Mirosław Dakowski – wikipedia, wersja niezepsuta

Kategoria: Co piszą inni, Polecane, Polityka, Polska
Autor:
Jacek
, 7 czerwca 2014

 

za:   http://dakowski.pl//index.php?option=com_content&task=view&id=12847&Itemid=52

Z dodatkami – pieprznymi – md

[7 czerwca 2014: właśnie zauważyłem, że dobra dusza (w Viki – umieszczają anonimowo, nie wiem, kto.. ) zmieniła (sensownie) mój tamtejszy biogram. Więc, póki jakiś łobuz nie zepsuje, co już się zdarzało parę razy  – kopiuję. Odnośników nie usuwam, bo ich za dużo. Wersja zWiki: Tę stronę ostatnio zmodyfikowano o 17:50, 18 maj 2014. 

Tu – uzupełniam, moje dodatkowe wyjaśnienia są w [ ] i w miarę możności italikiem. M. Dakowski]

Mirosław Dakowski
Andrzej Pomorski, Szary
Data i miejsce urodzenia 3 lutego 1937
Toruń
Zawód fizyk
Alma Mater Uniwersytet Warszawski

Mirosław Andrzej Dakowski ps. „Andrzej Pomorski”, „Szary” (ur. 3 lutego 1937 w Toruniu) – polski fizyk, profesor doktor habilitowany. Autor około siedemdziesięciu prac naukowych, głównie z fizyki jądrowej[1][2], były kierownik Zakładu Energii Odnawialnych w Akademii Podlaskiej w Siedlcach[3]. W latach 1940–1946 przebywał na zesłaniu na Syberii. Działacz opozycji antykomunistycznej w PRL w latach 1980–1989, podziemny wydawca i drukarz, od 1992 r. działacz „Ruchu Obywatelskiego na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych”, przeciwnik ewolucjonizmu i energetyki jądrowej.

Spis treści

Działalność naukowa

Studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego ukończył w 1959 r., stopień doktora nauk fizycznych w zakresie fizyki uzyskał 22 stycznia 1968 r. na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie rozprawy „Widma energetyczne lekkich cząstek naładowanych emitowanych przy potrójnym rozszczepieniu 235U”, a w 1973 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego za pracę „Wpływ efektów powłokowych na rozkłady mas i energii fragmentów w rozszczepieniu”. W 1997 r. nadany mu został tytuł profesora nauk fizycznych za badania z fizyki jądrowej (rozszczepienie i zderzenia ciężkich jonów).

W latach 1957–1959 był pracownikiem naukowym [wtedy jako „zastępca asystenta” – bo student md] Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1959 do 1986 pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. Osiem lat pracował jako fizyk za granicą – w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej w ZSRR (1970-1972), w Centrum Badań Jądrowych Komisariatu Energii Jądrowej (Commissariat á l’Energie Atomique) w Saclay, w Instytucie Fizyki Jądrowej (Institut de Physique Nucleaire) w Orsay we Francji, w Instytucie Badań Ciężkich Jonów (Gesellschaft für Schwerionenforschung) w Darmstadt w Niemczech.

[md. Uzupełnienie do poniższego. Chwalę się tu, bo to zabawne, że ze trzy lata (83-86) „pracowałem” w tworze istniejącym tylko dla wyrzuconych z IBJ docentów i profesorów – nazwali „b. IBJ”, dyrektorował niejaki Michalik…Było nas kilkunastu, oczywiście NIC tam NIE MOGLIŚMY TAM BADAĆ . Badania napromieniowań Polski i skutków katastrofy w Czarnobylu robiliśmy z podziemia.  Była wtedy ogromna inflacja, nas trzymali na stałych pensjach [ja dostawałem 5 880 (starych złotych, dziecko), gdy koledzy nie-represjonowani – już 28 czy 36 tysięcy. Uważałem ten datek za składkę WRON-y , czy jak ich tam.. na działalność opozycyjna, wydawniczą.

Koledze Erykowi [właśnie zrobił habilitację, a ja miałem wstęp do sekretariatu, inni odbierali te nędzne „zasiłki” za bramą, w polu ] pańcia wydała na moje ręce zaświadczenie, że „został rehabilitowany”.  Turlaliśmy się z radości.

