Poniedziałek, 23 czerwca 2014

Rok A, II, XII Tydzień Okresu Zwykłego, Dzień powszedni

Patroni – Św. Cyneburg, św. Etheldreda, św. Agrippina, św. Lietbertus, św. Józef Cafasso, św. Tomasz Garnet2 Krl

Pierwsze czytanie:	2 Krl 17, 5-8. 13-15a. 18   Zdobycie Samarii przez Asyryjczyków
Psalm responsoryjny:	Ps 60 (59), 3-4. 5 i 12. 13-14 (R.: por. 7b)

Śpiew przed Ewangelią:	Hbr 4, 12
Ewangelia:	Mt 7, 1-5   Drzazga i belka

Kolor szat liturgicznych:      Zielony

Rozważania: Oremus · O. Gabriel od św. Marii Magdaleny OCD

 

PIERWSZE CZYTANIE

2 Krl 17, 5-8. 13-15a. 18 Zdobycie Samarii przez Asyryjczyków

Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej

Król asyryjski Salmanassar najechał cały kraj, przyszedł pod Samarię i oblegał ją przez trzy lata. W dziewiątym roku Ozeasza król asyryjski zdobył Samarię i zabrał Izraelitów w niewolę do Asyrii, i przesiedlił ich do Chalach, nad Chabor – rzekę Gozanu, i do miast Medów.
Stało się tak, bo Izraelici zgrzeszyli przeciwko Panu Bogu swemu, który ich wyprowadził z Egiptu, spod ręki faraona, króla egipskiego. Czcili oni bogów obcych i naśladowali obyczaje ludów, które Pan wypędził przed Izraelitami, oraz królów izraelskich, których wybrali.
Pan jednak ciągle ostrzegał Izraela i Judę przez wszystkich swoich proroków i wszystkich «Widzących», mówiąc: «Zawróćcie z waszych dróg grzesznych i przestrzegajcie poleceń moich i postanowień moich, według całego Prawa, które nadałem waszym przodkom i które przekazałem wam przez sługi moje, proroków». Lecz oni nie słuchali i twardym uczynili swój kark, jak kark ich przodków, którzy nie zawierzyli Panu, Bogu swojemu. Odrzucili przykazania Jego i przymierze, które zawarł z przodkami, oraz rozkazy, które im wydał.
Wtedy Pan zapłonął gwałtownym gniewem przeciw Izraelowi i odrzucił go od swego oblicza. Pozostało tylko samo pokolenie Judy.

Oto Słowo Boże.

 

PSALM RESPONSORYJNY:

Ps 60 (59), 3-4. 5 i 12. 13-14 (R.: por. 7b)

Usłysz nas, Panie, wspomóż Twą prawicą.

Odrzuciłeś nas i złamałeś, Boże, *
rozgniewałeś się, lecz powróć do nas.
Wstrząsnąłeś i rozdarłeś ziemię, *
ulecz jej rozdarcia, albowiem się chwieje.

Usłysz nas, Panie, wspomóż Twą prawicą.

Ludowi Twemu zgotowałeś los twardy, *
napoiłeś nas winem, które moc odbiera.
Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeś *
i już nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami?

Usłysz nas, Panie, wspomóż Twą prawicą.

Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi, *
bo ludzkie wsparcie jest zawodne.
Dokonamy w Bogu czynów pełnych mocy, *
a On podepcze naszych nieprzyjaciół.

Usłysz nas, Panie, wspomóż Twą prawicą.

 

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:

Hbr 4, 12

Alleluja, Alleluja, Alleluja

Żywe jest słowo Boże i skuteczne,
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Alleluja, Alleluja, Alleluja

 

EWANGELIA

Mt 7, 1-5 Drzazga i belka

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: „Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka”, gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata».

Oto słowo Pańskie.

 

 

Czasami łatwiej zobaczyć słabości i wady innych ludzi niż własne grzechy. Łatwiej dostrzec drzazgę w oku brata niż belkę we własnym. Jednak bywa też, że z takim krytycyzmem patrzymy na samych siebie, że nie potrafimy zobaczyć w sobie ani odrobiny dobra. Odrzucenie innych bywa owocem potępienia i pogardy dla siebie. Nie osądzajmy i nie potępiajmy ani siebie, ani innych. Bądźmy miłosierni dla siebie i usuńmy belkę z naszego oka, a dzięki temu będziemy mogli wyjąć drzazgę z oka brata i okazać mu w ten sposób miłosierdzie.

Jakub Kruczek OP, „Oremus” czerwiec 2008, s. 93

 

O BŁOGOSŁAWIONA TRÓJCO!

„Tobie chwała, Tobie uwielbienie, Tobie dziękczynienie na wieki wieków, o błogosławiona Trójco” (LG: Uroczystość Trójcy Przenajświętszej).

