Theodor Fontane

PIĄTEK XI TYGODNIA ZWYKŁEGO, ROK I

PIERWSZE CZYTANIE (2 Kor 11,18.21b-30)

Paweł chlubi się ze swoich słabości

Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.

Bracia:
Ponieważ wielu przechwala się według ciała, i ja będę się przechwalał. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę mówię jak szalony – to i ja się odważam.
Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: Ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci. Przez Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej. Często w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach od fałszywych braci; w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nagości.
Nie mówiąc już o mojej codziennej udręce płynącej z troski o wszystkie Kościoły. Któż odczuwa słabość, bym i ja nie czuł się słabym? Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął? Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 34,2-3.4-5.6-7)

Refren: Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli.

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, *
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem, *
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Wysławiajcie razem ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 5,3)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mt 6,19-23)

Gromadźcie sobie skarby w niebie

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność”.

Oto słowo Pańskie.

 *********************************************************************

KOMENTARZ

 
Wybrać światłość

Bardzo ważne jest ustalić sobie w życiu priorytety, czyli to co dla mnie jest najważniejsze. Jezus zachęca swoich uczniów, aby gromadzili skarby w niebie, a nie na ziemi. Chodzi o to, aby nie stać się materialistą, który patrzy jedynie na to, aby samemu jak najwięcej posiadać. Zachłanność jest bardzo złą cechą. Prowadzi człowieka do egoizmu i każe mu myśleć jedynie o sobie samym. Człowiek, który wchodzi na drogę światłości, będzie musiał pokonać wiele trudności i dźwigać niejeden krzyż. Może jednak być pewien, że idzie właściwą drogą i dojdzie do Chrystusa, który go zbawi.

Panie, strzeż mnie od pokusy materializmu i zaufania jedynie sobie samemu. Umocnij mnie na drodze światłości i dodaj mi siły, gdy spotykają mnie życiowe trudy.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2015”
Autor: ks. Mariusz Krawiec SSP
Edycja Świętego Pawła

Na dobranoc i dzień dobry – Mt 6, 19-23

Mariusz Han SJ

Patron Dnia

św. Romuald
opat

Św. Romuald pochodził z Rawenny. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Closse koło Rawenny. Po kilku latach rozpoczął życie pustelnicze. Zreformował wiele wspólnot pustelniczych na północy Italii i we Francji. W Camandoli dał początek kongregacji kamedułów, która praktykuje życie wspólne i pustelnicze. Umarł w pustelni obok klasztoru Val di Castro 19 czerwca 1027 roku.

dodane 2009-06-09 12:41

Piotr Drzyzga

Urodził się około 952 roku w Rawennie, w arystokratycznej rodzinie. Po tym, gdy jego ojciec, Sergiusz, zabił w czasie sprzeczki jednego z krewnych, Romuald uciekł do benedyktyńskiego klasztoru świętego Apolinarego, gdzie postanowił zostać zakonnikiem. Kilka dekad później – na prośbę cesarza Ottona III – pełnił tam nawet funkcję opata, z której jednak po roku zrezygnował.

W 978 roku, wraz z dożą weneckim Piotrem Orseolo i swym przyjacielem, bratem Marynem, wyruszył Romuald w Pireneje, by tam, nieopodal opactwa w miejscowości Cuxa założyć wspólnotę eremicką. Dwadzieścia lat później powrócił do Italii, gdzie podjął się misji reformowania licznych pustelni i klasztorów. W Camaldoli w Toskanii, gdzie Romuald przybył po raz kolejny w 1012, powstał pierwszy, kamedulski dom zakonny z dwudziestoma, oddzielnie zbudowanymi celami. Tam też późniejszy święty stał się dla wielu wzorem gorliwości ascetycznej i pokutnej. Zasłynął też jako osoba, która preferuje raczej dialog niż kazania.

Z powstaniem Camaldoli wiąże się legenda, zgodnie z którą Romuald miał sen, w którym ujrzał, jak jego, odziani w białe habity uczniowie, wchodzili po drabinie Jakubowej do nieba. W miejscu, w którym owa senna wizja nastąpiła późniejszy święty postanowił założyć klasztor. Udając się po biskupie zezwolenie na utworzenie nowej fundacji, Romuald spotkał właściciela ziem leżących w pobliskiej dolinie. Maldulo – bo takie imię nosił ziemianin – wyznał Romualdowi, iż miał niedawno identyczny sen i bez wahania zgodził się podarować zakonnikom tereny pod budowę opactwa. Na cześć darczyńcy miejsce nazwano doliną Maldolego – Campo di Maldoli, skąd też wzięła się nazwa Camaldoli i nazwa całego zgromadzenia – kameduli.

Romuald przeczuwając swoją śmierć udał się w 1026 roku do Val di Castro, gdzie w tamtejszej pustelni zmarł 19 czerwca 1027 roku. Pięć lat później ogłoszono go świętym. Reguła zakonu została zatwierdzona w 1072 roku przez papieża Aleksandra II. Godłem wspólnoty są dwa gołębie, symbolizujące połączenie życia pustelniczego i zakonnego.

Słynni uczniowie świętego Romualda to święci: Benedykt z Benewentu, Bruno z Kwerfurtu, Jan z Wenecji i Piotr Damiani.

***
Tłumaczenie materiałów z języka włoskiego: Alicja Langer.

http://kosciol.wiara.pl/doc/490844.Drabina-Jakubowa-z-Camaldoli-sw-Romuald

*******

w. Romuald – założyciel kamedułów
Często spotkać się można z obrazem, na którym po drabinie Jakubowej wkraczają do nieba zakonnicy ubrani w białe habity, a na dole widać śpiącego św. Romualda. Obraz taki zwykle zatytułowany jest “Wizja świętego Romualda” lub “Sen świętego Romualda” i odnosi się do początków zakonu kamedulskiego. A początek, jak to często bywa, owiany jest legendą i tajemnicą. Otóż ojciec późniejszego założyciela kamedułów, Sergiusz, wywodził się z włoskiego, książęcego rodu Honesti. W 907 roku w Rawennie urodził mu się syn Romuald, któremu zapewnił wykształcenie w sztuce rycerskiej i obyciu towarzyskim. Jego życie upływało wśród rozkoszy, zabaw i beztroski. Pewnego razu, gdy podczas polowania, zabłądził w lesie przyszła mu co prawda do głowy myśl, jakie to szczęśliwe życie prowadzili pierwsi pustelnicy chrześcijaństwa oddający swe życie wyłącznie na służbę Bożą, ale sprawy tego świata były dla niego w dalszym ciągu tak ważne, że nie zamierzał z nich rezygnować. Częściej jednak oddawał się modlitwie, starał się także pomagać chorym, biednym i kalekim, których w Rawennie nie brakowało.

Przełomowe wydarzenie nastąpiło gdy miał dwadzieścia lat: jego ojciec – człowiek bardzo porywczy – popadł w konflikt ze swoim bratem o majątek i nie chciał słyszeć o żadnej ugodzie. Wezwał swego brata na pojedynek, w wyniku którego tamten zginął. Romuald, przymuszony świadek tego zdarzenia, był poruszony tym do tego stopnia, że czyn ojca postanowił odpokutować w klasseńskim klasztorze położonym o trzy mile od Rawenny. Podczas czterdziestodniowego pobytu miał dwukrotnie wizję świętego Apolinarego, biskupa-męczennika, którego szczątki są złożone w tamtejszym klasztorze. Ten fakt sprawił, że Romuald postanowił poświęcić swoje życie Bogu. Przyjęty do zgromadzenia był wzorem eremity, cnoty i surowości zakonnej, ale tym samym ściągnął na siebie nienawiść i prześladowania, a nawet chęć zadania mu śmierci ze strony wielu spomiędzy mnichów zarażonych już duchem tego świata. Za zgodą przełożonych udał się Romuald do pewnego czcigodnego pustelnika Maryna, który żył koło Wenecji. W tym czasie poznał również ojca Gwaryna, opata klasztoru św. Michała w Cusano we Francji, który odbywając pielgrzymkę do miejsc świętych, zatrzymał się również w Wenecji by nawiedzić grób św. Marka Ewangelisty. Romuald razem z Marynem wrócili z nim do Francji i pod jego wpływem pozostawali około dziesięciu lat. Poznali również św. Piotra Orseolo, pobożnego dożę Wenecji. Tam Romuald przygotowywał się do rozpoczęcia życia prawdziwie pustelniczego.

