314 komentarzy

1. Odpowiedz

   Serafińska

   4 października 2020 godz. 20:58

   Dziękuję za udostępnienie tego listu. Tydzień temu prosiłam redakcję o udostępnienie filmu z mediów narodowych na ten temat, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi.

   Niestety. Przestępcy i nikczemnicy odczekali, aż wymrą żyjące ofiary,aby w najlepsze zmieniać treść historii. Niestety, istoty diabelskie znają niewolniczą naturę przeciętnego człowieka, wiedzieli, że pamięć wśród polińczyków o ich przodkach, którzy poginęli w Auschwitz szybko zginie, bo o przodkach pamiętają tylko ludzie wolni, niewolnik żyje z dnia na dzień i często nie zna nawet najbliższej rodziny, wmawia się mu również, ze z rodziną najlepiej się wychodzi na zdjęciu. Tymczasem klany PANÓW trzymają się razem choćby nie wiem co, najbardziej pogardzany członek rodziny znajduje opiekę ze strony własnej krwi. Śmiech budzi we mnie informacja, że owo niszczenie zaczęło się już miesiąc temu, a dopiero teraz informacja ta przebija się przez internet ledwo. Tam już nie ma włoska na włosku. Śmieję się, śmieje nerwowym śmiechem Rotmistrza Pileckiego. Polińczycy to bydło – przemieli ich historia, ale im i tak nie zależy, ważne, że ciuszki od szanela “robią robotę” i to “dobrze im robią”. Polińczycy to gęsi… nie mają już nawet języka w gębie.

2. Odpowiedz

   JAM

   5 października 2020 godz. 09:46   - w odpowiedzi do: Serafińska 20:58

   Dziękuję za film i komentarz jedyny
   Bo nikomu nie chciało się wylać śliny
   “polin” to dziwna struktura naszych wrogów
   Myślę że nie potrzeba im wstawiać rogów

   Oni są na służbie zła już od pokoleń
   Nie pomoże ich kłamstwo i krzyk biadoleń
   Staną nadzy jak każdy z ludzi przed Panem
   Zostaną osądzeni za daną ranę

   Pociąg do zdobyczy tubylców ogarnął
   Z kompleksów, bo są zwykłą istotą marną
   Myślą że kasą zbudują sobie zdrowie
   Tak marność myśli, o czym się wkrótce dowie
   Pozdrawiam
   Szczęść Boże

3. Odpowiedz

   Alina

   5 października 2020 godz. 16:59   - w odpowiedzi do: JAM 09:46

   Ten list jest od kilku dni u prof. Dakowskiego.

4. Odpowiedz

   JAM

   5 października 2020 godz. 19:54   - w odpowiedzi do: Alina 16:59

   A tutaj od 30.09. 2020 to też kilka dni.
   Pozdrawiam
   Szczęść Boże

5. Odpowiedz

   Serafińska

   13 października 2020 godz. 00:16

   Zamiast wstępu – słów kilka do przyjaciół moich – wstęp do “Raportów z Auschwitz” Napisany przez rtm.Witolda Pileckiego w 1946 r. (IPN BU 0259/168, t. 6, k. 197-201).

   Początek tej opowieści – pierwszych stron kilkanaście – dałem przeczytać paru moim przyjaciołom. Prócz słów uznania, posłyszałem od nich kilka obaw:
   – A więc – jeden z przyjaciół mi rzekł:”Może będą myśleć, że chcesz być oryginalnym – tak obmalować człowieka, jak najgorsze zwierzę”.
   Drugi z przyjaciół powiedział: “Może będą pytać:po co on pisze? – bo teraz ludzie chcą przede wszystkim wiedzieć – po co?”.
   A trzeci powiedział: “To jest napisane z całego serca. Po co ludziom dawać serce?”
   Nie tylko te zdania moich przyjaciół, lecz i wiele innych zdań, wypowiadanych przez różnych ludzi na tematy rozmaite, które codziennie słyszę, jakoś nie mogą trafić już do mego przekonania. I nie dlatego, że chcę być oryginalnym, innym niż wszyscy, lub z siebie coś niezwykłego robić, lecz że widocznie już mamy psychiki różne. To jest możliwe, gdyż przebywałem w niepoślednim piekle i cudem tylko lub, jeśli kto chce, przypadkiem znalazłem się znów na ziemi. Tam trwając ponad dwadzieścia tysięcy godzin, jak ludzie mówią, przesublimowałem się. Możliwe, niech to się nawet tak nazywa.
   W każdym razie przeanalizowałem i przewartościowałem życie własne, jak również fragmenty z życia moich przyjaciół – na pewno nie mniej niż tysiąc razy. Dlatego też nie jest dziwne, ze to, co dla mnie jest obecnie ważne, czasami nie może trafić do świadomości innych i odwrotnie – mnie do przekonania już nie trafia to, co znowu zastałem tu – na ziemi, co ludzi bawi i co martwi, co ich interesuje czym są zajęci, a co, w wielu wypadkach, wydaje mi się teraz zabawą niegrzecznych dzieci. I dziwnie małe wydają się niekiedy ich pojęcia i te sposoby jednych ludzi na drugich ludzi – by ich pognębić lub utrącić.
   Jako odpowiedź na obawy moich przyjaciół – dlaczego zacząłem pisać – przytoczę tu obrazek, który wydaje mi się, ze odpowie krócej. Grupa Polaków ustawiona w koło na wielkim, żwirowym placu. Odziani są w przykrótkie nieco drelichy – “pasiaki”. Stoją w drewniakach lub boso, gdyż niektórzy drewniaki trzymają w ręce. Za nimi, inne koło, sformowane ze znacznie rzadziej stojących, co kilkanaście kroków, ludzi z kijami w rękach.
   Pada komenda ćwiczenia “żabki”. W spadających z nóg drewniakach robić żabkę jest niemożliwością. Dlatego też niektórzy wzięli je w ręce, lecz boso po ostrym żwirze – jest również bardzo ciężko robić żabkę. Zresztą żabka na dłuższym dystansie jest zawsze dosyć trudno robić, tym bardziej jeśli si jest przemęczonym i tym bardziej dla niewysportowanego, niezdarnego lub o wiotkich mięśniach – inteligenta.
   A tu obok mnie stoi jakiś mecenas z brzuszkiem z Warszawy, o parę osób dalej – starszy pan – ziemianin, za którego żabkę nie można ręczyć przez parę nawet minut, z drugiej strony koła – jakiś profesor chudy, na cienkich nogach, a jeszcze dalej ksiądz – staruszek w okularach. Na minutę przewraca się parę niedołężnych osób. Dozorujący ludzie (kochany mój przyjacielu) nie głaskali kijami po głowie, lecz bili wyzutą z resztek sił ofiarę, która leżąc na piasku nie mogła już zrobić dalszego skoku żabki.
   I nie bili jej dlatego, by zdopingować do zebrania nowych sił, lecz się grupując po kilku wokół przewróconego człowieka ludzie ze śmiechem zadawali któryś z najboleśniejszych ciosów, żeby od razu już, przesądzić los ofiary, pozbawić resztek sił i w końcu zabić. Pastwili się – zadając wciąż nowe, możliwie najdotkliwsze uderzenia, szukali tych najwrażliwszych miejsc. I człowiek, co się przewrócił na razie tylko z braku sił, za chwilę już rażony w najczulsze ośrodki organizmu – omdlewał z bólu, nie mógł się podnieść i rezygnował z walki o życie… a w następnych chwilach, kopany w nerki i inne miejsca, bity drągiem w ciemię – konał.
   A ludzie (z kijami) stojąc wokół rzężącej już ofiary… zataczali się… od śmiechu… (tak! Kochany mój przyjacielu – od śmiechu!). Ich rolą było zabić jak najwięcej… lecz ten śmiech?! To był ten ich dodatek własny – z nieprzymuszonej woli.
   Cóż? – może to był obrazek oryginalny, lecz chyba z lotu ptaka – z oddali. Gdybyś jednak, Przyjacielu, sam trafił do piekła… I nie w roku 1942 lub 43, lecz w roku 1940, rzuciła by się w oczy tobie nie jakaś oryginalna strona tego obrazka, lecz przede wszystkim dojrzałbyś potworność niektórych ludzkich cech. Jakim był ten obrazek dla nas z bliska? – trudno wyrazić w słowach – słów odpowiednich brak. Tak szczodrze w ostatnich czasach szafowany wyraz: makabra – tu był zbyt skąpym określeniem, dalece nie wystarczającym dla tego nawału uczuć, wrażeń.
   W takich chwilach – mordowania współtowarzyszy naszych – była przerwa w “gimnastyce” dla reszty koła – upragniony odpoczynek i wszyscy… odpoczywali… łapali chciwie oddech w ciężko pracujące płuca, z sercem w przełyku patrzyli jak zwierzęta w koło, myśląc jedynie o tym, jak długo będzie ten odpoczynek trwał i kiedy znowu ludzie “gimnastykę” zarządzą dalszą?
   Czekali z niepokojem, że wkrótce już – niestety -ofiara męczyć się przestanie… i spoglądali jeden na drugiego – taksując się nawzajem. Każdy obliczał – ilu jeszcze jest od niego słabszych fizycznie? Na ilu jeszcze trupów kolegów może liczyć. A więc – na tyleż odpoczynków, na tyleż morderstw, poprzedzających jego męczarnię.
   A ludzie? Wciąż się śmieli… Wtedy to – w czasie takiego napięcia nerwów – w pewnej chwili zapytałem siebie, gdzie ja już kiedyś podobne uczucia miałem, chociaż w znacznie słabszym stopniu? I przypomina mi się scena z dzieciństwa mego – śmiech ludzi nad trupami zabitych zwierząt.
   Dlaczegóż to mój Przyjacielu – teraz, we wspomnieniach z dawnych lat – wrażenia tamte mam pomijać, gdy nigdy potem – przez całe życie szukając wciąż wszystkiego, co najlepsze jest w człowieku – coraz mniej czułe zmysły moje już nie zdołały trafnie tak podpatrzeć, odczuć – jakimi czasem podłymi bywają ludzie – jak wtedy, w chwilach rejestrowania nowych dla mnie obrazków na świeżej, wrażliwej siatce nerwów dziecka.
   Dlaczegóż to nie mamy sobie rzec otwarcie, ze pod wieloma względami ludzkość brnie gdzieś – na bezdroża? Ze ćwiczy się wciąż w okrucieństwie na stworzeniach, które w nie mniejszym stopniu ból odczuwają niźli ludzie, a które na pewno chciałyby się cieszyć własnym życiem.
   I przecie, jeśli chodzi o mordowanie zwierząt, to nikt specjalnie protestu nie zakłada.
   A jednocześnie chcielibyśmy, aby ten sam kat-człowiek był więcej “ludzki” dla nas. Nie jakąś wiec oryginalność mam na względzie, lecz zwykłe podanie niektórych faktów z obserwacji w ciągu dnia, ponad którymi wielu z nas przechodzi bez zastanowienia.
   Pierwsza myśl opisania tego piekła – jeśli się uda z niego wyjść – potrzeba zanotowania szeregu nazwisk – powstały tam, gdzie trwałem i byłem świadkiem upodlenia duszy ludzkiej i jej wzniesienia, gdzie spadła maska wszelkich pozorów, przyjętych praw i obyczajów, gdzie nagle staliśmy się nadzy – z wadami naszych dusz i charakterów – wszyscy… i ci – co tam przybyli na zagładę, i ci – co ręce swe po łokcie krwią bliźnich umazali. NA razie chciałem podać tylko rejestry sylwetek tych, którzy budując wciąż na pionie nieugiętym prawego charakteru – szli przez życie, a tam przetrwali lub zginęli, ale do końca zachowali swą prawość – godną imienia człowieka – i rejestr ludzi-karłów…
   obok potworów w ludzkim ciele.

   B o n i e j e s t w s z y s t k o j e d n o…

   i dla najbliższych rodzin tych – co tam byli, i dla pamięci samej po nich, pozostawionej wśród przyjaciół… po tych, o których tu – na ziemi tak mało wiedzą, a czasem tak mało wiedzieć chcą – jakimi byli oni w rzeczywistości, po odrzuceniu zwierzchniej skorupy-maski noszonej niegdyś pośród ludzi. (…)
   Względem przyjaciół – tych, którzy już nie powrócą – jest obowiązkiem moim podać, jak oni się trzymali dzielnie tam i jak tam umierali. Niektóre z rodzin może będą mogły odnaleźć tu sylwetki swych najbliższych – jeśli ich znałem.

   Dlatego właśnie piszę.

   (…)

6. Odpowiedz

   Serafińska

   13 października 2020 godz. 00:28

   Fragmenty “Wstępu” zamieszczonego w książce dr Anny Mandreli “Duchowosć i charakter Witolda Pileckiego”, Katowice 2019, s. 137-139.

7. Odpowiedz

   JAM

   13 października 2020 godz. 08:48   - w odpowiedzi do: Serafińska 00:16

   Gdy człowiek przestaje Wierzyć staje się katem
   Dla otoczenia całego, dla diabła bratem
   Niknie empatia, a sadyzm rośnie bez blokad
   Zbierając do plecaka, cały grzechów pokład

   Szczęśliwi którzy się zbudzą, wrócą do Boga
   Z pokorą niosąc swój Krzyż zabrany od wroga
   Pokutą z pokorą odbierają uczynki
   Za które się wstydzą ale nie chcą być świnki
   Pozdrawiam
   Szczęść Boże

8. Odpowiedz

   CzarnaLimuzyna

   14 października 2020 godz. 10:48

   Polacy nie potrafią mieć podzielnej uwagi, a tego wymaga obecna sytuacja. Niestety, gdy wybucha jakaś hucpa lub nawet zdarzenie prawdziwe, to większość natychmiast traci zainteresowanie innymi kluczowymi kwestiami, takimi jak opisana powyżej.

   Łatwo to zmienić. Można przecież wyznaczyć kilka zespołów, które będą monitorować i robić “dym”- każdy w swoim obszarze- pilnować, walczyć o daną sprawę. W zakres działań takiego zespołu wchodziły by: informacja, propaganda, regularne- cykliczne demonstracje, praca od podstaw.

9. Odpowiedz

   JAM

   14 października 2020 godz. 17:05   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 10:48

   Propagandyści są dziś już wszędzie
   Zamęt to ich specjalne narzędzie
   Ukierunkowane, czy przez służby?
   Do tego nie potrzeba jest wróżby!
   Pozdrawiam
   Szczęść Boże i daj zdrowie

10. Odpowiedz

    Serafińska

    17 października 2020 godz. 14:34

    Kolejny fragment z wyżej cytowanego wstępu:

    Tak, Przyjacielu – przeżycia czasami były w tym stopniu silne, że nie jest już przenośnią prawie, jeśli używam określenia, że działo się to poza ziemią, bo nigdy żaden z nas w swym życiu na ziemi podobnych przeżyć nie miał i wyobrazić nawet nie potrafił, że ludzie mogą się posunąć do takiej nikczemności… gdy,po wtrąceniu Cię do tego piekła i dla możliwie szybszego załamania psychicznego, zgniecenia wszelkich przejawów woli – z brutalną siłą uderzono nagle w Twój cały świat dotychczasowych pojęć zasadniczych, w których wyrasta i żyje na ziemi każdy człowiek…
    Gdy spośród koła Twych przyjaciół, z którymi zżyłeś się tam szybko – mordują na twych oczach jednego z nich, a Ty nie rzucasz się, by go ratować, bo wszelkie próby w tym kierunku – przynoszą jeszcze jedną śmierć, a chcesz i musisz żyć i walczyć dalej…
    Gdy, mając jeszcze w piersiach serce – patrzysz na skon współtowarzysza i w duszy konasz razem z nim i z nim zatracasz swą świadomość – czucie… a potem, gdy znowu wracasz do życia – to już nie jesteś tym, z przed chwili. Przeżyłeś lata w krótkim czasie i powróciłeś przerodzony, jakbyś przeszedł jakiś proces – rodząc się znowu w swoim ciele. I jeśli tak konałeś w sobie – na te tysiące godzin w piekle – chociażby tylko kilkadziesiąt razy… czyż po tym wszystkim możesz czuć się tak, jak gdybyś jeszcze żył wciąż na tej samej ziemi?
    Na ziemi słyszy się czasami – co prawda od tych, którzy sami zbyt dalecy byli od głębszych przeżyć – że, “tam podobno byli wszyscy źli” lub, ze “podobno ginęli jak barany”.
    Któż by się trudził robieniem jakichś różnic? Hurtem ocenić – jest przecie znacznie łatwiej. Dziś przecie takie tempo dnia – na rozważania nie ma czasu. Każdy ma “ważne sprawy”, w których się kręci dzień po dniu.
    Więc – potem czułem już potrzebę ujęcia szerzej niektórych myśli, opisu czynów niektórych ludzi, dla zostawienia chociaż takiego śladu po Nich – chociażby piórkiem na papierze – po ludziach, co tam zdawali egzamin najtrudniejszy – ze swej wartości istotnej człowieka … po których właściwie nie pozostało nic – bo garść popiołów rozwiały wiatry…

    Za: A. Mandrela, Katowice 2019, s.140.

11. Odpowiedz

    Serafińska

    17 października 2020 godz. 14:47

    KTO DZIŚ UPOMNI SIĘ O PAMIĘĆ MIEJSC PRZEZ GRADY KUL ROZDARTYCH?
    GDY KREW I POT SPŁUKAŁY DESZCZE, POPIÓŁ I KURZ ROZWIAŁY WIATRY?
    KTO DZIŚ UPOMNI SIĘ O PAMIĘĆ SYNÓW I CÓREK POLSKIEJ ZIEMI?
    GDY NA ICH KOŚCIACH TRAWA ROŚNIE, I NIKT NIE PŁACZE JUŻ ZA NIMI?

    MOŻE UPOMNĄ SIĘ O PAMIĘĆ KWIATY, POŻÓŁKŁE W OGNIU WALKI?
    ZIEMIA CO DO SNU ICH TULIŁA, CHOĆ W NIEJ NIE BYŁO CIEPŁA MATKI?
    MOŻE UPOMNI SIĘ O PAMIĘĆ KRZYŻ Z DREWNA ŚPIESZNIE WYCIOSANY?
    PTAK. CO SPŁOSZONY POMKNĄŁ NIEBEM, GDY SIĘ ROZLEGŁY PIERWSZE STRZAŁY?

12. Odpowiedz

    Serafińska

    17 października 2020 godz. 15:00

    
    TY IM NIE BUDUJ DZIŚ ZIMNYCH POMNIKÓW ZE STALI, WYBUDUJ IM POMNIK Z PRAWDY
    BO TOBIE ŻYCIE ODDALI, O NASZA POLSKO…

13. Odpowiedz

    Serafińska

    19 października 2020 godz. 09:21

    Przesyłam znowu raport do Warszawy przed pdch. 112[Stanisław Jaster], który z trzema kolegami zmontował wspaniałą ucieczkę z obozu. Byłem kiedyś dawno na filmie “Dziesięciu z Pawiaka”. Śmiem sądzić, że ucieczka czterech więźniów z Oświęcimia, najlepszym w obozie autem komendanta lagru, po przebraniu się w mundury oficerów SS, na tle warunków tego piekła, może być dla filmu kiedyś tematem naprawdę doskonałym.
    Główna wartownia (Hauptwache)prezentowała broń.
    Lagerfuhrer Hans Aumeier, śpiesząc konno z Buny na wieczorny apel, spotkał auto z oficerami w drodze. Salutował im grzecznie, dziwiąc się nieco, że szofer prowadzi wóz na stary przejazd kolejowy, już teraz zamknięty. Auto zawróciło jednak szybko i przejechało tor w innym miejscu.
    Zwalił to na wódkę i słabą pamięć kierowcy.
    Głowy mieli mocne – ucieczka się udała.
    Lagerfuhrer wrócił do Oświęcimia na sam apel, gdy wszyscy już stali w wyrównanych blokach. Tu się dopiero rozegrała scena. Zameldowano mu, że czterech brakuje na apelu, co gorsza – że pojechali autem komendanta. działo się to w baraku Blockfuherestuby. Aumeier się prawie wściekł, rwał włosy na głowie, krzyczał że ich przecież spotkał. Potem z rozpaczą cisnął czapkę na ziemię i … nagle na głos się roześmiał.

14. Odpowiedz

    Serafińska

    19 października 2020 godz. 09:24

    Powyższy cytat za: “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” w: Adam Cyra, “Rotmistrz Pilecki, ochotnik do Auschwitz”,Wydawnictwo RM, 2014, s. 333.

15. Odpowiedz

    Serafińska

    19 października 2020 godz. 09:28

16. Odpowiedz

    Serafińska

    19 października 2020 godz. 09:31

    https://dzieje.pl/aktualnosci/77-lat-temu-czterech-polskich-wiezniow-w-brawurowy-sposob-ucieklo-z-auschwitz

17. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    19 października 2020 godz. 10:54

    Mamy największych bohaterów XX wieku: Św. Maksymilian Kolbe, Rotmistrz Witold Pilecki oraz inni Święci i Niezłomni. Mamy Wszystko, aby zwyciężyć.

    Dorzucę jeszcze to:

    Biada społeczeństwu, którego obywatele nie rządzą się męstwem! Przestają być wtedy obywatelami, stają się zwykłymi niewolnikami.
    Jeżeli obywatel rezygnuje z cnoty męstwa, staje się niewolnikiem i wyrządza największą krzywdę sobie, swej ludzkiej osobowości, rodzinie, grupie zawodowej, narodowi, państwu, Kościołowi; chociaż byłby łatwo pozyskany dla lęku i bojaźni, dla chleba i względów ubocznych.

    Ks. Jerzy Popiełuszko

18. Odpowiedz

    JAM

    21 października 2020 godz. 08:41   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 10:54

    Mamy wielu Świętych by nas prowadzili
    Ale zły podpowiada by źli rządzili
    Tak trwa ta destrukcja Kraju ciepiącego
    Szantażem i przekupstwem wciąż dławionego
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

19. Odpowiedz

    Pokutujący Łotr

    23 października 2020 godz. 11:26   - w odpowiedzi do: JAM 08:41

    @ Czarna Limuzyna
    (przepraszam, omyłkowo wpisałem JAM jako adresata)

    Jest tak dlatego, że Polacy z natury swej są emocjonalni, a nie intelektualni. Dlatego tak łatwo wybaczają, bo łatwo zapominają cudze winy, gdy mija dana emocja a pojawia się następna, i dlatego tak łatwo nimi manipulować. Często ludzie inteligentni i cyniczni pokroju Bismarcka nazywali to z pogardą “tępotą”, ale tak nie jest. On nie był w stanie tego pojąć swym pruskim łbem, bo z powodu tej właśnie emocjonalności, zapisaliśmy też w historii karty niezrównanego z innymi narodami bohaterstwa i poświęcenia, w imię miłości Boga i Ojczyzny, a także miłości bliźniego.

    PiSiorskie chazary znają to w Polakach na wylot, dlatego tyle tych rogatywek nanieśli na swoich płaskich łbach, tyle świętokradczych Komunii św. przyjęli w swe dzioby (przed kamerami, koniecznie!) i inne urządzali, z Dudą na czele, teatrum dla ubogich. Obecne otępienie – nie mające równych w polskiej historii – jest nie tylko spowodowane tą właśnie emocjonalnością (gdy nad innymi, dominuje teraz manipulowana przez media emocja STRACHu) ale także trwającym już od lat truciem Polaków opryskami z samolotów metalami ciężkimi (wpływ na nowotwory) i ostatnio lekkimi, wpływającymi na neurony, czy truciznami w wodzie pitnej. Teraz doszła żywność zdeformowana GMO, plastikowe opakowania, zwłaszcza butelki, które już prawie całkiem wyparły szklane (wpływ na ociężałość, deformację cielesną zwłaszcza młodych – np. przedwczesne drugorzędne cechy płciowe u dziewcząt, niewieścienie budowy chłopców) oraz najnowsza rzecz i najniebezpieczniejsza: fale 5G.

    Taki zmasowany atak na umysły skończy się najpewniej zagładą narodu. Dlatego najważniejsze jest w tej chwili ogólnonarodowe nawrócenie i modlitwa o ratunek, bo sami rady już nie damy.

20. Odpowiedz

    JAM

    23 października 2020 godz. 15:37   - w odpowiedzi do: Pokutujący Łotr 11:26

    Choć to nie do mnie, to Modlitwy wspieram
    Polecam Różaniec w intencji Świata
    Co dzień w ten sposób do Boga docieram
    Prosząc Nawrócenie każdego brata
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

21. Odpowiedz

    Serafińska

    23 października 2020 godz. 15:44

    Więc mam opisać możliwie suche fakty, jak tego chcą moi koledzy. Mówiono: “Im więcej się pan będzie trzymał samych faktów, podając je bez komentarzy, tym będzie to wartościowsze”. Spróbuję więc… Lecz człowiek przecież nie był z drzewa – już nie mówię z kamienia (chociaż wydawało się, że i kamień nieraz musiałby się spocić). Czasami więc, wśród podawanych faktów będę jednak wstawiał myśl wyrażającą to, co się czuło. Nie wiem, czy koniecznie ma to obniżać wartość napisanego. Nie było się z kamienia – często mu zazdrościłem – miało się jeszcze ciągle bijące, czasem w gardle, serce, kołaczącą się gdzieś… chyba w głowie – myśl, czasami łapałem ją z trudem… o nich – dorzucając od czasu do czasu parę odczuć – sądzę, że dopiero się odda obraz prawdziwy.

    19 września 1940 roku – druga łapanka w Warszawie. Jeszcze żyje kilku ludzi, którzy widzieli, jak o godzinie szóstej rano poszedłem sam i na rogu alei Wojska [Polskiego]i Felińskiego stanąłem w piątki ustawiane przez esesmanów z łapanych mężczyzn. Potem załadowano nas na placu Wilsona do aut ciężarowych i zawieziono do koszar Szwoleżerów. Po spisaniu danych personalnych w zorganizowanym tam prowizorycznie biurze i odebraniu ostrych przedmiotów (pod groźbą zastrzelenia, jeśli się potem u kogo badaj żyletka znajdzie)wprowadzono nas na ujeżdżalnię, gdzie pozostawaliśmy 19 i 20 września.

    W ciągu tych paru dni niektórzy zdążyli już zapoznać się z pałką gumową spadającą im na głowy. Mieściło się to jednak w ramach mniej więcej możliwych do przyjęcia dla ludzi przyzwyczajonych do tego rodzaju sposobów utrzymywania porządku przez stróżów porządku. W tym czasie niektóre rodziny wykupywały najbliższych, płacąc ogromne sumy esesmanom. W nocy spaliśmy pokotem na ziemi. Ujeżdżalnię oświetlał ogromny reflektor stojący przy wejściu. Po czterech stronach stali esesmani z bronią maszynową.

    Było nas tysiąc osiemset kilkudziesięciu. Mnie najbardziej denerwowała bierność masy Polaków. Wszyscy złapani nasiąkli już psychozą tłumu, która wtedy wyrażała się w tym, że w całości upodobniliśmy się do stada biernych baranów.

    Nęciła mnie myśl prosta: wzburzyć umysły, poderwać do czynu tę masę. Współtowarzyszowi memu – Szpakowskiemu Sławkowi (wiem, że żył do czasu Powstania w Warszawie) – proponowałem nawet wspólną akcje w nocy: opanowanie tłumu, napad na posterunki, przy czym miałem, przechodząc do ubikacji, “zawadzić” o reflektor i zniszczyć go. Lecz ja przecież w innym celu znalazłem się w tym środowisku, a to byłoby pójściem na rzecz znacznie mniejszą… On w ogóle uważał to za pomysł z dziedziny fantazji.

    21 września rano wsadzono nas do aut ciężarowych i w towarzystwie eskortujących motocykli z bronią maszynową, odwieziono na Dworzec Zachodni i załadowano do wagonów towarowych. W wagonach tych przedtem widocznie musieli wieźć wapno, gdyż cała podłoga była nim wysypana. Wagony zamknięto. Wieziono dzień cały. Pić ani jeść nie dali. Zresztą jeść nikt nie chciał. Mieliśmy, wydany dnia poprzedniego, chleb którego jeszcze wtedy ani jeść ani cenić nie umieliśmy. Chciało się nam tylko bardzo pić. Wapno pod wpływem wstrząsów rozdrabniało się w pył. Unosiło się w powietrzu, drażniło nozdrza i gardło. Pić nie dali. Przez szczeliny desek, którymi zabite były okna, widzieliśmy, że wiozą nas gdzieś na Częstochowę. Około dziesiątej wieczór (godzina dwudziesta druga) pociąg się zatrzymał w jakimś miejscu i dalej już nie jechał. Słychać było krzyki, wrzask, otwieranie wagonów, ujadanie psów.

    To miejsce we wspomnieniach moich nazwałbym momentem, w którym kończyłem ze wszystkim, co było dotychczas na ziemi, i zacząłem coś, co było chyba gdzieś poza nią. Nie jest to silenie się na jakieś dziwne słowa, określenia. Przeciwnie – uważam, że na żadne słówko ładnie brzmiące, a nie istotne, wysilać się nie potrzebuję. Tak było. W głowy nasze uderzały nie tylko kolby esesmanów – uderzało coś więcej. Brutalnie kopnięto we wszystkie nasze dotychczasowe pojęcia, do których myśmy się na ziemi przyzwyczaili (do jakiegoś porządku rzeczy – prawa). To wszystko wzięło w łeb. Usiłowano uderzyć możliwie radykalnie. Złamać nas psychicznie jak najszybciej.

    Zgiełk i jazgot głosów zbliżał się stopniowo. Nareszcie gwałtownie otwarto drzwi naszego wagonu. Oślepiły nas reflektory skierowane we wnętrze.
    – Heraus! Rrraus! Rrraus![Wychodzić!] – padły wrzaski, a kolby esesmanów spadały na ramiona, plecy i głowy kolegów.
    Należało szybko znaleźć się na zewnątrz. skoczyłem i wyjątkowo nie dostałem kolbą; stając w piątki, trafiłem w środek kolumny. Większa zgraja esesmanów biła, kopała i robiła niesamowity wrzask:” Zu funfe!”[Piątkami!]. Na stojących na skrzydłach piątek rzucały się psy podjudzane przez żołdaków. Oślepieni reflektorami, pchani, bici, kopani, szczuci psami, raptownie znaleźliśmy się w warunkach, w jakich wątpię, by ktoś z nas był kiedykolwiek. Słabsi byli oszołomieni do tego stopnia, ze naprawdę tworzyli bezmyślną grupę.

    Pędzono nas przed siebie, ku większej ilości skupionych świateł. W drodze kazano jednemu z nas biec do słupa w bok od drogi i zaraz w ślad za nim puszczono serię z peeemu. Zabito. Wyciągnięto z szeregu dziesięciu przygodnych kolegów i zastrzelono w marszu z pistoletów w ramach “odpowiedzialności solidarnej” za “ucieczkę”, którą zaaranżowali sami esesmani.Wszystkich jedenastu ciągnięto na rzemieniach uwiązanych do jednej nogi. Drażniono psy skrwawionymi trupami i szczuto je na nich. Wszystko to czyniono przy akompaniamencie śmiechu i kpin.

    Zbliżaliśmy się do bramy, umieszczonej w ogrodzeniu z drutów, na której widniał napis: “Arbeit macht frei” [Praca czyni wolnym]. Później dopiero nauczyliśmy się go dobrze rozumieć. Za ogrodzeniem, rzędami ustawione były murowane budynki, wśród których widniał rozległy plac. Stojąc wśród szpaleru esesmanów, przed samą bramą, doznaliśmy na moment większego spokoju. Odpędzono psy, kazano nam wyrównać piątki. Tutaj liczono nas skrupulatnie – na końcu doliczając ciągnione trupy. Wysoki, wtedy jeszcze pojedynczy płot z drutu kolczastego i brama pełna esesmanów nasunęły mi mimowolnie czytany kiedyś aforyzm chiński: “Wchodząc, pomyśl o odwrocie, a wychodzić będziesz cało…”. Uśmiech ironiczny zrodził się gdzieś we mnie i przygasł… na co to tutaj się przyda…

    Rotmistrz Witold Pilecki, “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, w: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki, ochotnik do Auschwitz”, dz. cyt., s. 247-249.

22. Odpowiedz

    Serafińska

    23 października 2020 godz. 15:52

    
    JUŻ ŁOMOCZĄ W DRZWI MIESZKAŃ, DUDNIĄ KROKI NA SCHODACH, ALE ON NIE UCIEKA…

23. Odpowiedz

    Serafińska

    23 października 2020 godz. 21:55

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” CD…

    Za drutami, na wielkim placu, uderzył nas inny widok. W nieco fantastycznym, pełzającym po nas ze wszystkich stron świetle reflektorów, widoczni byli jacyś niby-ludzie. Z zachowania podobni raczej do dzikich zwierząt (bezwzględnie obrażam tu zwierzęta – nie ma jeszcze w naszym języku określenia na takie stwory). W dziwnych ubraniach w pasy, jakie się widziało na filmach o Sing-Sing, z orderami na kolorowych wstążkach (tak mi się wtedy w migającym świetle wydawało), z drągami w ręku, rzucili się z dzikim śmiechem na pojedynczych naszych kolegów. Bijąc ich po głowach, kopiąc leżących już na ziemi w nerki i inne czułe miejsca, wskakując butami na klatkę piersiową, brzuch – zadawali śmierć z niesamowitym jakimś chichotem.

    “Ach! Więc zamknęli nas w zakładzie dla obłąkanych!… – przemknęła mi myśl. – Co za podłość! – rozumowałem jeszcze kategoriami ziemi. – Ludzie z łapanki – a więc nawet w pojęciu Niemców nie obciążeni żadną winą wobec Trzeciej Rzeszy. W głowie zaświeciły mi ogniem słowa Janka W., wyrzeczone do mnie po pierwszej łapance (sierpień) w Warszawie: “Ot, widzisz, nie skorzystałeś z tak dobrej okazji. Ludziom złapanym na ulicy nie zarzucą żadnej sprawy politycznej. W ten sposób najbezpieczniej można dostać się do obozu”. Jakże naiwnie, hen, tam w Warszawie, podchodziliśmy do sprawy Polaków wywożonych do obozów. Tu nie potrzeba było mieć żadnej sprawy politycznej,żeby zginąć. Zabijano pierwszego lepszego z brzegu. Zaczynało się od pytania zadanego przez pasiastego człowieka z drągiem: “Was bist du von Zivil?” [Kim jesteś z zawodu?]. Odpowiedź: ksiądz, sędzia, adwokat wówczas powodowała bicie i śmierć.

    Przede mną w piątce stał jakiś kolega, który na to pytanie, rzucone mu z równoczesnym ujęciem go garścią za ubranie pod gardłem – odpowiedział: “Richter” [Sędzia]. Fatalny pomysł! Po chwili leżał na ziemi bity i kopany.

    Więc wykańczano specjalnie inteligencję. Po tym spostrzeżeniu zmieniłem nieco zdanie. To nie obłąkańcy, to jakieś potworne narzędzie, do wymordowania Polaków rozpoczynające swe dzieło od inteligencji.

    s. 249-250

24. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    24 października 2020 godz. 09:09   - w odpowiedzi do: Pokutujący Łotr 11:26

    Wiem, że Polacy są emocjonalnym narodem, lecz to nie wyklucza używania rozumu. W Panu Wołodyjowskim Chorąży orszański Kmicic też był raptus, a mimmo to doszedł potem do ładu wewnętrznego i nie rezygnując z temperamentu bił właściwego wroga :-)

    Przy okazji:
    Jeden ze zwolenników spiskowej teorii o istniejącej pandemii, prezydent belwederski Duda ma koronawirusa. Niestety, nie podano jaki to koronawirus, a więc nie wiadomo, czy jest to SARS CoV2, czy jakiś inny, „niegroźny”.

25. Odpowiedz

    BiałyKabriolet

    24 października 2020 godz. 12:09   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 09:09

    są emocjonalnym narodem, lecz to nie wyklucza używania rozumu

    No, właśnie chyba wyklucza. :)) Stąd powodzenie tych wszystkich wrzutek typu: leć do Bergamo, idź do DPSu itd.

    Uważam opis p. Pokutującego za bardzo trafny. Tylko te opryski niepotrzebne…

26. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    24 października 2020 godz. 14:10   - w odpowiedzi do: BiałyKabriolet 12:09

    No, właśnie chyba wyklucza…

    Wszystko zależy od tego ile nam tego narodu wystarczy, ile wystarczy Polaków do odzyskania okupowanej Ojczyzny. Ci, których porywają emocje, lecz potrafią się kierować równocześnie Wiarą i rozumem są elitą. Wystarczyłoby moim zdaniem 20-30% (na poziomie podstawowym)

27. Odpowiedz

    JAM

    24 października 2020 godz. 16:25   - w odpowiedzi do: Serafińska 21:55

    Zmieniają się przy korytkach cudaki
    A brak Filmu o Bohaterach takich
    PS.
    Dziękuję za wstawiane fragmenty
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

28. Odpowiedz

    pokutujący łotr

    24 października 2020 godz. 18:46   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 14:10

    Oceniam,że przy obecnym tempie odbierania Polakom rozumu a zarazem wprowadzania ich w stan otępienia, wyłączającego pozytywne emocje poza strachem – narodu świadomego, zdolnego do kierowania wektorami własnej tożsamości pozostanie nam jakieś 10% Według miar Bożych, wystarczy 1 ocalały biskup dla odbudowy całego Kościoła. Jak to będzie z Polakami?? – nie wiem.

29. Odpowiedz

    Serafińska

    25 października 2020 godz. 16:17

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Pić chciało się okropnie. Przywieziono właśnie kotły z jakimś napojem. Ci sami zabijający nas obnosili kubki z napojem wśród naszych szeregów, pytając:”Was bist du von Ziwil?” [Kim jesteś z zawodu?]. Dostawaliśmy upragniony, bo mokry – napój, wymieniając zawód jakiegoś robotnika lub rzemieślnika. A ci niby-ludzie, bijąc nas i kopiąc, wykrzykiwali: “Hier ist KL Auschwitz – mein lieber Mann!” [Tu jest obóz koncentracyjny – mój drogi!]

    Pytaliśmy siebie nawzajem, co by to miało znaczyć? Niektórzy wiedzieli, że to Oświęcim, lecz dla nas była to tylko nazwa jednego z polskich miasteczek – potworna opinia o tym obozie nie zdążyła jeszcze przeniknąć do Warszawy, nie była też znana w świecie. Nieco później dopiero jedno to słowo mroziło krew w żyłach ludziom na wolności, spędzało sen z powiek więźniów Pawiaka, Monteluppich, Wiśnicza, Lublina. Jeden z kolegów objaśnił nam, że jesteśmy w koszarach 5 DAK [Obóz macierzysty w Oświęcimiu (KL Auschwitz I)został utworzony na terenie byłych polskich koszar wojskowych położonych w rozwidleniu rzek Wisły i Soły (w dzielnicy Zasole), w których przed drugą wojną światową stacjonowali między innymi żołnierze 5 Dywizjonu Artylerii Konnej. Przyp. A. Cyra]- tuż koło miasteczka Oświęcim.

    Dowiedzieliśmy się, że jesteśmy “zugangiem” bandytów polskich, którzy rzucali się na spokojną ludność niemiecką, a których za to spotkała tu odpowiednia kara. “Zugangiem” nazywano wszystko, co do obozu przyszło, każdy nowy transport.

    Tymczasem sprawdzano obecność, wykrzykując nazwiska podane przez nas w Warszawie, na które trzeba było szybko i głośno odpowiedzieć: “Hier!” [Tutaj!].
    Przy tym było wiele powodów do szykan i bicia. Po sprawdzeniu setkami odsyłano nas do szumnie zwanej “kąpiel”. Tak przyjmowano transporty ludzi łapanych na ulicach Warszawy niby to na pracę do Niemiec, tak przyjmowano każdy transport w pierwszych miesiącach po założeniu obozu w Oświęcimiu (14 czerwca 1940 roku) [14 czerwca 1940 roku przywieziono do KL Auschwitz pierwszy transport polskich więźniów politycznych z więzienia w Tarnowie (siedemset dwadzieścia osiem osób)przyp. A.Cyra].

    Z ciemności, gdzieś z góry (znad kuchni), odezwał się kat Seidler [Fritz Seidler – zastępca kierownika obozu od listopada 1940 roku do marca 1942 roku, potem przeniesiony do KL Mauthausen. Szczególnie znęcał się nad więźniami]: “Niech nikt z was nie sądzi, że kiedykolwiek wyjdzie stąd żywy… Porcja jest tak obliczona, że żyć tu będziecie sześć tygodni; kto będzie żył dłużej… znaczy, że kradnie. Kto kradnie, znajdzie się w SK [Strafkompanie (SK) – kompania karna], gdzie żyje się krótko!”.

    Przełożył to na polski Baworowski [Władysław Baworowski (nr 863) – tłumacz, zginął w KL Auschwitz 1 czerwca 1942 roku] – tłumacz obozowy. Chodziło o jak najszybsze złamanie psychiczne.

    W przywiezione na plac taczki ro rolwagę [Rolwaga – platforma, wóz] złożyliśmy cały chleb, jaki posiadaliśmy. Nikt wtedy go nie żałował – nikt nie myślał o jedzeniu. Jakże często potem, na samo wspomnienie tego momentu, ślinka ciekła i diabli brali. Kilka taczek i rolwaga pełna chleba! – jaka szkoda, ze nie można najeść się na zapas…

    Razem z setką innych znalazłem się wreszcie pod łaźnią (Baderaum, blok nr 18, numeracja stara). Tu oddaliśmy wszystko do dużych worków, do których przywiązano odpowiednie numery. Tu ostrzyżono nam włosy na głowie i ciele, skropiono trochę prawie zimna wodą. Tu wybito mi pierwsze dwa zęby – za to, że numer ewidencyjny napisany na tabliczce niosłem w ręku, a nie w zębach, jak właśnie tego w tym dniu chciał łazienny (Bademeister). Dostałem w szczękę ciężkim drągiem. Wyplułem dwa zęby. Pociekło krwi trochę…

    Od tej chwili staliśmy się tylko numerami. Urzędowa nazwa brzmiała: Schutzhaftling [Więzień osadzony ochronnie]kr…xy… Ja miałem numer 4859. Dwie trzynastki (ze środkowych i skrajnych cyfr), utwierdzały kolegów w przekonaniu, że zginę; mnie – cieszyły.<strong

    str. 250-251.

30. Odpowiedz

    Serafińska

    25 października 2020 godz. 16:23   - w odpowiedzi do: JAM 16:25

    Zrobią film, jak umrą dzieci Rotmistrza i powiedzą, że był żydem, a nie Polakiem. Na to czekają, tak jak czekali, aż wymrą więźniowie obozu, by przerobić Polskie ofiary na żydowskie.

    P.S. Nie ma za co. Będę publikować, jak trzeba to cały raport, w odcinkach.Skoro żmijo-komusza władza nie chciała, by Polskie dzieci, go czytały jako lekturę obowiązkową. Wiadomo czemu, się na to nie zgodzili. Polskie dzieci mają mieć wmówione, że Polacy byli oprawcami, a nie ofiarami i bohaterami.

31. Odpowiedz

    JAM

    25 października 2020 godz. 17:50

    Załóż oddzielny temat i wstawiaj odcinki
    By można wracać lub przekazywać te linki
    Może teraz zmieni, wnioskując z zapowiedzi
    Chyba że w nich wszystkich już sam lucyfer siedzi
    Dziękuję i Pozdrawiam
    Szczęść Boże

32. Odpowiedz

    Serafińska

    25 października 2020 godz. 20:36

    Nie mam takiej możliwości.

33. Odpowiedz

    JAM

    25 października 2020 godz. 20:52

    Czy nie możesz założyć konta?
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

34. Odpowiedz

    Serafińska

    25 października 2020 godz. 21:38

    To jest odpowiednie miejsce dla “Raportu” Rotmistrza. Lepszego nie będzie.

35. Odpowiedz

    JAM

    26 października 2020 godz. 09:59   - w odpowiedzi do: Serafińska 21:38

    Myślę że nowy temat o Raporcie
    Zwiększył by poczytalność poprzez krocie
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

36. Odpowiedz

    Serafińska

    26 października 2020 godz. 11:25

    Być może, ale ja chcę zwrócić uwagę na problem zacierania dowodów zbrodni na Polakach, które ma teraz miejsce. Pan Bogumił, to Druh Rotmistrza, który teraz w imieniu wszystkich więźniów, tak jak On pisząc Raport wtedy, dziś staje w obronie Polskiej Ziemi Świętej pisząc list.

37. Odpowiedz

    Serafińska

    26 października 2020 godz. 11:26

    W obronie Świętej Pamięci i Prawdy.

38. Odpowiedz

    Alina

    28 października 2020 godz. 23:22

    https://niepoprawni.pl/blog/rafal-brzeski/rosja-ekosystem-klamstwa
    a komentarze dopełniają tekst

39. Odpowiedz

    Serafińska

    30 października 2020 godz. 10:01

    “Raport Rotmistrza Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Dano nam ubranie, drelichy w biało-niebieskie pasy, takie same jak te, co nas tak bardzo raziły w nocy. Był już ranek (22 września 1945 roku)(. Teraz szerag rzeczy straciło swój wygląd fantastyczny z nocy. Niby-ludzie mieli na lewym ramieniu żółte opaski z czarnym na nich napisem CAPO. Zamiast barwnych wstążek z medalami, jak mi się w nocy w pełzających światełkach wydawało,mieli na piersiach z lewej strony kolorowy trójkąt “winkie” – pd nim, jak pod wstążką, mały czarny numer wypisany na białej łątce.

    “Winkle” były w pięciu kolorach. Przestępcy polityczni nosili czerwony, kryminaliści – zielony, gardzący pracą w Trzeciej Rzeszy – czarny, badacze Pisma świętego – fioletowy, a homoseksualiści – różowy.My wszyscy Polacy złapani na ulicy w Warszawie, niby na roboty do Niemiec, dostaliśmy winkle czerwone. Jako przestępcy polityczni. Przyznam się, że ze wszystkich kolorów ten odpowiadał mi najbardziej.

    Przebranych w drelichy – pasiaki, bez czapek i skarpetek (skarpetki dostałem 8 grudnia, a czapkę – 15), w spadających z nóg drewniakach, wyprowadzono nas na plac zwany apelowym, i podzielono na połowę. Jedni poszli na blok nr 10, drudzy (my), na blok nr 17 na piętro. Tak na parterze, jak i na piętrze poszczególnych bloków, umieszczeni byli więźniowie (Haftlinge). Mieli oni odrębną gospodarkę i obsadę administracyjną, tworząc samodzielny “blok”. Dla odróżnienia – wszystkie bloki na piętrze miały do numeru dodaną literę “a”.

    Oddano wiec na blok 17a, w ręce blokowego “Alojza” [Alois Staller],zwanego “krwawym Alojzem”. Był to Niemiec – komunista z czerwonym winklem – zwyrodnialec siedzący w obozach około sześciu lat. Bił, katował, znęcał się, uśmiercając codziennie kilka osób. Lubował się w porządku i dyscyplinie wojskowej, wyrównywał szeregi na placu, bijąc drągiem. “Blok” nasz ustawiony na placu w dziesięć szeregów, równany przez przebiegającego miedzy szeregami z wielkim drągiem Alojza, mógł być w przyszłości wzorcem wyrównania.

    Teraz, rano, przebiegał miedzy szeregami po raz pierwszy. Tworzył z nas – zugangów – nowy blok. szukał wśród nieznajomych ludzi nadających się do utrzymania porządku na bloku. Los chciał, że wybrał mnie, Karola Świętorzeckiego (oficer rezerwy 13 Pułku Ułanów), Witolda Różyckiego (nie Rózycki o smutnej opinii[Adam Różycki (nr 1020) – pełnił funkcję kapo między innymi w kompanii wychowawczej (Erziechungskompanie), morderca wielu więźniów, los nieznany]; ten był porządny chłop, z ul. Władysława z Warszawy)i paru innych. Szybko wprowadził nas na blok, na piętro, kazał ustawić się rzędem pod ścianą, zrobić w tył zwrot i nachylić się. “Wlał” drągiem z całej siły każdemu z nas po pięć uderzeń, w miejsce na ten cel podobno przeznaczone. Trzeba było mocno zęby zacisnąć, by się nie wydarł żaden jęk… Egzamin wypadł – zdaje mi się – dobrze. “Żebyście wiedzieli jak to smakuje, i żebyście w ten sposób kijem machali, dbając o czystość i porządek na bloku”.

    Tak stałem się sztubowym (Stubendienst)[Więzień odpowiedzialny za porządek sztuby (izby) w bloku], lecz nie na długo. Chociaż na bloku utrzymywaliśmy wzorowy porządek i czystość, Alojzowi nie odpowiadały metody, jakimi usiłowaliśmy to osiągnąć. Uprzedzał nas parokrotnie sam i przez “Kazika” (zaufany Alojza), a gdy nie pomogło, wściekł się i wyrzucił nas kilku na obóz, na trzy dni, mówiąc:”Żebyście spróbowali, jak to smakuje praca na lagrze i ocenili lepiej dach i spokój, jaki macie na bloku”. Widziałem, ze codziennie wraca z pracy mniej ludzi – wiedziałem, że wykańczano ich przy tej lub innej robocie. lecz teraz dopiero na własnej skórze miałem się przekonać, jak układał się dzień pracy dla zwykłego haftlinga na lagrze. A pracować musieli wszyscy.Na bloku mogli zostać tylko sztubowi.

    Spaliśmy wszyscy pokotem na podłodze na rozesłanych siennikach. Łóżek w pierwszym okresie nie mieliśmy wcale.Dzień dla wszystkich zaczynał się gongiem, latem o czwartej dwadzieścia, w zimie o trzeciej dwadzieścia. NA dźwięk ten, który nieubłaganym jakimś odzywał się nakazem – zrywało się na nogi. Szybko składało się koc, wyrównując dokładnie brzegi. Siennik należało zanieść w jeden koniec sali, gdzie go chwytali “siennikowi” celem ułożenia w pryzmę. Koc przy wyjściu z sali oddawało się “kocowemu”. Ubierać się kończyło już na korytarzu. Wszystko w biegu – bo “Krwawy Alojz” z okrzykiem: “Fenster auf” [Otwierać okna!] wpadał z kijem do sali, no i trzeba się było śpieszyć, by zająć kolejkę w długim szeregu przed ubikacją.W pierwszym okresie nie mieliśmy ubikacji na blokach. Biegło się rano do kilku latryn, gdzie stały długie bardzo ogonki, czasami od stu do dwustu osób. Miejsc było mało. Wewnątrz stał kapo z drągiem i liczył do pięciu – kto się opóźniał ze wstaniem, tego walił drągiem po głowie. Niejeden haftling wpadł do dołu. Z latryn biegło się pod pompy, których było parę na placu łaźni (Waschraum) – w pierwszym okresie nie było ich na blokach. Pod paru pompami kilka tysięcy ludzi musiało się umyć. MA się rozumieć, było to niemożliwe. Przebijano sie siłą do pompy, łapano trochę wody w menażkę. Nogi jednak na wieczór musiały być czyste. Blokowi, robiąc wieczorem obchód sal, gdy “sztubowy” składał raport ze stanu (liczby) leżących na siennikach haftlibgów, sprawdzali czystość nóg, które musiały być wystawione spod koców w górę. Tak by widoczna była “podeszwa”. Jeśli noga była niedostatecznie czysta lub za takową blokowy chciał ja uważać, bito delikwenta na stołku. Otrzymywał od dziesięciu do dwudziestu razów kijem.

    Był to jeden ze sposobów wykańczania nas, uskuteczniany pod płaszczykiem higieny. tak jak wykańczaniem organizmu było niszczenie organizmu w latrynach przez czynności w tempie i wykonywane na rozkaz, jak szarpiący nerwy rwetes przy pompach, jak też wieczny pośpiech i Laufschritt [Bieg], stosowany wszędzie w pierwszym okresie lagru.

    Od pompy biegli wszyscy na bok po tak zwaną kawę lub herbatę. Ciecz przynoszona w kotłach na salę była wprawdzie gorąca, lecz napoje te imitowała nieudolnie. Cukru zwykły,szary haftling nie widział wcale. Zauważyłem, że niektórzy z kolegów siedzących tu od paru miesięcy mają obrzęknięte twarze i nogi. Pytani przeze mnie medycy oświadczyli, że powodem jest nadmiar płynów. Nawalają nerki lub serce – ogromny wysiłek organizmu przy pracy fizycznej przy jednoczesnym spożywaniu prawie wszystkiego w płynach: kawa, herbata. “awo” [Rodzaj biało-żółtawej zupy o słodkawym smaku, mało kalorycznej, sprzedawanej w kantynie obozowej] i zupa!Postanowiłem wyrzec się płynów nieprzynoszących korzyści, pozostając jedynie przy “awo” i zupach.

    W ogóle należało panować nad zachciankami. Niektórzy ze względu na zimno nie chcieli zrezygnować z gorących płynów. gorzej jeszcze było z paleniem, gdyż w pierwszym okresie pobytu w obozie haftling nie miał pieniędzy, bo nie tak od razu pozwalano mu napisać list. Na to czekał długo, a zanim nadeszła odpowiedź, upływało około trzech miesięcy. Kto nie mógł się opanować i zamieniał chleb na papierosy, ten już “kopał sobie grób”. Znałem takich wielu – wszyscy się wykończyli.

    Cytat za: A.Cyra. “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.251-253.

40. Odpowiedz

    JAM

    30 października 2020 godz. 18:22

    Nałóg to bardzo trudne doświadczenie
    Znam je ale sposobem je zwalczyłem
    Potrzebne jest mocne postanowienie
    Także w głowie sobie to ułożyłem
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże
    PS.
    Czekam na następny odcinek

41. Odpowiedz

    Serafińska

    30 października 2020 godz. 18:22

    
    ZA MĄ POLSKĘ RUSZĘ W ŚRODEK OGNIA!
    A JEJ WROGOM RZUCĘ SIĘ DO GARDŁA!

    O TWOJĄ ŁASKĘ BŁAGAM POKORNIE,
    ABYM NIE DOZNAŁ NIGDY ZWĄTPIENIA.

42. Odpowiedz

    JAM

    31 października 2020 godz. 08:52   - w odpowiedzi do: Serafińska 18:22

    Dla wielu ciężko klęknąć przed Jezusem
    A do ławki przemieszczają się susem
    Bez skupienia na Synu Bożym danym
    Na Krzyżu za wszystkich zamordowanym
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

43. Odpowiedz

    Serafińska

    31 października 2020 godz. 20:30

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Grobów nie było. Wszystkie trupy spalano w nowo wybudowanym krematorium.

    Więc po gorącą lurę nie śpieszyłem, inni przepychali się, dając i tu powód do bicia ich i kopania.

    Jeśli haftling z obrzękniętymi nogami dorwał się potem do lepszej pracy i wyżywienia – wracał do sił, obrzęk mijał, lecz na nogach tworzyły się ropiejące wrzody, wydzielające cuchnącą ciecz, a czasami flegmonę, którą widziałem tu po raz pierwszy. Unikając płynów uchroniłem się od tego szczęśliwie.

    Nie wszyscy zdążyli pobrać gorącej lury, jak sztubowy kijem opróżniał salę, która przed apelem musiała być sprzątnięta. Sienniki i koce były ułożone według mody, która panowała w tym bloku, a bloki konkurowały między sobą w układaniu tej naszej “pościeli”. Teraz jeszcze musiała być zmyta podłoga.

    Gong na apel poranny uderzał o godzinie piątej czterdzieści pięć. O szóstej trzeba już było stać w wyrównanych szeregach (każdy blok ustawiał się w dziesięć szeregów, co ułatwiało liczenie). Na apelu musieli być wszyscy. Jeśli zdarzały się wypadki, że kogoś brakowało – nie dlatego, ze uciekł, ale na przykład jakiś nowicjusz naiwnie się schował lub wprost zaspał – i apel się nie zgadzał ze stanem liczbowym lagru, szukano, znajdowano, wyciągano na plac i prawie zawsze zabijano publicznie. Czasami nieobecny był haftling, który powiesił się na strychu lub właśnie w czasie apelu “szedł na druty”. Wtedy rozlegały się strzały wartownika na wieżyczce i więzień padał przeszyty kulami. “Na druty” szło się przeważnie rano – przed nowym dniem męki. Przed nocą, będącą kilkugodzinną przerwą w udręczeniach, zdarzało się to rzadziej. Był oficjalny rozkaz zabraniający przeszkadzania kolegom w odbieraniu sobie życia. Złapany na takim “występku” szedł za karę do bunkra.

    Wszystkie władze wewnątrz lagru rekrutowały się wyłącznie z więźniów. Początkowo Niemców, później zaczęły windować się na te stanowiska i inne narodowości. Blokowy (czerwona opaska z białym napisem “Blockaltester” na prawym ramieniu)wykańczał więźnia rygorem i kijem w blokach. Był odpowiedzialny za blok, lecz nie miał nic wspólnego z pracą haftlinga. Natomiast kapo praca i kijem wykańczał więźnia w komandzie (odział pracy) i był odpowiedzialny za pracę danego komanda.

    Największą władzą w lagrze był starszy obozu (Lageraltester). Z początku byli tacy dwaj: “Bruno” i “Leo” – więźniowie. Dwa dranie, przed którymi każdy trząsł się ze strachu. Mordujący na oczach wszystkich, czasem jednym uderzeniem kija lub pięści. Prawdziwe nazwisko pierwszego – Bronisław Brodniewicz [Bruno Brodniewicz (nr1) – kryminalista niemiecki, znał słabo język polski, wyjątkowo okrutny. Podobno zginął po wyzwoleniu Bergen-Belsen, oddany pod sąd koleżeński. Zob.: S. Kłodziński, “Rola kryminalistów…”, s.123; przyp. A. Cyra], drugiego – Leon Wieczorek [Leo Wietschorek (nr 30) – kryminalista niemiecki, znał język polski. Był zastępcą Brodniewitscha. W obozie zachorował na dur wysypkowy i zmarł 3 lipca 1942 roku. Tamże s. 125]. Dwóch eks- Polaków na służbie niemieckiej… Ubrani inaczej niż wszyscy, w długich butach, granatowych spodniach, kurtkach i beretach, na lewym ramieniu mieli czarną opaskę z białym napisem. Stanowili ciemną parę, często chodząc razem.

    Jednak wszystkie te władze wewnątrz obozu, rekrutujące się z “ludzi za drutami”, proch zamiatały przed każdym esesmanem, na jego pytanie odpowiadały dopiero po zdjęciu czapki, stojąc na baczność. Jakże bardzo niczym był sam szary haftling… Władze z nadludzi w mundurach żołnierskich, esesmani mieszkali na zewnątrz drutów, w koszarach i miasteczku.

    Wracam do porządku dnia w obozie.

    Apel. Staliśmy wyrównani kijem w szeregach prostych jak ściana (zresztą tęskniłem do dobrze wyrównanych szeregów polskich od czasu wojny 1939 roku). Naprzeciw nas makabryczny obraz: szeregi bloku nr 13 (stara numeracja) – SK. Wyrównywał je blokowy nazwiskiem Krankenmann [Ernst Krankenmann (nr 3210) – kryminalista niemiecki, przywieziony z KL Sachsenhausen 29 sierpnia 1940 roku. Dołączony przez władze obozowe do transportu przeznaczonego na zagazowanie w Sonnenstein, został powieszony w wagonie kolejowym 28 lipca 1941 roku przez więźniów. Zob.:A. Siciński, “Z psychopatologii więźniów funkcyjnych”, “Przegląd Lekarski” 1974 nr 1, s. 126-130; przyp. A.C.], stosując radykalny środek – wprost nożem. Do SK w tamtym okresie szli wszyscy Żydzi, księża i niektórzy Polacy za sprawy dowiedzione. Krankenmann miał obowiązek wykańczać możliwie prędko przydzielanych mu prawie codziennie haftlingów; ten “obowiązek” odpowiadał charakterowi tego człowieka. Jeśli się ktoś nieopatrznie wysunął parę centymetrów w przód, to Krankenmann wbijał mu noszony w prawym rękawie nóż. Ten zaś, kto przez zbytnią ostrożność cofnął się trochę za wiele do tyłu, otrzymywał od przebiegającego kata cios nożem w nerki. Widok padającego człowieka, kopiącego nogami piasek czy wydającego jęki, rozwścieczał Krankenmanna. Wskakiwał wtedy nogami na klatkę piersiową, kopał w nerki, w narzady płciowe, wykańczał jak najprędzej – zmuszał do milczenia. Nas widok ten przenikał jakby prądem.

    Wtedy, wśród stojących ramię przy ramieniu Polaków, czuło się jedną myśl – zjednoczeni byliśmy wściekłością, chęcią odwetu. Czułem się teraz w środowisku doskonale nadającym się do rozpoczęcia pracy i odkryłem w sobie namiastkę radości… Za chwilę przeraziłem się, czy jestem przy zdrowych zmysłach – tu radość to chyba nie jest normalne… A jednak poczułem radość – przede wszystkim z tego powodu, że chcę zacząć pracę, a więc się nie załamałem. Był to moment zasadniczego zwrotu w mojej psychice. Gdybym był chory, powiedziałbym, ze kryzys szczęśliwie minął.

    Na razie jednak trzeba było z wielkim wysiłkiem walczyć o utrzymanie się przy życiu.

    W: A.Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 254-255.

44. Odpowiedz

    JAM

    1 listopada 2020 godz. 09:41   - w odpowiedzi do: Serafińska 20:30

    Brak Wiary tak degeneruje “ludzi”
    Bo wtedy narzędzie diabła się budzi
    Biedni ci ludzie którzy Wiarę tracą
    W najnikczemniejsze czyny się bogacą
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

45. Odpowiedz

    Serafińska

    1 listopada 2020 godz. 09:42

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Gong po apelu oznaczał: “Arbeitskommando formieren!” [Uformować drużyny robocze!]. Na to hasło wszyscy rzucali się do komand – oddziałów pracy, które im się wydawały lepsze. Wtedy był jeszcze chaos z przydziałami (nie tak jak później, gdy każdy spokojnie szedł tam, gdzie był zapisany jako numer). Więźniowie biegli w najrozmaitszych kierunkach, krzyżując sobie nawzajem drogi, z czego korzystali kapo, blokowi i esesmani – podstawiając nogi, popychając, bijąc kijem biegnących lub przewracających się, kopiąc zawsze w najbardziej czułe miejsca.

    Wyrzucony za karę przez “Alojza:na obóz, pracowałem przez trzy dni przy taczkach, wożąc żwir. Po prostu nie wiedząc, gdzie stanąć, i nie mając upatrzonego komanda, stanąłem w jednej z piątek setki, którą wzięto do tej pracy. Pracowali tu przeważnie koledzy z Warszawy. Starsze od nas “numery”, to znaczy ci, co tu dłużej od nas siedzieli, ci, którzy uchronili się dotychczas, zajęli wygodniejsze “posady”. Nas – z Warszawy – wykańczano masowo przy najrozmaitszych pracach, czasami przy przewożeniu żwiru z jednej wyrytej jamy do zasypywanej drugiej i z powrotem. Ja znalazłem wśród tych, co wozili żwir potrzebny przy wykańczaniu budowy krematorium.

    Krematorium budowaliśmy dla siebie. Rusztowanie wokół komina wznosiło się coraz wyżej. Z taczką napełnioną przez vorarbeiterów, lizusów nieubłaganych dla nas, trzeba było szybko się posuwać, a i po deskach ułożonych dalej – pchać taczkę biegiem. Co piętnaście, dwadzieścia kroków stał kapo z kijem i waląc przesuwających się więźniów, krzyczał: “Laufschritt!”. Na górę taczkę pchało się wolno. Z pustą taczką – Laufschritt obowiązywał przez całą długość trasy. Tu konkurowały z sobą w walce o życie mięśnie, spryt i oczy. Trzeba było mieć dużo siły, aby pchać taczkę, trzeba było umieć trzymać ją na desce, trzeba było wybrać odpowiedni moment na wstrzymanie, aby złapać oddech w zmęczone płuca. Tu właśnie widziałem jak wielu z naszych inteligentów nie daje sobie rady w ciężkich, bezwzględnych warunkach. Tak – wtedy przechodziliśmy twardą selekcję.

    Sport, gimnastyka uprawiane kiedyś, oddały mi wielkie przysługi. Inteligent oglądający się bezradnie i szukający względów lub pomocy u kogoś, tak jakby prawie żądał jej z tego powodu, że był adwokatem lub inżynierem, spotykał się tu z twardym kijem. Tu jakiś mecenas z brzuszkiem lub jakiś ziemianin nieudolnie pcha taczkę, która spada w piach, i nie może jej z powrotem wydźwignąć. Tam znów bezradny profesor w okularach lub pan w starszym wieku, żałosny widok przedstawia. Wszyscy, którzy się do pracy nie nadawali lub nie mieli już sił biegać z taczką, byli bici, a przy upadku – zabijani drągiem lub butem. W takich właśnie chwilach zabijania innego więźnia człowiek jak prawdziwe zwierzę, stał parę minut, łapał oddech w szybko pracujące płuca, wyrównywał nieco tempo łopoczącego serca…

    Gong na obiad radością witany przez wszystkich rozlegał się wtedy o godzinie jedenastej dwadzieścia. Pomiędzy jedenastą trzydzieści a dwunastą odbywał się apel południowy – przeważnie dość szybko. Od dwunastej do trzynastej był czas przewidziany na obiad. Po obiedzie gong zwoływał znowu arbeitskomando i następowała dalsza męczarnia, aż do gongu na apel wieczorny.

    Pracowałem tak trzy dni przy taczkach. Trzeciego dnia przy obiedzie wydawało mi się, że gongu nie doczekam. Byłem już bardzo zmęczony i rozumiałem, że gdy zabraknie do zabijania słabszych ode mnie, wtedy przyjdzie kolej na mnie. “Krwawy Alojz”, któremu nasza praca na blokach pod względem porządku i czystości odpowiadała, po trzech dniach pracy karnej łaskawie przyjął nas z powrotem, mówiąc: “Teraz już wiecie, co znaczy robota na lagrze. Pass auf! [Uważajcie] Żebym nie wyrzucił was na lager na zawsze!”.

    W stosunku do mnie groźbę swoją szybko wprowadził w życie. nie stosowałem względem kolegów metod wymaganych przez niego, a zalecanych przez wspomnianego “Kazika” i wyleciałem z bloku z trzaskiem, co opiszę później

    Teraz chciałbym napisać o początku montowanej tam pracy. W tym czasie zasadniczym zadaniem było założenie organizacji wojskowej w celu podtrzymywania kolegów na duchu poprzez dostarczanie i rozpowszechnianie wiadomości z zewnątrz, zorganizowanie w miarę możliwości dożywiania i rozdzielania bielizny, przekazywanie wiadomości na zewnątrz oraz, jako uwieńczenie wszystkiego, przygotowanie oddziałów własnych do opanowania obozu, gdy nadejdzie rozkaz zrzucenia tu broni lub siły żywej, czyli desantu.

    Zacząłem pracę tak jak w 1939 w Warszawie, a nawet z niektórymi ludźmi, których niegdyś sam wciągałem do TAP-u [Tajna Armia Polska – przyp. J.S.]w Warszawie. Zorganizowałem tu pierwszą “piątkę”, w skład której zaprzysiągłem płk. 1 [Władysław Surmacki], kpt. dr 2 [Władysław Dering], rtm. 3 [Jerzy de Virion], ppor. 4 [Alfred Stossel], oraz kolegę 5 [Roman Zagner](klucz z nazwiskami odpowiadającymi tym liczbom napiszę osobno). Dowódcą “piątki” został płk 1 [Surmacki]. Dr 2 [Dering] dostał rozkaz opanowania sytuacji na Krankenbau, gdzie już pracował jako fleger [Włąściwie: Pfleger – pielęgniarz] (Polacy oficjalnie nie mieli prawa być lekarzami, mogli być tylko pielęgniarzami).

    W listopadzie 1940 roku posłałem pierwszy meldunek do Komendy Głównej w Warszawie przez ppor. 6 [Tadeusz Burski] (mieszkał do powstania w Warszawie przy ul. Raszyńskiej 58), pracownika naszego wywiadu, wykupionego z Oświęcimia [Autor się myli. Meldunek został wysłany z obozu w październiku 1940 roku za pośrednictwem zwolnionego z obozu Aleksandra Wielopolskiego – przyp. A.C.].

    Płk 1. [Władysław Surmacki] przeniósł działanie na teren biura budowlanego (Bauburo).

    Zorganizowałem jeszcze cztery “piątki”. Każda z tych “piątek, nie wiedział o istnieniu “piątek” innych, sądziła ze jest szczytem organizacji i rozwijała się w dół tak szeroko, jak suma zdolności i energii jej członków na to pozwalały. Robiłem to przez ostrożność, żeby ewentualna wpadka jednej “piątki”, nie pociągnęła za sobą “piątki” sąsiedniej. W przyszłości “piątki” w szerokiej rozbudowie zaczęły się stykać i wzajemnie się wyczuwać. Wtedy nieraz przychodzili do mnie koledzy z meldunkiem: “Wiesz, tu się kryje jeszcze jakaś organizacja”. Uspokajałam, że to nie powinno ich obchodzić.

    W: A. Cyra “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 256-258.

46. Odpowiedz

    Serafińska

    1 listopada 2020 godz. 09:53

    Zapraszam dziś wszystkich Polaków na cmentarze, aby podtrzymywali PAMIĘĆ PRZODKÓW i nie dali się zastraszyć kłamstwom szerzonym w propagandowych łżemediach. Rok temu też kłamali, że pozamykają cmentarze, nie mają takiego prawa – sprawowanie kultu jest rzeczą świętą. Kto był na wielkanoc w Kościele, by poświecić pokarmy i odwiedzić cmentarze ten wie, że to strachy na Lachy. Prawdziwie wierzących, nawet biskup fałszywy nie powstrzyma.

    Czołem Wielkiej Polsce!
    

47. Odpowiedz

    Serafińska

    1 listopada 2020 godz. 18:33

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c. d.

    Ale to czas przyszły. Na razie “piątka” była jedna.

    Tymczasem na bloku któregoś dnia, rano po apelu, poszedłem zameldować, że na sali jest trzech chorych, którzy nie mogą iść do pracy (byli już prawie na wykończeniu). “Krwawy Alojz” się wściekł:
    – Co, u mnie na bloku chory?!… Nie ma chorych!… Wszyscy muszą pracować i ty też! Dosyć tego!… – Wpadł za mną z kijem na salę. – Gdzie są?
    Dwóch leżało pod ścianą ciężko dysząc, trzeci klęczał w rogu sali i sie modlił.
    – Was macht er?! [Co on robi?] – wrzasnął do mnie.
    – Er betet [Modli się].
    – Betet?… Kto go tego nauczył?
    – Das weiss ich nicht [Tego nie wiem] – odrzekłem.
    Przyskoczył do modlącego się i zaczął mu wymyślać nad głową i krzyczeć, że jest idiotą… ze Boga żadnego nie ma, że on mu chleb daje a nie Bóg… Ale go nie uderzył. Potem pobiegł do leżących pod ścianą i zaczął ich kopać w nerki i inne miejsca, krzycząc:
    – Auf! Auf!… [Wstawać!]
    Tamci, widząc śmierć przed oczami, ostatnimi siłami się podnieśli.
    Wtedy zaczął krzyczeć do mnie:
    – Widzisz! Mówiłem, że nie są chorzy! Chodzą, mogą pracować! Weg![Precz!] Marsz do pracy! … I ty z nimi też!
    I tak wyrzucili mnie wtedy do pracy na obóz. A tego, co się modlił, odprowadził sam do szpitala. Dziwny był człowiek – ten komunista.

    Na placu znalazłem się w niewyraźniej sytuacji. Wszyscy już stali w komandach, czekając na wymarsz. Biec, żeby stanąć w “piątkach” jako spóźniony haftling – to znaczy poddać się biciu i kopaniu przez kapo i esesmanów. Zobaczyłem, że na placu stał oddział tych, którzy byli poza objętymi pracą w komandach więźniami. W tym okresie ta część, która była zbędna przy pracy (komand było mało, lager dopiero się rozbudowywał)”robiła” gimnastykę na placu. Na razie koło nich nie widać było kapo ani esesmanów zajętych ustawianiem kolumn roboczych. Pobiegłem do nich i stanąłem na placu w kole “do gimnastyki”.

    Kiedyś gimnastykę lubiłem, lecz od czasów Oświęcimia z sympatią do niej jest jakoś gorzej. Od godziny szóstej, nieraz przez kilka godzin, staliśmy i marzliźmy okropnie. Bez czapek i skarpetek, w cienkich drelichach w tym podgórskim klimacie, jesienią 1940 roku, rano prawie zawsze we mgle, trzęśliśmy się z zimna. Granatowiały nogi i ręce wystające często z przykrótkich nogawek i rękawów. Nie ruszano nas. Musieliśmy stać i marznąć. Wykańczanie uskuteczniał chłód. A przechodzący kapo i blokowi (często Alojz) stawali, śmiali się i ze znaczącym ruchem rąk, imitujacym parowanie, ulatnianie się. Mówili:
    “… und das Leben fliiieeegt…” [A życie uchodzi…] Ha!Ha!.

    Gdy się już mgły rozwiewały, błysnęło słońce i robiło się trochę cieplej, a do obiadu zostawało, zdawałoby się, już niewiele czasu, wtedy zgraja kapo rozpoczynała z nami gimnastykę. Można by to było z powodzeniem nazwać ciężkimi ćwiczeniami karnymi. NA tego typu gimnastykę czasu do obiadu było jeszcze za wiele.
    – Hupfen! [Skakać(żabką)!]
    – Rollen! [Toczyć się!]
    – Tanzen! [Tańczyć]
    – Kniebeugen![Przysiady!]
    Do wykończenia wystarczało “hupfen”. Niemożliwością było zrobić “żabkę” dookoła wielkiego placu – nie dlatego, że w drewniakach, bo się je brało wtedy w ręce, i nie dlatego, że boso po żwirze zdzierało się skórę do krwi; lecz dlatego, że żadne mięśnie na taki wyczyn nie wystarczały. Tu znowu ratowała mnie zaprawa w sporcie z lat przeszłych. Tu znowu wykańczano słabych inteligentów z brzuszkiem, dla których niemożliwością była “żabka” nawet na krótkim odcinku. Tu znowu kij spadał na głowy tych, co się co parę kroków przewracali. Nieustanne bicie i niemiłosierna tłamszenie ludzi. I znowu, jak zwierzę, człowiek korzystał z chwili wytchnienia i łapał oddech w momencie, gdy zgraja z kijami obskakiwała nową ofiarę. Po obiedzie – ciąg dalszy. do wieczora wyciągano wiele trupów i półtrupów, które następnie szybko kończyły się w szpitalu.

    Tuż obok, koło nas, na placu “pracowały” dwa walce. Chodziło niby o równanie terenu. Pracowały one jednak na wykańczanie ludzi, którzy je ciągnęli. W jeden, mniejszy, wprzęgnięci byli księża z dodaniem kilku innych więźniów – Polaków, do liczby dwudziestu-dwudziestu pięciu. W drugi, większy, wprzęgniętych było około pięćdziesięciu Żydów. Na dyszlach jednego i drugiego stali Krankenmann i inny jakiś kapo, którzy masą swojego ciała wgniatali dyszel w karki i ramiona więźniów ciągnących walec. Od czasu do czasu kapo lub blokowy z filozoficznym spokojem opuszczał kij na czyjąś głowę, uderzał to lub inne juczne zwierzę-więźnia z taką siłą, że nieraz kładł go trupem od razu lub omdlałego wtrącał pod walec, bijąc resztę więźniów, by się nie zatrzymywała. Z tej fabryczki trupów w ciągu dnia wielu wyciągano za nogi i układano rzędem – do przeliczenia w czasie apelu.

    Pod wieczór Krankenmann, przechadzając się po placu z rękami splecionymi na plecach, przyglądał się z uśmiechem zadowolenia tym byłym więźniom leżącym już spokojnie.

    Za: A.Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 258-260

48. Odpowiedz

    JAM

    2 listopada 2020 godz. 09:49   - w odpowiedzi do: Serafińska 18:33

    A tego, co się modlił, odprowadził sam do szpitala. Dziwny był człowiek – ten komunista.
    On był ubezwłasnowolniony przez zło
    Modlącego więźnia Duch święty wspierał
    Stąd zachowanie dziwnie wyglądało
    Bo przeciwko Bogu zły się nie opierał

    Modlitwa to moc wielka, jeśli czysta
    Szukająca oparcia w chwili trwogi
    Nawet gdy nad głowami kula śwista
    Boskie są oświetlone wszystkie drogi
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

49. Odpowiedz

    Serafińska

    2 listopada 2020 godz. 10:08   - w odpowiedzi do: JAM 09:49

    Można to postrzegać jako Bożą Opatrzność, a na poziomie ludzkim uważam, że ów Alojz to była przechszta, były chrześcijanin, który stracił wiarę w Boga za to, że Bóg nie zdecydował się nakarmić wszystkich głodnych. To był częsty zarzut stawiany przez komunistów chrześcijaństwu, ze nie wykarmiło głodnych. Diabelska pokusa chleba, na którą Jezus odpowiedział kuszony przez diabła: “Nie samym chlebem człowiek żyje”. Dobrze opisał to Dostojewski w “Legendzie o Wielkim Inkwizytorze” w “Braciach Karamazow”. Komunizm to religia wewnątrzświatowa, która obiecała raj na ziemi i czym skusiła słabych chrześcijan. Do takich należał ów Alojz. On był kiedyś jak ten modlący się, dlatego się nad nim zlitował, jako nad sobą z dawnych lat. Można to określić stanem opętania, słowo to dobrze oddaje stan w jakim znajduje się człowiek typu Alojza, jest w nim dobro, które walczy z wewnętrznym diabłem, ale diabeł tryumfuje. Takiemu trzeba egzorcyzmów.

50. Odpowiedz

    Serafińska

    2 listopada 2020 godz. 10:55

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”. c.d.

    “Gimnastykę” zwaną “kołem śmierci” ćwiczyłem przez dwa dni. Trzeciego dnia rano, stojąc w kole, zastanawiałem się nad tym, jaki procent z pozostałych ćwiczących jest słabszy fizycznie i mniej wysportowany ode mnie i obliczałem, jak długo jeszcze mogę liczyć na własne siły, gdy nagle położenie moje raptownie się zmieniło

    Komanda wymaszerowały do pracy. Część wewnątrz drutów, a część na zewnątrz [ do pracy za bramą, za ogrodzeniem].

    W pobliżu bramy stał kierownik obozu [Lagerfuhrer] z grupą esesmanów przed pulpitem. Robił przegląd wychodzących komand, sprawdzał liczbę osób zgodną z podaną w rejestrze. Tuż obok stał arbeitsdienst – Otto [Kusel] (Niemiec, który nigdy Polaka nie uderzył). Z tytułu swego urzędu, to on przydzielał do pracy więźniów. Był odpowiedzialny za obsadzanie poszczególnych komand pracownikami.

    Stojąc na łuku koła zbliżonym do bramy, spostrzegłem, że Otto pędzi biegiem wprost na nas. Instynktownie podsunąłem się jeszcze bliżej. Arbeitsdienst wpadł zakłopotany wprost na mnie:
    – Vielleicht bist du ein Ofensetzer? [Może jesteś zdunem?]
    – Ja wohl! Ich bin ein Ofensetzer [Tak jest! Jestem zdunem!] – odparłem bez namysłu.
    – Aber ein guter Meister? [Ale czy dobrym majstrem?]
    – Gewiess, ein guter Meister. [Oczywiście, dobrym majstrem.]
    – Also schnell… [A więc szybko.]

    Kazał mi wziąć jeszcze czterech z koła i galopem pędzić za nim do bramy pod blokiem nr 9 (stara numeracja). Dali nam wiadra, kielnie, młotek murarski, wapno i cała nasza piątka stanęła wyrównana przed pulpitem Lagerfuhrera, którym był [Karl] Fritsch. Spojrzałem po twarzach przygodnych moich towarzyszy. Żadnego z nich nie znałem.
    – Funf Ofensetzer [Pięciu zdunów.] – zameldował głośno zdyszany Otto.
    Dali dwóch żołnierzy “postów” [Esesman pilnujący więźniów przy pracy lub wartownik na wieży strażniczej] i wymaszerowaliśmy w kierunku miasteczka. Okazało sie, ze Otto musiał przygotować paru majstrów do przestawienia pieców w mieszkaniu jakiegoś esesmana, zapomniał o tym i w ostatniej chwili, ratując sytuację, gdy przy bramie liczono poprzednie komando, zmontował zespół naszej piątki na placu. Teraz “postowie” prowadzili nas do mieszkania esesmana.

