Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich: “Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu.

Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą:

W Imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie”. Mk 16, 15-18 

Przeczytaj rozważanie.

Kto nie uwierzy, będzie potępiony, ale nie przez Boga. Bóg nikogo nie potępia. To człowiek sam siebie potępia. Jesteśmy bardzo skłonni do potępiania – siebie i innych. Jeśli uwierzymy, nie będziemy już tego robić. Uwierzymy bowiem w Miłość, która nikogo nie potępia.

A kto uwierzy w Miłość, ten zapragnie nią żyć. I uda mu się nią żyć. I będzie wyrzucać złe duchy, najpierw z siebie, potem też z innych. I ludzie będą próbowali go “otruć” egoizmem lub nienawiścią, ale im się to nie uda.

Nie ma nic wspanialszego od sytuacji, gdy pełną kontrolę nad naszym postępowaniem przejmuje prawdziwa Miłość.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2740,ewangeliakto-uwierzy-przestanie-potepiac.html

__________________________________________

Rozum jest wspólną cechą wszystkich ludzi. Nikomu nie przychodzi na myśl, aby fizyki, biologii czy geografii uczyć tylko ateistów. Niestety, tego typu absurd ma miejsce w przypadku nauczania etyki.

Zasoby materialne i środki techniczne, jakimi dysponujemy u progu XXI wieku, pozwalają przekraczać coraz więcej granic i dają nam poczucie niebywałej sprawczości. Jednocześnie trudno oprzeć się wrażeniu, że sprawczość ta coraz bardziej nas przerasta. Jesteśmy nieporadni egzystencjalnie, niecierpliwi i roztargnieni. Świat na naszych oczach staje się ponury, my zaś jesteśmy jedynie jego elementami przestawianymi z miejsca na miejsce. Niegdyś człowiek był miarą wszech rzeczy. Dzisiaj rzeczy stają się miarą człowieka.
Znanemu wychowawcy Januszowi Korczakowi towarzyszyło przekonanie, iż nie wolno zostawiać świata takim, jaki jest. Nie zgodzić się na stan i kształt zastanego świata to przede wszystkim nie pozostawiać siebie bez zmiany. Jeśli człowiek nie podejmie wysiłku pracy nad sobą, pozostanie jedynie marionetką, istotą manipulowaną, ulegającą bezmyślnie różnym obiegowym stereotypom. Dlatego Korczak uczy swoich wychowanków samodzielności myślenia oraz odwagi i odpowiedzialności w działaniu. Umiejętność krytycznego myślenia, odwaga i odpowiedzialność to cechy, które umożliwiają reagowanie na głupotę, niesprawiedliwość, chciwość, arogancję.
Środowiskiem “wychowawczym”, w którym współczesny młody człowiek spędza niemal większość swojego czasu jest szkoła. Ta nie tylko nie uczy myślenia, ale często dusi je w zarodku. Uczeń, który samodzielnie myśli i wyraża swoje poglądy jest uczniem kłopotliwym. Z pewnością etyka jako przedmiot szkolny mogłaby dać uczniom dużo więcej przestrzeni do swobodnego myślenia, drążenia tematów poznawanych, lecz nieodpowiednio zgłębionych podczas innych zajęć.

Tej jednak w polskiej szkole prawie nie ma. Są za to obawy i podejrzliwość, czy nauczyciel etyki nie będzie uczyć moralnego relatywizmu. Nie pomaga fakt, iż zgodnie z zamysłem Podstawy programowej (dokument ministerialny obowiązujący wszystkie szkoły) w przedmiocie tym idzie nie tyle o uczenie etyki, co uczenie bycia etycznym.
Poza tym etyka jest w naszym społeczeństwie traktowana jako alternatywa dla religii, jako “przedmiot dla ateistów” i jako taka piętnuje wybierających ją uczniów.

Ministerialna interpretacja rozporządzenia dotyczącego nauczania religii i etyki w szkole brzmiąca: “jeśli w danej szkole część uczniów wyrazi życzenie uczestniczenia w zajęciach zarówno z religii, jak i z etyki, szkoła jest zobowiązana umożliwić im udział w zajęciach z obu przedmiotów, umieszczając odpowiednio (bezkolizyjnie) godziny nauki religii i etyki w planie zajęć szkolnych” trafia w mentalna próżnię.