Po powrocie do Włoch jego sława jako gorliwego pustelnika dotarła m.in. do młodego cesarza Ottona III, który ustanowił go opatem w Classe i powierzył mu zadanie reformy tego klasztoru. Po roku Romuald zrezygnował jednak z tej funkcji, udał się najpierw do opactwa na Monte Cassino i tam poznał mnicha Benedykta, podobnie jak on marzącego o życiu pustelniczym. Ten zabrał go do swojej samotni w rozlewisku rzeki Pad w pobliżu Rawenny, do miejsca zwanego Pereum. Przykład Romualda wkrótce znalazł wielu naśladowców. Grono to było tak liczne i stale się powiększało, że wkrótce Romuald zmuszony był do zakładania dla nich nowych klasztorów. Zakonnicy żyli i składali śluby w dalszym ciągu zgodnie z Regułą św. Benedykta, nosili również czarne habity benedyktyńskie. Tak było do momentu owego snu czy wizji, które stały się tematem przedstawień malarskich. Otóż tradycja mówi, że pewnego razu podczas wędrówki między klasztorami usnął Romuald niedaleko miasta Arezzo w Toskanii. Podczas snu ujrzał nagle, jak jego uczniowie, ubrani w białe szaty, wprost z tego miejsca po drabinie Jakubowej wkraczają do nieba. Romuald uznał to za znak Boży i postanowił w tym miejscu założyć nowy klasztor. Wyruszył właśnie w drogę do biskupa, by prosić go o pozwolenie na zrealizowanie tej wizji, gdy spotkał właściciela tejże doliny. Ten opowiedział mu, że miał identyczny sen i chcąc doprowadzić do jego realizacji, zamierzał przekazać zakonnikom cały ten teren pod budowę klasztoru. Właściciel terenu nazywał się Maldulo i z wdzięczności dla niego miejsce to nazwano doliną Maldolego “Campo di Maldoli”, z czego później powstał wyraz Camaldoli, a tutejszych zakonników nazwano Camaldulenses czyli kamedułami.

Romuald połączył życie pustelnicze z życiem zakonnym: najdoskonalszym uczniom pozwalał opuszczać mury klasztorne, osiadać w głębi lasu w osobnych domkach i tam pozostawać do śmierci i tylko siedem razy na dobę spotykać się w kościółku pod wezwaniem św. Antoniego Pustelnika na wspólne modlitwy, które rozpoczynały się o północy. Zachowywali oni ścisłe milczenie i post i spożywali posiłki osobno, każdy w swoim domku. Chodzili boso i zapuszczali długie brody. Z czasem Romuald, realizując swe senne widzenie, zmienił ich habity na białe na znak, że jak dzień jest jasny, tak i życie ich powinno być jasne. Za godło zakonu obrał dwa gołębie pijące z jednego kielicha, co miało symbolizować skojarzenie życia zakonnego z pustelniczym.

Święty Romuald zmarł 19 czerwca 1027 roku w eremie Val de Castro. Miał wówczas 120 lat, a życie jego zakończyło się po stu latach pokuty za dwadzieścia lat młodości. Jego ciało przez dłuższy czas spoczywało u benedyktynów w Klasse. W 1466 roku, a więc 439 lat po śmierci św. Romualda znaleziono je całkowicie nienaruszone. W roku 1481 zostało ono skradzione i połamane dla ukrycia zbrodni. Na szczęście fakt ten został odkryty i wkrótce zostało uroczyście przeniesione do kościoła świętego Błażeja w Fabriano i złożone w drogocennym sarkofagu. Klemens VIII wyznaczył jego uroczystość na dzień 7 lutego jako dzień przeniesienia relikwii.

W 1072 roku papież Aleksander II potwierdził zgromadzenie jako osobny zakon pod nazwą Kamedułów. Istniało wówczas dziewięć klasztorów, a majorem czyli głównym zwierzchnikiem zakonników był każdorazowo dożywotnio opat w Camaldoli. Regułę ułożył czwarty z kolei przeor Camaldoli, bł. Rudolf.

http://www.kameduli.pl/romuald.php

*******

ŻYĆ SAM NA SAM Z BOGIEM I DLA BOGA SAMEGO

Z O. Benedyktem Jerzym Paczuskim EC rozmawia Kajetan Rajski

Ojcze Benedykcie, zacznijmy naszą rozmowę od postaci św. Romualda. Święty ten, urodzony w 907 roku w Rawennie, pochodził z książęcego włoskiego rodu Honesti. Pomimo, że wiódł życie dostatnie i pełne zabaw i beztroski, mając 20 lat postanowił poświęcić się Bogu i wstąpił do Zakonu Benedyktynów. Jaką rolę w jego dalszym życiu odegrał mieszkający w pobliżu Wenecji pustelnik św. Maryn?

Św. Romuald po trzech latach życia w klasztorze benedyktyńskim postanawia rozpocząć życie pustelnicze w towarzystwie św. Maryna.

Wydaje się, że św. Maryn był pustelnikiem w pewnym sensie niezależnym od zakonu, ale miał zapewne jakiegoś przełożonego w postaci biskupa najbliższego miejsca, który najprawdopodobniej znał dokładnie jego pustelniczy styl życia i aprobował go.

Św. Maryn był starszym pustelnikiem, ascetą, który umacniał i korygował św. Romualda w jego powołaniu. Każdy, kto rozpoczynał życie pustelnicze, samotne, musiał mieć takiego przewodnika. Św. Romuald bardzo cenił św. Maryna i traktował go jako nieodzownego przewodnika duchowego. Przy jego boku poznawał życie eremickie, a gdy już zahartował się jako pustelnik, Romuald z ucznia stał się mistrzem dla starszego Maryna. Udali się do Katalonii w Hiszpanii, gdzie prowadzili życie pustelnicze. Później przybyli do Francji i pozostali tam około dziesięciu lat.

Czy dobrze się domyślam, że św. Romuald znalazł pierwowzór życia pustelniczego w Świętych Ojcach Pustyni pierwszych wieków chrześcijaństwa?

Na pewno tak. Ale my tu mamy jeszcze drugi ślad. Bardzo często to podkreślam, że przede wszystkim św. Benedykt z Nursji był dla św. Romualda wzorem życia pustelniczego. Św. Benedykt zanim rozpoczął swoje życie zakonne we wspólnocie jako młodzieniec, był przez trzy lata właśnie pustelnikiem. Dopiero gdy osiągnął dojrzałość w życiu pustelniczym rozpoczął życie we wspólnocie, ustanawiając dla niej Regułę.

Św. Benedykt nie był oczywiście pierwszym pustelnikiem, jednakże czerpał z doświadczenia Ojców Pustyni, a w swej Regule przywołuje św. Antoniego Wielkiego i św. Bazylego.

Eremitarum Camaldulensium — EC — Eremici Kameduli. Skąd ta nazwa?

Św. Romuald założył jeden z pierwszych większych klasztorów w Campo di Maldoli — pole Maldolego — czyli Camaldoli. Tamtejszych zakonników nazwano Camaldulenses, czyli właśnie Kamedułami. Klasztor ten był zbudowany z dwóch części. W pierwszej części, wyżej położonej była pustelnia, czyli erem. Tam żyli pustelnicy św. Romualda. Natomiast poniżej tej pustelni był klasztor, który był przeznaczony dla mnichów, czyli zakonników żyjących we wspólnocie. Do tej części mieli dostęp ludzie świeccy.

Ci, którzy żyli w eremie, szli za św. Romualdem, ponieważ widzieli w nim ojca pustelników i właśnie oni nazywali się Eremitami Kamedulskimi.

Św. Romuald postanowił zmienić Wasze habity z benedyktyńskich na białe jako znak, że dzień jest jasny, więc i życie Wasze powinno być jasne i czyste. Czy może Ojciec opisać habit Kamedulski?

Mam wrażenie, że w pierwszym okresie to był habit raczej szary, gdyż był kolorem bardziej praktycznym dla pustelnika. Prawdopodobnie św. Romuald gdy już odszedł od Benedyktynów rzeczywiście zmienił habit, tylko nie na biały, czyściutki — jak widzimy u dzisiejszych Kamedułów, lecz na szary, pustelniczy.

Habit nasz składa się z tuniki, ze szkaplerza i z paska. Do tego dochodzi jeszcze płaszcz chórowy.

Czy płaszcz chórowy jest nadal używany?

Tak, używamy go w czasie modlitwy chórowej i innych zgromadzeń liturgicznych wspólnotowych, także podczas ważnych oficjalnych spotkań: Kapituły Generalnej czy Wizytacji Kanonicznej. Wtedy zakonnicy mają obowiązek ubierania płaszcza chórowego.

Św. Romuald wybrał także godło zakonu — dwa gołębie pijące z jednego kielicha. Co to symbolizuje?