    W jednym z domków esesman przemówił po niemiecku, lecz ludzkim tonem, co mi się wydało dziwne. Zapytał kto jest głównym majstrem, i wyjaśnił właśnie mnie, że likwiduje kuchnię, że przyjedzie jego żona, wiec on chce przenieść płytę kuchenną, a tamten piecyk, do tego pokoju. Uważa, że jest nas zbyt wielu, ale chodzi o to przede wszystkim, żeby robota była dobrze wykonana, więc możemy tu wszyscy pracować, a w razie gdyby paru nie miało co robić, to niech sprzątają na strychu. Będzie przychodzić tu codziennie, aby robotę obejrzeć. I poszedł.

    Sprawdziłem czy któryś z kolegów zna się na piecach. Gdy okazało się, że nikt, odprawiłem całą czwórkę do noszenia wody, kopania gliny, rozrabiania itp. Dwóch esesmanów pilnowało nas na zewnątrz. Zostałem sam. Co robiłem z piecem? Mniejsza o to. Człowiek w walce o życie może więcej, niż sam przedtem sądził. Rozbierałem ostrożnie, by nie połamać kafli, przyglądałem się bacznie, jak idą lufty, gdzie i jak są sklepione. Później postawiłem piec, następnie kuchenkę w miejscach mi wskazanych.

    Budowałem wszystko przez dni cztery. Gdy jednak dnia piątego należało pójść i na próbę w piecu zapalić zawieruszyłem się w obozie tak szczęśliwie, że chociaż słyszałem, jak szukano ofensetzera-majstra, mnie nie znaleziono. Nikt się nie domyślił, aby szukać wśród ogrodników w ogrodzie komendanta… A numerów naszej piątki też nigdzie nie zapisano. To były jeszcze czasy, kiedy nawet kapo w komandach nie zawsze notowali numery. Nigdy tez się nie dowiedziałem, czy piece paliły, czy też dymiły…

    w: A.Cyra “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 260-261.

51. Odpowiedz

    JAM

    2 listopada 2020 godz. 13:16   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:55

    W każdym człowieku jest pierwiastek Dobra
    Lecz zło potrafi przeważyć jak kobra
    Skacząca z językiem jadem plującym
    Bez Modlitw jesteśmy ludem bezbronnym

    Często Duch Święty, a czasem Anioł Stróż
    Wspierają nas do pokonywania mórz
    Stajemy się wszystkim, wszystko możemy
    Tylko wtedy gdy Boga wybierzemy
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

52. Odpowiedz

    Serafińska

    3 listopada 2020 godz. 09:55

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Wracam do momentu, gdy znalazłem się po raz pierwszy w miasteczku w mieszkaniu esesmana. Mam pisać, co prawda, o suchych faktach… Widziałem już w Oświęcimiu straszliwe obrazy – nic mnie nie potrafiło złamać. A tu, gdy mi nie groził żaden kij i żadne kopnięcie, poczułem, że serce nagle podeszło mi do gardła i było mi ciężko jak nigdy dotąd…

    Podaję tu to, co faktem było bezwzględnie. Jest to jednak fakt z głębi mego wnętrza i może dlatego nie jest tak suchy.

    Zostałem sam przed “zadaniem z piecami”, lecz nie o piece chodziło… Jak to – więc jest nadal świat i ludzie żyją, jak żyli? Tu domki, ogródki, kwiaty i dzieci. Radosne głosy. Zabawy. Tam piekło – mordowanie, przekreślenie wszystkiego, co ludzkie, co dobre… Tam esesman jest katem, oprawcą, tutaj udaje człowieka.

    Gdzież jest więc prawda? Tam? Czy tu?

    W domu zakłada swe gniazdo. Przyjedzie żona, a wiec i uczucie jakieś w nim mieszka. Dzwony w kościele – ludzie się modlą, kochają, rodzą, a tuż obok – katują, mordują…

    Powstał we mnie wtedy jakiś bunt. Były to chwile ciężkiego zmagania. Potem przez dni cztery, chodząc do pracy przy piecach widziałem na przemian to piekło, to ziemię. Czułem się, jakbym był raz po raz wpychany to do tego ognia, to do wody. Tak! Hartowano mnie wtedy.

    Tymczasem pierwsza “piątka” zrobiła już “parę kroków” naprzód, zaprzysiężono kilku nowych członków. Jednym z nich był kpt. Y. Na imię miał Michał [Romanowicz]. Kpt. Michał podchodził do sprawy w taki sposób, że pomagał rano przy ustawianiu “piątek” do pracy. Przy kapo wymyślał kolegom i zrzędził, równając szeregi oszczędził niejednemu więźniowi kija, robił sam wiele ruchu i hałasu, mrugając znacząco do współtowarzyszy, gdy kapo stał do nich plecami. Kapo zdecydowali, że nadaje się na “dwudziestkowego” i powierzyli mu cztery “piątki”, robiąc z niego “vorarbeitera”. Ten właśnie Michał uratował mnie w dzień krytyczny, gdy musiałem zniknąć z oczu i wpakował mnie do dwudziestki zaprzyjaźnionego unterkapo [Zastępca kapo.] w jednym z komand wychodzących przez bramę do pracy.

    Trafiłem do oddziału pracującego w polu, tuż koło willi komendanta lagru. Tymczasem w obozie szukano offensetzera, aż Otto znalazł innego więźnia i piątka wyszła do pieców jak zawsze. Przez cały dzień padał deszcz i dął wiatr. Pracując w polu, z którego robiliśmy w przyśpieszonym tempie ogród dla komendanta, mokliśmy wszyscy – zdawało się do głębi ciała. Zdawało się nam również, że wiatr przeszywa nas na wylot. Suchej nitki nie było. Wiatr obracał nami długo (nie można było stać do wiatru jedną stroną), mroził nam krew w żyłach i tylko robota – szybka praca łopatą – wydobywała jeszcze z zapasów własnej energii trochę ciepła. A energią trzeba było gospodarować oszczędnie, gdyż pokrycie jej było bardzo wątpliwe… Drelichy kazano nam zrzucić. Pracowaliśmy w koszulach, boso, w grzęznących w glinie drewniakach, bez czapek, z ociekającymi wodą głowami. Gdy przestawało padać, parowaliśmy jak konie po biegu.

    Rok 1940, zwłaszcza jesień, dał się we znaki więźniom Oświęcimia ciągłymi deszczami, szczególnie w czasie apeli. Apel z deszczem stał się chronicznym zjawiskiem, nawet w dzień, który można było zaliczyć do pogodnych. Mokli na apelu wszyscy – ci, którzy pracowali cały dzień w polu, i ci, którzy pracowali cały dzień pod dachem. Do pracy pod dachem przede wszystkim dostawały się “stare numery”, to znaczy ci, którzy przyjechali dwa, trzy miesiące przed nami. Te trzy miesiące to była ogromna różnica i w “posadach” (bo wszystko pod dachem było poobsadzane) i w przeżyciach. W ogóle więzień, który przyjechał o miesiąc później, nie tym się różnił od kolegów, że siedział tu krócej, lecz tym, że nie zaznawał już takich udręczeń, jakie stosowano jeszcze przed miesiącem. Metody jednak stale się zmieniały i zawsze było ich dosyć u całej plejady dozorców, naganiaczy i innych ciemnych typów, którzy chcieli się w ten ohydny sposób przypodobać władzy.

    Tak było i w następnych latach. Lecz na razie nikt o latach nie myślał. “Kazik” (na bloku nr 17) powiedział nam kiedyś, że najgorzej to przetrwać pierwszy rok. Niektórzy śmiali się serdecznie. Rok? Na Gwiazdkę już będziemy w domu! Niemcy nie wytrzymają. Anglia itp. [Sławek Szpakowski]. Innych ogarniała zgroza. Rok? Któż to wytrzyma rok, kiedy codziennie człowiek bawi się w ciuciubabkę ze śmiercią… może dziś… może jutro… I dzień czasem wydawał się rokiem. I dziwnie dzień wlókł się w nieskończoność. Czasami, gdy sił brakowało do pracy, którą jednak wykonać trzeba było – godzina wydawała się wiekiem, tygodnie natomiast mijały szybko. Dziwne, ale tak było – zdawało się niekiedy, że coś jest albo z czasem, albo ze zmysłami już nie w porządku…

    A że ze zmysłami nie było tak jak u ludzi… jak u ludzi, hen, tam daleko, to pewne… Umieraliśmy jako tacy, jakimi chodziliśmy niegdyś po ziemi – stawaliśmy się innymi. Nieraz można było słyszeć wykrzyknik kolegi reasumującego swoje życie w słowach: “Jakiż ja byłem głupi!”.

    w: A.Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 262-263.

53. Odpowiedz

    JAM

    3 listopada 2020 godz. 19:22   - w odpowiedzi do: Serafińska 09:55

    Bez Wiary w Boga niknie też nadzieja!
    A szczególnie, gdy wokół jest zawieja
    Gdy zło się mnoży i niszczy wartości
    Człowiek ulega, pędzi do nicości

    Wiara daje nadzieję na To życie
    W obliczu Boga już jawnie, nie skrycie
    Spotkanie słowem nie do opisania
    Wracający na ziemię “ma pragnienie”
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

54. Odpowiedz

    Serafińska

    4 listopada 2020 godz. 10:20

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, c.d.

    … Oto – gdy po ciężkich przejściach zżyliśmy się już trochę ze sobą, a przeżycia zacieśniały węzły przyjaźni mocniej niż tam na ziemi… gdy się miało swoją “paczkę”, w której nawzajem się wspomagano, ryzykując własne życie dla ratowania kolegi… naraz na oczach twoich, bracie, zabijano ci przyjaciela, mordując go w najpotworniejszy sposób. Zdawało się jedno! Rzucić się na oprawcę i zginąć razem… Tak też parę razy było, lecz zawsze przynosiło to tylko jeszcze jedną śmierć więcej… Nie, to nie jest wyjście! W ten sposób zginęlibyśmy zbyt szybko…

    Więc widziało się powolną śmierć przyjaciela i niejako konało z nim razem… przestawało się istnieć razem, z nim… a jednak człowiek odżywał, odradzał się, przeradzał. I jeśli tak się dzieje nie raz, ale powiedzmy dziewięćdziesiąt – to trudno staje się kimś innym, niż było się na ziemi… A ginęły nas tam tysiące… dziesiątki tysięcy… a potem już – setki tysięcy… Śmieszną więc wydawała się ziemia i ludzie na niej, zajęci błahymi w naszych oczach sprawami. Tak przeczuwaliśmy się wewnętrznie.

    Nie wszyscy tak reagowali. Lager był probierzem, gdzie się sprawdzały charaktery. Jedni staczali się w moralne bagno. Inni rzeźbili w charakterach własnych jak w kryształach. Rżnięto nas ostrymi narzędziami. Ciosy ostrz boleśnie wrzynały się w ciała, w duszach znajdowały pole do przeorania… To przeradzanie się przechodzili wszyscy. Jak pługiem przeorana ziemia odkłada się na prawo w skibę urodzajną – na lewo zostawała do przeorania dopiero w następnym cięciu. Czasami tylko pług wyskakiwał na jakimś kamieniu i zostawał kawał roli nieprzerobiony, jałowy nieużytek…

    Opadły z nas wszystkie tytuły, dystynkcje, dyplomy – zostały hen, tam daleko, na ziemi… Patrząc jak gdyby z zaświatów na sylwetki ubrane w te ziemskie naleciałości, widziało się całą naszą paczkę w przeszłości: jednego z takim, drugiego z innym tytułem, lecz nie mogło się patrzeć inaczej, jak z uśmiechem pobłażliwym, jak się patrzy na dzieci… Byliśmy już wszyscy z sobą “na ty”. Przez “pan” zwracano się tylko do zugangów, bo oni tego jeszcze nie rozumieli. Wśród nas był to z reguły zwrot obrażający. Płk R [Tadeusz Reklewski], do którego zwróciłem się przez zapomnienie “Panie pułkowniku”, żachnął się na mnie ze słowami: “Może byś już przestał…”.

    Jakże inaczej to wygląda na ziemi. Jakiś Munio czy Funio będzie się chwalił wśród kolegów zaszczytem, że z kimś o dwa stopnie starszym mówią sobie na “ty”. Tu wszystko znikło bez śladu. Staliśmy się nagą wartością. Tyle człowiek mógł i znaczył, ile był tego wart…

    W ogrodzie komendanta pracowałem dwa dni. Niwelowaliśmy, wytyczaliśmy gazony, dróżki. Z głęboko wyciętych dróżek wywoziliśmy ziemię. Wypełnialiśmy wgłębienia grubo sypaną, tłuczoną cegłą. Rozbieraliśmy w pobliżu kilka domków. W ogóle wszystkie domy koło Lagru, a szczególnie w pasie “kleine Postenkatte” (mały łańcuch wart), czyli w pierścieniu o promieniu paru kilometrów, musiały być rozebrane. Ze specjalnym zacięciem i jakaś wściekłością rzucali się niemieccy dozorcy na te budowle postawione tu przez ludność polską. Bogate wille i skromne, schludne domki, na postawienie których jakiś robotnik polski pracował może całe życie, znikały z powierzchni rozbierane rękami więźniów – Polaków, pędzonych drągami, bitych i lżonych różnymi “verfluchtami”[Przekleństwa]. Do takiego znęcania się tak w ogrodzie, jak i przy rozbiórce domków była przez cały czas nieprzerwana okazja.

    Po zdarciu dachów i rozebraniu ścian takiego domku najtrudniejsza praca była przy rozbieraniu fundamentów, które zniknąć musiały bez śladu. Doły zasypywano i gospodarz, jeśli wróci, będzie musiał długo ustalać miejsce, gdzie kiedyś było jego gniazdo rodzinne. Wykopywaliśmy nawet niektóre drzewa. Z całego obejścia nie zostawało nic.

    Podczas gdy niszczono jedno z takich domostw, spostrzegłem zawieszony na krzaku obraz Matki Bożej, który, wydawało mi się, z jakimś spokojem samotnie tu tkwił i pozostał cały wśród tego chaosu i zniszczenia. Nasi nie chcieli go zdjąć. W pojęciu kapo, wystawiony na deszcz, śnieg i mróz właśnie tu najbardziej narażony będzie na poniewierkę. Toteż znacznie później, na ośnieżonym krzaku można było widzieć szronem pokryty obrazek, połyskujący złoceniami, ukazujący przez zapotniałą szybkę tylko twarz i oczy, który dla więźniów pędzonych tędy zimą do pracy wśród dzikich okrzyków i kopniaków, był miłym zjawiskiem, kierującym ich myśli do domów rodzinnych, jednego do zony, innego do matki.

    Za: A. Cyra, “Rotmoistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 264-265.

55. Odpowiedz

    JAM

    4 listopada 2020 godz. 17:03

    Prawdziwa Przyjaźń przeżyje każde zło
    Wspieranie obopólne to właśnie to
    Pokora dwie matki ssie – to przysłowie
    Choćby zły z wściekłości stawał na głowie
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

56. Odpowiedz

    Serafińska

    5 listopada 2020 godz. 10:18

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Przemoczeni w czasie pracy, przemoczeni na apelach, na noc składaliśmy mokre drelichy pod głowę zamiast poduszek. Rano wkładało się takie ubranie i szło się bosą nogą w spadających drewniakach, bez czapek znowu na deszcz lub przenikliwy wiatr. Był już listopad. Czasami prószył śnieg. Koledzy się wykańczali. Szli do szpitala i więcej już nie wracali. Dziwne – nie należałem do herkulesów, a nawet kataru nie miałem.

    Po paru dniach pracy w ogrodzie Michał umieścił mnie w dwudziestce, którą sobie mógł dobrać. Toteż dobierał ją z kolegów, przeważnie już zaprzysiężonych lub takich, na których można było liczyć, że się znajdą u nas w organizacji – ludzi wartościowych, których należało ratować. Dwudziestka nasza należała do setki, która między kilkunastoma innymi setkami szła na Industriehof II [Teren przy bocznicy kolejowej obok obozu macierzystego w Oświęcimiu, gdzie odbywał się wyładunek i znajdował się skład ładunków wybuchowych]. Tam szaleli kapo: “August Czarny”, “Sigrod” [Johan Siegruth (nr 26) – oberkapo komanda Bauhof (magazyn materiałów budowlanych), sadysta i morderca, nienawidził Polaków. 28 lipca 1941 roku dołączony do transportu więźniów przeznaczonych na zagazowanie w Sonnenstein, powiesił się w pociągu. Zob. S. Kłodziński, “Rola kryminalistów…”, s. 125], Bonitz” [Bernard Heinrich Bonitz (nr 6) – w obozie pełnił różne funkcje między innymi oberkapo komanda Lederfabrik, wielkorotny morderca więźniów, skazany we Frankfurcie nad Menem w 1966 roku na dożywocie. Tamże, s. 123], “August Biały” i inni. Było paru kilkunastoletnich “szczeniaków” – volksdeutschów na usługach niemieckich, którzy specjalnie mieli radość w biciu więźniów po twarzy, biciu kijem itp. Jeden z nich przeliczył się nieco i po paru dniach znaleziono go wiszącego w jednym z baraków. “Musiał się sam powiesić, nikt mu nie pomagał” – taki był rozkaz wyraźny w lagrze.

    Michał jako vorarbeiter ze swoją dwudziestką dostał do rozbiórki jeden z domków na polu. Tam zaprowadził nas wszystkich i tam “pracowaliśmy usilnie” przez parę tygodni. Siedzieliśmy wśród złomów fundamentów domu i wypoczywaliśmy po pracy, uderzając od czasu do czasu kilofem, by słychać tu było odgłos jakiejś pracy. Od czasu do czasu paru kolegów wynosiło na noszach gruz, w który zamieniały się ściany i fundamenty burzonego domku. Materiał w postaci gruzu używany był do budowy drogi odległej od nas o kilkaset metrów. Do domku tego, położonego daleko od terenów pracy reszty setek, nikt z władzy nie raczył zaglądać. Kapo mieli tak wiele pracy przy kończeniu “wściekłych psów polskich”, że nie pamiętali o nas lub nie chcieli się fatygować przez błotniste pole. Michał stał na straży i pilnie obserwował. Gdy jakiś esesman lub kapo się zbliżał, natychmiast sunęła para kolegów z noszami, kilofy uderzały raźniej w cement fundamentów i sklepienia piwnic.

    Przy pracy stałem obok Sławka Szpakowskiego. Rozmowa nasza toczyła się przeważnie na tematy kulinarne. Obaj byliśmy optymistami. Doszliśmy do wniosku, że do potraw gusty mamy prawie identyczne. Sławek więc układał menu, jakim kiedyś przyjmie mnie u siebie, w Warszawie, po powrocie z lagru. Od czasu do czasu, gdy nam chłód dokuczał i deszcz lał za kołnierz, braliśmy się do pracy na serio, odłupując wielkie bryły betonu.

    W pasiakach, z kilofami i młotkami, przedstawialiśmy obraz, do którego tylko można było dośpiewać zwrotkę: “…w minach kując kruszec młotem”. Sławek obiecywał namalować – po wyjściu z tego piekła – mój portret w pasiaku i z kilofem. Tylko optymizm podtrzymywał nas, bo cała rzeczywistość była bardzo czarna. Głód skręcał nam kiszki. Ach gdyby teraz można było mieć tamten chleb, który złożyliśmy na placu do taczek, w dzień przyjazdu do obozu. Wtedy nie potrafiliśmy jeszcze chleba cenić.

    W pobliżu miejsca naszej pracy, za drutami umieszczonymi na granicy “wielkiego łańcucha wart” pasły się dwie kozy i krowa, które z apetytem zajadały liście kapuściane. Po naszej stronie nie było już liści kapuścianych – wszystkie były zjedzone. Nie przez krowy, lecz przez stwory jeszcze jeszcze niby do ludzi podobne – przez haftlingów – przez nas. Zjadaliśmy buraki pastewne w surowym stanie. Zazdrościliśmy wtedy krowom; im buraki nie szkodziły. My w ogromnym procencie chorowaliśmy na żołądki. Coraz większe masy więźniów cierpiały w tamtym okresie w obozie na Durchfall, czyli po polsku – biegunkę, dezynterię.

    Na żołądek jakoś nie chorowałem. Sprawa prozaiczna – zdrowy żołądek to ważna rzecz w obozie. Kto zachorował musiał mieć wiele silnej woli, by powstrzymać się od jedzenia, na krótki chociażby okres, zupełnie. O diecie specjalnej mowy nie było. Mogła być stosowana w szpitalu, jednak tam początkowo trudno się było dostać i rzadko się wracało. Wychodziło się przeważnie z dymem przez komin krematorium. Siła woli, stanowiąca tak wiele, w tym wypadku nie wystarczała, Nawet gdy wiezień się opanował i oddawał obiad, a chleb suszył, na dzień następny lub go spalał na węgiel i zjadał dla powstrzymania biegunki, to i tak był osłabiony ciągłym rozstrojem żołądka, a w pracy komanda, pod okiem kata z kijem, z braku sił do pracy “podpadał” jako “ein fauler Hund” [Leniwy pies] i był kończony biciem.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 265-267.

57. Odpowiedz

    JAM

    5 listopada 2020 godz. 16:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:18

    Trudno zrozumieć jak można było wytrzymać
    Gdy dziś na zbrodnię bezbronnych chcą się nadymać
    Polanie zimną wodą byłoby im szokiem
    Dla więzionych pokutą, do zbawienia krokiem
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

58. Odpowiedz

    Alina

    6 listopada 2020 godz. 00:40

    MORD RYTUALNY w Rzeszowie! Najbardziej zakazana książka w 2020 roku? RADOSŁAW PATLEWICZ
    

59. Odpowiedz

    Serafińska

    6 listopada 2020 godz. 07:03   - w odpowiedzi do: Alina 00:40

    Nie ufam już Żebrowskiemu pseudonim “historyk”, stręczyciel żmijo-chamerykański bez wstydu, jak i Chodakiewicz – pies ich ganiał. Cała ta ferajna jest mocno podejrzana, mimo iż czasem dowiadujemy się od niej prawdy.

60. Odpowiedz

    Serafińska

    6 listopada 2020 godz. 08:05

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Wracając do lagru na apel południowy i wieczorny, czyli dwa razy dziennie, musieliśmy wszyscy nieść cegły. Przez pierwsze dwa dni nosiliśmy po siedem cegieł każdy, później, przez kilka dni – sześć, a na koniec ustaliła się norma pięć cegieł. W obozie, gdy przyjechaliśmy, ogrodzonych drutem było sześć bloków piętrowych i czternaście parterowych. Na placu apelowym budowano osiem bloków nowych, piętrowych, a wszystkie parterowe podnoszono do piętrowych. Materiał (cegły, żelazo, wapno) nosiliśmy do obozu z odległości kilku kilometrów i zanim budowy zostały zakończone, zakończyło też swe życie wiele tysięcy więźniów.

    Praca w dwudziestce Michała zaoszczędziła wiele sił kolegom. Poczciwy Michał, stojąc na straży naszego bezpieczeństwa – na zewnątrz domku – zaziębił się, dostał zapalenia płuc i dostał się do szpitala. Zmarł w grudniu. Kiedy odszedł od nas do HKB [Haftlingskrankenbau – szpital więźniarski] (był jeszcze koniec listopada) wzięto nas do galopu tak, jak wszystkie inne dwudziestki i setki.

    Zaczęło się znowu mordowanie na całego. Wyładowywaliśmy wagony towarowe, wtaczane na bocznice kolejowe. Żelazo, szkło, cegła, rury, dreny. Przywożono wszelki materiał potrzebny do rozbudowy obozu. Wagony musiały być rozładowane szybko. Więc znowu pod kijem zwijało się, nosiło, potykało, upadało. Przygniatani byliśmy czasami ciężarem dwutonowej belki lub szyny. Ci nawet, co nie upadali, wyczerpywali zapas swych sił, nagromadzony widocznie kiedyś w przeszłości. Dla nich było coraz większa z dnia na dzień niespodzianką, że jeszcze żyją, jeszcze chodzą, wtedy, gdy dawno przekroczyli granice tego, co najsilniejszy człowiek może znieść. Tak, tutaj rodziła się z jednej strony jakaś ogromna pogarda dla tych, których ze względu na ciało musiało się zaliczyć do ludzi, lecz rodziło się też uznanie dla dziwnej natury ludzkiej, tak silnej duchem, iż – zdawało się – mającej w sobie coś z nieśmiertelności.

    Przeczyły temu co prawda dziesiątki trupów. Wlekliśmy we czterech jednego, idąc na apel do lagru. Zimne nogi i ręce, za które trzymaliśmy ciała, kości obciągnięte siną skórą. Z sino-szaro-fioletowych twarzy ze śladami pobicia patrzyły nieraz obojętne oczy. Niektóre ciała, jeszcze nie ostygłe, z rozwalonymi jakąś łopatą głowami, huśtały się w takt marszu kolumny, która musiała trzymać krok.

    Jedzenie możliwe dla wegetowania w bezczynności, przy ciężkiej pracy było daleko niewystarczające, by zachować energię. Tym bardziej jeśli z tej energii trzeba było jeszcze ogrzewać ciało, zziębnięte przy pracy pod gołym niebem.

    Na Industriehof II, po stracie Michała, kombinowaliśmy tak ze Sławkiem, lawirując dość sprytnie miedzy kijami, by zawsze pracować w możliwej partii. Raz przy wyładowaniu wagonów, to znowu w komandzie StraBenbau u “Augusta Białego”.

    Gdy do pracy z tym komandem wypadło nam pójść koło magazynu, uderzył nasze powonienia silny zapach wędlin. Głodem wyostrzony ten zmysł był wtedy zadziwiająco czuły. W wyobraźni naszej przesunęły się żywo rzędy wiszących szynek, boczków wędzonych, polędwic. Lecz cóż – to nie dla nas! Zapasy są zapewne dla “nadludzi”. Zresztą – żartowaliśmy sobie – powonienie to świadczy, że nie jesteśmy już ludźmi. Do magazynów mieliśmy ze czterdzieści metrów; był to wiec raczej węch zwierzęcia, niż człowieka… Jedno nas ratowało zawsze – dobry humor.

    A jednak warunki te wszystkie razem wzięte zaczęły wykańczać na dobre. Niosąc cegły do lagru, szczególnie wieczorem, szedłem – pozornie tylko – pewnym krokiem. Naprawdę zaś czasami traciłem świadomość i robiłem kilka kroków zupełnie mechanicznie, jakby we śnie, byłem gdzieś daleko od otoczenia… Przed oczami robiło się zielono… Niewiele brakowało do tego, bym się potknął… Gdy myśl moja zaczynała znowu działać i rejestrować mój stan wewnętrzny – budziłem się… Przeszywał mnie nakaz: “Nie! Nie możesz się poddać!”. I szedłem dalej pchany tylko wolą… Powoli mijał stan zapamiętania. Wchodziłem przez bramę do obozu. Teraz rozumiałem napis: “Arbeit macht frei”! O tak, rzeczywiście… praca czyni wolnym… wyzwala z obozu… ze świadomości, jak to opisałem przed chwilą. Wyzwala ducha z ciała, kierując to ciało do krematorium… A jednak należało coś wymyślić… coś zrobić, by jakoś ukrócić ten proces utraty sił.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 267-269.

61. Odpowiedz

    JAM

    6 listopada 2020 godz. 18:27   - w odpowiedzi do: Serafińska 08:05

    Gdy głód dokucza, węch drażni żołądek
    Trudno wtedy zachować jest rozsądek
    Znam z opowiadania ojca z niewoli
    Zawsze chleb nosił w kieszeni, to boli
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

62. Odpowiedz

    Serafińska

    7 listopada 2020 godz. 09:52

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Gdy się spotkałem z Władkami płk. I [Władysław Surmacki] i dr Władek 2 [Władysłw Dering] pytał zawsze: “No, Tomasz, jak się czujesz?”. Odpowiadałem z wesołą miną, że czuję się doskonale. Początkowo dziwiono się, później się przyzwyczajono, i wreszcie uważano, że się czuję doskonale. Nie mogłem odpowiadać inaczej. Chcąc prowadząc “pracę” – mimo, że koledzy zabrali się do tego szczerze i jeden zdołał umocnić swe stanowisko w szpitalu, gdzie zaczął coś znaczyć, a drugi rozbudowywał “piątkę” w biurze budowlanym – musiałem jeszcze stale sugerować, że i tutaj praca jest zupełnie możliwa i zwalczać psychozę, której już zaczął ulegać nr 3 [Jerzy de Virion]. co by było gdybym się choć raz poskarżył, że jest mi źle lub że jestem słaby i że właściwie przyparto mnie pracą tak, iż sam, dla ratowania życia, szukam wyjścia… Jasne, że wtedy nie mógłbym ani sugerować niczego innym, ani czegokolwiek od kogoś wymagać… Więc było mi dobrze – na razie tylko dla innych – a potem, o czym napiszę niżej, powoli doszło do tego, że mimo ciągłych zagrożeń i napiętych nerwów stało mi się naprawdę dobrze, nie tylko w słowach kierowanych do innych.”

    Nastąpiło niejako rozdwojenie. Wtedy, gdy ciało było stale udręczone, duchowo człowiek czuł się czasami – nie przesadzając – wspaniale. Zadowolenie zaczęło się gnieździć gdzieś w mózgu, tak z powodu przeżyć duchowych, jak i z powodu ciekawej gry, czysto intelektualnej, którą prowadziłem. Należało jednak przede wszystkim własne ciało uchronić jakoś od uśmiercenia. Dostać się jakoś pod dach, żeby uniknąć wykończenia się spowodowanego potwornymi warunkami atmosferycznymi pod gołym niebem.

    Marzeniem Sławka było dostać się do rzeźbiarni w stolarni. Później miał się starać, by i mnie tam wciągnąć. Były w obozie już dwie stolarnie. Jedna, wielka, na Industriehof I, druga – mała, w samym obozie na bloku nr 9 (stara numeracja). Do tej stolarni zdołał się już dostać mój kolega z pracy jeszcze w Warszawie, kpt. 8 [Ferdynand Trojnicki], imieniem Fred. Pytany, poinformował mnie, że może i mnie udałoby się tam dostać, gdybym potrafił przekonać czymś vorarbeitera stolarni. Był nim volsdeutsch Westrych Wilhelm [Wilhelm Westrych (nr nieznany) – przywieziony z Warszawy 15 sierpnia 1940 roku, później zwolniony]- pochodzący z Pyr pod Warszawą. Siedział tu za handel walutą i czekał na rychłe zwolnienie. Westrych, jakkolwiek volksdeutsch, jednak na dwóch stołkach siedzący. Pracując dla Niemców, czasami ratował Polaków, jeśli czuł, że może to mieć dla niego jakąś korzyść w przyszłości. Chętnie ratował byłe znakomitości, by później, jeśli Niemcy przegrają – dla wybielenia tych lat pracy – powołać się na uratowane przez siebie osoby. Należało więc stać się jakąś byłą znakomitością. Wtedy zdecydowałem się “pójść na całego”. Kolega mój, kpt. 8 [Ferdynand Trojnicki], obiecał nastawić odpowiednio voraibertera i wieczorem wyciągnąć go przed blok nr 8 (stara numeracja), gdzie mieszkał. Tu też odbyła się nasza rozmowa. Powiedziałem krótko, że to nic dziwnego, że mnie nie pamięta, bo któż by mógł słyszeć o Tomaszu… Tu wymieniłem moje nazwisko “lagrowe”.

    “Otóż, panie, jasne że siedzę tu pod fałszywym nazwiskiem”. Już Parki wzięły nić żywota mego w swe nożyce – pomyślałem za Sienkiewiczem. Ryzykowałem. Wystarczyło, żeby vorarbeiter zameldował, lub zwierzył się komuś ze zgrai esesmanów czy kapo, w której się obracał, że jest tu ktoś pod fałszywym nazwiskiem, a byłbym skończony. Jak czarowałem w dalszej rozmowie z Westrychem, tego tu pisać nie będę. Udało mi się. Zwracał się do mnie per “pan”, co w ustach vorarbeitera zwracającego się do naszego się do szarego więźnia nie miało posmaku obraźliwego, a przeciwnie. Orzekł, że twarz moją musiał gdzieś widzieć… bodaj na jakichś ilustracjach z przyjęć na Zamku Warszawskim i – co najważniejsze – powiedział, iż zawsze ratuje porządnych Polaków, bo właściwie sam się nim czuje i żebym przyszedł nazajutrz do stolarni (małej), bo on już to z kapo załatwi. Na pewno będę przyjęty i przypuszcza, że będę mu wdzięczny w przyszłości… Rozmowa miała miejsce 7 grudnia.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.269-270.

63. Odpowiedz

    JAM

    7 listopada 2020 godz. 10:45   - w odpowiedzi do: Serafińska 09:52

    Wmówić organizmowi można dla korzyści
    Wtedy rezerwy się budzą jak aktywiści
    Pójście na całego dla życia ratowania
    To się często sprawdza tupetem ładowania
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

64. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    8 listopada 2020 godz. 08:06

    Raporty z Auschwitz” rtm. Witolda Pileckiego
    W poszczególnych komentarzach p. Serafińskiej
    Odcinek pierwszy (Wstęp) – LINK.

65. Odpowiedz

    JAM

    8 listopada 2020 godz. 08:59   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 08:06

    Bardziej słuszne by było w podtytule
    Czy też z myślnikiem już w samym tytule
    To jest moje subiektywne spojrzenie
    Będzie czytelna relacja streszczenie
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

66. Odpowiedz

    Serafińska

    8 listopada 2020 godz. 09:36

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, c.d.

    Nazajutrz, 8 grudnia, po apelu znalazłem się w stolarni. Dotychczas, gdy pracowałem na polu, chodziłem bez czapki i skarpetek. Tutaj, pod dachem, w cieple, o ironio, dostałem od Westrycha 8 grudnia skarpetki, a w tydzień po tym – czapkę. W stolarni przedstawili mnie kapo jako dobrego stolarza (marnych w ogóle nie brano), którego trzeba przyjąć jednak na próbę. Kapo przyjrzał mi się i kiwnął głową na znak zgody.

    Dzień pracy zszedł mi w zupełnie innych warunkach. Było ciepło, sucho, praca czysta. Karą tu było nie bicie, lecz sam fakt usunięcia z takiego miejsca – wyrzucenie ze stolarni znowu w koszmar lagru. Żeby jednak tu pracować, trzeba było coś umieć. Zdolności mi w życiu nie brakowało – lecz trudno – na stolarce nie znałem się wcale. Stanąłem przy warsztacie dobrego stolarza, późniejszego członka naszej organizacji, kaprala 9, na imię miał Czesiek [Czesław Wąsowski]. Na nim się wzorowałem i pod jego kierunkiem układałem rękę do ruchów właściwych prawdziwemu stolarzowi. Kapo był w stolarni i znał się na robocie. Należało więc wszelkie ruchy naśladować fachowo.

    Na razie nic ważnego nie robiłem. Heblowałem deski lub piłowałem z Cześkiem, który orzekł, że jak na pierwszy raz to wcale nieźle. Nazajutrz kapo dał mi samodzielną pracę. Tu trzeba już było coś z siebie dać. Na szczęście nie było to nic trudnego, a przy pomocy Cześka udało się nieźle. Tego również dnia wkręciliśmy do stolarni Sławka, gdyż akurat kapo poszukiwał rzeźbiarza, a ja i jeden kolega podaliśmy jego. Po paru dniach Czesiek dostał nową robotę od kapo. Przydzielony do jego warsztatu, pomagałem mu w pracy podług jego wskazówek. Był ze mnie zupełnie zadowolony. Lecz niezadowolony ze sposobu rozwiązania zadania stolarskiego przez Cześka był sam kapo i obaj z trzaskiem wylecieliśmy ze stolarni. Czesiek – majster i ja – jego pomocnik.

    “… i trzebaż to było… taki dobry stolarz, a potknął się na cynkach” – omawiali nasz ciężki przypadek stolarze. Czesiek nie potknął się na “cynkach”, tylko zrozumiał, że kapo ich w obstalowanym przedmiocie wcale nie chce mieć. Tak czy inaczej, wypadek nasz był ciężki. Za uchybienie w pracy wyrzucono nas na obóz do karnej roboty w taczkach, do dyspozycji starszego obozu.

    Ciężkim porankiem rozpoczął się dla nas dzień w taczkach na lagrze. “Bruno” i Lagerkapo (kapo od początku w lagrze) nie mieli dla nas względów. Był wielki mróz, lecz Laufschritt nie pozwalał nam odczuwać chłodu. Z siłami jednak było gorzej. Czesiek, pracując już dłuższy czas w stolarni, nabrał więcej kondycji. Mnie wspomogło tylko parę dni odpoczynku w cieple, przez co nabrałem nieco sił. Lecz przecież nie od dziś siedzimy w lagrze. Cześkowi udało się urwać już przed południem, mnie – po południu i zadekowaliśmy się, każdy na innym bloku. Zaczynaliśmy mieć własne chody w lagrze, na co “zugang” bez ryzyka bicia, nie mógłby się puścić. Dzień jakoś minął, lecz co dalej?

    Czesiek nie wrócił do małej stolarni. Spotkałem go później gdzie indziej. Lecz Westrych zajął się widocznie moją osobą na serio… Zawiadomił mnie przez Freda (kpt. 8 [Fred Trojnicki]), że mam jutro rano po apelu przyjść do stolarni. Tam nazajutrz wytłumaczył kapowi, że ja wykonywałem tylko to, co Czesiek mi kazał, że ze mnie jest niezły stolarz i kapo się zgodził, bym pracował nadal. A żebym nie podpadł jeszcze raz, Westrych wymyślił pracę stolarską poza stolarnią. Tu kapo patrzył stolarzom na ręce i na ich ruchy, więc Westrych zaprowadził mnie na blok nr 5 (stara numeracja) i powierzył blokowemu Baltazińskiemu [], mówiąc, że ja mogę mu zrobić dla bloku wycieraczki do nóg, skrzynię na węgiel, naprawić ramę okienną i tym podobne drobne prace, przy których nie potrzeba było być nadzwyczajnym stolarzem. Poza tym zapowiedział Baltazińskiemu (dowiedziałem się później od Jurka 10), żeby uważał na mnie i podkarmiał, bo to się może w przyszłości przydać, gdyż jestem nie byle kto.

    Za: A.Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 270-272.

67. Odpowiedz

    Serafińska

    8 listopada 2020 godz. 09:42

    * Baltazińskiemu [Józef Baltaziński (nr 749) – ziemianin, zwolniony z obozu (Pilecki w oryginale mylnie podaje jego nazwisko jako Baltosiński)] przyp. A. Cyra.

68. Odpowiedz

    JAM

    8 listopada 2020 godz. 14:10

    Zdolność przystosowania i chęć życia
    Wyjmują z nas najróżniejsze odkrycia
    Szczęście też się przydaje gdy od Boga
    Bóg pokona każdego złego wroga
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

69. Odpowiedz

    Serafińska

    8 listopada 2020 godz. 20:37

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” c.d.

    Na bloku nr 5 pracowałem w sali nr 2, której gospodarzem był Stasiek Polkowski z Warszawy (fryzjer). Robiłem na tym bloku wymienione już przedtem przedmioty. Reperowałem lub robiłem z przynoszonych części starych szafek ze stolarni – nowe szafki dla sztubowych. Podkarmiano mnie na salach. Baltaziński przysłał mi miskę zupy “repety” – zacząłem powracać do sił. Tak pracowałem przez grudzień i początek stycznia 1941 roku, aż do zajścia z Leo, które opisze niżej.

    Kończył się rok 1940. Zanim jednak przejdę do roku 1941 w Oświęcimiu, chciałbym dodać kilka obrazków lagrowych, które do czterdziestego roku jeszcze należą.

    Bestialstwo oprawców niemieckich, które zwyrodnialczo podkreślało instynkty wyrostków, zbrodniarzy, niegdyś – kilkuletnich więźniów “kacetów” niemieckich, dziś – stanowiących naszą władzę w Oświęcimiu, przejawiało się w najrozmaitszych odmianach. W SK sprawcy zabawiali się rozbijając jadra – przeważnie Żydom – drewnianym młotkiem na pieńku. Na Industriehof II esesman “Perełką” [Nieustalone nazwisko] przezwany ćwiczył swego psa, wilka, w rzucaniu się na ludzi, używając do tego materiału ludzkiego, który nic tu nikogo nie obchodził. Wilk rzucał się na przebiegających podczas pracy więźniów, powalał osłabione ofiary, wgryzał się w ciała, rwał zębami, szarpał narządy płciowe, dusił za gardło.

    Pierwszy więzień, który zwiał z Oświęcimia przez pojedynczy wówczas płot z drutów, nienaładowanych jeszcze prądem elektrycznym, nazywał się – jakby na złość władcom lagru – właśnie Tadeusz Wiejowski[Tadeusz Wiejowski (nr 220) uciekł z obozu 6 czerwca 1940. Jesienią 1941 został powtórnie aresztowany i rozstrzelany w okolicach Gorlic. Zob.: I Strzelecka, “Pierwsi Polacy w KL Auschwitz”, w: “Zeszyty Oświęcimskie”, 1983 nr 18, s. 60.]. Władze się wściekły. Po ustaleniu na apelu braku jednego więźnia, za karę cały obóz przez piętnaście godzin [Faktycznie apel ten trwał dziewiętnaście godzin] trzymano na placu w postawie zasadniczej. Ma się rozumieć, nikt nie dał rady stać na baczność. Pod koniec stójki stan ludzi bez jedzenia, bez możliwości wyjścia do ubikacji był opłakany. Szeregi przebiegali esesmani i kapo, bijąc kijami tych, co nie mogli stać. Niektórzy mdleli wprost ze zmęczenia. Na interwencję niemieckiego lekarza komendant lagru odpowiedział: “Niech zdychają. Jak połowa będzie zdychać – wtedy zwolnię!” Lekarz ten zaczął przechodzić szeregi i namawiał, żeby się kładli. Gdy ogromna masa ludzi leżała na ziemi, a kapo nawet do bicia nie mieli ochoty, ogłoszono koniec “stójki”.

    W następnych miesiącach pracowano nad ogrodzeniem. Postawiono drugi jeszcze płot z drutów wokół pierwszego, w odległości kilku metrów. Z dwóch stron za płotami z drutów zbudowano wysokie płoty z cementu, zabezpieczające obóz przed wglądem weń z zewnątrz. Znacznie później naładowano druciane płoty prądem wysokiego napięcia. Dookoła obozu pomiędzy płotem cementowym a płotem z drutów stały drewniane wieżyczki, panujące nad całym obozem położeniem i bronią maszynową, przy której esesmani pełnili baczną straż. Próbowano więc uciekać, nie z obozu, a z pracy, do której wychodzono poza druty. Stopniowo represje za ucieczki złagodniały o tyle, że staliśmy na apelach tak długo, by później, jeśli był to apel wieczorny, zjeść jednak zimną strawę przed samym gongiem do snu. Reguły jednak w tym względzie nie było i czasami przepadały nam kolacja lub obiad.

    Nie złagodniały tylko kary za próby ucieczek. Więzień taki zawsze przepłacał to życiem, zabijany od razu po złapaniu, wsadzony do bunkra bądź też wieszany publicznie. Złapanego na nieudanej ucieczce ubierano jak na pośmiewisko w czapkę o oślich uszach i przyczepiano mu inne fatałaszki. Zawieszano mu na szyi tablicę z napisem “to jest osioł… czynił wysiłek ucieczki…”, itp. Przywiązywano mu też bęben w pasie i tak po komediancku ubrany niedoszły uciekinier, bijąc w bębenek, odbywał swój ostatni marsz na ziemi, wśród kolegów stojących w szeregach na apelu – ku uciesze naigrywających się “piesków” lagru. Bloki, wyrównane na apelu, przyjmowały tę makabryczną komedię głuchym milczeniem.

    Zanim jednak znaleziono takiego delikwenta, bloki stawały na “stójce”. Kilka setek więźniów pod przewodnictwem zgrai kapo i zgrai psów szło na poszukiwanie zbiega, który krył się przeważnie gdzieś w rejonie pomiędzy małym a wielkim łańcuchem wart, jeśli wielkiego łańcucha wart, jeśli wielkiego łańcucha wart nie zdołał przekroczyć. Posterunki stojące na wieżyczkach wielkiego łańcucha wart zdejmowane były dopiero wtedy, gdy stan więźniów na apelu wieczornym zgadzał się ze stanem więźniów w obozie na dzień bieżący.

    Kiedyś na wieczornym apelu w dzień wyjątkowo zimny i dżdżysty, kiedy padał deszcz na przemian ze śniegiem, rozległa się przeraźliwa syrena – złowieszcza zapowiedź “stójki”. Stwierdzono brak dwóch więźniów. Zarządzono karną “stójkę” do czasu odnalezienia zbiegów, którzy musieli ukryć się gdzieś na Industriehof II. Kapo, psy i parę setek więźniów wysłano wtedy na poszukiwania, które trwały długo. Śnieg, deszcz, zmęczenie pracą, niedostateczne ubranie więźniów, wykańczały nas w tym dniu dotkliwie na stójce. Wreszcie gongiem ogłoszono znalezienie zbiegów. Do obozu wróciły już tylko bezwładne ciała tych nieszczęśliwców. Któryś z drabów, wściekły na przedłużenie dnia pracy, przebił od tyłu jednego z nich wąska, spiczastą deską na wylot przez nerki i żołądek, i tak omdlałego, z siną, wykrzywioną twarzą, przyniósł go z kompanami do lagru. Tak, tym zbiegom ucieczka nie opłacała się i była aktem wielkiego egoizmu, gdyż stójka tysięcy kolegów na zimnie przyniosła w skutkach ponad setkę trupów. Zginęli wprost z zimna, utracili swe siły do życia. Innych zabrano do szpitala, gdzie przez noc zmarli.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.272-274.

70. Odpowiedz

    Serafińska

    9 listopada 2020 godz. 09:40

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, c.d.

    Czasami, choć nikt nie uciekł z obozu, a była wstrętna pogoda, trzymano nas na apelu długo – kilka godzin, nie mogąc się niby doliczyć stanu. Władze szły gdzieś pod dach, rzekomo robić zwykły rachunek – nas wykańczał chłód, deszcz czy też śnieg i ten przymus stania w miejscu bez ruchu. Trzeba się było bronić całym organizmem, naprężać mięśnie i zwalniać, a przez to wytworzyć trochę ciepła do ratowania życia.

    Na apelach raport od blokowego przyjmował esesman – Blockfuhrer [nadzorca bloku wieźniarskiego]. Po odebraniu raportów z paru bloków, esesman szedł przed pulpit Rapportfuhrera [Raportowy]. Był nim SS-Obersturmfuhrer Gerhard Palitzsch [Gerhard Palitzsch – najczęściej rozstrzeliwał więźniów pod Ścianą Straceń. Los jego nie jest dokładnie znany, wojny nie przeżył. Zob.: A. Lasik, “Oblicza zbrodni” w: “Biuletyn Towarzystwa Opieki nad Oświecimiem” 1989 nr 7.], którego sami esesmani bali się jak ognia. Za byle co karał ich bunkrem, na skutek jego meldunku esesman szedł na front. Toteż był on postrachem wszystkich. Gdy Palitzsch się zjawiał zalegała cisza.

    Na stanowiska blokowych zaczęli windować się ludzie, których niegdyś miałem za Polaków, lecz którzy tutaj w wielkim procesie zaparli się polskości – byli to Ślązacy. Mając poprzednio o nich jak najlepsze zdanie, tu się oczom wierzyć nie chciało. Kończyli Polaków, za swoich ich nie uważając; sami się mieli za szczep jakiś niemiecki. Kiedyś zwróciłem uwagę jednemu vorarbeiterowi ze Śląska:
    – Po co go bijesz? Przecież to jest Polak.
    A on mi na to odpowiedział:
    – Ale ja Polakiem nie jest. Jam jest Ślązak. Rodzice moi Polakiem mnie chcieli zrobić, ale Ślązak, to Niemcy. Polak to w Warszawie mieszkać musi, a nie na Śląsku.
    I bił tamtego kijem w dalszym ciągu.
    Było dwóch blokowych Ślązaków: Skrzypek [Alfred Skrzypek (nr 1122) – zwolniony z obozu 19 marca 1942 roku] i Bednarek [Emil Bednarek (nr 1325) – sądzony przez Sąd Przysięgły we Frankfurcie nad Menem], którzy byli bodaj gorsi od najgorszego Niemca. Kończyli kijem tak wielką liczbę więźniów, że i “Krwawy Alojz”, który zresztą trochę już wziął na wstrzymanie, nie mógł tym drabom dorównać. Codziennie stojąc na wieczornym apelu, można było widzieć na lewym skrzydle bloków, u tych oprawców, stojące taczki ze zwłokami więźniów. Robotą swoją chwalili się esesmanom, u których składali raport ze stanu.

    Uogólnić jednak tego nie można, bo jak wszędzie, tak i tutaj w tej regule były wyjątki. Rzadko był tu Ślązak, który był dobrym Polakiem, lecz gdy już się taki zdarzył, mogłeś mu swoje życie spokojnie zawierzyć. Wierny to był przyjaciel. Jak blokowy Alfred Włodarczyk i Smyczek [Wilhelm Smyczek (nr 7135) – przywieziony do obozu 13 grudnia 1940 roku z Dachau jako reichsdeutch, w obozie osadzony za działalność patriotyczna na Górnym Śląsku, los nieznany]; byli też Ślązacy i w naszych “piątkach”, o czym napisze później.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 274-275.

71. Odpowiedz

    JAM

    9 listopada 2020 godz. 10:42   - w odpowiedzi do: Serafińska 09:40

    W każdej nacji znajdą się Ludzie i zwierzęta
    Gdy jest Wiara sytuacja nie jest napięta
    Bo Anioł Stróż z Duchem naszą drogę wskazuje
    Zło odrzuca a dobro z lekkością promuje
    Pozdrawiam
    Szczęść Boze

72. Odpowiedz

    Serafińska

    13 listopada 2020 godz. 10:12

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” cd.

    “Krwawy Alojz”, o którym wspomniałem, przestał już być blokowym. Blok nr 17a (stara numeracja) zamieniono na skład worków z ubraniami więźniów. Transporty więźniów wciąż napływały, zwiększając numer bieżący – ewidencyjny; stan lagru natomiast nie zwiększał się wcale. Był odpływ przez komin krematorium. “Efekty” jednak – worki z naszym ziemskim dobytkiem – były skrupulatnie przechowywane. Zajęły już całe wolne miejsce na bloku nr 18. Rozszerzono więc “lokum” zajęte pod magazyn Effektenkamer [Magazyn rzeczy odebranych więźniom] o piętro na bloku nr 17 (blok nr 17a); wszystkich więźniów przeniesiono na różne bloki.

    Od 26 października mieszkałem na bloku nr 3a (na piętrze), gdzie blokowym był Koprowiak [Stanisław Koprowiak 9nr 7140 – los nieznany]. Ktoś o nim – o jego przeszłości w jakimś więzieniu – mówił mi bardzo dobrze. Tu zaś wiedziałem, że czasami bił – może nawalały mu już nerwy. Przeważnie jednak bił wtedy, gdy patrzał jakiś Niemiec. Może chciał zadekować życie, może stanowisko. Na stanowisku blokowego dla więźniów-Polaków był jednym z lepszych blokowych. Na bloku nr 3a mieszkałem na pierwszej sali, której sztubowym był Drozd [Franciszek Drozd (nr 1234) – zwolniony z obozu 19 marca 1942 roku]. Typ życzliwy, podchodził do kolegów z sali serdecznie, bez bicia. Blokowy pozostawiał pod tym względem wolną rękę.

    Pewnego razu, z piętra tego bloku widziałem prze okno scenę, która mi utkwiła na długo w pamięci. W dzień pracy zostałem w obozie. Poszedłem do ambulansu, wezwany stamtąd kartką. Po powrocie zostałem na bloku. Padał deszczyk, dzień był ponury. Na placu pracowała SK, wożąc żwir wyrzucany łopatami z dołu. Prócz tego, marznąc, stało jakieś komando ćwiczące gimnastykę.Koło dołu trzech esesmanów, nie mogąc odejść od komand w obawie przed Palitzschem lub komendantem, który kręcił się tego dnia po obozie, wymyśliło sobie rozrywkę. Zakładali się o coś ze sobą, każdy położył banknot na cegle. Następnie zakopywali jednego więźnia głową w piach, starannie zasypując dół. Patrząc na zegarki – liczyli ile minut ruszać będzie nogami. Nowoczesny totalizator – pomyślałem sobie. Który był najbliżej prawdy w określeniu, jak długo człowiek zasypany rusza się jeszcze zanim skona, ten zgarniał pieniądze.

    Tak dobiegał końca rok 1940.
    Zanim jeszcze dostałem się do stolarni i doznałem korzyści z niej płynących, a więc i dodatkowego jedzenia na bloku nr 5, głód skręcający wnętrzności wzmógł się tak bardzo, że zacząłem pożerać oczami chleb otrzymywany wieczorem przez tych, co na dobrych już będąc “posadach”, mogli zaoszczędzić część chleba na ranek. Staczałem z sobą najcięższą walkę zdaje się w życiu. Cały problem był w tym, jak to zrobić, by i teraz zjeść, i na ranek coś zostawić… Ale nie będę pisał o głodzie ludziom sytym… lub tym, co otrzymując paczki z domu, czy z czerwonego krzyża, żyjąc bez przymusu pracy, narzekali później, że bardzo byli głodni. Ach! Nasilenie głodu przechodzi całą skalę stopniowania. Czasami zdawało się, że zdolny był człowiek wykroić kawał ciała z leżącego pod szpitalem trupa. Wtedy właśnie, przed samym Bożym Narodzeniem, rozpoczęto wydawanie nam rano kaszy jęczmiennej zamiast “herbaty”, co było wielkim dobrodziejstwem i nie wiem komu to zawdzięczaliśmy. (Tak było do wiosny).

    Na święta postawiono nam w obozie parę choinek pięknie iluminowanych. Kapo wieczorem na stołkach pod choinką położyli dwóch więźniów i wtłukli im w część ciała, zwaną na wolności miękką, po dwadzieścia pięć kijów. Miał to być żart w duchu niemieckim.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.275-276

73. Odpowiedz

    JAM

    13 listopada 2020 godz. 15:28

    Jacy “ludzie” takie i ich rozrywki
    Bez empatii to już dzicz na wyrywki
    Gdyby sami mieli tak kończyć życie
    To chowali by się przed zbrodnią skrycie
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

74. Odpowiedz

    Serafińska

    13 listopada 2020 godz. 18:49

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945” cd.

    Kary w Oświęcimiu stopniowano.
    Najlżejszą karą było bicie na stołku. Odbywało się to publicznie, wobec wszystkich bloków stojących na apelu. Przygotowany był “mebel egzekucyjny” – stołek z uchwytem na nogi i ręce po obu stronach. Stawało dwóch drabów esesmanów (często bił sam Seidler, czasami Lageraltester Bruno)i biło więźnia w obnażoną część ciała, by nie niszczyć ubrania. Bito bykowcami lub po prostu ciężką laską. Po kilkunastu uderzeniach przeżynało się ciało. Tryskała krew i dalsze razy uderzały już tak, jak w siekany kotlet. Byłem świadkiem tego nie raz Czasami otrzymywano pięćdziesiąt kijów, czasami – siedemdziesiąt pięć. Pewnego razu, przy wymiarze kary stu kijów, około dziewięćdziesiątego uderzenia więzień – jakiś mizerak zakończył życie. Jeśli delikwent żył, musiał wstać, zrobić kilka przysiadów dla wyregulowania obiegu krwi i stojąc na baczność, podziękować za słuszny wymiar.

    Drugą karą był bunkier [Areszt mieszczący się w piwnicach bloku nr 11] w dwóch rodzajach. Bunkier zwykły – były to cele w piwnicach bloku nr 13 (stara numeracja), gdzie siedzieli przeważnie kapo lub esesmani przed przesłuchaniem do dyspozycji wydziału politycznego lub za karę. Cele bunkrów zwykłych zajmowały trzy części piwnicy trzynastego bloku, w pozostałej, czwartej części, mieściła się cela podobna do tamtych, lecz pozbawiona światła – “ciemnią” zwana. W jednym końcu bloku korytarz piwnicy zawracał pod kątem prostym w prawo i zaraz się kończył. W tej odnodze korytarza mieściły się małe bunkry zupełnie innego rodzaju. Były to trzy “cele do stania” (Stehbunker). Za czworokątnym otworem w ścianie, przez który mógł wejść tylko zgarbiony, mieściła się niby-szafa o wymiarach osiemdziesiąt na osiemdziesiąt centymetrów, wysokość dwa metry, tak że stać tam można było swobodnie. Do takiej “szafy” jednak wciskano, pomagając kijem, czterech więźniów skazanych na Stehbunker i zamykając ich sztabami, pozostawiano do rana (od godziny dziewiętnastej do szóstej rano). Zdawałoby się to niemożliwe,lecz żyją dziś jeszcze świadkowie, którzy odbywali tę karę w towarzystwie kolegów , wciśnięci w liczbie ośmiu ludzi! Rano ich wypuszczano i brano do pracy, a na noc znowu wciskano, jak śledzie, zamykając sztabami żelaznymi. Wymiar kary zazwyczaj się gał pięciu nocy, lecz bywał również i znacznie większy. Kto nie miał w pracy jakichś stosunków z władzą, ten po jednej lib paru takich nocach, w robocie, z braku sił, zazwyczaj kończył życie. Kto mógł za wiedzą kapo odpocząć w dzień w komandzie, ten jakoś tę karę szczęśliwie przetrzymywał.

    Trzecią kara był zwyczajny “słupek” zapożyczony z austriackich metod karnych. Z tym, ze wiszących, uwiązanych za ręce z tyłu, od czasu do czasu bujał dla zabawy dozorujący esesman. Wtedy stawy trzeszczały, w ciało wrzynały się sznury. Dobrze było, gdy nie zjawiała się tu “Perełka” ze swym wilkiem. W ten sposób prowadzono czasami dochodzenia, pojąc wiszącego sokiem z sałatki-marynaty, krótko mówiąc – octem, by nie zemdlał przedwcześnie. [Jezusa też uraczono octem na krzyżu, przyp. J.S.]

    Czwartą, najcięższą karą, było rozstrzelanie. Śmierć zadana szybko, o ileż bardziej humanitarna i jak bardzo, przez długo męczonych, pożądana. Rozstrzelanie to nie jest określenie właściwe; właściwym byłoby: zastrzelenie lub nawet – zabicie. Odbywało się to również na bloku nr 13 (stara numeracja). Był tam dziedziniec ograniczony blokami (pomiędzy 12 i 13). Od wschodu zamknięty murem, ścianą łączącą bloki, a nazywaną “ścianą płaczu”. Od zachodu też stał mur, w którym była brama, przeważnie zamknięta, zasłaniająca widok. Otwierała swe podwoje przed ofiarą żywą lub dla wyrzucenia okrwawionych trupów. Przechodząc tamtędy, czuło się zapach jak w rzeźni. Rynsztoczkiem płynęła czerwona struga. Bielono rynsztoczek, lecz prawie codziennie wśród białych brzegów czerwona rzeczka wiła się na nowo… Ach! Gdyby nie była to krew… nie krew ludzka… nie krew polska… i to ta najlepsza… wtedy kto wie, czy nie można by było w samym zestawieniu barw się lubować… Tyle na zewnątrz. Wewnątrz natomiast działy się rzeczy bardzo ciężkie i straszne. Tam kat Palitzsch – przystojny chłopak, który w lagrze nikogo nie bił, bo to nie było w jego stylu – wewnątrz zamkniętego dziedzińca był głównym autorem scen makabrycznych. Skazani w rzędzie stawali nago przy ścianie, a on kolejno przykładał małokalibrowy karabinek pod czaszkę z tyłu głowy i kończył im życie. Czasami do tego celu używał zwyczajnego bolca do zabijania bydła [Informacja błędna – pod Ścianą Straceń zabijano tylko z broni małokalibrowej]. Sprężynowy bolec wrzynał się w mózg, pod czaszkę i kończył życie. Czasami wprowadzano grupkę cywili, których dręczono w podziemiach zeznaniami, Palitzschowi dając ich do zabawy. Dziewczętom kazał się Palitzsch rozbierać i biegać w koło po zamkniętym dziedzińcu. Stojąc w środku wybierał długo, po czym mierzył, strzelał, zabijał – kolejno wszystkie. Żadna nie wiedział, która zginie zaraz, a która jeszcze pożyje chwilę, czy też może znowu wezmą na badania… On zaprawiał się w celnym mierzeniu i strzelaniu.

    Sceny te widziane były z bloku nr 12 przez kilku sztubowych stojących na straży, by w tym momencie żaden z więźniów nie podchodził do okien. Okna zabezpieczano “koszami”, lecz nie dość szczelnie – wiec widziano dokładnie. Innym razem, widziano z dwunastego bloku, przywiezioną jakąś rodzinę. Stała na dziedzińcu przed “ścianą płaczu”. Palitzsch strzelił najpierw w ojca – zabił go na oczach żony i dwojga dzieci. Po chwili zabił małą dziewczynkę, trzymającą się kurczowo ręki bladej matki. Później wyrwał matce malutkie dziecko, które nieszczęśliwa kobieta tuliła mocno do piersi. Chwycił za nogi i rozbił główkę o ścianę. Wreszcie zabił matkę wpółprzytomną z bólu. Jest to scena powtarzana mi przez kilku kolegów – świadków, tak dokładnie i tak jednobrzmiąco, że nie mogę mieć żadnej wątpliwości, że tak właśnie było.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 276-278.

75. Odpowiedz

    Serafińska

    13 listopada 2020 godz. 18:59

    Polecam wszystkim:
    

    O druhu rtm. Pileckiego. Stanisławie Jasterze.

76. Odpowiedz

    Serafińska

    14 listopada 2020 godz. 14:51

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Na Boże Narodzenie 1940 roku więźniowie po raz pierwszy otrzymali paczki od rodzin. O nie! Nie żywnościowe! Żywnościowych nie wolno było wysyłać do nas, żeby nam nie było za dobrze. Niektórzy otrzymali więc pierwszą paczkę w Oświęcimiu – paczkę odzieżową, zawierającą rzeczy z góry określone: sweter, szalik, rękawice, nauszniki, skarpetki. Więcej przysyłać nie można było. Jeśli w paczce była bielizna – szła do worka w Effektenkammer pod numer więźnia i tam leżała. Tak było wtedy. Później zdołaliśmy wleźć wszędzie przez zorganizowanych kolegów. Paczka na Boże Narodzenie była jedną jedyną w roku, i choć nie zawierała jedzenia, była jednak potrzebna ze względu na ciepłe rzeczy i miła, bo z domu.

    W święta Westrych z kapo stolarni wykombinował dla stolarzy dodatkowe kotły z doskonałym gulaszem z kuchni esesmańskiej i w stolarni odbyła się libacja, częstowano kolejno zjawiających się tam stolarzy. Kotły takie przychodziły kilka razy, przywożone pod wielkim sekretem przez esesmanów, którzy otrzymywali pozbierane przez Westrycha od nas pieniądze.

    Rok 1941 zaczął się dla mnie dalszą pracą stolarską na bloku nr 5, gdzie stale wymyślałem jakaś robotę. Blokowy się nie wtrącał. Spotkałem tu kolegę [Bolesława] Gierycha,syna moich znajomych, z których mieszkania korzystałem w Orle w latach 1916-1917, do celów konspiracyjnych.Na blok nr 5 codziennie prawie przychodził starszy obozu Leo [Wietschorek] (nr 30). Na wejście na salę tak esesmana jak również starszego obozu obowiązywało krzyknięcie: “Achtung!” [Uwaga] i złożenie raportu. Robiłem to bez zarzutu, dodając na końcu meldunku: “ein Tischler bei der Arbeit” [stolarz przy pracy]. Leonowi to odpowiadało.Nie interesował się wcale, co tu robię tak długo i jak paw wychodził z sali.

    Blok ne 5 był blokiem młodocianych, mieszkali tu chłopcy piętnasto-osiemnastoletni, których III Rzesza miała nadzieję jeszcze przekabacić. Mieli tu pewien rodzaj kursów. Leo przychodził tu co dzień, lubił młodzież, lecz lubił chłopców… zanadto… Był zboczeńcem. Wybierał tu ofiary swojego zwyrodnienia. Karmił, odżywiał, zmuszał do uległości dobrobytem, albo strasząc SK, a gdy miał chłopca dosyć, jak też żeby nie mieć niewygodnego świadka zakazanego postępowania, wieszał swą ofiarę, przeważnie nocą w ustępie. Około 15 stycznia stałem przy oknie, gdy na sale wszedł Leo. Nie zauważyłem go i nie krzyknąłem: “Achtung!”, gdyż uwagę moją pochłoną widok zugangu przez szybę. Jednocześnie zauważyłem pułkownika 11 [Tadeusz Reklewski] za oknem. Leo był wyraźnie niezadowolony. Podszedł do mnie i powiedział: “Za długo już tu siedzisz na bloku. Żebyś mi jutro tu nie przychodził”.

    Powiedziałem o tym Westrychowi, a on kazał mi jednak pójść. Więc dnia następnego poszedłem znowu na blok nr 5. Wkrótce za mną przyszedł Leo i wpadł we wściekłość. “Deine Nummer?!” [Twój numer?!] – krzyknął i dziwne tylko, że mnie nie uderzył. – Rrraus mit dem alles!” [Zabieraj się z tym!]. Wskazał na narzędzia. Wyniosłem się dość szybko, a on notował mój numer, wołając w ślad za mną, że będę ze stolarni jeszcze dziś wyrzucony. W stolarni opowiedziałem o zajściu Westrychowi. Zaraz za mną wpadł Leo. Szczęśliwym trafem kapo nie było. Zastępował go Westrych, który pozwolił Leo wykrzyczeć się do woli, po czym wyjaśnił, że stolarz ten wczoraj meldował mu o wszystkim, co zaszło, lecz on kazał mu pójść na blok nr 5 pozabierać stamtąd wszystkie narzędzia. I Leo się uspokoił.

    Zostałem jednak nadal stolarzem, pracując na wszelki wypadek w drugim pokoju, zajmowanym przez stolarnię na tymże bloku nr 9. Po paru dniach Westrych kazał mi zabrać narzędzia i iść za nim na obóz. Zaprowadził mnie na blok nr 15 (stara numeracja). Był to szpital więźniarski. Blokowy szpitala, choć trochę zwariowany Niemiec, chciał jednak mieć porządek. Westrych mu poradził już poprzedniego dnia, żeby obramować sienniki listwami. Łóżek tu nie było. Chorzy leżeli pokotem na podłodze, w straszliwych warunkach. Sienniki rzucone na podłogę (chorzy leżeli głowami do ściany), nie zawsze wyrównane, pogarszały jeszcze obraz. Zdecydowano więc dać listwy przy końcach sienników ułożonych pod ścianami w dwa rzędy. Listwy te, biegnąc wzdłuż sali, tworzyłyby na środku podłogi obramowane równo przejście.

    Blokowy mi się przyjrzał i zapytał, czy potrafię tę robotę dobrze wykonać. Za zła robotę czekał mnie kij na stołku, za dobrą – codziennie repeta. Zacząłem więc tu pracę i salę po sali zaopatrywałem w obramowania, a listwy przymocowywałem do podłogi za pomocą winkli. Dano mi do pomocy jakiegoś inżyniera z Warszawy przysłanego przez Westrycha. Jedliśmy repetę codziennie obaj. Jedzenia było na bloku pod dostatkiem. Fasowano na wszystkich, a niektórzy chorzy już nic do ust wziąć nie chcieli. Inżynier z Warszawy zaraził się tu grypą. Przyjęty do szpitala na tym samym bloku, warunkach, jakie były wtedy w HKB, w strasznych wszach, wkrótce zakończył życie. Robotę z listwami kończyłem już sam.

    Niebawem przyszła i na mnie kolej. Zaraziłem się jakąś grypą czy przemarzłem na apelu.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 278-280.

77. Odpowiedz

    JAM

    14 listopada 2020 godz. 16:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 18:59

    Tchórze i zdrajcy często żyją w rozkwicie
    Bohaterzy giną, bo razi ich życie
    Zdrajcy lokują się na ubeckich posadach
    Bo we krwi ich jest tylko zdrada i zdrada
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże
    PS. Dziękuję za ten film o kolejnym Bohaterze

78. Odpowiedz

    JAM

    14 listopada 2020 godz. 16:55   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:51

    Zapach to najmilsze zmysłów wspomnienie
    Wtedy budzi wyobraźni pragnienie
    Lecz rzeczywistość sprowadza na ziemię
    Bo wokół się kręci mordercze plemię
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

79. Odpowiedz

    Serafińska

    15 listopada 2020 godz. 11:59

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Zima była dość ostra. Mieliśmy już co prawda wydane jeszcze przed Bożym Narodzeniem płaszcze, lecz z ersatzu, bez podszewki – bardzo słabo chroniły od mrozu. Walczyłem z chorobą przez kilka dni. Miałem gorączkę, która dochodziła wieczorami do trzydziestu dziewięciu stopni, tak że zostałbym przyjęty do szpitala nawet bez żadnej protekcji. Jednakże pójść do szpitala nie chciałem. Były tego dwa powody – straszliwe wszy w szpitalu i koniec z pracą w stolarni.

    Broniłem się więc jak mogłem, lecz choroba uczepiła się mnie mocno i nie chciała ustąpić. Najgorsze było stanie na apelach z rozpaloną głową, gdy przeszywany byłem wiatrem. Nie wiem, jak by się te zapasy skończyły. Zdecydowała o tym rzecz zupełnie inna. NA bloku, na pierwszej sali mieliśmy nadal możliwe stosunki. Po sztubowym Droździe, przyszedł Antek Potocki [Najprawdopodobniej był to Antoni Potocki (nr 5238)]. Niektórzy z nas pełnili różne funkcje sprzątających. Do mnie należały: okna, drzwi i lampy.

    Wszystko by było na bloku możliwe, gdyby nie to, że byliśmy już nieco zawszeni. Co wieczór polowano zawzięcie na wszy. Ja zabijałem ich codziennie około setki – myśląc, że przez noc nie nalezie więcej, lecz nazajutrz znowu była nowa setka.Wieczorem trudno było upolować więcej, bo gaszono światło o nakazanej porze. We dnie, w ciągu pracy, też zająć się tym nie można było. W nocy wszy przechodziły z koca do koszuli. Gdyby nawet z koca wyzbierać, to także by nie pomogło; koce we dnie układano wszystkie razem – codziennie więc dostawaliśmy inny koc. Przy ciepłym piecu te stworzenia chętnie przewędrowywały do czystego koca.

    Wreszcie zarządzono odwszawianie. Nastąpiło to jednak dla mnie bardzo nie w porę. Miałem większą gorączkę. Wieczorem kazano nam się rozebrać. Ubrania nanizane na drut oddaliśmy do parowania. Potem nago szliśmy pod prysznic na blok nr 18 (stara numeracja) i nago na blok nr 17 (stara numeracja). Tam znowu całą noc siedzieliśmy nago w kilkuset na sali i było straszliwie duszno. Rano rozdano nam ubrania i pognano na wiatr i mróz przez plac do bloku nr 3a. Płaszcz oddałem choremu wtedy również Antkowi Potockiemu. Ta noc mnie wykończyła.

    Prawie nieprzytomny poszedłem do szpitala. Po spryskaniu znowu wodą w łaźni, położono mnie na blok nr 15 (stara numeracja), na salę nr 7 (tam, gdzie przybijałem listwy do podłogi), w straszliwe wszy. Tych parę nocy w ciągłej walce z wszami było, zdaje mi się, najcięższe w lagrze. Nie mogłem się jednak poddać – wszom dać się zjadać? Lecz jak się tu bronić? Gdy się spojrzało na koc pod światło, cała powierzchnia była ruchliwa. Wszy bywały rozmaite – małe, większe, pękate, podłużne, białe i szare lub czerwone od krwi, w prążki i w paski, pełzały wolno i po grzbietach innych. Ogarniał mnie wstręt i silne postanowienie nie dać się tej obrzydliwej masie. Związałem mocno kalesony koło kostek i w pasie, koszulę zapiąłem pod szyją i przy rękawach. O zabijaniu pojedynczo mowy być nie mogło. Gniotłem insekty całą garścią, robiąc szybkie ruchy, zbierając rękami z szyi i z nóg przy stopach. Organizm osłabiony gorączką i ruchami bez przerwy, gwałtownie domagał się snu. Głowa opadała lecz znowu się dźwigałem. Nie mogłem sobie pozwolić na sen w żadnym razie. Zasnąć – to przestać walczyć – to dać się pożreć. Po godzinie miałem już ciemne plamy na dłoniach od duszenia plugastwa – do posoki ich ciał.

    Wybicie wszystkich było beznadziejne. Leżeliśmy ciasno, ciała obwinięte kocami, oparte plecami lub bokami o siebie. Nie wszyscy się bronili. Niektórzy byli przecież nieprzytomni, inni już rzęzili, nie mogli już walczyć… Obok mnie leżał nieprzytomny starszy więzień (jakiś góral). Twarzy jego nigdy nie zdołam zapomnieć, była tuż obok mojej głowy – pokryta nieruchomą skorupą wżartych w skórę wszy różnego kalibru. z lewej strony leżał więzień który skonał (Narkun); naciągnięto na jego głowę koc, czekano, aż przyjdą z noszami. Wszy na jego kocu zaczęły się żywiej ruszać i sunąć w moim kierunku. Aby wytłuc wszy we własnym kocu, trzeba by było chyba na równej podłodze uderzać w koc obuchem – kamieniem raz przy razie. Lecz zabezpieczyć się było prawie tak niemożliwe, jak zatrzymać strumyk w biegu, ani ten ruch przerwać, ani zniszczyć.

    Przyznam się tutaj, że wtedy po raz pierwszy wydawało mi się, że mam zbyt małe siły, by toczyć walkę, by chcieć w ogóle walczyć. Stan mojej psychiki był niebezpieczny. Zwątpić w sens walki, znaczy – załamać się. Gdy to spostrzegłem – odżywałem. Dusiłem dalej wszy na szyi i nogach.

    Na miejsce trupa położono nowego chorego, osiemnastoletniego chłopca. Nazywał się Edek Salwa [Edward Salwa (nr 5256) – przeniesiony 20 stycznia 1944 roku do Buchenwaldu, los nieznany]. On, gdy zasypiałem, wyręczał mnie, zgarniając wszy czasami nożem, a czasem łyżką, szczególnie te dążące z prawej. Sam walczył też i u siebie, na własnym kocu – był więc sąsiadem, który z lewej strony mnie zabezpieczał, dając mi przez to więcej spokoju. Poza tym kupował mi chleb od chorych, którzy jeść już nie mogli. Ja wszystko zjadałem. dziwną mam naturę – sam nieraz to stwierdzałem. W gorączce inni nie jedzą, ja właśnie jem za kilku. W ogóle, ten, kto to czytając, wzrusza ramionami, proszony jest, by mnie poznał bliżej – wtedy się zorientuje, że u mnie całe życie jest na opak.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.280-282.

80. Odpowiedz

    JAM

    15 listopada 2020 godz. 16:10   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:59

    Trudno sobie dziś wyobrazić wszawicę
    Która jak szarańcza pastwi się nad życiem
    Wspomnienia jednak są lecz nie tak tragiczne
    Wszy przechodziły wśród uczniów pandemiczne

    Dla nie znających tych chwil to jest zadziwienie
    Dla znających nieprzyjemne wspomnienie
    Sztuką było unikanie zawszawionych
    By się nie stać dla wszy ofiarą gryzionych
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

81. Odpowiedz

    Serafińska

    16 listopada 2020 godz. 11:11

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” cd.

    Na tej sali było paru zacnych ludzi, co tu chorym ostatnie dni życia ułatwiali. Był Janek Hrebenda i Tadeusz Burski, obaj zacni, dobrzy, pracowali przy chorych. Wiele zrobić nie mogli , lecz co było w ich mocy – czynili. Warunków jednak, to jasne zmienić nie mogli. Latem na przykład okien nie pozwalano otwierać, żeby się chorzy nie zaziębili – dusili się wtedy wszyscy w gorączce i smrodzie. Teraz gdy mróz był wielki, wszystkie okna otwierano szeroko dwa razy dziennie, wietrzono długo, a mroźne powietrze ciągnące ciągnące po podłodze od okien, wstrząsało dreszczem od chłodu skulone postacie leżące pod marnym kocykiem.

    Ja walczyłem z wszami bardziej niż z chorobą, przez trzy dni i dwie noce. Trzeciego dnia, nie mając już sił, zdecydowałem odkryć swoją słabość przed Władkiem [Deringiem]. Przez nowego przyjaciela, Tadka Burskiego, przesłałem kartkę do dr. 2 9Władysław Dering]. Każda kartka w lagrze była podejrzana. Mogli uznać ją za chęć porozumienia się dwóch więźniów działających na szkodę III Rzeszy. Napisałem: “Jeśli mnie natychmiast stad nie zabierzesz, to stracę resztę sił na walce z wszami. W obecnym stanie zbliżam się w przyśpieszonym tempie do komina krematorium”. I podałem swoje m. p. [miejsce postoju]

    Po paru godzinach zjawił się dr 2 w asyście dr. 12 [Edward Nowak]. Obaj oficjalnie nazywali się tylko pielęgniarzami. Polak lekarzem tu nie mógł być. Dr 2 jednak tak opanował tu sytuację, że miał już jakiś wpływ na bieg wypadków w szpitalu. Teraz obchodził salę (nie był to jego dział). Udał, że mnie nie zna. Zwrócił się do dr. 12 ze słowami: “A co temu jest? Zbadajcie go, kolego”. Okazało się, że mam zapalenie lewego płuca. Dr 2 orzekł, że trzeba mnie wziąć na pewne doświadczenie i zastosować jeden z nowych zastrzyków.

    Przemaszerowałem na blok nr 20 (stara numeracja). Położono mnie na łóżku w jednej z sal na piętrze. Byłem jak nowo narodzony. Tutaj wcale nie było wszy. To znaczy, że jak znalazłem ich czterdzieści-pięćdziesiąt w nowo otrzymanej bieliźnie lub w kocu, to się wcale nie liczyło. Zabiłem je i koniec. Nowe, po nóżkach łóżek przecież nie wlezą. Tego się jeszcze nie nauczyły. Nic to nawet, że położyli mnie na łóżku przypartym do okna, które było stale otwarte i wiał wiatr, wpadający prąd zimnego powietrza, zmieniał opary przy oknie na mgiełkę. Bok, w którym miałem zapalenie płuca, starałem się tak ulokować, żeby go jak najmniej wystawiać na chłód. Nazajutrz przeniesiono mnie na środek sali, dano cztery koce, zastosowano zastrzyk. Pod dziesięciu dniach byłem na tyle zdrów, że musiałem miejsce odstąpić choremu.

    Przeniesiono mnie znowu na blok nr 15, gdzie leżałem przez pierwsze dni choroby, ale wszy już tam nie było. Odwszawianie, przechodząc kolejno bloki, doszło już do piętnastego. Co za dziwna historia. Ta makabryczna zawszona sala – odgazowana i wybielona zupełnie inaczej się prezentowała! Było to 1 lutego 1941 roku. Tutaj odpoczywałem po chorobie przez cały miesiąc, pomagając Tadkowi i Jankowi Hrebendzie. Zaglądał często na salę zacny Pfleger Krzysztof Hofman. Czasami nawet sypiał na naszej sali. Leżał tu Heniek Florczyk [Henryk Florczyk (nr 3029) – przeniesiony do KL Buchenwald w 1943 roku,los nieznany] – matematyk z Warszawy. Tadek Burski (Raszyńska 56) został zwolniony z obozu na skutek starań jego sióstr. Przez niego posłałem wiadomość do Warszawy.