Przy okazji dyskusji nad wprowadzaniem etyki do szkół znany etyk KUL ks. dr hab. A. M. Wierzbicki podkreślał, że rozum jest wspólną cechą wszystkich ludzi. Nikomu nie przychodzi na myśl, aby fizyki, biologii czy geografii uczyć tylko ateistów. Niestety, tego typu absurd ma miejsce w przypadku nauczania etyki. “Uczniowie, którzy z przyczyn światopoglądowych nie chodzą na religię, powinni być traktowani poważnie przez szkołę i nie powinno się ich okłamywać, że etyka zastępuje religię, co wizualnie wręcz sugeruje na świadectwie pionowa kreska pomiędzy religią a etyką. Podobnie uczniowie, którzy uczą się religii, nie powinni być wyłączani z ogólnoludzkiego dyskursu moralnego, do którego uprawnia sam rozum ludzki, a nie wybór światopoglądowy”.
Etyka w szkole, mimo licznych obaw środowisk kościelnych, mogłaby służyć też samemu Kościołowi, a dokładniej religii. Tylko człowiek wolny, autonomiczny w swym myśleniu i decyzjach jest gotowy na autentyczną odpowiedź wiary. Poza tym dotychczasowe moralne nauczanie Kościoła budzi wśród młodych ludzi coraz większy opór. Według socjologów religii współcześni młodzi polscy katolicy nie rozumieją Kościoła i postrzegają go głównie w kategoriach instytucji restrykcyjnej. Zdaniem badanych instytucja ta “formułuje tezy wiary i zasady moralności, aby później kontrolować zakres ich aprobaty, a w przypadku stwierdzenia braku akceptacji, uruchamiać działania represyjne” (A. Potocki). Za takim myśleniem idzie masowa emigracja poza zasięg kościelnego oddziaływania.
Co na to papież Franciszek? Zdaje sobie sprawę, że podkreślane przez Kościół istnienie  obiektywnych, obowiązujących wszystkich norm moralnych, często zderza się z przekonaniem, iż nauczanie to jest niesprawiedliwe – sprzeczne z podstawowymi prawami człowieka. Tym samym Kościół bywa postrzegany jako promujący szczególne uprzedzenia i ingerujący w wolność indywidualną.

W Evangelii Gaudium papież podkreśla: “Żyjemy w społeczeństwie informatycznym, dostarczającym nam chaotycznie danych, wszystkich na tym samym poziomie, i w końcu prowadzi to nas do straszliwej powierzchowności w chwili postawienia kwestii moralnych. W rezultacie konieczna okazuje się edukacja, która nauczałaby krytycznego myślenia i proponowała proces dojrzewania w kręgu wartości”. Franciszek ma tutaj na myśli podstawową “świecką” edukację moralną, stanowiącą przy okazji przedrozumienie wartości ewangelicznych. Czy chciałby w takiej roli widzieć etykę w szkole? Możliwe. My jednak do takiej opcji wciąż nie dojrzeliśmy. A szkoda.

Celina Kisiel-Dorohinicka – Akademia Ignatianum w Krakowie, Wydział Filozoficzny, Instytut Kulturoznawstwa

Kiedy komunia między chrześcijanami jest życiem a nie teorią, niesie promienną nadzieję.

Wielu młodych ludzi na całej ziemi pragnie pokoju, komunii i radości. Są oni także wrażliwi na bezmierne cierpienia niewinnych i wiedzą, że na świecie jest coraz więcej ubóstwa. Nie tylko przywódcy narodów budują przyszłość. Ktoś najbardziej nawet skromny może przyczynić się do tworzenia takiej przyszłości, w której będą panować pokój i zaufanie.

Choćbyśmy byli pozbawieni wszystkiego, Bóg pomaga nam wprowadzać pojednanie tam, gdzie istnieją konflikty, i nadzieję tam, gdzie panuje lęk. Wzywa nas, aby przez to, jak żyjemy, inni ludzie mogli odczuć Jego współczującą miłość. Jeśli ludzie młodzi staną się w swoim życiu źródłem pokoju, w ich otoczeniu rozbłyśnie światło.

