Gizela Bawarska urodziła się w 985 r. w okolicach Ratyzbony. Jej ojcem był Henryk II, książę Bawarii, a matką – Gizela Burgundzka. Była siostrą cesarza, św. Henryka II. W dzieciństwie była prawdopodobnie uczennicą św. Wolfganga z Ratyzbony, który wcześniej był misjonarzem na terenie Węgier i miał namawiać Gizelę do wyjazdu na dwór w Ostrzychomiu, by przypieczętować pokój między Niemcami i Węgrami. Miała zaledwie 10 lat, kiedy ówczesnym zwyczajem została zaręczona ze św. Stefanem, późniejszym królem Węgier. Ślub odbył się nieco później (w roku 1000 lub wcześniej, ponieważ od tego roku przysługiwał jej tytuł królowej Węgier). Orędownikiem tego małżeństwa był podobno św. Wojciech, który ochrzcił (lub bierzmował) św. Stefana. W tym świętym małżeństwie urodziło się prawdopodobnie czworo dzieci, z których dwoje zmarło zaraz po urodzeniu. Znamy imiona dwóch synów: Otto (zmarły przed 1010 r.) i Emeryk (1007-1031), który zmarł wcześnie na skutek rany odniesionej w czasie polowania na dziki. Obaj z ojcem zostali kanonizowani.
Według świadectw kronik Gizela była nie tylko kochaną małżonką św. Stefana, ale także mądrą współrządzącą państwem, które dopiero dźwigało się z pogaństwa. Korzystając z tego, że święty małżonek zajęty sprawami politycznymi dał jej wolną rękę w czynieniu dobra, była szczodrą w rozdawaniu jałmużny i ofiar na cele kościelne. Ufundowała kilka klasztorów i kościołów, przez co wielce się przysłużyła utrwaleniu chrześcijaństwa na ziemi węgierskiej. Jej staraniom przypisuje się wystawienie katedry w Veszprem (gdzie obecnie znajduje się część jej relikwii). Uposażyła również wiele kościołów w sprzęty i paramenty liturgiczne.
Po śmierci św. Stefana w 1038 r. Gizela musiała przejść cały szereg udręk i prześladowań ze strony pretendentów do tronu, którzy chcieli przywrócić na Węgrzech pogaństwo. Przy pomocy brata, Henryka II, powróciła w 1045 r. do Niemiec, do Niederburga w pobliżu Pasawy, gdzie wstąpiła do benedyktynek, by tam dopełnić lat swojego życia. Zmarła jako ksieni tego opactwa w 75. roku życia w 1060 r. Zachował się do dziś jej oryginalny grobowiec z XI stulecia. Błogosławioną została ogłoszona przez Pawła VI w 1975 r.

W ikonografii bł. Gizelę przedstawia się jako królową w koronie. Jej atrybutem jest model kościoła i różaniec.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/05-07b.php3

*******

Św. Stefan i bł. Gizela

Na początku chrześcijańskich dziejów Węgier pojawia się święta para małżeńska, Stefan i Gizela, ze swoim świętym synem  Emerykiem. Te trzy prowadzące wzorowe życie postacie zasługują na szczególną uwagę, ponieważ pod wieloma względami przypominają Świętą Rodzinę z Nazaretu.

Arpade Geza, jeden z książąt węgierskich z dynastii rządzącej w drugiej połowic X w., poślubił Sarolt, kobietę już ochrzczoną, wywodzącą się z Siedmiogrodu, i pod jci wpływem otworzył się na zachodnie chrześcijaństwo. Wraz ze swym synem Vajkicni. urodzonym ok. 969 r., przyjął chrzest  wroku 973 lub 974  którego udzielił kapłan /, dic cezji Pasawa. W miejsce pogańskiego imienia Vajk, jego syn otrzymał imię palroun diecezji Pasawa, św. Stefana, diakona i męczennika.

Jego ojciec – Geza (jeden z książąt węgierskich z dynastii rządzącej w drugiej połowie X w.) przyjął chrzest w roku 973 lub 974. Nawrócenie na wiarę chrześcijańską nie zakorzeniło się u niego nazbyt głęboko, natomiast w przypadku syna, Stefana, wyglądało to całkiem inaczej. Cechowało go męstwo, odwaga i otwartość na wiarę chrześcijańską, według zasad której usiłował prowadzić życie. Jego przewodnikiem był przywołany z Pragi św. biskup Adalbert (św. Wojciech), Dzięki jego pośrednictwu młody książę pojął za żonę równą mu urodzeniem i podobną z usposobienia Gizelę, siostrę Henryka II, późniejszego cesarza i świętego. Obydwoje małżonkowie starali się prowadzić wzorowe chrześcijańskie życie małżeńskie.