Po 89-tym okazało się, że por. SZERSZEŃ śledzący nas i tępiący w Świerku – po 8-miu latach brutalnej walki i łamania ludzi na donosicieli (Andrzej, nie mam żalu, tylko współczucie!! Mirek) – dalej był porucznikiem – skarżył się, że mu złamaliśmy karierę zawodową. W mojej  ugodzie z Agencją Atomistyki i Uniwersytetem (pilnował płk SB, zapomniałem ksywy – bo ich „nazwiska” to Twardy,  Szerszeń, Dziedzic, Mocny – itp , ukazujące frustrację) miałem dostać etat docenta na Uniwersytecie Warszawskim – ale potem, po podpisaniu papierów – „zabrakło”, więc Profesorowie, koledzy – wepchnęli na pracownika naukowo-technicznego” bez możności kontynuowania badań.–

Ten ”Szerszeń” później mi mówił, że w IBJ było ponad 300 donosicieli (tj. ok. 10% pracowników) – szczególnie w „podziemnych komisjach” – ale mimo nacisków SOLIDARNOŚĆ  świerkowa zrobiła wszystko, by przez te ćwierć wieku „wolności” nazwisk  tych kapusiów nie ujawnić.   md] 

Dalej z Viki:

Po zwolnieniu za działalność opozycyjną z IBJ [tego b.IBJ md] w Świerku, był w latach 1986–1991 „pracownikiem naukowo-technicznym” Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1990–1991 pracował jako główny specjalista w Państwowej Agencji Atomistyki. Następnie, w latach 1991–1997, pracował jako główny specjalista w Centralnym Urzędzie Planowania w Warszawie. Od 1996 do 2007 był wykładowcą w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej (od 1999 Akademii Podlaskiej) w Siedlcach oraz prowadził tam Zakład Energii Odnawialnych. W latach 2000–2001 był głównym specjalistą w Agencji Techniki i Technologii w Warszawie. Od 2006 jest na emeryturze.

[Nieścisłe: W 2009 i 2010 byłem profesorem zwyczajnym w Wyższej Szkole Technicznej w Ciechanowie. Zostałem usunięty z dokumentami antydatowanymi, jak mi mówiono, na skutek interwencji z Min. Szkolnictwa Wyższego, za wykład dla V roku na temat „Fizyka i inżynieria ochrony Atmosfery”. Prowadzone przeze mnie wykłady dwu-semestralne przerwano. Bo Kudryckiej (czy jak im tam..) nie podobało się ścisłe potraktowanie Efektu Cieplarnianego. MD]

Działalność opozycyjna i represje

W 1980 r. pod pseudonimem „Andrzej Pomorski” wspólnie z Michailem Nazarovem opracował [ja napisałem, on poprawił język rosyjski md] książkę „Solidarnost’: o rabočem dviženii v Pol’še i o rabočem dviženii v Rossii”, która w 1980 została wydana we Frankfurcie nad Menem [wyd. NTS md] i miała później jeszcze dwa wydania znaczenie przerobione i poszerzone (w 1981 i w 1982). Była ona kolportowana w ZSRR i w garnizonach Armii Radzieckiej na terytorium Polski.

[Gdy byłem już w Polsce , w listopadzie 1980, w TV widziałem jak prokuratura wyaresztowuje ludzi z Solidarności Walczącej – chyba Kornela –  za szmugiel tej książeczki (była na ekranie jako dowód rzeczowy zbrodni !)  do garnizonów sowieckich w Legnicy. Ktoś (żartem zapewne) z Rosji mówił, że ona skróciła dni Leonida Iljicza”. Byłbym zachwycony – ale zapewne go wyłączyli na skutek embarga na części zamienne z Zachodu. Md]

Od wiosny 1981 M. Dakowski był członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego już 14 grudnia 1981 włączył się w nielegalną działalność, był uczestnikiem spotkania „Solidarności” w IBJ, a następnie organizatorem fotografowania i mikrofilmowania prasy podziemnej oraz jej przemycania za granicę do Andrzeja J. Chileckiego, dziennikarza współtworzącego emigracyjny miesięcznik „Kultura” wydawany w Paryżu.

