Prawdziwa nieczystość pochodzi z serca
(Mk 7, 14-23)

Asja Kozak
asja@amu.edu.pl

http://www.katolik.pl/modlitwa,888.html

*******

Refleksja katolika

http://www.katolik.pl/modlitwa,883.html

*******

Refleksja maryjna

http://www.katolik.pl/modlitwa,884.html

 

**************************************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

W 1858 roku, w cztery lata po ogłoszeniu przez Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, Matka Boża zjawiła się ubogiej pasterce, św. Bernadecie Soubirous, w Grocie Massabielskiej w Lourdes. Podczas osiemnastu zjawień (w okresie 11 lutego – 16 lipca) Maryja wzywała do modlitwy i pokuty.
11 lutego 1858 r. Bernadetta Soubirous wraz z siostrą i przyjaciółką udała się w pobliże Starej Skały – Massabielle – na poszukiwanie suchych gałęzi, aby rozpalić ogień w domu. Gdy dziewczyna została sama, usłyszała dziwny dźwięk podobny do szumu wiatru i zobaczyła światłość, z której wyłoniła się postać “Pięknej Pani” z różańcem w ręku. Odtąd objawienia powtarzały się.
Bernadetta opowiedziała o tym wydarzeniu koleżankom, te rozpowiedziały o tym sąsiadom. Rodzice strofowali Bernadettę, że rozpowiada plotki; zakazali jej chodzić do groty, w której miała jej się ukazać Matka Boża. Cofnęli jednak zakaz, gdy zobaczyli, że dziecko gaśnie na ich oczach z udręki. Dnia 14 lutego dziewczęta udały się najpierw do kościoła i wzięły ze sobą wodę święconą. Gdy przybyły do groty, było już po południu. Kiedy w czasie odmawiania różańca ponownie ukazała się Matka Boża, Bernadetta, idąc za radą towarzyszek, pokropiła tajemniczą zjawę i wypowiedziała słowa: “Jeśli przychodzisz od Boga, zbliż się; jeśli od szatana, idź precz!”. Pani, uśmiechając się, zbliżyła się aż do brzegu wylotu groty i odmawiała różaniec.
18 lutego Bernadetta udała się w pobliże groty z dwiema znajomymi rodziny Soubirous. Przekonane, że może to jest jakaś dusza czyśćcowa, poradziły Bernadecie, aby poprosiła zjawę o napisanie życzenia na kartce papieru, którą ze sobą przyniosły. Pani odpowiedziała: “Pisanie tego, co ci chcę powiedzieć, jest niepotrzebne”. Matka Boża poleciła dziewczynce, aby przychodziła przez kolejnych 15 dni. Wiadomość o tym rozeszła się lotem błyskawicy po całym miasteczku. 21 lutego, w niedzielę, zjawiło się przy grocie skał massabielskich kilka tysięcy ludzi. Pełna smutku Matka Boża zachęcała Bernadettę, aby modliła się za grzeszników. Tego dnia, gdy Bernadetta wychodziła po południu z kościoła z Nieszporów, została zatrzymana przez komendanta miejscowej policji i poddana śledztwu. Kiedy dnia następnego dziewczynka udała się do szkoły, uczące ją siostry zaczęły ją karcić, że wprowadziła tyle zamieszania swoimi przywidzeniami.
23 lutego Matka Boża ponownie zjawiła się i poleciła Bernadecie, aby udała się do miejscowego proboszcza i poprosiła go, aby tu wystawiono ku Jej czci kaplicę. Roztropny proboszcz, po pilnym przeegzaminowaniu 14-letniej dziewczynki, rzekł do Bernadetty: “Mówiłaś mi, że u stóp tej Pani, w miejscu, gdzie zwykła stawać, jest krzak dzikiej róży. Poproś Ją, aby kazała tej gałęzi rozkwitnąć”. Przy najbliższym zjawieniu się Matki Bożej Bernadetta powtórzyła słowa proboszcza. Pani odpowiedziała uśmiechem, a potem ze smutkiem wypowiedziała słowa: “Pokuty, pokuty, pokuty”.
25 lutego w czasie ekstazy Bernadetta usłyszała polecenie: “A teraz idź do źródła, napij się z niego i obmyj się w nim”. Dziewczę skierowało swoje kroki do pobliskiej rzeki, ale usłyszało wtedy głos: “Nie w tę stronę! Nie mówiłam ci przecież, abyś piła wodę z rzeki, ale ze źródła. Ono jest tu”. Na kolanach Bernadetta podążyła więc ku wskazanemu w pobliżu groty miejscu. Gdy zaczęła grzebać, pokazała się woda. Na oczach śledzącego wszystko uważnie tłumu ukazało się źródło, którego dotąd nie było. Woda biła z niego coraz obficiej i szerokim strumieniem płynęła do rzeki. Okazało się rychło, że woda ta ma moc leczniczą. Następnego dnia posłał do źródła po wodę swoją córkę niejaki Bouriette, kamieniarz, rzeźbiarz nagrobków. Stracił prawe oko przy rozsadzaniu dynamitem bloków kamiennych. Także na lewe oko widział coraz słabiej. Po gorącej modlitwie począł przemywać sobie ową wodą oczy. Natychmiast odzyskał wzrok. Cud ten zapoczątkował cały szereg innych – tak dalece, że Lourdes zasłynęło z nich jako pierwsze wśród wszystkich sanktuariów chrześcijańskich.
27 lutego Matka Boża ponowiła życzenie, aby na tym miejscu powstała kaplica. 1 marca 1858 roku poleciła Bernadecie, aby modliła się nadal na różańcu. 2 marca Matka Boża wyraziła życzenie, aby do groty urządzano procesje. Zawiadomiony o tym proboszcz odpowiedział, że będzie to mógł uczynić dopiero za pozwoleniem swojego biskupa. 4 marca na oczach ok. 20 tysięcy ludzi został cudownie uleczony przy źródle miejscowy restaurator, Maumus. Miał on na wierzchu dłoni wielką narośl. Lekarze orzekli, że jest to złośliwy rak i trzeba rękę amputować. Kiedy modlił się gorąco i polecał wstawiennictwu Bernadetty, zanurzył rękę w wodzie bijącej ze źródła i wyciągnął ją zupełnie zdrową, bez ropiejącej narośli. Poprzedniego dnia pewna matka doznała łaski nagłego uzdrowienia swojego dziecka, które zanurzyła całe w zimnej wodzie źródła, kiedy lekarze orzekli, że dni dziecka są już policzone.
Nastąpiła dłuższa przerwa w objawieniach. Dopiero 25 marca, w uroczystość Zwiastowania, Bernadetta ponownie ujrzała Matkę Bożą. Kiedy zapytała Ją o imię, otrzymała odpowiedź: “Jam jest Niepokalane Poczęcie”. Były to bardzo ważne słowa, ponieważ mijały zaledwie 4 lata od ogłoszenia przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi, który budził pewne kontrowersje. Warto zauważyć, że pojęcie to dla wiejskiej dziewczynki nie było ani zrozumiałe, ani nawet jej znane.
Po dłuższej przerwie 7 kwietnia, w środę po Wielkanocy, Matka Boża ponownie objawiła się Bernadecie. Po rozejściu się tłumów policja pod pozorem troski o bezpieczeństwo publiczne i konieczności przeprowadzenia badań wody źródła, zamknęła dostęp do źródła i groty. Zabrano także do komisariatu liczne już złożone wota. Jednak Bernadetta uczęszczała tam nadal i klękając opodal modliła się. 16 lipca, w uroczystość Matki Bożej Szkaplerznej, Matka Boża pojawiła się po raz ostatni.
18 stycznia 1862 roku komisja biskupa z Targes po wielu badaniach ogłosiła dekret, że “można dać wiarę” zjawiskom, jakie się przydarzyły w Lourdes. W roku 1864 ks. proboszcz Peyramale przystąpił do budowy świątyni. W roku 1875 poświęcił ją uroczyście arcybiskup Paryża Guibert. W uroczystości tej wzięło udział: 35 arcybiskupów i biskupów, 3 tys. kapłanów i 100 tys. wiernych. W roku 1891 Leon XII ustanowił święto Objawienia się Matki Bożej w Lourdes, które św. Pius X w 1907 r. rozciągnął na cały Kościół. Lourdes jest obecnie słynnym miejscem pielgrzymkowym, do którego przybywają tysiące ludzi, by czcić Matkę Bożą jako Uzdrowienie Chorych.
Bernadetta wstąpiła w 1866 roku do klasztoru Notre Dame de Nevers i tam zmarła na gruźlicę w 1879 r. w wieku 35 lat. Pius XI w roku 1925 uroczyście ją beatyfikował, a w roku 1933 – kanonizował. Jej wspomnienie obchodzone jest 16 kwietnia.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/02-11a.php3

