Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: „Pójdź za Mną”. Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra.
Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: „Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu”.
Rzekł do niego Natanael: „Czyż może być co dobrego z Nazaretu?”
Odpowiedział mu Filip: „Chodź i zobacz”.
Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: „Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”.
Powiedział do Niego Natanael: „Skąd mnie znasz?”
Odrzekł mu Jezus: „Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym”.
Odpowiedział Mu Natanael: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela!”
Odparł mu Jezus: „Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz jeszcze więcej niż to”.
Potem powiedział do niego: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2014”
s. Anna Maria Pudełko AP
Edycja Świętego Pawła

http://www.paulus.org.pl/czytania.html

**************************

5 stycznia – 
dzień powszedni przed Objawieniem Pańskim

Komentarz do I czytania (1 J 3, 11-21)

Święty Jan Apostoł w swoim liście jest bardzo praktyczny. Pokazuje, na czym opiera się nasza wiara i co jest jej wyznacznikiem. Wolą Bożą jest to, abyśmy się wzajemnie miłowali. Poprzez gesty miłości wobec ludzi oddajemy także cześć Bogu. Miłość bliźniego staje się fundamentem naszej wiary. Przykład takiej miłości dał sam Jezus Chrystus, oddając za nas życie na krzyżu. Jego miłość była bezinteresowna. Do takiej też miłości jesteśmy zaproszeni. Oczywiście jako ludzie grzeszni popełniamy także błędy. Nie wszystko nam wychodzi dobrze. To jednak nie powinno nas nigdy załamywać ani zniechęcać, gdyż Bóg jest większy od naszego serca i umacnia nas w drodze ku dobremu.

Komentarz do Ewangelii (J 1, 43-51)

Celem naszego życia powinno być odkrywanie Boga. Dokonuje się ono pośród różnych życiowych wydarzeń. Dla jednego momentem przełomowym w relacji do Boga są narodziny własnego syna, dla innego wyjście z choroby, jeszcze dla innego – śmierć kogoś bliskiego. Bóg dociera do nas poprzez osoby. Tak stało się z Natanaelem, który Jezusa spotkał dzięki Filipowi. Osoba, która swoją wiarę pragnie przeżywać „na serio”, będzie starała się być wrażliwa na znaki Bożej obecności. Będzie dążyła do wyciszenia i oddzielenia tego, co duchowe, od rzeczy mniejszej wagi. Jezus obiecuje Natanaelowi, że ujrzy jeszcze więcej niż to, co widzi obecnie. Jest to wyraźna zachęta do zaufania Jezusowi i do pójścia za Nim. Bo tylko osoba prawdziwie duchowa, jest w stanie widzieć więcej i szerzej.

Pomyśl:

• W jaki sposób staram się pielęgnować moją relację z Bogiem?
• Czy potrafię dzielić się z innymi doświadczeniem wiary i w jaki sposób to czynię?
• Jak realizuję przykazanie miłości bliźniego w swojej codzienności?

http://www.odslowadozycia.pl/pl/n/483

*************************

#Ewangelia: Wiara to nie domysły

 http://modlitwawdrodze.pl/home/

__________________________________________________________________________________

Gdyby żył, w ubiegłą niedzielę obchodziłby swoje 124 urodziny. Autor epickiej sagi “Władca Pierścieni” oraz “Hobbita”, badacz starożytnych języków, myśliciel. Przygotowaliśmy dla was 10 ważnych myśli z jego dorobku.

 

1. “Fantazjowanie jest naturalną czynnością człowieka. Rozumowi ani nie zagraża, ani nie obraża go bynajmniej, ani nie przytępia apetytu nań, pod żadnym pozorem nie zakłóca też percepcji racjonalizmu naukowego. Przeciwnie, im rozum bardziej przenikliwy i otwarty, tym bogatsze fantazje zdolne wytwarzać”.

 

2. “Tak to już bywa, że kiedy człowiek ucieka przed swoim strachem, może się przekonać, że zdąża jedynie skrótem na jego spotkanie”.

 

3. “Wielu spośród żyjących zasługu­je na śmierć. A nieje­den z tych, którzy umierają, zasługu­je na życie. Czy możesz ich im ob­darzyć? Nie bądź tak pochop­ny w fe­rowa­niu wy­roków śmier­ci. Na­wet bo­wiem najmędrszy nie wszys­tko wie”.

 

4. “Nie zamartwiaj się jednak przyszłością. Dzień dzisiejszy wystarczy ci aż nadto”.

 

5. “Lecz tak właśnie naj­częściej by­wa z czy­nami, które ob­ra­cają koła świata: do­konują ich małe ręce, na małych spa­da ten obo­wiązek, gdy oczy wiel­kich zwróco­ne są w inną stronę”.

 

6. “To nie ko­niec podróży. Śmierć to tyl­ko ko­lej­na ścieżka, którą wszys­cy mu­simy podążyć”.