    Mimo zmian warunków więzionych na lepsze na sali umierało codziennie paru chorych. Nie było czym leczyć, a zresztą nawet kombinowane przez Krzysia pigułki, były tylko pigułkami. Czasami ludzie po prostu nie chcieli już żyć. Nie chcieli walczyć, a kto zrezygnował, ten bardzo szybko umierał. Tutaj, będąc rekonwalescentem, zdobyłem przez znajomych pielęgniarzy mozność wychodzenia na obóz (przyniesiono mi ubranie od Fredka 4 [Alfred Stossel]). Wychodziłem czasami z sali, tak by mnie władze nie zauważyły. Miałem więcej czasu na “wiązanie piątki”.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 282-284.

82. Odpowiedz

    JAM

    16 listopada 2020 godz. 16:28

    Stan psychiki to jest życia podstawa
    Gdy człowiek się podda będzie odprawa
    Na drugą stronę cokolwiek to znaczy
    Na Wierzących Niebo, lub czyściec patrzy

    Niewierni na Niebo mogą nie czekać
    Skoro nieszczęśni pragną z diabłem szczekać
    Nadzieja, gdy przed śmiercią się nawrócą
    Duszę oczyszczą-spowiedź, zło wyrzucą
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

83. Odpowiedz

    Serafińska

    17 listopada 2020 godz. 23:10

    “Raport rtm. Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Obóz był jak wielki młyn, co przerabiał ludzi żywych na popiół. Wykańczano nas, więźniów, dwoma drogami. Równolegle i niezależnie od siebie. Jedni pracowali nad wykańczaniem nas w pracy lub potwornymi warunkami obozu. Ginęli obok siebie tacy, co siedzieli tutaj za ciężkie sprawy i tacy, co spraw zarzucanych wcale nie mieli. Żadne zresztą sprawy więźniów na ziemi nie miały na to wpływu. Drudzy natomiast w odróżnieniu od pierwszych przeglądali sprawy w wydziale politycznym. I czasami, chociaż więzień już na dobre zaczepił się życia – wypłynął w pracy, dawał sobie radę, a nawet potrafił zorganizować dopływ jedzenia – pewnego dnia ginął. Numer jego wyczytywano na porannym apelu. Musiał iść do głównej izby pisarskiej (Hauptschreibstube), stamtąd przeważnie kierowano go z esesmanem do wydziału politycznego i bardzo często wykańczał go Palitzsch na bloku nr 13 – rozstrzeliwując. Był to rezultat grzebania w aktach drugiego kata – Maximiliana Grabnera [Maximilian Grabner – kierownik obozowego gestapo do grudnia 1943 roku. Egzekucje pod Ścianą Straceń były wykonywane najczęściej na jego polecenie. Wyrokiem Najwyższego Trybunału Narodowego w Krakowie dnia 22 grudnia 1947 roku został skazany na karę śmierci]. Za zastrzelenie ludzi Palitzsch brał honorarium “od główki”. Często były to umowy pomiędzy tymi dwoma panami. Jeden wybierał sprawy, drugi strzelał w głowy. Pieniądze dzielono – interes szedł. Śmierć tego czy innego z kolegów, trafiała często w węzeł sieci organizacyjnej, po dłuższej obserwacji żmudnie tu związanej. Sieć więc stale tu i ówdzie się rwała – trzeba było wciąż wiązać odcinki od nowa. Koledzy, tworzący już pewien łańcuch, czuli się mocniejsi moralnie; mając za sobą szereg przyjaznych serc, gotowych się wesprzeć wzajemnie, zaczęli powoli z większą łatwością wpychać się do różnych komand.

    Na temat tego, co każdy kiedyś – przed Oświęcimiem – nazwałby organizacją, nie wolno było absolutnie mówić i słowa tego zabroniłem używać. Podchwyciliśmy z radością nowe znaczenie tego słowa i “puszczaliśmy” szeroko po lagrze, żeby się przyjęło powszechnie. Było poniekąd naszym piorunochronem. Słowo “organizacja” w sensie skołowania czegoś “na lewo”. Gdy ktoś wyciągnął w nocy z magazynów margarynę w kostkach lub bochenek chleba – nazywano to wtedy “organizacją margaryny lub chleba”. Tamten zorganizował sobie buty, inny zorganizował tytoń. Słowo “organizacja” wykwitało wszędzie głośno, powszechnie było znane. Nawet gdy wpadło w ucho komuś niepożądanemu, użyte niebacznie w znaczeniu konspiracji, nikt już tego słowa inaczej, jak wykradanie czegoś, skombinowanie, nie pojmował.

    W samej naszej pracy przeciętne “ogniwo” nie powinno było wiedzieć wiele. Kolega znał “szkielet”, parę własnych “kontaktów” i wiedział, kto go prowadzi.

    Jako organizacja powoli zaczęliśmy opanowywać poszczególne komanda i powiększać nasze możliwości. Zdecydowałem się wykorzystać możliwości niemieckich kapów, tych, co niechętnie bili (było takich kilku) – do nich trafiałem przez poszczególnych członków.

    W początkowej fazie istnienia obozu koncentracyjnego Oświęcim, gdzie mordowanie rozpoczęło się z chwilą przywiezienia tu pierwszego transportu Polaków 14 czerwca 1940 roku, aparat pracujący nad wykańczaniem więźniów składał się z trzydziestu Niemców lub takich, co za Niemców chcieli uchodzić, przywiezionych tu z Oranienburga w maju 1940 roku. Jakkolwiek sami byli więźniami, wybrano ich na naszych katów. Nosili oni pierwsze numery więźniów Oświęcimia. Pierwszy i ostatni z nich, czyli “Bruno” (nr1) i “Leo” (nr 30) dostali “bindy” [Binde – opaska] starszych obozu, kilku innych miało “bindy” blokowych, reszta – kapów.

    Wśród tej czeredy bandytów, pracujących z potworna brutalnością lub perfidią nad mordowaniem więźniów, było kilku takich, którzy bili niechętnie, raczej z konieczności, by nie podpaść reszcie tej zgrai i esesmanom. Więźniowie nasi bardzo szybko się w tym zorientowali. My, jako organizacja, postanowiliśmy to wykorzystać. Wkrótce też Otto (nr 2)jako arbeitsdienst, Balke (nr 3) [], jako oberkapo stolarni, “Mateczka” (nr 4), przezywany tak za jego stosunek do nas w kuchni, Bock – “tata” (nr 5) w HKB, Konrad (nr 18), “Jonny” (nr 19) – zaczęli oddawać nam przysługi, absolutnie nic nie wiedząc i nie podejrzewając istnienia jakiejkolwiek sieci organizacyjnej. Zjawiali się u nich poszczególni nasi koledzy w sprawach niby wyłącznie własnych lub przyjaciół, a oni – jeśli mogli – szli nam na rękę. Otto – przez dawanie kartek przydziałowych do pracy w obranym komandzie, Balke – przez lokowanie w stolarni, pod dachem, możliwie większej liczby naszych kolegów, “Mateczka” – przez dawanie repet (zupy z kuchni) zbytnio wycieńczonym, Bock – ułatwiając pracę w szpitalu, “Jonny” – który jako kapo komanda Landwirtschaftu początkowo nie przeszkadzał, a potem nawet ułatwiał nam porozumiewanie się ze światem przez kontakt z organizacją na zewnątrz przy współudziale panny Zofii S. (Stare Stawy), z konieczności musiał trochę więcej się domyślać. Nie zdradził nas, a od chwili, gdy za dowiedzione mu przez władze Lagru “przeoczenie” w podkarmianiu więźniów przez ludność cywilną (podrzucanie chleba) – coś więcej nie przyszło władzom do głowy – wziął porcję kijów na stołku, stał się całkowitym naszym przyjacielem.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 284-286.

84. Odpowiedz

    Serafińska

    17 listopada 2020 godz. 23:24

    * Balke – Artur Balke – oberkapo stolarni, w której za jego milczącym przyzwoleniem znajdowali schronienie niektórzy polscy inteligenci; w 1943 roku zwolniony z obozu i zatrudniony w firmie Bata w Chełmku jako pracownik cywilny, dalszy los nieznany. Zob.: S. Kłodziński, “Rola kryminalistów…”, s. 123.

    *”Mateczka” – Fritz Biessagen – z zawodu rzeźnik, oberkapo kuchni więźniarskiej, pomagał Polakom; zwolniony z obozu w 1941 roku, dalszy los nieznany. Tamże, s. 123.

    Bock – Hans Bock – pospolity przestępca, nadzorował szpital więźniarski, otaczał się Polakami, starał się pomagać chorym, więźniowie nazywali go “Tatą”. Posłusznie jednak wykonywał polecenia władz obozowych, zabijał słabych i chorych więźniów zastrzykami z fenolu. Uśmiercił miedzy innymi w ten sposób ojca Maksymiliana Kolbego w bunkrze głodowym w bloku nr 11. W skutek narkomanii przeniesiony do podobozu Łagisza, gdzie zmarł w 1944 roku. Zob. S. Kłodziński, “Rola kryminalistów…”, s.123.

    Przyp. Adam Cyra

85. Odpowiedz

    JAM

    18 listopada 2020 godz. 16:34   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:10

    Każda organizacja daje bezpieczeństwo
    Gdy jest ograniczona znajomość współpracy
    Wtedy jest łatwiej o jakiekolwiek zwycięstwo
    A to w całokształcie najwięcej zawsze znaczy

    Szufladkowanie, tak się przyjęło z niewiedzy
    Gdy lenistwo, lub brak dostępu do takowej
    Ogranicza szersze spojrzenie zza tej miedzy
    By widzieć szczegóły cząstki tej nacji zdrowej
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

86. Odpowiedz

    Serafińska

    19 listopada 2020 godz. 10:25

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Tak układałem i wiązałem, mając jak na warunki w tamtym okresie, wyjątkowo wiele czasu, będąc rekonwalescentem w ciągu lutego 1941 roku w szpitalu na bloku nr 15 (stara numeracja). Tak było do 7 marca.

    Nagle zbiegło się parę wypadków jednocześnie. 6 marca rano wezwano mnie do Erkennungsdienst [Pracownia fotograficzna służby rozpoznawczej obozowego gestapo], na bloku nr 18 (stara numeracja), gdzie wszyscy już poprzednio byli fotografowani. Pokazano mi moją fotografię i zapytano, czy znam fotografowanych przede mną i po mnie (numery więźniów sąsiadujące z moim). Odpowiedziałem, że nie znam. Esesman zrobił drwiącą minę, i powiedział, że to bardzo podejrzane żebym nie poznał tych, z którymi przyjechałem. Potem przyjrzał się mojej fotografii i stwierdził, że jestem bardzo mało podobny i że to też jest bardzo podejrzane. rzeczywiście, starałem się w czasie fotografowania mieć nienaturalny wygląd, minę i wypchnięte policzki. Odpowiedziałem, że byłem chory na nerki, wskutek czego powstała opuchlizna.

    Tegoż 6 marca Sławek [Szpakowski] zawiadomił mnie, że nazajutrz będzie zwolniony z obozu i że jedzie do Warszawy. Był zawsze optymistą – zapowiedział, że poczeka na mnie w Warszawie. Został zwolniony bez kwarantanny – wtedy tak było. Zwolniły go starania żony przez konsulat szwedzki.

    Jednocześnie wieczorem przez dr. 2 [Władysław Dering] dowiedziałem się, że będę wezwany nazajutrz rano do głównej izby pisarskiej, a powszechnie było wiadomo, jak to się przeważnie kończyło. Nie znałem powodów i głowiłem się nad tym, o co im chodzi. Sprawy żadnej nie miałem. Przychodziło mi do głowy jedynie, że Westrych mógł tendencyjnie lub przez nieostrożność “wkopać mnie”, że siedzę tu pod fałszywym nazwiskiem. Westrych akurat był dwa tygodnie temu zwolniony z obozu. Może przed wyjazdem “wyspowiadał się” z tajemnicy. W takim wypadku los mój był przesądzony.

    Dr 2 [Władysław Dering] bardzo się przejął moją sprawą i uczył mnie jak mam udawać chorobę częstą u nas w tym czasie na HKB – zapalenie opon mózgowych “meningitis”, która by mnie uchroniła od dawania odpowiedzi. Przez jednego z esesmanów, który kiedyś był podoficerem w armii polskiej, starał się czegoś dowiedzieć, o co chodzi i prosił go, żeby jego kolegi (mnie), który jest chory, specjalnie nie bito. Dr 2 [Władysław Dering] już wtedy powoli zdobywał sobie pozycję w szpitalu, był ceniony jako dobry lekarz i miał jakie takie znajomości wśród esesmanów, którym czasami udzielał porad.

    Rano, 7 marca, na apelu wyczytano mój numer z poleceniem pójścia do głównej izby pisarskiej. Było nas kilku. Ustawili nas osobno. Cały blok spoglądał na nas, jak na takich, co już nie wrócą. Niewiele się mylono. Z chwilą uderzenia gongu, kiedy wszyscy biegli do oddziałów pracy, nas kilku maszerowało na blok nr 9 (stara numeracja). Na korytarzu przed główną izbą pisarską wywoływano wszystkich i sprawdzano numery sprowadzonych, a z różnych bloków było nas dwudziestu kilku.

    Mnie jednego odstawiono na bok. “Co za historia? – pomyślałem sobie. – Dlaczego nie razem?”. Wskazano palcem na mnie i powiedziano coś esesmanowi, czego nie słyszałem. “Ładny ptaszek” widocznie jestem w ich pojęciu. Stało się jednak nieco inaczej, niż można było przypuszczać. Inni pomaszerowali do wydziału politycznego, mnie poprowadzono do Erkennungsdienst. To lepiej – pomyślałem.

    Idąc, zaczynałem już rozumieć, dlaczego mnie wzywają i uspakajałem się z każdym krokiem. Wszyscy więźniowie musieli pisać listy do rodzin i to tylko pod adres, który podali od razu po przyjeździe. (Krótko po przywiezieniu nas do Oświęcimia zrobiono w nocy przesłuchanie. Każdego budzono, kazano mówić – blok nr 17a – przy tym z dziwnym uśmieszkiem pytano wtedy o adres, gdzie by trzeba było pisać w razie jakiegoś wypadku, który mógł więźnia spotkać. Jakby tu się tylko przypadkiem umierało.) Kazano pisać listy, co dwa tygodnie, żeby mieć na wszelki wypadek drogę do rodziny więźnia. Ja podałem adres mojej szwagierki [Eleonora Ostrowska] w Warszawie, przez którą miała mieć wiadomość moja rodzina, o czym władze lagru nie mogły wiedzieć. Adres szwagierki podany był jako adres jednej z moich znajomych; uchodziłem tu za kawalera, który nie ma nikogo z rodziny prócz matki. Pod podany adres napisałem tylko jeden raz, w listopadzie, donosząc, gdzie jestem. I więcej listów nie pisałem ze względu na to, żeby w przyszłości “znajoma” nie ponosiła odpowiedzialności za ewentualne moje wyczyny tutaj. Chciałem w ten sposób zerwać wszelką widoczną dla władz niemieckich nić wiążącą mnie z ludźmi na wolności.

    Za bramą wszedłem eskortowany przez esesmana do drewnianego budynku, gdzie w jednym jego końcu (od bramy mieściła się Blockfuhrerstuba [Wartownia SS przy bramie wejściowej do obozu], a w drugim – właściwe Postzensurstelle [Cenzura pocztowa]. Tutaj za stolikami siedziało kilkunastu esesmanów.

    Za A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 286-287.

87. Odpowiedz

    JAM

    19 listopada 2020 godz. 16:27

    Nie każdy potrafi zachować zimną krew
    W stanie zagrożenia myśli się kołaczą
    Gdyby chociaż można było narąbać drew
    By mieć czas, bo wolne chwile wiele znaczą

    Nie zostawianie zbyt wielu śladów z tyłu
    To najlepsze zabezpieczenie nam bliskich
    Bo mogliby dostać na torturach szału
    Szczególnie prześladowali Tych AK-owskich
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

88. Odpowiedz

    Serafińska

    20 listopada 2020 godz. 18:55

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    W momencie wprowadzenia mnie wszyscy podnieśli głowy i po chwili kontynuowali pracę cenzurowania listów. Esesman, idący za mną, zameldował przybycie. Na to inny odezwał się do mnie:
    – A! Mein lieber Mann [Mój drogi.] … dlaczego nie piszesz listów?!
    Odpowiedziałem:
    – Ja piszę.
    – A… Jeszcze kłamiesz! Jak to piszesz? Wszystkie listy wychodzące mamy zanotowane!
    – Ja piszę, ale mi zwracają. Mam na to dowody.
    – Zwracają? Ha! Ha! Dowody… Patrzcie, on ma dowody!
    Okrążyło mnie kilku esesmanów, którzy wyśmiewali się ze mnie.
    – Jakie masz dowody?!
    – Mam listy, które pisałem regularnie i które, nie wiem dlaczego, zwrócono mi – mówiłem tak, jakbym ubolewał nad niesłusznym zwrotem listów.
    – Gdzie masz te listy?
    – Na bloku nr 15.
    – Hans! Odprowadzisz go na blok, niech weźmie te listy, ale jeśli ich nie znajdzie… – tu zwrócił się do mnie: – Ich sehe schwarz fur dich [Widzę to w czarnych barwach]!

    Listy te rzeczywiście miałem na bloku. W przewidywaniu tego rodzaju kontroli pisałem co dwa tygodnie “przepisowe” listy, zaczynające się stereotypowymi zdaniami: “Ich bin gesund und es geht mir gut…”, bez których – jak ogłaszali blokowi – list by nie przeszedł przez cenzurę (nawet kiedy więzień konał, jeśli chciał jeszcze raz napisać do rodziny, musiał te słowa umieścić). Rodzina jednak mogła chyba z charakteru pisma zorientować się, jak mu się powodzi i jak jest z jego zdrowiem. Zasadniczo wszystkim zależało na pisaniu listów do drogich osób. Często ze względu na siebie i przesyłane pieniądze – ogólnie listy pisano. Zauważyłem jednak, że zwrócone więźniom listy, które z jakiegoś powodu przez cenzurę nie przeszły – nie podobały się esesmanom – na kopercie miały charakterystyczny zielony “ptaszek” lub czasami słowo “zuruck” [Z powrotem]. Od kolegów zdobyłem dwie takie koperty i takim samym ołówkiem, dostarczonym mi przez rtm. 3 [Jerzy de Virion], stawałem znaki znaki na moich kopertach, nie oddając ich, gdy w “niedziele listowe” zbierano listy na bloku. Listy te starannie przechowywałem.

    Idąc na blok z esesmanem po listy (7 marca), spotkałem w bramie Sławka [Szpakowskiego] odprowadzanego przez esesmana na wolność. Z sali nr 7 bloku nr 15 (stara numeracja) zabrałem listy. Koledzy na sali, widząc esesmana czekajacego na mnie i jakieś papiery, byli pewni, że jest to sprawa wydziału politycznego i ze już mnie nie zobaczą.

    W Postzensurstelle przyjęto mnie już z zainteresowaniem. Sześć-siedem moich listów podanych kierownikowi przez eskortujacego mnie esesmana wzbudziło ciekawość kilku esesmanów.
    – Więc są listy.
    Znaki zielonym ołówkiem musiałem zrobić widocznie nieźle. Zresztą nie przypuszczali, żeby wiezień systematycznie pisał listy i nie wysyłał. Zaczęli studiować treść. Nic w nich nie było – były dość lakoniczne.
    – Aha! Więc nie piszesz pod adres, który podałeś?!
    Odparłem, że sądzę, iż listy są mi zwracane przez jakąś omyłkę, gdyż ja piszę pod tym adresem, który podałem. Sprawdzono. Musiało się zgadzać.
    – No, a kto to jest ta pani E.O. [Eleonora Ostrowska], do której piszesz?
    – Znajoma.
    – Znajoma? – wycedzono z szyderczym uśmiechem – A dlaczego nie piszesz do matki? Tu podajesz, że masz matkę!

    Tak podałem rzeczywiście, chociaż matka moja nie żyła już od dwóch lat. Chciałem być możliwie jak najmniej podejrzany, ptakiem bez więzi z ziemią, sugerowałem, że mam kogoś drogiego mi na ziemi, lecz nie chciałem podać adresu żyjących osób. Zmuszony byłem zerwać wszelki kontakt z ludźmi na wolności.
    O, tak – odpowiedziałem – mam matkę, lecz matka moja jest za granicą.
    Wilno przecież leży za granicą, więc nie wiem, czy mogę pisać tam listy.
    Esesmani rozeszli się do swoich prac. Sprawa zaczęła powoli przygasać w swoim zaognieniu.
    – No, tak – zawyrokował salomonowo kierownik – listy ci zwracają dlatego, że nie piszesz do matki, chociaż ją masz, a piszesz do jakiejś znajomej. Musisz napisać podanie do Lagerkomendanta[], żeby ci zezwolił na zmianę adresu i podać, że chcesz pisywać do pani E.O. Podanie przesłać należy drogą służbową przez blokowego.

    Tak skończyła się moja sprawa w Postzensurstelle.

    Nazajutrz śpieszyłem z podaniem na blok nr 3a, gdzie blokowy Koprowiak długo nie mógł zrozumieć, jak to jest, że dotychczas pisałem na adres pani E. O., a teraz uprzejmie proszę komendanta o zmianę adresu na adres tej samej pani E.O.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 287-289.

89. Odpowiedz

    JAM

    21 listopada 2020 godz. 10:22

    Myślenie z wyprzedzeniem sytuacji
    To ważny argument przeciw zła akcji
    Grzech też nie staje się uciemiężeniem
    Bo Bóg potrafi zrozumieć zdarzenie

    Zimna krew i szybkość myślenia sprawia
    Że od śmierci nas ta bystrość wybawia
    Ten trening trzeba wprowadzać przed stanem
    Byśmy żyli nie zginęli pod “panem”
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

90. Odpowiedz

    Serafińska

    21 listopada 2020 godz. 10:24

    “Raport rtm. Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Zanim jednak nazajutrz znalazłem się na bloku nr 3a, tegoż jeszcze dnia (7marca) czekała mnie niespodzianka na bloku nr 15. Z grupki wyczytanych rano numerów na blok numer 15 wróciłem tylko ja jeden. Reszcie kolegów tę drogę życia wiodącą przez wydział polityczny i kończącą się na dziedzińcu bloku nr 13, przeciął kat Palitzsch.

    Wróciłem z Postzensurstelle na blok nr 15 akurat w momencie, gdy na sali była komisja robiąca przegląd chorych. Wszystkich, co nie mieli gorączki, wyrzucano na obóz, do pracy, na bloki, z których przyszli do szpitala. A tu raptem zjawia się “chory” i wchodzi w ubraniu “ze spaceru” po obozie. Dostałem kilka uderzeń w brzuch oraz w głowę i zostałem natychmiast wyrzucony ze szpitala.

    Dlatego już nazajutrz pisałem podanie na bloku nr 3a. Lecz nie o podanie chodziło, a oto, by się znaleźć w jakimś komandzie pod dachem. Westrycha już nie było. Mała stolarnia na bloku nr 9 (stara numeracja) została zlikwidowana. Wielka stolarnia była na Industriehof I [Obozowe składy materiałów budowlanych], którą prowadził i rozbudowywał oberkapo Balke. Należało natychmiast wkręcić się pod dach. Rekonwalescencja się skończyła, lecz od razu po szpitalu praca na mrozie w polu byłaby dla mnie zbyt ciężka. Był to już okres kiedy numery więźniów pracujących w każdym komandzie skrupulatnie notowano i teraz wpaść do jakiegoś nieodpowiedniego komanda, to znaczyło mieć kłopot z późniejszym “urwaniem się”, jeśli się zechce zmienić oddział pracy na lepszy.

    Tu przyszli mi z pomocą koledzy. W wielkiej stolarni na Industriehof I pracowało już paru członków naszej organizacji, a jeden z nich, Antek (14) [Antoni Woźniak] był tu nawet majstrem dozorującym pracę. Pracował tu również i Czesiek (9) [Czesław Wąsowski]. Antek (14) zaprowadził mnie do kancelarii Balkego i przedstawił jako dobrego stolarza. Na pytanie, co umiem, odpowiedziałem zgodnie z pouczeniem Antka, że umiem pracować na maszynach. A właśnie sprowadzano i ustawiano maszyny w stolarni. Balke się zgodził.

    Na razie zadekowano mnie przy warsztatach, które były pod kierownictwem Władka Kupca. Robota nie była uciążliwa. Władek kupiec był to wyjątkowo porządny chłop i dobry kolega. Siedziało ich tu sześciu braci. Spotkałem tu też paru przyjaciół, jeden nazywał się Witold (15) [Witold Szymkowiak], drugi Pilecki 9160 [Jan Pilecki].

    Po kilku dniach pracy w stolarni zorganizowałem tu drugą “piątkę”, do której weszli: Władek (17) [Władysław Kupiec], Bolek (18) [Bolesław Kupiec], Witold (15) [Witold Szymkowiak], Tadek (19) [Tadeusz Słowiaczek] Antek (14) [Antoni Woźniak], Janek (20) [Jan Kupiec], Tadek (21)[Tadeusz Pietrzykowski], Antek (22) [Antoni Rosa].

    Po paru tygodniach pracy posłyszałem, jak mówiono tu wśród kolegów, że płk. 23 [Aleksander Stawarz] i ppłk. 24 [Karol Kumuniecki] projektują pewien zamach w obozie, przy tym ppłk. 24 ze zdrowymi więźniami pójdzie na Katowice, natomiast płk 23 z chorymi pozostanie na razie na miejscu. Ze względu na naiwność planowania i dekonspirowanie podobnych projektów wobec szerszego ogółu więźniów unikałem rozmów na tematy organizacyjne z tymi oficerami i w ogóle w pierwszym okresie unikałem wprowadzania do organizacji oficerów starszych stopniem, którzy tu siedzieli pod własnymi nazwiskami (prócz płk. 1 [Władysław Surmacki], do którego miałem całkowite zaufanie), a to z tego powodu, że oficerowie, o których władze obozu oficjalnie wiedziały, w momencie wzbudzenia podejrzeń mogą być zamknięci w bunkrze, dręczeni i wystawieni na ciężką próbę milczenia.

    Tak było w pierwszej fazie pracy organizacyjnej. Potem było inaczej. W kwietniu i maju 1941 roku przyszły wielkie transporty Polaków – więźniów z Pawiaka. Przyjechało wielu moich znajomych. Tworzę więc trzecia “piątkę”, do której wciągam mego byłego zastępcę w pracy w Warszawie “Czesława III” (25) [Stefan Bielecki), Staśka (26) [Stanisław Maringe], Jurka (27) [Jerzy Poraziński], Szczepana (28)[Szczepan Rzeczkowski], Włodka (29) [Włodzimierz Makaliński], Genka (30)[Eugeniusz Triebling]. Organizacja rozwija się już w szybkim tempie.

    Aparat lagru jednak z wykańczaniem śpieszy się również. Na “zębie” lagru znalazły się transporty z Warszawy, które brały takie cięgi, jak my niegdyś, ginąc masowo, dziesiątkowani codziennie chłodem i biciem.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 290-291.

91. Odpowiedz

    JAM

    21 listopada 2020 godz. 17:31   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:24

    Niespodzianki przykre z zaskoczenia
    Zawsze są nie do pozazdroszczenia
    Dobrze gdy kończą się bez kontuzji
    Kiedy się nie ma pod ręką fuzji

    Zamachy bez dobrego widzenia
    Mają luki i niedopatrzenia
    Kończą się tragicznie bez zdobyczy
    A sumienie potem mocno krzyczy
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

92. Odpowiedz

    Serafińska

    22 listopada 2020 godz. 10:54

    “Raport rtm. Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Nowością obozu od wiosny 1941 roku była orkiestra. Komendant lubił muzykę – skutkiem tego powstała orkiestra z dobrych muzyków, których w obozie, tak jak żadnych fachowców nie brakowało. Praca w orkiestrze byłą dobrą “posadą”, toteż każdy, kto miał w domu instrument, sprowadzał szybko i wpisywał się do orkiestry. Pod batutą “Franza” [Franciszek Nierychło [Franciszek Nierychło (nr 994)- muzyk, zwolniony z KL Auschwitz 29 maja 1944 roku, zmarł w Łodzi 29 listopada 1977 roku]](dobrego drania), który przedtem był w kuchni kapo, wygrywała ona najrozmaitsze utwory.

    Orkiestra naprawdę była na poziomie. I byłą dumą komendanta. Jeśli speca od jakiegoś instrumentu brakowało, to go bardzo łatwo znajdowano w “cywilu” i przywożono do lagru. Orkiestrą zachwycał się nie tylko komendant, zachwycała wszelkie komisje, które czasami zaglądały do obozu.

    Grała nam dziennie cztery razy. Rano, gdy wychodziliśmy do pracy, gdy wracaliśmy na obiad, gdy szliśmy do pracy po obiedzie, gdy szliśmy do pracy po obiedzie i przy powrocie na wieczorny apel. Miejsce dla wyczynów orkiestry było przed blokiem nr 9 (stara numeracja), w pobliżu bramy, którędy maszerowały wszystkie komanda. Całą makabrę odczuwało się szczególnie w czasie marszu powracających z pracy oddziałów. Sunące kolumny wlokły po ziemi zabitych przy pracy kolegów. Niektóre trupy zatrważały. Przy dźwiękach skocznych marszów granych w szybkim tempie, które raczej polkę lub oberka przypominały, wracały pobite, słaniające się postacie wyczerpanych pracą więźniów. Szeregi czyniły wysiłek, by iść w nogę, wlokąc po ziemi często półnagie trupy kolegów, gdyż grudy ziemi, błoto, kamienie zsunęły z nich części garderoby. Kolumny bezgranicznej fizycznej nędzy ludzkiej opasane pierścieniem naganiaczy, ćwiczone kijami, zmuszane były iść w takt wesołej muzyki. Kto nie szedł w nogę, dostawał drągiem po głowie i po chwili także jego wlekli koledzy.

    Wszystko to eskortowane było przez dwa łańcuchy zbrojnych – w mundur niemieckiego żołnierza ubranych – “bohaterów”. Przed bramą, dla zapewnienia bezpieczeństwa, prócz zbrojnych oddziałów stała grupa “nadludzi” – same szarże lagru – podoficerowie (na których można by było ewentualnie w przyszłości zwalić winę – cóż chcieć od prostaków?). Wszyscy pyszni, z radośnie rozpromienionymi twarzami spoglądali dumnie na konającą znienawidzoną rasę “untermenschów”.

    Tak wracały komanda tych, co pracowali w polu. Starych numerów było w nich mało. Albo już “poszli przez komin”, albo zdołali się dostać pod dach. Przeważnie byli to “zugangi”. Inaczej wracały setki tych, co pracowali w warsztatach – silni, zdrowi, szli sprężystym krokiem w wyrównanych piątkach. Ginął wtedy uśmieszek zadowolenia z twarzy zgrai pod bramą. Przeważnie temu niechętni odwracali się. Na razie jednak warsztatowcy byli im potrzebni. Niejeden esesman obstalowywał w tym lub innym warsztacie potrzebny mu przedmiot, który robiło się “na lewo”, bez wiedzy władzy. Nawet ci najwyżej tu stojący obstalowywali robotę dla siebie, kryjąc się jeden przed drugim. W tym przedmiocie każdy z nich lękał się meldunku do władz wyższych. Co innego mordować ludzi – tego, im więcej miał na sumieniu, tym lepszą miał markę.

    To właśnie były rzeczy, które określam, że się “nie działy na ziemi”. Bo i jakże? Kultura… XX wiek… Któż to słyszał zabijać człowieka? W każdym razie na ziemi nie można tego przecież robić bezkarnie. Chociaż jest wiek XX i kultura na bardzo wysokim poziomie – wojnę “ludzie od wielkiej kultury” jakoś przemycają, tłumaczą nawet potrzebą. A w opinii niektórych kulturalnych ludzi wojna staje się “nieodzowną i konieczną”. Zgoda, lecz dotychczas (uznając maskę przykrywającą potrzebę mordu jednych i interes drugich) głośno się mówiło tylko o wzajemnym mordowaniu jakiegoś odłamu społeczeństwa – uzbrojonego wojska. Tak było chyba kiedyś. To tylko piękna przeszłość.

    Co może powiedzieć ludzkość dziś, ta ludzkość, która chce dowieść postępu kultury, a XX wiek postawić znacznie znacznie wyżej od wieków przeszłych. Czy w ogóle my, ludzie XX wieku, możemy spojrzeć w twarze tych, co żyli kiedyś i – śmieszna rzecz – dowodzić naszej wyższości, kiedy za naszych czasów zbrojna masa niszczy nie wrogie sobie wojsko, lecz całe narody, bezbronne społeczeństwa, stosując najnowsze zdobycze techniki. Postęp cywilizacji – tak! Lecz postęp kultury? – śmieszne.

    Zabrnęliśmy, kochani moi, straszliwie. Przerażająca rzecz, nie ma na to słów! Chciałem powiedzieć: zezwierzęcenie… lecz nie! Jesteśmy od zwierząt o całe piekło gorsi!

    Mam pełne prawo tak właśnie napisać, szczególnie po tym, co tu widziałem i co się zaczęło dziać w rok później w Oświęcimiu.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 291-293.

93. Odpowiedz

    JAM

    22 listopada 2020 godz. 15:55   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:54

    Mówią, kultura łagodzi obyczaje
    Jednak nie u niemców bo od nich odstaje
    A zbrodnia jest i dziś przez nich promowana
    Na bezbronnych nienarodzonych od rana

    Na starcach jako ich zadośćuczynienie
    Bo chorym wmawiają, że to ich życzenie
    Biedni ci mordercy bo są zakłamani
    Na usługi diabelskie zręcznie oddani
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

94. Odpowiedz

    Serafińska

    23 listopada 2020 godz. 21:00

    “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Jak wielka jest różnica pomiędzy “być” a “nie być”, taka też jest w warunkach życia tych, co pracowali pod dachem (w stajniach, magazynach lub warsztatach) od tych, którzy pod gołym niebem kończyli się w najrozmaitszy sposób. Ci pierwsi uznani tu byli jako potrzebni, ci drudzy opłacali życiem nakaz wykańczania w tym młynie możliwie jak największej liczby ludzi. Za wyróżnienie to trzeba było czymś płacić, czymś je usprawiedliwić. Płacono tutaj posiadanym fachem lub też sprytem, który każdy fach musiał zastąpić.

    Obóz był samowystarczalny. Siano tu zboże, utrzymywano inwentarz żywy: konie, krowy, świnie. Była rzeźnia przetwarzająca mięso zwierząt na artykuły zdatne do spożycia. Niedaleko rzeźni stało krematorium, gdzie masy mięsa ludzkiego przetwarzano na popiół do użyźniania nim pól – jedyny pożytek, jaki można było mieć z tego mięsa.

    Najlepsza posada pod dachem była w chlewie. Żarcie świń było o wiele obfitsze i lepsze niż w kotłach z kuchni dla więźniów. Świniom przywożono resztki obiadów niedojedzonych przez “nadludz”. Ci, którym szczęśliwy los pozwolił być świniopasami, zjadali część doskonałej strawy, odbierając ja swoim podopiecznym.

    W stajniach więźniowie mieli inne możliwości. Kilka razy ze stolarni byłem zaproszony przez przyjaciela 31 [Karol Świętorzecki] do pobliskiej stajni, gdzie przychodziłem z narzędziami niby coś naprawiać, pozorując tę potrzebę wobec spotykanych esesmanów. Przyjaciel mój przyjmował mnie tu prawdziwą ucztą. Dawał mi menażkę pełną czarnego cukru, który po wymyciu w wodzie – spłukaniu soli – stawał się prawie biały. Dodawał do tego otręby pszenne. Po wymieszaniu jadłem to jak najsmaczniejszy tort. I wtedy nie wyobrażałem sobie, abym kiedykolwiek przedtem lub potem, nawet jeśli mi się uda wrócić do życia na wolności, jadł coś równie smacznego. Przyjaciel mój miał też mleko, które odlewał z porcji dostarczanych tu dla ogiera.

    Trzeba było jednak dobrze uważać, by nie “podpaść”. Samo przychodzenie tu bez określonego powodu, bez polecenia jakiejś reparacji przez kapo, było już zabronione.

    Przyjaciel 31 stworzył tu zawiązek komórki naszej organizacji wśród obsługi stajni. 15 maja został jednak zwolniony na skutek starań matki i wyjechał do Warszawy, wioząc tam mój raport o pracy tutaj.

    Znacznie później, ulokowany w stajniach przeze mnie przyjaciel 32 [Leszek Cenzartowicz], podtrzymywał wyczerpany swój organizm, dojąc źrebne klacze i pijąc kumys.

    Była też garbarnia, gdzie koledzy, korzystając z warunków, obcinali skóry świńskie, oddane tu do wygarbowania – zmniejszając je z zachowaniem formy zasadniczej – i gotowali z obrzynków “doskonałą” zupę. Dostarczone kiedyś z garbarni przez przyjaciół mięso pieska zjadłem, nie wiedząc, jaki stworzenie zjadam (po raz pierwszy latem 1941 roku). Potem to samo robiłem już świadomie. Instynkt i konieczność zachowania sił czyniły smacznym wszystko, co było możliwe do zjedzenia. Otręby, dostarczone mi po kryjomu przez przyjaciela 21 [Tadeusz Pietrzykowski], który pracował przy cielętach – w stanie surowym, tak źle oczyszczone, że kiedyś moje cielęta jeść by tego nie chciały – dosypywałem do zupy przywożonej nam do stolarni, zastanawiając się, czy wsypać dwie łyżki do menażki, czy tylko jedną (byliśmy “kommandiert” [Oddelegowani] nie chodziliśmy na obiad i na apel popołudniowy do obozu, liczono nas w stolarni). Gdy memu przyjacielowi 21 udało się czasami przynieść więcej otrąb, wtedy wsypywałem garść wprost do ust i tak, na sucho, powoli, małymi częściami, po rozdrobnieniu ich na zdatne do przełknięcia – łykałem razem z plewami. Okazuje się więc, że wszystko jest możliwe i wszystko może być smaczne. Nic mi nie szkodziło; może dlatego, że żołądek zawsze miałem niezwykle wytrzymały.

    Fachowcem w pracy stolarskiej nie byłem, musiałem więc nadrabiać sprytem. Z początku dekowany przez kolegów (na dłuższy czas to było niemożliwe), w końcu nie miałem wyboru, jak tylko zmierzyć się z zadaniami stolarskimi. Tu nauczyłem się dopiero ostrzyć narzędzia. Ma się rozumieć, w pojęciu ogółu stolarzy, musiałem to umieć już dawno. Prócz oberkapo Balkego było paru kapo i kilku majstrów, wobec których należało umiejętnie udawać stolarza. Pod kierunkiem Władka [Kupca] i paru innych przyjaciół nauczyłem się piłować, heblować, “spuszczać” kanty desek “rabanem” do sklejania, sklejając deski w blaty.

    Najważniejszą pracę jednak wykonywały oczy. W Oświęcimiu na różnych stanowiskach i w różnych fachach zawsze najwięcej pracowały oczy i uszy. Trzeba było sięgać wzrokiem wszędzie, tak by odpoczynek mięśni wypadał w momencie, gdy nie widzi tego jakiś kapo-naganiacz. Lecz wtedy, gdy wzrok dozorcy, przebiegając warsztaty lub postacie, spocznie na tobie lub znajdziesz się w polu jego widzenia nawet w kąciku jego oka – wtedy, bracie, musisz pracować lub umiejętnie udawać pracę. Nie możesz stać lub wypoczywać, choćbyś podczas nieobecności tego pana pracował wiele. Jeśli naprawdę tak robiłeś, byłeś nierozważny. Uważaj! Arbeit macht frei! – czytasz to co dzień parę razy na bramie. Możesz stąd ulecieć kominem, gdy wyczerpiesz siły. Możesz dostać kijem, gdy będziesz wypoczywał w czasie, kiedy patrz na ciebie któryś z dozorujących.

    Co innego ma się rozumieć, fachowiec pierwszorzędny, który tu ma już dobrą markę. Ten nie potrzebował udawać. Inni, choćby byli naprawdę stolarzami, musieli się strzec. Miejsc w warsztacie było kilka setek – w obozie ginęły tysiące. Do warsztatu pchali się nowi, prawdziwi fachowcy. Niezdary usuwano – ginęły w polu. W ten sposób z konieczności, powoli stawałem się stolarzem. Robiłem już możliwie “cynki”, polerowałem.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 293-295.

95. Odpowiedz

    JAM

    24 listopada 2020 godz. 09:24

    Potrzeba wymusza na nas determinację
    By żyć, nie zapełniać do paleniska stację
    W stanach zagrożenia albo się poddajemy
    Albo zmuszamy i wiedzę pozyskujemy
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

96. Odpowiedz

    Serafińska

    24 listopada 2020 godz. 22:11

    Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Przyjaciół moich, co przyjechali z Warszawy (kwiecień-maj 1941 roku), których wciągałem do roboty organizacyjnej, udało mi się umieścić pod dachem. Kolegów 25 [Stefan Bielecki] i 26 [Stanisław Maringe]ulokowałem w komandzie Fahrbereitschaft [Warsztaty samochodowe] przez naszego członka 33 [Stanisław Kocjan], który rządził się w tym komandzie jak u siebie. Kolegę 27 [Jerzy Poraziński] przez dr. 2 [Władysław Dering] – w szpitalu jako pielęgniarza. Kolegę 34 – w szpitalu jako sekretarza, przez ppor. 4 [Alfred Stossel], itd. Na bloki nr 11 i 12 (wiosna 1941 roku, stara numeracja) “zugangów”, gdzie przywożono nowych kolegów, chodziłem często szukać znajomych, wybierać kolegów do pracy, lokować pod dach, ratować. Tu pewnego dnia spotkałem niespodziewanie rodzinę Czetwertyńskich [Byli to: Ludwik Czetwertyński (nr 14081 i jego dwaj synowie – Grzegorz (nr 12657) oraz Stanisław (nr 14863), a także ich stryj Seweryn (nr 14080)]: Ludwika, właściciela Żołudka, dwóch jego synów oraz brata jego z Suchowoli. Jednocześnie spotkałem mego przyjaciela z partyzantki 1939 roku – pdch. 35 [Remigiusz Niewiarowski]. W parę dni później spotkałem również dwóch kolegów z pracy w Warszawie – 36 [Stanisław Arct] i 37 [NN].

    Wszystkim im przyglądałem się bacznie, bo nigdy nie było wiadomo, jak taki przyjaciel się zachowa po przejściu w Warszawie al. Szucha i Pawiaka. Niektórzy byli wycieńczeni, niektórzy – załamani. Nie wszyscy tu nadawali się do pracy organizacyjnej, do nowej konspiracji.Mjr. 38 [Chmielewski], który pracował u nas w Warszawie pod pseudonimem Sęp II, przy pierwszym spotkaniu na placu w Oświęcimiu (lato 1941 roku) rzucił się ku mnie z radością, głośno wołając: “Pan tutaj? A mnie w Warszawie gestapo d… w kratki posiekło, pytając, gdzie jest Witold. Dawno pan siedzi? Jaki numer pan ma… Jak pan to zrobił? Ja pana przecież przed dwoma miesiącami widziałem w Warszawie i tak twierdziłem na al. Szucha. Nie ściszając głosu, gadał przy kilkunastu moich kolegach i rozkonspirował mnie, bo przecież tu byłem Tomaszem. Dobrze, że drani miedzy nami nie było. A tego “jak ja to zrobiłem, że byłem dwa miesiące temu w Warszawie”, nie tłumaczyłem niczym innym, jak tylko tym, że on po biciu na Szucha dostał już lekkiego obłędu. Okazała się znacznie później, że należało to tłumaczyć czym innym

    Z kilkunastu starych znajomych z pracy, którzy w tych miesiącach przyjechali, najbardziej mi się tu przydali 25 [Stefan Bielecki] i 29 [Włodzimierz Makaliński], do których prawie takie miałem zaufanie, jakie do siebie samego.

    W blokach “zugangów”, stojąc w kącie sali i obserwując tych ludzi, którzy świeżo z ziemi przybyli i mieli – zdawałoby się – na sobie jeszcze kurz Warszawy, człowiek czuł się jakoś dziwnie. Tak jakby mieścił w sobie naraz kilku ludzi. Jeden chciałby czuć żal do losu i tęsknotę za ziemią, gdyby się nie wstydził tej reszty w sobie. Drugi jednak był silniejszy i ten czuł w sobie radość zwycięstwa nad zachciankami i drobiazgami zbędnymi tutaj, do których ludzie są przywiązani na ziemi. Trzeci z pewnego rodzaju politowaniem, nie w najgorszym tego słowa znaczeniu, lecz z jakimś rozsądkiem wewnętrznym, braterskim, pobłażliwie patrzył na tych przybyszów, co to jeszcze zwracali się do siebie nawzajem: panie mecenasie, panie inżynierze, panie pułkowniku, panie poruczniku.

    Mój Boże, jak prędko to z was musi opaść… Im prędzej, tym lepiej. Tu wykańczają przede wszystkim inteligencję dlatego, ze taki jest nakaz dla władzy lagru, i dlatego, że inteligent nie nadawał się na rzemieślnika w warsztacie – jeśli nie trafił do rezerwatu inteligencji obozu: biura budowlanego, izby pisarskiej, szpitala, effektenkammeru i bekleidungskammeru, to ginął tu jako materiał nie przynoszący korzyści. Lecz i dlatego, że czasami, niestety, inteligent posiadający mądrość naukową, był życiowo zupełną niezdarą. Poza tym miał organizm wydelikacony, nieprzystosowany do pracy fizycznej i byle jakiego odżywienia. Przykro mi, ale chcąc oddać prawdę o obozie, nie mogę pominąć tego momentu. I niesłusznie czytelnik zarzucałby mi chęć “obmalowania” inteligencji. Wydaje mi się, że sam mam prawo do jakiegoś tam miejsca wśród takowej, lecz nie znaczy to, żebym gorzkiej prawdy nie mógł napisać.

    W wielkim procencie inteligenci przywiezieni do obozu byli fajtłapami życiowymi. Nie orientowali się, że inteligencje swoją naukową i dyplomowaną należało ukryć na razie jak najgłębiej pod inteligencją umysłu sprężystego, szukającego sposobu zaczepienia się na tej skalistej, trudnej do wegetowania glebie “koncentraku”. Nie należało się tytułować, lecz brać się z warunkami za bary. Nie żądać pracy w biurze dlatego, że się jest inżynierem, a w szpitalu dlatego, że jest się doktorem, a zadowalać się każdą możliwą “dziurką”, przez którą można by się wymknąć z bloku “zugangów” gdziekolwiek, byleby się znaleźć na miejscu pracy, która władzom obozu wydaje się potrzebna, a która jednak nie ubliża honorowi Polaka. Nie “nadąć się” ważnie, że jest się mecenasem, bo tu zawód ten absolutnie nie popłacał. Być przede wszystkim koleżeńskim w stosunkach z każdym Polakiem, jeśli ten nie jest draniem i korzystać z każdej przysługi, przysługą odpłacając. Bo tu się żyło tylko wiążąc się wzajemnie przyjaźnią, pracą – wzajemnie się wspomagając. A iluż tego nie rozumiało… Iluż było takich egoistów, o których można powiedzieć: nie lgnie fala do niego ani on do fali. Taki musiał ginąć. Zbyt mało mieliśmy miejsc, a wielu do ratowania. Poza tym był brak siły woli, by nie jeść wszystkiego, czego się nie może strawić, a nie wszystkie żołądki naszych inteligentów były wytrzymałe. “Głupi, zasr… inteligent” – było to najpogardliwsze przezwisko w obozie.

    ZA: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 295-297.

97. Odpowiedz

    JAM

    25 listopada 2020 godz. 09:30   - w odpowiedzi do: Serafińska 22:11

    Więź w tak tragicznej sytuacji jest podstawą
    Także nie trzeba by przeżyć szczycić się sławą
    Być cieniem siebie nie rzucać się wrogom w oczy
    Ten tylko czeka by nas wykończyć zaskoczyć
    Pozdrawiam
    Szczęść Boze

98. Odpowiedz

    Serafińska

    25 listopada 2020 godz. 12:37

    “Raport rtm Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

    Od wiosny 1941 roku obywatelstwo w lagrze zyskało słowo: “muzułman”. Tak nazwali Niemcy, stojący u władzy, więźnia, który się wykańczał, osłabł, ledwo chodził. Określenie to przyjęło się powszechnie. W pewnym wierszu obozowym mówiliśmy: “…muzułmani – lekko wiatrem kołysani…”. Był to stwór na pograniczu życia a komina krematorium. bardzo trudno powracał do sił, przeważnie kończył w szpitalu lun na Schonungsblock [Blok dla rekonwalescentów] (blok nr 14, stara numeracja, według nowej – 19), gdzie kilka setek tych cieni doznawało łaski władz lagru: mogły tam stać cały dzień na korytarzach w szeregach i nic nie robić, lecz to stanie ich również kończyło. Śmiertelność na tym bloku była ogromna.

    W lipcu 1941 roku, gdy przechodziłem na plac koło grupki kilkunastu młodych chłopców (szesnasto-, siedemnastolatków), przywiezionych tu z ławy szkolnej za to, że śpiewali piosenki patriotyczne, jeden z nich [] rzucił się do mnie z okrzykiem: “A! Wujek!”. Nowa dekonspiracja… ucieszyłem się jednak – nie tym, ma się rozumieć, że go przywieźli – wiadomościami od swoich. W parę tygodni później w maszynowni w stolarni “werżnęły” się w moja twarz czyjeś oczy, bez mrugnięcia przyglądające mi się uważanie. Wzrok wytrzymałem. Człowiek ten, niewysokiego wzrostu, wiezień – Polak, podszedł do mnie i zapytał, czy jestem XY, wymieniając moje prawdziwe nazwisko. Powiedziałem, że to pomyłka. Lecz nie dał się zwieść, zapewniając, że jego nie potrzebuję się bać. Parę tygodni później był zaprzysiężony i pracował u nas jako 40 [Tadeusz Szydlik]. W stolarni miał pracę w maszynowni.

    W stolarni też powiększyłem nasze szeregi zaprzysięgajac trzech dzielnych Polaków: 41 [Stanisław Stawiszyński], 42 [Tadeusz Lech], 43 [Antoni Koszczyński]. Wkrótce weszli do naszej pracy: 44 [Wincenty Gawron], 45 [Stanisław Gutkiewicz], 46 [Wiktor Śniegucki].

    W stolarni już jako tako dawałem sobie radę. Praca moja i sylwetka niby-stolarza jakimś zrządzeniem losu nie podpadła kapom. Raz tylko jeden, gdy – sam będąc przy warsztacie – pasowałem deski rabanem do sklejania, stanął za mną o kilka kroków oberkapo Balke i przyglądał mi się chwilę, o czym ja nie wiedziałem, po czym zawołał kapo Waltera i wskazując na mnie palcem, wolno cedząc słowa, powiedział: “Wer ist das?” [Kto to jest?]. Lecz poszli dalej nie przerywając mi pracy. Mówili mi o tym koledzy, koło których stali owi kapo. Widocznie się zorientował, że nie jestem stolarzem.

    Balke był to w ogóle ciekawy człowiek. Wysoki, przystojny, o inteligentnym wyglądzie, dość sztywny i zimny. Niedzielami, gdy dręczono nas tak zwaną blocksperą [Zakaz opuszczania bloków], do południa zamykając na blokach, robiąc różne przeglądy umundurowania, przychodził Balke i kazał wszystkim stolarzom wychodzić na plac, gdzie robił zbiórkę: przestawiał, ustawiał dwudziestki, wyznaczał dwudziestkowych i trzymał na placu, kiedy było słońce, grała orkiestra i zanim skończyła się “blockspera”. Na koniec z uśmiechem żegnał nas wesoło, puszczając na blok.

    Obóz nas stale się powiększał. Nie stan liczbowy więźniów – tych było prawie zawsze wtedy pięć-sześć tysięcy. Numer bieżący sięgał już jednak ponad dwudziestu tysięcy – kilkanaście tysięcy wchłonęło już krematorium. Obóz powiększał się inaczej – rozbudowywał się. Poza ośmioma blokami zbudowanymi na placu apelowym (co spowodowało zmianę numeracji w całym lagrze) i poza tym, że rozbudowywano obóz w kierunku Industriehof I, w samym obozie macierzystym (Stammlager) jeszcze budowano szybko filie. Pierwsza, to tak zwana Buna, osiem kilometrów na wschód od obozu, gdzie pracowano nad fabryką niby-gumy; druga filia obozu macierzystego, to nowo powstający obóz Birkenau (Brzezinka), od lasu brzozowego tak nazwany. Obóz ten nosił też nazwę Rajsko, co nie miało nic wspólnego z wioską Rajsko (Birkenau leżało parę kilometrów na zachód, wieś Rajsko – na południe), a nazwa nadana była tylko dla ironii.

    Przy budowie filii ginęło mnóstwo ludzi. Na Bunę codziennie wymaszerowywało przed apelem porannym kilkanaście setek więźniów (wstawali znacznie wcześniej od nas, wracali w kilka godzin po zakończeniu dnia pracy przez nas). Na Birkenau budowano dopiero baraki: na razie drewniane, dziewiczo niewinne, nowe. Dopiero później w Brzezince-Rajsku działy się sceny piekielne. Do budowy tych baraków w polu potrzebni byli i cieśle, i stolarze, a w przypadku braku większej liczby cieśli, zastępowano ich od razu stolarzami. Pracowano na polu, na deszczu, w śniegu, pod kijem kapów spieszących z pracą, gdyż był wyraźny nakaz: zbudować to piekło w Rajsku jak najszybciej.

    Mieli tam pójść stolarze od nas… By ginąć… Balke musiał dać tych stolarzy. Robił to niechętnie. Wybierał zawsze długo. Był to ciężki moment dla stolarzy, lecz – zdawało się – również i dla niego. Stolarze, którzy szli do pracy przy budowie baraków w szczerym polu (a ogółem poszło około trzeciej części wszystkich stolarzy), przeważnie tam ginęli: zaziębiali się lub wprost kończyli się w pracy. Balke dawał więc gorszych fachowców. Zazwyczaj patrzył badawczo na mnie, jakby myślał: dać go tam czy nie dać? I jakoś szedł dalej wzdłuż szeregu stojących stolarzy, czekających na swą kolej losu, pozostawiając mnie w stolarni.

    Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 297-299.

99. Odpowiedz

    JAM

    25 listopada 2020 godz. 17:26   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:37

    Dopóki życie w człowieku się tli
    Jest nadzieja, że rozpali ogień
    Chociaż wyciekając z ciała już mdli
    To jest nadzieja na życia płomień

    Sami dodajemy wręcz paliwa
    Trzymając się mocno, lub poddając
    A słońce łykane jak oliwa
    Podtrzymuje płomień życia, wstając
    Pozdrawiam
    Szczęść Boże

100. Odpowiedz

     Serafińska

     27 listopada 2020 godz. 16:06

     * “Jeden z nich…” [Kazimierz Radwański]

101. Odpowiedz

     Serafińska

     27 listopada 2020 godz. 17:58

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Zwolnionych z obozu w Oświęcimiu był minimalny procent. Byli to przeważnie koledzy z łapanek warszawskich, którzy spraw żadnych nie mieli, a których rodziny wykupywały za pieniądze, przez różnych pośredników trudniących się tym procederem, nieraz trafiając na szantażystów i szarlatanów. Lub też przez rodziny, które miały własne chody w konsulatach państw obcych, a nawet na al. Szucha. W jesieni 1940 roku z warszawskich transportów zwolniono około siedemdziesięciu-osiemdziesięciu osób. W ciągu 1941 roku zwolnienia był bardzo rzadkie, dosłownie po kilku więźniów – razem do jesieni czterdziestu jeden. Dopiero jesienią 1941 roku poszło około dwustu więźniów na blok “wolnościowy” (specjalnie na ten cel przeznaczony), gdzie odbywali kwarantannę przed wyjściem z obozu. Karmiono ich lepiej, by doprowadzić do możliwego wyglądu, nie bito, a takich, co mieli ślady bicia przetrzymywano w szpitalu do zagojenia i wykurowania, by na świat nie wynieśli z sobą świadectwa potwornego obchodzenia się z więźniami w Oświęcimiu. Biorąc jednak pod uwagę, że w listopadzie 1941 roku przyjeżdżający do obozu otrzymywali już numer bieżący ponad dwadzieścia pięć tysięcy, cóż znaczyło te ponad trzy setki zwolnionych…

     Każdy zwolniony więzień, po przebraniu go w cywilne ubranie wyjmowane z worków wiszących w Effektenkammer, musiał przejść razem z grupą zwolnionych kolegów lub też sam przez drewniany barak za bramą (tu mieściła się także Postzensurstelle), gdzie żegnał ich esesman dobitnie wbijając w głowę, że na wolności trzeba absolutnie milczeć na temat obozu w Oświęcimiu. Że jeśli ktoś będzie pytał, jak tam w Oświęcimiu było, to należy odpowiedzieć: jedź sam i zobacz (naiwna sugestia). Że jeśli władze niemieckie się dowiedzą, że ktoś ze zwolnionych nie umiał utrzymać języka za zębami, to się bardzo szybko znajdzie znowu w Oświęcimiu (to było bardziej przekonujące i byli więźniowie tego obozu naprawdę milczeli na wolności jak zaklęci).

     Gra, którą zacząłem prowadzić w Oświęcimiu, była niebezpieczna. Zdanie to nie oddaje rzeczywistości – właściwie daleko przekroczyłem to, co niebezpiecznym nazywają ludzie na ziemi – samo przekroczenie drutów przy wejściu do obozu już było niebezpieczne. Toteż praca, którą tu rozpocząłem, frapowała mnie całego bez reszty, a że rozwijała się coraz szybciej, zgodnie z planem, naprawdę zacząłem się obawiać, by rodzina nie wykupiła mnie jak innych kolegów, bo przecież nic mnie tu nie trzymało, przyjechałem z łapanki. Toteż pisałem do rodziny, nie mogąc dekonspirować pracy, że jest mi tutaj naprawdę dobrze, żeby nie ruszali mojej sprawy, że chce tu trwać do końca. Sam los rozstrzygnie czy mi się uda wyjść, itd. Powrotna drogą otrzymałem odpowiedź, że Janek W. [Włodarkiewicz], którego – gdy się dowiedział, gdzie jestem – sumienie niepokoiło, pytał wszystkich: “dlaczego poszedł?”. Był jednak konsekwentny i rodzinie, która się zwróciła o pomoc w wykupieniu mnie, odpowiedział, że pieniędzy na to nie ma.

     Znalazłem drogę, którą mogłem słać listy do rodziny, pisząc po polsku. Młodociany mój przyjaciel 47 [NN], chodząc do pracy w miasteczku, zdobył możliwość kontaktu z cywilami, przez których wysłałem dwa listy do rodziny. Listy moje były przekazywane do Komedy Głównej [AK].

     Z pierwszych współpracowników moich w Warszawie, tu w Oświęcimiu, prócz już wymienionych, spotkałem na początku 1941 roku Stacha – 48 [Stanisław Ozimek], którego wywieźli do kamieniołomów, i latem 1941 roku Janka – 49 [Jan Dangel], którego udało się jako chorego umieścić w transporcie do Dachau, które w porównaniu z Oświęcimiem było o wiele lepszym obozem.

     Powtarzające się próby ucieczek spowodowały, że władze obozu zdobyły się na stosowanie odpowiedzialności solidarnej i za ucieczkę jednego rozstrzeliwano [Nie rozstrzeliwano, lecz skazywano na śmierć głodową w bunkrach aresztu obozowego w bloku nr 11] dziesięciu więźniów (od wiosny 1941 roku). Wybranie dziesięciu na śmierć za jednego zbiega, było ciężkim przeżyciem dla obozu, a szczególnie dla bloku z którego wybierano. Wtedy my, jako organizacja ustosunkowaliśmy się do ucieczek wyraźnie negatywnie. Żadnych ucieczek nie organizowaliśmy i potępialiśmy wszelki odruch w tym kierunku jako przejaw krańcowego egoizmu aż do czasu, kiedy w tej dziedzinie nastąpiły zasadnicze zmiany. Na razie wszelkie ucieczki były czynem dzikim, nic z organizacją naszą nie mającym wspólnego.

     “Wybiórka” na śmierć odbywała się zaraz po apelu, na którym stwierdzono nieobecność zbiega. Przed blokiem stojącym w dziesięciu szeregach, a z którego uciekł więzień, zjawiał się komendant obozu ze świtą i przechodząc, kiwał ręką na tego więźnia, który mu się podobał (lub może raczej: nie podobał). Szereg “przeglądnięty” robił pięć kroków “naprzód marsz” i świta szła przed szeregiem następnym. Były rzędy, z których wybierano paru, bądź nie wybierano nikogo. Najlepiej było, gdy ktoś odważnie patrzył w oczy śmierci – tego przeważnie nie brano. Nie wszyscy wytrzymywali nerwowo i czasami któryś za plecami komisji przebiegał naprzód, do szeregu już przejrzanego – tego przeważnie właśnie zauważali i brali na śmierć. Razu pewnego wydarzył się wypadek, że gdy wybrano młodego więźnia, z szeregu wystąpił staruszek-ksiądz i prosił komendanta obozu, by wybrał jego, a zwolnił tamtego młodego od kary. Blok skamieniał z wrażenia. Komendant się zgodził. Ksiądz-bohater [Było to znane wystąpienie ojca Maksymiliana Rajmunda Kolbego pod koniec lipca 1941 roku] poszedł na śmierć, a tamten więzień wrócił do szeregu.

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 299-301.

102. Odpowiedz

     Serafińska

     27 listopada 2020 godz. 18:07

     Tata przy was dzisiaj być nie może
     Chociaż żałość go z tęsknoty ściska
     Jest żołnierzem, musi służyć Polsce
     Bo to przecież nasza jest Ojczyzna

103. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     27 listopada 2020 godz. 21:38

     List Pileckiego zawsze porusza mnie do głębi. Makowiecki o Pileckim przeciętnie…, ale list mi przypomina o wielu rzeczach. Na przykład o tym, że nie dopełniłem jeszcze pewnego obowiązku wynikającego z Pamięci… Odwiedzałem ich groby i chłonąłem różne opowieści jako małolat, ale to dramatycznie mało w obliczu tego co się stało i dzieje

     Pod tym krzyżem, pod drzewem zwalonym,

     Śnią żołnierze o Polsce swój sen.

     Bodaj po to być warto żołnierzem ,

     By sen cudny przyśnić jak ten.

     Bodaj widzieć padając w ataku,

     Polską wolną i czystą jak łza.

     Po szwadronie ni śladu, ni znaku,

     Tylko dziektiar w oddali gdzieś gra

104. Odpowiedz

     Serafińska

     28 listopada 2020 godz. 13:35

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Wydział Polityczny pracował, czego rezultatem były rozstrzeliwania za sprawy na ziemi. Specjalną radość miały władze lagru, gdy zbierały większą grupę Polaków do rozstrzelania w dni, które kiedyś w Polsce były obchodzone jako święta narodowe. Z reguły mieliśmy większą “rozwałkę” 3 maja i 11 listopada, raz na dodatek grupę Polaków rozstrzelano 19 marca.

     Kiedyś na ziemi, tęskniąc do pracy twórczej dłutem, do rzeźby, nieraz myślałem: cóż, kiedy nie mam nigdy na to czasu, musieliby mnie chyba zamknąć w więzieniu. Los dla mnie w życiu był zawsze łaskawy, musiał i to podsłuchać. Byłem zamknięty – należało wiec tylko próbować rzeźbić – nie miałem jednak o tym żadnego pojęcia. Przy stolarni była rzeźbiarnia. Właściwie za wyjątkiem paru artystów malarzy po akademii jak 44 [Wincenty Gawron] i 45 [Stanisław Gutkiewicz], pracowali tam sami snycerze, przeważnie górale. Przy pomocy 44 i 45 dostałem się do rzeźbiarni. Ułatwił moje przejście fakt, że rzeźbiarnia była podkomandem stolarni, w której pracowałem kilka miesięcy.

     Kierownikiem pracy w rzeźbiarni był swój chłop – 52 [Tadeusz Myszkowski]. Zjawiłem się tam 1 listopada 1941 roku), zrobiłem kilka rysunków-projektów noży do papieru. Powiedziano mi: “Na papierze to jest piękne, lecz proszę przenieść to w rzeźbie na drzewo”. I tak zacząłem pracę, przenosząc się na stałe do rzeźbiarni. W ciągu pierwszego tygodnia wyrzeźbiłem trzy noże. Pierwszy nóż to było w ogóle moje zapoznanie się z trzymaniem w ręku i używaniem narzędzi; drugi był nieco lepszy, a trzeci pokazał rzeźbiarzom 52 [Tadeusz Myszkowski] ze słowami: “Tak należy robić noże”.

     Praca szła. Obok mnie z jednej strony siedział zawsze wesoły pierwszorzędny kolega 42 [Tadeusz Lech], z drugiej przyjaciel 45 [Stanisław Gutkiewicz]. Rano 11 listopada podszedł do mnie 42 i powiedział: “Miałem dziwny sen, czuję, że dziś mnie “rozwalą”. Może jest to błahostka, a jednak cieszy mnie chociaż to, że zginę 11 listopada”. Pół godziny później na apelu porannym wyczytano jego numer. Pożegnał się ze mną serdecznie, prosząc bym matce jego opowiedział, że umierał na wesoło. Kilka godzin potem już nie żył.

     Z podziału pracy wypadło, że z wiadomości z zewnątrz regularnie otrzymywane przez nas ustaloną drogą, rozpowszechniała w obozie komórka złożona z trzech członków. Jeden z nich, niezapomniany “Wernyhora” – 50 [Jan Mielcarek], na wszystkich skrzyżowaniach dróg otoczony gromadą więźniów wygłaszał stale optymistyczne przepowiednie. Był pożądany i lubiany przez wszystkich.

     Organizacja się rozrastała. W czasie mojego pobytu w rzeźbiarni wciągnąłem do szeregów naszych paru przyjaciół – 53 [Józef Chramiec] i 54 [Stefan Gaik]. Następnie 55 [Mieczysław Wagner], 56 [Zbigniew Różak], 57 [Edward Ciesielski], 58 [Andrzej Marduła]. Poza wciąganiem przeze mnie osobiście, każda piątka rozprzestrzeniała się, rozgałęziała wśród masy więźniów własnym przemysłem do różnych komand, budując odnogi w oparciu o znajomość sylwetki nowego kandydata. Tu wszystko funkcjonowało wyłącznie na wzajemnym zaufaniu. Toteż rozwiązując problem przewodzenia w poszczególnych grupach związanych z sobą, stanąłem na stanowisku oparcia się na poszczególnych dowódcach od mniejszych do większych, mając na względzie wyłącznie zalety osobiste danego przewodnika. Inaczej rozwiązać tego nie mogłem. Odrzucić należało wszelkie sugestie z ziemi. Nieważne było, kim kto był kiedyś w przeszłości, lecz ważnym było, by na każdym z dowódczych stanowisk był “chłop z…”, który by w momencie czynu, nie swym tytułem chciał ująć masę, gdyż masy tej przed tym momentem nie można było uświadomić, lecz by potrafił wcześniej milczeć, kiedy trzeba – świadomie porwać masę za sobą. Więc przedtem już musiał mieć sylwetkę wyróżniającą się działalnością, za którym by koledzy chętnie szli. Nie tylko musiał być dzielny, lecz także odznaczać się siłą wewnętrzna i taktem.

     Taki drobny fakt – gdy się urabiało i dobierało ludzi, często wciągało się tych, co byli tu na stanowiskach. Zaprzysiężony komendant sali szedł potem na rękę, wydając repety i podtrzymując siły przysyłanym mu potrzebującym podkarmienia naszym członkom, oszczędzając niektórych na swej sali. Lecz jeśli ktoś, kto przyszedł urabiać do pracy sztubowego, nie umiał się zachować, nie miał taktu lub siły woli, by się powstrzymać od odruchu zagarnięcia miski repety dla siebie, to tu robota nasza spalała na panewce.

     Co innego, że zwykle po paru rozmowach ze sztubowym, jeśli przychodzący miał siłę woli i nie wspominał o jedzeniu, choćby mu się kiszki skręcały, inicjatywa wychodziła od salowego; wtedy to jedzenie, które tu otrzymywał przychodząc, nie przeszkadzało w montowaniu tutaj sieci organizacyjnej. Niestety, było paru takich, którzy przychodząc w celach organizacyjnych do dopiero co poznanych sztubowych, przede wszystkim wysuwali menażki po repetę dla siebie. W takim wypadku praca dobrze pójść nie mogła. Sztubowy takich odwiedzających załatwiał miską zupy dla nich i na tym koniec.

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.301-303.

105. Odpowiedz

     JAM

     28 listopada 2020 godz. 16:16   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 21:38

     Gdy się za bardzo chce wychodzi smutek
     Nie nadzwyczajny układ jakichś nutek
     Brak edukacji pokolenia kwiatów
     Sprawił, że nie wychowali husarów
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

106. Odpowiedz

     JAM

     28 listopada 2020 godz. 16:33   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:35

     Zapatrzeni w swoje brzuchy wygłodzone
     Nie zawsze potrafią wziąć innych w obronę
     By dla potrzeby odbudować ich zdrowie
     To jest wielka rzecz przy wspólnoty budowie

     Dusza artystyczna potrafi się wybić
     Ponad wprawionych we władaniu by przybić
     Do grona najlepszych artystów w tej sztuce
     Lecz wszystkich i tak Bóg w zdolności wypłucze
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

107. Odpowiedz

     Serafińska

     29 listopada 2020 godz. 10:11

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Wybuch wojny niemiecko-bolszewickiej, poza przyjęciem przez nas tej dawno oczekiwanej wiadomości z wielką radością, na razie w obozie zmian wielkich nie przyniósł. Kilku esesmanów pojechało na front. Zastąpiono ich innymi, starszymi wiekiem.

     Dopiero w sierpniu (1941 roku) ta nowa wojna odbiła się u nas, jak wszystko inne, makabrycznym echem. Przywieźli tu pierwszych jeńców bolszewickich, na razie samych oficerów, i po zamknięciu ich w jednej sali bloku nr 13 (według nowej numeracji blok nr 11) w liczbie ponad siedmiuset, stali tak ciasno stłoczeni, że nikt nie mógł usiąść. Salę uszczelniono (komór jeszcze wtedy nie mieliśmy).

     Pod wieczór tego dnia przyszła grupa niemieckich wojskowych z oficerami na czele. Komisja niemiecka weszła na salę i po nałożeniu masek gazowych, rozrzuciła tu parę baniek z gazem, obserwując jego działanie.Koledzy flegerzy, którzy nazajutrz uprzątali trupy, mówili, ze był to makabryczny widok – nawet dla nich. Ludzie byli tak stłoczeni, że w chwili śmierci nie mogli upaść. Oparci jeden o drugiego tak spletli się rękami, że trudno było rozerwać ich ciała. Musiała to być sama szarża bolszewicka z rozmaitych formacji, sądząc po mundurach, w których zostali zagazowani.

     Była to pierwsza próba gazu u nas (kwas pruski) [Faktycznie pierwsza dużą próbę zabijania ludzi cyklonem B przeprowadzono w piwnicach bloku nr 11 dopiero w dniach od 3 do 5 września 1941 roku. Zginęło wówczas około sześciuset sowieckich jeńców wojennych i ponad dwustu pięćdziesięciu chorych polskich więźniów politycznych z bloków szpitalnych. Zob. D. Czech, “Kalendarz wydarzeń…”, s. 83-87; S. Kłodziński, “Pierwsze zagazowanie więźniów i jeńców sowieckich w obozie oświęcimskim” w: “Przegląd Lekarski” 1972, nr 1, s. 80-94; I. Pająkowa, “Pierwsze ofiary “ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, w: “Biuletyn Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem” 1995 nr 25.].

     Zaraz z tą wiadomością przyszedł do mnie 19 [Tadeusz Słowiaczek]. Był tym bardzo przejęty; wiedziony bystrością umysłu przewidywał, że za pierwszą próbą tego rodzaju przyjdą następne, zastosowane może w odniesieniu do więźniów. Wtedy jeszcze wydawało się to nieprawdopodobne.

     W międzyczasie mieliśmy znowu odwszawianie obozu (lato 1941 roku), po którym ulokowano nas, wszystkich stolarzy, na jednym bloku nr 3, na parterze. Dali nam łóżka, gdyż prawie cały obóz kolejno blokami zaopatrywano w łóżka. Była to znowu okazja dla popisów naganiaczy i esesmanów. Łóżka musiały być posłane lepiej niż niegdyś w podchorążówce, więc znowu szykany, bicie, przemoc.

     Następnie (wrzesień) cześć stolarzy (w tym i mnie) przenieśli na blok nr 12 (nowa numeracja), a w październiku na blok nr 25 (nowa numeracja, dawny nr 17). Tu właśnie w listopadowy ranek po wyjściu przed apelem przed blok, wzdragając się nieco od przejmującego wiatru, siekącego w twarz na przemian deszczem i zlodowaciałym śniegiem, uderzony zostałem widokiem, który mnie wtedy przeraził. Przez podwójny płot z drutów zobaczyłem w odległości około dwustu kroków więźniów poustawianych zwyczajem obozowym w dwadzieścia piątek, pędzonych przez żołnierzy niemieckich kolbami. Całe kolumny zupełnie nagich ludzi. Ja naliczyłem ich osiem setek, lecz czoło kolumny już grzęzło we wrotach budynku i mogło ich tam wejść kilka setek przed moim wyjściem przed blok. Budynkiem, do którego wchodzili, było krematorium. Byli to bolszewicy, jeńcy wojenni. Później dowiedziałem się, że było ich ponad tysiąc.

     Człowiek bywa do śmierci naiwny… Rozumiałem wtedy, że tym jeńcom wojennym chcą wydać bieliznę i ubranie, lecz dlaczego przeznaczają na te czynność lokal krematorium i cenny czas w tej fabryce, gdzie nasi koledzy pracujący na trzy zmiany, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie mogąc podołać pracy przy spalaniu ciał naszych kolegów-więźniów. Okazało się jednak, że wprowadzono ich tam właśnie dla zaoszczędzenia czasu. Zamknięto. Z góry rzucono bańkę (lub dwie) z gazem i drgające ciała rzucono na ruszt. Tylko dlatego, że nie zdążyli przygotować pomieszczeń dla przydzielonych tu wojennych jeńców bolszewickich. Spalono ich. I tak z reszta był rozkaz możliwie szybkiego ich wykończenia.

     Na gwałt spieszono z postawieniem płotu w naszym obozie, który ścieśniono, oddając na obóz więźniów bolszewickich dziewięć bloków. Przygotowywano również administrację – aparat wykańczający. Ogłaszano na blokach, że kto umie po rosyjsku może dostać posadę sztubowego lub nawet kapo w obozie dla jeńców. Jako organizacja ustosunkowaliśmy się pogardliwie do tego projektu i do tych, którzy tam oddać chcieli swe usługi przy mordowaniu jeńców, rozumiejąc, że tę nikczemną robotę władze chcą zrobić rękami polskimi.

     Ogrodzenie zrobili szybko i obóz dla bolszewików był gotów. Na bramie wewnętrznej postawionej w płocie rozgradzającym nasze obozy wisiał szyld z wielkim napisem: Kriegsgefangenlager []. Później okazało się, że Niemcy – kapo i esesmani – mordowali bolszewików tak samo szybko i sprawnie, jak nas, gdyż jedenaście tysięcy czterystu jeńców, których przywieźli w końcu roku 1941 (liczba podana mi z głównej izby pisarskiej), wykończono bardzo szybko, przez parę miesięcy zimowych. Wyjątek stanowiło kilkudziesięciu jeńców, którzy poszli na ohydną robotę wykańczania swoich współkolegów, a później Polaków i więźniów innych narodowości w obozie Birkenau, i parę setek tych, co poszli na zaproponowaną pracę dywersyjną, których władze niemieckie umundurowały, ćwiczyły, karmiły i miały użyć jako dywersantów po zrzuceniu ich na tyłach bolszewickich. Ci mieszkali w koszarach koło miasteczka Oświęcim. Cała reszta zaś wykańczana była nadmiernym wysiłkiem w pracy, biciem, głodem i mrozem. Czasami w bieliźnie lub nago trzymano jeńców przed blokiem godzinami na mrozie, głównie wieczorem lub rano. Przy tym Niemcy śmiali się, ze mieszkańcy Syberii nie powinni się bać chłodu. Słyszeliśmy wycie ludzi zamrażanych na śmierć.

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 303-305.

108. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     29 listopada 2020 godz. 10:32   - w odpowiedzi do: JAM 16:16

     Chodzi o sprawiedliwość wobec morderców i zdrajców. To, że Polska pod batutą zwyrodnialców kruszy się i osypuje się kawałek po kawałku w otchłań z której się nie wraca, to przyczyną tego jest m.in. brak sprawiedliwości…

109. Odpowiedz

     JAM

     29 listopada 2020 godz. 15:30   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:11

     “Przyjaciele” się wykańczali wynalazkiem
     Najgorszym strasznym narzędziem eksterminacji
     A wcześniej w ich oczach jaśniało śmiechu blaskiem
     Zniszczenie Nas, przez wieki przyczynę frustracji

     Na Nas mieli zakusy i zdrajców układy
     Których srebrniki i apanaże budziły
     Były wśród zatrutych “elit” spore pokłady
     Do niewoli biedną Polskę doprowadziły
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

110. Odpowiedz

     JAM

     29 listopada 2020 godz. 15:34   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 10:32

     Przyczyna jest oczywista
     Postać niejedna z nich mglista
     Bez wartości jej wpojonych
     Stąd włazi do zadżumionych
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże
     PS.
     Bez Edukacji nie będzie Polaków

111. Odpowiedz

     Serafińska

     30 listopada 2020 godz. 10:31

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W tym czasie u nas w obozie nastąpiło w pewnym sensie odprężenie, mniejsze nasilenie wykańczania nas, gdyż całą wściekłość i siły potrzebne do katowania i mordowania skierowano na obóz bolszewicki.

     Szynę, w którą bito na początku egzystencji obozu, wydającą dźwięk gongu na wszelkie apele i zbiórki, zamieniono na dzwon zawieszony pomiędzy słupami koło kuchni. Dzwon był przywieziony tu z jakiegoś kościoła. Był na nim napis: Jezus, Maryja, Józef. Po krótkim czasie dzwon pękł. Więźniowie mówili, że nie wytrzymał scen lagrowych. Przywieziono drugi. Ten również po pewnym czasie pękł. Przywieziono wtedy trzeci (w kościołach były jeszcze dzwony) i dzwoniono ostrożnie. Ten już trwał do końca.

     Tak, dzwon kościelny powodował nieraz wiele wzruszeń. Gdy czasami staliśmy na apelu wieczornym, myśleliśmy, że ten wieczór mógłby być piękny, gdyby nie stała atmosfera mordu, unosząca się nad nami. Zachodzące słońce barwiło obłoki w prześliczne kolory, gdy naraz odzywała się przeraźliwym wyciem syrena obozowa, dająca znak wszystkim posterunkom, że nie mogą zejść z wieżyczek “wielkiej postenketty”, gdyż jednego lub paru więźniów brak jest na apelu. A nam złowieszczo zapowiadała wybierkę dziesięciu na śmierć, lub w każdym razie stójkę, na której mróz przenikał do naszych wnętrz. Czy też przy innej okazji, gdy staliśmy jako asysta honorowa ofiary, która ze związanymi rękami czekała pod szubienicą i za chwile miała zawisnąć na stryczku… raptem, wtedy, w ogólnej ciszy przylatywał z oddali łagodny, spokojny dźwięk dzwonu. Dzwoniono gdzieś w jakimś kościele. Jak bliski był i w sercu, i w odległości, a jak daleki zarazem i nieosiągalny… Bo aż het, tam, na ziemi, dzwonili ludzie… Tam żyli, modlili się, grzeszyli, lecz cóż znaczą ich grzechy wobec przestępstw tutejszych?!

     Od lata 1941 roku wprowadzono zwyczaj regulujący niby przyjmowanie do HKB. Więźniowie, którzy rano czuli się tak słabo, że iść nie mogli do pracy, kiedy wszyscy na (na dzwon poranny niosący hasło: “Arbeitskommando formieren!”) biegli do kolumn pracy – słabi, chorzy, “muzułmany” stawali w grupce na placyku przed kuchnią. Tu ich przeglądu dokonywali flegerzy i i lagerkapo, a czasem i starszy obozu, robiąc próbę sprawności i sił przez popychanie. Część zabierano do szpitala, część szła na Schohnungsblock, część zaś, mimo wycieńczenia lokowano do piętek komand pracy w polu i słano w skocznym marszu na pewna śmierć przy pracy. Ci w Schonungsblocku i szpitalu żyli przeważnie niewiele dłużej.

