieku istnieją pewne napięcia, niezaspokojone potrzeby czy też nieuporządkowania, które w takiej formie znajdują sobie ujście. Lepsze jest więc, bez bagatelizowania problemu od strony moralnej, zbadać jego korzenie. Gdy się bowiem uporządkuje pewne rzeczy w życiu – ten problem często mija. Komuś, dla przykładu, może brakować bliskich relacji i te napięcia rozładowuje właśnie poprzez autoerotyzm. Gdy taka osoba zda sobie z tego sprawę i spróbuje nawiązywać relacje z ludźmi, pójdzie do wspólnoty, będzie bardziej dbać o przyjaźnie etc. – problem zazwyczaj mija lub przestaje być tak dokuczliwy.

GDY PIESMOCNO CIĄGNIE…

Św. Ignacy w swoich Ćwiczeniach nie zaleca wypleniać przywiązań – wyrzucać ich z życia i pozbywać się jak zarazy. Natomiast radzi bardzo mądrze, że należy je uporządkować.

Dobrą ilustracją działania naszych przywiązań jest obraz przywołany na początku tego artykułu. Duży pies wyprowadza swoją panią na spacer. Owszem, to ona trzyma smycz, ale kiedy pies zauważy kota – bez namysłu rzuci się za nim w pogoń, więc właścicielka, chcąc nie chcąc, ruszy za swoim pupilem. A gdy ktoś rzuci mu patyk – pani też za nim pobiegnie, pociągnięta przez psa. Podobnie i my działamy pod wpływem naszych nieuporządkowanych przywiązań. Deklarujemy, że nie chcemy iść tam, dokąd nas prowadzą – ale często idziemy.

Kolejny obraz przybliży nam, na czym polega porządkowanie życia według św. Ignacego. Ta sama kobieta i ten sam pies, ale teraz to pani wyprowadza go na spacer. Pies idzie przy jej nodze i nagle widzi kota. Już chce się wyrwać, ale słyszy: “do nogi!” i zostaje. A gdy ktoś rzuci mu patyk i pies chce za nim biec – usłyszy: “stój!” i zaczeka. Ale kiedy pies zostanie spuszczony ze smyczy, swobodnie może pobiegać. A gdy pani go zawoła – wraca. To jest obraz uporządkowanego życia. Mamy pewne potrzeby, upodobania i “miłości”, ale to nie one nami mają rządzić, lecz my nimi – nie wyrywając ich ani nie niszcząc, ale w mądry sposób dając im przestrzeń. Słowem, chodzi o wewnętrzną wolność.

WYCHOWAJ SWOJE PRZYWIĄZANIA

Od czego więc zacząć? Najpierw takie nieuporządkowane przywiązania trzeba zidentyfikować i nazwać. Zdarza się, że kiedy je odkryjemy i nazwiemy, szczególnie te głębsze – pojawi się pragnienie, by je usunąć. Jednak efekt tego byłby mniej więcej taki, jak przy zawracaniu rzeki kijem. A jeśli ktoś spróbuje na rzece postawić tamę – skończy się to w jedyny możliwy sposób: przez krótki czas będzie dobrze, a potem rzeka rozleje się w innych miejscach.

Dla przykładu: wyobraźmy sobie, że ktoś odkrywa w sobie nieuporządkowaną potrzebę bliskości. Może wtedy stronić od wszelkiego uznania, docenienia i bliskości z ludźmi – żeby, broń Boże, nie było śladów nieuporządkowania! Ignacy jednak mówi: “uporządkuj”, czyli: przyjrzyj się tej rzece, zobacz w jakim kierunku płynie, może skoryguj jej nurt. Zobacz, gdzie jej brzegi się sypią, i wzmocnij je. W przypadku potrzeby bliskości oznaczałoby to więc nie unikanie jakiejkolwiek bliskości – bo jej, po ludzku, potrzebujemy – ale bycie uważnym, aby nie pozwolić się zmanipulować przez daną potrzebę, czego obrazem był przykład psa wyprowadzającego swoją właścicielkę na spacer.

Jak sobie z tym poradzić? Św. Ignacy określa to dwoma słowami: agere contra– czyli: czyń przeciwnie. Najlepiej zobrazuje to prostowanie drzewa. Jeśli jest pochylone w jedną stronę – trzeba je na siłę przechylić w drugą, aż w końcu stanie prosto. Podobnie i tutaj: gdy ktoś jest zbyt przywiązany do samochodu – niech się modli, by wolą Bożą było, aby ten samochód oddał jakiejś fundacji. A gdy już będzie wolny wobec posiadania lub nieposiadania auta – będzie mógł w wolności rozeznać wolę Bożą. Samochód prawdopodobnie nadal będzie miał, ale już w inny, “wolny” sposób.

Nawiązując do głębszych przywiązań – ktoś może mieć nieuporządkowaną potrzebę bycia w centrum uwagi, więc poczuje zazdrość, gdy inny będzie chwalony, a nie on. W sytuacji, gdy kolega z pracy będzie na piedestale – może zacząć go oczerniać za plecami. Agere contra w takim wypadku polegałoby na tym, by wręcz cieszyć się z sukcesu kolegi i szukać okazji do pogratulowania mu osiągnięć. Z drugiej jednak strony, człowiek wolny będzie też umiał zdrowo się ucieszyć, gdy ktoś go doceni, bo tego po ludzku potrzebujemy. Obrazem takiego postępowania jest proces regulowania rzeki. Nie zawracamy rzeki kijem, nie stawiamy jej tamy, ale umacniamy jej brzegi tam, gdzie to jest konieczne. Nasze działania mają być nakierowane na uporządkowanie i wolność.

Powyższa refleksja zmierza ostatecznie do jednej rzeczy: by stać się wolnym. Mamy być wolni wobec rzeczy, wolni wobec osób – nie przestając ich kochać, a nawet kochając ich bardziej – a także wolni wobec własnych głębokich potrzeb. W jakim celu? Aby uwrażliwić się na głos Boga i na to, do czego On nas w życiu zaprasza.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1892,wygraj-z-nieuporzadkowanymi-przywiazaniami.html

********

Jakoś to będzie

Dariusz Piórkowski SJ

Nie bierz nic na drogę. Jakoś to będzie. Nie martw się. A jednak mam kłopot z dzisiejszą Ewangelią. Bo wydaje mi się, że żyjemy na innej planecie niż Jezus i apostołowie.

 

“I przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę”  (Mk 6, 8)

Jezus wysyła apostołów z misją. Więcej jednak mówi im o tym, jak mają spełniać tę misję, niż co mają głosić i robić. Chociaż o tym ich też wcześniej pouczył, bo jednak wzywali do nawrócenia, wyrzucali złe duchy i uzdrawiali chorych. Natomiast Ewangelista Marek dużo uwagi poświęca formie, postawom i obchodzeniu się z ludźmi w trakcie wykonywania misji.

 

Przede wszystkim, apostołowie są w drodze, a nie tkwią w jednym miejscu. Idą w nieznane, poza swoją rodzinę i znajomych. To rzecz ryzykowna, a czasem nawet niebezpieczna. Jezus wyposaża ich w coś, czego nie można kupić: władza nad chorobami i złymi duchami. Nie powinni się w niczym wyróżniać ani przykuwać szczególnej uwagi swoim wyglądem i stanem posiadania. Mają być prości i zwyczajni.

