Dobra i zła edukacja

Edukacja łacińska wychowuje człowieka jako system autonomiczny. Oznacza człowieka w pełni niezależnego od systemu, to znaczy sam wyznacza, optymalizuje i realizuje cele. Potrafi wyznaczać cele własne, a jeśli realizuje cele cudze, ma tego świadomość i potrafi ich nie realizować, jeśli są niezgodne z jego interesami. Człowiek używa swoich zdolności i umiejętności do realizacji interesów swoich oraz tej wspólnoty, do której należy z własnego wyboru.

Edukacja masońska tresuje człowieka jako system samosterowny lub sterowny…

−∗−

 

Dobra i zła edukacja

Większość pojęć dobrze znanych okazuje się mieć znaczenia całkowicie nieznane. Jednym z nich, niezmiernie ważnym a niedocenianym jest edukacja. Styka sią z nią każdy, mimo to zasadniczo nikt nie wie, w czym bierze udział, nie dostrzegając, jak to jest zmieniane, fałszowane, kradzione, likwidowane i podmieniane. Niedobrze, bo to jedna z najważniejszych spraw w życiu ludzi i narodów. Naprawiam ten brak i uzupełniam wiedzę.

I. Pojęcie edukacji

Trzeba wiedzieć o ważnej różnicy. Inaczej pojęcie edukacji rozumieją ludzie cywilizacji łacińskiej, inaczej lucyferyści, z którymi walczymy o szkołę i wpływ na młodych.

1. Edukacja w znaczeniu właściwym, łacińskim, wąskim. Oznacza nauczanie wiedzy i umiejętności, tak, aby człowiek wiedział i umiał, a następnie aby korzystał z tego w swoim życiu. Wiedza po to, aby dążył do mądrości, a mądrość to zdolność poznania celów, im określenia, czy są własne, czy cudze. Umiejętność oznacza zdolność do realizacji celów własnych. Człowiek po edukacji łacińskiej nie jest pasożytem, utrzymuje się sam i przydatny jest innym ludziom. Dzięki temu może założyć i utrzymać rodzinę, zrodzić i wychować potomstwo, tworzyć naród, państwo i gospodarkę. W uproszczeniu edukacja łacińska to szkoła.
2. Edukacja w znaczeniu spaczonym, masońskim, szerokim. Oznacza prowadzenie człowieka przez całe życie przez system, za pomocą edukatorów. Prowadzenie obejmuje wszystkie aspekty życia, nie tylko zawodowe, ale również prywatne, rodzinne i intymne. Wszystko, co człowiek robi jest pod kontrolą systemu i służy systemowi. Wszystko, czego człowiek potrzebuje, dostaje od systemu. Nie ma rodzin, narodu, państwa narodowego, gospodarki narodowej, własności prywatnej, jest depopulacja. Edukacja masońska obejmuje całe życie, cały czas i wszystkie sprawy człowieka.

II. Edukacja a wychowanie

Edukacja zajmuje się sferą poznawczą człowieka, czyli co wie. Wychowanie zajmuje się sferą etyczną człowieka, czyli w co wierzy.

1. W edukacji łacińskiej edukacja i wychowanie są rozdzielone, chociaż uzupełniają się i współpracują. Pierwszeństwo ma nauczanie poznawcze, a wychowanie jest subsydiarne, ponieważ należy do rodziców, szkoła więc nie wtrąca się, nie zmienia wychowania w rodzinie, a tylko je uzupełnia.
2. W edukacji masońskiej edukacja i wychowanie są połączone w ten sposób, że wychowanie staje się ważniejsze, niż nauczanie wiedzy. Dla edukacji masońskiej to, co wie człowiek (uczeń też) jest mało istotne, im wie mniej, tym lepiej. Ważne jest, jak człowiek się zachowuje i w co wierzy.

 

Czytaj też:

Gdy zbudzi się naród-cz.2-twierdza kulturowa-program pozytywny

III. Obszary wiedzy szkolnej

Ta kwestia dotyczy edukacji łacińskiej, gdyż w edukacji masońskiej wiedza szkolna nie oznacza wiedzy uczniów o świecie, ale wiedzę szkoły o uczniach.