     Gdy się przeniosłem na blok nr 25 (listopad 1941 roku)spotkałem i poznałem bliżej kolegę, późniejszego mego przyjaciela, 59 [Henryk Bartosiewicz]. Dzielny to był i wesoły chłop. Zorganizowałem nową “czwartą” piątkę, do której na razie prócz 59, wszedł 60 [Stanisław Kazuba] i 61 [Konstanty Piekarski]. W tym czasie przywieziono do obozu miedzy innymi kolegami dwóch oficerów starszych stopniem: płk. 62 [Jan Karcz] i ppłk. dypl. 63 [Jerzy Zaleski]. Zaproponowałem wejście do organizacji płk. 62, który się na to zgodził i zaczął pracować z nami.

     Robiłem pierwsze odstępstwo, gdyż, jak wspominałem już, dotychczas unikałem oficerów wyższych stopni, którzy tu byli pod własnymi nazwiskami. Ponieważ jednak organizacja rozrastała się, koledzy dali mi do zrozumienia, że z powodu stronienia od oficerów wyższych stopni mogę być posądzony o wygórowane ambicje, a ponieważ nadarzała się sposobność uregulowania tej sprawy, gdyż przyjaciel 59 wynalazł płk. 64 [Kazimierz Rawicz], który tu siedział pod fałszywym nazwiskiem i uchodził za stuprocentowego cywila, zaproponowałem płk. 64 firmowanie naszej pracy i podporządkowałem się jemu. Płk. 64 zgodził się z planem mojej dotychczasowej pracy i działaliśmy odtąd razem.

     Za: A. Cyra, Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 306-307.

112. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     30 listopada 2020 godz. 15:47

     

113. Odpowiedz

     JAM

     30 listopada 2020 godz. 16:55   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:31

     Pęknięcie dzwonu, często jego serca
     Złe wieści przepowiada, myśl wywierca
     Kto zapoznał się z takimi stanami
     Wpatruje, czy zło nie idzie za nami

     A tam zło co dziennie zbierało żniwo
     Wielu od słabości chodziło krzywo
     By nie nadwyrężać sił całkowicie
     Bo w każdym odzywało ciche życie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

114. Odpowiedz

     Serafińska

     2 grudnia 2020 godz. 00:11

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W tym czasie wprowadziłem do organizacji kolegów 65 [NN] i 66 [NN], a przy pomocy 59 [Henryk Bartosiewicz – kolegów 67 [Czesław Darkowski] i 68 [Mieczysław Januszewski], z których pierwszy wkrótce zaczął nam przynosić wielkie korzyści, zdobywając stanowisko arbeitsdiensta.

     Nareszcie doczekałem się momentu, o którym kiedyś można było tylko marzyć – zorganizowaliśmy komórkę polityczną naszej organizacji, gdzie bardzo zgodnie współpracowali koledzy, którzy na ziemi zjadali się wzajemnie w sejmie:: 69 [Roman Rybarski] – prawica, 70 [Stanisław Dubois] – lewica, 71 [Jan Mosdorf] – prawica, 72 [Konstanty Jagiełło] – lewica, 73 [Piotr Kownacki] – prawica, 74 [Kiliański] – lewica, 75 [Stefan Niebudek] – prawica, itd. Długi szereg naszych byłych polityków-partyjniaków. Więc trzeba było Polakom codziennie pokazywać górę trupów polskich, żeby się pogodzili i zdecydowali, że ponad różnice i wrogie stanowisko, jakie zajmowali w stosunku do siebie na ziemi jest większa racja – zgoda i jeden front przeciwko wspólnemu wrogowi, którego przecież zawsze mieliśmy w nadmiarze. A więc racja zgody i racja wspólnego frontu zawsze była i zawsze znajdowała się w przeciwieństwie do tego, co czynili na ziemi: wieczne pieniactwo i żarcie się w Sejmie.

     Z szeregu znajomych płk. 64 [Kazimierz Rawicz] zaprzysiągłem 76 [Bernard Świerczyna] i 77 [Zbigniew Ruszczyński], następnie wciągnąłem do pracy 78 [NN] i 79 [NN].

     W listopadzie 1941 roku odszedł ze stolarni oberkapo Balke, a przyszedł na jego miejsce oberkapo Konrad, dobrze ustosunkowany do Polaków-stolarzy i grzeczny. Kochał się w sztuce, rzeźbie, góralach-snycerzach. Wymógł on na władzach wydzielanie wszystkich rzeźbiarzy z dodaniem wybranych z kilku setek ośmiu najlepszych stolarzy, specjalistów od robienia artystycznych szkatuł, inkrustacji i innych arcydzieł z dziedziny stolarskiej. Tę elitę artystyczną przeniósł z pracy na Industriehofie I do pracy pod miasteczko na teren znajdującej się tam wielkiej garbarni z fabrycznym kominem, okolonej płotem drewnianym z czterema wieżyczkami strażników. Garbarnia mieściła wiele komand rzemieślniczych: warsztaty krawieckie, szewski, ślusarskie, malarskie, kowalskie, stajnie z paru końmi oraz “arystokrację” braci rzemieślniczej – dobrze sytuowanych garbarzy. Z artystycznych była tu komórka, którą nazwać należy prawdziwą rzeźbiarnią, gdyż nasze komando z małymi wyjątkami składało się ze snycerzy. Tu natomiast, w tej małej komórce, pracował prof. Denikowski, z im razem, opiekę nad nim mając, Janek Machnowski i kolega Fusek. Przez krótki czas był tu przydzielony też Wicek Gawron.

     Każde komando miało swego kapo. Wszystko to ciężką ręką trzymał oberkapo Erich [Erich Gronke (nr 11 – oberkapo zakładów odzieżowych i garbarni, morderca wielu wieźniów. Dzieki protekcji komendanta obozu Rudolfa Hossa zwolniony z KL Auschwitz. W 1966 roku sądzony we Frankfurcie nad Menem i skazany na trzy lata i cztery miesiące więzienia. Zob. S. Kłodziński, “Rola kryminalistów…”, s. 124.)], wyrachowany drań i jego zastępca – narwany kapo Walter.

     Do tego zbioru różnych fachów doszliśmy my “rzeźbiarsko-stolarsko-artystyczne” komando, jakim go chciał widzieć nasz oberkapo Konrad. Niestety, nie przewidział on niektórych ciemnych stron przeniesienia się na teren Lederfabrik [Garbarnia]. Tu rządził oberkapo Erich i żadnych innych oberkapo nie uznawał. starły się wiec dwa typy: Konrad – szczery naiwny wyznawca sztuki, nie kryjący się z tym, że lubi Polaków, oraz podstępny, przebiegły, podły Erich, którego lękali się nawet esesmani, bo miał on konszachty z komendantem obozu. Rządził się tu w garbarni, jak na własnym folwarku, prowadząc swoje gospodarstwo i goszcząc czasami komendanta, z którym na garbowanych skórach robili jakiś interes. No i ma się rozumieć, Konrad przegrał.

     Warsztaty nasze umieszczono w dwóch salach budynku fabrycznego. Z kilkoma ścianami, we właściwej garbarni był basen, gdzie napuszczano ciepłą wodę. Basen był wielki tak, że można było nawet płynąć parę metrów. Kiedy korzystając z uprzejmości przyjaciół z garbarni, kąpałem się tam raz, czułem się tak, jak kiedyś na wolności. Jakże długo nie doznawała moja skóra ciepłej kąpieli.

     Wszystko to robiło się po kryjomu. Czy do pomyślenia było, aby więzień w Oświęcimiu brał ciepłe kąpiele? Czy można było komuś powiedzieć, że się pływało? Było to niewiarygodne!

     Kiedyś także Konrad skorzystał z kąpieli w basenie, nic sobie nie robiąc z tego, że kąpie się razem z więźniami, Polakami. Jego też się nikt nie bał, bo żadnego świństwa nigdy nie zrobił. Lecz jakiś drań podpatrzył i na Konrada poszedł pierwszy “Meldung”. W grudniu (1941 roku) byliśmy “kommandiert” na wieczory i pracowaliśmy (nie chodząc na apele wieczorne) aż do godziny dziesiątej. Mieliśmy wiele pracy przy obstalowanych zabawkach dla dzieci naszych niemieckich władz. Pewnego wieczoru przyszedł jeden z kapów, zauszników Ericha w towarzystwie esesmana i namówił Konrada na wypad do miasteczka. Więzień tęskniący za towarzystwem ludzi wolnych łatwo się zgodził. Po godzinie, przed samym naszym wyjściem z garbarni do obozu zjawił się na sali pracy pijany. Zaraz za nim wszedł jakiś kapo i esesman, nie ci co byli z Konradem w miasteczku. Byli oni świadkami, jak Konrad głaskał po głowie ulubionych swoich fachowców, mówił któremuś, że powinien być kapo, bo jest doskonałym pracownikiem, i “mianował” na sali kilku dwudziestkowych i kilku kapo. To wystarczyło. Konrad został zamknięty w bunkrze i siedział tam długo. Tak Erich pozbył się oberkapo na swoim terenie.

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 307-309.

115. Odpowiedz

     JAM

     2 grudnia 2020 godz. 08:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 00:11

     Stan walki posłów i dziś się powtarza
     Biednych nieświadomych trutką zakaża
     Traci na tym Nasza Polska-Ojczyzna
     Gdzie znaleźć “kapo” by znikła zgnilizna

     Podstawianie świni jest dla niszczenia
     A górują w tym judaszowe gremia
     Czujność musi być wciąż i stan skupienia
     Bo można stracić życie przez pragnienia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

116. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     3 grudnia 2020 godz. 10:16

     Recytacja najlepsza… vocal nie w moim guście
     a tu inna wersja:
     

117. Odpowiedz

     Serafińska

     3 grudnia 2020 godz. 11:17

     “Raport rtm. Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Ponieważ zaczęto już porządkować sprawę zamieszkania poszczególnych więźniów, starając się umieszczać na blokach komandami, dlatego z bloku nr 12 przeniesiony byłem – razem z grupą innych więźniów, którzy pracowali na terenie Lederfabrik lub, jak to jeszcze oficjalnie nazywano: Bekleidung-swerkstatte [Zakłady odzieżowe i garbarnia] – na blok nr 25 (o czym już wspomniałem).

     Łóżka, w które zaopatrywano kolejno poszczególne bloki w obozie były drewniane, piętrowe, stojące jedne na drugich, w jednym pionie po trzy łóżka. Do bloku wstawianie łóżek na sale jeszcze nie doszło. Spaliśmy tu pokotem, około dwustu czterdziestu na sali, straszliwie ścieśnieni, co w języku lagrowym nazywano “zakładką” (chodzi o nogi), na jednym tylko boku. W nocy (jak przed rokiem) chodzili jedni drugim po głowach, brzuchach, bolących nogach, wychodząc do ubikacji i nie znajdowali miejsca do spania po powrocie.

     Nie jest to zbyt przyjemne wspomnienie, lecz skoro już piszę wszystko, to i o tym wspomnę. Z powodu jakiejś niedyspozycji w gospodarce obozu wożono zimą (już w grudniu 1941 roku) brukiew wagonami i przenoszono ją do kopców usytuowanych przy torze kolejowym bocznicy, o trzy kilometry od obozu. Komanda rolne i innych “zugangów” wykańczanych w polu, przedstawiały jednak za mały, zbyt słaby fizycznie materiał ludzki, wiec brano do tej roboty silnych warsztatowców, przeznaczając na to zadanie niedzielę. Przeważnie unikałem tej pracy, robiąc sobie przez dr. 2 [Władysław Dering] wezwanie do szpitala na symulowane prześwietlenie lub sondy. Jednej jednak niedzieli świeciło słońce, dzień był ładny. Poszedłem razem ze wszystkimi. Nosiłem razem z kolegą Zygmuntem Kosteckim brukiew koszami tragami. Kapo i esesmani pilnowali, żeby tragi były pełne, co też robiliśmy. W pewnym momencie ładując resztę brukwi,która była wysypana w tym miejscu, nabraliśmy tylko połowę trag, lecz że już był czas powrotu do koszar i setkowi zaczynali ustawiać kolumny, unterkapo, który nasypywał nam tragi, zdecydował że już za późno iść gdzie indziej, żeby dobrać do pełnych trag i kazał nam iść z tym, co na nich było. Na placu przez który nosiliśmy, stał esesman, który z daleka zobaczył, że nie mamy trag pełnych, podbiegł i kijem uderzył mnie po rękach. Zatrzymaliśmy się. Porwał się na mnie, krzycząc, nie wiem, dlaczego: “Du polnischer Offizier!” [Ty polski oficerze!], uderzając mnie po głowie i twarzy kijem, który trzymał w ręku.

     Widocznie jest to nerwowe, lecz w takich sytuacjach mam grymas (miałem ich parę), coś w rodzaju uśmiechu, co rozwścieczyło go, ponowił więc uderzenia pałka po głowie i to jeszcze silniej. Trwało to, przypuszczam, krótko, jednak człowiekowi w podobnych momentach może wiele myśli przelecieć przez głowę. Przyszło mi na myśl: XY… jego i kijem nie dobijesz – powiedzenie tułające się od czasów któregoś powstania… i teraz naprawdę się uśmiechnąłem. Esesman spojrzał i wycedził: “Du lachender Teufel” [Ty śmiejący się diable]. Nie wiem, co by było dalej, gdyby nie syrena, która zwróciła jego uwagę w innym kierunku: ktoś uciekł. Koledzy mówili mi później, że mam szczęście. Głowę i twarz miałem jednak przez dwa tygodnie obrzęknięte.

     Drugi raz zostałem pobity znacznie później, w garbarni. Koledzy w ustępie palili papierosy, których w czasie pracy nie wolno było palić. Wpadł, jak tygrys, kapo Walter. Ja nie paliłem, ale akurat wychodziłem. Przyskoczył do mnie:
     – Kto palił?!
     Milczałem i miałem jakiś bezwiedny uśmiech na twarzy
     – Was? Gefallt es dir nicht?! [Co? Nie podoba ci się?!]
     Nie wiem z czego wnosił, że miałoby mi się to nie podobać, czy podobać. Walter był pasjonatem, który jednym uderzeniem przewracał człowieka. Wtedy dostałem wiele razy po głowie i kilka razy leżałem na ziemi. Stawałem jednak – jak mówił mi 59 [Henryk Bartosiewicz] i 61 [Konstanty Piekarski] – na nowo przed nim z grymasem uśmiechu na twarzy. Walter porzucił mnie w końcu, bo akurat przyjechał komendant obozu, a Ericha nie było.

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.309-311.

118. Odpowiedz

     JAM

     3 grudnia 2020 godz. 16:51   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:17

     Sadysta zawsze znajdzie pretekst do bicia
     Wtedy wyłazi z niego diabeł z ukrycia
     Objawia się jako bestia pełna złości
     Póki Ten człowiek nie dozna ułomności

     Wtedy satysfakcja go pożera całkiem
     Jakby się taki czuł gdyby dostał wałkiem
     Bo człowiek w rozpaczy może wszystko zrobić
     Nawet tego sadystę czymkolwiek pobić
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

119. Odpowiedz

     Serafińska

     3 grudnia 2020 godz. 21:31

     Ciekawe czy uda nam się “dobić” do 4859?
     Cóż… zależy od niedobitków Polaków z różnych kolonii na całym świecie.

120. Odpowiedz

     Serafińska

     4 grudnia 2020 godz. 11:36

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Tymczasem na ziemi – daleko w Warszawie – awansowano mnie. Za montowanie TAP (Tajna Armia Polska), za pracę nad zespołem w KZN (Konfederacja zbrojna Narodu), za przekreślenie ambicji własnych i, z chwilą upoważnienia gen. Sikorskiego, za dążenie do podporządkowania wszystkich oddziałów ZWZ (Związek Walki Zbrojnej), co było pierwszym powodem niezgody z 82 [Jan Włodarkiewicz], a kto wie czy nie z tego powodu znalazłem się poza Warszawą. A jednak Janek W. podał wniosek i , jak twierdził “Bohdan”, 85 [Zygmunt Bohdanowski – w obozie Bończa] pilnował mojej sprawy i mówił mu, że bardziej mu zależy na moim awansie, niż na jego własnym. Płk. “Grot” awansował nas kilku z KZN. 82 i 85 zostali podpułkownikami. W ten sposób ja, nareszcie pod własnym imieniem, zostałem porucznikiem (czyli faktycznie cofnąłem się do roku 1935). Gdyby mi się tam, w piekle, wszystkie te sprawy na ziemi nie wydawały zbyt małe, byłyby gorzkie.

     Jeśli chodzi o dobre posady w Oświęcimiu, to po flegerach (pielęgniarzach) nie dla ludzi, lecz świń (Tierpflegerach[]), muzykach, którzy poza graniem w orkiestrze mieli przeważnie stanowiska sztubowych, dobrą posadą była praca fryzjera. Przeważnie starano się połączyć te dwie funkcje – golenie i stanowisko sztubowego. Lecz nawet jeśli fryzjer nie był sztubowym, miał się zupełnie dobrze. Byli fryzjerzy, którzy golili tylko esesmanów, poza tym każdy blok miał kilku fryzjerów, których pracą było jedynie ogolić co tydzień cały blok. Strzyżenie włosów i golenie było obowiązkowe dla więźniów, lecz pracę tę wykonywali fryzjerzy. Za nieogolenie więźnia lub nieco zbyt długie włosy na głowie odpowiedzialny był blokowy i sztubowy. Od blokowego, kapów i sztubowych, którzy mieszkali na danym bloku, fryzjerzy mieli ilość pożywienia więcej niż dostateczną.

     W grudniu (1941 roku) pewnego wieczoru staliśmy z płk. 1 [Władysław Surmacki] i dr. 2 [Władysław Dering] koło bloku nr 21 (nowa numeracja) rozmawiając, gdy zaszokował nas widok wychodzącego z bloku 26 (nowa numeracja) nago oddziału ludzi, pracujących silnie. Był to transport przysłany tu na szybkie wykończenie – Polacy. Była ich mniej więcej setka. Po zastosowaniu gorącego prysznica przez około pół godziny (przy czym oni nic nie przeczuwając chętnie się myl gorącą wodą) postawili ich nago na śniegu i mrozie i tak trzymali. Musieliśmy już pójść do bloków, a oni wciąż marzli. Dolatywał od nich zduszony jęk, lub raczej zwierzęcy skowyt. Trzymano ich tak parę godzin.

     Gdy kończono w ten lub inny sposób, bądź rozstrzeliwano większą liczbę więźniów naraz, HKB otrzymywał listę z ich numerami i musiał – podając spis umarłych w tym dniu w szpitalu do głównej izby pisarskiej – dodawać dziennie po 50 numerów z tej listy, jako zmarłych na serce, gruźlicę, tyfus lub inną jakaś chorobę “naturalną”.

     Tak dobiegał końca 1941 rok. Przyszła druga Gwiazdka w Oświęcimiu i druga paczka z domu – odzieżowa, bo żywnościowych jeszcze nie było. Na bloku nr 25, gdzie przychylnym dla naszej pracy okazał się blokowy, na sali nr 7, gdzie komendantem był 59 [Henryk Bartosiewicz], urządziliśmy choinkę z zawieszonym w ukryciu Orłem Polskim. Sala była udekorowana z naprawdę wielkim smakiem przez 44 [Wincenty Gawron] i 45 [Stanisław Gutkiewicz] przy niewielkim i moim udziale.

     W wieczór wigilijny było przemówienie paru naszych przedstawicieli komórki politycznej. Czy Dubois mógłby na ziemi słuchać z zadowoleniem, jak przemawia Rybarski i po tym serdecznie uścisnąć mu ręce. lub odwrotnie? Jakiż to byłby kiedyś w Polsce rozrzewniający obrazek zgody i jak tam był niemożliwy. A u nas, na sali w Oświęcimiu, obaj zgodnie przemawiali. Co za metamorfoza…

     Za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 311-312.

121. Odpowiedz

     JAM

     4 grudnia 2020 godz. 16:15   - w odpowiedzi do: Serafińska 21:31

     To zależy od zaciemniania strony
     Przez tematy dla robienia korony
     Czas pokaże co jest dla nich ważniejsze
     Historia pisana, czy mgły dzisiejsze

     Gorąc i lodowaty chłód to piekło
     Przez które z człowieka życie wyciekło
     Ciężkie to przeżycie mało wytrzyma
     Choćby grał z tym życiem i się nadymał

     Zgoda się budzi w chwili gdy nic nie ma
     Rzadko spotykany jest dzisiaj temat
     Bardziej zaparcie z pychą dominują
     Najczęściej o małe sprawy buntują
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

122. Odpowiedz

     Serafińska

     5 grudnia 2020 godz. 20:18

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Przez jednego volksdeutscha, Ślązaka, który jednak u nas pracował jak 81 [Aloiz Pohl], zostałem powiadomiony o pewnej nowej akcji wydziału politycznego, która mogła mnie osobiście poważnie zagrozić. Nas – starych numerów – było już bardzo niewielu. Szczególnie było to widoczne przy wypłacie pieniędzy. Pieniądze, przysyłane nam przez rodziny, były wypłacane miesięcznie: jednorazowo trzydzieści marek lub dwukrotnie po piętnaście. Przysłane w większej ilości pozostawały na koncie. Później zwiększono wypłatę do czterdziestu marek miesięcznie.

     Pieniądze można było wydać w kantynie obozowej, gdzie nabywano wszystko, co organizmowi szkodziło: papierosy, sacharynę, musztardę, czasami sałatkę na occie (marynaty). Do wypłaty pieniędzy dla porządku musieli stanąć wszyscy podług numerów. Kilka razy spędzano wszystkich, nawet tych, co pieniędzy nie otrzymywali, żeby podpisali swoje konto. Wtedy właśnie łatwo było policzyć stojących w kolejności od pierwszych do ostatnich numerów i zorientować się, ilu jeszcze na setkę nas żyje. Spustoszenie w setkach było ogromne, szczególnie w transportach warszawskich. Może dlatego, że pierwsze transporty przed nami zajęły posady pod dachem, a nas kończono pod gołym niebem. Może też dlatego, że ludzie z Warszawy, jak mówili Ślązacy są niewytrzymali. A może dlatego, że inni mieli większe niż my fory u władz lagru. Dość, że niektóre setki warszawskich transportów liczyły dwóch ludzi. W naszej setce było nas sześciu. Były też setki o wielkiej stosunkowo liczbie ośmiu żyjących, ale były i takie, których już nikt nie reprezentował.

     Wtedy właśnie wydział polityczny wpadł na pomysł sprawdzenia danych metrycznych wszystkich pozostałych przy życiu, zaczynając od pierwszych numerów, co przy znikomej już liczbie nas, starych numerów, nie było trudne. A nóż się ktoś ukrywa pod fałszywym nazwiskiem, tak, jak na przykład ja. Dla wyłowienia podobnych “ptaków” wydział polityczny rozsyłał pisma do parafii z zapotrzebowaniem wypisów danych z ksiąg metrykalnych poszczególnych więźniów. Pisma kierowano do tych parafii, w rejonie których się urodzili lub podali tak w swych zeznaniach przy badaniu.

     Dla wyobrażenia sobie, jak wyglądała moja sytuacja, trzeba się cofnąć do 1940 roku do Warszawy. Społeczeństwo nasze w Warszawie bardzo chętnie szło z pomocą ludziom z konspiracji, szczególnie w pierwszym jej okresie, nie zastraszone jeszcze makabrycznymi reklamami koncentraków i al. Szucha. Później już było trudniej z lokalami. Lecz początkowo zacne rodziny polskie chętnie i oddawały własną pracę i lokale na cele konspiracyjne. W pierwszym okresie miałem kilka mieszkań i kilka dowodów osobistych na rozmaitsze nazwiska, meldowane w różnych mieszkaniach. Wtedy jeszcze można było, wychodząc na ulicę, zostawić dowód w mieszkaniu. Dowodów więc ze sobą nie nosiłem, a w razie zatrzymania na ulicy nazywałbym się tak i takie wskazał mieszkanie, które w tamtej chwili było “najczystsze” i w którym miałem jeden z dowodów.

     Jednym z mieszkań, w którym pracowałem, było mieszkanie pani 83 [Helena Pawłowska]. Pewnego dnia pani ta powiedziała mi, że ma dowód zrobiony na prawdziwe nazwisko jednego z naszych oficerów 84 [Tomasz Serafiński], który wyjechał już do pracy w inny rejon, zanim ten dowód zrobili. Ponieważ wraz z dowodem była i karta pracy, zgodziłem się na propozycję pani 83, abym dowód ten po zamianie fotografii używał.

     Gdy szedłem na łapankę, wziąłem ten dowód, gdyż nazwisko było, jak mi się słusznie zdawało, jeszcze “nie spalone”. Miałem więc dowód człowieka 84, który gdzieś żył na wolności. W dowodzie nie było jednak wzmianki o imieniu i nazwisku panieńskim matki. Gdy nas badano w nocy w Oświęcimiu, wkrótce po przywiezieniu do obozu, podałem zmyślone imię i nazwisko matki, gdyż jakieś podać musiałem. Teraz więc sytuacja była dość niepewna.

     Gdy kolej przyjdzie na mój numer, a przyjdzie w ciągu paru miesięcy na pewno, i wydział polityczny wyśle zapotrzebowanie do parafii w miejscowości Z. [Bochnia] po wyciągu danych z moich ksiąg metrykalnych, a właściwie Pana 84 [Tomasz Serafiński] – imię i nazwisko panieńskie matki nie będzie się zgadzać z podanym przeze mnie. A więc mnie wezwą, zapytają kim jestem i… koniec.

     Szczęśliwym zbiegiem okoliczności koledzy z łapanki, około paru setek (o czym już wspominałem), byli na kwarantannie i mieli wyjechać wkrótce do Warszawy. Przez zwalnianego kolegę 14 [Antoni Woźniak] przesyłam wiadomość do mojej szwagierki, pani E. O. [Eleonora Ostrowska] z informacją jakie nazwisko i imię matki tu podałem.

     Wyjeżdża wtedy szereg kolegów, niektórzy pracownicy naszej organizacji; prócz 14 jedzie też 9 [Czesław Wąsowski]. Jednocześnie na blok wolnościowy idzie płk. 1 [Władysław Surmacki], który był zwolniony z obozu na skutek starań jego kolegi ze studiów w Berlinie, dziś zajmującego wyższe stanowisko w wojsku niemieckim. Przez płk. 1 przesyłam raport do Warszawy o pracy organizacji tutaj. Przez kolegę 86 [Aleksander Paliński], który siedział tu jedynie za to, ze się nazywał tak, jak jeden z pułkowników, przesyłam również szereg wiadomości.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 312-314.

123. Odpowiedz

     JAM

     6 grudnia 2020 godz. 17:11   - w odpowiedzi do: Serafińska 20:18

     Mniemam, że to nie zbieg okoliczności
     Że masz we krwi stan walki i Polskości
     Ważne są te geny wartościujące
     Przewagę nad marnościami mające

     Kontakty to ważne w takich przypadkach
     Bo nie lądują ludzie tam na rusztach
     Jest kolejna nadzieja na przeżycie
     By zmienić stan innych na dalsze skrycie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

124. Odpowiedz

     Serafińska

     6 grudnia 2020 godz. 21:06

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Dla całości obrazu lagru w tym czasie (ma się rozumieć – tych rzeczy, które sam widziałem, bo nie jestem w stanie opisać wszystkiego, co usłyszałem od kolegów pracujących w innych komandach) trzeba jeszcze dodać “tydzień seidlerowski”. W grudniu (1941 roku) mieliśmy przez tydzień, co wieczór na apelu, rządy Seidlera, specjalnego sadysty, który zastępował Lagerfuhrera. Był to tydzień wyjątkowo przykrej pogody. Wiatr i deszcz ze zlodowaciałym śniegiem przenikał wilgocią i zimnem, zdawało się, nie tylko ubrania, lecz również nasze ciała. Mroził nas na wylot. Wieczorem był spory mróz.

     Seidler postanowił i to wykorzystać dla wykończenia możliwie największej ilości sił – istnień więźniów. Codziennie, od chwili gongu na apel wieczorny, piętnaście minut przed godziną osiemnastą, staliśmy walcząc z mrozem, w mokrych ubraniach do godziny dwudziestej pierwszej, zwalniani ze stójki dopiero przed samym gongiem do snu. Łykaliśmy później szybko zimny obiad, który w tym czasie dawano nam na wieczór i spiesząc na gwałt z załatwieniem w piętnaście minut różnych czynności, szliśmy spać.

     Stójki te trwały tydzień, gdyż niby codziennie przez tydzień kogoś brakowało na apelu, co było oczywiście zmyślone przez Seidlera. Skończyły się bowiem z końcem jego zastępstwa w funkcji odbierania raportu od Palitzscha.

     Wiele jednak sił (a słabszych – życie) kosztował nas ten tydzień.

     Zawiadomienia o śmierci posyłane były do rodzin przez główną izbę pisarską tylko na wyraźne zlecenie wydziału politycznego, gdyż nie zawsze dla niemieckich władz policyjnych wygodna była wiadomość o śmierci więźnia, która przedostawała się na wolność. A to ze względu na trwające nieraz dochodzenie w jakiejś sprawie, gdy innych przetrzymywanych gdzieś w więzieniu szachowano tym, że mają więźnia X, który im mówi “całą prawdę”.

     Tak kończył się rok 1941. Rozpoczynał się 1942. Jeśli chodzi o obóz w Oświęcimiu – najpotworniejszy, jeśli chodzi o pracę naszej organizacji w obozie – najciekawszy, w którym doszliśmy do największych osiągnięć.

     …A tak się składa, że z braku czasu przed nową decyzją [Autor miał na myśli zaplanowany już wyjazd do Polski i prowadzenie działalności konspiracyjnej w porozumieniu z dowództwem II Korpusu Polskiego we Włoszech], muszę pisać niemal telegraficznym stylem.

     Nastąpiła raptownie zasadnicza zmiana kursu w stosunku do Żydów. Ku zdziwieniu wszystkich reszta Żydów została wycofana z SK i razem z napływającymi Żydami – “zugangami”, ulokowana w dobrych warunkach przy pracy pod dachem: w pończoszarni, kartoflarni, jarzyniarni. Stali się nawet ważni w stosunku do nas. Nie podejrzewali, że jest w tym potworna, podstępna myśl. Chodziło o listy do rodzin, w których przez parę miesięcy pisali, że pracują w warsztatach i jest im bardzo dobrze. A że warsztaty te mieściły się w Oświęcimiu? Cóż znaczyła ta nieznana nazwa miasteczka dla Żydów we Francji, Czechach, Holandii, Grecji, gdzie płynęły te listy. Przecież nawet Polacy w Polsce mało jeszcze o Oświęcimiu wiedzieli i na razie do pobytu czyjegoś w Oświęcimiu podchodzili bardzo naiwnie. Naszych – polskich Żydów – kończono przeważnie w Treblince i Majdanku. Tu, do Oświęcimia ściągano Żydów z całej niemal Europy.

     Po paru miesiącach pisania listów o dobrych warunkach, w jakich żyją, Żydów zabrano raptownie z różnych ich posad i rychło “wykończono”. Tymczasem zaczęły płynąć, dziennie tysiącami, transporty Żydów z całej Europy, kierowane od razu do Birkenau, gdzie budowa baraków obozu (takiego, jaki powstał w pierwszej fazie) była już zakończona.

     Zmienił się również od dawna stosunek do księży, lecz z innego powodu. Na podstawie jakiegoś wpływu Watykanu osiągniętego przez sojusznicze Włochy na władzach Rzeszy, księża zostali wywiezieni do Dachau. Pierwszy raz w początku roku 1941; drugi transport księży z Oświęcimia do Dachau nastąpił w lipcu 1942 roku. W Dachau księża podobno mieli, w porównaniu do warunków tutejszych, zupełnie możliwą egzystencję. W czasie pomiędzy tymi dwoma transportami poznałem w Oświęcimiu paru dzielnych księży, miedzy innymi ks. 87 [ Zygmunt Ruszczak], który był kapelanem naszej organizacji.

     Mieliśmy zakonspirowane od niepożądanych oczu nabożeństwa i spowiedzi. Komunikanty otrzymywaliśmy od duchowieństwa z wolności dzięki kontaktom z ludnością spoza obozu.

     Początek roku 1942 to szybkie kończenie reszty jeńców bolszewickich. Spieszono z mordowaniem. Bloki były potrzebne na inny cel. Miała się tu rozpocząć nowa makabra. Trupy bolszewików zabijanych w pracy przy budowie dróg, kopaniu rowów w rejonie Birkenau, przywożono wozami na apel – kilka wozów, załadowanych do pełna na każdorazowy apel. Niektórzy z jeńców po prostu zamarzali, gdyż do pracy, żeby się choć trochę rozgrzać nie mieli sił.

     Pewnego dnia podczas pracy wybuchł bunt, bolszewicy rzucili się na esesmanów i kapów. Bunt stłumiono krwawo, cały ten oddział został wystrzelany. Trupy, by wyliczyć się przed władzami na apelu, przywieziono w kilku rzutach rolwagami.

     Po wykończeniu wszystkich (luty 1942 r.) z wyłączeniem kilku setek, o których już wspominałem, szybko rozebrano płot postawiony miedzy naszym obozem a obozem jeńców. Jednocześnie budowano płot w innym kierunku i innym celu. Odgradzano od nas wysokim murem z betonowych płyt dziesięć bloków, żeby w nich ulokować kobiety. Tego jeszcze dotychczas nie było.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 314-316.

125. Odpowiedz

     JAM

     7 grudnia 2020 godz. 17:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 21:06

     Czy to kompleksy sadyzm wywołują?
     Tym sposobem siebie jakby promują
     Stają się ważni, chociaż w swoich oczach
     Potem znowu kręcą się po poboczach

     Wielu nie wytrzymuje drogi śmierci
     Wiedząc że już przy nich się taka kręci
     Stąd akt rozpaczy dla jej przyspieszenia
     Z mniejszą dawką beznadziei, cierpienia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

126. Odpowiedz

     Serafińska

     7 grudnia 2020 godz. 20:53

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W początku swej egzystencji obóz pracował również i w niedziele. Później niedziele były niby wolne z tym, że przez pół dnia do obiadu więźniowie mieli zakaz opuszczania bloków (Blocksperre). Teraz, żeby zmniejszyć nasze możliwości porozumiewania się, odebrano nam w niedzielę jeszcze dwie godziny. Po obiedzie od trzynastej do piętnastej więzień musiał rozebrać się i spać. Blokowi sprawdzali sale. Spanie na blokach sprawdzał starszy obozu lub lagerkapo, bo więzień, który nie spał, marnował przecież zdrowie (dzika ironia)potrzebne dla III Rzeszy, a więc był sabotażystą.

     18 stycznia 1942 roku z powodu braku miejsc w przepełnionych bunkrach zamknięto na noc do bunkra “ciemnicy” razem czterdziestu pięciu więźniów. W chwilę po tym, wieczorem jeszcze, w podziemiach bloku nr 11 (nowa numeracja) rozległo się silne walenie w drzwi i wołanie na dozorującego esesmana, żeby otworzył. To więźniowie dusili się z braku powietrza, walcząc zębami, pięściami i nogami o dostęp do drzwi, gdzie przez szczeliny wpływało trochę powietrza. Po tej nocy, na czterdziestu pięciu zamkniętych było dwadzieścia jeden trupów – uduszonych lub zabitych w walce z pozostałych słaniających się na nogach dwudziestu czterech, wzięto do szpitala dziewięciu dogorywających, a piętnastu poszło do SK, za to, że nie raczyli zginąć w ciemnicy. Wśród nich był tez Konrad, były oberkapo stolarni. Świadkiem tej potwornej sceny był kapo “Jonny” [Jonny Lechenich], odbywający w tym czasie karę w celi do stania za jakieś kombinacje z Polakami, jak to nazywały władze.

     W lutym 1945 roku przyszło pismo do wydziału politycznego od władz partyjnych z Berlina zabraniające odpowiedzialności solidarnej i rozstrzeliwania dziesięciu więźniów [] za jednego zbiega – podobno na skutek takich samych represji zastosowanych gdzieś w obozach dla Niemców. W tym czasie oficjalnie też odczytano rozkaz zabraniający bicia więźnia (ciekawe czy to na skutek naszych meldunków?). Od tego czasu nie było wielkich represji w stosunku do pozostałych za ucieczki więźniów. Odżyły więc możliwości ucieczek i my, jako organizacja, zaczęliśmy montować i przygotowywać się do wysłania raportu do Warszawy za pomocą zorganizowanej ucieczki.

     Po bolszewikach zostały wszy i straszliwy tyfus syberyjski, na który zaczęli masowo chorować nasi koledzy. Tyfus opanowywał obóz i robił ogromne spustoszenie. Władze zacierały ręce, spokojnie przyglądając się temu sojusznikowi w wykańczaniu więźniów.

     Wtedy zaczęliśmy w laboratorium HKB hodować wszy tyfusowe i puszczać je na płaszcze esesmanów, przy każdym raporcie lub odwiedzinach kontrolnych naszych bloków.

     Na bloku nr 15 powieszono na zewnątrz skrzynkę pocztową i ogłoszono na wszystkich blokach, że należy wrzucać do niej – z podpisami lub bez – wszelkie donosy o podsłuchanych rozmowach na blokach. Za istotne dla władz obozu doniesienie więzień miał być wyróżniony. Chciano zabezpieczyć się przed działalnością naszej organizacji. Sypnęły się anonimy i donosy. Wtedy my przez kpt. 88 [Tadeusz Dziedzic] otwieraliśmy skrzynkę co wieczór i przeglądaliśmy wrzucane meldunki, zanim o dwudziestej drugiej otworzył ją Palitzsch. Niszczyliśmy niebezpieczne, niewygodne dla nas meldunki i wrzucaliśmy sami donosy na osobniki szkodliwe. Zaczęła się walka papierowa.

     Na blokach i w marszu do pracy kazano nam śpiewać niemieckie piosenki. Kilkakrotnie cały obóz musiał śpiewać podczas zbiórki na apelu.

     W Brzezince budowano na gwałt komory gazowe, niektóre były już gotowe.

     To czego obawiałem się kiedyś – wprowadzenia do organizacji oficerów pod prawdziwymi nazwiskami – miało rację bytu, gdyż w razie podejrzeń, że tu jest organizacja, przede wszystkim zabraliby się za oficerów, którzy tu siedzieli. Pewnego dnia wzięli płk. 62 [Jan Karcz] i zamknęli do bunkra celi więziennej. Prowadzili go codziennie na badanie do wydziału politycznego, skąd wracał blady, ledwo trzymający się na nogach. Wtedy obawiałem się różnych komplikacji. Po przeszło dwóch tygodniach płk. 62 podszedł, gdy byłem z kolegą 59 [Henryk Bartosiewicz] i powiedział: “No powinszujcie, wypuścili. Pytali, czy jest jakaś organizacja w obozie”. Żegnając się ze mną, bo był gong na spanie, powiedział: “Nie bój się, nie powiedziałem ani słowa. Jutro ci opowiem”. Lecz nazajutrz zabrano płk. 62 i przeniesiono do Rajska, widocznie po to, by nie mógł nam nic powiedzieć.

     Dzielny był płk. 62.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 316-318.

127. Odpowiedz

     JAM

     8 grudnia 2020 godz. 09:19   - w odpowiedzi do: Serafińska 20:53

     Gdy zaczynały się zwiastuny klęski
     Omdlewał w zbrodniarzach ich duch zwycięski
     Widmo kary rosło proporcjonalnie
     Im bliżej upadku, było realnie

     Przebiegłość i chęć ochrony przed wsypą
     Wytęża w człowieku zdolność ukrytą
     Sprawia że się ryzykuje dla sprawy
     Przy tym unika cierpienia wyprawy
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

128. Odpowiedz

     Serafińska

     9 grudnia 2020 godz. 11:31

     Przyp. A. Cyry do poprzedniego fragmentu [*rozstrzeliwania dziesięciu więźniów]: “W odwet za ucieczkę nie rozstrzeliwano, lecz skazywano dziesięciu więźniów na śmierć głodową”.

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Przywieziono przeszło stu Czechów. Była to sama inteligencja – organizacja “Sokół”. Ulokowano ich na naszej sali (blok nr 25, sala nr 7). Zaczęto ich kończyć w szybkim tempie. Wszedłem w kontakt organizacyjny z ich przedstawicielem 89 [Karel Stransky] (Żyje i jest w Pradze).

     Po porozumieniu z płk. 64 [Kazimierz Rawicz] oprowadzam mego przyjaciela, do którego mam wiele zaufania por. 29 [Włodzimierz Makaliński], po wszystkich naszych komórkach w obozie. Robię to na wypadek jakiegoś nieszczęścia za mną. Por. 29 melduje płk. 64, że obeszliśmy czterdzieści dwie komórki.

     Któregoś dnia z obozu macierzystego Auschwitz I przenoszą do Birkenau (rozeszła się pogłoska, że na wykończenie) szereg Ślązaków (siedemdziesięciu-osiemdziesięciu)i między innymi mego przyjaciela 45 [Stanisław Gutkiewicz]. Od poprzedniego wieczoru denerwował się, coś przeczuwając, drżał w nocy na całym ciele. Prosił mnie, by wiadomość o nim przekazać w przyszłości jego żonie i małemu synkowi, Dyzmie. Z Rajska już nie wrócił. Wszystkich Ślązaków z tej grupy tam wykończono. Niektórzy z nich siedzieli tu od początku obozu i myśleli, że się uchowają. Od tego czasu pozostali w obozie Ślązacy zdecydowanie zaczęli skłaniać się do pracy przeciwko Niemcom.

     Pewnego ranka, odwiedzając kolegów z pracy, byłem na bloku nr 5 (nowa numeracja) i biegnąc szybko na apel przez pusty już korytarz, spotkałem się oko w oko z “Krwawym Alojzem”, który poznał mnie, choć minął ponad rok. Zatrzymał się i krzyknął z jakimś zdziwieniem, a jednocześnie z niezrozumiałą dla mnie radością: “Was? Du lebst noch?” [], chwycił mnie za rękę i potrząsnął. Cóż miałem robić? Nie wyrwałem się. Dziwny to był człowiek. Z krwiożerczych typów pierwszych czasów, do których i on należał, kilku już nie żyło.

     Władze obozu wobec komisji odwiedzających placówkę (wśród których zjawiali się jacyś panowie w cywilnych ubraniach) chciały ukazać ją w możliwie najlepszym świetle. Wizytatorów prowadzono na nowe bloki i tylko tam, gdzie były łóżka. Kuchnia w tym dniu gotowała dobry obiad. Orkiestra pięknie grała. Do obozu wkraczały po pracy tylko komanda zdrowe, silne i warsztatowcy. Reszta komand – “zugangi” i inne o wyglądzie pożałowania godnym – czekała w polu na wyjazd komisji, która o obozie odnosiła wrażenie zupełnie miłe. Potrzeba pokazania obozu z lepszej strony zmusiła też władze, aby niektórych katów z pierwszych miesięcy, szczególnie tych niepopularnych, przenieść do innego obozu, między innymi Krankemanna i Sigruda. Po wsadzeniu ich do wagonów na stacji, esesmani dozorujący pracę więźniów dali im do zrozumienia, że nic nie mają przeciwko temu, by wzięli teraz na nich rewanż. Więźniom tego tylko było trzeba. Wtargnęli do wagonów i powiesili Krankemanna i Sigruda na ich własnych paskach. Esesmani w tym czasie – odwróceni w inną stronę – nie przeszkadzali. Tak zginęli oprawcy.

     Każdy świadek tylu morderstw sankcjonowanych przez władze obozu był niewygodny, choćby nim był kapo-Niemiec. Toteż i ci dwaj przestali być świadkami.

     Organizacja stale rosła. Z kolegą 59 [Henryk Bartosiewicz] doprowodziliśmy do przystąpienia do nas płk. 23 [Aleksander stawarz], ppłk. 24 [Karol Kumuniecki] oraz nowych ludzi: 90 [NN], 91 [Stanisław Polkowski], 92 [Wacław Weszke], 93 [NN], 94 [NN], 95[NN]. Wieloma kolegami opiekował się wspaniały człowiek, 44 [Wincenty Gawron], oddał im też swoje jedzenie, sam bowiem zarabiał portretowaniem kogoś z władz i dostawał za to żywność dla siebie.

     Transport z Warszawy (marzec 1942 roku) przywiózł znowu wielu moich znajomych i wiadomości o tym, co się robi u nas. Przyjechał mjr 85 [Zygmunt Bohdanowski], przezacny typ 96 [Tadeusz Stulgiński]z rekordem pobicia na al. Szucha i na Pawiaku. Od nich się dowiedziałem, że płk. 1 [Władysław Surmacki] znowu jest aresztowany i siedzi na Pawiaku. To płk. 1 skierował do mnie kolegę 96. Ulokowałem go przez 97 [Jan Machnowski], który do pracy naszej już przystąpił, u niego w komandzie.

     Jednocześnie rozbudowaliśmy się w dwóch kierunkach, wciągając do pracy 98 [NN], 99 [NN] w biurze budowlanym oraz 100 [NN] i 101 [Witold Kosztowny] w szpitalu. W tymże czasie zmarł prof. 69 [Roman Rybarski].

     Jak na dwóch wielkich filarach organizacja opierała się na dwóch instytucjach: HKB i arbeitsdienst. Gdy trzeba było kogoś ze swoich uratować z transportu i pod dach wsadzić, lub zabrać kogoś z komanda, gdzie już zaczynał podpadać czy wpadać w oko jakiemuś draniowi, albo gdy trzeba było wprowadzić do jakiegoś komanda nowy fragment pracy, wtedy się szło do dr. 2 [Władysław Dering] i mówiło się: “Dziunku, jutro przyjdzie do ciebie nr…, którego musisz na jakiś czas przyjąć do szpitala”. Załatwiało się to też przez dr. 102 [Rudolf Diem]. Gdy to już nastąpiło, a w pojęciu kapo więzień był i tak zgubiony, gdyż ze szpitala mało kto wracał, wtedy się szło do 68 [Mieczysław Januszewski] i mówiło się: “Daj kartkę na nr… do komada X”, lub czasami również z dobrym skutkiem do 103 [NN] – i sprawa była załatwiona.

     W ten sposób przygotowywaliśmy również ucieczka 25 [Stefan Bielecki] i 44 [Wincenty Gawron]. Obaj pierwszorzędni ludzie siedzieli tu za broń. Sprawy mieli dowiedzione i byliby tu rozstrzelani na pewno. Kwestia była tylko w tym, jak szybko w wydziale politycznym oko Grabnera padnie na ich sprawy. Jakimś cudem dotychczas żyli. 44 malował portrety esesmanów i jego sprawę – możliwe, że dlatego – odkładano. Lecz długo tak trwać nie mogło.

     Sposobem, który opisałem wyżej, w lutym 1942 roku przerzuciliśmy 25 [Bielecki] do komanda Harmense [] – rybne stawy, kilka kilometrów od obozu, gdzie więźniowie pracowali przy rybach i na tamtym terenie mieszkali. Znacznie później, w maju, poszedł tam 44 [Gawron] i tegoż dnia, w którym zjawił się z wiadomoscią ode mnie dla 25 [Bielecki], by nie czekał na mnie, tylko wiał, obaj “prysnęli”. Zbiegli z domku przez okno, niosąc mój raport do Warszawy.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 318-320.

129. Odpowiedz

     Serafińska

     9 grudnia 2020 godz. 11:35

     *komanda Harmense – Podobóz KL Auschwitz w Harmężach koło Oświęcimia (grudzień 1941- lato 1943) – praca w gospodarstwie rolnym SS, hodowla drobiu, królików, ryb, około siedemdziesieciu więźniów. Zob. A. Cyra, “Podobóz KL Auschwitz w Harmężach”, Oświecim 2007.

130. Odpowiedz

     JAM

     9 grudnia 2020 godz. 15:54   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:31

     Inteligencja zawsze była przeszkodą
     Bo była myślowo dla grupy odnową
     Niszczyli ją namiętnie najeźdźcy stale
     Żeby nie powstały jakieś ich fraktale

     Solidarność wśród więźniów to jest gwarancja
     Że nie nastąpi przedwczesna operacja
     Niszczenia wszystkich gdy część będzie schowana
     Nie na widoku, dla sadysty tyrana
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

131. Odpowiedz

     Serafińska

     10 grudnia 2020 godz. 09:45

     * “Was? Du lebst noch?” – Co? Ty jeszcze żyjesz?

132. Odpowiedz

     Serafińska

     10 grudnia 2020 godz. 10:58

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W królestwie Ericha Gronke, garbarni, po wpakowaniu do bunkra Konrada, komando rzeźbiarzy i wybranych stolarzy przeżywało kryzys. W trudnej sytuacji znalazł się zastępujący kapo Tadek Myszkowski. Miejsce łagodnego wzroku Konrada, lubującego się w pięknie sztuki, zajął złośliwy i przenikający wzrok żbika – Ericha. Wkrótce, chcąc zniszczyć to, co Konrad stworzył, i nazywając egzystencję rzeźbiarni luksusem, Erich skasował rzeźbiarnię, każąc nam robić łyżki. I dał nam kapo “Hulajnogę”, złośliwego idiotę. Stolarzom trudniącym się wyrobem artystycznych szkatuł kazał robić szafy i najprostsze rzeczy. W łyżkarni robiliśmy po pięć łyżek dziennie, później po siedem, a wreszcie po dwanaście.

     W tym czasie pracował tu były poseł 104 [Józef Putek]. Do organizacji wtedy wciągnąłem 105 [Edward Berlin], 106 [NN], 107 [NN], byłego żołnierza mojej partyzantki (1939 rok)- 108 [Stanisław Dobrowolski], oraz ppor. 109 [NN], 110 [Andrzej MAkowski-Gąsienica], 111 [NN]. Spośród malujących robione przez nas zabawki, gdzie poprzednio (krótko przed bunkrem) pracował płk. 62 [Jan Karcz], wszedł do naszej organizacji – przekazany mi przez zwolnionego kpt. 8 [Ferdynand Trojnicki] – pdch. 112 [Stanisław Jaster].

     Opanowaliśmy już wszystkie komanda, lecz do jednego nie mogliśmy się dostać. Wreszcie w lutym (1942 roku), będąc “kommandiert” i wracając późno do obozu, po powrocie na blok dowiedziałem się od 61 [Konstanty Piekarski], że był 68 [Mieczysław Januszewski]. Funkstelle [Ośrodek łączności radiowo-telegraficznej przy komendanturze garnizonu SS] potrzebował dwóch kartografów-kreślarzy map. 61 [Piekarski] podał numer swój i naszego byłego komandora 113 [Franciszek Sokołowski]. Po paru dniach okazało się, że komandorowi 113 trzęsie się ręka, więc przenieśliśmy go do komanda kartoflarni esesmańskiej, gdzie miał zapewnione dobre jedzenie, a na jego miejsce w Funkstelle wkręciłem się ja (po porozumieniu się w snycerni z 52 [Tadusz Myszkowski]).

     Pracowaliśmy z 61 [Piekarski] nad mapami parę tygodni. W tym czasie – po zorientowaniu się w sytuacji dzięki 77 [Zbigniew Roszczyński] – udało mi się wreszcie stąd, gdzie prócz pracy esesmanów przy stacji, odbywały się kursy, dostać brakujące nam lampy i inne części, na które polowaliśmy od dawna bez rezultatu.

     Z części zapasowych wymiennych, do których mieli dostęp nasi więźniowie, po siedmiu miesiącach mieliśmy własną stację nadawczą [Istnienie tajnej radiostacji więźniarskiej nie znajduje potwierdzenia w żadnych innych źródłach]. przy której pracował ppor. 4 [Alfred Stossel], w miejscu, gdzie bardzo niechętnie wchodzili esesmani.

     Jesienią 1942 roku przydługi nieco język jednego z kolegów był przyczyną tego, że musieliśmy stację rozmontować. Nadawaliśmy audycje powtarzane przez inne stacje, wiadomości tyczące się liczby “zugangów” i śmierci w obozie, stanu i warunków w jakich znajdowali się więźniowie. Władze się wściekały, szukały, zrywały podłogi w warsztatach na Industriehof I, w magazynach. Ponieważ nadawaliśmy rzadko, w rozmaitych godzinach, wykryć nas było trudno. Władze wreszcie zrezygnowały z poszukiwań w samym obozie, przenosząc je w rejon Oświęcimia. Podawane dokładne wiadomości z obozu tłumaczyli sobie kontaktem z organizacją na zewnątrz przez cywilnych robotników. Szukano w Gemeinschaftslagrze [Po wysiedleniu mieszkańców z obszaru strefy gospodarczych interesów KL Auschwitz w trzech budynkach, w których mieściły się mieszkania pracowników cynkowni (wlacowni), hitlerowcy skoszarowali pracowników cywilnych, zatrudnionych przymusowo przy rozbudowie obozu oraz w zakładach chemicznych Buna-Werke. Do obsługi pracowników cywilnych przeznaczono więźniów KL Auschwitz, którzy tworzyli Kommando Gemainschaftslager.].

     A kontakt przez cywilną ludność rzeczywiście był. droga do nas szła przez stykanie się z ludnością cywilną (wśród której byli członkowie organizacji na zewnątrz) w Brzeszczach, szła i Gemainschaftslagrem przez tych, co pracowali u nas, będąc pozornie naszą władzą. droga szła też na Bunę przez kontakt z pracownikami cywilnymi.

     W ten sposób przekazałem “na wolność” również wyniesiony z Funkstelle cały plik niemieckich skrótów szyfrowych, tak zwanych Verkehrsabkurzungen.

     Cyt. za: A.Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 320-322.

133. Odpowiedz

     Serafińska

     10 grudnia 2020 godz. 11:04

     Dzięki Niemu jestem dumny, że jestem Polakiem. A tak naprawdę dzięki NIM jesteśmy dumni.

134. Odpowiedz

     JAM

     10 grudnia 2020 godz. 15:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 10:58

     Dla zwykłego śmiertelnika to nie do Wiary
     Grać na nosie okupantowi przez ofiary
     Inne nacje robiły by filmy na chwałę
     U nas niestety można dostać tylko pałę

     Może w przyszłości do takiego aktu dojdzie
     Wtedy gdy magdalenka w stan spoczynku przejdzie
     Gdy IPN otwarty na Prawdę już będzie
     A szkodnik czerwony nie będzie na urzędzie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

135. Odpowiedz

     Serafińska

     11 grudnia 2020 godz. 15:57

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Z wolności dostawaliśmy lekarstwa, zastrzyki przeciwtyfusowe. Pracowali przy tym z jednej strony dr. 2 [Władysław Dering], z drugiej – mój kolega – 59 [Henryk Bartosiewicz]. Był to ciekawy typ. Robił wszystko “na wesoło” i wszystko mu się udawało. Ratował, karmił u siebie na sali i w garbarni kilku kolegów, zanim ich nie podreperował tak, że dalej mogli sobie sami dawać radę. Stale kogoś przygarniał do garbarni. Szedł na całego,odważnie z pewną nachalnością tam, gdzie inny by wsiąkł. Wysoki, szeroki w barach, z rozjaśnioną twarzą i wielkim sercem.

     Kiedyś przyjechał z jakaś komisją Heinrich Himmler [], a 59 [Bartosiewicz] w tym czasie był sztubowym na bloku nr 6 (stara numeracja). Został pouczony, jak ma składać raport Himmlerowi, przed którym się wszystko trzęsło. Gdy nastąpił ten uroczysty moment i Himmler wszedł na salę, 59 stanął przed nim i… nic nie powiedział. A potem roześmiał się i Himmler również się roześmiał. Może uratowało go, że z Himmlerem byli dwaj cywilni panowie, a takie łagodne obejście się z więźniem robiło mu potrzebną reklamę stosunku do więźnia.

     Innym razem, w garbarni, 59 [Bartosiewicz], widząc przez okno na dziedzińcu komisję, która zwiedzała warsztaty i kierowała się do drzwi do wielkiej hali, gdzie pracowali garbarze, chwycił wąż gumowy i niby robiąc porządek, oblewając ściany i podłogę, oblał specjalnie i dokładnie komisje złożoną z niemieckich oficerów. Udając ogromnie przerażonego rzucił węża na ziemię, stanął na baczność i… znowu nic mu nie było.

     Kiedy kolumny więźniów więźniów wracały do obozu, zatrwożone posępnymi myślami, raptem 59 donośnym głosem wydawał komendy polskie, licząc głośno: raz, dwa, trzy…

     Miał na pewno też i wady, lecz któż ich nie ma. W każdym razie zyskał wielu przyjaciół i zwolenników. Zaimponował im i wielu mógłby poprowadzić.

     Ostatnie zwolnienia w 1942 roku były w marcu, przy czym zwolniono paru kolegów z orkiestry, gdyż komendant, który, jak wspomniałem, lubił muzykę, wyrobił to sobie u władz w Berlinie, że będzie mógł co roku paru muzyków zwalniać z orkiestry. Zapowiedziano: kto będzie się starał grać dobrze, będzie zwolniony, więc orkiestra grała pięknie. Komendant upajał się muzyką. Jednak zwalniano tych, co w orkiestrze najmniej byli potrzebni.

     Po marcu, przez cały rok 1942, zwolnień nie było ze względu na wielce niepożądane przebywanie na wolności jakichkolwiek świadków Oświęcimia, w szczególności tego, co się w Oświęcimiu zaczęło dziać w tym roku.

     Przywieziono do Oświęcimia, do części obozu odgrodzonej od nas wysokim murem – pierwsze kobiety: prostytutki i zbrodniarki z więzień niemieckich i mianowano je aparatem wychowawczym dla kobiet, które wkrótce tu mieli przywieźć, dla kobiet uczciwych – “przestępczyń politycznych”.

     W Brzezince codziennie w gotowych już komorach gazowych rozpoczęły się pierwsze masowe zagazowywania ludzi.

     19 marca 1942 roku przywieźli sto dwadzieścia kobiet [], Polek. Uśmiechały się do więźniów,którzy wchodzili w kolumnach do obozu. Po dochodzeniu, a może specjalnym jakimś katowaniu, czego nikt stwierdzić nie mógł, pod wieczór tegoż dnia, wywieziono w wozach do krematorium porżnięte na kawałki niektóre ciała z poobcinanymi głowami, rękami, piersiami, okaleczone trupy.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 222-223.

136. Odpowiedz

     JAM

     12 grudnia 2020 godz. 10:39   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:57

     Pewność siebie, a czasami też tupet
     Zapewniają swobodę, dają impet
     Nie każdy ma takie predyspozycje
     Bo trzeba umieć znaleźć te pozycje

     Że muzyka łagodzi obyczaje
     Mówi nam przysłowie i radość daje
     Mało jest takich co jej nie uznają
     Choć różne nie do każdego przystają
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

137. Odpowiedz

     Serafińska

     12 grudnia 2020 godz. 14:05

     * Heinrich Himmler przybył po raz pierwszy do KL Auschwitz 1 marca 1945 roku, natomiast po raz drugi 17 lipca 1942 roku. [przyp. Adam Cyra]

     * W dniu 19 marca 1942 roku przywieziono z wiezienia w Mysłowicach sto czterdzieści cztery Polki. Zob.: D. Czech, “Kalendarium wydarzeń…”, s. 144. [przyp. Ada Cyra]

138. Odpowiedz

     JAM

     12 grudnia 2020 godz. 14:21   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:05

     To chyba tzw. czeski błąd
     Więc trzeba go przepędzić stąd
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

139. Odpowiedz

     Serafińska

     12 grudnia 2020 godz. 15:06

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, c.d.

     Stare krematorium nie podołało spalać trupów z naszego obozu centralnego i jeszcze rajska (komin zbudowany w 1940 roku pękł i rozwalił się od ciągłych oparów z ciał; zbudowano nowy). Więc trupy grzebano w szerokich rowach, używając do tego komand złożonych z żydów. Budowano na gwałt dwa nowe krematoria na elektryczne spalanie w Birkenau [Autor myli się – w piecach krematoryjnych palono koksem].

     Plany robiono w biurze budowlanym. Ze słów kolegów z tego biura: każde krematorium ma osiem stanowisk, na które można wkładać po dwa trupy. Spalanie elektryczne trzyminutowe. Plany wysłano do Berlina. Po zatwierdzeniu wróciły z nakazem ukończenia początkowo do 1 lutego, później termin przesunięto do 1 marca – i w marcu były gotowe. Teraz fabryka zaczęła pracować całą mocą. Przyszedł rozkaz zniszczenia wszelkich śladów dotychczasowych morderstw. Zaczęto więc odgrzebywać zasypane w rowach trupy, dziesiątki tysięcy.

     Trupy były już w rozkładzie. W pobliżu otwieranych tych wielkich wspólnych grobów panował straszny zaduch. Niektóre, zasypane dawniej, odgrzebywano w maskach gazowych. Ogrom pracy w całości tego piekła na ziemi był olbrzymi. Nowe transporty gazowano w tempie ponad tysiąc ofiar dziennie. Trupy spalano w nowych krematoriach.

     Do wygrzebywania trupów z rowów zastosowano dźwigi, które wbijały wielkie żelazne szpony w rozkładające się trupy. Miejscami tryskała w górę, małymi fontannami cuchnąca ropa. Wyrywane przez dźwigi z kłębowisk ciał zlepki trupów i wydobywane ręcznie przenoszono na ogromne stosy które układano na przemian z drzewa i resztek ludzi. stosy te podpalano. Czasami nie żałowano nawet benzyny na rozpalenie. Stosy płonęły dniami i nocami przez dwa i pół miesiąca, rozprzestrzeniając wokół Oświęcimia swąd palonego mięsa i kości ludzkich.

     Komanda pracujące przy tej pracy składały się wyłącznie z żydów i żyły tylko dwa tygodnie [Sonderkommando zatrudnione było przy obsłudze krematoriów. Jako “nosicieli tajemnicy” (Geheimnistrager) co pewien czas zabijano ich w komorach gazowych]. Po tym terminie gazowano je i ciała ich spalali inni żydzi, nowo przybyli, zespoleni w nowe komanda pracy. Ci nie wiedzieli jeszcze, że pozostały im tylko dwa tygodnie życia, mieli jeszcze nadzieję na dalsze życie.

     Kwitły pięknie kasztany i jabłonie… Szczególnie w tym okresie, wiosną najciężej się odczuwało niewolę. Gdy maszerując w kolumnie wzbijającej słupy kurzu po szarej szosie do garbarni, widziało się piękny wschód słońca, różowiejące ślicznie kwiaty w sadach i na drzewach przy szosie, lub gdy w drodze powrotnej spotykało się spacerujące młode pary, wchłaniające czar wiosny, albo kobiety spokojnie wożące w wózkach swe dzieci, wtedy rodziła się myśl, kołatająca się niespokojnie po głowie, gdzieś się zatracająca, to znowu szukająca uparcie jakiegoś wyjścia lub odpowiedzi na pytanie: “Czy wszyscy jesteśmy ludźmi?” I ci przechadzający się wśród kwiatów i tamci, idący do komór gazowych? I ci, maszerujący stale koło nas z bagnetami, i my, od paru lat straceńcy?

     Przywieźli pierwsze transporty kobiet i ulokowali je na odgrodzonych blokach (nr 1-10, nowa numeracja). Wkrótce zaczęły przychodzić transporty kobiet jedne po drugich. Przyjechały Niemki, żydówki i Polki. Wszystkie je dano pod dozór aparatu zmontowanego z elementu przestępczego – prostytutek i zbrodniarek. Za wyjątkiem Niemek wszystkim obstrzygano włosy na głowie i ciele. Czynność tę wykonywali nasi fryzjerzy – mężczyźni. Ciekawość fryzjerów, którzy spragnieni byli kobiet, i sensacja zamieniły się szybko w zmęczenie, przez stale niezaspakajane żądze i niesmak przesytu.

     Kobiety znalazły się w warunkach takich samych jak mężczyźni. Nie zaznały jednak metod wykańczania ludzi aż tak szybkich jak my w pierwszym roku istnienia obozu, bo też i u nas, w męskim obozie, już się metody zmieniły. Lecz tak samo kończył je w polu deszcz, chłód, praca, do której nie były przyzwyczajone, brak możliwości wypoczynku i stójki na apelach.

     Codziennie spotykaliśmy te same kolumny kobiet, mijaliśmy się, dążąc w różne kierunki do pracy. Znało się już z widzenia niektóre sylwetki, głowy, twarzyczki. Początkowo trzymające się dzielnie niewiasty, wkrótce zatraciły blask oczu, uśmiech i rześkość ruchów. Uśmiechały się jeszcze niektóre, lecz coraz smutniej. Twarze szarzały, z oczu wyzierał niemal głód zwierzęcy – powoli stawały się “muzułmankami”. Zaczęliśmy coraz częściej dostrzegać w ich piątkach brak znajomych postaci.

     Kolumny kobiet idące na wykańczanie się w pracy eskortowali też niby-ludzie ubrani w bohaterskie mundury żołnierzy niemieckich i cała sfora psów. W pracy, w polu, setki kobiet pilnowało dwóch lub czasem jeden “bohater” z kilkoma psami. Kobiety były osłabione i o ucieczce mogły tylko marzyć.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 323-325.

140. Odpowiedz

     JAM

     12 grudnia 2020 godz. 17:49   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:06

     Czasem się nie chce wierzyć, że to ludzie
     Jakby to bezduszne zombie w swym trudzie
     A fakty to przedstawiają z precyzją
     Jakby diabelską wytworzoną wizją

     Słabość kobiet sprawiała uleganie
     Brak chęci walki losowi poddanie
     Czy trudno zrozumieć, gdy brak nadziei?
     Ciągłe podążanie w niebyt w tej brei
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

141. Odpowiedz

     Serafińska

     13 grudnia 2020 godz. 12:46

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Od wiosny 1942 roku dziwił nas widok przyjmowanych chętnie na HKB wszystkich “muzułmanów” stających jeszcze starym zwyczajem do przeglądu w grupce pod kuchnią. Później już nikt nie stawał w grupce, wszyscy szli od razu do HKB na blok nr 28 (nowa numeracja), gdzie bez ceregieli ich przyjmowano. Poprawiło się w obozie – mówili miedzy sobą więźniowie – nie ma bicia, do szpitala przyjmują…

     I rzeczywiście, w szpitalu na niektórych łóżkach leżało po kilku chorych a jednak nadal chętnie przyjmowano. Codziennie tylko chodził esesman Josef Klehr i zapisywał numery słabszych więźniów. Myślano, że dostaną dodatkową porcję na podtrzymanie. Zapisane numery potem wyczytywano i więźniowie ci szli na blok numer 20 (nowa numeracja). Wkrótce można było w codziennych stosach trupów leżących leżących przed szpitalem widzieć te same numery (każdy więzień przychodzący do szpitala miał wielkich rozmiarów numer na piersi, wypisany na skórze, chemicznym ołówkiem, żeby nie było kłopotu z ustaleniem tożsamości po śmierci, przy sporządzaniu codziennej długiej listy zmarłych i zamordowanych.

     Kończono ich fenolem – to nowy sposób.

     Tak, obraz Oświęcimia zmienił się radykalnie. Teraz już nie było widać (przynajmniej w obrębie samego obozu macierzystego) rozwalania głów łopatą lub zabijania przez wbijanie w deski w wnętrzności lub zgniatanie leżącemu bez sił więźniowi klatki piersiowej; nie było pękających żeber pod masą ciała zwyrodniałych oprawców wskakujących ciężkimi butami na piersi więźnia. Teraz cicho i spokojnie, rozebrani do naga więźniowie, numery, zapisane w HKB przez niemieckiego lekarza z SS, stali na korytarzu bloku nr 20 (nowa numeracja) i czekali cierpliwie na swoją kolej. Wchodzili pojedynczo za kotarę do łaźni, gdzie sadzano ich na krześle. Dwóch oprawców wychylało im ramiona do tyłu wypinając klatkę piersiową do naprzód i Klehr robił zastrzyk fenolu długą igłą wprost w serce.

     Początkowo stosowano zastrzyk dożylny, lecz delikwent po tym żył zbyt długo – parę minut – więc dla oszczędności czasu zmieniono system i robiono zastrzyk w serce; więzień żył wtedy tylko parę sekund. Trzepoczącego się półtrupa wrzucano do sąsiadującej za ścianą ubikacji i wchodził następny numer. Tak, ten sposób mordowania był o wiele inteligentniejszy, a jednak potworny w swych kulisach. Wszyscy stojący na korytarzu wiedzieli, co ich czeka. Przechodząc koło szeregu, widziało się znajomych i mówiło się im: “Serwus Jasiu” lub “Cześć Stasiu, dziś ty, a jutro może ja”.

     Niekoniecznie byli to poważnie chorzy lub wycieńczeni. Niektórzy trafiali tu tylko dlatego, że się nie podobali Klehrowi i numer ich został zapisany na listę do “szpili”; wyjścia nie było.

     Oprawcy też już byli inni niż na początku obozu. Nie wiem jednak czy można by się uchylać od nazwania ich zwyrodnialcami. Klehr mordował igłą z ogromnym zapałem, obłędnym wzrokiem i sadystycznym uśmiechem, stawiając kreskę na ścianie po każdym zabójstwie ofiary. Za moich czasów doprowadził listę zabitych przez siebie do czternastu tysięcy i chwalił się tym codziennie z ogromnym zadowoleniem, jak myśliwy opowiadający o swoich trofeach po polowaniu. Trochę mniej, bo około czterech tysięcy więźniów wykończył z wielką hańbą dla siebie więzień Pańszczyk [Mieczysław Pańszczyk (nr 607) – student akademii sztuk pięknych, podobno został przeniesiony do KL Neuengamme i tam zginął z rąk współwięźniów], zgłaszając się na ochotnika do wbijania zastrzyków w serca kolegów.

     Klehr miał wypadek. Gdy pewnego razu po załatwieniu wszystkich z kolejki do zastrzyku wszedł jak zwykle do ubikacji, gdzie rzucano jedne na drugie konające ciała więźniów, by napawać się widokiem swego dzieła z dnia bieżącego, jeden z “trupów” ożył (widocznie była jakaś niedokładność w robocie i mało dostał fenolu), wstał i chwiejącym się krokiem, po trupach kolegów, kołysząc się jak pijany, zaczął się zbliżać do Klehra, mówiąc: “Du hast mir zu wenig gegeben – gib mir noch etwas! [Za mało mi dałeś – daj mi jeszcze trochę!]”.

     Klehr zbladł, lecz nie tracąc panowania nad sobą, rzucił się na niego. Tu opadła maska pozornej kultury kata – wyciągnął pistolet i bez wystrzału, bo nie chciał robić hałasu, wykończył swą ofiarę, bijąc po głowie kolbą. Sztubowi z HKB codziennie podawali raporty o zmarłych na swej sali. Zdarzył się raz wypadek (przynajmniej ja wiem o jednym, mogło ich być więcej), że sztubowy się omylił i podał jako zmarły numer, który żył jeszcze, nie podając numeru, który zmarł naprawdę. Raport poszedł do głównej izby pisarskiej. Z obawy przed usunięciem ze stanowiska i dla własnego spokoju, zbrodniarz ten kazał wstać choremu, który był zugangiem”, nieorientującym się, o co chodzi, i stanąć w kolejce do zastrzyku Klehra. Klehrowi jeden człowiek więcej nie robił różnicy. W ten sposób sztubowy wyrównał omyłkę, bo i ten, co umarł u niego na sali, i ten co szpilę dostał u Klehra, byli już trupami. Raport się zgadzał, bo numer zmarłego na sali został dopisany.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 325-327.

142. Odpowiedz

     JAM

     13 grudnia 2020 godz. 19:31   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:46

     Fałszywa poprawa u niemców zwiastunem śmierci
     Teraz większość z nich w piekle nieustannie się wierci
     Nadziei na zmianę nie znajdą nigdy niestety
     Bo sami wybrali drogę zbrodni nie portrety

     Strach może zabić nawet niemieckiego zbrodniarza
     Taki przypadek to się bardzo rzadko wydarza
     Lecz zły potrafi wykorzystać swoje narzędzie
     Żeby jeszcze na ziemi zabawić się w obłędzie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

143. Odpowiedz

     Serafińska

     14 grudnia 2020 godz. 20:23

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Wieli jednak mieliśmy sztubowych w szpitalu, którzy byli bardzo dobrymi Polakami.

     Dwa razy była zmiana numerów potrzebna dla nas, która gładko i bez krzywdy niczyjej została dokonana. W czasie wielkiej śmiertelności z powodu tyfusu, gdy trupy wyrzucano co dzień z kilku bloków masami, dwóch naszych ludzi wprowadzonych na blok szpitalny, a którzy tu sprawy mieli poważne, uratowaliśmy pisząc ich numery na trupach, im zaś dając numery trupów, pilnując się przy tym, by sprawy zmarłych numerów nie były w wydziale politycznym zbyt poważne. Tak zaopatrzonych w zmienione naraz dane metryczne, nazwiska, imiona (podane przez kolegów z głównej izby pisarskiej), udało nam się ulokować w Birkenau wprost ze szpitala. Byli tu oni jeszcze nie znani, nowe numery, “zugangi” – sprawa się zatarła i całkowicie udała.

     Organizacja rozwijała się dalej. Zaproponowałem płk. 64 [Kazimierz Rawicz], by na dowódcę bojowego całości, na wypadek akcji, wyznaczył mego przyjaciela mjr. 85 [Zygmunt Bohdanowski], któremu niegdyś w pracy konspiracyjnej w 1940 roku takie stanowisko przewidywałem w Warszawie. Płk. 64 chętnie się zgodził. “Bohdan” znał tu teren wokoło, niegdyś, przed laty, dowodził baterią 5DAK.

     Zdecydowałem wtedy, a płk. 64 projekt aprobował, by rozwiązywać plan ewentualnej akcji w zależności od zadań do wykonania, z których zasadniczych naliczyliśmy cztery. A to ze względu na to, że plan opanowania obozu, do którego – zgodnie z zadaniem końcowym tutejszej pracy – chcieliśmy przygotować zorganizowane oddziały, musieliśmy rozwiązywać dwojako. Inaczej wtedy, gdy byłby to dzień pracy,, inaczej w nocy lub święto, gdy byliśmy na blokach. Także z powodu, że na blokach wtedy jeszcze nie mieszkaliśmy wszyscy całymi komadami. Inne więc wypadały kontakty, powiązania, inni dowódcy w pracy, a inni na blokach. Dlatego więc plan trzeba było oprzeć na zarysie zasadniczych zadań, dla wykonania których w każdym wypadku należało akcję opracować osobno.

     Wyłoniła się wtedy potrzeba obsadzenia czterech dowódczych stanowisk. Na jedno z nich zaproponowałem więc płk. 60 [Stanisław Kazuba], na drugie – kpt. 11 [Tadeusz Reklewski], na trzecie ppor. 61 [Konstanty Piekarski]proponował porucznika 115 [NN], na czwarte – kpt. 116 [Zygmunt Pawłowicz – w obozie Julian Trzęsimiech]. Ppłk. 64 [Rawicz] i mjr 85 [Bohdanowski] zgodzili się z nami.

     Wreszcie przy pomocy kolegi 59 [Henryk Bartosiewicz] i po dłuższych rozmowach o silnym zaakcentowaniu potrzeby zgody i podkreśleniu konieczności wytrwania w milczeniu, jeśli nawet ktoś z nas się znajdzie w bunkrze i badany będzie przez katów wydziału politycznego, wchodzą do nas i podporządkowują się płk. 23 [Aleksander Stawarz]i ppłk. 24 [Karol Kumuniecki].

     Pierwszorzędny Polak-Ślązak i mój przyjaciel, 76 [Bernard Świerczyna], na swoim odcinku pracuje bardzo wydajnie, zaopatrując nasze szeregi w bieliznę, umundurowanie, prześcieradła, koce ze swego magazynu. daje pracę wielu naszym kolegom, między innymi koledze z pracy w Warszawie por. 117 [Eugeniusz Zaturski] i 39 [Kazimierz Radwański].

     Dochodzi do organizacji naszej kolega 118 [NN], wachm. 119 [Jan Miksa]. Przyjeżdża z transportem z Krakowa dawny kolega z pracy w Warszawie dr 120 [Zygmunt Zakrzewski].

     Pod Krakowem wykryto wtedy fabrykę bomb. Ludzi tych przywieźli i kończyli szybko. Dr 120 [Zakrzewski] jakoś się wykręcił, wyjechał transportem do innego obozu.

     Czasami władze obozu podsyłały nam szpicli. Jakiś volksdeutch udający Polaka, który poszedł na pracę dla Grabnera, chcąc wykryć, czy u nas czegoś nie ma, zanim przyszedł do nas lub zaraz po przyjęciu, był anonsowany przez kolegów mających styczność z esesmanami. Pan taki dostawał od nas zdobyte w szpitalu kropelki oleju krotonowego, które wpuszczano mu zręcznie w jedzenie i wkrótce potem miał taki rozstrój żołądka, że leciał szybko w HKB po jakieś lekarstwo. Tam, uprzedzeni o tym draniu (i zanotowaniu jego numeru), gdy przychodził, w nieszkodliwym lekarstwie dawali mu znowu parę kropel krotonowego olejku. Po paru dniach był tak osłabiony, ze znowu szedł do HKB, gdzie dostawał niby-konieczny zastrzyk, zresztą sam w sobie nieszkodliwy, gdyby nie to, że zrobiony zardzewiałą igłą.

     W dwóch innych przypadkach sprawa miała jeszcze więcej posmaku sensacji. W pierwszym, gdy pan taki leżał już w HKB, prześwietlono mu płuca i zdjęcie wykazało, że ma otwartą gruźlicę (nie było to zdjęcie jego płuc). Klehrowi, nazajutrz, gdy obchodził sale, wskazano na niego jako TBC. To wystarczyło, zapisał jego numer. Pan ten nic nie wiedział, lecz gdy prowadzono go już “na szpilę”, zaczął się rzucać, grożąc Grabnerem. Drugi przypadek był prawie identyczny z tym, że był to nowy w obozie człowiek i nie wiedział nic i nikogo Grabnerem nie straszył. Został niespodzianie skończony igiełką.

     Wkrótce jednak powstał wielki rumor, gdy Grabner od dłuższego czasu nie miał od nich raportów, a szukając gdzie są, doszedł, że dawno przez komin wyszli z dymkiem, a co więcej, że skończył ich jego człowiek. Klehr. Było dochodzenie w całym szpitalu, jak to tych dwóch tak szybko załatwiono. Od tego czasu Klehr, zanim szpilował, musiał listę ofiar wysłać do Grabnera, wśród których tamten uważnie szperał, czy nie znajdzie kogoś w spisie swoich pracowników.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 327-329.

144. Odpowiedz

     Serafińska

     15 grudnia 2020 godz. 12:23

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Tak nadeszła Wielkanoc.

     Ja mieszkałem nadal na bloku nr 25 w sali nr 7. Zestawiając stan sali ze stanem z Bożego Narodzenia trzeba było stwierdzić, że wielu przyjaciół nie było już wśród żywych. Wykańczał nas straszliwie tyfus. Wokół wszyscy chorowali. Tylko kilku z nas, starych przyjaciół jeszcze się trzymało. Kto szedł na tyfus, rzadko powracał. Lecz i nasze, hodowane weszki, robiły swoje – w koszarach esesmanów też wybuchł tyfus i epidemia wzrastała. Lekarze z trudem dawali sobie radę z tyfusem syberyjskim, organizmy esesmanów również. Szeregi SS ponosiły coraz większe straty. Odsyłano ich do szpitala w Katowicach, gdzie jednak przeważnie umierali.

     W czerwcu odchodził transport z Oświęcimia do Mauthausen. Transportem tym pojechał (chociaż mógł być reklamowany) płk. 64 [Kazimierz Rawicz], który miał zamiar, jak mówił, próbować w drodze ucieczki (co zresztą nie doszło do skutku). Tymże transportem wyjechali też pdch. 15 [Witold Szymkowiak], wachm. 119 [Jan Miksa] i ppor. 67 [Czesław Darkowski]. Przed wyjazdem płk. 64 radził mi, żebym na jego miejsce zaproponował wejście płk. 121 [Juliusz Gilewicz], co też zrobiłem. Płk. 121 zgodził się, wszedł do nas i pracowalismy dalej zgodnie. Prócz tego wszedł do nas płk. 122 [Teofil Dziama]. W tym czasie rozstrzelany został płk. 23 [Aleksander Stawarz] i były poseł 70 [Stanisław Dubois].

