Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego oleju nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który Go miał wydać: “Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?” Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano.
Na to Jezus powiedział: “Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie”.
Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Komentarz do Ewangelii:

“Ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie” – na pewno pomoc ubogim jest wyrazem miłości do Boga, bo “cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”, ale osobistej więzi z Chrystusem nie da się budować tylko na pomaganiu potrzebującym. To wymaga osobistego kontaktu – bycia sam na sam z Nim. Nie da się więc zastąpić modlitwy działaniem, nawet najlepszym. Tak, jak nie da się budować miłości małżeńskiej i rodzinnej samym tylko “przynoszeniem pieniędzy” do domu.

Rzeczywista obecność Chrystusa w twoim życiu to nie tylko dar, ale również odpowiedzialność. O tym, jak sprawić, że Bóg wejdzie w twoją codzienność – pisze o. Raniero Cantalamessa.

Tajemnica chrześcijaństwa – pisze św. Tomasz z Akwinu – ma zawsze potrójny wymiar: jest “pamiątką” przeszłości, “obecnością” łaski oraz “oczekiwaniem” na wypełnienie w wieczności. Dlatego nazywa on Eucharystię “świętą ucztą, na której przyjmuje się Chrystusa i obchodzi się pamiątkę Jego męki. Dusza napełnia się łaską, a my otrzymujemy obietnicę przyszłej chwały” (O sacrum convivium).
W Eucharystii zawiera się więc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Jest też w niej obecny ktoś większy niż Jonasz, Salomon, Abraham i Mojżesz. Naprawdę ukrywa się w niej żywy Syn Boga! Tak trzeba rozumieć znaczenie słów: “A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni…” (Mt 28, 20).
Bóg Biblii jest Bogiem z nami, to Bóg obecny. Nie jest to niedostępny Bóg filozofów, którego nie obchodzą ludzkie sprawy. Dlatego właśnie w sposób pełny i ostateczny objawia się On w Eucharystii. Eucharystia jest zatem prawdziwym krzewem gorejącym, w którym Bóg objawia swoje imię – Jahwe, czyli (według pierwotnego znaczenia Wj 3, 14) “Ten, który «jest»; Ten, który jest «obecny»”.

Do tego nawiązuje Izajasz, kiedy pisze o dziecku, które zostanie nazwane Emmanuelem, czyli “Bogiem z nami” (por. Iz 7, 14). I wreszcie dokonuje się fakt, w którym wszystkie te obietnice znajdują urzeczywistnienie. “Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Obecność Boga, która wcześniej manifestowała się w obłoku lub w nieuchwytnej chwale, teraz przejawia się w ciele widzialnym, dotykalnym, które stale przebywa wśród nas.
W tradycji łacińskiej zwraca się uwagę na Tego, “kto” jest obecny w Eucharystii, czyli na Chrystusa. Tradycja prawosławna koncentruje się na Tym, “przez kogo” dokonuje się obecność Chrystusa, czyli na Duchu Świętym. W teologii protestanckiej podkreśla się zaś to, “na kogo” działa ta obecność.
Tylko słowo Chrystusa, które Kościół powtarza, a Duch Święty czyni skutecznym, może “tworzyć” sakrament. Czemu jednak służyłby sakrament, gdyby został tylko “uczyniony”, ale nie byłby “przyjęty”? Orygenes, św. Augustyn czy św. Bernard, odnosząc się do wcielenia, pytali: “Cóż mi z tego, że Chrystus narodził się kiedyś z Maryi w Betlejem, jeśli przez wiarę nie narodzi się również w moim sercu?”.

Nie ma muzyki tam, gdzie nie ma ucha, które by mogło jej słuchać. Wiara jest konieczna nie tylko do tego, aby obecność Jezusa w Eucharystii była “rzeczywista”, ale również do tego, żeby była “osobowa”, to znaczy, żeby miała wymiar kontaktu między dwiema osobami.

Kiedy św. Augustyn wracał myślami do czasu sprzed swojego nawrócenia, wołał ze smutkiem: “Ze mną byłeś, a ja nie byłem z Tobą!”. Rzeczywista obecność Chrystusa pośród nas to nie tylko dar, ale również odpowiedzialność. Jezus mówi: “Królowa z Południa wystąpi na sądzie z tym pokoleniem i potępi je, bo ona przybyła z krańców ziemi, aby słuchać mądrości Salomona. A przecież tu jest ktoś większy od Salomona” (Mt 12, 42).