W roku 997 Stefan objął rządy nad przybierającym charakter osiadły ludem węgierskim, którego chrystianizacja była w stadium początkowym. Stefan, mający przed sobą jasny cel, szybko posunął tę „sprawę” do przodu. Kościołowi na Węgrzech nadał niezbędne formy organizacyjne poprzez utworzenie dwóch archidiecezji (Grau i Kalocsa) oraz ośmiu diecezji. Ufundował tez większe klasztory, jako ośrodki wielbiące Boga, rozwoju kultury i formowania oraz wychowywania księży i nauczycieli.

W święto Bożego Narodzenia 1000 r. król Stefan został namaszczony i ukoronowany na króla. Odtąd jako chrześcijański władca usiłował być przykładem dla swojego ludu. Był nim także w życiu małżeńskim z Gizelą, która była jego wierną pomocnicą i urodziła mu godnego następcę tronu, Emeryka. Ojciec znalazł mu odpowiedniego nauczyciela i wychowawcę w osobie św. Gerharda z Csanad. Wychowywał on młodego Emeryka w surowej ascezie, tak że w jego biografii (Żywot) zapisano, iż od młodości wyróżniał się wspaniałymi cnotami i darami. Emeryk w okresie dorastania żył tak dalece przykładnie, że jego ojciec, Stefan, jeszcze za swego życia mianował go obok siebie królem. W 1031 r., przed swoją koronacją, Emeryk został podczas polowania zaatakowany i zabity przez odyńca. Król Stefan zmarł 15 sierpnia 1038 roku. W roku 1083 został kanonizowany razem ze swoim synem Emerykiem.

Gizela Węgierska przyszła na świat ok. 985 r. koło Ratyzbony (Regensburg). Ojcem jej był książę Henryk II Bawarski, jej bratem późniejszy cesarz Henryk II, mąż św. Kunegundy. Kiedy Gizela miała 11 lat, do Ratyzbony przybyli z Węgier posłańcy, aby wyjednać dla Stefana żonę. Młoda para udała się na Węgry, gdzie nastąpiło namaszczenie i koronacja Stefana na pierwszego króla chrześcijańskiego Węgier, a Gizeli  na królową narodu. Para królewska silnie ujęła w ręce chrystianizację narodu. Za radą swojej małżonki, Stefan wzniósł wiele kościołów i klasztorów, a w Veszprem nad jeziorem Balaton pierwsze biskupstwo.

Kiedy 15 sierpnia 1038 r. zmarł król Stefan, pogańscy wielkorządcy powstali na Węgrzech przeciwko owdowiałej królowej. Jako „obca” była źle traktowana, osadzona w więzieniu i wydziedziczona. W końcu 1045 r. Henrykowi III udało się oswobodzić Gizelę i zabrać ją z powrotem do Pasawy, gdzie wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Niedernburgu, i gdzie w 1054 r. została wybrana przez konwent na trzecią z kolei przeoryszę. 7 maja 1060 r. Gizela została wezwana przez Boga do wieczności. Pochowano ją w kaplicy w katakumbach. Chociaż nie została beatyfikowana, oddawano jej należną błogosławionym. Oczekuje się jej kanonizacji. Wizerunki Gizeli przedstawiają ją w koronie królewskiej i płaszczu królów węgierskich; w ręku trzyma zazwyczaj krzyż lub różaniec i miniaturę kościoła.

 

oprac. na podstawie książki Ferdynand Holböcka (2001) pt. “Święci małżonkowie. Zwyczajne pary małżeńskie wszystkich wieków nadzwyczajnymi wzorami cnót”.

http://www.rodzina.rzeszow.pl/index.php/swstefan-i-blgizela.html

*******

Błogosławiona Gizela i jej podróż z Bawarii na Węgry

Urodziła się w okolicach Ratyzbony około roku 985. Była córką księcia Bawarii, Henryka Kłótnika i Gizeli Burgundzkiej, a co za tym idzie siostrą późniejszego cesarza Henryka II Świętego.

(fot. PAP/Paweł Supernak)

Przyszłość Lasów Państwowych, powstrzymanie “drugiej fali emigracji”, ochrona polskiej ziemi, likwidacja Senatu – takie m.in. kwestie pojawiły się w środę w zmierzającej ku finiszowi kampanii przed wyborami prezydenckimi. Mowa była też o tym, czym powinni wykazywać się kandydaci.

