Kilka słów o Słowie 6 I 2015

Świętujemy dzisiaj, bo Bóg nam się objawił. Próbujemy siebie odnaleźć w postaciach tych, którzy zostali przywołani z daleka. Możemy czuć się wybrańcami: przyciągnął nas do siebie Bóg, który pragnie dzielić z nami nasz los. Dzisiaj trzeba się tym ucieszyć i na nowo przeżyć zachwyt nad dobrocią Boga. Autentyczne przeżycie spotkania z Jezusem sprawia, że nic nie pozostaje takie samo: inną drogą, pełni Ducha, wracamy do swoich spraw.

ks. Jarosław Januszewski, „Oremus” styczeń 2009, s. 26

Szukajmy Boga

Tysiące ludzi wędrowało do Jerozolimy. Jedni, aby pohandlować, bo był to ważny rynek świata. Drudzy, by posłuchać uczonych rabinów, którzy w portykach świątyni odpowiadali na trudne pytania. Można nawet było pozostać u nich podejmując systematyczne studia. Jeszcze inni wędrowali, by robić karierę, bo tam był dwór Heroda. Największe tłumy wędrowały do świątyni, aby złożyć Bogu ofiarę, aby się pomodlić. Wśród wędrujących spotykamy kilku mędrców, którzy szukają największego Skarbu. Nie interesują się tym, co jest na rynku, ani tym, co mówią uczeni, nie interesują się karierą i nie zdążają do świątyni.

Oni szukają Zbawiciela. Im jest potrzebne spotkanie z Mesjaszem. Mówią o tym wyraźnie na dworze i od nich dowiaduje się o tym cała Jerozolima. Nikt jednak z nimi nie szuka. Nawet uczeni powiedzieli im: idźcie do Betlejem, może tam Go znajdziecie, ale sami nie poszli. Oni wędrują i znajdują. Tylko oni w tym wielkim gwarnym mieście, wśród setek tysięcy byli autentycznie głodni wartości religijnych.

Tak jest ciągle. Świat nie potrzebuje Boga, nie jest Go głodny. Nawet ci, którzy przychodzą do świątyni, by się pomodlić, rzadko kiedy potrzebują Boga. Jednym z podstawowych warunków życia religijnego jest głód, jest pragnienie spotkania Zbawiciela. Jest mi potrzebny Bóg. Zostawiam więc na boku rynek i jego bogactwo, zostawiam na boku bibliotekę wiedzy tego świata, karierę polityczną, wszystko, nawet tłumy pielgrzymów, jest mi potrzebny Bóg. Ten głód zmusza do szukania, nie daje człowiekowi spać, wzywa do modlitwy. Szczęśliwy człowiek głodny Boga.

Religijny głód niszczy źle pojętą samowystarczalność, człowiek samowystarczalny nie potrzebuje ani ludzi, ani Boga. Takich ludzi spotyka się dziś wiele.

Drugim czynnikiem niszczącym głód religijny jest krótkowzroczność, liczenie się tylko z doczesnością. Ona bardzo zawodzi. W czerwcu spotkałem człowieka, który przebywał za granicą, bogaty i miał wielkie plany na najbliższe lata. W październiku miał operację na raka. Teraz już nieważne ani konto w Szwajcarii, ani samochód, ani wysoka fala, na której miał pływać. Wszystko tak szybko się zmieniło. Teraz potrzebny jest Zbawiciel.

Obyśmy byli tak mądrzy, jak ci mędrcy, którzy nie zatrzymali się ani na rynku, ani na dworze Heroda, ani u rabinów, tylko wędrowali do Betlejem, by spotkać Zbawiciela.

Ks. Edward Staniek

Wymowne dary

Mędrcy szukali króla żydowskiego. Wyczytali godzinę jego narodzenia, badając ciała niebieskie. Babilonia był to kraj w starożytności, w którym astronomia i astrologia stały na najwyższym poziomie. Stamtąd przybyli uczeni, szukając w Jerozolimie nowo narodzonego króla. Nieśli mu królewskie dary: złoto, kadzidło i mirrę.

W czterech Ewangeliach o złocie jest mowa tylko trzy razy. Ten dar przyjmuje Jezus, Jego Matka i Józef w Betlejem od mędrców. W Ewangelii Mateusza jest jeszcze dwukrotnie wzmianka o złocie. Raz jest to upomnienie skierowane przez Chrystusa do uczniów, aby nie zabiegali ani o złoto, ani o srebro. I drugi raz jest wspomniane złoto w świątyni, kiedy Chrystus krytykuje faryzeuszy uważających, że przysięga złożona na złoto w świątyni obowiązuje, a złożona na przybytek nie obowiązuje. Jezus przypomina, że przecież świątynia uświęca złoto. Łukasz, Marek i Jan nigdy nie wspominają o złocie.