1. Wiedza tożsamościowa – kim jestem, skąd się wywodzę, naród i jego historia, rodzima kultura i cywilizacja, tradycje i pamięć historyczna, interesy narodowe na pierwszym miejscu. Umożliwia wyznaczenie własnych celów.
2. Wiedza ogólna o świecie, i jakie jest w nim miejsce człowieka i narodu. Umożliwia optymalizację wyznaczonych celów.
3. Wiedza praktyczna, obejmująca też umiejętności. Umożliwiają realizację wyznaczonych celów.

IV. Sterowniki edukacji

Wyodrębniłem 4 wyznaczniki, które wyraźnie wskazują, z jaką edukacją mamy do czynienia. Każdy ma 2 warianty. Wariant 1 jest łaciński, wariant 2 masoński. Może być ich więcej, ale te są właściwe naszym czasom.

1. Sterownik tożsamości. Obejmuje na pierwszym miejscu edukację, na drugim wychowanie.

• Wariant narodowy. Szkoła ma swój profil narodowy, co objawia się głównie w obszarze wiedzy tożsamościowej, ale obecne jest też w pozostałych 2 obszarach. Szkoła nastawiona na to, że jej absolwenci będą patriotami państwa narodowego. Wiedza o historii, tradycjach i kulturze własnego narodu, łączność z wcześniejszymi pokoleniami aż do czasów legendarnych.
• Wariant unijno-globalny. Szkoła nie wspomina o tożsamości narodowej, a tylko o lokalnej, europejskiej (czyli unijnej) oraz globalnej. Podstawowa jest tożsamość globalna, duma z tożsamości unijnej, patriotyzm jedynie lokalny. Brak wiedzy o narodzie, sfałszowana i skrócona historia Europy, skupienie na sfałszowanej historii ludzkości, niechęć do poprzednich pokoleń jako zacofanych.

Sterownik wiedzy. Obejmuje na pierwszym miejscu edukację, na drugim miejscu wychowanie.

• Wariant mądrości, typowy dla edukacji łacińskiej. Wiedza ta umożliwia poznawanie celów tego, co się dzieje, i wyznaczenie celów tego, co ma się wydarzyć. Następnie pozwala na optymalizację, czyli dobranie właściwych środków do ich realizacji. Następnie umożliwia realizację celów. Człowiek może działać sam, niezależnie od jakiegokolwiek systemu. Może też tworzyć własne systemy wraz z innymi ludźmi.
• Wariant użyteczności, typowy dla edukacji masońskiej. Nie obejmuje zdolności poznawania i wytyczania celów. Uczeń odcięty jest od celowości, nie może poznać celów. Uczony jest, że będzie wciąż elastycznie dostosowywał się do zmian. Szkoła dba, aby nie poznał sprawców i celów zmian. Uczeń uczony operacjonalizacji i proceduralizacji. Jako absolwent ma być sprawnym wykonawcą procedur w systemie. Nie ma zmieniać systemu, ale dostosowywać się do systemu jako element interoperacyjny. Interoperacyjność oznacza ujednolicenie, wymienność i uniwersalność elementów, i takim elementem ma być absolwent. Wyuczona optymalizacja i realizacja celów systemu. Wyuczona niezdolność funkcjonowania poza systemem.

Sterownik psychiki. Obejmuje na pierwszym miejscu wychowanie, na drugim miejscu edukację.