Wielki Pielgrzym
	14 i 15 sierpnia 1983 z pielgrzymką do Lourdes przybył Ojciec Święty Jan Paweł II. Papież-pielgrzym dostosował program swego pobytu do codziennego rytmu sanktuarium. Po przybyciu do Lourdes modlił się w grocie massabielskiej oraz napił się wody ze źródła.
	Po przybyciu do Lourdes Jan Paweł II modlił się w massabielskiej grocie. Fot. Ryszard Rzepecki
	Jan Paweł II spełnił także inne polecenia Maryi – odmówił różaniec, a po zmroku uczestniczył w procesji maryjnej z pochodniami. Jak co dzień rozległo się różnojęzyczne “Ave Maria”, zaś na zakończenie procesji pod Bazyliką Różańcową wierni otrzymali apostolskie błogosławieństwo. Następnego dnia rano Ojciec Święty spowiadał wiernych w zakrystii Bazyliki Różańcowej. O godzinie dziesiątej odprawił uroczystą Mszę św. Uczestniczyło w niej około trzystu tysięcy osób. Wielkim przeżyciem dla chorych było uczestnictwo Ojca Świętego w popołudniowej pielgrzymce do groty. Około dwóch tysięcy chorych na wózkach lub noszach brało udział w procesji, modliło się u stóp Pięknej Pani i przyjęło błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Przemówienie Papieża, który sam doznał tak wiele bólu, niosło pociechę chorym i dodawało odwagi w cierpieniu: “Cierpienie świadome, przyjęte z wiarą i ofiarowane czyni nas współpracownikami Chrystusa”.
	Papież-pielgrzym podąża w procesji maryjnej z pochodnią. Fot. Ryszard Rzepecki
	Chwała niech będzie Najświętszej Pannie, która nam wyprasza tyle łask, a mnie samemu pozwoliła, bym po zamachu, z którego wyszedłem z życiem, przybył tu zaczerpnąć ze źródła i zgromadzić wiernych zgodnie z misją Pasterza Kościoła Powszechnego, powierzoną Apostołowi Piotrowi.
	Jan Paweł II, Lourdes 1983
http://www.nasza-arka.pl/2001/rozdzial.php?numer=2&rozdzial=12

Chronologia Objawień

http://www.marypages.com/bernadettePolski.htm

 

Objawienia Matki Bożej w Lourdes 

     Objawienia Matki Bożej w Lourdes w 1858 r. są niezwykle ważnym wydarzeniem historycznym i równocześnie wielkim Bożym darem dla Kościoła oraz całej ludzkości.

W tym sanktuarium Jezus Chrystus za pośrednictwem swojej Matki, Maryi, nieustannie przemienia serca milionów pielgrzymów przybywających tam każdego roku, uzdrawiając ich dusze i ciała. To właśnie w takich miej scach j ak Lourdes w sposób namacalny odkrywa się prawdę słów Chrystusa: że to, co decyduje o historii ludzkości i wiecznym szczęściu każdego człowieka, jest zakryte przed “mądrymi i roztropnymi” – czyli takimi, którzy nie kierują się logiką wiary, natomiast “zostaje objawione prostaczkom” – czyli ludziom, dla których wiara w Jezusa Chrystusa staje się najcenniejszym skarbem. Kochający Bóg nieustannie do nas apeluje: “Jeżeli nie uwierzycie, nie zrozumiecie” (por. Iz 7, 9). To znaczy: jeżeli nie uwierzycie w istnienie tajemnicy Boga, który stał się prawdziwym człowiekiem w łonie Maryi Dziewicy, zamykacie sobie możliwość poznania prawdy i drogę życia wiecznego.

 

Historia objawień     Święta Bernadetta Soubirous przychodzi na świat 7 stycznia 1844 r. w pobożnej i biednej rodzinie młynarza Franciszka i Ludwiki Soubirous. W 1854 r. z powodu finansowego kryzysu rodzina musi opuścić młyn w Boly i przeprowadzić się do małego, nędznego mieszkania w Lourdes. Ich sytuacja materialna pogarsza się wtedy jeszcze bardziej. Ojciec i matka pracują jako najemni robotnicy. Bernadetta zastępuje ich w domu i opiekuje się młodszym rodzeństwem – siostrą Antosią oraz braćmi Janem-Marią i Justynem. Z tego powodu nie chodzi do szkoły i nie przygotowuje się do Pierwszej Komunii św.

W 1855 r. epidemia cholery dociera do Lourdes. Umiera wielu ludzi. Zaraża się również jedenastoletnia Bernadetta. Choroba zrujnowała jej delikatny organizm – dziewczynka nabawiła się astmy, a później gruźlicy kości nóg, co stało się przyczyną jej śmierci w trzydziestym czwartym roku życia. Na początku września 1857 r. rodzice wysyłają Bernadettę do rodziny Avarantów w pobliskiej wiosce Bertres, aby pomagała tam w pasieniu owiec.

Wkrótce podejmuj decyzję o jej powrocie do Lourdes. Bernadetta wraca 21 stycznia 1858 r. i rozpoczyna przygotowanie do Pierwszej Komunii św. oraz naukę w szkole podstawowej, którą prowadziły siostry z Nevers. W krótkim czasie Bernadetta nauczyła się płynnie pisać i czytać. Kiedy wracała ze szkoły, pomagała matce w pracach domowych i opiekowała się młodszym rodzeństwem. Bernadetta wychowywała się w atmosferze prostej i szczerej pobożności swoich rodziców, którzy codziennie modlili się razem z dziećmi. Przejęła od nich skarb żywej wiary i dziecięcego zaufania Bogu.

 

Przełomowy dzień     11 lutego 1858 r. Bernadetta razem z siostrą Antonią i sąsiadką Joanną wybrały się nad rzekę Gave, aby nazbierać suchych gałęzi do palenia w piecu. Kiedy podeszły do groty, nad którą wznosiła się skała, nazywana Massabielle, musiały przeprawić się przez przepływający tam strumień lodowatej wody. Po ściągnięciu butów Bernadetta zdejmowała pończochy, gdy nagle usłyszała dziwny szum wiatru. “Spojrzałam w stronę groty – pisała potem – i zobaczyłam, że z jej wnętrza wypłynął złocisty obłok, a tuż za nim wyszła tak niezwykle piękna Pani, jakiej nigdy w życiu nie widziałam. Miała białą szatę, welon także biały, błękitny pasek i żółte róże na stopach. Od razu popatrzyła na mnie, uśmiechnęła się i pokazała mi, bym podeszła do Niej, jak gdyby była moją matką. Cały mój strach zniknął, ale wydawało mi się, że straciłam świadomość tego, gdzie jestem. Przecierałam oczy, zamykałam je, otwierałam, lecz Pani wciąż stała na tym samym miejscu, dalej uśmiechając się do mnie – aż zrozumiałam, że to wszystko nie jest złudzeniem. Nie myśląc o tym, co robię, wzięłam w ręce swój różaniec i uklękłam. Pani skinęła głową na znak aprobaty i sama także wzięła do rąk różaniec, który miała przewieszony przez prawe ramię. Kiedy chciałam zacząć odmawiać różaniec i próbowałam podnieść dłoń do czoła, rękę miałam jakby sparaliżowaną – i dopiero kiedy Pani się przeżegnała, ja mogłam zrobić to samo. Jednak modliłam się sama, a Pani tylko przesuwała paciorki różańca w palcach, nie mówiąc nic. Dopiero na końcu każdej dziesiątki różańca odmawiała ze mną Chwała Ojcu… Kiedy skończyłam, dała mi znak, abym się do niej zbliżyła, ale się nie ośmieliłam. Wtedy nagle znikła”.

Kiedy dziewczynki zobaczyły klęczącą Bernadettę, zaczęły się z niej wyśmiewać, mówiąc, że jest głupią dewotką. Jednak po chwili zrozumiały, że coś musiało się stać, i dlatego uporczywie dopytywały się swej koleżanki, co to było. Początkowo Bernadetta nic im nie chciała powiedzieć, ale w końcu uległa; opowiedziała swym towarzyszkom o ukazaniu się tajemniczej Pani, prosząc je o zachowanie całkowitej tajemnicy. Jednak po powrocie do domu dziewczynki szybko wszystko wypaplały, a Bernadetta musiała w szczegółach opowiedzieć matce o swym tajemniczym widzeniu. Matka skrzyczała ją za to, twierdząc, że są to tylko przywidzenia, i zakazała jej chodzenia do groty.

 

“Nie obiecuję ci szczęścia na tym świecie”…     Spotkanie z tajemniczą piękną Panią, która wyglądała na młodą dziewczynę w wieku szesnastu lub siedemnastu lat, było dla Bernadetty tak wielkim przeżyciem, że od tamtej pory odczuwała wewnętrzne przynaglenie, aby jak najszybciej iść do groty na kolejne widzenie. Matka jednak kategorycznie zabraniała jej tego. Dopiero w niedzielę 14 lutego po Mszy św. uległa usilnym prośbom córki i wyraziła zgodę. Bernadetta razem z dwiema koleżankami natychmiast wyruszyły do groty Messabielle. Były uzbrojone w różańce oraz w butelkę ze święconą wodą. Chciały tajemniczą postać pokropić wodą święconą i w ten sposób sprawdzić, czy nie jest to przypadkiem jakaś pułapka złego ducha. Po drodze przyłączyły się do nich jeszcze inne dziewczynki. Bernadetta doszła pierwsza do groty i od razu uklękła do modlitwy różańcowej. “Zaledwie skończyłam pierwszy dziesiątek – pisze – ujrzałam tę samą Panią. Natychmiast zaczęłam kropić ją wodą święconą, mówiąc, aby została, jeśli przychodzi od Boga, a jeśli nie – aby odeszła. Równocześnie przyspieszyłam kropienie wodą. Pani uśmiechnęła się do mnie i pochyliła głowę. Im więcej kropiłam, tym bardziej uśmiechała się i potakiwała głową. (…) Kiedy skończyłam różaniec, postać znikła”. Trzeba podkreślić fakt, że tylko sama Bernadetta widziała objawiającą się Postać. W czasie widzenia była w ekstazie, cała pochłonięta tym, co widzi, jakby oderwana od rzeczywistości, ze wzrokiem utkwionym w jeden punkt.