Drugi dar, kadzidło. Jeden jedyny raz wspomina o nim św. Mateusz. Kadzidło jest symbolem modlitwy i ofiary. I jako symbol trafia do oka, czyli działa na zmysł wzroku. Ponieważ dym unosi się w stronę nieba. Modlitwa powinna unosić się w stronę Boga. Równocześnie przez nawiązanie kontaktu z Bogiem człowiek wchodzi w inny świat. I ten inny świat symbolizuje piękna woń, kadzidło pachnie. Kadzidło pomaga w stworzeniu szczególnej atmosfery. Palenie cennego kadzidła łączy ludzi i podnosi ich ducha. Obok kadzidła na zmysł powonienia działa drogocenny olejek, ale olejek był i jest przeznaczony głównie dla ludzi, kadzidło natomiast było przeznaczone dla Boga. Mędrcy przynieśli kadzidło. Jest to jedyny dar, w którym uznają w tym małym Dziecku, jeśli nie Boga, to kapłana, bo w rękach kapłana kadzidło zyskuje swoją wartość. I to jest znamienne, że w czterech Ewangeliach tylko pogańscy mędrcy uznają w Chrystusie kapłana przynosząc Mu kadzidło. Poza tym darem w Ewangelii nie ma mowy o kadzidle.

Mirra, symbol cierpienia. Mirra jest gorzka. Drugi raz jest o niej mowa, gdy wymieszano ją z winem i podano Chrystusowi na krzyżu. Wino wymieszane z mirrą to był narkotyk. Podawano ten napój, aby odurzyć skazańca. Chrystus odmówił jej przyjęcia. Chciał ból i cierpienie przyjąć z całą świadomością, chciał być szafarzem własnego cierpienia, aż do ostatniego momentu. Wielka odwaga, a równocześnie ukazanie wartości cierpienia, które człowiek może ofiarować Bogu. Po raz trzeci jest wymieniona mirra, kiedy Jan informuje, że Nikodem kupił mieszaninę mirry i aloesu, aby przygotować posłanie dla martwego już ciała Jezusa Chrystusa. Mirra po raz trzeci występuje w grobie, a więc przyjmując ciało Chrystusa, aby przechować do Jego chwalebnego zmartwychwstania.

Mówię o tych trzech darach w Ewangelii dlatego, że my również przynosimy do Boga swoje złoto, czyli nasze ofiary składane na tacy, jest to dar naszej pracy, naszego trudu. Jesteśmy w tym podobni do mędrców. Przynosimy swoją modlitwę, aby ta modlitwa była nie tylko dymem wznoszącym się do nieba, ale wartością, która ubogaca serce nasze i innych. I wreszcie przynosimy swoje cierpienie, które staramy się przyjąć tak, jak i Chrystus, świadomie. O ile potrafimy je dźwigać, nie korzystajmy z uśmierzenia bólu, to jest pewien dowód dojrzałości człowieka. Jest to dar, który można złożyć Bogu, w połączeniu z cierpieniem Chrystusa.

Mędrcy uznali w Jezusie króla, przynosząc złoto, uznali kapłana ofiarowując kadzidło, i uznali człowieka, który wiele wycierpi. My dziś przynosimy Chrystusowi swoje złoto, kadzidło i mirrę, uznając w Nim naszego króla, kapłana i zbawcę.

Ks. Edward Staniek

Niewygodni świadkowie, ks. Edward Staniek

Zależało im na spotkaniu z Chrystusem. Podjęli trudną i długą podróż. Dotarli do Betlejem i złożyli pokłon dziecku spoczywającemu w ramionach Matki. Uznali w nim Mesjasza.

Po drodze odwiedzili Heroda, władcę Izraela. Mędrcy stali się dla niego niewygodni, bo nagłośnili poszukiwanie Mesjasza. Oni, znając Heroda, nie wrócili do niego, aby wskazać miejsce przebywania Świętej Rodziny. Ostrzeżeni przez Boga, pod osłoną nocy umknęli z terytorium groźnego władcy inną drogą.

Znali prawdę o Chrystusie i znali prawdę o Herodzie. Wiedzieli, że bardziej kocha władzę, bogactwo, politykę, dlatego niewygodna dla niego była sama wiadomość o narodzeniu Mesjasza. Niewygodni byli również świadkowie.

Ludzie, którzy żyją w świecie prawdy, są niewygodni dla mających władzę… Czasem nie musi to być wielka władza, może być bardzo mała, rodziców, kierownika, dyrektora… Świadek prawdy jest niszczony, tak ludzie źli zagłuszają swe sumienie. Prawda bowiem, znana świadkom, boleśnie dotyka sumienie.

Bądźmy świadkami prawdy, abyśmy nigdy nie musieli niszczyć niewygodnych świadków prawdy, która nas dotyczy.

Wszystkie ludy ziemi oddadzą Ci pokłon, o Panie, i wszystkie narody będą Ci służyły (Ps 72, 11)

„Ujrzeliśmy gwiazdę Jego na Wschodzie i przybyliśmy złożyć pokłon Panu”. Oto jak śpiew przed ewangelią dzisiejszej Mszy św. streszcza zachowanie się mędrców. Ujrzeć gwiazdę i udać się w drogę — to jedno i to samo. Mędrcy nie wątpili. Ich wiara była mocna, pewna, jakby z jednego bloku. Nie zawahali się wobec trudów dalekiej podróży, bo serca ich były wielkoduszne. Nie odkładali podróży na kiedy indziej, bo dusze ich były gotowe.