 

O tym, że kandydatom na prezydenta powinny towarzyszyć doświadczenie i wiedza – mówił na spotkaniu z wyborcami w Radomiu ubiegający się o reelekcję prezydent Bronisław Komorowski. Towarzysząca mu premier Ewa Kopacz apelowała do wyborców, by głosowali na obecnego prezydenta.

 

– W polityce, jeśli chce się sięgać po najważniejsze miejsca w państwie, trzeba gdzieś kumulować w sobie wcześniej doświadczenia, umiejętności i wiedzę – mówił Komorowski. Dodał, że nie może “do tej pory wyjść ze zdumienia, jak łatwo niektórzy ludzie, pozbawieni kompletnie doświadczenia, wiedzy o państwie, dorobku z zakresu kierowania czymkolwiek, nie mają kompleksów i kandydują do urzędu prezydenckiego”. Według Komorowskiego, to “przejaw niezrozumienia faktu, że każdy, także kandydujący do urzędu prezydenta, jest współodpowiedzialny za obraz Polski, ale również za to, co mogłoby się wydarzyć, gdyby został prezydentem”.

 

Z kolei kandydat PiS na prezydenta Andrzej Duda w gospodarstwie rolnym w Dylewie koło Goszczyna (woj. mazowieckie) mówił o tym, że ochrona polskiej ziemi, wyrównanie dla polskich rolników unijnych dopłat bezpośrednich, obniżenie wieku emerytalnego – to najważniejsze priorytety dotyczące polskiej wsi.

 

– Od 1 maja 2016 roku sprzedaż polskiej ziemi zostanie całkowicie uwolniona dla obcokrajowców i podmiotów zagranicznych i dlatego konieczna jest specjalna ustawa, która będzie broniła interesów polskich rolników, polskich rodzinnych gospodarstw – przekonywał kandydat PiS. Jak mówił, taka ustawa powinna dawać możliwość zakupu ziemi wyłącznie tym rolnikom, którzy są w stanie wykazać, że od lat uprawiają ziemię w naszym kraju.

 

– Jeżeli wyprzedamy polską ziemię podmiotom z zagranicy, trzeba będzie sobie zadać pytanie, czy to nadal będzie nasze państwo – mówił Duda. Przypomniał, że w Sejmie jest projekt ustawy autorstwa klubu PiS, który dotyczy ochrony polskiej ziemi i jest – jak to określił – przetrzymywany w podkomisji. Duda zapowiedział, że jeżeli zostałby prezydentem, projekt odpowiedniej ustawy zostałby przygotowany w Kancelarii Prezydenta i złożony w Sejmie.

 

O głosowanie na Dudę apelował w środę w Łodzi lider Solidarnej Polski Zbigniew Ziobro. Jak mówił, Polska potrzebuje zmian. Dlatego – według Ziobry – warto poprzeć człowieka młodego, dynamicznego, wiarygodnego, który gwarantuje, że Polska może się rozwijać i korzystać z wielkiego potencjału, jaki tkwi w naszym kraju. Lider SP przypomniał, że hasłem Dudy w tej kampanii jest “godne życie w bezpiecznej Polsce”.

 

Z kolei politycy PO odnieśli się w środę do najnowszego spotu kandydata PiS na prezydenta, w którym mowa jest o tym, że “Bronisław Komorowski zlekceważył 2,5 miliona podpisów w obronie lasów; według mediów zgadzał się na sprzedaż polskich lasów dla zdobycia środków na rekompensaty za powojenne wywłaszczenia”.

 

Poseł Platformy Mariusz Witczak ocenił, że zarzuty podnoszone w spocie to “absolutne kłamstwo”. – Nie ma takiego zagrożenia. Jest to kompletnie wydumany temat – stwierdził na konferencji prasowej. Zapewnił, że Polsce nie grozi prywatyzacja lasów. – Mamy z jednej strony ustawę, która gwarantuje, że Lasy są Państwowe i obrót tą ziemią zalesioną jest regulowany przez państwo, tak że nie ma żadnego problemu – powiedział Witczak.

 

Natomiast kandydatka SLD na prezydenta Magdalena Ogórek przekonywała w środę w Olsztynie, że realizacja jej programu doprowadzi do uwolnienia gospodarki, spadku bezrobocia wśród młodych osób i powstrzymania “drugiej fali emigracji”, która – w jej ocenie – grozi Polsce. Według Ogórek, we wszystkich regionach, które odwiedziła podczas kampanii wyborczej, spotykała młodych ludzi mówiących o problemie bezrobocia. Jak oceniła, wśród osób w przedziale wiekowym 20-26 lat sięga ono 22 proc.

