To jest ciekawe, że ta struktura wyraźnie próbuje się instalować w Europie. Z kolei w Europie dochodzą do tego takie trzy rodzaje pacynek. Jedna to są francuskie, które przynajmniej w Polsce powinny się kojarzyć z Francją z roku 1939, czyli z Francją rozbrojoną i totalnie bezradną. Z drugiej strony brytyjskie, ale takie w stylu Winstona Churchilla, czyli skrajnie egoistyczne. W ’39 była to Wielka Brytania podporządkowana Bestii, ale z silnym rysem ekstremalnie egoistycznym. I tu już nie będę przypominał jak oni się zachowali w stosunku do polskiej armii tworzonej na Zachodzie i do polskich lotników, i w jaki sposób okazywali swoją ‘wdzięczność’ za pomoc, jakiej im polscy żołnierze udzielili.
Sojusz francusko – angielski, jaki tutaj się jawi i reklamowany jest w III RP przez Polaków będzie traktowany wyłącznie ironicznie. Gorszego sojuszu i bardziej wymownego fałszu sobie nie wyobrażamy.
−∗−
STRUKTURY BESTII UPADAJĄ – Marek T. Chodorowski, Andy Choinski
◊
Alternatywnie w serwisie rumble:
STRUKTURY BESTII UPADAJĄ – Marek T. Chodorowski, Andy Choinski
−∗−
Wiara w jedynego boga istniała już w starożytnym Egipcie, dwa tysiące lat przed przybyciem na te tereny Hebrajczyków, a możliwe, że Egipcjanie przejęli ją od innych narodów.
Przykazania też przypominają wcześniejsze zasady Egipcjan, Babilończyków i Asyryjczyków. Starożytni Izraelici czerpali z wierzeń innych ludów.
Dzisiaj próbuje się dowodzić, iż człowiek wierzący – chrześcijanin, muzułmanin, powinien respektować Juadaizm mimo jego błędów, jako pierwszą religię uniwersalną, z której wyszły wszystkie inne. Uczy się tego każde dziecko żydowskie. W rzeczywistości, idea jedynego Boga wspólnego wszystkim ludom, znana była na długo przez ukształtowaniem się plemia Judy, a Judaizm jest zaprzeczeniem tej idei.
Egipska Księga Zmarłych (której manuskrypty odnalezione w grobowcach królów wyprzedzają judaistyczne ‘Prawo’ o ponad dwa tysiące lat) zawiera fragment:
‘Od początku czasów, jesteś Boże jedynym, dziedzicem nieśmiertelności, samo-stworzycielem, samo- zrodzicielem; stworzyłeś ziemię i człowieka.’
Wprost przeciwnie, w Biblii judejscy Lewici (synowie Lewiego) pytają: Któż podobny tobie między bogami, Panie?
W odróżnieniu od chrześcijańskich religioznawców, uważających że ‘każde słowo Starego Testamentu jest prawdziwe’, część specjalistów żydowskich twierdzi, że Stary Testament jest w gruncie rzeczy programem politycznym, odpowiadającym warunkom jego powstania i często uaktualnianym w miarę rozwoju wydarzeń.
Np żyjący poza krajem, czy to z konieczności, czy z własnego wyboru, uważani byli za ‘niewolników’ u ‘obcych’, których należało ‘wykorzenić, wytracić i zniszczyć’. Według zasad tej wiary nie ma znaczenia, czy ci ‘obcy’ są najeźdzcami, czy też kurtuazyjnymi gospodarzami, którzy pozwolili na osiedlenie; ich z góry przeznaczonym losem jest zagłada.
Tak więc, historycznie, mitem są przekazy o niewoli egipskiej, o rzezi ‘nowonarodzonych w Egipcie’, o eksodusie i podboju obiecanych ziem.
Choć historia jest zmyślona, idea zemsty na poganach została zasadzona w umysłach żydów i wywarła na nie głęboki wpływ, trwający do naszych czasów.
Wymyślona została najwidoczniej dla odciągnięcia Judejczyków od wcześniejszej tradycji Boga, przemawiajacego słowami prostych praw moralnych i miłości bliźniego. Przez wstawienie wyimaginowanego epizodu, zaprezentowanego jako prawda historyczna, ta tradycja została zmieniona w zaprzeczające ją zasady ekskluzywności, nienawiści i zemsty.
