Nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś_ Wtorek, 10 maja 2016r.

Kategoria: Archiwum, Polecane, Pudło, Słowo Boże, Wiara
Autor:
Słowo Boże na dziś
, 10 maja 2016

Modlitwa arcykapłańska_1

Myśl dnia

Człowieka stwarza Słowo – wypowiedziane i wysłuchane.

Dobrze lub źle zrozumiane.

***

 

 ______________________________________________________________________________________________________________

Słowo Boże

Okres wielkanocny, J 17, 1-11a

Posłuchaj

W dzisiejszej Ewangelii usłyszysz piękną modlitwę wstawienniczą Jezusa. W obliczu zbliżającej się Męki zanosi On do Dobrego Ojca w Niebie prośby za swoich przyjaciół. Wsłuchaj się uważnie w te słowa, bo dotyczą one także ciebie.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Jana
J 17, 1-11a
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: «Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Ta szczególna modlitwa arcykapłańska Jezusa wskazuje na istotny element, jakim powinna charakteryzować się także nasza indywidualna modlitwa. To bliska i zażyła relacja pomiędzy Jezusem i Bogiem Ojcem. Mimo iż jest to modlitwa prośby, to jej rdzeniem pozostaje nieustannie osoba Chrystusa i miłosna relacja Trójcy Świętej. Spróbuj przyjrzeć się nieco bliżej tej więzi.

Pomyśl o swojej modlitwie błagalnej. Jak ona wygląda? Co znajduje się w jej centrum? Czy jest to bliska osoba, trudna sytuacja lub pewien odczuwalny brak? A może wzorem modlitwy arcykapłańskiej jest to osoba Jezusa oraz twoja osobista relacja z Dobrym Ojcem? Co wydaje się ważniejsze: posiadany problem, upragniony dar czy cichy i pokorny Dawca?

Słuchając po raz kolejny dzisiejszej Ewangelii, przypomnij sobie o osobach i ich potrzebach, za które ostatnio się modliłeś. Spróbuj jednak tym razem zobaczyć wszystkich tych ludzi zanurzonych w słodkim Sercu Jezusa – pełnym odnawiającej miłości Ojca.

Na koniec tej medytacji stań obok Jezusa, wznieś oczy ku Niebu i uwielbiaj naszego Ojca w chwale, jaką otacza ciebie i twoich bliskich zarówno w tych drobnych, jak i wielkich sprawach.

_____________________________________________________________________________________________________________

Prawdziwą treścią modlitwy do Boga jest nasze zbawienie

modlitwa-zbawienie-komentarz-liturgiczny

Dzisiejsza Ewangelia przytacza fragment modlitwy arcy­ka­płań­skiej Pana Jezusa odnoszącej się do uczniów. Charakterystyczne są w niej trzy prośby:

Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno (J 17,11).

Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego (J 17,15).

Za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie (J 17,19).

 

W prośbie: zachowaj ich w Twoim imieniu chodzi o specjalną relację zawierzenia ze strony uczniów i opieki udzielanej przez Boga Jego mocą. Odwołanie się do imienia oznaczało odwołanie się do mocy tego, kto nosi to imię. Stąd np. bierze się drugie przykazanie zakazujące wzywania imienia Pana Boga nadaremno, czyli bez poważnego powodu.

Istotne jest także to, że Boża opieka odnosi się do obrony przed złem: byś ich ustrzegł od złego. Nie chodzi zatem o to, byśmy otrzymywali od Boga to, czego sami oczekujemy i dla siebie pragniemy. Prawdziwą treścią modlitwy do Boga jest nasze zbawienie.

Słowa: aby byli uświęceni w prawdzie mają szczególne znaczenie i odnoszą się do właściwego usposobienia, by wejść w żywą więź z Bogiem. Uświęcić, poświęcić oznacza wyodrębnić z użytku świeckiego i oddać na służbę Bogu, wprowadzić w Boży obszar. W Ewangelii nie chodzi o żadne przeniesienie do innej przestrzeni, innego obszaru w sensie zewnętrznym. W innym miejscu Pan Jezus mówi: prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec (J 4,23).