Również i na widnokręgu każdego wierzącego zjawia się często gwiazda, a jest nią wewnętrzne natchnienie Boże, które wzywa do wielkodusznego czynu, do oderwania się, do życia w ściślejszym zjednoczeniu z Panem. Trzeba iść za tą gwiazdą z wiarą, wielkodusznością i gotowością mędrców. Wówczas na pewno poprowadzi nas ona na spotkanie z Bogiem, pozwoli znaleźć Tego, którego serce szuka ze szczerą miłością.

Mędrcy nie ustali w swojej podróży, chociaż nie znali dokładnie miejsca, gdzie narodził się Jezus. Podobnie i każdy wierzący winien trwać w dobrem i w poszukiwaniu Boga nawet pośród ciemności wewnętrznych i kiedy zdaje się, że gaśnie światło oświecające jego drogę. Te ciemności można pokonać tylko gorącym duchem ogołoconej i czystej wiary, wspierającej się jedynie na Bogu. Wiem, że Bóg tego chce, że mię wzywa, i to mi wystarcza. „Wiem, komu uwierzyłem, i pewien jestem” (2 Tm 1, 12); cokolwiek dopuści na mnie lub zażąda ode mnie, nie mogę w Niego wątpić. Takie jest najlepsze usposobienie, by złączyć się z adoracją mędrców „i jak oni w skarbach swoich złożyli Panu mistyczne dary, tak również i my starajmy się wydobywać z serc własnych dary godne Boga” (św. Leon Wielki).

• Boże, który w dniu dzisiejszym, za przewodem gwiazdy, objawiłeś Jednorodzonego Syna swojego poganom, spraw łaskawie, abyśmy poznawszy Cię już, przez wiarę zostali doprowadzeni do oglądania twarzą w twarz blasku Twojego Majestatu (Mszał Polski: kolekta).

• Uznaję, o Chryste, mędrców, Twoich czcicieli za pierwociny naszego powołania i naszej wiary i z radością wysławiam początek tej błogosławionej nadziei. Od owej chwili zaczęliśmy wchodzić do wiecznego dziedzictwa; wówczas zostały nam odkryte tajemnicze słowa Pisma mówiące o Tobie, o Chryste, a prawda, której ślepota żydowska nie przyjęła, oświeciła wszystkie narody. Pragnę więc uczcić ten najświętszy dzień, w którym Ty, sprawca naszego zbawienia, dałeś się poznać. Mędrcy uczcili Cię w Dzieciątku złożonym w żłobie, ja uwielbiam Cię wszechmocnego w niebie. Jak oni w skarbach swoich ofiarowali Ci mistyczne dary, tak również i ja, Boże mój, pragnę w sercu moim znaleźć dary godne Ciebie (św. Leon Wielki).

• Uwielbiamy Cię, o Panie, i z mędrcami składamy Ci te bogate daty, jakie otrzymaliśmy z rąk Twoich. Z twojej ręki otrzymaliśmy złoto miłości, kadzidło z wnętrza naszego serca otwartego dla modlitwy, pobożne i słodkie rozmyślanie Twojej ręki otrzymaliśmy złoto miłości, kadzidło z wnętrza naszego serca otwartego dla modlitwy, pobożne i słodkie rozmyślanie Twojej męki i śmierci. Uznaję to, o Zbawicielu! Im więcej Ci ofiaruję, tym większym dłużnikiem się staję. Wszystkie moje zasoby są Twoimi i nie mając potrzeby raczysz przyjmować to wszystko, co Ci daję, albowiem Ty sam uprzednio mnie to dałeś i nic nie jest miłym w oczach Twoich, co nie nosi Twojego znamienia i nie pochodzi od Ciebie (J. B. Bossuet).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 200

http://www.mateusz.pl/czytania/2015/20150106.htm

*****************

Zrozumienie znaków, ks. Janusz Mastalski

Ateistyczny filozof Andre Gide pisał w 1925 roku: „Czy zdarzyło się wam zauważyć, że Bóg w naszym świecie zawsze milczy? Głos zabiera tylko diabeł. Powodowany przez niego hałas zagłusza głos Boga. Ale diabeł i dobry Bóg działają razem. Bóg igra z nami jak kot z myszą – a my mamy jeszcze być mu za to wdzięczni? Okrucieństwo – oto główny atrybut Boga”. Niektórzy współcześni ludzie dopuszczają takie myśli. Okropności, jakie oglądamy na ekranach telewizorów i w gazetach, dla niektórych stanowią powód wątpienia w istnienie Boga dobrego i wszechmogącego. Wydarzenia z własnego życia, nieraz pełnego porażek, można także interpretować w inny sposób. Oto Szatan, o którego istnieniu zapomnieliśmy, wygrywa z dobrocią i miłosierdziem Bożym.

Można i tak odczytywać znaki, które widoczne są w naszym życiu. Jednak główni bohaterowie dzisiejszej Ewangelii pokazują inny sposób interpretowania znaków. W uroczystość Objawienia Pańskiego trzej królowie uczą dostrzegania „palca Bożego” w sytuacjach, które w pierwszej chwili wydają się mieć inne znaczenie!

