Nabierać mocy…

Ofiarowanie w świątyni. Proroctwo Symeona. Prorokini Anna. Powrót z Nazaretu
Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon.

Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono.

Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostawała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Opowiadanie pt. “O drodze do doskonałości”
Pewien młodzieniec zjawił się u świętego pustelnika i zapytał go, ile czasu będzie potrzebował, aby dojść do doskonałości.

– Dziesięć lat – odpowiedział mistrz, mierząc petenta dyskretnie wzrokiem. – Tak długo? -zapytał z niedowierzaniem młody człowiek. – O nie, pomyliłem się – skorygował święty mąż – ty będziesz potrzebował dwadzieścia lat. – Dlaczego podwoiłeś ten czas? – chciał wiedzieć kandydat do doskonałości.

– Jak tak głębiej się zastanawiam – cedził słowa pustelnik – dochodzę do wniosku, że w twoim przypadku ta droga do doskonałości może potrwać i lat trzydzieści.

Refleksja
Każdy z nas, po wycofaniu się z życia publicznego i to z różnych względów, nabiera mocy, aby któregoś dnia wrócić. Czas “ładowania wewnętrznych akumulatorów” to przejście z bezczynności w życie pełne nowych wyzwań, ale też i kolejnych problemów, które ono nam przynosi. Nasze życie to wciąż “walka”, która przypomina rycerskie starcia z przeciwnikiem zła i niemocy…

Jezus nabierał mocy, gdy wzrastał. Wiedział, że musi się przygotować do walki ze złem tego świata. Zło było w tych, którzy go nienawidzili. Stąd musiał poznać same mechanizmy nie tylko myślenia, ale też i działania człowieka na wielu płaszczyznach jego życia. Stąd nabierał mocy i przesiąkał dobrem swojej własnej rodziny. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie miłość tych, którzy go otaczali…

3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Dlaczego potrzeba nam czasu do wzrostu duchowego?
2. Co oznacza sformułowanie: “czas ładowania akumulatorów”?
3. Dlaczego potrzeba nam czasu, aby zrozumieć innych?

I tak na koniec…
Być nikim, ale sobą, w świecie, który robi wszystko, co w jego mocy, dniami i nocami, by zrobić z ciebie przeciętniaka, oznacza walkę w najcięższej bitwie w jakiej dane było walczyć ludzkości i która nigdy się nie skończy (Edward Estlin Cummings)

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/na-dobranoc-i-dzien-dobry/art,525,na-dobranoc-i-dzien-dobry-lk-2-22-40.html

********

Czterdzieści dni po świętach Bożego Narodzenia, 2 lutego, Kościół uroczyście wspomina ofiarowanie małego Jezusa w świątyni. Mimo że w naszej tradycji przyjęło się nazywać ten dzień dniem Matki Bożej Gromnicznej, to najważniejszą postacią w tym wydarzeniu jest Mesjasz, Syn Boży.

Tego dnia podczas liturgii błogosławione są gromnice, które przynosimy do kościoła. Trzyma się je zapalone podczas obrzędów wstępnych, aż do modlitwy przed pierwszym czytaniem, w czasie Ewangelii oraz podczas Modlitwy Eucharystycznej.

Ta sama świeca towarzyszy nam od dnia chrztu św. w najważniejszych wydarzeniach naszego życia religijnego. Zapalamy ją bowiem co roku w Wielką Noc od paschału – symbolu Chrystusa Zmartwychwstałego, który jest Światłością świata. Ona również zostanie zapalona przy łożu naszej śmierci. Jest znakiem, iż należymy do Boga i jako Jego dzieci możemy mieć nadzieję na życie z Nim w wieczności.

Niosąca Jezusa

Zwyczaj błogosławienia gromnic znany był już w średniowieczu. Natomiast do niedawna zapalano ją we wszystkie święta maryjne, stawiając przy wizerunku Bogurodzicy oraz błogosławiono nią domy i obejścia. Może ten obyczaj przetrwał jeszcze gdzieniegdzie w Polsce?

To Maryja niosła Jezusa do świątyni ofiarować Go Bogu, jak nakazywało prawo żydowskie. Czyniono to na pamiątkę ocalenia pierworodnych dzieci Izraelitów w nocy przed ich wyjściem z Egiptu. Ona też potrzebowała, według tego samego prawa, odbyć obrzęd przebłagalnego oczyszczenia po porodzie.

Zapalona gromnica

Jak zawsze jednak Maryja pozostaje w cieniu swego Syna. On bowiem, przyniesiony do świątyni, zostaje pokazany ludziom. To w Nim dostrzegają Mesjasza Anna i Symeon, który wprost nazywa Go światłem na oświecenie pogan i na chwałę Izraela (por. Łk 2, 32). Pamiątkę tego wydarzenia obchodzono już uroczyście w starożytnym Kościele, niosąc w procesji światło jako symbol Chrystusa.

Pamiętajmy więc, zapalając gromnicę, Kogo symbolizuje jej światło. Nieśmy również Chrystusa na wzór Maryi (tej „Gromnicznej”, jak chce tradycja), świadcząc o Nim swoim postępowaniem, wszędzie tam, dokąd codziennie się udajemy.

„Idźmy wszyscy na spotkanie Chrystusa. Z ochoczym sercem podążajmy wielbiąc Jego tajemnice. Niechaj nikogo nie zabraknie na tym spotkaniu, niech każdy niesie zapaloną świecę.

Blask gorejących świec oznacza najpierw Bożą chwałę Tego, który przychodzi, przez którego wszystko jaśnieje od czasu, kiedy blask światła wiecznego rozproszył złe ciemności. Oznacza także i nade wszystko, że trzeba nam z jasną duszą wyjść na spotkanie Chrystusa”.

„Jak bowiem Bogurodzica, Dziewica niepokalana, niosła w swoich ramionach Światło prawdziwe idąc na spotkanie tych, którzy pozostawali w mroku śmierci, tak też i my oświeceni jego promieniami i trzymając w ręku widoczny dla wszystkich płomień, pośpieszajmy naprzeciw Tego, który jest prawdziwym Światłem”.

„Także i my zobaczyliśmy Boże zbawienie, które Bóg przygotował wobec wszystkich narodów na chwałę nowego Izraela, to jest, nas właśnie. Zobaczyliśmy, i natychmiast zostaliśmy uwolnieni z dawnego mroku grzechu, podobnie jak Symeon po zobaczeniu Chrystusa został wyzwolony z więzów doczesnego życia.

My także, przyjąwszy w wierze Chrystusa przychodzącego do nas z Betlejem, z pogan staliśmy się ludem Bożym, albowiem to Chrystus jest zbawieniem danym nam od Boga Ojca. Naszymi oczyma ujrzeliśmy Boga, który stał się człowiekiem. Teraz, skoro zobaczyliśmy Boga obecnego wśród nas i przyjęliśmy Go w duchu na ramiona, staliśmy się nowym Izraelem. Czcimy więc obecność Pana coroczną uroczystością, abyśmy nigdy o niej nie zapomnieli”.

Cytaty pochodzą z kazania na dzień Ofiarowania Pańskiego autorstwa Sofroniusza, patriarchy Jerozolimy, żyjącego na przełomie VI i VII w., proponowanego na ten dzień w Godzinie Czytań Liturgi Godzin.