Raniero Cantalamessa OFMCap – ceniony w Polsce i na świecie duszpasterz i kierownik duchowy, kaznodzieja Domu Papieskiego. Doktor teologii i literatury klasycznej, wykładowca historii początków chrześcijaństwa na Katolickim Uniwersytecie w Mediolanie.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2323,obecnosc-jezusa-zalezy-tez-od-ciebie.html

________________________________

Pięć etapów przebaczania. Z gwarancją!

Jeśli cierpisz właśnie z powodu poważnego zranienia, może ci być trudno zrozumieć istotny sens przebaczenia. Nikt prócz ciebie nie dojdzie, co właściwe przeżywasz w swych myślach i w zranionym sercu, nikt nie przeniknie zamętu, jaki w tobie szaleje. Wybaczenie osobie, która jest jego sprawcą, może być ostatnią rzeczą, jakiej pragniesz.

Powinieneś dojrzewać do przebaczenia stopniowo i świadomie i obserwować skutki, jakie wywiera ono w twojej duszy – jak wyzwalasz się dzięki niemu i zdrowiejesz emocjonalnie.

Skoro w życiu musi dochodzić do zranień – a wszyscy od czasu do czasu ich doświadczamy – trzeba znaleźć sposób leczenia się z nich. W przeciwnym razie nie zaleczone rany jątrzą, sprawiają ból i zatruwają nam życie.

Spróbuj wyobrazić sobie zadaną ci krzywdę na podobieństwo ukąszenia węża. Są w nim dwa różne źródła bólu. Po pierwsze, samo mechaniczne ukąszenie, widoczna na ciele rana po zębach, oczywista i nie do zatarcia. Jest umiejscowiona, boli tam, gdzie została zadana, uporczywie krwawi.  Ale od takiego ukąszenia nikt jeszcze nie umarł.  Zabić może co innego – jad, który wsączył się w krew i krąży razem z nią w organizmie. Podobnie jest z zadaną przez kogoś krzywdą i żądzą zemsty, jaką ona w nas budzi. Kiedy zewnętrzna rana krzywdy zostanie już zagojona, duszę skrzywdzonego nadal może zatruwać jego własna postawa, odmawiająca wybaczenia. Tylko on sam jest wtedy w stanie oczyścić psychiczny “organizm” ze śmiertelnej trucizny.
Wybaczanie obok miłości i akceptacji należy do najważniejszych składników partnerskiego związku.
Słyszy się czasem porzekadło: “błądzić jest rzeczą ludzką, a przebaczać – boską”. Pogodzenie się z faktem, że jako niedoskonali śmiertelnicy wszyscy popełniamy błędy, bardzo mocno spaja związek. Z dwóch osób tworzących związek żadna nie jest aniołem. Gdybyśmy popełniali tylko nieświadome błędy!
Tymczasem potrafimy przysparzać sobie nawzajem cierpień z rozmysłem, nieraz bez wyraźnego, rozumnego motywu. Kłamiemy, łamiemy obietnice, upokarzamy się nawzajem, obrażamy, zarzucamy gwałtownymi oskarżeniami, zaniedbujemy, ignorujemy, dopuszczamy się różnych zdrad, odnosimy się do siebie z agresją i opuszczamy w trudnych sytuacjach.
Często robimy to nie wrogom, ale najbliższym nam osobom, zderzając czułość relacji z bezwzględnym zadawaniem bólu. Emocjonalne zranienia pozostają często nie załagodzone, otwarte jak rana, która się nie goi, i prowadzą do zaburzeń emocjonalnych, a także dolegliwości fizycznych.
Wróć myślą do tego, kiedy ostatni raz ktoś cię poważnie skrzywdził czy zranił, albo zabrał coś, co do ciebie należało – przedmiot, czy też jakąś szansę. Czy nie poczułeś wtedy chęci zemsty? Czy nie pragnąłeś walczyć o swoje prawa? Byłaby to normalna reakcja na wykorzystanie czy zranienie. Pomyśl jednak teraz, jak ta twoja ostra reakcja wpływa na ciebie – oczywiście, szkodzi twojemu zdrowiu na poziomie emocjonalnym i fizycznym.
Naturalnie, kiedy ktoś nas zrani, nie może nas to cieszyć ani uspokajać. Chcemy od razu oddać cios, zemścić się lub choćby tylko dojść sprawiedliwości.

