Dzisiejszy dzień to czas zwycięstwa miłości i miłosierdzia. Grzech został pokonany przez zbawczą śmierć Jezusa.

W walce o władzę w ludzkich sercach zwyciężył Jezus. Dlatego z niewzruszoną ufnością powtarza w godzinie konania słowa Psalmisty: „Ojcze, w Twe ręce składam ducha mego”.

Niech Duch Święty pomaga nam dzisiaj przenikać tę tajemnicę wiary.

********

Myśl dnia

Aby żyć w Niebie, trzeba jeszcze wybrać ten rodzaj życia i nauczyć się go, czyli nauczyć się Miłości.

A więc głowa do góry! Wszystko przed nami! Dzięki śmierci Jezusa na krzyżu.

Mieczysław Łusiak SJ

Słowo Boże

_________________________________________________________________________________________________

Wielki Piątek

J 18, 1-19,42 ściągnij plik MP3

0,39 / 17,50

Przed Annaszem Zaparcie się Piotra
E. Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród. A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: I. Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? E. On odpowiedział: I. Nie jestem. E. A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się. Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: ╋ Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem. E. Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: I. Tak odpowiadasz arcykapłanowi? E. Odrzekł mu Jezus: ╋ Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? E. Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza. A Szymon Piotr stał i grzał się. Powiedzieli wówczas do niego: T. Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? E. On zaprzeczył mówiąc: I. Nie jestem. E. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: I. Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? E. Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał.

Przed Piłatem
Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożywać Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: I. Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? E. W odpowiedzi rzekli do niego: T. Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydalibyśmy Go tobie. E. Piłat więc rzekł do nich: I. Weźcie Go wy i osądźcie według swojego prawa. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. Nam nie wolno nikogo zabić. E. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć.

Przesłuchanie
Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: ╋ Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? E. Piłat odparł: I. Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił? E. Odpowiedział Jezus: ╋ Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. E. Piłat zatem powiedział do Niego: I. A więc jesteś królem? E. Odpowiedział Jezus: ╋ Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. E. Rzekł do Niego Piłat: I. Cóż to jest prawda? E. To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: I. Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego więźnia. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił króla żydowskiego? E. Oni zaś powtórnie zawołali: T. Nie Tego, lecz Barabasza! E. A Barabasz był zbrodniarzem.

„Oto człowiek”
Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować, a żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym, potem podchodzili do Niego i mówili: T. Witaj, królu żydowski! E. I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: I. Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. E. Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: I. Oto człowiek. E. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: T. Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! E. Rzekł do nich Piłat: I. Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym. E. Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: I. Skąd Ty jesteś? E. Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: I. Nie chcesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzę Ciebie ukrzyżować? E. Jezus odpowiedział: ╋ Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał Tobie. E. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: T. Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi.

Wyrok
E. Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: I. Oto król wasz! E. A oni krzyczeli: T. Precz! Piecz! Ukrzyżuj Go! E. Piłat rzekł do nich: I. Czyż króla waszego mam ukrzyżować? E. Odpowiedzieli arcykapłani: T. Poza Cezarem nie mamy króla. E. Wtedy wydał im Jezusa, aby Go ukrzyżowano.

Ukrzyżowanie
Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, król żydowski. Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: T. Nie pisz: Król żydowski, ale że On powiedział: Jestem królem żydowskim. E. Odparł Piłat: I. Com napisał, napisałem. E. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: T. Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. E. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze.

Ostatnie słowa
A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: ╋ Niewiasto, oto syn twój. E. Następnie rzekł do ucznia: ╋ Oto matka twoja. E. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Śmierć Jezusa
Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: ╋ Pragnę. E. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: ╋ Wykonało się! E. I skłoniwszy głowę wyzionął ducha.

Przebicie serca
Był to dzień Przygotowania; aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz kiedy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kości Jego nie będą łamane. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli.

Złożenie do grobu
Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc ze względu na żydowski dzień Przygotowania złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

„O krwi i wodo, któraś wypłynęła z serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla nas – UFAMY TOBIE!”.

WIELKI PIĄTEK

Od niepamiętnych czasów Kościół w Wielki Piątek nie sprawuje Mszy Świętej dla upamiętnienia męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Tego dnia odbywa się specjalna Liturgia, składająca się miedzy innymi z poniższej Liturgii Słowa.

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 52,13-53,12)

Wielu osłupiało z powodu zewnętrznego wyglądu Męża Boleści. Ilu jednak ogarnęło zdumienie, że On obarczył się naszym cierpieniem, wziął na siebie winę naszych grzechów? Ilu zobaczyło, co uczynił Sługa Pański, a nie to, co ludzie uczynili Jemu? Niech Duch Święty pomaga nam dzisiaj przenikać tę tajemnicę wiary.

Przebity za nasze grzechy

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Oto się powiedzie mojemu słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Jak wielu osłupiało na jego widok, tak nieludzko został oszpecony jego wygląd i postać jego była niepodobna do ludzi, tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego. Któż uwierzy temu, cośmy słyszeli? na kim się ramię Pana objawiło?
On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał on wdzięku ani też blasku, aby na niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic.
Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści, a myśmy go uznali za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze zdrowie.
Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas obrócił się ku własnej drodze; a Pan zwalił na niego winy nas wszystkich. Dręczono go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich.
Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje jego losem? Tak! Zgładzono go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć. Grób mu wyznaczono między bezbożnymi i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy i w jego ustach kłamstwo nie postało.
Spodobało się Panu zmiażdżyć go cierpieniem. Jeśli wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pana spełni się przez niego. Po udrękach swej duszy ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości on sam dźwigać będzie.
Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, że siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A on poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 31,2 i 6.12-13.15-16.17 i 25)

W walce o władzę w ludzkich sercach zwyciężył Jezus. Dlatego z niewzruszoną ufnością powtarza w godzinie konania słowa Psalmisty: „Ojcze, w Twe ręce składam ducha mego”. Chociaż w tej wojnie o nasze życie, wróg nie złożył jeszcze broni, możemy na wzór Psalmisty i samego Syna Bożego, niewzruszenie trwać w zaufaniu Panu. On jest Bogiem wiernym i pewnym źródłem zwycięstwa.