Błażej Tobolski

Przewodnik Katolicki 5/2006

http://www.katolik.pl/niosac-swiatlosc-swiata,24576,416,cz.html

********

Refleksja katolika

Mija właśnie czterdzieści dni, potrzebnych do oczyszczenia dla Matki, która wydaje na świat Bożego Syna-Człowieka. Aby się wypełniło wszystko to, co w Starym Przymierzu zapisali prorocy, a co potwierdzają także autorzy Nowego Przymierza: Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła (Hbr 2,14). Dla Maryi przychodzi więc czas, kiedy może już, zgodnie z Prawem Mojżeszowym, w którym istnieją specyficzne przepisy dotyczące, tzw. nieczystości legalnej, znowu wejść w progi świątyni. Owa nieczystość automatycznie zabrania udziału w czynnościach kultu, jako że przez nią zrywa się wewnętrzna łączność z Bogiem. Między innymi także położnicę zalicza się do osób nieczystych, a wszelki z nią kontakt powoduje zaciąganie tejże nieczystości legalnej, która, sama w sobie nie jest uważana za grzech, jedynie za stan niesprawiedliwości wobec Boga. I zazwyczaj trwa ona do wieczora, zaś usuwa się ją przez obmycie szat i ciała. Inaczej ma się rzecz w przypadku matki w połogu. W zależności od płci urodzonego dziecka owa nieczystość trwa: dni siedem po urodzeniu syna, zaś po narodzinach córki dwa razy tyle, czyli czternaście. Ale do świątyni położnica może przybyć dopiero po dalszych trzydziestu trzech, lub sześćdziesięciu sześciu dniach od porodu.

Taki proces oczyszczenia nie omija także i Najświętszej Rodziny. A Ta z całą pokorą poddaje się jemu: Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu (Łk 2,22). Maryja, Matka Jezusa, może wreszcie ofiarować – poświęcić Bogu na służbę to Dziecię – Syna swego pierworodnego, jedynego. Dla Najświętszej Rodziny jest to ważny dzień – wielkie święto. Również i my, członkowie Kościoła Chrystusowego, począwszy od IV w. po Chr. uroczyście obchodzimy jego pamiątkę. Stąd też święto to wzięło swoją nazwę – Ofiarowanie Pańskie – dawniej zwane też świętem Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. W naszej zaś polskiej, ludowej tradycji – Matki Boskiej Gromnicznej. Dzisiaj właśnie przynosimy do świątyń specjalne woskowe świece – gromnice, które zapalone wkłada się w dłonie umierających. Po to, by Matka Boża, uosabiająca potrzebujący wciąż oczyszczenia Kościół, w którym rodzi się Chrystus (symbolizowany przez tę świecę – gromnicę), była przy nich aż do ostatniego tchu. A także by razem z Synem prowadzili dusze nieśmiertelne na szczęśliwą wieczność do domu Ojca. Jezus, ta Światłość świata, broni nas także przed najbardziej nawet przebiegłymi, takimi „niczym grom z jasnego nieba”, atakami złego ducha. Dzisiejsze święto definitywnie kończy już cykl uroczystości związanych z pierwszym przyjściem Słowa Wcielonego na ziemię. Odtąd, aż do następnego roku liturgicznego zaprzestajemy śpiewania kolęd, rozbieramy szopki i choinki. W Liturgii Kościoła nadal trwa pierwsza część okresu zwykłego, który zaczął się Niedzielą Chrztu Pańskiego. A za nieco ponad dwa tygodnie Środa Popielcowa rozpocznie Wielki Post.

Wracając do dzisiejszego święta… Maryja, chcąc dopełnić wszystkich legalistycznych zobowiązań potrzebnych do uzyskania stanu oczyszczenia, musi złożyć ofiarę z baranka rocznego na całopalenie oraz gołąbka lub synogarlicę na ofiarę przebłagalną. Kapłanowi pozostaje już tylko modlitwa wstawiennicza za Nią, by w ten sposób została Ona do końca oczyszczona z upływu krwi. Święta Rodzina nie opływa w dostatki. Jest raczej uboga. W miejsce baranka stać Ją jedynie na dar z gołąbka. Składa więc Maryja tę ofiarę ubogich – dwa gołębie (zob. Kpł 12, 2-8). A tak naprawdę to przecież Bóg ofiarowuje się człowiekowi. Jezus spotyka się ze swoim ludem w osobach Symeona i prorokini Anny, córki Fanuela. Gdy tylko Józef i Maryja z Dzieciątkiem wchodzą do świątyni, jest tam już starzec Symeon, wiedziony głosem Ducha Świętego, który spoczywał na nim (Łk 2,25c). Bierze on Dziecinę z rąk rodziców i błogosławiąc Boga śpiewa przepiękny kantyk, obwieszczający spełnienie się obietnic Bożych. Zwiastuje też posłannictwo Jezusa jako Zbawiciela wszystkich narodów:
Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.
(Łk 2, 29-32) 
Obok Symeona, inna jeszcze starsza osoba (osiemdziesięcioczteroletnia kobieta) czeka w świątyni na spotkanie z Panem. To Anna z pokolenia Asera, która wiele lat nieustannie służy w świątyni, poszcząc i modląc się. I ona też szczęśliwie doczekała i ujrzała Go: Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy (Łk 2,38).

Nasz święty papież, Jan Paweł II, osiemnaście lat temu w szczególny sposób honoruje tych, którzy swoje życie oddają służbie Bogu i ludziom. W swoim Liście do Biskupów i Osób Konsekrowanych, z dnia 6 stycznia 1997 roku, ogłasza po raz pierwszy na Dzień Ofiarowania Pańskiego obchody Światowego Dnia Życia Konsekrowanego. Nieprzypadkowo wybiera właśnie ten dzień, gdyż we wstępie pisze on: „Obchody Dnia Życia Konsekrowanego, które po raz pierwszy odbędą się 2 lutego tego roku (1997 – przyp. mój), mają pomóc całemu Kościołowi w coraz pełniejszym dostrzeganiu wartości świadectwa osób, które wybrały drogę wiernego naśladowania Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych; zarazem dla samych osób konsekrowanych będą właściwą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz ożywienia uczuć, które powinny inspirować ich oddanie się Panu.” I dalej papież podkreśla ścisły związek osób konsekrowanych, z Ofiarowaniem Jezusa Bogu Ojcu: „Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie, poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo”. Na zakończenie jeszcze te słowa Jana Pawła II uzasaniające ustanowienie ŚDŻK: „Mam nadzieję, że ten Dzień poświęcony modlitwie i refleksji pomoże kościołom lokalnym nie tylko coraz bardziej cenić dar życia konsekrowanego, ale również przyjąć jego przesłanie, tak, aby wspólnoty kościelne potrafiły znaleźć właściwą równowagę między działaniem a kontemplacją, modlitwą i dziełami charytatywnymi, między zaangażowaniem w rzeczywistość doczesną a dążeniem do celu eschatologicznego.”