Włodzimierz Zatorski OSB

 

_____________________________________________________________________________________________________________

Liturgia słowa na dziś

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 20,17-27)

Pożegnanie Pawła z Kościołem w Efezie

Czytanie z Dziejów Apostolskich.

Paweł z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich:
„Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji. Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich. Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach, nawołując zarówno Żydów, jak i Greków do nawrócenia się do Boga i do wiary w Pana naszego Jezusa.
A teraz, naglony Duchem, udaję się do Jerozolimy; nie wiem, co mnie tam spotka oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście. Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: bylebym dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej.
Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których przeszedłem głosząc królestwo, już mnie nie ujrzycie. Dlatego oświadczam wam dzisiaj: Nie jestem winien niczyjej krwi, bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej”.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 68,10-11.20-21)

Refren:Śpiewajcie Bogu wszystkie ludy ziemi.

Deszcz obfity zesłałeś, Boże, *
Tyś orzeźwił swoje znużone dziedzictwo.
Twoja rodzina, Boże, znalazła to mieszkanie, *
które w swej dobroci dałeś ubogiemu.

Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony: *
Bóg, który nas dźwiga co dzień, Zbawienie nasze!
Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala, *
Pan nas ratuje od śmierci.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 14,16)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Ja będę prosił Ojca, a da wam innego Pocieszyciela,
aby z wami pozostał na zawsze.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (J 17,1-11a)

Ojcze, otocz swego Syna chwałą

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:
„Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.
Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.
Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.
Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ
Wypełnienie dzieła

Przed nadejściem godziny, a więc przed swym odejściem z tego świata, Jezus nie tylko żegnał się z uczniami, ale również modlił się do Boga. Jest to najdłuższa Jego modlitwa, nazywana arcykapłańską. Wstawia się On w niej do Ojca za swoimi uczniami, jak niegdyś Mojżesz za Izraelem. To wstawiennictwo jest konieczne, gdyż oni są jeszcze na świecie, a więc narażeni są na zło. Jezus, modląc się, ukazuje swoje dzieło jako doprowadzone do końca. W odniesieniu do Boga było to obdarzenie Go chwałą, a wobec ludzi – udzielenie im życia wiecznego. Ono polega na tym, że wszyscy poznają jedynego, prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa. Powraca znów ta sama idea poznania, czyli umiłowania. Wypełnienie tego dzieła jest chwałą Jezusa.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2016” ks. Mariusz Szmajdziński/Edycja Świętego Pawła

_____________________________________________________________________________________________________________

Jezus – mąż modlitwy

Życie Duchowe

ks. Alfons J. Skowronek

(fot. Matthias.Merk/flickr.com)

Największym Mistrzem modlitwy jest dla chrześcijan Jezus. Całe życie Mistrza z Nazaretu było przecież niekończącą się rozmową między Bogiem a Synem Człowieczym oraz nieprzerwaną próbą stawiania każdego ludzkiego życia bezpośrednio przed obliczem Boga.

Na początku należałoby zapytać nieco prowokacyjnie, czy modlitwa w ogóle ma sens. Modlitwa ma sens, jednak tylko, kiedy Bóg “jest obecny”, gdy biblijne zdanie “Ja jestem przy tobie!” (por. Rdz 26, 24) stanowi doświadczalną rzeczywistość. Łączy się z tym kolejne pytanie: Jak przedstawia się obcowanie z owym tak bliskim Bogiem w zróżnicowanych sytuacjach naszego życia? Pytanie to nie wisi w próżni i rozkłada się na kolejne, bardziej szczegółowe aspekty tematu.