Rzadko przychodzi nam do głowy, żeby temu, kto nas zranił, odpowiedzieć łagodnie; rzadko chcemy szukać pojednania. Ból i gniew tłumią w nas skłonność do wyrozumiałego, cierpliwego i łagodnego nastawienia wobec naszych krzywdzicieli, a przy tym złość przenika wtedy w inne relacje, mające wszelkie dane, by rozwijać się harmonijnie. Ludzie otaczający nas w pracy, domownicy i przyjaciele czują, że coś jest z nami nie w porządku i zaczynają nas unikać albo zaznaczać swój dystans. W rezultacie nasze życie ulega zakłóceniu; czujemy się wyalienowani, gorzkniejemy, pogrążamy się w bierności i nie wiemy już, jak odzyskać spokój.
Czy zostałeś kiedykolwiek zraniony? Czy w dzieciństwie dopuszczano się wobec ciebie nadużyć, molestowano seksualnie? Czy czułeś się zaniedbywany albo odrzucany przez rodziców? Czy rodzice, albo jedno z nich, faworyzowali któreś z rodzeństwa twoim kosztem? Czy cierpiałeś w dzieciństwie z powodu rozwodu rodziców albo ponownego małżeństwa któregoś z nich? Czy zmuszano cię do kształcenia się w innym kierunku, niż chciałeś? Czy wymarzona ukochana osoba wzgardziła tobą, bo wolała kogoś innego?
Jeśli odpowiedziałeś twierdząco choć na jedno z tych pytań, stoisz być może u wrót wyzwolenia z niewoli, której dotąd byłeś nieświadomie ofiarą. Jeśli nieszczęśliwe zdarzenia z przeszłości potraktujesz jak męczeńskie piętno, jeśli będziesz się z nimi obnosił i pielęgnował bolesną pamięć o nich, ryzykujesz, że sparaliżują twoje życie. Nie jesteś jednak skazany na rolę ofiary, możesz bowiem wprowadzić w swoje życie to, co zawsze było jedynym sposobem na uleczenie złamanych serc i poranionych emocji.
Powinieneś nauczyć się przebaczać. Większość zranień, jakich możemy doznać w życiu, nie należy do niewybaczalnych. Należy zostawić je za sobą i żyć dalej – w przeciwnym razie możemy nie odzyskać spokoju wewnętrznego.
Tylko wybaczenie może uwolnić cię od bolesnego przeżycia krzywdy zadanej przez partnera. Odmawiając wybaczenia, będziesz nadal cierpieć od rozpętanych destruktywnych emocji, których autorem jesteś sam, mimo że u początku całego procesu leży wina drugiej osoby. Kiedy natomiast postanowisz wyzbyć się gniewu i pragnienia zemsty i zastąpić je przebaczeniem, wyzwalasz się wreszcie z zaklętego kręgu negatywnej energii.
Przebaczenie nie oznacza zapomnienia. Nie wymazuje krzywdzącego czynu, nie usprawiedliwia go, nie wyjaśnia, dlaczego ktoś postąpił wobec ciebie w niewłaściwy sposób. Przebaczenie nie jest też rozgrzeszeniem. Kiedy przebaczasz temu, kto cię zranił, nie znaczy to, że winowajca ma przestać odczuwać wyrzuty sumienia. Jest on wciąż odpowiedzialny za swój czyn i sam musi szukać wyzwolenia od niego, by odzyskać spokój. W przebaczeniu nie ma więc elementu poświęcenia się za krzywdziciela; nie chodzi bynajmniej o to, żeby stłumić własne uczucia i kreować się na męczennika.
Zdolność do przebaczania nadchodzi, gdy uświadomimy sobie, że ma ono płynąć z serca i że wszyscy jesteśmy do niego powołani. Oczywiście, wymaga to czasu. Z bolesnymi przeżyciami z przeszłości trzeba się uczciwie rozliczyć, by jątrzące aż do tej chwili – nieraz przez długi czas – rany mogły się nareszcie zagoić.