Obecny papież, Franciszek, idzie jeszcze dalej… Przedłuża niejako ten dzień. Ogłasza mianowicie Rok Życia Konsekrowanego, rozpoczynając go pierwszą niedzielą Adwentu (30 listopada 2014 r.) a zakończenie wyznacza na święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego 2016 r.) – w XX Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Cały więc rok, a nawet więcej, bo 14 miesięcy z okładem. W swoim serdecznym liście papież Franciszek sam będąc osobą konsekrowaną zwraca się do wszystkich osób konsekrowanych. W trzech rozdziałach wyjaśnia cele, oczekiwania i perspektywy Roku Życia Konsekrowanego. Do lektury całego listu, za papieżem, zachęcam także ludzi świeckich, bo to do nich w głownej mierze zwraca się on na początku III rozdziału:

2. Rok Życia Konsekrowanego dotyczy nie tylko osób konsekrowanych, ale całego Kościoła. Tak więc zwracam się do całego ludu chrześcijańskiego, aby coraz bardziej uświadamiał sobie dar, jakim jest obecność tak wielu osób konsekrowanych, spadkobierców wielkich świętych, którzy ukształtowali historię chrześcijaństwa. Czym byłby Kościół bez świętego Benedykta i świętego Bazylego, bez świętego Augustyna i świętego Bernarda, bez świętego Franciszka i świętego Dominika, bez świętego Ignacego Loyoli i świętej Teresy z Avila, bez świętej Angeli Merici i bez świętego Wincentego a Paulo. Lista ta mogła by być niemal nieograniczona, aż do świętego Jana Bosko i błogosławionej Teresy z Kalkuty? Błogosławiony Paweł VI stwierdził: „Bez tego konkretnego znaku, miłość ożywiająca cały Kościół byłaby wystawiona na niebezpieczeństwo oziębienia, zbawczy paradoks Ewangelii na ryzyko osłabienia, «sól» wiary na rozcieńczenie się w świecie zmierzającym do zeświecczenia (Evangelica testificatio, 3).

Zachęcam więc wszystkie wspólnoty chrześcijańskie do przeżywania tego roku przede wszystkim, aby podziękować Panu i z wdzięcznością przypomnieć o otrzymanych darach, które nadal otrzymujemy za pośrednictwem świętości założycieli i założycielek oraz wierności własnemu charyzmatowi tak wielu osób konsekrowanych. Zachęcam was wszystkich do zgromadzenia się wokół osób konsekrowanych, by radować się z nimi, dzielić ich trudności, by współpracować z nimi, na tyle, na ile to możliwe, żeby kontynuować ich posługę i ich dzieło, które jest też dziełem całego Kościoła. Niech odczują miłość i serdeczność całego ludu chrześcijańskiego.

Błogosławię Pana za szczęśliwą zbieżność Roku Życia Konsekrowanego z Synodem o rodzinie. Rodzina i życie konsekrowane są powołaniami wnoszącymi bogactwo i łaskę dla wszystkich, przestrzeniami humanizacji w budowaniu relacji życiowych, miejscami ewangelizacji. Możemy pomagać sobie nawzajem.”

[http://papiez.wiara.pl/doc/2262849.Papieski-list-z-okazji-Roku-Zycia-Konsekrowanego]

 

Wszystkim osobom konsekrowanym, znanym mi i nie znanym: Dziewicom, Wdowom, Zakonnicom habitowym i niehabitowym, Zakonnikom, Misjonarkom i Misjonarzom, dedykuję piękny wiersz Zofii Bałki – nauczycielki z Sanoka. Wiersz, który w prostych słowach ilustruje Wasze powołanie i Waszą niełatwą pracę. Pracę, którą w odpowiedzi na Jego wołanie, służycie Bogu i nam. Życzę, aby decyzja pójścia za Chrystusem podjęta wówczas, gdy usłyszeliście Jego głos w Waszych sercach, nigdy nie stała się dla Was brzemieniem ponad siły. Ale, żeby podtrzymywała w Was tę samą radość, która towarzyszyła Wam wtedy, gdy ślubowaliście Panu Bogu swoje oddanie i swoją miłość. I oby ta Miłość i Boże błogosławieństwo towarzyszyło Wam przez resztę życia.

WEZWANIE

Wezwałeś mnie Panie
lotem ptaka,
płomieniem skrzydeł
zapaliłeś serce.
Codziennie Twoją ręką
świecę lampę wiary
na błękitnym stepie,
poznaniem otwieram
do Ciebie bramę.
Jak siewca – rzucam zboże
w ziemię ludzką
i proszę Twój Majestat
o bogaty plon.

Bogumiła Lech-Pallach, Gdynia
bogumila.lech@wp.pl

***

Kazanie św. Sofroniusza, biskupa

(Kazanie 3 na święto Ofiarowania Pańskiego, 6. 7) 

Przyjmijmy jasne i wiekuiste Światło

Idźmy wszyscy na spotkanie Chrystusa. Z ochoczym sercem podążajmy wielbiąc Jego tajemnice. Niechaj nikogo nie zabraknie na tym spotkaniu, niech każdy niesie zapaloną świecę.

Blask gorejących świec oznacza najpierw Bożą chwałę Tego, który przychodzi, przez którego wszystko jaśnieje od czasu, kiedy blask światła wiecznego rozproszył złe ciemności. Oznacza także i nade wszystko, że trzeba nam z jasną duszą wyjść na spotkanie Chrystusa.

Jak bowiem Bogurodzica, Dziewica niepokalana, niosła w swoich ramionach Światło prawdziwe idąc na spotkanie tych, którzy pozostawali w mroku śmierci, tak też i my oświeceni jego promieniami i trzymając w ręku widoczny dla wszystkich płomień, pośpieszajmy naprzeciw Tego, który jest prawdziwym Światłem.

“Światło przyszło na świat” i oświeciło go pogrążonego w mrokach. “Nawiedziło nas z wysoka Wschodzące Słońce” i oświeciło tych, którzy przebywali w ciemnościach. To misterium dotyczy nas. Dlatego właśnie podążamy trzymając zapalone pochodnie, dlatego biegniemy niosąc światła. Okazujemy w ten sposób, że zajaśniało nam Światło; wskazujemy także na blask, który my sami od niego otrzymamy. Idźmy więc wszyscy razem, śpieszmy na spotkanie Boga.

Oto pojawiło się “Światło prawdziwe, które oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi”. Oświećmy się nim, bracia, i świećmy nim wszyscy.

Niechaj nikt z nas nie pozostaje z dala od tego Światła. Niechaj nikt, kto go otrzymał, nie trwa dłużej w ciemnościach. Idźmy wszyscy jaśniejący, idźmy razem wszyscy oświeceni i przyjmijmy wraz ze starcem Symeonem jasne i wieczne Światło. Wraz z nim wychwalajmy i dziękujmy Bogu, Ojcu światłości, który zesłał prawdziwe Światło, rozproszył ciemności i nas wszystkich uczynił jaśniejącymi.

Także i my zobaczyliśmy Boże zbawienie, które Bóg przygotował wobec wszystkich narodów na chwałę nowego Izraela, to jest, nas właśnie. Zobaczyliśmy, i natychmiast zostaliśmy uwolnieni z dawnego mroku grzechu, podobnie jak Symeon po zobaczeniu Chrystusa został wyzwolony z więzów doczesnego życia.

My także, przyjąwszy w wierze Chrystusa przychodzącego do nas z Betlejem, z pogan staliśmy się ludem Bożym, albowiem to Chrystus jest zbawieniem danym nam od Boga Ojca. Naszymi oczyma ujrzeliśmy Boga, który stał się człowiekiem. Teraz, skoro zobaczyliśmy Boga obecnego wśród nas i przyjęliśmy Go w duchu na ramiona, staliśmy się nowym Izraelem. Czcimy więc obecność Pana coroczną uroczystością, abyśmy nigdy o niej nie zapomnieli.