• Wariant dojrzałości psychicznej, typowy dla edukacji łacińskiej. Celem jest człowiek dorosły, który jest dojrzały. Dojrzałość to znaczy zdolność do samodzielnego wyznaczania i realizacji celów oraz ponoszenia osobistej odpowiedzialności za swoje czyny. Podstawowy warunek samodzielnego życia, niezależnego od systemów. Osiąga się go poprzez wychowanie według cnót moralnych i etos pracy.
• Wariant niedojrzałości psychicznej, typowy dla edukacji masońskiej. Maskowany jest zmyłkami: poczucie sprawczości i poczucie odpowiedzialności za swoje życie. Człowiek niezdolny do samodzielnego funkcjonowania poza systemem. Ciągle musi być pod opieką, podobnie, jak osoby upośledzone, niedorozwinięte i zaburzone psychicznie. Wyuczona bezradność i nawykowe cechy autystyczne. Osiąga się to za pomocą debilizacji, a w jej ramach infantylizacji. Homo debilis to człowiek dorosły na umysłowym poziomie dwunastolatka. Może wykonywać pracę i procedury, ale nie potrafi działać samodzielnie, musi być zawsze pod opieką i kontrolą. Panicznie boi się działać samodzielnie, przerażają go sytuacje nieznane, tam, gdzie musi decydować sam. Gdy znajdzie się poza systemem, nie podejmuje własnej wolności, tylko wraca do systemu.

Sterownik rodzaju sterowania. Obejmuje na pierwszym miejscu wychowanie, na drugim edukację.

• Edukacja łacińska wychowuje człowieka jako system autonomiczny. Oznacza człowieka w pełni niezależnego od systemu, to znaczy sam wyznacza, optymalizuje i realizuje cele. Potrafi wyznaczać cele własne, a jeśli realizuje cele cudze, ma tego świadomość i potrafi ich nie realizować, jeśli są niezgodne z jego interesami. Człowiek używa swoich zdolności i umiejętności do realizacji interesów swoich oraz tej wspólnoty, do której należy z własnego wyboru.
• Edukacja masońska tresuje człowieka jako system samosterowny lub sterowny. System samosterowny oznacza człowieka, który działa samodzielnie na poziomie wykonawczym, ale realizuje cele kogoś innego, i tylko tak potrafi. Dostaje cel, ale jego sposób realizacji przeprowadza sam. Występuje stosunkowo rzadko i dotyczy uczniów wybitnie zdolnych. Większość jednak nie wznosi się powyżej poziomu sterowności. Oznacza to, że realizują cele kogoś z zewnątrz, nie potrafią jednak robić tego sami i muszą być pod ciągłym nadzorem. Dotyczy większości uczniów i absolwentów szkół globalno-unijnych.

V. Kierunek zmian edukacji w Polsce i Europie

Nowy wektor edukacji został wdrożony w świecie białego człowieka w latach 90-tych, a przygotowania trwały od lat 60-tych. Następuje zmiana edukacji łacińskiej na masońską i narodowej na globalno-unijną. Zmiana obejmuje wszystkie wyżej opisane aspekty. W Polsce robiły to wszystkie rządy oraz elity naukowe, edukacyjne i społeczne. Źródłem były zobowiązania międzynarodowe, działalność obcych organizacji w Polsce, wielkie fundusze z zagranicy. Całość składa się na wielką korupcję państwową w świetle prawa. Świadczy to o zdradzie tych elit i całkowitym zaprzedaniu się siłom globalno-unijnym.

VI. Najbliższe perspektywy

Koalicja KO i przystawek wykazuje wielką determinację w doprowadzeniu zmiany do końca. Jak dotąd w mniejszym lub większym stopniu wdrożono: edukację włączającą, ukrainizację, nowe standardy ochrony małoletnich, cyfryzację, profil absolwenta, ograniczenie zdań domowych, redukcję podstaw programowych i lektur, obniżenie poziomu nauczania i wymogów, chaos w ocenianiu, chaos ogólny w szkołach, realizację działań pozaedukacyjnych w szkole, wprowadzenie armii specjalistów nienaukowych, rozrost zaburzeń psychicznych, rozrost orzeczeń, wprowadzenie obowiązkowej Edukacji obywatelskiej i nieobowiązkowej Edukacji zdrowotnej (seksualnej).

