Dwa powstania

Kategoria: Archiwum, Co piszą inni, Polecane, Polityka, Świat, Wiara
Autor:
Asadow
, 28 lutego 2014

Powstanie Solidarności i powstanie na Ukrainie.

Mimo pozorów wiele je łączy. Oba – sprowokowane. W obu doszła do głosu siła, której projektanci Nowego Ładu notorycznie odmawiają istnienia.

modlitwa_na_majdanie

 

 

Majdan to wielkie narodowe rekolekcje. Kto nie bierze pod uwagę duchowego wymiaru tych wydarzeń, nic z nich nie rozumie

 

 

 

Chciałbym bardzo, by ten wiersz napisany pewnego kwietniowego wieczoru okazał się proroczym.

 

Znów trawą się okryły starobielskie groby
I do kwiatów gotowe prostują się sady,
gdy nagle – w noc kwietniową – krwawym kwiatem zagłady

zakwitł Czarnobyl

Ten kwiat owocu dobrego nie wróży
Ta gwiazda w Objawieniu – Piołun się nazywa
Goryczą truje serca. Skażonym oddechem
pali wody, a ziemię – popiołem okrywa
Zgaszono pożar. Tylko płoną
tkanki ludzkie – chorobą popromienną
Milczy ziemia spalona. Nad Ukrainą ciemno.
Ilu ludzi – zginęło? Ilu jeszcze zgninie –
Ty jeden tylko wiesz, Boże!
Bo nawet głasnost’ tę noc ominie
i żadna pierestrojka nie pomoże
Milczysz, bo usta skute masz prykazem –
Choć rzeki łez ku morzu płyną.
O, nie płacz, Siostro! Dumna Ukraino!

Razem cierpimy, powstaniemy – razem

 

(“Czarnobyl” – Danuta Postępska-Kulczycka)

 

[zdjęcie wprowadzające: http://www.forumdwutygodnik.pl/artykuly/1568963,1,ukrainska-rewolucja.read ]

Tagi: , , , , ,

O autorze: Asadow

Marek Sas-Kulczycki „Jesteśmy żadnym społeczeństwem. Jesteśmy wielkim sztandarem narodowym. Może powieszą mię kiedyś ludzie serdeczni za te prawdy, których istotę powtarzam lat około dwanaście, ale gdybym miał dziś na szyi powróz, to jeszcze gardłem przywartym hrypiałbym, że Polska jest ostatnie na ziemi społeczeństwo, a pierwszy na planecie naród. Kto zaś jedną nogę ma długą jak oś globowa, a drugiej wcale nie ma, ten - o! jakże ułomny kaleka jest. Gdyby Ojczyzna nasza była tak dzielnym społeczeństwem we wszystkich człowieka obowiązkach, jak znakomitym jest narodem we wszystkich Polaka poczuciach, tedy bylibyśmy na nogach dwóch, osoby całe i poważne - monumentalnie znakomite. Ale tak, jak dziś jest, to Polak jest olbrzym, a człowiek w Polaku jest karzeł - i jesteśmy karykatury, i jesteśmy tragiczna nicość i śmiech olbrzymi ... Słońce nad Polakiem wstawa, ale zasłania swe oczy nad człowiekiem...”