Patriotyzm nie jest “przeciw” komuś! Jest wspólnoto-, a nie “partyjno”-twórczy. Właśnie dlatego jest spójny z przeżywaniem naszej wia­ry i budowaniem wspólnoty Kościoła – pisze bp Grzegorz Ryś.

Zacznę może z dziwnego miejsca, no ale trudno by było inaczej: wczoraj ogłoszono moją nominację na biskupa pomocniczego w Krakowie i przydzielenie mi tytularnej stolicy biskupiej w Arcavica. “Moje” biskupstwo leży więc w… Hiszpanii i jest starym miastem rzymskim.

Wiem, że wszystko to ma znaczenie raczej symboliczne, niemniej wywołało z mojej pamięci znany fragment Listu do Diogeneta o chrześcijanach: “Mieszkają każdy we własnej ojczyźnie, lecz niby obcy przybysze. Podejmują wszystkie obowiązki jak obywatele i znoszą wszystkie ciężary jak cudzoziemcy. Każda ziemia obca jest im ojczyzną i każda ojczyzna ziemią obcą… Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba. Słuchają ustalonych praw, a własnym życiem zwyciężają prawa”.

Piękny tekst. Nie stanowi, oczywiście, zakwestionowania patriotyzmu. Poszukuje w nas wszakże otwartości i rozszerzenia serca. Budzi świadomość przynależenia do wspólnoty jeszcze szerszej niż naród – do Kościoła, który jest powszechny i sprawia, że wszędzie jestem u siebie (zwłaszcza wtedy, gdy gdziekolwiek znajdę się na Eucharystii) i że moimi siostrami i braćmi są ludzie, z którymi – na przykład z racji trudnej historii wzajemnych relacji naszych ojczyzn – każde inne spotkanie byłoby trudne, jeśli wręcz nie niemożliwe.

Co więcej, wspólnota ta rozciąga się w czasie, a właściwie sięga poza czas (w wieczność), a zakorzenia mnie w przeszłość dawniejszą niż dzieje mojej ojczyzny.
Taka otwartość nie popycha mnie przecież w kierunku jakiejś amorficzności i rezygnacji z tego, kim jestem. Przeciwnie, Kościół, jako rzeczywista wspólnota, nie myli jedności z jednolitością. Właściwa mu jedność jest jednością ciała, a to zakłada różnorodność członków, traktowaną jako bogactwo i warunek normalnego funkcjonowania.

Dlatego właśnie Kościół jest za­in­teresowany moją polskością (i tym, jak – jako Polak – przeżywam swo­ją wiarę), a nie wzywa mnie do jej porzucenia.
Moje wychowanie patriotyczne dokonywało się w domu i w szkole. Decydujący był czas liceum, pod każdym względem wyjątkowy i – właśnie wychowujący. Gdy byłem w I klasie, wybrano Papieża (1978), w dru­giej (1979) Jan Paweł II przyjechał do Polski, w trzeciej “wybuchła” “Solidarność”, a w czwartej – stan wojenny.

Byłem w klasie o profilu matematyczno-fizycznym, ale niemal wszyscy byliśmy zwariowani na pun­kcie polskiej literatury. Inspirowani przez świetnych nauczycieli języka polskiego (każdy z nich prowadził zajęcia według autorskiego programu) zrobiliśmy własny teatr.

W nim odkrywaliśmy, jaką wartością jest mowa: ile w sobie koduje i jak fantastycznie wyznacza granice duchowej przynależności (zderzaliśmy w przedstawieniach np. rezonujące w nas głęboko teksty Papieża i wywołujące absolutne poczucie obcości teksty Gierka).

Wiedzieliśmy, że nie ma polskiej literatury bez Bogurodzicy i Norwida, recytowaliśmy (nieraz chórem, na prywatkach!) długie passusy Mickiewicza i Wyspiańskiego, kochaliśmy humor Sienkiewicza i Prusa, czytaliśmy Konwickiego (w szkole) i Miłosza (w domu, bo z podziemnych wydawnictw).

Język polski był naszym “domem”, nie uczyliśmy się go na ocenę (choć, rzecz jasna, te były wystawiane – w końcu szkoła…). Co więcej, świat polskiej literatury był przestrzenią, w której przeżywaliśmy autentyczną wolność, duchową niepodległość! Teatr był formą sprzeciwu wobec wrogiego systemu, który wypierał się Dziadów – równie gorli­wie, jak ośmieszał naszą wiarę. Więc my, w większości oazowicze, wsta­wialiśmy w nasze publiczne, szkolne wystąpienia długie fragmenty Biblii.
Podobnie miała się rzecz z historią. W IV klasie, we współpracy z naszym nauczycielem, wydrukowaliśmy w “podziemiu” podręcznik (150 stron, 500 egzemplarzy – lokal, matryce białkowe i “maszyny” dru­karskie, czyli dwa blejtramy obciągnięte szyfonem; mieliśmy je od NZS-u i “Solidarności”, ale drukowaliśmy sami).

Znalazły się w nim między innymi trzy wykłady Bora-Komorowskiego o AK, obszerne fragmenty Poboga-Malinowskiego (zakupionego, rzecz jasna, w podziemiu) itd. Wszystko to niosło z sobą dodatkową emocję jakiejś konspiracji, kosztowało nas rewizje w domach – co tylko utwierdzało nas mocniej w przywiązaniu do wartości, jaką jest prawda o własnych dziejach, oficjalnie niedostępna!
Potem było seminarium, a po nim pierwszy rok kapłaństwa zakończony przełomowymi wyborami w 1989 roku. Wtedy wszystko było jeszcze oczywiste: w kaplicy wystawionej na miejscu domu rodzinnego św. Jana z Kęt wygłaszałem do parafian serię wykładów z historii Polski, w ścianie kościoła umieszczaliśmy urnę z ziemią z Katynia i z Monte Cassino, nasze ołtarze na Boże Ciało przypominały krzyże z Gdańska i z Poznania, w kampanii wyborczej użyczaliśmy sal “naszym” (a potem fetowaliśmy “zwycięstwo”), każdego 13-go odprawialiśmy Msze za ojczyznę, na których w kazaniach wykładaliśmy katolicką naukę społeczną.
Zmagania o to, co “polskie”, szły wtedy dalece w parze z przeżywaniem swojego chrześcijaństwa. Szukaliśmy wolności, jeżdżąc na oazy tak samo, jak chodząc na manifestacje w stanie wojennym; przynależność do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka była dla nas równie oczywistym wyborem, co czytanie “bibuły”.
Pamiętam takie zdjęcie ks. Jerzego Popiełuszki i Lecha Wałęsy: Ksiądz miał przypiętego do sutanny orzełka w koronie, a Wałęsa – znaczek z Matką Bożą Częstochowską. Swoista “wymiana symboli”. A przecież nikogo wtedy nie dziwiła ani nie gorszyła.