Po powrocie do domu Bernadetta usłyszała od matki, że już nigdy nie będzie jej wolno pójść do groty Massabielle. Wpływowa i bogata mieszkanka Lourdes, pani Peyret, trawiona wielką ciekawością, wymogła jednak na matce Bernadetty, aby ta zgodziła się na pójście swej córki na miejsce objawień. 18 lutego, w piątek, po porannej Mszy św. Bernadetta razem z paniami Peyret i Millet wyruszyły do Massabielle. Piękna Pani ponownie objawiła się i prosiła widzącą: “Czy będziesz uprzejma przychodzić tu przez piętnaście dni?”. Dziewczynka odpowiedziała, że z radością spełni Jej prośbę – i wtedy usłyszała: “Nie obiecuję ci szczęścia na tym świecie, lecz w innym”.

W czasie czwartego i piątego objawienia (19 i 20 lutego) Bernadetcie towarzyszyła dosyć duża gromadka ludzi. 20 lutego Maryja nauczyła ją modlitwy, którą Bernadetta odmawiała codziennie przez całe życie, ale jej tekstu nikomu nie przekazała. Podczas szóstego objawienia (21 lutego) Matka Boża prosiła o modlitwę za grzeszników. Wtedy też niewierzący lekarz, dr Dozous, chciał “zdemaskować oszustwo” – i dlatego postanowił zbadać dziewczynkę podczas ekstazy. Został głęboko poruszony jej zachowaniem i doświadczył obecności wielkiej tajemnicy. Od tego momentu rozpoczął się proces jego nawracania się. W swoim oświadczeniu dr Dozous stwierdził, że podczas ekstazy twarz Bernadetty stawała się nieziemsko piękna. Oznaczało to, że dziewczynka nawiązywała z kimś autentyczny kontakt. Podczas swych widzeń miała regularny puls, swobodny oddech i absolutnie nic nie wskazywało na jej nerwowe podniecenie.

 

Wezwanie do pokuty i nawrócenia     Ponieważ coraz więcej ludzi zaczęło przybywać na miejsce objawień, władze bardzo się zaniepokoiły i próbowały przez zastraszanie i przesłuchania zabronić Bernadetcie przychodzenia do groty. Podczas siódmego objawienia (23 lutego) Maryja przekazała dziewczynce “trzy tajemnice” – dotyczące wyłącznie jej osoby – których Bernadetta nigdy nikomu nie wyjawiła. Matka Boża prosiła ją też o przekazanie księdzu proboszczowi prośby, aby wybudował kaplicę w miejscu objawień. Ksiądz Peyramale nie wierzył jednak w prawdziwość objawień i dlatego poprosił o czytelny znak – aby Bernadetta zapytała piękną Panią, jakie ma imię, gdyż on, jak powiedział, nie ma zwyczaju wierzyć tajemniczym nieznajomym. A jeśli zjawa nie powie, kim jest, to będzie wg niego oznaczało, że jest oszustką albo że Bernadetta ma halucynacje.

Podczas ósmego objawienia Matka Boża przekazała orędzie wzywające do pokuty i nawrócenia oraz do modlitwy o nawrócenie grzeszników. Mówiła: “Pokutujcie i módlcie się do Boga o nawrócenie grzeszników”. Następnego dnia (25 lutego) Maryja wskazała Bernadetcie miejsce na ziemi w grocie i kazała jej “napić się z tego zdroju, a potem się w nim obmyć”. A ponieważ nie było tam żadnego źródła, zaskoczona dziewczynka zaczęła rozgrzebywac ziemię i po chwili zauważyła wypływającą wodę. Nabrała więc dłońmi mulistej cieczy, napiła się jej, a następnie obmyła nią twarz, przez co pobrudziła ją sobie całą błotem. Wkrótce z tego miejsca zaczął płynąć wartki strumień krystalicznej wody. Wiadomość o źródle, które wytrysnęło w grocie, szybko rozeszła się po okolicy. Woda z tego źródła stała się znakiem uzdrawiającej łaski Bożej. Świadczą o tym tysiące uzdrowień niewytłumaczalnych z naukowego punktu widzenia.

 

Pierwsze cudowne uzdrowienia     Następnego dnia Maryja nie objawiła się Bernadetcie, za to przy grocie wydarzył się pierwszy cud. Kamieniarz Luis Bouriette od dwudziestu lat nie widział na prawe oko, które zostało mu wybite podczas wypadku przy pracy. Żarliwie modlił się przed grotą Massabielle i kilkakrotnie przemył oczy wodą ze źródła. Wtedy stał się cud: jego prawe oko zostało na nowo stworzone, a Luis odzyskał zdolność widzenia.

Drugie cudowne uzdrowienie nastąpiło 1 marca. Katarzyna Latapie po ciężkim wypadku i skomplikowanym złamaniu nie mogła otworzyć dłoni. Po modlitwie i zanurzeniu dłoni w źródle jej ręka powróciła do stanu przed wypadkiem.

Woda ze źródła w grocie Massabielle stała się znakiem Bożego działania. W pobliżu pobudowano specjalne baseny, w których każdego roku, po modlitwie, zanurza się setki tysięcy chorych. Następują tam wtedy cudowne uzdrowienia fizyczne i duchowe. Badania wykazały, że jest to normalna woda, że nie ma ona żadnych właściwości antyseptycznych czy antybakteryjnych. Nie stwierdzono jednak żadnego przypadku zakażenia czy zachorowania przez kąpiel albo picie zanieczyszczonej wody z tych basenów, w których wcześniej zanurzono tysiące ludzi cierpiących na różne choroby. Jest to dla nauki wielka lekcja pokory wobec Bożej strategii działania, które wymyka się wszelkim laboratoryjnym badaniom i analizom. Nie jest to jakaś woda “magiczna”, ale zanurzenie się w niej, napicie się jej czy obmycie się nią ma być znakiem nawrócenia, zerwania z grzechem, całkowitego zawierzenia Bogu i pojednania się z Nim oraz gotowości pełnienia Jego woli. Wtedy woda z Lourdes staje się znakiem, poprzez który Bóg dokonuje uzdrowień fizycznych i duchowych.

Podczas objawień 27 lutego przed grotą zgromadziło się około 1000 ludzi. Z każdym dniem było ich coraz więcej. 3 marca zebrało się około 4000 osób, a 4 marca było ich już blisko 8000. Wśród nich znajdowali się dziennikarze lokalnych czasopism, w których niezadługo ukazały się artykuły pełne kpin i ironii. Teksty te stały się głównym źródłem informacji dla dzienników z Paryża i innych wielkich miast francuskich. Tylko artykuły Romana Capdevielle’a, znakomitego redaktora Memoriał des Pyrenees, przedstawiały w sposób bezstronny, wyważony oraz obiektywny fakty z groty Massabielle.

Tego samego dnia, po skończonym objawieniu przy grocie, Bernadetta wracała do domu. Przy drodze spotkała niewidomą dziewczynę, Eugenię Troy, dotkniętą nowotworem rakowatym oczu, którą serdecznie uściskała i ucałowała, a następnie poprosiła ją, aby obmyła się wodą ze źródła z groty Massabielle. Kiedy Eugenia to uczyniła, została natychmiast uzdrowiona. Wieść o tym cudzie rozeszła się naokoło lotem błyskawicy.

 

“Jestem Niepokalanym Poczęciem”     W święto Zwiastowania, 25 marca, w nocy Bernadetta czuje nagle silne wewnętrzne przynaglenie, dlatego już o godzinie 5 rano udaje się do groty, razem ze swoimi rodzicami. Było jeszcze ciemno i panowała głęboka cisza, ale w miejscu objawień zgromadziła się już duża grupa ludzi, a wśród nich komisarz Jacomet. W czasie modlitwy różańcowej Bernadetcie objawia się piękna Pani. Podczas wcześniejszych objawień dziewczynka wielokrotnie pytała Ją o imię, ale w odpowiedzi otrzymywała tylko uśmiech. Tym razem ponownie zapytała zjawę, kim jest, i wtedy otrzymała długo oczekiwaną odpowiedź: “Jestem Niepokalanym Poczęciem”. Bernadetta była zaskoczona tą odpowiedzią, gdyż nie wiedziała, co znaczy to dziwne imię “Niepokalanie Poczęta”, tym bardziej że nigdy o nim nie słyszała. Nie zdążyła się już jednak o nic więcej zapytać, ponieważ śliczna Pani zniknęła.

Bernadetta szybko pobiegła do proboszcza Peyramale’a, aby przekazać mu to dziwne imię. Aby go nie zapomnieć, w drodze ciągle powtarzała: “Niepokalanie Poczęta”. Bernadetta nie wiedziała, że 8 grudnia 1854 r. w Bazylice Watykańskiej został uroczyście ogłoszony przez papieża Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryii Panny. Kiedy proboszcz usłyszał z ust Bernadetty imię “Niepokalanie Poczęta”, z wrażenia aż zaniemówił. Zrozumiał bowiem, że Maryja użyła teologicznie doskonałej formuły, która potwierdzała dogmat ogłoszony cztery lata wcześniej. Maryja jest Niepokalanie Poczętą, ponieważ od momentu swego poczęcia została zachowana od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, po to by mogła wypełnić misję Matki Zbawiciela. Dopiero wtedy proboszcz zrozumiał, że ma do czynienia z rzeczywistymi objawieniami Matki Bożej, a ta czternastoletnia dziewczynka, w swojej prostocie i niewiedzy, stała się przekazicielką orędzia Niepokalanej Pani dla całego świata. Widzenie 25 marca było przełomowe dla Bernadetty, gdyż dopiero wtedy dziewczynka zrozumiała, że ta piękna Pani, która się jej objawia, to Matka Boża, a nie jakaś dusza czyśćcowa czy też halucynacja, jak to niektórzy próbowali jej sugerować.

