Słowem, które najlepiej obrazuje dzisiejszy stan społeczeństwa polskiego jest zobojętnienie. Podczas gdy ogromna część społeczeństwa zanurza się od prawie dwóch dekad w jałowym, kompletnie rujnującym polską wspólnotowość konflikcie politycznym między dwoma partiami konsekwentnie demontującymi Państwo Polskie, szerzy się całkowita obojętność i ignorancja w stosunku do realnych problemów i niebezpieczeństw zagrażających polskiej suwerenności. Co gorsza – media podtrzymują poziom świadomości społecznej na tak żałośnie niskim poziomie, że niemożliwa stała się już normalna i merytoryczna debata publiczna.
−∗−
Zagrożenia polskiej suwerenności. Część I: Unia Europejska
Społeczeństwo polskie słysząc o zagrożeniach dla polskiej suwerenności i niepodległości instynktownie spogląda na wschód. Mało kto tymczasem zdaje sobie sprawę z tego, że Państwo Polskie nieustannie i konsekwentnie ograbiane jest z kolejnych swoich prerogatyw przez organizacje międzynarodowe, których siedziby mieszczą się w wielkich zachodnich metropoliach.
Na początku krótko odniosę się do wspomnianej kwestii wschodu, czyli kwestii rosyjskiej. Tekst ten nie ma bowiem na celu odwracania uwagi od zagrożenia ze strony Rosji, którego autor nie neguje. Zagrożenie to jednakże ma charakter, który do wyobraźni przemawia bardzo łatwo – charakter militarny. W tym cyklu natomiast zamierzam skupić się na zagrożeniach o charakterze instytucjonalnym i ekonomicznym. Te bowiem, w odróżnieniu od chociażby militarnej agresji, są często przez szerokie masy całkowicie niedostrzegane. Nie mają też charakteru gwałtownego i nie skutkują nagłą i całkowitą utratą wolności, niepodległości i suwerenności. Nie charakteryzują się przemocą i gwałtem. Zagrożenia te postępują stopniowo i za kulisami. Mają one zresztą podłoże o wiele bardziej skomplikowane i wynikają nie z lufy karabinu przystawionej do głowy, lecz precyzyjnie formułowanych aktów prawnych, napisanych w sposób, którego przeciętny człowiek często nie jest nawet w stanie zrozumieć lub właściwie zinterpretować. W tekście tym nie chodzi więc o porównywanie zagrożeń, lecz naświetlenie tych, co do których świadomość społeczna jest zdecydowanie mniejsza niż powinna być. Świadomość ta jest niezbędna, jeżeli mamy się przed nimi bronić. Pamiętajmy, że rozbiory Polski nie nastąpiły ot tak, jednego dnia, lecz były konsekwencją wielu długotrwałych i współgrających ze sobą procesów.
Jak do tego doszło?
Słowem, które najlepiej obrazuje dzisiejszy stan społeczeństwa polskiego jest zobojętnienie. Podczas gdy ogromna część społeczeństwa zanurza się od prawie dwóch dekad w jałowym, kompletnie rujnującym polską wspólnotowość konflikcie politycznym między dwoma partiami konsekwentnie demontującymi Państwo Polskie, szerzy się całkowita obojętność i ignorancja w stosunku do realnych problemów i niebezpieczeństw zagrażających polskiej suwerenności. Co gorsza – media podtrzymują poziom świadomości społecznej na tak żałośnie niskim poziomie, że niemożliwa stała się już normalna i merytoryczna debata publiczna. Coraz częściej można też spotkać się z postawą, szczególnie ludzi młodych, którzy twierdzą, że kwestia polskiej niepodległości jest im w gruncie rzeczy obojętna. Nie powinno to nas dziwić, jeśli w sferze wartości postawę patriotyzmu wyparła postawa konsumpcjonizmu. Logicznym skutkiem tego procesu stała się zmiana społecznych priorytetów.
Po upadku komuny i „transformacji” ustrojowej kwestia polskiej niepodległości i suwerenności odeszła na dalszy plan. Nowe lewicowo-liberalne elity w sojuszu z post-komunistycznym elementem polskiej sceny politycznej przekonały społeczeństwo, że gwarantem przyszłej niepodległości i suwerenności Rzeczpospolitej powinny być czynniki zewnętrzne – mocarstwa i organizacje międzynarodowe. Tak oto zaprowadzono Polaków w ślepą uliczkę, wykorzystując w pełni kompleksy wychodzącego dopiero co spod sowieckiego buta społeczeństwa.
Postkolonialna mentalność Polaków ułatwiła wspomnianym elitom III RP konsekwentne osłabianie państwa i demontaż jego suwerenności. Już od lat 90. konsekwentnie i świadomie prowadzono do wyprzedaży narodowego majątku, likwidacji polskiego przemysłu, osłabienia polskiej armii, niepotrzebnej biurokratyzacji, obniżenia poziomu edukacji i szkolnictwa wyższego oraz stworzenia uprzywilejowanych warunków na rynku dla wielkich koncernów zachodnich przy jednoczesnym blokowaniu rozwoju polskiej przedsiębiorczości i powstawania klasy średniej.
Tych patologicznych zjawisk można by wymienić znacznie więcej, a wiele z nich, jak postępująca degeneracja cywilizacyjna poprzez promocję de facto antykultury w środkach masowego przekazu i instytucjach kulturalnych (tylko z nazwy) wynikało ze słabości państwa oraz słabości i braku organizacji społeczeństwa, skupionego na walce o przetrwanie w warunkach nowego, pseudokapitalistycznego ładu.
W międzyczasie kwestia niepodległości i suwerenności stała się dla Polaków czymś jak gdyby abstrakcyjnym, o czym debatować nie ma nawet potrzeby. Skuteczna propaganda mediów lewicowo-liberalnych na rzecz polskiej akcesji do struktur Wspólnot Europejskich utwierdziła tylko Polaków w przekonaniu, że „koniec historii” faktycznie nastąpił, a w strukturach unijnych czeka nas przyszłość mlekiem i miodem płynąca. Wszystko było jednak oparte na fałszywym paradygmacie – wmówiono społeczeństwu, że Państwo Polskie jest zbyt słabe, a naród zbyt zaściankowy by rządzić się samemu, ergo należy ster nad polską państwowością oddać „starszym i mądrzejszym”, czyli „dojrzałym demokracjom” Zachodu.
Niecałe 20 lat od czasu polskiej akcesji nadal ogromna część społeczeństwa żyje tymi neokolonialnymi przekonaniami, dzieląc tę samą, lub może i większą niewiarę w zdolność polskiego narodu do samostanowienia. Jednakże wielu ludzi zdążyło na szczęście otworzyć oczy, a z czasem będzie ich coraz więcej, gdyż do coraz większych rzesz zacznie docierać, że wszelkie absurdy rodzące się w Brukseli i Strasburgu, to nie przypadkowe działanie głupich ludzi, lecz metodyczna realizacja określonego planu, którym jest (docelowo) federalizacja Unii Europejskiej, tj. stworzenie superpaństwa europejskiego sterowanego przez global-socjalistyczne euroelity z niemiecko-francuskiego nadania.
Unia Europejska i federalizacja
Unia Europejska już dawno zatraciła charakter gospodarczo-politycznego związku suwerennych i niepodległych państw. Kolejne unijne traktaty takie jak traktat z Maastricht, traktat nicejski, aż po traktat lizboński konsekwentnie prowadzą Unię Europejską w stronę federalizacji, a ta wymaga jednocześnie ideologizacji (choćby po to by znacząco ujednolicić w państwach członkowskich systemy prawne). Dlaczego? Z jednej strony następuje bowiem poszerzenie kompetencji organów unijnych z Komisją Europejską na czele, z drugiej strony następuje stopniowe ograniczanie kompetencji państw członkowskich. Widać już wyraźnie, że z opisanych w 2017 roku przez Jean-Claude’a Junckera w Białej księdze w sprawie przyszłości Europy możliwych kierunków rozwoju Unii, postawiono na scenariusz zatytułowany „Robić wspólnie znacznie więcej”, a najlepszy dowód potwierdzający powyższą tezę stanowi treść umowy koalicyjnej rządu Republiki Federalnej Niemiec (SPD-FDP-Zieloni) z roku 2021, która mówi wprost, że celem integracji europejskiej powinno być „federalne, europejskie państwo związkowe, zorganizowane zgodnie z zasadą subsydiarności i proporcjonalności oraz kartą praw podstawowych” jako podstawami funkcjonowania.
