Ziemska władza jest czymś zupełnie “pustym”. Nie niesie ze sobą żadnej treści, poza chwilową satysfakcją. Nie ma więc sensu zabieganie o nią. Dlaczego? Przeczytaj komentarz do Ewangelii Mieczysława Łusiaka SJ.

http://ps-po.pl/2016/02/23/wolnosc-milosci-24-lutego-2016/

„Daremnym jest dla was wstawać przed świtem” (Ps 127,2)… Tacy byli właśnie synowie Zebedeusza którzy, zanim wycierpieli upokorzenia zgodnie z Męką Pana, wybrali sobie wpierw miejsce, jeden po lewej, drugi po prawej stronie Jezusa. Chcieli „wstać przed Światłem”… Także Piotr wstał przed Światłem, kiedy odradzał Panu cierpieć za nas. Pan mówił o swojej Męce, która miała nas zbawić, i o swoich cierpieniach, a Piotr, który wcześniej wyznał, że Jezus jest Synem Bożym, był przerażony na myśl o Jego śmierci i powiedział Mu: „Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie!”(Mt 16,22). Chciał wstać przed Światłem, dać rady Światłu. Ale co robi Pan? Każe mu wstać po Świetle, mówiąc: „Zejdź Mi z oczu”… „Zejdź Mi z oczu, abym Ja szedł przodem a ty za Mną. Idź drogą, która idę, zamiast pokazywać Mi drogę, która ty chcesz maszerować”…

Dlaczego zatem, synowie Zebedeusza, chcecie wstawać przed Świtem? Oto pytanie, które trzeba im zadać; nie będą oni nim zirytowani, bo to wszystkojest napisane na ich temat po to, aby nas uchronić od pułapki pychy, w którą oni wpadli. Dlaczego wstawać przed Świtem? Na próżno. Chcecie się wywyższyć, zanim zostaniecie poniżeni? Sam Pan wasz, który jest waszym światłem, uniżył się, aby zostać wywyższonym. Posłuchajcie, co mówi Paweł: „On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył” (Flp 2,6nn).

_______________________________

W Trewirze – św. Modesta. Widnieje w katalogu tamtejszych biskupów. Cokolwiek, piszą bollandyści, dodalibyśmy do tej wiarygodnej noty, byłoby czystą hipotezą. Zwykły to los wielu postaci, znanych dzięki starym zapisom z samego tylko imienia.

oraz:

bł. Awartana, mnicha (+ 1380); św. Jana “Żniwiarza”, mnicha (+ 1130); bł. Józefy Naval Girbes (+ 1893); świętych męczenników Montana, Lucjusza, Juliana, Wiktoryka i Flawiana (+ ok. 255); św. Pretekstata, biskupa i męczennika (+ 586); św. Sergiusza z Cezarei, męczennika (+ ok. 304

Czy nie jest to wszystkim ludziom wiadome,
że Bóg może objawić się człowiekowi najlepiej poprzez sen?
(Tertulian)

Dostrzec szczęście, gdy przychodzi

A gdyby człowiek nie poprosił, czy wtedy sny mogłyby odmówić pomocy? Czy mogłyby zakłócić jego rozwój? Dojrzałość nie pojawia się automatycznie – rozwój człowieka jest zawsze dramatyczny. Ludzkie ciało, rozum, emocje i uczucia, sny i wyobraźnia mogą pomóc na drodze do pełni, mogą go też zakłócić czy nawet zniszczyć. Rozumem można próbować uzasadnić największe patologie, pod wpływem agresji można zabić albo uratować życie, ta sama ręka przytula albo znieważa. Trzeba poprosić o pomoc. Za progiem tego słowa kryje się akceptacja, zaufanie, umiejętność posługiwania się danym “narzędziem”, a nade wszystko rozpoznanie celu, dla którego zostało dane. Ofiarowane narzędzie nie jest celem – tragicznym błędem jest tworzenie kultu ciała, religii rozumu, adorowanie uczuć czy snów. Poprosić o pomoc, aby “dostrzec szczęście, gdy przychodzi” (por. Jr 17, 6).

Nieprzespane sny

Rozróżnienie faktu od jego interpretacji odnosi się niezwykle wyraźnie do wydarzenia snu. Faktem jest, że istnieją sny. Opowiadamy o nich, nieraz długo pamiętamy ich treść. Z drugiej strony istnieje wiele interpretacji, teorii dotyczących zjawiska snu – jego powstania, zawartości, znaczenia, wpływu na życie. W ramach tylko jednej z teorii na wiele sposobów można interpretować konkretny sen. Podejścia do zjawiska snu krążą pomiędzy dwoma skrajnymi biegunami: z jednej strony – całkowite lekceważenie snów, niebranie ich pod uwagę w całej dynamice rozwoju człowieka -nieraz ośmieszanie, a z drugiej – ryzykowny kult snów, zbyt mocno uzależniający decyzje życiowe od często naiwnie i magicznie interpretowanej jego symboliki.

Biblia nie lekceważy snów. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament często traktują sny jako miejsca doświadczenia obecności Boga. Wielkie decyzje są tu wielokrotnie podejmowane we śnie. Również w nauczaniu Ojców Kościoła wiele uwagi poświęcono temu zagadnieniu. Współczesna psychologia traktuje sny jako jeden z podstawowych materiałów w służbie zrozumienia i pomocy człowiekowi.

W wielu teoriach sen jest uznawany za wytwór człowieka w dużym stopniu wolny od mechanizmów obronnych. To moja świadomość, lub raczej podświadomość, tworzy obrazy senne, pokazując tym samym niejako prawdziwy stan mojego wnętrza, głębokiego “ja”, które ma duży wpływ na kreowanie moich zewnętrznych spostrzeżeń, reakcji i decyzji. Sen jest bardziej wolny od iluzji, które w dużym stopniu zniekształcają doświadczenie rzeczywistości. W tym znaczeniu sny mogą być niejako lustrem, w którym mogę zobaczyć swoją twarz – prawdę o sobie. W Sonetach dla Orfeusza Rainer M. Rilke pisał:

Choćby odbicie wodne
zmąciło kształty swoje
nie trać obrazu[1].

Sen pozwala poznać swój obraz. Ważne jest uchwycenie, na ile sen współbrzmi z rzeczywistością poza nim. Co mogą oznaczać na przykład sny osoby na zewnątrz nadzwyczaj spokojnej, która we śnie jest często niezwykle brutalna? Jak zrozumieć brak motywów religijnych u osób wierzących? Dla Jana Kasjana sen jest istotnym kryterium w ocenie dojrzałości człowieka. W jego sześciostopniowej skali, oceniającej dojrzałość mnicha w cnocie czystości, to, co dzieje się z seksualnością we śnie, zajmuje, jako kryterium, najwyższą pozycję[2].

Należy także odróżnić sen od jego interpretacji. Interpretacji snu nie dokonuje się zazwyczaj we śnie, lecz po przebudzeniu. Może więc być dokonywana w świetle mechanizmów obronnych. Sen jako fakt jest w tym znaczeniu obiektywny, jego interpretacja – subiektywna.

Pojawienie się we śnie umierającej, bliskiej osoby nie musi oznaczać zapowiedzi jej śmierci, ryzykowna jazda na nartach nie musi być zwiastunem mniej lub bardziej ukrytych myśli samobójczych, a przytulenie do kobiety – znacznych zaniedbań w integracji seksualnej. Sny są pełne symboli, często podobne do przypowieści i dlatego nie muszą ograniczać się tylko do jednej interpretacji. Bywa pewnie i tak, że celem pojawienia się snu nie jest jego precyzyjne zrozumienie, interpretacja, lecz danie wewnętrznego światła, nastroju, energii, które przenikną życie.

Jeżeli sam człowiek jest autorem swoich snów, gdzie więc miejsce dla Boga? Jedno nie wyklucza drugiego (gratia perficit naturam). Przez sen mówi Bóg i człowiek. Nawet jeżeli w tej “produkcji” akcent pada na człowieka, Bóg nie pozostaje niemy. Mówi: “zobacz, jakie jest twoje wnętrze, nie bój się skonfrontować z prawdą o sobie, od której uciekasz”. Bóg może pomóc w odkryciu właściwej interpretacji snu i zintegrować go z życiem. Bywa, że akcent w wyjątkowy sposób pada na Boga, który przez sen przekazuje szczególne posłannictwo, zadanie, słowo. Sny o takim nadprzyrodzonym charakterze wydają się rzadkie i potrzeba dobrego rozeznania, aby je odróżnić od innych. Często się zdarza, że ludzie zbyt pospiesznie dopatrują się w swoich snach nadprzyrodzonej interwencji Boga i własnym słowom, myślom przypisują boskie znaczenie.

Sen jest więc szczególną, cenną własnością człowieka. Można przespać sny, tak jak się przesypia wartościową sztukę teatralną albo przyjacielskie spotkanie. Można coś wtedy stracić, bezpowrotnie zagubić i nie uciec do “Egiptu” albo z niego nie powrócić.

