Marksizm i Islam. Sojusz niszczący cywilizację zachodnią – Stephen Coughlin

Stephen Coughlin obnaża strategiczny sojusz między ruchami komunistycznymi i islamskimi jako skoordynowany atak na cywilizację zachodnią, wykorzystujący ideologiczną dywersję. Wskazuje na współudział mediów i brutalne taktyki w celu destabilizacji społeczeństw i demontażu suwerenności narodowej.

−∗−

Tłumaczenie: AlterCabrio – ekspedyt.org

−∗−

Stephen Coughlin ujawnia marksistowsko-islamski sojusz niszczący cywilizację zachodnią

Stephen Coughlin obnaża strategiczny sojusz między ruchami komunistycznymi i islamskimi jako skoordynowany atak na cywilizację zachodnią, wykorzystujący ideologiczną dywersję. Wskazuje na współudział mediów i brutalne taktyki w celu destabilizacji społeczeństw i demontażu suwerenności narodowej.

W obliczu eskalacji przemocy podczas protestów powiązanych z ruchami komunistyczno-islamskimi, Stephen Coughlin, emerytowany oficer wywiadu wojskowego USA i prawnik, rzucił światło na motywy i mechanizmy stojące za tym, co opisuje jako „systematyczny i skoordynowany atak na cywilizację zachodnią”. W ekskluzywnym wywiadzie dla RAIR Foundation, Coughlin przedstawia frapujący związek między ideologiczną dywersją a aktami przemocy w świecie rzeczywistym, wzywając narody zachodnie do stawienia czoła rosnącemu zagrożeniu, zanim stanie się ono nieodwracalne.

Sojusz Czerwono-Zielony: fakt czy fikcja?

Coughlin twierdzi, że zbieżność ruchów komunistycznych i islamskich — często odrzucana przez krytyków jako teoria spiskowa — nie jest jedynie zbiegiem okoliczności, ale dobrze udokumentowaną strategią. Podkreśla taktyczne nakładanie się marksistowskich praw dotyczących mowy nienawiści i islamskich pojęć bluźnierstwa, takich jak islamofobia. Te paralele, jak twierdzi, pozwalają obu ruchom wzajemnie wzmacniać narracje, które delegitymizują krytykę i uciszają sprzeciw.

„To nie jest przypadek” – powiedział Coughlin. „Zbieżności między tymi grupami nie są jedynie powierzchowną współpracą. Ma ona charakter operacyjny, na szczeblu lokalnym i krajowym. Jest zakorzeniona we wspólnych celach, by zdemontować państwa narodowe i podważyć zachodnie wartości”.

Wyjaśnił dalej historyczne korzenie tego sojuszu, wskazując na organizacje takie jak Organizacja Współpracy Islamskiej (OIC), która skutecznie jednoczy narody islamskie w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych, oraz ruchy takie jak Hamas, które wykorzystują Days of Rage [dni gniewu] do uzgadniania taktyk islamistycznych i marksistowskich. Sojusz Czerwono-Zielony działa jako zjednoczony front, wykorzystując zsynchronizowaną retorykę i działania w celu destabilizacji społeczeństw na całym świecie.

Dni gniewu i nie tylko: skoordynowana eskalacja

Ostatni wzrost liczby gwałtownych protestów, w tym z użyciem broni chemicznej w Europie i zamieszki w Montrealu, wpisuje się w to, co Coughlin opisuje jako strategię „Dnia Gniewu”. Zakorzenione w historycznych deklaracjach takich grup jak Hamas i Al-Kaida, podejście to wykorzystuje zorganizowany chaos do destabilizacji społeczeństw. Te protesty, jak zauważył, często charakteryzują się symbolicznymi aktami przemocy, takimi jak ataki z użyciem noża, które są deklarowaną taktyką dżihadu od 2015r.

Coughlin podkreślił historię takich taktyk, sięgającą 2010r., kiedy magazyn Al-Kaidy Inspire opowiadał się za atakami z użyciem noża jako mało zaawansowaną technologicznie, ale skuteczną metodą dżihadu. Do 2015r. Palestyńczycy przyjęli tę strategię, uznając broń białą za podstawowe narzędzie przeciwko Zachodowi. Eskalacja takich ataków doprowadziła do klimatu strachu, a rządy jak np. w Wielkiej Brytanii zareagowały kryminalizacją noży zamiast zająć się ideologicznymi korzeniami przemocy.