Przed nami: kontynuacja wszystkich w/w procesów; zmiana 285 szkół specjalnych w SCWEW i napływ uczniów z problemami do szkół zwykłych; instytucja rzecznika praw ucznia; udział uczniów w wyborze dyrektorów szkół. Największą zmianą będzie wprowadzenie do Europejskiego Obszaru Edukacyjnego, co będzie miało następujące konsekwencje: podporządkowanie polskiego systemu edukacji Komisji Europejskiej, docelowo w każdym aspekcie i obszarze działania; likwidacja polskiej podstawy programowej i wprowadzenie unijnej; obowiązkowość Edukacji zdrowotnej (seksualnej) i jej zmiana w kierunku silniejszej seksualizacji w jak najmłodszym wieku; ocena funkcjonalna dla każdego ucznia; zwiększenie inwigilacji i opresyjności systemu wobec normalnych rodzin; intensywna indoktrynacja uczniów tzw. wartościami europejskimi: zielony ład, kryzys klimatyczny, feminizm, gender, lgbt, imigranci, wielokulturowość, i cała agenda lewacka. Docelowo edukacja ma się stać hodowlą niewolników, w pierwszej fazie jako siły roboczej UE, w drugiej fazie ma nastąpić depopulacja białych chrześcijan, sprowadzenie imigrantów, stworzenie nowej europejskiej rasy negroidalnej, likwidacja narodów i państw narodowych i budowa nowego ładu europejskiego, zwanego Paneuropą.

VII. Jakie będą skutki

Nie uda im się stworzenie systemu, który planują. Być może wydadzą akty prawne, ale w praktyce to nie zadziała. Uda im się natomiast zlikwidować edukację narodową i zastąpić ją chaosem. Dalszy los polskiej edukacji będzie wypadkową tego, co się będzie działo z UE oraz tego, co zrobią ludzie w Polsce. Realne działania odbudowy będą możliwe, gdy rząd w Warszawie stanie się rządem polskim i przestanie stosować się do programów unijnych. Nie nastąpi to, dopóki będziemy pod władzą UE i globalistów. Wszystko jednak wskazuje, że To rozpadnie się w ciągu najbliższych kilku lat. Musimy być gotowi na ten czas, gdyż wówczas będzie możliwość odbudowy oraz zapotrzebowanie społeczne na narodową edukację.

VIII. Czy można to zatrzymać

Teoretycznie tak, wystarczy, że rząd przestanie realizować programy unijne dotyczące edukacji. W praktyce zatrzymanie tego nie jest możliwe wbrew władzy, a władza chce to robić z w/w powodów. Nie ma również sił, które by mogły i chciały to zatrzymać. Siły, które mogłyby to zrobić są następujące: środowiska naukowe, środowiska edukacyjne, politycy obecnej opozycji, episkopat, rodzice i reszta społeczeństwa. Nikt nie jest tym zainteresowany, poza jednostkami. Elity są całkowicie bezużyteczne dla sprawy narodowej. Natomiast ludność nie widzi związku pomiędzy szkołą a jakością ich życia. Dlatego Polacy nie reagują na likwidacji narodowej szkoły polskiej.

To się jednak zmieni, ale dopiero wtedy, gdy zostanie zniszczona. Wówczas ludzie odczują na własnej skórze, oczywiście nie wszyscy od razu, a niektórzy wcale. Jednak powstanie dość liczny aktyw oddolny, który będzie można i trzeba wykorzystać, aby wywrzeć nacisk na władzę polityczną, wtedy, gdy zechce odgruzować Polskę.

IX. Edukacja systemowa i pozasystemowa

1. Edukacja systemowa jest narzucana przez państwo jako obowiązek. Zwykle realizowana jest w szkołach, gdzie naucza się państwowego programu przez państwowych nauczycieli. Edukacja systemowa ma dwa główne elementy: cel nauczania i sposób nauczania. To samo w sobie nie jest złe, jeśli państwo prowadzi edukację według wzorców łacińskich, wówczas cel nauczania służy ludziom, a nie władzy. Alternatywą dla edukacji państwowej jest edukacja domowa, to jednak wciąż jest edukacja systemowa, musi bowiem realizować państwowy cel nauczania, a różni się tylko metodą nauczania.
2. Edukacja pozasystemowa jest dobrowolna. Ludzie uczą nie dlatego, że muszą, ale dlatego, że chcą, i uczą się takich treści, których nie naucza edukacja systemowa. Może być wykonywania tylko poza siecią szkół i poza kontrolą państwa. Znaną z polskiej praktyki formułą edukacji pozasystemowej jest edukacja domowa (wtedy, gdy naucza treści innych, niż państwowe), tajne komplety i inne formy oddolnego kształcenia. Również samokształcenie jest edukacją pozasystemową.