Jak radzić się snów

Doceniając wartość snów, postawmy pytanie, w jaki sposób wykorzystać je dla rozwoju życia duchowego? Czy istnieją jakieś reguły? Zbierając doświadczenia wielu pokoleń, można wyróżnić niektóre z nich:

1. Jeżeli oczekuję od snu konfrontacji z prawdą, to ważne jest, jak zagospodaruję czas przed snem. Wierzę, że słowo Boże jest słowem prawdy, w świetle którego mogę odróżnić prawdę od fałszu. To, co staje u bramy snu, przenika nas, gdy zasypiamy. Jeżeli zasypiamy po obejrzeniu brutalnego, przenikniętego lękiem i agresją filmu, wtedy przyjęte treści zapadają głęboko w świadomość i podświadomość i mają istotny wpływ na życie i sny. Słuchając przed snem słowa Bożego, pozwalam, aby ono – jak ziarno, które wpadło w ziemię – przeniknęło moją głębię (wewnętrzne “niebo i piekło”), rozświetliło wnętrze i doszło do samego kresu mojej tajemnicy. Żyjemy ostatecznie słowem Bożym, a nie snami. Ono zapada najgłębiej. Sen, który być może zrodzi się w świetle obecnego we mnie słowa, pełniej ukaże stan mojego wnętrza. Łatwiej będzie mi wtedy o poranku zrozumieć sens danego mi słowa Bożego. Niesiemy odpowiedzialność za nasze wnętrze – skarby naszego serca. Przyjęcie słowa Bożego przed snem jest jedną z form tej odpowiedzialności.

2. Można przed snem poprosić w modlitwie o sen: o nieprzespanie snu, odwagę jego narodzenia i przyjęcia, właściwą interpretację.

3. W dobrym przeżywaniu snów pomaga ich zapisywanie. Dzięki zapisywaniu stajemy się bardziej wrażliwi na tę rzeczywistość w nas. Częściej wtedy pamiętamy sny – nie tylko ich małe fragmenty, ale całość. Zapisywanie snów ma także wpływ na tworzenie nowych.

4. Obok obrazów, wydarzeń i scen, jakie urzeczywistniają się w snach, równie istotne są uczucia, nastroje, jakie im towarzyszą. Być może to obrazy towarzyszą uczuciom, a nie uczucia obrazom. Ważne jest uchwycenie atmosfery, zarejestrowanie emocji – jak czuję się w tym śnie, jak czuję się po przebudzeniu, czy ten sen jest integrujący czy destrukcyjny?

Istnieją we śnie dwie warstwy: obiektywna i subiektywna. Obiektywna odnosi się do rzeczywistości, w której żyję albo żyłem. Co mówi ten sen o mojej pracy, rodzinie, przyjaźniach, przeszłości i przyszłości? Co mówi Bóg przez ten sen? Co mówią moi bliscy? Czy dopuszczam możliwość kuszenia? W wymiarze subiektywnym dochodzi do głosu sposób przeżywania rzeczywistości obiektywnej. Dlaczego nieświadomie wybrałem akurat te postaci z mojego życia, jakie słowa włożyłem w ich usta? Co to mówi o mnie? Być może postaci i przedmioty ze snu to części mojej osoby, fragmenty mojego wnętrza. Te dwa wymiary, obiektywny i subiektywny, stykają i przenikają się wzajemnie.

5. Należy łączyć sny z aktualną sytuacją życiową. W jakim momencie życia pojawia się dany sen? Co wydarzyło się przed jego pojawieniem, co ma się wydarzyć jutro, czy za kilka dni? Sen jest zawsze częścią większej całości.

6. Nie należy spieszyć się z interpretacją snu. W Biblii panuje przekonanie, że “wyjaśnianie snów jest sprawą Bożą” (por. Rdz 40, 8). Tylko to, co włączone w dialog, rozwija się poprawnie. Tylko to, co otoczone rozmową, może być interpretowane właściwie. Ten dialog dotyczy nade wszystko Boga. Sen powinien stać się częścią modlitwy. Rozmawiając z Bogiem o moim śnie, zapraszam Go tym samym w świat mojego wnętrza, które w Jego świetle może być dobrze zinterpretowane, Jego mocą uzdrowione i przemienione.

Rozważając słowo Boże, przeznaczone na dany dzień, pozwalam, aby Jego światło padło także i na moje sny. Czy istnieje związek pomiędzy słowem Bożym a moimi snami?

7. Do dialogu o snach powinien zostać zaproszony drugi człowiek. W jego spojrzeniu, jak w zwierciadle, można inaczej skonfrontować się z wydarzeniem swojego snu. Z boku, z dystansu, łatwiej jest zrozumieć sens poszczególnych wydarzeń. Szczególne miejsce ma tutaj przyjaciel, psycholog czy kierownik duchowy.

8. Trwając w dialogu z Bogiem i człowiekiem, można dalej – już na jawie – tworzyć scenariusz ze snu. Gdy dla przykładu we śnie nie potrafię wejść na wysoką górę, mogę – już teraz w nowym scenariuszu – tego wejścia dokonać. Ta kontynuacja lub zmiana scenariusza snu może mieć wpływ na zmianę wewnętrznych, głęboko zakodowanych przekonań – może mieć na przykład wpływ na korektę wewnętrznej tezy: “i tak w życiu niczego nie osiągnę, i tak mi się nic nie uda”. Taka zmiana scenariusza – na zasadzie sprzężenia zwrotnego – dotyka i przeobraża nasze sny, tzn. zapada głęboko i ma wpływ na nasze postawy i decyzje życiowe.

9. Należy być ostrożnym nie tylko ze zbyt pospieszną interpretacją treści snu, lecz także z rozumieniem na przykład częstotliwości występowania snów, braku snu, pojawiania albo niepojawiania się snów o określonej treści. Brak snu, w którym występowałby papież, nie musi świadczyć o antyrzymskim nastawieniu, a brak wątków biblijnych – o słabej wierze.

Wszystkie wymienione tu zasady wykorzystania snu łączy jeden wspólny mianownik: troska o świętość, która wyraża się w przykazaniu miłości Boga i bliźniego swego jak siebie samego. Wszystko inne – także sny – służą temu przykazaniu. Chrześcijaństwo nie jest religią snów, ale koncentruje się wokół Boga, który w Chrystusie przychodzi do człowieka. Bóg, który stał się człowiekiem, podobnym do nas we wszystkim, oprócz grzechu, może przemówić do nas przez wszystko – także przez sen.

__________________

[1] R. M. Rilke, Poezje, tłum. M. Jastrun, Kraków 1987, s. 255.
[2] Jan Kasjan, De institutiscoenobiorum et de octo vitiorum principalium remediis, Paris 1965, XII, 7.

ks. Krzysztof Grzywocz

Duchowość i sny

ks. Krzysztof Grzywocz

Posłuchaj fragmentu

cena: 39.00 zł

Całkowity czas:

04:37:17

Ilość płyt:

6

Format:

CD audio

Kod ISBN:

978-83-63436-16-2

Kod produktu:

kcd 92

---

Wersja MP3 (bez pudełka) do ściągnięcia

cena: 25.00 zł

---

 

 

Sny wpisane są w życie człowieka. Od dzieciństwa aż po śmierć towarzyszą w jego rozwoju. Przez wielu są lekceważone, niezauważane, zbyt szybko zapominane, przez innych magicznie interpretowane i nadużywane w podtrzymaniu własnej niedoj­rzałości. W psychologii przyjmowane są jako cenny materiał poznania i rozumienia człowieka, szczególne zaś miejsce znajdują na kartach Biblii, gdzie niejednokrotnie są miejscem spotkania z Bogiem. Jak przyjąć i wykorzystać sny, aby dobrze zintegrować je w drodze do dojrzałości – w powołaniu do świętości?
Tematy konferencji:

 

1. Marzenia i sny	38 min.
2. Znaczenie snów w psychologii	53 min.
3. Sny w Biblii	50 min.
4. Sny w tradycji chrześcijańskiej	46 min.
5. Jak dobrze wykorzystać sny?	47 min.
6. Sny miejscem spotkania	43 min.

Trwa nowenna modlitewna w intencji Benedykta XVI. Od 19 lutego zanoszona jest ona za przyczyną Maryi, Matki Kościoła.

Jej kulminacją, a zarazem dniem szczególnej modlitwy “za Benedykta i z Benedyktem”, jak podkreślają organizatorzy, będzie niedziela 28 lutego. To właśnie w tym dniu przypada trzecia rocznica zakończenia pontyfikatu Papieża Ratzingera. W czasie modlitewnej nowenny wspomina się zarazem 65. rocznicę jego święceń kapłańskich.
Więcej informacji o tej szczególnej inicjatywie, a także teksty modlitw (również w języku polskim) można znaleźć na stronie: http://lavignadelsignore.wix.com/giornataperbenedetto

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25138,28-lutego-dniem-modlitwy-za-benedykta-xvi.html

Od początku kobieta została stworzona, by być u boku mężczyzny. Bez względu na twoje życiowe powołanie, ta prawda pozostaje niezwykle aktualna. Wiele z twojej kobiecości powinno zostać potwierdzone przez mężczyzn w twoim życiu, poczynając od ojca, aż po wszystkie inne damsko-męskie relacje. Nic więc dziwnego, że w tym miejscu często pojawia się wiele zamieszania.

Wskazówki od kobiety pochwyconej na cudzołóstwie:

1. Wartość czystości

Do Jezusa przyprowadzono kobietę pochwyconą na cudzołóstwie. Nie wiemy, jaka była jej historia. Na pewno znalazła się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie z niewłaściwym mężczyzną. Może z jej własnej winy, a może zupełnie nie.

Widzimy tylko efekt końcowy, który w kulturze czasów Jezusa był czymś, za co traciło się życie. Od tego czasu wiele się zmieniło. Dziś niektóre kobiety publicznie chwalą się swoim wyzwolonym stylem życia, mieszając z błotem wszystkie te “cnotliwe”. Jednak dla tej, która spotkała Boga w swoim życiu i nie zagłuszyła swojej pierwotnej wrażliwości, pewne jest, że to czystość jest wartością.