W latach 1982–1983 był kolporterem dużej części nakładu wydawnictw podziemnych wydawnictwa Krąg, a następnie w latach 1983–1985 współzałożycielem (z Andrzejem Urbańskim), organizatorem druku i drukarzem własnego wydawnictwa podziemnego „Wydawnictwo”, które opublikowało kilkadziesiąt pozycji z ekonomii i najnowszej historii przeznaczonych głównie dla młodych robotników oraz studentów. Był też autorem publikacji w podziemnym czasopiśmie Instytutu Badań Jądrowych „W okopach” i w innej prasie podziemnej, a w latach 1986–1990 zamieszczał teksty na łamach paryskiej „Kultury”.

Od września 1960 r. do września 1973 r. M. Dakowski znajdował się w operacyjnym zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa, ze względu na działalności w Sekcji Kultury warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1964 r. SB planowała pozyskać go do współpracy przy okazji ubiegania się o paszport w związku z wyjazdem służbowym.

Z powodów politycznych odmawiano mu wydania paszportu w latach 1960-tych i 1970 (m.in. w 1960 i dwukrotnie w 1964). W okresie od 26 lutego 1966 do 14 października 1969 wobec M. Dakowskiego obowiązywało zastrzeżenie wyjazdów zagranicznych do Krajów Kapitalistycznych i poza Europę ze względu na „reakcyjne poglądy”, działalność w Klubie Inteligencji Katolickiej oraz kontakty z księżmi katolickimi.

Od 9 czerwca 1982 r. M. Dakowski był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa jako figurant w Sprawie Obiektowej „Atom”, w ramach której SB „kontrolowała operacyjnie” Instytut Badań Jądrowych w Świerku, powodem rejestracji było jego „destrukcyjne oddziaływanie na środowisko naukowe Instytutu”. 2 marca 1983 r. SB zmieniła charakter zainteresowania Dakowskim na Sprawę Operacyjnego Sprawdzenia o kryptonimie „Willa”, która dotyczyła jego „wrogiej działalności w środowisku”, a 13 czerwca 1984 zarejestrowano Sprawę Operacyjnego Rozpracowania o kryptonimie „Fizyk”, która dotyczyła jego „działalności antypaństwowej naruszającej porządek prawno-publiczny”. W 1984 r. odmówiono mu wydania paszportu na wyjazd nawet do NRD. Dostał go dopiero po odwołaniu.

Otrzymał status pokrzywdzonego w IPN. Kopie dokumentów przekazał do Ośrodka Karta w Warszawie[4].

Działalność społeczna

Ruch Poszanowania Energii i Energetyki

Od 1985 jest inicjatorem w Polsce Ruchu Poszanowania Energii i Energetyki Użytkownika. W 1990 r. był projektodawcą Krajowej Agencji Poszanowania Energii podległej premierowi Polski. [Nie, to była (miała być.. ) Agencja Poszanowania Energii, to, co potem powstało z dodatkiem „Krajowa”, to były komercyjne atrapy!! MD]

W latach 2000-2005 był członkiem Komitetu ds Gospodarki Energetycznej FSNT-NOT[3].

Mirosław Dakowski, choć zajmuje się fizyką jądrową, jest przeciwnikiem energii jądrowej: uważa, że nacisk na budowę elektrowni jądrowych wynika głównie z interesów przemysłu jądrowego, który nie jest zainteresowany rozwiązaniami zmniejszającymi zużycie energii[5][6][7]. Wykazuje też, że po katastrofie elektrowni jądrowej w Czarnobylu doszło do zafałszowania skali skutków tej awarii. Ma to polegać zarówno na zaniżaniu liczby ofiar, jak i na zafałszowaniu mapy oraz skali skażeń. Jest to wynikiem przyjętej fałszywej interpretacji pomiarów promieniowania, polegającej jego zdaniem na oszustwach przy uśrednianiu skażeń przejawiających się m.in. w uśrednianiu wyników dla olbrzymich obszarów (np. uśrednianie Syberii i okolic Czarnobyla). Przeciwko tej błędnej jego zdaniem interpretacji protestował wraz z kolegami z IBJ w Świerku już w 1986 r. m.in. w podziemnej prasie[8]. W 1991 r. był współautorem „Raportu w sprawie następstw katastrofy w Czarnobylu” opracowanej przez Zespół Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki do spraw Elektrowni Jądrowej „Żarnowiec”.