 

Apostołowie nie powinni się też zabezpieczać. Mają żyć z tego, co otrzymają. Samo ich życie bez sterty ciuchów, kont w bankach powinno być głoszeniem, że Bóg istnieje i nie zapomina o człowieku.

 

Zdumiewające są te wskazówki: żadnych pieniędzy, żadnych zapasów, żadnych ubrań. Można je jakoś zrozumieć, bo skoro Jezus mówi do Kościoła wędrującego, to rzeczywiście sporą uciążliwością byłoby wlec ze sobą i żywność, i ubranie. Kto był na dłuższej pielgrzymce, np. do Santiago de Compostela, ten wie, że wędrówka uczy szybkiego pozbywania się rzeczy. One po prostu za bardzo ciążą, a posiadanie powoduje ociężałość i lenistwo.

 

Żadnych rzeczy, tylko towarzystwo drugiego apostoła. Tylko człowiek do pomocy, ten obok mnie, ale też i napotkany życzliwy gospodarz, który ugości. Ktoś gościnny zawsze się znajdzie.

 

Pieniądze w sumie są fajne, bo dają poczucie władzy i kontroli. Jeśli mam pieniądze, to wydaje mi się, że coś mogę. A Jezus każe nie brać pieniędzy ze sobą, tylko zaufać, że “jakoś to będzie”.

 

No właśnie i tu mam problem. Bo wydaje się, że robimy dokładnie na odwrót. Biję się sam w piersi. “Jakoś to będzie” odczytujemy często jako znak niezdrowej spontaniczności, braku planowania, pójścia na żywioł. I nieraz tak właśnie postępujemy. Chyba nie o to chodzi Jezusowi. “Jakoś to będzie” to przeciwieństwo panicznego “Co będziemy jeść, co będziemy pić i w co się będziemy ubierać? (Nie lubię słowa “przyodziewać się”). To trudna postawa dzisiaj i dla księży, i dla świeckich.  Żyjemy w krajach, gdzie o wiele ważniejsze od tego, co otrzymujemy z urodzenia i łaski, są ubezpieczenia, zapomogi, kredyty, becikowe i zasiłki. Żeby coś dać z siebie, najpierw chcemy mieć. I nie wiem do końca, gdzie przebiega granica między roztropnym zabezpieczeniem a ciągłym tłumaczeniem, że nie mogę dać, bo ciągle mi brakuje to czy tamto. A chodzenie z domu do domu? Dzisiaj nawet odwiedziny kogoś bliskiego, wymagają uprzedniego “zdzwonienia się” i umówienia. Nagła wizyta nie zawsze jest mile widziana, bo adresata może nie być w domu albo pochłania go jakieś szczególne zajęcie.

 

I drugi kłopot. Zdumiewa to, jak doświadczenie apostołów różni się od sytuacji dzisiejszego Kościoła, zwłaszcza w krajach, w których chrześcijaństwo jest ugruntowane. Także u nas w Polsce. Jakże się to wszystko pozmieniało. I dlatego nie wiadomo w sumie, jak tę Ewangelię zastosować do współczesnych realiów, z naszymi parafiami, plebaniami, kuriami, z dzisiejszymi apostołami, którzy w większości wiodą “osiadły” tryb życia i ewangelizowania. Ta Ewangelia wydaje mi się heroiczna, dla wybranych. Bo dzisiaj to nie apostoł idzie do domu, ale dom przychodzi do apostoła. Ten, który głosi, właściwie nigdzie nie musi iść, co najwyżej na gościnę do parafian. Bo Kościół stał się instytucją, w tym wymiarze akurat podobną do teatru, sądu czy nawet supermarketu. A Franciszek mówi, by wyjść na peryferia.

 

Oczywiście, całą tę dzisiejszą Ewangelię można by zamknąć wnioskiem, że księża powinni żyć skromnie i poprzestawać na tym, co konieczne. Najwięcej pomyj w komentarzach internetowych wylewa się na księżowskie samochody i wystawne życie. Jezus nie mówi, że apostołowie mają głodować i chodzić obdarci. Sam kazał trzymać trzos z pieniędzmi. Bywało w nim nawet do 200 denarów, jak powiada apostoł Filip, który chciał kupić chleba dla tłumów. Jeśli wziąć denar za dniówkę i podzielić przez 13 mężczyzn (Jezus i apostołowie), to wyjdzie, że mieli oni w zapasie pieniądze na kilkanaście dni. Nie za mało, nie za dużo.

 

Ale kiedy patrzy się na to, co posiada Kościół jako instytucja, to często nie widać tej lekkości, równowagi i prostoty. Gdy Papież Franciszek ciągle o tym przypomina, wielu krzywi się na niego, bo, niestety, ma rację. I chyba nie chodzi o to, by wszystko sprzedać i wyjść na pustynię. Raczej idzie o odrzucanie pokusy, że będę o tyle skuteczny, o ile najpierw będę miał. A wzrost posiadania sprawia, że już się nie chce iść.

---

Redakcja DEON.pl poleca:

 

O ŻYCIU SZCZĘŚLIWYM W DOBIE KRYZYSU

ks. Zdzisław Józef Kijas OFMConv.

 

Ubóstwo ma to do siebie, że nigdy nie zanika. Biedę można pokonać, taki czy inny niedobór materialny da się z czasem zaspokoić, różne ziemskie pragnienia również można ugasić, ale ubóstwo pozostaje na zawsze.

Dzieje się tak, ponieważ ubóstwo jest wpisane w naturę człowieka, nierozerwalnie związane z jego życiem, myśleniem, pragnieniem, relacjami, które nawiązuje. Dotyka nie tylko jego egzystencji, ale także myśli i słów, które nie potrafią wyrazić w pełni tego, co czuje umysł.

Jednak to właśnie świadomość tego stanu jest drogą do autentycznego bogactwa. Ubóstwo jest bowiem słabością i zarazem mocą. Nie pozwala człowiekowi się poddać w obliczu trudności, zaprzestać poszukiwań szczęścia, nie pragnąć dobra. Przeciwnie, duchowo i intelektualnie czyni go ciągle młodym, gotowym do szukania szczęścia, do rozumienia innych ludzi.

Tylko człowiek ubogi jest gotów dzielić się z potrzebującymi.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1915,jakos-to-bedzie.html

 

***********

Oko w oko z samym sobą

Wojciech Werhun SJ

(fot. shutterstock.com)

Każdy z nas (i ty też) ma w sobie coś takiego, z czym czuje się źle, czego w sobie nie chce, co jest niewygodne. Coś, co chciałby odciąć i wyrzucić (bo takie rozwiązanie wydaje się najlepsze z możliwych). Problem jednak w tym, że to “coś” jest częścią ciebie, współtworzy twoje “ja” i twoją tożsamość.