Więcej w książce: ODBUDOWYWANIE ZWIĄZKÓW. 5 rzeczy których powinieneś spróbować zanim powiesz: żegnaj – Peter M. Kalellis

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/poradnia/art,342,jak-leczyc-sie-ze-zranien.html

_____________________________

Po niektórych ludziach zostaje tylko skaza

Eduard Martin / slo

(fot. shutterstock.com)

Niedawno odwiedziłem przyjaciela. Mówię panu, jak ja mu zazdrościłem, gdy byłem świadkiem na jego ślubie… Może właśnie dlatego, że byłem tym świadkiem, zaprosił mnie także w smutnej dla niego chwili, kiedy rozwiódł się ze swoją żoną.

Nie to, żeby się nie cieszył, że odeszła. Nie chcę w tej opowieści oceniać jego małżonki… powiem tylko, że nie życzyłbym takiej nawet swemu największemu wrogowi… nawet swemu doradcy podatkowemu, który mnie oszukał na znaczną sumę i jeszcze mi przysłał najbardziej niesprawiedliwy, najgłupszy list, jaki w życiu dostałem.
Tylko że kiedy przed laty stałem przy ołtarzu… I kiedy patrzyłem na ten najwspanialszy profil, jaki kiedykolwiek widziałem… Byłem zazdrosny.
Był to mój największy przyjaciel, a ja mu zazdrościłem.
I teraz zrozumiałem, że mu zazdrościłem… Czego mu właściwie zazdrościłem? Zazdrościłem mu… ciosu siekierą w duszę, jaki mu ta panna zadała…
Siedzieliśmy w kuchni.
Popijaliśmy. Milczeliśmy.
– Wiesz, co mi po niej zostało? – spytał przyjaciel.
– Nie.
Wskazał na podłogę.
Na podłodze z pięknego, drogiego korka była czarna wysepka, regularna… jakby zakreślona cyrklem. Patrzyłem na niego i nie rozumiałem. Jego małżonka nie była przecież artystką…
– Położyła kiedyś w tym miejscu rozpalony rondelek – westchnął przyjaciel – wiesz, nie miała zbyt wiele wyobraźni.
Patrzyliśmy na brązowoczarną, wypaloną wyspę. To było tutaj.
Po niektórych ludziach zostaje tylko… Skaza.
Kiedy wychodziłem od przyjaciela i myślałem o jego życiu, o dwojgu dzieciach, które płaczące i wołające za tatą zabrała jego małżonka…
Mówiłem sobie, że ten krąg, ta czarna wyspa, jest właściwie symbolem.
Co pozostaje po człowieku?
Po niektórych jedynie smutek, rozczarowanie, ból.
Zniszczony kawałek wszechświata…
Czarny krąg.
Jak krąg po smutnej planecie wspomnień, droga jakiejś tragicznej komety…
Co pozostanie po przyjacielu?
Po jego dzieciach? Po mnie?
Próbuję szukać czarnych wysp, jakie wypaliłem, lub jakie mógłbym odcisnąć na cudzym życiu przez swój brak wyobraźni…
I próbuję się zastanowić, czy mógłbym w czyimś mroku, w czyjejś ciemności pozostawić wysepkę, choćby tylko małą wysepkę światła…

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ona-i-on/art,489,po-niektorych-ludziach-zostaje-tylko-skaza.html

Nie ma życia bez zaufania. Nie da się podważyć tej prostej prawdy. Zaufanie towarzyszy Wam w życiu codziennym, nawet jeśli czasem nie jesteście tego świadomi. Pozwólcie, że jako dowód na to przytoczę parę, banalnych być może, przykładów.