Opracował podstawy „Poszanowania Energii i Energii Odnawialnych dla Polski”, które przedstawił w książce O energetyce dla użytkowników i sceptyków napisanej wspólnie ze Stanisławem Wiąckowskim (2005).

Ruch Obywatelski na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych

Od 1992 r. jest jednym z animatorów „Ruchu Obywatelskiego na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych” (JOW). W kwietniu 1996 r. na pierwszym ogólnopolskim spotkaniu Ruchu Obywatelskiego JOW na Uniwersytecie Wrocławskim został ustanowiony jednym z czterech Koordynatorów Krajowych tego ruchu[9]. Propaguje idee JOW zarówno w mediach, jak i w czasie setek konferencji i spotkań organizowanych na terenie całej Polski.

Udział w nagłośnieniu „afery FOZZ”

Mirosław Dakowski ma też istotne zasługi w ujawnieniu tzw. afery FOZZ dotyczącej Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. W czerwcu 1991 r., razem z prof. Jerzym Przystawą z Wrocławia, w oparciu m.in. o materiały urzędowe uzyskane od inspektora głównego specjalisty w Najwyższej Izby Kontroli Michała Falzmanna, wystąpił do Prokuratora Generalnego z powiadomieniem o tym przestępstwie. Następnie wraz z J. Przystawą, mimo że nastąpiła zadziwiająca i nieoczekiwana [ON- oczekiwał, raczej – brał pod uwagę…md ] śmierć Falzmanna (18 lipca 1991) i odczuwali atmosferę „pewnego zastraszenia” (m.in. poprzez serię nagłych wypadków śmiertelnych – ówczesny prezes NIK Walerian Pańko zginął w wypadku samochodowym, a kilka miesięcy później zmarł zarówno kierowca z Biura Ochrony Rządu, jak i policjanci, którzy jako pierwsi przybyli na miejsce tego wypadku), opracował (na podstawie dokumentów urzędowych oraz publikacji prasowych) i w 1992 r. opublikował książkę „Via bank i FOZZ”, w której „przedstawiono mechanizmy rabunku finansów publicznych”. Zareagował na to Dariusz Przywieczerski, szef , a potem właściciel Universalu przedstawiany w książce jako osoba zamieszana w te operacje i jej autorom wytoczył cywilny proces sądowy. Proces, decyzją sądu utajniony [bo Przywieczerski jako TW Grabiański, był w zbiorze zastrzeżonym IPN md]  , trwał ponad 13 lat i zakończył się w 2006 r. uniewinnieniem pozwanych (M. Dakowskiego i J. Przystawę)[10][11], choć Przywieczerski na początku 2005 r. został skazany za wyprowadzenie z FOZZ znacznych środków, na karę 3,5 roku więzienia oraz grzywnę. Przez pewien czas w wyniku wyroku sądowego obowiązywał zakaz wznawiania książki „Via bank i FOZZ” [12][13][14][15].

Udział w analizowaniu katastrofy w Smoleńsku

Mirosław Dakowski już latem [już w kwietniu, Kolego!! MD] 2010 r. zakwestionował oficjalną wersję przebiegu katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku, m.in. stwierdzając w oparciu o dokonane przez siebie obliczenia, że niemożliwe było, „przy ewentualnej utracie kawałka skrzydła znanej wielkości na wysokości paru metrów wykonanie przez płatowiec półbeczki nad gruntem”, a także powstanie tak dużych uszkodzeń tylko z powodu uderzenia w ziemię. 3 października 2010 r. złożył do Prokuratora Generalnego RP zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa[16]. Był w tej sprawie przesłuchiwany jako świadek przez Prokuraturę Wojskową, której przedstawił m.in. swoje obliczenia, a złożone zeznanie opublikował w internecie[17]. Artykuły analizujące katastrofę zamieszczał na swojej stronie, a także w wydawnictwie „Zeszyty Smoleńskie” (np. opracowanie „Prawa zachowania fizyki a oficjalna dezinformacja”), jak również na portalach Salon24.pl, Niepoprawni.pl, Wirtualna Polonia, Nowy Ekran i innych. [ No, ale szczególnie u siebie, na Dakowski.pl , bo tu – nie ma CENZURY. md]