Prefacja na uroczystość Trójcy Przenajświętszej tak opiewa Jej tajemnicę: „Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże. Ty z Jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym jednym jesteś Bogiem, jednym jesteś Panem; nie przez jedność osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę” (AfP).

Ojciec jest źródłem całej Trójcy. Od wieków Ojciec doskonale poznaje samego siebie, a poznając się rodzi swoje Słowo, Słowo istotowe, w którym wyraża i ogląda całego siebie; Syna Jednorodzonego, któremu przekazuje całą swoją istotę. Bóstwo i dobroć nieskończoną; o Nim Ewangelista mówi: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo” (J 1, 1). Syn jest „odblaskiem… chwały i odbiciem… istoty” Ojca (Hbr 1, 3); lecz odblask i chwała są istotowe, ponieważ Syn posiada w sobie tę samą naturę i te same doskonałości co Ojciec. Od zarania wieków Ojciec i Syn wzajemnie się kontemplują i nieskończenie miłują dzięki nieskończonej, niepodzielnej doskonałości, jaką obaj posiadają; miłując się, skłaniają się jeden ku drugiemu i oddają się sobie wzajemnie, przelewając całą swoją naturę i istotę boską w trzecią Osobę, Ducha Świętego, który jest kresem, zadatkiem, i darem istotowym ich wzajemnej miłości. W ten sposób ta sama natura i to samo życie boskie płynie od Ojca do Syna, i od Syna i Ojca wylewa się w Duchu Świętym, aby następnie złączyć się w Ojcu; Trójca jest tajemnicą wewnętrznego życia Boga, które wypływa z doskonałego działania, poznania i miłości, dzięki którym On się poznaje i miłuje.

Tajemnica Trójcy ukazuje Boga w trzech Osobach równych i różnych, lecz istniejących w jednej naturze, jak mówi bardzo dobrze Symbol pseudo-atanazjański: „Wiara katolicka jest ta: uwielbiamy jednego Boga w Trójcy, i Trójcę w Jedności, nie mieszając Osób i nie dzieląc istoty, ponieważ inna jest osoba Ojca, inna osoba Syna, i inna osoba Ducha Świętego. Lecz Ojciec i Syn i Duch Święty mają to samo Bóstwo, równą chwałę, współwieczny majestat”. Liturgia jest echem tego: „wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo, wielbimy odrębność Osób, jedność w istocie i równość w majestacie” (pref. o Trójcy Przenajśw.).

• Panie Boże nasz, wierzymy w Ciebie Ojcze, Synu i Duchu Święty… Trzymając się tej zasady wiary, kierowałem całym swoim wysiłkiem, aby szukać Ciebie, nie szczędziłam własnych sił liczyłem na Twoją pomoc. Pragnąłem widzieć siłami umysłu to, w co uwierzyłem: wiele dociekałem, wiele pracowałem, Panie, Boże mój, jedyna nadziejo moja, wysłuchaj mnie, spraw, abym nie uległ zmęczeniu i nie zaniechał poszukiwania Ciebie, ale bym zawsze gorliwie szukał oblicza Twego. Ty sam daj mi siły na poszukiwanie. Tyś bowiem pozwolił, abym Cię znalazł, Tyś mi dał nadzieję, że znajdować Cię będę coraz więcej.
  Przed Tobą jest moc i niemoc moja: moc zachowaj, niemoc ulecz. Przed Tobą jest wiedza moja i niewiedza; w bramie przez Ciebie uchylonej przyjmij mnie. U drzwi zamkniętych, kiedy pukam, otwórz mi. Niech o Tobie pamiętam, niech Ciebie zrozumiem, niech Ciebie pokocham. Wzmocnij we mnie te trzy pragnienia, aż mnie całkowicie odnowisz…
  Skoro przyjdziemy do Ciebie, ustanie wielkość słów, które wypowiadamy nie dosięgając Ciebie. Ty jeden będziesz wszystko we wszystkich i bez końca będziemy wypowiadali jedno, chwaląc Cię w jedności i w Tobie stawszy się jednością (św. Augustyn).

• Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu świętemu, nieśmiertelnemu i mocnemu; zmiłuj się nad nami, zbaw nas. Alleluja, Alleluja, Alleluja!
  Wszystkie razem cudowne stworzenia Boże, nie milczcie ani rano, ani wieczór! Nie milknijcie ani gwiazdy świecące, ani niebosiężne góry, ani głębiny morskie, ani źródła bystrych potoków, dopóki my śpiewamy hymny na cześć Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Wszyscy aniołowie niebiescy niech odpowiadają: Amen! Amen! Amen!
  Moc, uwielbienie, cześć i chwała wieczna Bogu naszemu, jedynemu Panu wszelkiej łaski! Amen! Amen! Amen! (Preghiere dei primi cristiani 98).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. II, str. 308