Dla niektórych jest to wygląd, twarz, barwa głosu, nogi, choroba. Czasem coś, czego nie ma, np. amputowana kończyna albo zdolności. Dla innych jest to historia życia, wspomnienia o trudnych wydarzeniach lub obecna sytuacja życiowa. Czasem cechy charakteru, nieumiejętność radzenia sobie w życiu (np. ze stresem), sposób postępowania wobec innych. To wszystko ma wspólny mianownik: kiedy patrzę w lustro albo z kimś rozmawiam i przypomnę sobie o tym – wtedy dochodzę do wniosku, że jest ze mną źle, a przynajmniej mogłoby być lepiej. A to oznacza brak akceptacji siebie, czyli problem. Bardzo bolesny. I na tym się nie kończy. Bo jest to również furtka, przez którą zły duch może łatwo wejść do twego serca i bardzo cię osłabić. Powtórzę: BARDZO cię osłabić.
Załóżmy, że nie akceptujesz swojego głosu. Zaczynasz mówić konferencję i wydaje ci się, że wszystkim przeszkadza twój głos. W twoim sercu rodzi się wstyd i lęk. Opuszcza cię pokój. Denerwujesz się i konferencja wychodzi jak wychodzi.

 

ZOSTAŁEŚ ROZBROJONY PRZEZ ZŁEGO DUCHA.
Inny przykład? Nie akceptujesz swojego nosa. Spotykasz się z jakimś fajnym facetem, masz nadzieję na dłuższą znajomość (może to TEN?). Ale podczas spotkania masz wrażenie, że on ciągle obserwuje twój nos (Swoją drogą, niby na co innego miałby się gapić? Na łokcie?). Męczy cię ten wzrok, rumienisz się ze złości, denerwujesz. Nie jesteś w stanie wysiedzieć, nie potrafisz rozmawiać na żaden temat, chcesz uciec. Szansa przepadła. Ale na tym nie koniec. Zaczynasz być niezadowolona z siebie. Wstydzisz się, chcesz się ukryć. Czujesz się skrzywdzona, zostawiona, “niedopracowana” przez Boga.
W wielu różnych innych sytuacjach – podobnie – jesteśmy źli na siebie i na Niego. Nie potrafimy Mu zaufać i uwierzyć, nie potrafimy dziękować i cieszyć się.
Nieakceptacja siebie to taka długa, wąska szpila. Wąska, bo dotyczy tylko kilku lub jednej rzeczy. Długa – bo sięga najgłębiej – aż do naszego serca.
Na tym etapie udało nam się zlokalizować problem i przyznać, że on nas boli i męczy. Co zrobić, żeby wyrwać tę szpilę, żeby zamknąć furtkę i nie dać się obezwładnić złemu duchowi? Co zrobić, żeby zacząć akceptować siebie, być wdzięcznym Bogu i cieszyć się życiem? Jedną z bardzo praktycznych metod pomocnych w tym temacie jest ignacjański rachunek sumienia. Jeżeli chcesz i będziesz wiernie praktykować tę metodę modlitwy, to otworzysz Panu Bogu przestrzeń, by powoli przemieniał twoje spojrzenie na siebie samego, na Niego i cały świat. Będziesz widzieć więcej dobra i twoje działanie i życie będzie spokojniejsze. Jednak jeśli chcesz siebie naprawiać – to szkoda czasu.
Akceptacja siebie nie jest żadną metodą pracy nad sobą. Nie chodzi o to, żeby się naprawić. Ty nie masz się naprawić!
Oczywiście wszyscy pracujemy nad słabościami, staramy się być lepsi, rozwijamy się itd. Ale to nie ma nic wspólnego z akceptacją siebie. Ona jest niezależna od naszych wysiłków. Bo można na przykład nie akceptować swojej nieśmiałości i pracować nad nią, ale również nie akceptować samego faktu pracy nad sobą lub tego, że proces poprawy idzie tak powoli.
Żyjemy w bardzo trudnych czasach. Dzisiaj wszystko musi być idealnie idealne. Jeżeli coś chociaż trochę odbiega od odgórnie przyjętych kryteriów – zostaje usunięte. Weźmy na przykład ogórki. Unia Europejska bardzo wyraźnie normuje długość, średnicę, kolor i ciężar standardowego ogórka (może przesadziłem, ale idea jest taka). A jeżeli ogórek wykracza poza normę, to już ogórkiem nie jest. Zostaje usunięty, by nikt go nie oglądał i nie jadł. Nie zostaje wypuszczony w świat, między ludzi. Niestety z człowiekiem zaczynamy robić tak samo. Jeżeli twój nos nie mieści się w “normie”, to trzeba go skorygować. Jeżeli twoje zachowanie komuś przeszkadza, to możesz być zwolniony z pracy, odesłany z listem rozwodowym, oskarżony przed sądem, lub ewentualnie wysłany na dziesięć różnych kursów z zakresu “poprawnego funkcjonowania w społeczeństwie”.
Nasze otoczenie wyznacza konkretne normy. Wszyscy się w nich wychowujemy i czujemy ich bardzo silną presję. Ciągle wisi nad nami groźba niezakwalifikowania się do społeczeństwa idealnego (bez względu na to, czy to będzie grupa przyjaciół, grupa modlitewna, seminarium czy klub wędkarski).
Wokół naszej głowy fruwa “eskadra aniołków” z chorągiewkami pod tytułem: “nie mogę”, “nie wolno”, “powinienem”, “muszę”. Dlatego akceptacja w naszym świecie jest wyjątkowo trudna. Myślę, że pierwszym krokiem, jaki wszyscy możemy wykonać, by wyjść z tego zaklętego kręgu, to zadać sobie dwa pytania. Po pierwsze – zastanów się, czego w sobie nie lubisz. Po drugie – zastanów się, dlaczego tego nie lubisz. A teraz mała prowokacja: Przypatrz się temu, czego nie akceptujesz, i powiedz sobie wprost, że tego nie chcesz. Że chcesz to zmienić. Że tego nie lubisz. Przyznaj się do tego. Nie oszukuj się, że jest ok. – porzuć tę iluzję. Przecież tyle rzeczy ci się sypie i z tylu jesteś niezadowolony.. Już zrobione? Jak nie, to daj sobie jeszcze chwilkę.
A teraz mam dla ciebie szokującą wiadomość: Jezus ci mówi, że nie jest źle. A nawet, że tak jest dobrze.
Jeżeli wszedłeś w to ćwiczenie, to prawdopodobnie rzucasz teraz tą gazetą o ścianę. Jeżeli nie, to przeczytaj artykuł jeszcze raz i pomyśl chwilkę. A oto fragment 1 Listu do Koryntian (1, 26-31): “Przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga… aby, jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi”. Jakieś pytania?
Parafrazując św. Pawła – jeżeli w głębi serca chcesz być nienaganny, mieć idealne relacje ze wszystkimi, idealne małżeństwo, sukcesy apostolskie, mnóstwo talentów, radzić sobie ze wszystkimi problemami, znać odpowiedź na każde pytanie, w pełni zewangelizować swoje miasto i wszystkim pomagać – to masz poważny problem, bo to znaczy, że chcesz żyć powołaniem innym niż powołanie uczniów Chrystusa.
Jeżeli nie chcesz swojej słabości, głupoty i nędzy, to nie chcesz w swoim życiu Chrystusa! Nie chcesz Go, bo (jak mówi św. Paweł): Bóg wybrał w tobie (!) to, co “głupie, niemocne i nieszlachetne”. Nie wybrał w tobie mądrości, szlachetności itd.
Bóg wybrał to, czego ty chcesz się pozbyć jak najprędzej. Kiedyś jeden z jezuitów powiedział mi, że to, co sprawia, że Bóg szaleje z miłości do człowieka, to właśnie ludzka słabość. Jezus mówi: “Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście”. Nie: mocni i wytrwali, ale “utrudzeni i obciążeni”. Taką samą historię niedawno wspominaliśmy: Jezus rodzi się w ludzkiej “dziurze”. Mam więc wybór: czy zależy mi bardziej na miłości Boga, czy na pozbyciu się mojej słabości?
Pójdźmy teraz dalej, ale zanim to zrobimy – przypomnijmy sobie obraz szpili, która sięga naszego serca. A oto co mówi św. Paweł: “Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował – żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz /Pan/ mi powiedział: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali.

