Natchnienie
z powiewem wiatru
przychodzisz Panie
i z Twojej woli
rodzą się wiersze
na skraju nocy
przez rozważanie
***
Nella speranza
dookoła słowa małe
i wielkie litery
wzruszają językiem
zgoła rozpuszczone myśli
mimowolnie pieszczą
wyraz nagiej twarzy
popatrz jeszcze póki żyję
na policzkach trzymam
zapisane szczęście
***
Nieobojętność
nosi mnie wiatr
w chłodne noce
otulone literą
tam gdzie rzęsa zielonooka
unosi się bez złudzeń
w spojrzeniach stawu
by pozostać w ciszy
twojego kochania
***
W przekładzie
pamiętam
jeszcze zapomnieć nie potrafię
słów które mogą coś znaczyć
w strumieniu dźwięków
w hałdach papieru
bogaty świat myśli koloratura
na wioskach mukrowie i końskie rżenie
miastowe miałkoty każdego wieczora
małe miesza się z wielkim
jasne nie unika mętnego
w tonach wizgów brzdęków i hurgotów
drepcze rytmicznie refleksja
niebo przewyższa ziemię o głowę
***
Z Wilna
Matko Chrystusa i moja
Matko
uczysz mnie pokory
w Ostrej Bramie
dłońmi złożonymi
blisko serca
z t. Do powiedzenia bez niedomówień
Czytanie: Hbr 10, 32-39
Wiersze to niezrozumiały język opisujący chwilę nieznaną, bo przeżytą przez innych. Specjaliści uważają, że są to często dialekty ludzi umarłych dla świata, w skrócie język martwy. Inni eksperci snują domysły, że kilka słów poezji może ożywić umarłych – ludzi śmiertelnie zmartwionych. Z drugiej jednak strony czy wybuch złości można uznać za chwilę ostatecznego przebudzenia? Czy można aż tak się zamyślić, myląc łzę z kroplą wody na twarzy rzeźby? Obiecuję mojej muzie, która patrzy na mnie teraz swoimi oczami, że zrobię z tego wiersz i podam go jej kiedyś na “śniadanie do łóżka”.
Cieszę się, że Autorka zdecydowała się odwiedzić scriptorium naszego klasztoru, a nawet zostawiła rękopis ;-)
Urodziłam się na placu przykościelnym w niedzielę (rodzice nie zdążyli do szpitala). Pióro dał mi Bóg dwanaście lat temu, a imię Maria na chrzcie.
Kiedyś bardziej wolałem aforyzmy łatwiej przechodziły przez ucho
igielne podczas podróży w chwili, gdy otwierało się Niebo tuż po burzy
To moja dzisiejsza spontaniczna odpowiedź, bo przez cały wczorajszy dzień nie miałem zielonego (tak, chyba zielonego) pojęcia co Pani odpowiedzieć :-) Zaplątał się rym częstochowski, ale proszę łaskawie zauważyć, że uniknąłem: dyzmy, egzorcyzmy, buddyzmy, erotyzmy (do aforyzmy).
Niebo
słońca blask, obłoków przestrzeń
scena wschodów i zachodów
miejsce ptaków, mgiełka marzeń
iskry gwiazd i chłód księżyca
cisza, spokój tajemniczy
gwiezdny pył w promieniach światła
srebra trzask i łoskot błysku
chaos, zamęt i zniszczenie
woda życia, zmartwychwstanie
miejsce Boga – cel wędrówki
miejsce zwątpień – czarna dziura
————————–
Jest noc, cisza, ciemno, piękne ciała
Na ekranie, nastrój pływa w szkle.
I ty moja muzyko kochana,
Bez ciebie teraz nie ma mnie.
Sen poszedł sobie gdzieś i spóźnia się,
Lecz jesteś ty, ja i obraz Jej.
Chwilo tak trwaj, muzyko graj,
Śnie już nie śpiesz się.
————–
Cisza …
Cisza – gleba na której rodzą się dźwięki,
Szelest ogrodu, śpiew ptaków, szmer łąki,
Szum morza zamknięty w muszli i łopot mew,
Pukanie deszczu i stuk kopyt o bruk i wiatru śpiew.