Wszystko to było piękne. I układa się nie tylko we wspomnienia. Żyje war­tościami – wtedy wybranymi i obronionymi, przyjętymi na zawsze. A przecież… można i trzeba (!) dzisiaj powiedzieć, że to nie były “normalne” czasy. Normalne czasy stwarza wolność!

Jej brak wymusza rzeczy i działania nienormalne. Nie jest rzeczą normalną uczenie historii w kościele – ona powinna by wykładana uczciwie i prawdziwie w szkole i na uniwersytetach. Nie ma nic złego w tym, że w kościele czyta się poezję czy organizuje wystawy malarstwa – normalne jest jednak to, że obrazy pokazywane są w profesjonalnych galeriach, a dobra literatura (także religijna) wystawiana w teatrach.

Normalna jest wolność słowa, wolność myślenia i zaangażowania politycznego, wolność zrzeszania się w partie polityczne (a nie organizowanie spotkań przedwyborczych w salkach katechetycznych). Normalna jest wolność wyznawania i publicznego praktykowania swojej wiary. Normalne są czasy, w których żyjemy, a nie te, z których wyszliśmy – i to za cenę życia i strasznego cierpienia wielu ludzi.
Wolność sprawia wszakże, że wartości, które wtedy wręcz narzucały się nam spontanicznie, dziś wymagająświadomego wyboru. Dziś lepiej niż wtedy rozumiemy słowa ks. Józefa Tischnera, że “polskość jest propozycją etyczną, i dlatego można się do niej przyznać, a przyznawszy się – można od niej odejść, można zdradzić. Między człowiekiem a polskością istnieje wolność. Owszem, chętnie przyznamy, że w propozycji polskości kryje się ogromna siła perswazji, ale nie polega ona na przymusie. Rodzimy się jako członkowie narodu, ale ojczyznę zawsze jakoś wybieramy sobie. I ona nas wybiera, jeśli jej dobrze służymy”.
Na tę “propozycję etyczną” składają się zasadniczo te wartości, które odkrywaliśmy wtedy: przeszłość, czyli zakorzenienie (historia, “dziedzictwo”), mowa / literatura / kultura, a także (o czym pięknie pisze Jan Paweł II w poemacie Ojczyzna) praca (“Ojczyzna – kiedy myślę – słyszę jeszcze dźwięk kosy, gdy uderza o ścianę pszenicy”).

Każda z tych trzech rzeczywistości kryje w sobie ogromną siłę wiążącą – wspólnototwórczą: wyrastamy z tych samych korzeni; mowa jest narzędziem międzyludzkiej komunikacji i budowania wspólnoty; praca ma “to do siebie, że przede wszystkim łączy ludzi” (LE, 20). Wybierając je, wybieramy jakieś “bycie razem”.

Trzeba jednak naprawdę je wybrać: nie wystarczy mieć. Historię – trzeba ją wybrać jako swoją; nie wystarczy “umieć mówić” – trzeba wybrać własną mowę i zakodowany w niej system wartości (mowa “prowadzi nam rękę; więc piszemy z wielkiej litery Prawda i Sprawiedliwość, a z małej kłamstwo i krzywda” – Czesław Miłosz); praca nie musi nas z nikim łączyć – możemy ją zredukować do zarabiania, co więcej, możemy ją uczynić polem walki z innymi.

Widać więc, że ów wybór dotyczy nie tylko “tego, że”, ale dotyczy także “tego, jak”: jak i dlaczego pracuję? W jaki sposób organizuję miejsca pracy dla innych? Jak mówię i piszę? W jaki sposób używam języka? Jak pomnażam przejęte dziedzictwo – którą część naszej historii chcę kontynuować?

Wybór za każdym razem – jeśli wpisany jest w patriotyzm – ma charakter pozytywny! Nie jest wyborem “przeciw” czemuś czy – tym bardziej – komuś! Jest wspólnoto-, a nie “frakcyjno”- czy “partyjno”- twórczy. Właśnie dlatego jest dalece spójny z przeżywaniem naszej wia­ry i budowaniem wspólnoty Kościoła.

Mogę przy tym zaświadczyć, że całe wielkie obszary polskości – odkryte i przestudiowane – stają się także dziś dla młodych ludzi przedmiotem fascynacji i dumy.

Pamiętam, jak studentom europeistyki czy stosunków międzynarodowych zadawałem prace pisemne z myśli Włodkowica albo – szerzej – tak zwanej “polskiej szkoły prawa narodów” (Stanisław ze Skarbimierza, Andrzej Łaskarz i in.): oddawali je z niekłamaną wdzięcznością, że mogli przeczytać prawdziwie inspirujące teksty a liczące sobie prawie 600 lat.
Na koniec myśl oczywista: miłość do własnej ojczyzny jest wpisana – tak uczy Kościół – w IV przykazanie Boże. Ostatecznie więc, jest nie tyle pozostawiona, ile raczej zadana (przez Boga!) naszej wolności. Zadane jest nam: poznać ją, szanować (“Czcij ojca i matkę”), i na synowski sposób przejąć się i zadbać o jej los przyszły.