Refren: Ojcze, w Twe ręce składam ducha mego.

Panie, do Ciebie się uciekam: niech nigdy nie doznam zawodu, *
wybaw mnie w sprawiedliwości Twojej!
W ręce Twoje powierzam ducha mego: *
Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże.

Stałem się znakiem hańby dla wszystkich mych wrogów, *
dla sąsiadów przedmiotem odrazy,
postrachem dla moich znajomych; *
ucieka, kto mnie ujrzy na drodze.

Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, *
i mówię: „Ty jesteś moim Bogiem”.
W Twoim ręku są moje losy, *
wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.

Niech Twoje oblicze zajaśnieje nad Twym sługą: *
wybaw mnie w swym miłosierdziu.
Bądźcie dzielni i mężnego serca, *
wszyscy, którzy ufacie Panu.

DRUGIE CZYTANIE (Hbr 4,14-16;5,7-9)

Posłuszeństwo to pierwszy owoc zaufania. Człowiek potrafi zdobywać góry, wygrywać olimpiady sportowe lub naukowe, tworzyć różnorakie dzieła sztuki, odnosić sukcesy w biznesie… Niezliczona liczba ludzkich umiejętności  położona na szali z zaufaniem i posłuszeństwem Bogu, które okazał Jezus, jest niczym piórko, ponieważ Chrystus „stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają”.  Największym osiągnięciem Jezusa jest zbawienie ludzi, a zdobył je właśnie przez zaufanie i posłuszeństwo wobec Ojca.

Chrystus stał się sprawcą zbawienia dla wszystkich, którzy Go słuchają

Czytanie z Listu do Hebrajczyków.

Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili.
Chrystus bowiem z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił gorące prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.
A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Flp 2,8-9)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Dla nas Chrystus stał się posłuszny aż do śmierci,
a była to śmierć krzyżowa.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko
i dał Mu imię, które jest ponad wszelkie imię.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 18,1-19,42)

Święty Jan w opisie Męki Pańskiej uwydatnia Jezusa jako Króla. To Chrystus rozkazuje Piotrowi schować miecz, śmiało rozmawia z Arcykapłanem. Jego królewska godność jest wyśmiewana przez ukoronowanie cierniem, ubranie szkarłatnego płaszcza. Jezus sam mówi do Piłata o swoim królestwie i oznajmia bez strachu: „Tak, jestem Królem”. To tylko niektóre szczegóły z królewskiej mozaiki św. Jana. Najważniejsze jest jednak to, że Chrystus szedł na mękę jak Król, ponieważ całkowicie zaufał Ojcu. Niech kontemplacja Jezusowej więzi z Bogiem potęguje w nas zaufanie i posłuszeństwo Stwórcy – Miłości Nieogarnionej ludzkim sercem lub inteligencją.

+ – słowa Chrystusa
E. – słowa Ewangelisty
I. – słowa innych osób pojedynczych
T. – słowa kilku osób lub tłumu.

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Jana.

Pojmanie Jezusa
E. Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swoimi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: + Kogo szukacie? E. Odpowiedzieli Mu: I. Jezusa z Nazaretu. E. Rzekł do nich Jezus: + Ja jestem. E. Również i Judasz, który Go zdradził, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: + Kogo szukacie? E. Oni zaś powiedzieli: T. Jezusa z Nazaretu. E. Jezus odrzekł: + Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. E. Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: + Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?

Przed Annaszem. Zaparcie się Piotra
E. Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród.
A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: I. Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? E. On odpowiedział: I. Nie jestem. E. A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się.
Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: + Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem. E. Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: I. Tak odpowiadasz arcykapłanowi? E. Odrzekł mu Jezus: + Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? E. Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza.
A Szymon Piotr stał i grzał się. Powiedzieli wówczas do niego: T. Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? E. On zaprzeczył mówiąc: I. Nie jestem. E. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: I. Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? E. Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał.

Przed Piłatem
Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożywać Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: I. Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? E. W odpowiedzi rzekli do niego: T. Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydaliby i osądźcie według swojego prawa. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. Nam nie wolno nikogo zabić. E. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć.

Przesłuchanie
Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a wywoławszy Jezusa rzekł do Niego: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? E. Piłat odparł: I. Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił? E. Odpowiedział Jezus: + Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. E. Piłat zatem powiedział do Niego: I. A więc jesteś królem? E. Odpowiedział Jezus: + Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdziwe. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. E. Rzekł do Niego Piłat: I. Cóż to jest prawda? E. To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: I. Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego więźnia. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił króla żydowskiego? E. Oni zaś powtórnie zawołali: T. Nie Tego, lecz Barabasza! E. A Barabasz był zbrodniarzem.

„Oto człowiek”
Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: T. Witaj, królu żydowski! E. I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: I. Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. E. Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: I. Oto człowiek. E. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: T. Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! E. Rzekł do nich Piłat: I. Weźcie Go i sami ukrzyżujcie Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym.
E. Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: I. Skąd Ty jesteś? E. Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: I. Nie będziesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzę Ciebie ukrzyżować? E. Jezus odpowiedział: + Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie. E. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: T. Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi.

Wyrok
E. Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień, przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: I. Oto król wasz! E. A oni krzyczeli: T. Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! E. Piłat rzekł do nich: I. Czyż króla waszego mam ukrzyżować? E. Odpowiedzieli arcykapłani: T. Poza Cezarem nie mamy króla. E. Wtedy wydał im Jezusa, aby Go ukrzyżowano.