Jest to symbol wspólnoty jaka istnieje pomiędzy charyzmatem pustelniczym i charyzmatem mniszym wewnątrz rodziny kamedulskiej. Jeden gołąb oznacza mnichów, drugi gołąb symbolizuje pustelników. Te dwa gołąbki piją z kielicha. Kielich oznacza Eucharystię; gwiazda nad kielichem, oznacza Ducha Świętego, albo Opatrzność Bożą.

Ojcze, z tego co wiem, Kameduli w pierwszych wiekach swej historii posługiwali się Regułą św. Benedykta, znacznie zaostrzoną. Kto napisał dla Was oddzielną Regułę?

Św. Romuald nie napisał sam Reguły, tylko zalecił zachowanie Reguły św. Benedykta, akcentując potrzebę większej samotności, milczenia, postu i surowszego życia.

„Z pośród różnych eremów fundowanych przez św. Romualda tylko erem w Camaldoli, położony w Apeninach Toskańskich, przetrwał i stał się kolebką oraz centrum Zakonu Kamedulskiego. Czwarty przeor tego eremu, bł. Rudolf zredagował w formie Konstytucji wskazówki i pouczenia przekazane przez naszego Świętego Ojca Romualda, tworząc w ten sposób pierwszy dokument prawodawstwa kamedulskiego” — jest to cytat z czwartego artykułu naszych Konstytucji Kongregacji Pustelników Kamedułów Góry Koronnej.

Dodam, że bł. Rudolf żył w XI wieku — zmarł 12 października 1089 roku.

Ojcze Benedykcie, obecnie istnieją dwie kongregacje kamedulskie: Kongregacja Kamedulska Zakonu św. Benedykta oraz Kongregacja Eremitów Kamedułów z Monte Corona, do której należą polskie klasztory kamedulskie. Jakie są różnice pomiędzy tymi Kongregacjami?

Doprowadził do tego spór pomiędzy następcami św. Romualda dotyczący oceny charyzmatu. Jedni powiedzieli, że św. Romuald był pustelnikiem i zostali pustelnikami. Drudzy powiedzieli, że był on również duszpasterzem, politykiem, człowiekiem działającym w świecie, dlatego zaczęli prowadzić działalność duszpastersko-charytatywną. Pustelnicy dali początek naszej Kongregacji Pustelników Kamedułów z Monte Corona, z Góry Koronnej. Różnica pomiędzy dwiema aktualnie istniejącymi Kongregacjami jest taka, że nasza Kongregacja ma tylko pustelników, eremitów, a druga Kongregacja ma zarówno pustelników jak i mnichów.

Eremici naszej Kongregacji z Monte Corona prowadzą życie wewnątrz klasztoru jako pustelnicy. Nie wychodzą na zewnątrz w celach duszpasterskich.

W ciągu wieków swojej historii Zakon Kamedułów dał Kościołowi 18 świętych, 41 błogosławionych oraz liczne grono Sług Bożych, w tym męczenników II wojny światowej — Ojca Cherubina Walentego Kozika oraz Ojca Alojzego Macieja Poprawę. Ja chciałbym zapytać tutaj o postać św. Piotra Damiani, kardynała i Doktora Kościoła.

Św. Piotr Damiani urodził się w 1007 roku w Rawennie. Jest jednym z pierwszych Kamedułów, który napisał „Żywot św. Romualda” w piętnaście lat po jego śmierci, tzn. w roku 1042.

Czy znał św. Romualda?

Trudno sobie wyobrazić, że św. Piotr Damiani nie znał osobiście św. Romualda, który również urodził się w Rawennie, a umarł, gdy Piotr miał 20 lat.

Oczywiście, pisząc życiorys św. Romualda w roku 1042, czyli piętnaście lat po jego śmierci, czerpał informacje od ludzi znających osobiście Zakonodawcę.

Św. Piotr Damiani już w młodości dał się poznać światu jako wykształcony, zdolny młodzieniec, robiący szybko karierę naukową, a potem po wstąpieniu do klasztoru w Fonte Avellana stał się wybitnym i solidnym zakonnikiem, coraz głębiej wchodząc w życie nie tylko Zakonu, ale i Kościoła. Papież Stefan II mianował go w roku 1057 kardynałem i biskupem Ostii.

Św. Piotr Damiani studiował w Parmie i Faenzie. Wstąpił do zakonu Kamedułów w klasztorze w Fonte Avellana w 1035 roku. W 1043 wybrano go na urząd przeora. Był zachwycony życiem w tym klasztorze, a przede wszystkim tradycją i osobą św. Romualda.

Ma on bardzo duży dorobek pisarski — 170 listów, 2 traktaty, 53 kazania, 7 życiorysów świętych, około 240 utworów poetyckich i kilka rozpraw.

Jako biskup i kardynał prowadził działalność teologiczną, misyjną i dyplomatyczną, wizytował diecezje i klasztory z polecenia Watykanu. Słynął jako poważany kaznodzieja pokutny, był znakomitym prawnikiem i kanonistą, żarliwym obrońcą prawa kościelnego. Był całkowicie oddany ideałowi życia zakonnego. Sam prowadził życie pełne surowej ascezy.

Zmarł 22/23 lutego 1072 roku w Faenzie. Pochowany został w tej miejscowości w katedrze Najświętszej Maryi Panny.

Istnieje obecnie wiele monografii św. Piotra Damiani, ogłoszonego w 1828 roku przez papieża Leona XII Doktorem Kościoła.

Artykuł trzeci naszych Konstytucji mówi o św. Piotrze Damiani: „Nie zachował się po św. Romualdzie żaden pisany dokument, ale jego biograf św. Piotr Damiani odda w swoim dziele obraz doktryny i duchowości eremityzmu Romualdowego. Chodzi o sposób życia mniszego różny od życia mniszego benedyktyńskiego, tradycyjnego, chociaż Reguła św. Benedykta stanowiła i do dziś stanowi fundamentalny kodeks dla wszystkich uczniów św. Romualda. Ponadto św. Piotr Damiani z mocą i precyzją wskazał na miejsce i funkcje pustelnika w Kościele. <Samotność materialna nie neguje, a raczej tajemniczo wzmacnia obecność duchową pustelnika we wspólnocie wierzących. Jeżeli pustelnik się modli, modli się w nim Kościół, w takiej mierze, w jakiej jest żywym członkiem Kościoła by pełnił obowiązek całej Jego uniwersalności.> (św. Piotr Damiani, Opus 11, 10)”.

Jaką rolę w Kościele katolickim pełni Zakon Kamedułów?

Zakon Kamedułów jest jak Chrystus modlący się w samotności na górze.

Ojcze Benedykcie, jeśli Ojciec pozwoli, to chciałbym zapytać ile to już lat jest Ojciec Kamedułą?

Jestem w Zakonie 28 rok.

W jaki sposób kształtowała się u Ojca decyzja pójścia właśnie do Zakonu Kamedułów?

Byłem pewny od początku, że moje życie ma być służeniem Panu Bogu. Tylko potem w miarę dojrzewania musiałem wciąż pytać, w jaki sposób, w jaki sposób, w jaki sposób… i gdzie. No i rzeczywiście miałem różne propozycje, różne możliwości, ale w sumie spróbowałem pokierować się wiarą. Właśnie w atmosferze wiary spróbowałem poszukać jakiegoś znaku, który mi wskaże konkretne miejsce, konkretny kierunek. Idąc za tym znakiem, jaki otrzymałem, trafiłem ostatecznie do Kamedułów.

Jak przebiega formacja w Zakonie Kamedulskim?

Życie wewnątrz wspólnoty jest pierwszym elementem formacyjnym. Człowiek, który przychodzi z zewnątrz jest przyjmowany przez przełożonego i później wchodzi w całokształt życia wspólnoty.

Kandydat, który chce do nas wstąpić, musi mieć odpowiedni wiek. Jeśli czuje powołanie kamedulskie, nie mając jeszcze ukończonych 20 lat, potrzebnych do rozpoczęcia nowicjatu, to próbujemy utrzymywać z nim kontakt listowny. Czasami może także przyjechać do nas na rozmowę, może także pobyć w klasztorze kilka dni jako rekolektant. Kandydat poznaje coraz bardziej wspólnotę i wchodzi coraz głębiej w tajniki życia kamedulskiego. Gdy osiągnie odpowiedni wiek — 20 lat — może rozpocząć nowicjat. Warunkiem jest tutaj jeszcze zaakceptowanie przez przełożonego i przez wspólnotę.

Ile lat trwa nowicjat?

Nowicjat trwa dwa lata.

Co było dla Ojca największym odkryciem w życiu eremity?

Przede wszystkim eremita jako znak, jako znak skuteczny.