     Po wybudowaniu w Birkenau dwóch pierwszych krematoriów na elektryczne spalanie, rozpoczęto budowę dwóch następnych, podobnych [Autor myli się – dwa następne nowo wybudowane krematoria również były opalane koksem.]. Tymczasem pierwsze już pracowały z całą mocą. A transporty wciąż szły i szły…

     Część więźniów przywożono do nas, do obozu i tu ich ewidencjonowano, nadając numery, które sięgały już ponad czterdziestu tysięcy, lecz ogromna większość transportów szła wprost do Brzezinki, gdzie ludzi bez ewidencjonowania przerabiano szybko na dym i popiół. Przeciętnie dziennie spalano w tym czasie około tysiąca ciał.

     Kto jechał i dlaczego jechał wprost w paszczę śmierci?

     Jechali żydzi z Czech, Francji, Holandii i innych krajów Europy. Jechali sami, bez eskorty, aż dopiero na kilkanaście kilometrów przed Oświęcimiem obstawiano wagony, przywożąc ich na bocznicę, pod Brzezinkę.

     Dlaczego jechali? Miałem okazję kilka razy rozmawiać z żydami z Francji i raz, z rzadko tu spotykanym transportem z Polski. Był to transport żydów z Białegostoku i Grodna. Z tego, co mówili zgodnie, można było wnioskować, że wyjeżdżali na skutek ogłoszeń urzędowych w różnych miastach i państwach pod zaborem niemieckim, z których wynikało, ze tylko ci żydzi będą mogli jeszcze żyć, którzy pojadą do pracy w III Rzeszy. Więc jechali do pracy w Rzeszy. Tym bardziej, że zachęcały ich listy pisane przez żydów z Oświęcimia, a pewno i innych obozów, że pracują w dobrych warunkach i dobrze im się powodzi [Była to Briefaktion polegająca na tym, że żydom w KL Auschwitz II – Birkenau polecono pisać listy, aby uspokoić opinie publiczną świata. Po napisaniu listów Żydzi czescy (przywiezieni z getta Theressienstadt) zostali zabici w komorach gazowych].

     Mieli prawo zabrać podręczny bagaż – tyle, co sami uniosą. Więc brali jedną, dwie walizki, w których starali się przewieźć cały swój majątek, sprzedając nieruchomości i ruchomości i kupując jakieś małe, wartościowe przedmioty., na przykład brylanty, złoto, złote dolary…

     Transporty kolejowe wiozące codziennie około tysiąca ludzi kończyły trasę na bocznicy. Pociągi podstawiano pod rampy i wyładowywano zawartość. Ciekawe, jakie myśli snuły się pod czaszkami esesmanów?

     W wagonach było wiele kobiet i dzieci. Czasami dzieci w kołyskach. Tu mieli skończyć swe życie wszyscy naraz.

     Wieźli ich jak stado zwierząt na rzeź.

     Na razie, niczego nie przeczuwając – na rozkaz – pasażerowie wysiadali na rampę. Dla uniknięcia kłopotliwych scen zachowywano wobec nich względną grzeczność. Kazano odłożyć żywność na jedną pryzmę, na drugą – wszystkie rzeczy. Mówiono im, że rzeczy zostaną zwrócone. U pasażerów rodził się pierwszy niepokój, czy rzeczy nie zginą, czy odnajdą swoje, czy im nie zamienią walizek…

     Później dzielono na grupy. Mężczyźni i chłopcy ponad trzydziestoletni szli do jednej grupy, kobiety z dziećmi – do drugiej. Pod pretekstem konieczności wykąpania kazano im wszystkim rozbierać się w dwóch osobnych grupach, zachowując pozory poczucia wstydliwości. Ubrania układano również w dwa wielkie stosy, celem niby przekazania do dezynfekcji. Niepokój był teraz już wyraźniejszy, czy im nie poginą ubrania, czy im nie zamienią bielizny.

     Potem setkami, osobno kobiety z dziećmi, osobno mężczyźni, szli do baraków, które miały być łaźniami (były kamerami gazowymi!). Okna były tylko z zewnątrz – fikcyjne, wewnątrz był mur. Po zamknięciu uszczelnionych drzwi wewnątrz odbywał się masowy mord.

     Z balkoniku-kruzganku esesman w masce gazowej zrzucał na głowy zebranego pod nim tłumu gaz. Stosowano gaz dwóch rodzajów: w butlach, które się rozbijało, lub w postaci krążków, który po otwarciu hermetycznych puszek i wyrzuceniu go przez esesmana w gumowych rękawiczkach, przechodził w stan lotny, wypełniając komorę gazową i szybko zabijając zebranych tu ludzi [Autor myli się – cyklon B to ziemia okrzemkowa w postaci grudek wielkości drobnej fasoli, nasycona cyjanowodorem. Ze względu na łatwość ulatniania się i związanej z tym możliwości przypadkowego zatrucia, cyklon B dostarczany był do obozu wyłącznie w szczelnych metalowych puszkach]. Trwało to kilka minut. Czekano dziesięć. Następnie wietrzono, otwierano drzwi komór po przeciwnej stronie od rampy i komanda złożone z żydów przewoziły ciepłe jeszcze ciała taczkami i wagonetkami do pobliskich krematoriów, gdzie trupy szybko spalano.

     Tymczasem szły do komór następne setki. W przyszłości wprowadzono ulepszenia techniczne w tej rzeźni dla ludzi, po zastosowaniu których proces odbywał się jeszcze szybciej i sprawniej.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 329-331.

145. Odpowiedz

     JAM

     15 grudnia 2020 godz. 15:49   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:23

     Naiwność daje nadzieję na życie
     Które w mgnieniu oka się kończy skrycie
     Gdy Dusza jest wolna od wszelkich grzechów
     Można spokojnie zmierzać do wydechów

     Wchłaniać truciznę być szybciej zbawionym
     Chociaż każdy czuje się roztrzęsionym
     Bo Wiara tylko może nas wyzwolić
     Bez niej życie ucieka z nas powoli
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

146. Odpowiedz

     Serafińska

     18 grudnia 2020 godz. 00:05

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Wszystko, co pozostawało po ludziach – piramidy jedzenia, walizki ubrania, bielizna – zasadniczo miało być również spalone, lecz to była teoria. W praktyce bielizna i ubrania po wydezynfekowaniu szły do Bekleidungskammer, buty do sparowania w garbarni. Walizki przywożono do garbarni, żeby je spalić. Lecz i ze stosów w Birkenau, i po drodze do garbarni, esesmani i kapowie wybierali, co lepsze, mówiąc, że Oświęcim stał się “kanadą” [“Kanada” – w gwarze więźniarskiej symbol dobrobytu. Słowem tym więźniowie określali magazyny obozowe, w których przechowywano mienie zabrane głównie żydom kierowanym z rampy kolejowej w KL Auschwitz II-Birkenau wprost do komór gazowych]. Termin ten się przyjął i odtąd wszystko, co pochodziło po zagazowanych ludziach nazywano “kanadą”.

     Była więc “kanada” jadalna, z której płynęły do obozu niewidziane tu dotychczas różne smakołyki: figi, daktyle, cytryny, pomarańcze, czekolady, holendreskie serki, masło, cukier, ciastka.

     Zasadniczo nie wolno było mieć czegokolwiek z “kanady” ani tym bardziej wnosić do obozu. NA bramie były stałe rewizje. Winny posiadania czegoś z “kanady” szedł do bunkra i najczęściej nie wracał już wcale. Jednak stopień ryzyka życia w Oświęcimiu różnił się od ryzyka na ziemi i był stale tak wysoki, że nic nie znaczyło ryzykować życiem dla byle jakiej – sprawiającej radość – drobnostki. Urobiona tutaj nowa psychika wymagała trochę radości opłaconej właśnie ogromem ryzyka.

     Więc ciągnięto stale ze sobą wszystko, co do jedzenia dało się zagarnąć w pobliskiej “kanadzie”. Idąc z pracy do lagru, przechodzono z dreszczykiem przez rewizje w bramie.

     Inną “kanadą” była bielizna, odzież i buty. Wkrótce też u kapo i esesmanów można było widzieć najlepszą bieliznę, pochodzącą często ze stolicy Francji, jedwabne koszule, tudzież spodenki oraz luksusowe buty. A poza tym mydła, najlepsze perfumy, żyletki, pędzle i kosmetyki damskie. Trudno tu wyliczyć wszystko to, co dobrze sytuowana kobieta lub mężczyzna chcieli ze sobą zabrać.

     “Zorganizować” coś z “kanady” stało się niemal powszechnym dążeniem, a dla niektórych treścią dnia. Esesmani myszkowali w walizkach i portfelach, szukając pieniędzy, złota, brylantów. Oświęcim stał się wkrótce źródłem, skąd jak strumyczkami zaczęły odpływać brylanty i złoto. Po jakimś czasie na drogach można było widzieć żandarmerię rewidującą wszystkich, zatrzymującą również auta wojskowe. Esesmani i kapo w rewidowaniu rzeczy nie mieli jednak tyle sprytu co więźniowie, którym czasami udawało się znaleźć jakiś brylant w obcasie buta, w zagłębieniach walizki, torebki, w paście do zębów, w tubce z kremem, pomadce do butów i wszędzie tam, gdzie tego najmniej można się było spodziewać. Robili to skrycie i w sprzyjających tylko okolicznościach, gdy mogli dopaść jakiś przedmiot po zagazowanych ludziach.

     Esesmani kryli się również z tym jeden przed drugim, lecz że sam komendant lagru przyjeżdżał do Ericha do garbarni, gzie przywozili autami walizki pełne rzeczy już posegregowanych, wartościowych przedmiotów – pierścieni, zegarków, perfum, pieniędzy, itp. – więc przez palce musiał patrzeć na wyczyny innych, podległych mu esesmanów, sam się obawiając przykrego meldunku.

     Więźniowie mający dostęp do którejkolwiek “kanady” stawali się szybko uprzywilejowaną klasą. Handlowali wszystkim, lecz nie trzeba sądzić, że w obozie był chaos i pod wpływem złota nastąpiło większe jakieś rozprężenie.

     Śmierć – mimo wielkiego spoufalenia się z nami – wciąż jednak uważana była za karę, więc cały handel ściśle był tajony i na zewnątrz starano się niczym nie zdradzić.

     Kwitły i pachniały pięknie jaśminy, gdy w tym czasie rozstrzelano (zamordowano strzałem w tył głowy) pierwszorzędnego chłopa, st. uł. 123 [Stefan Stępień] Zostawił po sobie w mojej pamięci sylwetkę o dzielnej postawie i wesołej twarzy.

     Wkrótce po nim rozstrzelany został (tym samym sposobem) jeden z najserdeczniejszych moich przyjaciół, dzielny oficer 13 pułku ułanów, por 29 [Włodzimierz Makaliński]. Przekazał mi w spadku wiadomość o miejscu ukrycia w 1939 sztandarów dwóch pułków ułańskich (czwartego i trzynastego).

     Przesyłąm znowu raport do Warszawy przez pdch. 112 [Stanisław Jaster], który z trzema kolegami zmontował wspaniałą ucieczkę z obozu.

     Byłem kiedyś dawno na filmie “Dziesięciu z Pawiaka”. Śmiem sądzić, że ucieczka czterech więźniów z Oświęcimia, najlepszym w obozie autem komendanta lagru, po przebraniu się w mundury oficerów SS, na tle warunków tego piekła, może być dla filmu kiedyś tematem naprawdę doskonałym.

     Główna wartownia (Hauptwache) prezentowała broń.

     Lagerfuhrer Hans Aumeier, śpiesząc konno z Buny na wieczorny apel, spotkał auto z oficerami w drodze. Salutował im grzecznie, dziwiąc się nieco, że szofer prowadzi wóz na stary przejazd kolejowy, już teraz zamknięty. Auto zawróciło jednak szybko i przejechało tor w innym miejscu.

     Zwalił to na wódkę i słabą pamięć kierowcy.

     Głowy mieli mocne – ucieczka się udała.

     Lagerfuhrer wrócił do Oświęcimia na sam apel, gdy wszyscy już stali w wyrównanych blokach. Tu się dopiero rozegrała scena. Zameldowano mu, że czterech brakuje na apelu, a co gorsza – że pojechali autem komendanta. Działo się to w baraku Blockfuhrerstuby. Aumeier się prawie wściekł, rwał włosy na głowie, krzyczał, że ich przecież spotkał. Potem z rozpaczą cisnął czapkę na ziemię i… nagle na głos się roześmiał.

     Represji żadnych, rozstrzeliwań, ani też stójek dłuższych wtedy nie mieliśmy. Tak było już od lutego 1942 roku.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 331-333.

147. Odpowiedz

     JAM

     18 grudnia 2020 godz. 18:17   - w odpowiedzi do: Serafińska 00:05

     Cóż z ziemskich zdobyczy, gdy ich zabrać nie można
     Tam można było przed czasem trafić na rożna
     Pędzą ludzie za majątkiem, nadzy odchodzą
     W piekle za to nieustannie w płomieniach chodzą

     Czy opłaca się szarpać dla chwili słodyczy?
     Gdy Dusza nieczysta o oczyszczenie krzyczy
     Gdyby ludzie znali drogę przez te występki
     Patrzyli by tylko na Duszę, nie na pępki
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

148. Odpowiedz

     Serafińska

     18 grudnia 2020 godz. 22:14

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Mecze piłki nożnej rozgrywano w 1941 roku na placu apelowym; teraz (w roku 1942) z powodu całkowitego zabudowania placu, były już niemożliwe. Jedynym sportem, w którym spotykali się reprezentanci niemieckich kapo z więźniami-Polakami były mecze bokserskie. Tak w piłce nożnej, jak również i w boksie, mimo różnicy w pożywieniu i pracy, Polacy prali zawsze kapo-Niemców.

     W boksie była to jedyna okazja bić kapo w mordę, co też więzień-Polak czynił z całą satysfakcją, ku ogólnym okrzykom radości widzów.

     Było u nas kilku bokserów wcale dobrych. Znałem bliżej z pracy w organizacji tylko 21 [Tadeusz Pietrzykowski], który zawsze zwycięsko wychodził ze spotkania i sprał po gębie niejednego drania.

     Złapanych na nieudanej ucieczce więźniów wieszano publicznie i ostentacyjnie. Była to również zmiana na lepsze; nie zabijano drągiem, nie przebijano deską. Tylko po odsiedzeniu pewnego czasu w bunkrze wieszano na szubienicy, wtaczanej na kółkach w pobliże kuchni, w czasie wieczorowego apelu, gdy wszyscy więźniowie stali na placu. Przy tym wieszali ci, co sami w następnej turze mieli być powieszeni przez swoich następców. Robiono to dla ich większego udręczenia.

     Raz, w trakcie takiego wieszania kolegów, czytano nam rozkaz, w którym uroczyście komendant obwieszczał, że za dobre prowadzenie się i wydajną pracę więzień może zostać nawet zwolniony. Nie należy więc czynić niemądrych prób ucieczek, gdyż to prowadzi, jak widać w tej chwili, do haniebnej śmierci przez powieszenie.

     Rozkaz jakoś nas nie “wziął”. Nikt w zwolnienia nie wierzył. Zbyt wiele morderstw widziały nasze oczy, by ich właścicieli miano wypuścić. Zresztą czytany w takiej przykrej chwili mógł jedynie trafić do psychiki Niemca.

     Z całą falą humanitarnych sposobów zabijania, które miały świadczyć o kulturze naszych katów, przyszło do nas jawne wywożenie do gazu więźniów z bloków szpitalnych. Gdy do szpitala przez szereg dni z rzędu przyjęto ich tylu, że nie mogli się zmieścić, leżąc nawet po trzech na jednym łóżku, a apetyt Klehra na wbijanie szpili był zaspokojony i jeszcze wciąż był tłok w szpitalu, wtedy wywożono chorych autami do komór gazowych w Brzezince. Początkowo robiono to niejako ze wstydem, wywożąc w nocy, późnym wieczorem lub wczesnym rankiem, by nikt ich nie widział. Potem powoli, gdy obóz już cały wiedział o tym zwyczaju i “chorych turystach”, przestano się wstydzić i w biały dzień “chorzy turyści” jechali do gazu. Nieraz robiono to w czasie apelu, gdy wzmocniona warta i lufy broni z wieżyczek spozierały na nas zimno. Niejeden więzień, jadąc autem do gazu, wołał, poznawszy w szeregu przyjaciela: “Serwus Jasiu, trzymaj się!”. Machał czapką, kiwał ręką, jechał na wesoło.

     Wszyscy w obozie wiedzieli, dokąd jadą. Dlaczego więc tamten się cieszył? Przypuszczać należy, że już tak miał dosyć tego, co tutaj widział i przecierpiał, że niczego gorszego nie mógł spodziewać się ujrzeć po śmierci.

     Pewnego dnia w obozie przybiegł do mnie kolega 41 [Stanisław Stawiszyński] z wiadomością, że w szeregach przyprowadzonych z Birkenau, tu na rozstrzelanie, poznał (dokładnie widział) płk. 62 [Jan Karcz]. Płk 62, dzielny oficer zginął.

     Dałem do przeczytania tych kilkadziesiąt stron, na których nakreśliłem sceny z Oświęcimia, kolegom. Orzekli, że w opisach czasami się powtarzam. Możliwe – trochę z braku czasu żeby to przejrzeć wszystko raz jeszcze, lecz i dlatego, że ten wielki młyn przetwarzający ludzi na proszek, lub – jeśli kto woli – walec rozgniatający na miazgę transporty ludzkie, obracał się wciąż wokół jednej i tej samej osi, której na imię było: zagłada.

     A fragmenty poszczególnych scen lagru, codziennie od nowa, ponad trzysta razy w roku, w innym dniu, lecz w podobny sposób ukazywały – sporadycznie lub regularnie co pewien czas – tę samą stronę walca ze wszystkimi jej szczegółami… I jeśli tak się patrzyło przez prawie tysiąc dni, to… Jeżeli ludzie żyjący wygodnie na ziemi włożą minimum wysiłku przy czytaniu tych kartek, parę razy myśl swą zajmą jednym obrazkiem, lecz oświetlonym z innej strony. Może to i dobrze, że czytający chociaż w drobnej cząstce zespoli się z naszymi psychikami, które są tak różne, jak różni się dwa od tysiąca, bo nam kazano po tysiąc razy patrzeć i nikt z nas nie mógł się znudzić. Na spleen angielski tam nie było czasu!

     A ja chcę znowu się powtórzyć.

     Ciężko było patrzeć na kolumny kobiet, wykańczane pracą, sunące po błocie. Wyszarzałe twarze, zabłocone szatki… Idą, podtrzymując słabe “muzułmanki”. Są jeszcze niektóre, co wciąż silnym duchem wspierają inne i własne mięśnie. Są oczy jeszcze, co śmiało spoglądają w marszu, starają się równać szeregi. Nie wiem, czy ciężej było patrzeć na te, co wieczorem zmęczone wracały po pracy, czy na te, co rano, mając cały dzień przed sobą, wychodziły w pole niby po spoczynku i podtrzymywały słabe koleżanki.

     Widziało się twarze i postaci, które do ciężkiej roboty w polu nie mogły pasować, ani się nadawać. Widziało się również i wieśniaczki, przyzwyczajone zdawałoby się do ciężkiej pracy, tutaj kończone prawie równo z “paniami”.

     Wszystkie pędzono pieszo kilometrami do pracy, w pogodę czy też w dzień dżdżysty. Gdy kobiety stopkami wżynały się w błoto, “bohaterowie” obok na koniach, z psami – pokrzykując, paląc papierosy – jak kowboje gnali stado owiec czy bydła.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 333-335.

149. Odpowiedz

     Z.S.

     19 grudnia 2020 godz. 15:18

     https://m.cda.pl/video/554557224?fbclid=IwAR2e0sHScaL0J5XCrLzZkT_Gl3Kal6xV0a1190BPjyVNR40sRySKqHWlJuY

     Czekam, aż otworzą nie raz zmodernizowane już za sprawą “nowych” władz obozu Auschwitz.

     Miłych snów polińskie bydło.

150. Odpowiedz

     Serafińska

     19 grudnia 2020 godz. 22:51

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W obozie mieliśmy już istną wieżę Babel; różnymi językami koledzy mówili. Bo oprócz Polaków, Niemców, bolszewików, Czechów, kilku Belgów, Jugosłowian, Bułgarów, przywieziono również Francuzów, Holendrów, paru Norwegów i Greków. Pamiętam, że Francuzi dostali numery powyżej czterdziestu pięciu tysięcy. I kończyli się szybko, jak nikt w obozie. Ani to do pracy, ani koleżeństwa. Wątłe jakieś chuchra i głupio oporne.

     Z transportów żydowskich, które przyjeżdżały, część młodych dziewcząt z ustawionych setek do “kąpieli” w gazie, esesmani wyciągali, ratując od śmierci. Lubując się widocznie w pięknie nagiego ciała, wybierali kilka dziennie, co powabniejszych kształtów. Jeśli po kilku dniach dziewczyna jeszcze wciąż potrafiła ratować swe życie, płacąc pięknością lub jakimś sprytem – czasami się zdarzało, że umieszczali taką w izbie pisarskiej, rewirze lub komendanturze.

     Miejsc jednak było mało, a pięknotek wiele.

     Tak samo z setek idących do gazu wyciągali esesmani i część młodych żydów. Ci byli normalnie ewidencjonowani. Szli na nasze bloki i do różnych komand.

     Był to znowu sposób na resztę żydów w świecie.

     Wspominałem już o tym, że przez jakiś czas żydzi umieszczani byli na krótko w pracy pod dachem; pisali wówczas listy, śląc je do rodzin, że jest im tu dobrze. Lecz wtedy pisali równo z nami, to znaczy dwa razy na miesiąc, w niedziele.

     Teraz na blokach, gdzie mieszkali żydzi, od czasu do czasu zjawiali się esesmani, przeważnie w jakiś dzień powszedni (my pisaliśmy nadal listy w niedziele). Przychodząc wieczorami wszystkich żydów mieszkających na tym bloku i kazali siadać przy jednym stole. Rozdawali formularze obowiązujące w lagrze każąc pisać listy do rodzin, krewnych, a w braku takowych nawet do znajomych. Stali nad nimi i czekali aż skończą. Potem listy sami od nich odbierali, wysyłając w różne kraje Europy. Niechby taki żyd napisał, że mu jest źle… Wszyscy więc pisali, że jest im tu bardzo dobrze…

     Gdy już swe zadanie pisania uspokajających listów do żydów w różnych krajach nasi żydzi w lagrze dobrze wykonali i stali się zbędnym obciążeniem, wtedy wykańczani byli jak najszybciej przeniesieniem do ciężkiej pracy gdzieś w Brzezince, albo nawet często wprost do SK. W SK tymczasem – jak zawsze – wykańczano. Był tam żyd nazywany powszechnie “Dusicielem” [Był to prawdopodobnie Izak Gąska, tragaż z Nalewek w Warszawie. Zob.: A. Cyra, “Żwirownia koło Theategebaude jako miejsce zbrodni w KL Auschwitz” w: “Studia nad autorytaryzmem i totalitaryzmem”, t. 34, nr4/2012, s. 103.]. Miał on przydzielonych co dzień kilku lub kilkunastu żydów do skończenia. Zależało to od większego lub mniejszego stanu całej SK.

     Tych żydów przeznaczonych na zagładę czekała przykra śmierć od ich współwyznawcy, potężnego w barach “Dusiciela”. Co pół godziny, czasem częściej lub rzadziej, w zależności od natłoku w kolejce do śmierci, “Dusiciel” upatrzonej ofierze kazał się położyć na wznak na ziemi (opornego sam sprawnie i szybko układał) potem trzonek od łopaty kładł na gardle leżącego, wskakiwał nogami na drążek i naciskał całym swym ciężarem ciała. Drążek przygniatał gardło – “Dusiciel” się bujał, przenosząc ciężar to na lewą, to znowu na prawą. Żyd pod łopatą charczał, kopał, konał.

     Ofierze swojej mówił czasami, aby się nie lękała – śmierć przychodzi szybko.

     SK, “Dusiciel” i przydzielani do niego na wykończenie żydzi traktowani byli jako autonomiczne podkomando śmierci. Właściwe SK, gdzie przeważali Polacy, żyło, pracowało i kończyło się osobno, tę samą śmierć przyjmując na inny sposób.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.335-337.

151. Odpowiedz

     JAM

     20 grudnia 2020 godz. 09:46   - w odpowiedzi do: Serafińska 22:51

     Nie każdy organizm jest zdeterminowany
     By walczyć o życie gdy jest demolowany
     A uroda zawsze dawała szansę życia
     Gdy się poddawała z odrobiną odkrycia

     W chwili wyboru oddania ciała za życie
     Wyjątkiem jest stan cnoty przed zbirem ukrycie
     Taka ma zadatek na Świętość, także Niebo
     A każda przychodzi na Świat z taką potrzebą
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

152. Odpowiedz

     Serafińska

     20 grudnia 2020 godz. 23:57

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Latem raptownie przeniesiono do SK wielu więźniów. Było to zarządzenie wydziału politycznego na skutek przejrzenia akt, z których wynikało, że więźniom dowiedziono ich sprawy na ziemi. Ze znajomych moich kolegów i pracowników naszej organizacji w obozie przenieśli do SK w Rajsku: plt. podch. 26 [Stanisław Meringe], por.27 [Jerzy Poraziński], kpt. 124 (ojca) [Tadeusz Horościcki]. Po jakimś czasie otrzymałem trochę nieostrożnie wysłaną kartkę od por. 27 [Poraziński], która jednak szczęśliwie nie “wpadła”, a w której pisał: “Zawiadamiam Cię, że ponieważ wkrótce musimy stać się obłoczkami już tylko, więc próbujemy szczęścia jutro, w czasie pracy… Szans mamy mało. Pożegnaj kiedyś, jeśli będziesz mógł i żył jeszcze na ziemi, rodzinę moją i powiedz, jeśli umrę, że zginąłem w walce…”. Nazajutrz przed nocą przynieśli wiadomość, że w dniu tym wieczorem na sygnał głoszący koniec pracy w Brzezince więźniowie z SK razem się rzucili, usiłując wszyscy dokonać ucieczki. Czy źle była przygotowana, czy może ktoś zdradził, bo trzeba by wszystkich uprzedzić, czy może warunki były zbyt trudne, dosyć, że esesmani wszystkich prawie więźniów, około siedemdziesięciu, położyli trupem. W łapaniu i zabijaniu sprawnie pomagali esesmanom kapo.

     Podobno paru zostawili żywych. Mówiono również, że kilkunastu zwiało. Przez Wisłę przepłynęło podobno kilku. Wiadomości były jednak bardzo sprzeczne. Faktem jednak jest, że trzy lata później dowiedziałem się od Romka G. [NN], iż będący w tej paczce 125 [Tadeusz Lucjan Chorościcki] (syn mego współpracownika w Warszawie), jakimś sposobem śmierci uniknął.

     Wiedzieliśmy, że tak jak u nas niegdyś na blokach więźniowie cierpieli od wszy, tak w kobiecym lagrze, w odgrodzonych od nas blokach, panuje ogromne zapchlenie. Nie rozumieliśmy skąd to pochodzi, skąd takie robienie różnicy przez te insekty dla płci więźniów. Okazało się potem, że niektóre z komand kobiecego lagru, chodziły do pracy do jakichś zapchlonych budynków i pchły przywlekły ze sobą na bloki. Te się w dobrych warunkach bardzo rozpanoszyły i przegnały dotychczasowych lokatorów białych.Wkrótce kobiety przeniesiono od nas, z bloków głównego obozu do Birkenau, gdzie w drewnianych blokach ginęły w straszliwych warunkach. Brak był wody na blokach, jak również ubikacji. Niektóre spały na ziemi, bo bloki z desek nie miały podłogi. Brodziły w błocie powyżej kostek, gdyż ani drenów, ani bruku nie było. Rano setkami zostawały na placu, nie mając już sił do pracy. Osowiałe, bez czucia te cierpiętnice, przestawały mieć wygląd kobiet. Wkrótce doznały “litości” władz lagrowych, idąc setkami do gazu. Zagazowano wtedy ponad dwa tysiące istot będących niegdyś kobietami.

     Na opuszczonych przez kobiety blokach pozostała niezliczona ilość pcheł. Stolarze, którzy chodzili na te bloki, by przed wprowadzeniem tam znowu komand męskich naprawić jakieś uszkodzenia w oknach lub drzwiach, opowiadali o straszliwej pracy w tym państwie “brunetek”, co skakały całymi rojami w opróżnionych blokach. Głodne, gwałtownie rzucały się na przybyszów, gryząc ciało w cętki jedne przy drugich. Nic nie pomagało. Żadne zawiązywanie nogawek przy kostkach bądź końców rękawów, więc stolarze od razu zrzucali ubrania, kładąc je gdziekolwiek w bezpiecznym od pcheł miejscu, nagie ciało broniąc stałym opędzaniem się, jak zwierzęta pasące się w polu. A one skakały po podłodze rojami i gdy się na nie spojrzało pod słońce, miało się wrażenie oglądania wielu fontann.

     W naszym obozie mieliśmy już wtedy na wszystkich blokach ubikacje i ładne łazienki. Kanalizacja, wodociągi – wszędzie już były. W piwnicach trzech bloków pracowały motopompy zaopatrujące cały lagier w wodę. Wielu więźniów oddało życie przy budowie tych wszystkich udogodnień.

     “Zugang”, który przyjeżdżał do obozu teraz, od razu wchodził tu w warunki odmienne od tych, w które nas niegdyś zamknęli, “kończąc” również brakiem możliwości mycia lub spokojnej chwili w jakiejś ubikacji. I teraz był tu stróż porządku, któremu niejeden zazdrościł posady. Siedział on w ubikacji i zajadał zupę; zawsze miał repetę i choć miejsce na posiłki wydawałoby się dziwne, on się tym wcale nie wzruszał. Spokojnie zajadał, przyśpieszając krzykiem czynności więźniów w pięknej ubikacji.

     Kobiety przeniesione z takich warunków, jakie były już na naszych blokach w roku 1942 do warunków prymitywnych w Brzezince bardzo to odczuły.

     Przeniesiono kobiety, lecz wysoki płot, zbudowany wiosną dla odgrodzenia nas od płci odmiennej, pozostał nadal do czasu zdezynfekowania całego obozu. Pchły jednak dały sobie radę z płotem. Nie wszystkie, lecz te bardziej przedsiębiorcze po sforsowaniu w jakiś sposób muru rzuciły się na nasz obóz, znajdując tu na blokach masę pożywienia.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 337-338.

153. Odpowiedz

     Marek

     21 grudnia 2020 godz. 12:16

     Bardzo dziękuję za te raporty. Rotmistrz Pilecki był wyjątkowym człowiekiem. Ubolewam, że polska młodzież nie uczy się o tym w szkole. Wczoraj chyba była awaria strony. Była niedostępna. Od niedawna, wpadam tu co jakiś czas.:-)

154. Odpowiedz

     JAM

     21 grudnia 2020 godz. 16:00   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:57

     Chwila rozpaczy wyzwala moc z organizmu
     Dochodzi czasami do rewolucjonizmu
     Wtedy zależy wszystko od daru od Boga
     Kiedy jest w Jego planach zaczyna się droga

     Insekty to krwiożercze bestie chociaż małe
     W chęci przetrwania nadnaturalnie wytrwałe
     Dopiero trucizna jak azotox działała
     Ludzi z natręctwa szkodliwego wyzwalała
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

155. Odpowiedz

     JAM

     21 grudnia 2020 godz. 16:08   - w odpowiedzi do: Marek 12:16

     Zgadzam się że Pilecki jest niedoceniony
     Chociaż powinien być film Jemu poświęcony
     Nie ma ani reżysera, ani ministra
     Ci leją czerwoną propagandę z kanistra
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

156. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     21 grudnia 2020 godz. 17:35

     Wykrzywiła się kostucha ludzkie kęsy rwąc łapczywie
     I nie myśląc w swoim szale na abażur zdziera skórę
     Z diabłem duet potem solo, z kapo taką ma naturę

157. Odpowiedz

     Serafińska

     21 grudnia 2020 godz. 23:17

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” cd.

     Tymczasem w łyżkarni sytuacja tak się przedstawiała, że trzeba było myśleć o innej pracy, bo łyżek już zrobiono wiele tysięcy i można było przewidywać, że wkrótce komando rozwiążą. Wtedy na skutek wpływów moich przyjaciół 111 [NN], 19 [Tadeusz Słowiaczek] i 52 [Tadeusz Myszkowski] zrobiono mi miejsce przy warsztacie stolarskim wśród wybranych stolarzy (dawno kiedyś, przez Konrada). Na razie pracowałem z mistrzem-stolarzem 111 [NN] przy jednym warsztacie, lecz gdy 111 i 127 [NN] zachorowali kolejno na tyfus, zostałem sam przy warsztacie i udawać miałem stolarza-fachowca, odpowiedzialnego za pracę warsztatu.

     Kapo był nowy, który po śmierci wariata “Hulajnogi” (tyfus) objął komando stolarzy w garbarni. Pozycja moja stała się trudna. Dostawałem rysunki na obstalowane meble, które musiałem sam stworzyć z drzewa. Jakkolwiek robiłem tylko dwanaście dni, sam jeden pracując przy tym warsztacie, przyznam się, że nerwowo zmęczyłem się bardzo. Nie mogłem podpaść a nie byłem fachowcem. W każdym razie szafę składaną robiłem i chociaż na jej wykańczanie przyszedł do mojego warsztatu pierwszorzędny majster 92 [Wacław Weszke], jednak przez tych dwanaście dni udało mi się bez wpadki wobec kapryśnego, lecz głupiego kapo, udawać majstra-stolarza. Nie byłem przecież w stolarce zupełnym nowicjuszem (resztę trzeba było nadrobić sprytem), lecz przyjście 92 do warsztatu, który on sobie obrał tendencyjnie, przyjąłem z prawdziwą radością.

     Odtąd miałem więcej czasu, który poświęcałem wiązaniu tu “siatki”, na uzgadnianie posunięć w pracy naszej organizacji, spotykając się z kolegami we właściwej garbarni lub pod pretekstem wybrania materiału w szopie, gdzie leżały deski, konferując z 50 [Jan Mielcarek “Wernyhora”] i 106 [NN] na stosie nowych sienników, które tu sięgały pod sam dach. Przez szczeliny w dachu obserwowaliśmy ruchy Ericha lub komendanta, jak z doskonałego punktu obserwacyjnego.

     Tyfus dawał się nadal złośliwie we znaki i u esesmanów w koszarach zrobiono odwszenie. U nas na wszystkich blokach chorowali. Na naszej sali (siódma na bloku nr 25) codziennie ktoś szedł do szpitala chory na tyfus. Wtedy mieliśmy już na dwóch jedno łóżko.

     Pierwszy z naszej paczki zachorował podch. 94 [NN], potem kpr. 91 [Stanisław Polkowski], później 71 [Jan Mosdorf], następnie 73 [Piotr Kownacki], 95 [NN], śpiący w jednym łóżku ze mną – 111 [NN], 93 [NN], w końcu (już trudno spamiętać, kto po kim szedł do szpitala) prawie wszyscy kolejno się położyli. Bardzo wielu nie wracało wcale, jadąc w wozie pełnym trupów do krematorium. Codziennie parę znajomych twarzy można było widzieć wśród rzucanych jak drzewo na wóz ciał więźniów.

     Na razie tyfus mnie nie brał.

     Zjawił się u mnie dr 2 [Władysław Dering], proponując mi zastrzyk przeciwtyfusowy; szczepionkę dostał z wolności, skrycie. Musiałem sie jednak zastanowić, co robić, gdyż jeśli zostałem już przez wszy tyfusowe pogryziony (można było tak sądzić, bo spałem razem ze 111, który już zachorował, a od ugryzienia do pierwszej gorączki mijało zwykle kilkanaście dni), to nie wolno było szczepionki stosować, bo mogło to skończyć się śmiercią. Nie byłem jednak zarażony, więc na zastrzyk szczepionki się zdecydowałem.

     Z naszej paczki stającej na apelu na czele bloku, z trzydziestu chłopa wkrótce zostało siedmiu, może ośmiu. Reszta umarła na tyfus. Z pracowników naszych zginęli: dzielny “Wernyhora” – 50 [Jan Mielcarek], a także 53 [Józef Chramiec], 54 [Stefan Gaik], 58 [Andrzej Marduła], 71 [Jan Mosdorf], 73 [Piotr Kownacki], 91 [Stanisław Polkowski], 94 [NN], 126 [Tadeusz Czechowski] i nieodżałowany przyjaciel 30 [Eugeniusz Triebling]. Zresztą, czy mogę o kimś jednym pisać, że jest “nieodżałowany” – wszystkich żałowałem. Kpt. 30 [Triebling] bardzo starałem się ratować. Był zawsze wesół, ludzi podtrzymywał własnym humorem i miską repety; koło niego żyło zawsze szereg ludzi. Przed samym tyfusem dostał nagle zakażenia krwi, które udało się zlikwidować: dr 2 zrobił mu szybko operację ręki i niebezpieczeństwo usunął. Tydzień później dostał tyfusu, poszedł na blok nr 28, gdzie leżąc parę dni, gościnnie zapraszał kolegów, by jedli jemu przynoszone smakołyki z “kanady”. Mówił wtedy głośno: “Bóg dał, dobrzy ludzie przynieśli, więc jedzcie!”. Miał wielką gorączkę, a mimo to gadał, z humorem opowiadał o tym, że musi żyć, że choćby z głową pod pachą, wyjdzie z Oświęcimia, bo przeszedł straszne rzeczy w Hamburgu i że ze swoją Jasią jeszcze się zobaczy. I tak, mówiąc ciągle, dostał zapalenia opon mózgowych. Przeniesiono go na blok nr 20. Robiono mu punkcje. Opiekę miał troskliwą, lecz nic już nie pomogło. Wyszedł z Oświęcimia – jako dym z komina.

     Mam od niego polecenie: “Isjago”. Kto to rozumie, niech się do mnie zgłosi.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 338-340.

158. Odpowiedz

     Serafińska

     22 grudnia 2020 godz. 23:17

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Był więc rozchód u nas (lato 1945 roku). lecz był również i przychód. W tymże czasie do organizacji naszej doszli nowi koledzy, chociaż niektórzy z nich siedzieli już dawno w obozie: 128 [NN], 129 [Leon Kukiełka], 130, {NN], 131 [NN], 132 [NN], 133 [NN], 134 [NN], 135 [NN], 136 [NN], 137 [NN], 138 [NN], 139 [NN], 140 [NN], 141 [NN], 142 [NN], 143 [NN], 144 [NN].

     Pracowałem przez parę tygodni na bloku, nie chodząc do stolarni wcale, korzystając z przyjaznego ustosunkowania się do mnie blokowego 80 [Alfred Włodarczyk] który już przedtem nieraz mnie w trudnych momentach ochronił. Dawał on mi prace artystyczne, tłumacząc się przed władzami potrzebą kancelaryjnych napisów na księgach bloku. Malowałem obrazy z życia obozu: pobieranie zupy przez repeciarzy, wieczorny przegląd nóg z biciem na stołku. Z kolorowych papierków zrobiłem coś w rodzaju wycinanki-obrazu czy też naklejanki. Wyszło to nieźle, bo nawet gdy Palitzsch w miesiąc później przyszedł raz na blok, kiedy mnie już tam nie było, wszystkie obrazki poniszczył, tłukąc szkło w kawałki i niszcząc nawet ramy, lecz naklejankę kazał sobie dać.

     Rozpoczęło się nowe odwszawianie. Pewnego dnia, było to pomiędzy 20 a 25 sierpnia 1942 roku, jak zawsze w ostatnich czasach nie poszedłem do pracy i, siedząc w obozie, malowałem na bloku. Nagle spostrzegłem auta z większą liczbą esesmanów, które zajechały pod blok tyfusowy (blok nr 20, nowa numeracja). Esesmani szybko otoczyli blok. Przyznam się, że gdy patrzyłem na tę scenę, na chwilę zrobiło mi się zimno koło serca, a potem gorąco. Myślałem o innym powodzie tego najazdu esesmanów, lecz to, co zobaczyłem, również było straszne. Wyciągano chorych, pakując ich w auta. Chorzy nieprzytomni i prawie już zdrowi rekonwalescenci, tacy, co to miesiąc temu chorowali, lecz jeszcze odbywali kwarantannę – wszyscy razem zostali wpakowani na auta i wywiezieni w kilku rzutach do komór gazowych.

     Wywieziono wtedy wszystkich, którzy mieszkali na bloku nr 20, nawet zdrowych, którzy przedłużyli tu swój pobyt dla odpoczynku, za wyjątkiem flegerów, których poznawano po ubraniu, gdyż od szeregu miesięcy cały personel szpitala nosił ubrania różniące się wyraźnie od naszych. Były to ubrania z białego płótna, z czerwonym lampasem malowanym farbą wzdłuż pleców i takimiż lampasami na spodniach.

     Wtedy Dr 2 [Władysław Dering] uratował szereg Polaków, każąc im się przebrać po paru kolejno w białe ubrania flegerów, przedstawiając ich komisji SS jako doktorów pracujących przy chorych. Zwrócono mu uwagę wreszcie, że coś tych pielęgniarzy było za wielu. Ponieważ jednak na końcu wychodzili prawdziwi sanitariusze, których esesmani znali, jakoś się akcja udała.

     Widziałem scenę, gdy esesman wrzucał na auto dwóch małych więźniów. Jeden ośmioletni chłopczyk prosił esesmana, by go zostawił. Ukląkł przed nim na ziemi. Esesman kopnął go w żołądek i wrzucił do auta jak szczenię.

     Wszystkich tego dnia wykończono w kamerach gazowych w Brzezince. I potem palono przez dwa dni w krematorium, dowożąc wciąż więźniów z obozu. Bo nie skończyło się na bloku nr 20. Później brali z bloku nr 28, następnie z baraku drewnianego, co stał zbudowany na czas epidemii tyfusu pomiędzy 27 a 28 blokiem. A potem wybierali już z komand. Komisja chodziła, wybierając z normalnych bloków, gdzie mieszkały komanda. Wywozili do gazu wszystkich, co mieli spuchnięte nogi lub jakieś uszkodzenia ciała i robiących wrażenie słabych pracowników. Wzięli się też za Schonungsblock i wszystkich “muzułmanów”, których co prawda było mniej niż zawsze z powodu dopływu “kanady”. Ci jednak, co byli “muzułmanami”, pojechali do gazu “na odwszenie”. Z gazu – przez krematorium – szli dymem z komina.

     Termin “odwszenie życia” znowu się przyjął w obozie.

     Po transportach ludzi, którzy z wolności przyjechali, by oddać swe życie w gazie, pakowano również do gazu pozostałe stosy ubrań i bielizny rozwieszając je w osobnych komorach dla dezynfekcji, czyli dla właściwego odwszenia. Stąd “odwszeniem” nazywano czynności wprowadzania przedmiotu w strefę działania gazu, choćby był więźniem.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 340-342.

159. Odpowiedz

     JAM

     24 grudnia 2020 godz. 11:23   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:17

     Już w obozie wymyślano nazewnictwo
     Które szufladkuje zbrodnie pod przykryciem
     Obecnie już mamy złego wstawiennictwo
     Które sieje zgorszenie ze złym odkryciem
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

160. Odpowiedz

     Alina

     25 grudnia 2020 godz. 23:50

     https://www.youtube.com/watch?v=P2oDdw

161. Odpowiedz

     JAM

     26 grudnia 2020 godz. 09:09   - w odpowiedzi do: Alina 23:50

     Film niedostępny
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

162. Odpowiedz

     Serafińska

     26 grudnia 2020 godz. 16:10

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Kilka dni potem, 30 sierpnia, dostałem gorączki i łamania stawów; bolały mnie również łydki przy naciskaniu. To wszystkie prawie oznaki tyfusu. Brakowało tylko bólu głowy, lecz głowa mnie nigdy jeszcze w życiu nie bolała i nie znałem tego uczucia. Mam to, przypuszczam, w spadku po ojcu, który nieraz ze zdziwieniem mówił: “Co to za durna musi być głowa, która boli!”. Ponieważ jednak lekarze i koledzy mówili, że przy tyfusie głowa boleć musi, więc czekałem parę dni. Szczęśliwie zawdzięczając blokowemu 80 [Alfred Włodarczyk] możliwość pozostawania na bloku, do pracy nie chodziłem. Gorączkę już miałem ponad trzydzieści dziewięć stopni i trudno mi było stać na apelach. Do HKB jednak pójść nie chciałem, bo nie było żadnej pewności, że nie przyjadą znowu auta, nie wywiozą do gazu. Tym bardziej, że choroba w najlepszym razie, z konieczna kwarantanną, najmniej trwałaby dwa miesiące. Była to moja druga, cięższa choroba W Oświęcimiu. Prócz tego parę razy w ciągu pobytu miałem temperaturę podwyższoną wskutek zaziębienia; na wolności przeszłoby to może w jakąś grypę, tu siłą woli czy może napięcia nerwów chorobę zwalczałem, chodząc do pracy.

     Teraz jednak z dnia na dzień, szczególnie pod wieczór, czułem, że choroby “nie przechodzę” i że w ogóle na chodzenie brakuje mi sił, nie wiem, co by było dalej, gdyby tak, jak w pierwszym wypadku, nie zadecydowało odwszenie. Wyczerpany już byłem tą gorączka trwającą kilka dni. Odwszenie przeszło już wszystkie bloki i teraz kolej była na nasz blok, mimo wieczornej gorączki do czterdziestu stopni na odwszenie się przygotowałem, pomagając sztubowemu, koledze 111 [NN], który wrócił szczęśliwie już po tyfusie. Gdy blok poszedł na odwszenie i pozostał tylko personel przenoszący inwentarz, a za pół godziny mieliśmy pójść na odwszenie wszyscy, wtedy ja z wielkiego osłabienia (pamiętałem, jak ciężko mi było przejść kiedyś odwszenie w gorączce) nie czułem się na siłach. Droga była jedna – żeby tego uniknąć, trzeba było pójść do szpitala, skąd znowu mogli zabrać do gazu.

     Wahałem się, lecz zjawił się dr 2 [Dering], który w nieprzepisowym czasie załatwił za mnie wszelkie formalności i umieścił mnie na bloku nr 28 (w szpitalu), w ostatniej chwili przed apelem wyciągając mnie ze stanu bloku nr 25. Gorączkę miałem do czterdziestu jeden stopni i poważne osłabienie, to był mój tyfus. Nieboląca głowa miała jednak tę zaletę, ze nie traciłem wcale przytomności. Może przebieg choroby miałem łagodniejszy ze względu na szczepionkę?

     Pierwszej nocy, którą spędziłem na bloku nr 28 był był pierwszy nalot – parę samolotów oświetliło obóz i na brzezinkę zrzucono dwie bomby. Możliwe, że chcieli trafić w krematorium, lecz akcja nie była poważna. Na nas jednak wpłynęła doskonale. Widzieliśmy chaos wśród esesmanów. Dwóch “postów”, co stało na najbliższych wieżyczkach, zbiegło z nich w popłochu, gnali oni wzdłuż drutów tak, jakby głowy potracili. Od koszar biegli pod nasz obóz esesmani w bezładnej kupie, szukając się nawzajem. Niestety był to nalot słabiutki i tylko jedyny w Oświęcimiu, przynajmniej za moich czasów.

     Mój dwudniowy pobyt na bloku nr 28 nazywał się “czasem obserwacji”. Tu specjalną serdecznością i troskliwą opieką otoczył mnie przyjaciel 100 [NN], który wszystkie wolne chwile poświęcał na to, by być przy mnie lub też przynieść cytrynę czy cukier. Przez niego także miałem kontakt z kolegami z pracy i wpływ na dalsze postępy organizacji. Wysypka jednak była tak widoczna, że przenieść mnie musieli na blok nr 20 o ponurej sprzed paru tygodni historii. Jeszcze na bloku nr 28 dr 2 [Dering] zrobił mi jakiś. Zastrzyk, po którym w kilka godzin temperatura spadła z czterdziestu stopni na trzydzieści siedem z kreskami. Więc, gdy nazajutrz znowu zjawił się u mnie ze strzykawką, żartowałem, że jak teraz z trzydziestu siedmiu spadnie na trzydzieści cztery, to chyba umrę, a zatem na zastrzyk zgodzić się nie mogę. Organizm mój na wszelkie zabiegi lekarstwa reagował silnie.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 342-344.

163. Odpowiedz

     JAM

     26 grudnia 2020 godz. 18:09   - w odpowiedzi do: Serafińska 16:10

     Gorączka jest dobrym objawem walki
     Gdy jest większa zabija szkodliwości
     Kiedy wygra przechylają się szalki
     A organizm wraca do normalności
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

164. Odpowiedz

     Serafińska

     27 grudnia 2020 godz. 14:43

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Blok nr 20 po niedawnej wywózce wszystkich chorych do gazu znowu był pełny. Codziennie na podjeżdżające wozy rzucano ciała umarłych na tyfus jak polana drzewa. Nie wiem, czy o tym już wspominałem, że wszystkie ciała, które wieźli do krematorium, były nagie, bez różnicy w jaki sposób ludzie ci zmarli – na tyfus, inną chorobę, igłę Klehra czy strzał Palitzscha.

     Tutaj na bloku tyfusowym, po wyniesieniu co rano trupów, już też przed południem, a szczególnie wieczorem na korytarzu leżały znowu sine, nagie ciała, ponakładane jedno na drugie, robiące wrażenie jatek z chudym mięsem.

     Po pierwszym dosyć swarliwym zetknięciu się z kolegą, co był tu lekarzem, już parę godzin później czułem dla niego życzliwość. Pełen poświecenia, myślący wciąż tylko o chorych, przez cały dzień dbając o wszystkich, biegał, mył, karmił, stosował zastrzyki; wtedy miałem go za doktora 145 [NN]. Drugim dzielnym lekarzem tutaj był dobroduszny i jednocześnie energiczny kpt. dr 146 [Henryk Suchnicki]. Poza tym miałem nadal opiekę kolegi 100 [NN], przez jego przyjaciela 101 [Witold Kosztowny], który miał tu wstęp jako pielęgniarz ze strzykawką lub pobierający krew do analizy.

     Wśród administracji tego bloku na stanowisku magazyniera był tu członek naszej organizacji, młody mój przyjaciel, Edek 57 [Edward Ciesielski]. Od niego miałem, gdy zacząłem zdrowieć, dodatkowe obiady, słoninę i cukier. Poduszkę i koc z “kanady” dostarczył mi tu w porozumieniu z 76 [Bernard Świerczyna] – Kazio 39 [Kazimierz Radwański].

     Zanim kryzys minął, w tej wielkiej półtrupiarni – gdzie obok ciągle ktoś rzęził przedśmiertnie, konał, wyłaził z łóżka, by upaść na podłogę, zrzucał swoje koce lub w gorączce rozmawiał z najdroższą matką, krzyczał, kogoś wzywał, nie chciał jeść lub żądał wody, w gorączce usiłował wyskoczyć przez okno, kłócił się z lekarzem lub go o coś prosił – leżałem, myśląc, że jeszcze mam siły by wszystko to rozumieć i znosić w spokoju. Od samych tych wrażeń można już było zachorować, można też było nabrać wstrętu do takiej wędrówki człowieka i mieć pewnego rodzaju żal za niedoskonałością organizmu ludzkiego, czuć odrazę do samego stanu chorobowego. Toteż rosła we mnie przemożna chęć wyjścia stąd, jak najszybszego powrotu do sił.

     Gdy minął kryzys, a mnie się zdawało, że mam już siły, by zejść po schodach, do ubikacji (przedtem korzystało się z prymitywnej, urządzonej dla chorych na sali), okazało się wtedy, że jestem tak słaby, iż muszę trzymać się ściany. Dziwne, że idąc po schodach, nie tylko nie miałem siły iść na górę, lecz tak samo trudno było schodzić. Siły wracały, jak mi się zdawało, w bardzo wolnym tempie. W czasie mego osłabienia parę razy koledzy byli gotowi – w razie ewentualnej wywózki do gazu – zanieść mnie gdzieś na strych i ukryć.

     Kilka razy Klehr przechodził sale i wzrokiem bazyliszka wybierał kandydatów “na szpilę”.

     Poznałem tu i wciągnąłem do naszej roboty: 118 [NN], 146 [Henryk Suchnicki], 147 [NN], 148 [NN], 149 [NN].

     Dr 145 [NN] dawał wszystko z siebie na stanowisku tak dla niego odpowiednim, że nie było tu potrzeby ani wiązać, ani coś zmieniać. Wiedziałem, że na niego można liczyć.

     Od czasu do czasu zjawiał się dr 2 [Dering], przynosząc mi cytryny i pomidory, zdobyte jak zawsze “na lewo”.

     Stosunkowo szybko stawałem na nogi. I w czasie kwarantanny, schodząc na dziedziniec, rozmawiałem z przyjaciółmi przez kraty odgradzające blok “zapowietrzony”. Przyjaciel 76 [Bernard Świerczyna] przychodził z nową informacją o gałęzi organizacji, którą świeżo powiązał, 61 [Konstanty Piekarski] – z projektem wyjścia na wolność przez podkop z bloku nr 28, zainicjowanym przez 4 [Alfred Stossel], a rozpoczętym przy pomocy 129 [Leon Kukiełka] i 130 [NN]; przyjaciel 59 [Henryk Bartosiewicz] – z propozycja scalenia nowych i podziału wszystkich naszych sił, a także wyznaczenia dowódców poszczególnych grup na stałe, czego chciał również i płk. 121 [Juliusz Gilewicz] (gdyż zaszły zmiany po ostatnim “odwszeniu”).

     Wtedy opracowałem plan scalenia i podziału w ten sposób:
     Ponieważ po generalnym odwszeniu władze obozu ulokowały więźniów na blokach komandami, a wiec odpadła potrzeba rozwiązywania planu zadań na moment opanowania obozu w dwojaki sposób (to znaczy moment pracy i moment na blokach, w obozie), wiec za podstawę wziąłem bloki.

     Każdy blok to był pluton, czyli ci, co do organizacji należeli i na tym bloku mieszkali, bez względu na pierwotne więzi organizacyjne stanowili od tej chwili szkielet plutonu, który w momencie “wybuchu” stałby się tak wielki, jak wielu zdołają ze sobą porwać, unieszkodliwiając od razu element proniemiecki.

     Blok X – więźniowie na parterze i blok Xa – na pietrze stanowiły razem dwuplutonową kompanię, mieszczącą się w jednym budynku, z dowódcą kompanii na miejscu. Kilka bloków-budyków stanowiło batalion.

     Podzieliłem całość na cztery bataliony. Na dowódcę całości – w sensie akcji bojowej – zaproponowałem jak dotychczas mjr. 85 [Zygmunt Bohdanowski].

     Na dowódcę II baonu – kpt. 60 [Stanisław Kazuba] (bloki: 16, 22, 23, 24).

     Na dowódcę III baonu – kpt. 114 [Tadeusz Paolone] (bloki: 19, 25, kuchnia oraz personel szpitala z bloków 20, 21, 28).

     Na dowódcę IV baonu – kpt. 116 [Zygmunt Pawłowicz] (bloki: 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10).

     Od zorganizowania reszty bloków powstrzymałem się ze względów technicznych, gdyż były to albo dopiero obsadzone, jak: 1, 2, albo użyte na skład, jak: 3, 26, 27, albo w trakcie wykańczania budowy, jak 12, 13, 14, albo blok specjalny 11.

     Plan ten odpowiadał płk. 121 [Juliusz Gilewicz] i na takowy się zgodził.

     Parę dni później wyszedłem ze szpitala na obóz. Miałem skróconą kwarantannę przez znajomych lekarzy, którzy w kancelarii zrobili (fikcyjne) przyjęcie moje do szpitala z datą wcześniejszą.

     Cyta. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 344-346.

165. Odpowiedz

     JAM

     28 grudnia 2020 godz. 09:19   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:43

     Wiele zależy od ludzkiej pomocy
     Lecz to się wiąże też z naszym wspieraniem
     Innych, gdy potrzebują go wśród “nocy”
     A wtedy jest niepozornym oddaniem

     Organizacja i plany są ważne
     By dojść do zrealizowania planu
     Muszą być sensowne, także rozważne
     By dosięgły upragnionego stanu
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

166. Odpowiedz

     Serafińska

     28 grudnia 2020 godz. 16:43

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Był początek październik a 1942 roku. do pracy poszedłem w pięciu setkach, jak zawsze – do garbarni, lecz nie do komanda stolarzy, gdzie pracowałem przed chorobą, tylko do komanda garbarzy (właściwej garbarni), zawdzięczając to przyjacielowi 59 [Henryk Bartosiewicz], który przedstawił mnie nowemu kapowi garbarzy, “Mateczce”, jako garbarza, który był chory, a teraz wrócił do pracy. W garbarni, początkowo pracując w sąsiedztwie płk. 121 [Juliusz Gilewicz]przy białym garbunku, potem dzięki przyjaznemu stosunkowi 59 [Bartosiewicz] i 61 [Konstanty Piekarski] przeniosłem się do suszarni, gdzie było ciepło, bo stał wielki żelazny piec i udawałem przez cztery miesiące garbarza, zaprawiając się w tym nowym fachu.

     Widok ogromnego dziedzińca garbarni mało się zmienił. Codziennie kilka aut przywoziło tu rzeczy pozostałe po zagazowanych ludziach celem spalenia ich w wielkim palenisku garbarni. Obuwia nie palono. Ogromną ilość najrozmaitszych butów, żółtych i czarnych, męskich i damskich, dziecinnych, różnych rozmiarów zrzucano co dzień z auta na wielkie piramidy. Powstało komando, które trudniło się dobieraniem butów tych do pary. Paleniem zwożonych na drugą kupę walizek, portfeli, damskich torebek, wózków dziecinnych i różnych zabawek trudnił się kto inny. Osobno dokładano kolorową wełnę,którą kobiety wiozły ze sobą tu na robótki. Tej nie palono; kto mógł, dekował używając do robienia swetrów.

     Wielki piec garbarni z fabrycznym kominem wszystko to pochłaniał – opał był darmowy, zwieziony pod samo nieomal palenisko. Ci, co to palili, mieli możność pogrzebać nieco w walizkach. Czasami ktoś z garbarni dopadał kupy walizek przed piecem, gdyż z dziedzińca było dosyć trudno zabrać ze względu na możliwość wejścia w pole widzenia Ericha lub Waltera. I znowu widziałem, jak pod wpływem chęci posiadania złota czy drogiego kamienia, rozpruwano walizki, torebki, teczki, szukano w butach, kremach i mydłach. Z papierów brano tylko dolary. Po całym dziedzińcu latały, gnane wiatrem jak liście jesienne, banknoty, przeważnie franki francuskie. Tych nikt nie ciułał, tym bardziej wobec niebezpiecznej rewizji na bramie. Wydawały nam się zupełnie niepotrzebne. Używane były tylko w ubikacji.

     Garbarze – koledzy – arystokracja – ze wszystkich komand, przez jakiś czas brali, idąc do ubikacji – jednorazowo nie mniej niż pięćdziesiąt tysięcy franków. Żartowano wtedy, że mniej nie wypada – mogliby uważać człowieka za skąpca.

     Najtrudniej jest pisać o sobie. W stopniu przedtem niespotykanym nawet dla siebie przechodziłem obok złota i kamieni obojętnie. Dziś, pisząc o tym znowu, na ziemi, staram się dokładnie zanalizować, dlaczego? Była to własność już raczej niczyja, tak tłumaczyli sobie więźniowie. Z tym tłumaczeniem nawet się wtedy zgadzałem. Lecz przede wszystkim nie mogłem się wyzbyć odrazy do rzeczy, w moim pojęciu, jednak krwią splamionych, a poza tym, nawet jeśli bym się przemógł, nie widziałem sensu, po co bym to miał robić. Dziwne dla mnie te przedmioty straciły wartość. A nawet więcej – wtedy byłem w takim jakimś okresie (czy to pod wpływem przeżyć, czy wymogów wiary, bo stale i zawsze byłem wierzącym), że naprawdę dla mnie cenniejsze było zadowolenie z siebie, niż jakiś tam kamyk… Dość, że gdybym się wtedy do do wzięcia tego złota czy brylantów zmusił, czułbym, ze spadam ze szczytów, na które wspiąłem się tak trudną drogą. Poza tym pierwszą, zasadniczą przeszkodą do szukania złota było nieomal namacalne uczucie, ze robiłbym sobie jakąś wielką krzywdę. Tak wtedy czułem, a kto wie, czy i teraz, gdybym się znowu znalazł w podobnej sytuacji, postąpiłbym inaczej?

     Różni koledzy różnie do tego podchodzili. Mnie na razie pieniądze były niepotrzebne, lecz kiedy znacznie później chciałem uciec z obozu i pieniądze na drogę mogły się przydać, to zwróciłem się do jednego z więźniów, mówiąc, że możemy wyjść razem i pytając, czy ma pieniądze na wszelki wypadek. Powiedział, że obliczy, co uzbierał i odpowie mi jutro. Nazajutrz powiedział, że ma złota przeszło kilogram. Lecz tak się stało, że wyjście z nim mi się nie ułożyło. Wyszedłem z takimi, co właśnie złamanego szeląga przy duszy nie mieli. Jest to jednak historia znacznie późniejsza – na razie wyjść jeszcze nie zamierzałem, czekając na moment najciekawszy w obozie, ku któremu cała praca była skierowana.

     Opanować obóz mogliśmy od paru miesięcy nieomal codziennie. Czekaliśmy na rozkaz, rozumując, że bez takowego, chociaż byłby to piękny fajerwerk, i dla świata i dla Polski niespodziewany, i że nie możemy pójść na to, kierując się tylko własną nadzieją, dla której panu X czy Y taka rzecz się udała. Nie wolno nam bez komendy pójść na takie ryzyko.

     A pokusa nękała codziennie. Rozumieliśmy jednak dobrze, że byłoby to potwierdzeniem naszych wad narodowych sprzed wieków. wykwit ambicji, prywata, za którą represje mogły być potem wielkie na całym Śląsku tym bardziej, że wtedy jeszcze trudno było przewidzieć, jak się potoczą wypadki.

     Mieliśmy ciągle jeszcze wielką nadzieję, że będziemy mogli odegrać rolę jako zorganizowana część skoordynowanej z całością akcji. W tamtą stronę szły nasze meldunki, z którymi polecone było dotrzeć do samego komendanta. Z obawy przed możliwością nieostrożnego kroku gdzieś na wolności, należało unikać w przekazywaniu meldunków wszelkich pośredników. Nie byliśmy pewni, jak głęboko sięga wywiad niemiecki w nasze komórki u góry, może nawet w stojące na czele całej Konspiracji w Polsce. Byłą zawsze obawa, że gdy wywiad niemiecki rzecz przewącha – rozwalą tutaj w obozie najenergiczniejsze jednostki.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 346-348.

167. Odpowiedz

     JAM

     29 grudnia 2020 godz. 15:42   - w odpowiedzi do: Serafińska 16:43

     Cóż ze złota i diamentów zdobytych
     Kiedy Świat się zamknie na dobrobyty
     A Bóg zacznie przedstawiać nasze czyny
     W większości uczyniona z naszej winy

     Dusza wspierana przez Anioła Stróża
     Złe rusztowania wokół nas wyburza
     Modlitwa wsparciem, dla nas, otoczenia
     Bez Niej zło prowadzi do zatracenia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

168. Odpowiedz

     Serafińska

     29 grudnia 2020 godz. 23:45

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W tym stanie rzeczy przyszło do obozu echo pacyfikacji Lubelszczyzny. Najprzód wśród palonych rzeczy i gorszych, podniszczonych butów pewnego dnia znaleziono buty, wiejskie, wielkie i małe, potem – ubrania polskich chłopów, książeczki do nabożeństwa w języku polskim i proste, wiejskie różańce.

     Wtedy przeszedł pomruk przez nasze “piątki”. Zaczęto stawać grupkami. Pięści zaciskały się niecierpliwie.

     Były to rzeczy przywiezione po naszych, polskich rodzinach zagazowanych w komorach w Brzezince. Po pacyfikacji Lubelszczyzny (mówili nam koledzy z Rajska), przywieziono tu do gazu, ludność z kilku polskich wiosek. Tak już jest na świecie i trudno na to poradzić, kiedy palono rzeczy ludzi przywiezionych tu gdzieś z zagranicy, choć zawsze to dla nas było potwornym dziełem i w garbarni, gdzie buty, walizki przez szereg miesięcy stanowiły złowieszcze echo zbrodni, jednak teraz, gdy widziało się małe buciczki, kobiecą bluzkę, a miedzy tym wszystkim różaniec, serca zabiły żywiej chęcią zemsty.

     Z tych transportów lubelskich wybrano młodych chłopców od dziesięciu do czternastu-piętnastu lat. Wydzielono osobno, puszczono do obozu. Myśleliśmy, że się chłopcy uchowają. Lecz pewnego dnia, gdy przyszła wiadomość, że przyjeżdża jakaś komisja sprawdzająca stan obozu, żeby nie mieć kłopotu, nie tłumaczyć się przed nikim. skąd tacy młodzi więźniowie – zresztą może i z innych przyczyn – zaszpilowali tych wszystkich chłopców na bloku 20 fenolem. Wiele już widzieliśmy gór trupów w obozie, lecz ta góra z ciałek młodocianych, około dwóch setek, działała na nas, nawet starych więźniów, niebywale mocno, przyspieszając gwałtownie uderzenia serca.

     W garbarni weszło do nas kilku nowych członków: 151 [NN], 152 [NN], 153 [NN], 154 [NN], 155 [NN]. Jednocześnie stworzyliśmy w naszej organizacji komórkę planowania – doradczą – do której weszli pułkownicy 24 [Karol Kumuniecki], 122 [Teofil Dziama], 156 [Stanisław Wierzbicki].

     Często było się świadkiem, siedząc w Oświęcimiu, jak któryś z kolegów dostawał z domu list, w którym go matka, ojciec bądź żona zaklinali na wszystko, by podpisał volslistę. Tyczyło się to przeważnie więźniów takich, którzy mieli nazwisko o brzmieniu niemieckim lub matki nazwisko było niemieckie, czasem jakieś pokrewieństwo itp.

     Później władze coraz więcej robiły ułatwień, tak że ostatnio wcale nie potrzeba było żadnych brzmień niemieckich, ponad tę jedną chęć, zamazania polskiego sumienia – chyba, że inne ważne względy były. Jakże często za to widziało się tam w “piekle” serdecznego chłopa, któremu brzmienie obce jego nazwiska nie przeszkadzało być godnym imienia Polaka.

     Który z rozrzewnieniem mówił: “Tak. Kocham matkę, żonę czy też ojca, lecz listy nie podpiszę! Zginę tu – wiem o tym… Żona pisze: … Nie! Niedoczekanie! Nikt kiedyś w przyszłości nie będzie mógł opluwać moją polskość – choćby młoda – lecz twarda!>.

     Jakże wielu takich w Oświęcimiu zginęło… śmiercią ładną, bo wytrwali do ostatka na reducie zachowania polskiego sumienia… A czy wszyscy rodacy o nazwisku polskim na wolności będąc o swą polskość walczyli?

     Jakże bardzo by się przydał aparat, który by mógł zrobić weryfikację sumienia polskiego, które u różnych – różnymi chodziło drogami, przez tych kilka lat od wojny początku.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 348-349.

169. Odpowiedz

     Serafińska

     29 grudnia 2020 godz. 23:51

     I RZUCENI W BEZKRESNE PRZESTRZENIE
     GDZIE I DZISIAJ I JUTRO NIEPEWNE
     A PRÓCZ CHŁODU, TĘSKNOTA, CIERPIENIE
     I NIEJEDNO TU PĘKŁO Z NIEJ SERCE
     I NIEJEDNA TU MATKA Z GODNOŚCIĄ
     PODSYCAŁA PŁOMYKI NADZIEI
     I UCZYŁA JAK OPŁATKIEM POLSKĄ
     Z POKOLENIEM NASTĘPNYM SIĘ DZIELIĆ

170. Odpowiedz

     JAM

     30 grudnia 2020 godz. 08:35   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:45

     Stan zagrożenia życia to jest tłumaczenie
     Choć dla mnie gorzkie jest to dziwaczne zniemczenie
     Bo kto się wypiera ojca matki Ojczyzny
     Jest odszczepieńcem pełnym wszelakiej zgnilizny

     Dziś o zgrozo namnożyło się tych judaszy
     Za srebrniki dojcza już nie za miskę kaszy
     Widać swe sumienia pogubili w rynsztoku
     Za to w nagrodę w piekle będzie nadmiar tłoku
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

171. Odpowiedz

     Serafińska

     31 grudnia 2020 godz. 16:43

     “Raport rtm.Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W drugiej połowie października zauważyli koledzy (przybiegł z tym 41 [Stanisław Stawiszyński]), że dwóch kapów o opinii najgorszych drani (poza kończeniem więźniów robiący donosy do wydziału politycznego i kierownika jego Grabnera) chodzi po obozie, jakby kogoś szukali, notując numery niektórych więźniów.

     Pewnego dnia po południu, gdy szedłem z bloku nr 22 główną drogą, śpiesząc do kolegów w rejonie szpitala, spotkałem tych dwóch kapów przy bloku nr 16.

     Jeden szedł z notesem, drugi podszedł do mnie z fałszywym uśmiechem i zapytał: “Wo laufst du?” [Gdzie biegniesz?] – ot tak, żeby coś powiedzieć i wskazał na mój numer wyraźnie pierwszemu, po czym zaraz odszedł. Tamten na mnie spojrzał i jakby się wahał – ponieważ poszli dalej, więc ja również poszedłem swą drogą myśląc, że to jakaś omyłka.

     28 października 1942 roku rano na apelu, w różnych blokach pisarze (Schreiber)zaczęli wywoływać numery więźniów mówiąc, że wywołani mają pójść do Erkennungsdienst dla sprawdzenia fotografii.

     Wywołano razem dwustu czterdziestu kilku więźniów – wyłącznie Polaków – jak później stwierdziliśmy – przeważnie Lubliniaków, z dodaniem około czwartej części Polaków, którzy z lubelskimi transportami nic nie mieli wspólnego, zaprowadzili na razie na blok nr 3, co nam już wydało się podejrzane, dlaczego nie od razu na blok nr 26, gdzie mieścił się Erkennungsdienst – niby powód wywołania.

     Dzwon zwołał arbeitskommando. Normalnie wyszliśmy za obóz, każda grupa do swojej pracy.

     We wszystkich komandach wrzało – nie wiedzieliśmy na razie, czy im coś grozi.

     Później rozeszła się skądś wieść, że mają być rozstrzelani. Dwustu czterdziestu chłopców – przeważnie zdecydowanych Lubliniaków, do których dodano chaotycznie – widocznie wybierając po obozie przez “piesków” Grabnera numery tych, co ruchliwością, swoją energią rzucali się w oczy.

     Czym się właściwie kierowano, nie dowiedzieliśmy się nigdy, może tylko “widzimisię” dwóch drani decydowało.

     Nazywało się to jednak “pacyfikacją Lubelszczyzny”, która takim echem odbiła się w obozie.

     Znalazł się właśnie w ich szeregach dzielny 41 [Stanisław Stawiszyński] (z Warszawy), który pierwszy z wiadomością o spisywanych numerach przyleciał.

     Na razie nie wiedzieliśmy, czy ich rozstrzelają – myśleliśmy, że może to tylko plotka.

     Tak wielkiej liczby więźniów naraz nigdy dotychczas nie rozstrzelali. Męczyła nas maska pozornej bierności, gdy byliśmy gotowi – pragnęliśmy akcji. W górze organizacji niemal gryźliśmy palce, gotując się na wszelki wypadek do rozgrywki.

     Gdyby wśród tamtych wybuchł bunt i opór, wtedy byśmy wszyscy przystąpili do akcji.

     Bunt by rozpalił szeregi – byłby to “vis maior” (siła wyższa;wola Boska-J.S.), który by nam rozwiązał ręce.

     Po drodze do obozu naszych pięć setek zdrowych warsztatowców miało biuro budowlane, a po nim magazyn zapasowy broni.

     Zresztą wtedy nie było to trudne – chłopcy się palili. Na śmierć każdy zawsze był gotów, ale przedtem krwawo byśmy odpłacili katom. Tych dziewięć marnych wieżyczek i z głównej wartowni, dwustu zaledwie “gemeinów”, którzy podczas eskorty nosili karabiny na pasach przyzwyczajeni do naszego spokoju, a brali je do ręki dopiero przed obozem, w obawie przed władzą.

     Żeby chociaż jakimś cudem z Warszawy przyfrunęło jedno słowo: można, i to dzisiaj, by ratować tamtych.

     Tak, to były mrzonki…

     Czy ktoś wiedział, myślał? Pewnie z oddali można powiedzieć, ze to był tylko fragment polskiego cierpienia. A jednak jakże wtedy było nam ciężko, gdy po południu przyszła wiadomość, że wszystkich – spokojnie, bez przeszkód – rozstrzelali.

     Nieraz miedzy sobą w dniu, gdy byłą rozwałka, omawialiśmy wieczorem, kto jak umierał – czy szedł odważnie, czy lękał się śmierci.

     Koledzy zamordowani 28 października 1942 roku wiedzieli, co ich czeka. NA bloku nr 3 powiedziano im, że będą rozstrzelani; rzucali kartki kolegom, co mieli jeszcze żyć, z prośbą o przekazanie rodzinom. Postanowili umrzeć “na wesoło”, żeby wieczorem o nich dobrze mówiono. Niech mi kto powie, że my, Polacy, tego nie potrafimy… Ci, co widzieli ten obrazek, mówili, ze nigdy go nie zapomną. Od bloku nr 3, pomiędzy 14 i 15, pomiędzy kuchnią a blokami 16, 17 i 18, i dalej prosto między blokami szpitala, szli kolumną w piątkach, głowy spokojnie nieśli wysoko, miejscami – uśmiechnięte twarze. Szli bez eskorty. Za nimi Palitzsch z karabinkiem na pasie i Bruno; obaj paląc papierosy, rozmawiali o sprawach obojętnych. Wystarczyło, by ostatnia piątka zrobiła w tył zwrot, a tych dwóch oprawców przestałoby istnieć.

     Czemuż więc szli? Lękali się o siebie? Czegóż mieli się lękać w takiej chwili, gdy i tak szli na śmierć? Wyglądało to już na psychozę. Lecz oni szli, bo mieli w tym swoje racje. Zapowiadane przez władze, potwierdzane przez kolegów przyjeżdżających z wolności, wieści o tym, ze za wybryk aresztowanego odpowiadała cała rodzina, robiły swoje. Wiadome było, że Niemcy w stosowaniu represji są bezwzględni i uśmiercają rodziny, wykazując w takich wypadkach bestialstwo, na jakie ich tylko stać. Jak wygląda bestialstwo? Któż od nas lepiej wiedział?

     Widzieć lub tylko wiedzieć, że matka, żona, dzieci znalazły się w takich warunkach, jak tu kobiety w Brzezince, wystarczyło do paraliżowania wszelkich chęci rzucenia się na oprawców.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 350-352.

172. Odpowiedz

     JAM

     31 grudnia 2020 godz. 19:33   - w odpowiedzi do: Serafińska 16:43

     Cóż znaczy śmierć własna gdy rodzina jest?
     Nie narażona na mściwy sprawcy gest
     Boli gdy nie można pomóc naszym bliskim
     Rodzice, rodzeństwo,żona,dzieci, wszystkim
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

173. Odpowiedz

     Serafińska

     1 stycznia 2021 godz. 18:10

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, c.d.

     Co innego cały obóz. Opanowanie, zniszczenie akt… Kto by miał odpowiadać. Trudno by było sięgnąć po dziesiątki tysięcy rodzin naraz. A i to po dłuższych rozważaniach uzależniliśmy przecież od rozkazu ze względu na możliwość represji, ze względu na chęć skoordynowania akcji. Przyzwyczajonym do śmierci, z którą kilka razy stykało się codziennie, łatwiejsza była myśl o śmierci własnej, niż myśl o ciosie w najbliższe nam osoby. Nawet już nie tylko ich śmierć, lecz te okropne przeżycia, zabieranie twardą, bezwzględną ręką ukochanych istot z tego świata, złamanie ich psychiki i wtrącenie w świat inny, w świat piekła, do którego nie wszyscy łatwo przechodzą… Myśl, że stara matka lub ojciec ostatkiem sił brnie gdzieś po błocie, szturchani i bici kolbą z przyczyn syna… Lub, że dzieci idą na śmierć do gazu z powodu swego ojca, było o wiele ciężej, niż myśleć o własnej śmierci. A nawet jeśli był taki, dla którego był to poziom zbyt wysoki, to jednak szedł wiedziony przykładem innych. “Wstydził się” – to za słabe słowo; nie mógł wyłamać się z kolumny o pięknej postawie, tak hardo na śmierć idącej!

     Więc szli… Koło kantyny (drewniana na placyku za blokiem nr 21) idąca pomiędzy blokami 21 a 27 kolumna jakby się zatrzymała, zawahała, omal, że nie poszła prosto. Lecz był to jeden, krótki moment, skręciła pod kątem prostym w lewo i poszła już na bramę bloku nr 11 wprost w paszczę śmierci. Dopiero gdy zamknęła się za nimi brama i pozostawiono ich w tym bloku na kilka godzin – rozstrzelać ich miano po południu – pod wpływem oczekiwania na śmierć wyłazić z zakamarków zaczęły różne wątpliwości i znalazło się pięciu kolegów, którzy namawiali do opanowania całego obozu, do rozpoczęcia tu akcji. Zabarykadowali bramę i może doszłoby do czegoś poważniejszego, gdyż Niemcy wcale nie wzmocnili straży, a nasze wszystkie komanda oczekiwały tylko znaku, gdyby nie to, ze protest przeciwko śmierci nie wyszedł wcale poza blok nr 11. Poza tą piątką nikt nie dał się porwać, a Ślązak, funkcjonariusz tego bloku, zawiadomił esesmanów o zarzewiu buntu i na bloku zjawił się Palitzsch w asyście paru esesmanów i rozprawili się z tymi kilkoma więźniami, zabijając ich pierwszych, a resztę zostawiając na później.

     Zyskali tylko u nas opinię, że zginęli w walce (kpt. dr 146 [Henryk Suchnicki], kolega 129 [Leon Kukiełka] i trzech innych kolegów).

     Po południu wszyscy nie żyli. Z naszej organizacji oprócz wspomnianych już przedtem, zginęli w tym dniu koledzy: 41 [Stanisław Stawiszyński], 88 [Tadeusz Dziedzic], 105 [Edward Berlin], 108 [Stanisław Dobrowolski], 146 [Henryk Suchnicki]; lecz byli tacy z organizacji, których nie podaję, gdyż nie wszystkich się osobiście znało., byłoby to niemożliwe w pracy konspiracyjnej.

     Po powrocie z pracy do obozu czuło się w powietrzu zapach krwi przyjaciół. Postarali się przed naszym przyjściem wywieźć ciała do krematorium. Droga naznaczona była krwią, która ciekła z wozów, gdy ciała ich wieźli. Wieczorem cały obóz przygnębiająco przeżywał śmierć tych nowych ofiar.

     Dopiero teraz zrozumiałem, że omal nie znalazłem się na liście wyczytanych rano numerów. Przypominając sobie tych dwóch kapów zapisujących numery, nie wiedziałem, czy nie zostałem zapisany przez tego z notesem, bo nie wyglądałem na niebezpiecznego więźnia, czy może spośród zapisanych numerów Grabner wybierał, odrzucając takich, co nie mieli tu spraw.