 

Dwa ostatnie objawienia     7 kwietnia miało miejsce siedemnaste objawienie. Podczas ekstazy Bernadetta nieświadomie przesunęła swą prawą dłoń nad palący się płomień świecy, którą trzymała w lewej ręce. Przez blisko kwadrans płomień przenikał jej przez palce, a mimo to dziewczynka nic nie czuła; na jej dłoni nie pozostał najmniejszy znak oparzenia. Obserwował to wszystko wspomniany wyżej dr Dozous, który po skończonej ekstazie Bernadetty przeprowadził na niej eksperyment: wziął drugą zapaloną świecę i dotknął nią ręki dziewczynki, która natychmiast krzyknęła z bólu i z oburzeniem powiedziała: “Pan mnie parzy!”. Dla dra Dozousa stało się wówczas oczywiste, że ma do czynienia z faktem nadprzyrodzonym, co definitywnie przekonało go o prawdziwości objawień.

A przy grocie dokonywały się kolejne cudowne uzdrowienia – choćby takie jak to z 2 maja, kiedy to zrozpaczona matka przez 15 minut zanurzała w cudownym źródle swojego umierającego 18-miesięcznego synka. Już następnego dnia dziecko wróciło do pełni zdrowia.

Nadzwyczajne uzdrowienia zaczęły przyciągać na miejsce objawień tysiące ludzi. Władze chciały jednak za wszelką cenę zatrzymać narastającą falę pielgrzymek i dlatego zamknęły dostęp do groty. Decyzją mera miasta stała się ona nielegalnym miejscem kultu religijnego. Nie poparł jednakże tego zarządzenia biskup i ludzie nadal tłumnie przybywali do Massabielle. Ponadto pielgrzymi zaczęli pisać petycje do ministra do spraw wyznań o odwołanie zarządzenia prefekta. Prócz tego mimo ponawianych gróźb ze strony władz ludzie kilkakrotnie zburzyli ogrodzenie broniące dostępu do groty. Wiele osób zostało z tego powodu osądzonych i skazanych lub ukaranych mandatami. Bernadetta w ogóle nie angażuje się w narastający konflikt pomiędzy ludźmi i władzą.

Postawa władz radykalnie się zmieniła dopiero w końcu września 1858 r. Wówczas to cesarz Napoleon III, po cudownym uzdrowieniu swojego syna, nakazał otworzenie pielgrzymom dostępu do groty. Jego dziecko wyzdrowiało po napiciu się wody z cudownego źródła i spożyciu ziół pochodzących z Massabielle.

Tymczasem z powodu pogarszającego się stanu zdrowia Bernadetta zostaje wysłana 8 maja na dwutygodniowe leczenie do pobliskiego sanatorium w Cauterets. Z wielkim utęsknieniem czekała i przygotowywała się na przyjęcie Pierwszej Komunii Świętej w dniu 12 czerwca 1858 r. Od tamtej chwili przyjmowanie Jezusa w Komunii św. stało się dla niej najważniejszym wydarzeniem i największym źródłem duchowej mocy. 16 lipca 1858 r., w święto Matki Boskiej z góry Karmel, po przyjęciu Komunii św. Bernadetta czuje wewnętrzne przynaglenie, aby udać się do groty na spotkanie z Niepokalaną Dziewicą. Dotarła tam tuż przed zachodem słońca. Podczas modlitwy różańcowej Matka Boża objawiła się jej po raz ostatni. Bernadetta mówiła, że Maryja wtedy milczała i że była piękniejsza niż kiedykolwiek wcześniej.

Warto w tym miejscu odnotować znamienny fakt, że w czasie objawień, od 11 lutego do 16 lipca 1858 r., nie odnotowano w rejonie Lourdes żadnych przestępstw i nikt nie został w tym okresie skazany na karę więzienia.

 

Epilog     Objawienia Matki Bożej w Lourdes potwierdziły, że nauczanie Kościoła jest prawdą pochodzącą od Boga. 28 lipca 1858 r. ordynariusz Tarbes, bp Laurence, powołał komisję kanoniczną do zbadania prawdziwości objawień. Wielokrotnie przesłuchiwała ona Bemadettę i innych świadków, a także szczegółowo badała wszystkie przypadki cudownych uzdrowień. Po przyjęciu wyników prac komisji, 18 stycznia 1862 r., biskup Laurence wydał dekret uznający nadprzyrodzony charakter objawień w Lourdes. Czytamy w nim: “Uważamy za pewne, że Maryja Niepokalana, Matka Boża, rzeczywiście ukazała się Bernadecie Soubirous 11 lutego 1858 r. i w dniach następnych osiemnaście razy w Grocie Massabielskiej, na peryferiach Lourdes, i że wszystkie te objawienia były prawdziwe. Wierni zatem mogą w nie wierzyć”.

W roku 1866 Bernadetta wstąpiła do zakonu sióstr miłosierdzia w Nevers i pozostała tam aż do swojej śmierci 16 kwietnia 1879 r. Lourdes tymczasem stało się jednym z największych sanktuariów w świecie. Obecnie każdego roku przybywa tam około 5 milionów pielgrzymów, aby prosić Maryję o uzdrowienie duszy i ciała. Sługa Boży Jan Paweł II dwukrotnie pielgrzymował do tego sanktuarium. Jego druga wizyta w Lourdes była zarazem jego ostatnią podróżą zagraniczną. Papież wypowiedział wtedy znamienne słowa: “Oto dotarłem do kresu mojej pielgrzymki”…

******

NMP z Lourdes. Uzdrowienie chorych

Wojciech Solosz

W połowie XIX wieku Lourdes było mało znaczącym miastem Francji, do którego nie dochodziła nawet kolej. Miasteczko liczyło cztery i pół tysiąca mieszkańców. Większość z nich zajmowała się wypasaniem owiec i krów, wielu też znajdowała zatrudnienie w pobliskich kamieniołomach.

Dłoń w ogniu i opuchnięte kolano

Wielu ludzi odzyskało tu zdrowie. Aż 65 przypadków cudownych uzdrowień uznano za niewytłumaczalne, a później potwierdzono powagą Kościoła jako cuda.

Pierwszy z cudów, którego świadkami byli wszyscy obecni podczas siedemnastego objawienia, dotyczył Bernadety. Dziewczyna modliła się w uniesieniu, a palce jej prawej ręki wyciągniętej w kierunku Niepokalanej dotykały płomienia świecy przez prawie szesnaście minut. Zdarzenie obserwował miejscowy lekarz, doktor Pierre Dozous, który zaświadczył, że na dłoni Bernadety nie znalazł żadnych śladów poparzeń.

W marcu 1976 roku w małej wiosce we wschodniej Sycylii u podnóża Etny prawie dwunastoletnia Delizia Cirolli zaczęła skarżyć się na bóle prawego kolana, które ciągle puchło. Po wykonaniu zdjęć rentgenowskich i przeprowadzeniu biopsji zdiagnozowano złośliwy nowotwór. Mieszkańcy wioski zebrali pieniądze, by matka Delizii mogła ją zabrać do Lourdes. Tam dziewczynka regularnie chodziła do groty, korzystała z kąpieli, uczestniczyła w nabożeństwach, ale jej stan się nie poprawiał.

Po powrocie do domu ból kolana stał się tak silny, że Delizia nie mogła chodzić. Jej matka zaczęła już myśleć o najgorszym. Jednak pobożni mieszkańcy wioski nie przestawali modlić się o uzdrowienie dziewczyny. I oto krótko przed świętami Bożego Narodzenia, gdy wydawało się, że nadeszły ostatnie dni dla Delizii – zdarzył się cud. Pewnego ranka dziewczyna wstała z łóżka. Odtąd z dnia na dzień stan jej zdrowia się poprawiał. W lipcu 1977 roku powróciła z matką do Lourdes, by opowiedzieć o swoim przypadku lekarzom z Biura Medycznego, do którego zgłaszają się wszyscy uzdrowieni.

Ojciec święty Jan Paweł II przybył do Lourdes jako pielgrzym w sierpniu 1983 roku. Nazwał to miejsce niewymownym dowodem Bożej miłości. Rocznicę pierwszego objawienia w grocie lurdzkiej ustanowił Światowym Dniem Chorego, który obchodzony jest od 1993 roku.

Zacznijmy jej słuchać!

ks. Tomasz Jaklewicz

Bardzo Wam jestem bliski i solidarny z Wami – mówił do chorych chory Papież..

To była ostatnia zagraniczna podróż Jana Pawła II. W Lourdes był 14 i 15 sierpnia 2004 roku. Cierpienie znaczyło jego twarz, ciało, głos. „Klękając tutaj, przy grocie Massabielskiej, ze wzruszeniem odczuwam, że dotarłem do kresu mej pielgrzymki” – padły przejmujące słowa. Jak każdy pielgrzym Ojciec Święty zapalił świecę i napił się wody ze źródła. Słaby Papież skierował do chorych mocne słowa: „Jestem tutaj razem z Wami jako pielgrzym do Najświętszej Dziewicy. Czynię moimi wasze modlitwy i nadzieje, dzielę z Wami ten czas naznaczony fizycznym cierpieniem, ale niemniej płodny w cudownym zamyśle Boga. Chciałbym Was wszystkich objąć, jednego po drugim, w sposób serdeczny moimi ramionami i zapewnić Was, jak bardzo Wam jestem bliski i solidarny z Wami”.