2. Skrytogrzesznica

Walka o czystość nie jest łatwa. Czy to w młodzieńczej miłości, czy w narzeczeństwie, czy w życiu zakonnym i wierności małżeńskiej. Ta walka jest wręcz ogromnie trudna i wymaga poważnego wysiłku – szczególnie że świat będzie podpowiadał zupełnie coś innego.

W pewnym momencie łatwo wpadniemy w myślenie, że to jednak Kościół coś wymyśla i żałuje wszystkim dookoła chwil przyjemności i szczęścia. Rozdarcie w nas jest i będzie.

Ważne jednak, by nie zostać z tym samą. Pójście do spowiedzi może być w tych sprawach krokiem heroicznym, ale koniecznym. Trwanie w grzechu prowadzić może do poważnych konsekwencji – łącznie z odebraniem życia dziecku, które może być owocem naszych błędów. Kobieta została pochwycona na cudzołóstwie.

Mogło ją to doprowadzić do śmierci, ale doprowadziło ją do Jezusa. Otworzenie serca przed kimś, kto może przyprowadzić do Boga, to dużo więcej niż połowa sukcesu. A On już dalej będzie najlepiej wiedział, co zrobić.

3. Najgłębiej w sercu

Wszystko, co wiąże się z seksualnością, zapisywane jest w najgłębszych zakamarkach naszego serca. Dlatego tak ważne jest, co z nią zrobimy, i tak ważne jest, żeby bez względu na to, jakie mamy życiowe doświadczenia, dostrzec, jak Jezus patrzy na nas z miłością.

“Wówczas Jezus podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz!»” (J 8, 10-11). On za każdym razem pozwala nam zacząć od nowa, bez względu na to, ile razy przygniatają nas nasze słabości, a w tej dziedzinie rzadkością jest, by słabości nie mieć. Jezus za każdym razem mówi: “idź i nie grzesz”, bo wie, że tylko w ten sposób będziemy stawać się coraz piękniejsze.

Spotkanie

Dziś spotkaj się z Jezusem i pozwól Mu powiedzieć ci, że jesteś wspaniałą kobietą. Bez względu na to, co myślą inni, On chce ciebie właśnie taką. Otwórz się dziś na swoją historię, swoją teraźniejszość i swoją przyszłość. Zobacz, jak mocno Jezus chce leczyć wszelkie rany twojego serca, szczególnie te zadane najgłębiej.

Może właśnie teraz przeżywasz kryzys w jakiejś relacji, walczysz z nieczystością, nie umiesz się z czymś ważnym pogodzić? Pamiętaj, że nie jesteś sama i szukaj ratunku u Jezusa! A może właśnie masz to szczęście i twoje serce jest pełne pokoju? Pomódl się za te, które przeżywają trudności!

*  *  *

Jezus i Kobiety. 10 spotkań – to propozycja siostry Ewy Bartosiewicz RSCJ na Wielki Post. W każdy wtorek i czwartek. Tylko na DEON.pl.

Pierwsze spotkanie: Co to znaczy, że masz być matką?

Drugie spotkanie: Jak nie tracić nadziei w trudnej codzienności?

Trzecie spotkanie: Jak rozmawiać z Bogiem?

S. Ewa Bartosiewicz – zakonnica ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacre Coeur), prowadzi bloga Spojrzenie Serca – siostraewa.blog.deon.pl

http://www.deon.pl/religia/rekolekcje-wielkopostne/wielki-post-2016/jezus-i-kobiety-10-spotkan/art,4,jak-poradzic-sobie-z-seksualnoscia.html

___________________________

Ten film powinien obejrzeć każdy mężczyzna [WIDEO]

Sytuacja, jaka powstała na terenie parafii na Oporowie, jako biskupa bardzo mnie martwiła – mówi metropolita wrocławski abp Józef Kupny. Hierarcha krytykuje również program Jana Pospieszalskiego “Bliżej”, który dotyczył sprawy księdza-narodowca.

Metropolita wrocławski abp Józef Kupny po raz pierwszy osobiście zabrał głos w sprawie ks. Jacka Międlara, wikarego z Oporowa.

Decyzją Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo z Krakowa, do którego należy, został przeniesiony do Zakopanego. Kilka miesięcy, jakie spędził w stolicy Dolnego Śląska, podzieliło parafię św. Anny.

– Sytuacja, jaka powstała na terenie parafii na Oporowie, jako biskupa bardzo mnie martwiła. Miałem świadomość, że utworzyły się dwie, wzajemnie zwalczające się grupy, przy czym obie uważały, że postępują zgodnie z Ewangelią, i odmawiały drugiej stronie nazywania siebie katolikami – mówi arcybiskup Józef Kupny.

– Rolą kapłana w takim momencie jest dążenie do pojednania pomiędzy ludźmi. On powinien być tym, który łączy. Niepokojące były również sygnały o odchodzeniu ludzi z parafii, zamykaniu przed księżmi chodzącymi po kolędzie drzwi. Dodajmy, że otrzymywaliśmy je od osób, które od lat czuły się częścią tego kościoła i które nigdy nie odmówiły przyjęcia kapłana z wizytą duszpasterską. Taki sygnał musi budzić zaniepokojenie. Rozmawiałem z przełożonymi zgromadzenia, by pomogli rozwiązać spór i by podjęli działania, dzięki którym parafia powierzona ich trosce będzie się rozwijała – dodał metropolita.

Arcybiskup odniósł się również do programu Jana Pospieszalskiego “Bliżej” w TVP Info, w którym prowadzący w ostry sposób dyskutował z ks. Rafałem Kowalskim, rzecznikiem wrocławskim kurii: – Program Jana Pospieszalskiego był – mówiąc delikatnie – nie do końca uczciwy. Jeśli dane mi będzie spotkać się z redaktorem twarzą w twarz, powiem mu o swoich odczuciach osobiście. To zawsze lepsze niż dyskutowanie przez media.

Słowa arcybiskupa Kupnego potwierdził w rozmowie telefonicznej z DEON.pl rzecznik kurii – ks. Rafał Kowalski.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25135,sytuacja-w-parafii-ks-miedlara-bardzo-mnie-zmartwila.html

___________________________________

Rusza proces akredytacji dziennikarskich na ŚDM

KAI / ml

(fot. shutterstock.com)

5 inspirujących cytatów młodych świętych

Karol Wilczyński

(fot. shutterstock.com)

To, że jesteś wciąż młody, nie oznacza, że nie możesz być świętym. Udowadnia to pięcioro młodych 20-latków, których Kościół uznał za świętych. Poznaj 5 niezwykłych wypowiedzi, które zainspirują cię do działania!

1. św. Dominik Savio (zmarł w wieku 17 lat)

(fot. wikimedia commons)

“Nie jestem w stanie robić wielkich rzeczy, ale chcę, by wszystko, co robię – nawet to, co najmniejsze – było na większą chwałę Boga”.

2. bł. Hiacynta Marto (zmarła w wieku 10 lat)

(fot. wikimedia commons)

“Nasza Pani spojrzała na nas i powiedziała, że niebawem przyjdzie i zabierze Francesco do Nieba. I wtedy zapytała mnie, czy ciąglę chcę nawracać grzeszników. Powiedziałam: tak”.

3. bł. Pier Giorgio Frassati (zmarł w wieku 24 lat)

(fot. wikimedia commons)

“Pytacie mnie, czy jestem w dobrym humorze. A jak mógłbym nie być? Tak długo, jak wiara daje mi siłę, zawsze będę radosny!”

4. bł. Chiara Luce Badano (zmarła na raka kości w wieku 19 lat)

(fot. wikimedia commons)

“W tej chwili nie mam już nic. Ale mam swoje serce, którym zawsze będę mogła kochać”.

5. św. Teresa z Lisieux (zmarła w wieku 24 lat)

(fot. wikimedia commons)

“Swój czas w Niebie spędzę na robieniu dobra na Ziemi”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2345,5-inspirujacych-cytatow-mlodych-swietych.html

O duchowych inicjatywach w internecie i mediach społecznościach pisze w komunikacie ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski.

Publikujemy oświadczenie rzecznika Episkopatu ks. Pawła Rytla-Andrianika:

W ramach wielkopostnych rekolekcji na Twitterze zrobiono sondę zadając pytanie: Czy pamiętacie, kiedy przyjęliście #chrzest? Były trzy odpowiedzi: 1) Tak; 2) Nie; 3) Nie jestem ochrzczony/ochrzczona. Tylko 1% osób odpowiedziało, że nie są ochrzczone.

Okazuje się, że w Polsce, podobnie jak i w wielu innych krajach niemal wszyscy użytkownicy cyberprzestrzeni są osobami ochrzczonymi. Na świecie takich osób jest… 2,4 miliarda.

Czekają one na przekaz wiary na cyberkontynencie, na którym żyją, używając na co dzień komputera, telefonów, aplikacji, Internetu itp. Nic więc dziwnego, że wielkim zainteresowaniem cieszą się takie inicjatywy jak: rekolekcje online, krótkie filmy z komentarzem do Biblii czy wartościowe grafiki. Młodzież jest tutaj szczególnie twórcza.

Religijność w cyberprzestrzeni jest jak religia w szkole. Niejednokrotnie nauczyciele religii przypominają, że słowo “religia” pochodzi od łacińskiego “religare”, co oznacza dosłownie “na nowo złączyć” człowieka z Bogiem. Także łącza internetowe mogą służyć łączeniu ludzi ze sobą i z Panem Bogiem. Oczywiście, to nie zastępuje życia sakramentalnego, ale właśnie do niego prowadzi.

W tym kontekście nie może zabraknąć pytania: Czy w naszych czasach Pan Jezus miałby swój profil na Facebooku i Twitterze?