Nie da się ukryć, że wysłannicy Heroda mieli być, mówiąc współczesnym językiem, szpiegami i donosicielami. Tak naprawdę mieli odkryć dziecię, które w przyszłości mogło zagrozić porządkowi ustalonemu przez możnych tamtejszego świata. Okazało się, że droga od szpiegostwa do świadectwa nie była wcale taka długa! Wysłannicy Heroda zobaczyli najpierw gwiazdę, która ich prowadziła. Nie tylko wybrali drogę za gwiazdą, ale – jak zapisał ewangelista – „gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali” (Mt 2). Trzej królowie odczytali znak, który został im dany!

Jakże aktualne i czytelne jest to dzisiejsze przesłanie trzech mędrców: odczytuj swoje znaki! Owych znaków jest bardzo wiele. Można nawet powiedzieć, że każdy z nas posiada taką swoją „gwiazdę betlejemską”, która prowadzi do Chrystusa. Istnieje kilka przestrzeni, w których się ona pojawia. Pierwszą z nich jest sumienie. Aby jednak odnaleźć ten właściwy znak, trzeba czuwać. Jan Paweł II w swoim znanym przemówieniu do polskiej młodzieży na Jasnej Górze (1983) nauczał: „Co to znaczy czuwam? To znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia, że tego sumienia nie zagłuszam i nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawiać, przezwyciężając je w sobie”. Tylko człowiek dobrze uformowanego sumienia jest w stanie odczytać poprawnie wolę Bożą. Tak jak odczytali ją trzej królowie, których sumienie zostało poruszone, gdy odnaleźli Dziecię w Betlejem.

Współczesny człowiek musi zadbać o to swoje osobiste, intymne, wewnętrzne sanktuarium, bowiem właśnie w nim może odnaleźć odpowiedź na pytania dotyczące ludzkiej egzystencji, na pytania o możliwość odnalezienia Boga w życiu! Karl Barth tak apelował do chrześcijan: „Wróć do swego sumienia, jego pytaj! Zejdźcie więc, bracia, do waszego wnętrza i we wszystkim, co czynicie, patrzcie na Świadka – Boga”. Jeśli chcemy nie minąć się ze znakami, które daje Pan, trzeba zadbać o jakość własnego sumienia. Narzędziami tej troski mogą być: regularny rachunek sumienia, sakrament pokuty oraz lektura religijnej literatury.

Inną płaszczyzną, w której można odnaleźć swoją „gwiazdę betlejemską”, jest drugi człowiek. Niestety, pycha i zadufanie zamazują znaki Boże ukryte w bliźnim. Jakże często ktoś najbliższy staje się przekazicielem woli Bożej. W kontakcie z drugim człowiekiem każdy z nas odkrywa część prawdy o sobie. Może niejako zobiektywizować swoje postępowanie czy poglądy. Platon pisał: „Jak będziesz mądry, chłopcze, to wszyscy ci będą przyjaciółmi i ludźmi bliskimi, bo będziesz pożyteczny i dobry. A jeżeli nie, to ci ani nikt inny, ani ojciec nie będzie przyjacielem, ani matka, ani ludzie bliscy”. Chodzi więc o mądrość bycia wśród innych. Wtedy można odczytać w drugim człowieku znaki Bożej obecności. Matka, która swojemu dziecku (nawet dorosłemu) zwraca uwagę, staje się wielokrotnie przekazicielem słowa Bożego. Aby jednak tę uwagę przyjąć, trzeba pokory i chęci wejścia na drogę prawdy! Święty Augustyn mawiał: „Człowiek nie może nauczyć drugiego człowieka. Może mu tylko pomóc wyszukać prawdę we własnym sercu, jeżeli ją posiada”.

Istnieje jeszcze jedna ważna przestrzeń, w której da się zauważyć ową „gwiazdę betlejemską”. Jest nią modlitwa będąca spotkaniem człowieka z Bogiem. W tym intymnym dialogu ze Stwórcą każdy człowiek „leczy” swoje oczy, aby móc dostrzec obecność Boga we własnym życiu. Na modlitwie każdy z nas powinien odczytywać znaki woli Bożej. Święty Augustyn pisał o tej rzeczywistości bardzo jednoznacznie: „Panie, nie znajdowałem Cię na zewnątrz, ponieważ szukałem Cię niesłusznie na zewnątrz, podczas gdy Ty byłeś wewnątrz. Bóg trwa więc ukryty w duszy i tam winien Go szukać człowiek oddający się prawdziwej kontemplacji”. Można zatem powiedzieć, że noc betlejemska, owo odnalezienie Jezusa przez mędrców dokonuje się w każdej modlitwie! Trzeba, tak jak królowie, ucieszyć się i złożyć dary w postaci ofiary swojego życia, swoich ewangelicznych wyborów, szukania woli Bożej we własnym sumieniu i w drugim człowieku. Idźmy zatem do Betlejem własnego serca, aby odnaleźć Stwórcę i – tak jak trzej królowie – złożyć Mu pokłon!

http://ekspreshomiletyczny.pl/index.php?page=zrozumienie-znakow-ks-janusz-mastalski-3

****************

Trzej królowie, ks. Kazimierz Skwierawski

Dzisiejsza uroczystość, Objawienia Pańskiego, jest popularnie zwana świętem Trzech Króli. Jednak po wysłuchaniu relacji św. Mateusza możemy zdecydowanie powiedzieć, że nie ma w niej mowy o żadnych królach, a jedynie o mędrcach, i to bez podania, ilu ich było. Nie wiemy, czy wymieniona liczba pochodzi od trzech darów, które zostały przyniesione Zbawicielowi, czy ma inne źródło. Możemy się jedynie domyślać, że jednym z powodów nazwania ich królami był szacunek, z jakim zostali przyjęci przez Heroda.