Ukrzyżowanie
Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, król żydowski. Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: T. Nie pisz: Król żydowski, ale że On powiedział: Jestem królem żydowskim. E. Odparł Piłat: I. Com napisał, napisałem.
E. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą. T. Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. E. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze.

Ostatnie słowa
A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: + Niewiasto, oto syn twój. E. Następnie rzekł do ucznia: + Oto matka twoja. E. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Śmierć Jezusa
Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: + Pragnę. E. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: + Wykonało się! E. I skłoniwszy głowę wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Przebicie serca
Był to dzień Przygotowania; aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz kiedy podeszli i do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kości Jego nie będą łamane. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli.

Złożenie do grobu
Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A w miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc ze względu na żydowski dzień Przygotowania złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

Pragnę

Cała droga męki Jezusa była drogą krwi, której wylewanie nie skończyło się z chwilą śmierci Zbawiciela. Jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. “Tam – jak mówi jeden z liturgicznych tekstów – wzięły początek sakramenty Kościoła, aby wszyscy ludzie, pociągnięci do otwartego Serca Zbawiciela, z radością czerpali ze źródeł zbawienia”. Krew Jezusa bije jak źródło, z którego mogą skorzystać wszyscy. Pragnę, które On wypowiedział z wysokości krzyża, jest wyrazem Jego pragnienia, aby Boża miłość wypełniła nasze serca. Jezus, który zaspokaja odwieczne pragnienie człowieka, przed śmiercią najbardziej pragnie naszej miłości jako odpowiedzi na ofiarę złożoną z Jego Ciała oraz Krwi.

Panie, umierający z miłości do mnie, brak mi słów, którymi podziękowałbym za Twą przelaną Krew. Gasisz nią moje pragnienie miłości i życia w Bogu. Miłuję Cię, Panie Jezu, Mocy moja.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2016”

1. Mariusz Szmajdziński
   Edycja Świętego Pawła

http://www.paulus.org.pl/czytania.html

http://www.edycja.pl/dzien_panski/id/975/part/2

____________________________

Wielki Piątek –
LITURGIA NA CZEŚĆ MĘKI PAŃSKIEJ

Krzyż, który był znakiem hańby, stał się narzędziem zbawienia. Trudno zrozumieć, że Bóg umiłowanemu Synowi podarował właśnie taki tron. Król w koronie z ciernia, odarty z szat, przebity za nasze grzechy. Pozornie wygląda to na klęskę, ale nie! Przygwożdżony do drzewa Jezus, nie mogąc uczynić żadnego ruchu, dokonał najwięcej. To wielka lekcja nie tylko miłości, ale i pokory dla nas, którym wydaje się, że trzeba maksymalnie działać. Jednak uczynki miłosierdzia wobec ubogich, aktywność na rzecz misji, czy inne dobro czynione z najlepszą intencją mogą niewiele znaczyć w porównaniu z modlitwą osoby przykutej do łóżka, a zjednoczonej w cierpieniu z Chrystusem.
Adorując w skupieniu krzyż, całujmy ze czcią święte rany, w których – jak poucza prorok Izajasz – jest nasze zdrowie.

Komentarz do I czytania (Iz 52, 13 – 53, 12)

Wczytując się w proroctwo Izajasza, trudno o jakikolwiek komentarz. Ogrom takiego bólu i cierpienia, w dodatku niezawinionego, zapiera dech w piersiach. Pan zwalił na niego winy nas wszystkich. Dręczono go, lecz sam się dał gnębić. Jezus pozwolił na to, aby przywrócić człowiekowi godność dziecka Bożego i utracony raj.
Spróbujmy w miejsce, gdzie pojawia się słowo „nasze” wstawić „moje”: on się obarczył „moim” cierpieniem, on dźwigał „moje” boleści; był przebity za „moje” grzechy, zdruzgotany za „moje” winy. Porażające doświadczenie!Zamiast zasłużonej chłosty otrzymuję miłosierdzie. Wdzięczność miesza się z poczuciem winy, ale nie zatrzymujmy się wyłącznie na uczuciach. Ufni w Bożą moc dążmy do prawdziwej przemiany serca.

Komentarz do II czytania (Hbr 4, 14-16; 5, 7-9)

Zbawienie osiągamy przez wiarę, która jest łaską daną od Boga każdemu, kto o nią prosi na modlitwie. Możemy bez lęku przychodzić do Ojca, ponieważ mamy arcykapłana wielkiego – Jezusa Chrystusa, który wstawia się u Niego za nami. Jezus był doświadczony we wszystkim na nasze podobieństwo z wyjątkiem grzechu. Przyjął ludzką naturę i poznał to, co z nią związane, dlatego tak doskonale nas rozumie i współczuje naszym słabościom. Wie, jak trudne są zmagania z pokusami, czym jest głód, pragnienie, odrzucenie, lęk, samotność. Bez względu na to, jak ciężkie są winy człowieka, chce, by ten poznał i doświadczył Jego miłości i miłosierdzia. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, złóżmy nadzieję w Panu i dziękujmy za troskę i pragnienie dzielenia z nami radości wiecznej.

Komentarz do Ewangelii (J 18, 1 – 19, 42)

Każdy ma swój krzyż. Są chwile, kiedy inni pomagają nam unieść jego ciężar, ale przychodzi też samotność, kiedy nikt poza Bogiem nie jest w mocy ująć cierpienia – na górę ukrzyżowania wchodzimy sami, tak jak Jezus, sam dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Wisząc na krzyżu, kieruje wzrok na Matkę i umiłowanego ucznia. Ona pierwsza przeszła drogę krzyżową i uczy tego swoje dzieci, powierzone Jej opiece w osobie Jana. Maryja jest najpiękniejszą i najprostszą drogą do Jezusa. Dzisiaj prowadzi pod krzyż, na którym umarł Jej Syn, ale ta śmierć nie była klęską ani końcem, lecz początkiem nowego życia. Dlatego – jak śpiewamy w jednej z pieśni – „Stanę pod krzyżem, bo krzyż moje męstwo. Krzyż moja siła i moje zwycięstwo”.

