NAJWAŻNIEJSZY DZIEŃ W ROKU

Odkrycie pustego grobu to jedna z najpiękniejszych scen opisanych w Ewangeliach. Daje wierzącym w Chrystusa nadzieję, że także ich groby staną się któregoś dnia puste.
Pusty grób, na który natrafiła wczesnym rankiem Maria Magdalena, był dla niej ogromnym zaskoczeniem. Pobiegła zatem po Szymona Piotra i drugiego ucznia, wołając, że zabrano Pana i nie wiadomo, gdzie go położono.
W życiu jest wiele sytuacji, których znaczenie nie od razu rozumiemy. Interpretując je zbyt pochopnie i bez pomocy innych, możemy wyciągnąć niewłaściwe wnioski. Zwłaszcza w życiu duchowym potrzebujemy osób, które pomogą nam odkrywać ślady obecności Pana Boga w naszej codzienności. Maria Magdalena, stając przy pustym grobie, nie rozumiała jeszcze tego, co się tam wydarzyło. Potrzebowała pomocy apostołów, aby to zrozumieć.
Pusty grób daje nam wszystkim nadzieję, że skoro Chrystus pokonał moce grzechu i śmierci, także i my zostaniemy od nich wyzwoleni.
Dzisiejsza niedziela jest dla nas chrześcijan najważniejsza spośród wszystkich dni w ciągu roku. Otwiera nas na perspektywę życia wiecznego i potwierdza, że Pan Jezus jest prawdziwym Zbawicielem. Może warto jest właśnie dzisiaj porozmawiać z naszymi najbliższymi o wierze. Tak często w sprawach religii zamykamy się sami w sobie, twierdząc, że wiara jest naszą prywatną sprawą. Nic bardziej mylnego. Spróbujmy tak jak Maria Magdalena zaprosić do odwiedzenia „pustego grobu” tych, których dziś spotkamy. Niech wejdą tam z nami po to, aby jak uczniowie Pańscy uwierzyć, że Chrystus zmartwychwstał.

ks. Mariusz Krawiec – paulista

_____________________________________________________________________________________________________________

Co wiemy o tajemnicy zmartwychwstania?

 

Czy Jezus naprawdę zmartwychwstał? Jakie kontrowersje wzbudza ten fakt? Po co w ogóle nam zmartwychwstanie? Zobacz, co o prawdziwości zmartwychwstania i rozmaitych kontrowersjach mówi 4 wyjątkowych specjalistów.

_____________________________________________________________________________________________________________

Zmartwychwstanie to wydarzenie miłości

kard. Luis Antonio G. Tagle

(fot. Michał Lewandowski)

Życie pierwszych chrześcijan ukazuje nam, jak wiara w zmartwychwstałego Pana może przemienić różniących się od siebie ludzi we wspólnotę.

Wspólnota chrześcijańska jest nie tylko owocem Zmartwychwstania. Jej posłannictwem jest przyjęcie i ukazanie światu nowego życia, które Zmartwychwstały oferuje ludzkości i całemu stworzeniu. Mamy nadzieję, że widząc nasze życie wspólnotowe, ludzie poznają, że przyczyną, dla której jesteśmy razem, jest sam Jezus.

Czy w wierze, którą próbujemy żyć na co dzień, rzeczywiście dostrzec można zmartwychwstałego Jezusa? Co sprawia, że wierzymy w Zmartwychwstałego i że się z Nim spotykamy? Jakie czynniki wpływają na naszą wiarę w Jezusa? Dwudziesty rozdział Ewangelii świętego Jana wymienia szereg czynników kształtujących wiarę w Jezusa Chrystusa, który zmartwychwstał. Wiele z tych czynników można wyrazić przy pomocy metafory widzenia i oglądania.