W Polsce jesteście wśród zakonów męskich zakonem o najsurowszej Regule. Czy w ciągu ostatnich lat, wraz z rozwojem różnych środków technicznych, Reguła ta staje się może mniej surowsza i podporządkowuje się nowym czasom?

W tradycji kamedulskiej mieliśmy tendencje, żeby ograniczać nasze potrzeby do minimum. Posługiwać się rzeczami, które są absolutnie niezbędne. Tak więc nie korzystamy z radia, telewizji czy internetu.

Historia klasztoru na Bielanach, gdzie rozmawiamy, sięga początków XVII wieku. Czy mógłby ją Ojciec przedstawić?

Kamedułów na Bielany sprowadził Marszałek Wielki Koronny Mikołaj Wolski. Po pozytywnym rozpatrzeniu propozycji Wolskiego przez Kapitułę Generalną Kongregacji Pustelników Kamedułów z Góry Koronnej, rozpoczęły się przygotowania. W 1603 roku przyjechał do Krakowa przeor klasztoru Monte Cucco Pascelupo, ojciec Hieronim z Perugii, któremu spodobała się góra bielańska, należąca wówczas do kasztelana Sebastiana Lubomirskiego. Góra ta z okolicznymi terenami została przekazana Zakonowi i przeznaczona do zagospodarowania przez Zakon Kamedułów.

Klasztor nasz, zwany Eremem Srebrnej Góry — Eremus Montis Argentini — z kościołem pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP fundował 22 lutego 1604 Mikołaj Wolski. W ciągu minionych wieków był odwiedzany przez polskich królów i licznych gości, a 19 sierpnia 2002 roku z pielgrzymką przybył Ojciec Święty Jan Paweł II.

Na przestrzeni czterystu lat klasztor nasz przeżywał różne trudne sytuacje. Był m.in. rabowany przez wojska szwedzkie w 1656, rosyjskie w latach 1769-1771, przez władze komunistyczne w 1950 roku. Przeżył pożary, np. w 1814 i w 1961 roku.

Jednak zawsze, nieprzerwanie w tym miejscu modlili się i czuwali Kameduli.

Jeśli chodzi zaś o historię Kamedułów w Polsce, to nie zapominajmy o tym, że już w 1001 roku na zaproszenie Bolesława Chrobrego przybyli do Polski uczniowie św. Romualda — Jan i Benedykt, do których przyłączyli się bracia Izaak i Mateusz oraz sługa Krystyn, późniejszych Pięciu Braci Męczenników.

Erem bialański był drugim eremem kamedulskim w Polsce. Dopiero po nim przybyły inne w następujących miejscowościach: Rytwiany — Pustelnia Złotego Lasu (fundowana w 1621); Bielany warszawskie — Erem Góry Królewskiej (1639); Pożajście na Litwie — Erem Góry Pokoju (1661); Bieniszew — Erem Pięciu Braci Męczenników (1663); Wigry — Erem Wyspy Wigierskiej (1667); Szaniec — Erem Margrabski (1722); Milatyn koło Lwowa — Erem Św. Krzyża (1738).

Jak wygląda kamedulska codzienność na Bielanach?

Kamedulską codzienność można ująć w słowach: Ora et labora — módl się i pracuj. Staramy się być wierni temu od początku dnia, który zaczyna się u nas o godzinie 3.30. O 3.45 jest pierwsza modlitwa w kościele — Godzina czytań — pierwsza nasza modlitwa chórowa, wspólnotowa, nasz brewiarz kamedulski, który trwa 45 minut do godziny. Zależy to od tego, czy jest uroczystość, czy święto, czy wspomnienie. Odmawiamy wtedy też Anioł Pański. Później jest „Lectio Divina”, czyli czytanie duchowne w celi — od 4.30 do 5.30. Potem Jutrznia. O 6.00 jest Msza św. konwentualna koncelebrowana, w której bierze udział cała wspólnota i wszyscy obecni kapłani, także goście. Po Mszy św. chwila dziękczynienia i Modlitwa Przedpołudniowa. Od 7.15 jest czas na śniadanie. Później następuje czas pracy od 8.30 do 11.15. O godzinie 11.25 odmawiamy Różaniec, o 12.00 Anioł Pański i Modlitwa Południowa. O 12.15 spożywamy obiad i mamy czas wolny do 14.30. O tej godzinie odmawiamy Modlitwę Popołudniową, modlitwy do Matki Bożej, Litanie okolicznościowe do św. Romualda itp. Od godziny 15.00 do 16.15 kolejny czas pracy. O 16.45 jemy kolację, o 17.30 są Nieszpory i Anioł Pański. Od godziny 18.00 do 19.00 mamy czas czytania duchownego w celach. O 19.10 Kompleta i Psalm 130 za zmarłych — De profundis. Od 21.00 jest cisza nocna.

W sumie nasz dzień zawiera w sobie po kilka godzin modlitwy, pracy, odpoczynku. Czasami mamy jakieś wyjście na zewnątrz eremu w celach rekreacyjnych, wypoczynkowych. Wychodzimy także w sprawach urzędowych i oczywiście do lekarza, czy czasem kogoś odwiedzić, np. brata w szpitalu.

Czy jest jakaś różnica pomiędzy dniem powszednim a dniem świątecznym?

Dzień świąteczny jest przede wszystkim dniem większego milczenia, większego skupienia, większej samotności. W dniu świątecznym nie ma dyspens od obowiązku zachowania milczenia, za wyjątkiem dwóch razy, gdy wypada wtedy rekreacja. W dzień powszedni jest więcej pracy. Oczywiście w niedzielę też musimy wykonywać konieczne prace, czy to na furcie, czy wśród ludzi przychodzących, czy w kościele, czy w kuchni. Jeżeli są zwierzęta w gospodarstwie, to też trzeba coś przy nich zrobić. Tak więc w niedzielę nie wszyscy mogą się obyć bez pracy fizycznej.

Z biegiem czasu może się nawet zacierać podział między pracą a modlitwą, bo jedno i drugie wciąż się przeplata. Modląc się pracujemy, pracując modlimy. Życie Kameduły jest niejako ciągła modlitwa we wszelkiej działalności, jaką wykonuje.

Ojcze Benedykcie, jak obecnie wygląda sytuacja Kamedułów w Polsce?

Obecnie w Polsce mamy dwa eremy — erem na Bielanach w Krakowie i erem w Bieniszewie. Oba eremy mają możliwość przyjmowania kandydatów do Zakonu Kamedułów.

Na Bielanach jest nas dziewięciu, w Bieniszewie ośmiu.

Ojcze Benedykcie, w słownictwie zakonnym istnieje słowo „Rekluz”. Czy może nam Ojciec wyjaśnić, co to słowo oznacza?

Rekluz, czyli człowiek zamknięty. Recluso — zamknięty, w języku włoskim znaczy dosłownie więzień.

W istocie rekluz jest to człowiek przede wszystkim oddany głębszej intymności z Panem Bogiem, głębszej modlitwie, w absolutnej samotności z której nie wychodzi, za wyjątkiem liturgii Wielkiego Tygodnia i na dwóch wspólnych posiłkach w refektarzu. W Wielkim Tygodniu rekluz musi wziąć udział w liturgii całego Triduum Paschalnego i uczestniczyć w posiłku Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek. W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego je obiad świąteczny w refektarzu razem ze wspólnotą.

Jak wygląda taki erem rekluza?

Może to być „pusta pustelnia” albo to prosta pustelnia z przyległym ogródkiem, najczęściej na skraju zabudowań eremickich.

Chciałbym jeszcze zapytać Ojca o postać nieżyjącego już Ojca Piotra Rostworowskiego, Benedyktyna, Kamedułę, a wreszcie rekluza.

Ojca Piotra Rostworowskiego poznałem, gdy przyjechałem pierwszy raz do Bieniszewa jako kandydat do nowicjatu. Ojciec Piotr przyjął mnie z wielką serdecznością i wprowadził w sposób życia kamedulskiego. Był człowiekiem bardzo wszechstronnym, niejako uniwersalnym, otwartym na potrzeby każdego człowieka. W tym świecie był autentycznym świadkiem Chrystusa. Ojciec Piotr to taki świadek, którego obecność pozostała na pewno w pamięci wielu osób. Był bardzo życzliwy, otwarty, miał dobre poczucie humoru, ale był też pokorny, posłuszny przełożonym i posiadał wiarę jako mocny fundament całego życia.

