22 komentarze

1. Odpowiedz

   Poruszyciel

   28 listopada 2019 godz. 12:25

   Otrzymałem smutną informację, że o. Augustyn Pelanowski został usunięty z zakonu oo. Paulinów.

   Módlmy się za niego i zakon.

   +++

2. Odpowiedz

   Klara

   28 listopada 2019 godz. 16:41

   To jest tragiczna wiadomość.
   Pozostaje modlitwa.

3. Odpowiedz

   space

   28 listopada 2019 godz. 17:27   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 12:25

   Skąd ta informacja?

4. Odpowiedz

   CzarnaLimuzyna

   30 listopada 2019 godz. 22:27

   Oświadczenie Kurii Generalnej Zakonu Paulinów w sprawie o. Augustyna Pelanowskiego(za niedziela.pl)

   W związku z propagowanymi przez o. Augustyna Pelanowskiego poglądami stojącymi w jaskrawej sprzeczności z niektórymi prawdami doktryny katolickiej oraz szacunkiem należnym Ojcu Świętemu Franciszkowi, Zakon św. Pawła I Pustelnika (Paulini) oświadcza, iż zdecydowanie odcina się od prywatnych poglądów wyżej wymienionego kapłana.

   Jednocześnie zwracamy uwagę, iż o. Augustyn łamie śluby zakonne, zarówno poprzez publikacje, na które nie otrzymał zgody, jak również przez trwającą ponad 11 miesięcy samowolną nieobecność w klasztorze.

   Wyrażamy głębokie ubolewanie z powodu zamętu i zgorszenia, jakie w dusze wiernych wprowadzić może indywidualna działalność o. Pelanowskiego. Jednocześnie informujemy, że już wcześniej podjęte zostały kroki przewidziane przez Kodeks Prawa Kanonicznego.

   W duchu braterstwa trwamy w modlitwie za o. Augustyna.

   o. Paweł Przygodzki

   Sekretarz Generalny Zakonu Paulinów

   Częstochowa – Jasna Góra, 30 listopada 2019 r.

5. Odpowiedz

   Poruszyciel

   1 grudnia 2019 godz. 13:39

   Na stronie paulini.pl jest dostępne oficjalne oświadczenie.

   

   eKAI.pl podaje:

   „O. Augustyn był traktowany z szacunkiem, pełnił w zgromadzeniu bardzo ważne i odpowiedzialne funkcje, przez wiele lat był ojcem duchownym w naszym seminarium” – powiedział paulin, zaznaczając, że o. Augustyna przeniesiono ostatnio na jego osobiste życzenie, oraz że nigdy – nawet po wygłaszanych przez niego we Wrocławiu kontrowersyjnych kazaniach – nie nałożono na niego zakazów głoszenia ani innych kar kościelnych.

   O. Augustyn Pelanowski prawie rok temu dobrowolnie opuścił klasztor i zignorował podwójne napomnienie do powrotu.

   W zeszłym roku krążyła informacja o zakazie głoszenia Słowa Bożego, jaki otrzymał o. Pelanowski. Okazała się fałszywą pogłoską rozgłaszaną przez wiernych z powodu jego milczenia. Myślałem wcześniej błędnie, że przeniesienie z Wrocławia do klasztoru w Łęczeszycach to była forma kary, a okazuje się, że odbyło się to na osobiste życzenie. Karą i krzyżem dla Bożego proroka jest chyba samo odrzucenie przez bliskich, w których nie ma oparcia, którzy go nie rozumieją, ale moim zdaniem o. Augustyn powinien jasno rozwiewać wszelkie wątpliwości, nie dając szansy na rozpowszechnianie się fałszywych pogłosek. Brak wiedzy u źródeł w połączeniu z nieposkromioną wyobraźnią prowadzi do łatwego tworzenia sobie w głowie fałszywego obrazu, a za nim fałszywych oskarżeń.