Kto widział Pana? W jaki sposób widziano Zmartwychwstałego? Czy ktoś z nas widział kiedyś Pana? W naszym języku potocznym słowa oznaczające widzenie, wiarę i rozumienie są ze sobą powiązane. Często, chcąc powiedzieć, że ktoś coś zrozumiał, mówimy: “Zobaczył wreszcie, że jest tak a tak”. Mając na myśli rozumienie, mówimy metaforycznie o widzeniu. W Skrzypku na dachu Tewje, mleczarz, pyta swoją żonę Golde: “Czy mnie kochasz?”, a ona odpowiada: “Po tylu latach gotowania, prania… ty mnie jeszcze pytasz? Czy nie widzisz?”. Być może powinniśmy spytać siebie: “Czy zobaczyłem Pana? Czy ludzie widzą, że Pan rzeczywiście we mnie zmartwychwstał?”.

W Ewangelii według świętego Jana uczeń, którego Jezus kochał, zobaczył pusty grób i płótna, i uwierzył. Piotr zobaczył to samo, lecz Jan nie mówi nam, czy uwierzył. W relacji Jana Piotr, który miał odgrywać kluczową rolę we wspólnocie pierwszych chrześcijan, nie był pierwszym uczniem, który uwierzył w Zmartwychwstanie. Ewangelista znał kogoś, kogo nazywał “umiłowanym uczniem”, kogoś, kto uwierzył jeszcze zanim ujrzał Zmartwychwstałego. “Widział”, pojął, co się stało, nim Pan mu się objawił. W jaki jednak sposób uczeń ten doszedł do wiary? W Ewangelii świętego Jana umiłowany uczeń jest symbolem idealnego ucznia, kimś, kogo Jezus kochał i kto kochał Jezusa. Dlatego właśnie uczniem, który pierwszy uwierzył, był uczeń, “którego Jezus kochał”. Jego wiara brała się nie z widoku zmartwychwstałego Pana, lecz z miłości. Kochając, uczeń ten nie potrzebował innych znaków. Miłość wyostrzyła mu wzrok. W przypadku umiłowanego ucznia z Ewangelii świętego Jana nie sposób powiedzieć, że miłość jest ślepa.

Ktoś, kto kocha, widzi to, czego inni nie widzą. Miłość otwiera w nas zmysł, który William Johnston nazwał okiem wewnętrznym lub trzecim okiem -oko serca, oko miłości. To trzecie oko widzi jedynie dzięki miłości. Tak jest z nami wszystkimi. Gdy miłość w nas żyje, widzimy więcej, niż ci, którzy nie kochają. Nim ich dzieci zdążą się na coś poskarżyć, rodzice już widzą, że coś jest nie tak. Niektóre kobiety nie potrzebują dowodów niewierności swych mężów, gdyż, doświadczone przez lata miłości, widzą, że w ich małżeństwie dzieje się coś niedobrego. Miłość zwiększa naszą wrażliwość i spostrzegawczość, pozwalając nam dostrzec to, co wykracza poza zwykłe znaki i prawdy.

To, co święty Paweł pisał o miłości w Liście do Koryntian, sprawdza się w Ewangelii Jana: miłość “wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7). Gdy kochamy, wierzymy. Nie zawsze jest tak, że, by pokochać, musimy najpierw uwierzyć. Niekiedy jest odwrotnie – miłość pogłębia wiarę. Przykład umiłowanego ucznia dowodzi, że wiara w Chrystusa zmartwychwstałego jest odpowiedzią miłości w takim samym stopniu, w jakim jest ona konsekwencją spotkania ze Zmartwychwstałym. Kto zobaczy Zmartwychwstałego? Ten, kto miłuje Chrystusa. Wyznanie “Pan zmartwychwstał” jest nie tylko wypowiadaną przez nas formułą wiary, lecz także wyznaniem miłości. Jest okrzykiem miłującego – człowieka, który kocha Chrystusa.