Tekst ukazał się pierwotnie w PASTORES 53(4)2011.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1118,nigdy-przeciw-komus.html

***********

#Ewangelia: Jezusowa lekcja patriotyzmu

Mieczysław Łusiak SJ

Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie.

Ci przyszli i rzekli do Niego: “Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim Ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?”

Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: “Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara, chcę zobaczyć”. Przynieśli, a On ich zapytał: “Czyj jest ten obraz i napis?” Odpowiedzieli Mu: “Cezara”. Wówczas Jezus rzekł do nich: “Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. I byli pełni podziwu dla Niego.

Komentarz do Ewangelii:

Bylibyśmy w błędzie, gdybyśmy sądzili, że Pan Jezus tak odpowiedział faryzeuszom i zwolennikom Heroda, ponieważ nie chciał mieszać się do polityki. On po prostu nie dał się postawić przeciwko komukolwiek. Bóg nigdy nie jest przeciwko komukolwiek. Nie oznacza to, że nie nazywa zła po imieniu, albo że toleruje niesprawiedliwość. On po prostu nie staje przeciw człowiekowi, ale przeciw złu.

W kontekście, w którym miało miejsce to ewangeliczne wydarzenie, przejawem patriotyzmu powinno być, według Pana Jezusa, nie tyle niepłacenie podatków Cezarowi, co raczej wierność Mojżeszowej tradycji – Bożym przykazaniom. Niestety, często wybieramy takie formy patriotyzmu, które są dla nas wygodniejsze i mniej kosztowne.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2447,ewangelia-jezusowa-lekcja-patriotyzmu.html

*************

Patriotyzm pokolenia Z

Marcin Skobrtal / pk

Wojna to dla nich temat lekcji historii, a czas PRL-u znają tylko z opowieści starszych. Młodzi ludzie są gotowi do poświęceń dla Polski, ale oczekują, że otrzymają coś w zamian.

 

“Ojczyznę kochać trzeba i szanować…” – te słowa piosenki służą mi jako wprowadzenie do lekcji na temat patriotyzmu w II klasie liceum. Przed szkołą, w której uczę, od kilku lat na maszcie powiewa flaga. Stała się elementem tak powszednim, że niemal niewidocznym. Krzewienie patriotyzmu jest górnolotnie brzmiącym hasłem, jednak jeśli bliżej się nad tym zastanowić, to pojawia się szereg bardzo przyziemnych pytań. Przede wszystkim, czym jest patriotyzm? Słownik mówi: miłością do ojczyzny. Jednak każdy tę miłość inaczej rozumie i okazuje. Trzeba również pamiętać, że jest to pojęcie zmienne w miejscu i czasie. Szczególnie interesujące jest jego postrzeganie przez ludzi młodych, moich uczniów, urodzonych w drugiej połowie lat 90., a więc już w wolnej Polsce. Nazywani są generacją Z – dorastają w świecie bez granic, za to z nowymi technologiami. Dla nich demokracja i wolność są czymś codziennym, wartości zaś wyznacza rynek. Szczególne jest także ich podejście do patriotyzmu.

 

Znaczenie patriotyzmu
Dla jednych zabrzmi to jak prowokacja, dla innych będzie to smutny obraz rzeczywistości. Jednak wielu młodym bliższe są postawy kosmopolityczne, szczególnie że sytuacja ekonomiczna często skazuje ich na wyjazd z Polski. Czy to jednak oznacza, że ojczyzna jest obojętna całemu pokoleniu?

 

“Młodzież dzisiaj jest kompletnie antypatriotyczna. Pomimo że to masa moich znajomych, ja sama jestem tym trochę wzburzona” – mówi tegoroczna maturzystka Natalia.

 

“Dla mnie patriotyzm to związanie z ojczyzną, świadomość bycia częścią większej całości. W końcu to, że jestem Polką i w Polsce mieszkam, jakoś mnie ukształtowało i nie chcę traktować swojego kraju, kultury i tradycji po macoszemu. Szkoda tylko, że jakby – nie daj Bóg – sytuacja polityczna z sąsiadami przestała być dla nas korzystna, to większość młodzieży uciekałaby gdzie pieprz rośnie, a Polska miałaby okazję zostać niechlubną nową Francją” – przewiduje Natalia.
Nieco inną diagnozę stawia Maciej: “Wśród moich rówieśników można zauważyć zdecydowaną przewagę patriotów niż kosmopolitów. Największą jednak grupę stanowią ci, którzy nie mają zdania, bo z jednej strony gardzą typowym «polactwem», a z drugiej czują się dumni z obywatelstwa przy wyjazdach na wakacje czy świętach narodowych” – mówi drugoklasista.

 

Rozumienie patriotyzmu
Oczywiście pojawiają się definicje tradycyjne: “Patriotyzm to głównie przywiązanie do tradycji narodowych oraz życie zgodne z nimi. Patriota powinien kierować się w życiu ideami narodowymi wynikającymi z historii Polski. Patriotyzm to również wierność państwu polskiemu oraz znajomość historii ojczyzny” – wyjaśnia 19-letnia Kamila.

 

Obok emocjonalnego stosunku do wyznaczników tożsamości narodowej, takich jak historia, kultura i język, często pojawia się potrzeba pracy na rzecz ojczyzny. Patriotyzm dla 17-letniego Mateusza oznacza kochanie własnej ojczyzny: “Patriota powinien brać udział w państwowych świętach, mówić z szacunkiem o ojczyźnie. Pracować na rzecz jej rozwoju.”