6. Odpowiedz

   Poruszyciel

   1 grudnia 2019 godz. 13:49   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 13:39

   Dojrzały i silny żubr może być odyńcem, ale dojrzały kapłan nie może. Kościół jest hierarchiczny. To fatalna wiadomość, że o. Augustyn poszedł drogą samotnika, ignorując oficjalne napomnienia przełożonego i łamiąc śluby zakonne.

   +++

7. Odpowiedz

   Alina

   1 grudnia 2019 godz. 14:11   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 13:49

   Chrystus też nie słuchał rabinów ….

8. Odpowiedz

   Poruszyciel

   1 grudnia 2019 godz. 14:49   - w odpowiedzi do: Alina 14:11

   Ja nie namawiam do słuchania rabinów ;-)

   Czy Pani jest za tym, aby śluby posłuszeństwa w zakonach były fikcją?

9. Odpowiedz

   Alina

   1 grudnia 2019 godz. 15:39   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 14:49

   Jeśli to ma być posłuszeństwo jak Hitlerowi ….?

10. Odpowiedz

    Poruszyciel

    1 grudnia 2019 godz. 16:03   - w odpowiedzi do: Alina 15:39

    W czym słowa lub czyny przełożonego o. Augustyna są podobne do Hitlera?

11. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    1 grudnia 2019 godz. 22:01

    Kończą się lata obfitości, nadchodzi epoka głodu słowa Bożego. Bóg dopuszcza taki stan rzeczy, by na jaw wyszły pragnienia, jakie każdy katolik nosi w sercu – pragnienia rzeczywiste, a nie urojone. Nie wiesz, kto z nas jest ogniotrwały w wierze, dopóki nie zapłonie pożar herezji!

    Popieranie‍ herezji, głoszonej nawet przez hierarchię albo papieża, jest grzechem, jest zdradą Jezusa Chrystusa, ponieważ jest grzechem przeciwko prawdzie, a jest to grzech przeciwko Duchowi Świętemu.

    

    OCALENIE

    z ojcem Augustynem Pelanowskim

    rozmawiają

    Klara i Tomasz Olszewscy

    Rozmowa z ojcem Augustynem Pelanowskim o Jego rodzinie, zakonie, Kościele.

    Jest to rozmowa do szpiku kości prawdziwa, nie jest możliwe aby o niej zapomnieć, aby ją pominąć, by nie zobowiązać siebie osobiście do zajęcia stanowiska wobec tego, o czym mówi ojciec Augustyn.

    Czym się stała ta rozmowa, w co się przerodziła, przeczytasz… Czy powinna ujrzeć światło dzienne? Wszak treści, jakie zawiera, nie należą do najłatwiejszych, jak z resztą większość publikacji Ojca Augustyna. To wymagająca lektura dla szaleńców, którzy są bardzo zdeterminowani by poznać Boga i samych siebie. Ale ta książka którą masz w ręku jest, nazwijmy rzecz po imieniu, arcytrudna… Nie ze względu na język, bynajmniej…

    Ta rozmowa zmusza do decyzji – albo – albo. Dla każdego to „albo” będzie czymś innym, ale będzie na pewno, to obiecuję

    fragment ze wstępu Klary Olszewskiej/ wydawnictwo Paganini/

12. Odpowiedz

    Alina

    1 grudnia 2019 godz. 22:50   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 16:03

    Znowu bez zrozumienia: posłuszeństwo nie może być ślepe np. jak w czasach Hitlera, którego rozkazy były bez skrupułów wykonywane przez Niemców ogłupionych obietnicami wielkości i bogactwa.
    Tu nieposłuszeństwo może okazać się cnotą, jeśli przełożony np zszedł z drogi wytyczonej przez Chrystusa i poszedł drogą Hitlera.
    Albo jeszcze dosadniej: Czy można pochwalać wymuszanie posłuszeństwa kleryka przez zboczonego zwierzchnika?
    Czy można winić ludzi przymuszonych przez Niemców do mordowania np Żydów, że byli posłuszni? Albo wymagać, żeby byli nieposłuszni kosztem swojego życia?
    Czy można wymagać posłuszeństwa albo nieposłuszeństwa w każdej sytuacji? Czy można ludziom przymuszonym utratą życia przypisywać potem jakieś winy?
    No nie!

13. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    1 grudnia 2019 godz. 22:56

    Wklejam jeden z komentarzy z portalu Deon:

    Jakim prawem klasztor podaje do informacji prasowej coś tak prywatnie dotyczącego kapłana jak to, że mógł mieć czy faktycznie miewał stany depresyjne. A nawet jeśli, przełożeni powinni doskonale sobie zdawać sprawę, że to w wyniku najazdu złych duchów, które mają interes w uderzaniu pasterza. Takie zachowanie jest nieprofesjonalne i dyskredytujące. Tym gorzej dla was. Pelanowski ma odwagę mówić prawdę, dlatego ludzie do niego lgną.

    Komentarz odnosi się do wstawki jaką zamieścił Deon, wkomponowując je w Oświadczenie zakonu.

    “Jak poinformował KAI jeden z paulinów, o. Augustyn Pelanowski w zgromadzeniu już od dawna był postacią problematyczną, przede wszystkim ze względu na głęboką depresyjność. Podkreślił, że zrobiono wszystko, by mu pomóc i nie ma najmniejszych przesłanek by twierdzić, że Zakon go prześladował”.

14. Odpowiedz

    space

    1 grudnia 2019 godz. 23:04

    Nie znamy sytuacji. Pozostaje nam modlitwa za o. Augustyna, za Zakon, za Papieża Franciszka, za cały Kościół Katolicki. I pełne zaufanie Bogu, który zna serca i wszystko doprowadzi do wspaniałego końca w Duchu Świętym.

15. Odpowiedz

    Poruszyciel

    2 grudnia 2019 godz. 16:37   - w odpowiedzi do: Alina 22:50

    Znowu bez zrozumienia: posłuszeństwo nie może być ślepe np. jak w czasach Hitlera, którego rozkazy były bez skrupułów wykonywane przez Niemców ogłupionych obietnicami wielkości i bogactwa.
    Tu nieposłuszeństwo może okazać się cnotą, jeśli przełożony np zszedł z drogi wytyczonej przez Chrystusa i poszedł drogą Hitlera.

    Cieszy mnie, że Pani tutaj wszystko rozumie. Dlaczego zatem nie odpowiedziała Pani na moje pytanie? Będąc w ciemno adwokatem nieposłuszeństwa i tłumacząc mi swoje rozumienie sytuacji o. Augustyna w Zakonie, posłużyła się Pani analogią ze ślepym posłuszeństwem Hitlerowi. Dopytuję zatem ponownie, czy postępowanie przełożonego o. Augustyna w czymkolwiek przypomina tę drogę Hitlera, o której Pani pisze? Czy przełożony o. Pelanowskiego namawiał go do jakiegokolwiek grzechu?

    Wszystkie przykłady, które Pani podała dotyczą sytuacji, kiedy zwierzchnik namawia podległą mu osobę do grzechu (cudzołóstwo, mordowanie Żydów). Ma Pani rację, w tych sytuacjach nie należy słuchać zwierzchnika, bo nie wolno nikomu grzeszyć, nawet na polecenie przełożonego.

    Z oświadczenia Paulinów wynika, że o. Pelanowski otrzymał napomnienie powrotu do klasztoru, którego nie posłuchał, a przecież ślubował posłuszeństwo swoim przełożonym. Powrót zakonnika do klasztoru nie jest jeszcze grzechem, którego musiał unikać. Czy zechce Pani wyjaśnić, skąd ten Hitler na wokandzie? Bo wygląda na demagogię.

16. Odpowiedz

    Poruszyciel

    2 grudnia 2019 godz. 16:38   - w odpowiedzi do: space 23:04

    Nie znamy sytuacji.

    Podpisuję się pod tym.