Czym charakteryzowałaby się taka Unia według Junckera? M.in. wprowadzeniem w życie unii finansowej i fiskalnej, „współpracą” w zarządzaniu granicami, wspólną polityka zagraniczną zarządzaną przez centralę oraz stworzeniem Europejskiej Unii Obrony (czyt. zalążku Armii Europejskiej), budżetem „zmodernizowanym i podwyższonym, uzupełnionym o zasoby własne”, a także szybszym i skuteczniejszym podejmowaniem i egzekwowaniem decyzji.
Jak powinniśmy interpretować te mgliste założenia eurokratów? Z racji, że Biała księga opublikowana została już 6 lat temu, a docelowym terminem realizacji jej założeń miał być rok 2025, możemy z perspektywy czasu opisać to na przykładach:
- Wprowadzenie unii finansowej i fiskalnej miałoby służyć poszerzeniu kompetencji Komisji Europejskiej, pozwalającemu jej na nakładanie i ściąganie określonych podatków, a ponadto umożliwiałoby Unii m.in. uwspólnotowienie długu (wobec czego zabiegi też już podejmowano), co oznacza, uproszczając, że wszystkie państwa musiałyby brać na siebie długi będących na skraju bankructwa państw Południa takich jak Hiszpania, Włochy i Grecja (czyli wszyscy obywatele Unii musieliby płacić za niegospodarność rządów tych krajów).
– - Aby lepiej zrozumieć utopijny charakter projektu wspólnej polityki zagranicznej i Europejskiej Unii Obrony powinniśmy przyjrzeć się jak w praktyce mogłyby one wyglądać, gdyby zostały wprowadzone w życie przed eskalacją konfliktu rosyjsko-ukraińskiego. Otóż inwazja rosyjska na Ukrainę jednoznacznie wykazała, że interesy poszczególnych państw UE bywają tak całkowicie ze sobą sprzeczne, że niemożliwe byłoby realizowanie spójnej, bezkonfliktowej i korzystnej dla wszystkich polityki zagranicznej. Jaką bowiem politykę zagraniczną prowadziłaby Komisja Europejska w kwestii wspomnianego konfliktu – niemiecką czy polską? Połączenie ich wobec fundamentalnych różnic byłoby przecież niemożliwe. Podobnie wygląda kwestia Europejskiej Unii Obrony – interesy czyjej obrony narodowej realizowałaby taka struktura?
– - Kwestia budżetu uzupełnionego o „zasoby własne” doskonale pokazuje na czym polega delegacja kompetencji z poziomu krajowego na poziom federalny. Unia Europejska nie jest przecież w stanie wygenerować jakichkolwiek „zasobów własnych” w sposób inny niż poprzez przejęcie części wpływów budżetowych poszczególnych państw członkowskich. Unia – choć wielu ciągle zdaje się tego nie pojmować – nie posiada żadnych zasobów własnych, gdyż nie jest przedsiębiorstwem, którego usługi ktokolwiek by kupował. Wszystkie pieniądze jakimi Unia dysponuje, to pieniądze pochodzące z podatków obywateli państw członkowskich. Jeżeli więc Komisja Europejska występuje uzurpacyjnie o poszerzenie zasobów własnych, to znaczy, że zwyczajnie chce zabierać państwom członkowskim kolejne miliardy z ich własnych budżetów. W jakim celu? Warto pamiętać, że z naszych pieniędzy struktury unijne opłacają już ponad 30 tysięcy darmozjadów z Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego.
– - Na czym miałoby polegać szybsze i skuteczniejsze podejmowanie decyzji? Cóż, jest to kwestia chyba najbardziej zawiła i mglista jednocześnie. Najbardziej logiczny scenariusz interpretacji tego sformułowania to przekształcenie Komisji Europejskiej w Rząd Europy – z przewodniczącym jako premierem. Jeżeli bowiem scenariusz federacyjny, pod którym podpisuje się dzisiaj Olaf Scholz, kanclerz najpotężniejszego członka Unii, miałby zostać zrealizowany faktycznie, Unia będzie potrzebowała ciała wykonawczego nadrzędnego względem rządów państw członkowskich.
Doświadczenie ostatnich lat wyraźnie pokazuje, że plany federalizacji UE wyprzedzają czasowo wszelkie założenia teoretyczne. Do przyspieszenia tego procesu bardzo zręcznie wykorzystano okres tzw. pandemii. Działania Komisji Europejskiej na przestrzeni ostatnich lat idą o wiele dalej niż zakładał nawet najbardziej „optymistyczny” scenariusz Junckera w roku 2017. Unia nie ma zresztą zamiaru zejść z raz obranego kierunku, o czym wielokrotnie wspominała p. von der Leyen i wszelkie mrzonki o reformie tej organizacji od środka mają na celu jedynie mydlić ludziom oczy, tworząc fałszywą nadzieję na to, że trendy federalizacyjne wewnątrz Unii da się odwrócić właściwymi wyborami politycznymi.
Na tym etapie należy odpowiedzieć na bardzo ważne pytanie – jak to możliwe, że podczas gdy o wizji federalizacji UE mówią od lat oficjalne dokumenty, ważni przedstawiciele Komisji Europejskiej, a w ostatnim czasie nawet przywódcy niektórych państw członkowskich, wizja ta cały czas w oczach polskich mas zdaje się czymś kompletnie niezrozumiałym i nierealistycznym, teorią spiskową ludzi z antyunijną obsesją?
W tym momencie cofnę się do tego o czym pisałem na początku tego tekstu – społeczeństwo polskie swoją wiedzę o rzeczywistości czerpie przede wszystkim z mediów, a dominującym medium w dalszym ciągu pozostaje telewizja. Sytuacja na polskim rynku medialnym jest natomiast taka, że niezliczone kanały telewizyjne, radiowe, gazety oraz portale internetowe znajdują się w rękach obcego kapitału – także niemieckiego i francuskiego. Media te tworzą więc w Polsce propagandę przychylną projektom federalizacji – realizują na terytorium polskim propagandę obcych mocarstw za pośrednictwem polskojęzycznych „dziennikarzy”. Stąd też społeczeństwo nie jest informowane o tym jak naprawdę funkcjonuje Unia Europejska, tkwiąc w mylnych przekonaniach wpojonych mu jeszcze w czasach okresu przedakcesyjnego.
Pozwolę sobie w tym miejscu rozprawić się z dominującymi w polskiej przestrzeni publicznej mitami na temat Unii Europejskiej.
Mit I: Parlament Europejski ma znaczenie
Parlament Europejski w przeciwieństwie do parlamentów krajowych nie posiada inicjatywy ustawodawczej. Jest to instytucja w gruncie rzeczy całkowicie zbędna, której istnienie ma spełniać dwa podstawowe cele: 1) z propagandowego punktu widzenia ma podtrzymywać fikcję demokracji panującej w UE; 2) stanowi niebotycznie dochodowe koryto dla polityków lokalnych, często zbliżających się już do politycznej emerytury lub też od dawna na niej będących.
Istnienie instytucji parlamentarnej z nazwy, która nie posiada inicjatywy ustawodawczej i może wpływać na organ wykonawczy (Komisja Europejska) jedynie poprzez niewiążące wezwania do działania jest swoistym absurdem do kwadratu. Parlament teoretycznie dysponuje uprawnieniami takimi jak zatwierdzanie KE i jej przewodniczącego czy prawo uchwalania wotum nieufności wobec Komisji większością 2/3 głosów, ale jak wiadomo z praktyki – linia ideowa PE i KE jest zazwyczaj tak zbieżna, że niemożliwością zdaje się sytuacja, w której Parlament korzysta z tych uprawnień.
Pozostałe uprawnienia PE typu „prawo zadawania pytań komisarzom” lub „możliwość zadawania pytań Radzie” mogą wzbudzać jedynie śmiech.
Rozwinę teraz dwa podstawowe cele istnienia Parlamentu Europejskiego, o których wspomniałem wcześniej.
Podtrzymywanie fikcji demokracji. Unia Europejska szczyci się, że jedną z jej fundamentalnych „wartości” jest demokracja. Tymczasem jedyne demokratyczne wybory do którejkolwiek ze struktur unijnych, to właśnie odbywające się co 5 lat wybory do PE. Europejczycy mają więc demokratyczne prawo wyboru europosłów, którzy na kierunek działania Unii Europejskiej nie mają żadnego realnego wpływu. Demokracja Unii jest więc kompletną fikcją, gdyż realna decyzyjność znajduje się w rękach państw w Unii dominujących, dla których wyniki wyborów do europarlamentu nie mają żadnego znaczenia.