[Pisałem też od maja 2010 do Jarosława Kaczyńskiego i A. Macierewicza, m.inn. o niezbędności natychmiastowych ekshumacji i badań zawartości 97 pojemników dostarczonych z Rosji . W 2010 zeznawałem długo przez Zespołem Parlamentarnym – okazali się fizyką hipotetycznych zdarzeń nie zainteresowani. MD]

Twórczość

Mirosław Dakowski jest autorem ok. 70 recenzowanych publikacji naukowych z zakresu fizyki jądrowej, ogłaszanych m.in. na łamach czasopism zagranicznych, takich jak np.: „Earth and Planetary Science Letters”, „Nuclear Instruments and Methods in Physics Research”, „Nuclear Physics”, „Nuclear Track Detection”, „Nukleonik”, „Nuovo Cimento”, „Physics Letters”, „Physical Review Letters” (wyd. American Physical Society), „Zeitschrift für Physik”, „Yadernaja Fizika”, a także w polskich wydawnictwach, np. „Acta Physica Polonica”, „Bulletin de l’Academie Polonaise des Sciences, Série de les Sciences de la Terre”, „Raport IBJ”, „Biuletyn Instytutu Budownictwa Mieszkaniowego”, miesięcznik „Gospodarka Paliwami i Energią”, „Przegląd Przemysłowy”[1][18][19]. Jest autorem licznych publikacji dotyczących energetyki, m.in. pracy „Poza wiek ropy, węgla i rozszczepienia (Jaka energetyka do końca XXI wieku?” (1995)[3]. Był w Radzie Programowej kwartalnika „Rurociągi” i publikuje tam artykuły o strategiach energetycznych.

Ponadto swoje publikacje zamieszczał, poza wspomnianą wyżej prasą podziemną i emigracyjnym miesięcznikiem „Kultura”, również na łamach różnych polskich tygodników i gazet, m.in. „Gazety Polskiej”, „Głosu”, „Myśli Polskiej”, „Naszego Dziennika” „Naszej Polski” i „Tygodnika Solidarność”. Zajmował się w nich m.in. kwestiami energetycznymi, jak np. w artykułach „Energia a sprawa polska”, „Katastrofa w Czarnobylu a rzetelność naukowa”, „Kto ociepla ziemię”, „Kryzys energetyczny wywołano sztucznie”, ale także inną problematyką, np. „Czy ewolucjonizm jest nauką?”, „Sprawa Boniego – dwadzieścia lat później”. Liczne publikacje ogłasza również w internecie, głównie na swojej stronie internetowej, a także na blogach na portalach salon24.pl, nowyekran.pl [tu już nie… md] i innych.

Obecnie prowadzi też działalność wykładową na terenie całej Polski, występując z referatami m.in.: Stan świata – oraz: gdzie są nadzieje dla Polski, Niezależność energetyczna: naszego domu, wsi, Polski; Głosowanie a wybory – różnice, cele (nasze a polityków); Ewolucjonizm wobec logiki i matematyki. „Religia” neo-darwinizmu, Czy globalizm to nowa (ew. przyszła) cywilizacja?, a także na temat katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku[20].

Książki

  • 1980: Solidarnost’: o rabočem dviženii v Pol’še i o rabočem dviženii v Rossii (pod pseudonimem Andrzej Pomorski, Andžej Pomorskij, współautor: Michail Nazarov]. Frankfurt/Main: Posev, 1980; wyd. 2 zm. i poszerzone, Frankfurt/Main: Posev, 1981; wyd. 3 zm. i poszerzone, Frankfurt a. Main: Posev, 1982
  • 1985: Solidarność: o ruchu robotniczym w Polsce i w Rosji (współautor: Mihail Nazarov; tłumaczyła Maria Kotowska), Warszawa: Brzask
  • 1991: Raport w sprawie następstw katastrofy w Czarnobylu wraz z załącznikami II i IV (współautorstwo), Zespół Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki do spraw Elektrowni Jądrowej „Żarnowiec”, Warszawa: ZPPAAdsEJŻ
  • 1992: Via bank i FOZZ: o rabunku finansów Polski (współautor Jerzy Przystawa), Komorów: Antyk
  • 1993: Ekorozwój 2020 (współautorstwo), Kraków: „Zielone Brygady” (Biblioteka „Zielonych Brygad”; nr 1)
  • 1997: Jednomandatowo!: ordynacja wyborcza dla Polski (współautorzy Romuald Lazarowicz, Jerzy Przystawa)
  • 2005: O energetyce dla użytkowników oraz sceptyków (współautor Stanisław Wiąckowski), Warszawa: Fundacja ODYSSEUM, ISBN 8386010142.