X. Edukacja dobra i zła.

1. Edukacja dobra jest wtedy, gdy naucza treści, przydatnych ludziom. Edukacja w znaczeniu właściwym, łacińskim, wąskim jest zawsze dobra. Może i powinna być nauczana w państwowych szkołach w ramach edukacji systemowej. Może też być nauczana w ramach edukacji pozasystemowej.
2. Edukacja zła jest wtedy, gdy naucza treści, przydatnych władzy, a jednocześnie szkodzących ludziom lub nie pomagających ludziom. Edukacja w znaczeniu spaczonym, masońskim, szerokim jest zawsze zła. Prowadzona jest wtedy, gdy państwo znajdzie się pod okupacją, zaborem lub kontrolą sił, wrogich narodowi i ludziom. Taka sytuacja jest obecnie w Polsce. Edukacja zła prowadzona jest za pomocą edukacji systemowej i przymusu szkolnego. Może jednak być prowadzona w ramach edukacji pozasystemowej, gdy ludzie, którzy się uczą mają złe intencje, lub gdy nie wiedzą, że nauczane przez nich treści prowadzą do złego. Taka sytuacja zachodzi wtedy, gdy poza państwem są inne ośrodki wpływu, promujące edukację złą jako dobrą, używając dezinformacji. To też obecnie dzieje się w Polsce. Dlatego zawsze należy oceniać Obszary wiedzy szkolnej oraz Sterowniki edukacji.

XI. Możliwości nauczania obszarów edukacji

Są trzy Obszary edukacji: 1.wiedza tożsamościowa, 2.wiedza ogólna, 3.wiedza praktyczna. Zachodzi wyraźna różnica między nauczaniem obszaru 1 i pozostałych dwóch.

1. Nauczanie Obszaru 1: wiedzy tożsamościowej. Nauczanie tej wiedzy wymaga bardzo niewiele energomaterii, wystarczą nośniki informacji i ludzie, chcący się uczyć. Przekazywanie informacji (wiedzy) odbywa się w dowolny sposób. Większość pracy edukacyjnej wykonuje sam uczeń, który potrzebuje źródeł wiedzy i wskazówek. Oznacza to, że do nauczania wiedzy tożsamościowej wystarczy sfera relacyjna, czyli zapewnienie kontaktu między ludźmi oraz wola uczniów uczenia się.
2. Nauczanie Obszaru 2: wiedzy ogólnej i Obszaru 3:wiedzy praktycznej. Te dwa Obszary edukacji to nauczanie przedmiotowe, wymagające podręczników, programów nauczania, pomocy naukowych, wykwalifikowanych nauczycieli, infrastruktury. To oznacza, że zorganizowanie nauczania wiedzy ogólnej i wiedzy praktycznej wymaga edukacji systemowej. Można nauczać pozasystemowo w tych dwóch obszarach, jeśli na rynku są dostępne programy nauczania i podręczniki. Obecne działania rządu zmierzają do likwidacji nauczania tych dwóch obszarów, ich programów nauczania i podręczników. Oznacza to, że zorganizowanie nauczania w tych obszarach będzie wymagało systemu. Można to zrobić poza państwem, ale wymaga to dużych funduszy, wiedzy i czasu. Oznacza to, że nauczanie przedmiotowe w obszarach 2 i 3 wymaga sfery energomaterialnej.

XII. Możliwości prowadzenia edukacji

1. Edukacja systemowa korzysta se sfery energomaterialnej, dysponuje bowiem przymusem, administracją, pieniędzmi i wiedzą. Te możliwości są kluczowe, aby nauczać w następujących Obszarach edukacji: wiedza ogólna i wiedza praktyczna.
2. Edukacja pozasystemowa korzysta ze sfery relacyjnej. Sfera relacyjna to przekazywanie informacji (wiedzy) w dowolny sposób poprzez kontakty człowiek – człowiek i człowiek – ludzie. O ile sfera energomaterialna wymaga wielkich środków, o tyle sfera relacyjna jest tania. Wymiana informacji (wiedzy) może odbywać się w dowolny sposób. Głównym wymogiem jest wola uczniów uczenia się.