Moglibyśmy się też zastanawiać, dlaczego w Ewangelii są nazwani mędrcami. Może dlatego, że byli bardzo uważnymi obserwatorami świata i – patrząc przez pryzmat swoich zainteresowań na wspaniałe dzieło stworzenia – dostrzegli jego Stwórcę. Musieli być wnikliwymi badaczami nieba, skoro – patrząc w gwiazdy – odczytali, że jedna z nich sygnalizuje im jakąś bardzo ważną wiadomość: oto na świecie narodził się Ktoś, kto zmieni całkowicie jego oblicze. Zrozumieli, że nie mogą pozostać obojętni wobec tego znaku, lecz trzeba im powstać i wybrać się w daleką i nieznaną drogę, aby Go odnaleźć.

Może dlatego zostali nazwani mędrcami, bo w Księdze Mądrości jest napisane: „Głupi [już] z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła, nie poznali Twórcy” (13,1). A im z pewnością nie możemy tego zarzucić, bo zachwyceni światem, dostrzegli w nim rękę Stwórcy: przez którego wszystko się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało – jak to pięknie ujął św. Jan Ewangelista (por. J 1,3). Oni nie tylko odkryli tę prawdę, ale równocześnie zrozumieli, że jest to coś więcej niż okazja do poszerzenia wiedzy – chodzi bowiem o rzeczywistość, która diametralnie zmienia życie człowieka! Dlatego w sposób zdecydowany podejmują trudną wędrówkę, wytrwale pokonując przeszkody, bo jako ludzie mądrzy wiedzą, że jasność widzenia nie zawsze jest ostra – trzeba im więc iść i pytać, i szukać. Są o tym przeświadczeni i to ich dodatkowo mobilizuje do wyruszenia w nieznane. Ich rozumowanie i wynikające z niego postępowanie winny być także dla nas pouczającymi wskazówkami. Jeśli bowiem rzeczywiście na świecie narodził się Ten, który jako jedyny ma moc zmienić jego oblicze, to znaczy, że odtąd nasze życie nie może już być takie samo. My także musimy się odmienić, bo tylko wtedy będziemy mogli się spotkać z Tym, który nas do siebie z wielką mocą przyciąga.

Mędrcom objawił się Bóg, chociaż nie należeli do narodu wybranego. Ale to właśnie na nich spełniły się słowa Izajasza: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (9,1). My nie musimy szukać prawdy, spoglądając – tak jak oni – w gwiazdy. Dana nam została łaska wiary i to ona winna nas prowadzić do niebieskiego Jeruzalem, skąd owo Dziecię przyszło na ziemię. Właśnie tam mamy nieustannie podążać. W żaden sposób nie możemy przy tym ulegać iluzji, że zdobyliśmy już całą wiedzę o Bogu. Wprawdzie jesteśmy w sercu wiary, przy świetle, którym jest Chrystus, ale przysłowie uczy, że najciemniej jest pod latarnią. Jakże sprawdziło się ono na przedstawicielach narodu żydowskiego, którzy powinni być najlepiej przygotowani na moment przyjścia Zbawiciela. Przecież zwołani przez Heroda arcykapłani i starsi ludu znali doskonale proroctwo o Mesjaszu, który ma się narodzić w Betlejem, ale nowina, którą przynieśli wędrujący poganie, wcale ich nie uradowała.

W tym momencie historyczne wydarzenie, które uobecnia dzisiejsza liturgia, przyjmuje dla nas aktualne i bardzo osobiste znaczenie. Od wielu bowiem lat jesteśmy otoczeni pełnią światłości, którą przyniósł Chrystus. Mamy nieustanny dostęp nie tylko do Jego darów, których nawet mędrcy nie wyczytali z gwiazd – ale do Niego samego, bo pozostał z nami na zawsze w swoim słowie i świętych sakramentach. To tutaj jest nasze Betlejem i pełna blasku Jerozolima. Świątynia jest przecież miejscem, w którym Bóg zamieszkał i czeka wciąż na tych, którzy przyjęli wiarę i tworzą wraz z Nim jeden święty Kościół.