 

Z kolei kandydat Twojego Ruchu na prezydenta Janusz Palikot zapowiedział, że jeśli zostanie wybrany, to złoży do Sejmu projekt zmian w konstytucji, który zakłada m.in. likwidację Senatu. To instytucja kompletnie fasadowa – ocenił. – Senat, to jeden z największych absurdów polskiego ustroju i polskiej polityki. To instytucja kompletnie niepotrzebna, fasadowa i jałowa – powiedział Palikot na konferencji prasowej zorganizowanej przed wejściem do Senatu. Przed budynkiem członkowie sztabu Palikota rozwiesili baner z napisem: “Zrobię z nimi porządek. Palikot”. Zdaniem Palikota, polski Senat całkowicie kompromituje ideę jednomandatowych okręgów wyborczych. Jak ocenił, Senat to bardzo droga i zupełnie niepotrzebna instytucja.

 

Natomiast Janusz Korwin-Mikke i Paweł Kukiz wzajemnie zarzucali sobie w środę zerwanie zawartego przez nich jako kandydatów na prezydenta porozumienia ws. przekazania poparcia. Z wypowiedzi obu kandydatów wynika, że w marcu zawarli porozumienie, iż tuż przed wyborami, ten z nich, który będzie uzyskiwał mniejsze poparcie, przekaże głosy drugiemu. W tle obecnego zwrotu w relacjach obu kandydatów na prezydenta jest podejście do wprowadzenia jednomandatowych okręgów wyborczych, co jest sztandarowym postulatem Kukiza, mającym prowadzić do odpartyjnienia życia publicznego.

 

Korwin-Mikke podczas wtorkowej debaty 10 kandydatów na prezydenta w TVP powiedział, że wycofa się i przekaże Kukizowi poparcie, jeśli czwartkowe wybory w Wielkiej Brytanii, które odbywają się w jednomandatowych okręgach, okażą się korzystne dla mniejszych ugrupowań, a nie dla dwu największych brytyjskich ugrupowań, czyli Partii Konserwatywnej i Partii Pracy. Kukiz uznał – w rozmowie z RMF FM – że zachowanie Korwin-Mikkego w czasie debaty “było jak nóż w plecy” i że Korwin-Mikke zerwał układ, który opierał się na wspólnym poparciu dla postulatów wprowadzenia JOW-ów oraz zakładał, że ten z nich, który przed wyborami będzie miał mniejsze szanse, przekaże poparcie drugiemu. Z kolei Korwin-Mikke stwierdził, że w tej części porozumienie zerwał Kukiz. Miało to mieć miejsce na początku kwietnia, gdy Kukiz źle odebrał wpis umieszczony na portalu społecznościowym przez rzecznika Korwin-Mikkego, który w primaaprilisowym żarcie napisał, że Kukiz popiera Korwin-Mikkego. Dowodem na zerwanie porozumienia ma być sms wysłany wówczas przez Kukiza. Pomimo obecnej kontrowersji obaj politycy nie wykluczyli jednak współpracy w przyszłości.

 

Kukiz otrzymał w środę poparcie Warszawskiej Wspólnoty Samorządowej. Lider WWS Piotr Guział uzasadniał, że Kukiz jest bezpartyjnym samorządowcem, który walczy o to, żeby “zmienić Polskę i kształt sceny politycznej”.

 

W Białymstoku Kukiz mówił o tworzeniu ruchu obywatelskiego, bez względu na to czy zostanie prezydentem, czy nie. – Gdybym został prezydentem RP i tak rozpocząłbym natychmiast tworzenie ruchu obywatelskiego, który będzie współpracował z prezydentem w parlamencie (…). Jeżeli prezydentem nie zostanę i tak będę nadal zmierzał do stworzenia takiego ruchu obywatelskiego – zadeklarował.

 

W środę w Warszawie odbyła się ogólnopolska konwencja wyborcza kandydata na prezydenta Grzegorza Brauna. Rozpoczęła się ona modlitwą w intencji intronizacji Jezusa Chrystusa na króla Polski. Wątki religijne przewijały się w wystąpieniu osób, które zabierały głos podczas konwencji. Sympatycy Brauna podkreślali też takie wartości jak tradycja, wolność osobista czy interes narodowy. Na końcu przemówił sam Braun, który podziękował swoim sympatykom, których nazwał “obudzonymi rycerzami”.