17. Odpowiedz

    Alina

    2 grudnia 2019 godz. 18:37   - w odpowiedzi do: Poruszyciel 16:37

    Nie odpowiedziałam, bo pytanie nie ma związku z moim wpisem.
    Należy ten wpis rozumieć tylko i wyłącznie następująco: być może o. Pelanowski nie może wykonać ślubu posłuszeństwa, bo zwierzchnik wymaga od niego zachowań sprzecznych z nauką Chrystusa, z prawem boskim, z poczuciem przyzwoitości, co może być nadużyciem władzy.
    Taki jest sens mojego skondensowanego wpisu, więc Pańskie pytanie jest bez sensu, więc i odpowiedzi nie będzie.
    Pańskie dalsze pytania dalej idące są jeszcze bardziej bez sensu, bo przecież nigdzie nie oceniałam postępowania o. Pelanowskiego (bez znaczenia jest czy wpadł w depresję czy nie). Podałam jedynie swoje obawy co do bezkrytycznego podchodzenia do ślubów posłuszeństwa.

18. Odpowiedz

    Poruszyciel

    3 grudnia 2019 godz. 11:55

    Przełożeni błądzą i mylą się, ale gdy przysięgający posłuszeństwo słucha przełożonego, nie myli się.

    Strasznie mi smutno, że jeden z moich autorytetów – o. Pelanowski – poszedł zupełnie inną (złą) drogą, niż święci niezrozumiani a nawet prześladowani przez swych przełożonych.

    — ks. Daniel Wachowiak (@DanielWachowiak) November 30, 2019

19. Odpowiedz

    Poruszyciel

    3 grudnia 2019 godz. 11:56

    Widzę, że wielu myli pewne pojęcia. Podam przykład. O. Dolindo nie wyrzekł się Prawdy, gdy mu przełożeni zakazali Ją głosić. Cierpliwie znosił obelgi, żył dla Prawdy zepchnięty na margines, nie pozwalał źle mówić o Kościele – i dlatego ma potężną Moc. Jak podobny jemu o. Pio.

    — ks. Daniel Wachowiak (@DanielWachowiak) November 30, 2019

20. Odpowiedz

    Poruszyciel

    3 grudnia 2019 godz. 11:57

    Oświadczenie ojca Adama Czuszela OSPPE w obronie dobrego imienia ojca Augustyna Pelanowskiego
    https://t.co/ux9RcQEcMe pic.twitter.com/UeK74v7tju

    — Mateusz Ochman (@mateuszochman) December 2, 2019

21. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    3 grudnia 2019 godz. 14:06

    Cytuję tekst:

    Adam Czuszel OSPPE
    W OBRONIE DOBREGO IMIENIA OJCA AUGUSTYNA PELANOWSKIEGO

    Piszę to krótkie oświadczenie powodowany wielką wdzięcznością dla ojca Augustyna Pelanowskiego i bólem w sercu z powodu licznych oskarżeń i pomówień.

    Ojciec Augustyn Pelanowski w najnowszej książce „Ocalenie” wyjaśnia swoją decyzję o exodusie z zakonu w sposób logiczny i chrześcijański (powołując się na różne podobne sytuacje w historii Kościoła). Nieprawdą jest stwierdzenie, iż poglądy ojca Augustyna stoją w jaskrawej sprzeczności z niektórymi prawdami doktryny katolickiej. Wręcz przeciwnie, trzyma się on świętego magisterium Kościoła, broni go wytrwale zarazem ukazując liczne odstępstwa od wiary i moralności, które zadomowiły się dziś w Kościele i to ci, którzy je głoszą sieją prawdziwy zamęt i zgorszenie w duszach wiernych.