Izraelici nie wyznawali wiary rasistowskiej, obecnie znanej jako religia żydowska, czyli Judaizm. Wiara ta od początku była produktem Lewitów Judajskich, i wędrujących kapłanów, którzy odseparowali Judajczyków i ustanowili kult Jahowe, jako boga rasy, nienawiści i zemsty.
Lewici stworzyli ruch, który był przeciwstawny uniwersalnej religii, i utożsamili imię Judy z doktryną izolacji od reszty ludzkości, rasistowską nienawiścią, morderstwem w imię religii i zemstą.
W Starym Testamencie Mojżesz najpierw pojawia się jako zwiastun przykazań moralnych i miłości bliźniego, a kończy jako rasistowski masowy morderca, który każe wymordować cały naród Madyjanitów, który dał mu schronienie, wysoką godność kapłańską oraz córkę władcy za żonę.
Gdzieś między Eksodusem a Liczbami, przykazania moralne nabierają przeciwnego znaczenia. W trakcie tej mutacji Bóg, który początkowo zabrania zabijania bliźniego i pożądania jego żony, kończy nakazem plemienej masakry sąsiednich ludów.
Owocem starań wędrownych kapłanów lewickich, którzy opanowali plemię Judy, było odwrócenie tego małego narodu od rozpowszechniającej się idei Boga ogólnoludzkiego; przywrócenie rasistowskiego bóstwa plemiennego, i skierowanie swych wyznawców na drogę niszczycielskiej misji.
Wątek niewoli, zakończonej zemstą Jehowy (wszystcy pierworodni w Egipcie), pojawia się od epizodu egipskiego, prowadzącego do eksodusu, a następnie do podboju ziemi obiecanej. Epizod ten był niezbędnym czynnikiem dla zorganizowania Judejczyków jako permanentnego burzycielskiego fermentu wśród narodów i najwidoczniej w tym celu został wymyślony – uczeni judajscy zgodnie twierdzą, że cały opis Eksodusu jest czystą fantazją.
Najciekawsze jest to, że Encyklopedia Żydowska twierdzi, iż Juda ‘najprawdopodobniej nie była plemieniem Izraelijskim’.
Około tysiąca lat przed upadkiem Izraela, plemię Judy odseparowało się od plemion Izraela, albo raczej zostało odrzucone, i poszło własną drogą.
Naród znany obecnie jako żydowski, pochodzi według nich samych z plemion Judy, Beniamina i Lewitów.
Plemię Judy, źródło obecnego syjonizmu, miało złą reputację. Juda za trzydzieści srebrników sprzedał Iszmaelitom swego brata Józefa, najukochańszego syna Jakuba zwanego Izrealem (podobnie jak Judasz, jedyny Judajczyk wśród apostołów, zdradził później Jezusa z Galilei za trzydzieści sztuk srebra), i wprowadził do plemienia kaziorodzctwo (Genezis 37-38).
Nasuwa się pytanie: dlaczego kapłani, którzy kilka stuleci później w Judei mieli zwyczaj naginać w swoich Ksiągach tradycję do własnych celów, zachowali, a może dodali te epizody obrazujące niemoralność i zdradziecką naturę tegoż ludu, który według nich miał być ‘narodem wybranym’ przez Boga?
Podobnie jak w przypadku Salomona, który został uznany za szczególnie mądrego, gdyż kazał zamordować męża kobiety, która mu się spodobała, aby ją potem wziąć za żonę (jedną z tysiąca żon, które miał), kazał też zamordować swego brata, by ten nie wpadł na pomysł podzielenia spadku po ich ojcu, itd. Odpowiedzieć na to mogła by jedynie elita sekty.
(Te opowieści są wzorami dla wyznawców, choć zawarte w nich historie brzmią jak żywcem wyjęte z podręcznika psychiatrii opisującego działania psychopatów.)
Napisana przez Lewitów księga Deuteronomy (“Drugie prawo”, piąta księga Biblii, a faktycznie pierwsza napisana), podważyła wszelkie dotychczasowe zasady współżycia, oparte na normach moralnych. Podejrzewa się, że takich opowieści było w Deuteronomy więcej, ale część z nich usunięto, by nie drażnić innych plemion.