Modlić się bezustannie

Istotne w tym kontekście jest przede wszystkim pytanie o “czasowość” naszej modlitwy: Kiedy należy się modlić i jak długo? Żydzi znają ściśle dla modłów wyznaczone pory, tego samego trzymają się muzułmanie. Fałszywie pojmowano by jednak modlitwę, rozumiejąc ją jako czynność, którą w ciągu dnia “jeszcze” należy wykonać. Nieco dwuznaczne mogą wydać się na przykład słowa: “Nie mogę dłużej z wami zostać, bo muszę spieszyć się na modlitwę”. Nie należy też modlitwy traktować, jak czyni to pewnie buddyjski mnich: w domu wprawia w ruch swój modlitewny młynek, który modli się za niego, a on sam może w tym czasie oddawać się innym zajęciom, praktycznie “modląc się” bez przerwy. Zwyczajny człowiek, niezaprawiony w modlitwie, nie jest też w stanie do modlitwy podchodzić tak jak bohater Szczerych opowiadań pielgrzyma, według których prawdziwą postawą modlitwy jest niekończące się powtarzanie słów Modlitwy Jezusa.
Wszystkie wspomniane powyżej modlitewne próby dzielą czas na ten wygospodarowany na modlitwę i ten na wszystkie inne zajęcia i sprawy dnia powszedniego. Tymczasem dla zrozumienia miejsca modlitwy w naszej codzienności rzeczą konieczną jest, byśmy modlili się zawsze. Takie żądanie wysunięte zostało w Nowym Testamencie. Wiąże się ono z pojęciem Boga, orzekającym także o człowieku. Tak jak dniem zbawienia jest nasze “tu i teraz”, tak też na ów zbawczy zew odpowiadać należy teraz, czyli modlić się bez ustanku. Do tej modlitewnej postawy gorliwie zachęca św. Paweł: W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was (1 Tes 5, 18); Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali (Rz 12, 12); O nic się już nie martwcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem (Flp 4, 6); Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! (Ef 6, 18); Trwajcie gorliwie na modlitwie, czuwając podczas niej wśród dziękczynienia (Kol 4, 2).
Chrześcijanin ma się modlić bez ustanku. Chrześcijanin wszędzie winien promieniować radością. Chrześcijanin zawsze ma się modlić i o każdej porze dziękować. Jeżeli zaś pyta, jak to robić, wtedy św. Paweł podpowiada mu: ten, kto doświadczył Boga, kto przyjął Ducha Świętego, czyli jest charyzmatykiem, kto żyje w sferze Boga, w tym Duch Święty woła “Abba – Ojcze”. Krótko mówiąc, człowiek, który wie, że swoją egzystencję zawdzięcza Bogu i za to Mu dziękuje, żyje modlitwą, jest tą modlitwą permanentnie niesiony.
Modlitwę rozumieć należy jako najwyższy stopień realizacji życia, które streszcza się w odpowiedzi kształtowanej własną egzystencją. Dodać przy tym należy, że w swej najgłębszej warstwie modlitwa to nieprzerwany dialog. Ów modlitewny styl bycia nie jest trwaniem w izolacji, lecz formą istnienia ukierunkowaną na wspólnotę. Tylko jeśli wspólnie z innymi możemy wygłosić swoje “amen”, modlitwa staje się dialogiem i w nim wyczerpuje się najgłębszy jej sens. Kto w takiej wymianie myśli wysławia się zawile i niezrozumiale, kto zamyka się w sobie i nie potrafi prowadzić swego chrześcijańskiego życia w sposób przejrzysty dla wspólnoty wiernych, ten powinien raczej pozostać w swoim “modlitewnym” domowym zaciszu. Stanowcze wytyczne dla tych zachowań kreśli św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (por. 1 Kor 14, 1-39).