Spytałem któregoś dnia młodego chłopca, co – jego zdaniem – jest w jego życiu najważniejsze. Odpowiedział: “Radość i dobroć serca”. Niepokój, strach przed cierpieniem, mogą odebrać radość. Kiedy radość, zaczerpnięta z Ewangelii, rośnie w nas, przynosi ożywcze tchnienie. Tej radości nie tworzymy sami, jest ona darem Boga. Nieustannie odnawia ją pełne zaufania spojrzenie, jakim Bóg ogarnia nasze życie.

Dobroć serca nie jest naiwna, przeciwnie, wymaga czujności. Może wiązać się z ryzykiem. Nie pozwala gardzić innym człowiekiem. Sprawia, że stajemy się wrażliwi na najbiedniejszych, na tych którzy cierpią, na ból dzieci. Dobroć serca to umiejętność okazania za pomocą wyrazu twarzy, tonu głosu, że każda istota ludzka potrzebuje miłości.

Tak, Bóg sprawia, że idziemy przez życie z ukrytą w głębi duszy iskrą dobra, która ma moc rozpalić płomień. Którędy jednak iść do źródeł dobra, radości, a także do źródeł zaufania? Kiedy zdajemy się na Boga, znajdujemy drogę. Tak daleko, jak sięga nasze spojrzenie w głąb historii, dostrzegamy rzesze wierzących, którzy wiedzieli, że w modlitwie Bóg daje światło, życie wewnętrzne.

Już przed narodzeniem Chrystusa pewien wierzący człowiek modlił się: “Dusza moja pożąda Ciebie w nocy, duch mój poszukuje Cię w mym wnętrzu”. Pragnienie komunii z Bogiem zostało złożone w ludzkim sercu od niepamiętnych czasów. Tajemnica tej komunii sięga tego, co w człowieku najbardziej intymne, najdalszej głębi istoty ludzkiej.

Możemy więc powiedzieć Chrystusowi: “Do kogo pójdziemy, jeśli nie do Ciebie? Ty masz słowa, które przywracają życie naszym duszom”. Trwanie przed Bogiem w kontemplacyjnym oczekiwaniu nie przekracza naszych ludzkich możliwości.

W takiej modlitwie unosi się zasłona sprzed niewyrażalnej tajemnicy wiary i to, czego nie umiemy wypowiedzieć, staje się adoracją. Kiedy ostygnie żarliwość i osłabną odczucia, Bóg nadal jest obecny. Nigdy nie jesteśmy pozbawieni Jego współczującej miłości. To nie Bóg trzyma się z dala od nas, to my jesteśmy czasem nieobecni.

Kontemplacyjne spojrzenie dostrzega ewangeliczne znaki w najprostszych wydarzeniach. Rozpoznaje Chrystusa nawet w człowieku najbardziej opuszczonym. Odkrywa we wszechświecie promienne piękno stworzenia.

Wiele osób zadaje sobie pytanie: czego Bóg ode mnie oczekuje? I właśnie wtedy, kiedy czytamy Ewangelię, zdołamy zrozumieć: Bóg prosi, żebyśmy w każdej sytuacji byli odblaskiem Jego obecności; zachęca nas, abyśmy czynili pięknym życie tych, których nam powierzył.

Kto stara się odpowiedzieć na Boże powołanie i wypełnić je całym swoim życiem, może modlić się tymi słowami:

“Duchu Święty, to prawda, że nikomu nie przychodzi łatwo przez całe życie dochować wierności swemu “tak”, Ty jednak przychodzisz rozpalić we mnie ognisko światła. Rozjaśniasz wątpliwości i wahania w chwilach, kiedy “tak” i “nie” ścierają się ze sobą.

Duchu Święty, pomagasz mi godzić się z moimi ograniczeniami. Jeśli coś we mnie jest słabego, przyjdź, aby to odmienić”. I oto doszliśmy do odważnego powiedzenia “tak”, które poprowadzi nas bardzo daleko. To “tak” jest przejrzystą ufnością. To “tak” jest miłością większą niż wszystkie inne.

Chrystus jest komunią. Nie przybył na ziemię, by stworzyć jeszcze jedną religię, ale by wszystkim podarować komunię w sobie. Jego uczniowie zostali powołani, by stać się pokornym zaczynem zaufania i pokoju wśród ludzi.

W tej jedynej komunii, jaką jest Kościół, Bóg daje wszystko, by dojść do źródeł: Ewangelię, Eucharystię, pokój przebaczenia… I świętość Chrystusa już nie jest nieosiągalna, jest przy nas, jest blisko.

