Rozważanie na II. niedzielę po Narodzeniu Pańskim

• (Ef 1,3-6.15-18) – W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani.
• (J 1,1-18) Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli.

My w swoim życiu nic innego nie robimy, tylko powtarzamy drogę mieszkańców Jerozolimy. Jak to rozumiem i jako to rozumie Ewangelia św. Jana? Mianowicie tak, że najpierw wszyscy są zafascynowani Chrystusem – trochę tak jak dzieci, które mają naturalny dar teologiczny – później, gdy ten świat zaczyna się wdzierać w nasze życie, niejako przeżywamy coraz większe rozczarowanie konfrontując Pana Boga z tym światem i siłami działającymi w tym świecie, aż w końcu, być może tak jak mieszkańcy Jerozolimy, zabijamy Go. Ale On zmartwychwstaje. I tutaj pozostają nam dwie możliwości: albo ja pójdę za Nim i uwierzę, że On naprawdę pokonał śmierć, a co za tym idzie przyznam się, że błędy są po mojej stronie, albo uparcie będę trwał w tym, że to wszystko nie ma sensu. Te dwie drogi. Wszyscy powtarzamy ten dramat, który jest opisany w dzisiejszej Ewangelii św. Jana.

Ewangelia św. Jana jest symboliczna, słowo greckie symbalein to znaczy: złączyć to, co było rozłączone, zharmonizować, doprowadzić do całości, do syntezy. Zwróćmy uwagę, że nasze życie też tego pragnie. Pragnie syntezy, całości, a jednocześnie czujemy, że jesteśmy w różnych sytuacjach i w różnych okresach naszego życia wewnętrznie rozbici, że jest w nas dysharmonia. Być może jest ona tak wielka, że wypromieniowujemy ją na zewnątrz i cały świat traci dla nas sens i harmonię.

Początek tej Ewangelii, Prolog, mówi o Logosie. Logos to jest słowo, sens. Mówi, że sensem naszego życia jest Pan Bóg. Jak to fantastycznie napisał w dzisiejszym liście św. Paweł: Chrystus już od początku, zanim zaczęliśmy istnieć, przeznaczył nas dla siebie – to znaczy, że w pewnym sensie to wszystko, co ma nas uszczęśliwić, to znaczy zbawić, jest na wyciągnięcie ręki. Jeżeli tego nie widzimy, to widocznie w nas jest przeszkoda. Ewangelia św. Jana mówi, że w nas jest trucizna, ale w nas jest też lekarstwo. Jeżeli tego lekarstwa nie widzę, to znaczy, że ślepnę. Jednym ze słów przewodnich tej Ewangelii jest “światło” – światło, które przeciwstawia się ciemności. Inne słowo przewodnie to życie, które przeciwstawia się martwocie. Droga, która przeciwstawia się błądzeniu.

Kryzysy współczesnego człowieka można ograniczyć do trzech rzeczy:

1. Martwota, takie wewnętrzne wypalenie. Nic mnie już tak naprawdę nie cieszy, wszystko już było, starzeję się wewnętrznie. A Bóg, który przychodzi, który chce się narodzić w moim wnętrzu, On jest światłem i zmusza mnie niejako do powtórnych narodzin, ale nie z ciała, jak mówi prolog Ewangelii, tylko z Ducha Świętego.
2. Zaburzenie więzi. Pomimo, że komunikację mamy tak rozbudowaną, to coraz mniej mamy więzi z drugim człowiekiem, coraz bardziej zamykamy się w sobie, coraz bardziej odczuwamy świat jako coś wrogiego. Ale u podstaw tego zamknięcia na drugiego człowieka leży zamknięcie na samego siebie. I Jezus przynosi nam miłość, czyli prawdziwe otwarcie na drugiego człowieka, które niezmiennie wiąże się z tym, że ja zaczynam drogę duchową od przyjęcia przebaczenia w stosunku do samego siebie i wtedy będę obfitował w przebaczenie w stosunku do innych ludzi.
3. Dezorientacja. Żyjemy, jak mówimy, w szybkich czasach. Nikt z nas nie ma czasu. Biegniemy, ale nie wiemy dokąd. Jesteśmy totalnie zdezorientowani. Im więcej rzeczy bierzemy na siebie i obowiązków, tym większa dezorientacja i chaos w nas. I znowu, Chrystus, który przychodzi, mówi o sobie, że jest Drogą, Prawdą i Życiem. Mówi: poznaj prawdę o Mnie i poznasz prawdę o sobie. On jest jedynie lekarstwem na ten cały chaos, który jest w naszym wnętrzu.