Modlitwa Jezusa

Największym Mistrzem modlitwy jest dla chrześcijan Jezus. Całe życie Mistrza z Nazaretu było przecież niekończącą się rozmową między Bogiem a Synem Człowieczym oraz nieprzerwaną próbą stawiania każdego ludzkiego życia bezpośrednio przed obliczem Boga. Koncentrując refleksję na istotnym punkcie wszystkiego tego, czym On żył i co zdołał nam przekazać, stajemy wobec jednego tylko gorącego wezwania: W Bogu nie powinniśmy widzieć dalekiego, obcego nam “despoty”. Wolno nam natomiast wierzyć w Niego jako naszego Ojca. To przekonanie żywe było w Jezusie do tego stopnia, że Ewangeliści, szczególnie św. Jan, nie wahają się nazwać Go Synem Bożym. Powołując się na Niego samego, zwracają się do Niego z nieograniczoną ufnością. Ufnością, która także w nas krzesze i podtrzymuje odwagę, kiedy ze świętą rezerwą “ośmielamy się mówić: Ojcze nasz…”. Niedościgniony wzorzec modłów Jezusa to właśnie Jego Ojcze nasz, które obrazuje i artykułuje wszystkie najważniejsze sfery naszego życia i wiary.
W Biblii znajdujemy jednak także wiele innych modlitewnych tekstów Chrystusa. Jeden z nich odkrywamy w tak zwanej Mowie pożegnalnej Jezusa, zapisanej u św. Jana, znanej również pod nazwą Modlitwy Arcykapłańskiej (por. J 17, 1-26). Zauważmy od razu, że przy dokładniejszym spojrzeniu w modlitwie tej wyróżnić możemy kilka paralel do Ojcze nasz. Poczynając od zwrócenia się do Boga w obu modlitwach przez “Ojcze”. Pierwszej prośbie Ojcze nasz: “Święć się imię Twoje” odpowiada modlitwa: Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata (J 1 7, 6), zachowaj ich w Twoim imieniu (J 17, 11) i wreszcie: Objawiłem im Twoje imię (J 1 7, 26). Natomiast obok ostatniej prośby Ojcze nasz umieścić można wezwanie: byś ich ustrzegł od złego (J 1 7, 1 5).
Tuż przed swym pojmaniem Jezus spędził wieczór z uczniami, sprawując wespół z nimi uroczystą ucztę paschalną. Podczas przyjacielskiego biesiadowania dotknął wielu ważnych spraw. W rozdziałach od czternastego do siedemnastego Ewangelii według św. Jana, opisujących Ostatnią Wieczerzę, natrafiamy na najbardziej znane wypowiedzi Jezusa: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie (J 1 4, 6); Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić (J 1 5, 5); Na świecie doznacie ucisku, ale odwagi! Jam zwyciężył świat (J 16, 33). Mówił też o swym cierpieniu i śmierci, o rozstaniu z Apostołami i o zesłaniu im Ducha Świętego jako Pocieszyciela, Towarzysza drogi. A potem się modlił. Podniósłszy oczy ku niebu (J 17, 1), odmówił długą Modlitwę Arcykapłańską…
Tego możemy przede wszystkim uczyć się od Jezusa: na modlitwę nie szczędzi On czasu! Poświęca bardzo dużo uwagi swym uczniom, ale teraz swój czas przeznacza dla Boga. Wiedział, co czeka Go jeszcze tej nocy: pojmanie, przesłuchanie, tortury, krzyż i śmierć. I właśnie w tym momencie poczuł jeszcze raz potrzebę ostatecznej rozmowy z Ojcem niebieskim. To wymiana głęboko osobista, jaką Jezus prowadzi ze swoim Ojcem. Modlitwa może więc być czymś więcej niż dziękczynieniem i prośbą. Może przerodzić się w długi dyskurs, w którym Bogu pozwalamy uczestniczyć w powikłanych meandrach naszego życia: w tym, co nas do głębi zaprząta i porusza; w tym, co nas raduje lub dotkliwie nam doskwiera; w tym, co napawa nas wielkim strachem.
Modlitwę Arcykapłańską Jezusa z siedemnastego rozdziału Ewangelii św. Jana podzielić możemy na trzy części: Jezus modli się za siebie (J 1 7, 1 -5); Jezus modli się za swoich uczniów (J 1 7, 6-1 9); Jezus modli się za wszystkich, którzy jeszcze znajdują się w drodze do wiary (J 17, 20-26).