 

Pojawiają się także definicje obywatelskie, jak ta przedstawiona przez trzecioklasistkę Olę: “Patriotyzm objawia się szacunkiem do ojczyzny, zainteresowaniem obecną sytuacją kraju, uczestnictwem w wyborach, przestrzeganiem prawa, dbaniem o wspólne dobro, ale również dobrym traktowaniem innych obywateli” – wymienia maturzystka.
Sprawa rozwoju ojczyzny wydaje się być dla młodych niezwykle istotna: “Patriotyzm młodzieży to chęć kontynuowania pracy nad rozwojem kraju, dbanie o to, by pielęgnować to, czym można się chlubić, i naprawiać to, z czego wciąż nie możemy być zadowoleni. Patriotyzm to przede wszystkim przekazywanie wspólnych rodakom wartości i troska o to, by były one kultywowane, a błędy przeszłości naprawiane.” Z 19-letnią Patrycją zgadza się o dwa lata młodszy Paweł: “Powinniśmy w miarę naszych możliwości dążyć do naprawienia wadliwych elementów i udoskonalenia mechanizmów, z którymi wszyscy mamy do czynienia, bo właśnie to cechuje prawdziwego patriotę.” Tę dbałość o dobro wspólne podkreśla jego kolega z klasy, Marceli: “Patriotyzm młodzieży to dla mnie szacunek dla swoich rówieśników, dbanie o wspólne dobro przynajmniej w takim stopniu, żeby nie niszczyć np. boisk, ławek czy parków. Przede wszystkim patriotyzm możemy pokazać poprzez znajomość własnej historii.”
Świetnym podsumowaniem mogą być tutaj słowa Patryka, harcerza i miłośnika muzyki hardrock: “Flaga w końcu się podrze, godło rozmyje, a hymn może zostać zapomniany. Według mnie istotą patriotyzmu jest zwykła troska i oddanie. W obliczu zagrożenia nasze państwo słynie z niesamowitej wręcz mobilizacji i solidarności. Ale w czasach pokoju również jesteśmy potrzebni. I to nie w słowach czy postach na Facebooku. Stawianie na praktykę to w moim przekonaniu co najmniej nieprzeszkadzanie ludziom, którzy naprawdę działają dla dobra kraju. Istotą jest założenie, że to mój kraj, mój dom. A o własny dom należy dbać” – kończy 18-latek.
Jak widać, młodzieży często obca jest megalomania narodowa, wręcz przeciwnie: potrafią podchodzić z dystansem do swojego narodu i krytycznie spoglądać na państwo. Tak często akcentowana praca organiczna nie oznacza braku gotowości do poświęceń. Oba te wątki mogą być nawet łączone – tak jak robi to Kamila: “Patrząc z perspektywy historii naszej ojczyzny, pojęcie to było szczególnie związane z gotowością poświęcenia życia dla niej. Dziś, żyjąc w świecie ciągłej bieganiny, przejawem patriotyzmu jest chociażby branie na swoje barki odpowiedzialności za funkcjonowanie państwa, jest to również życie dla ojczyzny, niekoniecznie bohaterskie przelanie za nią krwi. Śmiem nawet twierdzić, że oznaką patriotyzmu jest chęć nauki, poszerzania horyzontów, co w znacznym stopniu może się przyczynić do rozwoju państwa” – mówi drugoklasistka.

 

Patriotyzm to styl życia
“Albo jest się dumnym z tego, że jest się Polakiem, albo nie. Nie uznaję zdania pomiędzy. Wiem jedno: mimo skomplikowanej sytuacji kraju cieszę się, że przyszło mi urodzić się Polką i gdyby trzeba było to byłabym w stanie oddać życie, tak jak robili to nasi przodkowie chcąc zapewnić nam przede wszystkim wolność, niepodległość i godny byt” –  mówi Nikola.
Obok rozwoju i walki, w wypowiedziach młodzieży przewija się również wątek polskości na obczyźnie. Bardzo ciekawie w tym kontekście brzmią słowa maturzysty Piotrka, który poświęcenie dla kraju zestawia z jakże aktualnym tematem emigracji: “Patriotyzm jest dla mnie bardzo ważnym zagadnieniem, jednak nie pojmuję go w takim współczesnym rozumieniu. Bardziej jestem oddany Polsce jako samemu państwu niż temu, co dzieje się w naszym kraju. Jak najbardziej wyjechałbym stąd do innego kraju w celach zarobkowych lub z innej przyczyny. Jeżeli jednak Polska jako państwo byłaby zagrożona wojną lub innymi kataklizmami, to jak najbardziej wróciłbym i zrobił, co tylko mogę, by pomóc” – deklaruje Piotrek. Bardzo bliska takiemu poglądowi jest Pola, która choć chce zwiedzić świat, deklaruje, że zawsze będzie wracać do kraju: “Mam w głowie przekonanie, które mówi «jeśli trzeba, będziesz walczyć». W obliczu sytuacji związanej z Rosją, gdzieś z tyłu głowy mam pełną gotowość bojową by chronić swój kraj. Nie jest najlepiej, ale można to zmienić. Jeśli ja tego nie zrobię i nie zajmę się tym, to nikt tego nie zrobi.”
Wątek emigracyjny podejmowany jest przez Macieja: “Można być patriotą na obczyźnie, bo sytuacja materialna/polityczna wymagała opuszczenia kraju. Co nie oznacza, że taka osoba przestaje się przyznawać do swojej narodowości. To, do czego dążą młodzi patrioci w Polsce, to przede wszystkim poprawa naszego wizerunku za granicą. Wielu na obczyźnie przebywa chętnie, bo żyje się lepiej, nie zapominają jednak o tym, gdzie są ich korzenie. Patriotyzm to właśnie szerzenie polskiej kultury nie tylko tutaj – w Polsce – ale przede wszystkim za granicą. Bo tam są prawdziwi patrioci, którzy pomimo że ich kultura, język, sposób życia zostały przyswojone od innego narodu, to nie zapominają o swoim prawdziwym pochodzeniu – a nawet są z niego dumni” – przyznaje prawie pełnoletni chłopak.

 

Dla młodych Polska jest szczytną ideą, za którą warto walczyć, jednak krytycznie podchodzą do współczesności i mają świadomość, że granice nie zamykają im świata, tak jak było to jeszcze za czasów ich rodziców czy dziadków.