Filozof Gabriel Marcel miał kiedyś powiedzieć: “Gdy wyznajesz komuś miłość, tak naprawdę mówisz mu: «Nie chcę, byś umarł»”. Gdy kogoś kochamy, chcemy, by ukochana osoba żyła wiecznie, by została z nami na zawsze. Dlatego nawet wówczas, gdy umrze, miłość skłania nas do nadziei, że w rzeczywistości nie umarła. Śmierć może położyć kres życiu, lecz nie miłości, gdyż prawdziwa miłość jest silniejsza niż śmierć. W obliczu śmierci ukochanej osoby utwierdzamy się w przekonaniu, że ukochany nie umarł całkowicie. W naszym sercu będzie żyć zawsze. Nigdy nie umrze! Z perspektywy Ewangelii zmartwychwstanie jawi nam się jako wydarzenie miłości. Zadajmy sobie zatem pytanie: “Czy rzeczywiście widzę oczyma miłości Jezusa zmartwychwstałego? Czy spotykam zmartwychwstałego Chrystusa w swojej miłości? Okres Wielkanocy jest nie tylko czasem miłości; jest także czasem jej oczyszczenia, czasem, w którym uświadamiany sobie naszą niezdolność do miłości, naszą niewierność i nieporadność naszych odpowiedzi na jej wezwanie.

____________________________________________________________________________________________________________

Pan żyje i chce, aby go szukać między żywymi

Homilia papieża Franciszka wygłoszona podczas wigilii paschalnej

„Piotr pobiegł do grobu” (Łk 24,12). Jakie myśli mogły poruszać umysłem i sercem Piotra podczas tego biegu? Ewangelia mówi nam, że jedenastu, w tym Piotr nie uwierzyli świadectwu kobiet, ich orędziu paschalnemu. Istotnie, „słowa te wydały im się czczą gadaniną” (w. 11). W sercu Piotra były zatem wątpliwości, którym towarzyszyło wiele myśli negatywnych: smutek po śmierci umiłowanego Mistrza i zawód z powodu zaparcia się Go trzykrotnie w czasie Męki.

Pojawia się jednak szczegół, który zaznacza jego przełom: Piotr, po wysłuchaniu kobiet i nie uwierzywszy im, jednakże „wybrał się” (w. 12). Nie został siedząc i myśląc, nie pozostał zamknięty w domu, jak inni. Nie dał się uwięzić w pułapce przez mroczną atmosferę tamtych dni, ani też przytłoczyć swoimi wątpliwościami; nie dał się pochłonąć wyrzutami sumienia, lękiem i nieustannymi plotkami, które prowadzą donikąd. Poszukiwał Jezusa, a nie samego siebie. Wolał drogę spotkania i zaufania. Tak jak był powstał i pobiegł do grobu, skąd później powrócił „dziwiąc się temu, co się stało” (w. 12). To był początek zmartwychwstania Piotra, zmartwychwstania jego serca. Nie popadając w smutek i ciemności, uczynił miejsce dla głosu nadziei: pozwolił aby światło Boga weszło w jego serce, nie przytłumiając go.

Również kobiety, które wyszły wcześnie rano, aby wypełnić dzieło miłosierdzia, aby zanieść do grobu wonności, przeżywały to samo doświadczenie. Były „przestraszone i pochyliły twarze ku ziemi”, ale były wstrząśnięte słysząc słowa anioła: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?” (w. 5).

Również my, podobnie jak Piotr i kobiety, nie możemy odnaleźć życia pozostając smutni i bez nadziei. Nie trwajmy uwięzionymi w sobie, ale otwórzmy dla Pana nasze zapieczętowane groby, aby wszedł Jezus i obdarzył nas życiem; zanieśmy do Niego kamienie uraz i głazy przeszłości, ciężkie skały słabości i upadków. On chce przyjść i wziąć nas za rękę, aby nas wyrwać z lęku. Ale pierwszym kamieniem, jaki trzeba odsunąć tej nocy jest brak nadziei, zamykający nas w sobie samych. Oby Pan uwolnił nas od tej pułapki bycia chrześcijanami bez nadziei, żyjącymi tak jakby Pan nie zmartwychwstał, a nasze problemy stanowiły centrum życia.