Źródło dochodów dla polityków. Europarlament liczy sobie 705 posłów (dla porównania w 1962 roku było ich 162, lecz później nastąpił lawinowy wzrost). Pensja europosła to w przybliżeniu 10 tysięcy euro brutto (7,5 tysiąca euro na rękę). W przeliczeniu na złotówki przy obecnym kursie euro poseł taki otrzymuje więc pensję sięgającą ponad 33 tysięcy złotych miesięcznie na rękę. Przez całą kadencję (5 lat) europoseł zarabia w europarlamencie w przybliżeniu 2 miliony złotych netto. Pokrycie pensji wszystkich europarlamentarzystów razem kosztuje europejskich podatników prawie 2 miliardy złotych brutto! Mowa tutaj o samych europarlamentarzystach określonej kadencji, a nie zapominajmy o wszystkich emerytowanych europarlamentarzystach czy pracownikach Europarlamentu, których jest znacznie więcej oraz przedstawicielach Komisji Europejskiej, którzy otrzymują jeszcze wyższe pensje. Unia Europejska jest więc maszynką do przemielania pieniędzy europejskich podatników na rzecz europejskich polityków, którzy mogą zostać milionerami jedynie przez sam fakt wybrania ich do PE.
Czy naprawdę opłaca się wydawać te wszystkie miliardy na instytucję, która cieszy się kompetencjami takimi jak „prawo do zadawania pytań”?
W ramach eksperymentu społecznego zachęcam czytelników do zadawania pytań na temat roli i funkcjonowania Europarlamentu w ramach struktur UE polskim zwolennikom Unii. Zakładam, że zdecydowana większość odpowiedzi jakie Państwo otrzymają nie będzie miała zupełnie nic wspólnego z rzeczywistością.
Mit II: Bez Unii bylibyśmy drugą Białorusią
Kolejny mit wykreowany przez europropagandę i wtłoczony w umysły Polaków sprawia, że nie są oni sobie w stanie wyobrazić sprawnego funkcjonowania Państwa Polskiego poza strukturami unijnymi. Istnieje tymczasem na terytorium Europy kilka państw, które jednoznacznie pokazują, że można nie należeć do Unii, a prosperować bardzo dobrze, czego przykładem są Szwajcaria, Islandia czy Norwegia. Co więcej, państwa te przynależą do strefy Schengen, co jednoznacznie obala kolejny mit, jakoby brak przynależności do UE uniemożliwiałby Polsce funkcjonowanie w ramach tego układu.
Ostatecznym dowodem na to, że wraz z Unią pojawił się w Polsce dobrobyt – zdaniem zwolenników UE – ma być dynamiczny rozwój polskiej gospodarki oraz infrastruktury w pierwszych latach po przystąpieniu Polski do UE. Fakty są jednak takie, że nie da się jednoznacznie stwierdzić czy rozwój ten wynikał tylko i wyłącznie z faktu, że Polska wstąpiła do Unii. Ewentualne pozytywne efekty ekonomiczne wynikające z przystąpienia Polski do UE (a obiektywnie stwierdzając, takie także były) pokryły się bowiem w czasie z dynamicznym rozwojem gospodarczym typowym dla państw, które od lat 90. przechodziły transformację ustrojową, której podstawą było odejście od kompletnie niewydolnej gospodarki centralnie planowanej. Kiedy spojrzymy na wskaźniki wzrostu gospodarczego to zobaczymy, że najbardziej stabilny długofalowo wzrost miał miejsce w latach 1993-2000, a załamanie przypadło dopiero na rok 2001 (spowolnienie trwało 2 lata). Nie jesteśmy więc w stanie jednoznacznie stwierdzić czy rozwój gospodarczy Polski bez wstąpienia do Unii Europejskiej nie wyglądałby mniej więcej tak samo jak wyglądał w rzeczywistości.
Dla porównania możemy przyjrzeć się tym państwom post-komunistycznym, które opóźniły swoje przystąpienie do UE względem Polski. Tak oto Chorwacja do czasu kryzys ekonomicznego, który bardzo mocno wpłynął na jej gospodarkę zaliczała w latach 2002-2007 konsekwentny wzrost gospodarczy wahający się między 4.1-5.7%. Tak jak wspomniałem gospodarka chorwacka wyhamowała w obliczu kryzysu finansowego, ale po odbiciu, które nastąpiło w roku 2015 nie osiągała już wzrostu gospodarczego zbliżonego do tego z lat 2002-2007 (aż do roku 2021, co miało związek z „odbiciem” po lockdownach roku 2020).
Nie chodzi mi w tym momencie o to by na siłę udowadniać, że gospodarczo wyglądalibyśmy lepiej gdybyśmy do Unii Europejskiej nie wstąpili – nigdy się tego tak naprawdę nie dowiemy. Chodzi jedynie o walkę z wykreowanym mitem, jakoby przystąpienie do Unii było historyczną koniecznością, bez której nie uniknęlibyśmy biedy i zastoju. Jak pokazuje powyższy przykład Chorwacja nie będąc członkiem Unii w latach 2005-2007 (przed kryzysem) nie rozwijała się gospodarczo jakoś dramatycznie gorzej niż Polska. Warto wspomnieć też, że Rumunia, która przystąpiła do UE w roku 2007, notowała wzrost na poziomie 10.3% w roku 2004 czy 8% w roku 2006. Do osiągnięcia takich wskaźników nie był jej potrzebny zastrzyk funduszy z UE.
Mit III: Unia jest gwarantem polskiego bezpieczeństwa
Wbrew powtarzanemu często frazesowi, Unia Europejska nie jest sojuszem militarnym i obecność w niej nie stanowi z tego względu jakiejkolwiek gwarancji udzielenia realnego wsparcia w przypadku agresji zbrojnej na nasz kraj. Politycy, którzy wygłaszają tego typu stwierdzenia zwyczajnie wykorzystują fakt, że przynależność wielu krajów do UE pokrywa się z przynależnością do NATO, które – teoretycznie – jest zobowiązane do udzielenia militarnego wsparcia każdemu zaatakowanemu członkowi. Z militarnego punktu widzenia Unia Europejska nie jest więc żadnym gwarantem bezpieczeństwa Polski i nie istnieje żaden realny dowód na to, że nasza obecność w jej strukturach zmieniałaby cokolwiek w zachowaniu pozostałych państw członkowskich w przypadku konfliktu.
Podsumowanie
Unia Europejska stanowi raczkujące zagrożenie dla niepodległości Państwa Polskiego, gdyż oficjalnym kierunkiem jej działania jest federalizacja, która wiąże się ze stopniowym ograbieniem z kompetencji państw narodowych, a w konsekwencji ich likwidacją (lub zamianą w eurolandy, co w gruncie rzeczy oznacza to samo), aby nie stały one na przeszkodzie realizacji interesów sił taką federacją zarządzających. Jednym z podstawowych celów federalizacji Unii ma być podporządkowanie państw Europy Środkowo-Wschodniej dyktatowi najważniejszego unijnego państwa, które dysponuje w Unii największymi wpływami, czyli Republice Federalnej Niemiec. W aktualnym stanie rzeczy, przy istniejącej ciągle procedurze weta (do którego zniesienia otwarcie się dąży, co zgodne jest z jednym z punktów Junckera – usprawnieniem i przyspieszeniem procesów decyzyjnych) mniejsze państwa mogą w dalszym ciągu, mniej lub bardziej skutecznie, spowalniać lub blokować niemieckie inicjatywy.
Oczywiście nie jest powiedziane, że projekt federalizacji Unii zostanie „domknięty”. Wiele zależy od politycznych wyborów Europejczyków w najbliższych latach, które z punktu widzenia tegoż projektu będą kluczowe. Nie jest też powiedziane, że superpaństwo europejskie miałoby objąć wszystkich jej aktualnych członków. Być może presja federalizacyjna ze strony Niemiec i Komisji Europejskiej spowoduje implozję Unii, gdyż niektóre państwa w obawie o własne interesy i własną suwerenność mogą wówczas podjąć próbę wyjścia z unijnych struktur, jak uczyniła to kilka lat temu Wielka Brytania.
W całym tekście nie poruszyłem nawet kwestii ideologicznych zagrożeń płynących z poszerzania prerogatyw europejskiej centrali, a jest to kolejna, bardzo obszerna kwestia, która stanowi zagrożenie już nie tylko dla integralności naszego państwa, lecz także integralności naszej narodowej kultury i tożsamości. Unia Europejska jest dziś bowiem zdominowana ideologicznie przez nurty skrajnie lewicowe i nic nie wskazuje na to by ten stan rzeczy miał się w najbliższych latach zmienić. Nic więc dziwnego, że projekt federalizacji Unii całkowicie zgrywa się z jej orientacją ideologiczną. Lewica od czasów Marksa nie zmieniła się bowiem pod względem jednoznacznej wrogości do państw narodowych, które w jej optyce należałoby jak najszybciej odstawić na śmietnik historii.