 

***
Co do istnienia patriotyzmu młodych nie można mieć wątpliwości. To patriotyzm pragmatyczny i pozytywistyczny, przeznaczony na czas pokoju i nic dziwnego, bo dla dzisiejszych nastolatków wojna to tylko temat lekcji historii. To patriotyzm, w którym piękna idea zderza się z mankamentami rzeczywistości, którego nie można zamknąć w jednym państwie ani też w jednej głowie. To jest patriotyzm ludzi, którzy chcieliby Polsce wiele dać, ale oczekują również, że otrzymają coś w zamian.

 

Zakończeniem tych rozważań może być wypowiedź najbardziej poetycka ze wszystkich, której autorem jest 17-letni Jakub: “Patriotyzm to miłość do piękna, które widzimy w ludziach, miejscach i momentach występujących w miejscu, które jest naszym domem. Ale to ty najpierw musisz takie miejsce odkryć i do niego dotrzeć. Patriotyzm to potrzeba, jaką jest dla nas obrona tego miejsca przed tym, co według nas zniszczyłoby jego wyjątkowość. Patriotyzm to powód do wielkich, ale i tych mniejszych czynów. To źródło weny, ale i coś, co sprawia, że kiedy odsłaniasz zasłony i widzisz to, co jest za oknem, to wiesz, że warto to kochać i doceniać. Że to miejsce, ten widok czynią cię szczęśliwym i sprawiają, że możesz być tym, kim powinieneś, a więc wspaniałym i tyle wartym sobą.”

http://www.deon.pl/po-godzinach/historia-i-spoleczenstwo/art,195,patriotyzm-pokolenia-z.html

************

Przemówienie, które nigdy nie zabrzmiało

prezydent.pl / slo / pk

(fot. shutterstock.com)

Przeczytaj treść przemówienia, które prezydent RP Lech Kaczyński miał wygłosić podczas uroczystości w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r.

 

To było 70 lat temu. Zabijano ich – wcześniej skrępowanych – strzałem w tył głowy. Tak by krwi było mało. Później – ciągle z orłami na guzikach mundurów – kładziono w głębokich dołach. Tu, w Katyniu takich śmierci było cztery tysiące czterysta. W Katyniu, Charkowie, Twerze, w Kijowie, Chersoniu oraz w Mińsku – razem 21.768.
Zamordowani to obywatele Polski, ludzie różnych wyznań i różnych zawodów; wojskowi, policjanci i cywile. Są wśród nich generałowie i zwykli policjanci, profesorowie i wiejscy nauczyciele. Są wojskowi kapelani różnych wyznań: kapłani katoliccy, naczelny rabin WP, naczelny kapelan greckokatolicki i naczelny kapelan prawosławny.
Wszystkie te zbrodnie – popełnione w kilku miejscach – nazywamy symbolicznie Zbrodnią Katyńską. Łączy je obywatelstwo ofiar i ta sama decyzja tych samych sprawców.
Zbrodni dokonano z woli Stalina, na rozkaz najwyższych władz Związku Sowieckiego: Biura Politycznego WKP(b). Decyzja zapada 5 marca 1940, na wniosek Ławrentija Berii: rozstrzelać! W uzasadnieniu wniosku czytamy: to “zatwardziali, nie rokujący poprawy wrogowie władzy sowieckiej”.
Tych ludzi zgładzono bez procesów i wyroków. Zostali zamordowani z pogwałceniem praw i konwencji cywilizowanego świata.
Czym jest śmierć dziesiątków tysięcy osób – obywateli Rzeczpospolitej – bez sądu? Jeśli to nie jest ludobójstwo, to co nim jest?
Pytamy, nie przestajemy pytać: dlaczego? Historycy wskazują zbrodnicze mechanizmy komunistycznego totalitaryzmu. Część jego ofiar leży tuż obok, również w katyńskim lesie. To tysiące Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, ludzi innych narodów.
Źródłem zbrodni jest jednak także pakt Ribbentrop-Mołotow prowadzący do czwartego rozbioru Polski. Są nim imperialne, szowinistyczne zamiary Stalina. Zbrodnia Katyńska jest – pisał o tym wyłączony w ostatniej chwili z transportu śmierci prof. Stanisław Swianiewicz – częścią “akcji (…) oczyszczenia przedpoli potrzebnych dla dalszej ekspansji imperializmu sowieckiego”.
Jest kluczowym elementem planu zniszczenia wolnej Polski: państwa stojącego – od roku 1920 – na drodze podboju Europy przez komunistyczne imperium.
To dlatego NKWD próbuje pozyskać jeńców: niech poprą plany podboju. Oficerowie z Kozielska i Starobielska wybierają jednak honor, są wierni Ojczyźnie.
Dlatego Stalin i jego Biuro Polityczne mszcząc się na niepokonanych decydują: rozstrzelać ich. Grobami są doły śmierci w Katyniu, pod Charkowem, w Miednoje. Te doły śmierci mają być także grobem Polski, niepodległej Rzeczpospolitej.
W czerwcu roku 1941 Niemcy uderzają na ZSRS: sojusznicy z sierpnia 1939 stają się śmiertelnymi wrogami. ZSRS zostaje członkiem koalicji antyhitlerowskiej. Rząd w Moskwie przywraca – na mocy układu z 30 lipca 1941 – stosunki z Polską. Stalin zasiada u boku Roosevelta i Churchilla w wielkiej trójce.
Miliony żołnierzy Armii Czerwonej – Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Gruzinów, Ormian i Azerów, mieszkańców Azji środkowej – oddają życie w walce z Niemcami Hitlera. W tej samej walce giną też Amerykanie, Brytyjczycy, Polacy, żołnierze innych narodów.
Przypomnijmy: to my, Polacy, jako pierwsi zbrojnie przeciwstawiliśmy się armii Hitlera. To my walczyliśmy z nazistowskimi Niemcami od początku do końca wojny. Pod jej koniec nasi żołnierze tworzą czwartą co do liczebności armię antyhitlerowskiej koalicji.
Polacy walczą i giną na wszystkich frontach: na Westerplatte i pod Kockiem, w bitwie o Anglię i pod Monte Cassino, pod Lenino i w Berlinie, w partyzantce i w Powstaniu Warszawskim. Są wśród nich bracia i dzieci ofiar Katynia.
W bombowcu Polskich Sił Zbrojnych nad III Rzeszą ginie 26 letni Aleksander Fedorońko najstarszy z synów zamordowanego w Katyniu Szymona Fedorońki – naczelnego kapelana wyznania prawosławnego Wojska Polskiego. Najmłodszy syn, 22 letni Orest poległ – w szeregach Armii Krajowej – w pierwszym dniu Powstania Warszawskiego. Jego 24-letni brat Wiaczesław walczący w Zgrupowaniu AK “Gurt” ginie 17 dni później.

