Jezus powiedział do faryzeuszów: “Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody.
Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz, i został pogrzebany.
Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: «Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu».
Lecz Abraham odrzekł: «Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać».
Tamten rzekł: «Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki».
Lecz Abraham odparł: «Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają». «Nie, ojcze Abrahamie, odrzekł tamten, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą». Odpowiedział mu: «Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą»”.

Komentarz do Ewangelii

Pojawienie się zmarłych może wzbudzić w człowieku przekonanie o życiu pozagrobowym. Na nic się to jednak nie zda, gdy chodzi o wyrzeczenie się egoizmu i przyjęcie postawy miłości jako swojego sposobu istnienia. Sama tylko wiara w życie pozagrobowe jest człowiekowi do niczego nie potrzebna, jeśli on nie chce kochać czystą, Bożą Miłością, bo i tak pójdzie do piekła – nie za karę, ale z własnego wyboru, z powodu odrzucenia miłości jako swojego sposobu bycia. Wiara w życie po życiu jest przydatna tylko tym, którzy chcą wzrastać w miłości. Dodaje im sił i odwagi do kroczenia tą drogą.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2780,ewangelia-po-co-egoistom-wiara-w-niesmiertelnosc.html

_________________________________

W Agrigento, na Sycylii – św. Gerlanda, biskupa. Pochodził z Besancon, a na Sycylię ściągnęli go książęta normandzcy. Objąwszy rządy w osieroconej diecezji, wielce przyczynił się do odbudowy życia po zniszczeniach dokonanych przez Saracenów.

W Ascoli – bł. Konstancjusza z Fabriano. W piętnastym roku życia wstąpił do dominikanów. Spełniał u nich funkcje przełożeńskie, przeprowadzając reformę zakonną. Zmarł w roku 1481, pozostawiając po sobie piękny list poświęcony cnotom Konradyna z Brescii.

W Puebla de los Angelos, w Meksyku – bł. Sebastiana z Apparizio. Pochodził z hiszpańskiej Galicji. W Meksyku dokonał dużo, szerząc cywilizację. Dwa razy był żonaty i dorobił się sporego majątku. Mając już 71 lat, wstąpił do franciszkanów, u których przeżył jako kwestarz jeszcze 26 lat. Zmarł w roku 1800.

oraz:

świętych męczenników Donata, Justa i Heleny (+ 253); św. Walburgii, królewny, dziewicy (+ 779); św. Wiktora, pustelnika (+ ok. 610); świętych męczenników Wiktoryna, Wiktora, Nicefora, Klaudiana, Dioskora, Serapiona i Papiasa (+ 284)

Ludzie, którzy do nas przychodzą, często są przerażeni problemem prawnym, który ich przerasta. Po rozmowie z nami stają się spokojniejsi, wiedzą, jak dalej mają postępować.

Za kilka tygodni Fundacja Academia Iuris obchodzić będzie 14. urodziny. Przez lata funkcjonowania zdołała objąć swoim zasięgiem dziewięć polskich miast, w których prowadzi obecnie dwadzieścia punktów bezpłatnych porad prawnych dla potrzebujących. Tam mogą zgłaszać się wszyscy ci, którzy czują się bezradni wobec konieczności podjęcia działań prawnych lub potrzebują pomocy w zderzeniu z machiną sądową. Dotychczas z usług fundacji skorzystało już ponad 30 000 osób.

Idea darmowych poradni prawniczych nie jest w naszym kraju niczym nowym. W stanie wojennym taki punkt znajdował się chociażby przy warszawskim kościele pw. św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w czasie, gdy wikariuszem był tam ks. Jerzy Popiełuszko. Nic zatem dziwnego, że na pomysł ponownego otwarcia takiej poradni wpadli w marcu 2002 roku właśnie proboszcz tej parafii ks. Zygmunt Malacki i prawnicy – wówczas młodzi absolwenci prawa – związani z księdzem przez jego działalność duszpasterską: dr hab. Leszek Bosek i dr Piotr Bielarczyk. Swoim entuzjazmem zarazili mec. Macieja Bednarkiewicza. Początki były niezwykle skromne – pierwszy punkt porad prawnych był salką parafialną przy kościelnej kancelarii. Ks. Malacki przekazał fundacji jej pierwszy komputer i niezbędne urządzenia biurowe, ale spiął też symboliczną klamrą działalność nowo powstałej fundacji i poradni z czasów PRL, użyczając prawnikom tego samego numeru telefonu, którym 20 lat wcześniej posługiwał się ks. Popiełuszko.