Na koniec warto zwrócić na uwagę, że federalizacja Unii Europejskiej doskonale wpisuje się w założenia współczesnego globalizmu, który stanowi kolejne ukryte zagrożenie dla państw narodowych. O globalizmie jednak więcej w części II.
___________
Zagrożenia polskiej suwerenności. Część I: Unia Europejska, Dominik Liszkowski, 9 sierpnia 2023
−∗−
Zagrożenia polskiej suwerenności. Część II: Globalizm
W przekazie głównego nurtu o globalizmie mówi się niewiele, stąd też mało kto postrzega go jako realne zagrożenie dla suwerenności państw i wolności narodów. Opinia publiczna, choć świadoma istnienia licznych ponadnarodowych organizacji, nie interesuje się kwestią kluczową, czyli do czego tak naprawdę organizacje te służą. Mało kto interesuje się też tekstami źródłowymi, a te są dla zrozumienia całego zagadnienia fundamentalne. Globalizm to nowa ideologia, która – podobnie jak wszystkie inne ideologie – dąży do hegemonii w sferze politycznej i społecznej.
Przede wszystkim należy rozpocząć od rozróżnienia pojęć globalizacji i globalizmu, które są ze sobą często mylone. Globalizacja to ogół zachodzących na świecie procesów, które prowadzą do większej współzależności państw, gospodarek, kultur, etc. Globalizm natomiast to – w interesującym nas kontekście – zbiór poglądów, który uznaje globalizację za najwłaściwszy kierunek polityczny i poprzez jej wykorzystanie chce doprowadzić do scalenia świata w jeden polityczny organizm lub szereg organizmów politycznych (np. bloków kontynentalnych) podległych instytucjom międzynarodowym.
Problem z globalizmem jest taki, że można go definiować na bardzo wiele różnych sposobów. Nas interesuje globalizm w kontekście politycznym. Trudno jest jednoznacznie orzec, czy współczesny globalizm jest ideologią, lecz stwierdzenie takie nie jest pozbawione sensu. Jeżeli przyjmiemy, że ideologia to zbiór światopoglądów, za pośrednictwem których dąży się do stworzenia holistycznej interpretacji świata oraz wizji jego przekształcenia, globalizm w nowoczesnym wydaniu zaczyna nabierać ideologicznego kształtu. Stąd też dla ułatwienia wywodu w dalszej części tekstu globalizm będzie przeze mnie określany ideologią lub neoideologią. To drugie pojęcie lepiej odzwierciedla stan jego rozwoju – podkreśla ono fakt, że globalizm to ideologia, która nie jest jeszcze w pełni wykrystalizowana, lecz cały czas formuje się pod wpływem ideologów.
Kim są z kolei ideolodzy współczesnego globalizmu? Na przestrzeni historii pojawiało się wiele postaci, które rozważały możliwość powstania czy to jednego światowego organizmu państwowego, czy też ponadnarodowej organizacji, która miałaby sprawować kontrolę nad teoretycznie niepodległymi, lecz w zasadzie całkowicie pozbawionymi suwerenności państwami. Ideowych korzeni współczesnego globalizmu można dopatrywać się już w XVIII wieku, jednakże dla lepszego zrozumienia tego czym jest globalizm współczesny, należy skupić się na ideologach globalistycznych XX i XXI wieku.
Współczesny globalizm jest bowiem ściśle powiązany z filozoficznym ruchem transhumanizmu i niemożliwe jest analizowanie tej ideologii bez wzięcia tego czynnika pod uwagę. Podobnie jak rozwój idei Marksa powiązany był ściśle z rozpowszechnieniem się rewolucji przemysłowej w państwach Zachodu, rozwój współczesnego globalizmu wiąże się z galopującym postępem technologicznym („czwartą rewolucją przemysłową” w terminologii Klausa Schwaba). Jest to bardzo istotne z tego względu, że rozwój technologiczny w dziedzinach takich jak informatyka, genetyka, implantologia czy medycyna stanowi dla globalistów jeden z najważniejszych obszarów zainteresowania. Rozwój ten ma też być kluczowym dowodem na to, że globalizm jako ideologia jest dziś potrzebny całemu światu.
W ostatnich latach naczelne miejsca wśród globalistycznych ideologów zajęli wspomniany wyżej Klaus Schwab, założyciel i prezes zarządu Światowego Forum Ekonomicznego, oraz Yuval Noah Harari, izraelski historyk i były stypendysta Fundacji Rotschildów. Choć trudno jest powiedzieć jaką rolę realnie odgrywają ci dwaj myśliciele w ruchu globalistycznym (nie musi być to wcale rola wiodąca), to należy poważnie traktować publikowane przez nich prace, gdyż łącząc je ze sobą, możemy ideologię neoglobalizmu spiąć w jedną logiczną całość. Schwab w swoich pracach tworzy podwaliny pod ideologię globalistyczną w wymiarze polityczno-ekonomicznym, natomiast Harari w wymiarze społeczno-kulturowym. Jeżeli weźmiemy w dodatku pod uwagę fakt, że Harari należy do grona doradców Schwaba i współpracuje ze Światowym Forum Ekonomicznym, to rozważanie poglądów tych dwóch autorów zbiorczo staje się tym bardziej uzasadnione.
Stąd też na naszych łamach globalizm nazywamy czasami zamiennie pojęciem schwabizm-hararizm, nawiązując w ten sposób do terminu marksizm-leninizm.
Następnie należy określić kim są sami globaliści. Co ciekawe, środowiska globalistyczne nie posiadają swojego formalnego politycznego przedstawicielstwa. W parlamentach krajów zachodnich nigdzie nie znajdziemy Partii Globalistów, gdyż takie partie nie istnieją. Nie istnieje też (przynajmniej oficjalnie) globalistyczna międzynarodówka, choć zdaje się, że do tej roli aspiruje kilka ponadnarodowych inicjatyw ze Światowym Forum Ekonomicznym (WEF) na czele. Nie oznacza to jednak, że nie ma na świecie partii, które służą globalistycznym interesom. Zastanawiający w tym kontekście może być fakt, że zarówno podczas corocznych spotkań WEF, jak i dwóch innych istotnych globalistycznych gremiów, czyli Grupy Bilderberg i Komisji Trójstronnej, pojawiają się politycy najróżniejszych opcji politycznych (we wszystkich tych gremiach pojawiają się często te same nazwiska), dzięki czemu widać, że globaliści preferują oddziaływanie na politykę poprzez jednostki. Wielu polityków sprawujących ważne stanowiska w Unii Europejskiej oraz państwach członkowskich Unii, w młodości było wspieranych finansowo przez rozmaite organizacje i fundacje promujące globalizm, stanowiące realne narzędzie do tzw. kreowania liderów, bo tak określają ten proces sami globaliści. O sposobie kreowania „liderów” lokalnych jako skutecznej strategii politycznej pisze w swoich książkach George Soros, prominentny globalista i promotor idei społeczeństwa otwartego.
Uzupełniając wywód na temat globalistów pozwolę sobie zacytować fragment tekstu mojego redakcyjnego kolegi Bartosza Kopczyńskiego. W tekście tym red. Kopczyński globalistów określa w następujący sposób:
„Jest to grupa międzynarodowych kapitalistów o globalnym zasięgu swych interesów. Niewiele pewnego możemy o nich powiedzieć, nie znamy bowiem szczegółowych ról i ustaleń. Musimy więc polegać na wiedzy historycznej i per analogiam transponować ją na współczesność. Wynika z tego, że globalną rewolucyjną grupę inicjatywną stanowią ludzie z kilkunastu rodzin bankierskich, o przeważającym pochodzeniu korzenno – anglosaskim, których główną siedzibą są Stany Zjednoczone i Londyn. Źródłem ich władzy jest zarządzanie kreacją, emisją, przepływem i wymianą pieniądza. Większość opinii publicznej nie ma świadomości, jak długo już trwają ich zmagania ze światem i ludzkością. Moja obecna wiedza pozwala na wskazanie tego momentu, w którym zwykli bankierzy stali się globalistami, i jest to początek XIX w. Ludzie ci przekazują sobie majątki, struktury władzy, wpływy i wiedzę z pokolenia na pokolenie. W globalistycznych rodach panuje wewnętrzny konserwatyzm obyczajowy, wyraźna struktura patriarchalna, wewnętrzna solidarność oraz współpraca między rodami. Jest to modus vivendi et operandi dokładnie przeciwny do tego, który aplikują wszystkim innym ludziom. Dzięki temu dokonali tak wielkiej kumulacji majątków, władzy i wpływów. Dzięki temu tak skutecznie ingerują w rozwój ludzkości.”