 

W maju 1945 roku III Rzesza przegrywa wojnę. Nazistowski totalitaryzm upada. Niedługo obchodzić będziemy 65 rocznicę tego wydarzenia.
Dla naszego narodu było to jednak zwycięstwo gorzkie, niepełne. Trafiamy w strefę wpływów Stalina i totalitarnego komunizmu. Po roku 1945 Polska istnieje ale bez niepodległości. Z narzuconym ustrojem. Próbuje się też zafałszować naszą pamięć o polskiej historii i polskiej tożsamości.
Ważną częścią tej próby fałszerstwa było kłamstwo katyńskie. Historycy nazywają je wręcz kłamstwem założycielskim PRL. Obowiązuje od roku 1943. To w związku z nim Stalin zrywa stosunki z polskim rządem.
Świat miał się nigdy nie dowiedzieć. Rodzinom ofiar odebrano prawo do publicznej żałoby, do opłakania i godnego upamiętnienia najbliższych.
Po stronie kłamstwa stoi potęga totalitarnego imperium, stoi aparat władzy polskich komunistów. Ludzie mówiący prawdę o Katyniu płacą za to wysoką cenę. Także uczniowie. W roku 1949 za wykrzyczaną na lekcji prawdę o Katyniu dwudziestoletni uczeń z Chełma Józef Bałka wyrokiem wojskowego sądu trafia na trzy lata do więzienia.
Czyżby – przypomnę słowa poety – świadkiem miały pozostać “guziki nieugięte” znajdowane tu, na katyńskich mogiłach?
Są jednak także “nieugięci ludzie” i – po czterech dekadach – totalitarny Goliat zostaje pokonany. Prawda – ta ostateczna broń przeciw przemocy – zwycięża. Tak jak kłamstwo katyńskie było fundamentem PRL, tak prawda o Katyniu jest fundamentem wolnej Rzeczpospolitej. To wielka zasługa Rodzin Katyńskich. Ich walki o pamięć o swoich bliskich, a więc także – o pamięć i tożsamość Polski. Zasługa młodzieży. Uczniów takich jak Józef Bałka.

 

Zasługa tych nauczycieli, którzy – mimo zakazów – mówili dzieciom prawdę. Zasługa księży, w tym księdza prałata Zdzisława Peszkowskiego i zamordowanego w styczniu roku 1989 księdza Stefana Niedzielaka – inicjatora wzniesienia krzyża katyńskiego na cmentarzu powązkowskim. Zasługa drukarzy nielegalnych wydawnictw. Zasługa wielu niezależnych inicjatyw i “Solidarności”. Milionów rodziców opowiadających swoim dzieciom prawdziwą historię Polski.
Jak trafnie powiedział tu przed kilkoma dniami premier Rzeczpospolitej, Polacy stają się wielką Rodziną Katyńską.
Wszystkim członkom tej wspólnoty, w szczególności krewnym i bliskim ofiar, składam najgłębsze podziękowanie. Zwycięstwo w bitwie z kłamstwem to Wasza wielka zasługa! Dobrze zasłużyliście się Ojczyźnie!!

 

 

Wielkie zasługi w walce z kłamstwem katyńskim mają także Rosjanie: działacze Memoriału, ci prawnicy, historycy i funkcjonariusze rosyjskiego państwa, którzy odważnie ujawniali tę zbrodnię Stalina.

 

Katyń i kłamstwo katyńskie stały się bolesną raną polskiej historii, ale także na długie dziesięciolecia zatruły relacje między Polakami i Rosjanami.
Nie da się budować trwałych relacji na kłamstwie. Kłamstwo dzieli ludzi i narody. Przynosi nienawiść i złość. Dlatego potrzeba nam prawdy. Racje nie są rozłożone równo, rację mają Ci, którzy walczą o wolność.
My, chrześcijanie wiemy o tym dobrze: prawda, nawet najboleśniejsza, wyzwala. Łączy. Przynosi sprawiedliwość. Pokazuje drogę do pojednania.
Sprawmy, by katyńska rana mogła się wreszcie zagoić i zabliźnić.
Jesteśmy na tej drodze. Mimo różnych wahań i tendencji, prawdy o Zbrodni Katyńskiej jest dziś więcej niż ćwierć wieku temu. Doceniamy działania Rosji i Rosjan służące tej prawdzie, w tym środową wizytę premiera Rosji w lesie katyńskim, na grobach pomordowanych.
Jednak prawda potrzebuje nie tylko słów ale i konkretów. Trzeba ujawnienia wszystkich dokumentów dotyczących zbrodni katyńskiej. Okoliczności tej zbrodni muszą zostać do końca zbadane i wyjaśnione. Trzeba tu, w Katyniu, rozmowy młodzieży: polskiej i rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej. Ważne jest, by została potwierdzona prawnie niewinność ofiar, By kłamstwo katyńskie zniknęło na zawsze z przestrzeni publicznej.
Drogą, która zbliża nasze narody, powinniśmy iść dalej, nie zatrzymując się na niej, ani nie cofając. Ta droga do pojednania wymaga jednak czytelnych znaków. Na tej drodze trzeba partnerstwa, dialogu równych z równymi, a nie imperialnych tęsknot. Trzeba myślenia o wspólnych wartościach: o demokracji, wolności, pluralizmie, a nie – o strefach wpływów.
Tragedia Katynia i walka z kłamstwem katyńskim to doświadczenie ważne dla kolejnych pokoleń Polaków. To część naszej historii. Naszej pamięci i naszej tożsamości. To jednak także część historii całej Europy, świata. To przesłanie dotyczące każdego człowieka i wszystkich narodów. Dotyczące i przeszłości, i przyszłości ludzkiej cywilizacji.
Zbrodnia Katyńska już zawsze będzie przypominać o groźbie zniewolenia i zniszczenia ludzi i narodów. O sile kłamstwa. Będzie jednak także świadectwem tego, że ludzie i narody potrafią – nawet w czasach najtrudniejszych – wybrać wolność i obronić prawdę.