Pomyśl:

• Jaki jest mój krzyż? Z czym zmagam się na co dzień?
• Na ile dźwigam go z Jezusem, a na ile wlokę za sobą ze smutkiem i przygnębieniem?
• Co mogę zrobić (poza modlitwą), by krzyż nie był tylko ciężarem?
• Czy stać mnie na rezygnację z własnej wizji życia?

Pełne teksty liturgiczne oraz komentarze znajdziesz w miesięczniku liturgicznym Od Słowa do Życia.

http://www.odslowadozycia.pl/pl/n/569

 

____________________________

Chrystus Król – Wielki Piątek (25 marca 2016)

Męka Pańska wg św. Jana, którą dziś czytamy podczas liturgii, pokazuje nam Jezusa Króla. Dziwnie to brzmi, ale w cierpieniu krzyża i totalnym poniżeniu niewolnika, kryje się królewski majestat Boga, który stał się człowiekiem. Święty Jan zrozumiał to po wielu latach, ale chce, abyśmy i my zobaczyli tę tajemnicę, jak i on ją w końcu zobaczył.

Jezus króluje, czyli zbawia. Taka jest bowiem różnica pomiędzy rządzeniem a królowaniem: rządzą Piłat i arcykapłani i jedyne czego się boją, to utraty władzy. Dlatego posuwają się aż do zbrodni i posyłają na krzyż Niewinnego. Jezus króluje – to znaczy jest odpowiedzialny za każdego człowieka i za każdego chce ponieść śmierć, aby każdy miał życie wieczne.

Czy mamy odwagę, aby królować z Chrystusem?

Czy jesteśmy gotowi, aby On nas nauczył okazywać miłość wszystkim?

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Iz 52, 13 – 53, 12; Hbr 4, 14-16; 5, 7-9; J 18, 1 – 19, 42

Na zakończenie procesji do Bożego Grobu, celebrans odmawia następującą modlitwę:

 

Panie Jezu Chryste, nasze zmartwychwstanie i życie, podźwignij nas z grobu grzechów, nawiedź i napełnij duchową mocą. Spraw, abyśmy ugruntowani w wierze, nadziei i miłości mogli pojąć ze wszystkimi świętymi, jak wielka jest Twoja miłość. Tak bardzo nas umiłowałeś, że dla nas poniosłeś śmierć na krzyżu, aby żaden człowiek, który wierzy w Ciebie, nie zginął, ale miał życie wieczne. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. W. Amen.

 

Niech te słowa wprowadzą nas w misterium Wielkiej Soboty.

Szymon Hiżycki OSB | Pomiędzy grzechem a myślą

http://ps-po.pl/2016/03/24/chrystus-krol-wielki-piatek-25-marca-2016/

________________________

#Ewangelia:Wszystko przed nami!

Mieczysław Łusiak SJ

(fot. shutterstock.com)

____________________________

________________________________________________________________________________________________

Świętych Obcowanie

________________________________________________________________________________________________

Piątek, 25 marca 2016

W dniu dzisiejszym Kościół nie sprawuje Eucharystii. W kościołach są odprawiane jedynie uroczyste liturgie Męki Pańskiej, w czasie których odczytuje się (lub śpiewa) Mękę Pańską według św. Jana oraz adoruje Krzyż, któremu dzisiaj oddaje się taką cześć, jak Chrystusowi Eucharystycznemu (poprzez klęknięcie).

Zgodnie z kanonami 1251-1252 KPK w dniu dzisiejszym wszystkich obowiązuje post ścisły – post i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Osoby od 14. do 18. roku życia oraz osoby mające ponad 60 lat są zobowiązane jedynie do wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych. Osoby między 18. a 60. rokiem życia powinny zachować nie tylko wstrzemięźliwość, ale również post: trzy posiłki, przy czym tylko jeden do syta, a dwa – lekkie. Z obowiązku tego są zwolnione osoby chore. Kościół zachęca także do przedłużenia postu i wstrzemięźliwości aż do rozpoczęcia liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Noc.
W dniu dzisiejszym jesteśmy wezwani do trwania przed Chrystusem Ukrzyżowanym. Ten dzień nie powinien mieć charakteru wyłącznie smutnego – Mękę Chrystusa rozważamy przecież w kontekście nadchodzących Świąt Zmartwychwstania. Niemniej jednak Wielki Piątek ma być dniem wyciszenia i skupienia.
Ci, którzy uczestniczą w liturgii Męki Pańskiej, nie odmawiają dzisiaj Nieszporów.

W Wielki Piątek, zgodnie ze starożytną tradycją, Kościół nie sprawuje Eucharystii. Liturgię Męki Pańskiej sprawuje się po południu, około godziny 15, jeśli racje duszpasterskie nie przemawiają za późniejszą porą. Liturgia składa się z czterech części:
	Liturgia Słowa
	Adoracja Krzyża
	Komunia święta
	Przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego

http://www.brewiarz.pl/iii_16/2503/czyt.php3

_______________________

Piątek, 25 marca

św. Małgorzata Clitherow

(1553 - 1586)

Urodziła się w 1556 roku w Yorku, w protestanckiej rodzinie Tomasza i Jane Middleton, jako jedna z pięciorga dzieci. Jej ojciec był świecarzem, przez dwa lata pełnił funkcję szeryfa Yorku, zmarł gdy Małgorzata miała 14 lat.

Małgorzacie przyszło żyć w bardzo trudnych czasach. W 1558 roku tron królewski objęła Elżbieta I Tudor, większość Anglików była katolikami i katolikami pozostać chciała. Zanim zdali sobie sprawę, że nowa królowa naprawdę zamierza zniszczyć Kościół, było już za późno.