Ks. Paweł Rytel-Andrianik
Rzecznik Konferencji Episkopatu Polski

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25062,2-4-miliarda-internautow-czeka-na-kosciol.html

________________________________

Człowiek jest w pełni sobą, gdy jest wolny

Doświadczenie wolności jest związane z odkrywaniem nowej perspektywy, z nowym poczuciem siebie samego. Doświadczenie wolności jest też bardzo mocno związane z uwolnieniem od tego, co krępuje, co jest dla nas przeszkodą w normalnym swobodnym wyrażaniu siebie, czy to w słowie, czy to w geście.

Zwykle słowo wolność jest właśnie kojarzone z tym poczuciem uwolnienia, bycia nieskrępowanym, dążeniem do tego. Wolność, także ta wolność wewnętrzna, złączona jest nierozerwalnie z wychodzeniem z naszych przeróżnych “więzień.
Można powiedzieć, że dążenie do bycia wolnym jest w pewnym sensie celem dojrzewania i wychowywania człowieka. Chodzi bowiem o to, by pozwolić każdemu odnaleźć swoją własną, niepowtarzalną drogę. Chodzi o to, aby doprowadzić każdego do możliwości decydowania o sobie. Człowiek jest w pełni sobą, jest w pełni człowiekiem, kiedy robi użytek ze swojej wolnej woli, ze swojej wolności. Człowieczeństwo jest nierozłącznie związane z tym procesem stawania się sobą, bycia wolnym. Doświadczenie uczy, że nie jest to wolność absolutna, ponieważ jako istoty stworzone nie dysponujemy taką możliwością. Tym niemniej doświadczenie wolności tworzy człowieka, wyznacza moment, w którym to poczucie bycia sobą staje się niemal namacalne.
Pragnienie wolności przejawia się w życiu człowieka na różne sposoby. Już małe dziecko dąży do wolności, która wyraża się w “opanowywaniu swojego świata”. Ten “dziwny” świat, w którym przyszło mu żyć, i który jest często niełatwy do zrozumienia, musi być coraz bardziej “oswojony”, poznawany, nazywany, dotykany. Wolność wtedy wyraża się w pragnieniu i możliwości swobodnego poruszania się i zdobywania doświadczeń. Jest ona oczywiście wkomponowana w proces wychowania, tym niemniej jest to autentyczne doświadczenie stawania się wolnym poprzez bycie coraz bardziej sobą.

Szczególnym czasem na odkrywanie swojej wolności jest okres dojrzewania. Buntowniczość, odkrywanie świata na własną rękę, sprzeciw wobec tego, co tradycyjne i zastane, są często przejawem tego pragnienia wolności, jakie każdy młody człowiek posiada. Wyzwanie rzucone światu tradycji, odrzucanie tego, co “krępuje”, jest ewidentnym przejawem dążenia do wolności i do odkrywania prawdziwego obrazu siebie.
Mówiąc o wolności, zwłaszcza o “mojej” wolności podkreślam swoją jedyność, swoją niepowtarzalność. Zwracam uwagę na to, co mnie tworzy jako człowieka. Muszę jednak uznać, że w tym dążeniu do wolności jest też element ograniczoności, słabości, której doświadczam. Nie rozumiem wszystkiego, nie myślę o wszystkim, nie potrafię wszystkiego ogarnąć swoim rozumem. Odwołuję się do “jakichś” aksjomatów, do “jakichś” opinii, bazuję na “czyichś” przekonaniach. Poczucie bycia wolnym musi się mierzyć ze słabością, jakiej doświadczam, ponieważ nie jestem wszechmogący. Dlatego też dążenie do wolności jest narażone na błędy, na złudzenia, na poruszanie się w zawężonej perspektywie.
Dążenie do wolności jest naznaczone także innego rodzaju ograniczonością. Nasz charakter, temperament, nasza historia i wpływ środowiska mają także niebagatelny wpływ na kształtowanie się naszego poczucia wolności. Człowiek nie osiąga wszystkiego, co mu się marzy, nie osiąga wszystkiego, co nawet jest rozumne i potrzebne. Ulega lenistwu, zniechęca się, boi się niepowodzeń. Te wszystkie czynniki sprawiają, że dążenie do wolności nie jest ani proste, ani nie można założyć, że każdy z nas do niej chce dojść.
Nasze myślenie o wolności jest też skażone złym użytkiem z niej, jest skażone różnego rodzaju zniewoleniami, których jesteśmy podmiotem. Grzech ma swoje konsekwencje w naszym życiu. Rodzi przyzwyczajenie, rodzi nawyk, wprowadza zamieszanie w sumieniu i utrudnia właściwą ocenę naszej sytuacji duchowej. Im bardziej żyjemy w sytuacji uzależnienia od grzechu i jego skutków, tym trudniej nam jest trwać w tym, co dobre, w wolności duchowej.
Trzeba by tutaj pewnie powiedzieć parę słów o trudności, na jaką napotyka wielu z nas w dążeniu do wolności. Odkrywamy bowiem, że wielu ludzi żyje w sytuacji faktycznych uzależnień, czy współuzależnień. Psychika człowieka, który ma trudności z samym sobą, ze swoim życiem, z radzeniem sobie z własnymi kłopotami popada często w stan uzależniania się. Wielu ludzi żyje w faktycznym uzależnieniu od opinii innych, od sukcesu, nie mówiąc już o uzależnieniach od różnego rodzaju środków odurzających. Dla tej, wcale nie małej, grupy ludzi dążenie do wolności i jej doświadczanie jest bardzo trudne i bardzo często przejawy tej “wolności” są jakby nową formą uzależnienia.

Każdy z nas potrzebuje poczucia bycia wolnym. Wszyscy też myślimy o sobie raczej w takich kategoriach. Wolność jest jednak nie tylko pragnieniem i ideałem, do którego dążymy, ale potrzebne nam są w życiu konkretne jej doświadczenia, które pozwolą nam podtrzymać w sobie dynamizm i chęć stawania się coraz bardziej wolnym. Wolność potrzebuje celu, perspektywy rozwoju. Źle by się stało, gdyby nasze poczucie wolności kształtowało się w tylko w opozycji do norm życia społecznego, do praktyki życia wspólnego, do prawa, które jest ustanowione. Choć elementów napięcia z tym związanych nie można wykluczyć, to jednak sama wolność jest wartością pozytywną, jest propozycją do osiągnięcia. Doświadczenie wolności jako sprzeciwu, jako niezgody nie jest pełnym jej doświadczeniem.
Człowieczeństwo w nieodzowny sposób związane jest z doświadczeniem bycia sobą, doświadczeniem swojej jedyności. Bez wolności, oczywiście mówiąc w wymiarze wewnętrznym, nie jesteśmy w pełni ludźmi. Wolność jest przejawem naszego człowieczeństwa i formą jego spełniania. Bez wolności też nie jest możliwe żadne postępowanie moralne, gdyż ono zakłada świadomość i wolną wolę. Dlatego też dążenie do bycia wolnym i dbanie o uwalnianie się od wszystkiego, co tej wolności przeszkadza jest jednym z głównych zadań w życiu człowieka.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,441,czlowiek-jest-w-pelni-soba-gdy-jest-wolny.html

_________________________________

Szukanie nowych wrażeń a uzależnienia

Joanna Morga / slo

(fot. Thomas Hawk / flickr.com)

Mechanizm odpowiedzialny zarówno za skłonność do poszukiwania mocnych wrażeń, jak i za podatność na uzależnienia odkryli w mózgu naukowcy z Zakładu Neurofarmakologii Molekularnej Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie.

– Wyniki naszych badań* mogą być pomocne w rozwoju nowych terapii osób uzależnionych – ocenia współautor pracy prof. Ryszard Przewłocki, kierownik Zakładu Neurofarmakologii Molekularnej w Instytucie Farmakologii PAN w Krakowie.

Wcześniejsze badania wykazały, że nowe doświadczenia aktywują w mózgu tzw. układ nagrody w sposób podobny do związków uzależniających. Różnym zespołom naukowców udało się też zaobserwować, że chęć poszukiwania nowości i angażowania się w ryzykowne sytuacje ma związek z większą podatnością do uzależnienia od alkoholu czy narkotyków. Wiadomo było, że podłożem jednych i drugich zachowań jest aktywność tzw. układu dopaminowego w mózgu (w układzie tym komórki nerwowe komunikują się za pośrednictwem neuroprzekaźnika dopaminy).

W swoich najnowszych badaniach na myszach naukowcy z Krakowa wykazali natomiast, że kluczową rolę odgrywają tu receptory mGluR5 dla glutaminianu. Jest to jeden z kilku receptorów dla tego neuroprzekaźnika.

Doświadczenia prowadzono na myszach, które w wyniku wywołanej mutacji nie posiadały tego receptora na neuronach wrażliwych na dopaminę.

Okazało się, że tak zmienione gryzonie w mniejszym stopniu eksplorowały nową klatkę, do której zostały przeniesione i były mało zainteresowane nowymi przedmiotami umieszczanymi w ich otoczeniu oraz poszukiwaniem nowych wrażeń.

Gdy udostępniono im alkohol, spożywały go podobnie jak zwierzęta niezmienione genetycznie. Jednak po okresie przymusowej abstynencji nie piły go w zwiększonych ilościach, w odróżnieniu od myszy kontrolnych, które niemal podwoiły spożycie alkoholu.

Jak wyjaśnił PAP prof. Przewłocki, kompulsywne picie alkoholu przez gryzonie, po okresie braku dostępu do niego, jest przez naukowców traktowane jako zachowanie świadczące o uzależnieniu. Wyniki doświadczeń oznaczają zatem, że myszy bez receptora mGluR5 nie przejawiają skłonności do nałogowego picia alkoholu.