Widzimy i nieustannie będziemy widzieli problemy wokół nas i w nas samych. Będą one zawsze, ale tej nocy trzeba rozjaśnić takie problemy światłem Zmartwychwstałego, w pewnym sensie je „ewangelizując”. Nie pozwólmy, aby ciemności i lęki przyciągały wzrok duszy i zawładnęły sercem, ale głośmy Pana „nie ma Go tutaj; zmartwychwstał” (w. 6); On jest naszą największą radością, jest zawsze obok nas i nigdy nas nie zawiedzie.

To jest fundament nadziei, która nie jest zwykłym optymizmem, ani też postawą psychologiczną czy życzliwą zachętą, by dodać sobie odwagi. Nadzieja chrześcijańska jest darem, jakim obdarza nas Bóg, jeśli wyjdziemy z naszych ograniczeń i otworzymy się na Niego. Ta nadzieja jesz niezawodna ponieważ Duch Święty został rozlany w naszych sercach (por. Rz 5,5). Pocieszyciel nie sprawia, że wszystko ładnie wygląda, nie eliminuje zła za pomocą magicznej różdżki, ale wzbudza prawdziwą siłę życia, która nie jest brakiem problemów, ale pewnością, że jesteśmy kochani i zawsze otrzymujemy przebaczenie od Chrystusa, który dla nas zwyciężył grzech, śmierć i lęk. Dzisiaj jest święto naszej nadziei, celebracja tej pewności: nikt i nic nie może nas nigdy odłączyć od Jego miłości (por. Rz 8,39).

Pan żyje i chce, aby Go szukać między żywymi. Po spotkaniu z Nim, każdy z nich został posłany, aby zanieść orędzie wielkanocne, aby wzbudzić i wskrzesić nadzieję w sercach obciążonych smutkiem, w którym trudno znaleźć światło życia. Tak bardzo dziś potrzeba tego światła. Nie powinniśmy jednak nieść samych siebie, ale jako radośni słudzy nadziei głosić Zmartwychwstałego swoim życiem i przez miłość; w przeciwnym razie będziemy międzynarodową strukturą z dużą liczbą zwolenników i dobrych reguł, ale niezdolną, by obdarzyć nadzieją, której spragniony jest świat.

Jak możemy posilać naszą nadzieję? Liturgia tej nocy daje nam dobrą radą. Uczy nas upamiętniania dzieł Boga. Rzeczywiście czytania mówiły nam o Jego wierności, dziejach Jego miłości wobec nas. Żywe Słowo Boga jest zdolne, by nas włączyć w tę historię miłości, posilając nadzieję i ożywiając radość. Przypomina o tym również usłyszana przez nas Ewangelia: aniołowi, aby obudzić w kobietach nadzieję mówią: „Przypomnijcie sobie, jak [Jezus] wam mówił” (w. 6). Nie zapominajmy Jego Słowa i Jego dzieł, w przeciwnym razie utracimy nadzieję. Przypominajmy sobie natomiast Pana, Jego dobroć i Jego słowa życia, które nas poruszyły. Przypomnijmy je i przyswójmy je sobie, aby być „stróżami poranka”, potrafiącymi dostrzec znaki Zmartwychwstałego.

Drodzy Bracia i Siostry, Chrystus zmartwychwstał! Otwórzmy się na nadzieję i wyruszmy w drogę. Niech pamięć o Jego dziełach i Jego Słowach będzie jaśniejącą gwiazdą, kierującą naszymi krokami w zaufaniu do Paschy, która nie będzie miała końca.

______________________________________________________________________________________________________________

Być może ciut za wcześnie, ale warto wysłuchać wyjątkowego kazania ks. Piotra ” Zmartwychwstanie. Coś się dzieje z naszym poznaniem”.

_____________________________________________________________________________________________________________