Fundatorzy Academia Iuris od początku cel swojego działania formułowali dwojako: “Niesienie pomocy najuboższym poprzez organizowanie punktów bezpłatnej pomocy prawnej oraz propagowanie etycznych zasad wykonywania zawodu prawnika” – jak głoszą na stronie internetowej fundacji.

– Naszą fundacje tworzą przede wszystkim studenci wyższych lat prawa, ale wiele osób kontynuuje pracę również po ukończeniu studiów, nadzorując merytorycznie swoich młodszych kolegów i koleżanki – opowiada Marcin Szyguła, były członek zarządu, przyjaciel fundacji. – Bardzo istotny udział w tej pracy mają również prawnicy z wieloletnim doświadczeniem zawodowym, którym bliska jest idea pomagania i chcą przekazywać taką postawę moralną studentom. Ostatnim elementem zespołu są ludzie niezwiązani z prawem, ale włączający się w organizację poradni prawniczych, bez ich wsparcia nie zdołalibyśmy rozwinąć się w działalność ogólnopolską.

Jak młodzi prawnicy trafiają do fundacji? – Na IV roku studiów miałem znaczną ilość wolnego czasu – opowiada Mikołaj Rychlik, absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim, w fundacji od 2013 roku. – Chciałem go wykorzystać nie tylko w sposób twórczy, ale też przynoszący korzyści mi jako prawnikowi. Nie czułem się jeszcze gotowy do pracy w kancelarii albo w urzędzie, a jednocześnie bardzo chciałem mieć bezpośredni kontakt z ludźmi, którzy będą przychodzili ze swoimi problemami. Wtedy natknąłem się plakat zapraszający na spotkanie Academia Iuris. Poszedłem tam, dołączyłem do zespołu, a Academia stała się “moją” fundacją.

Mikołaj przyznaje, że taka forma pracy daje mu możliwość zdobycia unikalnego doświadczenia: – Tutaj mogę łączyć “twardą” praktykę zawodową, jak np. sporządzanie projektów pism do sądów i urzędów oraz porad prawnych dla mocodawców, z pewnymi umiejętnościami “miękkimi”, jak rozmowa z osobą potrzebującą pomocy.

Obecnie Mikołaj koordynuje pracę punktu porad prawnych fundacji działającego przy parafii pw. Nawrócenia św. Pawła na warszawskim Grochowie. Przyznaje, że pierwszym spotkaniom towarzyszą emocje zarówno ze strony osób szukających pomocy, jak i samych wolontariuszy. – Pamiętam to połączenie napięcia i ciekawości, chwilami zaprawiane współczuciem – wspomina. – Napięcia, ponieważ miałem świadomość, że na przedstawiony problem muszę zareagować szybko, klientowi trzeba dać odpowiedź, która będzie zgodna z prawdą i rzetelna. Ciekawości, bo każda sytuacja jest nowa, a każda osoba zgłaszająca się do fundacji ma własną, niepowtarzalną historię, poszukuje czegoś innego. Wreszcie współczucia, gdyż już na moim pierwszym spotkaniu zetknąłem się z bolesnymi historiami klientów: strachem przed utratą mieszkania czy doświadczaniem własnej bezsilności.