Ważne jest także to o czym red. Kopczyński wspomina w dalszej części swojego tekstu, wymieniając szereg ponadnarodowych organizacji, które służą globalistom jako narzędzia do realizacji panglobalnej polityki. Obok wspomnianych już przeze mnie Światowego Forum Ekonomicznego, Grupy Bilderberg, Komisji Trójstronnej i Unii Europejskiej, na tej liście znajdują się też instytucje takie jak ONZ, OECD, WHO, Bank Światowy, Klub Rzymski czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Znaczenie tych instytucji dla poszerzania globalistycznych wpływów na świecie zdaje się bardzo niedoceniane przez współczesne społeczeństwa Zachodu, które zdają się kompletnie nie rozumieć tego jaką rolę te instytucje w rzeczywistości odgrywają. Tymczasem jak pisze Klaus Schwab przyszłość należy właśnie do nich.
Schwab nie postuluje oficjalnie utworzenia rządu światowego, ale jest zwolennikiem rozwiązania, które de facto oznaczałoby ni mniej, ni więcej to samo. Według niego państwa narodowe nie są w stanie rozwiązywać współczesnych problemów globalnych związanych z m.in. zagrożeniami bezpieczeństwa, zmianami klimatu, terroryzmem, ryzykiem związanym z wymknięciem się spod kontroli rozwoju technologicznego. Z tego też względu państwa narodowe powinny się stopniowo zrzekać swoich własnych kompetencji na rzecz instytucji międzynarodowych, niekoniecznie tych już istniejących. Schwab nazywa to działaniem przez „wspólną platformę”. O możliwości powstania „rządu światowego” wprost pisze z kolei Harari.
Tzw. problemy globalne stanowią klucz do zrozumienia współczesnego globalizmu. Globalistyczna narracja głosi, że ludzkość w XXI wieku znajduje się w stanie permanentnego kryzysu, który jest tak naprawdę skutkiem jej działania. Problemy, które narosły w wyniku szkodliwej działalności człowieka stanowią zagrożenie egzystencjalne dla miliardów ludzi na całym świecie. Państwa narodowe w obliczu tych wszechobecnych zagrożeń przestają według globalistów spełniać taką rolę, jaką mogły odgrywać jeszcze 50 czy 100 lat temu. Nie są one bowiem w stanie rozwiązywać problemów globalnych, a co gorsza – narodowy egoizm utrudnia międzynarodową współpracę i prowadzenie skoordynowanych działań na rzecz walki z globalnymi problemami. Wobec tego świat powinien dostosować się do tej nowej rzeczywistości i odchodząc od archaicznej formy organizacji politycznej w postaci państw narodowych, wejść w erę globalnej, ponadnarodowej współpracy.
Globalne problemy mogą rozwiązać tylko globalnie działające instytucje. Państwa narodowe powinny więc przekazać swoje własne uprawnienia na rzecz tych instytucji, aby możliwe było rozwiązanie problemów zagrażających ludzkości. Stąd też np. aby skuteczniej walczyć z przyszłymi pandemiami (dla globalistów stanowi pewnik, że będą one miały miejsce, o czym wspominają zarówno Schwab, Bill Gates, jak i sekretarz generalny ONZ Antonio Guterres), państwa narodowe powinny całkowicie podporządkować swoje systemy opieki zdrowotnej Międzynarodowej Organizacji Zdrowia (WHO), która mogłaby o wiele skuteczniej wprowadzać określone rozwiązania mające pandemiom zapobiegać, np. ogólnoświatowy lockdown czy ogólnoświatowy nakaz szczepień.
Jeżeli czytali Państwo część I niniejszego cyklu [powyżej -AC] to zapewne pamiętają Państwo, że podobny model działania przyjęła na naszym kontynencie Unia Europejska. Proces federalizacyjny, czyli przekształcenie Unii w superpaństwo miałby przebiegać w dokładnie ten sam sposób – państwa narodowe niezdolne do rozwiązywania problemów w skali europejskiej i globalnej (gdyż UE także posiada takie aspiracje) powinny delegować swoje kompetencje na rzecz Komisji Europejskiej, czy też innego organu, który miałby się z niej w przyszłości wyłonić, aby ta mogła „skuteczniej” zarządzać polityką europejską. Co istotne, tego rodzaju okoliczności zostały przewidziane w obowiązującej Konstytucji RP z roku 1997.
W artykule 9 punkt 2 czytamy: „Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach”.
Prawda jest jednakże taka, że globaliści już teraz posiadają ogromną kontrolę rozciągającą się na wielu kluczowych z punktu widzenia polityczno-ekonomicznego obszarach. Red. Kopczyński w swoim tekście wymienia pośród tych obszarów m.in.: organizacje ponadnarodowe, międzynarodowe, eksperckie, pozarządowe; system bankowy; globalne firmy wszystkich branż, czyli przemysł, handel, technologia; media i przemysł rozrywkowy. Poza tym wpływy globalizmu obecne są także na szeroką skalę w świecie nauki oraz w Kościele Katolickim.
Zagrożenie globalizmu dla suwerenności Polski, a w zasadzie wszystkich państw Zachodu wynika więc – podobnie jak w przypadku zagrożenia ze strony UE – z globalistycznych tendencji do demontażu państw narodowych poprzez odebranie przynależnych im kompetencji na rzecz organizacji międzynarodowych. Na ten moment nie chodzi więc o żadne proklamowanie światowego państwa czy rządu światowego, jak często w uproszczony sposób wyobrażają sobie ludzie świadomi zagrożenia ze strony globalizmu. Podobnie jak w przypadku UE jest to zagrożenie pełzające, które można by też przyrównać do powolnego gotowania żaby. Zagrożenie suwerenności państwa ze strony globalizmu nie jest gwałtowne i natychmiastowe, jak w przypadku zbrojnej agresji wrogiego państwa. To zagrożenie wynika z procesów zachodzących stopniowo, na przestrzeni wielu lat, a w obecnych czasach, w których międzynarodowy system finansowy charakteryzuje się nieustająco rosnącym zadłużeniem państw, globaliści posiadający dominujące wpływy w systemie bankowym posiadają wszelkie narzędzia ku temu, by procesy te jeszcze bardziej zintensyfikować.
Jeżeli zagrożenie wynikające z sukcesów globalizmu dotyczy państwa, to tak samo dotyczy narodu dane państwo zamieszkującego. Już dziś w warunkach systemu demoliberalnego naród posiada niewielki wpływ na to w jaki sposób kształtowane jest państwo. W warunkach globalizmu ten wpływ spadłby do zera. Oznacza to, że społeczeństwa w gruncie rzeczy zostałyby pozbawione możliwości decydowania o swoim losie, gdyż wszelkie wytyczne przychodziłyby z góry, do której nie byłoby możliwości się odwołać. Brzmi to abstrakcyjnie? Wystarczy, że wrócimy do osławionego przykładu WHO. Załóżmy, że faktycznie traktat pandemiczny WHO zostaje podpisany przez wszystkie państwa świata i w nadchodzących latach dochodzi do ogłoszenia stanu globalnej pandemii. WHO uznaje arbitralnie, że w Polsce należy wprowadzić lockdown. Jeżeli bowiem WHO posiadłoby takie kompetencje, rząd staje się tak naprawdę jedynie podwykonawcą i musi polecenia spełniać, bo traktatowo się do tego zobowiązał. Wyobraźmy sobie, że społeczeństwo polskie w zdecydowanej większości nie zgadza się z decyzją WHO, jednakże państwowe służby zobowiązane są do zaprowadzenia w narodzie posłuszeństwa. W takiej sytuacji społeczeństwo nie ma nawet możliwości wywarcia jakiejkolwiek presji na ośrodki decyzyjne, gdyż te, oddalone od Polski o tysiące kilometrów, nie za bardzo interesowałyby się zdaniem opinii publicznej.
Oczywiście jest to tylko scenariusz teoretyczny i – jak to zwykle z utopiami bywa – w praktyce niewiele miałby wspólnego z górnolotnymi założeniami. Jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę rozwój technologiczny i możliwości likwidowania wszelkiego oporu za pomocą narzędzi cyfrowych (tak jak Trudeau postąpił z protestującymi w Kanadzie), nie jest to coś niemożliwego. Tutaj należy postawić więc pytanie o to czy globalistyczna, utopijna wizja świata pod nadzorem wielkich organizacji ponadnarodowych jest w ogóle wykonalna. Otóż odpowiedź na to pytanie brzmi: tak – dokładnie tak samo, jak możliwe było realizowanie innej globalistycznej utopii, czyli komunizmu, którego globalizm jest w dużej mierze ideowym spadkobiercą. Utrzymanie w szyku dużych, niejednolitych kulturowo obszarów możliwe jest jedynie poprzez tyranię i w tym właśnie tkwi największe zagrożenie ze strony globalizmu, że pod postacią szlachetnych haseł walki o lepsze jutro planety i dobrobyt ludzkości, kryje się realna groźba cyfrowej, technologicznej tyranii na niespotykaną w historii świata skalę.