Kościół uporczywie wraca przez te dni do Bożego Narodzenia, że Chrystus chce się narodzić w moim sercu. Ale to nie jest kwestia wypowiedzenia paru słów, że wierzę. To jest kwestia przekucia tego wszystkiego na moje życie i wtedy następuje w nim harmonia. To jest przedziwne, że jeżeli ktoś nosi harmonię nie z tego świata w sobie, jeżeli ktoś rzeczywiście powtórnie się narodził i narodził się w nim Pan Bóg, to będzie tę harmonię wypromieniowywał, coraz więcej będzie widział spójności i harmonii w świecie wokół siebie. A im więcej chaosu jest we mnie, tym więcej chaosu na zewnątrz.

Żyjemy w dramacie, jak ten dramat rozwiążemy, to jest też nasz wybór. Pan Bóg chce nas zbawić, to znaczy uczynić ludźmi szczęśliwymi już tu na ziemi, nie po śmierci. Jeżeli nieustannie będziemy się przed Nim zamykali, to niestety ciągle będziemy się sycili tą trucizną, która w postaci grzechu, tego pęknięcia wewnątrz nas jest. To wezwanie nieustannie płynie z kart Ewangelii, a szczególnie intensywnie w tym okresie Bożego Narodzenia. Czas rozpocząć drogę duchową, ale ona wymaga ode mnie przystanięcia. Prawdziwa mądrość rodzi się z milczenia, nigdy nie narodzi się z popłochu, ani z chaosu. Prawdziwe zjednoczenie, zharmonizowanie, jest już we mnie na wyciągniecie ręki … ale ja go ciągle szukam gdzie indziej! I to Boże Narodzenie mówi mi: Człowieku, jesteś obdarowany wszystkim, co ci potrzeba do szczęścia, tylko musisz przejrzeć… I to przejrzenie, otwarcie oczu zależy ode mnie. Ja wszystko mam, co jest mi potrzebne, ale to jest kwestią wiary.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/slowo-boze/art,73,masz-wszystko-czego-trzeba-ci-do-szczescia.html

**********************

Sakrament pełen tajemnic

W okresie świątecznym większość z nas dba o to, żeby przystępować do Komunii świętej. Jednak przyjmowanie Komunii tylko w dwóch świątecznych okresach w roku to zdecydowanie za rzadko. Dlaczego?

Kościół katolicki w trzecim Przykazaniu Kościelnym nakazuje: “Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym przyjmować Komunię świętą”. Zdajmy sobie jednak sprawę, że jest to absolutne minimum, którego niespełnienie jest obarczone grzechem ciężkim.

Tymczasem de facto Komunię możemy przyjmować codziennie, jeśli tylko znajdujemy się w stanie łaski uświęcającej. Oczywiście, często w natłoku obowiązków z powodu przeciążenia i zmęczenia, nie jesteśmy w stanie codziennie uczestniczyć w Eucharystii. Dlaczego by jednak nie przyjmować Komunii co niedzielę? Nieustanne trwanie w stanie łaski uświęcającej oznacza również niestanny kontakt z Bogiem, “podłączenie” do Boga, gdzie staje się on Źródłem i Celem wszystkich naszych prac, radości, smutków, spotkań, powodzeń i porażek. Nasza rzeczywistość staje się niejako przebóstwiona i możemy cieszyć się dobrymi owocami naszych działań dostrzegalnymi na każdej płaszczyźnie życia.

Cały pakiet wątpliwości

Nierzadko zbyt łatwo odpuszczamy, jeśli chodzi o nasze życie duchowe, które wyraża się także w częstym przyjmowaniu Komunii świętej. Wielu świętych Kościoła mówi o niewyobrażalnej ilości łask, które spływają na duszę przystępującą do Stołu Pańskiego. Być może rezygnowanie z przyjmowania Komunii bierze się z narosłych wokół niej pytań i wątpliwości. Postaramy się odpowiedzieć, na te, które również nam samym wydały się najbardziej znaczące. Na nasze pytania opowiada zakonnik, ojciec Jarosław Naliwajko SJ.