Swoje pierwsze godziny w fundacji dobrze pamięta także inna wolontariuszka, Anna Dobrowolska, aplikantka radcowska, związana z fundacją również od 2013 roku, obecnie koordynatorka punktu porad prawnych przy parafii pw. błogosławionego Władysława z Gielniowa na warszawskim Ursynowie: – Musiałam wówczas przygotować wniosek o wznowienie postępowania i niesamowicie się stresowałam. Bałam się, czy temu podołam, czy argumenty, które przestawiłam, odniosą zamierzony skutek. Po kilku miesiącach tamten klient wrócił do nas z informacją, że sąd przychylił się do wniosku i postępowanie zostało wznowione. Wtedy uwierzyłam w sens pracy wolontariusza. Mimo że czasem jest ciężko, poświęcamy na to swój prywatny czas i sporo energii, to warto pomagać.

Takie powroty klientów nie należą do rzadkości. – Ludzie, którzy do nas przychodzą, często są przerażeni problemem prawnym, który ich przerasta. Nie wiedzą, co zrobić – mówi Anna. – Po rozmowie z nami stają się spokojniejsi, wiedzą, jak dalej mają postępować. To rodzi między nami więź. Wielu klientów wraca później do fundacji, żeby powiedzieć nam, jak potoczyły się dalsze losy sprawy. Bardzo satysfakcjonująca jest świadomość, że dzięki naszej poradzie komuś udało się rozwiązać problem.

Wygrane sprawy dają wolontariuszom siłę do dalszego działania, a także pomagają znieść niepowodzenia, które w tej branży są nieuniknione. Nie wszystkim można pomóc, czasami z winy samego klienta: – Każdemu staramy się doradzić najlepiej jak potrafimy. Jeśli to możliwe, proponujemy kilka rozwiązań danego problemu, ale ostateczna decyzja zawsze należy do człowieka, który szuka u nas pomocy, więc nie mamy pewności, co wybierze. Nie możemy narzucać mu swojego zdania – tłumaczy Anna. Niekiedy sprawa jest przegrana na starcie, bo klienci podpisywali dokumenty bez czytania lub nie dotrzymywali wyznaczonych w sprawie terminów. – Bardzo chcielibyśmy im pomóc, ale w takiej sytuacji mamy związane ręce, brakuje nam środków prawnych, które mogłyby być zastosowane. Dlatego w fundacji oprócz udzielania porad staramy się zawsze tłumaczyć zagrożenia wynikające z ignorowania prawa – dodaje.

Stałą pobudką do działania jest dla wolontariuszy jeszcze coś innego. – Ogromną niewdzięcznością byłoby pominąć fakt, że zespół ludzi, którzy tworzą fundację, nieustannie się nawzajem motywuje i wspiera – podkreśla Mikołaj. – Jednak najważniejsze jest wiara w to, że ta praca może być komuś rzeczywiście potrzebna, że uczestniczy się w czymś naprawdę dobrym.

Wykaz punktów bezpłatnych porad prawnych fundacji Academia Iuris wraz z godzinami ich otwarcia można znaleźć na stronie: www.academiaiuris.pl. Fundacja jest organizacją pożytku publicznego i można wesprzeć jej działalność przekazując 1% podatku.

Ewa Karabin – redaktorka i korektorka w kwartalniku “Więź, sekretarz Laboratorium “Więzi”, koordynatorka projektów. Współzałożycielka magazynu “Dywiz. Pismo Katolaickie”. Publikowała w “Tygodniku Powszechnym”, “W Drodze”, “Kontakcie”. Mieszka w Warszawie.

• #6. Wątpiącym dobrze radzić / Pomóc odnaleźć nadzieję (ks. Grzegorz Michalczyk)
• #5. Nagich przyodziać / Ludzie z resztek [WYWIAD] 
• #5. Nagich przyodziać / Spotkanie, które nie rodzi wstydu (Misza Tomaszewski)
• #4. Nieumiejętnych pouczać / Najmniej kontrolujący przewodnik (Wojciech Bonowicz)

Każda ta wspaniała rzecz, każdy cud potrzebuje jednego: wejścia na górę. Jezus zabiera uczniów na górę, aby się modlić. Każda wielka rzecz wymaga wysiłku. Zobacz, czy Messi urodził się z takimi zdolnościami do grania w piłkę?