Kupując słoik dżemu, ufacie, że produkcja tego artykułu spożywczego przebiegła prawidłowo i że użyto odpowiednich składników (chyba, że przyglądaliście się produkcji). Okazujecie zaufanie ludziom, którzy przeprowadzili kontrolę tego produktu i dopuścili go do sprzedaży, itd. W przeciwnym wypadku musielibyście zrezygnować z kupna dżemu albo sami go wyprodukować. Wprawdzie z tym pewnie jeszcze byście sobie poradzili, pomyślcie jednak o innych artykułach spożywczych.
Na ulicy ufacie, że kierowca z samochodu obok ma prawo jazdy, wie, jak prowadzi się wóz, i że zwraca na Was uwagę. Jeśli brak Wam tego zaufania, to nie pozostaje Wam nic innego, jak ciągle bać się, wychodząc z domu, albo w ogóle z niego nie wychodzić. Siedząc w domu, musicie jednak zaufać architektowi, że prawidłowo obliczył statykę sufitu w Waszym mieszkaniu, kontroli budowlanej, że wszystko dobrze sprawdziła, i firmie budowlanej, że wszystko wykonała bez zarzutu.
Zaufanie jest jednak zbyt ważnym pojęciem, abyśmy poprzestali tylko na przykładach z dnia codziennego. Chodzi przecież o ważne zależności i wydarzenia Waszego życia, szczególnie zaś te dotyczące przyszłości. Macie określone cele, które chcecie osiągnąć, ważne jest więc, abyście cieszyli się dobrym samopoczuciem, byli zdrowi i żeby los okazał się dla Was łaskawy. Chcielibyście znaleźć dobre rozwiązanie obecnych problemów lub też, by polepszyła się aktualna sytuacja na świecie. Wasze życzenia odnoszą się również do przyszłych wydarzeń, które, jak sądzicie, mogą przynieść ze sobą rozliczne trudności. I tu już znacznie trudniej o zaufanie.
Przedstawię Wam teraz pewną krótką historię, która wielu ludzi skłoniła do refleksji i pomogła im znaleźć zaufanie, którego im brak.
Wyobraźcie sobie, że do zaprzyjaźnionej z Wami osoby odzywacie się w następujący sposób: “Chciałbym prosić Cię o przysługę. Ale wiesz co – nie mam do Ciebie zaufania”. Jak myślicie, jaka może być jej reakcja? Już słyszę Wasze oburzone głosy: “Nigdy nie powiedziałbym czegoś takiego!” Dlaczego nie? “To nie ma sensu! Jak mogę prosić ją o cokolwiek, jeśli nie mam do niej zaufania?” Może i tak, ale załóżmy, że naprawdę tak powiedzieliście. Jak zareaguje ta osoba? Pewnie popuka się w głowę i wymamrocze coś w rodzaju: “Zwariowałeś?” Albo powie: “To sam się tym zajmij!”
To oczywiste, że nie tędy droga! A jednak – mnóstwo osób dokładnie tak się właśnie zachowuje w stosunku do własnego życia!
“Chciałbym, abyś ty, moje przyszłe życie, wyświadczyło mi przysługę (np. rozwiązało mój problem), ale Ci nie ufam”. I to ma funkcjonować?! Prawidłowości życia rządzą się własnymi prawami, zarówno w rzeczach małych, jak i w dużych. Nic nam nie da, jeśli będziemy chcieli określić je, zgodnie z naszym widzimisię, jako pasujące bądź nie pasujące do naszej sytuacji, jeśli będziemy chcieli dowolnie je zastosować lub odrzucić. Jabłko – jeśli je wypuścimy z ręki – zawsze spada na ziemię, czy nam się to podoba, czy nie.
Wiele osób ma wrażenie, że życie “pokazało im figę”. A ile z tego może powstać rozczarowań, złości czy rezygnacji i określić rzeczywistość tych ludzi! Aż dziw bierze, że ludzie posiadają niby pewną wiedzę (np. w scenie z przyjacielem), ale we własnym życiu prawie w ogóle z niej nie korzystają. Dlatego właśnie osiągają takie a nie inne rezultaty, na które potem zaczynają narzekać (nie biorąc na siebie odpowiedzialności za to, co robią), lub też kłócą się z tego powodu (tracąc energię) – po czym dochodzą do wniosku, że wszyscy wokół są winni takiemu stanowi rzeczy, tylko nie oni!