 

Zwracając się do swoich wyborców zaapelował, by zaczęli tworzyć podwaliny ruchu społecznego i szukali wsparcia różnych środowisk. Nie wykluczył stworzenia partii politycznej, choć jak zaznaczył “nie chodzi o to, by podłączać się do państwowego kurka”. Efekty tej pracy miałyby zostać podsumowane w maju 2016 r., czyli w 1050 rocznicę Chrztu Polski. Zwracając się do uczestników konwencji mówił, aby zaczęli od swoich parafii i zaczęli budzić jeszcze “śpiących rycerzy”, by tworzyć szkoły katolickie i strzelnice, w myśl jego hasła wyborczego “kościół, szkoła, strzelnica”.

http://www.deon.pl/wiadomosci/polska/art,24182,kandydaci-m-in-o-lasach-panstwowych-ochronie-ziemi-likwidacji-senatu.html

******

Żyć z Miłości – sztuka sztuk (J 15,9-17)

7 maja 2015, autor: Krzysztof Osuch SJ

O „sztuce miłości” nigdy dość! A to dlatego, że „CALI UTKANI jesteśmy z MIŁOŚCI” (św. Katarzyna Sieneńska). Ale to jedna – najważniejsza – strona medalu; drugą stroną tego wspaniałego medalu  jest POSTULAT, byśmy się na dar Miłości Boskich Osób świadomie OTWIERALI. – Jak często? Co dzień od nowa, raz po raz, często…

Aż po „pasję miłości” i odkrycie, że chodzi tu o rzecz najważniejszą – o sztukę sztuk…

Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali (J 15,9-17).

Najwspanialsze wyznanie

Byłoby rzeczą ciekawą posłuchać odpowiedzi na pytanie, które zdanie z Pisma Świętego uznajesz za najważniejszą wypowiedź o miłości Boga do człowieka. Skarbiec miłosnych wyznań Boga, skierowanych do ludzi, jest bogaty, dlatego odpowiedzi na zadane pytanie byłyby różne. Dla mnie najwspanialszym i najwięcej mówiącym wyznaniem miłości Boga do człowieka są te słowa z Janowej Ewangelii: Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. – Nie dziwi, że Jezus wyznający taką miłość prosi i nalega: Wytrwajcie w miłości mojej! (J 15,9).

Znaczenie miłości w naszym życiu odkrywamy na różne sposoby. Jednym z nich jest uważne wsłuchiwanie się w to, co Bóg mówi o swej miłości do człowieka. Przy lekturze dwóch czytań z VI niedzieli po Wielkanocy (J 15,9-17; 1 J 4,7-10) zdumiewa już sama częstotliwość, z jaką św. Jan używa słowa miłość i miłować; słowo to występuje aż 18 razy (po 9 razy w każdym czytaniu). Rzeczywiście, nawet sama „arytmetyka” potwierdza, że św. Jan Ewangelista jest wyjątkowym apostołem miłości Boga do człowieka, a także człowieka do człowieka. Z miłości św. Jan wszystko wyprowadza i wszystkich chce do niej przyprowadzić. Św. Jan, sam zafascynowany miłością Boga, gorąco pragnie, by wszystkim udzieliła się jego fascynacja.

Miłość nie jest jedynym bardzo ważnym słowem w cytowanych fragmentach. Są też inne, ważne i ważkie, słowa (i rzeczywistości przez nie oznaczane): radość, pełna radość, przyjaźń, miłość bliźnich, życie w ładzie Przykazań (a nie schaotyzowane); wybranie, dopuszczenie do Boskich tajemnic, przynoszenie owoców, bliskość Boga, Jego ofiara, wysłuchane prośby. Te słowa też budzą w nas żywy oddźwięk. Chcielibyśmy mieć to, o czym mówią. – Jednak odczuwamy też pewien niepokój, gdy stwierdzamy, że daleko nam jeszcze do pełnej radości, do zażyłej przyjaźni z Jezusem i do miłowania bliźnich, do czucia się wybranym i dopuszczonym do tajemnic Ojca itd.

• Zastanawiając się nad naszym życiem, które nierzadko toczy się poniżej poziomu tych ważkich słów, przeżywamy olśnienie tą myślą, że najważniejszy jest Bóg i Jego miłość do nas.
• To dopiero dzięki relacji z Bogiem i dzięki otwarciu się na Jego miłość do nas, wszystkie te ważne słowa (dobra przez nie oznaczane) przestają być nieosiągalne czy też jedynie niepokojące (jakoś oskarżające).