 

Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny” (2 Kor 12, 7-11). Po co mi moja słabość? Przecież wszyscy chcemy być niezależni. Dzisiaj niezależność (finansowa, emocjonalna, duchowa) jest bardzo popularna i pożądana, stanowi wartość. Człowiek niezależny to człowiek sukcesu, wiarygodny i stabilny. Tylko tacy coś osiągają w tym świecie (tak myślimy). Jeżeli jestem niezależny, to mam szansę prowadzić idealne życie. Natomiast każda moja słabość, nędza i głupota odsłania potrzebę pomocy, obecności, wsparcia drugiego człowieka, pokazuje, że sam nie dam rady. Mam chwilę słabości. W naszym świecie to jest wada, której trzeba się pozbyć. Św. Paweł – człowiek sukcesu swoich czasów – też chciał się tego pozbyć. Można pomyśleć – z jak wielkim potencjałem mógłby służyć Bogu, gdyby Pan mu odebrał słabości. Jak bardzo pomnożyłyby się owoce jego posługi. Praca apostolska bez porażek! Ale chyba czujemy, że coś tu “śmierdzi”. Jest coś większego niż niezależność, o czym nasza cywilizacja nie wie, a czego uczył nas Jezus: “Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie” (J 14, 10-11); “Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 4-5).
Jezus mówi wprost, że nie jest niezależny. Nie mówi od siebie, nie działa od siebie. Jezus przyznaje przed uczniami, że jest zależny od Ojca, że nie jest superbohaterem. I mówi do nas: “Bądźcie zależni ode Mnie”.
Jeżeli jesteśmy zależni od Jezusa, to wtedy On sam dokonuje swoich dzieł w nas i przez nas. Wtedy On działa w nas swoją mocą i napełnia nas swoim Duchem. Bycie zależnym od Jezusa jest dużo cenniejsze i wartościowsze, niż bycie niezależnym. Wracając do św. Pawła – on odkrył, że to właśnie słabość, oścień, sprawia, że jest zależny od Boga. Dzięki słabości mieszka w nim moc Chrystusa, dzięki słabości ta moc się w nim doskonali. Ten oścień, który sięga głęboko do naszego serca, jest kanałem, który łączy nas z Winnym Krzewem, który otwiera nas na Boga. To jest szaleństwo. A ja chciałbym ciebie i siebie do tego szaleństwa zaprosić.
Kiedy przez pół roku byłem w Londynie, doświadczyłem dużego trudu. Nie radziłem sobie za studiami, siadłem na zdrowiu psychicznie i fizycznie. Bałem się, że z tego powodu będę musiał opuścić jezuitów. Życiowa porażka. Nie potrafiłem w tym wszystkim prowadzić jakiegokolwiek życia duchowego. Nie byłem dobrym chrześcijaninem, bo ludzie wzbudzali we mnie agresję, miałem ochotę schować się przed nimi. Była Wielka Sobota i miałem iść święcić Polakom koszyczki z pokarmami. Jechałem tam metrem z bólem żołądka i świadomością, że wcale tych świąt nie przeżywam i nie mam nic do powiedzenia. Nędza. Kiedy tam szedłem, do tłumu Polaków – nagle coś się zmieniło. Pojawiła się w sercu wielka życzliwość, dobroć. Rozmawiałem z nimi otwarcie, pomagałem przy układaniu koszyczków. W trakcie święcenia pokarmów poczułem się jak na głębokiej modlitwie uwielbienia i powiedziałem kilka rzeczy o Jezusie, które zaczęły wypływać z mojego serca. Kiedy skończyłem, to nie za bardzo wiedziałem, jak to się stało. Zapadła cisza. Patrzyłem na ludzi, oni patrzyli na mnie i tak staliśmy przez chwilę. Wtedy dokładnie zrozumiałem słowa św. Pawła: “ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny”.
Jakoś tak jest, że Bóg pokochał naszą słabość. Że przez nią jesteśmy z Nim złączeni, jesteśmy od Niego zależni. Przez nią On nas napełnia miłością, wlewa swoją łaskę i obdarza swoją mocą. Nie wiem dlaczego. Ale jeżeli tak jest, to modlę się o to, żebyśmy przestali osądzać, odrzucać i gnębić siebie samych (i innych przy okazji), a przyjęli nasze słabości. Modlę się o to, żebyśmy wszyscy oszaleli. I może w ten sposób nasze rodziny, relacje ze znajomymi i cały świat się zmienią.

 

Na koniec mądra bajeczka o. Anthonego de Mello SJ pt. Mlecze:

“Pewien człowiek, niezmiernie dumny z trawnika w swoim ogrodzie, zauważył nagle, że na tym trawniku wyrosło mnóstwo mleczy. I choć próbował wszelkich sposobów, żeby się ich pozbyć, nie potrafił zapobiec temu, by stały się prawdziwą plagą. Wreszcie napisał do ministra rolnictwa, donosząc o wszelkich usiłowaniach, jakie był podejmował, i zakończył list pytając: «Co mogę zrobić?». Wkrótce nadeszła odpowiedź: «Radzimy Panu nauczyć się je kochać»”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,845,oko-w-oko-z-samym-soba.html

 

*********

O miłości bez znieczulenia

Katarzyna Kolska / slo

(fot. Camdiluv ♥ / flickr.com)

Chęć bycia z drugim człowiekiem i budowanie z nim głębokiej więzi nie może się opierać na lęku przed samotnością, przed cierpieniem. Motywacja powinna być zupełnie inna: marzę o tym, by dać komuś poczucie bezpieczeństwa, by stworzyć dom.

Katarzyna Kolska: Dlaczego niektórzy ludzie są sami, chociaż bardzo tego nie chcą?