Spotkań z Ojcem Piotrem miałem bardzo wiele. Spędziliśmy razem tysiące godzin. Opowiem pewną historię. Kiedyś w klasztorze kamedulskim w Kolumbii idę do kościoła na modlitwę na godzinę 3.45 i widzę, że jest włączone światło w celi Ojca Piotra. Poszedłem do kościoła, a Ojciec Piotr nie przyszedł wtedy do kościoła na tą Godzinę czytań. Dlatego też po skończonej modlitwie idę zobaczyć, co się dzieje, dlaczego nie przyszedł na tą modlitwę. Pukam, wychodzi Ojciec Piotr ubrany w habit, w okularach, trochę zamyślony i pyta, o co chodzi. Ja mu mówię: „Dlaczego Ojciec nie przyszedł, czy zaspał, czy zachorował…?”. Oburzony moim pytaniem odpowiedział: „…Zaspałem!? Ja tu już od drugiej pracuję…!”. Śmialiśmy się później z podobnych sytuacji. Była to sytuacja bardzo komiczna, taka rekreacyjna. Ojciec Piotr działał prawie na każdego w sposób taki rozbrajający. Z niego biła swoista słodycz, taki niezwykły pokój. Czasem jednak poważnie się zdenerwował…

Ojciec Piotr Rostworowski ma bogatą historię życia, która zainteresowała wiele osób.

Czy Wasz klasztor stwarza jakąś szansę dla ludzi świeckich na doświadczenie życia kamedulskiego?

Zawsze w naszej tradycji kamedulskiej była praktyka udzielania gościny różnym osobom, które chciały pobyć u nas jakiś czas, wewnątrz naszego klasztoru. Obecnie też każdy nasz erem ma pokoje gościnne i możliwość przyjmowania określonej liczby osób na kilkudniowe skupienie.

Bł. Paweł Justiniani w „Regule życia pustelniczego” napisał: „Błogosławiona ta dusza, która osiąga pokój, który nie przychodzi, jak tylko przez umiłowanie Boga ze względu na Niego samego”. Czy może nam Ojciec podpowiedzieć, w jaki sposób możemy osiągnąć pokój, w jaki sposób możemy umiłować Pana Boga „ze względu na Niego samego”?

W dzisiejszym brewiarzu liturgicznym na środę VIII tygodnia zwykłego, w drugim nokturnie mamy czytanie z „Wyznań” św. Augustyna. Św. Augustyn wyznaje, że szukał Pana Boga jakby po omacku, w rzeczach, które nie są Bogiem. Dopiero później zrozumiał „że niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie”, w Panu Bogu.

Tymczasem błogosławiony Paweł Justiniani był człowiekiem, który poszukiwał pokoju, prawdy i walczył o nią całe życie. prawdopodobnie uświadomił sobie, że człowiek musi przede wszystkim szukać Pana Boga dla Niego samego.

Pytałeś, w jaki sposób możemy osiągnąć pokój. Myślę, że nie jest to możliwe bez osiągnięcia pojednania. Pełnego pojednania z własnym sumieniem, pojednania z bliźnimi, pojednania z Panem Bogiem. To pojednanie, które jest w życiu człowieka grzesznego czymś nieodzownym, musi być pierwszym stopniem w drodze do pokoju. To pojednanie musi być realizowane i jak najczęściej praktykowane, prawie że na co dzień, prawie że nieustannie. Dopiero zgodność z wolą Bożą da pokój. Dopóki człowiek nie pełni woli Bożej w sposób doskonały, to do tego czasu jego pokój na pewno będzie cząstkowy, niepełny, czegoś będzie brakowało. Dopiero pełne zjednoczenie się z wolą Bożą da pełnię pokoju.

Ojcze, co takiego podpowiedziałby Ojciec Czytelnikom, aby potrafili się lepiej modlić?

Przede wszystkim trzeba znaleźć czas na modlitwę. Musimy uwierzyć, że każdy z nas otrzymał łaskę modlitwy. Na pewno — ja w to wierzę — każdy ma możliwość intymnego zjednoczenia z Panem Bogiem. Tylko chodzi o to, żebyśmy potrafili otworzyć się na ten głos Boży, na głos Ducha Świętego, na światło Ducha Świętego, na dobre natchnienia i chcieli współpracować z tą łaską, którą nam Pan Bóg daje. Te wymagania głosu wewnętrznego będą coraz bardziej radykalne. Zrealizowanie ich w życiu praktycznym będzie coraz trudniejsze, ale owoce będziemy mieli bardziej jasne, bardziej oczywiste. Będzie większy pokój, będzie większe skupienie, będzie większa, intymna zażyłość z Panem Bogiem.

Modlitwa to jest przede wszystkim nasze wewnętrzne zjednoczenie z Panem Bogiem. To są nie tyle słowa, nie tyle są gesty, postawy, miejsca. To jest moja relacja z drugą Osobą, z Osobą, która mnie zna, która mnie kocha. I ja tej Osobie muszę tak samo odpowiedzieć — miłością, posłuszeństwem. Gdy jest ta odpowiedź wzajemna, to wtedy jest pełnia życia chrześcijańskiego a człowiek rzeczywiście zaczyna poznawać i rozumieć prawdy wiary coraz głębiej i powstaje w nim coraz większa harmonia wewnętrzna. Widzi wielką logikę naszego chrześcijaństwa, wielką harmonię wewnątrz chrześcijaństwa, wewnątrz naszej wiary.

Serdeczne Bóg zapłać Ojcu za rozmowę!

opr. mg/mg

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/D/DZ/kr_kameduli.html

*******

Święci męczennicy Gerwazy i Protazy
Imię Gerwazy w języku greckim etymologicznie znaczy tyle, co “ten, który dożył sędziwego wieku”, czyli “czcigodny”. Greckie imię Protazy tłumaczy się jako “pierwszy”, czyli “znakomity”. Według Passio z V w. (bardzo późnej, zatem prawdopodobnie mocno legendarnej) Gerwazy i Protazy byli bliźniakami żyjącymi za czasów cesarza Nerona, w I wieku (albo za Dioklecjana, zatem w III wieku). Ich rodzicami mieli być św. Witalis i św. Waleria. Po śmierci rodziców bracia rozdali swą majętność i prowadzili życie modlitwy i umartwienia. Kiedy wybuchło prześladowanie chrześcijan, zostali oskarżeni przed namiestnikiem rzymskim, Anastazjuszem. Ponieważ odmówili złożenia bóstwom ofiary z kadzidła, zostali skazani na śmierć – Gerwazy przez ubiczowanie ołowianymi prętami, a Protazy przez ścięcie mieczem. Zostali pochowani w Mediolanie.
W roku 356 ich ciała odnalazł św. Ambroży (któremu święci bracia mieli się objawić) w czasie prac na terenie podziemi kościoła świętych Nabora i Feliksa. W uroczystej procesji przeniósł je do tego kościoła. Kiedy zaś po śmierci św. Ambrożego ku jego czci wystawiono bazylikę w Mediolanie, w osobnej krypcie we wspaniałym sarkofagu umieszczono ciała Gerwazego i Protazego wraz z relikwiami św. Ambrożego. Odtąd rozpowszechnił się na Zachodzie zwyczaj, że uroczyste przeniesienie relikwii świętych z grobu ziemnego do kościoła (dla kultu) uważano za formalną kanonizację. Tak było do wieku XII, kiedy Stolica Apostolska zarezerwowała sobie kanonizacje świętych. Dekret Urbana VIII z roku 1634 wprowadził do dziś obowiązujący kanoniczny proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny.
Gerwazy i Protazy są pierwszymi patronami Mediolanu i Breisachu (w Niemczech) i drugimi patronami diecezji Lugano z rytem ambrozjańskim. Są również patronami dzieci i pracujących przy sianokosach oraz orędownikami dobrych zbiorów siana, przeciw kradzieży i krwawieniu. Wymieniani są w Litanii do Wszystkich Świętych.