Przypatrzmy się bliżej “odbiorcy” Waszego braku zaufania: to życie, instancja o nieograniczonych możliwościach! W zależności od Waszych poglądów możecie widzieć w nim Boga, kosmos itd. Weźcie jednak pod uwagę, że to właśnie do tej instancji o nieograniczonych możliwościach nie macie zaufania, jeśli chodzi o możliwość rozwiązania Waszego problemu. Czyżby więc Wasz problem był większy niż życie? Czy naprawdę przewyższa on jego kompetencje? Życie ma przecież w zanadrzu wszystko, co tylko można sobie wyobrazić! Skąd więc ten brak zaufania?
Czy nie sądzicie, że instancja o nieograniczonych możliwościach może rozwiązać Wasz problem?
Jest rzeczą niezwykle istotną, abyśmy właśnie teraz nie zapominali o prawidłowości rezonansu. Zasada ta mówi: podobieństwa się przyciągają i uzupełniają (czasami nawet wzmacniają). Mądrość ludowa ujmuje to słowami: “Jak ty komu, tak on tobie” lub “Kto sieje wiatr, zbiera burzę”.
Podczas moich spotkań terapeutycznych chętnie posługuję się kamertonem, by zademonstrować tę zasadę. Poświęciłem jej również krótki wywód w rozdziale zatytułowanym: Rezonans. Wzmocniony dźwięk, jaki oddaje stół, utrzymuje się w tej samej częstotliwości co kamerton. Nawet jeśli tysiąc razy postawicie kamerton na stole, próbując zmienić ton, zawsze będzie on taki sam! Aby uzyskać tę zmianę, musielibyście posłużyć się inaczej nastrojonym kamertonem.
A przekładając to na nasze życie: my sami jesteśmy kamertonem, a nasze życie to pudło rezonansowe. To, co wyślecie, otrzymacie od życia z powrotem w tej samej “częstotliwości”, ewentualnie jeszcze trochę wzmocnione. To bardzo ważne: jeśli chcecie usłyszeć w swoim życiu inne “dźwięki”, musicie posłużyć się innym “wewnętrznym kamertonem”.
To, czego doświadczacie w życiu, naznaczone jest tym, co wysyłacie.
Trudność polega często na tym, że mogą wchodzić tu w grę duże przesunięcia czasowe, a także to, co wysyła grupa ludzi, poczynając od rodziny, a na narodzie kończąc. W rezultacie często traci się przez to szerszą perspektywę. Warto się więc zatrzymać i uważniej spojrzeć na to zagadnienie.
Jeśli niespecjalnie Was to przekonuje, chciałbym, abyście odpowiedzieli sobie przynajmniej na takie pytanie: czy we własnym życiu doświadczyliście działania zasady rezonansu lub lustrzanego odbicia? Próbując znaleźć odpowiedź na te pytania, możecie dojść do ciekawych wniosków. A to zawsze popłaca.
Wróćmy do tematu: brak zaufania do życia. Chyba już sami wiecie: jeśli nie ufacie życiu, ono nie ufa Wam, niczego Wam nie powierzy ani nie będzie się po Was spodziewać niczego dobrego.
Pamiętajcie: życie to nieograniczone możliwości! Jeśli macie do niego zaufanie, spodziewacie się po nim rozwiązania Waszych problemów i zawierzacie mu swoje marzenia, to wtedy (ale tylko wtedy!) życie również zaufa i zawierzy Wam i będzie się po Was spodziewać pewnych osiągnięć. Wiecie, jakie to nieprzyjemne uczucie, kiedy nikt nie ma w stosunku do Was żadnych oczekiwań. Jeśli jednak macie świadomość, że ktoś się czegoś po Was spodziewa, sam ten fakt działa już jak “zastrzyk witamin”!