Modlitwa Jezusa za siebie

Ojcze, […] otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył (w. 1). “Otoczyć chwałą”, znaczy uczcić, sławić, czynić wielkim. Jezus prosi, aby Bóg uczynił Go “wielkim” wobec całej ludzkiej społeczności. Brzmi to dość wyniośle. Wyniosły ton szybko jednak się wycisza, gdy w drugiej części zdania czytamy, iż owo wyniesienie Syna dokonuje się, by Syn chwałą otoczył Ojca. Jezusowi nie chodzi więc o własną chwałę, lecz o chwałę Boga. Jezus wie doskonale, co dlań oznacza “bycie sławnym”: to najpierw i przede wszystkim cierpienie, umieranie na krzyżu i śmierć. Prośba kieruje się zatem całkowicie na Boga, na Jego plan ocalenia, któremu Jezus bez reszty się podporządkowuje. Prosi Ojca o nimb chwały, aby w jej blasku sam mógł uczcić Boga.
W jednym z następnych wersów Jezus zwraca się do Ojca: Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania (w. 4). W zwięzłym i zwartym zdaniu Jezus zdaje tu sprawę z dzieła swego życia: pokrywało się ono bez reszty z wolą Ojca niebieskiego. Kolejny rys osobistej modlitwy Jezusa określa jej kierunek: winniśmy prosić Boga nie tylko o to, aby coś uczynił, lecz także wyraźnie Mu powiedzieć, co z Jego pomocą możemy zdziałać sami. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie wpierw, zanim świat powstał (w. 5) – w zwrocie tym pobrzmiewa ton tęsknoty Jezusa za niebem. Kiedy już się napatrzył na cierpienia tego świata, a niedługo doświadczy ich na własnym ciele, budzi się w Nim tęsknota za światem niebiańskim, z którego przyszedł. Modlitwa jest cichą rozmową z Bogiem, w której wyjawić Mu możemy także nasze najskrytsze pragnienia, nawet gdy On o tym już wie. Więcej – w dialogu z Bogiem wszystko to możemy wypowiedzieć w słowach, jakich nigdy, być może, nie użylibyśmy w rozmowie z drugim człowiekiem. A przy tym nie musimy się obawiać, że w trakcie dyskursu z Bogiem zrodzi się jakieś nieporozumienie.

Modlitwa Jezusa za uczniów

W kolejnych wersach Jezus pięciokrotnie modli się za swych uczniów, których Mi dałeś (w. 6). Jezus wie o swej głębokiej łączności i zależności od Ojca. Wszystko, co posiada, dane Mu zostało przez Ojca. Cała modlitwa tchnie tą pokorną zależnością. Dalszą jej charakterystyczną cechą staje się szczególna ranga uznania w stosunku do uczniów. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali […] oraz uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś (w. 8). Jezus wystawia tu uczniom dobre świadectwo: “przyjęli”, “poznali”, “uwierzyli”. Czyni to, mimo że już niebawem uczniowie ci rzucą się do ucieczki i pozostawią Go samego, a Piotr będzie się wstydził do Niego przyznać. Jezus nie ma co do swoich Apostołów wygórowanych oczekiwań. Widzi to, co już jest, i zamyka oczy na to, czego jeszcze brakuje. A potem modli się konkretnie: Ja za nimi proszę, nie proszę za światem (w. 9).
To ostatnie zdanie może razić. Moglibyśmy zapytać, dlaczego Jezusowi “świat” jest obojętny? Tymczasem świat nie jest Mu obojętny, odda przecież za niego swoje życie. Jednak także Jezus nie mógł zrobić wszystkiego. Musiał ograniczyć się do jednego konkretnego zadania, do jednej konkretnej grupy ludzi, których położenie znał i dlatego mógł się za nich konkretnie modlić. Tak zachować winniśmy się i my. W szczególny sposób trzeba nam modlić się za ludzi, których Bóg nam powierzył: za dzieci, rodziców, rodzeństwo; za koleżanki i kolegów z pracy, współpracowników, przełożonych; za współuczniów i nauczycieli; za sąsiadów; za siostry i braci w wierze we własnej parafii. Za ludzi, których znamy, możemy modlić się całkiem konkretnie.
O co modli się Jezus dla swych uczniów? Zachowaj ich w Twoim imieniu… (w. 11). Czy to nie zdumiewające: Jezus nie modli się, aby Bóg zaoszczędził im cierpienia i strachu! Prosi “tylko” o to, by trwali w łączności z Bogiem. To znaczy – Jezus modli się realistycznie i trzeźwo. Wie, że również w życiu nie wszystko toczy się gładko i sprawnie. Potwierdza to także następne zdanie: Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu [.]i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia… (w. 12). Nawet Jezusowi nie udało się zatrzymanie przy sobie wszystkich, których powołał jako swych następców. A kiedy w ów wieczór opuścił ich Judasz, nie próbował powstrzymać go od tego kroku i nakłonić do nawrotu. Modlitwy pozostają bezsilne, kiedy ludzie nie chcą. Bóg respektuje naszą wolę. To jedna z wielu prób wyjaśnienia, dlaczego nie wszystkie modlitwy są spełniane: ponieważ ludzie nie chcą tego, czego chce Bóg. Jezus modli się dalej: Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego (w. 1 5). Tu pobrzmiewa echo prośby z Ojcze nasz: “ale nas zbaw ode złego”. Również tutaj Jezus nie modli się o to, aby uczniom wiodło się dobrze, by czuli się dobrze i żyli w zdrowiu. Modli się o to, aby Zły nie zdołał ich nakłonić do odstawienia zleconego im mandatu głoszenia Ewangelii. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą (w. 1 7). W tym miejscu Jezus modli się o duchowy rozwój i wzrost swych uczniów.
O to samo winno i nam chodzić, kiedy modlimy się za tych, których Bóg nam zawierzył. To kolejny aspekt modlitwy Jezusa: On modli się aktywnie! Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem (w. 18). Jego misja jeszcze nie została zamknięta. Jezus wyśle swych uczniów w świat z dodatkowym specjalnym zadaniem. To znaczy, że część zleconego im mandatu spełni On sam, aby Jego modlitwa osiągnęła swój cel. Za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie (w. 1 9).