Papież zamieszkał w zwykłym pokoju ośrodka, w którym zatrzymują się osoby najbardziej chore i niepełnosprawne. Podczas procesji różańcowej ze świecami, schorowany Jan Paweł II jechał w papamobile, za nim podążali chorzy i niepełnosprawni na wózkach lub specjalnych łóżkach pchanych przez wolontariuszy. „Dobra Matko, miej litość dla mnie; całkowicie oddaję się Tobie po to, abyś dała Mnie swojemu drogiemu Synowi, którego pragnę miłować całym sercem. Dobra Matko, obdarz mnie sercem rozpalonym dla Jezusa” – wypowiedział Papież drżącym głosem. Nazajutrz podczas Mszy św. mówił: „Z Groty Massabielskiej Panna Niepokalana mówi także do nas, chrześcijan trzeciego tysiąclecia. Zacznijmy Jej słuchać!”.

Maryja objawiała się w tym miejscu prostej dziewczynie Bernadetcie Soubirous w 1856 r. Ukazała się jako piękna, młoda pani w białej sukni przepasana niebieską wstążką z różańcem w ręce. „Jestem Niepokalane Poczęcie” – przedstawiła się. Wezwała do modlitwy, pokuty i nawrócenia grzeszników. Po uznaniu objawień przez Kościół Lourdes stało się sanktuarium. Odwiedza je rocznie 5 mln pielgrzymów. Jest miejscem modlitwy ludzi chorych, przybywających tam z nadzieją na uzdrowienie. To dlatego Jan Paweł II ustanowił święto Maryi z Lourdes Światowym Dniem Chorych. Pielgrzymując do Lourdes trzeba przebić się przez nieco odpustowy zgiełk. Komu się to udaje, dociera do sedna. Bezbronność, prostota, zaufanie – jednym słowem – dziecięctwo Boże. To źródło duchowego uzdrowienia w obliczu cierpienia.

http://kosciol.wiara.pl/doc/490222.NMP-z-Lourdes-Uzdrowienie-chorych

********

Grzegorz urodził się ok. 660 roku w zamożnej rodzinie w Rzymie jako syn Marcellusa. Młodość spędził na dworze papieskim, na którym pracował jego ojciec. Grzegorz przez wiele lat jako subdiakon był skarbnikiem. Papież Sergiusz I (687-701) udzielił mu święceń subdiakonatu i powierzył mu urząd papieskiego zakrystiana i bibliotekarza. Po święceniach diakonatu papież Konstantyn I (708-715) zabrał go ze sobą do Konstantynopola na rozmowy z cesarzem Justynianem II, podczas których Grzegorz wykazał mądrość, roztropność i stanowczość. Po śmierci Konstantyna został prawie jednogłośnie wybrany jego następcą, chociaż był dopiero diakonem. Natychmiast otrzymał święcenia kapłańskie i sakrę biskupią dnia 19 maja 715 roku.
Podczas 16 lat pontyfikatu realizował program rozszerzenia chrześcijaństwa w Niemczech, dokąd wysłał św. Bonifacego. Konsekrował go na metropolitę misyjnego i dał mu wszelkie konieczne pełnomocnictwa dla wypełnienia misji. Przeciwstawił się zarządzeniom cesarza Leona III Izauryjczyka o zwiększeniu podatków na rzecz państwa z posiadłości w Italii, także kościelnych, jak również jego wystąpieniom w sprawach religijnych. W listach skierowanych do cesarza Leona III papież Grzegorz II wskazywał na szkodliwość mieszania się władzy świeckiej w dziedzinę dogmatyczną, odnosił się również do problemu ikonoklazmu (był przeciwny obrazoburcom, których popierał cesarz). Cesarz natomiast usiłował nie tylko pozbawić Grzegorza II godności papieskiej, ale go zgładzić. Swój dom rodzinny Grzegorz II zamienił w klasztor św. Agaty. Po najeździe Longobardów na państwo kościelne i zniszczeniu Rzymu zajął się odbudową miasta oraz spustoszonego kraju – m.in. nakazał opatowi Petronaksowi z Brescii odbudowanie klasztoru na Monte Cassino. Odnowił i umocnił mury Rzymu. Zwołał też do Rzymu synod, na którym uchwalono 17 kanonów dotyczących jedności małżeństwa i wymierzonych przeciwko zabobonom, jakie się wówczas szerzyły. Grzegorz II wprowadził do Mszy św. nowy ryt w okresie Wielkiego Postu, m.in. wielkoczwartkową Mszę św.
Zmarł 11 lutego 731 r. w Rzymie, został pochowany w bazylice św. Piotra.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/02-11b.php3

*******

 

Witiza urodził się w 750 r. w rodzinie wizygockiego możnowładcy w południowej Francji. Wykształcenie zdobył na frankijskim dworze Pepina Małego, dołączył z czasem do grona jego dworzan. Brał udział w italijskiej kampanii Karola Wielkiego (773); w jej trakcie o mało nie utonął, próbując ratować swego brata.
Po powrocie z kampanii opuścił dwór i wstąpił do klasztoru Saint-Seine, przyjmując imię Benedykta. Był gorliwym ascetą – przez dwa i pół roku żył tylko o chlebie i wodzie, modlił się całymi nocami, chodził boso, spał na gołej ziemi.
Powróciwszy do domu, w 779 r. założył na własnej ziemi niedaleko rzeki Aniane nową fundację. Mnisi wykonywali prace fizyczne, kopiowali manuskrypty, żyli o chlebie i wodzie przez cały rok z wyjątkiem niedziel i dni świątecznych, kiedy to do posiłku dodawali także mleko lub wino, jeśli otrzymali je jako jałmużnę. Efekty tak surowej reguły były rozczarowujące. Młody opat, przekonany, że reguła św. Benedykta jest najlepszym fundamentem dla życia mniszego, postanowił wprowadzić ją w swoim opactwie. Od tego momentu zaczęło ono przeżywać rozkwit, stając się modelem i centrum reformy mniszej we Francji, zaprowadzonej przez Ludwika Pobożnego. Jednym z najważniejszych postulatów tej reformy było poddanie wszystkich klasztorów Cesarstwa Franków pod regułę św. Benedykta.
W sporze dogmatycznym, zwanym adopcjonizmem (jego twórcą i przywódcą był Feliks z Urgel; głosił on, że Jezus nie był naturalnym, a jedynie adoptowanym Synem Boga), Benedykt stanął po stronie ortodoksji, pisząc w tej sprawie listy i występując na synodzie we Frankfurcie w 794 r.
Benedykt z Anianu brał też udział w synodach w Aachen w 816 i 817 r., które wydały dekrety nakazujące powrót do surowszej dyscypliny mniszej (10 lipca 817 r.). Benedykt aktywnie włączył się we wprowadzanie tych dekretów w życie, reformując liczne klasztory. Aby mieć go przy sobie, Ludwik Pobożny ufundował opactwo Kornelimünster, które powierzył opiece Benedykta. Ustanowił go też opiekunem wszystkich klasztorów w całym Cesarstwie.
W celu sprawniejszego przeprowadzenia reform, Benedykt opracował Capitulare monasticum, regułę opartą na benedyktyńskiej, przeznaczoną dla wszystkich mnichów Cesarstwa. Napisał także Codex regularum, kompilację wszystkich reguł mniszych, oraz Concordia regularum, pokazując związki reguły benedyktyńskiej z innymi regułami mniszymi. Jego reguły podkreślały konieczność ubóstwa i posłuszeństwa legalnie wybranemu opatowi, którym musiał być mnich. Benedykt wskazywał też na liturgiczny wymiar życia wspólnotowego, uwzględniający codzienną Mszę konwentualną i sprawowanie Liturgii Godzin. Zwracał też uwagę na nauczanie i pisanie dzieł, co stanowiło pewną przeciwwagę dla dotychczasowego ideału pracy fizycznej.
Benedykt jest uważany za odnowiciela zachodniego monastycyzmu i często jest nazywany “drugim Benedyktem z Nursji”. Zmarł 11 lutego 821 r. w opactwie Kornelimünster (obecnie na terenie Aachen w Niemczech).

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/02-11c.php3

 

A zatem jeżeli chcesz, aby Bóg cię miłował, umiłuj mądrość, bo ona sama mówi: “tych kocham, którzy mniej kochają, znajdzie mnie ten, kto mnie szuka”. Szukaj Boga, aby być przez Niego szukanym; “zawsze szukaj Jego oblicza”, aby znaleźć pocieszenie, a gdy Go rozpoznasz, będziesz rozpoznany przez Niego, bo ten, “kto Tego nie uznał, sam nie będzie uznany”, natomiast “kto poznał Boga, będzie przez niego poznany”.

http://www.brewiarz.katolik.pl/indeksy/pokaz.php3?id=6&nr=174

**************

 