Dźwięk – muzyka dająca radość i sen,
I szept z kochanych ust i szczęścia śmiech,
I śpiew co rodzi się z duszy i bicie serc.
To wszystko ma w ciszy swe źródło i kres …
równoważy kobietę mężczyzna…w słowach ze smakiem…i barwnych od ciśnienia i składu liter…mówiąc rozumem do serca… i sercem do rozumu
– Miło mi
Jest nastrój…
A teraz cytat z ” 4. FILOZOFIZM POETYZUJĄCY czyli NIEDZIELA NA GŁÓWNYM ”
No cóż. Światopogląd jak światopogląd… Wielu jest takich, dla których szczytem poznania rzeczywistości będzie stwierdzenie, że „wszystko się zmienia, nie ma nic stałego i nie wiadomo, co to wszystko znaczy”. Dla takich czytelników i do tego niezbyt obeznanych z ogromnym uniwersum poezji światowej i polskiej – nasza poetessa i filozofessa, będzie prawie że boginką. Boginką kultu wiecznego ognia przemian, kapłanką neofitów refleksji.
Jest to poezja motyla, który fruwa sobie to tu, to tam, nad książkami, nad sprawami, nad tajemnicą bytu i rozkosznie nieodpowiedzialny, nawet nie przyznaje się, że coś tam kiedyś zapylił. Poezja wypływająca z obrazu świata, w którym obco czuje się pojęcie „odpowiedzialność”. Nie przystają do tego świata rozterki duchowe i przełomy, konfesyjne wyznania i głębokie – nie na pokaz – egzystencjalne zwątpienia w siebie. Tu – tak na wszelki wypadek – na nic się nie spogląda ostrym, bezlitosnym wzrokiem, aby się ustrzec tego, iż ktoś na nas spojrzy takimiż oczami. Tu nie ma trzeciego wymiaru. Są tylko do jego imitowania okulary, które wręczają przy wejściu a odbierają przy wyjściu, po wstaniu z fotela. Okulary, które gdy się założy na czas lektury, na czas projekcji realizowanej w klimatyzowanej sali, to wszystko się wydaje takie, takie… z głębią, takie przestrzenne, takie głębokie, że ach! Takie…, takie jakby prosto z Paryża. A my tacy mądrzy i tak małym kosztem. Uwzniośleni, że oto tu taaakie mądrości, a my je rozumiemy. W aniołów przemienieni. Batmany intelektu. Wyrafinowana poezja niedzielnej inteligencji. Niedzielnej także w sensie: nie dzielnej, pozbawionej dzielności oraz niedzielnej, czyli nie działającej, deklaratywnej, bez związku z działaniem, czynami i postawą życiową. Niech tylko komuś niedziela nie skojarzy się z…ks. Niedzielakiem, czy z losami jakichś innych księży, bo byłoby to taki, fuj, nieparyskie, odwetowa osądzanie, pod stos podkładanie, od czci odsądzanie. Bo cześć, ważna rzecz. Gdy ktoś zasmakował tego, co daje Sala Kongresowa, to wszystko inne, niech się przy tym schowa. Nie da ci sąd Parysa, nie da ci mądrości sowa, tego, co dać ci może, pełna Sala Kongresowa. /Wawel/
Zacytuję co Stanisław Michalkiewicz mówił o poezji:
“Czytanie wierszy [i pisanie] jest bardzo pożyteczne bowiem pozwala uzyskać panowanie nad językiem tak, jak dobry cieśla panuje nad drewnem i może z niego zrobić wszystko, lub jak kamieniarz nad kamieniem. Poezja bowiem uczy zwięzłości, pozwalając w niewielu słowach wyrazić sens lub zbudować nastrój. Jako przykład takiej zwięzłości niech posłuży wiersz ks. Jana Twardowskiego „Na ręce”, w którym w czterech ostatnich słowach potrafił zawrzeć cały traktat filozoficzny. Ponieważ jest krótki, zacytujmy go w całości:
Nazywają cię brzydulą, uciekają w te pędy po kolei.
