Prymas Tysiąclecia Stefan Wyszyński powiedział o pierwszym prymasie odrodzonej Polski Edmundzie Dalborze, że „społeczeństwo polskie widziało w tej postaci znak jednoczącej się Polski, znak walących się kordonów zaborczych i krzepnących mocy wyciąganych ze wszystkich stron Dłoni Narodu – po wolność”.
−∗−
Zawierzenie Polski Chrystusowi Królowi w/g ks. Prymasa kard. Edmunda Dalbora – ks. prof. Tadeusz Guz
13 lutego 1926 roku w Poznaniu zmarł kardynał Edmund Dalbor, arcybiskup poznański i gnieźnieński, nazywany pierwszym prymasem niepodległej Polski.
Jego zaangażowanie w niesienie pomocy potrzebującym przyniosło mu przydomek „wielkiego jałmużnika całej Polski”. Działalność charytatywną kontynuował także w odrodzonej Rzeczpospolitej, zwłaszcza w czasie wojny polsko-bolszewickiej, gdy organizował pomoc dla ludności kresów wschodnich i wspierał działalność Polskiego Czerwonego Krzyża.
Prymas Tysiąclecia Stefan Wyszyński powiedział o pierwszym prymasie odrodzonej Polski Edmundzie Dalborze, że „społeczeństwo polskie widziało w tej postaci znak jednoczącej się Polski, znak walących się kordonów zaborczych i krzepnących mocy wyciąganych ze wszystkich stron Dłoni Narodu – po wolność”.
−∗−
Akt poświęcenia całej Ojczyzny Najświętszemu Sercu Pana Jezusa
(wygłoszony na Małym Rynku w Krakowie dnia 3 czerwca 1921 roku przez Prymasa kard. Edmunda Dalbora z okazji poświęcenia Bazyliki Najświętszego Serca)
Nieśmiertelny Królu wieków, rzeczywisty i żywy, pod postacią chleba utajony, Panie nasz Jezu Chryste!
Oto staje u stóp Twoich w osobie swych pasterzy i w osobie pobożnych tych tłumów wierny naród polski, aby w starej królów naszych stolicy obwołać Cię uroczyście najwyższym swym Panem. Przyjąłeś z rąk naszych na widomy znak poddaństwa dźwigniętą z ofiar całej Polski świątynię: prosimy Cię, byś ten kościół w sercu ojczyzny Sercu Twemu wzniesiony przyjął za tron królewski Twego wśród nas panowania.
Wyznajemy bowiem przed niebem i ziemią, że Twego panowania nam potrzeba: wyznajemy publicznie, że Ty jeden, Królu królów, masz do nas święte i nigdy niewygasłe prawa; wyznajemy za wszystkich, co znać Cię i służyć Ci nie chcą, że tylko pod Twym berłem ratunek dla wskrzeszonej Twą mocą, a tak ciężko skołatanej ojczyzny. Więc Panie nasz wszechmocny, racz nie patrzeć na niegodność naszą i nędzę, ale w imię dobroci Serca Twego zstąp do nas miłościwie, pełen łaski i prawdy, by zawładnąć tym ludem, co oddaje Ci się dziś i poświęca. Święć się wśród nas Imię Twoje! Przyjdź do nas słodkie i błogosławione królestwo Twoje!
Niech ci, co rządzą, w imię Twoje władzę sprawują; ustawy nasze niech będą świętego prawa Twego odbiciem; wojsko nasze niech pod Twym znakiem strzeże granic ojczyzny; wiedza niech od Twej prawdy światła zapożycza i Ciebie publicznie niech wyznaje; życie nasze całe, i społeczne, i rodzinne, niech Twym duchem się napoi i na zasadach Twoich się oprze! Usuń spomiędzy nas to wszystko, co prawdzie i łasce Twojej się sprzeciwia, otwórz oczy zaślepionym, ulecz chore serca, obmyj to, co oczyszczenia potrzebuje, weź nas w opiekę przed wrogiem postronnym i przed naszą własną słabością, podbij nas pod świętą władzę Twej miłości, bo jesteśmy i do Ciebie należeć chcemy.
Jak niegdyś Polska nasza, jedna z pierwszych, przed słodkim Sercem Twoim upadła w pokłonie, tak dziś oddajemy Ci cały nasz naród w zupełne i niepodzielne władanie, oddajemy Ci i poświęcamy jego miasta i wioski, jego prawa i zwyczaje, jego prace i trudy, jego potrzeby i jego nadzieje. Ufamy Ci i w imię tej ufności podnosimy głos uwielbienia, który niech płynie przez wszystkie ziemie polskie i znajdzie oddźwięk we wszystkich polskich sercach: Chwała niech Ci będzie, Królu wieków i najwyższy Panie naszej ojczyzny; Tobie moc i panowanie, nam zaś w Twej służbie na doczesne nasze dzieje ratunek, a na wieczność dziedzictwo niebieskiej Twej ojczyzny. Amen.
−∗−
To był akt poświęcenia Ojczyzny Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, a nie akt Intronizacji Chrystusa na Króla Polski.
Wiele wokół tego powstało od tamtego czasu nieporozumień, nie oszczędzających również wizjonerki i apostołki Intronizacji Chrystusa Króla Rozalii Celakówny. W swej nieświadomości używała ona tych terminów zamiennie, i stąd do dziś powtarzane fałszywe przekonanie, że “Intronizacja Chrystusa na Króla Polski nie jest już potrzebna, bo się wtedy dokonała”. Jest to pretekstem dla obecnych władz Kościoła w Polsce aby nic w tej sprawie nie robić, choć każdy z tych dwóch aktów dotyczy w sensie teologicznym a także proceduralnym czegoś innego i powinno się je dokładnie rozróżniać.