O co chodzi?
Oni odebrali już swoją nagrodę…
W dzisiejszej Ewangelii Pan przestrzega nas przed pobożnością na pokaz, przed efekciarstwem, przed chęcią bycia widzianym w perspektywie naszych dobrych uczynków, wykonywanych nie z miłości do Boga i człowieka, ale z miłości do siebie samego, miłości własnej… Pan Bóg obiecuje nagrodę tym, którzy nawet przed samym sobą nie trąbią o dobroci, jaką uczynili, a modlą się w cichości swego serca, bez fajerwerków… Mówi też jednak o jakiejś nagrodzie dla tych, którzy Boga uczynili kartą przetargową swego sukcesu, swoich życiowych egoistycznych planów, bo Bóg jest jednym ze szczebli na drodze zdobywania zaufania drugiego człowieka. Zaufania, które zbudowane jest na fałszywym obrazie własnej osoby, na asekuranctwie i strachu. Nagroda, o której mówi Bóg, to chwilowe wyniesienie ziemskie. Ludzie widzą pobożne czyny owego człowieka i ufają mu, nie wiedząc, że pod płaszczykiem pobożnisia mieszka fałsz. Człowiek ów cieszy się ziemskim poważaniem ze względu na swą wiarę, którą eksponuje i nią wręcz epatuje, nie mając na względzie dobra tych ludzi, przed którymi się obnosi.
Sprawiedliwość ziemska nagradza za dobro i mści się za zło – naturalny niejako skutek naszych czynów, konsekwencja. Czyny nasze osądza Bóg i odpowiednio karze bądź nagradza. Ci, którzy czynią dobro na pokaz, otrzymują nagrodę na ziemi: będą cieszyć się (chwilowo jednak), że ich fałsz spowodował szacunek u ludzi… Ile to osób zwiódł znak krzyża uczyniony “pobożnie” przez polityka popierającego aborcję i eutanazję? Ilu ludziom wizerunki święte, z którymi liczni się obnoszą, zamąciły w głowie? Ilu mamy tych, co na naszych oczach posługują się świętokradzko cytatami z Ewangelii, by zdobyć publiczkę, co wołają Boże, błogosław, a mają krew starców i nienarodzonych na rękach?
Jaką nagrodę ci otrzymają od Boga, który widzi? Ci kierują się względami ludzkimi w swym postępowaniu, nie baczą na wzrok Ojca.
Zawiązali Mu oczy i myślą, że nie widzi…
“kogo Bóg miłuje tego karci i smaga”