Pomysł na wcielenie się Boga w życie człowieka nie pochodzi od nas, chrześcijan. Wystarczy prześledzić historię ludzkości od jej zarania, a szybko przekonujemy się, że człowiek od zawsze marzył o bliskości ze swoim bogiem i o tym, aby choć któryś z jego synów stał się człowiekiem.

Mówią nam o tym afrykańskie historie o początkach ludzkości, mezopotamski mit o Gilgameszu, mity greckie itp. W to marzenie wspisuje się również historia biblijna – w niej naród wybrany jest garstką ludzi, której Bóg objawia (niespodzianka!), że w Nim też jest to samo pragnienie: być blisko nas i wcielić się w nasze życie.

Począwszy od Mojżesza, poprzez proroków takich jak Izajasz, Zachariasz, Micheasz, a skończywszy na Janie Chrzcicielu – Bóg ogłasza ludziom, że ów moment spotkania się dwóch takich samych pragnień, jest bliski.
Po wiekach oczekiwań, w czasach panowania Cezara Augusta, ludzkość w końcu mogła zaśpiewać polską kolędę “Ach, witaj Zbawco, z dawna żądany”.

Podobnie jak 20 lipca 1969 roku Neil Armstrong postawił swoją stopę na księżycu, ponad dwa tysiące lat temu Syn Boży, Jezus z Nazaretu postawił swój pierwszy krok na planecie Ziemia.

Boże Narodzenie jest dla nas tak przełomowym wydarzeniem, że postawienie stopy przez człowieka na księżycu może nam jedynie przybliżyć skalę jego ważności. Z przyjściem Jezusa na świat rozpościera się przed nami droga do wieczności, do spotkania twarzą w twarz z Bogiem, jak z niedostępnym dotychczas kosmosem.
Przegląd katolickich tradycji na całym świecie pokazuje, że Boże Narodzenie w Polsce jest traktowane niezwykle poważnie. I dobrze. Przygotowujemy się do niego poprzez adwentowe rekolekcje, wyrzeczenia, roraty, a kiedy wreszcie przychodzi Wigilia – pościmy. Wieczór ten przynosi kolację, opłatek, prezenty, ale przede wszystkim historię Boga, który stał się jednym z nas i siada z nami do stołu.

Wielu z nas spotyka się całą rodziną u babci i dziadka, żeby wspólnie kolędować o małym urwisie z Nazaretu i Jego rodzicach, którym sprawiał kłopoty wychowawcze. Wielu z nas – bez lukru, głęboko i bardzo duchowo – przeżywa pasterkę. Warto jednak zawsze spojrzeć na swoje tradycje z nowej strony.

Dlatego proponuję, abyśmy zobaczyli, w jaki sposób dokonuje się Wcielenie i Boże Narodzenie w życiu Maryi, Józefa oraz samego Jezusa. Ta trójka, tak żywo zaangażowana we Wcielenie Syna Bożego, reprezentuje bowiem zupełnie inne światy, które musiały się spotkać, abyśmy rok w rok mogli spokojnie świętować, śpiewać kolędy i wspominać ich historię.

Nawiązując do słynnej książki Johna Graya, Józef i Maryja pochodzili z różnych światów – jedno z Marsa, drugie z Wenus. Te dwie genialne osoby poradziły sobie jednak ze wszystkimi problemami i trudnościami, jakie Bóg postawił przed nimi.

Pierwsze zmagania musiała podjąć Maryja, potem dołączył Józef. Ewangelie nie mówią nam wiele o ich relacji, ale patrząc na kulturę Bliskiego Wschodu i zobowiązania Prawa żydowskiego – wiemy, że sytuacja Maryi po zajściu w ciążę po zaślubinach była krytyczna (por. Mt 1,19). Jak ciężkie musiały to być chwile, mówi żydowska tradycja z I wieku, określająca Jezusa jako dziecko z nieprawego łoża. Nic dziwnego, z zewnątrz właśnie tak to wyglądało.

Jedynie interwencja Boga mogła tutaj pomóc, dlatego Bóg dokonuje drugiego zwiastowania – Józefowi (por. Mt 1,20-25). Bóg objawia również jemu swój plan, w którym wszystkie zapowiedzi proroków, marzenia całej ludzkości i pragnienie Trójcy wypełnią się w Dziecku, które nosi w sobie Maryja.
W Ćwiczeniach Duchowych Ignacego z Loyoli znajduje się medytacja nad tym wydarzeniem. Oto osoba odprawiająca rekolekcje ignacjańskie jest zaproszona do patrzenia na scenę, gdzie Trójca Święta spogląda na świat i widzi, jak ludzie się rodzą, umierają, cieszą, ale i krzywdzą, a bez odpowiedniej pomocy – idą na zatracenie.