Teodora II przyszła na świat ok. roku 800. Miejscem jej urodzenia była Paflagonia w Małej Azji. Jej rodzicami byli Mirynus i Teoktysta. Kiedy wybuchło prześladowanie obrazów i relikwii świętych, które rozpoczął cesarz Leon III Izauryjczyk (717-741), a prowadzili dalej z nie mniejszym okrucieństwem i bezwzględnością Leon V Kopronim (741-775) i Leon VI Armeńczyk (813-820), rodzice Teodory pozostali wierni wierze. Niemniej żarliwym czcicielem, obrońcą obrazów i relikwii świętych była Teodora.
W roku 826 umarł cesarz Michał II i objął po nim rządy jego syn, Teofil. Ten wziął sobie za małżonkę Teodorę. Rządy Teofila należały do najboleśniejszych dla Kościoła. Nowy cesarz był bowiem zagorzałym zwolennikiem obrazoburców, odsunął zupełnie swoją małżonkę od rządów i zlecił jej opiekę nad dziećmi, których miał siedmioro. Najmłodszy z nich, Michał, był upatrzony na następcę tronu.
Dnia 20 stycznia 842 roku zmarł cesarz Teofil. W zastępstwie trzyletniego Michała rządy w charakterze regentki objęła jego matka, Teodora. Wykorzystała skwapliwie okazję, by dekretem odwołać prześladowanie świętych wizerunków i relikwii. Prawowierni biskupi zostali odwołani z wygnania, otworzyły się więzienia. Zwolennika herezji ikonoklastów, patriarchę Konstantynopola, Jana, Teodora zwolniła z urzędu, a na jego miejsce mianowała św. Metodego, po jego zaś śmierci (+ 847) – św. Ignacego (+ 877). Dla pozyskania dla wiary Bułgarów zwolniła ich najprzedniejszych jeńców wojennych, a innych wymieniła za jeńców bizantyńskich. W roku 843 zwołała do Konstantynopola synod, który potwierdził dekrety soboru Nicejskiego II (787), potępiające herezję obrazoburców. Na pamiątkę zakończenia wielu lat prześladowania obrazów i relikwii Teodora ustanowiła osobne święto Ortodoksji, czyli prawowierności, które miało być odtąd obchodzone w każdą pierwszą niedzielę Wielkiego Postu.
Może dziwić, że cesarzowa-regentka decydowała o sprawach czysto kościelnych, jak na przykład o nominacjach na stanowiska kościelne czy w sprawach dotyczących synodu. Takie jednak były zwyczaje w państwie wschodnio-rzymskim, że cesarzowie decydowali o sprawach kościelnych; uważani byli za stróżów i opiekunów Kościoła, co niestety dawało im zbyt często pretekst do mieszania się w jego czysto wewnętrzne sprawy.
Ostatnie lata były dla Teodory prawdziwym męczeństwem. Kiedy do władzy doszedł jej syn Michał, okazał się człowiekiem bezwolnym. Rządził nim wuj cesarski, Bardas. Skazał on Teodorę na przymusowy pobyt w klasztorze, a sam objął niepodzielne rządy (856-867). Papież św. Mikołaj I napisał do niej pokrzepiający list. Odeszła po nagrodę do Pana 11 lutego 867 roku. W tym samym czasie powołany został do wieczności jej syn, Michał Opilca (867).

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/02-11d.php3

Jerzy Świdziński

Święci władcy
Leksykon

ISBN: 978-83-7580-131-6
wyd.: Wydawnictwo Salwator 2010

Wybrane fragmenty

Wstęp

Święta Helena – cesarzowa imperium rzymskiego

Święta Teodora – cesarzowa imperium bizantyjskiego

Święty Ludwik IX – król Francji

Święta Małgorzata – królowa Szkocji

Święty Kanut Lavard – książę Jutlandii

Święta Jadwiga – księżna Śląska

Święta Kinga – księżna krakowsko-sandomierska

Błogosławiona Jolanta – księżna Wielkopolski

Święta Jadwiga – królowa Polski

Święty Kazimierz – królewicz Polski i Litwy

Wstęp

Władza i polityka w czasach współczesnych kojarzą się niemalże powszechnie z prywatą, korupcją, ciemnymi interesami i zbrodnią, a to ludzi o czystych sumieniach odpycha od zajmowania się działalnością publiczną. Tymczasem Ojciec Święty Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji apostolskiej Christifideles laici, omawiającej problem powołania i misji świeckich katolików w Kościele i w świecie, we fragmencie dotyczącym zaangażowania politycznego napisał:

„Aby ożywiać duchem chrześcijańskim doczesną rzeczywistość, służąc […] osobie i społeczeństwu, świeccy nie mogą rezygnować z udziału w «polityce», czyli w różnego rodzaju działalności gospodarczej, społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra; Ojcowie synodalni stwierdzali wielokrotnie, że prawo i obowiązek uczestniczenia w polityce dotyczy wszystkich i każdego; formy tego udziału, płaszczyzny, na jakich on się dokonuje, zadania i odpowiedzialność mogą być bardzo różne i wzajemnie się uzupełniać. Ani oskarżenia o karierowiczostwo, o kult władzy, o egoizm i korupcję, które nierzadko są kierowane pod adresem ludzi wchodzących w skład rządu, parlamentu, klasy panującej czy partii politycznej, ani dość rozpowszechniony pogląd, że polityka musi być terenem moralnego zagrożenia, bynajmniej nie usprawiedliwiają sceptycyzmu i nieobecności chrześcijan w sprawach publicznych” (CL 42).

Dalej, w tym samym punkcie, papież uściślił, czym powinien się konkretnie kierować polityk chrześcijański w działalności społecznej:

„Podstawowym kryterium polityki uprawianej na rzecz osoby i społeczeństwa jest dążenie do wspólnego dobra jako dobra wszystkich ludzi i całego człowieka, dobra, które jest dane i które gwarantuje, że jego przyjęcie jest sprawą wolnego i odpowiedzialnego wyboru poszczególnych osób czy stowarzyszeń. […] Ponadto polityka na rzecz osoby i społeczeństwa przyjmuje jako stały kierunek postępowania obronę i promocję sprawiedliwości, rozumiane jako «cnota», w której wszyscy winni być wychowywani, i jako «siła» moralna, która wspiera zaangażowanie na rzecz praw i obowiązków każdego i wszystkich, mając za podstawę osobistą godność ludzkiej istoty. Sprawowanie władzy politycznej winno mieć za podstawę ducha służby, gdyż tylko on, w połączeniu z konieczną kompetencją i skutecznością działania, decyduje o tym, czy poczynania polityków są «jawne» i «czyste», zgodnie z tym, czego — zresztą słusznie — ludzie od nich wymagają. Pobudza to do otwartej walki i zdecydowanego przezwyciężania takich pokus, jak nieuczciwość, kłamstwo, wykorzystywanie dóbr publicznych do wzbogacenia niewielkiej grupy osób lub w celu zdobywania popleczników, stosowanie dwuznacznych lub niedozwolonych środków dla zdobycia, utrzymania bądź powiększenia władzy za wszelką cenę”.

Współcześni katolicy, a także ich następcy, mają więc w słowach Ojca Świętego pewną wskazówkę, jak postępować w działalności publicznej. Nie są to jednak tylko wskazania teoretyczne, bowiem każdy chrześcijanin, zaangażowany społecznie czy to na szczeblu najbardziej lokalnym, czy też ogólnopaństwowym, może obejrzeć się wstecz i przekonać, że w przeszłości wielu polityków nie tylko sprawowało władzę według wskazań Ewangelii, ale realizując swoje powołanie w rządzeniu państwami, potrafiło osiągnąć świętość — a dążenie do niej jest przecież zobowiązaniem każdego chrześcijanina, co przypomniał ostatnio Sobór Watykański II w V rozdziale Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium.

* * *

W niniejszej książce chcielibyśmy przypomnieć postaci świętych władców, aby jeszcze raz zaświecili swoim przykładem i wskazali katolikom aspirującym do najwyższych urzędów państwowych drogę postępowania. Postanowiliśmy zebrać ich biogramy w jednej publikacji głównie z tego właśnie powodu, jednakże były i inne przesłanki. Chodziło również o przypomnienie wydawałoby się prostego i oczywistego faktu, choć ostatnio niestety coraz częściej podważanego i umniejszanego, iż dziedzictwo Europy zasadza się w ogromnej mierze — żeby nie powiedzieć głównie — na chrześcijaństwie i że bez niego nie sposób zrozumieć dziejów naszego kontynentu.

Niniejsza książka winna, jak sądzimy, uzupełnić pewną lukę w literaturze hagiograficznej, która oprócz dzieł całościowych, prezentujących w sposób zwięzły pełną gamę świętych Pańskich, proponuje również opracowania bardziej szczegółowe, przedstawiające pewne grupy świętych w jakiś sposób ze sobą powiązanych. Powstały więc w ostatnich latach tomy koncentrujące się między innymi na świętych poszczególnych krajów, na mistyczkach Kościoła, świętych małżonkach czy świętych świeckich, nie mówiąc już o pozycjach traktujących o wyniesionych na ołtarze przedstawicielach różnych zakonów lub świętych żyjących w tym samym okresie historycznym. Zabrakło natomiast dotychczas odrębnego zbioru beatyfikowanych i kanonizowanych władców — choć oczywiście była o nich mowa przy różnych innych okazjach — których przecież w historii nie brakowało.

Chcielibyśmy zatem przypomnieć wielu świętych, błogosławionych oraz kandydatów na ołtarze, którzy potrafili w swoim życiu połączyć sprawowanie władzy doczesnej z osobistą doskonałością chrześcijańską. Zajmiemy się jednak tylko tymi, którzy rządzili bezpośrednio jakimś terytorium — hrabstwem, księstwem, królestwem czy cesarstwem, a więc jedynie władcami mającymi rzeczywisty i najwyższy wpływ na bieg zdarzeń politycznych. W sferze naszych zainteresowań znajdą się także małżonki monarchów, które często oddziaływały znacząco na sprawy państwowe, tym bardziej iż nieraz same były inicjatorkami wielu społecznych i gospodarczych przedsięwzięć, nie mówiąc o przypadkach, kiedy jako monarchinie sprawowały bezpośrednią władzę polityczną w państwie. Nie będziemy się natomiast zajmować dziećmi panujących, chociaż wiele z nich osiągnęło świętość w powołaniu zakonnym (lub innym), ale nigdy samodzielnie nie sprawowało rządów.