Miesiąc się tu wspinałem. Znowu to samo, znowu te same problemy, te same błędy, te same potknięcia. Czy warto?

Kolejny Post, kolejny, ale chyba dopiero trzeci przy Żywym Bogu w moim życiu. Co z tego, jak znowu widzę, że wpadam w te same gówna, w te same pułapki. Po co w takim razie to wszystko? Skoro jest to samo. To nie jest jakaś tam ciekawa gadka, tylko moje prawdziwe wątpliwości, przemyślenia. Nie zachęcam Cię jakoś specjalnie do czytania tego, zresztą wiesz.

Odkrywam jedną banalną rzecz. Po co? Do nawrócenia (pamiętasz, że nie lubię tego słowa), nawrócenia, tj. NA WRÓCENIA, wrócenia na dobry tor, na tor, który prowadzi do Celu, naszego jedynego, prawdziwego. I co więcej, wiem, że tak będzie do końca, tj. do końca życia – na ziemi. Do śmierci będę się babrał w tych samych albo podobnych grzechach, słabościach. Po co?

Żeby za każdym razem przekonać się, że Bóg jest Miłością. Co to znaczy? Że jeśli 10 lat oglądasz porno i spowiadasz się z tego co kilka miesięcy/co rok, i chcesz to zmienić, żałujesz, to za każdym razem On Ci przebacza. Nie wstydź się przed Bogiem, bo On wie dokładnie, ile razy/gdzie, który raz się z tego spowiadasz – na okrągło. I za każdym razem cieszy się (jestem tego pewien) bardziej, kiedy proszę Go o przebaczenie, kiedy się spowiadam.

Nie spinaj się po ludzku, po co, znowu to samo, pewnie mnie o coś zapyta, wstyd kolejny raz to samo…

Wiara, Bóg, post, spowiedź, nawrócenie, modlitwa (a nawet pisanie tego tekstu), etc. Każda ta wspaniała rzecz, każdy cud potrzebuje jednego: wejścia na górę. Jezus zabiera uczniów na górę, aby się modlić. Każda wielka rzecz wymaga wysiłku. Zobacz, czy Messi urodził się z takimi zdolnościami do grania w piłkę? Czy Clapton od urodzenia umiał grać na gitarze etc.? Nie.

Dla mnie osobiście górą jest zdanie prawa jazdy, zdanie zaległego egzaminu, nauka programowania, zrobienie kolejnych rekolekcji ignacjańskich, przestać oceniać ludzi, śmiać się z nich etc. Mam dla Ciebie i siebie propozycję na cały ten Post.

Znajdźmy w sobie kilka takich gór, wybierzmy jedną i wejdźmy w nią podczas Wielkiego Postu. Nie łódź się, że się nie potkniesz, nie o to chodzi. Chodzi o spróbowanie. O podjęcie walki, o tę decyzję! Popatrz, Piotr z zamieszania nie wiedział, co powiedzieć: “może postawimy namioty…” od razu chciał tam zostać, tak mu było ciepło i dobrze.

Bracie/siostro – jeśli damy się prowadzić Panu i znajdziemy się na górze, tam zobaczymy, jak Wielki, jak Ogromny i Niemożliwy jest Pan. To będzie cud. My też będziemy chcieli tam zostać. Ale to nie o to chodzi. Nie o jedną górę. Nasz Pan jest wielki i nieskończony, a nie ograniczony. On chce z nas zrobić największych alpinistów świata. Chce, żebyśmy po górach “skakali”.

Uśmiechasz się? Wchodzi w to? To może być prawdziwy pierwszy Wielki Post, prawdziwa Góra.

Jeśli myślisz, że siedząc w cieple, w dolinie, w ciepłym dołku, jest Ci dobrze, i to nie dla Ciebie takie tematy, albo przynajmniej na razie, to rozumiem. Dwadzieścia lat życia tak robiłem. Doskonale Cię rozumiem.