 

***

Litania na Ofiarowanie Pańskiego – odmów

***

 

Biblia pyta:

Nie mów: Czego potrzebuję i jakie dobra mam mieć od tej chwili? Nie mów: Wystarczam sam sobie i jakież zło może mnie obecnie spotkać?
Syr 12, 23-24

***

KSIĘGA III, O wewnętrznym ukojeniu
Rozdział LIV. O RÓŻNYCH DZIAŁANIACH NATURY I ŁASKI

5. Natura robi wszystko dla zysku i własnego dobra, nie umie zrobić nic bezinteresownie, ale zawsze oczekuje za dobro równej mu w cenie albo wyższej jeszcze zapłaty, albo chociażby czci i zaszczytu, zawsze więc starannie wyważa swoje gesty i dary.

Łaska zaś nie żąda niczego doczesnego, nie czeka nagrody, bo pragnie jako nagrody samego Boga, a z konieczności rzeczy doczesnych wybiera tylko te, które mogą służyć osiągnięciu rzeczy wiecznych.

6. Natura cieszy się z mnóstwa przyjaciół i bliskich, chlubi się szlachectwem i urodzeniem, uśmiecha się do możnych, zaleca się do majętnych, przyklaskuje sobie podobnym, łaska zaś kocha nawet nieprzyjaciół Mt 5,44; Łk 6,27, nie chwali się tłumem przyjaciół, nie ceni sobie miejsca społecznego ani urodzenia, chyba że jest z nim związana większa cnota.

Sprzyja raczej ubogim niż bogatym, współczuje więcej niewinnym niż możnym, raduje się z uczciwym, a nie z przeniewiercą, zachęca dobrych 1 Kor 13,6, by o lepsze łaski szli w zawody i upodobniali się w cnotach do Syna Bożego. Natura uskarża się na najmniejszy trud i niedostatek, łaska spokojnie znosi ubóstwo 1 Kor 12,31.

7. Natura wszystko do siebie ściąga, o siebie walczy, o swoje się dopomina, łaska wszystko sprowadza do Boga, od którego pochodzi każde istnienie, sobie nie przypisuje nic dobrego i nic zuchwale dla siebie nie żąda, nie upiera się przy swoim i nie wynosi swojego zdania ponad cudze, ale w każdej myśli i w każdym rozumowaniu podporządkowuje się wiecznej mądrości i Bożej ocenie.

Natura chce wiedzieć to, co niewiadome, i słyszeć ciągle nowości, chce się ujawniać na zewnątrz i doświadczać wszystkiego przez zmysły, pragnie uznania i takiego działania, z którego mogłaby czerpać podziw i sławę, łaska nie dba o nowiny, nie wychwytuje ciekawostek. Wszystko to pochodzi z grzechu pierworodnego, bo nie ma na ziemi nic nowego Koh 1,10 i nic trwałego.

Uczy się więc powściągać zmysły, unikać próżnego zadowolenia i ostentacji, pokornie ukrywać się z tym, co godne pochwały i podziwu, a w każdej rzeczy i w każdej dziedzinie wiedzy szukać owocu pożytecznego, czci i chwały Bożej. Nie chce, aby mówiono o niej i o jej sprawach, ale pragnie, aby w darach jej błogosławiono Boga, który wszystko daje z nadmiaru miłości.

8. To jest łaska, światło nadprzyrodzone, szczególny dar Boży Ef 2,8, znamię wybranych i obietnica zbawienia Rz 4,11. Ona to unosi człowieka ponad ziemię ku umiłowaniu nieba i z człowieka cielesnego czyni duchowego Ef 1, 3-4.

Im bardziej więc człowiek przezwycięża i opanowuje naturę, tym więcej łaski spływa na niego i tak przez codziennie ponawiane obcowanie z Bogiem człowiek wewnętrzny urabia się na obraz Boga 2 Kor 4,16; Kol 3,10.

Tomasz a Kempis, ‘O naśladowaniu Chrystusa’

***

GOŚĆ

Wołasz Boga; on często schodzi po kryjomu
I puka do drzwi twoich, aleś rzadko w domu.

Adam Mickiewicz

***

Nie wdawaj się w interesy z kimś, kto znany jest z tego, że skarży ludzi do sądu.

H. Jackson Brown, Jr. ‘Mały poradnik życia’

http://www.katolik.pl/modlitwa,883.html

******

Refleksja maryjna

Uroczystość Ofiarowania Pańskiego

Trzeba zwrócić uwagę na święto z 2 lutego, któremu przywrócono nazwę Ofiarowanie Pańskie, by dokładnie uchwycić bardzo bogatą treść w nim zawartą, mianowicie połączone wspomnienie Syna i Matki. Jest to bowiem uroczysty obchód tajemnicy zbawienia dokonanego przez Chrystusa, z którym Najświętsza Dziewica najściślej się zespoliła jako Matka cierpiącego Sługi Jahwe, jako wykonawczyni zadania powierzonego dawnemu Izraelowi, i jako wzór nowego ludu Bożego, który wśród wiary i nadziei ustawicznie jest doświadczany cierpieniami i prześladowaniami (por. Łk 2, 21-35).

MC 7

teksty pochodzą z książki: “Z Maryją na co dzień – Rozważania na wszystkie dni roku”
(C) Copyright: Wydawnictwo SALWATOR,   Kraków 2000
www.salwator.com

http://www.katolik.pl/modlitwa,884.html

***************************************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

2 lutego

Ofiarowanie Pańskie

Nazwa obchodzonego 2 lutego święta wywodzi się od dwóch terminów greckich: Hypapante oraz Heorte tou Katharismou, co oznacza święto spotkania i oczyszczenia. Oba te święta były głęboko zakorzenione w tradycji Starego Testamentu.
Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 syklów. Równało się to zarobkowi 20 dni (1 sykl albo szekel to 4 denary lub drachmy, czyli zapłata za 4 dni pracy robotnika niewykwalifikowanego). Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo – przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy.