Cztery wieki po Chrystusie święty Augustyn, chrześcijanin mieszkający w Afryce, napisał: “Kochaj i powiedz to swoim życiem”.

Kiedy komunia między chrześcijanami jest życiem a nie teorią, niesie promienną nadzieję. Więcej jeszcze: może ona być niezbędną podstawą w dążeniu do pokoju światowego.

Jakże więc chrześcijanie mogą jeszcze trwać przy swoich podziałach?

Powołanie ekumeniczne przez wiele lat było bodźcem do ważnych rozmów. Są one zapowiedzią żywej komunii między chrześcijanami. Komunia jest kamieniem probierczym. Rodzi się ona najpierw w samej głębi serca każdego chrześcijanina, w ciszy i miłości.

W długiej historii chrześcijan zdarzało się tak, że ich duże grupy któregoś dnia odkrywały, że są odłączone, czasami nawet nie wiedząc dlaczego. Dziś trzeba zrobić wszystko, żeby jak najwięcej chrześcijan, często nie ponoszących winy za podziały, odkryło, że żyją w komunii.

Niezliczona liczba osób pragnie pojednania, które sięga do głębi duszy. Pragną oni nieskończonej radości, którą jest: jedna miłość, jedno serce, jedna i ta sama komunia.

“Duchu Święty, przyjdź i złóż w naszych sercach pragnienie komunii, to Ty nas do niej prowadzisz.” Wieczorem, w dniu Święta Paschy, Jezus towarzyszył dwóm swoim uczniom, którzy szli do wioski Emaus. W tym momencie nie zdawali sobie oni sprawy, że to Jezus idzie z nimi.

My także przeżywamy takie okresy, kiedy nie udaje nam się dostrzec, że Chrystus przez Ducha Świętego jest tuż obok nas.

Niestrudzenie nam towarzyszy. Rozjaśnia nasze dusze nieoczekiwanym światłem. I odkrywamy: jeśli nawet są w nas jakieś ciemności, nade wszystko w każdym z nas w tajemniczy sposób On jest obecny.

Spróbujmy zapamiętać to, czego możemy być pewni! Co to takiego? Chrystus mówi do każdego człowieka: “Kocham cię miłością, która się nie skończy. Nigdy cię nie opuszczę. Przez Ducha Świętego zawsze będę z tobą”.

Fragment pochodzi z listu Brata Rogera z Taizé na rok 2004

*  *  *

Od 18 do 25 stycznia trwa Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Z tej okazji na DEON.pl będziemy codziennie publikować jeden artykuł dotyczący budowania jedności między chrześcijanami. W ramach cyklu pojawią się teksty Jana Pawła II, Benedykta XVI, Franciszka, ks. Tomasa Halika, ks. Wacława Hryniewicza, brata Rogera i brata Aloisa.

*  *  *

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2277,jak-moga-trwac-przy-swoich-podzialach.html

________________________________

Co ma zrobić mąż, żeby go żona podziwiała

Historia każdej z tych trzech kobiet jest wyjątkowa. Każda z nich rzuciła wszystko – sławę i pieniądze – po niezwykłym nawróceniu. Przeczytaj, co wydarzyło się w ich życiu.

Aktorka i dwie modelki. Każda przeszła wyjątkową drogę do nawrócenia, każdą z nich poświęciła karierę ze względu na Tego, w którego uwierzyły.

1. Dolores Hart OSB (ur. 20 października 1938) – obecnie jest benedyktynką, ale nie zawsze jej życie upływało w ciszy i kontemplacji. W latach 50. XX wieku była jedną z najpopularniejszych aktorek w Hollywood, grała m.in. z Elvisem Presleyem w Loving You.

Zobacz jak Elvis śpiewa Dolores piękną balladę:

Na początku lat 60. podjęła jednak decyzję, która “wstrząsnęła Hollywood” – wstąpiła do zakonu. Do dziś mieszka w tym samym opactwie benedyktyńskim w amerykańskim stanie Connecticut.

Najbardziej niezwykła jest historia jej nawrócenia. W 1960 grała rolę św. Klary w filmie o św. Franciszku z Asyżu. Podczas nagrań w Rzymie aktorka miała okazję spotkać papieża, św. Jana XXIII. Powiedziała mu: “Nazywam się Dolores Hart, gram Klarę”. “Nie” – odparł Papież – “ty jesteś Klarą”.