O co trzeba nam się dziś szczególnie pytać i co poddać głębokiej refleksji? Powinniśmy odpowiedzieć sobie w prawdzie, z jaką postawą wobec wieści o przyjściu na świat Zbawiciela się utożsamiamy. Czy podziwiamy mądrość tych, którzy – choć mieli wielką wiedzę – jednak podjęli trud dalekiej wędrówki, by na własne oczy przekonać się o tym, co wyczytali z gwiazd, a następnie z pokorą uklękli przed Bożym Dziecięciem i złożyli Mu swoje dary? Oni po spotkaniu ze Zbawicielem wracali już inną drogą! Czy my też mamy w sobie tę mądrość, by zmienić drogi naszego życia na Boże, skoro z wiarą wyznajemy, że właśnie dla nas się narodził i dla naszego zbawienia przyszedł?

Czy może bliżsi są nam owi uczeni ludu, którzy wiedzieli, gdzie ma się narodzić Mesjasz, znali wszystkie prorockie zapowiedzi, ale w żaden sposób nie poruszyło to ich serc i umysłów i nie wpłynęło na podjęcie jedynej mądrej decyzji, by: iść, zobaczyć, oddać pokłon i pokornie adorować Zbawiciela.

Pytajmy więc odważnie: Kim naprawdę jestem w mojej wierze – pokornym mędrcem czy pysznym uczonym ludu? Jaka jest moja postawa wobec tego, że Bóg się objawił i dał się poznać także poganom? Czy doceniam Jego dalekowzroczność, dzięki której i ja znalazłem się w Kościele?

Prośmy Pana, by sprawił, aby zdobyta przez nas wiedza przeobrażała zawsze ku dobru każde działanie. I by było w nas owo dynamiczne dążenie mędrców, dążenie nadające naszemu życiu prawdziwie Boże tempo, które powinno wciąż wzrastać, jeśli chcemy dotrzeć do celu i spotkać się ze Zbawicielem już na zawsze.

http://ekspreshomiletyczny.pl/index.php?page=trzej-krolowie-ks-kazimierz-skwierawski-2

************

Znaleźli Pana, ks. Szymon Nosal

Przeżywamy dziś uroczystość Objawienia Pańskiego. Jezus objawia się światu pogańskiemu w osobie trzech mędrców. Do mędrców ze Wschodu nie przemówił żaden anioł, ale zajaśniała im „Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka”. Mędrcy ze Wschodu wyruszyli w daleką drogę. Szukali i znaleźli Pana, ukrytego Króla wieków. Znaleźli Boga-człowieka. Jezus wtedy nie przemówił do nich, ale mówi do nas w liturgii słowa Bożego, w Eucharystii i pięknych obrzędach.

W dniu dzisiejszym Kościół rozważa temat powołania misyjnego, modli się szczególnie za misjonarzy i wspiera ich swoimi ofiarami. Od czasów Chrystusa ciągle wyraziście brzmią słowa: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”(Mt 28,19). Od czasów Chrystusa wyruszają całe szeregi zasłuchanych w Jezusowe słowa i ewangelizują wszystkie narody. Przyszli też do Polski i zmieniło się oblicze naszego narodu. Zapanowała u nas cywilizacja Chrystusowa, a jej ślady widnieją na każdym kroku. Wyrosły wieże kościelne. Na rozstajach dróg witają i żegnają przechodniów krzyże, a podczas wigilijnego spotkania chrześcijanie z opłatkiem w ręku darują sobie wyrządzone krzywdy. Chrystusowi misjonarze nauczyli nas, jak szanować czyjąś własność, jak szanować życie i jak szanować ojca i matkę.

Minęło tysiąc lat i oto wielu światłych katolików wiąże z Polską nadzieję, że ona przyczyni się do „objawienia Pańskiego” na Starym Kontynencie, że spłaci dług zaciągnięty wobec starych, chrześcijańskich narodów europejskich, które dziś świadomie zrywają swoje więzi z Bogiem i chrześcijaństwem, i wniesie do nich nowe, zdrowe życie chrześcijańskie. By tak się stało, musimy pogłębiać naszą wiarę przez czytanie i słuchanie słowa Bożego, częsty i pełny udział w Eucharystii oraz pielęgnowanie obrzędów i zwyczajów chrześcijańskich.

1. Czy i jak przyjmujemy słowo Boże?

W pierwszym czytaniu prorok Izajasz zapowiada chwałę odnowionej Jerozolimy, czyli Kościoła. W Nowej Jerozolimie zgromadzą się wszystkie narody. Bohaterowie dnia dzisiejszego, mędrcy podążający do Betlejem z darami, to pierwsi przedstawiciele ludów pogańskich, którym Chrystus objawił się jako „Światłość świata”. Potem coraz liczniejsze narody przyjmowały wiarę w Chrystusa, a wśród nich i nasz naród. Czy nasza, Polaków, wiara jest dojrzałą? Czy pogłębiamy ją przez czytanie Pisma Świętego?

Niedawno oglądałem program telewizyjny o młodym człowieku, który dawał świadectwo o swoim nawróceniu. Opowiadał, że w krótkim czasie stał się znanym i groźnym gangsterem. Wszystko dobrze mu się układało, nawet gdy był sądzony, to dzięki posiadanym dużym pieniądzom jakoś się wyłgiwał, aż w końcu wpadł na dobre, otrzymał dłuższy wyrok. I właśnie wtedy, w czasie odsiadki, zaczął czytać Pismo Święte – poznał Jezusa i stał się uczciwym człowiekiem.