Święto Ofiarowania Pańskiego przypada czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu. Jest to pamiątka ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia.
Kościół wszystkim ważniejszym wydarzeniom z życia Chrystusa daje w liturgii szczególnie uroczysty charakter. Święto Ofiarowania Pana Jezusa należy do najdawniejszych, gdyż było obchodzone w Jerozolimie już w IV w., a więc zaraz po ustaniu prześladowań. Dwa wieki później pojawiło się również w Kościele zachodnim.
Tradycyjnie dzisiejszy dzień nazywa się dniem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni. Obchodom towarzyszyła procesja ze świecami. W czasie Ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce swoje Pana Jezusa i wypowiedział prorocze słowa: “Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela” (Łk 2, 32). Według podania procesja z zapalonymi świecami była znana w Rzymie już w czasach papieża św. Gelazego w 492 r. Od X w. upowszechnił się obrzęd poświęcania świec, których płomień symbolizuje Jezusa – Światłość świata, Chrystusa, który uciszał burze, był, jest i na zawsze pozostanie Panem wszystkich praw natury. Momentem najuroczystszym apoteozy Chrystusa jako światła, który oświeca narody, jest podniosły obrzęd Wigilii Paschalnej – poświęcenie paschału i przepiękny hymn Exultet.
W Kościele Wschodnim dzisiejsze święto (należące do 12 najważniejszych świąt) nazywane jest Spotkaniem Pańskim (Hypapante), co uwypukla jego wybitnie chrystologiczny charakter. Prawosławie zachowało również, przejęty z religii mojżeszowej, zwyczaj oczyszczenia matki po urodzeniu dziecka – po upływie 40 dni od porodu (czyli po okresie połogu) matka po raz pierwszy przychodzi do cerkwi, by w pełni uczestniczyć w Eucharystii. Ślad tej tradycji był kultywowany w Kościele przedsoborowym – matka przychodziła “do wywodu” i otrzymywała specjalne błogosławieństwo; było to praktykowane zazwyczaj w dniu chrztu dziecka i – tak jak wówczas także chrzest – poza Mszą św. Zwyczaj ten opisał Reymont w “Chłopach”.
W Polsce święto Ofiarowania Pana Jezusa ma nadal charakter wybitnie maryjny (do czasów posoborowej reformy Mszału w 1969 r. święto to nosiło nazwę “Oczyszczenia Maryi Panny” – “In purificatione Beatae Mariae Virginis”). Polacy widzą w Maryi Tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego często brano do ręki gromnice, zwłaszcza w niebezpieczeństwach wielkich klęsk i grożącej śmierci. Niegdyś wielkim wrogiem domów w Polsce były burze, a zwłaszcza pioruny, które zapalały i niszczyły domostwa, przeważnie wówczas drewniane. Właśnie od nich miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. Zwykle była ona pięknie przystrajana i malowana. W czasie burzy zapalano ją i stawiano w oknach, by prosić Maryję o ochronę. Gromnicę wręczano również konającym, aby ochronić ich przed napaścią złych duchów.
Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej kończy się w Polsce okres śpiewania kolęd, trzymania żłóbków i choinek – kończy się tradycyjny (a nie liturgiczny – ten skończył się świętem Chrztu Pańskiego) okres Bożego Narodzenia. Dzisiejsze święto zamyka więc cykl uroczystości związanych z objawieniem się światu Słowa Wcielonego. Liturgia po raz ostatni w tym roku ukazuje nam Chrystusa-Dziecię.

Od 1997 r. 2 lutego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez św. Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach życia apostolskiego i instytutach świeckich. Pamiętajmy o nich w podczas naszej dzisiejszej modlitwy na Eucharystii.

Komentarz do tekstów biblijnych

Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela z rąk śmierci (kiedy za czasów Mojżesza w Egipcie wyginęli pierworodni synowie pogan), każdy syn pierworodny u Żydów był uważany za własność Jahwe. Dlatego dnia 40 po urodzeniu należało syna zanieść do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 syklów. Równało się to zarobkowi 5 dni pracy.
Z obrzędem religijnym ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia druga “oczyszczenia” matki dziecka. Z tej okazji była matka obowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo, to przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy.

Św. Łukasz tymi słowy opisuje przebieg wydarzeń, związanych z ofiarowaniem Pana Jezusa w świątyni: “Gdy potem upłynęły dni oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim:
«Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego” (Łk 2,22-24).

W każdej parafii są wybrane dusze, które nawet w dni powszednie chętnie idą do kościoła, aby się pomodlić i wysłuchać Mszy świętej. Uważają te pobożne i bogobojne osoby słusznie, że to najpiękniejsze rozpoczęcie czy też zakończenie każdego dnia. Podobny zwyczaj istniał również przy świątyni jerozolimskiej. Wiele osób, gdy tylko odezwały się trąbki na znak, że nabożeństwo poranne lub popołudniowe się rozpoczyna, wstępowało do świątyni aby w nabożeństwach tych uczestniczyć i aby się wymodlić. Wprawdzie nikomu kto nie był kapłanem nie wolno było wchodzić do samej świątyni. Można jednak było gromadzić się w otwartych krużgankach, które były przy świątyni. Świątynia była tak ustawiona, że można było ją oglądać ze wszystkich stron. Dla niewiast izraelskich były zarezerwowane krużganki położone niżej. Św. Łukasz pisze, że do najpobożniejszych zaliczali się starzec Symeon i pewna wdowa, imieniem Anna. W nagrodę za to tylko oni ujrzeli Zbawiciela, a starzec Symeon miał nawet szczęście na ręku go swoim trzymać. Z tej jednak okazji pod natchnieniem Ducha świętego wypowiada o Bożej Dziecinie szereg proroctw: że będzie Ono światłem, które oświeci wszystkie narody. Jednak nie wszyscy to światło przyjmą, będą bowiem tacy, którzy nim pogardzą. Z tego powodu wycierpi wiele także jego Matka.

Dalej czytamy: “A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przybył do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela». A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «0to Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim” (Łk 2,25-40).

Może nas zdziwi, że tak dokładny narrator podaje mylnie, że Rodzina Święta zaraz po ofiarowaniu Pana Jezusa udała się do Nazaretu. Przecież ten sam Ewangelista wiedział dobrze, że Najświętsza Rodzina po ofiarowaniu Pana Jezusa wróciła do Betlejem, gdzie Magowie nawiedzili Boże Dziecię. Stamtąd także Najświętsza Rodzina udała się do Egiptu, aby ujść zamachu na życie Pana Jezusa. Pomyłki, a tym więcej mylnej informacji, tu jednak nie ma. Św. Łukasz miał w ręku Ewangelie, które przedtem już napisali św. Mateusz a także św. Marek. Dlatego świadomie nie powtarza opisu, który tak szeroko przekazał św. Mateusz o pokłonie Magów i ucieczce Świętej Rodziny do Egiptu, oraz o jej powrocie z Egiptu do Nazaretu. W oparciu o wiadomości, że Chrystus z Egiptu powrócił do Nazaretu, opisuje dalszy przebieg wydarzeń: a mianowicie epizod zagubienia i odnalezienia dwunastoletniego Jezusa w świątyni.

Z Bogiem, ludźmi, całym stworzeniem

ks. Artur Malina

Prawo Mojżeszowe wymagało od Izraelitów posłuszeństwa od pierwszych dni życia. Obrzezanie odbywało się ósmego dnia i było dane jako znak przymierza potwierdzający związek Boga z ludem wybranym. Miesiąc po urodzeniu trzeba było wykupić każdego pierworodnego. Kolejnym obrzędem wymaganym przez Prawo było oczyszczenie matki chłopca czterdzieści dni po porodzie. W Ewangelii według św. Łukasza opisane jest poddanie Jezusa tym rytuałom. Ofiarowanie Jezusa w świątyni ukazuje Jego związek z całym stworzeniem, z ludźmi, oraz objawia Jego szczególną relację do Boga.

Pierworodny wśród stworzenia

Prawda o stworzeniu świata przez Boga nie zaspokaja naszej ciekawości odnośnie do początków wszechświata. Z prawdy, że wszystko zostało stworzone przez Boga wynika, że całe stworzenie do Niego należy, wszystko jest Jego własnością, a więc jesteśmy wezwani do właściwego używania wszystkich rzeczy, aby w ten sposób dziękować za nie Bogu. Brak wdzięczności objawia się w korzystaniu ze stworzeń bez ograniczeń, lekkomyślnie i samowolnie. Prawda o Bożym panowaniu nad całym stworzeniem, a szczególnie nad wszelkimi istotami żywymi, leżała u podstaw prawa o udziale Aarona i rodu kapłańskiego w darach składanych z tego, co pierworodne: “Wszystkie pierwociny łona matki, które oddają Panu ze wszystkiego ciała, począwszy od ludzi aż do bydła, będzie twoje; ludzi pierworodnych każesz wykupić, jak również wszystko pierworodne zwierząt nieczystych” (Lb 18,15). Poddanie Jezusa temu obrzędowi ukazuje posłuszeństwo Prawu Mojżeszowemu i Jego przynależność do stworzenia: Słowo odwieczne Ojca przyszło rzeczywiście na ten świat; Syn Boży prawdziwie stał się człowiekiem.