 

Oddajmy wspólnie hołd pomordowanym: pomódlmy się nad ich grobami.
Chwała bohaterom! Cześć ich pamięci!!

 

 

Przemówienie na grobach Ofiar Zbrodni Katyńskiej było dla Prezydenta Lecha Kaczyńskiego niezwykle ważne. 3 kwietnia, na bazie kolejnej wersji założeń i tez, przygotowano list do Rodzin Katyńskich (omyłkowo uznany przez część prasy za ostateczną wersję przemówienia). List ten – po wydrukowaniu w kilkuset egzemplarzach – został przekazany 6 kwietnia organizatorom wyjazdu Rodzin Katyńskich na uroczystości rocznicowe.
Ostatni tydzień przed wylotem do Smoleńska to czas intensywnego namysłu Prezydenta nad końcową wersją przemówienia. Tekst ostatniej wersji rozwiniętych tez Prezydent zabrał w piątek, 9 kwietnia, do Belwederu, gdzie przygotowywał się do wygłoszenia swego przesłania.
Jak wiadomo, Prezydent Lech Kaczyński nie czytał swoich najważniejszych wystąpień. Wolał “mówić z głowy”. Pozwalało Mu to do końca doprecyzowywać, doskonalić swe przesłanie. Czasami – oznaczało to zmianę stylu, pominięcie jakiegoś wątku, słowa czy metafory. Tak było 1 września 2009 roku na Westerplatte, tak byłoby 10 kwietnia 2010 roku. Tragiczna katastrofa spowodowała, że tam, w Katyńskim Lesie, Jego słowa nie zabrzmiały.

http://www.deon.pl/po-godzinach/historia-i-spoleczenstwo/art,185,przemowienie-ktore-nigdy-nie-zabrzmialo.html

**************

5 kroków modlitwy o uzdrowienie

Małgorzata Zając

(fot. shutterstock.com)

Aby doświadczyć wolności i ją przyjąć, należy wszystkie nasze słabości i zranienia poddać uzdrawiającej miłości Boga. Bardzo dobrym środkiem do tego jest modlitwa o uzdrowienie.

“Jak bardzo Bóg cię kocha!” Wiem, rozumiem. Przeczytałam na ten temat wiele książek i wysłuchałam tyle konferencji. Nawet poczułam tę MIŁOŚĆ, realną obecność Boga.

 

A jednak w codzienności, w przeciwnościach i trudach życia, wśród codziennych obowiązków, niepowodzeń – gubiłam gdzieś tę prawdę. Traciłam Boga z oczu. Pojawiało się zniechęcenie, znużenie, brak nadziei. Serce się zamykało i znów pojawiał się lęk. A gdzie się podziała moja wolność?

 

Aby doświadczyć wolności i ją przyjąć, należy wszystkie nasze słabości, upadki i zranienia poddać uzdrawiającej miłości Boga. I  stanąć przed Nim w prawdzie – tacy, jacy jesteśmy, a szczególnie z  tym, co w  naszym życiu trudne i poranione.

 

Jezus powiedział: “poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Jak jednak mamy ją poznać? Myślę, że dla wielu osób odpowiedzią okazały się rekolekcje “Wolność w Chrystusie – uzdrowienie wewnętrzne”, prowadzone przez Matta Lozano oraz Toma Vidmara z Heart of the Father Ministries z  USA. Odbywały się one na Górze Św. Anny i trwały 7 dni.
Rekolekcje poświęcone były modlitwie uwolnienia prowadzonej według modelu pięciu kluczy.

 

Tajemniczo brzmiące “klucze” to inaczej pięć kolejnych kroków tej modlitwy:

1. żal za grzechy i nawrócenie
2. przebaczenie sobie i innym
3. wyrzeczenie się złych duchów, którym – być może nieświadomie – pozwoliliśmy, aby zagościły w naszym życiu
4. stanięcie w autorytecie Jezusa Chrystusa
5. przyjęcie błogosławieństwa Boga Ojca nad naszym życiem i tożsamością

Są w naszym życiu schematy, sytuacje i miejsca słabe, w których jesteśmy podatni na działanie zła, gdzie nasze zranienia i  kompleksy są drzwiami dla złego ducha. Tamtędy właśnie wchodzi on do naszego życia i karmi nas kłamstwami.

 

Gdy kłamstwa te są dostatecznie długo w nas obecne – zaczynamy traktować je jak część własnej tożsamości, jak prawdę o nas i  o naszym życiu. A prawda jest inna i zna ją Chrystus. Dlatego ważne jest, aby wyrzec się tego, co nie pochodzi od Boga i stanąć w autorytecie Jezusa, aby przyjąć miłość, którą On nam ofiarowuje.

 

Przyjmujemy wtedy Jego błogosławieństwo. A ono nieustannie na nas spoczywa, ponieważ Bóg przez cały czas każdemu z nas błogosławi – nawet jeśli czasami tak trudno nam w to błogosławieństwo uwierzyć i nim żyć.