Dwa przynaglenia

Do życia z miłości Boga (i z miłością do Boga i do bliźnich) przynaglają nas różne racje. Św. Paweł wskazuje tę najważniejszą: miłość Chrystusa przynagla nas (2 Kor 5, 14). Św. Paweł przeszedł przyśpieszony „kurs” poznawania Jezusa i Jego miłości. My idziemy na ogół zwyczajną drogą poznawania Jezusa i Jego miłości. Smuci zatem, ale nie dziwi nadmiernie to, że jesteśmy na początku długiej drogi poznawania Boga, i że powoli odkrywamy, co kryje się w tym wspaniałym zdaniu – wyznaniu: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem.

• Jednak zbytnio sobie nie pobłażajmy i nie zwlekajmy z rozpalaniem w sobie pasji poznawania Jezusa. Jeśli nie chcemy co rusz popadać w zniechęcenie a nawet rozpacz, to odpowiednio intensywnie poznawajmy Jezusa i Tego, Który Go posłał – Ojca.

Pesymistycznie brzmi ocena Henry D. Thoreau, że”większość ludzi żyje w cichej rozpaczy”; może ona wydać się przejaskrawiona. Wszyscy jednak bywamy co jakiś czas nawiedzani przez zniechęcenie, poczucie beznadziejności czy głęboki smutek. Wszyscy też, wcześniej czy później, na dłużej czy na krócej, ocieramy się o czarną rozpacz. W naszych czasach, pełnych cywilizacyjnych zdobyczy i pysznego samo wywyższenia, mówi się o rosnącej liczbie ludzi dotkniętych depresją. Rozumiejąc coraz bardziej, jak wielkie cierpienie za nią się kryje, winniśmy pytać, jaka jest jej najgłębsza przyczyna.

• Dokonując uproszczenia, możemy tę przyczynę (depresji) upatrywać w tym, że każdy człowiek zderza się z radykalnym zagrożeniem swego istnienia i sensu, a przy tym brakuje  nam oparcia w Kimś potężnym i niezawodnym – w Dobrym i Wszechmocnym Bogu Ojcu!

Osobiste zderzenie z radykalnym ubóstwem jest nieuchronne. Nasze istnienie jest przygodne. Nie jesteśmy jego (istnienia) właścicielami. Jest nam ono podarowane. Od niedawna i na dość krótko. Robi się nam tym bardziej przykro i smutno, iż żarliwie pragniemy szczęścia, dobroci i dobra, bezpieczeństwa, czystej prawdy, doskonałej wiedzy i idealnej miłości, radości i trwałego pokoju – a (o własnych siłach, wewnątrz doczesności) nie potrafimy zaspokoić tych szlachetnych pragnień! A jeśli nawet – na tym czy owym polu – przychodzi jakieś spełnienie, to nie trwa ono długo, gdyż nic nie jest tu trwałe, ostateczne. Wszystko jest kruche i tymczasowe…

W zasadzie nie powinniśmy się dziwić, gdy nam samym, a także naszym bliźnim wokół nas, życie jawi się jako swoiście wybrakowane i rozczarowujące. Gorycz i zwątpienie, a także rozlane poczucie skrzywdzenia – wcześniej czy później – dotykają każdej osoby. Te gorzkie odczucia chyba zawsze jakoś zaskakują, a pojawiają się nieuchronnie jako wynik boleśnie przeżywanego rozdźwięku między tym, czego człowiek pragnie i kim chciałby być, a tym, co spada na niego jako nieuchronna konieczność (niespełnienie, przemijanie, śmierć).

• Właściwie wszystkim nam, i to codziennie, zagraża rozpacz, cicha lub głośna. Ważne jest to, by zinterpretować tę sytuację jako potężne przynaglenie, by szukać Boga i otwierać się na Jego cudowną moc Miłości, która przywraca i ocala nadzieję na spełnienie pragnień, na pełnię Życia.

Sztuka sztuk

Trzeba nam się mądrze oswoić z człowieczym losem, do którego przynależy oscylowanie – nie zawsze całkiem świadomie przeżywane – między nadzieją na pełnię Życia, a beznadzieją pełną smutku! Bardzo wiele zależy od nas samych, w którą stronę przechylimy się danego dnia. Nie jest to jednak jakaś dowolna decyzja, ale wypadkowa usilnych poszukiwań motywów życia i nadziei.