W ikonografii przedstawiani są jako młodzieńcy czasami w stroju diakona. Ich atrybutami są narzędzia męki – bicz, miecz oraz palma męczeństwa, wieniec zwycięstwa, krzyż, dyscyplina.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/06-19b.php3

********

GERWAZY, męczennik mediolański (Muczenik Miediołanskij Gierwasij), 14/27 października.
Gerwazy oraz jego brat bliźniak Protazy żyli prawdopodobnie w I w. Niektórzy badacze odnoszą ich śmierć do czasów cesarza Dioklecjana (284-305). Na ich temat zachowało się niewiele informacji. Będąc gorliwymi chrześcijanami ponieśli męczeńską śmierć w imię Chrystusa za panowania cesarza Nerona. Pierwszy z nich został zatłuczony ołowianymi prętami, zaś drugi ścięty mieczem.
Trzy wieki po ich męczeńskiej śmierci św. Ambroży, biskup mediolański miał we śnie widzenie, po którym w 386 r. (lub dziesięć lat później) odnaleziono szczątki braci w świątyni niedaleko grobu Nabora i św. Feliksa. Wówczas też ich kult stał się powszechny. Dziewięć lat później św. Ambroży odnalazł również w jednym z podmediolańskich ogrodów szczątków innych dwóch świętych – Nazariusza i Celzjusza, którzy ponieśli męczeńska śmierć za panowania cesarza Nerona. Obaj oni przed ścięciem mieczem zostali poddani wielu wymyślnym torturom. Szczątki Gerwazego, Protazego, Nazariusza i Celzjuszausa umieszczono wówczas w jednym relikwiarzu. Od tej pory Cerkiew razem czci ich pamięć.
Święci Gerwazy i Protazy zazwyczaj przedstawiani są razem. Ich wizerunki występują w dwóch typach. Na jednych wyobrażeniach są bliźniaczo do siebie podobnymi, brodatymi mężczyznami w średnim wieku, trzymającymi w rękach krzyże. Na innych są bezbrodymi bliźniakami-młodzieńcami w zbrojach. W obu wyobrażeniach najbardziej charakterystyczne jest ich bliźniacze podobieństwo.
W sztuce zachodniej święci przedstawiani są jako młodzieńcy, czasami w strojach diakona. Ich atrybutami są narzędzia męki: bicz, miecz oraz palma męczeńska, wieniec zwycięstwa, krzyż.

Imię Gerwazy wywodzi się z greki, prawdopodobnie od słowa gerasmios – “czczony, szanowany” lub geraios – “ten, który dożył podeszłego wieku”.

opr. Jarosław Charkiewicz

http://www.cerkiew.pl/index.php?id=swieci&tx_orthcal[sw_id]=520&cHash=3e43270657

*******

męcz. Protazy, męczennik mediolański

PROTAZY, męczennik mediolański (Muczenik Miediołanskij Protasij) 14/27 października, zm. 54-68 r., patrz GERWAZY, męczennik mediolański.

Imię Protazy wywodzi się najprawdopodobniej od greckiego słowa protasso – “umieszczam, stawiam na czele” lub protos – “pierwszy”.

opr. Jarosław Charkiewicz

http://www.cerkiew.pl/index.php?no_cache=1&no_cache=1&id=swieci&tx_orthcal[sw_id]=708

**********

Żywot Gerwazego i Protazego,
braci Męczenników

(Żyli około roku Pańskiego 170)

 

Dwaj ci bracia, bliźnięta, ojcem mieli Witalisa, Męczennika, matkę Walerię, która także za Chrystusa śmierć męczeńską poniosła. Gdy osierocieli, sprzedali majętność, darowali wolność niewolnikom, po czym oddali się służbie Bożej na modlitwie, postach i pobożnym czytaniu. Żyli tak już dziewięć lat, gdy kapłani pogańscy postanowili ich zgubić i w tym celu oświadczyli wodzowi cesarskiemu Astazjuszowi, który wyruszał z wojskiem w pole: “Jeśli chcesz odnieść zwycięstwo, przymuś Gerwazego i Protazego, aby ofiarowali bogom, gdyż bogowie gniewają się, że oni nimi gardzą, i już nie chcą nam odpowiadać na nasze pytania”. Na te słowa Astazjusz kazał pojmać braci i rzekł do nich: “Upominam was, abyście bogom naszym krzywdy nie czynili i złożyli im ofiarę, żeby nasza wyprawa dobrze się powiodła”. Odpowiedział mu Gerwazy: “O zwycięstwo proś Boga wszechmogącego, a nie tych niemych bałwanów!” Na te słowa Astazjusz kazał go bić tak długo, aż skonał, do Protazego zaś rzekł: “Nędzniku, chciej żyw zostać, a nie szalej tak, jak brat twój!” Protazy odpowiedział: “Nie wiem, kto jest nędznikiem, czy ja, co się ciebie nie boję, czy ty, co się mnie boisz. Bo gdybyś się mnie nie bał, nie przymuszałbyś mnie do ofiary. Ja się ciebie nie boję, bo pogróżkami twymi gardzę i bałwany twoje mam za nic, a kłaniam się tylko jednemu Bogu, który w Niebie króluje! Tedy Astazjusz i jego bić kazał, ale Protazy nie zachwiał się w wierze i rzekł: “Nie mam ci tego za złe, bo widzę ślepe oczy twoje, a niedowiarstwo twoje nie dopuszcza ci widzieć, co jest Boskiego. Nie wiesz co czynisz, więc cię żałuję; czyńże, coś począł, abym dziś z bratem moim Zbawiciela oglądał”. Oburzony Astazjusz kazał go za to ściąć.

Gdy św. Ambroży był biskupem w Mediolanie, znaleziono ciała tych świętych Męczenników, o czym zaraz doniósł wiernym wszystkiej ziemi włoskiej w tym oto liście:

“Przeszłego czterdziestodniowego postu, gdy mnie Pan Bóg poszczących i modlących się uczestnikiem uczynił, podczas modlitwy sen mię opadł taki, iż anim całkowicie nie spał, ani też czuwał. I ujrzałem dwóch młodzieńców w białych szatach, którzy podniósłszy ręce, czynili modlitwę. Owo niejakie spanie mówić mi do nich nie dopuściło, a skórom się ocknął, oni zniknęli. Prosiłem tedy Pana Boga, jeśli by to było naigrawanie szatańskie, aby je oddalił, a jeśli co prawdziwego, aby to jaśniej ukazał. I na uproszenie tego przyczyniłem postu. Jakoż drugiej nocy rychło z rana młodzieńców owych wspólnie ze mną modlących się widziałem. A trzeciej nocy, gdy już ciało postem strapione spać nie mogło, ukazali mi się, mając z sobą trzeciego, podobnego św. Pawłowi, któregom twarz z obrazu pamiętał. On właśnie ze mną mówił: “Ci są, którzy na moje upomnienia wzgardzili świeckimi fortunami, bogactwami i poszli za Panem naszym, Jezusem Chrystusem, iż się stali Chrystusowymi Męczennikami. Ciała ich na tym miejscu, na którym się modlisz, w trumnie znajdziesz, i podniesiesz je w górę, i kościół ich imieniem zbudujesz”. Jam spytał o ich imiona, a on mąż rzekł: “Znajdziesz w ich głowach księgi, w których ich ród i koniec jest wypisany”. Jam tedy, wezwawszy wszystkich braci i biskupów, i zdawszy im o tym sprawę, com widział, samem wprzód kopać począł, w czym mi też biskupi pomogli. Przyszliśmy do trumny i znaleźliśmy w nich święte ciała, dziwnie wdzięcznie woniejące, a u ich głów znaleźliśmy książki, w których wszystko niejaki Filip, sługa Chrystusowy, wypisał. Znaleźliśmy wielkiego wzrostu dwóch mężów, jacy za onych czasów nie byli rzadkością, kości wszystkie całe, krwi wiele, a lud wszystek schodził się przez całe dwa dni. Starsi teraz wspominają, że o imionach tych Męczenników słyszeli i czytali”.

Święci Gerwazy i Protazy

Przy tym podniesieniu kości świętych Męczenników działy się rozliczne cuda, o których święty Ambroży również wspomina.

Nauka moralna

Kościół święty od czasów apostolskich przyjął zwyczaj zachowywania ciał jako relikwii Świętych Pańskich i okazywał im cześć w ten sposób, że nad ich grobami lub na miejscach, gdzie śmierć ponieśli, budował kościoły i tym sposobem ozdabiał te uświęcone miejsca.

W związku z tym wszystkie kościoły starały się o relikwie, a zwyczaj ten dał początek ustawie kościelnej, mocą której każdy ołtarz wielki musi posiadać takie relikwie. Od początku dziewiątego stulecia stawiano na ołtarzach pięknie rzeźbione szkatułki z świętymi relikwiami. Apostoł święty Paweł powiada: “Widziałem pod ołtarzem dusze tych, których zabito dla słowa Bożego i dla świadectwa danego prawdzie”. Ta myśl jest także jednym z powodów, dla których chrześcijanie już w pierwszych czasach najchętniej stawiali ołtarze nad grobowcami świętych Pańskich.

Tak jak ołtarz jest niejako punktem środkowym jedności świata katolickiego, tak samo relikwie w ołtarzu są niejako wyrazem wspólności wiary i miłości, jaka łączy wiernych na ziemi z Świętymi w Niebie. Dlatego też kapłan podczas Mszy świętej, całując ołtarz, mówi: “Prosimy Cię, Boże, przez zasługi Świętych Twoich, których relikwie tutaj się znajdują i przez wstawienie się wszystkich Świętych, abyś nam grzechy nasze odpuścić raczył”.