 

Ks. Mirosław Maliński: To efekt długotrwałego procesu wychowania antyrodzinnego. Więzi międzyludzkie nie jawią się nam jako coś najważniejszego. Rodzice nie są zainteresowani tym, jakich przyjaciół ma ich syn czy córka, jak im się układa z rówieśnikami w szkole czy w domu z rodzeństwem.
Dziecko od najmłodszych lat ciągle słyszy, że ma się uczyć. Jest jakaś ślepa wiara w to, że dobre wykształcenie oznacza dobrą pracę. A dobra praca gwarantuje dobre zarobki. I jeśli już ktoś będzie miał pieniądze, to nie będzie miał żadnych problemów. Kiedy nastoletni syn mówi rodzicom, że ma dziewczynę, a córka, że ma chłopaka, to rodzice niejednokrotnie zamiast się ucieszyć, mówią: Nie zajmuj się głupotami! Masz się uczyć!
No bo myślą, że na dziewczynę i chłopaka przyjdzie jeszcze czas.

 

A ja się pytam, kiedy ten czas ma przyjść, jeśli nie wtedy? Dlaczego rodzic nie usiądzie ze swoim dzieckiem i nie powie: Opowiedz mi o niej, o nim. Kim on, ona jest? Co czujesz?
Obecnie towarzyszę kilku małżeństwom, które się rozpadają. Schemat jest podobny. Dziewczyny są lekarkami, walczą o specjalizacje. Ich mężowie to przystojni, wykształceni, dobrze zarabiający mężczyźni, zajmujący się domem i dziećmi. Zawożą dzieci do przedszkola czy szkoły, sprzątają, gotują, piorą, prasują. A dziewczyny mówią, że one potrzebują czegoś więcej. Że ci mężczyźni są mało atrakcyjni, że nie są dla nich wyzwaniem.
W ewangelii czytamy: tam skarb twój, gdzie serce twoje.

 

I dla nich skarbem stała się kariera?

 

Tak. One mówią wprost: ja nie poświęcę się rodzinie, nie zmarnuję tych wszystkich lat nauki, tego wysiłku. Ja chcę się rozwijać.

 

Świat trochę zaprzecza temu, co ksiądz mówi. Wystarczy spojrzeć na portale społecznościowe, które powstają jak grzyby po deszczu. Młodzi ludzie siedzą na Facebookach, Gadu-gadu, trudno im oderwać się od komputera czy telefonu komórkowego. Chcą być ciągle w kontakcie, ciągle na bieżąco.

 

Ale dlaczego wirtualnie? Bo brakuje im tych kontaktów. To pokazuje, jak bardzo niezaspokojona jest potrzeba więzi i jak trudno ją zaspokoić w realu. Wszelkie badania socjologiczne wykazują, że dla 60-80 proc. ludzi najważniejszą wartością w życiu jest rodzina. Tylko co z tego, skoro myśmy się nie nauczyli spotykać ze sobą. Rodzice nie rozmawiają z małymi dziećmi o tym, jak ważne jest budowanie więzi z drugim człowiekiem, jak ważna jest w życiu przyjaźń, jak ją kształtować, jak przejść przez kryzys przyjaźni.
Żyjemy w rodzinach, które są klaustrofobiczne. Nie ma w nich miejsca na babcię czy dziadka.

 

Trochę o to walczyliśmy – żeby młode małżeństwa mogły funkcjonować samodzielnie, bez teściowej, bez teścia, na własny rachunek.

 

Ja wychowałem się w domu, w którym była babcia, niezwykle mądra i dobra kobieta. Ile ja się rzeczy od niej dowiedziałem, ile ona ze mną rozmawiała! A my się dziś bronimy przed mądrością starych ludzi, rodziny wielopokoleniowe umarły.
Babcia jest w domu takim wentylem bezpieczeństwa – dziecko pokłóci się z rodzicami i jest trzecia osoba, która wysłucha i pomoże zrozumieć tę sytuację. Ten dom trzeba w ogóle wyczarować, stworzyć. Usiąść razem przy stole, zjeść wspólnie posiłek, znaleźć czas na zwyczajną, swobodną rozmowę. Rzadko dajemy dzieciom okazję, by mogły powiedzieć, co czują, co myślą, czym żyją. One są przez nas nieustannie oceniane. A na dodatek jeszcze chronimy je przed bólem, cierpieniem – mamy szampony, które nie szczypią w oczy, mamy znieczulenia przed zastrzykiem…
Pozwólmy dziecku przeżyć stratę – kupmy świnkę morską, która zdechnie, pozwólmy na ból – niech ten szampon dostanie się do oczu i niech poszczypie chwilę, niech ten zastrzyk zaboli, niech to kolano się stłucze…

 

Żeby się dziecko zahartowało?

 

Żeby się dowiedziało, że ból jest nieunikniony, i oswoiło z tym, że bliski związek z drugim człowiekiem może rodzić cierpienie.

 

Miłość raczej nie kojarzy nam się z bólem.

 

Bo idealizujemy. Bo miłość źle pojmujemy.

 

Częściej ksiądz spotyka samotne, nieszczęśliwe dziewczyny, czy samotnych chłopaków?
Zdecydowanie samotne dziewczyny. Jest w nich ogromna potrzeba bycia blisko kogoś, spełnienia się w macierzyństwie. Są pod presją.

 

Zegar biologiczny im tyka…

 

To pewnie też. Do tego dochodzi jeszcze potrzeba sklejenia się z chłopakiem, ogromnej bliskości, takiej, żeby on stał się drugim ja. Żeby ciągle był z nią i przy niej. Żeby nie jeździł na rolkach, nie spotykał się z kolegami, nie miał swoich znajomych. Tylko ją. W takim sklejeniu, w nieustannej bliskości nie jesteśmy w stanie dobrze się sobie przyjrzeć. Żeby miłość mogła zaistnieć, potrzebny jest dystans – ale tego nigdzie nas nie uczą, nikt nie zajmuje się nauką obcowania z drugim człowiekiem. A jeśli uczą, to pod kątem pracy w korporacji, bo tam te umiejętności się przydadzą.

 

No i trzydziestka na karku, on samotny, ona samotna. On nieszczęśliwy, ona nieszczęśliwa. Przychodzą do księdza i?

 

Nie wiem, co im powiedzieć. Sam patrzę i się dziwię. Codziennie w naszym duszpasterstwie jemy razem obiad. Przy stole siedzi 30 osób, w tym trzy samotne dziewczyny i czterech samotnych facetów. Każde z nich bardzo pragnie być z kimś. I nic.

 

Nic nie iskrzy?

 

No nie iskrzy.

 

Ksiądz nie może im jakoś pomóc?

 

A co mam zrobić? Dać im jakąś katolicką viagrę? Próbuję z nimi rozmawiać, zrozumieć, w czym tkwi problem. Oni się boją nieprzewidywalności sytuacji, a wejście w życie rodzinne to ryzyko. Do tego wszystkiego świat im jeszcze podpowiada: najpierw dobra praca, samochód, mieszkanie, dopiero potem małżeństwo. A taka droga jest powodem ogromnych problemów małżeńskich. On ma swoje mieszkanie, ona swoje, on ma swój samochód, ona swój, a każde z nich mnóstwo przyzwyczajeń i nawyków. I jak to nagle razem skleić? Oni nie będą mieli naturalnie wypracowanej wspólnoty dóbr, nie przejdą razem przez trud zdobywania czegoś, walczenia o coś. Ci, którzy mają 22, 23 lata, mieszkają w akademiku albo na stancji – jak ich ta wspólna walka łączy. Razem zawalczyć o życie, dojść do czegoś od zera, to jest coś! Obawiam się, że błędem rodziców jest zabranianie wczesnego małżeństwa.