Dom Małgorzaty i Johna Clitherow w Yorku

8 lipca 1571 roku, w wieku 15 lat, poślubiła Johna Cliterhow, bogatego rzeźnika i szanowanego mieszkańca Yorku. Byli szczęśliwym małżeństwem, mieli trójkę dzieci: Annę, Henryka i Wilhelma. W 1574 roku nawróciła się i przyjęła chrzest, jej mąż nie stawiał jej w tym żadnych przeszkód (jego brat Wilhelm był katolickim księdzem).

W tym samym czasie potwierdził swoją przynależność do kościoła Anglii i został mianowany podkomorzym Yorku. Małgorzata stała się katoliczką, ponieważ jak powiedziała swojemu spowiednikowi, ks. Johnowi Mush: “nie znalazła istoty, prawdy ani chrześcijańskiego pocieszenia u pastorów nowego kościoła, ani też w nowej doktrynie, ale w świadectwie wielu księży i świeckich, którzy cierpieli w obronie prawdziwej wiary i za praktykowanie tej wiary”.

Figura w domu św. Małgorzaty

Szybko stała się ostoją dla prześladowanych katolików w północnej Anglii, pomogła powrócić do Kościoła wielu ludziom. Była bardzo pobożna, modliła się przynajmniej 1,5h dziennie, przez cztery dni w tygodniu pościła, regularnie słuchała Mszy Świętej i spowiadała się. W domu Cliterhowów przy Shambles potajemnie odprawiano Mszę Świętą i ukrywano księży katolickich, w tym brata Johna Clitherow.

W 1581 roku wydano “Akt o utrzymaniu w posłuszeństwie poddanych Jej Królewskiej Mości”, który przewidywał karę śmierci dla nawracających i nawróconych, wysokie kary i grzywny za odprawianie i słuchanie katolickiej Mszy Świętej, a uczestnictwo w anglikańskich nabożeństwach stało się obowiązkowe, uchylanie się było karane więzieniem i wysoką grzywną. Nastały jeszcze cięższe czasy dla katolików w Anglii, Małgorzata była więziona kilkakrotnie za odmawianie udziału w anglikańskich nabożeństwach. W czasie jednego z nich urodził się jej syn Wilhelm.

Kolejny akt wymierzony w katolików promulgowano w 1585 roku, był to “Akt przeciw jezuitom, księżom seminaryjnym oraz innym podobnym, nieposłusznym osobom”, w myśl którego kara śmierci groziła każdemu jezuicie lub kapłanowi przybyłemu do Anglii oraz wszystkim osobom udzielającym im schronienia. Pomimo ryzyka Małgorzata pomagała ukrywać kapłanów, mówiąc “z łaski Bożej wszyscy kapłani będą jeszcze milej widziani niż kiedykolwiek i zrobię co tylko będę mogła, aby rozwijać katolicką służbę Bogu”.

Egzekucja

Syn Małgorzaty i Jana, Henryk, został wysłany do Douai, do seminarium we Francji. Fakt ten został uznany przez władze za przestępstwo. Rada Północna ustanowiona dla przeprowadzania królewskiej polityki w odległej części kraju, wezwała w marcu 1586 roku Johna Clitherowa, zażądano aby wytłumaczył się z pobytu syna za granicą, ale ten odmówił jakichkolwiek wyjaśnień, udając oburzenie że tak szanowanego protestanckiego urzędnika przesłuchuje się w ten sposób. W domu Clitherowów urządzono przeszukanie, początkowo nic nie znaleziono, ale ich flamandzki gość zdradził władzom wszystko. Pokazał skrytki, gdzie znaleziono paramenta, mszał i szaty używane do odprawiania Mszy Świętej, jak również pokoik, w którym mieszkali ukrywani księża z tajnym przejściem umożliwiającym ucieczkę.

Dwójkę dzieci, Annę i Wilhelma, odebrano rodzicom i wywieziono do protestanckich rodzin wiernych królowej. Małgorzatę aresztowano, była wtedy w ciąży z czwartym dzieckiem. Nie chciała procesu, ponieważ bała się, że jej dzieci i służba będą wzywane na świadków, co oznaczałoby tortury dla nich. Za odmowę procesu groziła śmierć – “peine forte a dure”.

Rankiem 26 marca 1586 roku, w Wielki Piątek, po trzech dniach w najgorszej części więzienia, bez chleba i wody, przyprowadzono św. Małgorzatę na miejsce egzekucji i rozebrano do naga. Położono ją na kamiennej posadzce, na której leżał kamień wielkości dłoni i przygnieciono Małgorzatę drewnianą płytą, na którą kładziono ciężkie odważniki, miażdżąc ją powoli na śmierć. Zmarła po kwadransie, gdy mały kamień złamał jej kręgosłup, ostatnimi słowami jakie wypowiedziała były: “Jezu, zmiłuj się nade mną!”. Przez sześć godzin jej ciało leżało jeszcze pod tym ciężarem. Rękę Świętej udało się ukryć, obecnie (w doskonałym stanie) jest przechowywana w Bar Convent w Yorku.

W krótkim czasie po jej śmierci jej spowiednik, ks. John Mush, napisał jej życiorys ze szczegółowym opisem ostatnich dni.

Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii

Jej kult zatwierdził 8 grudnia 1929 roku papież Pius XI, 15 grudnia została beatyfikowana, a 25 października 1970 roku Małgorzata została kanonizowana przez papieża Pawła VI w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Augustyn Webster, św. Henryk Walpole, św. Ryszard Reynolds, św. Kutbert Mayne, św. Jan Plessington, św. Jan Roberts, św. Jan Rigby, św. Ambroży Edward Barlow).

Św. Małgorzata jest pierwszą męczenniczką z czasów prześladowań królowej Elżbiety I. Córka  Świętej została zakonnicą, a obaj synowie księżmi.

Patronka:
Konwertytów, męczenników.