Na widok świętych relikwii winniśmy Pana Jezusa sławić i dzięki składać, że świętym tak wielkiej udzieli! łaski, że nawet wobec śmierci męczeńskiej nie chwiali się w wierze, i błagać Go, ażeby i nam łaski udzielił, ażebyśmy zawsze świętą wiarę naszą otwarcie wyznawali.

Modlitwa

Boże i Panie mój, który nas doroczną uroczystością świętych Męczenników Twoich Gerwazego i Protazego rozweselasz, spraw miłościwie, abyśmy ciesząc się ich zasługami, przykładem ich pobudzeni do dobrego byli. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który z Bogiem Ojcem i Duchem świętym króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.

 

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937r.

http://ruda_parafianin.republika.pl/swi/g/gerwazy.htm

**********

Błogosławiony Tomasz Woodhouse, męczennik

O młodości Tomasza Woodhouse’a niczego właściwie nie wiemy. Urodził się ok. 1535 r. w hrabstwie Lincolnshire w Anglii. W 1558 r. został kapłanem i objął maleńką parafię w hrabstwie Lincolnshire. Gdy po śmierci Marii Tudor na tron wstąpiła Elżbieta I, schronił się w Walii i przyjął stanowisko preceptora u pewnego szlachcica. Po wprowadzeniu przez królową zakazu sprawowania Mszy św. według kanonu katolickiego nadal ją odprawiał, gdzie tylko mógł. W dniu 14 lipca 1561 r. został aresztowany. Dwanaście lat przesiedział w więzieniach.
W sławnym więzieniu na Fleet-Street cieszył się pewną swobodą, którą wykorzystywał dla duszpasterzowania i jednania odstępców z Kościołem. Udało mu się także wysłać list do Paryża z prośbą o przyjęcie do Towarzystwa Jezusowego, mimo że jezuici nie byli jeszcze wtedy obecni na Wyspach. Pozytywna odpowiedź dotarła doń w samą porę.
Gdy zgłosił się, aby na szafocie zastąpić bł. Jana Storeya, którego skazano na śmierć, jego prośbę odrzucono. Jan Storey został stracony w 1571 r. W listopadzie 1572 r. Tomasz skierował do Wiliama Cecila Burghleya memoriał, w którym utrzymywał, że królowa powinna się poddać orzeczeniom papieskim, bo na skutek nieposłuszeństwa została słusznie zdeponowana. Sprowadzono go przed oblicze dostojnika, a w kwietniu następnego roku wytoczono mu sprawę o zdradę stanu. Zginął przez powieszenie, wypatroszenie i ćwiartowanie 19 czerwca 1573 r. Wraz z pięćdziesięcioma trzema innymi męczennikami angielskimi beatyfikował go w roku 1886 Leon XIII. Uważany jest za pierwszego jezuickiego męczennika na ziemi angielskiej.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/06-19c.php3

*********

Krótka historia Anglii

autor: G. K. Chesterton

“Krótka historia Anglii”, to kolejna książka G.K. Chestertona zaskakująca nowatorstwem a zarazem prostotą. Mimo, że dotyczy ona historii, to świeżość spojrzenia Autora kształtuje dziś nasze twórcze spojrzenie na współczesność. Chesterton, w sposób sobie tylko właściwy, analizuje nie tyle suche fakty, lecz przede wszystkim kontekst kulturowy i przemiany społeczno-mentalne w których owe fakty miały miejsce.

http://www.tolle.pl/pozycja/krotka-historia-anglii

********

Święta Juliana Falconieri, dziewica
Juliana urodziła się około 1270 r. we Florencji. Wcześnie straciła ojca. W czternastym roku życia Filip Benicjusz wręczył jej habit tercjarek serwitów. Po śmierci matki zgromadziła podobne tercjarki. Zajmowały się chorymi i wychowaniem dziewcząt. Od ubioru, jaki nosiły, nazywano je mantelate. W 1304 r. zostały zatwierdzone przez papieża jako odrębny żeński zakon. W dwa lata później Julianę wybrano na przełożoną.
Zmarła 19 czerwca 1341 r. Jej życiorys przyozdabiano w XVII stuleciu rozmaitymi wątkami, m.in. opowiadaniem o cudzie eucharystycznym: gdy na skutek choroby nie mogła już przełykać i gdy na jej prośbę wniesiono do celi Najświętszy Sakrament, jedna hostia “wyszła” z kielicha i przeniknęła do jej piersi. Kanonizował ją papież Klemens XII w 1737 r.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/06-19d.php3

*********

Oczy i stopy współczesnego świata

(fot. shutterstock.com)

“Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi” (Hi 29, 15) – to główne hasło papieża na “Światowy Dzień Chorego”. Skierowane jest ono do tych, którzy się źle mają oraz do opiekunów ludzi chorych.

 

Papież zwraca w nim uwagę na “mądrość serca” (sapientia cordis), która nie jest znajomością teoretyczną, abstrakcyjną czy wynikiem rozumowania, ale zdobywa się ją poprzez konkret codziennego życia. Owa “mądrość serca” nie jest jedynie refleksją nad chorobą, cierpieniem, życiem, ale przede wszystkim konkretną służbą najbardziej potrzebującym.
Mądrością serca jest służbą bliźniemu w potrzebie: ubogiemu, sierocie i wdowie. Mamy być “oczami niewidomego” i “stopami chromego” w konkrecie ludzkiej egzystencji. Zwłaszcza tam, gdzie potrzeba się kimś zaopiekować: umyć, ubrać, czy też nakarmić. Ta szczególna posługa wymaga systematyczności i cierpliwości, jest ciężka, męcząca i rozciągnięta w czasie. Nie zawsze jest wyrażona wdzięcznością pacjenta, który nie ma świadomości, co się z nim dzieje. Warto wtedy pamiętać,  że “nikt nie płaci nam za godzinę. Ludzie płacą ci za wartość jaką dodajesz do tej godziny” (Jim Rohn).  Każdy z nas jest wartością i to jest droga naszego uświęcenia.

 

Orędzie papieża na Światowy Dzień Chorego

 
Mądrość serca to trwanie “przy i obok” chorego. Jest to czas spędzony z bliźnim, to “czas święty”, bo oddany drugiej osobie. Nasze życie poświęcamy drugiemu człowiekowi, towarzysząc mu w sposób cichy, życzliwy, wprowadzając w rzeczywistość chorego “nową jakość życia”.
Mądrość serca to wyjście poza siebie, swoje przywiązania, swój egoizm, to wyjście ku bliźniemu. “Pośpiech, nawał obowiązków, rzeczy do wykonania” – to one powodują, że nie mamy czasu dla potrzebującego naszej opieki. “Człowiek ma dar kochania, lecz także cierpienia” (Antoin de Saint-Exupéry), dlatego trzeba nam “wyjść poza siebie”, aby rozwijać się duchowo i pomagać bezinteresownie.
Poprzez krzyż, który jest nieodłącznym elementem naszego życia, uświęcamy się i dajemy świadectwo naszej wierze. Kiedyś pewien człowiek, widząc świat pełen okrucieństwa, skierował swoją gorycz ku niebu: “Panie, czemu pozwalasz na cierpienie i głód niewinnych? Czemu nie stworzysz czegoś, co temu zaradzi?” Bóg odpowiedział: “Stworzyłem przecież ciebie”. Po to zostaliśmy stworzeni, aby pomagać tym, którzy potrzebują nas w konkretnej sytuacji życiowej.
W filmie Lewisa Wallace’a, pt. “Ben Hur” (rozdział XXXVIII), jest scena w której bohater filmu spotkał się z Amrą. Padają tam słowa: “Trudną do określenia jest siła współczucia, która sprawia, że bierzemy udział w próbach i doświadczeniach, co szamocą dolą drugich: Ona to zespala nas z nimi, że ich cierpienia i radość stają się naszymi”. Czas bólu może być czasem łaski i umocnienia w mądrości serca dla obu stron. Cierpienie i ból przyjęte z wiarą dają siłę nie tylko nam, ale przede wszystkim chorym, którym przyszło nam się opiekować.
Fiodor Dostojewski napisał, że “bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia”. Być może nigdy nie będziemy w stanie do końca zrozumieć, czym jest cierpienie, ale będziemy go doświadczać i poznawać do tego stopnia, że w pewnym momencie stanie się ono częścią naszego życia.

Działajmy z “mądrością serca”, bądźmy “oczami i stopami” współczesnego świata.

 

***
“Światowy Dzień Chorego” został ustanowiony przez papieża Jana Pawła II w dniu 13 maja 1992 roku. List Jana Pawła II do przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, kardynała Fiorenza Angeliniego, miał miejsce w 75. rocznicę objawień fatimskich – 11 lutego oraz… 11. rocznicę zamachu na jego życie w 1981 roku na Placu św. Piotra w Rzymie.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1718,oczy-i-stopy-wspolczesnego-swiata.html

*****************

 

Paweł Warchoł OFMConv.