 

Złe duchy mają do nas dostęp, bo daliśmy im prawo wstępu do naszego życia. Czasem sami nieświadomie otworzyliśmy im drzwi. W innych sytuacjach otworzyli je dla nich inni ludzie, nawet nasi bliscy, np. raniąc nas w dzieciństwie.

 

Modlitwa uwolnienia według modelu pięciu kluczy pomaga te drzwi zamknąć, a jednocześnie otworzyć się na wolność w Jezusie. Ale nie chodzi tu o wolność rozumianą jako szansę na “robienie tego, co chcę”. Istnieje głębszy wymiar wolności – do bycia dzieckiem Boga i pełnienia Jego woli w moim życiu.
Modlitwa uwolnienia wymaga przygotowania i świadomego w niej uczestnictwa, dlatego organizatorzy rekolekcji jako lekturę obowiązkową podali książki Neala Lozano “Modlitwa uwolnienia” cz. 1, 2 i 4. W rekolekcjach na Górze Św. Anny brali udział zarówno posługujący modlitwą o uwolnienie w Domach Miłosierdzia (w różnych miastach Polski), osoby przygotowujące się do tej posługi, jak i osoby, które z tej modlitwy chciałyby skorzystać.

 

Jeśli ktoś potrzebuje takiej posługi w Domu Miłosierdzia – przygotowaniem do niej jest lektura “Modlitwa uwolnienia, cz. 1”. Książka ta, prowadząc przez kolejne klucze, pomaga w głębszej refleksji nad życiem, postawą, sytuacjami nieprzebaczenia i  obecnością zniewoleń.
Na rekolekcjach czasu na przygotowanie było więcej i był to też inny czas – gdy Pan Bóg wyprowadza na pustynię, by mówić do naszych serc. Z dala od codziennych obowiązków i zabiegania, nasze serce inaczej słyszało Boga. A Bóg nigdy nie zawodzi.

 

Gdy dajemy mu czas swojego urlopu – On nam to wynagrodzi i udzieli wielu łask. Potrzebna jest tylko nasza wiara i zaufanie.

Dla mnie jako osoby rozpoczynającej posługę modlitwą uwolnienia, rekolekcje te były wielką zachętą do zaufania Bogu, że to On działa podczas tej modlitwy, bo “Jemu najbardziej zależy”.

 

Zapragnęłam bardziej polegać na Duchu Świętym podczas posługi, by współpracować z Nim i pozwolić, aby to On prowadził moje myśli i serce. Głęboko w serce zapadł mi fragment Pisma: “Z całego serca Bogu zaufaj, nie polegaj na swoim rozsądku…” (Prz 3,5).

 

Usłyszałam też zachętę do odważnego podjęcia posługi i do zgody na popełnianie błędów, na własną niedoskonałość i słabość. Bóg nie oczekuje od nas doskonałości, ale naszych rąk gotowych do pracy – aby człowiek przychodzący na modlitwę mógł poczuć się kochany, akceptowany i przyjęty taki, jaki jest. I aby z naszych ust usłyszał słowa błogosławieństwa i miłości.
Podobnie jak cebula ma wiele warstw, które zdejmuje się po kolei, tak i Pan Bóg uzdrawia nas i uwalnia etapami. Jadąc na te rekolekcje wyszliśmy na pustynię, zostawiliśmy za sobą codzienne zabieganie i pracę, by zasłuchać się, co Bóg mówi do nas przez treść konferencji i przez modlitwę.

 

Ten czas był nam też potrzebny po to, abyśmy pozwolili Bogu na dotknięcie kolejnych zranień, na zdejmowanie kolejnej warstwy z naszej “cebuli”.
W drodze ku Bogu i ku wolności potrzebna jest cierpliwość, wytrwałość, oraz wzięcie odpowiedzialności za własne życie, wybory i  decyzje. I podjęcie trudu kroczenia za Jezusem. Ważne jest świadome wzrastanie w wierze i trwanie przy Bogu.

 

Trudy życia mogą pozostać, ale serce się zmienia – staje się wolne. Wolne do pójścia za Jezusem i  do podejmowania takich decyzji, jakie On by podjął. O tę wolność warto zawalczyć, czasami nawet z samym sobą.

 

*  *  *

 

Jeśli zainteresował cię temat modlitwy uwolnienia – w  kolejnym numerze “Szumu z  Nieba” ukaże się artykuł wprowadzający w  tę modlitwę, zatytułowany “Pięcioma stopniami ku wolności”.

 

W Domach Miłosierdzia prowadzimy modlitwę uwolnienia według modelu 5 kluczy. Jest to modlitwa dla osób, które widzą, że utraciły wolność w  pewnych dziedzinach życia i  pragną ją odzyskać. Brak wolności może się przejawiać nieumiejętnością wchodzenia w  relacje, życiem w  lęku, brakiem poczucia bezpieczeństwa itd.
Modlitwa o  uwolnienie jest bezpłatna. Można jednak dobrowolnie wesprzeć funkcjonowanie Domu Miłosierdzia. Z tej formy modlitwy może skorzystać każdy – wystarczy mieć wiarę lub choć tylko nadzieję, że Jezus Chrystus może pomóc w sytuacji, którą przeżywamy.

 

Do modlitwy przygotowujemy się, czytając pierwszą część książki Neala Lozano Modlitwa uwolnienia. Jest prowadzona nie tylko w Łodzi, ale również w innych miastach. Więcej informacji na stronie: dom.jezuici.pl

 

W Domu Miłosierdzia w Łodzi działa także poradnia psychologiczna, prowadzimy m.in.: terapię indywidualną i grupową, małżeńską, uzależnień i DDA oraz konsultacje psychologiczne. Terapia jest płatna.

 

O szczegółach poinformujemy po otrzymaniu wiadomości e-mail: terapeuta@odnowa.jezuici.pl
http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2078,5-krokow-modlitwy-o-uzdrowienie.html

*************