Brak tego receptora nie miał natomiast wpływu na inne aspekty zachowania zwierząt, takie jak zdolność uczenia się i zapamiętywania, wrażliwość na nagrody i stres.

– Rezultaty doświadczeń przeprowadzonych na myszach pozbawionych receptorów glutaminianu mGluR5 przybliżają nas do zrozumienia mechanizmu uzależnień – komentuje biorąca udział w badaniach doktorantka mgr Magdalena Sikora.

Według współautora pracy dr. hab. Jana Rodrigueza wyniki tych badań dowodzą, że istnieje wspólny molekularny mechanizm uzależnienia i poszukiwania wrażeń. Mogą one też pomóc w opracowaniu nowych leków stosowanych w terapii osób uzależnionych – podsumowuje prof. Przewłocki.

***

Dr hab. Jan Rodriguez Parkitna jest biologiem molekularnym w Instytucie Farmakologii PAN w Krakowie badającym neuronalne mechanizmy odpowiadające za zmiany w zachowaniu. Jest współautorem szeregu prac w renomowanych międzynarodowych czasopismach takich jak Neuron, Nature Neuroscience i PNAS.

Mgr Magdalena Sikora jest absolwentką Instytutu Psychologii Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego i od roku 2009 doktorantem w Zakładzie Neurofarmakologii Molekularnej IF PAN w Krakowie.

Prof. Ryszard Przewłocki jest neurobiologiem i farmakologiem. Jest współautorem wielu fundamentalnych szeroko cytowanych prac w renomowanych czasopismach naukowych, w tym w Science, Nature, PNAS, Genome Biology, Neuron, Journal of Neuroscience, Neuropsychopharmacology i Pain. W obszarze jego zainteresowań znajdują się mechanizmy działania endogennych opioidów, stresu, bólu i uzależnień lekowych a wśród aktualnych zainteresowań znajdują się mechanizmy molekularne i genetyczne działania leków psychotropowych oraz transkryptomika i genomika. Jest kierownikiem Zakładu Neurofarmakologii Molekularnej w IF PAN oraz Zakładu Neurobiologii i Neuropsychologii Instytutu Psychologii Stosowanej UJ w Krakowie. Jest członkiem korespondentem PAU.

*Ich praca została opublikowana w najnowszym numerze renomowanego pisma “Biological Psychiatry”.

PAP – Nauka w Polsce

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,564,szukanie-nowych-wrazen-a-uzaleznienia.html

______________________________

To nałóg. Muszę się z tego spowiadać? [WIDEO]

Piotr Jordan Śliwiński OFMCap

Ksiądz, który krzyczy na penitenta, wymyśla mu, stawia dziwne pytania, nie jest dobrym pasterzem lecz sędzią, biednym chorym człowiekiem wyrządzającym ludziom wiele zła.

Gdy św. Paweł apeluje, by radować się w Panu, mówi “zawsze radujcie się”, a to znaczy, że również w Wielkim Poście. Tego roku mamy szczególny powód do wielkopostnej radości. W Środę Popielcową Franciszek rozesłał świadków Bożej miłości.

W przeddzień tego wydarzenia, w słowie skierowanym do kapłanów zebranych w Pałacu Apostolskim, przypomniał że Kościół jest Matką, która przyjmuje każdego, przygarnia i miłuje grzesznika, nie mówi “za karę masz odmówić taką czy inną modlitwę albo odbyć pielgrzymkę”.

Dla Kościoła spowiedź to nie sąd, który skazuje lecz “sąd”, który usprawiedliwia. Pokuty nie powinno odbierać się jako kary, lecz jako okazję do wyrażenia Bogu naszej wdzięczności i radości? Dlaczego w wielu wypadkach tak tego nie przeżywamy?

W swoim krótkim wystąpieniu Papież zachęca Misjonarzy Miłosierdzia, by reprezentowali swoją posługą Kościół będący troskliwą Matką i aby byli autentycznymi ojcami dźwigającymi ciężary słabszych, by nie osądzali, nie byli surowi lecz współczujący, dyskretni. “Jeśli nie czujesz się ojcem, to nie idź do konfesjonału” – mówi.

W wypowiedzi papieża nie zabrakło osobistego świadectwa. W kilku zdaniach wspomina spowiedź, która zmieniła kierunek jego życia. “Nie pamiętam, co ksiądz mi powiedział, wiem tylko, że się uśmiechnął”. W spowiedzi nie tylko słowa, ale i gesty są bardzo ważne. Nieraz uśmiech spowiednika może uczynić więcej niż jego nauka.

Spuszczone oczy penitenta często znaczą więcej niż wyznany słowami żal. Spowiednik powinien to dostrzegać. Sam gest przyjścia do spowiedzi oznacza, że penitent chce coś z siebie zrzucić, nawet jeśli nie potrafi tego wyznać. Trzeba to odczytać, zrozumieć, bo nieraz wstyd utrudnia wyznanie grzechów. “Wstyd to uczucie intymne, które ma wpływ na życie osobiste i wymaga ze strony spowiednika postawy szacunku i wsparcia” – mówi Franciszek.

“Nie uda nam się doprowadzić owcy zagubionej do owczarni za pomocą klucza osądzenia, lecz świętością życia” – kontynuuje Papież. “Świętość karmi się miłością” – dodaje. Ksiądz, który krzyczy na penitenta, wymyśla mu, stawia dziwne pytania, nie jest dobrym pasterzem lecz sędzią, biednym chorym człowiekiem wyrządzającym ludziom wiele zła. W tych słowach Papieża odczuwam wielką troskę o każdego grzesznika, jako o człowieka, który przede wszystkim potrzebuje doświadczyć miłości.

Pokutny charakter Wielkiego Postu kojarzył mi się w dzieciństwie z pątnikami idącymi boso i biczującymi się do krwi, ze słowami księdza posypującego głowy wiernych popiołem “z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”, z drewnianymi kołatkami zamiast dzwonków, z wyrzeczeniami i zakazem chodzenia na dyskoteki.

Wymyślone na okazję postu dodatkowe umartwienia wydawały mi się zawsze nieco sztuczne i często postanawiałem, że w Wielkim Poście będę pogodnie i z miłością znosił codzienne zmartwienia, czyli naturalne umartwienia, które samo życie przynosi. W tym roku też mam takie postanowienie.

Czasem uda się ze spokojem naprawić jakąś trudną relację, dodać komuś otuchy nie myśląc o sobie, zrezygnować z walczenia o swoje i cieszyć się z tego, że czyjeś, a nie moje jest na wierzchu. Znalazłem w tym niezawodny sposób na przeżywanie radości. Czyż nie przynosi radości pokonywanie samego siebie? Czyż nie cieszy odnoszenie zwycięstw nad własnym egoizmem? Któż nie odczuwa wewnętrznej radości, gdy może sobie powiedzieć: Odniosłem zwycięstwo! Udało się, z Bożą łaską, pokonać lęk, zmienić wroga w przyjaciela, a z przełożonym znaleźć wspólny język.

Papież wysyłając Misjonarzy Miłosierdzia daje kapłanom wielkie zadanie niesienia nam grzesznikom jeszcze większej radości. Nic nie musimy naprawiać, by Bóg odpuścił nam winy. Niczym nie musimy zasługiwać na Bożą miłość. Ta Dobra Nowina w Wielkim Poście, przeżywanym przez przeszłe pokolenia w pokutnym smutku i przykrych umartwieniach, to niewyczerpane źródło szczęścia. Bóg kocha nas takimi, jakimi jesteśmy i żaden grzech tego nie zmieni.

Przydałby się jeszcze jeden ciepły apel Franciszka zachęcający penitentów do przeżywania sakramentu pojednania w duchu radości. O pogodnej spowiedzi i doświadczeniu bycia usprawiedliwianym przez spowiednika pisałem na portalu DEON.pl dwa lata temu.
To niezwykłe doświadczenie, gdy wstając od konfesjonału uświadamiam sobie, że moje zadłużone konto napełnił Bóg miłością, że moje dziurawe serce znowu bije pragnieniem podobania się Chrystusowi. A wszystko to gratis.

Każdy chrześcijanin wstający od konfesjonału powinien stać się misjonarzem Bożego miłosierdzia i za pokutę opowiadać życiem o Bożej miłości, której doświadczył.

Wojciech Żmudziński SJ – dyrektor Centrum Kształcenia Liderów i Wychowawców im. Pedro Arrupe, redaktor naczelny kwartalnika o wychowaniu i przywództwie “Być dla innych”

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,2312,jacy-powinni-byc-spowiednicy-wedlug-papieza.html

____________________________

Czy wiesz, dlaczego Bóg stworzył kobietę?

Pewnego dnia Stwórca zbudził się trochę znudzony własną samotnością. Pomyślał zatem, że stworzy człowieka.