Święty i uświęcający

Człowiek wraz z całym stworzeniem pochodzi od Boga i do Niego ma wrócić. Ten powrót wymagał, aby człowiek, przybliżając się do Boga, nie tylko pokonywał odległość, która od Boga dzieli, ale usuwał na swej drodze powrotu do Niego wszystko, co od Niego oddziela, a co było przez Prawo nazywane nieczystością. Stąd liczne w Prawie Mojżeszowym przepisy o różnego rodzaju oczyszczeniach, które były uzdalnianiem do przebywania blisko Boga i przygotowaniem do uczestniczenia w oddawaniu czci Bogu. Przepisy Prawa pochodzącego od Boga nie były postrzegane jako ciężar narzucony ludziom, lecz jako wielki dar Pana dla Jego ludu, jako wyłączny przywilej, który umożliwiał Izraelitom przebywanie pod zbawczą opieką ich Boga.

Rodzina Jezusa, jak każda rodzina izraelska, wypełniała wiernie przepisy odnoszące się do ich sytuacji. Czterdzieści dni po narodzeniu chłopca, a osiemdziesiąt po narodzeniu dziewczynki, matka powinna przyjść do świątyni i poddać się obrzędowi oczyszczenia: “Kiedy zaś skończą się dni jej oczyszczenia po urodzeniu syna lub córki, przyniesie kapłanowi, przed wejście do Namiotu Spotkania, jednorocznego baranka na ofiarę całopalną i młodego gołębia lub synogarlicę na ofiarę przebłagalną. (…) Jeżeli zaś ona jest zbyt uboga, aby przynieść baranka, to przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie, jednego na ofiarę całopalną i jednego na ofiarę przebłagalną. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za nią, i będzie oczyszczona” (Kpł 12,6.8).

Informacja o zwierzętach złożonych w ofierze przez Józefa i Maryję wskazuje na to, że nie byli oni zamożnymi ludźmi (Łk 2,24). Ewangelista rozciąga jednocześnie posłuszeństwo Prawu Mojżeszowemu na nowo narodzonego Jezusa, pisząc w liczbie mnogiej o “ich oczyszczeniu” (Łk 2,22). Boże zbawienie prowadzi przez usuwanie wszelkiej nieczystości, czyli tego, co ludzi oddziela od Boga. Przybliżanie ludzi do Boga realizuje się w zbawczej działalności Jezusa, który podobnie jak Duch Boży nazywany jest Świętym przez św. Łukasza, zarówno w Ewangelii, jak i w Dziejach Apostolskich (Łk 1,35; 4,34; Dz 3,14; 4,27.30).

Syn w domu Ojca

Ofiarowanie Jezusa w świątyni objawia jednoznacznie najważniejszą prawdę o Jego relacji do Boga i wynikających z tego konsekwencjach dla wszystkich ludzi. Jezus nie zostaje przyniesiony do domu Bożego, aby zostać wykupiony, jak nakazywały przepisy Prawa Mojżeszowego odnoszące się do wszystkich pierworodnych nie będących lewitami, ale zostaje przedstawiony Panu, czyli poświęcony Mu na służbę. Fakt, że chodzi tu o coś innego niż wykupienie potwierdzony jest powołaniem się przez Ewangelistę na Boże polecenie dane Izraelitom w noc wyjścia z Egiptu: “Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu” (Łk 2,23; por. Wj 13,2.12.15). Również Samuel jest oddany przez swoją matkę Annę na służbę w domu Bożym: “Oto ja oddaję go Panu. Po wszystkie dni, jak długo będzie żył, zostaje oddany na własność Panu” (1 Sm 1,28). Jezus jednak różni się od Samuela, ponieważ jest przyniesiony jako Ten, do którego należy służba Panu, i jako Ten, który bierze w posiadanie dom swego Ojca. Takie właśnie rozumienie opisu o przedstawieniu Jezusa w świątyni potwierdzają Jego pierwsze słowa w Ewangelii św. Łukasza, które są dane jako odpowiedź szukającym dwunastoletniego pielgrzyma: “Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2,49).

Jezus jako Syn Boży, Święty i Pierworodny, pochodzi w sposób całkowity od Boga oraz całkowicie do Boga należy. W ten sam sposób wszelkie sprawy Boże do Jezusa należą. Z tej wzajemnej i doskonałej relacji między Jezusem a Bogiem wypływają wielkie dobrodziejstwa dla nas wszystkich. Świadomość własnej niezależności i wolności leży dziś u podstaw życia indywidualnego i społecznego. Ofiarowanie Jezusa w świątyni jednak ukazuje, że nasze zbawienie nie realizuje się przez zarezerwowanie czegoś dla siebie czy jakiekolwiek inne wykupienie się od Boga. Nasze zbawienie dokonuje się natomiast w całkowitej zależności od Boga i w zupełnym oddaniu Mu własnej egzystencji.

Powiedzieli o Ofiarowaniu Pańskim

Piotr Skarga: “Tyś jest między córkami jerozolimskimi jako między cierniem lilia, jako palma między drzewami i jako słońce między gwiazdami. Tyś przeszła wszystkie, błogosławiona między niewiastami, przez taki owoc żywota Twojego, który rodząc, dziewictwa nie tracisz i przekleństwa Ewy, matki naszej, nie znasz…”.
“Owo idzie w kościół swój panujący Pan, któregośmy szukali, i Anioł Testamentu, któregośmy pragnęli (Mai 3). Na Jego przywitanie wynijdźmy, wierni synowie kościelni, i narodzie na Jego obietnicach fundowany. Bierzmy świece i pochodnie, w rękach zapalone… (Maryja) niesie Tego, który Ją nosi; karmi Tego, który Ją karmi. Maluczki na ciele, ale w Bóstwie nieogarniony, w Jej się żywocie zamknął, na Jej ręku odpoczywa. Jej piersi pożywa. O, jakie to cudo dla zbawienia naszego uczynione i na które się wszyscy Aniołowie w niebie zdumiewają! Jako Cię wysławiać mam, Matko Pana mego, któraś tak jest uczczona?… Tyś między córkami jerozolimskimi jako między cierniem lilia, jako palma między drzewami i jako słońce między gwiazdami. Tyś przeszła wszystkie, błogosławiona między niewiastami, przez taki Owoc żywota Twego, który, rodząc dziewictwa nie tracisz i przekleństwa Ewy, naszej matki, nie znasz”. (Kazanie na Matkę Bożą Gromniczną, fragmenty).

Izaak Isakowicz: “Przyszła więc z tym pierworodnym swoim przed oblicze przedwiecznego Ojca i sama dobrowolnie; już teraz poświęciła i na ofiarę dała Bogu… O Maryjo, jakiż to dowód miłości Twojej ku nam niegodnym to ofiarowanie dzisiejsze Syna Twego. Syn Twój od dziś już nie Twój! Jużeś się zrzekła dla zbawienia naszego miłego Jezusa! Ty Go karmić będziesz. Ty Go wychowasz, ale nie dla siebie, lecz na śmierć straszną a haniebną krzyża dla nas, bo sam wobec ludzi, do których należy, nie matką, ale niewiastą Cię nazwie. Im Ci droższy, tym boleść Twoja będzie sroższą… O Maryjo, jakiż to krzyż na siebie wzięłaś, Syna na krzyż hodować! Krzyż ten rozpięty przed oczyma Twymi we dnie i w nocy. Krzyż, którego nie złamiesz, nie zmiękczysz, nie odmienisz; krzyż, od którego nawet własną śmiercią nie uwolnisz Syna”. (Fragment kazania na uroczystość Matki Bożej Gromnicznej).