Czym tak naprawdę jest Komunia święta?

Podczas Komunii przyjmujemy Ciało Chrystusa, które pozostawił w Sakramencie Eucharystii w czasie Ostatniej Wieczerzy. Jest to więc zjednczenie z Jezusem, ale i całym Kościołem, tym w niebie i tym na ziemi. Chrystus sam staje się dla nas w Komunii największą łaską.

Nie wiemy natomiast, na czym to zjednoczenie dokładnie polega, jedynie tyle, że jest to prawdziwa obecność Chrystusa w przyjmującym Go: w jego ciele, ale i rozumie, duchu czy duszy.

Jak się modlić po przyjęciu Komunii świętej, zwłaszcza gdy najczęściej nic specjalnego się nie czuje? Czego Bóg wtedy od nas oczekuje?

Samo przyjmowanie Ciała Jezusa jest już dziękowaniem, ponieważ Chrystus chce być obecny w naszym życiu, chce być przyjmowany, chce się jednoczyć. Nie warto skupiać się na uczuciach, gdyż te są bardzo labilne i zależne od wielu okoliczności, które mogą nie mieć nic wspólnego z faktem przyjmowania Komunii świętej.

Można również dziękować i uwielbiać Boga słowami, bo są to nasze naturalne odruchy, gdy otrzymujemy coś ważnego, a tak się przecież dzieje. Jednak ktoś może uważać, ża nawet taka modlitwa jest wtedy niejako “dolewaniem wody do studni”, skoro jednoczę się z Tym, który jest źródłem wszelkiego dobrego działania na świecie. Najmniej kłopotliwe staje się wtedy milczenie.

Czy obrażamy w jakiś sposób Boga, gdy przyjmujemy Komunię “nieumiejętnie”?

Na pewno nie, ponieważ Komunia święta, jak i szerzej, cała Eucharystia, czyli Msza święta to spotkanie przyjaciół. Przypuszczam, że Bóg nie chce, żebyśmy jak niewolnicy po każdej Komunii wyrażali swoją wdzięczność. Mamy się przyjaźnić. Gdy spotykamy się z przyjacielem, radością jest już samo spotkanie, nie ma znaczenia, czy słuchamy bardzo uważnie czy mamy głowę zajętą innymi myślami. My znamy przyjaciela i w przypadku Boga On doskonale zna nas i chce nas samych, naszej prawdziwej obecności, nie oczekuje, że będziemy “jacyś”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2229,sakrament-pelen-tajemnic.html

*******************

Tajemnica, którą odkrył Jan Paweł II

Po przemówieniu swojego gościa, Jeana Vaniera, wstrząśnięty Jan Paweł II krzyknął: “Nic nie zrozumiałem z tego, co on opowiada!”. Stopniowo jednak Papież sam wejdzie w tę tajemnicę. Zobacz, co wtedy usłyszał.

Osoba z upośledzeniem budzi w nas lęk, ponieważ ma w sobie bardzo widoczne znamię śmierci. Przekroczyła, bez własnej woli, niewypowiedzianą, ukrytą linię, zakazaną granicę. Jest już częściowo martwa.

Atroficzne ramię, wykrzywiona twarz, zabłąkany umysł paraliżują nas, wprawiają w przerażenie, w takie samo przerażenie, jakie ogarnia nas wobec sacrum. To jest “tabu” powiedziano by w Polinezji. Oglądanie śmierci z bliska, twarzą w twarz – jest tabu. Od najdawniejszych czasów, we wszystkich naszych społeczeństwach wszystko, co dotyka śmierci, jest oddzielone od przestrzeni żyjących.

Osoba z upośledzeniem miesza w sobie te wymiary w sposób niemożliwy do zniesienia. W mniejszym stopniu czynią to także ci, którzy ponieśli porażkę, którzy nie radzą sobie w świecie takim, jaki jest.