Tylko chcę Ci powiedzieć jedno, to było najgorsze dwadzieścia lat mojego życia.

Modlę się za Twoje góry.

Tekst pochodzi z bloga “Jeden Na Siedem”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2359,dlaczego-kazda-wazna-sprawa-wymaga-wysilku.html

_____________________________

Tak wprowadzisz czyny miłosierdzia w życie [WIDEO]

Często pozostajemy w konflikcie ze sobą, z rozmaitymi skłonnościami w nas. Nie potrafimy przebaczyć sobie, nie potrafimy pogodzić się z tym, że jest w nas też ciemna strona, nie chcemy pogodzić się z własnym ciałem, z własną winą i przebaczyć ją sobie.

Z pewnością najtrudniejszym zadaniem jest pojednanie z samym sobą. Aż nadto często pozostajemy w konflikcie ze sobą, z rozmaitymi skłonnościami w nas. Nie potrafimy samemu sobie przebaczyć, kiedy popełniliśmy jakiś błąd, który wpływa niekorzystnie na nasz zewnętrzny image.

Nie umiemy zaakceptować historii swojego życia. Buntujemy się przeciwko temu, że otrzymaliśmy takie właśnie wychowanie, że urodziliśmy się w takim właśnie momencie dziejów świata, że nasze życiowe marzenia nie dały się zrealizować, że jako dzieci doznaliśmy tak głębokich urazów, które przeszkodziły w naszym rozwoju. Niektórzy przez całe życie oskarżają swój życiowy los i trwają w buncie przeciwko niemu. Aż do śmierci obwiniają swoich rodziców o to, że nie otrzymali od nich miłości, jakiej potrzebowali. Oskarżają społeczeństwo, że nie dało im szans, jakich od niego oczekiwali.

Winnymi ich trudnej sytuacji są zawsze jacyś inni. Oni sami czują się przez całe życie ofiarami. Tym usprawiedliwiają swoją negację wobec życia. Nie chcą się pogodzić ze swym losem, a zarazem odmawiają przyjęcia za niego odpowiedzialności. Ponieważ zaś nie przyjmują odpowiedzialności za siebie samych, nie są też gotowi objąć jakiejś odpowiedzialnej funkcji w społeczeństwie. Tkwią nieustannie na ławie oskarżycielskiej, winien jest zawsze ktoś inny. Swoim nieustannym protestem i swoim ustawicznym oskarżeniem negują w końcu samo życie. Nie żyją rzeczywiście, lecz czują się oskarżycielami przed sądem; chcą osądzać innych, sami nie poddając się sądowi. Pascal Bruckner uznał za znamienną cechę naszego społeczeństwa wiktymizację – postawę, w której człowiek czuje się nieustannie ofiarą i sam uchyla się od odpowiedzialności.

Pojednanie z historią mojego życia

Pojednanie z sobą samym oznacza najpierw pogodzenie się z własną historią. Niezależnie od tego, w jakiej urodziliśmy się epoce, istnieją zawsze sytuacje, których wolelibyśmy uniknąć. Nie istnieje jakiś czas idealny, w którym moglibyśmy przyjść na świat. I nie istnieją idealni rodzice, jakich moglibyśmy sobie życzyć. Jeśli nawet rodzice mają jak najlepsze intencje, dzieci zawsze będą się czuły czymś zranione. Zwłaszcza gdy chodzi o nasze rodzeństwo, bywamy przeświadczeni, że jest ono faworyzowane naszym kosztem. Choćby rodzice byli jak najbardziej sprawiedliwi, to jednak mamy poczucie, że nie jesteśmy traktowani tak samo, jak nasi bracia czy siostry.