XIII. Znaczenie informacji i relacji

Większość ludzi myśli, że decyduje sfera energomaterialna – zaangażowane środki, zasoby, pieniądze, budynki, administracja, przymus. To ma znaczenie, ale decyduje informacja i sfera relacyjna. Relacje międzyludzkie są podstawą wszystkich systemów, dotyczących ludzi. Informacja decyduje, kiedy, jak, i czy w ogóle działanie zostanie podjęte. Główna różnica dotyczy czasu.

1. Działania w sferze energomaterialnej mają skutek bezpośredni, skutki widoczne są szybko, ale ustają krótko po ustaniu działań energomaterialnych.
2. Działania w sferze relacyjnej mają skutek pośredni, skutki widoczne są w dłuższej perspektywie, ale są o wiele trwalsze niż energomaterialne. Jest tak dlatego, ponieważ dotyczą ludzkich głębokich motywacji.

XIV. Skuteczność działań edukacyjnych

Z powyższego wynika, że edukacja w obszarze wiedzy tożsamościowej polega na wymianie informacji w ramach relacji międzyludzkich. Długofalowo to właśnie ten obszar edukacji jest decydujący dla pozostałych dwóch, a także dla dalszego życia ludzi. Będzie wpływał na ich wybory i na sferę energomaterialną. Pozostałe dwa Obszary: wiedza ogólna i wiedza praktyczna są bardzo ważne, jednakże oddolnie pozasystemowo nie da się w krótkim czasie zorganizować ich nauczania, natomiast każdy we własnym zakresie jest w stanie dotrzeć do tej wiedzy, jeśli zechce. O tym, czy człowiek zechce sam się tego nauczyć, decyduje Obszar wiedzy tożsamościowej oraz jego osobista sytuacja.

XV. Ratowanie polskiej edukacji

Dotąd koncentrowaliśmy się na ratowaniu polskiej edukacji przed zniszczeniem. Działania te nie przynoszą rezultatu, ponieważ prowadzi je rząd za pomocą sfery energomaterialnej. Uratowanie polskiej edukacji wymaga więc decyzyjności w tej sferze. Obecnie jest to dla nas nieosiągalne. Zachodzi proces konsekwentnej likwidacji narodowej edukacji typu łacińskiego, czyli likwidacja dobrej edukacji i zastępowanie jej edukacją złą. Z naszego poziomu, który jest oddolny i pozasystemowy, gdzie nie dysponujemy sferą energomaterialną nie jesteśmy w stanie powstrzymać tego procesu, co najwyżej go opóźniać. Skoro więc te działania nie są i nie będą skuteczne, trzeba skupić się na czym innym: przygotowanie odbudowy polskiej edukacji. Natomiast dotychczasowe działania systemowe należy prowadzić, ale traktować je jako działania w sferze relacyjnej, czyli przysparzające nam stronników, obecnych i przyszłych. Dzisiejszy obojętny jutro stanie się stronnikiem, musi tylko dowiedzieć się o naszej pracy.

XVI. Odbudowa polskiej edukacji

Będzie możliwa, gdy ustanie władza unijna nad Polską. Do tego czasu polska edukacja będzie już na tyle zniszczona, że większość jej procesów trzeba będzie odtwarzać od podstaw. Pozytywną stroną tej sytuacji będzie to, że nie trzeba się będzie liczyć z systemem, jaki wówczas będzie. Odbudowa będzie wymagała niewielkiej grupy osób, którzy będą chcieli z powrotem wprowadzić ustawienia systemowe dobrej edukacji narodowej. Wymagać to będzie wiedzy, motywacji i współdziałania. Ta grupa będzie musiała korzystać z poparcia społecznego, czyli znacznie większej grupy ludzi, którzy będą mieli tożsamość narodową polska i cywilizacyjną łacińską. Taką grupę można uformować za pomocą działań informacyjnych w sferze relacyjnej. Aby ten proces zaistniał, potrzebne są 3 czynniki: motywacja po stronie uczniów, wiedza tożsamościowa, nadająca się do przekazania i działanie nauczających.

