Pozostaje nam ufność, bo nas kocha, wdzięczność, bo obdarowuje i skrucha, bo jesteśmy grzesznikami. I to dochodzenie do świętości u Boga jest nieustannym przyjmowaniem prawdy i łaski i korygowaniem siebie. Człowiek więc, który siebie ocala od własnej zguby, jest człowiekiem, który powraca do Boga i pozwala Panu Bogu na wiele, na wszystko, na ‘do końca’. Wiara bowiem jest wtedy pełna, gdy człowiek pragnie już tylko Boga, a wiara zamienia się w tęsknotę za Bogiem.
−∗−
Prawda i Wdzięczność. Niepojęta Miłość Boża
−∗−
Dodaj komentarz