Biorę ciebie na ręce, jak królika na szczęście.
Śmierci, chwilo największej nadziei.”
Antoni Słonimski podał onegdaj sposób w jaki można odróżnić poezję dobrą od złej. Służy do tego prosty test: otóż wiersz, którego jakości nie jesteśmy pewni, należy zapisać tak, jak prozę. Jeśli to wiersz nic nie warty, ukryty li tylko pod pozorami głębi, to czar pryska od razu.
Mam sporo (ok. 200) w szufladzie swoich wierszyków. Czasami je wyprowadzam na wolne powietrze.
A przenosząc wątek, bo chyba się zagubił…
Lokal, fundusze i kącik – jak najbardziej. Szczególnie te fundusze.
Fakt. Trzeba gdzieś duszę na spacer wyprowadzić. Technikalia zostawmy Redakcji.
A przy czytaniu:
KEVIN KERN – After the rain
Kiedyś, gdzie indziej, dawno temu publikowała Joanna.
LINK
Ksiądz Jan Twardowski (1915-2006) powiedział: “Dlaczego pisze się wiersze – dlatego, że temu kto je pisze wydaje się, że ma coś bardzo ważnego do przekazania, osobistego do powiedzenia, tak ważnego, że trzeba to ocalić i zapisać”.
Dlatego ja piszę
“Podziwiam”
zawsze tak samo
gdy w bezkresnej zieleni
kiść czerwieni pełnej
wstęgą karbowaną się śmieje
i różem przebija w głąb dalej
a pomarańcz z żółtym miodowo gęstnieje
za nim jeszcze lekki fiolet i szafir
w tęczy minerałów rozciętych pionowo
bez końca zdumiewa piękno i skupienie
(z t. “Wiersze 2011-13”)
“Świeżo malowane”
mówią z uwagą
można wyłożyć myśli tak
że wykrwawi się czerwień
i zieleń zagnije naturalnie
na bieli zblakłej spocznie
szarość spopielała w czerni
(z t. “Wiersze z szuflady” 2014)
“Z pisma”
mówiła matka
synu
co z ciebie wyrośnie
jeżeli będziesz zachwycał się
kwiatami zła
kąkol
pierwszy zostanie zebrany
i wrzucony do ognia
gorąco
polecam ci śpiew
ptaków roztropnych
które rozumieją
święte słowa
(z t. “Do powiedzenia bez niedomówień”2022).
Filozofia jest dobra. Ale gdy rozgląda się za boginkami, schodzi do otchłani na zatracenie.
Dla mnie poezją jest Księga Koheleta. Lubię ją czytać w Biblii Jerozolimskiej.
Jeden z pierwszych wierszyków:
Moje Wierszyki
Jak to się stało, że coś powstało
Co radość daje mi przez łzy.
Czy promień słońca co się zjawił
Rozbudził was w te dziwne dni?
Tak – lecz by coś wzeszło i urosło,
Co warte jest jednego dnia,
Potrzeba też i burz, i deszczu,
I czasu który musi trwać.
Więc jestem ja i wy jesteście, jak dom
Gdzie czasem mogę ukryć się.
Bez was jest pusto, smutno, ciemno,
I myśli dziwne kłębią się.
Jesteście tak jak łąka piękna
Co wiosną cudnie mai się,
Lecz boję się co będzie potem
Gdy przyjdzie jesień, słotny dzień.
—————-
Moje wykształcenie – PW, praca – IT.
Dlaczego zacząłem pisać? Los tak chciał, smutny los.
Też miałam smutne:
u brzegu oceanu
rozkołysanego nutami jesieni
kręcą się łzy jak szalone
pod wpływem fali
dochodzących dźwięków
zasiedlają zakamarki duszy
nabrzmiałe
jak wnętrze fortepianu
/”Wariacje muzyki” z t. “Do powiedzenia bez niedomówień”/
“Od pierwszego wrażenia”
dotykasz moich dłoni
z wiernością
płyniemy do głębi oceanu
w poszukiwaniu piękna
rafy koralowej
/z t. “Wiersze 2011-13″/