XVII. Motywacja uczniów pozasystemowych

Może wynikać z dwóch impulsów: wewnętrznego i zewnętrznego. Impuls wewnętrzny to poruszenie szlachetnych dążeń – poznawczych (dążenie do prawdy) i etycznych (dążenie do dobra). Impuls zewnętrzny to reakcja na pogarszającą się sytuację ogólną i upodlenie Polaków. Z pewnością pojawi się ruch tożsamościowy, który będzie dążył do odbudowy Polski. Dopóki taka motywacja w ludziach się nie pojawi, większość nie będzie nas słuchać. Deforma szkoły 2026 będzie jednym z silniejszych impulsów, wywołujących motywację do edukacji pozasystemowej.

XVIII. Wiedza tożsamościowa

Musi obejmować następujące aspekty:

• co się dzieje, przez kogo i dlaczego;
• do czego ma to doprowadzić według sprawców, a do czego może doprowadzić realnie;
• jak powinno być, żeby było dobrze;
• jak to osiągnąć.

Wiedza ta musi zostać zwięźle opisana i być łatwo dostępna dla każdego. Trzon tej wiedzy jest już gotów i niebawem znajdzie się na rynku w postaci publikacji w dwóch tomach PORADNIK ŚWIADOMEGO NARODU. Wraz z kolejnymi publikacjami utworzy on zwarty program nauczania pod nazwą PROGRAM EDUKACJI NARODOWEJ (PEN). Ten z kolei jest częścią większej koncepcji ustrojowej PROGRAM WOLNEJ POLSKI. Poradnik jest podstawą wiedzy tożsamościowej, niezbędnej, aby w nadchodzącej przyszłości znaleźli się ludzie, którzy odbudują polską edukację. PEN poza dużymi książkami obejmie też krótkie ściągawki.

Czytaj też:

poradnik świadomych rodziców-całość do pobrania

XIX. Działanie nauczających pozasystemowo

Większość stanowić będą działacze, nawiązujący i utrzymujący relacje z ludźmi w terenie. Potrzeba będzie pewnej grupy nauczających. Nie musi być liczna, niezbędne minimum to kilkanaście osób, dobrze znających Program Edukacji Narodowej. Jeśli wiedza tożsamościowa będzie łatwo dostępna na różnych nośnikach, wystarczy, że działacze będą głosić podstawowe tezy, po szczegóły odsyłając do nauczających i do źródeł wiedzy tożsamościowej. Reszta znajdzie się w ręku uczniów pozasystemowych.

XX. Wpływ pozasystemu na system

Zaistnienie pozasystemowego Programu Edukacji Narodowej, niezależnego od władzy i tzw. elit, gdy wiedza o nim się rozpowszechni może wpłynąć na działanie antypolskiego systemu. Jest on ustawiony tak, aby zwalczać działania systemowe, dlatego są one tak mało skuteczne. Nie ma natomiast niczego, aby poradzić sobie z wiedzą tożsamościową, rozwijającą się poza systemem, której system nie jest w stanie kontrolować i zmierzyć. To może spowolnić antypolskie działania systemu. Co do ludzi, świadomość równoległego, niezależnego od systemu nurtu edukacyjnego da im pewność siebie i większą odporność na działania systemu. Upowszechnienie Programu Edukacji Narodowej spowolni systemową destrukcję i przyspieszy odbudowę.

Nil desperandum. Nie traćcie ducha,

wróg karmi się Waszym strachem,

rozpaczą i brakiem nadziei.

 

Poradnik świadomego narodu, czyli książka, otwierająca Program Edukacji Narodowej, będący częścią Programu Wolnej Polski już w przedsprzedaży. Chcesz się dowiedzieć, kto nam to robi, jak i dlaczego? Chcesz z tego wyjść? Jeśli tak, to ci się spodoba. Przedsprzedaż pierwszego tomu pod tym linkiem.

__________________

Dobra i zła edukacja, Bartosz Kopczyński, 22 maja 2025

 

−∗−

Więcej: Bartosz Kopczyński