Ottokar Prohaszka: “Kapłanka pierwsza niesie do świątyni ofiarować dar największy Bogu — Syna Bożego. Jezus sam się z radością ofiaruje… Za przykładem Najświętszej Maryi Panny przychodzą na wywód także niewiasty chrześcijańskie, by siebie i swoje dzieci ofiarować Bogu” (Słowa żywota — fragment).

Piotr Semenenko: “Oto Maryja! Oto Jej Dzieciątko!… Owoc prześliczny, który ta Ewa nie dla siebie chowa… ale Boga oddaje i składa w ofierze, — owoc cudowny, który nie śmierć przynosi, ale życie, iż kto Go pożywać będzie, żyć będzie na wieki… On staje się nowym Adamem, On źródłem strumienia nowego życia, On korzeniem nowego drzewa zbawienia… Maryja — to nowa Ewa. Chrystus to nowy Adam, a ta ofiara, którą dziś w kościele Bogu z siebie sprawują, to odwrotna strona tego przed laty dramatu, który pierwsza Ewa i pierwszy Adam tak nieszczęśliwie w raju odegrali; to pierwsza chwila tego odwrotnego dzieła, która potem na krzyżu ostatecznie się dokona… Mężczyzna i niewiasta zgubili nas. Mężczyzna i Niewiasta nas zbawili. Nie, iżby niewiasta była czynnym sprawcą zatracenia albo czynnym sprawcą zbawienia. W mężczyźnie leży czynny pierwiastek i zguby, i naprawy. Ale od zezwolenia niewiasty zależała nasza zagłada. Od zezwolenia niewiasty zależało nasze ocalenie. Zezwalając na zdradę szatana, Ewa pociągnęła Adama i strąciła nas do piekła. Zezwalając na zwiastowanie anioła, Maryja z nieba ściągnęła Boga. Adam idąc za Ewą zgubił nas wszystkich. Chrystus spuszczając się do łona Maryi, wybawił nas wszystkich. Ale choć Adam nas zgubił, Ewa jest naszą współzgubicielką. Tak więc mężczyzna i niewiasta zgubili nas. Mężczyzna i Niewiasta ocalili nas”. (Kazanie na Gromniczną — fragment).

Dawniej

Teksty liturgiczne z okazji poświęcenia gromnic dają spory ładunek myśli. Jest w nich wyłożona w skrócie “teologia światła” – znaczenie światła w życiu człowieka i jego symboliczna treść w liturgii Kościoła. Dlatego podajemy je w takiej wersji, w jakiej były odmawiane do roku 1969. Dzisiaj są skrócone.

Kapłan: Pan z wami.

Lud: I z duchem twoim.

Kapłan: Módlmy się.
Panie święty. Ojcze wszechmogący, wiekuisty Boże. Tyś wszystko stworzył z niczego i wolą swoją zrządziłeś, aby z pracy pszczół powstał wosk do urobienia świec; w tym samym dniu spełniłeś pragnienie sprawiedliwego Symeona! Najświętszego Imienia Twego wzywamy i za wstawiennictwem błogosławionej Maryi, zawsze Dziewicy, której święto z nabożeństwem obchodzimy, oraz za przyczyną wszystkich świętych Twoich pokornie Cię prosimy: racz pobłogosławić te świece ku pożytkowi ludzi, ku zdrowiu duszy i ciała na ziemi i na morzu. Ze świętych niebios Twoich, z tronu majestatu Twego usłysz głos ludu Twojego, który pragnie ze czcią nosić je w ręku i wielbić Cię śpiewem. Bądź miłościw wszystkim, którzy Cię wzywają, których odkupiłeś najdroższą Krwią Syna Twego, który z Tobą żyje i króluje w jedności z Duchem Świętym, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

Lud: Amen.

Kapłan: Módlmy się.
Wszechmogący, wiekuisty Boże, stawiłeś dzisiaj w kościele świętym Twoim Jednorodzonego Syna Twego, aby Go wziął na ręce święty Symeon! Twojej łaskawości pokorne modły przedstawiamy: te świece, które my, słudzy Twoi, bierzemy ku chwale Imienia Twojego i zapalone ogniem pragniemy je nosić, racz pobłogosławić, poświęcić i rozpalić je światłem błogosławieństwa niebieskiego, abyśmy ofiarując je Tobie, Panu Bogu naszemu, płonęli świętym ogniem czułej miłości ku Tobie i godni byli stanąć w świętym przybytku Twojej chwały. Przez tegoż Pana naszego, Jezusa Chrystusa…

Lud: Amen.

Kapłan: Módlmy się.
Panie, Jezu Chryste, światłości prawdziwa, który oświecasz każdego człowieka, na ten świat przychodzącego, ześlij błogosławieństwo swoje na te świece i uświęć je jasnością łaski Twojej! Spraw też miłościwie: jako te świece ogniem widzialnym zapalone rozpraszają ciemności nocy, tak niechaj serca nasze ogniem niewidzialnym, to jest jasnością Ducha Świętego oświecone, będą wolne od wszelkiego zaślepienia w grzechach, abyśmy wzrokiem oczyszczonego ducha mogli dostrzec co się Tobie podoba i co pożyteczne ku naszemu zbawieniu — i abyśmy pokonawszy niebezpieczne ciemności tego świata, mogli wejść do światłości nie gasnącej. Przez Ciebie, Jezu Chryste, Zbawicielu świata, który w pełni jedności Trójcy Świętej żyjesz i królujesz. Bóg przez wszystkie wieki wieków.

Lud: Amen.

Kapłan: Módlmy się.
Wszechmogący, wiekuisty Boże! Przez Mojżesza, sługę Twego, nakazałeś przygotować czystą oliwę do lamp, aby stale płonęły przed obliczem Twoim. Ześlij w dobroci swojej łaskę błogosławieństwa Twojego na te świece. Niech tak nam dają jasność zewnętrzną, by za łaską Twoją sercom naszym nie zabrakło światła Ducha Świętego. Przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje w jedności tegoż Ducha, Bóg przez wszystkie wieki wieków.

Lud: Amen.

Kapłan: Módlmy się.
Panie, Jezu Chryste! Ukazałeś się w istocie ciała naszego wśród ludzi i przez rodziców byłeś w dniu dzisiejszym ofiarowany w świątyni! Ciebie czcigodny starzec Symeon, opromieniony światłem Ducha Świętego, poznał, wziął i błogosławił. Spraw miłościwie, byśmy łaską tegoż Ducha Świętego oświeceni i nauczeni, poznali Cię prawdziwie i wiernie miłowali. Który z Bogiem Ojcem w jedności tegoż Ducha Świętego żyjesz i królujesz. Bóg po wszystkie wieki wieków.

Lud: Amen.