Wziął trochę gliny, ukształtował ją na swój obraz; ale kiedy już, już miał tchnąć w nią ducha życia, zorientował się, że nie wyszedł mu zbytnio ten model, i zniszczył go.
Znowu wziął glinę i z większą uwagą zabrał się do kształtowania następnego modelu. Skończywszy go, tchnął weń ducha życia. I oto został stworzony człowiek!
Od razu jednak zorientował się, w swej nadzwyczajnej mądrości, że coś było nie tak, czegoś brakowało. Postanowił zatem stworzyć kobietę, ale spostrzegł się, że nie ma już gliny. Zatem, w swojej wspaniałej fantazji, wziął trochę blasku słońca, faz księżyca, migotania gwiazd, łagodności pagórków, uroku nieba, wspaniałości nocy… i jeszcze dorzucił łagodne ruchy gazeli, falującą grzywę konia, miękki aksamit fiołków, odurzający zapach róży i hiacyntów, przejrzystą świeżość wody, ciepło ognia, lekkość powietrza, ukrytą tajemnicę życia zaczerpniętą od ziemi, …a ze światła kolory. Wymieszał to wszystko bardzo delikatnie, i oto została stworzona kobieta!
Zadowolony z własnej pracy, zawołał do siebie mężczyznę i powiedział do niego: “Popatrz!” Mężczyzna patrzył zdziwiony i zachwycony. Widząc jego zdumienie i radość, Stwórca powiedział: “Weź ją, jest twoja”.
Mężczyzna wziął pod ramię kobietę i nie pamiętając nawet, że grzeczność wymaga podziękowania, zabrał ją ze sobą.
Po jakimś czasie Stwórca zobaczył mężczyznę i kobietę, zmęczonych i smutnych, powracających z nie wiadomo jak odległych miejsc. Przodem szedł mężczyzna, z pochyloną głową, a kilka metrów za nim postępowała kobieta, zatroskana.
Stwórca zapytał: “Co się dzieje?”
Mężczyzna odpowiedział: “Czy nie pogniewasz się, jeśli Cię o coś poproszę?”
Stwórca na to: “Mów, człowieku”.
Mężczyzna zapytał: “Czy mógłbyś sobie wziąć z powrotem tę kobietę, którą mi podarowałeś?”
Stwórca, uśmiechając się, bez słowa zabrał kobietę do siebie.
Minął pewien czas i któregoś dnia mężczyzna, jeszcze bardziej zmęczony i smutny, powrócił na drogę, na której zwykł zatrzymywać się Stwórca.
Kiedy Stwórca go zobaczył, zapytał: “Co tym razem się stało?”
Odpowiedział mężczyzna: “Czy nie obrazisz się, jak jeszcze raz Cię o coś poproszę?”
“Mów, proszę, człowieku”, brzmiała odpowiedź Stwórcy.
Mężczyzna znów zaczął mówić, cichym głosem: “Czy mógłbym z powrotem dostać kobietę? Z nią nie zawsze będzie się łatwo żyło, ale bez niej życie jest niemożliwe”.
Stwórca uśmiechnął się i patrząc za nimi, jak się oddalali, zobaczył mężczyznę odwracającego się, i tym razem usłyszał jego szept: “Dziękuję”.

Więcej w książce: Kraina miłości. Przewodnik dla zakochanych, narzeczonych i młodych małżeństw – Gigi Avanti

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ona-i-on/art,142,czy-wiesz-dlaczego-bog-stworzyl-kobiete.html

______________________________

Jak kochają osoby depresyjne?

Zdolność wczuwania się, identyfikowania się z drugim człowiekiem poprzez akceptację wypływającą z miłości i uczestniczenie w jego przeżyciach przekraczające granicę własnego, ja”  jest dla osób depresyjnych szczególnie charakterystyczne i stanowi jedną z najpiękniejszych ich cech.

Pragnienie miłości i bycia kochanym jest dla osób depresyjnych czymś najważniejszym. Mogą one pokazać tu swoje najsilniejsze strony, lecz zarazem też tutaj tkwi największe dla nich niebezpieczeństwo. Po tym, co już powiedzieliśmy, nietrudno się domyślić, że u tego typu osób na płaszczyźnie relacji międzyludzkich łatwo dochodzi do kryzysów. Napięcie, nieporozumienia i konflikty wywołują w nich cierpienia trudne do wytrzymania i obciążają je bardziej niż powinny, ponieważ uaktywniają ich lęk przed utratą. Choć tego nie rozumieją, ich starania, by utrzymać przy sobie partnera, prowadzą często do kryzysów, gdyż ten próbuje się uwolnić ze zbyt ciasnych więzów. Reagują więc na to paniką i głęboką depresją i w swoim lęku chwytają się niekiedy szantażu i gróźb, łącznie z próbami samobójstwa. Trudno im sobie wyobrazić, że partner nie ma tej samej potrzeby bliskości. Już samą potrzebę dystansu, jaką on sygnalizuje, odbierają jako nie dość silną akceptację siebie lub znak, że nie są już kochane.

Zdolność wczuwania się, identyfikowania się z drugim człowiekiem poprzez akceptację wypływającą z miłości i uczestniczenie w jego przeżyciach przekraczające granicę własnego, ja” jest dla osób depresyjnych szczególnie charakterystyczne i stanowi jedną z najpiękniejszych ich cech. Autentycznie przeżywana postawa tego typu jest istotnym elementem każdej relacji miłosnej. Więcej nawet – naszego człowieczeństwa. Zdolność identyfikowania się z drugim człowiekiem może się wzmóc, osiągając stan medialnego wręcz wczuwania się; wówczas rzeczywiście przestaje istnieć granica dzieląca “ty” od ,ja”.

Jest to odwieczna tęsknota wszystkich zakochanych i mistyków za tym, by poprzez transcendencję znoszącą wszelkie granice osiągnąć stan zjednoczenia z tym, co boskie i z całym wszechświatem. Być może, tkwi w tym nieświadome pragnienie znalezienia na nowo owego niczym nieograniczonego związku z matką z okresu wczesnego dzieciństwa. Przekonamy się jeszcze, że dla rozwoju naszej umiejętności kochania decydujące znaczenie ma najwcześniejszy etap relacji między matką a dzieckiem. Zdrowy człowiek posiadający rysy świadczące o skłonności do depresji charakteryzuje się wielką zdolnością do miłości, gotowością ofiary z siebie, poświęcenia się, przetrwania złego w związku partnerskim; potrafi on dać poczucie bezpieczeństwa, wrażliwość uczuciową i bezwarunkowe wsparcie emocjonalne.

Lęk przed utratą – byle nie zostać samemu

U osób silniej dotkniętych depresją przeważa w związkach uczuciowych lęk przed utratą. Związki te są też trudniejsze, bo mają charakter relacji prawdziwie depresyjnych. Pierwsza z wyżej wymienionych, najczęściej spotykanych form jest następująca: próbuje się jakby żyć jedynie życiem partnera, w całkowitej z nim identyfikacji. Umożliwia to rzeczywiście ścisłą bliskość. Człowiek wchodzi jakby w skórę tego drugiego, nie jest już istotą oddzielną, osobną, nie posiada własnego życia. Myśli i czuje tak jak partner, odgaduje jego życzenia, czyta z jego twarzy, wie, czego on nie lubi i co mu przeszkadza, i usuwa pyłek z jego drogi; przyjmuje jego poglądy i dzieli przekonania. Krótko mówiąc, żyje tak, jak gdyby inne myślenie, inne przekonania, inny smak, różnice pomiędzy nim, a partnerem były czymś niestosownym i niebezpiecznym wywołującym lęk przed utratą. Człowiek rozkwita, żyjąc życiem partnera, ze świadomością miłości pełnej poświęcenia, nie licząc się z własnymi potrzebami. Autentyczność takiej miłości zależy od tego, czy umie się uniknąć kręcenia się wokół własnej osi i związanego z tym lęku przed utratą, czy też, mimo świadomości pewnego niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą każde zaangażowanie uczuciowe, potrafi się sobie i drugiej osobie pozostawić przestrzeń własnego rozwoju i mimo to kochać ją.

Tutaj stare przyrzeczenie wiążące dwoje ludzi: “Gdzie ty, Gajus, tam ja, Gaja” zostaje zabsolutyzowane. Dla partnera wprawdzie związek taki jest pod wieloma względami bardzo wygodny, kto jednak oczekuje od partnerstwa czegoś więcej niż znalezienia swojego odbicia w drugim człowieku i posiadania kogoś, kto zawsze będzie gotów do usług, ten będzie czuł się zawiedziony. Podobny przypadek stanowi sytuacja, gdy ktoś – z lęku, że straci partnera – rezygnuje z autentycznego bycia sobą, stając się jak dziecko. Przenosi wówczas na partnera wszystko, co mógłby i powinien czynić sam, stając się coraz bardziej od niego zależny i bezradny. Bierze się to również z wyobrażenia, że gdyby wykazywał samodzielność, partner mógłby pomyśleć, że nie jest potrzebny, a także z przekonania, iż największą gwarancją utrzymania przy sobie drugiej osoby jest manifestowanie własnej bezradności. W sposób nieświadomy dąży się tutaj do powtórzenia układu, jaki łączył nas w dzieciństwie z matką lub ojcem. Istnieje niemało małżeństw, w których ta reguła znajduje potwierdzenie. Podobnie ma się rzecz z ludźmi, którzy owdowiawszy, znów w krótkim czasie zawierają nowe małżeństwo, chociaż na swój sposób kochali przecież zmarłego małżonka. Ich własne życie jest jednak tak ubogie, że wolą raczej dopasować się do nowego partnera, byle nie zostać samemu.
To, co się osiąga na powyższej drodze, równa się symbiozie, zniesieniu granicy między ,ja” i “ty”. Dąży się zatem do jakiegoś stopienia się, w którym ,ja” i “ty” już nie różnią się od siebie i gdzie jak wyraziła się pewna osoba depresyjna – “Nie wie się już, gdzie jedno się kończy, a drugie zaczyna”. Najchętniej rozpłynęłoby się w tej drugiej osobie, pochłonęło ją niejako z miłości, tak by na zawsze zawrzeć się w ukochanym lub nosić go w sobie. W obu przypadkach problem leży w tym, że ucieka się przed własnym zindywidualizowanym istnieniem albo nie chce się przyznać prawa do takiego istnienia drugiemu człowiekowi.