     Przywieźli nowy transport więźniów z Pawiaka, z Warszawy, wśród których przyjechali moi przyjaciele i niegdyś współpracownicy w TAP w Warszawie: ppor. 156 [Stanisław Wierzbicki], 157 [Czesław Sikora], 158 [Zygmunt Ważyński]. Przywieźli oni ciekawe dla mnie wiadomości. 156 [Wierzbicki] opowiadał mi, jak dotarł do Warszawy z Oświęcimia 25 [Stefan Bielecki] i jak potem on go sam odwoził do pracy autem do Mińska Litewskiego. Natomiast 158 [Ważyński] opowiadał mi ze szczegółami, jak na wiadomość ode mnie przesłaną przez sierż. 14 [Antoni Woźniak] w sprawie grożącego nadesłania niewygodnych dla mnie danych z ksiąg metrykalnych z miejscowości Z. [Bochnia], szwagierka moja [Eleonora Ostrowska] pospieszyła do niego. Poczciwy przyjaciel 158 [Ważyński] tego dnia wsiadł do pociągu i pojechał do miejscowości Z., gdzie w parafii rozmówił się z księdzem, tłumacząc mu, o co chodzi. Ksiądz zanotował ołóweczkiem w księdze koło właściciela mojego obozowego nazwiska i obiecał sprawę pomyślnie załatwić. Co widocznie i zrobił, bo w sprawie mojej była w wydziale politycznym cisza.

     Kolega 156 [Wierzbicki]pokazał mi wśród nowo przybyłych do obozu kpt. 159 [Stanisław Machowski] z Komendy Głównej w Warszawie – był to zastępca “Iwo 11”. Jeden z członków naszych 138 [NN] znał kpt. 159 [Machowski] osobiście, będąc niegdyś jego podkomendnym. Obecnie będąc tu blokowym, łatwo roztoczył nad nim opiekę (kolega 156 [Wierzbicki] razem z pracującym już tam 117 [Eugeniusz Zaturski] przygarnął do pracy 76 [Bernard Świerczyna]). Odtąd dwaj TAP-owcy pracowali i mieszkali razem.

     Z członków TAP, których znałem niegdyś w Warszawie przeszło przez Oświęcim: 1 [Włądysłąw Surmacki], 2 [Władysłąw Dering], 3 [Jerzy de Virion], 25 [Stefan Bielecki], 26 [Stanisław Meringe], 29 [Włodzimierz Makaliński], 34 [NN], 35 [Remigiusz Niewiarowski], 36 [Stanisław Arct], 37 [NN], 38 [Chmielewski], 41 [Stanisław Stawiszyński], 48 [Stanisław Ozimek], 49 [Jan Dangel], 85 [Zygmunt Bohdanowski], 108 [Stanisław Dobrowolski], 117 [Eugeniusz Zaturski], 120 [Zygmunt Zakrzewski], 124 [Tadeusz Chrościcki], 125 [Tadeusz Lucjan Chrościcki], 131 [NN], 156 [Stanisław Wierzbicki], 157 [Czesław Sikora], 158 [Zygmunt Ważyński]. Ponieważ 129 [Leon Kukiełka] został rozstrzelany, a 130 [NN] zmarł na tyfus, niemożliwym było kontynuować rycie podkopu z bloku nr 28. “Podkop” nie wpadł, w innej sprawie aresztowano 5 [Alfred Stossel].

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 352-354.

174. Odpowiedz

     Serafińska

     2 stycznia 2021 godz. 15:51

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Późną jesienią 1945 roku, gdy do kopcowania ziemniaków użyci zostali blokowi, to i 4 [Stossel] chodził również daleko do pracy w polu. Zdezorientowany esesman z wydziału politycznego, Lachmann, przyszedł do niego w jakiejś sprawie, lecz 4 [Stossel] był nieobecny. Lachmann zawrócił i odszedł. Koledzy szybko się zorientowali, wpadli do pokoju 4 [Stoseel], który jako blokowy dwudziestego ósmego bloku miał swój pokój, i usunęli wiele przedmiotów, które by jeszcze więcej skomplikowały sprawę.

     Ktoś musiał puścić farbę…

     Lachmann doszedł tylko do bramy i jakby tknięty czymś wrócił i zrobił gruntowną rewizję pokoju 4 [Stossel], ale nic nie znalazł. Na 4 jednak już czekał i zaraz po przyjściu jego z pracy wieczorem, aresztował go, zaprowadził do bunkra i 4 już więcej na blok nr 28 nie wrócił. Był badany na bloku nr 11, w bunkrach i wywiadzie politycznym. Chociaż ostatnio 4 miał pewną przykrą manię, lecz trzeba mu oddać sprawiedliwość, że dzielnie znosił tortury-badania w bunkrach i nie powiedział ani słowa, choć wiedział bardzo dużo. Na nim się urwało. Zachorował na tyfus i przeniesiony został z bunkra na blok tyfusowy. Trzeba samemu przejść pewne stopniowanie, by zrozumieć, że tak jak dla więźniów znajdujących się w obozie przestrzeń za drutami była wolnością, tak dla siedzącego w bunkrze wolnością był teren obozu. wydostanie się z bunkra – chociaż w stanie chorobowym – na blok tyfusowy było dla niego namiastką namiastki wolności. Lecz i tu stale prawie asystował mu esesman. Lachman nie dawał za wygraną. 4 jednak miał twardy charakter i silną wolę. Pewnej nocy przestał żyć…

     Wspomniani już koledzy, którzy przyjechali z Warszawy, (156 [Stanisław Wierzbicki], 157 [Czesław Sikora], 158 [Zygmunt Ważyński]), mówili, że nie spodziewali się zastać w Oświęcimiu tak dobrego stanu duchowego i fizycznego wieźniów. Oświadczyli, ze nie wiedzieli nic ani o sposobach tutejszego katowania, ani o “ścianie płaczu”, ani też o komorach gazowych. Oni sami nie myśleli – i w ogóle nikt w Warszawie poważnie nie myślał – o Oświęcimiu jako placówce o pewnej sile. Raczej mówiło się, że to już są kościotrupy, których ratować nie warto, bo się nie opłaci. Gorzko było tego słuchać, patrząc na dzielne sylwetki kolegów. Więc tu idą na śmierć wartościowi ludzie i giną tylko dlatego, by nie narazić kogoś na wolności, a tam o ileż słabsi ludzie mówią o nas z lekceważeniem jako o kościotrupach. Jakiego samozaparcia trzeba, by nadal ginąć, żeby oszczędzić braci bawiących na wolności. Tak, zbyt silnie uderzały w nas wszelkie metody niszczenia w obozie, a tu jeszcze taka ocena z wolności i to stale ignorujące milczenie…

     Cztery bataliony miały podzieloną służbę w ten sposób, że każdy batalion przez tydzień był służbowym, to znaczy, że jego zadaniem było wystąpienie w razie jakiegoś nalotu, zrzutu broni. Do niego też szły przez tydzień wszelkie zorganizowane artykuły dostarczone tu przez 76 [Bernard Świerczyna], 77 [Zbigniew Ruszczyński], 90 [NN], 94 [NN], 117 [Eugeniusz Zaturski], dzielił także między szkieletowe plutony żywność i bieliznę.

     Mimo nie tyle zakazu – bo cóż znaczył zakaz dla więźnia – ile kary śmierci, handel złotem i brylantami rozwinął się w obozie ogromnie. Powstała cała jakby organizacja, bo dwóch więźniów, którzy mieli ze sobą jakiś interes – zamianę towaru, na przykład kiełbasy z rzeźni na złoto – byli już związani z sobą, gdyż jeden złapany ze złotem, bity w bunkrze, mógł sypnąć tego, od kogo dostał i za co. Zaczęły się coraz częstsze aresztowania w obozie za złoto. Esesmani gorliwie tropili tę nową organizację, gdyż dawała im dochód. W każdym razie “organizacja złota” była dla nas doskonałym piorunochronem. Dochodzenie postępujące po śladach do nas przeważnie zbaczało i wchodziło ostatecznie na drogę do “organizacji złota” i potem tak już się gmatwało, a esesmani tak byli zadowoleni z nowego źródła dochodu, że nie chcieli w innym kierunku czynić wysiłku.

     Pisałem już, że przyglądaliśmy się “zugangom”, gdyż nigdy nie wiadomo było, co taki kolega z wolności zrobi, lecz i nasi starzy więźniowie czasem robili niespodzianki. A mianowicie przez lekkomyślność jednego z naszych przyjaciół, uświadomiony zbyt szeroko 161 [Bolesław Kuczbara], typowy schizofrenik, pewnego dnia namalował dwa dyplomy honorowe na “odznakę podwiązki” za pracę niepodległościową na imię płk. 21 [Juliusz Gilewicz] i kolegi 59 [Henryk Bartosiewicz]. Mnie oszczędził na skutek interwencji tego przyjaciela. I z dyplomami zwiniętymi w rulony szedł w porze obiadowej przez plac obozu, by pochwalić się swym wyczynem w szpitalu. Mógł być zatrzymany przez esesmana lub jakiegoś kapo i zapytany wprost, co niesie, i mógł narazić kolegów na wielkie komplikacje, a może i szersze grono. Pokazał dr. 2 [Władysław Dering], mówiąc o mnie, ze tylko ja mam głowę itp. I dlatego dla mnie nie namalował “dyplomu”, Dr 2 przy pomocy dr. 102 [Rudolf Diem] udało się dyplomy odebrać i zniszczyć. 161 [Kuczbara] był jednak niepoprawny i pewnego razu ciemnym wieczorem wywołany zostałem przez kolegę 61 [Konstanty Piekarski] z bloku nr 22, który mnie podprowadził do jakiegoś esesmana. Okazał się nim właśnie 161 [Kuczbara] przebrany w mundur i płaszcz esesmański. Potrafił to wykorzystać w zmontowanej wkrótce po tym ucieczce.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 354-356.

175. Odpowiedz

     JAM

     3 stycznia 2021 godz. 09:45   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:51

     Kapusie to chora tkanka na żywym ciele
     Bo może zniszczyć najbardziej zaszczytne cele
     Więc trzeba mieć ograniczone zaufanie
     By nie nastąpiło dzieła storpedowanie

     Wyobraźnia pomiesza stan faktyczny z fikcją
     Co bywa dla fantastów już jakby tradycją
     W obecnych czasach to widać w życiu codziennym
     Nafaszerowanym trutką spisku tajemnym
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

176. Odpowiedz

     Serafińska

     3 stycznia 2021 godz. 15:04

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Przyszły święta Bożego Narodzenia – trzecie w Oświęcimiu.

     Mieszkałem na bloku nr 22 razem z całym komandem Bekleidungswerkstatte. Jakże inaczej wyglądały te święta niż poprzednie. Więźniowie otrzymali, jak zawsze na Boże Narodzenie, paczki z domu ze swetrami, lecz prócz paczek odzieżowych również – nareszcie zezwolone przez władze – paczki żywnościowe. Głodu z powodu “kanady” już nie było w obozie. Paczki jeszcze bardziej stan żywnościowy poprawiły. Wiadomości o większych niepowodzeniach wojska niemieckiego podnosiły na duchu i radykalnie poprawiały humor.

     W tych nastrojach wesołym echem odbiła się ucieczka (30 grudnia 1942 roku) [Czterej więźniowie uciekli dzień wcześniej (29 grudnia 1942 roku). Byli to: Otto Kussel (Niemiec)i Polacy – Jan Baraś (prawdziwe nazwisko Komski), Mieczysław Januszewski i Bolesław Kuczbara] zorganizowana przez Mietka – arbeitsdiensta, Otto – arbeitsdiensta, 161 [Kuczbara] i ich czwartego partnera. Zuchwale zmontowana ucieczka, ułatwiona dzięki temu, że arbeitsdienstowie mogli się poruszać pomiędzy małym a wielkim łańcuchem wart, ze sprytnym przebraniem się 161 [Kuczbara] za esesmana i bezczelnym wyjechaniem w biały dzień wozem z końmi za obóz, za podrobioną przepustką, koło “posta”, któremu domniemany esesman pokazał ja z daleka, miała ten zasadniczy smaczek dla wszystkich więźniów obozu, że na skutek znalezionego listu napisanego przez Otta, starszego obozu Bruna, więźnia nr 1, osławionego kata, władze zamknęły na sylwestrową noc do bunkra.

     Wróg Bruna, Otto, pisał w liście, który zostawił rozmyślnie w płaszczu, na wozie porzuconym w odległości kilkunastu kilometrów od obozu, że szkoda bardzo, że nie mogą Bruna zabrać ze sobą, tak, jak się umówili, bo nie mają czasu i muszą się śpieszyć, a to wspólne złoto, co ma Bruno, trudno, niech już zostawi sobie. Znane z lotności umysłu władze, zamknęły naszego kata do bunkra, gdzie siedział trzy miesiące. Miał lepiej niż każdy z więźniów w bunkrze. Siedział w celi, ale obóz został już na zawsze pozbawiony tego drania, bo na swe dawne stanowisko nie wrócił – poszedł potem na takież do Birkenau.

     Tymczasem obóz szalał z radości w czasie świąt, zajadając żywność z paczek od rodzin i opowiadając sobie ostatni kawał o Brunie. Urządzono mecze bokserskie na blokach, wieczory artystyczne. Improwizowane zespoły, orkiestry chodziły od bloku do bloku. Nastroje były tak wesołe, wynikające z całości sytuacji, że starzy więźniowie kiwali głowami i mówili: “No, no, był lager Auschwitz, ale go nie ma już, pozostała zaledwie ostatnia sylaba, sam tylko wic”.

     Tak, kurs w obozie z miesiąca na miesiąc słabł. Nie przeszkadzało to jednak wcale, że w tym czasie nieraz można było być świadkiem bardzo tragicznych scen.

     Idąc z garbarni, w pięciu setkach, zaraz po Nowym Roku, byłem świadkiem, jak przed krematorium (stare krematorium na węgiel, zbudowane tuz przy obozie) stała grupka kobiet i mężczyzn. Było ich razem kilkanaście osób, młodych i starych. Stali przed krematorium jak stado krów przed rzeźnią. Wiedzieli, po co tu przyjechali. Wśród nich stał chłopak mający może dziesięć lat i szukał kogoś wzrokiem wśród przechodzących naszych setek; może ojca, może brata… Podchodząc do tej grupki, człowiek lękał się ujrzeć w oczach tych kobiet i dzieci – pogardy. My pięć setek silnych i zdrowych mężczyzn, niereagujących na to, że oni zaraz pójdą na śmierć. Człowiek wewnętrznie się burzył i skręcał w sobie. Lecz nie. Przechodząc z ulgą stwierdzaliśmy, że w oczach ich tliła się tylko pogarda dla śmierci.

     Wchodząc do bramy, widzieliśmy inną grupkę stojącą pod murem z podniesionymi rękami, ludzi odwróconych do przechodzących kolumn tyłem. Tych przed śmiercią czeka jeszcze dochodzenie, ci pójdą jeszcze na męczarnie w bloku nr 11, zanim im kat Palitzsch nie strzeli łaskawie w tył głowy i nie wywiozą potem w wozach ich okrwawionych trupów do krematorium.

     Gdy wchodziliśmy do bramy, tę pierwszą grupkę więźniów wpędzono już do krematorium. dla kilkunastu osób żałowano czasami butelki gazu; ogłuszano uderzeniami kolb i wpychano wpółomdlałych na rozpalony ruszt.

     Z naszego bloku nr 22, który stał najbliżej krematorium, nieraz słyszeliśmy przytłumione dzięki ścianom przeraźliwe krzyki i jęki umęczonych, gwałtownie kończonych ofiar.

     Nie wszyscy wracali z pracy naszą drogą. Ci, co nie widzieli twarzy ofiar, szli inna drogą, nigdy nie byli wolni od myśli: może matka, może ojciec, może zona, może córka… Lecz twarde jest serce lagrowca. Pół godziny później niektórzy już stali, kupując margarynę lub tytoń, nie widząc, że stoją tuż obok wielkiej kupy nagich trupów, rzuconych tu jedne na drugie, “zrobionych” dziś zastrzykiem fenolu. czasem ktoś nastąpił butem na martwą, już sztywną nogę, spojrzał: “Patrzcie, Stasio… No cóż… Dzisiaj jego kolej, moja może w przyszłym tygodniu…”.

     A jednak oczy tego małego chłopca, patrzące na nas, szukające kogoś, długo mi w nocy nie dawały spokoju.

     Cyt., za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 356-358.

177. Odpowiedz

     JAM

     4 stycznia 2021 godz. 08:41   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:04

     Gdy ukazuje się widmo przegranej
     Pycha i buta topnieją powoli
     Obawa przed rewanżem im oddanej
     Sprawiedliwości, która ich zaboli

     Rewanżu być nie mogło z tej przyczyny
     Bo to całkiem inna cywilizacja
     Nie trudniąca katowaniem za winy
     Dla dzikich katów nieznana reakcja
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

178. Odpowiedz

     Serafińska

     4 stycznia 2021 godz. 19:24

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Rozbrykanie w obozie z powodu nastrojów w okresie świątecznym miało jednak znowu dla nas jedną ciężką historię. blok nr 27, skład mundurowo-bieliźniany, był terenem prac komanda Bekleidungskammer, składającego się prawie wyłącznie z Polaków. Komando było dobre – praca pod dachem, dająca jeszcze te prerogatywy, że pracownicy, zaopatrujący kolegów w bieliznę, mundury, koce, obuwie bezinteresownie, mieli możność od dobrze sytuowanych więźniów na stanowiskach blokowych, pracowników rzeźni lub magazynów żywnościowych za wyświadczone ułatwienia egzystencji otrzymywać artykuły żywnościowe. Miejsce więc było dobre i przy pomocy 76 [Bernard Świerczyna] ulokowaliśmy tam wielu naszych kolegów. Pewne rozluźnienie w obozie w tym czasie, brak na lagrze Bruna, który siedział zamknięty, spowodowało, że niektórzy zlekceważyli nieco środki ostrożności.

     Koledzy na bloku nr 27 zrobili wspólny opłatek, przy tym 76 [Świerczyna] zadeklamował własny wiersz na patriotyczny temat (Ślązaczka miała dwóch synów, jeden był w wojsku niemieckim, drugi zaś więźniem Oświęcimia; podczas ucieczki więźnia drugi syn Ślązaczki, stojąc na posterunku, nic o tym nie wiedząc, zastrzelił swego brata). Wiersz był ładnie napisany, nastrój był miły. Skutek: władze orzekły, że Polakom na bloku nr 27 za dobrze się powodzi, a wydział polityczny zrobił z tego, że Polacy na bloku nr 27 się zorganizowali. 6 stycznia 1943 roku do bloku w czasie pracy przyszli esesmani z wydziału politycznego. Zrobili zbiórkę całego komanda. Zapytali, kto tu jest pułkownikiem. Płk. 24 [Karol Kumuniecki] na razie nie odezwał się. Wtedy Lachmann podszedł do niego i wyciągnął go z szeregu (sprawa była już rozpracowana przez wydział polityczny).

     Potem zaczęli segregować. Dzielili na trzy grupy. Reichsdeutzsche i volksdeutsche stanowili jedną grupę, którą zostawili w pracy na bloku. Wszystkich pozostałych Polaków dzielili na dwie grupy, odstawiając na prawo kilkunastu inteligentów, a wśród nich płk. 24 [Kumuniecki], mjr 150 [Edward Gott-Getyński], rtm. 162 [Włodzimierz Koliński], ppor. 163 [Mieczysław Koliński], mec. 142 [Stefan Niebudek], a na lewo tych, którzy mogli w oczach esesmanów ujść za nieinteligentów, wśród których znaleźli się mjr. 85 [Zygmunt Bohdanowski], udający gajowego, ppor. 156 [Stanisław Wierzbicki], uczeń, mój siostrzeniec 39 [Kazimierz Radwański]. Trzymano ich na stójce kilkanaście godzin na mrozie. Potem grupę inteligentów wsadzili do bunkra, nieinteligentów oddali do oddali do “kiesgruby Palitzscha” [Żwirownia – jedna z kilku – w której pracowali więźniowie z karnej kompanii]. Pierwszych badali i dręczyli w bunkrze, chcąc wymusić zeznanie, że byli zorganizowani, pytając jaką organizację reprezentują.

     Los drugich, oddanych na wykończenie w pracy na mrozie, też wydawał się przesądzony. Lecz niektórzy z nich potrafili wykręcić się z tego komanda po paru miesiącach uciążliwej pracy. Zbyt szybko zrobiła to para przyjaciół: 117 [Eugeniusz Zaturski] i 156 [Stanisław Wierzbicki]. Pracowali razem w Beckleidungskammer, razem mieszkali na trzecim bloku, w osobnym pokoju – magazynie. Obydwom udało się 6 stycznia 1943 roku uniknąć szczęśliwie zaliczenia do inteligentów, a unikając bunkra, trafili na razie do “kiesgruby Palitzscha”.

     Przyjaciel 156 [Wierzbicki] parę miesięcy wcześniej, zaraz po przyjeździe z Warszawy, pytany przeze mnie, jak w Warszawie reagują na ucieczki z Oświęcimia, odpowiedział, że dwojako: Komenda Główna odznacza orderem Virtuti Militari (może rozumował, że w ten sposób zachęci mnie do ucieczki?), a społeczeństwo które nie wie o zniesieniu odpowiedzialności zbiorowej więźniów, uważa to za egoizm. Teraz, gdy znalazł się w ciężkiej sytuacji, zaczął mnie namawiać do ucieczki z nim, lecz ja wtedy jeszcze nie miałem takich zamiarów. On niestety, nie doczekał się, biedak.

     Obaj zbyt szybko kręcili się koło swojej sprawy, zachorowali, a po chorobie znaleźli sobie inną, lżejszą, pracę. Nie byli jeszcze wytrawnymi lagrowcami. Pewnego dnia, gdy myślałem, że jeszcze leżą w szpitalu, dowiedziałem się, że obaj zostali rozstrzelani (16 lutego 1943 roku). W tym innym komandzie Lachmann zapytał ich, skąd się tu wzięli; tego dnia już nie żyli.

     Wkrótce potem, w marcu, rozstrzelali cała grupę inteligentów, dręczoną i przesłuchiwaną w bunkrze na temat organizacji, co wyczuwał jeden z kapo, który był świadkiem niefortunnego “wspólnego opłatka”. Nie powiedzieli nic. Cześć im, kolegom z pracy.

     Po wyrzuceniu Polaków z Beckleidungskammer, miejsca te obsadzone zostały Ukraińcami, którzy jednak jako pracownicy nie odpowiadali esesmanowi, szefowi komanda i kapo, więc powoli niektórzy z Polaków znowu zaczęli się tu wkręcać. Dostawa materiałów z tej dziedziny została przerwana. Inne natomiast dostawy działały sprawnie. Jak obliczył podch. 90 [NN], z rzeźni na same tylko święta Bożego Narodzenia (1942 rok), przeniesiono przez bramę, mimo ciągłych rewizji, siedemset kilogramów wyrobów masarskich.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 358-360.

179. Odpowiedz

     JAM

     5 stycznia 2021 godz. 09:28   - w odpowiedzi do: Serafińska 19:24

     Brak czujności sprawia tylko kłopoty
     Traci się często zdolność orientacji
     Wtedy jest odrzucenie od roboty
     A wróg ma pole do dyskryminacji
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

180. Odpowiedz

     Serafińska

     5 stycznia 2021 godz. 15:33

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Już późną wiosną zaczęto robić jakieś niezwykłe przygotowania na bloku nr 10. Usunięto wszystkich więźniów i część łóżek. Zrobiono na zewnątrz, na oknach kosze z desek uniemożliwiające wgląd do wewnątrz. Przywożono jakieś instrumenty, aparaty. Potem wieczorami zjawiać się zaczęli profesorowie niemieccy, studenci. Kogoś przywozili, pracowali nad czymś nocami, odjeżdżając rano lub pozostając przez kilka dni.

     Spotkany raz profesor zrobił na mnie odrażające wrażenie. Miał jakieś obmierzłe oczy.

     Czas jakiś nic nie wiedzieliśmy o tym bloku, snuto różne przypuszczenia.

     Lecz nie obeszli się bez pomocy obozowego szpitala. Na razie chodziło o sprzątanie, potem o różną pomoc. Więzili dwóch flegerów i trafili na obydwu z naszej organizacji. Koledzy wniknęli wreszcie do zamkniętego stale bloku nr 10. Przez jakiś czas nic to nam nie dawało, gdyż ich z bloku nie wypuszczano. Któregoś dnia zjawił się jednak u mnie jeden z nich, 101 [Witold Kosztowny], straszliwie zdenerwowany, i mówił, że nie wytrzyma długo, że przechodzi to już granice jego wytrzymałości.

     Przeprowadzano tam eksperymenty. Lekarze i studenci medycyny robili doświadczenia, mając przecież ogrom materiału ludzkiego, za który przed nikim nie ponosili żadnej odpowiedzialności. Życie tych królików doświadczalnych i tak oddane było na pastwę zwyrodnialców w obozie – tak czy inaczej zostaną zamordowani; wszystko jedno jak i gdzie – i tak będzie popiół.

     Więc robiono najróżniejsze doświadczenia z dziedziny seksualnej. Sterylizacja kobiet i mężczyzn zabiegiem chirurgicznym. Naświetlanie narządów płciowych jakimiś promieniami, które miały likwidować zdolności rozrodcze. Przy tym następne próby wykazywały, czy wynik był pozytywny, czy nie.

     Stosunków płciowych nie stosowano. Było komando kilku mężczyzn, którzy dostarczać musieli nasienie, a które natychmiast wstrzykiwano kobietom. Próby wykazywały, że po kilku miesiącach kobiety poddane naświetlaniu narządów, zachodziły w ciążę. Wtedy zastosowano promienie znacznie silniejsze, które spaliły organy kobiet i kilkadziesiąt kobiet zmarło w strasznych męczarniach.

     Do eksperymentów używano kobiet wszystkich ras. Z Birkenau przywożono Polki, Niemki, żydówki i ostatnio cyganki. Z Grecji przywieziono kilkadziesiąt młodych dziewczyn, które zginęły od tych eksperymentów. Wszystkie, nawet po udanym eksperymencie, likwidowano. Żadna kobieta, ani żaden mężczyzna żywi z bloku nr 10 nie wyszli.

     Pracowano nad próbami wyprodukowania sztucznego nasienia męskiego, lecz wszelkie próby dawały wyniki negatywne. Zastrzykiwana namiastka nasienia powodowała zakażenia. Kobiety poddane temu eksperymentowi wykańczano następnie fenolem.

     Patrząc na te wszystkie męczarnie kolega 101 [Kosztowny] doszedł do niezwykłego u starych więźniów stanu zdenerwowania. Świadkiem tego, co się działo na bloku nr 10, był również kolega 57 [Edward Ciesielski] (obaj żyją i są obecnie na wolnosci).

     Nieraz, siedząc w Oświęcimiu, będąc w swojej paczce wieczorami, mówiliśmy, że jeśli ktoś z nas ujdzie stąd z życiem, to chyba cudem tylko, i trudno mu będzie porozumieć się z ludźmi, którzy normalnie na ziemi przez ten czas żyli. Będą dla niego niektóre ich sprawy wydawały się zbyt małymi. On przez nich również nie będzie rozumiany. Lecz jeśli naprawdę ktoś wyjdzie, obowiązkiem jego będzie ogłosić światu, jak tu ginęli prawdziwi Polacy. Niech też powie, jak tu ginęli w ogóle ludzie mordowani przez ludzi… Jakże dziwnie to brzmi w chrześcijańskiej mowie: mordowani przez bliźnich swoich tak jak przed wiekami. dlatego też napisałem, że zabrnęliśmy tak bardzo… Lecz właściwie gdzie? Dokąd brniemy w postępie “cywilizacji”?

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 360-361.

181. Odpowiedz

     JAM

     5 stycznia 2021 godz. 17:11   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:33

     Pod diabła nadzorem sadyzm uprawiano
     Przez eksperymenty ludzi mordowano
     Ta zbrodnia jest ciągle kontynuowana
     Poprzez szczepienia i w genach przerabiana
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

182. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     5 stycznia 2021 godz. 18:52

     @ Serafińska
     @ JAM

     Ta zbrodnia jest ciągle kontynuowana
     Poprzez szczepienia…

     Wyjątkowo- wyjątkowo, bo pod Rotmistrzem, polecam a propos szczepionek, jeżeli państwo jeszcze tego nie widzieli,
     doskonale wyjaśniony mechanizm ich szkodliwości pod tym linkiem (u nas)

183. Odpowiedz

     JAM

     6 stycznia 2021 godz. 10:20   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 18:52

     Jestem niepoprawny, nie poddaję nagonkom
     Z Bogiem chodzę i te szczepienia ignoruję
     A trucizna jest od złego, śmierci patronką
     Więc piekłu na biednej Ziemi już patronuje

     Zamieszanie czynią usłużni, i bojący
     Śmierć jest przejściem na rozliczenie z tego życia
     Czas, by każdy się rozliczył jeszcze Wierzący
     Przed Bogiem niestety, nic nie jest do ukrycia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

184. Odpowiedz

     Serafińska

     6 stycznia 2021 godz. 14:16

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Przyszła wiadomość naszymi drogami z wydziału politycznego, że Polaków, więźniów, mają gdzieś wywieźć z obawy przed możliwością zajść w obozie. Władze uznały, że tak wielkie skupisko Polaków, w których same przeżycia wywoływały zdeterminowanie, robiąc z nich jednostki zdecydowane na wszystko, skupione na terenie polskim, mające oparcie w terenie – jest niebezpieczeństwem. Jakieś zrzucenie desantu, zrzucenie broni… Nie leżało to w planach naszych – aliantów, lub nasi nie mogli (albo nie chcieli – J.S.)tego dojrzeć. Więc dojrzał to wróg (“nasi”, mogli wroga poinformować uprzejmie – J.S.).

     Zaczęto z komand wyciągać część Polaków i przyzwyczajać komanda do pracy bez nich. Polak był zawsze i we wszystkich komandach najlepszym pracownikiem. Niemcy mówili, że tak dobrym jak Niemiec, lecz to nie była prawda. Wstyd im się było przyznać, że był lepszy. Wyciągano z komand rzemieślniczych na razie tych Polaków, którzy postępowaniem swoim zdradzali, że fachowcami w danym rzemiośle stali się dopiero w obozie. Z pięciu setek w Bekleidungswerkstatte zwolniono około półtorej setki. Ja, z powodu wyglądu inteligenta, znalazłem się w tej grupie. Było to 2 lutego 1943 roku.

     Jakoś nie zmartwiłem się wcale. Wierzyłem, że w tym dniu zwolnienie nie wyjdzie mi na złe. Nazajutrz pracowałem już w komandzie koszykarzy przyjęty tam przez swoich przyjaciół. W ogóle zwyczajem obozu było, że stary numer przyjmowany był do wszystkich komand; był już seniorem w świecie więźniów… Tam pracowałem tylko jeden dzień, nie na korzyść obozu, bo nauczyłem się robić ze słomy trepy.

     Następnego dnia miałem już doskonałą pracę w nowo powstałym komandzie “paczkarnia”. Na skutek zezwolenia przysyłania paczek żywnościowych więźniom, do obozu zaczęto przywozić coraz więcej paczek autami. Władze zaczęły mieć z tym kłopot. Otrzymywać można było jedną paczkę do pięciu kilogramów tygodniowo. Sądząc, że nie uda się zmniejszyć liczby paczek, zabroniono przesyłać paczki wielkie, a zezwolono przesyłać bez ograniczenia ilości w tygodniu paczki małe – do dwustu pięćdziesięciu gramów. Okazało wtedy, że władze się omyliły. Codziennie przywożono niezliczoną ilość małych paczuszek. Rodziny, zadowolone, że mogą przyjść z pomocą bliskim sobie więźniom, zamiast jednej większej paczki tygodniowo, śpieszyły z wysyłaniem paczuszek małych codziennie. Skutek zarządzenia był odwrotny. Nawał pracy z wciąganiem do rejestru ogromnej ilości przesyłek i wydawanie ich więźniom, wymagał całego aparatu, całego komanda, do którego właśnie się dostałem.

     Oddano nam na trzecim bloku trzy małe sale do dyspozycji. Jedna sala cała była zawalona paczkami. Sprawność pracy wszelkich komand w obozie wymagała także i tu wysiłku dla zlikwidowania zaległości, co było również z korzyścią dla więźniów, jeśli paczki szybko im były dostarczane. Pracowały tu dwie zmiany po dwudziestu więźniów w każdej. Paczkarnia była czynna przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ja wszedłem tendencyjnie do zmiany nocnej.

     W związku z segregowaniem paczek przez całą dobę musiała równolegle z nami pracować dzień i noc główna izba pisarska. Na każdą paczkę pisała kartkę, posyłając kilka setek kartek co pół godziny do izby pisarskiej, na których tam zaznaczano, na jakim bloku obecnie znajduje się dany numer (więzień), ewentualnie stawiano krzyż na znak, że nie żyje. Po powrocie kartek segregowano paczki, rzucając je na osobno do dla każdego bloku zrobione półki, odrzucając paczki odpowiadające kartkom oznaczonym krzyżem na inną stronę sali w wielką piramidę. A paczek należnych zmarłym kolegom było bardzo dużo. Prócz posyłanych więźniom z transportów żydowskich, francuskich, czeskich, które przeważnie całe już były wykończone, wiele również rodzin polskich słało paczki, nie wiedząc, ze wiezień już zginął, gdyż jak wspomniałem, nie zawsze było wysyłane zawiadomienie o śmierci, lub wydział polityczny z wysłaniem ociągał się kilka miesięcy.

     Lepsze paczki więźniów zmarłych, przeważnie z Francji i Czech, zawierające wino i owoce, esesmani wywozili całymi koszami do swego kasyna. Gorsze paczki szły przeważnie do naszej kuchni więźniarskiej, gdzie również przywozili z “kanady” przebrane już przez esesmanów różne artykuły żywnościowe. Wszystko to wrzucano do kotłów.

     W tym okresie jedliśmy zupy słodkie, pachnące jakby perfumami, znajdując w nich resztki ciastek, tortów. Pewnego razu na naszej sali znaleźliśmy w zupie resztkę niezupełnie rozpuszczonego mydła toaletowego. Czasami kucharze znajdowali na dnie kotła jakiś złoty przedmiot lub monety ukryte przez nieżyjącego już właściciela w kawałku chleba, bułki, ciastka.

     W paczkarni pracownicy z czystym sumieniem zjadali artykuły żywnościowe z paczek kolegów już zmarłych, przeważnie oddając na blokach chleb i zupę kolegom głodniejszym od siebie. Ze zjadaniem żywności z paczek zmarłych trzeba było jednak uważać. Zjadać ją mogli tylko “nadludzie”, więźniom było to zabronione pod karą śmierci. Zrobiona raz rewizja wychodzących z pracy ujawniła w kieszeniach siedmiu więźniów biały chleb, masło i cukier wzięte z paczek zmarłych. Wszyscy zostali tego dnia rozstrzelani.

     Szefem paczkarni był esesman, Austriak, jak na esesmana zupełnie możliwy. Po powrocie do normy pierwotnej nadsyłania paczek do pięciu kilogramów raz na tydzień, paczki szły różne, czasem całe walizki; szef paczkarni nie kwestionował ich, wszystkie oddawał właścicielom, rewizje robił pobieżnie, z braku czasu tylko niekiedy rozcinając sznurki, lecz gdy blokowy, niemiecki drań, rozdając paczki na bloku, wyjął z paczki żyjącego więźnia garść cukierków, szef paczkarni zrobił meldunek i blokowego, choć Niemca, tego dnia rozstrzelali. Pod tym względem była sprawiedliwość…

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 362-364.

185. Odpowiedz

     JAM

     7 stycznia 2021 godz. 09:21

     Często na szczytach siedzą biurokraci
     Z których wielu się w lenistwo bogaci
     Myślenie mają też ograniczone
     A chcieli by nosić jakąś koronę
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

186. Odpowiedz

     Serafińska

     7 stycznia 2021 godz. 15:00

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945” cd.

     Na dokarmianie kolegów znalazłem inny sposób. Pracowałem w paczkarni w nocy. Przede mną pod ciepłym piecem siedział dozorujący esesman, który zawsze około godziny drugiej po północy zasypiał. Za mną leżała wielka kupa paczek kolegów nieżyjących. Osobno stosik paczek lepszych, przygotowanych ewentualnie na wywiezienie do kasyna esesmanów. Nosząc, wpisując, przekładając paczki, brałem niezauważalnie paczkę z tej osobnej sterty i kiedy esesman smacznie chrapał, rozwijałem papier, odrywałem adres, przewracają papier na drugą stronę, zawijałem paczkę, obwiązywałem, pisałem adres któregoś z przyjaciół w obozie. Miałem prawo oficjalnie przepakować paczki źle opakowane. Niektóre paczki miały zupełnie zniszczone opakowanie, tym bardziej się nadawały. Niektórych nie przepakowywałem ze względu na pieczęcie, lecz wprost naklejałem nowy adres, wypisany na innej kartce papieru. Taka paczka szła drogą normalną dalej, trafiając na odpowiednią półkę.

     Esesman miał wygodną pracę, gdyż w nocy spał, a w dzień, wolny od zajęć, jeździł rowerem do żony, która mieszkała gdzieś dwadzieścia kilometrów stąd. Wszyscy więc byli zadowoleni ze stanu rzeczy. W jedną noc starałem się “wysłać” osiem paczek, po dwie paczki na każdy batalion, czasami udawało się mniej, czasami nawet więcej.

     Rano zjawiałem się u przyjaciół, do których adresowałem “zmarłe” paczki i zapowiadałem, żeby nie robili zdziwionej miny, gdy otrzymają jakąś paczkę.

     W związku ze zmianą mojego komanda, przeniesiono mnie na blok nr 6. Na bloku i w pracy poznałem kilku kolegów, których wciągnąłem do organizacji: ppor. 164 [Edmund Zabawski], ppor. 165 [Henryk Szklarz] i plt. 166 [NN].

     Jeszcze w końcu roku 1942 przywieźli do obozu razem z całym transportem z Krakowa Olka, ppor.167 [Aleksander Bugajski]. Zawiadomiono mnie wtedy, że jest to bohater z Montelupich, że udało mu się raz umknąć śmierci dzięki ucieczce z więzienia, że ma teraz dwa wyroki śmierci, lecz ponieważ jest sprytny i umiał sobie jakoś z esesmanami dawać radę., udawał doktora, a nawet podobno ich leczył, więc się jakoś uchował. Ale teraz go przywieźli do Oświęcimia, gdzie na pewno wykończą. Poznałem go; podobał mi się jego humor. Zaproponowałem mu drogę wyjścia, którą przygotowywałem dla siebie. Były to kanały.

     Plan przyniesiony dla mnie przez kolegów z biura budowlanego dokładnie objaśniał miejsce, gdzie najlepiej było wejść do kanałów. Zwykle tak było, że niemieckie władze dopiero wtedy stawały się mądre, gdy więzień skorzystał z jakiegoś sposobu wyjścia i wtedy obranie tej samej drogi ucieczki było prawie niemożliwe. Powiedzenie: “Mądry Polak po szkodzie” można chyba rozciągnąć i na inne narodowości.

     Oddając Olkowi 167 [Bugajski], moja drogę wyjściową, przekreśliłem ją dla siebie, lecz sam jeszcze ciągle się nie wybierałem, a on miał sprawę ciężką. Mogłem przez niego przesłać raport, liczyłem, że i dla mnie znajdzie się jakiś szczęśliwy zbieg okoliczności.

     W tymże czasie zgłosił się do mnie por. 168. [Witold Wierusz] z planem wyjścia z komanda, w którym on pracował. Był tam zastępca kapo. Kapo zachorował i dlatego on miał większą swobodę działania. Z komandem własnym wychodził na pomiary kilka kilometrów od obozu.

     Zapoznałem z nim ppor. 167 [Bugajski]; plan por. 168 [Wierusz] odpowiadał mu bardziej, więc 167 zaczął się przygotowywać, by w ten sposób opuścić obóz. Przeniósł się jednak zbyt raptownie z paczkarni do komanda mierników, w którym pracował 168.

     W styczniu 1943 roku pewnej nocy siedmiu kolegów wyszło przez kuchnię esesmańską na wolność [Autor pomylił miesiąc ucieczki. 27 lutego 1943 roku uciekło z kuchni esesmańskiej siedmiu więźniów. Byli to: Kazimierz Albin (nr 118), Tadeusz Klus (nr 416), Adam Klus (nr 419), Bronisław Staszkiewicz (nr 1225), Franciszek Roman (nr 5770), Włodzimierz Turczyniak (nr 5829) i Roman Lechner (nr 3505). Zob.: K. Albin, “List gończy”, Warszawa 1989, s. 124-130.]. Widząc, że wieszanie złapanych na ucieczce nie odstrasza więźniów od prób w tym kierunku, władze wpadły na nowy pomysł. Ogłoszono na wszystkich blokach, że za ucieczkę więźnia będzie przywieziona do obozu jego rodzina. To uderzyło nas w czułe miejsce. Rodziny narażać nikt nie chciał.

     Pewnego dnia po powrocie do obozu ujrzeliśmy dwie kobiety – sympatyczną starszą niewiastę i miłą, młodą – stojące pod słupkiem z tablicą, na której był napis: “Nierozważny postępek waszego kolegi naraził te dwie kobiety na pobyt w obozie”. Miała to być represja za ucieczkę jednego z kolegów. Byliśmy czuli na punkcie kobiet. Początkowo obóz klął na drania, co naraził swoją matkę i narzeczoną, ratując sam swoje życie, lecz potem okazało się, że one miały numery około trzydziestu tysięcy, gdy numer bieżący w obozie kobiecym był ponad pięćdziesiąt tysięcy. Ustalono, że są to kobiety wzięte z obozu w Rajsku i postawione u nas pod słupkiem na parę godzin. Koło słupka stał esesman i uniemożliwiał rozmowę. W każdym jednak razie pewności, że nie przywiozą do obozu rodziny, nie było, więc inni na ucieczkę się nie zdecydowali.

     Koledzy 167 [Aleksander Bugajski] i 168 [Witold Wierusz] montowali ucieczkę. Kontakt nawiązany był z Krakowem przez cywilną ludność. W paru miejscach miały być przygotowane ubrania i łączniczki. 167 proponował i mnie wyjście razem z nim. Omawiając ze 168 szerzej ich sposób umknięcia, wywnioskowałem, że plan nie jest dopracowany w szczegółach. Dwóch esesmanów, co chodziło z nimi na pomiary, a występujących czasami wbrew zakazowi władz obozu do knajpy na wspólną wódkę, mieli więźniowie spoić i związać. Tu planowano, że jeśli się nie uda ich spoić, to decydują się na “mokrą robotę”. Wtedy w imieniu organizacji zaprotestowałem kategorycznie. Na taki plan ich wyjścia, mogący narazić na wielkie represje pozostałych więźniów, organizacja nie mogła się zgodzić. Sztuką było wyjść, lecz wyjść trzeba było tak, żeby nie spowodować ciężkich skutków dla obozu. Zaczęli się wiec przygotowywać do uśpienia esesmanów luminalem. sproszkowany, zdobyty w HKB, dawany w wódce, zastosowany w próbach na kapo, nie dawał pożądanych rezultatów, gdyż nie rozpuszczał się i zostawał w szklankach na dnie, tworząc osad. Mieli więc luminal dawać w cukierkach.

     Cyta za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 364-366.

187. Odpowiedz

     JAM

     7 stycznia 2021 godz. 17:25   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:00

     Nie wykorzystanie okazji jest błędem
     A te nie przytrafiają się nigdy rzędem
     Potrzeba się zawsze skupiać na działaniu
     Myśleć i wyszukiwać chwil w postrzeganiu

     Plan niedopracowany jest zagrożeniem
     Na utratę życia, także utrapieniem
     Dla pozostałych oczekujących braci
     Bo nadzieję na ucieczkę wielu traci
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

188. Odpowiedz

     Z.S.

     11 stycznia 2021 godz. 16:14

     Serafińska twierdzi, że nie może opublikować żadnego komentarza. Więc pytam w jej imieniu, co się stało? Czy została zbanowana?

189. Odpowiedz

     JAM

     11 stycznia 2021 godz. 16:41

     Może musi się zalogować
     Bo raz taki przypadek miałem
     Chyba nikt nie chce Jej blokować
     Bo, aż gęsiej skórki dostałem
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

190. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     11 stycznia 2021 godz. 17:13   - w odpowiedzi do: Z.S. 16:14

     Czy została zbanowana?

     Absurd, ale jeszcze sprawdzę

     Jest w spamie “tylko” Pani film o Reichstagu: nieskuteczne 3 próby wklejenia. Ta platforma nieraz jest odrzucana.
     Reasumując: nikt nie został zbanowany.

191. Odpowiedz

     Z.S.

     11 stycznia 2021 godz. 17:44

     

192. Odpowiedz

     Serafińska

     12 stycznia 2021 godz. 15:36

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Tymczasem do Birkenau przywieźli kilkanaście tysięcy Cyganów i ulokowali ich osobno w odgrodzonym obozie, na razie całymi rodzinami. Potem mężczyzn oddzielono, a następnie kończono “sposobem Oświęcimskim”.

     Pewnego dnia koledzy w Rajsku dokonali dowcipnej ucieczki, którą nazwaliśmy “Beczką Diogenesa”. W ciemną, wietrzną i dżdżystą noc przez pojedyncze w tym miejscu ogrodzenie z drutów, przeszło kilkunastu więźniów, rozchylając druty drągami i wsadzając między nie zwykłą beczkę drewnianą bez dna, w której kiedyś wozili jedzenie, a która teraz posłużyła za izolację od prądu i przeleźli, jak koty przez mufkę. Władze znowu piekliły się i wściekały. Tylu niewygodnych świadków tego, co się działo w Birkenau na wolności. Postanowiły zrobić wszystko, by zbiegów ująć. Rzucili całe wojsko i szukali trzy dni. Obóz został zamknięty, gdyż nie było “postów”, żołnierzy eskortujących kolumny więźniów idące do pracy. Władze wykorzystały ten czas na odwszawienie, którego dokonały w ciągu trzech dni.

     Zbiegiem okoliczności 167 [Aleksander Bugajski] i 168 [witold Wierusz] mieli nazajutrz po “beczce Diogenesa” umówione z organizacją na zewnątrz przeprowadzanie ucieczki. Brak jakichkolwiek możliwości wyjścia z obozu uniemożliwił ucieczkę. Lecz to jeszcze nie wszystko. W komandach szefowie i kapo obawiali się rozwścieczonych władz i robili rewizje u więźniów. Rewidowali samą pracę i stany ogólne, szukali czegoś, do czego by się inni przyczepić mogli. W paczkarni szef i kapo zapytali wtedy, co jest z Olkiem 167 [Bugajski], który tu pracował, a teraz go nie ma? czy jest chory? Pobiegli do izby pisarskiej i stwierdzili, że Olek jest już w innym bloku i pracuje w innym komandzie, a ponieważ przeniósł się do innej pracy, i to w polu, bez zawiadomienia i kartki od arbeitsdiensta, a ma sprawę poważną w wydziale politycznym, wiec podciągnęli to pod przygotowanie się do ucieczki i Ola przenieśli za karę do SK.

     Drogę wyjścia kanałami przygotowywałem już dawno, na wszelki wypadek. Nie była to jednak łatwa droga. Sieć pokazana na planie kanalizacyjnym biegła w różnych kierunkach, lecz składała się przeważnie z rur o przekroju czterdziestu-sześćdziesięciu centymetrów. Tylko w trzech kierunkach od najwygodniejszego dla mnie włazu, koło bloku nr 12, szły odnogi kanałów o przekroju żabim sześćdziesięciu centymetrów w pionie, a dziewięćdziesięciu centymetrów w poziomym przecięciu. Próbowałam nawet raz wejść i otworzyć kraty od studzienki, zamykające wejście do kanału. Lecz nie ja jeden tym się interesowałem. Znali tę drogę i inni nasi koledzy. Wszedłem w porozumienie z nimi. Byli to: 110 [Andrzej Makowski-Gąsienica] i 118 [NN]. Jeszcze było paru innych, co mieli te kanały na oku. chodziło jedynie o to, kto się zdecyduje i kto je wykorzysta.

     Przed ostatnim Bożym Narodzeniem miała wyjść grupka arbeitsdienstów na wolność, lecz palił się również do tego i 61 [Konstanty Piekarski], wskazałem mu tę drogę i ewentualnie może by się paru więźniów w tę świąteczną noc wybrało, gdyż, jak zwykle, czujność straży jest wtedy zmniejszona.. Lecz właśnie w wigilijny wieczór postawiono nam drugą choinkę tuż koło miejsca, gdzie trzeba było wyleźć, oświetlono ją rzęsiście i miejsce to również.

     Kiedy później pracowałem już w nocnym komandzie w paczkarni, wejście do studzienki miałem bardzo blisko. Wtedy w nocy, po przebraniu się w kombinezon robotniczy na bloku nr 3, właziłem dwa razy do cuchnących kanałów. W studzience kraty na zawiasach zamykane były niegdyś u dołu na kłódki, teraz wyłamane, zanurzone w mule, od góry wyglądały, jakby były zamknięte. Od tego miejsca w trzech kierunkach szła droga tymi szerszymi kanałami.

     Jeden kanał szedł pomiędzy blokami 12 i 13, 22 i 23, załamywał się potem w lewo i szedł koło kuchni, a dalej za ostatnią wieżyczką koło bloku nr 21 robił niewielki zwrot w prawo; wyłaz był aż za torem kolejowym. Kanał ten był bardzo długi, liczył około osiemdziesięciu metrów. Miał wielką zaletę: bezpieczne wyjście; i wadę: straszliwie był zamulony. Przebyłem tym kanałem zaledwie sześćdziesiąt metrów, żeby zbadać możliwość poruszania się w nim i zupełnie wyczerpany wylazłem z powrotem. była idealnie ciemna noc, a ja byłem cały ubrudzony. Myłem się i zmieniałem bieliznę na trzecim bloku. Przyznam się, że na jakiś czas straciłem ochotę.

     W drugim kierunku kanał był suchszy i tam posuwać się było znacznie łatwiej, przy czym był on też znacznie krótszy. Leżał pomiędzy blokami: 4 i 15, 5 i 16, i dalej prosto aż do 10 i 21, i dalej też prosto. Szedł w górę, coraz mniej w nim było spływających z bloków nieczystości i wody. Lecz wyjście z niego było dwa metry za wieżyczką “posta”. Płytę zakrywającą wyjście na zewnątrz za płotem, nawet przygotowaną przez przyjaciół w dzień za obozem, koło dołu ze żwirem, trudno było podnieść w nocy bez szmeru pod tuż stojącym żołnierzem na wieży.

     Pozostawał trzeci kierunek – najkrótszy, około czterdziestometrowy, był przedłużeniem poprzedniego. Było tu najwięcej wody. Szedł pomiędzy blokami 1 i 12 i wychodził za druty, idąc pomiędzy komendanturą i nowo postawionym budynkiem. Wyjście było na szosie, dość widoczne, szczególnie z głównej wartowni pod światło. Tu właśnie postawili nam kiedyś choinkę. Lecz teraz choinki już nie postawią.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 366-368.

193. Odpowiedz

     Serafińska

     12 stycznia 2021 godz. 16:37

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Była jeszcze pod ziemią “łódź podwodna” ze stałą obsadą, lecz w moich planach nie mogłem jej brać pod uwagę. Ostatecznie mógłbym już ryzykować wyjście, lecz ciągle uważałem, że opuszczenie obozu jest dla mnie nieaktualne.

     Pewnego wieczoru doszliśmy do wniosku, że prowadzono z nami wojnę regularną. Zazwyczaj mieliśmy wiadomości z wydziału politycznego, z komendantury, z rewiru, które przynosili esesmani, na dwóch stołkach siedzący i przekazywali je przez volksdeutschów czy reichsdeutschów pracujących u nas. Niektórzy z esesmanów byli niegdyś podoficerami wojska polskiego, którzy wyraźnie chcieli nam dać do zrozumienia, że w razie czego pójdą z nami i dadzą nam nawet klucze do magazynów broni. Jakkolwiek kluczy od nich nie potrzebowaliśmy, bo już wszystkie zrobione były w ślusarni prze naszych kolegów, to takie typy ludzi dwulicowych i nieprzyjemnych, przydawały nam się nieraz, często uprzedzając nas o posunięciach władz, zawsze sprawdzającymi się wiadomościami.

     Widocznie Grabner nie miał już do własnego otoczenia zaufania i starając się o zachowanie zupełnej dyskrecji, do ostatniego momentu trzymał decyzję i listę kandydatów na wyjazd w tajemnicy. Dzielił się decyzjami z Palitzschem.

     7 marca 1943 roku zarządzono zakaz opuszczania bloków. Przysłano listy na bloki i drzwi zamknięto na klucz. Na blokach zaczęto wywoływać numery więźniów, wyłącznie Polaków, każąc im się szykować do transportu. Wywoływano numery tylko tych, co mieli sprawy zakończone i do których wydział polityczny nie miał już pretensji. Transporty miały odejść do innych obozów, ponoć o wiele lepszych od Oświęcimia. Poufnie dowiedzieliśmy się, ze pierwsze transporty pójdą do lepszych obozów, a następne do coraz gorszych.

     Na salach zapanował nastrój najróżniejszy. Jedni byli radzi, że jadą do lepszych obozów i że ich nie rozstrzelają tutaj, inni martwili się, że nie jadą, a więc jeszcze sprawy ich nie są zakończone i mogą zostać rozstrzelani. Jeszcze inni byli bardzo niezadowoleni z wyjazdu, bo tu już dobyli po ciężkich latach pracy dobre stanowisko, a tam znowu się będzie “zugangiem” i znowu twarda selekcja, a się wiadomo, czy się jeszcze raz uda. Przeważało jednak zdanie, że jechać warto, bo nigdzie na pewno nie będzie takiego piekła, jak tutaj. Poza tym – nie pytano o zdanie. Gdyby to było w dzień i bloki były otwarte, można by było coś kombinować. Kto chciał zostać, może by mógł zachorować – lecz w nocy nic nie można było zrobić.

     Ja byłem wyczytany od razu pierwszej nocy z 7 na 8 marca. Kazano nam zabrać nasze rzeczy i przenieść się na blok nr 12, na ten cel zupełnie opróżniony. Tam powędrowaliśmy z rzeczami. Zajęto również blok nr 19, gdyż wyczytywano numery przez trzy wieczory (7, 8, 9 marca) i było nas około sześciu tysięcy. Na blokach 12 i 19 zamknięci byliśmy także na klucz i porozumiewać się można było tylko przez okna.

     Przychodził dr 2 [Władysław Dering] na klatkę schodową i przez szybę w drzwiach dawał znaki, że jeśli bym decydował się zostać, musiałbym zachorować. Wziąwszy pod uwagę pracę konspiracyjną i pozycję w świecie pracy więźniów – było nad czym rozmyślać. 10 marca wyciągnęli nas w piątkach, kolumnami na alejkę czerwoną już o szóstej rano. Tu odbywał się przegląd stanu zdrowia więźniów, których wyznaczył wydział polityczny na transport, przez komisję złożoną z lekarzy wojskowych, Niemców.

     Stałem w pobliżu płk. 11 [Tadeusz Reklewski] i Kazia 39 [Kazimierz Radwański]. Mózg mój pracował gorączkowo, robiąc zestawienia, kto jedzie, a kto zostaje. Jechała zgrana, swoja paczka kolegów, z którymi się pracowało. Raczej skłaniałem się by jechać z nimi.

     Komisja lekarska podziwiała stan zdrowotny, doskonale rozwiniętych fizycznie i na ogół prawie dobrze odżywionych Polaków (za wyjątkiem nowo przybyłych zugangów), kiwając głowami i mówiąc: “Jak oni się tu tacy uchowali…”. Poza paczkami i “kanadą” była to w pewnym procencie zasługa organizacji, tu było widać rezultaty.

     Lecz moim zadaniem była ciągłość pracy tutaj. Z kim jednak bym został? Zacząłem z niektórymi omawiać tę sprawę. Płk. 11 [Tadeusz Reklewski] i Kazio 39 [Radwański] cieszyli się, że jadą. Przeznaczeni byli do Buchenwaldu, podobno jednego z lepszych obozów. Przyjaciel mój, płk. 11, był zdania, ze moim obowiązkiem jest mimo wszystko pozostać nadal w tym piekle. Miałem wiele czasu na przemyślenia. Badanie posuwało się bardzo wolno. Satliżmy przez cały dzień i część nocy. Do nas, z płk. 11 i ppor. 61 [Konatanty Piekarski], kolejka doszła około drugiej w nocy. Już znacznie wcześniej zdecydowałem się próbować pozostać w Oświęcimiu. Przez kolegę 169 [Stanisław Barański], który miał możliwość poruszania się, dostałem z HKB pas na rupturę, której wcale nie miałem. O drugiej w nocy komisja była już zmęczona. Płk. 11, starszy ode mnie o kilkanaście lat i w porównaniu ze mną chudzielec, został przez komisję uznany za zdolnego do robót i na transport zaliczony. Lecz gdy ja stanąłem nago przed komisją, z nałozynym pasem na fikcyjną rupturę, lekarze zamachali rękami i powiedzieli: “Weg! Takich nam nie potrzeba!”, i do transportu mnie nie przyjęto.

     Odmaszerowałem na blok nr 12 i po zameldowaniu się tam z kartką zwolnienia z transportu, zaraz potem wróciłem na blok nr 6, na własne łózko, a nazajutrz do normalnej pracy w paczkarni.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 368-370.

194. Odpowiedz

     JAM

     12 stycznia 2021 godz. 16:49   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:36

     Na szczęście zamieszanie zażegnane!

     Potrzeba matką wynalazku jak na dłoni
     Często się sprawdza, z radością szczęście odsłoni
     Sprawdzenie możliwej realizacji planu
     Ratuje przed ubyciem człowieka ze stanu
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

195. Odpowiedz

     Serafińska

     13 stycznia 2021 godz. 13:53

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     11 marca po odrzuceniu niezdolnych do pracy lub takich, co za niezdolnych starali się uchodzić, wywieźli zdrowych Polaków – pięć tysięcy z jakimś małym dodatkiem.

     Ponieważ do paczkarni przysyłali nam z głównej izby pisarskiej dokładną listę z numerami więźniów wywiezionych, celem wysłania nadchodzących dla nich paczek żywnościowych, toteż stwierdziliśmy, że tych pięć tysięcy kolegów pojechało w pięciu kierunkach, mniej więcej po tysiąc do każdego z wymienionych obozów: Buchenwald, Neuengamme, Flossenburg, Gross-Rosen, Sachsenhausen.

     Zasadniczy trzon góry organizacyjnej potrafił od transportu się wykręcić, więc pracowaliśmy dalej.

     Tydzień później, w pierwszą niedzielę, doznaliśmy znowu zaskoczenia. Żeby uniknąć nawału pracy w trybie przyśpieszonym przed samym wysyłaniem transportów, postanowiono zrobić to spokojnie przedtem. Na wszystkich blokach w całym obozie pozostali jeszcze Polacy musieli w tym dniu stanąć przed komisją lekarską, która stawiała przy numerze danego więźnia na stałe literę “A” lub “U” [Być może skróty pochodzą od: A – arbeitsfahig (zdolny do pracy) i U – arbeitsunfahig (niezdolny do pracy)], oznaczającą kategorię jego stanu zdrowia – zdolny lub niezdolny do pracy. Zaskoczeniem było dlatego, że wykluczało wszelkie dotychczasowe możliwości lawirowania.

     Namyślałem się, co robić z sobą. Dostać “A” – znaczy jechać pierwszym następnym transportem i to do obozów gorszych, gdyż do tych lepszych nie pojechałem. Dostać kategorię “U” – to chociaż mówiono, że chorych wyślą do Dachau, gdzie będą mieli lepsze warunki w szpitalach, ja jednak, znając ówczesne władze obozowe, sądziłem, że z taką literą można raczej przejść przez gaz i komin. Musiałem znaleźć jakieś wyjście. W każdym razie zdecydowałem nie wkładać pasa. Komisja lekarzy przed którą stanąłem, bez szczegółowego oglądania odprawiła mnie, w rejestrze stawiając przy moim numerze literę “A”.

     Wyglądałem dobrze. Lekarze wojskowi, Niemcy, patrząc na doskonale rozwinięte ciała Polaków i tym razem dziwili się mówiąc głośno: “Co za regiment można by z nich wystawić”. Teraz, będąc materiałem na wywózkę, musiałem coś poczynić ze swoją osobą, no i nie jechać do “obozów gorszych”. Esesmani szefowie komand, odpowiedzialni za jakiś dział pracy, bardzo chętnie reklamowali fachowców. Zawsze woleli pracować z Polakami, którzy byli najlepszymi pracownikami. Ze względu jednak na zarządzenia władz w tym okresie, nie mogli tego w szerszym zakresie czynić. Trudno również było być fachowcem w paczkarni. Lecz jakoś się udało dzięki dr. 2 [Dering] i koledze 149 [NN], że zostałem wyreklamowany przez szefa paczkarni, w liczbie ogólnej pięciu reklamowanych, jako niezbędny pracownik. I nie zostałem wcielony do nowego transportu, który odszedł w dwóch rzutach (11 i 12 kwietnia 1943 roku) do Mauthausen. Wywieźli wówczas dwa i pół tysiąca zdrowych Polaków. Razem więc w marcu i kwietniu tego roku – siedem i pół tysiąca.

     Wtedy zdecydowałem, że dalsze siedzenie moje tutaj jest już zbyt dla mnie niebezpieczne i niełatwe. Po przeszło dwa i pół roku trzeba by zaczynać pracę “wiazania” od nowa, z nowymi ludźmi. 13 kwietnia przed południem poszedłem do piwnicy bloku nr 17, gdzie w osobnym pokoiku pracował kpt. 159 [Stanisław Machowski] z Komendy [Głównej AK] z Warszawy, którego sylwetkę znałem, bo pokazywany był mi nieraz przez rozstrzelanego ppor. Staśka 156 [Stanisław Wierzbicki] i mjr. 85 [Zygmunt Bohdanowski], a z którym dotychczas nie miałem rozmowy ze względu na oddanie go pod opiekę naszemu członkowi 138 [NN]. Odbyłem z nim pierwszą rozmowę. Powiedziałem:

     – Siedzę tu dwa lata i siedem miesięcy. Prowadziłem tu robotę. Ostatnio nie dostawałem żadnych dyspozycji. Obecnie Niemcy wywieźli naszych najlepszych ludzi, z którymi pracowałem. Trzeba by było zaczynać od początku. Uważam, że dalsze siedzenie moje tutaj nie ma sensu. I dlatego wychodzę.

     Kpt. 159 [Machowski] spojrzał na mnie zdziwiony.

     – No tak, rozumiem pana, lecz czy można, kiedy się chce przyjeżdżać i wyjeżdżać z Oświęcimia? – zapytał.

     Odpowiedziałem:
     – Można.

     Od tej pory cały mój wysiłek skierowany był na wyszukanie najwłaściwszej drogi wyjścia. Następnie rozmawiałem z mjr. 85 [Bohdanowski], który wtedy był w szpitalu u dr. 2 [Dering] jako niby-chory, odpoczywał tam i w ten sposób uniknął transportów, gdyż chorych na razie nie brano. Kategorię miał jednak “A”. Udało mi się go, jeszcze przed wyjściem, urządzić w pracy w paczkarni. Przyszedłem do niego jako do znającego dobrze teren wokół Oświęcimia z pytaniem, gdzie by on poszedł i jaki mi radzi kierunek. Zygmunt spojrzał na mnie z niedowierzaniem i powiedział: “Gdyby to kto innym mówił, myślałbym, ze kpi ze mnie, ale że to ty, to wierzę, że wychodzisz. Ja bym szedł na Trzebinię, Chrzanów”. Pokazałem mu wyjętą z zanadrza mapę terenu Oświęcimia (skala jeden do stu tysięcy), otrzymaną od 76 [Bernard Świerczyna]. Ja miałem zamiar iść na Kęty. Pożegnaliśmy się serdecznie.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 370-372.

196. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     13 stycznia 2021 godz. 14:46

     – No tak, rozumiem pana, lecz czy można, kiedy się chce przyjeżdżać i wyjeżdżać z Oświęcimia? – zapytał.

     Odpowiedziałem:
     – Można.

     Jeżeli mamy coś wynieść z tej lektury, to m.in. świadomość tego, że pomimo opresji człowiek jest w stanie powiedzieć “nie” lub zrobić coś na przekór tym, którzy stosują wobec niego terror.

     Służę przykładem w sprawie o wiele bardziej błahej, lecz ważnej. Nigdy nie miałem sentymentu do ludowego wojska polskiego, formacji przesiąkniętej aż do zgnicia kolaborantami. Mając w pamięci epizod grożenia mi ostrą bronią przez tępego żołnierzyka odmówiłem swego czasu pójścia do takiego wojska i pozostałem konsekwentny do końca mimo nacisków i gróźb. Moi koledzy pukali się w czoło, gdy próbowałem ich zbuntować, a potem byli nieszczęśliwi i zawiedzeni.

     Teraz uważam jednak, że powinien być obowiązkowy pobór do kilkumiesięcznego przeszkolenia oraz możliwość posiadania broni bez pozwolenia przez każdą polską rodzinę bez obowiązku rejestracji. Pozwolenia indywidualne także, bez rejestracji przy zakupie. Każdy kto oglądał w sierpniu migawki z USA, ten wie, że jedyną rzeczą, która powstrzymała swołocz przed masowym mordowaniem była broń palna w posiadaniu normalnych ludzi.

     Nie wiem jak rozwinie się sytuacja w Polsce w kwestii “pandemii”, ale jeżeli ktoś kiedykolwiek będzie próbował nakłonić mnie siłą do szczepienia, to potraktuję to jako zamach na swoje życie.

     Proszę odsłuchać przynajmniej ten fragment. Polecam całość.

     Tak daleko mogli zawędrować Franciszkanie, jak daleko miecze Templariuszy, miecze Rycerstwa katolickiego pilnowały wolności głoszenia Słowa Bożego

     Co się stanie, gdy braknie miecza jako narzędzia do zabijania?

197. Odpowiedz

     JAM

     13 stycznia 2021 godz. 14:56   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:53

     Zawsze trzeba szukać wsparcia od Boga
     łatwiej się pokona, wykiwa wroga
     Używając głowy jako narzędzia
     Cel każdy jest do osiągnięcia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

198. Odpowiedz

     JAM

     13 stycznia 2021 godz. 14:59   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 14:46

     Gdy zacząłem iść drogą z Bogiem
     Już nie oglądam się za wrogiem
     Choć strzeżonego Pan Bóg strzeże
     Gdy się trwa we właściwej Wierze
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

199. Odpowiedz

     Serafińska

     13 stycznia 2021 godz. 15:15

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Powierzyłem “Bohdanowi” troskę o całość w razie akcji. Poszedłem do przyjaciela 59 [Henryk Bartosiewicz] i jemu powierzyłem stronę organizacyjną całości w oparciu też o dzielnego, naturalnego w podejściu płk. 121 [Juliusz Gilewicz], który był oficjalnym kierownikiem całości i przyjacielem 59.

     Teraz już należało wyjść… i to naprawdę. Jest zawsze pewna różnica pomiędzy powiedzeniem, że się zrobi a samym dokonaniem tego. Dawno już, przed laty, pracowałem nad tym, żeby te dwie rzeczy spajać w jedną całość. Lecz przede wszystkim byłem wierzący i wierzyłem, że jak Bóg zechce pomóc, to wyjdę na pewno. Był jeszcze jeden powód, który decyzje moją przyśpieszył. Dowiedziałem się przez dr. 2 [Dering] od “zugangów”, którzy przyjechali z Pawiaka, że 161 [Bolesław Kuczbara], który uciekł razem z arbeitsdienstami z Oświęcimia, złapany został w Warszawie i więziony jest na Pawiaku. Nie mając do tego człowieka zaufania (i z powodu plotek co do jego przeszłości i z powodu zbieranego tu bez skrupułów złota w postaci koronek na zębach zmarłych, jak i z powodu historii z dyplomami, które namalował za pracę w organizacji płk. 121 [Juliusz Gilewicz] i 59 [Henryk Bartosiewicz]), brałem pod uwagę, że on, ratując własne życie, może pójść na pracę dla Niemców i zacząć opowiadać o tym, co podejrzał w obozie. Na ten temat rozmawiałem z dr. 2, z kolegą 59 i z kolegą 106 [NN]. Byłem zdania, ze ci, o których wiedział, że są w organizacji (sama góra), muszą stąd wyjść [Podejrzenia Pileckiego względem Bolesława Kuczbary nie znajdują potwierdzenia w innych źródłach].

     Jeszcze w połowie marca koleżka mój z pracy i przyjaciel 164 [Edmund Zabawski] zawiadomił mnie, że jeden z naszych kolegów, którego znałem z widzenia, Jasiek 170 [Jan Redzej], ma zamiar wyjść z obozu, wiec jeśli mam przesłać raport, to może przez niego. Poznałem Jaśka i od razu mi się spodobał. Podobała mi się jego zawsze uśmiechnięta gęba, szerokie bary, i bezpośrednia szczerość. Słowem – pierwszorzędny kompan. Opowiedziałem mu o możliwościach kanałowych jako o wyjściu ostatecznym i spytałem, jak by sam to zrobił. Odpowiedział, ze jeżdżąc z rolwagą po chleb do miasteczka, do piekarni, nieraz widział rowery piekarzy stojące obok piekarni – jak się nie da inaczej, to siąść na rower i pojechać “na wariata”.

     Odradzałem. Po jakimś czasie przyszedł do mnie z wiadomością, że gdyby udało się dostać do piekarni, to tam są ogromne, ciężkie i okute drzwi, które dałoby się otworzyć, gdyż składają się z dwóch połówek. Żeby się przyjrzeć tym drzwiom lepiej, przeniósł się za zezwoleniem kapa własnego komanda (Brotabladung-kommando) [Komando zajmujące się rozładunkiem chleba] na kilka dni do piekarni, niby pod pretekstem najedzenia się chleba. Jasiek ważył wtedy w prawdzie dziewięćdziesiąt sześć kilogramów, lecz kapo lubił go jako starego i wesołego pracownika. Był koniec marca. Po pięciu dniach pobytu w piekarni Jasiek wrócił zrezygnowany. Praca w piekarni jest bardzo ciężka. Przez piec dni wypocił sześć kilo i ważył tylko dziewięćdziesiąt kilo. Ale co gorsza, spostrzegł, że drzwi się nie da otworzyć. Potężny zamek, umieszczony w jednej połowie drzwi, wchodzący przy zamykaniu kluczem sztabą w drugą połowę może by nam nie przeszkodził, gdyby rygle zasuwy u obu części drzwi (razem cztery) odsunąć; lecz był jeszcze zaczep umieszczony z zewnątrz, który przy zamknięciu drzwi zaczepiał obie połowy. Ciężka praca i ten zaczep zniechęciły Jasia. Więc przez jakiś czas o piekarni nie mówiliśmy, przenosząc nasze zainteresowanie na kanały.

     W tym czasie w obozie wprowadzono dwie innowacje. W pierwszych latach mieliśmy dziennie trzy apele. Obok innych brutalnych i prymitywnych sposobów wykańczania, były apele z przedłużonymi stójkami – jeden ze sposobów cichego wykańczania. Potem zaszła zmiana w sposobach mordowania na bardziej “kulturalne”… gdy dziennie kończono gazem i fenolem tysiące, a później liczba przywożonych transportów do gazu doszła do ośmiu tysięcy ludzi dziennie. W tym postępie “kultury”, odrzucając kończenie kijem, zdecydowano, że śmiesznym już jest ciche kończenie na stójkach apelowych, nikłe w skutkach w porównaniu z równie cichym kończeniem gazem, i w roku 1942 skasowano apel południowy. Od tego czasu obóz miał dwa apele. W niedzielę, jak dotychczas, apel był jeden – o dziesiątej trzydzieści.

     Teraz, wiosną 1943 roku, innowacja było skasowanie jeszcze jednego apelu – porannego – i wprowadzenie dla więźniów cywilnych ubrań, których po zagazowanych były setki tysięcy. Cywilne ubrania z malowanymi lampasami wzdłuż pleców i w pasie na marynarce oraz na spodniach olejną farbą czerwoną miał prawo nosić więzień, który pracował wewnątrz obozu, w obrębie drutów. Pracujący na zewnątrz i wychodzący poza ogrodzenie – z wyjątkiem kapo i unterkapo – nie mieli prawa nosić cywilnych ubrań.

     W każdym razie miedzy teraz a niegdyś była ogromna różnica. Teraz koledzy spali na łóżkach (pryczach). Okrywali się puszystymi kocami z “kanady” po zagazowanych transportach z Holandii. Ci, co pozostawali w obozie, rano wkładali doskonałe z wełny cywilne ubrania, oszpecone nieco jaskrawymi lampasami i szli do pracy, jak urzędnicy do biura, bez stania na apelu. Obiadowa przerwa też nie była zakłócona żadnym apelem lub stójką. Był jeden tylko apel wieczorny, który już w tych czasach nie był uciążliwy. Nie staliśmy długo, nawet w dniu stwierdzenia, że trzech kolegów uciekło z rewiru – stójki żadnej nie było. Szukano tylko skrupulatnie zbiegów, nie chcąc tych świadków mieć na wolności.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 372-374.

200. Odpowiedz

     Serafińska

     14 stycznia 2021 godz. 14:29

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Starano się usilnie, by straszną opinię o Oświęcimiu, która się na zewnątrz już przedostała, zmienić radykalnie na lepszą. Ogłoszono wtedy, że obóz z koncentraku przemianowany będzie na Arbeitslager [obóz pracy], w każdym razie nie widziało się już żadnego bicia. Tak było przynajmniej u nas – w obozie macierzystym.

     Porównywałem wtedy obrazki obozowe z roku 194o na 1941 rok, gdy esesman w obecności nas kilkunastu wpadł nagle w szał i zamordował dwóch więźniów, a potem zwrócił się do nas, widząc wzrok wbity w siebie, jakby raptem potrzebował się usprawiedliwić, wyrzucił z siebie szybko: “Das ist ein Vernichtungslager! [To jest obóz zagłady]. Teraz starano się wszystkimi sposobami zatrzeć wszelkie ślady bodaj w pamięci ludzkiej, że mogło tak kiedyś być. Ciekawe, jak zdołają wymazać z pamięci: pracę komór gazowych i sześciu już krematoriów.

     Nic się nie zmieniło w stosunku do złapanych na nieudanej ucieczce. Znowu powiesili dwóch na placu ku odstraszeniu ich przyszłych naśladowców. Spojrzeliśmy wtedy z Jasiem na siebie i powiedzieliśmy sobie wzrokiem: “No cóż? Obie strony będą próbować. My będziemy próbować wyjść, a oni niech próbują łapać”.

     Gdy Jasiek już nieco odpoczął po kilkudniowej pracy w piekarni, zapytałem go, czy by się nie dało tego cholernego zaczepu usunąć z drzwi? Jasiek wyjaśnił, że ostatecznie dało by się, bo jest przytwierdzony śrubą o mutrze zakręcanej na drzwi od strony wewnętrznej. W następnych dniach Jasiek, wożąc chleb z piekarni, zrobił w świeżym chlebie odcisk mutry i klucza do kłódki, którą było zamknięte okno w piekarni, w hali, gdzie składano wypieczony chleb. Według tego odcisku klucz na mutrę robił znajomy Jaśka, ślusarz na Industriehof I. Klucz do kłódki robił w tejże ślusarni były mój współpracownik w TAP w Warszawie, chor. 28 [Szczepan Rzeczkowski]. Oba klucze były w ciągu doby gotowe. Jaśkowi udało się ostrożnie sprawdzić czy pasują. Klucz od kłódki był zrobiony na wszelki wypadek, gdyż okno otworzyć nieznacznie, jak Jasiek mówił, było prawie niemożliwe.

     Lecz od zrobienia kluczy do wyjścia było jeszcze bardzo daleko. Na drodze do ucieczki był to zaledwie mały krok. Przede wszystkim obydwaj musielibyśmy znaleźć się w piekarni i co do mnie, mogłem się tam zjawić tylko na moment, gdyż zorientowaliby się od razu, że nie jestem fachowcem, a praca jucznego zwierzęcia dla przenoszenia worków z mąką była obsadzona i zazdrośnie strzeżona przez tych, co tam udawali piekarzy. Poza tym czas pobytu w piekarni, gdybym się tam dostał, musiałby być bardzo krótki, gdyż nie mogłoby to wyjść na jaw wobec władz paczkarni, gdzie dopiero niedawno uznany zostałem za nieodzownie potrzebnego i reklamowany. Samowolna zaś zmiana komanda nasuwała władzom myśl o montowaniu ucieczki, szczególnie przeniesienie się z tak dobrego komanda; w ten sposób szybko można się było znaleźć w SK, jak było z Olkiem 167 [Bugajski].

     Po chwilach rozważań nad przeszkodami do zwalczania w drodze przez piekarnię, myślą przenosiłem się do drogi kanałami, która jednak również miała trudne do przyjęcia punkty… I znowu wracałem do piekarni. Aż wreszcie stanowczo zdecydowaliśmy z Jaśkiem iść przez piekarnię. Zlikwidować istniejące przeszkody, przy tym zrobić wszystko, by trafić tam do nocnej zmiany i – jeśli chodzi o mnie – tylko na jedną noc. Należało więc tylko to wykonać.

     Nic nie mówiąc nawet Jaśkowi, poszedłem do 92 [Wacław Weszke], którego kolega, po Mietku, był teraz arbeitsdienstem. Przez niego, nie mówiąc o dalszym celu tego posunięcia, załatwiłem sprawę przeniesienia Jasia do piekarni, mówiąc, że jest on właściwie z zawodu piekarzem i tuła się po różnych komandach nie wiadomo dlaczego, co nawet nie wypada, bo to taki stary numer.

     Nazajutrz Jasiek przybiegł do mnie z wiadomością, że nie wie, jakim sposobem, dostał kartkę do piekarni, ze kapo martwi się jego odejściem i był niezadowolony, ale jakoś pogodził się z losem. Opowiedziałem skąd kartka się wzięła i Jasiek poszedł do piekarni na stałe. Po paru dniach był “starym” piekarzem. Kapo piekarni, Czech, któremu Jasiek zaimponował humorem i siłą, zrobił z niego zastępcę, unterkapo, i z przyjemnością zgodził się na to, że sam będzie chodził w dzień, a Jasiek w nocy.

     Mieliśmy do Wielkanocy kilka dni… Postanowiliśmy korzystać ze świąt jak z okresu, w którym wśród esesmanów, kapo i wszelkich władz obozu pod wpływem wódki panowało swego rodzaju rozluźnienie i mniejsza czujność. Kiedyś za wódkę, którą było czuć od któregoś z kapo, nieraz Fritzsch lub Aumeier sadzali ich do bunkra, lecz czasy się zmieniły. I teraz oficjalnie pić wódki nie można było pod karą bunkra, lecz tak samo pod karą nie tylko bunkra, ale i SK, nie wolno było mieć stosunków z kobietami, a jednak i pod tym względem panowało rozluźnienie. Nie tylko esesmani, ale i więźniowie utrzymywali stosunki z Niemkami w mundurach SS, które tu były władzą dla kobiecego obozu, a rekrutowały się nieraz z kobiet ulicznych i więźniowie w przemarszu z pracy w kolumnie znacząco porozumiewali się ze spotykanymi esesmankami. Jakiś procent spotykających się czasami wpadał i wielu więźniów, przeważnie kapo lub blokowych, siedziało w bunkrze, unikając SK tylko ze względu na markę, jaką mieli u władz. Między innymi za podobne wykroczenia siedział w bunkrze blokowy 171 [NN]. Więźniowie teraz wobec osłabnięcia rygorów w obozie nawiązali kontakty na stałe z kobietami. Potworzyły się pary i całe romantyczne historie. Esesmani też nie byli wolni od tego rodzaju wykroczeń. Od kilku już miesięcy widziało się niespotykany niegdyś obrazek, jak z bunkra bloku nr 11 wyprowadzano, bez pasów, na pół godzinny spacer dwa razy dziennie, esesmanów zamkniętych za stosunki z kobietami.

     Zasadniczo za takie wykroczenie jak stosunek z kobietą należącą do rasy “podludzi” groziła esesmanom kara o wiele większa – karny obóz specjalnie dla esesmanów, do którego trafił za stosunek z żydówką Katti sam Palitzsch, skazany na wiele lat. Lecz to sprawa znacznie późniejsza. Na razie stosowano łagodniejszą karę bunkra lub w ogóle uchodziło im to bezkarnie. Bo tu również była konspiracja i wybieranie kobiet w Rajsku przez esesmanów było ściśle ukrywane w ich własnym kółku. Na dodatek komendant też miał grzeszki na sumieniu. Opanowała go “gorączka złota”. Ostrożnie bardzo kombinując z Erichem w garbarni, zbierał złoto, drogie kamienie i wartościowe przedmioty i w razie ostrzejszej kary mógł się obawiać zemsty ukaranego esesmana w postaci meldunku na siebie. Starał się więc wykroczeń podkomendnych prawie nie widzieć.