„Te działania nie są odosobnione” – wyjaśnił Coughlin. „Są częścią większego projektu operacyjnego. Brak znaczącej odpowiedzi ze strony władz nie jest porażką. To celowe niedopatrzenie”.

Podręcznik tyrana

Czerpiąc z Polityki Arystotelesa i Państwa Platona, Coughlin zidentyfikował historyczne wzorce, których tyrani używają do konsolidacji władzy: podsycanie nieufności, tworzenie podziałów i pozbawianie ludności władzy. Podkreślił, że zachodni przywódcy są współwinni utrwalania tych taktyk, celowo osłabiając tożsamości narodowe i instytucje.

Coughlin szczegółowo opisał, w jaki sposób tyrani historycznie przedkładali obce grupy nad ludność rdzenną, aby utrzymać kontrolę. „Charakterystyczne dla tyrana jest to, że nie lubi każdego, kto ma godność lub niezależność” – wyjaśnił, cytując Arystotelesa. Podkreślił, że priorytetowe traktowanie imigracji i tożsamości obcych kosztem rdzennych obywateli pasuje do tego historycznego modelu.

„W Kanadzie byliśmy świadkami brutalnych represji wobec pokojowych demonstrantów z Freedom Convoy, podczas gdy gwałtowne zamieszki antyizraelskie nie spotkały się z żadnym sprzeciwem” – powiedział Coughlin. „To nie jest po prostu niekompetencja. To podręcznikowe podważanie zachodniej suwerenności”.

Intersekcjonalność: lokomotywa kulturowego ludobójstwa

Centralnym tematem analizy Coughlina jest rola interseksjonalności, terminu, który ilustruje jako narzędzia wyjaśniające, aby pokazać, w jaki sposób interseksjonalność jest w rzeczywistości narzędziem marksistowskim zaprojektowanym w celu rozmontowania zachodniej tożsamości. Opisuje ją jako agresywną strukturę, w której różne „opresje” są przeciwstawiane zauważanym „przywilejom”, aby systematycznie negować wartości kulturowe i narodowe.

„Intersekcjonalność to nie tylko akademicki żargon. To metodologia kultury anulowania [cancel culture] i kulturowego ludobójstwa” – wyjaśnił. „Każdy atak na zachodnie instytucje – od rodziny po edukację – jest ujmowany w ramy tych intersekcjonalnych metod, zapewniając, że żadna część społeczeństwa nie pozostanie nietknięta”.

Coughlin zilustrował to za pomocą struktury „linii dominacji”, gdzie elementy uważane za „uprzywilejowane” (np. mężczyźni, wykształceni, płodni, piśmienni) są celem ataków ze strony swoich przeciwieństw (np. kobiet, niewykształconych, bezpłodnych) w systematycznej kampanii negacji. Każda oś ataku funkcjonuje jako front w szerszej wojnie kulturowej, aby zniszczyć każdy składnik zachodniej tożsamości, jeden lub więcej atrybutów na raz.

Media i współudział państwa

Coughlin odniósł się również do roli mediów w utrwalaniu tej agendy. Poprzez selektywne relacjonowanie wydarzeń i ujmowania narracji w ramach ideologicznych granic, media funkcjonują jako czynnik umożliwiający to, co nazywa „kontra-państwem”.

„Kiedy media takie jak CBC odmawiają relacjonowania gwałtownych incydentów w Montrealu, nie jest to błąd. To część szerszej strategii tłumienia niewygodnych prawd przy jednoczesnym promowaniu narracji zgodnych z celami kontra-państwa” – argumentował.

Teoria dyskursu, narzędzie szkoły frankfurckiej, jest kluczowym mechanizmem w tym procesie. Poprzez wykluczanie dysydentów i wzmacnianie głosów marginalnych, które dyskredytują uzasadnioną krytykę, teoria dyskursu zapewnia, że ​​dominująca narracja pozostaje niekwestionowana.