To prawda, że wielu musi nieść na swoich barkach wielki ciężar. Stracili wcześnie ojca albo matkę. Albo mieli ojca, na którym nie można było polegać. Pił i gdy przebrał miarę, stawał się niepoczytalny, tak że cała rodzina musiała się go lękać. Albo matka cierpiała na depresję i nie mogła stanowić dla dzieci rzeczywistego oparcia. Albo jedno z dzieci zostało oddane krewnym, ponieważ matka uważała, że nie jest w stanie wychować jeszcze i jego. Albo dziewczynki były wykorzystywane seksualnie przez bliskich krewnych lub nawet przez własnego ojca. Są to hipoteki, które nie dają się łatwo wymazać. I często potrzeba konkretnej terapii, aby się z takimi urazami uporać. Ale każda rana może zostać uleczona. Swego dzieciństwa nie możemy sobie wybrać. Kiedyś jednak musimy się pogodzić ze wszystkim, cośmy przeżyli i przecierpieli. Tylko wtedy, kiedy będziemy gotowi pogodzić się również z naszymi ranami, mogą się one zmienić. Uda się to jednak tylko wtedy, gdy zaakceptuję swoje rany, gdy przestanę odpowiedzialnością za nie obarczać kogoś innego. Pogodzenie się z nimi wymaga jednak najpierw dopuszczenia do świadomości bólu oraz złości wobec tych, którzy mnie zranili. Pogodzenie się z mymi ranami oznacza wtedy zarazem, że tym, którzy mnie zranili, przebaczam. Proces przebaczenia wymaga jednak często długiego czasu. Nie jest to po prostu akt woli. Muszę raz jeszcze przemierzyć padół łez, aby dotrzeć do brzegu pojednania. Z niego mogę spojrzeć wstecz i zrozumieć, że rodzice nie ranili mnie świadomie, lecz tylko dlatego, iż sami jako dzieci byli maltretowani. Bez przebaczenia nie jest możliwe pogodzenie się z historią mojego życia. Muszę przebaczyć tym, którzy mnie zranili. Tylko tak mogę strząsnąć z siebie przeszłość, tylko tak mogę się uwolnić od nieustannego krążenia wokół swoich ran, tylko tak stanę się wolny od destruktywnego wpływu tych, którzy mnie urazili i pozbawili jakichś wartości.

Zgoda na samego siebie

Pojednanie z samym sobą oznacza następnie zgodę na to, kim się stałem, zgodę na moje zdolności i mocne strony, ale także na moje wady i słabości, na moje zagrożenia, na moje czułe punkty, na moje lęki, na moją skłonność do depresji, na moją niezdolność do nawiązywania więzi, na moją niedostateczną wytrwałość. Powinienem patrzeć życzliwie na to, co mi zupełnie nie odpowiada, co jest tak całkowicie sprzeczne z moim wyobrażeniem o tym, jakim chciałbym być – na moją niecierpliwość, na mój lęk, na moje niskie poczucie własnej wartości. Jest to proces trwający przez całe życie. Nawet bowiem kiedy sądzimy, że już od dawna pogodziliśmy się z samym sobą, pojawiają się w nas ciągle słabości, które nas gniewają, których najchętniej byśmy się wyparli. Wtedy trzeba od nowa wyrażać zgodę na wszystko, co w nas jest.

Zaakceptować siebie samego znaczy pogodzić się ze swoim cieniem. Cieniem jest dla CG. Junga to, czego nie dopuściliśmy do siebie, co wykluczyliśmy z życia, ponieważ nie odpowiadało naszemu wyobrażeniu o nas samych. Człowiek, mówi Jung, ma usposobienie biegunowe. Porusza się stale między dwoma biegunami: między rozumem a uczuciem, między dyscypliną a niefrasobliwością, między miłością a nienawiścią, między anima a animus, między duchem a popędem. Jest rzeczą całkiem normalną, że w pierwszej połowie życia rozwijamy szczególnie jeden biegun, zaniedbując przy tym drugi.