• To sam Bóg – nasz Stwórca i Ojciec – dostarcza nam motywów, które uzasadniają nam nadzieję i niewzruszone zaufanie do daru człowieczeństwa (skądinąd bezbrzeżnie ubogiego). Świadomi rozstrzygającego „wkładu” Boga, my też winniśmy trudzić się, by kolejny raz, w kolejnym dniu, otworzyć się na podsuwane nam, jak na tacy, motywy za nadzieją, za pokojem, za zaufaniem, za radością!
• Do nas należy zadbać o wewnętrzne wyciszenie, stałą uważność, by widzieć swoją sytuację i dostrzegać Boga Ojca, który w swoim Synu przychodzi do nas z motywami życia i nadziei! Niestety, to życie w roztargnieniu i na powierzchni, w pogoni za rozrywką narzuca się nam samo.
• Wielu czyni wiele (zresztą świetnie na tym zarabiając), byśmy żyli – banalnie, na powierzchni i ze stałym niedożywieniem człowieka duchowego w nas. Niestety, powagę bycia człowiekiem w drodze, w stawaniu się, można dość łatwo zbanalizować. Dramatyzm życia, radykalnie zagrożonego beznadzieją śmierci, łatwo można zagłuszyć, na wiele sposobów, choć tylko na jakiś czas.

Pan Jezus nalega, byśmy lgnęli do Prawdy, gdyż ona wyzwala nas do nowego rodzaju istnienia. Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J 8, 32). Istotną treścią prawdy, która wyzwala i ocala nas, jest Bóg i Jego miłość.

Ludzie mają różne talenty i uprawiają różne sztuki. Chrześcijanin, człowiek, który spotkał Chrystusa i dał się Mu oświecić, winien codziennie doskonalić sztukę „odbioru” i świadomego przyjmowania Boskiej Miłości! Jest to, powiedziałbym „sztuka sztuk”, sztuka nad sztukami.

• Jeśli tej sztuki nie zechcemy poznawać i nie będziemy jej z pasją uprawiać, to (w pewnym sensie) samoczynnie narzuci się nam żywioł demonicznej anty-miłości, a wraz z nim beznadzieja i rozpacz; najpierw „cicha”, potem coraz głośniejsza i coraz bardziej przytłaczająca. A swoiste celebrowanie jej – choćby i pod dyktando różnych „myślicieli zwątpienia i rozpaczy” czy „artystów” – nie polepszy naszego losu, nie usunie bólu.

Zatrzymać wahadło

Alternatywą dla doskonalenia i praktykowania sztuki przyjmowania Miłości od Boga w Jezusie jest wpadnięcie (trwanie) w tryby mechanizmu, który polega na naprzemiennym pysznieniu się i pogardzaniu sobą! Bądźmy pewni: Tak jak – poza Jezusem – nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni (Dz 4, 12), tak też poza Bogiem, który jest Miłością, nie znajdziemy sprzyjającego środowiska życia i szczęścia. Alternatywą dla Boskiej miłości jest ból ducha.

• Rozmijanie się z zaofiarowaną Miłością, a tym bardziej odrzucenie jej, zawsze skutkuje (oprócz bólu) także chorobą ducha. Nasz duch – pozbawiony kontaktu z nieskończoną Miłością Boga i Zbawiciela – zachowuje się obłędnie, szaleńczo. Polega to na tym, że człowiek raz namiętnie siebie wywyższa, kiedy indziej namiętnie sobą pogardza.
• Człowiek zdany tylko na siebie, i ze sobą tylko gadający, zachowuje się jak wahadło, które raz wychyla się ku maksimum pychy, a raz ku maksimum poniżenia i pogardy. Jeśli tego wahadła nie zatrzyma Słowo o Miłości Boga, to wychylenia wahadła będą się stawać coraz większe, a człowiek będzie coraz bardziej zdezorientowany i słaby.
• Będzie go ogarniać narastające poczucie wyczerpania, zmęczenia, braku sił do twórczego zaangażowania.

Na pewno nie warto zamienić żywioł Boskiej Miłości na marny żywioł to jałowego samo wywyższenia, to niszczącego poniżania siebie, pogardy wobec siebie samego. Na niewiele też zda się cała gra potrójnej pożądliwości czy cała gama gier i mechanizmów psychicznych, które chciałyby jakoś złagodzić ból nieznośnej egzystencji. Nieznośnej, bo zamkniętej na Miłość Tego, który mówi: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem.

Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy (1 J 4,7-10).

http://osuch.sj.deon.pl/2015/05/07/k-osuch-sj-wielka-sztuka-zyc-z-milosci-j-159-17/

******

Krzysztof Osuch SJ pisze:

Wybierz Życie
„Wybierajcie więc życie,
abyście żyli wy i wasze potomstwo.”
(Pwt 30, 19)

Human Life International – Polska
Drodzy Przyjaciele!
W najbliższą niedzielę wybieramy prezydenta Rzeczpospolitej.
Każdy z nas ma prawo do osobistego, w pełni wolnego wyboru kandydata, na którego zagłosuje. Ufam, że będzie to dobry, odpowiedzialny wybór, budujący naszą wspólną przyszłość, chroniący nasze rodziny i życie.

Bardzo Was proszę, idźcie na te wybory! I proście innych, aby poszli: krewnych, sąsiadów, przyjaciół.
Nasz aktywny udział i wybór prezydenta Polski jest bardzo, bardzo ważny. Od tego wyboru zależy, jaka będzie przyszłość naszych rodzin, naszych dzieci.

Zajrzyjcie do swojego serca i wybierzcie tego kandydata, który naszym rodzinom zapewni prawdziwe bezpieczeństwo i nadzieję na lepszą przyszłość.

Postawmy na osobę, która szanuje nasze konstytucyjne prawa rodziców do wychowywania swoich dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami.

Popierajmy tego, dla kogo ważna jest ochrona małżeństwa i rodziny przed zmianami kulturowo-cywilizacyjnymi o charakterze genderowym.

Zagłosujmy na tego, kto szanuje ludzkie życie od poczęcia do naturalnej śmierci.

Wybierzmy tego, kto potrafi chronić naszą katolicką wiarę i wartości.

Oddajmy głos na tego, kto potrafi kompetentnie i ofiarnie służyć naszej Ojczyźnie.

Nie dajmy się zwieść! Drzewo poznaje się po owocach. Przyjrzyjmy się, co się dookoła nas dzieje: tysiące głodnych dzieci, brak pracy, emigracja młodych za chlebem, katastrofalny stan służby zdrowia, niskie zarobki, olbrzymie zadłużenie, głodowe emerytury, coraz większy brak perspektyw i nadziei na lepsze jutro. Promowane są ideologiczne postulaty środowisk feministycznych i LGBT. Ich programy mają wejść do szkół, deprawując nasze dzieci. Prezydent ratyfikował przemocową Konwencję Rady Europy, która nakazuje promowanie zmian społeczno-kulturowych w celu wykorzenienia zwyczajów, tradycji i wiary. By to zmienić trzeba dostrzegać te problemy i umieć im przeciwdziałać. Rola prezydenta Polski jest w tych sprawach wyjątkowo ważna.

Nie sugerujemy konkretnego kandydata. Jesteśmy pewni, że Przyjaciele Ludzkiego Życia dokonają dobrego wyboru!

W imieniu KPLŻ
Ewa H. Kowalewska
za: http://mail.stunning-mail.pl/p/uz6grpe0hw/o29he74bgy/

*****

Krzysztof Osuch SJ pisze:

Z przeczytanej w GN rozmowy z p. dr Małgorzatą Lewicką, psychiatrą: Beczka na stres
– trochę a propos:
” A skąd Pani bierze siły do pracy z ludźmi tak mocno cierpiącymi?

Ostatnio mój mąż trochę się irytuje, bo nastawiam budzik na 5.20, żeby na 6.30 iść na Mszę św. przed pracą. Często pacjenci przychodzą z przekonaniem, że lekarz wszystko może, a przecież tak nie jest. Nie wszystko zależy ode mnie. Tylko Pan Bóg w pełni uzdrawia. Pacjenci nie biorą pod uwagę tego, że lekarzowi nie wyjdzie, jeżeli nie pobłogosławi mu w pracy Pan Bóg. Pamiętam pacjentów, którym nie umiałam pomóc tak jak chciałam, choć bardzo się starałam. Czułam wielką bezradność, że jestem nikim, operuję tylko paroma lekami, znikomą wiedzą. Bo prawdziwy Lekarz jest gdzie indziej. Ale wracając do snu, który jest niezbędny do zdrowia psychicznego. Żeby się dobrze wyspać, powinnam się kłaść koło godziny 21, ale często dopiero wtedy wracam właśnie z gabinetu. Kiedy przewlekle brakuje nam snu, jesteśmy bardziej podatni na stres.
za: http://gosc.pl/doc/1951078.Beczka-na-stres/3

http://osuch.sj.deon.pl/2015/05/07/k-osuch-sj-wielka-sztuka-zyc-z-milosci-j-159-17/

******

Wróżka, psycholog, kapłan – do kogo po radę?

Ewa Polak-Pałkiewicz / slo