Modlitwa Jezusa za trwających na drodze do wiary

Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie (w. 20). Jezus modli się w pełni świadomości i z wielką wiarą! Wierzy w to mocno i jest o tym przekonany, że uczniowie sprostają, z Bożą pomocą, powierzonemu im zadaniu i że Bóg będzie czuwał nad tym, aby Jego sprawa rozwijała się. Jezus dotyka tu największej troski swego Serca. Trzy razy z rzędu prosi Boga, aby stanowili jedno w Nas; aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie; oby się zespolili w jedno (w. 21-23). Przy tych słowach bliscy jesteśmy przekonania wiary, iż wsłuchujemy się w żywo bijące Serce Jezusa. Jezus wie, jakie przeszkody i problemy staną na drodze ich realizacji. Kiedy zaś spoglądamy wstecz na dwa tysiące lat chrześcijaństwa, musimy stwierdzić, że ta modlitwa do dziś się nie ziściła. Może po części, tam i ówdzie, ale nie na wielką skalę. Także Jezus nie dostrzegał tu innej możliwości jak modlitwa o jedność. Dlatego też winniśmy tę sprawę Jezusowego Serca uczynić w jeszcze większym stopniu także naszą sprawą i nieustannie prosić o dobre współżycie wśród chrześcijan. Nie dlatego, jakoby przez to życie stało się nieco przyjemniejsze, lecz dlatego ponieważ w tym tkwi klucz do tego, by świat uwierzył (w. 21 ) i poznał, kim jest Bóg i kim jest Jezus.
I wreszcie Jezus, mając przed oczyma ów wielki cel, modli się: Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś (w. 24). Jezus modli się w szerokim horyzoncie i ze wzrokiem skierowanym na pełnię królestwa Bożego. Ta uniwersalna wizja pozwala Mu sięgnąć ponad nadciągające chmury cierpienia i myśleć ponadhoryzontalnie. Podobnie szerokie i dalekie spojrzenie powinniśmy przyswoić sobie i my, przystępując do modlitwy, aby w obliczu obydwu trudności oraz w przeżywaniu modlitw jeszcze niespełnionych lub próśb niemożliwych do spełnienia uchronić się przed rezygnacją.