Ikonografia:
Przedstawiana w stroju elżbietańskim, klęcząca lub w czasie męczeńskiej śmierci.

Ulicami Yorku przeszła procesja ku czci św. Małgorzaty Clitherow

2012-03-28

Ulicami Yorku w Wielkiej Brytanii przeszła procesja religijna ku czci św. Małgorzaty Clitherow, męczennicy za wiarę z czasów prześladowań katolików w epoce elżbietańskiej. Z okazji przypadającej właśnie 426. rocznicy śmierci ?Perły Yorku? uroczystą Mszę św. w języku łacińskim odprawił w kościele pw. św. Wilfrida bp Terry Drainey z Middlesbrough. Małgorzatę Clitherow ogłosił świętą papież Paweł VI 25 października 1970 roku.Wierni przeszli w procesji obok dawnego domu męczennicy przy ulicy Shambles, który został zamieniony na świątynię, oraz przekroczyli Most Ouse, gdzie św. Małgorzata została w okrutny sposób stracona.

Małgorzatę Małgorzata Clitherow, matkę dwójki dzieci i żonę, aresztowano w 1586 pod zarzutem ukrywania księży katolickich. Odmówiła składania jakichkolwiek zeznań obciążających kogokolwiek. Została skazana na śmierć przez zmiażdżenie wrotami. Jej męczeństwo odbyło się w Wielki Piątek 1586 r. Położono ją na niewielkiej, ostrej skale, następnie przygnieciono drzwiami, obciążanymi stopniowo kamieniami.

Źródło: KAI

http://www.piotrskarga.pl/ulicami-yorku-przeszla-procesja-ku-czci-sw–malgorzaty-clitherow-,10014,i.html

________________________________________________________________________________________________

Czytelnia

_________________________________________________________________________________________________

ks. Marek Dziewiecki

Jestem uczniem Chrystusa

Aby myśleć i kochać jak Jezus

 Chrześcijaństwo to religia, która ukazuje najbardziej niezwykłą historię miłości we wszechświecie. To historia miłości Boga do człowieka. To historia Boga, który stworzył nas z miłości na własne podobieństwo. Gdy nadeszła pełnia czasów, Stwórca posłał nam swego Syna, byśmy na własne oczy zobaczyli, na miarę jakiej miłości i na miarę jakiej mądrości zostaliśmy stworzeni. Chrystus nie szuka sług, lecz przyjaciół. Być chrześcijaninem to stawać się podobnym do Chrystusa, który jest przyjacielem każdego człowieka, w każdej sytuacji i na zawsze.

Być osobą jak Jezus

Uczniem Jezusa może stawać się tylko ten człowiek, który wie, że jest kimś, a nie czymś, czyli że ma status osoby. Być osobą to najbardziej niezwykły sposób istnienia pośród wszystkich istot stworzonych. Świat rzeczy Bóg stworzył z nicości, a świat osób z samego siebie, czyli z miłości. Zwierzęta i rzeczy poddał Stwórca pod nasze panowanie, natomiast nas – osoby – pokochał, polecając nam, byśmy się wzajemnie kochali. Stawać się uczniem Chrystusa to najpierw odkryć, że jestem kimś kochanym przez Boga nad życie. Jestem kimś tak bezcennym w Jego oczach, że nawet Stwórca nie traktuje mnie jak swoją własność, lecz jak ukochane dziecko. Bóg odnosi się do mnie jak do świadomej siebie i wolnej osoby, którą rozumie, kocha i uczy kochać.

Uczeń Jezusa to ktoś, kto odkrywa, że jest osobą zdolną do tego, by mądrze myśleć, odpowiedzialnie decydować i wiernie kochać. To ktoś, kto nie mieści się w sobie, gdyż wie, że nie ma granic rozwoju. To ktoś, kto „wychodzi” z siebie na spotkanie z samym sobą, z drugim człowiekiem i z Bogiem i kto dzięki tym spotkaniom może każdego dnia stawać się kimś większym od samego siebie. Uczeń Jezusa wie, że jest kimś tak bezcennym, że nie można kupić go za żadne dobra materialne. Osoba może być kochana, ale nie może być przez nikogo posiadana. Uczeń Chrystusa to ktoś, kto nawet samego siebie nie traktuje jak własności. Wie przecież, że nie stworzył ani nie wymyślił samego siebie i że został obdarowany tak wielkim darem, jakim jest człowieczeństwo, że przez całą wieczność może zachwycać się tym, co otrzymał od Stwórcy. Uczeń Chrystusa to ktoś, kto jest dla samego siebie sejfem, a nie właścicielem. To ktoś, kto chroni siebie mocą Bożej mądrości i miłości. Uczeń Jezusa wie, że nie jest ani zwierzęciem, ani Bogiem, ale że jest bardziej podobny do Boga niż do zwierzęcia, gdyż Bóg uczynił każdego z nas na swój obraz i podobieństwo. Uczeń Jezusa wie jednocześnie, że jest zagrożony z zewnątrz i od wewnątrz. Z zewnątrz zagrożony jest przez ludzi przewrotnych lub naiwnych.
Od wewnątrz – przez samego siebie: przez własną słabość, naiwność, grzeszność. Wie też, że pomimozranienia natury ludzkiej na skutek grzechu pierworodnego i grzechów ludzi z kolejnych pokoleń, jest powołany do świętości, czyli do naśladowania Jezusa. Odkrycie zdumiewającego faktu, że należę do świata rozumnych i wolnych osób, to pierwszy i podstawowy warunek stawania się uczniem Chrystusa.