    Nieprawdziwe są również słowa niektórych o tym, że nie miał on zakazu głoszenia słowa. Miał. Wiem, bo od wielu lat byliśmy blisko i spędziliśmy razem pół roku w jednym klasztorze z którego odszedł na „pustynię”. Równie krzywdzące są insynuacje co do jego problemów psychicznych. Głęboka depresja – piszą niektórzy. No cóż… Chwilowe pokusy do zwątpienia, doły emocjonalne związane z wielką tęsknotą za niebem, trudności znoszenia „ziemskiego wygnania”, ból związany z kryzysem i kondycją życia zakonnego, dramatyczne realia Kościoła za panowania Franciszka – to wszystko może stanowić pokusę do rozpaczy, której jednak nigdy w nim nie zauważyłem!

    Pomimo wielkiego zmagania, w ojcu Augustynie zawsze dostrzegałem silną nadzieję, nie brakowało mu pogody ducha, a ostatnie nasze miesiące wspólnie spędzone wypełniała głęboka modlitwa i trwanie przed Panem na adoracji. Pomimo trudów: niemało radości – z nikim tak się nie śmiałem jak z nim, z nikim tak się nie modliłem jak z nim.

    Nie poznałem nikogo w swoim życiu kto miałby taki dar poznania serc ludzkich i oceny rzeczywistości. Moje kapłaństwo, moje życie duchowe to w ogromnej mierze owoc jego posługi jako ojca duchownego w seminarium, a potem jako przyjaciela w kapłaństwie i życiu zakonnym. Wiem, że wielu moich współbraci podpisałoby się pod tymi słowami. Sercem jestem z nim.

    o. Adam Czuszel, paulin

22. Odpowiedz

    CzarnaLimuzyna

    3 grudnia 2019 godz. 14:11

    Mateusz Ochman

    Mnich Pauliński
    ŚWIADECTWO O O. AUGUSTYNIE PELANOWSKIM

    “Pamiętajcie o swych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, i rozpamiętując koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę! Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki”. (Hbr 13, 7 – 8).

    Słowa Autora Listu do Hebrajczyków oraz pamięć o IV przykazaniu każą mi napisać niniejsze świadectwo o kapłanie, którego szanuję jako swojego duchowego Ojca, który zrodził mnie przez głoszenie Ewangelii.

    Jestem paulinem i od kilkunastu lat jestem kapłanem w Zakonie Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika. Po raz pierwszy spotkałem ojca Augustyna w nowicjacie, był naszym socjuszem, pomocnikiem ojca magistra, którym wówczas był o. Jerzy Kielech, pobożny i odważny kapłan. Właśnie w tym okresie swojego życia po raz pierwszy zobaczyłem piękno Słowa Bożego oraz Ojcowskie oblicze Boga. A wszystko dzięki posłudze wspomnianych kapłanów. Pamiętam pierwszy dzień skupienia, który był poświęcony przebaczeniu i był wprowadzeniem w głębiny Ewangelii Łukaszowej, a konkretnie w przypowieść o synu marnotrawnym (Łk 15, 11 – 32), pamiętam drugi dzień skupienia poświęcony fałszywemu obrazowi Boga, który nosimy na skutek grzechu i pamiętam trzeci dzień skupienia na temat fałszywego obrazu siebie samego… Chociaż od tamtych dni w Leśniowskim klasztorze minęło ponad 20 lat, usłyszane wówczas Słowo dalej we mnie żyje. Przypominam sobie również spacer w okolicach Czatachowy, podczas którego O. Augustyn zebranym wokół niego nowicjuszom tłumaczył przypowieść o miłosiernym samarytaninie (Łk 10, 25 – 37). Te „wędrowne katechezy” stały się dla mnie otwartą bramą do ogrodu Bożego Słowa.
    Po jakimś czasie O. Augustyn ponownie towarzyszył mi będąc duchownym ojcem Seminarium w Krakowie na Skałce. Był ojcem, który dbał o to by jego dzieci były nasycone Słowem i by tego pokarmu nigdy nie zabrakło. Był niczym ewangeliczny sługa, który postawiony przez Pana miał dbać tylko o jedno – aby w wyznaczonym czasie dawać czeladzi miarkę pszenicy (Mt 24, 47).