 

A może te późne małżeństwa to efekt tego, co młodzi ludzie widzą dookoła siebie: to małżeństwo się rozpadło, tamto się rozpadło, ci są w poważnym kryzysie, ci się zdradzają. Więc myślą sobie: ja tak nie chcę.

 

To prawda, ludzie bardzo się boją o swoje małżeństwo, ale za tym stoi też katecheza głoszona przez świat, że do małżeństwa trzeba być tak dojrzałym i tak odpowiedzialnym, że właściwie nigdy się nie można ożenić. A przecież dojrzałym i odpowiedzialnym człowiek staje się w boju. Założenie rodziny to czyste szaleństwo. Powiedzenie drugiemu człowiekowi: będę z tobą do końca życia, to jakieś wariactwo. Bez tej nuty szaleństwa, bez zakochania, bez różowych okularów nie da się tego zrobić.

 

Posiadanie dzieci to też ogromne ryzyko – jakie będą, czy zdrowe, czy grzeczne, czy w ogóle się urodzą? No i ci młodzi ludzie boją się ryzyka – nie chcą problemów, nie chcą cierpienia, nie chcą tej niepewności. Nie są oswojeni z bólem, z szamponem, który szczypie w oczy. Potrafią zarządzać wielkim korporacjami czy przedsiębiorstwami, zajmują ważne stanowiska, kierują dużymi zespołami ludzi, gdyż znają sposoby eliminowania ryzyka, a nie mają odwagi zadecydować o własnym życiu. Bo się boją, że ich to przerośnie, że nie dadzą rady, że będą cierpieć.

 

Ale przyjdzie taki moment, że powroty do pustego mieszkania zaczną przeszkadzać. Nikt w tym domu nie czeka, nie ma z kim zamienić kilku zdań, nie ma z kim podzielić się radościami, życie w pojedynkę coraz bardziej zaczyna doskwierać. A przyjaciele już mają swoje rodziny.

 

To jest trochę egoistyczne myślenie: mnie kogoś brakuje, na mnie nikt nie czeka, ja nie mam z kim porozmawiać. To chyba za mało, by założyć rodzinę. Nie można drugiego człowieka wykorzystywać jako plaster na swoją ranę. Chęć bycia z drugim człowiekiem i budowanie z nim głębokiej więzi nie może opierać się na lęku przed samotnością, przed cierpieniem. Motywacja powinna być zupełnie inna: marzę o tym, by dać komuś poczucie bezpieczeństwa, by stworzyć dom, w którym pojawią się dzieci, w którym wspólnie będziemy żyli. Jeśli marzę tylko o sobie, to znaczy, że jestem zaplątany w swoim egoizmie. I może właśnie tu tkwi przyczyna samotności.
Słyszymy nieustannie od domorosłych psychologów: jesteś najważniejszy, pomyśl o sobie, zadbaj o siebie. To jest oszustwo, w które każą nam wierzyć. Tymczasem nasze życie ma sens wtedy, jeśli żyjemy dla kogoś.

 

I pewnie stąd taką popularnością cieszą się portale matrymonialne. Ludzie nie chcą być samotni…

 

Nigdy tam nie zaglądałem. Ale spośród uczestników ostatniego kursu przedmałżeńskiego, który prowadziłem, ponad połowa poznała się przez internet. Nie widzę w tym nic dziwnego. Dla młodych świat wirtualny jest przestrzenią tak oczywistą, że im już nawet nie przyjdzie do głowy, że można sprawdzić coś w książce.

 

I potrafiłby ksiądz samotnej, nieszczęśliwej dziewczynie powiedzieć: załóż sobie profil na jakimś portalu w internecie?

 

Jeśli ona przychodzi do mnie, to z pewnością już dawno taki profil w internecie sobie zrobiła. Ogłoszenia czy biura matrymonialne istnieją od najdawniejszych czasów, kiedyś taką rolę pełniły swatki. I to wcale nie było takie głupie – trzecia osoba widzi nas inaczej.
Czy nasza wiara może nam podpowiadać, że samotność to plan Boży względem tego konkretnego człowieka? Czy Pan Bóg może w ogóle chcieć, żeby ktoś był samotny?

 

Chrystus mówi o trzech grupach ludzi niezdolnych do małżeństwa: jedni – bo tacy się urodzili, drudzy – bo ludzie ich takimi uczynili, trzeci – ze względu na królestwo Boże. Jeśli chodzi o dwie pierwsze grupy, to najczęściej myślimy o osobach homoseksualnych, a tymczasem niezdolni do małżeństwa są także ludzie wychowani na egoistów, egocentryków lub skrajnie niezaradni. Często są to niezdolności, które pod wpływem pracy nad sobą, nad własnym charakterem mogą ustąpić.

 

A co z tymi, którzy są niezdolni do małżeństwa ze względu na królestwo Boże?

 

Myślę, że Jezusowi nie chodzi tylko o formalnych celibatariuszy w Kościele, że ta przestrzeń jest szersza i nie do końca zagospo darowana. Spotykam czasami osoby, które, jak mniemam, są powołane do życia samotnego. Znam taką kobietę. Jest nauczycielką. Bardzo się spełnia, żyjąc świadomie samotnie. Ten rodzaj samotności musi być jednak “dla”, musi być nakierowany na dobro innych ludzi. Chodzi tu o samotność ze względu na królestwo Boże, czyli dla wyższej idei. Jest to rodzaj powołania, a nie sposób oswojenia niechcianej i nieakceptowanej samotności.

 

W niechcianej samotności trzeba się jeszcze uporać z tym, że skoro nikt mnie nie chce, to pewnie coś ze mną jest nie tak, mam jakiś brak.

 

To “nikt mnie nie chce” wynika z bardzo różnych powodów. Owszem, zdarzają się jakieś braki, kompleksy, niezałatwione problemy z przeszłości, które wymagałyby nawet terapii. Ale bardzo często to “nikt mnie nie chce” oznacza raczej “ja nikogo nie chcę”. Nikt nie jest wystarczająco dobry dla mnie. Ludzie stawiają sobie bardzo wysokie wymagania. I drugi człowiek to czuje.

 

Wśród tych samotnych są kobiety ładne, zadbane, wykształcone, inteligentne. I trudno zrozumieć, dlaczego one są same, dlaczego nie udało im się założyć rodziny, dlaczego nikt się nimi nie zainteresował?

 

Bo te kobiety, o których pani mówi, są często tak zaradne, tak samowystarczalne, tak samodzielne, że mężczyzna czuje się przy nich niepotrzebny. On chciałby się kobietą zaopiekować, dać jej poczucie bezpieczeństwa, obronić ją. A skoro ona jest taka doskonała, to co on jej może zaoferować? Mężczyzna myśli sobie, patrząc na taką doskonałą kobietę: żeby ona miała chociaż jakąś słabość, jakiś maleńki brak, żeby czegoś potrzebowała, ale ona jest silniejsza ode mnie.