Miłość oparta na szantażu

Często w związkach między ludźmi spotyka się takie wzajemne odniesienie, którego istota zawiera się w deklaracji: “Cokolwiek zrobisz i tak będę cię kochał”, “Kocham cię, możesz robić, co ci się żywnie podoba”. Taką wspaniałomyślnością próbuje się uniknąć lęku przed utratą; partner może się zachowywać, jak chce – w ostatecznym rozrachunku kocha się bardziej swoje uczucie do niego niż jego samego, jest się więc zależnym tylko od siebie i swojej gotowości kochania; w ten sposób można sobie zapewnić wieczność i poczucie, że nigdy nie utracimy obiektu naszej miłości.
Trudniejsza jest inna forma relacji między mężczyzną a kobietą – miłość oparta na szantażu. Stwarza ona pozór nadmiernej troski o partnera, za którą jednak skrywa się potrzeba dominacji, pochodząca z lęku przed tym, żeby go nie stracić. Jeśli taką postawą nie osiąga się tego, co by się chciało osiągnąć, sięga się po bardziej radykalne sposoby – groźbę popełnienia samobójstwa, a przede wszystkim próbę wzbudzenia w drugiej osobie poczucia winy. Jeśli zaś to nie wystarcza, popada się w ciężką depresję i zwątpienie. Sformułowania typu: “Jeśli już mnie nie kochasz, nie chcę dłużej żyć” nakładają na partnera odpowiedzialność; uświadamia on sobie, że od jego zachowania zależy życie związanej z nim osoby. Jeśli jest zbyt wrażliwy i łatwo wywołać u niego poczucie winy, nie dostrzeże sedna tej sytuacji, co sprawi, że może się tu rozegrać tragedia, której zapobiec się nie da, jeśli nastąpiło już obopólne, emocjonalne zapętlenie. Są też związki, które istnieją już tylko ze strachu, litości i poczucia winy jednego z partnerów, spoza których wyziera nienawiść i pragnienie, by ten drugi umarł. Również choroba może być środkiem szantażu i prowadzić do podobnej tragedii.

Im głębiej kochamy, tym więcej mamy do stracenia

Widzimy, że w lęku i konfliktach osób depresyjnych odbijają się prawa ogólniejszej natury: im głębiej kochamy, tym więcej mamy do stracenia, a będąc świadomi wszystkich niebezpieczeństw towarzyszących życiu, poszukujemy odrobiny bezpieczeństwa, którą, jak sądzimy, najpełniej można odnaleźć w miłości. Przekonaliśmy się jednak, że ucieczka przed tym, by uniknąć istnienia jako osoba o własnej indywidualności też nie daje gwarancji, że lęk przed utratą nas nie dosięgnie. Odwrotnie: przyjmując taką postawę, uciekamy przed tym, czego się w pewnym stopniu zrzekamy, a przez to wchodzimy w położenie, którego właśnie chcieliśmy uniknąć. By tworzyć dobry związek z drugim człowiekiem, potrzebny jest twórczy dystans, który umożliwia obydwu partnerom bycie sobą i rozwój zapewniający wykorzystanie własnych skłonności.

Prawdziwe partnerstwo jest możliwe jedynie pomiędzy dwiema niezależnymi osobami, nie zaś w relacji uzależnienia jednego z partnerów od drugiego, w której jeden staje się przedmiotem działania drugiego. Kto nie ma odwagi, by być niezależnym, temu grozi właśnie niebezpieczeństwo utraty; uzależnianie się od kogoś i poczucie małej wartości siebie sprawia, iż zwiększa się ryzyko, że inni przestaną się z nami liczyć i będą traktować nas jako osoby “niepełne”. Z drugiej strony, jeśli ktoś próbuje traktować partnera jak niesamodzielne dziecko, musi się liczyć z tym, że ten zechce się kiedyś uwolnić i zacząć być traktowany poważnie albo że przekroczymy granicę jego tolerancji i miłość zmieni się w nienawiść. Chyba że tkwi się w dobrowolnej neurozie we dwoje, która w dłuższej perspektywie jest relacją pozbawioną dynamiki, w gruncie rzeczy jest też niemal dosłownym powtórzeniem układu emocjonalnego z matką z okresu dzieciństwa.

Sfera seksualności osób depresyjnych jest dla nich czymś mniej ważnym niż miłość, przywiązanie i czułość. Jeśli otrzymują jednak te ostatnie, potrafią dać szczęście także w sferze cielesności, ponieważ umieją się wczuwać w potrzeby partnera i uważają, że miłość nie uznaje żadnych granic ani podziału na to, co dozwolone i niedozwolone. W wypadkach głębokiej zależności od partnera możliwe są wszystkie formy masochizmu, za czym ukryte jest przekonanie, iż jest to jedyna możliwość utrzymania partnera przy sobie.

Trudno określić jakąś ogólną regułę, ile wolności – lub odwrotnie – ile więzi potrzebuje lub może znieść dana osoba; tu każdy musi znaleźć odpowiedź dla siebie. Zbyt różnią się między sobą sami ludzie, sytuacje, w których się znajdują, historia ich życia i kontekst społeczny, by można było wskazać w sposób wiążący normy, jakie powinna spełniać relacja z drugim człowiekiem, a postawy odbiegające od normy oceniać jako fałszywe lub złe. Musimy okazywać sobie tyle wzajemnego ludzkiego zrozumienia, byśmy umieli respektować także takie formy miłości, które wydają się nam niezrozumiałe i obce. Inaczej zbyt łatwo zaczniemy oceniać tych, którzy wyniósłszy znaczne braki emocjonalne ze swego dzieciństwa, nie potrafili później sprostać dojrzałej miłości, za co jeszcze mieliby być karani naszymi sądami.

Wiecej w książce: Oblicza lęku. Studium z psychologii lęku – Fritz Riemann

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/depresja/art,43,jak-kochaja-osoby-depresyjne.html

________________________________

Metody lecznicze naszych prababek

Lipa rozgrzeje, dziurawiec rozweseli, melisa uspokoi, lubczyk… roznieci ogień pożądania – nasze prababki wiedziały i zioła stosowały.

Wiedza o lekach roślinnych oraz umiejętność ich stosowania powoli wracają do łask. Od niedawna studenci kilku polskich uczelni medycznych uczestniczą w zajęciach z fitoterapii. Zainteresowanie jest duże, także wśród lekarzy – mówi prof. dr hab. Renata Ochocka, kierownik Katedry i Zakładu Biologii i Botaniki Farmaceutycznej Akademii Medycznej w Gdańsku.

Triumfalny powrót ziół nie byłby jednak konieczny, gdyby nie ich “klęska” na początku XX wieku. Rozwój chemii farmaceutycznej sprawił, że o lekach naturalnych zapomniano. Przeciwzapalny i przeciwgorączkowy wywar z kory wierzby zastąpiła na przykład aspiryna. Podobnych “podmian” było więcej. Chemia królowała aż do niedawna.

Mawia się, że zielarstwo jest tak stare, jak ludzkość. W staroegipskich papirusach wymienia się kilkadziesiąt roślin leczniczych. Sumerowie stosowali m.in. czosnek, rumianek, babkę. Chińskie zapiski sprzed 4 tys. lat wspominają ok. 300 roślin leczniczych. Niewiele mniej (ok. 200) znajduje się w “Corpus Hipocraticum” – dziełach zebranych Hipokratesa. W średniowiecznej Europie za zielarskich ekspertów uchodzili Benedyktyni. Dziś na ziołach znają się farmaceuci. Lekarze o nich wiedzą zaś niewiele. Ziołolecznictwa studentów medycyny nie uczy się od czasu II wojny światowej.

A jednak skuteczne

“Zioła nie działają” – usłyszeć można w rozmowie ze studentami medycyny i lekarzami. Brak wiary w ich skuteczność, to jeden z powodów bojkotu ziół. Czy słusznie?

– Wiele syntetycznych substancji czynnych (leczniczych) tworzono na wzór roślinnych. Niekiedy obie formy są nie do odróżnienia. Utarło się jednak, że naturalne działają słabiej lub w ogóle nie działają. To absurd – przekonuje prof. Ochocka.

Rośliny lecznicze wprost “wypełnione” są substancjami czynnymi. Morfina (działająca przeciwbólowo) występuje w maku. Atropina (stosowana podczas reanimacji) w owocach wilczej jagody. Salicylina (działająca podobnie do aspiryny) w korze wierzby. Znaną z Rutinoscorbinu rutynę znaleźć zaś można w liściach szczawiu, owocach berberysu i dzikiego bzu. Konwalia zawiera glikozydy – substancje wzmagające siłę mięśnia sercowego oraz zapobiegające jego arytmiom.

Wiele leków przeciwnowotworowych również ma naturalne “korzenie”, choćby taksol, pozyskiwany z krzewów cisa, a wykorzystywany w terapii raka piersi i jajnika. Bardziej banalne schorzenia także leczy się roślinami lub ich przetworami. Czosnek na przykład obniża ciśnienie krwi, a także poziom cholesterolu, pobudza trawienie, działa antybiotycznie. Lipa i bez zbijają gorączkę. Przykładów wymieniać można bez liku…

– Renesans ziołolecznictwa jest faktem. Chorzy zauważyli, iż leki syntetyczne mają wiele działań ubocznych. W przypadku ziół oczywiście występują, ale rzadziej – przekonuje właściciel warszawskiej zielarni. Na ziołach poznały się także zwierzęta.