     Natomiast “gorączka złota” ujawniona u więźnia zawsze kończyła się jego śmiercią, gdyż po dochodzeniu w bunkrze i rewizji w miejscach wskazanych przez więźnia, esesmani zwykle kończyli go, żeby się pozbyć świadka tego, ile złota mu zabrali. tu ginęli wszyscy, bez różnicy narodowości. Tak również zginęło dwóch drani, Niemców, blokowych dwudziestego drugiego bloku [Karl Fritzsch (Od czerwca 1940 roku kierownik KL Auschwitz, później porzeniesiony do KL Flossenburg. Zmarł 2 maja 1945.)] i kapo Walter [Walterscheid].

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 374-377.

201. Odpowiedz

     JAM

     14 stycznia 2021 godz. 17:01   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:29

     Pociąg człowieka do człowieka to norma
     Nie przeszkadza rasa, czy różnica wieku
     To jest taka natury instynktu forma
     Trudna do opanowania, lecz bez leku

     Planowanie opracowane w szczegółach
     Daje szansę na spełnienie tego planu
     Wszystko oparte na logiki regułach
     Prowadzi do wolności, miłego stanu
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

202. Odpowiedz

     Serafińska

     15 stycznia 2021 godz. 14:22

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     W drogę do domu chciał wybrać się z nami ppor. 164 [Edmund Zabawski], lecz ze względu na obawę o najbliższych, zrezygnował. Dał nam adres rodziny w miejscowości Z [Bochnia]. Pisał, uprzedzając dyskretnie, o odwiedzinach kogoś od niego i dał nam umówione hasło do swoich i kontakt do organizacji w miejscowości Z.

     W paczkarni przeniosłem się z nocnej na dzienną zmianę. Wielkanoc przypadała 25 kwietnia. Pogoda była piękna, słoneczna. Jak zawsze wiosną, gdy wystrzelała z ziemi w górę trawa i pączki na drzewach zmieniały się w listki i kwiaty, najbardziej pragnęło się wyjść na wolność.

     W Wielką Sobotę, 24 kwietnia, w paczkarni od rana skarżyłem się na ból głowy. Któż to wiedział, że boleć nie umiała? Po południu nie poszedłem do pracy. W bloku skarżyłem się również na ból stawów i łydek. Blokowy, spokojny dosyć Niemiec, zawsze grzeczny wobec pracowników paczkarni, słysząc, co wystarczająco głośno przy nim mówiłem sztubowemu o charakterystycznych bólach, powiedział z niepokojem: “Du hast Fleckfieber. Geh’ schnell zum Krankenbau!” [Masz tyfus. Idź szybko do szpitala!]. Udałem niechęć do szpitala i, niby ociągając się, poszedłem. W rejonie szpitala znalazłem Edka 57 [Edward Ciesielski]. Powiedziałem mu, że muszę się znaleźć dziś jeszcze w szpitalu, najlepiej na bloku tyfusowym (on był tam magazynierem), pod warunkiem, że ułatwi mi nieformalne wejście tam (przyjęcie) i wyjście z bloku za parę dni. Edek mało się namyślał; w czasie roboty szedł zawsze na całego.

     Po południu w Wielką Sobotę ambulans już nie kursował. Edek sam załatwił wszelkie formalności związane z przyjęciem mnie drogą przez ambulans (na bloku nr 28) na blok tyfusowy i korzystając z braku obsługi, sam mnie wprowadził jako chorego. Tu omijając zwykłą drogę, kąpiel i odebranie rzeczy, umieścił w osobnym pokoiku na parterze, gdzie rozebrałem się, zostawiając rzeczy pod opieką wskazanego mi przez Edka kolegi. Następnie zaprowadził mnie do sali chorych na parterze, której komendantem był 172 [Janusz Młynarski]. Znaleziono mi łóżko i Edek oddał mnie pod opiekę 172, który mnie pamiętał z czasów choroby mojej, tyfusu. Teraz sądził, że to nawrót tyfusu, lecz że na chorego w ogóle nie wyglądałem, kiwał głową i nie pytał dyskretnie dyskretnie ani Edka, ani mnie o nic. Edka pożegnałem wdzięcznym uściskiem ręki i oświadczeniem, że pojutrze rano muszę wyjść.

     W niedzielę, w pierwszy dzień świąt, piekarnia nie funkcjonowała, ale w poniedziałek zaczynała pracę. Należało więc wyjść i usiłować przystąpić do pracy w dzień jej rozpoczęcia, wtedy zjawienie się moje będzie (moment moment psychologiczny) mniej raziło i nie będzie podejrzane dla orientujących się, że w czasie świąt zaszła jakaś zmiana w obsadzie piekarni.

     W nocy z soboty na niedzielę spałem na sali bloku nr 20 i śniłem niezwykły sen: wpadam do jakiejś szopy, gdzie stoi piękny koń; gdybym nie był kawalerzystą i nie znał maści, powiedziałbym koloru białego jak mleko. Szybko wrzucam siodło na tańczącego na uwięzi konia, ktoś przynosi mi biegiem derkę, podciągam popręgi zębami (zwyczaj mój z lat 1919-1920), wskakuję na siodło i wyjeżdżam z szopy. A do konia już bardzo tęskniłem…

     Niedziela, Wielkanoc. Leżę w łóżku nadal na bloku nr 20. Od czasu do czasu wpada Edek, by się dowiedzieć czy mi czego nie trzeba. Po południu zdecydowałem się na rozmowę z Edkiem. Edek, przywieziony tu jako jako młody chłopiec, po dwóch latach bytności w Oświęcimiu, dobiegał dwudziestki. Złapano go z pistoletem w kieszeni. Sądził, że mogą go już z Oświęcimia nie wypuścić. Nieraz mówił mi: “Panie Tomku, na pana tylko liczę…”. Więc po południu w niedzielę powiedziałem mu: “Edek, co tu dużo gadać, ja wychodzę z obozu. Ponieważ ty mnie do HKB, omijając formalności, wprowadziłeś i masz mnie jutro ze szpitala wyrzucić, znowu bardzo nieformalnie rzecz załatwiając, bo bez kwarantanny i wbrew przepisom nie na blok nr 6, z którego przyszedłem, a na blok nr 15, więc po mojej ucieczce, kogo wezmą za łeb? Ciebie. Proponuję ci więc iść ze mną”.

     Edek namyślał się zaledwie parę minut. Nie pytał nawet jaką drogą. Zdecydował, że idziemy razem.

     Gdy Jasiek wkrótce po tym podszedł pod okno i mówił mi, że jutro rano muszę wyjść i być na bloku nr 15, powiedziałem mu, że wszystko pięknie, ale ja nie sam wyjdę, tylko z Edkiem. Janek złapał się za głowę, lecz po chwili, gdy dowiedział się, że Edek to chłopak morowy, wrócił do swej zawsze wesołej miny i powiedział: “No, i cóż tu zrobić?”.

     Tego wieczora Edek zrobił awanturę blokowemu, że tu nie ma miejsca dla Polaków, że nie chce tu dłużej być i jutro wychodzi na obóz. Blokowy, Niemiec, lubił Edka i zaczął go uspokajać, mówiąc, że nie widzi żadnej potrzeby, by porzucał dobre stanowisko magazyniera i w ogóle go nie puści, bo i po co ma się poniewierać gdzieś w pracy, gdy tu ma mało roboty, a jedzenia, ile chce. Edek jednak nie dał się przekonać. Twierdził ciągle, że nie zostanie, bo jako Polak jest poniewierany. Wreszcie blokowy się zniecierpliwił i powiedział: “A to idź już wariacie jeden, gdzie chcesz!”.

     Echo tego doszło do sali, gdzie leżałem. W krótkim czasie do 172 [Janusz Młynarski] przybiegali sztubowi i flegerzy z całego bloku i pytali jeden drugiego, co się z Edkiem stało, że porzuca tak dobrą posadę. Ponieważ widziano, że Edek do mnie przychodził, wiec pytano, czy mi nie mówił, dlaczego odchodzi z bloku. Powiedziałem, że – wiadomo – młody, nierozważny jeszcze.

     Noc z niedzieli na poniedziałek spędziłem na tym samym łóżku i znowu śniłem o koniach. Śniłem, że wóz, na którym siedziało kilku z nas, kolegów, zaprzężony był w parę koni, lecz przed nią w zaprzęgu jeszcze trzy konie “wporęcz”. Konie szły raźno. Wóz wjechał nagle w grząskie błoto. Konie z trudem brnęły i ciągnęły wóz, lecz w końcu wyciągnęły go na twardą drogę i dalej potoczyły się szybko.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 377-379.

203. Odpowiedz

     Serafińska

     15 stycznia 2021 godz. 14:28

     

204. Odpowiedz

     Serafińska

     15 stycznia 2021 godz. 14:34

     

     Rotmistrz Witold Pilecki na zawodach, o Mistrzostwo Armii, Baranowicze 1933, fotografia ze zbiorów rodzinnych.

     http://hejnakon.pl/?p=21065#!prettyPhoto

205. Odpowiedz

     Serafińska

     15 stycznia 2021 godz. 14:45

     Polecam powyższy link do artykułu (hejnakon.pl) gdzie można sobie poczytać niektóre wspomnienia syna Rotmistrza, Andrzeja. Wklejam fragment o metodach wychowawczych na zachętę:

     – Ojciec brał mnie na te przejażdżki nie tylko dla towarzystwa. Liczył, że przejmę po nim pałeczkę, będę uprawiał ziemię. Chciał, bym od najmłodszych lat chłonął rolniczą wiedzę. Z jego planów nic nie wyszło. Zostałem inżynierem nie mającym nic wspólnego z rolą. Ale nasze wypady na Bajce nie ograniczały się li tylko do kontroli gospodarstwa. Pławiliśmy też razem konie. Kiedyś wjechaliśmy do rzeki i w miejscu, gdzie było stosunkowo płytko, ojciec niespodziewanie zrzucił mnie z konia. Wpadłem do wody, a on krzyknął: – teraz płyń! Tata preferował twarde metody, ja ich nie pochwalam, zwłaszcza że bardzo się wtedy wystraszyłem. Nie wszystkie też jego pomysły wychowawcze akceptowała moja mama, Maria Pilecka. Była nauczycielką w Krupie, doskonale wiedziała, jak z dziećmi postępować. Nic więc dziwnego, że zezłościła się na tatę, gdy polecił mi, bym sam pojechał po nią bryczką do szkoły. Tata uważał, że to dla sześciolatka znakomite zadanie edukacyjne. Nim wsiadłem na kozła, zrobił mi zresztą wykład. – Pamiętaj – mówił – jedź ostrożnie, tylko stępem, nie używaj bata, a jeśli zdarzy się, że po drodze zawadzisz osią inny pojazd, uprzejmie przeproś. Tak przygotowany chwyciłem lejce i, jak tata przykazał, ruszyłem wolnym tempem przed siebie. Kiedy zjechałem z góry, pomyślałem, że ojciec już mnie nie widzi, więc mogę jechać znacznie szybciej. Świsnąłem batem, koń przyspieszył, a ja się cieszyłem, że szybko też potrafię. Szczęśliwie nic się nie stało poza tym, że jak mnie mama zobaczyła, to się zdenerwowała, a jak wróciliśmy do domu, to zdenerwował się tata. Kiedy bowiem odjechałem w kierunku szkoły, on wszedł na drzewo i jak na dłoni widział, czy przestrzegam jego zaleceń. Nie przestrzegałem, dostałem burę.

206. Odpowiedz

     JAM

     15 stycznia 2021 godz. 15:44   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:45

     Sny są najczęściej zwiastunami wydarzenia
     Ale interpretacja jest niezwykle trudna
     Chociaż każdy ma rozeznania, ich pragnienia
     To często taka iluzja jest bałamutna

     Młodzież nie zawsze panuje nad emocjami
     Dzieci chcą naśladować dorosłych we wszystkim
     Czasami nie zajmują się nawet lekcjami
     Choć te powinny wchłaniać nawet od kołyski
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

207. Odpowiedz

     Serafińska

     16 stycznia 2021 godz. 14:46

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Poniedziałek rano, drugi dzień świąt. Edek przyniósł kartkę, “Zettel” przenoszący mnie na blok nr 15. Sam też miał taką kartkę. W wystawieniu tych kartek pomógł Edkowi kolega 173 [Władysław Fejkiel]. Wstałem z łóżka, włożyłem ubranie, które leżało w małym pokoiku obok sali, i z Edkiem poszliśmy na blok nr 15. Tu weszliśmy do izby pisarskiej bloku, by zameldować się blokowemu. Niemcowi. Nastrój był świąteczny. Blokowy, najwyraźniej po wódeczce, grał z zapałem w karty z kapo. Stanęliśmy na baczność i zameldowaliśmy przepisowo i sprawnie swój przydział do tego bloku. Blokowy powiedział po niemiecku:

     – Od razu widać, że stare numery. Przyjemnie słuchać jak meldują – rozpromienił się. Lecz nagle zmarszczył czoło: – Wy dlaczego do mojego bloku?

     – My jesteśmy piekarze.

     – Ach, piekarze, no dobrze – mówił blokowy, zerkając jednocześnie w karty. – A kapo piekarni już wie o tym?

     – Jawohl. Myśmy z kapo już rozmawiali. On nas przyjmie do pracy.

     Kapo piekarni myśmy jeszcze wcale nie widzieli, lecz skoro postanowiliśmy wprowadzić wszystkie władze obozu w błąd, więc brnęliśmy dalej zdecydowanie.

     – No dobrze, dajcie Zettel i idźcie na salę.

     Oddaliśmy kartki przeniesieniowe i poszliśmy na salę w środowisko piekarzy. Czekał już na nas Jasiek, lecz rozmyślnie nie podszedł od razu. Stanęliśmy przed kapo i powiedzieliśmy, że jesteśmy piekarzami, że umiemy pracować w piekarni mechanicznej (którą właśnie mieli uruchomić) i zostaliśmy jako piekarze przeniesieni na blok nr 15 i że blokowy nas zna (poznał co prawda przed chwilą), że jesteśmy starymi numerami i jemu w komandzie wstydu nie zrobimy. Kapo, który tu siedział za stołem, najwyraźniej był zaskoczony i niezdecydowany, lecz zanim powziął decyzję, Jasiek już zaczął mu coś szeptać i uśmiechać się. Kapo też się uśmiechnął, ale nic nie mówił. Potem Jasiek powtórzył nam, co mówił mniej więcej: “Kapo, to jest dwóch frajerów, co się nacięło. Oni myślą, że w piekarni to się chleba najedzą i że u nas to taka lekka praca. Daj mi ich do nocnego komanda, a ja im dam taką szkołę – pokazał swoją wielką pięść – że im się po jednej nocy odechce piekarni”.

     Tymczasem my wręczyliśmy kapo na pierwszą znajomość jabłko, cukier i konfitury, które miałem z paczki przysłanej z domu. Kapo spojrzał z uśmiechem na Jaśka, później na jabłko i cukier. Może taksował nas, licząc na paczki w przyszłości. Potem na nas spojrzał i wreszcie powiedział: “No, popróbujemy, jacy z was piekarze”.

     Dzwon na apel, który ze względu na dzień świąteczny wypadał przed godziną jedenastą, przerwał dalszą rozmowę i odwlekał spotkanie z Jankiem. Apel przeszedł bez przeszkód i zamieszania. Na razie jeszcze stan obozu się zgadzał. Stojąc w szeregu, myślałem o tym, że jeśli wszystko pójdzie tak, jak planujemy, to jest to mój ostatni apel w Oświęcimiu. I obliczyłem, że miałem ich około dwóch i pół tysiąca. Jak wielka skala porównawcza – w różnych latach na różnych blokach. Tak, kurs w obozie zmieniał się stale na łagodniejszy.

     Po apelu zebraliśmy się wszyscy trzej na najwyższych łóżkach sali piekarzy i rozmawialiśmy głośno o rzeczach obojętnych lub o paczkach żywnościowych, gdyż wokoło siedzieli nieznajomi więźniowie. Od czasu do czasu porozumiewaliśmy się jednak na temat dla nas zasadniczy. Jasiek, który z Edkiem od razu się zaprzyjaźnił, udawał, że zainteresował się nami ze względu na nasze paczki świąteczne. Chodziło o to, żeby dziś jeszcze pójść na noc do piekarni, gdyż stan, jaki wytworzyliśmy, wprowadzając w błąd władze, nie mógł trwać długo. Poza tym musiałem być niewidoczny dla znajomych więźniów z bloku nr 6 i dla pracowników paczkarni, bowiem widzieli mnie zdrowego już na lagrze, a ta wiadomość zainteresowała by kapo i szefa paczkarni, po czym mógłbym podzielić los Olka. Można się było jeszcze spodziewać rozmowy na nasz temat kapa piekarni z blokowym i wyjaśniłoby się, że ani jeden, ani drugi nas nie znali. Należało więc postępować szybko i przełamać przeszkody.

     Do piekarni na wieczorną zmianę chodziło ośmiu piekarzy. Było ustalone, że tylu potrzeba więźniów do piekarni na noc. Tak zapisano w Blockfuhrerstube na bramie i nie można było tego zmienić. W każdym razie myśmy tego zmienić nie mogli. Zmiana nocna była obsadzona przez więźniów, którzy nikomu miejsca nie ustępowali. Dobrą stroną było, że Jasiek był już w tej zmianie, lecz teraz należało zrobić jeszcze dwa miejsca. Jak przekonać piekarzy bez wzbudzania ich podejrzeń, żeby nie szli dziś na noc do pracy, a nam ustąpili miejsca. Mogą obawiać się, że chcemy im odebrać ich posady. Kto wie, może jesteśmy dobrymi piekarzami (nie twierdziliśmy, że nimi nie jesteśmy) i kapo ich wyrzuci z piekarni, a nas weźmie na stałe. Tłumaczyliśmy, że otwierana jest piekarnia mechaniczna i ze wszyscy będziemy potrzebni. Że jesteśmy starymi numerami i możemy sobie znaleźć inną pracę, tym bardziej, że oni mówią, iż wcale nie jest tak dobrze i łatwo, pójdziemy tylko raz, zobaczymy jaka to praca i więcej nie będziemy chcieli – znajdziemy sobie inne miejsce. Trudno wyszczególniać tu wszystkie argumenty i sposoby, jakimi operowaliśmy, jednocześnie jednak musieliśmy udawać, że nie zależy nam aż tak bardzo i w tym czasie podsuwać im cukier, pierniki, jabłka. Rozdaliśmy wszystkie paczki, jakie mieliśmy za wyjątkiem małego pudełka z miodem, który dostałem z domu. sprawa szła bardzo opornie.

     Zdecydowaliśmy dawno, że z piekarni wrócić nie możemy, gdyż przede wszystkim ja (za samowolną zmianę komanda) trafię do SK, poza tym w piekarni się okaże, że piekarzami nie jesteśmy i już więcej do takiej pracy nas nie wezmą, a kapo wyrzuci z komanda. Lecz dlatego, żeby nie wrócić, trzeba było przedtem wyjść. A tu miejsca w zmianie nocnej nie było.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 379-381.

208. Odpowiedz

     JAM

     17 stycznia 2021 godz. 09:50   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:46

     Wybór zginąć w gazie, czy próbować ucieczki
     To ratunek dla ciała i Duszy owieczki
     Z wolą Boga pokonamy wszelkie przeszkody
     Bez Niego zapełnią się tylko ludzkie groby
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

209. Odpowiedz

     Serafińska

     17 stycznia 2021 godz. 14:58

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Około trzeciej po południu jeden z piekarzy zgodził się wreszcie ustąpić swoje miejsce na dzisiejszą noc, teraz chodziło nam o drugie miejsce. W międzyczasie biegałem do znajomych po niektóre rzeczy. Na blok nr 6 poszedłem bardzo ostrożnie po potrzebne mi rzeczy, niby dla chorego plt. 40 [Tadeusz szydlik] (blok nr 18a), który o moim planie wiedział. U niego zmieniałem dwa razy buty. Byłem u por. 76 [Bernard Świerczyna] (blok nr 27), który dał nam na drogę ciepłą bieliznę – granatowe spodnie narciarskie, które włożyliśmy pod spód. Kolega 101 [Witold Kosztowny] (blok nr 28) dał mi na drogę granatową wiatrówkę.

     Brakowało czasu, a wciąż jeszcze nie było miejsca w piekarni dla drugiego. Biegnąc z długimi butami, które po wypróbowaniu, nie nadawały się, bo były niewygodne, natknąłem się prawie na starszego obozu. Postawiłem je na korytarzu bloku nr 25 pod drzwiami blokowego 80 [Alfred Włodarczyk] i z braku czasu nie mogłem już wejść, żeby cokolwiek wyjaśnić. Wybiegając z bloku nr 25 wpadłem na kpt. 159 [Stanisław Machowski], którego bez wyjaśnień serdecznie pożegnałem. Przebrałem się częściowo na bloku nr 22a w obecności płk. 122 [Teofil Dziama], kpt. 60 [Stanisław Kazuba] i kolegi 92 [Wacław Weszke]. Z górnych łóżek, patrząc na szybkie ruchy przy wkładaniu pod pasiak wiatrówki i spodni narciarskich, kiwali głowami z przejęciem. Kpt. 60 z humorem powiedział swoje ulubione powiedzonko: “Uuu, niedoooobrze”. Potem pożegnałem przyjaciela 59 [Henryk Bartosiewicz], który na drogę dał mi trochę dolarów i marek. Resztę przygotowań do drogi robiłem na górnym łóżku u przyjaciela, por. 98 [NN], przy tym pdch. 99 [NN] spał w najlepsze, więc nie budziłem go.

     Na bloku nr 15 doczekaliśmy godziny siedemnastej z minutami, aż wreszcie znaleźliśmy takiego piekarza, który – czy to z powodu, że chciał mieć w bogatych więźniach “starych numerach” przyjaciół w przyszłości , czy może chciał w nocy odpocząć – nabrał do nas zaufania, że go nie wykiwamy i pracy mu nie odbierzemy i zgodził się.

     O osiemnastej byliśmy gotowi. Jasiek przebrał się w cywilne ubranie, które mu od por. 76 [Bernard Świerczyna] już jakiś czas temu wykombinowałem, gdyż jako unterkapo mógł wyjść do pracy za drutami w cywilnym ubraniu. Wzdłuż pleców, w pasie i na spodniach miał szerokie, jaskrawe lampasy, czerwoną farbą malowane. Nikt nie wiedział, ma się rozumieć, że lampasy te malował kolega 118 [NN], rozpuszczając proszkowaną farbę w wodzie, a nie w pokoście.

     O osiemnastej dwadzieścia esesman od bramy donośnym głosem wołał: “Backerei!”. Na ten sygnał my wszyscy, którzy należeliśmy już do nocnej nocnej zmiany piekarni, wybiegliśmy z bloku nr 15 i popędziliśmy do bramy. Dzień był słoneczny, obóz świętował, więźniowie zażywali spaceru. w biegu od bloku do bramy spotkałem kilku kolegów, którzy z największym zdziwieniem spoglądali na mnie, gdzie ja biegnę z piekarzami, kiedy mam taką dobrą pracę w paczkarni. Poznałem twarze por. 20 [Jan Kupiec] i ppor. 174 [Jan Olszowski], lecz się ich nie obawiałem. Uśmiechnąłem się do nich, byli to moi przyjaciele.

     Przed bramą ustawiliśmy się w dwa szeregi do wymarszu. Do końca nie byliśmy pewni, czy któryś z piekarzy, co nam miejsce ustąpił, nie rozmyśli się jeszcze i nie przybiegnie pod bramę. Wtedy któryś z nas, nowych, musiałby zostać. Obaj musielibyśmy pójść sami, bo nawet jeśli by się chcieć wycofać, już by nie można spod bramy tego zrobić. Lecz stanęło nas razem ośmiu, tylu, ilu było trzeba. Otoczyło nas aż pięciu esesmanów. Podczas liczenia nas przez okienko z Blockfuhrerstuby Scharfuhrer [] rzucił w kierunku naszej eskorty: “PaBt auf!” []. Czyżby się czegoś domyślali? Lecz był powód inny. Był to poniedziałek, dzień, w którym zawsze zmieniała się eskorta piekarzy, obejmując tę służbę na cały tydzień.

     Ruszyliśmy w drogę.

     Pomyślałem wtedy, ile to razy przekraczałem tę bramę, lecz nigdy tak jak teraz. Teraz wiedziałem, że wrócić w żadnym razie nie mogę. Już z tego powodu poczułem radość i jakby skrzydła. Lecz do odlotu było jeszcze daleko.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 381-383.

210. Odpowiedz

     Serafińska

     17 stycznia 2021 godz. 15:02

     * Scharfuhrer – plutonowy.
     * PaBt auf! – uważajcie!

211. Odpowiedz

     JAM

     17 stycznia 2021 godz. 15:31

     Skrzydła tak rosną z nadziei na Wolność
     Hamować trzeba, by była powolność
     Żeby nie rzucić cienia podejrzenia
     Bo choć to Święta to do zobaczenia

     Radość co wyrasta i z Duszy się rwie
     Ale tu jeszcze niewoli chwile dwie
     Jak trudno jest zwalczyć gorąc bijącą
     Duszę i serce do wolności rwące
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

212. Odpowiedz

     Serafińska

     18 stycznia 2021 godz. 08:45

     W wieku 102 lat, 14 grudnia 2020 roku zmarł Bogumił Sojecki, najstarszy żyjący dotąd więzień KL Auschwitz. Uroczystości żałobne odbyły się w Pucku 17 grudnia br. Pochowany został na cmentarzu w Oliwie, w grobie swoich rodziców. Kiedy Niemcy napadli na Polskę w 1939 roku został aresztowany jako Polak – gdańszczanin. Najpierw trafił do niemieckiego obozu Stutthof. To był początek jego obozowej tułaczki. Kolejno był więźniem obozów Auschwitz, Dachau, Buchenwald, Aussenkommandach i wreszcie KL Litomirzyce.

213. Odpowiedz

     Serafińska

     18 stycznia 2021 godz. 08:46

     https://oswiecim.naszemiasto.pl/tag/zmarl-najstarszy-wiezien-kl-auschwitz

214. Odpowiedz

     JAM

     18 stycznia 2021 godz. 09:10   - w odpowiedzi do: Serafińska 08:46

     Niech Bóg Go przyjmie do wybranych.
     Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie,
     a światłość wiekuista niechaj Mu świeci
     Amen

215. Odpowiedz

     Serafińska

     18 stycznia 2021 godz. 09:49

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Maszerowaliśmy szosą koło garbarni. Dawno tutaj nie byłem. Przechodząc, rzucałem wzrokiem na budynki, dziedziniec, w myśli przebiegając wszystkie tu prace moje i postacie kolegów, z których część już nie żyła.

     W miejscy gdzie wypada szosa, którą szliśmy od obozu na inną, przy której stały domy miasteczka, rozdzieliliśmy się na dwa oddziałki. Dwaj piekarze i aż trzej esesmani poszli szosą w prawo, w kierunku mostu, do małej piekarni. Niewspółmiernie wielka eskorta dla tamtych dwóch i mała dla nas, gdyż z nami sześcioma poszło tylko dwóch esesmanów, była spowodowana tym, że ci trzej esesmani kombinowali jakąś świąteczną popijawę.

     My pomaszerowaliśmy w lewo. Wreszcie ujrzałem wielką piekarnię, wychodzącą na nasze spotkanie dzienną zmianę piekarzy, drzwi groźne, okute, wielkie i plac zmagań o nasze życie na dzisiejszą noc.

     Pow wejściu do piekarni, poszliśmy w lewo – w osobnej izbie złożony był węgiel. Tam ulokowaliśmy nasze rzeczy, rozbierając się całkowicie z powodu wysokiej temperatury.

     Było tam dosyć ciemno. Ułożyliśmy osobno każdy swoje rzeczy, rozdzielając na takie, które należało wziąć i na takie, co mieliśmy zostawić – pasiaki.

     Z dwóch naszych esesmanów, jeden, mniejszy, jakby tknięty przeczuciem od razu zaczął oglądać drzwi wejściowe, kiwać głową i mówić, że nie są zbyt pewne. Wymowny Jasio zaczął z uśmiechem wmawiać w niego, że jest wprost odwrotnie. Drzwi ciężkie, okute, zamykają się na wielki zamek, od którego klucz nosi esesman przy pasie, drugi klucz zapasowy wisi we wgłębieniu w murze za szybką, którą dla wyjęcia klucza trzeba by było rozbić. Podejrzliwość esesmana podyktowana była może przeczuciem, lecz i obowiązkowością, którą tu od pierwszego dnia chciała wykazać nowa warta. Pod tym względem poniedziałek wygodnym dniem nie był. Pod koniec tygodnia esesmani już może przez kilka dni przyzwyczaili się nieco do pracowników i nie byli tak czujni.

     Nowa zmiana warty dawała ten plus, że przyszła tu, tak jak my z Edkiem, po raz pierwszy i nie wiedziała, że my jesteśmy nowi, toteż w obserwowaniu pracowników piekarni nie robiła różnicy między nami a innymi więźniami.

     Co robiliśmy w piekarni? Wypiekiem chleba kierowali cywilni piekarze, którzy przychodzili tu z miasteczka, pracując również na dwie zmiany. Przez noc musieliśmy wypiec określoną liczbę bochenków. Zespół piekarzy, który nie zrobił w czasie pracy odpowiedniej liczby bochenków, szedł do bunkra – cywilni piekarze i więźniowie razem. Toteż panował gwałtowny pośpiech. Przez noc musieliśmy zrobić pięć wypieków; pięć razy we wszystkie piece chleb wsadzić i pięć razy wyjąć.

     Mieliśmy próbować wyjścia z piekarni po drugim wypieku, gdyż po pierwszym było zbyt wcześnie. Tymczasem przeszedł pierwszy, drugi, trzeci i czwarty wypiek a my wciąż jeszcze nie mogliśmy wyjść z piekarni. Tak jak przy pasjansie karty muszą się ułożyć i trzeba robić najrozmaitsze ich przekładanie i tasowanie, by pasjans się udał, tak również i tu krzyżujące się przebiegi piekarzy po mąkę, piłowiny, węgiel, wodę, odwożących gotowe już bochenki, wzajemnie sobie krzyżowały drogi w najrozmaitszych kierunkach, gmatwane jeszcze przez chodzących w ślad za nimi dozorujących esesmanów, musiały również tak się układać, by umożliwić nam znalezienie się w pewnym momencie w pobliżu drzwi nieobjętych wzrokiem ani esesmana, ani piekarzy. A stawką tego pasjansa było życie.

     Byliśmy zamknięci w piekarni z powodu konieczności wykonywania pracy, która musiała być robiona szybko i nie mogliśmy hamować biegu pracy innych piekarzy. Oblewaliśmy się potem z powodu wielkiego gorąca. Piliśmy wodę nieomal wiadrami. Usypialiśmy czujność esesmanów i piekarzy, robiąc wrażenie, że zajęci jesteśmy tylko pracą. We własnych oczach byliśmy jak rzucające się zamknięte w klatce zwierzęta, pracujące całym sprytem nad ułożeniem warunków wyjścia z klatki, koniecznie jeszcze tej nocy. Godziny mijały. Pasjans gmatwał się, nie układał, wyjście na razie było nie do zrealizowania. Możliwości to się zwiększały, to znowu zmniejszały. Napięcie nerwów to słabło, to przybierało na sile.

     Drzwi były na widoku. Esesmani chodzili w przód i w tył, podchodząc do samych drzwi. Okna zamkniętego na kłódkę, otworzyć nie można było, gdyż koło niego stale ktoś się kręcił. Gdy rozpoczął się wtorek, sytuacja uległa pewnemu odprężeniu. Jeden z esesmanów położył się i spał albo udawał, że śpi; w każdym razie nie chodził. Piekarze też byli przemęczeni. Gdy koło godziny drugiej gotów był wypiek czwarty i został tylko jeden, zrobili dłuższą przerwę i zaczęli się posilać.

     Nasza trójka nie miała spokoju. Janek ubierał się już po kryjomu. My z Edkiem maskowaliśmy jego ruchy, niby przez gorliwość wożąc to węgiel, to wodę, przygotowując je do ostatniego wypieku. W rzeczywistości przygotowywaliśmy się do ostatecznego wysiłku – dokonania wyjścia. W pewnej chwili, gdy esesman szedł do drzwi w kierunku hali, Janek, wiedząc, że odwróci się dopiero za dwie-trzy minuty, wymknął się w ubraniu, szybko odkręcił mutrę, która poddała się żelaznym rękom Janka łatwo i wypchnął śrubę z zaczepem, który upadł za drzwi. W powrotnej drodze esesmana Jasio zniknął w komorze z węglem. My chodziliśmy z taczkami po węgiel. W następnej turze wędrówki esesmana od drzwi, gdy był do nich odwrócony plecami, Jasio bezgłośnie odsunął dwa rygle górne i dwa dolne. My, kursując z taczkami, zasłanialiśmy drzwi na przemian. Piekarze, zmęczeni, siedzieli bądź leżeli wszyscy w wielkiej hali. Rygle zajęły więcej czasu niż mutra. Jasiek w ubraniu, już na oczach esesmana, wszedł do ubikacji, która była tuż przy drzwiach. Esesman nie zwrócił uwagi na to, że był on ubrany, może jako nowy sądził, że nad ranem jest to rzecz normalna.

     Na razie niby szło dobrze. Nagle stała się rzecz nieprzewidziana. Tknięty jakimś przeczuciem, czy może wprost bezmyślnie, esesman podszedł do drzwi, stanął twarzą do nich o jakieś pół metra i zaczął je oglądać. Odstawiłem taczkę mimo iż stałem z cztery metry za nim. Edek również zamarł z przerażenia koło stosu węgla (…)

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 383-385.

216. Odpowiedz

     JAM

     18 stycznia 2021 godz. 16:14   - w odpowiedzi do: Serafińska 09:49

     Napięcie rośnie, trzeba czekać
     Hamować ciekawość i zwlekać
     Bo radość będzie najważniejsza
     Kiedy Wolność będzie dzisiejsza
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

217. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     19 stycznia 2021 godz. 08:51

     Polskie więźniarki w Ravensbrück
     – APEL – ” ŚWIĘTY RYTUAŁ ”
     ” Jak długo trwa apel? To zależy. Trzy kwadranse, godzinę, dwie…trzy… To zależy, czy się apel zgodzi, czy liczba wynikła z liczenia pokryje się z liczbą, zanotowaną w księgach kancelaryjnych. Jeżeli się zgodzi – to tylko kwestia czasu potrzebnego na przeliczenie wszystkich bloków. Jeżeli się nie zgodzi – cały ” lagier ” stać będzie tak długo, aż się błąd wykryje lub aż się skonstatuje, kto uciekł. Mróz, deszcz ulewny czy uparty kapuśniaczek, który gorzej przeniknie do szpiku kości niż krótka ulewa – wszystko jedno. Pogoda nie gra roli. ” Co robicie, gdy przemokniecie do suchej nitki? ” – pytała raz jedna nowa i jeszcze naiwna towarzyszka. ” Czekamy, aż wyschniemy, a w międzyczasie rozgrzewamy się drżąc ” .
     Wpaść po apelu do bloku i przebrać się? Także pomysł! A zmarnowany kwadrans bezcennego czasu pracy? Zresztą… w co się przebrać? Nikt nie ma sukni na zmianę, to luksus nieosiągalny dla przeciętnego ” haftlinga ” .
     Apel nie może być niczym zamącony, nigdy przerwany. To święty rytuał. Rozmowa na apelu – to ciężkie przestępstwo. Brak zrozumienia dla doniosłości apelu – to jeden z poważniejszych zarzutów, stawianych przez władze głupocie i uporowi ” haftlingów ” . Spóźnić się na apel – to rzecz nie do pomyślenia. Żadna okoliczność nie zwalnia od apelu, o ile się nie leży w szpitalu. Żaden atak sercowy, żadne zasłabnięcie, żaden krwotok czy kurcze bolesne nie starczyły za usprawiedliwienie. Zemdlonej na apelu nie wolno było ruszać z miejsca, musiała leżeć, jak upadła, dopóki blok nie został przeliczony. Pod koniec, gdy wypadki śmierci na blokach zdarzały się coraz częściej, blokowe zmuszone były wywlekać na apel trupy zmarłych w ciągu nocy, które nie zostały jeszcze zameldowane i odliczone. ”

     ” Kobiety z Ravensbrück . ”
     Wanda Dobaczewska
     1). NADZORCZYNIE Z RAVENSBRÜCK
     ___________________________________________________________________

     “Zła historia jest matką złej polityki”. Oznacza to, że nieznajomość historii oraz wiara w fałszywe wersje wydarzeń lub wersje mitologiczne (najczęściej wymyślone przez wrogów) jest okolicznością sprzyjającą wyrodzeniu się danego pokolenia w zbiorowisko mankurtów- niewolników bez pamięci i tożsamości. Jest to początek końca narodu i państwa. Kilka lat temu napisałem artykuł “Kiedy Niemcy zapłacą za Warszawę?!“.Artykuł “ukradła mi” Fronda, dzięki czemu zdobył popularność stając się hitem w sieci. Mamy aktualnie styczeń 2021 roku, a o reparacjach wojennych od Niemców znów zrobiło się bardzo cicho… Próbowałem na różne sposoby budzić chochoły również w taki oto sposób z podobnym rezultatem…
     Przy okazji polecam przed chwilą przeze mnie zauważony komentarz Jana Zubelewicza

218. Odpowiedz

     JAM

     19 stycznia 2021 godz. 09:03   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 08:51

     Sadyzm zwielokrotniony rasy “panów”
     Z zachowania należący do chamów
     Ci nie doznają uczucia empatii
     Bliski jest im naród czerwony bratni
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

219. Odpowiedz

     Serafińska

     20 stycznia 2021 godz. 23:42

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Obaj czekaliśmy tylko głośnego krzyku esesmana jako hasła, by rzucić się na niego, obezwładnić i związać. Dlaczego nic nie zauważył? Czy w ogóle miał oczy otwarte, czy też może śnił o czymś – tego już potem nigdy zrozumieć nie mogłem. Przypuszczam, że i on musiał się nad tym nazajutrz głowić w bunkrze. Odwrócił się od drzwi i pomaszerował spokojnie w stronę pieców. Gdy był od drzwi o jakieś sześć metrów, Jasiek wyślizgnął się z ubikacji, ja skoczyłem cicho po rzeczy i w sekundę później gwałtownie nacisnęliśmy z Jasiem na drzwi. W tej chwili Edek, tuż za plecami przechodzącego esesmana rzucił się z nożem szybko i bezgłośnie w stronę łóżka ze śpiącym drugim esesmanem, obok którego był telefon i po przecięciu kabla telefonicznego w dwóch miejscach wziął jego kawałek na pamiątkę! W tym czasie drzwi naciskane przez nas wyginały się łukiem, lecz nie puszczały. Esesman odchodził powoli, był od nas osiem, za chwilę – dziewięć metrów. Wzmogliśmy nacisk na drzwi, które wygięły się jeszcze bardziej, lecz wciąż nie puszczały. Edek w tym czasie od łóżka esesmana skoczył po ułożone swoje rzeczy w komorze węglowej. Jasiek zdwoił siły, u mnie zdwojone było napięcie wszystkich nerwów – drzwi jednak wydawały się mocniejsze od nas. Włożyliśmy w nacisk na drzwi cały wysiłek, na jaki nas było stać, gdy wtem… gwałtownie i bezdźwięcznie rozwarły się one przed nami. Powiało chłodem, błysnęły gwiazdy na niebie, jakby mrugając porozumiewawczo. Wszystko to zmieściło się jakoś w jednym mgnieniu oka.

     Nastąpił skok w ciemną przestrzeń i bieg w kolejności: Jasiek, ja, Edek. Jednocześnie sypnęły się za nami strzały. Jak prędko biegliśmy, trudno opisać. Rwaliśmy powietrze w strzępy szybkimi ruchami rąk i nóg. Kule nas nie tknęły.

     Gdy byliśmy mniej więcej sto metrów od piekarni, zacząłem krzyczeć: “Jasiek! Jasiek!”, lecz Jasiek gnał naprzód jak koń wyścigowy. Gdybym mógł go dopędzić, chwycić za ramię. Odległość między nami trzema wciąż była jednakowa, pędziliśmy równomiernie.

     Strzałów za nami było dziewięć. Potem ucichło. Esesman przypuszczalnie rzucił się do telefonu. Ten, co spał, na pewno przez pierwszą minutę był całkowicie zdezorientowany.

     Chciałem zatrzymać Jaśka, miałem bowiem w planie kierunek ucieczki pod kątem prostym w prawo od tego, w którym mknęliśmy. Udało mi się to po dwustu-trzystu metrach. Jasiek zwolnił, ja dopadłem go, Edek dobiegł również.

     – No, co? – pytał Jasio zdyszany.

     – Teraz już chyba nic – odrzekłem.

     – Mówiłeś, że masz dalszy plan marszu?

     Zgadzało się, plan miałem. Miałem przebrnąć Sołę i iść drugą stroną rzeki w kierunku odwrotnym – wprost na obóz i dalej na południe, na Kęty. Lecz bieg Jaśka w kierunku północnym wszystko zmienił. Teraz już zawracać było zbyt późno. Było po drugiej nad ranem. Należało się śpieszyć.

     – Więc co teraz? – pytali koledzy.

     – Nic. Ubierajmy się – rzekłem. – Ja prowadzę dalej.

     My dwaj byliśmy prawie w kąpielówkach, z węzełkami z ubrań pod pachą. Biegliśmy dotychczas w pewnej odległości od rzeki, lecz wzdłuż Soły, na północ. Teraz, po przebraniu się i pozostawieniu dobrze ukrytych w krzakach spodni w pasy, które przez omyłkę wzięliśmy ze sobą, poprowadziłem nas na sam brzeg rzeki (lewy), i brzegiem, krzakami dalej na północ. Edek zapytany, czy ma paczkę ze sproszkowanym tytoniem, oświadczył, że miał, ale się w biegu wszystko wysypało. Jeśliby puścili psy po śladach, nawąchają się tabaki. Tytoń ten suszyłem i starłem na tabakę już bardzo dawno, jeszcze pracując w łyżkarni, skąd mieliśmy niegdyś przygotować ucieczkę dla kolegów. Teraz, co prawda, zbyt szybko się wysypała, lecz zawsze mogła nieco chronić ślady.

     Nie zmieniając raz obranego kierunku na północ, mieliśmy przed sobą widły rzeczne. Soła wpadła do Wisły, lecz przed tym jeszcze przez Sołę w prawo był most kolejowy, podług zebranych wiadomości, strzeżony stale przez wartownika.

     – Tomek, gdzie idziesz? – pytał Jasio.

     – Nic nie gadaj. Nie mamy wyjścia innego i nie mamy wiele czasu. Idziemy możliwie najkrótszą drogą.

     Zbliżaliśmy się do mostu. Szedłem pierwszy, miałem gumą podbite podeszwy. Dziesięć-piętnaście kroków za mną szedł Jasio, a na końcu Edek. Ostrożnie, obserwując budkę z lewej strony na przyczółku mostu, wszedłem na nasyp kolejowy i most. Koledzy szli za mną. Cicho stąpając, zaczęliśmy jednak dość szybko posuwać się po moście. Przeszliśmy już trzecią część, potem połowę, zbliżaliśmy się do przeciwległego brzegu… Na razie bez przeszkód… Wreszcie, gdy most się skończył, skoczyliśmy szybko w lewo, z nasypu na łąkę czy pole. Niespodziewanie dla nas most pokonaliśmy bez problemu. Posterunkowi musieli się gdzieś zabawiać w przyjemnym towarzystwie na święta…

     Dalej, idąc z lewej strony toru, obrałem kierunek na wschód, wzdłuż Wisły. Orientować się było łatwo, niebo było pełne iskrzących gwiazd. Już czuliśmy się w jakimś stopniu wolni. Od całkowitego uczucia wolności dzieliło nas jeszcze ciągle niebezpieczeństwo.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s.385-387.

220. Odpowiedz

     JAM

     21 stycznia 2021 godz. 10:43   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:42

     Ucieczka niby chaotyczna
     Taką nie jest w rzeczywistości
     Nasz Anioł Stróż istota czysta
     Wiedzie Wierzących ku wolności
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

221. Odpowiedz

     Serafińska

     22 stycznia 2021 godz. 00:02

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Rozpoczęliśmy bieg na przełaj. Z prawej strony zostawało Miasteczko Oświęcim. Przesadzaliśmy rowy, przebiegaliśmy w poprzek drogi, biegliśmy po zaoranych polach i łąkach, zbliżaliśmy się do Wisły, to znowu oddalali, w zależności od skrętów rzeki. Później dopiero mogliśmy podziwiać, ile człowiek potrafi znieść, gdy pracują wszystkie nerwy. Zdobywaliśmy się wznoszące się w górę zorane pola, zjeżdżaliśmy po cementowanych skarpach, wdrapywaliśmy się jak koty na skraj regulowanych jakichś kanałów. Ominął nas, dopędzając, jakiś pociąg, gdy szliśmy wzdłuż torów.

     Wreszcie po kilku kilometrach – jak nam się wtedy wydawało – dziesięciu, lecz było trochę mniej, zza wyniosłości ujrzeliśmy płoty, baraki, wieżyczki, druty… Przed nami był obóz i tak dobrze znane nam pełzanie świateł reflektorów. W pierwszej chwili zdębieliśmy. Lecz w następnej wywnioskowaliśmy, że jest to filia naszego obozu, tak zwana Buna.

     Nie mieliśmy czasu na zmianę kierunku. Świt barwił już niebo. Zaczęliśmy obóz obchodzić z lewej strony. Zetknęliśmy się z drutami. Zsuwaliśmy się znowu i drapali po skarpach. Przechodziliśmy kanały po kładce. W jednym miejscu ostrożnie stąpaliśmy po kładce, przez którą, pieniąc się, przelewała się woda. Omijaliśmy druty, obchodząc je w wodzie. Wreszcie i ten obóz został za nami.

     Dobiegliśmy (bo ciągle jeszcze byliśmy zdolni biec) do brzegu Wisły i brzegiem zaczęliśmy posuwać się dalej, szukając na wszelki wypadek miejsc do ukrycia się we dnie.

     Już dniało. Nie było dla nas większej osłony. Ciemny pasek lasu czernił się daleko na horyzoncie. Zrobiło się jasno zupełnie. Tuż, przy brzegu Wisły, stała wieś. Na wodzie kołysały się łódki, własność mieszkańców tej wioski. Postanowiłem przepłynąć łodzią przez Wisłę. łodzie były przycumowane łańcuchami do wbitych pali. Łańcuchy zamknięte na kłódki. Obejrzeliśmy łańcuchy. Jeden z nich był połączony z dwóch kawałków za pomocą śruby. Jasiek wyjął klucz (kawał sztaby z otworem na mutrę), którym odkręcał śrubę w piekarni. Zaskoczył nas znowu zbieg okoliczności. Klucz akurat pasował na mutrę. Odkręciliśmy mutrę, łańcuch rozszedł się na dwoje.

     Wschodziło właśnie słońce. Wsiedliśmy do łódki i odbiliśmy od brzegu. W każdej chwili mógł ktoś wyjść z domów wioski, odległych zaledwie od nas o kilkadziesiąt kroków. Kilkanaście metrów przed przeciwległym brzegiem łódź natknęła się na mieliznę. Nie mieliśmy czasu na spychanie. Skoczyliśmy do wody i brnęliśmy dalej pieszo, brodząc po pas aż do brzegu. Zgrzane przez całonocny bieg ciało i stawy zareagowały. Na razie nic jeszcze nie czuliśmy, szybko wyskakując na brzeg Wisły.

     W odległości dwóch kilometrów od nas był ciemny pas lasu. Las – tak bardzo przeze mnie kochany, do którego tęskniłem przez kilka lat, w tym wypadku był zbawieniem, był pierwsza prawdziwą zasłoną w terenie, która nas mogła ukryć. Nie można powiedzieć, żeśmy do tego zbawienia pobiegli; biec nie mieliśmy już sił. Szliśmy przyspieszonym krokiem, ale czasami z braku sił zwalnialiśmy tempo.

     Słońce świeciło już jasno. W oddali słychać było warkot motocykli na szosach, może nawet w pościgu za nami… A myśmy szli wolno. Moje i Edka ubrania, z bliska może nieco podejrzane, z daleka mogły ujść jako ciemne, nierażące sylwetki. Natomiast piękny, cywilny garnitur Jasia raził z daleka krzyczącymi przeraźliwie czerwonymi pasami.

     W oddali widoczni byli jacyś ludzie pracujący na polu. Musieli nas widzieć. Las zbliżał się powoli. Dziwne – po raz pierwszy w życiu poczułem zapach lasu z odległości blisko stu metrów. Nasze zmysły dobiegł potężny aromat, przemiły świergot ptaków, powiew wilgoci, zapach żywicy. Wzrok się zagłębiał w bliską już tajemniczość boru. Weszliśmy za kilkanaście pierwszych drzew i legliśmy na miękki mech. Leżąc na wznak wysyłałem ponad wierzchołki drzew myśl, która radośnie zwijała się w wielki znak zapytania. Metamorfoza. Co za kontrast z obozem, w którym, zdaje mi się, przeżyło się tysiąc lat.

     Szumiały sosny, lekko kołysząc swe ogromne czapy wierzchołków. Niebieszczyły się skrawki przestworzy pomiędzy koronami drzew. Świeciły brylanty rosy na liskach krzewów i traw. Słońce miejscami wnikało złotymi promieniami, rozświetlając życie tysięcy małych istnień – świat żuczków, meszek, motyli. Świat ptaków, jak przed tysiącem lat, nadal tak samo w określonych ramach zwijał się, zbiegał, tętnił własnym życiem. A jednak mimo tylu odgłosów, panowała tu cisza, cisza ogromna, cisza izolowana od wrzasku ludzkiego, od wszelkich podłostek bliźnich, cisza w której nie było człowieka. Myśmy się nie liczyli. Dopiero wracaliśmy na ziemię. Do grona ludzi mieliśmy dopiero być zaliczeni. Jakże bardzo byliśmy radzi, że jeszcze ich nie widzimy. Zdecydowaliśmy być od nich jak najdalej, jak długo to będzie możliwe.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 387-389.

222. Odpowiedz

     Serafińska

     22 stycznia 2021 godz. 00:09

     Gdy o świcie, w sennej jeszcze ciszy
     Śpiewy ptaków liście rozkołyszą
     Blade słońce muska stare lipy
     Nikłe cienie ledwo drogę liżą.

     Jakże miło dzień zbudzony witać
     W końskiej grzywie dłonie swe zanurzyć
     I wzbijając kurz przed siebie pognać
     Żyć tą chwilą, trwać w niej jak najdłużej

     Zanim wrzesień złowrogi butem obcym kraj zdepcze
     Ciesz się kłosem złocistym roztańczonym na wietrze
     Nim się Polska upomni o odważne twe czyny
     Zachwyć się kroplą rosy na liściu koniczyny

223. Odpowiedz

     Serafińska

     22 stycznia 2021 godz. 11:54

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945”, cd.

     Bardzo długo bez ludzi trwać jednak było trudno. Jedzenia wcale nie mieliśmy. Na razie jeszcze wielkiego głodu nie odczuwaliśmy; jedliśmy sałatę zajęczą, piliśmy wodę ze strumyka.

     Byliśmy zachwyceni wszystkim. Cały świat był dla nas kochany. Tylko nie ludzie. Miałem pudełko miodu przysłane z domu i łyżeczkę. Kolejno częstowałem przyjaciół i siebie, każdemu jedną łyżeczkę.

     Leżąc omawialiśmy wypadki tej nocy. Jasio miał łysinę, więc nakrycia głowy nie potrzebował. My z Edkiem mieliśmy ostrzyżone głowy. Żeby ukryć brak włosów przed ludźmi, wzięliśmy z piekarni, z rzeczy piekarzy, dwie czapki cywilne. lecz Edek zgubił swoją podczas biegu przez krzaki w nocy. Teraz zawiązał chusteczkę na głowie. Dlatego nazwaliśmy go Ewunia. Jasio dla odmiany nazwał się: Adamem, i patrząc na jakąś zieloną gałąź za nazwisko obrał: Gałązka. Pięknie pasowało do jego dziewięćdziesięciu kilogramów wagi. Po wypraniu przez Jasia czerwonych pasów na garniturze w strumyku i po wysuszeniu przeze mnie zamoczonych w bucie czterech banknotów, pomaszerowaliśmy dalej na wschód, niewielkie tereny otwarte przeskakując, większe obchodząc brzegiem lasu. Zasadą było – jak najdalej od ludzi.

     Przed wieczorem mieliśmy niewielkie zajście z gajowym, który zobaczył nas z pewnej odległości, gdy zjadaliśmy resztę miodu i chcąc nas zatrzymać, zabiegł nam drogę. Wtedy wlazłem w młodniak, który nam wyrósł tu w porę i był tak gęsty, że można się było poruszać tylko pełzając. W młodniaku poleciłem zmienić kierunek i wybrnęliśmy z niego przy szosie. Przeskoczyliśmy szosę i znowu zaszyliśmy się w młodniak. Gajowy stracił ślad; myśmy się trzymali szosy, bo prowadziła zgodnie z napisami na słupach do miejscowości X [Babice], która leżała na naszej trasie. Do miejscowości tej zbliżyliśmy się już po zachodzie słońca. Na górze przed mieściną wznosiły się ruiny zamku [Zamek w Lipowcu koło Alwerni]. Okoliliśmy teren otwarty przed miasteczkiem z lewej strony, przebrnęliśmy szosę między domkami i udaliśmy się na zalesione wzgórze wprost do ruin zamku. Tu, na zboczu wzgórza, zakopani w zeszłoroczne liście legliśmy zmęczeni okropnie, by zasnąć… Tak minął wtorek, 27 kwietnia.

     Edek zasnął natychmiast. My z Jaśkiem mieliśmy po zimnej kąpieli zapalenie stawów, a ja jeszcze na dodatek zapalenie nerwu kulszowego. Ostatnią godzinę marszu przetrwałem tylko siłą woli. Prócz bólu w prawym biodrze miałem ból w stawach kolan, szczególnie dotkliwy przy schodzeniu z pochyłości; stąpałem zaciskając zęby. Teraz, leżąc odczuwałem mniejszy ból, lecz ciągle jednak mi dokuczał. Jasiek, leżąc bólu nie czuł i zasnął również. Ja usnąć nie mogłem. Korzystając z tego, zacząłem rozważać, co robić dalej.

     O osiem kilometrów stąd była granica pomiędzy Śląskiem przyłączonym do III Rzeszy, a Generalnym Gubernatorstwem, przez którą mieliśmy się przedostać. Układałem plany przez długie godziny, już na wpół drzemiąc, jak dobrnąć, jak przejść granicę i gdzie się udamy potem. Raptem oświeciła mnie zbawcza jakaś myśl – aż usiadłem na liściach i syknąłem z bólu. Przypomniał mi się rok 1942. Praca w łyżkarni, gdzie na stanowisku pisarza był kolega 19 [Tadeusz Słowiaczek], z którym rozmawialiśmy często bardzo szczerze. Mówił mi on o tym, do kogo pisuje listy, że stryj jego jest księdzem tuż przy samej granicy, ze parafia księdza leży po obu stronach i że proboszcz jeździ za granicę i może jechać z furmanem, którego mu wolno ewentualnie za granicą zostawić… Do miejscowości, gdzie krewny mego przyjaciela był proboszczem, było siedem lub osiem kilometrów.

     Edek przez sen zaczął coś mówić, początkowo niewyraźnie, lecz potem pytał jakiegoś Bronka, czy przyniósł dla niego chleb (był głodny, więc w nocy marzył o jedzeniu). Nagle zerwał się z posłania i zapytał głośno, aż się Jasiek zbudził: “No co? Przyniósł chleb?”.

     – Kto miał przynieść chleb?

     – No, Bronek…

     – Uspokój się, kochany. Widzisz, jest las, zamek i my, śpiący w liściach. Śniło ci się.

     Edek się położył. Lecz teraz ja się podniosłem. Była godzina czwarta. Postanowiłem rano dotrzeć do księdza. Mieliśmy niewiele kilometrów, lecz bolące stawy. Ja, z bólem w kolanach, ledwo ruszałem nogami. Jasiek, ociągając się, wstał, lecz się zatoczył i zaczął się zsuwać po pochyłości wzgórza. Z bólu w stawach o mało nie zemdlał. A jednak opanowaliśmy się. Pierwsze kroki były ciężkie i bolesne, szczególnie pokonywanie pochyłości. Ten odcinek, nieco krążąc, szliśmy dość długo. Początkowo bardzo wolno, potem troszkę prędzej.

     Jasiek, żeby zasięgnąć języka, jako najprzyzwoiciej ubrany i niepotrzebujący ukrywać braku włosów na głowie, podszedł do udającego się do roboty wieśniaka i gawędził z nim, idąc.

     Zbliżyliśmy się do miejscowości II [Alwernia]. Na zalesionym wzgórzu widoczny był kościółek.

     Jasiek odszedł od wieśniaka, połączył się z nami i powiadomił nas, że miejscowość, o którą nam chodziło, to właśnie teren wokół wzgórza z kościołem. Lawirując miedzy polami, doszliśmy do drogi, przy której stał urząd celny. Sama granica znajdowała się dalej na wzgórzu. Była godzina siódma. W urzędzie było już paru ludzi, którzy nam się przyglądali badawczo z pewnej odległości. My jednak przeszliśmy drogę w poprzek, potem strumyk jakiś, idąc mostkiem i szliśmy dalej na oczach ludzi, starając się iść raźno i wesoło. Doszliśmy wreszcie do zalesionego wzgórza i po wejściu na jego zbocze, upadliśmy na ziemię okropnie zmęczeni. I jakby na nas czekając, odezwał się dzwon z wieży kościoła, który stał tuż na szczycie pagórka.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 389-391.

224. Odpowiedz

     JAM

     22 stycznia 2021 godz. 14:57   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:54

     Z organizmu wyzwalają się nad siły
     Gdy Wolność jest bliska, a śpiew ptaków miły
     Lecz wciąż trzeba uważać na zagrożenie
     Bo zły nadal panuje na świata scenie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

225. Odpowiedz

     Serafińska

     23 stycznia 2021 godz. 11:53

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     – Trudno, Jasiu, bracie kochany, musisz iść do kościoła. Ty wyglądasz po ludzku i w kościele możesz być tylko ty jeden z naszej trójki, bo możesz być bez czapki.

     Wysłałem Jaśka do księdza, któremu miał powiedzieć o tym, że byliśmy razem, tam w piekle, z księdza bratem, Franciszkiem [Słowiaczkiem] oraz jego dwoma synami Tadkiem i Lolkiem.

     Jasio poszedł i długo nie wracał. Wreszcie przyszedł z miną niewyraźną i powiedział nam, że doczekał się księdza w kościele, bo miał odprawić mszę i że z nim rozmawiał, lecz ksiądz nie chciał wierzyć, że z Oświęcimia udało nam się uciec i wprost oświadczył, że lęka się, by to nie była jakaś pułapka. Ja myślę, że gdy ujrzał Jaśka uśmiechniętą od ucha do ucha gębę, to trudno mu było słysząc o Oświęcimiu, od razu uwierzyć, że Jasiek tam siedział przeszło dwa i pół roku. I że udało mu się stamtąd uciec.

     Wysłałem Jasia znowu, gdyż msza mogła się kończyć i pouczyłem dokładnie, który z krewnych na jakim bloku mieszkał, gdzie pojechali bratankowie, na jakim bloku ich ojciec zastał, a nawet, co pisali w listach, na ostatnie święta Bożego Narodzenia… Jasio poszedł. Msza się skończyła. Jasio wszystko księdzu powiedział, dodając, że w krzakach leży dwóch jego kolegów, którzy nie mogą wejść ze względu na włosy i dziwne ubranie. Ksiądz [Był to ksiądz Jan Legowicz https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Legowicz%5D uwierzył i przyszedł razem z Jasiem do nas. Tu nad nami załamał ręce. Uwierzył ostatecznie we wszystko. Zaczął do nas co pół godziny przychodzić w zarośla, przynosząc nam mleko, kawę, bułki, chleb, cukier, masło i inne specjały. Okazało się, że to wcale nie był ten ksiądz [Ksiądz Karol Słowiaczek (proboszcz w Porębie-Żegoty)], o którym myśmy myśleli – tamten również tu był, lecz o dwa kilometry dalej. Ten proboszcz znał tamtego i cała historię jego rodziny, co w Oświęcimiu siedziała. Nie mógł nas pod dach swój wprowadzić, gdyż zbyt wielu ludzi kręciło się na jego dziedzińcu. Nam i tu było bardzo dobrze wśród młodych świerków i krzewów. Ksiądz dał nam jakieś lekarstwo do natarcia stawów. Napisaliśmy tu pierwsze listy do rodzin, które wysłane zostały przez księdza.

     Wieczorem, gdy się zupełnie ściemniło, ksiądz dał nam dobrego przewodnika. A jednak są dobrzy ludzie na świecie – powiedzieliśmy wtedy sobie. Tak się kończyła środa, 28 kwietnia.

     Pożegnaliśmy księdza. Stawy kolanowe już mniej bolały. O godzinie dziesiątej ruszyliśmy w kierunku granicy. Przewodnik [Kazimierz Buczek z Alwernii] długo prowadził, kluczył, potem wskazał miejsce i powiedział: “Tu jest najlepiej”. Sam się cofnął.

     Możliwe, że było tu najbezpieczniej, teren był zawalony ściętymi drzewami, drutami i przekopany rowami, że straż graniczna przypuszczała, iż tędy nikt nie pójdzie i pilnowała innych odcinków.

     Pas szerokości może stu pięćdziesięciu metrów przebrnęliśmy dopiero po godzinie. Dalej już szliśmy szybko, terenem różnym, przeważnie już teraz trzymając się drogi. Była noc ciemna. Nie groziło nam rozpoznanie z odległości. Mogliśmy tylko natknąć się na patrol, lecz czujność i jakiś zwierzęcy instynkt prowadził nas na razie szczęśliwie. Czasami, gdy droga przybierała kierunek dla nas nieodpowiedni, skręcaliśmy, idąc na przełaj, orientując się według gwiazd, brnąc przez lasy, wpadając w jary, drapiąc się na zbocza. Przez noc przeszliśmy, zostawiając za sobą, jak nam się wydawało, wielki kawał terenu.

     Pierwszy brzask zastał nas w jakiejś wielkiej wsi, która się ciągnęła kilometrami. Szosa we wsi skręcała w lewo, nam wypadał kierunek w prawo, na skos. Ponieważ zobaczyliśmy z lewej, daleko, grupkę pierwszych w tym dniu ludzi, wiec skręciliśmy w prawo i poszliśmy dalej polami, a później łąkami.

     Słońce wzeszło. Był czwartek. Znaleźliśmy się na całkowicie otwartym terenie. Posuwać się w dzień było ryzykownie. Znaleźliśmy wielki krzak i w nim przesiedzieliśmy dzień, nie mogąc zdrzemnąć się na podmokłym gruncie. Siedząc na kamieniu lub gałązkach, trudno było usnąć. Wieczorem, gdy słońce zaszło, lecz było jeszcze widno, Jasiek wyszedł na rozpoznanie w kierunku naszego marszu. Zjawił się wkrótce, przynosząc wiadomość, że w pobliżu jest Wisła z prawej strony i że chcąc utrzymać dotychczasowy kierunek, należy ją tu przepłynąć. Są łodzie i jest przewoźnik, który może nas przewieść na drugi brzeg.

     Zdecydowaliśmy przepłynąć łodzią przewoźnika. Podeszliśmy do rzeki. Przewoźnik zmierzył nas wzrokiem. Wsiedliśmy do łódki. Łódź odbiła od brzegu. Wylądowaliśmy szczęśliwie po drugiej stronie. Po zapłaceniu markami przewoźnik jeszcze dziwniej na nas spojrzał.

     Przed nami były III [wieże tynieckiego klasztoru] i samo miasteczko IV [Tyniec]. Szliśmy główną drogą przez mieścinę. Ludzie po pracy wracali do domu. Spóźnione krowy śpieszyły do zagród. Stojący przy swoich domach gospodarze, przyglądali się nam ciekawie. Chciało nam się bardzo jeść i napić się czegoś gorącego. Noce były zimne.

     Ja ostatnio spałem z niedzieli na poniedziałek w szpitalu w Oświęcimiu, lecz wejść do domów, do ludzi nie zdecydowaliśmy się jeszcze. Przy końcu miasteczka, z lewej strony przy bramie swego domu stał jakiś starszy człowiek i patrzył na nas. Cała sylwetka była tak sympatyczna, że powiedziałem do Edka, żeby zapytał o mleko. Edek podszedł i spytał, czy nie można kupić mleka. Gospodarz zaczął nam kiwać ręką i zapraszać do domu, mówiąc: “Chodźcie, chodźcie, dam wam mleka”. było w jego słowach coś takiego, co niepokoiło, wyglądał jednak tak uczciwie, że zdecydowaliśmy się wejść do jego domu.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 391-394

226. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     23 stycznia 2021 godz. 12:11   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:53

     Uzyskałem już pewność, co do przyczyny – powodu dla którego ludzie nie przyswajają w sposób właściwy informacji natury historycznej, politycznej, filozoficznej. Co to znaczy “W sposób właściwy”? Mam na myli rezonans jaki to powinno wywołać. Rezonans w postaci następujących reakcji:

     1. Zmiana poglądów bądź ich jakakolwiek krystalizacja
     2. Realna korekta swojego postępowania w praktyce życiowej odnoszącej się do rzeczywistości- postawa człowieka wolnego i aktywnego – reagującego
     3. Skasowanie stereotypów, anihilacja dotychczasowych mitów
     itp.

     Dzieje się to m.in. z prostego powodu

     Prawie każda informacja zawiera w sobie coś co można określić aktywnym linkiem. Na przykład w danym zdaniu może być zawarte wyrażenie: zaplute karły reakcji lub starsi i mądrzejsi oraz wiele innych. U części odbiorców te linki są martwe- nie działają. Ci ludzie nie mają zgromadzonej żadnej wiedzy w swoich zasobach pamięci, a także nie są biegli w myśleniu. Może to być też nazwisko, data. Ci ludzie nic na ten temat nie wiedzą. Nie odczytują również metafor, alegorii, aluzji.

     Reasumując: większość odbiorców nawet nie widzi tych linków lub “kliknąwszy” w nie, prawie nic tam nie znajduje. Z tego powodu pozyskana dana informacja główna okazuje się bezużyteczna. Dlatego ważne są przypisy. Będę z tego korzystać i zachęcam też innych do stosowania podobnych odnośników.

227. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     23 stycznia 2021 godz. 12:19   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 12:11

     Patrz wyżej: mój komentarz dotyczący “złej historii” i “mankurtów”. Z tego właśnie powodu nie ma żadnych komentarzy z Facebooka.

     Istnieją również złe linki oraz mechanizm złego otwierania lub przekierowywania. Odnośniki, które działają na zasadzie opisanego kiedyś przeze mnie odruchu Pawłowa- Michnika. Dane słowo wywołuje w nas negatywną reakcję emocjonalną na zasadzie markera somatycznego. Tutaj podam (później) odpowiedni odnośnik wyjaśniający lub opis, bo teraz nie mam czasu.

228. Odpowiedz

     JAM

     23 stycznia 2021 godz. 15:23   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:53

     Podany link jest błędny i wstawiam właściwy
     A ksiądz chyba nie miał Wiary, odszedł do żywych
     Czerwonych, a także do ich partii zapisał
     Czym komunistów rozradował ukołysał
     https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Legowicz

     Czujność jest ważna, lecz czasami ją tracimy
     Gdy głód dopomina się i wydziela śliny
     Jednak całkowicie jej się nie pozbawimy
     Wiemy że nie będzie na kogo zwalić winy
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

229. Odpowiedz

     JAM

     23 stycznia 2021 godz. 15:28   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 12:11

     Ludzie nie chcą czytać Prawdy, przez zapętlenie
     To skutek ogłupiania przez złych pokolenie
     Wcisnęli w mózgi papkę dla uzależnienia
     By sednem życia nie były Polskie wspomnienia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

230. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:05

     https://www.warhistoryonline.com/world-war-ii/witold-pilecki-man-went-hell.html?fbclid=IwAR2cXyX9yIEdQzpBBFL2HCCeVruHHA2S2IuLcq1Eq-jW1UT7xwpG7WJu2-M

231. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:11

     W powyższym artykule autor dokonał zbrodni przemilczenia, pisząc, że dzięki Pileckiemu świat dowiedział się o tym, że w Auschwitz stworzono “mordownię” dla żydów. Ani słowa o tym, że ruch oporu składał się wyłącznie z Polaków, i że to Polaków, w szczególności inteligencję mordowano w Auschwitz, a żydów przywieziono do obozu znacznie później.

     Niedługo zapewne dowiemy się, koszernej prawdy, że to wśród żydyów Pilecki zorganizował ruch oporu i że sam był koszerny…

232. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:17

     O a tutaj wierutna bzdura z powyższego artykułu: “However, the prisoners were unable to cope with SS security teams”, kto czytał raport ten wie, że byli w stanie od kilku miesięcy opanować obóz, czekali jedynie na sygnał od dowództwa, które w moim odczuciu okazało się pełne sabotażystów i zdrajców, gdyż postanowiło milczeć.

233. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:23

     I kolejne kłamstwo lub niedouczenie autora, w Raportcie nie ma wzmianki o tym, aby Pilecki z Redzejem i Ciesielskim zabrali esesmanom broń w dniu ucieczki: “In April 1943, Pilecki was able to escape. When he went to work outside the camp, he and two other Poles neutralized the guards, took away their weapons, cut the phone line, and got away in the night”.

     Na podstawie powyższego widać, jak bardzo trzeba być czujnym i sprawdzać, co o NAS piszą za granicą w ichnim języku.

234. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:46

     

235. Odpowiedz

     Z.S.

     23 stycznia 2021 godz. 16:48

     Na zdjęciu powyżej od lewej: Jan Redzej, Witold Pilecki, Edward Ciesielski – uciekinierzy z Auschwitz.

236. Odpowiedz

     Serafińska

     24 stycznia 2021 godz. 12:18   - w odpowiedzi do: JAM 15:23

     Legowicz to ciekawostka, ludzie studiujący filozofię, i historię zapewne też, znają jego podręczniki do filozofii starożytnej. Nie wiedzą jednak, że autor miał okazję zetknąć się z naszym narodowym bohaterem i wesprzeć go po ucieczce z Oświęcimia. Dla tych, którzy nigdy o Legowiczu nie słyszeli to także, moim zdaniem interesująca ciekawostka.

     Legowicz nie jest postacią kryształową, pamiętajmy jednak, że rotmistrz uznał go za dobrego człowieka. Wielu dobrych ludzi błądzi i gubi ścieżki, zanim odnajdą tę właściwą. Trudno pochwalać zerwanie ślubów zakonnych. Łaska ma to do siebie, że zależy od Ducha Świętego, a ten wieje kędy chce.

     Kiedy myślimy o organizacji społecznej po ludzku, to widzimy, że takie Legowicze we wrogich strukturach mogli być pożytecznymi dla Chwały Bożej. Zawsze lepiej jest trafić pod sąd takiego Legowicza, niż Szechtera. Sam Pilecki pisał, że niektórzy “volksdeutsche” współpracowali z organizacją w obozie. Mówię to w kontekście potrzeby posiadania własnej agentury w obcych szeregach, ale agentura ma to do siebie, że dla większości nie jest jawnym, kto jest swoim agentem, a kto zdrajcą i wystarczy zatrzeć ślady o tym, że ktoś wykonywał dobrą robotę, a potem spada niego odium zdrajcy. Nie mówię, że Legowicz był naszym agentem dosłownie, ale o ile pozostał poczciwym, mógł pełnić rolę takiego niewynajętego “agenta”.

237. Odpowiedz

     Serafińska

     24 stycznia 2021 godz. 13:41

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Gdy przedstawił nam już rodzinę, żonę i dzieci, wtedy stanął przed nami i powiedział:”Ja was o nic pytać nie będę, ale wy tak nie chodźcie”. Potem wyjaśnił, że sam wiele w tamtej wojnie przeszedł, że nic nie chce wiedzieć. Nakarmił nas kluskami, jajami, chlebem i gorącym mlekiem, następnie zaproponował nocleg w stodole, gdzie zamknął nas na klucz. “Wiem – powiedział – że mnie nie znacie i możecie się obawiać, toteż nie nalegam, lecz jeśli mi wierzycie, zostańcie i bądźcie spokojni”.

     Miał taką twarz, oczy i całą powierzchowność uczciwą, że zostaliśmy. W nocy, znowu pod kluczem, a jednak spaliśmy spokojnie, na prawdziwej poduszce, od lat niewidzianej. Tak skończył się czwartek, 29 kwietnia.

     Rano otworzył nam sam gospodarz, bez żandarmów. Nakarmił, napoił. Nagadaliśmy się serdecznie. Zmieniliśmy pieniądze. Był to szczery, uczciwy Polak, patriota. Więc są ludzie na świecie. Nazywał się 175 [Piotr Mazurkiewicz]. Cała jego rodzina serdecznie nas przyjmowała. Powiedzieliśmy skąd idziemy. Napisaliśmy znowu listy do rodzin. Ma się rozumieć, nie na adresy znane władzom z Oświęcimia.

     Po śniadaniu poszliśmy dalej – polami, lasami zostawiając V [NN] i VI [NN] z lewej strony. Dalej szliśmy na VII [Wieliczka]. Z piątku na sobotę nocowaliśmy w jakiejś pojedynczo stojącej w polu chałupie, gdzie mieszkała para młodych małżonków z dziećmi. Przyszliśmy późno, wyszliśmy zanim wstali rano. Zapłaciliśmy, podziękowaliśmy i poszliśmy dalej. Ominęliśmy VII [Wieliczka] i szliśmy na lasy VIII [Puszcza Niepołomiecka].

     Byłą sobota, 1 maja, gdy weszliśmy w lasy pachnące żywicą. Pogoda była piękna, słońce kładło przez konary złote plamy na usianej igłami ziemi. Wspinały się wiewiórki, przebiegały sarny. Prowadziliśmy na zmianę ja z Jaśkiem, Edek stanowił ariergardę. dzień mijał na razie bez wypadku. Chciało nam się jeść.

     Po południu od drugiej prowadził Jasio. Weszliśmy na szeroką drogę, która szła dla nas w odpowiednim kierunku. Około czwartej podeszliśmy do jakiegoś szerszego ruczaju, przez który był most. Za mostem stały budynki; z lewej strony drogi leśniczówka i parę szop, z prawej – inne zabudowania. Jasio szedł odważnie wprost na most i na leśniczówkę. Zbyt długo nam się wszystko udawało, więc przestaliśmy być ostrożni. Wprowadziło nas w błąd to, że nie było widać żadnej krzątaniny, a zielono pomalowane okiennice leśniczówki były zamknięte.

     Przechodząc koło leśniczówki spojrzeliśmy na dziedziniec, który był za nią i rozciągał się do szop. Na dziedzińcu maszerował w kierunku drogi i naszym, żołnierz niemiecki (możliwe, że żandarm) z karabinkiem w ręku. Na pozór nie reagowaliśmy wcale, żeby możliwie długo maszerować dalej, a byliśmy już za leśniczówką jakieś dziesięć kroków. Cała nasza reakcja w tej chwili działa się wewnątrz. Inaczej zareagował żandarm. “Halt!” – krzyczy. Lecz my maszerujemy dalej, niby nic nie słysząc. “Halt!” – rozlega się ponownie. Jednocześnie słychać szczęk repetowanego karabinu. Zatrzymujemy się spokojnie, uśmiechnięci. Żołnierz jest za ogrodzeniem dziedzińca, jakieś trzydzieści – trzydzieści pięć metrów od nas. Z szopy odległej o pięćdziesiąt metrów wychodzi szybko drugi żołnierz. Więc my mówimy: “Ja, ja, alles gut!” [Tak,tak, wszystko dobrze.] – i spokojnie zawracamy w ich kierunku.

     Widząc nasz spokój, pierwszy żołnierz, który miał broń gotową do strzału, opuszcza karabinek. Wówczas, widząc to, mówię spokojnie: “Chłopcy, wiać!”. I rzucamy się wszyscy w różne strony do ucieczki. Jasiek pod kątem prostym do kierunku marszu w prawo. Edek wzdłuż drogi w kierunku marszu, rowem, a ja pomiędzy nimi w prawo na skos.

     Jak biegliśmy, to znowu opisać trudno. Każdy biegł jak umiał. Skakałem przez pnie, ogrodzenie szkółki, krzaki. Strzelano w nas bardzo wiele razy, gwizdało koło uszu często. W pewnej chwili czułem gdzieś, chyba w podświadomości, że teraz któryś mierzy we mnie. Szarpnęło coś prawym ramieniem. Pomyślałem, że drań trafił, lecz nie czułem bólu. Biegłem dalej, szybko się oddalając. Zobaczyłem Edka, z lewej strony, daleko. Krzyczałem na niego. Zobaczył i zaczęliśmy się zbliżać, biegnąc we wspólnym kierunku. Byliśmy już dobrych czterysta metrów od leśniczówki, a tamci wciąż strzelali. Ponieważ nas już widzieć nie mogli, sądziłem, że strzelają w Jaśka… Może go zabili…

     Tymczasem z Edkiem siedliśmy na wykrocie. Musiałem opatrzyć krwawiącą nieco ranę. Miałem przestrzelone prawe ramię, bez naruszenia kości. Poza tym muśnięte miałem ubranie. Spodnie i wiatrówka razem przestrzelone były w czterech miejscach. Edek proponował pozostać w wykrocie, lecz ja sądziłem, że będzie lepiej wydostać się szybko z tego rejonu, gdyż Niemcy mogą się telefonicznie się porozumieć i zrobić większą obławę. Po zawiązaniu chusteczką rany, ruszyliśmy dalej na wschód. Myślałem, że z Jaśkiem mogło być niedobrze, gdyż strzelano długo w jego stronę.

     Godzinę później przyszliśmy do jakiejś wioski, gdzie wprost powiedzieliśmy, że jesteś my “chłopcy z lasu”, że było nas trzech, a teraz jest dwóch. Słyszeli strzały, może przyjaciela zabito… Ci poczciwi ludzie dali nam mleka i chleba, no i przewodnika, który nas zaprowadził do promu. Promem przepłynęliśmy rzeczkę i znaleźliśmy się w jakiejś większej wsi. Tu znowu spotkaliśmy niemieckich żołnierzy, lecz oni szukali we wsi jedzenia, na nas wcale nie zwracali uwagi, sądząc przypuszczalnie, że jesteśmy tutejszymi mieszkańcami.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 394-396

238. Odpowiedz

     JAM

     24 stycznia 2021 godz. 14:58   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:18

     Przysięga Bogu jest nieodwołalna
     Tak ma czynić osoba poczytalna
     A zobowiązanie jak ja grzesznika
     Też musi trwać, a nie kiedyś zanikać

     Inne zdanie miał ksiądz w mojej parafii
     Ale czy on Wierzyć jeszcze potrafi?
     Nie oceniam go niech się sam oświeca
     Póki żyje i świeci jego świeca
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

239. Odpowiedz

     JAM

     24 stycznia 2021 godz. 15:06   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:41

     Wpadanie w rutynę zawsze jest groźne
     Jak napływające powietrze mroźne
     Ale gdy Anioł Stróż nas Wiernych strzeże
     Nie będziemy dani złemu w ofierze

     W zagrożeniu potrafimy znieść rany
     Bo wtedy człowiek jest jakby pijany
     Po czasie ból daje odczuć dyskomfort
     Lecz wtedy jest już spokojny nasz port
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

240. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     24 stycznia 2021 godz. 17:50   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:18

     naszym narodowym bohaterem

     Nie przeczę, że jest takowym- bohaterem polskiej mniejszości na ziemiach wciąż pięknych i żyznych.

     Kilka dni temu poszło w świat kolejne przypomnienie:

     

     Warto kliknąć.

     Ponadto polecam Tomasza Morusa. Jestem bardzo ciekaw ile osób zabierze na ten temat głos. Pilecki i Morus to ludzie z podobnej półki. Obydwaj niezłomni i nieulęknieni w obliczu śmierci.