 

Niektóre kobiety zostały tak wychowane: masz być samodzielna, niezależna, samowystarczalna, masz liczyć tylko na siebie.

 

To niejednokrotnie owoc wychowania przez samotne matki, które – ze względu na to, że im się w życiu nie powiodło, mówią swoim córkom: na mężczyźnie nie możesz polegać. Musisz liczyć tylko na siebie.

 

Co zrobić, żeby tę samotność sensownie przeżyć, żeby nadać jej sens?

 

Trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, czemu chcę się poświęcić? Nie po to, żeby samemu poczuć się lepiej, ale żeby ktoś ze mną poczuł się lepiej.
Wystarczy zacząć od rzeczy najprostszych: od bezinteresownych spotkań, odwiedzenia człowieka, który mieszka obok. Zawsze na to uczulam naszych studentów, żeby poszli i przedstawili się swoim sąsiadom, zostawili swój numer telefonu. Nie po to, żeby im się dobrze mieszkało, ale żeby innym dobrze mieszkało się z nimi. Trzeba w sobie zrobić taki przewrót kopernikański, jeśli cały układ gwiezdny będzie krążył wokół mnie, czeka mnie zła, smutna samotność. Jeśli ja zacznę krążyć wokół drugiego człowieka, jeśli uznam, że życie drugiego człowieka jest równie ważne, a nawet ważniejsze od mojego, to wtedy otwiera się przestrzeń spotkania.

 

Jednak kiedy się doświadcza niechcianej samotności, takiej niewysłuchanej latami modlitwy, to w końcu można się obrazić na świat, na ludzi, na Pana Boga.

 

Pewnie, że można się obrazić i skupić się wyłącznie na tym, jak bardzo jesteśmy nieszczęśliwi, jak nam źle, jak jesteśmy beznadziejni. Ale to nie jest sposób na rozwiązanie naszych problemów.
Powtarzającym się refrenem naszych modlitw są słowa: “Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie”. Mamy w sobie intuicję, że Bóg nas słucha, że jesteśmy ludźmi wysłuchanymi przez Boga. Skoro Bóg mnie słucha, to kim ja jestem, że On chce mnie słuchać? Jaką ja mam wartość w sobie?
Jeśli mamy stary rozklekotany rower, to nawet go nie będziemy przypinać na ulicy – kto go ukradnie, skoro on nie ma żadnej wartości? Ale jeśli posiadamy wypasiony, porządny rower, to nie dosyć, że go przypniemy grubym łańcuchem do słupa, to jeszcze co chwilę będziemy nerwowo sprawdzali, czy on tam stoi.
Każdemu z nas Bóg dał prywatną ochronę w postaci Anioła Stróża. Jaką ja mam wartość, że dla Boga jestem tak cenny? Życie z drugim człowiekiem może mi pomóc w odkryciu tej tajemnicy, ale czasami drogą do jej odkrycia jest samotność.

Mirosław Maliński – ur. 1965, diecezjalny duszpasterz akademicki i rektor kościoła pw. św. Macieja we Wrocławiu, od kilkunastu lat prowadzi tam duszpasterstwo akademickie “Maciejówka”, przed wstąpieniem do seminarium ukończył geodezję na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, przez cztery lata przebywał we wspólnocie ekumenicznej w Taizé, jest założycielem i redaktorem naczelnym portalu 2ryby.pl oraz autorem książek Jonasz, Oswojone, Widokówki.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ona-i-on/art,372,o-milosci-bez-znieczulenia.html

**********

Kobieto, nie bądź jak gadżet

Marcin Kowalewski CMF /br

Mężczyzna łatwo ulega pokusom – efektowny telefon, wybajerowany zegarek, atrakcyjna kobieta. Jednak zdobyty gadżet szybko przestaje cieszyć. Jeśli mężczyzna traktuje kobietę jak gadżet, powinien zabrzmieć sygnał alarmowy.

Dziewczyny! Nie pozwalajcie, by traktowano Was przedmiotowo. Nie zgadzajcie się na wykorzystywanie. Zobaczcie, co możecie zrobić.

“(Przed)małżeńskie riffy” to cykl krótkich myśli o. Marcina Kowalewskiego CMF, klaretyna z Łodzi. Na podstawie doświadczeń duszpasterskich mówi o szansach i pułapkach, jakie czekają na młodych ludzi, którzy “mają się ku sobie”. Rozważaniom towarzyszyć będzie kultowa gitara i muzyka zespołu “Fragua”. Cykl wyprodukowała Maskacjusz TV, a partnerem jest portal DEON.pl.

 

 

***

Zobacz także:

 

 

MIŁOŚĆ I INNE SPORTY EKSTREMALNE
Paolo Curtaz

 

Miłość to ogromne ryzyko i wyzwanie, dlatego wymaga odwagi, wyjątkowych zdolności i odpowiedniego przygotowania. Wiąże się z wielkimi emocjami i osiąganiem tego, co niemożliwe. Tak, miłość to sport ekstremalny.

 

Paolo Curtaz wczytując się w Pismo Święte, swoje własne życie i przykłady spotkanych przez siebie par próbuje dowiedzieć się o co chodzi w miłości, szczególnie w miłości małżeńskiej. Porusza między innymi kwestie rodzicielstwa, wierności, fascynacji drugą osobą, pożądania, a nawet zdrady. Autor pisze o trudnych zagadnieniach, ale unika kościelnego żargonu.

 

W efekcie otrzymujemy książkę tchnącą świeżością spojrzenia na nasze codzienne pytania i zmagania, opartą na zaskakujących interpretacjach znanych fragmentów Pisma Świętego.

http://www.deon.pl/slub/duchowosc/art,54,kobieto-nie-badz-jak-gadzet.html

*********

Abp Hoser: nieobliczalne skutki ustawy o in vitro

Tomasz Królak / KAI / ak

(fot. youtube.com)

Ta ustawa jest sprzeczna z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka, jej skutki są nieobliczalne a ci, którzy głosowali za nią w parlamencie – skompromitowali się. Tak przyjęcie w piątek przez Senat ustawy o in vitro skomentował w rozmowie z KAI abp Henryk Hoser.

Przewodniczący Zespołu Ekspertów KEP ds. Bioetycznych wyraził nadzieję, że prezydent nie podpisze ustawy w tym kształcie lecz skieruje ją do Trybunału Konstytucyjnego.
Publikujemy treść rozmowy z abp. Henrykiem Hoserem

 

Tomasz Królak, KAI: Senat opowiedział się za rządową ustawą ws. in vitro i to wersji bez żadnych poprawek, choć senatorowie zgłosili ich blisko 70. Jak ocenia Ksiądz Arcybiskup to wydarzenie?

 

– To nie będzie chwalebna data w historii Polski, bo ustawa, którą uchwalono jest, w mojej ocenie, najgorszą ustawą w dziejach parlamentaryzmu polskiego. Jest wyraźnie motywowana politycznie. W sposób niejawny i zawoalowany uderza w istotę człowieczeństwa, relatywizuje ludzkie życie, wprowadza chaos w zupełnie podstawowych, konstytucyjnych relacjach międzyludzkich.