    Wielokrotnie widziałem o. Augustyna zatopionego w modlitwie i rozmyślaniu. Codziennie odmawiał cały Święty Różaniec. Niczym Nikodem miałem łaskę, aby wspólnie z Nim trwać w nocnym czuwaniu i modlić się Słowem. Nikomu innemu, ale Ojcu Augustynowi zawdzięczam swoją miłość do Pisma Świętego, do dzieł Ojców Kościoła i Nauczania Magisterium. Zawsze mnie budowała ta synteza Pisma i Tradycji, która była w Jego sercu. Począwszy od nowicjatu, przez kolejne 4 – 5 lat nie czytałem innych książek, oprócz Pisma Świętego i Ojców Kościoła. Jemu zawdzięczam wiele cennych wskazówek w takich dziedzinach jak duchowe rozeznawanie, spowiednictwo, modlitwa wstawiennicza.

    Nie przeczę, że o. Augustyn jak każdy inny chrześcijanin miał i zmagał się ze swoimi słabościami, trudnościami i również grzechami. Wyrażając się językiem św. Ignacego z Loyoli, miał i czas duchowego pocieszenia jak i strapienia. Jednak zdecydowanie nie zgadzam się ze stwierdzeniem jednego z moich współbraci, który dla KAI powiedział, że Ojciec Augustyn był osobowością depresyjną.

    Chcę napisać kilka słów na temat niedawnego oświadczenia naszego Zakonu w sprawie Ojca Augustyna, gdzyż ta informacja przyniosła sporo zamętu dla serc wielu wiernych, którzy obficie korzystali z posługi Ojca Pelanowskiego.

    W oświadczeniu, zamieszczonym na stronie Biura Prasowego Jasnej Góry jest mowa o:

    1. poglądach „stojącymi w jaskrawej sprzeczności z niektórymi prawdami doktryny katolickiej”. Jest to ewidentne oszczerstwo. W wypowiedziach Ojca Augustyna nie znalazłem żadnego poglądu, który byłby sprzeczny z prawdami wiary. Co więcej – te wypowiedzi są ukierunkowane, by ową wiarę obronić. Jeśli Kuria Generalna Zakonu Paulinów zarzuca Ojcu niezgodność głoszonych poglądów z wiarą, to niech poda konkretne przykłady tej niezgodności. A jeśli takich nie ma, to niech przeprosi za zniesławienie imienia kapłana, który broni wiary katolickiej.

    2. O braku szacunku „należnym Ojcu Świętemu Franciszkowi”. To prawda, że Ojciec Augustyn krytykuje Papieża Franciszka (nie wiem jak z szacunkiem wobec jego osoby). Ale czy znajdzie się ktoś, kto by odpowiedział na tę krytykę argumentami teologicznymi? Jeśli o. Augustyn nie ma racji, to niech ktoś poda w którym miejscu się myli. Niech poda nauczanie konkretnych dokumentów Magisterium Kościoła, jeśli takie argumenty oczywiście są.

    3. „zwracamy uwagę, iż o. Augustyn łamie śluby zakonne, zarówno poprzez publikacje, na które nie otrzymał zgody, jak również przez trwającą ponad 11 miesięcy samowolną nieobecność w klasztorze”. Wydaje się, że w tym miejscu oświadczenia chodzi o ślub posłuszeństwa, bo jak o. Augustyn łamie pozostałe śluby (czystości i ubóstwa)? Ale wróćmy do posłuszeństwa. Jest wiele dokumentów Kościoła, mówiących o posłuszeństwie zakonnym. Kościół naucza, kto i kiedy ma być posłusznym, ale również wspomina, kiedy jest OBOWIĄZEK BYĆ NIEPOSŁUSZNYM. Na przykład, kiedy posłuszeństwo byłoby współpracą w złym (cooperatio in malum). I o takiej sytuacji o. Augustyn kilka razy wspomniał w ostatnich swoich konferencjach, umieszczanych przez wydawnictwo „Paganini”. Przytoczę kilka przykładów z nauczania Kościoła. Otóż św. Tomasz z Akwinu poucza:

    Niekiedy zaś polecenia przełożonych są sprzeczne z przykazaniami Bożymi. A więc nie we wszystkim należy słuchać przełożonych. Podwładni zaś nie podlegają przełożonym we wszystkim, lecz tylko w odniesieniu do jawnych określonych spraw i gdy takie posłuszeństwo nie sprzeciwiałoby się rozkazowi wyższej władzy” (Summa II-II, Q. 104, Art. 5).