___________
Zagrożenia polskiej suwerenności. Część II: Globalizm, Dominik Liszkowski, 23 sierpnia 2023
−∗−
Warto porównać:
Trwa batalia o polską niepodległość. Otwórzmy oczy Polakom! – Ordo Iuris
Przed nami epokowe wyzwanie. Musimy dotrzeć do wszystkich Polaków z informacją, że referendum dotyczy w rzeczywistości oddania suwerenności; że utrata niepodległości to konkretne szkody dla każdego Polaka. I tylko powszechny […]
___________
Postaw czerwonego sukna czyli o farsie politycznej
Społeczeństwo III RP jest społeczeństwem, które z punktu widzenia politycznego, z punktu widzenia zdolności do realistycznej oceny politycznej sytuacji, jest społeczeństwem skrajnie infantylnym. Po pierwsze nie potrafi ono zidentyfikować, jakie […]
___________
Jak odzyskać niepodległość. Aspekty formalne, materialne i… nasze cechy
Naród jednak nie chce odzyskiwać niepodległości z powodu dwojakiej niewiedzy: nie wie, że ją utracił, i nie wie, że nie jest narodem. Jak to rozumieć? Wydaje się sprzeczne, jednak pozornie. […]
___________
Czas nowego antysystemu
Pojęcie antysystemu należy całkowicie zredefiniować. Nowy antysystem nie może odnosić się już tylko do kontestacji systemu politycznego państwa – musi on brać pod uwagę system globalny, którego dynamiczna ewolucja zmienia […]
___________
Czerwony ład unijny czyli pełen wachlarz zakazów
Miesiąc miodowy z Unią Europejską już dawno za nami, a teraz rozwija się szara codzienność związku. Okazuje się więc, że związek ten nie jest ani z miłości, ani z rozsądku. […]
−∗−
Tekst sprzed ponad roku.
____________
U kresu jedynowładztwa
Kiedy Alexis de Tocqueville przemierzał w latach 30-tych XIX wieku Stany Zjednoczone przyglądając się z bliska charakterystyce tamtejszego społeczeństwa oraz jego politycznych tradycji – zgoła odmiennych od tych panujących wówczas w Europie – zdumiewało go, że system demokratyczny obowiązujący w tym państwie doprowadza je co cztery lata do stanu przypominającego rewolucję.
Niecałe 200 lat później możemy sami przekonywać się raz na jakiś czas co hrabia de Tocqueville miał tak naprawdę na myśli. Każdy rok wyborczy charakteryzuje się tymi pararewolucyjnymi nastrojami – wojenką domową bez szabel, a polaryzacja społeczna podsycana przez partie polityczne i media potęguje między zwolennikami przeciwnych obozów wrogość, wobec której przestaje mieć znaczenie to co tych samych ludzi powinno łączyć.
Polacy w tę obłudną grę demoliberalnego establishmentu dają się wciągać z naiwnością przedszkolaków. Ulegając goebbelsowskiej propagandzie zakłamanych mediów głównego ścieku, pozwalają wprowadzać się w przedwyborczy trans, ślepo wierząc w podstawionych im przez system politykierów, których znają jedynie z występów „w telewizorze” lub z billboardów oszpecających przestrzeń publiczną. Smutnym dowodem na to, że Polacy reagują na propagandowe bodźce niczym pies Pawłowa jest wyborcza frekwencja osiągająca w ostatnim czasie rekordowe wyniki.
Frekwencja wyborcza nie jest bowiem dowodem na to, że społeczeństwo dojrzewa do podejmowania świadomych wyborów, angażuje się w sprawy publiczne, troszczy o przyszłość państwa.
Rosnąca frekwencja przy jednocześnie postępującym ogłupieniu społecznym to jedynie dowód na to, że coraz więcej ludzi politycznie niezorientowanych ulega pod wpływem emocji moralnemu szantażowi demoliberalnych elit i pędzi do lokalu wyborczego w przekonaniu, że podejmuje świadomą i samodzielną decyzję, podczas gdy jest ona niczym innym jak rezultatem uwiedzenia przez propagandę danej partii.
Wkraczając w rok 2023 wkraczamy w okres nowego-starego rewolucyjnego wrzenia, w którym zostaniemy postawieni przed fałszywą alternatywą sprowadzającą się w lokalnych warunkach do wyboru, która z dwóch głównych politycznych mafii ma nas przez następne cztery lata okradać.
Zwróćmy uwagę na to, że choć przez ostatnich 8 lat władzę nad Polską (czysto teoretycznie) sprawował jeden obóz polityczny i tak był to okres niezwykle burzliwy, podczas którego dochodziło do rozmaitych napięć i konfliktów na tle politycznym i społecznym.
Przykład ten pokazuje jedynie, że demokracja liberalna w takim kształcie w jakim funkcjonuje w naszym kraju nie sprzyja w jakikolwiek sposób politycznej stabilizacji państwa.
Podczas gdy teoretycznie wieloletnie rządy jednej partii powinny wprowadzić w sposób funkcjonowania państwa pewną ciągłość i porządek oraz przynieść przynajmniej częściowe uspokojenie nastrojów społecznych, 8 ostatnich lat to jedynie spotęgowanie polaryzacji społecznej przez umiejętne wykorzystywanie strategii „dziel i rządź” i podsycanie nienawistnych nastrojów przez dominujące po obu stronach media.
Pewnego rodzaju cudem można nazwać fakt, że po 8 latach tak fatalnych rządów partia rządząca cieszy się tak ogromnym poparciem społecznym. Równie dużym „cudem” jest fakt tak dużego poparcia dla głównej partii opozycyjnej, która przez te 8 lat w opozycji nie przepuściła ani jednej okazji by się dogłębnie skompromitować. Jesteśmy więc jako społeczeństwo w sytuacji patowej, bo ludziom weszło tak mocno w krew głosowanie na dwie dominujące na scenie politycznej partie, że nawet kiedy partie te prześcigają się w realizacji planów szkodliwych dla państwa polskiego, ich poparcie pozostaje niezmiennie wysokie.
***
Uśrednione wyniki sondaży na początku roku wyborczego wskazują na to, że poparcie partii rządzącej oscyluje w okolicach 30–32%, przy 26–29% poparcia głównej siły opozycyjnej. Nie jest istotne to ile sondaże mają wspólnego z rzeczywistymi preferencjami społeczeństwa – sondaże są bowiem po to, aby te preferencje społeczeństwu narzucić. Nawet więc jeśli sondażownie dopuszczają się skrajnych manipulacji, to społeczeństwo i tak będzie się sondażami ślepo sugerować, a wyniki wyborów będą zwyczajnym odzwierciedleniem wyników sondażowych.
Gdyby komuś naprawdę zależało na próbie „naprawy” demokracji, to pierwszą rzeczą od jakiej powinien zacząć byłoby wprowadzenie całkowitego zakazu publikowania sondaży.
O ile z pojedynczych sondaży nie można wyciągać żadnych konkretnych wniosków, gdyż często są to sondaże „na zamówienie” danego medium sprzyjającego jednemu czy drugiemu obozowi, to stosując metodę analizy długoterminowych tendencji w szerszym spektrum sondaży da się już dojść do pewnych konkluzji. W ten oto sposób możemy dostrzec, że od okresu wrzesień-listopad 2020 (czas ulicznej hucpy po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego), kiedy to poparcie dla PiS spadło gwałtownie na przestrzeni 2 miesięcy (7,9% w ujęciu łącznym sondaży opracowanych przez główne ośrodki sondażowe), wahania poparcia dla tej partii były już stosunkowo niewielkie. PiS w uśrednionym ujęciu nie schodził od tego czasu poniżej 30%, ale nie wzbijał się powyżej 35%. Myślę, że można dość śmiało zaryzykować w tym momencie tezę, że te wspomniane 30% to betonowy elektorat PiS, którego nawet najbardziej absurdalne działania tej partii nie są w stanie zniechęcić do głosowania na nią. Dlatego też, choć do wyborów jeszcze całkiem dużo czasu, ciężko mimo wszystko spodziewać się by te 30%, które nie zniechęciło się do tej pory zniechęciło się tuż przed samymi wyborami.