Słowo Boże i wiara

Jedną z dróg prowadzących do Boga jest objawienie nadnaturalne. Polega ono na samoobjawieniu się Stwórcy poprzez Jego Słowo, dzięki któremu człowiek może odkryć tajemnice niedostępne poznaniu naturalnemu oraz mistycznemu. Poprzez Słowo, którego źródłem jest Pismo Święte, poznaje się naukę o Bogu i Jego Królestwie oraz rozpoznaje się wolę Bożą w ludzkim życiu.

Słowo prowadzi nas do wiary w Boga, ponieważ wyraża ono prawdę o Tym, który je objawia. W ten sposób staje się głosem Pana, kształtującym postawę chrześcijanina, a biblijni bohaterowie wzorem postaw odczytywanych w duchowej treści Biblii. Teologia objawienia prowadzi nas do teologii duchowości, w której osobowość człowieka urzeczywistnia się dzięki Chrystusowi, konkretnemu i widzialnemu modelowi, dostępnemu dla każdego z nas.

Słowo Boże mową samego Boga 

Słowo Boże jest mową samego Boga, poprzez którą daje On świadectwo o sobie samym. Jest objawieniem nadprzyrodzonej Prawdy, skierowanej do każdego człowieka, która urzeczywistnia zbawcze zamiary Boga. Jeśli Stary Testament jest źródłem o istnieniu i działaniu Boga w historii świata, to Nowy – wejściem i zamieszkaniem Słowa Bożego w ludzkim życiu, związkiem człowieka z Bogiem wyrażonym w tajemnicy wcielenia Syna Bożego.

W celu nawiązania relacji z człowiekiem Bóg posługuje się różnymi metodami. Jedną z nich są słowa bezpośrednio skierowane do człowieka. Historia Abrahama, Mojżesza, proroków czy Pawła z Tarsu to typowe przykłady, bezpośredniej ingerencji Boga w życie człowieka i jego zmiany. Dzięki skierowanemu do nich Słowu stali się oni pewnego rodzaju wyrocznią i punktem odniesienia dla tych, do których przemawiali. Byli świadkami działania Boga w swym życiu, które On sam reżyserował. Stwórca wkraczając w ich historię zarówno poprzez widzenia, sny (Lb 12,6; por. 3 Krl 22,13-17), natchnienia (4 Krl 3,15, Jr 1,4), czy też – jak w wypadku Mojżesza – rozmowy twarzą w twarz (Lb 12,8), przekładał swoje słowa na język ich dusz, w wyniku czego nawiązywali oni wewnętrzny dialog z Panem, rozgrywający się w historii ich życia. Słowa Boga nie tylko oznajmiały im zadania, które mieli wypełnić, ale wprowadzały w głęboką zażyłość z Nim, przemieniały, uszczęśliwiały, wzmacniały, wyznaczały sens ich życiu. Wybrani postrzegali je jako wezwanie, imperatyw, czasem strofowanie lub miłosną skargę, zawsze jednak przypisując to działaniu Ducha Bożego. Stanowiły one abecadło dla całego ludu Bożego, a zarazem praktyczną wskazówkę, jak nimi żyć na co dzień.

Słowo Boże weszło w życie Abrahama i zapoczątkowało strumień objawienia (por. Rdz 12), wypełniony ostatecznie w osobie Jezusa z Nazaretu. Ono kazało Abrahamowi porzucić swój kraj i własny dom dla nowej ziemi i nowych perspektyw. Jego chętna zgoda zmieniła nie tylko jego życie, ale również historię ludzkości: Abraham stał się ojcem narodu, który Bóg przyjął za swój. Jak mówi Biblia, Stwórca przemówił również do Mojżesza. Słowo Boga przyszło niespodziewanie z płonącego krzewu, wchodząc w życie Mojżesza i w ludzką historię. Stwórca oznajmił swoje imię i określił normy życia, według których ma kroczyć on i lud przez Niego wybrany (por. Wj 20,1-17; Pwt 5,6-22; Wj 34,28; Pwt 4,13). Ta autoafirmacja Boga połączona z objawieniem Jego istotnych wymagań była jednym z elementów pozwalających uświadomić sobie, że Bóg poprzez wybranych pragnie przemówić również do całego ludu Bożego. W historii zbawienia Bóg przemawiał w podobny sposób również przez innych proroków, rzucając coraz to nowe światło w celu dostrzeżenia Jego ukrytych zamiarów.

Jeśli do patriarchów, proroków i mędrców Bóg przemawiał bezpośrednio, to do tych, którzy słuchali ich słów, mówił w sposób pośredni. Gdy Izraelici przyjmowali je z wiarą, uzyskiwali taką samą odpowiedź i wyjaśnienie, jak ci, do których Pan mówił bezpośrednio. Zdarzało się, że sam Duch Święty mówił do nich bezpośrednio ze słów proroka, a one stawały się dla nich objawieniem, ponieważ w nie wierzyli.

Ułatwieniem w przyjęciu i zrozumieniu Słowa Bożego jest ingerencja Boga w bieżące życie człowieka i społeczeństw. Słowo proroka wskazuje nie tylko na kryjącą się pod nim ówczesną sytuację polityczną, lecz ujmuje także sedno tego, co Bóg ustami proroka chciał przez tę sytuację powiedzieć. Najczęściej ich nowina była ta sama – wezwanie do powrotu do czystości wiary w Jedynego Boga, aczkolwiek każdy prorok kierował tę nowinę w kontekście specyficznych potrzeb. Stąd Słowo Boże było zawsze blisko aktualnych potrzeb i trudności człowieka; uaktualniało oraz urzeczywistniało przekazywaną prawdę; było słowem życia i słowem wypełniającym obietnice, słowem uniwersalnym dla każdego miejsca i czasu w myśl proroka Izajasza: „Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki” (Iz 40,8). I chociaż słowa te były trudne do odgadnięcia, to fakty z historii zbawienia były potwierdzeniem ich prawdziwości.

Słowo Boga zaistniało przede wszystkim dla spotęgowania wiary. Podobnie jak między sakramentami i wiarą istnieje współzależność, taka sama relacja zachodzi pomiędzy słowem a wiarą. Jedno zależy od drugiego. Jeśli Słowo jest fundamentem, na którym chrześcijanin opiera swoje życie, to wiara jest odpowiedzią na nie. Jedno jest pewne: Bóg poprzez swoje słowo objawia się bezpośrednio czy też pośrednio po to, abyśmy wierząc Mu, mogli do Niego przylgnąć i Jemu się powierzyć. Obecność Boga w Słowie sprawia, że wchodzimy w kontakt z obecnością Boga, który chociaż pozostaje dla nas tajemnicą, to jest jednocześnie Prawdą, która nas ogarnia i w której jesteśmy zanurzeni. Wiara nie jest więc ideologicznym przymusem, ale zaproszeniem do zaufania Bogu i Jego Słowu, które jest dynamizmem całego życia duchowego człowieka i całej wspólnoty, duchowym pokarmem, światłem i obietnicą zapewniającą odpowiednią przyszłość.

Słowo stało się ciałem – chrystologiczny charakter Słowa 

Jeśli w Starym Testamencie Bóg przemawiał w sposób różnorodny i fragmentaryczny, w Nowym Testamencie wypowiedział się definitywnie i ostatecznie w osobie swojego Syna. Wypełniło się przygotowanie obiecane przez proroków: w jedności Boskiej i ludzkiej natury, złączonej w Jezusie Chrystusie, słowo Boże stało się przedmiotem konkretnego doświadczenia (por. 1J 1,1nn). Jak mówi św. Cyprian: „Bóg chciał, by wiele rzeczy zostało wypowiedzianych i przekazanych za pośrednictwem proroków, Jego sług. Lecz jakże ogromna jest różnica, kiedy przychodzi Syn, by mówić! Słowo Boże, które było natchnieniem proroków, jest teraz tutaj ze swoim własnym głosem”. Bóg niewidzialny, niewysłowiony, niepojęty, niezgłębiony, mieszkający w niepojętej światłości, byt istniejący w sobie, nieskończony ocean bytu, bez postaci i oblicza stał się jednym z nas, by być modelem konkretnym i widzialnym każdej osoby ludzkiej. Bóg stał się człowiekiem. „W tym zdaniu – jak mówi K. Rahner – zrozumiemy najpierw, co naprawdę znaczy Słowo Boga”. „W samym sercu dziejów ludzkości Syn – Słowo Boga, przez swoje wcielenie przyjął człowieczeństwo, zjednoczył się z Nim.