„Ale jeśli potrzebujemy szczepienia co sześć miesięcy i ‘paszportu szczepionkowego’, aby gdziekolwiek pójść, i nadal musimy nosić maski w pomieszczeniach i cierpieć z powodu lockdownów każdej zimy, i nadal nie móc pozbyć się tej choroby, to jaki to jest niby «powrót do normalności»?”, zapytał ponownie Josef.
−∗−
W menu na dziś danie literackie. Powrót opowiadań Franza Kafki w najlepszym (a przynajmniej niezłym) stylu. Opowiadanie jest krótkie, ale ostrzegam – tylko dla niezaszczepionych. Pozostali chadzają w innych gęstościach…
Zapraszam do lektury.
________________***________________
Der Impfpass – opowiadanie
Ktoś jednak musiał oczernić Josefa K, bo pewnego ranka, nie robiąc naprawdę nic złego, został aresztowany.
Jego gospodyni, Frau Grubach, miała kucharza, który codziennie około ósmej przynosił mu śniadanie, ale tym razem się nie pojawił. Zamiast tego przy drzwiach stało dwóch panów w ciemnoszarych ubraniach.
„Czy możemy zobaczyć pański paszport szczepionkowy?” zapytali.
Josef K, który był bezrobotnym kawalerem i przebywał głównie w domu, nie zdawał sobie sprawy, że powinien był brać jakąkolwiek szczepionkę, a co dopiero mieć przy sobie jakiś „paszport szczepionkowy”, koncepcji którego tak naprawdę nie rozumiał, chociaż dwaj panowie wyjaśnili mu to bardzo szczegółowo.
Po przyznaniu się, że nie posiada paszportu szczepionkowego, zaświadczenia, kodu QR oraz jakiegokolwiek aktualnego dowodu szczepienia, obaj panowie obwieścili jego aresztowanie.
„Ale dlaczego zostałem aresztowany?” – zapytał nieśmiało i grzecznie Josef K. Nienawidził być niegrzeczny nawet wobec nieznajomych, którzy budzili go wcześnie rano bez zapowiedzi.
Obaj panowie przystąpili do wyjaśniania, że w mieście krąży straszna choroba zakaźna, a od tej pory szczepionki przeciwko niej są obowiązkowe, a on nie otrzymał żadnej, ani nie miał wspomnianego wcześniej zaświadczenia o szczepieniu ani też paszportu, a więc zagrażał bezpieczeństwu i zdrowiu publicznemu.
Josef K odpowiedział, że nie rozumie, jak mógł zagrażać komukolwiek, a tym bardziej całemu społeczeństwu, ponieważ nigdy nie miał takiej choroby, o której mówili, a zatem nie mógł jej rozprzestrzeniać. Co więcej, ostatnio prawie nie wychodził z domu. Ale to nie pomogło.
Panowie byli nieugięci. Twierdzili, że jest przestępcą bo nie poddał się jeszcze eksperymentalnej procedurze medycznej, co było, jak zapewniali, „100% bezpieczne i skuteczne”.
„Ale dlaczego ta szczepionka jest obowiązkowa?” – zapytał. „Czy nie może to być po prostu opcjonalne dla tych, którzy tego chcą?”
Odpowiedź brzmiała, że tylko przy 100% w pełni zaszczepionej populacji, co wtedy oznaczało dwa „szczepienia” plus kolejny „wzmacniacz” co sześć miesięcy, miasto może osiągnąć „odporność stada”, a tym samym powstrzymać rozprzestrzenianie się choroby i zakończyć pandemię.
„Więc szczepionka zapobiega rozprzestrzenianiu się choroby?”, zapytał Josef.
Tutaj ci dwaj panowie musieli zrobić pełną zawstydzenia przerwę i przyznać, że tak naprawdę nie powstrzymało to rozprzestrzeniania się (choroby), i że w rzeczywistości było więcej przypadków od czasu wprowadzenia szczepionki niż przed nią. Ale upierali się, że problemem są niezaszczepieni ponieważ przez swoją nieodpowiedzialność dawali zły przykład reszcie populacji. Poza tym koncepcja „paszportów szczepionkowych” nie mogłaby w pełni działać, gdyby ludzie nie otrzymywali obowiązkowych szczepień co sześć miesięcy.
„Ale jeśli szczepionka nie hamuje rozprzestrzeniania, to jaki jest sens paszportów szczepionkowych?”, zapytał Josef.