Puszczańska terapia

Bydło wypuszczone na pastwisko najpierw szuka leczniczych chwastów. Pobudzają wydzielanie soków trawiennych, zwiększają apetyt i perystaltykę jelit. Podobne zachowania obserwuje się u zwierząt dzikich. Łosie zgryzają kaczeńce (źródło witaminy C), paprocie (działają przeciwpasożytniczo), bagno zwyczajne (odkaża układ moczowy), gałązki topoli, wierzby, sosny (mają działanie przeciwbiegunkowe). Olejki eteryczne występujące w roślinach iglastych zwiększają zaś u “rogacza” poziom libido, dlatego ich udział w jadłospisie wzrasta przed oraz w okresie rui. Sarny i jelenie również czerpią z leśnej apteki – zjadają zioła na trawienie, odkażające, wiatropędne, moczopędne, rozkurczowe, pobudzające krążenie, a w okresie rui nie pogardzą psychoaktywnymi grzybami, wprowadzającymi je w stan lekkiej euforii.

Także ptaki stosują fitoterapię. Indyki i kury “leczą się”, jedząc krwawnik i mniszek – rośliny bogate w immunostymulatory oraz witaminy. Rdest ptasi, mięta czy bylica pospolita to rośliny poszukiwane przez padlinożerców. Umożliwiają trawienie nieświeżego, gnijącego wręcz, pokarmu.

Zioło radości

Farmakologiczna aktywność roślin intrygowała ludzi od zawsze. Zainteresowanie wiązało się jednak nie tylko z leczeniem, ale i… obcowaniem z bóstwami oraz duszami zmarłych. Od zarania dziejów ludzie narkotyzowali się, wykorzystując rośliny.

Inne rośliny również dawały wiele “radości”. Muchomor czerwony używany był przez syberyjskich szamanów do wywoływania halucynacji; zaś przez skandynawskich wojowników dla dodania odwagi przed walką. Od tysiącleci ze słomy i makówek otrzymuje się opium. Bagno – niski krzew rosnący na moczarach północnej Eurazji i używany przeciw molom – również stosowano jako halucynogen. Szacuje się, że w polskich lasach i na łąkach rośnie co najmniej kilkadziesiąt narkotycznych roślin.

– Jednak wszystko, co działa i jest stosowane niezgodnie ze sztuką, może szkodzić. Zarówno leki syntetyczne, jak i roślinne. Społeczeństwo chce ziół i będzie je stosować. Od lekarzy zależy zaś, czy ich stosowanie wyjdzie na dobre. Podstawy fitoterapii powinny wejść do kanonu wiedzy lekarskiej – podsumowuje prof. Ochocka

Zasady bezpiecznej fitoterapii:

• Przed podjęciem terapii skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
• Stosuj tylko zioła z wiarygodnych źródeł, najlepiej kupione w aptece lub zielarni.
• Stosuj tylko te preparaty, na opakowaniu których znajduje się naukowa nazwa, daty produkcji i przydatności do spożycia oraz adres producenta.
• Zawsze stosuj się do instrukcji podanych na opakowaniu, nie zmieniaj dawek ani czasu przyjmowania.
• Cierpliwości! Może upłynąć kilka dni, a nawet tygodni zanim zauważysz pierwsze efekty terapii.
• Jeśli cierpisz na jakąś przewlekłą chorobę, przed podjęciem fitoterapii skonsultuj się z lekarzem.
• W razie pojawienia się skutków ubocznych, przerwij terapię.
• Nie stosuj ziół, gdy jesteś w ciąży lub karmisz piersią, chyba że zgodził się na to lekarz.
• Nie podawaj “dorosłych” ziół niemowlętom ani dzieciom. Stosowanie ziół przeznaczonych dla dzieci skonsultuj z lekarzem pediatrą.

PAP – Nauka w Polsce

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/zdrowie/art,702,metody-lecznicze-naszych-prababek.html

_________________________________

Dziurawiec na depresję. Skuteczny?

Ziele dziurawca jako alternatywa?  W regularnych odstępach czasu w czasopismach ukazują się informacje na temat dziurawca jako naturalnej alternatywy dla syntetycznych leków antydepresyjnych. I wszędzie w drogeriach i supermarketach, gdzie można dostać witaminę C i syrop przeciwkaszlowy, oferowany jest też często dziurawiec. Na opakowaniach można przeczytać: “Dla poprawienia nastroju w stanach depresyjnych”, “Skuteczny w przypadkach lekkiej do średniociężkiej depresji” i temu podobne treści.

Skuteczność dziurawca

 

Istnieje spora liczba badań, która potwierdza, iż w wypadku depresji o niezbyt intensywnym nasileniu, skuteczność preparatów zawierających dziurawiec (Hypericum perforatum) jest o wiele większa niż środków placebo (leków pozornych) i mniej więcej taka, jak skuteczność tradycyjnych leków antydepresyjnych. Niedawno powstało na ten temat obszerne opracowanie syntetyczne – metaanaliza.

 

Co to jest metaanaliza

 

Metaanaliza to praca naukowa, która opierając się na wszystkich dotychczas opublikowanych badaniach na temat danej choroby, stosowanych leków i innych metod jej leczenia, porównuje je ze sobą, biorąc pod uwagę różne kryteria, by na końcu sformułować ostateczne wnioski. Jeśli autorzy tej metaanalizy dobrze wykonali swoją pracę, zastosowali w niej odpowiednie kryteria, wykonali prawidłowe obliczenia statystyczne i wyciągnęli właściwe wnioski, lekarze nie będą musieli czytać na temat danej choroby wszystkich napisanych już wcześniej prac, lecz będą mogli oprzeć się na wynikach płynących z tego opracowania.

 

Jak w świetle metaanalizy wypada dziurawiec?

 

Wspomniana metaanaliza zawiera wniosek, że działanie lecznicze dziurawca w depresji jest wprawdzie potwierdzone, ale słabsze, niż dotąd uważano. Wcześniejsze opracowania podawały, że dziurawiec jest 2,5 raza skuteczniejszy niż placebo. Ze wszystkich dotychczasowych badań wynika, że dziurawiec wykazuje ciągle jeszcze 1,1-2 razy skuteczniejsze działanie niż placebo i mniej więcej takie, jak syntetyczne środki antydepresyjne. Natomiast nowsze badania, przeprowadzone na zdecydowanie większej grupie osób, a więc i bardziej przekonujące, stwierdzają minimalną tylko przewagę ziół w stosunku do placebo.

 

Pomimo to, dziurawiec ma w opinii autorów przywołanej tu metaanalizy pewną wartość w leczeniu depresji łagodnych, zwłaszcza że skutki uboczne jego działania są o wiele łagodniejsze niż leków antydepresyjnych starszej generacji, porównywalne natomiast z niewielkimi skutkami ubocznymi wykazywanymi przez selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego. Te ostatnie właśnie są skuteczne w depresjach o umiarkowanym i silnym natężeniu.

 

Krótko po ukazaniu się wspomnianej metaanalizy na temat depresji, opublikowane zostały inne badania, przeprowadzone na 251 pacjentach z depresją z 21 ośrodków leczenia psychiatrycznego. Ich wyniki wskazują, że ekstrakt dziurawca w leczeniu średniociężkich i ciężkich depresji jest tak samo skuteczny jak lek antydepresyjny o nazwie paroksetyna, a przy tym lepiej tolerowany. Nawet więc jeśli różne prace dają różny obraz skuteczności działania tego naturalnego specyfiku, próba zastosowania dziurawca w leczeniu depresji wydaje się uzasadniona, ze względu na minimalny rozmiar skutków ubocznych.

 

Na co powinno się zwracać uwagę

 

Jeśli zdecydujemy się na przyjmowanie dziurawca w trakcie leczenia depresji, musimy pamiętać, że:

• Lekarz prowadzący koniecznie musi o tym wiedzieć! Chodzi tu nie tylko o zaufanie. Sprawą istotniejszą jest niebezpieczeństwo poważnych interferencji z innymi lekami. W związku z tym tylko lekarz może powiedzieć, czy w danym przypadku istnieje takie zagrożenie, czy też nie. Jest przy tym ważne, by miał on pełną dokumentację przebiegu leczenia, by móc zaplanować całościową strategię leczenia.
• Nie powinno się kupować niesprawdzonych preparatów dziurawca. O skuteczności leczenia decyduje procentowa zawartość ekstraktu dziurawca w produkcie. Jeśli na opakowaniu nie jest podana wysokość ekstraktu (pożądane byłoby 900 mg), wyciągu (na przykład metanolu lub etanolu) ani stosunek całej zawartości do ekstraktu (na przykład od 3:1 do 6:1), lepiej pozostawić tak wyprodukowany preparat na sklepowym regale. Najlepiej zapytaj – to hasło przecież dobrze znasz – lekarza albo aptekarza. Ten ostatni to najlepsza podpowiedź; aptekarz sam zaopatruje swą aptekę w ten preparat, któż zatem lepiej niż on będzie zorientowany, jakie preparaty zawierają właściwą dawkę substancji aktywnych?

Kiedy kupujemy w sklepie leki naturalne, sprawą najistotniejszą jest rzeczywista zawartość ekstraktu albo substancji leczniczej w kupionym preparacie. Badania medyczne prowadzi się na standaryzowanych dawkach substancji leczniczej. Dlatego pozytywnych wyników leczenia, o jakich mówią te badania, nie da się osiągnąć, stosując preparaty dostępne szeroko w handlu, w których jednak często zawartość ekstraktu jest najczęściej o wiele niższa od tej, jaka jest konieczna, by leczenie mogło być skuteczne.

 

 

Fragment książki: Depresja nie jest przeznaczeniem – Bernd Neumann, Detlef Dietrich 

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/depresja/art,16,dziurawiec-na-depresje-skuteczny.html

___________________________

Udręka i odpowiedzialność

Marta Wielek / slo