2. Jaki jest nasz udział w Eucharystii?

Mamy wystarczającą ilość kościołów i kapłanów, mamy możliwość swobodnego uczestniczenia w niedzielnej i świątecznej Eucharystii, ale czy z tych możliwości korzystamy? Ilu katolików dzisiaj nie przyjdzie do kościoła, bo uwierzyli propagandzie naszych polityków, że to święto jest nam niepotrzebne…

Ksiądz Zdzisław Peszkowski, cudem uratowany od śmierci, opowiadał kiedyś, jak w obozie w Kozielsku przeżył dwukrotnie potajemną Mszę Świętą, do której swoim sprytem zdobył rodzynki na wino (za spodnie, które spodobały się bojcowi) i trochę mąki na hostie i opłatki od kucharza obozowego Wani. Kielichem była szklanka, pateną spodeczek. Podobną Mszę Świętą opisał jego kolega Bolesław Redisz w wierszu Msza Święta:

W Kozielsku mrocznym lochu,
Gdzie wilgoć ze ściany jak łzy męczeńskie płynie,
W rozpaczy oparach
Poczęła się, odwieczna i święta Ofiara.
I broczą krwią niewoli Chrystusowe rany.
Płomienie serc, miast świecy, palą się w ołtarzu,
Kadzidła modlitewne ścielą się pod stopy
I mrok się gęsty sączy przez ościenne witraże
Na ziemi, gdzie wyrosła kraina Nerona.
Miast dzwonów biją w niebo wartownika kroki.
Przez drut kolczasty Chrystus schodzi w piwnic mroki
Tam, gdzie wolność zabito, by za wolność konać.

Zapytajmy się w głębi naszych serc, jak korzystamy z daru Eucharystii, za który ginęli nasi ojcowie, broniąc świętej wiary, Kościoła i ojczyzny?

3. Czy pielęgnujemy zwyczaje i obrzędy chrześcijańskie?

Pierwszymi spoza Izraela, pierwszymi z tych licznych przepowiadanych rzesz, które przybyły oddać Zbawicielowi cześć, byli trzej mędrcy. Ale Nowy Testament nie wymienia liczby mędrców ani nie nazywa ich królami. Przynieśli Jezusowi trzy dary, więc może było ich trzech, a nazwano ich królami pod wpływem Psalmu 72: „Królowie Tarszyszu i wysp przyniosą Mu dary”. Potem w IX wieku przydano im imiona: Kacper, Melchior i Baltazar.

Legenda głosi, że owi władcy, wróciwszy do swoich krajów, opowiadali, co widzieli, i głosili wiarę w Chrystusa. Zrzekli się nawet swych tronów, tak wciągnęła ich praca apostolska. Wszyscy dożyli sędziwego wieku. Kiedy po wniebowstąpieniu Pana Jezusa św. Tomasz przyszedł w ich strony, zastał mędrców przy życiu, nauczył ich prawd wiary, ochrzcił, wybierzmował i wyświęcił na kapłanów, a później na biskupów.

Wielką wymowę mają złożone przez trzech mędrców dary: złoto – ofiarowane królowi, kadzidło – ofiarowane Bogu i mirra – ofiarowana człowiekowi.

Dzisiaj w kościołach święcimy kadzidło i kredę. Po powrocie do domu napiszemy na drzwiach: K+M+B 2015, czyli inicjały trzech króli oraz aktualny rok, lub C+M+B, czyli inicjały noworocznego błogosławieństwa udzielonego domowi przez Kościół: Chrystus Mansionem Benedicat – Niech Chrystus błogosławi temu domowi.

Litery K+M+B na drzwiach świadczą o tym, że mieszka za nimi chrześcijańska rodzina. Jak napis krwią baranka na domach izraelskich w Egipcie miał uchronić od śmierci pierworodnych, tak napis poświęconą kredą na naszych drzwiach ma je chronić przed wszelkim złem.

Okadzając dzisiaj nasze domy poświęconym kadzidłem i wypisując na drzwiach te inicjały, prośmy Boga o obronę naszych rodzin przed wszelkim nieszczęściem i o błogosławieństwo Boże na każdy dzień nowego roku.

http://ekspreshomiletyczny.pl/index.php?page=znalezli-pana-ks-szymon-nosal-2

************

Pasja szukania Jezusa, ks. Bogdan Giemza SDS

Poszukiwanie mędrców

Dziś obchodzimy uroczystość Objawienia Pańskiego, zwaną w tradycji świętem Trzech Króli. Należy ono do najstarszych świąt chrześcijańskich. Wiąże się nierozerwalnie z uroczystością Bożego Narodzenia, chociaż niesie ze sobą odmienność i różnorodność treści.

Ewangelia mówi nam, że mędrcy przybyli ze Wschodu do Jerozolimy, pytając króla Heroda: „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. Po naradzeniu się z religijnymi przywódcami Izraela Herod skierował mędrców do Betlejem. Znaleźli tam Józefa i Maryję z Dzieciątkiem. Upadli na twarz i oddali Jezusowi pokłon. Złożyli Mu swe dary: złoto, kadzidło i mirrę. Tradycja przekazuje, że było ich trzech, bo złożyli trzy dary.