Przegrani w społecznej grze rywalizacji i siły. Naznaczeni stygmatem porażki. Chorzy, słabi, bezrobotni, bezdomni, biedni… Zatem najprościej, oczywiście, jest odsunąć ich na bok.
Ale to, o czym mówi Ewangelia, co powtarza Jean Vanier, czego doświadcza się we wspólnotach Arki, podobnie jak w innych wspólnotach, to to, że zbliżając się do ubogiego, zranionego, wykluczonego, upokorzonego, zaprzestając ucieczki przed nim, podobnie jak zaprzestając ucieczki przed naszymi własnymi ograniczeniami i zranieniami, patrząc w twarz swojej własnej, właściwej nam istocie, kruchości, wejdziemy na drogę zmierzającą ku nadziei i szczęściu. To jest tajemnicze. To jest niezrozumiałe. To jest obietnica: “dolinę Akor, mówi Bóg ustami proroka Ozeasza, uczynię bramą nadziei” (Oz 2, 17).
Dolina Akor, komentuje Jean Vanier, znajdowała się blisko Jerycha, oznaczała dolinę nieszczęścia, dolinę okrytych złą sławą wąwozów rojących się od demonów i dzikich bestii, oznaczała miejsce, którego należało unikać, które należało obchodzić z daleka. Jest bramą, do której przekroczenia zaprasza nas Bóg, aby stała się bramą nadziei. Jest to doświadczenie, które dla chrześcijan wyraża się w pojęciach krzyża i zmartwychwstania, Wielkiej Nocy – “przejście” – jest wystarczająco silne, aby inni, wierzący czy też nie, potrafiący wyrazić tę tajemnicę słowami lub niepotrafiący tego uczynić – doświadczyli tej głębokiej prawdy: “coś, co ma związek ze śmiercią, z ograniczeniami, przemienia się w życie i w pełnię”, mówi młody wolontariusz z Arki.
Tej płodności kruchości i słabości trzeba wpierw doświadczyć, aby mieć nadzieję na jej zrozumienie. Jean Vanier przypomina sobie śniadanie z Janem Pawłem II w 1987 roku. Papież jest jeszcze wtedy tym podziwianym przez media “Bożym atletą”. Jean mówi mu o Éricu. O tym głęboko upośledzonym Éricu, który go przemienia. Papież słucha.

Kiedy zbity z tropu wychodzi z sali, wymykają mu się słowa: “Nic nie zrozumiałem z tego, co [on] opowiada!”. Stopniowo Jan Paweł II sam wejdzie w tę tajemnicę, którą zapowiedział mu ten gość swoimi niestosownymi wypowiedziami.

Aż do tekstu z 2004 roku, który mówi o osobach z upośledzeniem umysłowym jako o “uprzywilejowanych świadkach człowieczeństwa”, “żywych ikonach ukrzyżowanego Syna”, bohaterach i “zwiastunach nowego świata, którym nie rządzi już siła, przemoc, agresja, ale miłość, solidarność, otwartość na drugiego”.

Papież, który od 1997 roku mnożył okazje, by głos Arki był słyszany w oficjalnym Kościele albo raczej przez przedstawicieli władz Kościoła, poprosi jej założyciela, żeby w sierpniu 2004 roku w Lourdes wygłosił medytacje na temat pięciu różańcowych tajemnic światła. Jean idzie kilka kroków przed papamobile. Mówi: “Nasz Ojciec święty jest biedny. Jest kruchy, ale jest chwałą Boga. Bóg objawia się przez niego”.

Papież jest skrajnie chory. Od 1996 roku choroba Parkinsona nie przestaje się rozwijać. Jest wciśnięty w swój fotel, ma trudności z mówieniem. Cierpi. Na końcu Jean Vanier dyskretnie znika. Jan Paweł II przywołuje go, gładzi go po policzku, daje mu swój różaniec. “Wiedział, że kocham go w jego słabości, tak jak wiedziałem, że on kocha Arkę i także kocha mnie w naszej słabości” – wspomina Jean.

Zainteresowała cię ta historia? Poznaj biografię Jeana Vaniera, legendarnego założyciela wspólnoty “Arka”.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1153,tajemnica-ktora-odkryl-jan-pawel-ii.html

**********************

Abp. Dzięga: Módlmy się za Polskę