 

W mojej ocenie jest to ustawa sprzeczna z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka, na pewno też z polską konstytucją i innymi ważnymi aktami prawnymi. Jest wreszcie jawnym zaprzeczeniem nauczania Jana Pawła II, zwłaszcza encykliki “Evangelium vitae” i to w roku, w którym obchodzimy – na mocy uchwały sejmowej – Rok Jana Pawła II.

 

Skutki biologiczne i genetyczne tej ustawy będą negatywne. Są one w dużej mierze nieprzewidywalne zarówno w pierwszym pokoleniu dzieci poczętych w wyniku z zapłodnienia pozaustrojowego, jak i w pokoleniach następnych. Ekspresja genów dokonuje się bowiem w ciągu całego życia człowieka i przenosi się również na następne pokolenia. Jest to więc ustawa nieobliczalna.

 

W dużej mierze ograniczy ona i opóźni przyczynowe leczenie niepłodności na rzecz działań doraźnych i substytucji leczenia niepłodności. W tym kontekście na przykład inicjatywa Sejmik Województwa Mazowieckiego wydaje się iść w zupełnie przeciwnym kierunku, bowiem rozwija leczenie przyczynowe niepłodności ludzkiej czyli przywracania tej płodności w sposób trwały.

 

Można mówić o skutkach medycznych ale też psychologicznych i prawnych ustawy. Wprowadza ona bowiem chaos w relacjach pokrewieństwa, pochodzenia, kontekstu rodzinnego dzieci, które pozbawia się środowiska pełnej i całej rodziny, przyznając prawo do zapłodnienia pozaustrojowego praktycznie każdemu, kto się po to zgłasza.
Dobro dziecka schodzi tu na drugi plan. Celem ustawy ma być, jak to słyszeliśmy z ust pani premier, zaspokojenie marzeń i pragnień ludzi niepłodnych. Uzyskuje się dziecko kosztem życia wielu innych dzieci poczętych. Koszty tej ustawy są więc ogromne, działa ona wielokierunkowo i ze wszystkich miar jest ustawą do odrzucenia.

 

Niepokoi także determinacja polityczna, która była tak wielka, iż nie przyjęto żadnych poprawek zgłaszanych w kolejnych fazach debaty. To zaś mogło przynajmniej ograniczyć negatywne skutki ustawy. Uważam też, że posłowie katolicy, którzy głosowali za jej przyjęciem skompromitowali się, stracili swoją wiarygodność i zawieli pokładane w nich nadzieje – tak to należy widzieć.

 

KAI: Jak to się stało, że spośród kilku omawianych od lat projektów regulujących kwestię zapłodnienia in vitro – w tym projektu Gowina – ostatecznie przyjęto uregulowanie tak liberalne czy wręcz permisywne i to nie tylko na tle dotychczasowych projektów krajowych ale także ustawodawstw obowiązujących już w innych państwach europejskich?

 

– Być może jest to wręcz najgorsza ustawa w Europie, na pewno w porównaniu z ustawą niemiecką czy włoską.

 

KAI: Czy to mówi coś – i co? – o obecnej klasie politycznej czy o całym społeczeństwie?

 

– To świadczy i o jednym i drugim. Uważam, że ten parlament jest jakimś destylatem polskiego społeczeństwa i nośnikiem także tych wszystkich negatywnych tendencji, które w polskim społeczeństwie się pojawiają a które są dziedzictwem ponurej rzeczywistości powojennej.

 

Widziałbym tu dwa czynniki: nauka dwulicowego życia pod rządami komunistycznymi i niesłychanie dewastacyjne skutki ustawy aborcyjnej z 1956 roku. Oczywiście bezpośrednio uderzała ona w życie ludzkie ale nie miała tak wielu innych korelatów, które dotykają nie tylko wymiaru biologicznego ale skutkują we wszystkich wymiarach życia ludzkiego. Dlatego był to czarny piątek w najnowszej historii Polski.

 

KAI: Wiemy, że część środowisk prawniczych – w tym Ordo Iuris czy prof. Andrzej Zoll, były prezes Trybunału Konstytucyjnego – wyrażają bardzo poważne wątpliwości natury prawnej właśnie i radzą prezydentowi by odesłał ustawę do Trybunału. Wątpliwości ma resztą także sam prezydent.

 

– Wiadomo, że pan prezydent pracuje nad treścią tej ustawy i jest nadzieja, że skieruje ją do Trybunału Konstytucyjnego. Byłby to bardzo piękny gest prezydenta na zakończenie jego kadencji. Dzięki temu przeszedłby do historii jako ten, który był w naszym kraju głosem rozsądku i odpowiedzialności.

 

KAI: Z tym, że w dalszym ciągu nie wiemy jaki kształt ustawa osiągnęłaby po ewentualnych zastrzeżeniach Trybunału i dalszych pracach parlamentarnych.

 

– Oczywiście, ale element pewnego zakwestionowania jej obecnej treści jest otwarciem procesu zmian ustawy w kierunku usunięcia najbardziej negatywnych skutków i zbliżenia się do tych projektów, które były proponowane kiedyś, w tym do wspomnianej ustawy Gowina. Chodzi tu o zbliżenie się do jakiegoś minimum możliwego kompromisu politycznego, bo nie moralnego przecież. Kościół bowiem nigdy nie odstąpi od swojej negatywnej oceny zapłodnienia pozaustrojowego. Ale są takie projekty, które starają się maksymalnie chronić życie ludzkie i jednocześnie przyszłość tych dzieci.

 

Proszę zwrócić uwagę, że ta ustawa niczego nie rewiduje lecz po prostu sankcjonuje bałagan i chaos, jaki powstał poza wszelkimi normami etycznymi, a nawet medycznymi i prawnymi, a którym charakteryzuje się działalność coraz liczniejszych w Polsce klinik zapłodnienia in vitro. Jest to po prostu, powiedzmy to otwarcie, biznes medyczny. Dlatego właśnie te kliniki tak się mnożą, wykorzystując oczywiście stresową sytuację bezpłodnych małżeństw, często już w wieku zaawansowanym. W takiej sytuacji zwłaszcza kobiety chcą mieć dziecko za wszelką cenę – wszystko jedno jaką metodą. Na tym właśnie polega medycyna “życzeniowa”, medycyna, której celem ma być zaspokajanie marzeń i pragnień bez wielu skrupułów, jakie mogłyby czy powinny się z tym wiązać.

 

KAI: Czy myśli Ksiądz Arcybiskup, że gdyby prezydent skierował ustawę do Trybunału, to dalsze prace parlamentarne mogłyby nadać ustawie kształt zbliżony do projektu Gowina?

 

– Uważam, że w obecnej sytuacji i przy obecnym składzie Zgromadzenia Narodowego czyli Sejmu i Senatu to jest niemożliwe. Ci ludzie są bowiem niezdolni do przeprowadzenia głębokiej reformy ustawy, którą uchwalili. Nikt z nich nie przyzna się do błędu. Będą bronić tej ustawy w takim kształcie, nad jakim głosowali.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,22744,abp-hoser-nieobliczalne-skutki-ustawy-o-in-vitro.html

**********