Kontra-państwo i Długi Marsz

Coughlin opisał kontra-państwo jako celową infiltrację zachodnich instytucji. Zakorzeniony w strategiach Gramsciego i Marcuse’a, ten „Długi Marsz przez instytucje” osiągnął punkt kulminacyjny w niemal całkowitej dominacji nad środowiskiem akademickim, mediami i organami decyzyjnymi. Ostrzegł, że kontra-państwo nie jest już siłą marginalną. Działa otwarcie w ramach zachodnich rządów i instytucji kulturalnych.

„Marcuse przewidział, że uniwersytety staną się wylęgarnią kontra-państwa” – powiedział Coughlin. „Dziś ta wizja się spełnia. Długi Marsz dobiegł końca i jesteśmy świadkami jego konsekwencji”.

Praktyczne kroki do podjęcia

Osobom, które chcą przeciwstawić się tym tendencjom, Coughlin radzi odrzucić udział w narracjach mających na celu ich podważenie. „Pierwsza zasada jest prosta: nie angażuj się na ich warunkach. Za każdym razem, gdy debatujesz w ich ramach, legitymizujesz to. Zamiast tego wyjdź poza ich dialektyczną pułapkę i ustal prawdę na swoich warunkach”.

Podkreślił również potrzebę studiowania klasycznej filozofii zachodniej, aby skutecznie rozpoznawać i zwalczać te taktyki. Czerpiąc z Arystotelesa i Platona, Coughlin wzywał obywateli do odzyskania ich dziedzictwa kulturowego i intelektualnych fundamentów.

Do środków praktycznych zalicza się:

• Tworzenie lokalnych, autonomicznych społeczności, które będą przeciwstawiać się scentralizowanej kontroli.
• Odzyskiwanie edukacji poprzez kwestionowanie ideologicznych programów nauczania.
• Wspieranie niezależnych mediów, które ujawniają zamiary kontra-państwa.

Sygnał ostrzegawczy

Analiza Stephena Coughlina dostarcza trzeźwiącego spojrzenia na zagrożenia, przed którymi stoją kraje Zachodu. Jego wezwanie do działania jest jasne: rozpoznaj strategie, zrozum ich korzenie i odmów współudziału w niszczeniu własnej kultury. W miarę jak przemoc się nasila, a narracje stają się coraz bardziej napięte, czas na świadomość i działanie nigdy nie był bardziej naglący.

________________

Stephen Coughlin Exposes the Marxist-Islamic Alliance Destroying Western Civilization (Exclusive Interview), Amy Mek, November 26, 2024

−∗−

Warto porównać:

Strategia Clowarda-Pivena czyli samozniszczenie Zachodu
W latach 70. marksistowscy uczeni Richard Cloward i Frances Fox Piven zaproponowali strategię przytłoczenia i destabilizacji rządu USA poprzez tworzenie kryzysów. Ich celem było bankructwo systemu opieki społecznej i wymuszenie rewolucji socjalistycznej. Jednak, jak wyjaśnia Charlie Kirk, ich wizja nie ograniczała się jedynie do opieki społecznej, lecz nakreślała szerszą strategię demontażu społeczeństwa zachodniego trzema głównymi drogami. […]

________________

Piekielne mniejszości – depopulacja na zlecenie
Osoby lewoskrętne uwiedzione ideologią antykultury, a tym samym pozbawione, przynajmniej częściowo, rozumu i moralnej wrażliwości, nie widzą istotnych różnic pomiędzy cywilizacjami. Nie widzą ich także z powodu lewicowego paradygmatu […]

________________

Paneuropa. Prawdziwe korzenie Unii Europejskiej
Słowem, które najlepiej obrazuje dzisiejszy stan społeczeństwa polskiego jest zobojętnienie. Podczas gdy ogromna część społeczeństwa zanurza się od prawie dwóch dekad w jałowym, kompletnie rujnującym polską wspólnotowość konflikcie politycznym między dwoma partiami konsekwentnie demontującymi Państwo Polskie, szerzy się całkowita obojętność i ignorancja w stosunku do realnych problemów i niebezpieczeństw zagrażających polskiej suwerenności. […]

−∗−