Z drugiej strony PiS posiada bardzo ograniczone możliwości by odzyskać elektorat utracony lub przekonać nieprzekonanych. W odróżnieniu od kampanii z 2015 roku i tej z roku 2019 partia ta nie posiada już realnej możliwości stworzenia kampanii opartej na narracji pozytywnej, gdyż zbyt wiele problemów dostrzeganych przez społeczeństwo (inflacja, podwyżki cen prądu, gazu, produktów codziennego użytku, opału, paliwa) nagromadziło się na przestrzeni ostatniej kadencji. Z tego też względu PiS najprawdopodobniej swoją kampanię oprze o kwestie związane z bezpieczeństwem narodowym, używając argumentów jakoby zmiana władzy w momencie, w którym „wisi nad nami wojna” byłaby z punktu widzenia społeczeństwa zachowaniem nieodpowiedzialnym, ryzykownym i wprowadzającym w działanie państwa niepotrzebny chaos. Propaganda PiS będzie więc Polakom bez wątpienia mydlić oczy „przyjaźnią” polsko-amerykańską oraz rzekomo rosnącą potęgą militarną państwa – te wyżej opisane tendencje widać zresztą w głównych programach informacyjnych podlegających partii rządzącej.
Jeśli zaś chodzi o Platformę Obywatelską to cieszy się ona tendencją wzrostową na przestrzeni ostatnich miesięcy. Uśrednione wyniki sondaży dla PO wzrosły z 24,3 do 28,9% w ciągu 2022 roku. Podstawowe pytanie to czy Platforma będzie w stanie podtrzymać tendencję rosnącą do wyborów. Wydaje się, że jest to możliwe tylko pod warunkiem stopniowej anihilacji elektoratu Hołowni. Ten z kolei w roku 2022 stanowiło od 12,8% do 10,1% badanych, a poparcie zdaje się powoli zanikać wraz ze stopniowym wygaszeniem ekscytacji „nowym” ruchem, który „nowością” już nie przyciąga. Czego możemy spodziewać się po „liberalnej” stronie opozycji? Z jej punktu widzenia najlepszym rozwiązaniem byłoby nie robić niczego, gdyż kolejne propozycje i pomysły podsuwane przez jej „liderów” w oczach dużej części społeczeństwa jedynie ją kompromitują i utwierdzają ludzi w przekonaniu, że nie warto na nią głosować.
Strategię Platformy Obywatelskiej jest zresztą przewidzieć bardzo łatwo, bo pomimo jej całkowitej nieskuteczności realizuje ją z mniejszym lub większym natężeniem od ośmiu lat – stąd też w jej głównej propagandowej tubie demos będzie karmiony narracją o braku praworządności i widmem „wywalenia” nas z Unii Europejskiej.
Nie można bowiem spodziewać się żadnej konkretnej propozycji programowej od partii, która od 8 lat znajduje się w stanie tak głębokiej intelektualnej stagnacji, że jedyne z czym kojarzą się jej członkowie to mylenie Baltazara z Belzebubem.
Obóz „liberalny” może też bez wątpienia liczyć na gremialne wsparcie wszelkiej maści pseudoautoryterów – zarówno tych lokalnych, jak i „europejskich”.
W parlamencie możemy się spodziewać także Lewicy, Konfederacji i PSL. Ta pierwsza od kwietnia 2022 utrzymuje uśrednione poparcie na poziomie 8%, podczas gdy poparcie tej drugiej w analogicznym okresie oscylowało w okolicach 6%. PSL natomiast balansuje na granicy progu wyborczego i być może zmusi to tę partię do poszukiwania możliwego startu w koalicji. Jedynym potencjalnym kandydatem do takiej koalicji zdawałaby się partia Hołowni, która nie ma problemu z „przytulaniem” do siebie polityków o najróżniejszej orientacji politycznej i politycznym życiorysie.
Czy można brać pod uwagę inne warianty koalicyjne lub pojawienie się na scenie politycznej nowych partii? Na ten moment byłoby to wróżenie z fusów – dla opozycji przestrogą w kwestii organizowania takiej koalicji mogą być ostatnie wybory parlamentarne na Węgrzech. Tam lokalna „zjednoczona opozycja” od prawa do lewa poniosła klęskę w starciu z Fideszem Wiktora Orbana. Wydaje się więc, że z punktu widzenia opozycji lepszy będzie start w rozproszeniu. Tworzenie wielkiej koalicji opozycyjnej paradoksalnie mogłoby zmobilizować elektorat PiS i napędzić mu przestraszonych wizją rządów PO i Lewicy niezdecydowanych i obojętnych wyborców. Taki manewr ułatwiłby zresztą PiSowi znacząco prowadzenie kampanii – o wiele łatwiej uderzać w jeden obóz, który jest do tego tak wewnętrznie niespójny.
***
Wspomniany przeze mnie wcześniej uśredniony wynik sondażowy PiS dawałby tej partii około 200 mandatów. Jest to zdecydowanie za mało do sprawowania władzy dlatego jedyną opcją utrzymania się „przy korycie” dla PiS byłaby koalicja z jedną z mniejszych partii. Jedynymi potencjalnymi koalicjantami PiS zdają się być PSL lub Konfederacja (czy też bardziej jej narodowe skrzydło). Problem jest jednak taki, że PSL kolejny raz będzie walczył o być albo nie być, czyli przekroczenie progu wyborczego, a Konfederacja może mieć problem z uzyskaniem 30 mandatów. Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że PiS nawet po dogadaniu się z Konfederacją czy PSL nie posiadałby 231 mandatów potrzebnych do uzyskania większości. Nie muszę zresztą wspominać, że na drodze ku koalicji z Konfederacją stałyby zresztą inne przeszkody natury ideologicznej i programowej.
Czyż nie byłoby politycznym samobójstwem partii, której politycy od lat wykrzykują na wiecach „PiS-PO jedno zło” nagłe połączenie sił z jedną z tych „złych” partii?
Wobec tego kolejnym prawdopodobnym scenariuszem zdaje się być rząd koalicyjny Platformy Obywatelskiej, Polski 2050 i Lewicy. Byłby to oczywiście rząd bardzo wewnętrznie rozdarty, który najprawdopodobniej charakteryzowałaby totalna niemoc i inercja, ale zjednoczony pod hasłem odsunięcia PiS od władzy w zasadzie nie musiałby robić nic dla usatysfakcjonowania rzesz swoich fanatyków.
Kluczem jednak nie będzie ani wynik PiS, ani wynik PO, gdyż zdaje się, że partie te nie mają szansy na sprawowanie samodzielnych rządów. Kluczem w nadchodzących wyborach będzie wynik Polskiego Stronnictwa Ludowego i Konfederacji. Szczególnie sytuacja tej pierwszej partii zdaje się być bardzo korzystna. Jeżeli PSL przekroczy próg wyborczy i uzyska kilkanaście mandatów, najprawdopodobniej będą to mandaty rozstrzygające o tym, który obóz uzyska w sejmie większość głosów. PSL będzie więc w takiej sytuacji rozdawał karty bowiem swoje przystąpienie do danej koalicji może uzależnić od tego „kto da więcej”. Z punktu widzenia PO i Lewicy byłoby nawet całkiem wygodną opcją oddać PSLowi stanowisko premiera (w domyśle byłby to lider tej partii, czyli Władysław Kosiniak-Kamysz), gdyż wobec nieuchronnych kontrowersji i trudności wynikających z przewodzenia koalicji o tak szerokim spektrum interesów i poglądów łatwo byłoby zrzucić odpowiedzialność na kozła ofiarnego, czyli w tym przypadku premiera z mniejszej partii.
Co w takiej sytuacji może zaoferować PSLowi PiS? O wiele łatwiej podzielić się tortem kiedy stoi nad nim jedynie dwóch, a nie czterech zainteresowanych. PiS w obdzielaniu stanowisk w spółkach skarbu państwa doszedł do takiej perfekcji, że nawet PSL, który przez lata słynął jako Polska Partia Kumoterstwa i Nepotyzmu mógłby się skusić wizją tak szerokiego dostępu do „koryta”. Wszystkie scenariusze uwzględniające PSL mają jednak sens jedynie wtedy gdy partia ta do sejmu wejdzie i uzyska więcej niż kilkanaście mandatów.
O wiele mniej prawdopodobny jest udział w przyszłych rządach Konfederacji. Z jej punktu widzenia zarówno koalicja z Prawem i Sprawiedliwością, jak i Platformą Obywatelską mogłaby się okazać – tak jak już zresztą wspomniałem – początkiem jej końca. Bardziej prawdopodobny scenariusz to rozpad Konfederacji po wyborach, a jego przyczyną mogłyby być właśnie różnice dotyczące poglądów na zawarcie koalicji z którąś z dominujących partii. Gdyby np. PiSowi brakowało do objęcia samodzielnych rządów około 10 mandatów, a przykładowo Ruch Narodowy wewnątrz Konfederacji dysponowałby siłą właśnie 10 lub więcej mandatów, PiS bez wątpienia podjąłby się próby dogadania się z tą częścią składową Konfederacji.