Myśleć jak Jezus

Staję się uczniem Chrystusa na tyle, na ile uczę się myśleć tak jak On. Tylko bowiem wtedy mogę podobnie jak On postępować. Nie jest łatwo myśleć w sposób realistyczny i prawy, jakiego uczy mnie Chrystus. Nie jest łatwo, gdyż człowiek potrafi manipulować własnym myśleniem i oszukiwać samego siebie. Każdy kryzys działania prowadzi do kryzysu myślenia po to, by uciec od niepokojącej prawdy o skutkach własnego błędnego postępowania. W oszukiwaniu samego siebie nie ma granic. Przykładem są sposoby myślenia ludzi uzależnionych od alkoholu. Gdyby uznali oni fakt, że stracili kontrolę nad piciem alkoholu, bezzwłocznie podjęliby decyzję o abstynencji do końca życia. Ponieważ trwanie w abstynencji jest trudne, gdyż wymaga gruntownej przemiany życia, dlatego łatwiej wtedy o dostosowanie myślenia do błędnego postępowania.

Najgroźniejsza iluzja, jakiej może ulec człowiek, to przekonanie, że istnieje łatwe szczęście, czyli szczęście osiągnięte bez wysiłku, bez prawdy i miłości, bez przyjaźni z Bogiem, bez respektowania norm moralnych i stawiania sobie wymagań. Gdyby takie łatwe szczęście było możliwe, wtedy wszyscy ludzie byliby szczęśliwi. Nie byłoby uzależnionych, załamanych, samobójców. Uczeń Jezusa wie, że stoi w obliczu wyboru między trudnym szczęściem a łatwym nieszczęściem. Ucieczka od tego oczywistego faktu w świat miłych fikcji i „poprawnych” ideologii to droga do krzywdy i cierpienia.

Uczeń Chrystusa to ktoś, kto myśli o sobie w sposób całościowy i realistyczny. Oznacza to, że nie zawęża rozumienia siebie do niektórych jedynie wymiarów (np. ciało, popędy, emocje), lecz uwzględnia całość swego człowieczeństwa (sfera fizyczna, psychiczna, moralna, duchowa, religijna, społeczna, sfera wolności i wartości). Z kolei rozumienie realistyczne oznacza, że uczeń Chrystusa wie, iż potrzebuje wsparcia Boga i ludzi dobrej woli, a także dyscypliny, czujności i dojrzałej hierarchii wartości. Uczeń Chrystusa rozumie też, że nikt nie jest w stanie oddzielić swoich zachowań od ich naturalnych konsekwencji. Jeśli ktoś nie chce cierpieć, to nie powinien wyrządzać krzywdy ani sobie, ani innym ludziom.

Wzorem formowania prawego myślenia jest Chrystus. On stanowczo demaskuje ludzi przewrotnych i naiwnych. Komentując postawę faryzeuszy, stwierdza:
„Przyszedł Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swoje czyny” (Mt 11,18-19). Jezus ukazuje fakt, że kryzys postępowania prowadzi do kryzysu myślenia: „Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczyma nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli; i nie nawrócili się” (Mt 13,14-15). Jezus wykazuje w ten sposób, że myślenie o świecie zewnętrznym zależy głównie od inteligencji, wiedzy i wykształcenia, natomiast myślenie o człowieku – od sposobu postępowania.

Uczeń Chrystusa to człowiek przyjmujący od swego Mistrza prawdę, która wyzwala. To ktoś, kto myśli na podobieństwo Chrystusa i dzięki temu osiąga dojrzałość nie tylko w sferze intelektualnej, ale również moralnej i duchowej. Moralność to bowiem inteligencja, dzięki której odróżniamy te zachowania, które prowadzą nas do rozwoju i świętości, od tych, przez które wyrządzamy krzywdę sobie lub drugiemu człowiekowi. Również duchowość wymaga dojrzałości w myśleniu, gdyż punktem wyjścia duchowości jest zdolność człowieka do zrozumienia samego siebie, czyli znalezienia odpowiedzi na najważniejsze pytania: od czego lub od kogo pochodzę? Do czego lub do kogo zmierzam? W oparciu o jakie więzi i wartości mogę zrealizować cel mojego życia? Uczeń Chrystusa szuka u Boga odpowiedzi na te pytania.

Kochać jak Jezus

Prawe myślenie nie wystarczy do tego, by być uczniem Chrystusa. Konieczne jest dorastanie do miłości. Życie poza miłością sprawia, że człowiek nie ma siły ani motywacji do tego, by żyć prawdą, którą odkrył i zrozumiał. Dorastanie do miłości nie jest procesem spontanicznym ani łatwym. Miłość to najtrudniejszy ze wszystkich sposób korzystania z wolności. Uczeń Chrystusa wie, że miłość to nie współżycie seksualne (współżycie w oderwaniu od miłości może być wręcz przestępstwem). To także nie uczucie, gdyż uczucia są zmienne i nie można ich ślubować, a miłość jest trwała i wierna. Miłość to nie to samo, co akceptacja. Akceptować to mówić: „bądź sobą!” – czyli: „pozostań w obecnej fazie rozwoju”. Natomiast kochać to pomagać w nieustannym rozwoju. Ten, kto kocha, wie, że rozwój człowieka nie ma granic i dlatego mówi do siebie i do innych: „stawaj się kimś większym od samego siebie, kimś większym niż jesteś tu i teraz!”.

Uczeń Chrystusa wie, że kochać to podjąć troskę o rozwój drugiego człowieka. Kochać to tak być obecnym w jego życiu, by codziennie mógł stawać się kimś większym od samego siebie. Miłość jest troską o los drugiego człowieka, a nie szukaniem dobrego nastroju. Przeżywanie przyjemnego nastroju towarzyszy zakochaniu, natomiast owocem dojrzałej miłości jest trwała radość, która nie opuszcza nas nawet wtedy, gdy ponosimy cenę za kochanie niedoskonałych przecież ludzi. Uczeń Chrystusa wie, że miłość bliźniego wyraża się na co dzień poprzez określone słowa i czyny. Kochać to w taki sposób i na takie tematy rozmawiać z drugim człowiekiem oraz tak wobec niego postępować, by służyło to jego rozwojowi, by wprowadzało go w świat dobra, prawdy i piękna. Miłość wyraża się poprzez wysiłek i aktywność, poprzez sposób postępowania.