Warto zwrócić uwagę, że święci, na których skoncentrujemy swoją uwagę, to we wszystkich omówionych przypadkach osoby koronowane czy to diademem książęcym, czy też koroną królewską lub cesarską. Pozostając w nadziei, że i w państwach o ustroju republikańskim — jakie zdecydowanie przeważają obecnie na świecie — doczekamy się kiedyś kanonizowanego władcy, trzeba jednak podkreślić, iż w przeszłości, w tak zwanym ancien regime, czyli świecie opartym na ustroju monarchii z Bożej łaski, o świętość osób piastujących najwyższe urzędy państwowe było — jeśli można tak powiedzieć — łatwiej. Działo się tak między innymi z tego powodu, iż w średniowieczu, jak również jeszcze w dobie renesansu i baroku nie było tak ścisłego jak współcześnie rozdziału Kościoła od państwa, a władcy chrześcijańscy byli zobowiązani do obrony wiary i Kościoła w ramach działalności politycznej. Z jednej strony rodziło to oczywiście wiele problemów (na przykład spór o inwestyturę), z drugiej jednak umożliwiało politykom pozostawanie w zgodzie z samym sobą i swoją wiarą, bowiem sprawując władzę doczesną, nie musieli — jak to się dziś dzieje — prowadzić pod względem moralnym jakby podwójnej gry, to znaczy w życiu prywatnym być katolikiem, a na forum publicznym pozostawać areligijnym przywódcą, któremu nie wolno narzucać swoich własnych przekonań całemu społeczeństwu. W życiu publicznym rządził bowiem przez wieki Chrystus Król i Jemu wszystko było podporządkowane.

Książę, król czy cesarz miał ponadto kroczyć śladami tego właśnie Króla królów, czyli Jezusa Chrystusa, który dla wszystkich monarchów był wzorem cnoty pokory, ducha służby i sprawiedliwości, gotowym do pójścia nawet na śmierć za swoich ludzi. Król w koronie cierniowej był niedoścignionym, acz koniecznym do naśladowania ideałem każdego chrześcijańskiego władcy, będącego ziemskim namiestnikiem Boga. Prawda ta, pochodząca już ze Starego Testamentu, gdzie dowiadujemy się, iż królowie Izraela otrzymywali swoją władzę za pośrednictwem proroków, została jeszcze bardziej uwypuklona przez Kościół średniowieczny, który wypracował na tej biblijnej podstawie rytuał sakry królewskiej, czyli namaszczenia olejami świętymi, które nie tylko podkreślały zawartą w Piśmie Świętym prawdę, że władza doczesna pochodzi od Boga, a nie od ludu, ale również uzdatniały monarchę do bycia swoistym stróżem ołtarza i obrońcą wiary na niwie państwowej. Kościół i państwo, strzegące, lepiej lub gorzej, swojej suwerenności, pozostawały mimo wszystko w ścisłej ze sobą współpracy, a nawet swoistej jedności.

Zanim przejdziemy do omówienia biogramów poszczególnych władców, musimy jeszcze powiedzieć parę słów o historii procedur kanonizacyjnych, aby nie powracać do tego tematu na dalszych kartach książki, choć w niektórych przypadkach będzie okazja dopowiedzieć parę słów w tej kwestii. Otóż pierwotnym kultem publicznym, oddawanym świętym w Kościele, była cześć dla męczenników, czyli tych, którzy ponieśli śmierć za Chrystusa. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, choć w kult ten zaangażowana była władza kościelna, na przykład wpisanie imienia do wykazu męczenników nie mogło się odbyć bez aprobaty miejscowego biskupa, a jednak żadnego dochodzenia czy postępowania ze strony hierarchów, a tym bardziej papieża, nie było.

Gdy ustały prześladowania chrześcijan na masową skalę (IV wiek), pojawili się też nowi święci, którzy zapisali się w historii Kościoła męczeństwem duchowym, to znaczy doskonałym wypełnianiem Ewangelii dali pełne świadectwo Chrystusowi, a przez to zasłużyli na cześć wiernych. Dla odróżnienia takich świętych od męczenników zaczęto zwać ich wyznawcami. Przy kanonizacji wyznawcy większą rolę spełniał lud, który uznawał, iż całe jego życie było godne naśladowania, a cześć, oddawana często jeszcze za życia, po jego śmierci była kontynuowana poprzez nawiedzanie grobu, do którego ściągały pielgrzymki, przy którym się modlono, obchodzono rocznice śmierci i gdzie najczęściej działy się cuda będące najlepszym dowodem rzeczywistej świętości. Pierwsze kanonizacje wyznawców pochodziły więc niejako z aklamacji ludu, którą lokalny biskup aprobował swoim autorytetem.

Jeszcze w okresie (cały czas mamy na myśli pierwsze tysiąclecie) pierwotnych zwyczajów kanonizacji pojawiły się bardziej rozwinięte formy, do których należały: przeniesienie relikwii Sługi Bożego oraz dekret papieski. Ta pierwsza forma polegała na przeniesieniu (translacji) lub wyniesieniu (elewacji) ciała zmarłego i umieszczeniu go w miejscu odpowiednim do odprawiania Mszy świętej. Była to więc wznowiona ceremonia pogrzebowa, z tym że sprawowana bardzo uroczyście, z udziałem biskupów z sąsiednich diecezji, i mająca wartość kanonizacji. W dalszym ciągu akt tego typu należał do ordynariusza miejsca, który działał często w porozumieniu z synodem lub innymi biskupami, ale nie był zobowiązany do uzyskania zgody wprost ze Stolicy Apostolskiej. Tak było aż do drugiej połowy XII wieku, choć już około stu lat wcześniej istniała opinia, że jedynie papież ma prawo ogłaszać kogoś świętym.

Różne formy wyniesienia kandydata na ołtarze mieszały się ze sobą, dlatego już w X stuleciu wiele kanonizacji było dokonywanych autorytetem papieskim. Sytuacja zmieniła się diametralnie za pontyfikatu Aleksandra III, który w roku 1171 wydał dekret Audivimus, zastrzegający prawo udzielania pozwolenia na oddawanie kultu publicznego w Kościele jedynie Rzymowi. Odtąd kanonizacji dokonywano bądź to przez przeniesienie, bądź specjalnym dekretem papieskim, ale zawsze za zgodą następcy Piotra. W międzyczasie jednak zwyczajna translacja zatracała powoli swój charakter kanonizacji i stawała się niejako etapem wstępnym, po którym oczekiwano uroczystego aktu papieskiego. Równocześnie też pojawiły się wówczas pierwsze beatyfikacje, to znaczy kulty publiczne kościelne o ograniczonym zasięgu, które zostały zarezerwowane dla Stolicy Apostolskiej przez papieża Leona X w 1515 roku.

W procedurze kanonizacyjnej lub beatyfikacyjnej konieczne było udowodnienie świętości życia i cudów uczynionych przez zmarłego Sługę Bożego, a do zebrania dowodów papież delegował duchownych wchodzących w skład komisji, której zadaniem było przeprowadzenie procesu, czyli dochodzenia, zebranie zeznań świadków, analiza materiałów pisemnych, szczególnie jeśli chodziło o osobę zmarłą wiele lat wcześniej, i wysłanie całej dokumentacji do Rzymu. W 1588 roku papież Sykstus V utworzył szereg kongregacji, wśród których jedna zajmowała się również sprawami kanonizacyjnymi — mowa o Kongregacji Obrzędów. Udoskonaleniem całej procedury zajął się w XVII wieku papież Urban VIII, którego ustawodawstwo w tej kwestii — oczywiście nie raz jeszcze modyfikowane — przetrwało w głównych zrębach do XX wieku. Aktualnie postępowanie kanonizacyjne normuje konstytucja apostolska Divinus perfectionis Magister Jana Pawła II z 1983 roku.

Nie będziemy w tym miejscu wchodzić w szczegóły prawa kanonizacyjnego, obowiązującego od czasów reformy urbaniańskiej, dla jasności wypada jednak powiedzieć, że Urban VIII zakazał oddawania kultu publicznego tym, którzy dotychczas nie zostali kanonizowani lub beatyfikowani, z wyjątkiem zmarłych, którzy odbierali go na podstawie ogólnej zgody Kościoła. Ich kult wynikał z pism Ojców Kościoła i pisarzy świętych, czczono ich za wiedzą i przyzwoleniem Stolicy Apostolskiej lub ordynariuszy. Wreszcie ostatnim uściśleniem był zakaz oddawania kultu, z pominięciem osób, które ołtarzową cześć odbierały od niepamiętnych czasów, to znaczy co najmniej od stu lat przed wydaniem konstytucji Caelestis Hierusalem cives z 1634 roku, normującej sprawy dotyczące ustawodawstwa kanonizacyjnego. W tym wypadku można było poprzestać na stwierdzeniu legalności kultu z mocy samego prawa lub starać się o uzyskanie papieskiej uroczystej konfirmacji.

Święci, co wydaje się oczywiste, nie są ludźmi bez skazy i takie ich przedstawianie byłoby jedynie separowaniem ich od ludzkiej rzeczywistości. Przy omawianiu władców jest to tym ważniejsze, iż doskonałość chrześcijańską osiągnęli oni w działalności najbardziej ziemskiej i świeckiej, a przez to ukazywanie ich świętości w oderwaniu od uwarunkowań historycznych i społecznych byłoby pozbawione sensu. Z tego właśnie względu naszym zamiarem będzie jak najgłębsze osadzenie tych postaci na fundamencie politycznych zmagań, a osiągniemy to poprzez w miarę szerokie ukazywanie tła historycznego. Z drugiej strony szczęście w Panu, jakiego zażywają już teraz, nie zostało przez nich osiągnięte jedynie dzięki sprawiedliwemu i miłosiernemu rządzeniu, ale również przez duchowy rozwój własnej osobowości. Postaramy się, aby nie zabrakło także i tego wymiaru ich ewangelicznej doskonałości. Wreszcie, jak już mówiliśmy wcześniej, do kanonizacji potrzebne było od najdawniejszych czasów udowodnienie cudów zdziałanych za wstawiennictwem kandydatów na ołtarze, dlatego w wielu przypadkach wspomnimy i o tym aspekcie.