Po tym doświadczeniu zaczęła myśleć o zakonie na poważnie. Zagrała już tylko w trzech filmach. Została zakonnicą w 1964. Nawet jej znajomy ksiądz powiedział jej, że “to absolutne szaleństwo, jesteś wariatką”, gdy usłyszał, że rzuciła karierę.

Złożyła wieczyste śluby w 1970 roku: “Nie będę musiała się więcej martwić o bycie aktorką. To wszystko już zamknęłam i mam za sobą” – mówiła. Przeorysza odpowiedziała jej wtedy: “Przykro mi, ale całkowicie się mylisz. Teraz musisz wziąć swoją rolę i naprawdę ciężko nad nią pracować”. Siostra Dolores przez wiele lat otrzymywała listy z wyrazami gniewu i niechęci od swoich dawnych fanów. Co im odpowiadała? “Jeśli usłyszałbyś to, co ja usłyszałam – też byś za tym poszedł”.

W 2006 roku ponownie wróciła do Hollywood po 43 latach nieobecności, gdzie wygłosiła swoje świadectwo i mówiła o rzadkiej chorobie – neuropatii – i potrzebie walki. W 2010 powstał o niej film – “Bóg jest większy niż Elvis” – który był nominowany do Oskara za najlepszy krótki film dokumentalny w 2011 roku.

(siostra Dolores dzisiaj – fot. youtube.com)

2. Olalla Oliveros (ur. 1977)

Urodziła się w Hiszpanii, była aktorką, a następnie – modelką. W wieku 36 lat rzuciła karierę i wstąpiła do zakonu św. Michała. “Jezus zapytał, czy pójdę za nim. Gdy to zrobił, nie mogłam Mu odmówić” – wspomina Olalla.

Zobacz reklamę, w której wystąpiła Olalla:

Dziś niezbyt chętnie opowiada o swoim powołaniu, podkreśla że woli być prostą zakonnicą i nie chce robić wokół siebie szumu. Jaka była historia jej nawrócenia? Jak przyznaje, doświadczyła “trzęsienia ziemi” w Fatimie, gdzie znajduje się słynne sanktuarium maryjne. Jak wspomina, to tam zobaczyła siebie w stroju zakonnicy. Ta wizja wydawała się jej początkowo śmieszna i absurdalna. Stopniowo zaczęła rozumieć, że kariera modelki nie przynosi jej szczęścia.

Nie mogła jednak się pozbyć wizji siebie w habicie. Zrozumiała, że Jezus na poważnie poprosił ją o to, by porzuciła życie w bogactwie i wstąpiła do zakonu. Tak wygląda dzisiaj:

3. Amada Rosa Pérez (ur. 1970)

Pochodzi z Kolumbii, była jedną z najpopularniejszych modelek pochodzących z tego kraju. Otrzymała cztery nagrody w konkursach piękności, zarobiła mnóstwo pieniędzy. Zapłaciła jednak wysoką cenę: kilkakrotnie przeprowadziła aborcję: “powiedzieli mi, że posiadanie dzieci oznacza koniec kariery, ale nie powiedzieli o straszliwych konsekwencjach ich zabijania: o depresji, lękach, koszmarach i pragnieniu odebrania sobie życia”.

W 2005, gdy zdiagnozowano u niej wadę słuchu (został uszkodzony w 60 procentach w jej lewym uchu), postanowiła rzucić karierę. “Zawsze szukałam odpowiedzi, ale świat nigdy mi ich nie dawał”.

Amada Rosa w okresie kariery modelki (fot. youtube.com)

W 2010 roku postanowiła wstąpić do religijnej wspólnoty związanej z Apostolatem Fatimy. Jak przyznaje, jako modelka odczuwała zniechęcenie, brak satysfakcji i kierunku życiowego, pochłaniało ją pragnienie przyjemności.

“Wyznałam grzechy. Teraz żyję w pokoju, świat mnie już nie pociąga. Korzystam z każdego momentu, który daje mi Pan. Modlę się różańcem na co dzień, a o 15 – odmawiam Koronkę do Bożego Miłosierdzia” – mówi Amada Rosa.

Teraz chce poświęcić się promowaniu godności kobiet, walce z ich wykorzystywaniem w świecie reklamy i modellingu.