 

7. “Ten, kto nie umie roz­stać się z cen­ny­mi rzecza­mi w pot­rze­bie, sam nakłada so­bie kajdany”.

 

8. “Nie na zaw­sze przy­kuci jes­teśmy do kręgów świata, po­za ni­mi zaś is­tnieje coś więcej niż wspomnienie”.

 

9. “Lecz piąć się wzwyż jest trud­no, a z wy­soka bar­dzo łat­wo spaść na sam dół”.

 

10. “Nie sztu­ka pięknie mówić, trze­ba pięknie postępować”.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1134,10-waznych-cytatow-j-r-r-tolkiena.html

Mam od wielu lat problem z paleniem. Idę do spowiedzi, wyznaję grzech, że paliłam i po kilku godzinach znów palę. Czy wtedy znowu mam grzech i czy mogę iść do Komunii? – na pytanie odpowiada bp Grzegorz Ryś.

 

To najprościej najpierw odpowiem, że możesz iść do Komunii. Do Komunii nie można przystąpić z grzechem, który jest ciężki. Komunia nie jest nagrodą za świętość, tylko jest pomocą w walce z grzechem. Rozumiem, że jak się z niego spowiadasz to znaczy, że z nim walczysz, nie akceptujesz w sobie tego nałogu, chcesz go przemóc.

 

Moja wiara mi mówi, że możesz to zrobić z pomocą Pana Boga, a nie bez Niego. I nie chodzi o to, żeby czekać aż się przełamie nałóg, po to, żeby wreszcie móc iść do Komunii świętej. Jest dokładnie na odwrót. Jeśli chcesz przełamać nałóg to trzymaj się Chrystusa bardzo blisko.

 

Jest taki tekst, bardzo do mnie kiedyś trafił. Św. Augustyn miał wielki kłopot, myślę z poważniejszą kwestią niż palenie, bo Augustyn nie był w stanie poradzić sobie z nieczystością i swoje doświadczenie kiedyś opisał w taki sposób: “Ponieważ co dzień jestem chory, co dzień potrzebuję lekarza”.

 

Dla niego Eucharystia była przede wszystkim taką zbawczą medycyną. Potrzebował Chrystusa w Eucharystii jako Tego, Który go leczy, a nie jako Tego, Który go nagradza za zdrowie uzyskane własnymi siłami. To dotyczy każdego.

 

Jeszcze taka rada dobra: jeśli ktoś się zmaga z nałogiem, to radziłbym znaleźć sobie stałego spowiednika. Stałego spowiednika, któremu ufam i któremu poddam się także w kierownictwie duchowym. Wtedy te sprawy idą trochę łatwiej.

 

Chciałem jeszcze powiedzieć a propos palenia. Św. Brat Albert miał u siebie w zakonie brata, który nie był w stanie poradzić sobie z paleniem. I jak św. Brat Albert umierał, ten jego brat stał obok łoża śmierci. Był bardzo smutny. Brat Albert widząc jego smutek, kazał sobie podać papierosa i zapalił, żeby chłopa trochę puściło.

 

Brat Albert palił też, kiedy mu ucinano nogę podczas bitwy w czasie powstania styczniowego. Został ranny w nogę i trzeba było uciąć nogę na polu bitwy. Nie było żadnych środków znieczulających, to dano mu do palenia cygaro. Ból był taki, że św. Brat Albert w czasie operacji połknął to cygaro.

 

Ale jest też taki moment – to też jest ważna lekcja – jeśli chodzi o ludzi którzy się zmagają z nałogiem. Albert w pewnym momencie postanowił, że nie będzie palił. To było wtedy, kiedy poszedł do jezuitów do nowicjatu i bardzo się pilnował. Aż któregoś dnia na ścieżce znalazł niedopałek. Rzucił się na ten niedopałek i wypalił go tak łapczywie, jak nigdy nie palił żadnego papierosa. To był początek załamania psychicznego.

 

Pytanie było poważne i sprawa jest poważna. Nie należy podchodzić do tych rzeczy zbyt łatwo i dziecinnie, bo to są rzeczy trudne.

 

Jest to zapis fragmentu spotkania “100 pytań do…” z biskupem Grzegorzem Rysiem na Przystanku Jezus 2015.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2148,pale-papierosy-musze-isc-do-spowiedzi.html

***********************

Ks. Pawlukiewicz: Jak opisać Boga?

Od wczesnego dzieciństwa każdego dobrze wychowywanego człowieka wysiłki wychowujących zmierzały do wytłumiania uczuć niepożądanych. A niepożądane (były i są) wszystkie uczucia obronne i nazbyt żywiołowo manifestowane uczucia więzi. Z wiekiem sami dochodzimy do przekonania, że bezpieczniej jest nie ujawniać takich uczuć.