Jest jeszcze jeden scenariusz, o którym niejeden publicysta pisał już w poprzednich latach, a który wydaje się być ze wszystkich możliwych scenariuszy najbardziej nieprawdopodobnym. Biorąc pod uwagę fakt, że jak niegdyś powiedział premier Morawiecki „robotnicza myśl socjalistyczna jest głęboko obecna w filozofii Prawa i Sprawiedliwości”, przynajmniej jeśli chodzi o zapatrywanie na sposób funkcjonowania państwa z punktu widzenia gospodarczego, występuje pewna oś, na której PiS mógłby dogadać się z post-SLDowską częścią składową Lewicy. Zwłaszcza, że ta też zawsze była łasa na stołki.
***
Bez względu na to kto w wyborach zwycięży i kto utworzy nowy rząd musimy mieć świadomość, że w gruncie rzeczy niewiele się zmieni. Rząd PO i Lewicy bez wątpienia szybko przystąpiłby do realizacji liberalno-lewicowych „postępowych” postulatów europejskiego establishmentu (choć być może u władzy, troszcząc się o słupki sondażowe, partie te wcale nie byłyby z realizacją tej agendy tak śmiałe). Podobnie też rząd PO i Lewicy oznacza całkowitą rezygnację z resztek suwerenności i aktywny udział w projekcie budowy europejskiego państwa federalnego będącego zresztą jednym z fundamentalnych założeń umowy koalicyjnej rządu Olafa Scholza w Niemczech i kierunków wyznaczonych przez Komisję Europejską, będącej przecież w dużej mierze pod kontrolą niemieckich elit politycznych, a z drugiej strony dogłębnie zinfiltrowaną przez polityków na usługach globalistów i wielkich koncernów.
Czyż jednak rządy PiS nie prowadzą nas w tym samym kierunku, lecz w innym tempie? Szczególnie jeśli chodzi o politykę PiS względem Unii Europejskiej ostatnie lata charakteryzują się totalną uległością rządu Mateusza Morawieckiego, który co gorsza uczynił z nas nawet jednego z prymusów transformacji energetycznej pod patronatem globalistycznych elit, świadomie potęgując aktualne i przyszłe gospodarcze i surowcowe problemy państwa polskiego oraz nieuchronne zubożenie społeczeństwa w perspektywie następnych kilku lat spowodowane wzrostem cen oraz inflacji.
Bez wątpienia jednak kolejne lata będą inne od tych ośmiu minionych. Jakikolwiek rząd powstanie po wyborach jego mandat społeczny będzie o wiele słabszy. Będzie on też o wiele bardziej wewnętrznie rozdarty (co jest typowe dla rządów koalicyjnych) lub całkiem bezradny (co charakteryzuje rządy mniejszościowe). Niewykluczone więc, że wyborcza rewolucja roku 2023 to dopiero jedna z wielu, które w następnych latach nas czekają. Jeżeli bowiem nie uformuje się w Polsce trwały rząd po tych wyborach to z dużym prawdopodobieństwem szybko doczekamy się kolejnych.
Paradoksalnie scenariusz słabego rządu mniejszościowego mógłby w tym momencie okazać się dla Polski najbardziej ozdrowieńczym. W takim układzie najprawdopodobniej wiele absurdalnych i niepotrzebnych ustaw, które w dzisiejszych warunkach przechodzą przez sejm w mgnieniu oka, nie miałoby szans na przegłosowanie dzięki czemu my sami moglibyśmy trochę odetchnąć od tej legislacyjnej biegunki.
Znamienne niech będzie, że przez cały tekst nie wspomniałem nawet słowem o senacie. Tam sukces opozycji wydaje się murowany, gdyż znajduje się ona w jeszcze lepszym położeniu niż przy wygranych przez nią wyborach do senatu w roku 2019. Warto się zatem zastanowić nad rolą jaką senat powinien w państwie polskim odgrywać jeżeli wybory do niego nie mają przy dzisiejszym kształcie ustrojowym państwa najmniejszego znaczenia. Senat bez wątpienia mógłby w państwie spełniać rolę użyteczną, lecz nie jako izba klaunów blokujących ustawy, które i tak po kolejnym głosowaniu przechodzą przez sejm. Nie potrzebujemy przecież jako społeczeństwo utrzymywać do tak absurdalnych celów aż 100 darmozjadów.
***
Wszystko wskazuje więc na to, że znajdujemy się u kresu „jedynowładztwa”, a najbliższe lata na polskiej scenie politycznej będą charakteryzowały się o wiele większym chaosem niż lata minione. Muszę też z miejsca wyjaśnić, że słowa „jedynowładztwo” w odróżnieniu od rozhisteryzowanych zwolenników opozycji nie użyłem w tym tekście na poważnie, lecz prześmiewczo. Ostatnie lata pokazały, że nawet jeśli w Polsce dochodzi do władzy partia z silnym mandatem społecznym, dysponująca większością w parlamencie oraz urzędem prezydenta, jej uzależnienie od czynników pozapaństwowych – organizacji międzynarodowych takich jak Unia Europejska czy ONZ, globalnej finansjery oraz koncernów międzynarodowych – jest tak wielkie, że lokalni kacykowie pełnią władzy mogą cieszyć się jedynie we własnych partiach.
Stąd też bez względu na to kto będzie rządził wyzwania, które nadchodzą będą próbą zarówno dla państwa polskiego, jak i całego społeczeństwa. W społeczeństwie nadal istnieje niewielka, lecz stopniowo rosnąca świadomość zagrożenia ze strony utopijnych, globalistycznych projektów firmowanych przez m.in. Światowe Forum Ekonomiczne, ONZ czy Unię Europejską. Choć „agenda” każdej z tych organizacji różni się w pewnych szczegółach i priorytetach, każda z nich otwarcie dąży (i potwierdza to niezliczona ilość dokumentów, książek i wypowiedzi „liderów”) do radykalnego osłabienia siły państw narodowych na rzecz organizacji międzynarodowych, a w ostatecznym dla globalistów scenariuszu ich całkowitej likwidacji i wprzężenia w ponadnarodowe struktury quasi-państwowe.
Rządy muszą się również przystosować do tego, że władza przenosi się z graczy państwowych na niepaństwowych. Klaus Schwab, Czwarta rewolucja przemysłowa
Nie uchroni nas przed zubożającą społeczeństwo transformacją energetyczną, ideologizacją i destrukcją prawa, stopniowym ograbianiem z wolności obywatelskich czy likwidacją gotówki żadna polityczna partia, gdyż partie aktualnie istniejące na polskiej scenie politycznej są zbyt słabe i bezideowe by podejmować się walki z instytucjami o stokroć od nich silniejszymi. Kluczowa rola do odegrania w przyszłości spoczywa więc nie na partiach, lecz na społeczeństwie – tylko społeczeństwo świadome swojego położenia, uodpornione na ogłupiającą propagandę i kłamstwa wygadywane przez polityków i tzw. ekspertów od prawa do lewa, będzie mogło stworzyć oddolną presję, stać się siłą, z którą rządzący będą musieli się liczyć.
Na koniec dodam jedynie, że celowo uniknąłem w tym tekście personaliów by podkreślić w ten sposób, że w zdegenerowanym demoliberalizmie nie ma tak naprawdę znaczenia kto stoi na czele danego obozu, lecz kto, a konkretnie jaka grupa interesów stoi za nim. W polskiej polityce nie ma bowiem ani jednej jednostki wybitnej i w III RP nigdy takiej nie było. Nie traćmy więc czasu na rozprawianie o portretach psychologicznych miernot, kłamców czy zdrajców – zastanówmy się lepiej jak przeciwstawić się globalistycznemu taranowi, który lada moment uderzy w nasze drzwi.
______________
U kresu jedynowładztwa, Dominik Liszkowski 11 stycznia 2023
Bardzo dobry artykuł poruszający większość istotnych i wcale nie nowych aspektów. Ciekawe ile osób przeczyta go i zrozumie?
Głosowałem przeciw Konstytucji z 97. właśnie z powodu m.in. punktu 2. w artykule 9., a także dlatego, że jako Polak nie widziałem najmniejszego powodu, aby punkt widzenia renegatów miał być uszanowany w akcie prawnym tej rangi. Chodzi o inne źródła rzekomo tych samych wartości.
Odnoszę wrażenie, że większość ludzi nie potrafi myśleć w sensie analizowania i wyciągania wniosków, tym bardziej, że nie ma wiedzy i ma zaburzoną percepcję uwiezioną w schemacie bodziec- wytresowana reakcja.
– to cytat z artykułu uzupełniającego. Zgadzając się z akapitem końcowym mam wątpliwości odnośnie tego zdania. Jakie cechy ma jednostka wybitna? Nec Hercules contra plures