Nagrody

Mirosław Dakowski trzykrotnie dostawał nagrodę Państwowej Rady ds Wykorzystania Energii Jądrowej (w tym zespołowa II stopnia) w 1963, 1965 i 1967. Dostał także w 1975 r. nagrodę Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk[3].

Przypisy

  1. Mirosław Dakowski: Spis publikacji Mirosława Dakowskiego do 1997r. dakowski.pl, 3 maja 207. [dostęp 2012-12-21].
  2. Mirosław Dakowski: O sobie i Rodzie. dakowski.pl, 19 marca 2007. [dostęp 2012-12-21].
  3. Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. Tom V. Suplement A-Ż. Wyd. Ośrodek Przetwarzania Informacji Warszawa 2006. ISBN 83-905295-4-8; ISBN 83-916278-4-5.
  4. Archiwum opozycji. Kolekcje osobiste, tematyczne i środowiskowe. Warszawa: Ośrodek Karta, 2007.
  5. Mirosław Dakowski: LED-y versus Energetyka Jądrowa. www.dakowski.pl, 29 lutego 2008. [dostęp 2012-12-21].
  6. Mirosław Dakowski: Świetlówki a Turoszów. www.dakowski.pl, 26 marca 2007. [dostęp 2012-12-21].
  7. Mirosław Dakowski: O energetyce – dla zwykłych ludzi i dla humanistów. www.dakowski.pl, 18 marca 2007. [dostęp 2012-12-21].
  8. Malvin Gordon: Czarnobyl: cień nad Europą. elektrownieatomowe.info, 20 kwietnia 2009. [dostęp 2012-12-21].
  9. Janusz Sanocki: Odszedł wielki Polak. jow.pl, 8 listopada 2012. [dostęp 2012-12-21].
  10. Krzysztof Cena: śp. profesor Jerzy Przystawa (1939–2012). jow.pl, 4 listopada 2012. [dostęp 2012-12-21].
  11. Jerzy Przystawa: Czego chcesz od nas Michale Falzmannie?. jow.pl, 16 lipca 2012. [dostęp 2012-12-21].
  12. Marek Domagalski: Ile informacji, ile paszkwilu. Rzeczpospolita, rp.pl, 18 grudnia 1999. [dostęp 2012-12-21].
  13. Dziedzic z ramienia. newsweek.pl, 28 kwietnia 2005. [dostęp 2012-12-21].
  14. Ślimaczący się proces z FOZZ-em w tle. rmf24.pl, 19 sierpnia 2005. [dostęp 2012-12-21].
  15. Wojciech Wybranowski, Oskar Górzyński: Oskarżona książka. Rzeczpospolita, rp.pl, 20 października 2012. [dostęp 2012-12-21].
  16. Rajmund Pollak: Prof. Dakowski zawiadamia prokuraturę. prokapitalizm.pl, 21 października 2010. [dostęp 2012-12-21].
  17. Mirosław Dakowski: Zeznania świadka Mirosława Dakowskiego dla Prokuratury Wojskowej. www.dakowski.pl, 12 listopada 2010. [dostęp 2012-12-21].
  18. Mirosław Dakowski: O sobie i Rodzie. dakowski.pl, 19 marca 2007. [dostęp 2012-12-21].
  19. Mirosław Dakowski: Przygoda z cytowaniami.. www.dakowski.pl, 14 kwietnia 2007. [dostęp 2012-12-21].
  20. Mirosław Dakowski: Tematy wykładów, z którymi jeżdżę po Polsce. dakowski.pl, 26 września 2010. [dostęp 2012-12-21].

Bibliografia

Kategorie:

  • Tę stronę ostatnio zmodyfikowano o 17:50, 18 maj 2014.

Zmieniony ( 07.06.2014. )

Tagi: , ,

O autorze: Jacek