    Na innym miejscu Akwinata powiada, że posłuszeństwo względem zwierzchników obowiązuje tylko wówczas „gdy głoszą nam to co, zostawili Apostołowie” (De Veritate, Q. 14, Art. 10).

    Papież Benedykt XIV w traktacie o Cnocie heroicznej stwierdza wyraźnie:

    „Nie można być posłusznym przełożonemu, który nakazuje coś sprzecznego z prawem boskim”.

    W jednym ze współczesnych dokumentów Posługa władzy i posłuszeństwo* czytamy, że posłuszeństwo nie zobowiązuje, kiedy “byłoby przeciwko prawu Bożemu i Konstytucjom Instytutu albo implikowało poważne i oczywiste zło” (nr 27) a pierwsze posłuszeństwo człowieka wierzącego obowiązuje wobec Słowa Bożego:

    Posłuszeństwo właściwe osobie wierzącej jest z kolei przylgnięciem do Słowa, przez które Bóg objawia i udziela siebie samego, i poprzez które codziennie odnawia swoje przymierze miłości. Z tego Słowa wytryska życie, które każdego dnia przekazuje się na nowo. Stąd też od wczesnego ranka człowiek wierzący szuka żywego i trwałego kontaktu ze Słowem, które tego dnia jest głoszone, rozważając je i zachowując w sercu jako skarb; czyniąc je rdzeniem każdego czynu i podstawowym kryterium każdego wyboru. I u schyłku dnia konfrontuje się z nim, jak Symeon wielbiąc Boga za to, że mógł oglądać spełnianie się Słowa odwiecznego w małych wydarzeniach własnej codzienności (por. Łk 2,27-32) i powierzając potędze Słowa wszystko, co jeszcze pozostało do spełnienia. Istotnie, Słowo pracuje nie tylko za dnia, ale zawsze, jak uczy Pan w przypowieści o ziarnie (por. Mk 4,26-27) (nr 7).

    Nie wątpię, że takie posłuszeństwo cechuje Ojca Augustyna.

    W tym samym dokumencie czytamy również o sprawowaniu władzy:

    “Władza jest powołana, by promować godność osoby, troszcząc się o każdego członka wspólnoty i o jego drogę rozwoju, obdarzając każdego swoim szacunkiem i pozytywnym uznaniem, żywiąc szczerą miłość do wszystkich i dyskretnie strzegąc osobistych zwierzeń” (nr 13).

    … oraz:

    “Władza jest powołana, by w trudnościach wzbudzać odwagę i nadzieję. Wzorem Pawła i Barnaby, którzy dodawali odwagi swoim uczniom, ucząc, że « przez wiele ucisków trzeba wejść do królestwa Bożego» (Dz 14,22), władza winna pomagać w przyjmowaniu trudności chwili obecnej, pamiętając, że one są cząstką cierpień, którymi usłana jest droga prowadząca do królestwa” (nr 13)…

    I jeszcze coś:

    Władza jest powołana, by zachować żywy zmysł Kościoła (“sentire cum Ecclesia”). Zadaniem władzy jest także pomoc w podtrzymywaniu żywego zmysłu wiary i jedności kościelnej (nr 13).

    Modlę się o rozeznanie dla o. Augustyna, a dla swoich przełożonych proszę Boga o odwagę, aby przynajmniej zaczęto mówić o trudnościach, z którymi mierzy się Kościół.

    Mnich Pauliński

    ___________

    [Od MO: Świadectwo publikuję na prośbę autora. Jego tożsamość jest zweryfikowana]