Mędrcy musieli odbyć podwójną drogę. Pierwsza związana była z długą i uciążliwą podróżą, by dotrzeć do Jerozolimy. Druga – jeszcze dłuższa i trudniejsza – związana była z pokonaniem odległości w wymiarze religijnym. Żydzi mieli jasne objawienie Boże, zawarte w słowach Pisma, magowie tylko niejasne objawienie kosmiczne przekazane przez gwiazdę. Żeby odczytać sens tego objawienia, musieli odbyć długą podróż i pytać Żydów o drogę. Nie szczędzili jednak wysiłku, by odnaleźć Jezusa.

Przerażenie Heroda i Jerozolimy

Zupełnie inaczej w porównaniu z poszukiwaniem mędrców wygląda postawa Heroda i mieszkańców Jerozolimy. Ewangelista pisze: „Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima”. Herod był marionetkowym królem, zależnym od woli cesarza rzymskiego. Krwawo rozprawiał się również z najbliższymi członkami rodziny. Żył ciągle w obawie utraty władzy królewskiej. Dlatego pytanie mędrców o nowo narodzonego króla żydowskiego napełniło go przerażeniem. Dyspozycja Heroda, by zabić niemowlęta w Betlejem, wydaje się być naturalną konsekwencją wspomnianych lęków.

Dlaczego jednak wraz z nim przeraziła się „cała Jerozolima”? Narodziny wyczekiwanego Mesjasza powinny napełnić lud radością, a nie strachem. Herod się bał – jak zauważa ks. J. Kudasiewicz – żeby nie utracić tronu, lud natomiast bał się gniewu króla. Historia poucza, że za kaprysy dyktatora często płaci niewinny lud. Zastanawiające jest, jak łatwo apodyktycznemu władcy zniewolić lud siłą, strachem, karami. Tak więc pierwszą postawą ludzi wobec Mesjasza było jawne, administracyjne prześladowanie.

Konieczność pamięci. Anamneza

Święty Augustyn w swoich Wyznaniach podkreśla, jak nieodzowna w życiu człowieka jest pamięć. Pisze on: „Ilekroć coś ginie nam z oczu, ale nie z pamięci – to może się stać z każdym widzialnym przedmiotem – przechowuje się wewnątrz nas jego obraz i szukamy tej rzeczy, dopóki jej znowu nie ujrzymy. Znajdując ją, rozpoznajemy ją według obrazu trwającego wewnątrz nas”.

W nawiązaniu do tych słów zwróćmy uwagę na teksty dzisiejszej liturgii. W prefacji Mszy Świętej z uroczystości Objawienia Pańskiego modlimy się słowami: „Dzisiaj w Jezusie Chrystusie, który jest światłością świata, objawiłeś wszystkim narodom tajemnicę naszego zbawienia. Gdy Syn Twój ukazał się na ziemi jako śmiertelny człowiek, obdarzyłeś nas na nowo udziałem w Jego nieśmiertelności”.

Słowo „dzisiaj” odsyła nie tylko do zwykłej ludzkiej pamięci, ale do pamięci zwanej w tradycji Kościoła anamnezą, czyli uobecnieniem. Liturgia jest bowiem nie tylko zwykłym przypomnieniem wydarzeń zbawczych, ale ich uobecnieniem. Owo „dzisiaj” akcentuje także kolekta mszalna: „Boże, Ty w dniu dzisiejszym za przewodem gwiazdy objawiłeś Jednorodzonego Syna swojego poganom, spraw łaskawie, abyśmy poznawszy Cię już przez wiarę, zostali doprowadzeni do oglądania twarzą w twarz blasku Twego majestatu”.

Nasze poszukiwania

Objawienie Pańskie wskazuje na głęboki sens historii. Oto Bóg w Jezusie Chrystusie objawia się całemu światu. Przekracza granice miejsca i narodu, przekracza wszelkie ograniczenia. Mędrcy z dzisiejszej Ewangelii są znakiem tego, że Bóg potrafi przemówić do każdego człowieka w jego własnym języku. Bóg potrafi do każdego człowieka znaleźć drogę. Do magów przemówił poprzez układy gwiazd, w których szukali wiedzy o przyszłości.

Wspominając dziś pokłon mędrców, rozpoznajemy w nich siebie samych i nasze własne powołanie do zbawienia, nasze poszukiwania Boga. Rozważając podwójną drogę, którą przebyli mędrcy – w sensie pokonania odległości między swoją ojczyzną i Palestyną oraz odległości religijnej – pytajmy siebie: Jakie są nasze poszukiwania Jezusa i Jego łaski? Ile zadajemy sobie trudu, aby pokonać nasze trudności? Jak wygląda nasza modlitwa o dar łaski? W duchu zawierzenia prośmy słowami modlitwy odmawianej po komunii: „Boże, nasz Ojcze, niech twoje światło towarzyszy nam zawsze i wszędzie”.

http://ekspreshomiletyczny.pl/index.php?page=pasja-szukania-jezusa-ks-bogdan-giemza-sds-2

********************