Jeśli nie macie zaufania do życia, życie nie będzie miało zaufania do Was.
Wiem, że spotkam się z Waszej strony z wieloma zarzutami. Są osoby, które pomimo okazywanego zaufania – w każdym razie były przekonane co do tego, że je miały – nie mogą na swym koncie zapisać najlepszych doświadczeń. Skoncentrujmy się teraz na paru pytaniach, niezwykle istotnych dla całej kwestii.
Co tak naprawdę było udziałem tych osób? Czy było to rzeczywiście zaufanie, czy też tylko inna, często podświadoma forma jego braku i zwykły sceptycyzm? Wszystko to bowiem ma swoje istotne znaczenie i pociąga za sobą takie, a nie inne skutki.
A może te doświadczenia nie były naprawdę takie złe? Może były to wskazówki co do możliwości nauki i dalszego rozwoju? Z cierpieniem jest podobnie jak z pragnieniem, dopiero ono prowadzi do wody. Czy tylko w sytuacjach trudnych i problematycznych pojawiają się szanse na rozwiązanie problemów? I czy naprawdę tego typu doświadczenie należy określić jako złe!
Obstaję przy swoim: bez zaufania nie dojdziemy do niczego! To ono ma stanowić podstawowy warunek rozwiązania Waszych życiowych problemów i doświadczenia radości życia. Czy kiedykolwiek udało się Wam odnieść długotrwały sukces, nie opierając się przy tym na zaufaniu?
“Wszystko dobrze i pięknie – powiecie – ale skąd brać to zaufanie?” Czasami spotykałem się nawet z komentarzami typu: “Po prostu się boję! Skąd, do diabła, mam to zaufanie wytrzasnąć?!”

To dobre pytanie. Skąd brać zaufanie, którego tak naprawdę (jeszcze) nie ma?
Odpowiedź na nie jest w zasadzie bardzo prosta, praktyczne jej zastosowanie wymaga jednak nieco czasu. Proszę o odrobinę cierpliwości. Niedawno pisałem o sile, jaką posiada ludzka myśl. Wszystko od niej bierze swój początek. Wewnątrz myśli spoczywa dążenie do jej realizacji, tak jak w nasieniu rośliny pęd do życia.
Jeśli więc zaufanie miałoby być tą naszą “rośliną”, to trzeba uświadomić sobie, gdzie jest jej “nasienie”. A ponieważ wszystko zaczyna się od myśli, nasieniem tym może być tylko jedna, konkretna myśl. Myśli nie pojawiają się jednak ot, tak, po prostu, same z siebie – tylko Wy możecie o tym zadecydować (nawet jeśli jest to decyzja nieświadoma). I tu dotarliśmy do tego, co najważniejsze: do decyzji!
Jeśli chcecie mieć określone myśli, musicie podjąć odpowiednią decyzję.
Pytanie brzmi jednak następująco: czy możecie zadecydować o tym, że już posiadacie zaufanie? Odpowiedź na nie nieco Was otrzeźwi: nie, tak się nie da. Łatwo to przecież zrozumieć. Wyobraźcie sobie, że chcecie dostać się do jakiegoś miasta, na przykład do Monachium. A jesteście we Frankfurcie. Czy możecie zdecydować się na to, żeby być w Monachium? Oczywiście, tylko że niewiele Wam to w danej sytuacji pomoże. I tak w dalszym ciągu będziecie we Frankfurcie! I jeśli nie podejmiecie pewnych działań, to nigdy do Monachium nie dotrzecie.
Co w takim razie powinniście zrobić, jakie powziąć decyzje? Myślę, że odpowiedź już znacie. Musicie zdecydować się na pewne określone czynności, a potem je wykonać, a więc: znaleźć pociąg w rozkładzie jazdy, włożyć płaszcz, wyjść z domu, dojechać na dworzec itd. Wtedy rzeczywiście macie szansę na to, żeby dotrzeć do Monachium, nawet jeśli po drodze nastąpi awaria lokomotywy albo pociąg utknie w zaspach śnieżnych.
Decyzja o zaufaniu nie oznacza więc, że już je macie, tylko że chcecie je mieć. To wielka różnica. Oznacza to zatem, że (patrz podróż do Monachium) musicie zabrać się do dzieła, wykazać aktywność, zastosować “środki zaradcze pomagające w zdobyciu zaufania”. Jeśli naprawdę tego chcecie i do tego dążycie, krok po kroku dojdziecie do celu.
Ważna jest decyzja, aby chcieć zdobyć zaufanie.
No, chyba że chcecie mnie przekonać, iż można zasiać pszenicę, a wyrosną marchewki? Zaufajcie zasadzie życiowej prawidłowości (!). Wielki “Dom Wysyłkowy Życia” dostarczy Wam to, co sobie zamówiliście (nawet jeśli czasami będziecie musieli trochę dłużej poczekać).

Więcej w książce: Nie bój się jutra – Jens Baum

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/poradnia/art,252,skad-brac-zaufanie.html

____________________________