Miłość jest więc widzialna! Prawdziwa miłość – na podobieństwo miłości Chrystusa – jest miłością wcieloną w obecność, pracowitość i czułość. Najbardziej wymownym przejawem miłości widzialnej i wcielonej, na jaką potrafi zdobyć się człowiek na tej ziemi, jest miłość macierzyńska. Jest to bowiem sytuacja, w której kobieta-matka ofiaruje dziecku część własnego ciała i krwi, aby podzielić się z nim życiem i miłością. Uczeń Chrystusa to ktoś, kto wie, że nie każde słowo i nie każde działanie jest wyrazem miłości. Miłość to słowa i czyny dostosowane do zachowania drugiej osoby. Jedynie niektóre – z reguły nieliczne – sposoby rozmawiania i postępowania są wyrazem miłości. Każdy człowiek jest niepowtarzalny i postępuje w odmienny sposób. Z tego względu ta sama miłość powinna wyrażać się poprzez inne słowa i czyny w odniesieniu do poszczególnych ludzi. Za pomocą innych słów i czynów wyrażamy miłość wobec dziecka, a innych wobec dorosłego. Inaczej postępujemy wobec ludzi dojrzałych i uczciwych, a inaczej wobec zaburzonych czy przewrotnych. Inaczej wobec wrażliwych i stawiających sobie wymagania, a inaczej wobec egoistów czy uciekających od prawdy o sobie. Obowiązuje tu zasada: To, czy kocham ciebie, zależy ode mnie i od mojej dojrzałości, ale to, w jaki sposób wyrażam miłość, zależy od ciebie i od twojego postępowania.

Dojrzała miłość nie ma zatem nic wspólnego z naiwnością i dlatego kieruje się jeszcze jedną ważną zasadą: To, że kocham ciebie, nie daje ci prawa, byś mnie krzywdził. Zasady te potwierdza Chrystus, który w różny sposób wyrażał swoją miłość w zależności od sposobu postępowania poszczególnych ludzi. Tych, którzy byli dobrej woli, uzdrawiał, rozgrzeszał, przytulał, stawiał za wzór, bronił przed krzywdą. Natomiast tych, którzy byli cyniczni i zatwardziali w złu, upominał, wzywał do nawrócenia, a nawet odwracał się od nich i odchodził. Tylko takie twarde słowa i zachowania Jezusa stwarzały tym ludziom szansę na refl eksję i nawrócenie. Być uczniem Chrystusa to wiedzieć, że tylko ta miłość, jakiej uczy nas Zbawiciel, jest prawdziwa i owocna.

Zakończenie

Chrystus jest miarą naszego człowieczeństwa. On uczy nas zdumiewać się niezwykłą godnością i bogactwem człowieka jako osoby. On fascynował ludzi dobrej woli i niepokoił grzeszników. Kochał i uczył kochać. Wspierał i wymagał. Być uczniem Jezusa to myśleć i kochać tak jak On. To wspierać ludzi szlachetnych, upominać błądzących (samego siebie też!), demaskować cyników, bronić się przed krzywdzicielami, a własny los wiązać z tymi, którzy już nauczyli się kochać. Wtedy radość Chrystusa będzie w nas i radość ta będzie coraz większa.

ks. Marek Dziewiecki

Franciszek o tym, czy znowu nastanie pokój

Kard. Tagle: wszyscy zgrzeszyliśmy jak Judasz i Piotr

KAI / ml

(fot. Michał Lewandowski)

Ratzinger na Wielki Tydzień

Jacek Siepsiak

(fot. Grzegorz Gałązka / galazka.deon.pl)

(fot. Grzegorz Gałązka / galazka.deon.pl)

(fot. Jeffrey Bruno / shutterstock.com / ml)

Ukłon w stronę kobiet. O myciu nóg

Dariusz Piórkowski SJ

(fot. Zé Zorzan)

Mężczyzną i ojcem pozostajesz do końca życia

dr Jacek Pulikowski

(fot. Pensiero / flickr.com)

MetLife Hong Kong / youtube.com / pk

Mój tata jest najsłodszy na świecie. Jest najmądrzejszy, najsprytniejszy, uczy mnie matematyki… Jest moim supermenem! Ale… jest też kłamcą.

Pewna dziewczynka postanowiła napisać do swojego taty list. Nie byle jaki list.
Ojcostwo nie jest prostą sprawą. Ale miłość do tych których się kocha potrafi przenosić góry!

http://www.deon.pl/po-godzinach/ludzie-i-inspiracje/art,154,moj-tata-jest-klamca.html

______________________________

Nie lubią całowania, ale o miłości wiedzą więcej niż wam się zdaje

Pustynia Serc / youtube.com / pk

Miłość. Czym jest i skąd się bierze? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań poszukiwano tym razem wśród… dzieci. Posłuchaj jak sobie poradziły.

Z odpowiedzią na pytanie “Czym jest miłość?” problem miałby niejeden dorosły. Dlaczego? Czy miłość jest aż tak skomplikowana? A może to my czynimy ją skomplikowaną…
Posłuchaj jak z tym “problemem” radzą sobie dzieci… Zobacz ten film i kolejny raz daj się zachwycić dziecięcej prostocie i szczerości.
“Zaprawdę, powiadam wam: «Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim»” (Mt 18, 3-4).

http://www.deon.pl/po-godzinach/michalki/art,300,nie-lubia-calowania-ale-o-milosci-wiedza-wiecej-niz-wam-sie-zdaje.html

___________________________

Jak mężczyźni uciekają od kobiet?

Konrad Kruczkowski

(fot. JD Hancock / flickr.com)

_________________________________________________________________________________________________