Umacniająca wiarę rozmowa

Ze wzrokiem utkwionym w wieczną chwałę Bożą, która kiedyś stanie się także naszym udziałem, z wszystkimi, którzy miłują Boga i Jezusa przyjęli jako Zbawiciela, podsumujmy to, czego możemy nauczyć się z modlitwy, jaką zanosił do Ojca Jezus.
Przede wszystkim na modlitwę winniśmy wygospodarować możliwie więcej czasu, szczególnie kiedy stajemy w obliczu wielkich zadań i trudnych życiowych sytuacji. Ważne, by na modlitwie nie tylko dziękować i prosić, lecz z Bogiem rozmawiać o wszystkim, co nas porusza. Kiedy modlimy się za siebie samych, winniśmy stale zachowywać przed oczyma chwałę Boga. W modlitwie trzeba nam rezerwować sporo miejsca na sprawozdanie ze swego życia. Powinniśmy modlić się w poczuciu pokornej zależności od Boga, a także z respektem i uznaniem wobec tych, za których prosimy. Ważne, by modlić się realistycznie, trzeźwo i konkretnie: za ludzi, których Bóg nam powierzył, także za ich duchowy rozwój. Trzeba nam również modlić się aktywnie, wnosząc swój udział w proces spełnienia się naszych modłów. Musimy modlić się z pełną świadomością i wiarą także o jedność swoich następców oraz swojej wspólnoty parafialnej, mając przed oczyma wielki cel – perspektywę wiecznej chwały Boga.
Tych kilka końcowych, podsumowujących uwag może nam pomóc w dążeniu do tego, by nasza modlitwa stawała się coraz bardziej rozmową z Bogiem. Rozmową, która naszą relację z Ojcem niebieskim będzie umacniać, a naszej wierze pozwoli wzrastać. Amen.
Ks. Alfons J. Skowronek (ur. 1928), teolog, emerytowany profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, wieloletni członek Komisji Episkopatu Polski do spraw Ekumenizmu i Podkomisji do spraw Dialogu z Kościołami zrzeszonymi w Polskiej Radzie Ekumenicznej. Opublikował między innymi: Aniołowie są wśród nas; Kim jest Jezus z Nazaretu?; Kościół w burzliwych czasach.
_____________________________________________________________________________________________________________

MODLITWA ARCYKAPŁAŃSKA CHRYSTUSA

/Całość/

W obliczu dokonanego dzieła
17

1 To powiedział Jezus, a podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: «Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył 2 i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem1 dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. 3 A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa2. 4 Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. 5 A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.

Prośba za uczniów

6 Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. 7 Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. 8 Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. 9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem3, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. 10 Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. 11 Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś4, aby tak jak My stanowili jedno. 12 Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo5. 13 Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. 14 Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. 15 Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. 16 Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. 17 Uświęć ich6 w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. 18 Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. 19 A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie7.

Prośba za przyszły Kościół

20 Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; 21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. 22 I także chwałę8, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. 24 Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. 25 Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. 26 Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

_____________________________________________________________________________________________________________

Czy Ewangelia pochwala nieuczciwość?

bp Grzegorz Ryś / DEON.pl

W Ewangelii św. Łukasza jest mowa o nieuczciwym rządcy. Zdawałoby się, że Pismo pochwala jego nieuczciwość i uważa takie zachowanie za dobre. Poznaj prawdziwe znaczenie tego tekstu.

 

Ewangelia: Powiedział też do uczniów: «Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał go do siebie i rzekł mu: “Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą”. Na to rządca rzekł sam do siebie: Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu. Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: “Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: “Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: “Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: “A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: “Sto korcy pszenicy”. Mówi mu: “Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światłości. (Łk 16, 1-8)

 

Pytanie: Czy Ewangelia pochwala nieuczciwość i dlaczego synowie światła są mniej roztropni od synów tego świata?

_____________________________________________________________________________________________________________

 

Tagi: , ,

O autorze: Słowo Boże na dziś

Brak komentarzy

Skomentuj notkę, rozpoczynając dyskusję...

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*