 

W niektórych kręgach społecznych ideałem jest nie ujawnianie żadnych uczuć. Na pewno udaje się to w warstwie komunikacji słownej, o wiele trudniejsze jest to natomiast w manifestacjach niewerbalnych (bezsłownych). Stan uczuciowy rozmówcy odczytujemy przeważnie z jego mimiki, postawy ciała, tonu głosu. Bardzo różne bywają motywy nie ujawniania uczuć, niekiedy we własnym interesie. Ukrywamy je także z motywów altruistycznych, by nie udzielały się bliskim nam osobom. Wbrew naszym życzeniom ujawniamy je jednak także w warstwie słownej komunikacji i to w sposób pośredni.

Bezpośrednie wyrażenie uczuć polega na ich nazwaniu i zakomunikowaniu: “cieszę się”, Jestem zmartwiona”, “obawiam się”, “złości mnie”, Jest mi przykro”, “wstydzę się”. Proste nazwanie tego, co się rzeczywiście przeżywa, jest jedynym bezpośrednim sposobem wyrażania uczuć. Wypowiadamy je w naszym ,ja” realnym, zgodnie z rzeczywistym przeżywaniem. Niekiedy wymaga to odwagi, a czasem, z różnych zresztą względów, nie jest to potrzebne. Warto natomiast podkreślić, że wypowiadanie uczuć, jakich się naprawdę nie doznaje (a idealne ,ja” podpowiada, że “powinno się” w danej sytuacji ich doznawać) jest nazywane obłudą, wcale nie trudną do rozszyfrowania.

Co ważne: bezpośrednio wyrażamy uczucia zawsze w pierwszej osobie, zawsze poprzez ,ja”!

W codziennej komunikacji o wiele częściej stosujemy pośrednie wyrażanie uczuć. Weszło nam ono tak dalece w krew, że wcale sobie tego nie uświadamiamy. Ujawniamy swoje uczucia aż na siedem sposobów, najczęściej zwracając się do rozmówcy. Ich treść uczuciowa jest przeważnie ukryta (zaszyfrowana) i niejasna zarówno dla odbiorcy jak i samego mówiącego. Wydaje mi się, że warto sobie te pośrednie sposoby uświadomić:

• Pytania: “Czy uważasz, że byłeś dostatecznie uprzejmy wobec X’a? – wyraża niezadowolenie.
• Polecenia, rozkazy: “Uspokój się”, “przestań natychmiast…” – wyraża gniew, niezadowolenie.
• Sądy, oceny: “Nie wykazałeś się taktem w tej sytuacji”, “to był fatalny błąd” – to zawód, rozczarowanie, niezadowolenie.
• Epitety, wyzwiska: “Co za mazgaj z ciebie”, “wiem jak to nazwać: fuszer i fajtłapa” – oburzenie, zniecierpliwienie.
• Ironia: “No, jak już ty się za to zabierzesz, to…”, “pewnie jesteś jeszcze z tego dumny?” – niezadowolenie, poczucie wyższości.
• Oskarżenia: “Jesteście niesprawiedliwi”, “nigdy nie doceniasz moich starań”, “myślisz tylko o sobie” – poczucie krzywdy, niedocenienia, rozżalenie.
• Zasady ogólne: “Uczciwy człowiek dotrzymuje terminów zwrotu pożyczonych rzeczy”, “w naszym zawodzie tak się nie postępuje” – niezadowolenie, oburzenie.
• Zdania z “powinieneś”: “Powinieneś był przewidzieć tę trudność”, powinnaś liczyć tylko na własne siły…” -słowo “powinieneś, powinnaś” zawsze zawiera uczucia negatywne wobec rozmówcy – tak jest odbierane.

W pośrednim wyrażaniu uczuć przeważnie zawarte jest ukryte “ty” i wskazywanie na osobę rozmówcy jako źródło doznawanych uczuć. Samo uczucie bywa i pozostaje ukryte zarówno przed samym przeżywającym jak i obwinianym przez niego rozmówcą, który najczęściej ulega impulsowi obrony przed ukrytymi czy jawnymi zarzutami, czy kwestionowaniem jego wartości albo dobrej woli. W ten sposób rozmowa przestaje dotyczyć tego, co jest jej głównym przedmiotem, tzn. przeżywanego uczucia, a staje się atakiem wobec domniemanego winowajcy. Pośrednie wyrażanie uczuć okazuje się być zabójczą dla więzi trucizną w relacjach międzyludzkich.

Wybór i wyuczenie bezpośredniego wyrażania uczuć pozwala zmienić atmosferę wielu rozmów; mówiąc o swoich uczuciach nie ranimy bliźnich, nie wyzwalamy w nich reakcji obronnych, np. zbędnego usprawiedliwiania się, czy obronnego ataku.

Więcej w książce: ABC psychologii komunikacji – Elżbieta Sujak

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,83,wyrazamy-swoje-uczucia-na-7-sposobow.html

****************************

Nie drażnij lwa…