Tutaj obaj panowie znów musieli zrobić pełną zawstydzenia pauzę i poinformować go, że celem paszportów szczepionkowych jest zmuszenie ludzi do szczepienia, aby byli chronieni przed zarażeniem ze strony niezaszczepionych, pomimo że nadal mogą zarazić się od zaszczepionych, ale przynajmniej dostarczają władzom przydatnych informacji o swoim przemieszczaniu się. Tylko przy całkowitym zaszczepieniu społeczeństwo mogłoby „wrócić do normalności”.
„Ale jeśli potrzebujemy szczepienia co sześć miesięcy i ‘paszportu szczepionkowego’, aby gdziekolwiek pójść, i nadal musimy nosić maski w pomieszczeniach i cierpieć z powodu lockdownów każdej zimy, i nadal nie móc pozbyć się tej choroby, to jaki to jest niby «powrót do normalności»?”, zapytał ponownie Josef.
Tutaj panowie zaczęli tracić cierpliwość. Jeden z nich wykonał groźny gest, a drugi przesunął się, by zablokować drzwi, na wypadek gdyby Josef K podczas planowania ucieczki próbował ich rozpraszać skomplikowanymi pytaniami.
Josef K nadal nie rozumiał, dlaczego próbują go aresztować, ani dlaczego „paszport szczepionkowy” może być potrzebny każdemu, zdrowemu lub choremu. No, ale przepisy to przepisy.
Poza tym obaj panowie poinformowali go, że mógłby uniknąć grzywny i długiego więzienia, gdyby tego samego dnia poszedł z nimi do najbliższego punktu szczepień.
A więc zrobił jak mu zalecono i wziął podwójną dawkę oraz kilka „wzmacniaczy” za jednym razem. Tak na wszelki wypadek.
Następnego ranka obudził się z niespokojnych snów we własnym łóżku, przemieniony w gigantycznego owada. Ale to już zupełnie inna historia…
_________________
Der Impfpass – A Kafkian short story, TE Creus, Dec 5, 2021
Uzupełnienia:
Antoni w lochach czyli rozmowy w przedsionku
– Od czego by tu zacząć? Pomogłeś wprowadzić na świecie maseczki, dystansowanie się, lockdowny, dewastację ekonomiczną, wysoce toksyczne szczepionki. – Przecież była pandemia. – Anthony, nie ma co ściemniać. Jesteś w piekle. […]
_________________
“Ludzie zdają się być ślepi na to, co nadchodzi”
Nikt nie chce płacić wyższych podatków, aby ci, którzy nie chcą pracować, mogli marnować zasiłki socjalne. Ale odruchowe reakcje, które wspierają takie programy, ostatecznie doprowadzą do systemu kredytu społecznego, UBI […]
Świetny pomysł
A tymczasem już niedługo paszport niewolnika będzie ważny tylko w przypadku wzięcia 4 dawek.
„Czy możemy zobaczyć pański paszport szczepionkowy?” zapytali.
Josef K, który był bezrobotnym kawalerem i przebywał głównie w domu, nie korzystał z paszportu, ale przezornie trzymał go pod poduszką. Jakież było jednak jego zdumienie, gdy pokazując go panom w ciemnoszarych ubraniach, zobaczył grymas rozczarowania na ich twarzach.
– Jest nieważny
– Dlaczego – spytał zdumiony Józef K.
– Wziął pan tylko 5 dawek – wymagane jest 7 dawek -dodał wyższy z mężczyzn.
– Jak to siedem? – wystękał wciąż zdumiony Józef K.
– Właściwie to już osiem- dodał drugi – osiem będzie za chwilę. Przezorny obywatel zawsze jest zaszczepiony. A pan… zawiesił groźnie głos, patrzący na Józefa K.
– Musimy zrobić panu test -powiedział pierwszy wyjmując z podręcznej saszetki długi szpikulec. Szpikulec rozkładał się jak pałka teleskopowa osiągając 50 cm długości.
***
Gdy ocknął się, pierwszą rzeczą, którą zauważył nad sobą była czerwona i spocona twarz jego gospodyni. Frau Grubach musiała go długo cucić. Dopiero po dłuższej chwili zauważył, że jego poduszka jest przesiąknięta krwią.
– Zrobili panu test? – spytała gospodyni
– Chyba tak…
Gdy już jadł śniadanie poczuł nagle, że jego włosy z tyłu głowy są lepkie od krwi. Przypomniał sobie, że to właśnie tam jest miejsce w które wkłuwają się urzędnicy weryfikujący poziom… poziom…
Poziom…czego? Niestety, tego akurat nie mógł sobie przypomnieć.
To opowiadanie dość dobrze mogłoby ilustrować różnicę między POWODEM a PRETEKSTEM ;)