Kapłan kropił świece, następnie je okadzał. Przy rozdawaniu świec chór śpiewał:

“Światło ku oświeceniu pogan i chwale ludu Twojego Izraelskiego” (słowa Symeona). Śpiewa się kantyk Symeona, przeplatany zdaniem, które podaliśmy wyżej. Następuje potem procesja z gromnicami zapalonymi. Antyfonę: “Przyozdób Syjonie” (Adorna thalamum), którą się śpiewa w czasie procesji, ułożył biskup Kosmas z Majumy (+ 749), brat św. Jana Damasceńskiego.

Sylwia Eteria, która jako pielgrzym przybyła do Palestyny, opisuje w wieku IV, że z Jerozolimy na Boże Narodzenie udawała się procesja do Betlejem z zapalonymi pochodniami. Po nabożeństwie łączyła się z nią procesja z Betlejem i razem ze światłem nad ranem udawał się tłum do Jerozolimy, by zakończyć nabożeństwo w jednym z kościołów tamtejszych. Z tych pięknych modlitw wynika, że Kościół upatruje w gromnicy: samego Chrystusa Pana, którego Symeon nazwał światłem ku oświeceniu pogan i ku chwale narodu wybranego, oznacza także światło łaski Bożej w duszy chrześcijanina, które ma rozpraszać mroki grzechu; oznacza także błogosławieństwo Boże we wszystkich potrzebach duszy i ciała.

Dzisiaj

Święto ofiarowania Pańskiego kończy okres Narodzenia Pańskiego. Od początku chrześcijaństwa obchodzi się je szczególnie uroczyście. Chrystus jest ofiarowany w świątyni przez Józefa i Maryję według przepisów prawa mojżeszowego. “Wszelki pierworodny będzie ofiarowany Panu”. To też liturgicznie podkreślone jest to święto błogosławieństwem świec i procesją. Ten obrzęd oznacza, że przyszło “światło prawdziwe, które oświeca każdego człowieka przychodzącego na ten świat” (J 1,9).

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO I PROCESJA ZE ŚWIECAMI

PIERWSZA FORMA: PROCESJA

W odpowiedniej porze wierni gromadzą się w mniejszym kościele lub w innym odpowiednim miejscu poza kościołem, do którego ma się udać procesja. Wierni trzymają w rękach świece, nie zapalone. Kapłan w towarzystwie usługujących udaje się na miejsce zgromadzenia, ubrany w szaty mszalne koloru białego. Zamiast ornatu może włożyć kapę, którą zdejmuje po procesji. Wszyscy zapalają świece. W tym czasie śpiewa się:

ANTYFONA
Por. Iz 35,4-5

Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci serca sług swoich. Alleluja.

albo:

Gdy się Chrystus rodzi i na świat przychodzi,
Ciemna noc w jasności promienistej brodzi.
Aniołowie się radują, pod niebiosy wyśpiewują:
Gloria, gloria, gloria in excelsis Deo.

Można śpiewać inną odpowiednią pieśń.

Kapłan pozdrawia wiernych jak w Mszy świętej, a następnie wprowadza ich do świadomego i czynnego udziału w obrzędach tego święta. Może się posłużyć słowami niżej podanymi lub podobnymi:

Drodzy bracia i siostry, przed czterdziestoma dniami obchodziliśmy święto Narodzenia Chrystusa. Dzisiaj wspominamy dzień, w którym Jezus został przedstawiony w świątyni. W ten sposób nie tylko wypełnił przepis prawa Starego Testamentu, lecz spotkał się ze swoim ludem, który z wiarą Go oczekiwał. Symeon i Anna prowadzeni i oświeceni przez Ducha Świętego przybyli do świątyni, poznali Chrystusa i z radością wyznali wiarę w Niego. Podobnie i my, zgromadzeni przez Ducha Świętego, dążmy na spotkanie z Chrystusem. Znajdziemy Go i poznamy przy łamaniu chleba, a kiedyś spotkamy się z Nim, gdy przyjdzie w chwale.

Po wprowadzeniu, kapłan mając ręce złożone, błogosławi świece, mówiąc:

Módlmy się.
Boże, źródło wszelkiego światła. Ty dzisiaj ukazałeś sprawiedliwemu Symeonowi światło na oświecenie pogan, + pokornie Cię błagamy: pobłogosław + te świece i przyjmij prośby swojego ludu, który się zgromadził, aby je nieść ku Twojej chwale; * spraw, niech drogą cnót dojdzie do światłości bez końca. Przez Chrystusa, Pana naszego.

albo:

Boże, światłości prawdziwa, źródło światła wiecznego, + oświeć serca wiernych, aby wszyscy, którzy zgromadzili się w tej świątyni, z płonącymi świecami, * mogli kiedyś oglądać blask Twojej chwały. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Kapłan kropi świece wodą święconą, nic nie mówiąc. Następnie bierze świecę przygotowaną dla niego i wzywa do rozpoczęcia procesji, mówiąc:

Idźmy w pokoju na spotkanie z Chrystusem.

W czasie procesji śpiewa się antyfonę z Pieśnią Symeona, albo inną odpowiednią pieśń.

ANTYFONA

Światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.
Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju,
według słowa Twojego.
Światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie.
Światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.
Któreś przygotował wobec wszystkich narodów.
Światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.

Gdy procesja wchodzi do kościoła, śpiewa się mszalną antyfonę na wejście. Po wejściu do prezbiterium kapłan oddaje świecę ministrantowi, zbliża się do ołtarza i całuje go. Jeżeli okoliczności za tym przemawiają, można ołtarz okadzić. Następnie kapłan udaje się do krzesła. Jeżeli w czasie procesji używał kapy, zdejmuje ją i wkłada ornat. Po hymnie Chwała na wysokości kapłan odmawia kolektę. Dalej Mszę świętą odprawia się w zwykły sposób.

DRUGA FORMA: UROCZYSTE WEJŚCIE

Wierni gromadzą się w kościele ze świecami w rękach. Kapłan ubrany w białe szaty udaje się z ministrantami i delegacją wiernych na odpowiednie miejsce, gdzie większa część wiernych może uczestniczyć w obrzędach. Miejsce to można wyznaczyć przed bramą kościoła albo w samym kościele. Gdy kapłan przyjdzie na wyznaczone miejsce, zapala się świece w czasie śpiewu antyfony Oto nasz Pan, albo innej odpowiedniej pieśni. Kapłan pozdrawia wiernych, wygłasza pouczenie i błogosławi świece, następuje procesja do ołtarza ze śpiewem. Jeśli, ze względu na okoliczności, błogosławieństwo świec musi się odbyć w prezbiterium, kapłan po wejściu staje na miejscu przewodniczenia. Wierni zapalają świece w czasie śpiewu antyfony Oto nasz Pan, po czym kapłan pozdrawia wiernych, wygłasza pouczenie i błogosławi świece. Następnie kapłan z usługującymi i przedstawicielami wiernych przechodzi uroczyście między ludem ze śpiewem.

W wyjątkowych sytuacjach, gdy nawet przejście między ludem jest niemożliwe, po zapaleniu świec w czasie śpiewu, kapłan pozdrawia wiernych, wygłasza pouczenie i błogosławi świece. Następnie śpiewa się Pieśń Symeona lub inną odpowiednią pieśń; w tym czasie wszyscy stoją. Kapłan całuje ołtarz, śpiewa się hymn Chwała na wysokości i kapłan odmawia kolektę. Dalej Mszę świętą odprawia się w zwykły sposób.