Zaniedbana część zostaje potem zepchnięta w cień. Tam jednak nie uspokaja się, lecz nadal daje o sobie znać. Wyparte ze świadomości uczucie dochodzi do głosu jako sentymentalizm. Kiedy agresja została stłumiona, ponieważ nie odpowiadała naszemu wyobrażeniu o sobie, wyraża się często nieczułością i chłodem albo też depresją, w której kierujemy agresję przeciwko samemu sobie. Najpóźniej w połowie swego życia stajemy w obliczu wyzwania, by stawić cieniowi czoło i pogodzić się z nim. Jeśli na to wyzwanie nie odpowiemy, popadniemy w chorobę, pojawi się w nas rozszczepienie i staniemy się wewnętrznie rozdarci. Musimy się pogodzić z tym, że jest w nas nie tylko miłość, ale także nienawiść, że pomimo wszystkich religijnych i moralnych wysiłków są w nas także skłonności mordercze, rysy sadystyczne i masochistyczne, agresje, złość, zawiść, nastroje depresyjne, lęk i tchórzostwo. Jest w nas nie tylko tęsknota duchowa, ale są też obszary bezbożne, które bynajmniej nie chcą być inne. Kto nie stawia czoła własnemu cieniowi, ten rzutuje go nieświadomie na innych. Nie przyznaje się do własnego braku dyscypliny i widzi go tylko u innych. Przyjąć swój cień to nie znaczy po prostu zgodzić się z nim żyć, lecz najpierw przyznać przed sobą, że on istnieje. Wymaga to pokory, odwagi, zstąpienia z piedestału idealnego własnego obrazu, pochylenia się ku brudowi swojej rzeczywistości. Łacińskie słowo na oznaczenie pokory, humilitas, mówi, że akceptujemy naszą własną “ziemskość” – zawarty w nas humus.

Pogodzenie się z samym sobą obejmuje też pogodzenie się z własnym ciałem. Nie jest to bynajmniej takie proste. Swego ciała nie możemy zmienić. W rozmowach z ludźmi ciągle słyszę, jak wiele cierpienia sprawia im ich ciało. Nie jest ono takie, jakie chcieliby mieć. Nie odpowiada idealnemu obrazowi mężczyzny czy kobiety, będącemu wytworem społecznej mody. Wielu ludzi czuje się zbyt otyłymi i wstydzi się tego. Uważają, że ich twarz jest nieatrakcyjna. Mają poczucie, że ich budowa ciała jakoś ich upośledza. Kobiety cierpią, kiedy są zbyt wysokie, mężczyźni – kiedy są zbyt niscy. Tymczasem wtedy tylko, gdy kocham swoje ciało takim, jakie ono jest, staje się ono piękne. Piękno jest bowiem rzeczą względną. Istnieją piękne lalki, które są jednak zimne i bez wyrazu.

Jeszcze trudniej jest pogodzić się z własną winą i przebaczyć ją sobie. Pewna młoda kobieta stale jeszcze wyrzuca sobie, że zraniła swego przyjaciela, z którym już dawno się rozstała. Nie mogła sobie darować, że w tej przyjaźni popełniała błędy. Ta niezdolność wybaczenia sobie działa ciągle paraliżująco na jej nowy związek. Obawia się ona, że dawne mechanizmy mogą znowu zadziałać. Czuje, że musi sama sobie przebaczyć, aby rzeczywiście móc zacząć wszystko od początku i bez wewnętrznych obciążeń nawiązać relację z obecnym przyjacielem. Dopóki sama sobie nie przebaczy, przeszłość będzie na niej ciążyć i zakłócać obecne szczęście. Przebaczenie sobie samemu bywa niekiedy trudniejsze niż przebaczenie komuś innemu. Jest ono jednak warunkiem tego, byśmy świadomie i rozważnie mogli żyć teraźniejszą chwilą, nie zmąconą przez przeszłą winę, którą podświadomie ciągle jeszcze sobie wyrzucamy.

Więcej w książce: Przebacz samemu sobie – Anselm Grün OSB

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,79,przebaczyc-sobie-jest-najtrudniej.html

_____________________________

Dręczy cię poczucie winy i wyrzuty sumienia?

Interes ponad wartościami