     Książę Norfolk spotkał się z nim pewnego dnia i w trakcie dyskusji przypomniał, że gniew króla oznacza śmierć. Usłyszał wówczas: (…) nie ma dużej różnicy między waszą miłością a mną, ja umrę dzisiaj a ty jutro.

     Życiorys/przepraszam za źródło/ “Utopię” pomijam łaskawym milczniem.

     a także to: link

241. Odpowiedz

     Serafińska

     25 stycznia 2021 godz. 13:59

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Wreszcie po opuszczeniu tej wioski ujrzeliśmy z dala miejscowość IX [Bochnia], najbliższy cel naszego marszu. Ponieważ jednak mieszkanie rodziny 164 [Edmund Zabawski] było po drugiej stronie miasta, a było już pół do ósmej wieczór (godzina policyjna była tu od ósmej) przez miasteczko ze względu na nasz wygląd nie chciałem iść. Na noc zostaliśmy z Edkiem na strychu u jednego gospodarza, do którego domu doszliśmy, okalając miasteczko od strony północnej i wschodniej.

     Rano, w niedzielę, 2 maja, wybraliśmy się w niedaleką już drogę do państwa 176 [Oborowie]. Zbliżyliśmy się do ich domu i na ganku ujrzeliśmy starszego pana i panią, teściów 164 [Edmund Zabawski], oraz młodą panią – jego żonę, i córeczkę Marysię. Gospodarze uśmiechnięci, powitali nas uprzejmie i o nic nie pytając, zapraszali do domu. W mieszkaniu przedstawiliśmy się jako koledzy 164. Gospodarze zapraszali nas do pomieszczeń, gdzie po otwarciu drzwi do jednego z pokoi zobaczyliśmy na łóżku śpiącego smacznie… Jasia. Po obudzeniu go rzuciliśmy się sobie w objęcia.

     Jasio, ubrany przyzwoicie, już wczoraj wieczorem przeszedł miasteczko i zjawił się tutaj. Tym się tłumaczyło, że gospodarze – uprzedzeni przez Jasia, że przybędziemy – nic nam nie mówiąc, zapraszali nas z uśmiechem do domu.

     Ubranie Jasia i tłumoczek, co niósł pod pachą, były przestrzelone w kilku miejscach; on sam nie był ranny. Moja rana była niegroźna. Udało nam się więc wszystkim.

     U państwa 176 [Oborowie] i od Pani 177 [Helena Zabawska] doznaliśmy tak wielkiej serdeczności i gościnności, jak tylko we własnej rodzinie i we własnym domu po długim niewidzeniu doznać by można było. Tu powinniśmy chyba po kilka razy dziennie powtarzać, że są jednak ludzie na tym świecie…

     Opowiadania o przeżyciach w Oświęcimiu wspólnych z przyjacielem naszym, a drogim dla nich 164 słuchane były z wielkim zainteresowaniem, z uczuciem serdecznym i życzliwością. Po zapoznaniu się i zdobyciu wzajemnego zaufania, wymieniając umówione hasła, prosiłem, by mnie skontaktowano z kimś z organizacji wojskowej. W parę godzin później rozmawiałem z Leonem 178 [Leon Wandasiewicz], którego po wymianie haseł poprosiłem o kontakt z miejscowym komendantem placówki. Kolega Leon przedstawił mi możliwości porozumienia się z dwoma panami. Jeden z nich był z rejonu północnego IX [Bochnia], a drugi z rejonu południowego, mieszkał stąd o siedem kilometrów w miejscowości X [Nowy Wiśnicz]. Powiedziałem, że jest mi wszystko jedno, więc Leon zaproponował, że pójdziemy może do komendanta w miejscowości X, gdyż to jest jego przyjaciel.

     Gościłem u państwa 176 [Oborowie] przez niedzielę i poniedziałek. We wtorek (4 maja) rano, ubrany w przyzwoite ubranie kolegi Leona, szedłem obok niego do X. Jasio i Edek pozostali nadal życzliwie u państwa 176.

     Dzień był piękny, słoneczny. Szliśmy rozmawiając wesoło. Leon prowadził ze sobą rower, na którym miał wrócić do domu, gdyż przypuszczał, że komendant placówki zatrzyma mnie gościnnie u siebie. Idąc myślałem nad tym, że tyle sensacji i dramatów miałem w ciągu ostatnich lat i oto skończyły się wszystkie. A los tymczasem przygotował znowu wielką, sensacyjną tym razem niespodziankę…

     Mniej więcej w połowie drogi, w jakimś lasku, usiedliśmy na pniach, by odpocząć. Spytałem Leona przez ciekawość, jak się nazywa komendant placówki, do którego idziemy, bo i tak przecie poznam go wkrótce. Leon wyrzekł dwa słowa – imię i nazwisko. Dwa słowa… Dla innych słowa zupełnie zwykłe, dla mnie były to słowa szokująco niezwykłe. Niezwykły był to i niesamowity przypadek, dziwny zbieg okoliczności… Komendant placówki nazywał się tak, jak ja się nazywałem w Oświęcimiu. Więc to pod jego nazwiskiem siedziałem tyle dni w piekle, a on o tym nic dotąd nie wiedział. I teraz właśnie do niego mnie wiodła droga, do właściciela tego nazwiska.

     Los? Ślepy los? Jeśli naprawdę był to tylko los, to na pewno nie był ślepy.

     Zatkało mnie, przestałem mówić, a Leon spytał:

     – Co pan tak zamilkł?

     – Ech, nic, zmęczyłem się trochę…

     Obliczałem właśnie, ile dni przesiedziałem w Oświęcimiu. Było ich w tym piekle za drutami, dziewięćset czterdzieści siedem. Prawie tysiąc.

     – Chodźmy prędzej – powiedziałem. czeka pana i komendanta placówki niespodzianka.

     – Jeśli tak, to chodźmy.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 396-397.

242. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     26 stycznia 2021 godz. 09:56   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:59

     Z powodu mojej kontuzji (sprawa jest poważna) będę mieć okresowe trudności z czasem, który poświęcałem na promocję Raportu na Facebooku. Będziesz zdana na siebie. Poza tym jest problem techniczny z wklejaniem naszej grafiki w mediach społecznościowych, problem, mam nadzieję, krótkotrwały.

243. Odpowiedz

     Serafińska

     26 stycznia 2021 godz. 11:03

     Zachęcam do wysłuchania młodzieńczego opowiadania Lema “Hauptsturmfuhrer Koestnitz” wraz z komentarzem ucznia prof. Wolniewicza, docenta Pawła Okołowskiego.

     https://wolniewicz.org/2021/01/24/pawel-okolowski-stanislawa-lema-teologia-diabla/

244. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     27 stycznia 2021 godz. 10:55   - w odpowiedzi do: Serafińska 11:03

     Polecam wszystkim dzisiejszy tekst Józefa Wieczorka m.in. ze względu na osobę Witolda Pileckiego./link/

     Hucpa związana z przedstawicielem historycznej żydokomuny, prześladujacej polskich patriotów.

     Marian Turski pouczał, że nie należy być obojętnym na fałszowanie historii, więc nie można pominąć takiej obojętności i takiego fałszowania przez osobę, którą zamierza się awansować do rangi autorytetu moralnego i jego wypowiedzi włączyć do lektur szkolnych, a ponadto uhonorować Pokojową Nagrodą Nobla. „

     Ale moje słowa zdaje się nikogo nie poruszyły, zostały przemilczane.

     Natomiast słowa Mariana Turskiego poruszyły wielu ludzi nie tylko w Polsce i jego koledzy z tygodnika Polityka zbierali podpisy aby go zgłosić do Nagrody Nobla. Nie wiadomo, czy brano pod uwagę, że Marian Turski nie był obojętny na instalację systemu komunistycznego i sam instalację tego zbrodniczego systemu wspierał ! Był jednocześnie obojętny na los współwięźnia KL Auschwitz rtm. Witolda Pileckiego, a zatem swojego jedenastego przykazania nie wypełniał !

     2. Drugą rzeczą jest również motyw związany z osobą Rotmistrza. Mam na myśli esej z sugestią do potencjalnego autora w wiadomym miejscu /mój komentarz/

     3. Trzecią jest świadectwo, które wkleił JAM. Mając w pamięci jak kiedyś sam reagowałem ( dawno temu) na podobne rzeczy, tym bardziej polecam do wysłuchania, pomimo odruchu odrzucania -/coś w rodzaju aprioryzmu/ – podobnych fenomenów.

245. Odpowiedz

     JAM

     27 stycznia 2021 godz. 15:24   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:59

     Wydaje się, że są zbiegi okoliczności
     To tylko nasze odczucie w rzeczywistości
     Bóg ma różne plany, tego nie ogarniemy
     Nawet po życiu, gdy przed Nim nadzy staniemy
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

246. Odpowiedz

     Serafińska

     29 stycznia 2021 godz. 18:51

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     Zbliżaliśmy się do pięknej miejscowości X [Nowy Wiśnicz], położonej w dołach i na pagórkach, z malowniczym zamkiem na wzgórzu. Idąc, myślałem: “No tak,, tu przecież w IX [Bochnia], fikcyjnie się urodziłem. Tu jeździł niegdyś 158 [Zygmunt Ważyński], by załatwić sprawę moją u księdza 160 [Kuc]”.

     Na werandzie domku położonego wśród ogrodu siedział jakiś pan z małżonką i córeczkami. Podeszliśmy do nich. Kolega Leon szepnął mu, że może mówić otwarcie. Ja się przedstawiłem nazwiskiem, które nosiłem w Oświęcimiu. On odpowiedział: “Ja też jestem…”

     – Ale ja jestem Tomasz – dodałem.

     – Ja też jestem Tomasz – odrzekł zdziwiony.

     Kolega Leon przysłuchiwał się tej rozmowie zdumiony. Pani obserwowała mnie również.

     – Ale ja jestem urodzony – tu wymieniłem dzień, miesiąc i rok, który tyle razy w Oświęcimiu należało powtarzać przez lata przy każdej zmianie bloku lub komanda, przy spisach robionych przez kapów.

     Pan omalże się zerwał z miejsca:

     – Jak to panie?! To są moje dane!

     – Tak, to są pana dane, lecz ja przeżyłem pod nimi znacznie więcej od pana – i opowiedziałem mu, że siedziałem w Oświęcimiu przez dwa lata i siedem miesięcy, a teraz stamtąd uciekłem.

     Różni ludzie różnie mogliby na to zareagować. Mój imiennik i właściciel nazwiska, które przez tyle dni, zdawało się być moim, rozwarł ramiona. Ucałowaliśmy się serdecznie i staliśmy się przyjaciółmi od razu.

     – Lecz jak to się stało? – pytał.

     Spytałem, czy zna panią dr 83 [Helena Pawłowska] z Warszawy? Tak jest. Mieszkał tam? Tak. Robiono tam dla niego dowód, wyjechał wcześniej, zanim dowód był gotowy. Potem ja skorzystałem z tego dowodu jako jednego z kilku lipnych, które posiadałem w tamtym czasie.

     U państwa 179 [Serafińscy] mieszkałem trzy i pół miesiąca. Przesłaliśmy wiadomość przez przyjaciół księdza 160 [Kuc], żeby w księdze metrykalnej gumką wymazał napisane niegdyś ołóweczkiem koło nazwiska mego imiennika dane tak wówczas potrzebne.

     Tu montowałem oddział przy pomocy 84 [Tomasz Serafiński] i 180 [Andrzej Możdżeń], chcąc ewentualnie, jeśli z Warszawy przyjdzie akceptacja mego planu, uderzyć na Oświęcim po porozumieniu się z kolegami w obozie. Mieliśmy z kolegą 180 trochę broni i mundurów niemieckich. Napisałem list do rodziny, do przyjaciela 25 [Stefan Bielecki], który niegdyś wysłany był z Oświęcimia dzięki ucieczce, z raportem, a obecnie był w Warszawie i pracował w jednym z działów Komendy Głównej ]AK]. Napisałem do XI [Warszawa] list do 44 [Wincenty Gawron], który również był wysłany z Oświęcimia z raportem i także przez ucieczkę, chcąc nawiązać kontakt dla dalszej pracy.

     1 czerwca z Warszawy przyleciał jak na skrzydłach mój przyjaciel 25 [Bielecki], przywożąc mi cenne wiadomości, że pani E.O. [Eleonora Ostrowska], do której pisałem listy z Oświęcimia, szczęśliwie nadal mieszka w tym mieszkaniu. Gestapo straszyło odpowiedzialnością tylko rodzinę. Nie mieli żadnej racji ani interesu wkraczać z interwencją do osoby w ich mniemaniu znajomej tylko. Do rodziny mojej śladu nie mieli i nie znali nazwiska.

     25 przywiózł mi również dowód i pieniądze. Omówiłem z nim sprawę, tłumacząc, że do Warszawy nie pojadę na razie, póki mam nadzieję, że mi na Oświęcim z zewnątrz już teraz pozwolą uderzyć. Chyba, że będzie wyraźny rozkaz – wtedy do Warszawy przyjadę. Przyjaciel, zmartwiony nieco, że samotnie wraca, mimo że obiecał rodzinie przywieźć mnie ze sobą, odjechał do Warszawy.

     5 czerwca zjawił się miejscowy gestapowiec i esesman z Oświęcimia najpierw u matki Tomka (mego imiennika) i pytali panią, gdzie jest jej syn. Odpowiedziała, że mieszka w pobliżu od wielu lat. Przyjechali do Tomka. Ja byłem wtedy bardzo blisko. Esesman musiał już być poinformowany przez miejscowego gestapowca, że 84 [Tomasz Serafiński] mieszka tu od dawna. Spojrzał tylko na jego twarz i na trzymany papier w ręku (pewnie porównywał z moją fotografią z wypchniętymi policzkami), spytał czy owoce będą na jesieni i odjechał.

     W pracy w X [Nowy Wiśnicz] poznałem pierwszorzędnych ludzi i wartościowych Polaków, prócz państwa 179 [Serafińscy] jeszcze p. 181 [Józef Roman].

     Następnie przyjaciel 25 przysłał z Warszawy paczkę z najnowszymi środkami walki z najeźdźcą i list, w którym pisał, że w Warszawie bardzo przychylnie się ustosunkowali nie do akcji na Oświęcim (a miałem taką nadzieję), lecz do odznaczenia mnie za pracę w Oświęcimiu. Przyjaciel wciąż też miał nadzieję, że sprawa zezwolenia na akcję pójdzie dobrze. Tymczasem w lipcu otrzymałem list z tragiczną informacją o aresztowaniu gen, “Grota”. Wobec nieco gorączkowej sytuacji w Warszawie, zrozumiałem, że teraz odpowiedzi w sprawie Oświęcimia nie mogę tu oczekiwać i zdecydowałem pojechać do stolicy.

     Cytat za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 397-399.

247. Odpowiedz

     JAM

     30 stycznia 2021 godz. 16:07   - w odpowiedzi do: Serafińska 18:51

     System odznaczania jest wywyższony
     Bo większości ludzi to głód spragniony
     Realizacja działań, planowanie
     Najczęściej pozostaje w dalszym planie
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

248. Odpowiedz

     Serafińska

     30 stycznia 2021 godz. 17:02

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku”, cd.

     “23 sierpnia byłem już w Warszawie. We wrześniu przyjechał tu Jasio, w grudniu – Edek. Pracowałem w jednej z komórek KG [Komendy głównej AK]. Przedstawiałem odpowiednim czytelnikom sprawę pozostałych w Oświęcimiu kolegów i potrzebę wyraźnego postawienia tam organizacji.

     Dowiedziałem się, że 161 [Bolesław Kuczbara], będąc na Pawiaku, sypał górę organizacji w Oświęcimiu, że poszedł na pracę dla Niemców. Został zwolniony z Pawiaka i chodził po Warszawie z pistoletem w kieszeni, wkrótce został zlikwidowany na pl. Napoleona [Informacja ta jest niezgodna z prawdą. Kuczbara został jako więzień Pawiaka rozstrzelany w Warszawie w 1943 roku].

     Byłem w kontakcie listowym z kolegami w Oświęcimiu przez ich rodziny na wolności. Podtrzymywałem na duchu, lecz uważałem, że to za mało. Wkrótce przyszła wiadomość, że przez rozstrzelanie (może na skutek zeznań 161 zginął szereg przyjaciół w Oświęcimiu, z góry organizacji. [Osobiście uważam, że to sama góra AK, która dostawała “raporty” Pileckiego zdradziła, to oni nie chcieli, aby Pilecki uwolnił obóz i oni sami dostarczyli nazwiska do Oświęcimia, a chcieli zwalić wszystko na Kuczbarę, ten ostatni nic wyśpiewał i go zabili, ale puścili plotkę, że to on. Kolejnym dowodem zdrady rozkaz Bora Komoruskiego, by rozpocząć rzeź powstania warszawskiego, to pierwsze: powstanie w Auschwitz było możliwe, wiec nie pozwolili na nie, a to drugie było z góry skazane na porażkę, więc dali na nie zgodę – przyp. J.S.]

     Widziałem na liście do wykończenia w Kedywie nazwisko Westrycha Wilhelma, który mnie kiedyś ratował w Oświęcimiu. Wiedziałem, że jest drań, lecz nawet jeśli bym chciał coś w tej sprawie zmienić, było za późno, gdyż koło nazwiska była notatka: “Wykonane dnia…”.

     Spotkałem idącego ulicą Sławka [Szpakowski], z którym kuliśmy razem w Oświęcimiu kilofami, marząc o tym, że on mnie kiedyś na obiad w Warszawie zaprosi. Obaj byliśmy optymistami i, jak mówili wtedy ludzie, myśleliśmy nierealnie. I oto obaj znowu spotkaliśmy się w Warszawie żywi. On niósł jakąś paczkę i na mój widok omal nie wypuścił jej z rąk. Obiad jadłem nieraz u niego i to według menu, które układaliśmy w piekle.

     Mieszkałem w domu, skąd poszedłem w 1940 roku do Oświęcimia i gdzie pisywałem listy do pani E.O. [Eleonora Ostrowska], tylko o piętro wyżej. Dawało mi to zadowolenie z powodu pewnego wyzwania w stosunku do władz. Nikt nigdy do końca okupacji nie zjawił się u pani E.O. w sprawie mego zniknięcia z Oświęcimia. Do siostry Jasia ani do rodziny Edka również nikt nie przyszedł.

     Przedstawiłem plan akcji na Oświęcim szefowi planowania akcji Kedywu (“Wilk” – “Zygmunt”) [mjr Karol Jabłoński] w jesieni 1943 roku, który mi powiedział: “Po wojnie pokażę panu taki plik akt na temat Oświęcimia, gdzie są i wszystkie meldunki pana”. [Skomentowałabym brzydkim słowem, ale się powstrzymam -J.S.]

     Napisałem ostatni raport na temat Oświęcimia na dwadzieścia stron maszynowego pisma i na ostatniej stronie koledzy, którzy meldunki wieźli, napisali mi własnoręcznie, co, komu i kiedy w tej sprawie składali. Zebrałem takich oświadczeń osiem, gdyż reszta kolegów albo nie żyła, albo była w Warszawie nieobecna. [Zob. szczegóły: a. Cyra, “Raport Witolda”, w: “Biuletyn Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem” 1991, nr 12, s. 15-17.].

     Prócz pracy w pewnym dziale Komendy Głównej [AK] zajęty byłem opiekowaniem się rodzinami więźniów Oświęcimia żyjących lub tych, którzy zginęli. Pomagał mi w tym kolega 86 [Aleksander Paliński]. Pieniądze na zapomogi dostawaliśmy przez dobrze zorganizowaną komórkę złożoną z trzech pań 182 [NN], które poświęcały wiele pracy więźniom i ich rodzinom. Przez panie te zawiadomiony byłem razu pewnego, że jest ktoś, w czyim regionie pracy leży Oświęcim. Że jest “pistolet”, doskonale pracę postawił i może przez niego będzie można dotrzeć do więźniów w Oświęcimiu, gdyż ostatnio kontakt przez organizację w terenie się urwał. Pan ten wyjeżdżał już i nie mogłem go zobaczyć, ponieważ jednak tak dobrze pracę prowadził i twierdził, że może wejść w kontakt z więźniami, chciałem ułatwić mu drogę i podałem nazwisko kolegi, więźnia Oświęcimia Murzyna, żeby powołał się na Tomasza i dla orientacji powiedziałem mu, że Tomasz wyszedł na Wielkanoc.

     Spotykałem kilka razy kolegów z Oświęcimia, którzy wcale pewnymi nie byli (zwolnieni dawniej), lecz ci sądzili, że ja też jestem zwolniony.

     10 czerwca 1944 roku na Marszałkowskiej ktoś raptem otworzył i powiedział: “No nie wierzę, żeby ciebie z Oświęcimia wypuścili”. Ja odpowiedziałem, że również nie wierzę, że wypuścili jego. Był to Olek 167 [Aleksander Bugajski]. Ten szczęściarz jak kot zawsze na cztery łapy spadał. Wkręcił się jako lekarz s SK do transportu do Ravensbruck i stamtąd uciekł.

     Zawiadomiły mnie panie 182 [NN], że ten, co pracuje w rejonie Oświęcimia, znowu tam jedzie i chce mnie widzieć. Pośpieszyłem na spotkanie. Przyszedłem parę minut wcześniej przed przyjściem tego pana. Panie dyskretnie pozostały w innym pokoju, czekając co wyjdzie ze spotkania takich asów. Czekałem chwilę sądząc, że przyjdzie jakiś orzeł. Drzwi się otworzyły i … wtoczyła się kuleczka – mała, łysa z zadartym noskiem. No, wygląd zewnętrzny niczego nie mówi. Siadamy i pan ten energicznie przystępuje do sprawy w te słowa: A co, żebym ja wziął deskę i namalował Murzyna? I tak z tą deską z namalowanym Murzynem pod mur Oświęcimia się podsunął?

     Wstałem, przepraszając i poszedłem do pań:

     – Z kim panie mnie skontaktowały? Czy można z nim rozmawiać poważnie?

     – Ależ można. To jest doskonały organizator i… – tu wymieniły stopień.

     Wróciłem, myśląc, że widocznie taki ma sposób rozpoczynania rozmów i nakazując sobie cierpliwość. Pan ten gdy zająłem miejsce przy stole, powiedział wtedy, widząc, że jakoś ten Murzyn mi nie odpowiada:

     – Albo może nie Murzyna, a namalowałbym św. Tomasza albo babkę wielkanocną?

     Dusiłem się teraz od wewnętrznego śmiechu i myślałem, że połamię krzesło, w które wpijałem palce obu rąk aż do bólu, by śmiechem nie wybuchnąć. Wstałem i powiedziałem, ze dzisiaj niestety rozmowa nasza nie dojdzie do skutku, bo śpieszę gdzie indziej. To nie mój wymysł, tak było naprawdę.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 399-402.

249. Odpowiedz

     Z.S.

     30 stycznia 2021 godz. 22:39

     Przypominam, że Rotmistrz Pilecki opisywał, jak wyglądała działalność homoseksualnych pedofilów i morderców w Auschwitz.

250. Odpowiedz

     Z.S.

     31 stycznia 2021 godz. 00:45

     https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/2381960,Rozstrzelanie-w-zemscie-za-wspolprace-z-Witoldem-Pileckim?fbclid=IwAR3KHH7ivEHLIkmSzFemzrUs1UcDYgLTQo6sYXkb2BdtEeMyDlhUvpveHnM

     Co się działo w Auschwitz z “organizacją”, gdy Rotmistrza już tam nie było?

251. Odpowiedz

     Z.S.

     31 stycznia 2021 godz. 00:49

252. Odpowiedz

     Z.S.

     31 stycznia 2021 godz. 01:01

     Picdemia zmienia obchody w Auschwitz. Z Władysławem Terleckim rozmawia Anna Mandrela.
     

253. Odpowiedz

     JAM

     31 stycznia 2021 godz. 11:14   - w odpowiedzi do: Serafińska 17:02

     Krety, czy zadufane w sobie pyszałki?
     Przyczynili się do mordu jak spod kalki
     Przez niemiecką nację zbrodniczą bez Duszy
     Która od wieków Polaków chce zagłuszyć
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

254. Odpowiedz

     Serafińska

     31 stycznia 2021 godz. 13:18

     “Raport rtm. Witolda Pileckiego z 1945 roku” KONIEC RAPORTU

     W końcu lipca 1944, tydzień przed powstaniem, jechałem na rowerze ul. Filtrową, kiedy ktoś zawołał do mnie: “Hallo!”. Zatrzymałem się niechętnie, jak zawsze w czasach konspiracji. Podszedł do mnie jakiś pan. W pierwszej chwili go nie poznałem, lecz trwało to tylko moment. Był to mój przyjaciel z Oświęcimia, kpt. 116 [Zygmunt Pawłowicz].

     W powstaniu braliśmy udział z Jaśkiem na jednym odcinku. Opis naszych poczynań i śmierć mojego przyjaciela opisana jest w historii I Batalionu zgrupowania “Chrobry II”.
     Edek dostał w akcji pięć kul, lecz szczęśliwie wyszedł z tego.
     W akcji powstania był ciężko ranny przyjaciel 25 [Stefan Bielecki].
     Spotkałem również w akcji powstania przyjaciela 44 [Wincenty Gawron].
     Potem gdzie indziej spotkałem kolegów, którzy siedzieli prawie do końca w Oświęcimiu (styczeń 1945): 183 [NN] i 184 [NN]. I było mi niezmiernie miło, gdy opowiadali o echach ucieczki przez piekarnię. O tym, że obóz śmiał się z wyprowadzenia w pole władz obozu i o tym, że żadnych represji w stosunku do kolegów nie było. Za wyjątkiem pilnujących nas esesmanów, którzy siedzieli jakiś czas w bunkrze.

     Podaję tu liczbę ludzi, którzy zginęli w Oświęcimiu.
     Gdy wychodziłem z Oświęcimia zapamiętałem numer bieżący sto dwadzieścia jeden tysięcy z czymś. Żyjących, takich którzy wyjechali transportem i zwolnionych było około dwudziestu trzech tysięcy. Zginęło około dziewięćdziesięciu siedmiu tysięcy numerów więźniów.

     Nie ma to nic wspólnego z liczbą ludzi, których masami, bez ewidencjonowania, gazowano i palono. Tych, na podstawie obliczeń codziennie notowanych przez pracujących w pobliżu komanda, do chwili mego wyjścia z Oświęcimia, zginęło ponad dwa miliony [Liczba zawyżona. Zob.: F.Piper, “Ilu ludzi zginęło w KL Auschwitz. Liczba ofiar w świetle źródeł i badań 1945-1990 (w książce Cyry 1945-1900 – zgaduję, że chodziło o rok 1990 – J.S.)”, Oświęcim 1992].

     Podawałem te liczby oględnie, żeby nie przesadzić, raczej codziennie podawane liczby należałoby przedyskutować dokładnie.

     Koledzy, którzy tam dłużej siedzieli i byli świadkami gazowania dziennie po osiem tysięcy osób, podają liczbę plus minus pięć milionów.

     Teraz chciałem jeszcze powiedzieć, co czułem w ogóle wśród ludzi, gdy się znowu pomiędzy nimi znalazłem, wracając z miejsca, o którym naprawdę można powiedzieć: “Kto wszedł, ten umarł. Kto wyszedł, ten się narodził na nowo”. Jakie wrażenie odniosłem nie wśród tych najlepszych lub najgorszych, lecz w ogóle w całej masie ludzkiej po powrocie do życia na ziemi.

     Czasami wydawało mi się, że chodząc po wielkim domu, otworzyłem nagle drzwi do jakiegoś pokoju, gdzie są same dzieci… “Aaa!… dzieci się bawią…”.

     Tak, był przeskok zbyt wielki w tym, co dla nas było ważne, a co za ważne uważają ludzie, czym się kłopoczą, cieszą i martwią.

     Lecz to jeszcze nie wszystko… Zbyt widoczne stało się teraz powszechne krętactwo. Biła wyraźnie w oczy jakaś praca niszcząca nad zatarciem granicy pomiędzy prawdą a fałszem. Prawda stała się tak rozciągliwa, że naciągano ją, przysłaniając wszystko, co ukryć było wygodniej. Skrzętnie zatarto granicę pomiędzy uczciwością a zwykłym krętactwem.

     Nie to jest ważne, co napisałem dotychczas na tych kilkudziesięciu stronach, szczególnie dla tych, co będą je czytać li tylko jako sensację, lecz tutaj chciałbym pisać tak wielkimi literami, jakich nie ma, niestety, w maszynowym piśmie, żeby te wszystkie głowy, co pod pięknym przedziałkiem mają wewnątrz przysłowiową wodę i matkom chyba tylko mogą dziękować za dobrze sklepione czaszki, że owa woda im z głów nie wycieka – niech się trochę zastanowią głębiej nad własnym życiem, niech się rozejrzą po ludziach i zaczną walkę od siebie, ze zwykłym fałszem, zakłamaniem, interesem podtasowanym sprytnie pod idee, prawdę, a nawet wielką sprawę.

     Cyt. za: A. Cyra, “Rotmistrz Pilecki – ochotnik do Auschwitz”, s. 402-403.

255. Odpowiedz

     Serafińska

     31 stycznia 2021 godz. 13:23

     Nikt nie zrobił tego co ten Polski Żołnierz Dlatego całemu światu trzeba go przypomnieć On tysiąc dni kieruje konspiracją w piekle Aż zadrwi z diabła i z raportem ucieknie Czemu mnie o Tobie w szkole nie uczyli Ktoś bardzo nie chce by w tym kraju ludzie dumni byli Czas byśmy wreszcie grzech niewiedzy zmyli To my młodzi Polacy przed Tobą czoła chylimy Twoje życie kłam zadaje tym co z Polski pragną szydzić Wrogowie narodu innym chcą Polskę obrzydzić Ty poszedłeś sam do Auschwitz gdy świat milczał obojętnie My Rotmistrza pamiętajmy a niech cały świat się wstydzi Ty stworzyłeś ruch oporu tam gdzie śmierć jak okruch chleba Dla ciebie najważniejsza była pomoc dla człowieka W twoich raportach nie ma śladu nienawiści Nie chęć zemsty była w Tobie tylko miłość do ojczyzny Gdy pojmali Ciebie zdrajcy piszesz wierszowany list Mówisz że przy ich torturach Oświęcim to było nic I choć wiesz że możesz zginąć lub za kraj w celi gnić Wolisz tak niż zdradzić Polskę i z tą raną w sercu żyć To imię i nazwisko winno znać każde dziecko Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo Czy widzieliście ten proces tą intrygę zdradziecką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo On ośmieszył hitlerowców brawurową swą ucieczką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo On za Polskę walczył z armią bolszewicką i niemiecką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo Kiedy ranne wstają zorze gdy świadomość sen przenika Myślę o przeszłości i o tym co z niej wynika Dzisiaj media i elity polityczne niby polskie Dokładają ciągle starań żeby zakłamać historię On swym sercem i czynami zasłużył na wieczną glorie On poświęcił się i walczył nigdy nie chciał nic dla siebie On by raport z Oświęcimia wiarygodny przynieść Poszedł prosto na łapankę by dać pojmać się i wywieźć Po ucieczce w powstaniu walczącej Warszawie służy Później niewola i Włochy lecz on i tak pragnie wrócić W sądzie haniebny teatrzyk zamęczony, rozstrzelany Jak inni bohaterowie na śmietniku pogrzebany Gdzie postawić mu nagrobek pyta ludzi grupa wąska Tym pomnikiem dla Rotmistrza winna dziś być cała Polska On stał wyprostowany przed tymi co na kolanach Potrójny wyrok śmierci nie dał rady go złamać O świcie ostatnia droga pusta się zamyka cela Kat na usługach zdrajców do bohatera strzela W miejscu rodzinnego domu pozostała gładka ziemia Po cichu jego zwłoki wywozili z więzienia Zmienili bieg strumienia powycinali drzewa Czemu żaden celebryta o nim nie zaśpiewa Teraz rzecz która się laikom wyda nie do wiary Jego kaci w wolnej Polsce uniknęli kary On za Polskę walczył z armią bolszewicką i niemiecką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo On ośmieszył hitlerowców brawurową swą ucieczką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo Czy widzieliście ten proces tą intrygę zdradziecką Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo To imię i nazwisko winno znać każde dziecko Przypomnijmy o Rotmistrzu trzeba dać świadectwo

256. Odpowiedz

     JAM

     1 lutego 2021 godz. 09:29   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:18

     Zło tak się rozpanoszyło, że piętno wojny trwa
     Nastał czas kłamstw, gdzie Prawdę okrywa dziś jakaś mgła
     Nastały zbrodnie na nienarodzonych i starców
     Nikt dzisiaj nie szuka tego stanu winowajców

     Apokalipsa jest blisko i będzie tym szokiem
     Którzy za grzechem wodzą spragnionym błędnym wzrokiem
     Szczęśliwi zdążą się rozliczyć z grzesznego życia
     Pyszni spadną w otchłanie piekieł nie do odkrycia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

257. Odpowiedz

     JAM

     2 lutego 2021 godz. 09:14

     “Otwartym tekstem”. Gościem Danuta Palińska, która tłumaczyła “Raport Pileckiego” na j.norweski
     https://telewizjarepublika.pl/quototwartym-tekstemquot-gosciem-danuta-palinska-ktora-tlumaczyla-quotraport-pileckiegoquot-na-jnorweski,110002.html

258. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     3 lutego 2021 godz. 08:00

     Koniec Raportu

     Bardzo dziękuję pani Joannie Serafińskiej za 4-miesięczny trud udostępniania Raportu Witolda Pileckiego. Dla wielu czytelników była to pierwsza i jedyna okazja do zapoznania się z tym niezwykłym historycznym świadectwem. Szkoda, że tylko jedna osoba przyszła ze świata-zawitała na nasze łamy zamieszczając krótki komentarz. Co z resztą naszych rodaków? Pisałem już o tym. Raport jest wstrząsający, nie tylko z powodu opisanego okrucieństwa, ale również ze względu na osobę Rotmistrza. W komentarzach znajduje się nie tylko tekst raportu.

     Osoba Pileckiego kojarzy mi się też z Polską Wschodnią, do dziś okupowaną, gdzie polska ziemia jest plugawiona przez obcych. Tam nie ma Polonii, tam są Polacy, tam jesteśmy u siebie. Wypędzili nas i wymordowali. Wśród sprawców byli Rosjanie, Ukraińcy, Żydzi, Niemcy, Litwini, Łotysze i polscy zdrajcy. Dziś mordują nas w granicach naszego rachitycznego państewka, a zbydlęcony naród codziennie ogląda telewizje. Wywodzący się z turańszczyzny Gnom wystawił nas na pastwę obcych plemion.

259. Odpowiedz

     Z.S.

     4 lutego 2021 godz. 13:46

     
     “Dzieci z Auschwitz i walka o prawdę historyczną”.

260. Odpowiedz

     Z.S.

     4 lutego 2021 godz. 13:48

     https://vod.tvp.pl/video/szrajberka-z-auschwitz,szrajberka-z-auschwitz,30444594

     “Szrajberka z Auschwitz”

261. Odpowiedz

     Z.S.

     4 lutego 2021 godz. 13:51

     “Szrajberka z Auschwitz” na dżu tubie:

262. Odpowiedz

     JAM

     4 lutego 2021 godz. 19:43   - w odpowiedzi do: Z.S. 13:51

     Nie znamy planów Boga, a te są różne
     Nie warto się szarpać, niech życie podróżne
     Na ziemi nas niesie drogą do zbawienia
     Człowiek wszystko wytrzyma, co do zniesienia
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

263. Odpowiedz

     Z.S.

     4 lutego 2021 godz. 23:14

264. Odpowiedz

     Z.S.

     4 lutego 2021 godz. 23:57

     Polecam 40 minutę, obóz w którym zamknięto Polskie kobiety opisany jako: “zamordowano tu około 17 tys. żydówek i nie żydówek”, czyli kobiet i jakiegoś bydła gojowskiego… XD żydowski rasizm i kłamstwa…

265. Odpowiedz

     JAM

     5 lutego 2021 godz. 14:37

     Oddano w ajencję obóz zagłady ludzi
     Wybranym,lecz nie wiem za co i tu mnie studzi
     Dusza, bym grzechu pomówienia nie uczynił
     Bo nawet nie wiem, kto czynem temu zawinił
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

266. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     8 lutego 2021 godz. 08:38

     Mija kolejna rocznica śmierci Elżbiety Kozaneckiej “Basi”
     8 II 1949 we wsi Gałki koło Płocka, otoczona przez UB/KBW granatem rozrywa się Śp. Elżbieta Kozanecka “Basia” z NSZ.

     

     Elżbieta Kozanecka ps. Basia, licealistka płockiej Jagielonki oraz jej ukochany Ludomir Peczyński ps. Władek partyzant NSZ…Po aresztowaniu rodziny Basia musiała szukać schronienia w oddziale partyzanckim. Tam poznała Władka. W oddziale spędzili razem prawie rok. W lutym 1949 roku we wsi Gałki k. Wyszogrodu UB oraz KBW zorganizowało potężną obławę. Basia i Władek oraz ich kolega Janek zginęli w walce. Reszta oddziału została schwytana i zawieziona do warszawskiego więzienia na Mokotowie. Dowódca oddziału Wiktor Stryjewski Cacko dostał 38. karę śmierci i jak tysiące polskich bohaterów został zamordowany i pochowany w bezimiennych grobach. Do dnia dzisiejszego większość partyzantów z oddziału Słonego, Cacka, Łupaszki i innych nie ma swojego
     grobu.

     

267. Odpowiedz

     JAM

     8 lutego 2021 godz. 08:53

     I pomyśleć że są w Polsce tacy ludzie
     Którzy plują na walczących o wolność
     Czy oni wciąż żyją w ruskiej ułudzie?
     Czy mają zwykłej zdrady taką zdolność?
     Pozdrawiam
     Szczęść Boże

268. Odpowiedz

     Z.S.

     12 lutego 2021 godz. 18:29

     http://www.auschwitz.org/muzeum/aktualnosci/miejsce-pamieci-musi-pozostac-dostepne-wspolpraca-muzeum-fundacji-auschwitz-birkenau-oraz-firmy-appsflyer-,2188.html?fbclid=IwAR2ZQCYiA21z_nEOIU8g8PQxllEZSPxNSZfae0sdPaUEzhhh5PIYuxl2OWc

     A tu takie wieści…

269. Odpowiedz

     Z.S.

     12 lutego 2021 godz. 18:33

     Cytat z powyższego:

     – Wspieranie społeczności Ocalałych z Holocaustu od lat stanowi ważną część działalności AppsFlyer Cares. Ten projekt stał się dla nas priorytetem, ponieważ w sytuacji, gdy jest pośród nas coraz mniej Ocalałych, a za kilka lat odejdą już wszyscy, czas jest bardzo istotny. Co wyjątkowo smutne, COVID-19 jeszcze przyspiesza ten proces. Musimy mieć pewność, że nawet wtedy, gdy Ocalali nie będą już mogli sami opowiadać swoich historii, świat nigdy nie zapomni. Moja babcia, która zmarła dwa lata temu, straciła całą swoją rodzinę w Auschwitz oraz innych nazistowskich obozach zagłady. Tak samo wyglądała sytuacja wielu izraelskich oraz żydowskich rodzinach na całym świecie. Jesteśmy bardzo dumni z tego, że możemy wykorzystać naszą wiedzę i doświadczenie dla wsparcia edukacji, międzykulturowego zrozumienia, a także dla ostrzeżenia przez konsekwencjami rasizmu oraz ślepej nienawiści – podkreślił Kaniel.

     Porozumienie o współpracy podpisali Dyrektor Muzeum Auschwitz dr Piotr M. A. Cywiński, Dyrektor Generalny Fundacji Wojciech Soczewica, Dyrektor Finansowy Fundacji Elwir Świętochowski oraz Prezes i współzałożyciel AppsFlyer Oren Kaniel.

270. Odpowiedz

     Z.S.

     13 lutego 2021 godz. 16:24

     https://www.facebook.com/wolnemediasilesia/videos/245362977267984

     Strona IPN zablokowana na pejs bożku.

271. Odpowiedz

     Z.S.

     13 lutego 2021 godz. 16:38

     Zablokowali anglojęzyczną stronę IPN o zbrodniach Niemieckich na dzieciach Polskich. Płonie archiwum w Krakowie z dokumentami dotyczącymi drugiej wojny światowej!

272. Odpowiedz

     Z.S.

     13 lutego 2021 godz. 16:46

     https://www.facebook.com/ipngovpl/?__cft__%5B0%5D=AZUMLwmb28mzDPo0VQlACKiukAbaI5z67e19ZhJsvR5H_834HPjXJb3fkXkCBYjPyy0WBNZvMTeztgB6qwpwiwqJBx0Zn0IEfSNL-wwWFqMtbWpALM9PORut9iWAQTBCHWJkiXeIL3lcaFE-yz8jWmHoix_SQ_vsRwVOCSGfhI3p9w&__tn__=kK-R

273. Odpowiedz

     Z.S.

     13 lutego 2021 godz. 16:46

     https://www.facebook.com/hashtag/lebensborn

274. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     13 lutego 2021 godz. 16:50   - w odpowiedzi do: Z.S. 16:24

     Nieaktualne. Strona została już przywrócona. Stało się to z powodu brawurowego wpisu na Twitterze pana Mularczyka z PiS. Tępa gawiedź nie zauważyłaby tego (zablokowania i odblokowania), gdyby nie jego wpis. Część nawet nie wie, co to jest IPN.
     Ja tam bym mu podziękował, tym bardziej, że jest bardzo zajęty “finalizowaniem”. Trwa to już bardzo długo… Trochę go rozumiem z tym finalizowaniem…

     Chodzi o przygotowywanie do wydruku raportu o reperacjach wojennych dla Polski. Na wszelki wypadek podkreślę: chodzi o finalizowanie wydruku raportu, nie zaś o wypłatę tychże reparacji. To są dwie różne rzeczy. Podobnie rzecz miała się ze Smoleńskiem: dochodzenie do prawdy a wydruk raportu to też dwie różne rzeczy. Do prawdy dochodzimy 11 lat. Przez ten czas wydruki wielokrotnie już się sfinalizowały.
     

     I jeszcze jedno. Nie można teraz przeszkadzać PiS-owi. Jesteśmy już bardzo blisko prawdy i blisko reparacji. Pamiętajmy, że wydruk aneksu do raportu o WSI też był już bardzo blisko…i co? Wszystko zepsuliśmy. Aneks się nie ukazał pomimo obietnic. Podobnie może być ze Smoleńskiem i reparacjami. Nie przeszkadzajmy!

275. Odpowiedz

     Ywzan Zeb

     13 lutego 2021 godz. 18:16   - w odpowiedzi do: CzarnaLimuzyna 16:50

     Ach, wytrzymajmy jeszcze tydzień, dwa, już niedługo, już w maju, w czerwcu…
     Jest światełko w tunelu…

     To nasza wspólna sprawa, nie wytrzymujemy się [nie poprawiać] przecież dla siebie.

     “A Ty, dla kogo się wytrzymasz?”

276. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     13 lutego 2021 godz. 19:20   - w odpowiedzi do: Ywzan Zeb 18:16

     Jeszcze dzień jeszcze dwa wszystko się odmieni,
     …
     Więc będziemy czekać jutra jak zbawienia
     Od samego rana aż do końca świata

     Kto by przypuszczał, że tak szybko umrą… wiele profetycznych tekstów…

     

277. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     13 lutego 2021 godz. 19:50

     Jedna z moich wielu ulubionych

     Siedem grzechów głównych

     Wielkich upadków więcej widzieliśmy, niż wzlotów
     Byliśmy oczywiście na uczcie Baltazara,
     Uczyliśmy się mowy zwycięzkich Wizygotów
     Na służbie ostatniego przepiwszy żołd Cezara.
     Przeżyliśmy Rolanda, by świadczyć śmierć Karola,
     Pozostałościom mocarstw nie oczekiwać łaski.
     Razem z Ludwikiem Świętym widząc się w aureolach
     Wyrzygiwaliśmy krew w jerozolimskie piaski.
     Co było wszechpotężne – zdaje się niedorzeczne.
     Gdzie słodka woń Arabii, gdzie tajemniczy Syjam.
     Religie tysiącletnie też nie są dla nas wieczne
     I demokracja kwitnie, dojrzewa i przemija…

     A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią:

     Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią,
     Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach,
     Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa.
     Bandzioch domaga się płynów i straw do przesytu,
     Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu,
     Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija,
     A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija

     Tak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwa
     Stawiamy nadal i obalamy mocarstwa.

     Każdemu więc z imperiów bezsprzecznie zasłużeni
     My – ludzie pióra, miecza lub zajęczego lęku
     Jesteśmy grabarzami swych własnych dzieł stworzenia,
     Zajęczym lękiem niszcząc je, mieczem lub piosenką.
     Samotnie wędrujemy po dawnych bitew szlakach,
     Którymi dzisiaj rządzi chwast, kamień lub jaszczurka.
     Wierzchowiec się potyka bo ciąży mu kulbaka
     I jeździec w pełnej zbroi bładzący po pagórkach.
     Jesteśmy jak zwierzęta – z rytmami śmierci zżyte,
     Choć człowiek w nas – do Nowej wciąż prze Jerozolimy;
     Więc nastawiamy ucha na echa nowych bitew,
     Bo wiemy, że na pewno je w końcu usłyszymy…

     I wiedzie nas siedem demonów, co nami się karmią

     Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią…

     Tak zbrojni w moce, na które nie ma lekarstwa
     Będziemy nadal stawiać i zwalać mocarstwa.

278. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     19 lutego 2021 godz. 18:18

     Prelekcja ks. prof. Tadeusza Guza w Poznaniu – luty 2021.
     Katecheza dla mężczyzn w oparciu o wiarę i świadectwo Łukasza Cieplińskiego – Żołnierza Wyklętego.

     Kochana Wisiu! Jeszcze żyję, chociaż są to prawdopodobnie już ostatnie dla mnie dni. Siedzę z oficerem gestapo. Oni otrzymują listy, a ja nie. A tak bardzo chciałbym otrzymać chociaż parę słów Twoją ręką napisanych (…). Ten ból składam u stóp Boga i Polski (…). Bogu dziękuję za to, że mogę umierać za Jego wiarę świętą, za moją Ojczyznę i za to, że dał mi taką żonę i wielkie szczęście rodzinne.

     fragment:

279. Odpowiedz

     Z.S.

     21 lutego 2021 godz. 16:57

     – Nie puszczę cię. Wiesz, że wczoraj ten Walter złamał szczęki dwóm więźniom? – Bolek chwycił go za ramię.
     – Słuchaj, bili mnie już nie raz. Wiedzą, że jestem bokserem. Dostawałem za to od blokowych i kapo tęgie lanie, a jednak się nie załamywałem. A teraz… Teraz mam okazję oddać im i jeszcze dostać chleb, dla nas wszystkich. Nie zatrzymuj mnie – Teddy zdjął rękę Bolka z ramienia..
     Tadeusz Pietrzykowski
     nr obozowy: 77

     https://wdolnymslasku.com/2020/10/13/niewygodna-historia-polskiego-boksera-w-w-oswiecimiu-pierwszy-pojedynek-stoczyl-z-owianym-zla-slawa-kapo-walterowi-dunningowi/
     Do obozu trafił z pierwszym transportem i był w nim już prawie dziewięć miesięcy. Więźniowie wiedzieli, kim jest – bokserem z warszawskiego klubu „Legia”, trenowanym przez znanego Feliksa Stamma..
     – Ty jesteś bokser?– zapytał. Teddy kiwnął głową.
     – Chcesz zarobić chleb w walce?
     Teddy potwierdził ponownie.
     – Ile? – zapytał.
     – Pół bochenka. I kostkę margaryny.
     – Z kim?
     – Z kapo Dunningiem – usłyszał w odpowiedzi Teddy.
     Nazywał się Walter Dunning i był atletycznym blondynem o malutkich oczach i porozbijanych łukach brwiowych.
     I rozpierała go energia..
     Z więźniów robił sobie żywe worki treningowe.
     Ludzie po takim”treningu” byli na twarzy czarni..
     -Zwariowałeś? Dunning cię zabije! Waży ponad 70 kilogramów, a ty najwyżej czterdzieści!
     02.03.1941r.
     Kl Auschwitz
     ..
     Walter Dunning ruszył jak rozruszony byk.
     Mocarne pięści tłukły powietrze wokół głowy Teddiego.
     Ten się cofał i zręcznie unikał ciosów.
     Niemiec szalał..
     Wydawało się,że delikatne punktowanie Polaka nie robi na nim wrażenia.
     Szalał..
     Teddy zaczął się spóźniać..
     I wtedy trafił lewym..
     Niemiec stanął jak wryty.Poprawił prawym.
     Dunning ryknął,ruszył..
     Hak niemca przeszył powietrze.
     I znowu..
     Lewy sierp i prawy prosty..
     -Bij go!Bij niemca!
     Nagle polska widownia zaczęła wiwatować..
     A Teddy szalał!
     Tłukł niemca po gębie aż trzeszczało!
     Pięści jak ze stali waliły po Dunningu raz po raz..
     W końcu półprzytomny niemiec jęknął i wyrżnął na deski..

280. Odpowiedz

     Z.S.

     21 lutego 2021 godz. 17:02

     https://film.interia.pl/wiadomosci/news-mistrz-powstaje-film-o-legendarnym-polskim-piesciarzu,nId,3345059

281. Odpowiedz

     Z.S.

     21 lutego 2021 godz. 17:06

     Sukcesy na ringu pozwoliły Pietrzykowskiemu zdobyć uznanie Niemców, wśród których czuł się dość pewnie i pozwalał sobie na stosunkowo dużo. Będąc świadkiem znęcania się kapo Vorabeitera nad jednym z więźniów. Ośmielony przez Niemców, podszedł do oprawcy i zapytał za co go bije swoją ofiarę. Ten odburknął mu karząc „Zamknąć pysk”. Wtedy Pietrzykowski wymierzył mu cios, kolejny powalił Niemca. Sam Pierzykowski wspominał, iż nie wie jakby ta sytuacja skończyła się, gdyby nie interwencja więźnia, którego zaatakował Vorabeiter. Złapał on Pietrzykowskiego za rękę i zaczął błagać „Nie bij synu, bracie, nie bij!”. Więźniem tym okazał się być św. Maksymilian Kolbe. Kilka dni później, gdy zakonnikowi ukradziono bochenek chleba, który otrzymał od Pietrzykowskiego, niezłomny bokser po raz kolejny zaczął wymierzać sprawiedliwość na własną rękę. Na co ojciec Kolbe zareagował podobnie jak w pierwszym przypadku. Pietrzykowski był także świadkiem apelu, na którym św. Maksymilian Kolbe uratował przed śmiercią Franciszka Gajowniczka…

282. Odpowiedz

     Redakcja

     21 lutego 2021 godz. 17:09

     
     

283. Odpowiedz

     Z.S.

     21 lutego 2021 godz. 17:11

     Obozowe losy Pietrzykowskiego przecinają się również z losami innego wielkiego Polaka, który do Auschwitz trafił jako ochotnik i zorganizował w nim konspirację, czyli Rotmistrza Witolda Pileckiego. Teddy został zaangażowany do drugiej tzw. piątki (system organizacji grup konspiracyjnych w obozie stworzony przez Pileckiego), był zatem jednym z najbliższych współpracowników Witolda. Rotmistrz okazał się dla Pietrzykowskiego wybawicielem, kiedy Biała Mgła zaczął tracić uznanie Niemców, którym coraz mniej podobało się, że „Polak bije ich jak chce”. Pod pozorem podania witamin, Teddy został zarażony tyfusem. Przed planowanym unicestwieniem chorych więźniów Pietrzykowskiego uratował Pilecki, który wyniósł go z obozowego szpitala

284. Odpowiedz

     Serafińska

     26 lutego 2021 godz. 17:50

     W Auschwitz talmudysta Gliński robi stosowne modernizacyjne przeróbki, “aby zwiększyć przepustowość”, tym samym niszczy dowody zbrodni na Polakach w obozie, a rząd kompradorów milczy. Może otworzą w końcu te zapowiadane przez rotmistrza Pileckiego elektryczne krematoria – ponoć miały spalać zwłoki w kilka sekund, to dopiero będzie “przepustowość”. Sądzę, że wkrótce ponowne wielkie otwarcie Auschwitz i znowu w celu jednym: wymordowania Polskiej inteligencji – kowidoopornych.

285. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     26 lutego 2021 godz. 18:03   - w odpowiedzi do: Serafińska 17:50

     “kowidooporność” to jedna z wielu odporności mająca charakter wrodzony i nabyty w procesach immunologicznych – biologicznych i duchowych. Przeciwciała wytarzają się m.in. w obszarze sumienia i pamięci historycznej i są odpowiedzialne za reakcje obronne, a także za atak – skutkujący pozbawieniem życia agresorów. :-)

286. Odpowiedz

     Z.S.

     6 marca 2021 godz. 20:55

     https://www.worldgovernmentsummit.org/?fbclid=IwAR2-FzIpyFnAFBN9OqzzdPwwkOy2Fa99MmfzUFt9IJybtV-zndyIq-u1Yac

     3 marca 1948 roku rozpoczął się przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie pokazowy proces Witolda Pileckiego, rotmistrza kawalerii Wojska Polskiego, żołnierza Armii Krajowej, bohatera II wojny światowej, żołnierza niezłomnego, walczącego w powojennym podziemiu niepodległościowym.

287. Odpowiedz

     Z.S.

     6 marca 2021 godz. 20:56

     Pomyłka, powyższy link, to do strony “Rządu Światowego”, a tutaj link do artykułu z Polskiego Radia.

     https://polskieradio24.pl/39/156/Artykul/2271984,73-lata-temu-rotmistrz-Witold-Pilecki-stanal-przed-stalinowskim-sadem?fbclid=IwAR1h649HYTE4LMIyLnIThMf1HeunpCkyqdgg7_6lhEQeXYZlnVMPSKlvRSU

288. Odpowiedz

     Z.S.

     20 marca 2021 godz. 16:23

289. Odpowiedz

     Z.S.

     5 kwietnia 2021 godz. 21:32

     102 rocznica urodzin Stanisława Wolańskiego, więźnia I transportu Polaków do KL Auschwitz
     Poznajcie Stanisława Wolańskiego. Urodził się 5 kwietnia 1919 roku w Dynowie. Był uczniem gimnazjum.
     Aresztowany i osadzony w więzieniu w Tarnowie. W przeddzień transportu wywołano z cel więźniów z przygotowanej wcześniej listy. Z tarnowskiego więzienia zostali przewiezieni samochodami ciężarowymi do budynku łaźni w celu dezynfekcji i kąpieli. O świcie następnego dnia przeprowadzono więźniów ulicami miasta, by wtłoczyć ich następnie do przygotowanych wcześniej wagonów.
     14 czerwca 1940 roku Stanisław Wolański zostaje przywieziony do KL Auschwitz w pierwszym transporcie Polaków. Od tamtej chwili stał się numerem 465.
     Zginął 11 lutego 1941 roku w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz.

     

290. Odpowiedz

     Z.S.

     8 kwietnia 2021 godz. 22:56

     106 rocznica urodzin Edwarda Dreckiego, więźnia I transportu Polaków do KL Auschwitz
     Poznajcie Edwarda Dreckiego. Urodził się 8 kwietnia 1915 roku w Warszawie. Był szewcem.
     Aresztowany i osadzony w więzieniu w Tarnowie. W przeddzień transportu wywołano z cel więźniów z przygotowanej wcześniej listy. Z tarnowskiego więzienia zostali przewiezieni samochodami ciężarowymi do budynku łaźni w celu dezynfekcji i kąpieli. O świcie następnego dnia przeprowadzono więźniów ulicami miasta, by wtłoczyć ich następnie do przygotowanych wcześniej wagonów.
     14 czerwca 1940 roku Edward Drecki zostaje przywieziony do KL Auschwitz w pierwszym transporcie Polaków. Od tamtej chwili stał się numerem 704.
     Zginął 31 sierpnia 1941 roku w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz.

     

291. Odpowiedz

     Serafińska

     16 kwietnia 2021 godz. 14:49

     Bezczelność talmudo-faszystów nie zna granic, ponieważ Polska jest pod okupacją.

292. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     16 kwietnia 2021 godz. 17:19   - w odpowiedzi do: Serafińska 14:49

     Wygląda na to, że Obóz jest przekształcany w obiekt turystyczno- propagandowy, co jest zgodne ze starą tendencją tworzenia żydowskiej wersji historii używanej jako pałka w trakcie wymuszeń rabunkowych i podczas politycznych napadów.

293. Odpowiedz

     Z.S.

     18 kwietnia 2021 godz. 14:58

     Czy może być gorzej niż jest, oto jest pytanie? Z góry przepraszam za G-nianą gazetę.
     https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/polska/szyd%C5%82o-w-radzie-muzeum-auschwitz-birkenau-cz%C5%82onkowie-rezygnuj%C4%85-gli%C5%84ski-jej-broni-ja-bym-si%C4%99-cieszy%C5%82/ar-BB1fMaDJ?ocid=msedgdhp

294. Odpowiedz

     Z.S.

     18 kwietnia 2021 godz. 14:59

     W zeszłym tygodniu Beata Szydło została powołana do Rady Muzeum przy Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau. Z tego powodu kilku członków zrezygnowało z nominacji, tłumacząc, że działalność w radzie czynnego polityka doprowadzi do upolitycznienia organu. Piotr Gliński broni europarlamentarzystki.
     We wtorek “Gazeta Wyborcza” poinformowała o powołaniu do Rady Muzeum Auschwitz-Birkenau Beaty Szydło. Po tej decyzji z członkostwa w Radzie zrezygnowali już m.in. Stanisław Krajewski, współtwórca Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów oraz Marek Lasota – były dyrektor IPN, dyrektor Muzeum AK – donosi “GW”. Z kolei minister Piotr Gliński, który za nominację odpowiada, broni Szydło i podkreśla jej kompetencje.

     Cytat z powyższego tekstu, dla tych co się brzydzą.

295. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     18 kwietnia 2021 godz. 18:17   - w odpowiedzi do: Z.S. 14:59

     Gdyby nie ten komentarz, to bym nie zerknąłbym nawet, w tym na niedawne “uroczystości”. Cywiński nawiedzony:

     Jak mówić “nigdy więcej” patrząc w oczy atakowanym na ulicy Żydom…

     myślałem , że za chwilę powie coś o mordowanych Palestyńczykach, ale gdzie tam, nic z tych rzeczy. A Duda..? jeżeli wierzyć paskowi telewizyjnemu powiedział:

     ta ziemia woła o pamięć bo nigdy coś takiego się nie wydarzyło.

     Brednia. Odsyłam tutaj: Archipelag Gułag
     I jeszcze:

     …że człowiek człowiekowi mógł zrobić coś takiego.

     No właśnie, człowiek człowiekowi zrobił coś takiego – nie pierwszy raz i nie ostatni. Nikt inny by tego nie zrobił. Tylko człowiek. Duda fircyk w zalotach. Fircyk, ale nie ten z komedii Zabłockiego, lecz współczesny: ponury i uległy politycznie aż do wyrzygania. Dudzie należałoby rzucić w maskę pytanie o kilkadziesiąt tys. ofiar lockdownu.

     I oczywiście Turski

     

     laureat Nagrody “Nieobojętności” dla obojętnego na zagładę świata wartości, o którym Józef Wieczorek napisał:

     Marian Turski rok temu objaśniał, że Auschwitz nie spadł nam z nieba, co jest oczywistością, bo jego geneza wiąże się z otchłaniami piekielnymi, a nie z niebiosami, gdzie obowiązują i są nakazywane odmienne przykazania, nierealizowane jednak na Ziemi przez twórców KL Auschwitz.
     Nie podniósł w swej wypowiedzi, że KL Auschwitz został założony dla eksterminacji Polaków, którzy byli pierwszymi więźniami obozu. (Czy KL Auschwitz jest obszarem eksterytorialnym?” -Kurier WNET” nr 73/2020.)
     Oświęcim,14 czerwca 2020 r. Upamiętnienie pierwszego transportu polskich więźniów politycznych (14.06.1940) do KL Auschwitz
     Jakby był obojętny na los tysięcy pomordowanych tam Polaków, o czym i świat nie chce wiedzieć, wymazuje z pamięci, zniekształcając historię tej Golgoty.
     Na depolonizację KL Auschwitz nie był obojętny więzień tego obozu o numerze 15683-Bogumił Sojecki, który na krótko przed śmiercią (miał 102 lata) 1 września 2020 r. napisał dramatyczny list do Prezydenta RP Andrzeja Dudy w sprawie niszczenia autentycznych obiektów obozowych, zamknięcia na I piętrze Bloku 11 ekspozycji „Polski ruch oporu w Oświęcimiu”. Apelował: “Druhu Prezydencie – weź w obronę pamięć o bohaterskich żołnierzach w pasiakach – męczennikach Auschwitz!”. Jakoś, mimo że był chyba najstarszym żyjącym więźniem KL Auschwitz, nagrody “Nieobojętności” nie dostał. Widać był nieobojętny wobec innych wartości.
     Nieobojętność poza światem wartości
     Marian Turski, propagator 11 przykazania, okazał się jego wyznawcą i realizatorem, ale poza światem wartości cywilizacji łacińskiej. Po okupacji niemieckiej, po opuszczeniu niemieckich obozów śmierci, nie był obojętny na instalowanie – siłą, przemocą, zbrodnią – systemu komunistycznego na terenie Polski. Wspierał ten zbrodniczy system, odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi na całym świecie i wielu tysięcy na terenie Polski.
     Wstąpił do PPR, a następnie do PZPR, robiąc szybką karierę w aparacie propagandy – jako dziennikarz, i to wtedy, kiedy tysiące jego rówieśników pozostało w lasach, walcząc o wolną od komunizmu Polskę. Na żołnierzy podziemia niepodległościowego polowały wówczas szwadrony śmierci instalatorów komunizmu, wielu więźniów obozów niemieckich znalazło się w katowniach UB lub trafiało do obozu Auschwitz, zaadaptowanego na potrzeby instalacji komunizmu.
     Propaganda komunistyczna, w której funkcjonował Marian Turski, nazywała ich bandytami, faszystami, a kaci UB likwidowali ich w nieludzki sposób.
     Jednym z niewyobrażalnie torturowanych w katowniach UB, był – dobrowolny więzień KL Auschwitz – rotmistrz Witold Pilecki. Ten, uważany zasadnie za jednego z najodważniejszych żołnierzy II wojny światowej, w KL Auschwitz organizował ruch oporu, a po brawurowej ucieczce z obozu brał udział w podziemiu niepodległościowym, tak za okupacji niemieckiej, jak i sowieckiej.
     Nie był obojętny, bo postępował zgodnie z Dekalogiem, a siłę dawała mu lektura „O naśladowaniu Chrystusa”. 11 przykazanie nie było mu do nieobojętności wobec zła potrzebne. Należał do innego świata wartości i dlatego był niebezpieczny dla instalatorów komunizmu. Torturowany, wyrażał opinię, że Oświęcim był igraszką wobec tego, co przechodził w więzieniu UB!
     Czy dziennikarz Marian Turski mógłby przedstawić jakieś dowody swojej nieobojętności na tragiczny los rotmistrza, w końcu współwięźnia tego samego obozu niemieckiego?

296. Odpowiedz

     Z.S.

     19 kwietnia 2021 godz. 20:36

     Operacja wymazywania polskich ofiar Auschwitz trwa. Możemy sie tylko domyślać czemu służy ta ustawka między PISraelitami a ich ziomkami z Bnai Brith:

     Decyzją wicepremiera Glińskiego oburzony jest prof. Dariusz Stola. – Mianowanie do takiego ciała kogoś, kto poza byciem politykiem, nie ma do tego żadnych kompetencji, to przejaw niebywałej krótkowzroczności, żeby nie powiedzieć głupoty. Od ponad dwóch lat rząd nie powołuje przecież Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej, która powstała po to, żeby unikać sporów o upamiętnienie ofiar Auschwitz. Nie umieją (rządzący – red.) znaleźć takiego składu, który miałby szacunek na świecie. Myślę, że mianowanie pani Szydło może tylko muzeum zaszkodzić, a na pewno mu nie pomoże – ocenił w Poranku Radia TOK FM były dyrektor Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

     Zdaniem prof. Stoli intencje władzy w tej sprawie nie są czyste. – Rząd PiS wzbudza uzasadnioną i powszechną nieufność wobec swoich intencji. Jeśli się mianuje kogoś takiego do rady, to nie po to, żeby nie ingerował w działalność muzeum, tylko zupełnie przeciwnie. Polityk ma pilnować, co tam się będzie działo. Obóz Auschwitz to największe miejsce pamięci zagłady Żydów, a rząd PiS po pamiętnej i niesławnej noweli ustawy o IPN z 2018 roku ma jak najgorszą opinię w tym względzie – wyjaśniał w rozmowie z Dominiką Wielowieyska.

     Jak podkreślił gość TOK FM, nominacja Szydło na pewno “nie jest dobrym sygnałem”. – Nie znam intencji pana Glińskiego, ale z reguły nie są takie, jak o nich mówi. On jest w stanie oszukiwać nawet poważnych partnerów, a czym sam się przekonałem – dodał profesor Stola.

     Przypomnijmy, że prof. Dariusz Stola od 2014 roku był dyrektorem Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Wygrał też w 2018 roku konkurs na kolejną kadencję, ale nigdy nie otrzymał nominacji na to stanowisko. A min. Gliński nie krył, że to jego osobista decyzja, by prof. Stola nie był dyrektorem muzeum. Zarzucał historykowi zaangażowanie w politykę. Profesor wielokrotnie odrzucał takie insynuacje. I finalnie ogłosił, że dla dobra muzeum zrezygnuje z ubiegania się o kierowanie placówką, a min. Gliński powołał na stanowisko dyrektora POLIN Zygmunta Stępińskiego. Zdaniem Stoli Stępiński radzi sobie w tej roli całkiem dobre.

     – Szczególnie, że muzeum działa w trudnych warunkach pandemii, kiedy instytucje kultury są zamknięte. Wszystkie są na celowniku PiS. Jeszcze przejęcie Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, czy atak na Muzeum Solidarności (Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku) to były sprawy wewnętrzne, to już ataki na POLIN wzbudziły zainteresowanie opinii międzynarodowej. To pomogło na jakiś czas odsunąć zagrożenie wrogiego przejęcia muzeum. Pandemia też ma tutaj znaczenie – ocenił gość TOK FM.

     https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/other/niebywa%C5%82a-kr%C3%B3tkowzroczno%C5%9B%C4%87-%C5%BCeby-nie-powiedzie%C4%87-g%C5%82upota-prof-stola-ostro-o-nowej-posadzie-beaty-szyd%C5%82o/ar-BB1fNXIh?ocid=msedgntp

297. Odpowiedz

     Z.S.

     19 kwietnia 2021 godz. 20:39

     “Wrogie przejęcie muzuem”, to ma miejsce już od kilku lat, a teraz ma miejsce jego kuliminacja – cwaniaczki z przedsiebiorstwa holokaust, wymazują z pamieci ciemnego ludu prawdę na temat obozów Auschwitz -Birkenau w celu trzepania kasiorki. I dalszego oskarżania Polaków o zbrodnie, których byli ofiarami.

298. Odpowiedz

     Serafińska

     5 czerwca 2021 godz. 15:13

     Zagraniczna książka o rotmistrzu Pileckim oskarża Polaków o genetyczny antysemityzm. Rotmistrz pokazywany, jako szlachetny wyjątek od reguły. szkoda tylko, że autor nie zauważa, że w młodości rotmistrz musiał się procesować z żydem o majątek własnego ojca, który został owemu żydowi wydzierżawiony, ale tak się żyd przyzwyczaił do dzierżawy, że uznał, że już nie odda ziemi rotmistrzowi.Rotmistrz procesował się z owym żydem kilka lat – a to antysemita, zamiast oddać ziemię istocie “wyższej”, śmiał się procesować.Podobnie nie ma wzmianki o tym, jak rotmistrz widząc żydowskie machlojki w handlu założył własną spółdzielnię mleczarską i płacił celowo więcej polskim przedsiębiorcom, widząc, ze żydzi chcą zniszczyć polskie gospodarstwa. Szkoda też, ze książka nie wspomina, że rotmistrza zamordowali i torturowali polskojęzyczni żydzi-komuniści. Historia lubi się powtarzać, jeśli kogoś nienikczemnego politycznie nie da się pogrzebać w historii, to się go kastruje, poprzez przemilczanie jego faktycznych poglądów i postaw, tak jak to zrobiono w KK po śmierci św. Augustyna. O predestynacji cisza – wszyscy co się na augustynistów powołują idei predestynacji nienawidzą, tak samo jak i św. Augustyna, ale zostali wydelegowani do tego zadania, aby tak przeinaczyć jego historię i poglądy, aby go zneutralizować i aby myśl prawdziwie katolicka nie mogła się za jego sprawą odrodzić.
     

299. Odpowiedz

     pokutujący łotr

     5 czerwca 2021 godz. 18:49   - w odpowiedzi do: Serafińska 15:13

     Historia lubi się powtarzać, jeśli kogoś nienikczemnego politycznie nie da się pogrzebać w historii, to się go kastruje, poprzez przemilczanie jego faktycznych poglądów i postaw, tak jak to zrobiono w KK po śmierci św. Augustyna. O predestynacji cisza – wszyscy co się na augustynistów powołują idei predestynacji nienawidzą, tak samo jak i św. Augustyna, ale zostali wydelegowani do tego zadania, aby tak przeinaczyć jego historię i poglądy, aby go zneutralizować i aby myśl prawdziwie katolicka nie mogła się za jego sprawą odrodzić.

     Dość nonszalancko rozprawia się pani ze Św. Augustynem, jego teorią predestynacji i dwoma tysiącami lat myśli katolickiej. Na Legionie temat ten był szeroko i głęboko omawiany przez m.in. ks. Mariana Morawskiego SI przeznaczenie-predestynacja być może nie zechciała go pani zauważyć, bo pani wpisów tam nie zauważyłem (stąd zapewne powierzchowność Pani obecnych osądów).

     Godne zalecenia jest też rozwinięcie sprowokowanej przez ks. Morawskiego dyskusji w postaci wykładu prof. Guza o nauczaniu św. Tomasza z Akwinu “Czy Bóg przeznacza ludzi?” : video

     W kontekście już choćby tych dwóch źródeł widać, jak płytka i wręcz obraźliwa dla myśli katolickiej jest pani konkluzja, którą poważa się pani wyrazić następująco: “O predestynacji cisza – wszyscy co się na augustynistów powołują idei predestynacji nienawidzą, tak samo jak i św. Augustyna, ale zostali wydelegowani do tego zadania, aby tak przeinaczyć jego historię i poglądy, aby go zneutralizować i aby myśl prawdziwie katolicka nie mogła się za jego sprawą odrodzić.”

     Kto tu co pomija, szanowna pani? Kto cenzuruje? kto tu nienawidzi św. Augustyna? Radzę wyregulować języczek – trochę za szybki u pani w stosunku do myśli.

300. Odpowiedz

     Serafińska

     5 czerwca 2021 godz. 22:46   - w odpowiedzi do: pokutujący łotr 18:49

     Nie będę dyskutować z ignorantem, który nie zna ani jednego dzieła św.Augustyna, promuje lewackie chlapifarbuski i nawet nie pamięta jaki stopień wojskowy nosił Pilecki.

301. Odpowiedz

     pokutujący łotr

     5 czerwca 2021 godz. 23:33   - w odpowiedzi do: Serafińska 22:46

     Bluzgi zamiast odpowiedzi nie pierwszy raz zdarzają się Serafińskiej. Widocznie Serafińska tak ma. Trudno, można tylko współczuc.

302. Odpowiedz

     Serafińska

     6 czerwca 2021 godz. 12:57   - w odpowiedzi do: pokutujący łotr 23:33

     Odpowiedź adekwatna do zaczepki. Kto ma rozum ten widzi, że nie ma tu na co odpowiadać. Powtarzam, z ignorantami nie dyskutuję. To jak dyskutować z kowidiańskim muzułmaninem. Jeśli fakty przeczą propagandzie, to tym gorzej dla faktów.

303. Odpowiedz

     Serafińska

     6 czerwca 2021 godz. 13:16   - w odpowiedzi do: pokutujący łotr 18:49

     PS Nonszalancko, to się jegomość Pokutujący rozprawia z Augustynem oraz znani ze scholastycznej sofistyki tomiści.

304. Odpowiedz

     pokutujący łotr

     6 czerwca 2021 godz. 17:16   - w odpowiedzi do: Serafińska 13:16

     Oj, musi mieć Serafińska ostatnie słowo, nie przepuści. A nawet dwa wpisy dała, tak nią trzepie. Baj baj, Sarafińsko, po kolejnym bluzgu (“kowidiański muzułmanin”) mój rozum, nie mówiąc o dobrym smaku, stawia szlaban, już się tu nie spotkamy.

     PS. Czytelnikom wyjaśniam, że końcówka zwrotna “o” to jest sposób, w jaki kumochy zwracają się do siebie na przykład na targu, w ich odczuciu bardziej elegancko, więc żeby nie było,że Serafińska, której zdaje się nie zbywa na poczuciu humoru, zakrzyknie “i do tego Pokutujący nie zna się na gramatyce!”.

305. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     6 czerwca 2021 godz. 17:21   - w odpowiedzi do: Serafińska 12:57

     O predestynacji cisza – wszyscy co się na augustynistów powołują idei predestynacji nienawidzą, tak samo jak i św. Augustyna, ale zostali wydelegowani do tego zadania, aby tak przeinaczyć jego historię i poglądy, aby go zneutralizować i aby myśl prawdziwie katolicka nie mogła się za jego sprawą odrodzić.

     Wydaje mi się, że powinnaś zauważać fakt, że pomimo różnicy zdań na temat predestynacji, wielu księży katolickich, używając Twojej nomenklatury “tomistów” ma właściwie takie samo zdanie na temat wielu spraw, nazwijmy je społeczno- politycznych zakorzenionych w naszych życiu aż do bólu i ubabranych w przelewanej od czasu do czasu krwi. Nie wiesz o tym? Wiedziałabyś gdybyś od czasu do czasu coś posłuchała. Domyślam się, że uważasz, ze nie jest Ci to potrzebne. Stąd moje dwa pytania pytania:

     1.Co by się zmieniło, gdyby Kościół uznał podwójną predestynację? Napisz to. Podaj konkretne przykłady.

     2.Jesteś tym co wie, czy tym co robi? Jest jakaś rozbieżność pomiędzy tym? Na to sama sobie odpowiedz.

     Docent Okołowski jest kowidiańskim muzułmaninem? Mam nadzieję, że słuchałaś i wiesz o co chodzi. Nie uczynił on tego z nienawiści do prawdy, bo jej nie zna, a jest ona, wydaje mi się, widoczna na pierwszy rzut oka. Na co się mu przydał wyznawany pogląd o podwójnej predestynacji i na co on mu się przydał w tak ważnej sprawie? Ważnej bo zostało uśmierconych ponad 100 tys. Obydwoje wiemy, że jego ignorancja (w tej sprawie) nie wyklucza go z grona ludzi wybitnych.

     Jedna z różnic pomiędzy panem docentem Okołowskim a Łotrem polega na tym, że pierwszy głosi ewidentne pandemiczne bzdury ignorując empirię a drugi jest praktykującym katolikiem afirmującym oficjalne stanowisko Kościoła, który je wyartykułował nim zaczęła go niszczyć trucizna modernizmu.

306. Odpowiedz

     Serafińska

     6 czerwca 2021 godz. 23:35

     Na zakończenie wątku dodam, że szczytem bezczelności jest wywoływanie mnie do odpowiedzi na teksty tych czy owych tomistów w kwestii predestynacji po tym, jak dwukrotnie zablokowano mi klawiaturę na tym portalu za to, że śmiałam przedstawiać rozumne argumenty w sporze. Miedzy innymi na jeden z artykułów tomisty uskuteczniającego sofistykę przeciwko predestynacji. Cytuję pana białego trabancika, a może bzdużyciela w odpowiedzi na zapytanie jakiegoś komentatora: “Pani S. już panu na to nie odpowie”. Otóż nie udawajcie, że chcecie jakiejś odpowiedzi, bo noski wam rosną.

307. Odpowiedz

     CzarnaLimuzyna

     7 czerwca 2021 godz. 07:12   - w odpowiedzi do: Serafińska 23:35

     Otóż nie udawajcie…

     A Wy Serafińska po jakiemu do mnie mówicie, co?

     Jak widzę uciekłaś od wątku i po raz kolejny wróciłaś do przeszłości. Przykro mi , że wciąż jest to w Tobie tak bardzo żywe, skoro znów to przeżywasz albo udajesz zasłaniając się tym w tej rozmowie.

     Rozliczyłem się z tym, przyznając się do błędu w kwestii banowania. Od wielu miesięcy masz pełną swobodę wypowiedzi. Jak pewnie zauważyłaś nie chciałem również banować Migorra.

     Pamiętam ten spór. Miałaś wiele logicznych wywodów, lecz Twoim błędem lub świadomą złośliwością było wmawianie, że ja czegoś nie rozumiem. Były to kwestie dotyczące rodzaju i liczby osób zbawionych oraz na przykład:

     Bóg stworzył w swym umyśle najlepszy możliwy film i namalował go od razu na kliszy, klatka po klatce. I on widzi ten film, ogarnia go jednym spojrzeniem, widzi wszystko na raz, wszystkie kadry, wszystkie zdjęcia

     Wmawiałaś, że ja tego nie rozumiem.

     Widzisz, ja akceptuję, że jesteś osobą niewierzącą, życząc Ci łaski wiary, Ty natomiast, jak widzę, nie akceptujesz u innych ich dociekań w kwestii Bożej Wszechmocy. Czy Bóg stosuje predestynację? Zgodnie ze słowami św. Pawła może to robić i to robi. W chwilę potem zaczyna się protokół rozbieżności. W szczegółach tkwi przysłowiowy diabeł i Duch Święty.

     Kolejną kwestią w której uwypukla się rozbieżność, która działa na Ciebie jak płachta na byka, jest fakt, że autorski wkład Pawła Okołowskiego nie jest zbieżny całkowicie z antropologią chrześcijańską: Wergilusz, tychizm, Lem. Słowem używanym w opisie siły sprawczej jest LOS. Ty również, w zależności od tego jak ci pasuje, używasz pojęć typu Bóg, Duch Święty metaforycznie.

     Na koniec. Ja też mam w sobie komponent choleryczny, ale poczyniłem duże postępy. Nie tłumię uczuć i emocji, ale panuję nad formą ich wyrażania. Życzę Ci sukcesów na tym polu, bo to się przydaje w życiu.

     “Mały P…k” jest głupi, nie rozróżnia odbić w lustrze, myśląc, że to inny kot ;-))

308. Odpowiedz

     Serafińska

     14 czerwca 2021 godz. 19:26

     81 rocznica pierwszego transportu więźniów do Auschwitz – transport ten i wszystkie niemal transporty do 42 roku składały się niemal wyłącznie z polskiej inteligencji.

309. Odpowiedz

     Serafińska

     14 czerwca 2021 godz. 20:07

     
     Dlaczego nie ma pozwolenia na mszę na terenie obozu Auschwitz?

310. Odpowiedz

     Serafińska

     25 czerwca 2021 godz. 23:02

311. Odpowiedz

     Serafińska

     25 czerwca 2021 godz. 23:10

312. Odpowiedz

     Serafińska

     6 sierpnia 2021 godz. 23:56

313. Odpowiedz

     kolejarz

     7 sierpnia 2021 godz. 12:09   - w odpowiedzi do: Z.S. 18:33

     Do współzałożyciela AppsFlyer zachwycającego się swoją misją, bezsprzecznie szlachetną, ale historia uczy, że jeszcze nigdy nikogo niczego nie nauczyła. Nie wiem czyje są to słowa. od wielu lat “chodzi” za mną, wydaje mi się, że słyszałem w jakimś występie kabaretowym Pietrzaka w latach 80-tych. Nie przypisuję mu jednak autorstwa. Pozdrawiam.

314. Odpowiedz

     Serafińska

     15 sierpnia 2021 godz. 19:18

     14 sierpnia obchodziliśmy rocznicę męczeńskiej ofiary ks. Maksymiliana Kolbego, który oddał swe życie w Auschwitz w zamian za życie młodego współwięźnia.