W pracy nad książką została wykorzystana dość spora literatura, zarówno historyczna, teologiczna, jak i hagiograficzna, którą w całości umieszczamy w bibliografii. Nie obawialiśmy się również sięgać do Internetu, który daje coraz większe możliwości dotarcia do źródeł niedostępnych w krajowych bibliotekach, a które w sposób wymierny przyczyniły się do ubogacenia treści niniejszego opracowania.

Układ książki oparty został na podziale zgodnym z kluczem geograficznym. I tak pierwszy rozdział poświęcimy wielkim cesarzowym (rzymskim i bizantyjskim). Następnie przyjrzymy się władcom centralno-zachodniej Europy z okresu najgłębszego średniowiecza, nazywając ich umownie przywódcami ludów barbarzyńskich, po czym w dwu kolejnych rozdziałach przypomnimy postaci monarchów z tej samej części kontynentu, jednakże już z czasów nieco późniejszych, w których ukształtowały się wielkie mocarstwa katolickie: Niemcy i Francja. W rozdziale piątym odwiedzimy Półwysep Iberyjski, a w kolejnym Wyspy Brytyjskie, żeby wreszcie zatoczyć pewien łuk po północnych obrzeżach Europy — czyli krajach skandynawskich, i trafić znów w centralne i wschodnie rejony kontynentu. Ostatnią część poświęcimy dwóm monarchom, którzy mogliby wprawdzie znaleźć się w którymś z poprzednich rozdziałów, jednakże z racji, iż są oni ostatnimi reprezentantami tej znakomitej plejady świętych władców, postanowiliśmy poświęcić im końcowe strony książki.

Na koniec autor nie odmówi sobie niezwykle przyjemnego obowiązku podziękowania wszystkim osobom, które dobrą radą i wsparciem przyczyniły się do powstania niniejszego tomu. Na pierwszym miejscu wypada wymienić ks. prof. dra hab. Andrzeja Witko, któremu jestem niezwykle wdzięczny nie tylko za napisanie przedmowy do książki, ale również za przekazanie podstawowego warsztatu naukowego, z którego korzystałem podczas pracy nad tekstem. Ogromnym wsparciem obdarzyły mnie dwie najbliższe mi osoby: siostra Ewa oraz mama Barbara, które stały się pierwszymi recenzentkami powstającej książki, za co bardzo, z całego serca, im dziękuję. Cenną pomoc w przekładzie kilku tekstów otrzymałem od przybranej siostry Ani Gaetani, jak również pani Ewy Małolepszy. W końcu chciałbym również podziękować Szanownemu Kierownictwu Wydawnictwa Salwator za przychylność i życzliwość wobec autora oraz wszystkim osobom, które swoją pracą przyczyniły się do redakcji i publikacji książki.

Jerzy Adam Świdziński

Święta Teodora
cesarzowa imperium bizantyjskiego

(ok. 800-867)

Można powiedzieć, że ściśle ze świętą Ireną (zob. s. 42) związana była jeszcze jedna władczyni bizantyjska, która głównie dzięki wytrwałej walce z ikonoklazmem została wyniesiona do chwały ołtarzy. Mowa o Teodorze, żonie cesarza Teofila, ostatecznej pogromczyni wschodniego obrazoburstwa.

Teodora urodziła się około 800 roku w Paflagonii w Azji Mniejszej. Jej rodzicami byli Mirynus i Teoktysta, ludzie bardzo pobożni i gorliwi obrońcy kultu ikon, który mimo ostatecznych rozstrzygnięć soborowych nadal miał swoich przeciwników. Po znakomitych osiągnięciach cesarzowej Ireny, która w latach osiemdziesiątych poprzedniego stulecia zniosła wszelkie ustawy ikonoklastyczne, jak również doprowadziła do soboru powszechnego w Nicei w 787 roku, który potępił prawo zakazujące czci obrazów, nadszedł czas, kiedy władze państwowe powróciły do pomysłów swych poprzedników. Oto w roku 813 na tronie cesarskim zasiadł Leon V, nieprzejednany wróg bałwochwalczych, według jego rozumienia, praktyk i już rok później ponownie wprowadził zakaz kultu obrazów i relikwii. Nowe prawo usankcjonował zebrany w 815 roku w Hagii Sophii synod, który potępił cesarzową Irenę i jej kobiece prostactwo sprzyjające kultowi bezdusznych ikon i martwych posągów. Rozpoczęło się nowe prześladowanie i niszczenie obrazów stworzonych w poprzednich latach.

Rodzice Teodory mimo surowych kar grożących za praktykowanie czci ikon pozostali wierni swym przekonaniom i tak wychowywali swoją córkę. W międzyczasie na dworze cesarskim następowały zmiany personalne; po śmierci Leona tron objął Michał II, a po nim jego syn Teofil. Teodora pochodziła najprawdopodobniej z arystokratycznej rodziny, bowiem wkrótce to ona właśnie została wybranką cesarza Teofila i wyszła za niego za mąż. Odtąd przysługiwał jej tytuł augusty. Małżeństwo to zaowocowało siedmiorgiem dzieci (pięć córek i dwóch synów), jednakże na gruncie politycznym nie było między małżonkami zgody. Teofil należał bowiem do najzagorzalszych obrazoburców, nie słuchał duchownych, którzy przypominali mu o nauce Ojców soborowych, a gdy za ikonodulami wstawiła się Teodora, zupełnie odsunął ją od rządów, pozostawiając żonie jedynie suwerenność w wychowywaniu ich dzieci.

Na następcę cesarza wybrano najmłodszego syna Michała, stąd to na jego wychowaniu koncentrowała się Teodora, jednakże życie przyniosło zaskakujące rozstrzygnięcia. Kiedy Michał miał zaledwie trzy lata, zmarł jego ojciec, a rządy w państwie w charakterze regentki przejęła jego starsza siostra Tekla, a przede wszystkim ich matka, wspierana przez ministra Teoktistosa. Oczywiście nietrudno się domyślić, czym najpierw zajęła się nowa cesarzowa; pierwszym wydanym przez siebie dekretem Teodora natychmiast odwołała zakaz czci świętych wizerunków i relikwii, wypuściła z więzienia licznych przeciwników ikonoklazmu oraz poprosiła o powrót biskupów, którzy za swoją postawę zostali wcześniej pozbawieni stanowisk i wygnani. Urząd stracili natomiast obrazoburczy patriarchowie, a ich miejsca zajęli prawowierni biskupi, którzy stanowczo bronili dekretów Soboru Nicejskiego II. Aby jeszcze raz potwierdzić ważność tych dekretów, Teodora zwołała w 843 roku specjalny synod do Konstantynopola, który definitywnie skończył z trwającym od ponad stu lat kryzysem obrazoburczym. Na pamiątkę zakończenia tego kryzysu i wieloletniego prześladowania świętych obrazów i relikwii cesarzowa ustanowiła też Święto Ortodoksji, które od tej pory obchodzi się w Cerkwi prawosławnej w każdą pierwszą niedzielę Wielkiego Postu.

Teodora nie była osobą żądną władzy, więc gdy tylko jej syn Michał osiągnął odpowiedni wiek, oddała mu z chęcią stery państwa, a sama usunęła się w cień. I to był niestety błąd cesarzowej, bowiem Michał okazał się człowiekiem jeszcze za młodym, a ponadto zupełnie nieprzygotowanym do rządzenia. Jego słaby charakter zmobilizował dalszą rodzinę do próby przejęcia władzy i w końcu rządy przejął wuj Michała, Bardas. Gdy Teodora zorientowała się, co się dzieje, było już za późno, i choć próbowała zmienić jeszcze tę niekorzystną sytuację, jej przeciwnicy byli znacznie silniejsi. Bardas najpierw zamordował Teoktistosa, a następnie zamknął cesarzową w klasztorze i przetrzymywał ją tam aż do śmierci. Teodora nie była też skłonna walczyć o władzę za wszelką cenę, szybko pogodziła się z losem i, oddając się pokornej modlitwie oraz dziełom miłosierdzia, do końca swoich dni żyła jak prosta zakonnica. Wówczas otrzymała też list od papieża, świętego Mikołaja I, który wyrażał swoją głęboką wdzięczność za jej zasługi w przezwyciężeniu obrazoburstwa oraz pokrzepiał ją ojcowskim słowem w tej trudnej sytuacji, w jakiej znalazła się u schyłku swego życia. Oboje odeszli do Pana w tym samym roku 867, papież pod jego koniec, Teodora natomiast na 11 lutego. W tym też roku zamordowany został jej syn, Michał.

Kanonizowana przez Cerkiew prawosławną, ale czczona również przez Kościół katolicki święta w ikonografii przedstawiana jest w bogato zdobionych cesarskich szatach i z koroną na głowie. Cechą charakterystyczną jej wizerunków jest trzymana w obu dłoniach ikona Zbawiciela, którą czasami zastępuje krzyż.

Wspomnienie liturgiczne świętej Teodory — 11 lutego.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/swieci_wladcy/salwator_2010_wladcy_wstep_00.html#1

 

 

*******