Przykazania zabraniające morderstw, kradzieży, wrogości, zawiści, cudzołóstwa itd. zostały zastąpione przez całą masę “statutów”, nakazujących ludobójstwo, morderstwa apostatów, branie nałożnic z podbitych plemion, grabież i niszczenie wszystkiego co należy do innych narodów. Deuteronomy unieważnia wszystkie dotychczasowe przykazania moralne, wprowadzając zamiast nich zasady polityczne narodu zesłanego by unicestwić wszystkie inne narody, i objąć Ziemię w posiadanie. Wszystkie “statuty” nakazują zniszczenie obcych. Jedynym grzechem jest niestosowanie się do tych nakazów. Jeśli pojawiają się gdzieś wzmianki o zasadach moralnych, to dotyczą one wyłącznie współwyznawców, a nie obcych, albo krytykujących te zasady.
Ta sama myśl przewodnia występuje później w Manifeście Komunistycznym, i zapewne pochodzi z Deuteronomy, gdyż nie znaleziono dotychczas żadnych innych źródeł.
Co do religii jest typowy dla “Drugiego Prawa” nakaz: “Gdyby powstał między wami prorok, zabity będzie.” Pod to prawo podpada ukrzyżowanie Jezusa. Także zastrzeżenia do tych zasad rzadko się zdarzały, gdyż dla wątpiących prawo przewidywało karę śmierci.
Działanie tych zasad poznała w praktyce ludność Palestyny w masakrze w Deir Yasin w 1948 roku.
Judaizm oparty jest na terrorze i strachu. Dlatego w księgach Lewitów jest tyle opisów krwawych ofiar.
A o wyznających inne religie, ustami Ezechyjela, bóg a raczej diabeł, mówi: “Mięso mocarzy jeść będziecie i krew książąt ziemskich pić będziecie. Najjecie się tłustości aż do syta, napijecie się krwi aż do upojenia”
Terror dotyczy też własnych wyznawców. Kapłani często stosowali klątwy rzucane na wiernych, tak jak opisano to w Biblii, szczególnie w księdze spisanej w Babilonie przez wysokiego kapłana (i równocześnie polityka) Ezechyjela.
Pełno jest tam sadystycznych kar za drobne nawet przewinienia. Charakterystyczne dla tego prawa jest, że nie przewiduje kar za uczynki niemoralne, tylko za nieprzestrzeganie nakazów. Chodziło o absolutną uległość i strach.
W Babilonie, pierwszym żądaniem lewickich kapłanów było zezwolenie im przez lokalne władze na zbudowanie getta, w którym zaprowadzili ostry reżim, włącznie z karą śmierci. To samo powtarzało się w późniejszych wiekach wszędzie. Także budowę gett w czasie drugiej wojny światowej, pierwsi zaproponowali władzom niemieckim wyznawcy religii judajskiej. Liczyli, że będą one zalążkiem państw żydowskich na okupowanych przez Niemców terenach, szczególnie w Polsce.
Za autorów Prawa Mojżeszowego eksperci powszechnie uważają Lewitów, którzy notorycznie wkładali w usta Mojżesza, a także Jehowy, słowa które pasowały ich aktualnej polityce. Właściwą więc nazwą są “prawa Lewitów”, albo “prawa Judajskie”.
“To nie bóg chciał ten naród i jego idee, to naród pragnął tego boga i jego idee.” – Syjonistyczny badacz Dr. Kastein
Tora, czyli Stary Testament, została uznana jako objawienie boże na soborze w Trydencie w 1545-1563 roku. Tym samym religia lewickich kapłanów, którzy opanowali plemię Judy, uznana została za podstawę religii katolickiej, przeciwko której również była wymierzona. Nic dziwnego, w tym czasie kościół katolicki zinfiltrowany był przez tzw Moronów, czyli konwertytów żydowskich, którzy propagowali swoją faktyczną wiarę.
Z nich w końcu powstał Talmud, składający się z komentarzy i komentarzy do komentarzy, stanowiących prawo judaistyczne.
Tradycję sekty Lewitów, która odseparowała się od Izraela, przejęli za okupacji rzymskiej Faryzeusze jerozolimscy, a po nich talmudyści hiszpańscy, rabini rosyjscy oraz współcześni syjoniści.
Ich myśl przewodnia wyrażona jest w cytacie z Talmudu “Przyszłe królestwo boże wyłączy wszystkich innych”, gdyż Jehowa uznaje tylko Żydów.
To wszystko jest podstawą rasistowskiej ideologii podboju świata, zniewolenia i wymordowania reszty narodów, co zrealizowano w dużej mierze na Zachodzie, w Rosji, Chinach, Kambodży itd już w XX wieku.
Na podstawie https://www.scribd.com/document/248862109/kontrowersja-syjonu