Musimy wiedzieć, że w języku biblijnym Bóg czuje do nas rahamim (hebrajski rzeczownik oznaczający litość, uczucie dotykające wnętrza, wewnętrznych organów, nerek i wątroby; czułość). Najciekawsze jest to, że pochodzi on od innego rzeczownika, oznaczającego łono kobiety, ściślej: jej macicę.

Gdy Bóg na nas patrzy – dotyka to Jego wnętrza, centrum Jego jestestwa i dlatego wszystkie Jego czyny wynikają z tego stanu. On nie może postąpić wobec nas nieodpowiednio, ponieważ Jego wnętrze by tego nie zniosło. Ogromna miłość Boga do człowieka – swojego dzieła i dziecka – była motorem wszystkich wydarzeń około-Bożonarodzeniowych.

On wiedział doskonale, że Józefowi i Maryi nie będzie łatwo, ale ufał, że z Jego pomocą sobie poradzą. Musimy mieć też świadomość, że cała ewangeliczna akcja Wcielenia podobna jest do wydarzeń z potopu – Maryja jest taką arką Noego, która nosi zbawienie ludzkości. A Józef, nazwany człowiekiem sprawiedliwym (por. Mt 1,19), podobny jest do Noego – jedynego sprawiedliwego człowieka na ziemi w tamtym czasie.

Innymi słowy, Józef i Maryja byli ostatnią deską ratunku… dla Boga. Patrzył na Nich jak na jedynych, którzy mogli Mu pomóc w realizacji wielkiego pragnienia przyjścia do ludzi i wybawienia ich ze śmierci i samotności.

Jednakże nie wiadomo, co było dla Józefa trudniejsze – świadomość, że jego własna żona nosi w sobie dziecko, które poczęło się bez jego fizycznego udziału, czy świadomość, że to dziecko jest Synem Bożym. Jak tu się zachować? Józef i Maryja radzą sobie świetnie, czyli… nie robią nic szczególnego. Po prostu żyją i patrzą na Jezusa.

Jezus natomiast uczył się ludzi, patrząc na swojego ziemskiego tatę i mamę. Od Niej nauczył się m.in., że trzeba karmić tych, których się kocha, a od niego nauczył się pracowitości oraz Tory. Kiedy spytano Jezusa, jakie jest pierwsze przykazanie, Ten bez zastanowienia odpowiedział: “Sh’ma Israel, Adonaj Elohenu, Adonaj ehat” (“Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem, Panem jedynym – por. Mk 12,29) – ponieważ tego nauczył Go Józef.

We trójkę mieszkają razem w Nazarecie, gdzie Józef jest znany jako rzemieślnik i pracownik budowlany – niekoniecznie tylko stolarz. Ponieważ nowe odkrycia archeologiczne wskazują, że Nazaret był satelicką wsią Seforis (dużego miasta w rzymskim stylu, które Herod Antypas budował w czasach Jezusa 5 km od Nazaretu), możemy przypuszczać, że codziennością dla Józefa, a potem dla Jezusa, było pracować w Seforis, które potrzebowało wielu robotników do swojej budowy.

Czy Jezus tam pracował i spotykał wielu cudzoziemców i pogan? Nie wiemy. Ale patrząc na Jego ewangeliczne wyprawy do pogańskich miejscowości, do których zabierał także uczniów (do Cezarei Filipowej, kraju Gerazeńczyków itd.) oraz Jego podejście do pogan – wskazuje na to, że tak.

Czy Jezus chodził do teatru, znajdującego się w Seforis? Nie wiemy. Ale czytając wiele Jego mów, zaczynających się i kończących zupełnie jak sztuka teatralna (opowieść o synu marnotrawnym, przewrotnych rolnikach itd.) oraz fakt nauczania tłumów w łodzi na wodzie, gdzie była doskonała akustyka – te fakty również wskazują na to, że tak.

Bóg zapragnął pełnego doświadczenia człowieczeństwa, dlatego osiedlił się w Galilei. Wydaje się, że otrzymał to, co chciał – “napełnił się” nami aż po brzegi.

Jezusowe zniecierpliwienie i pośpiech w drodze do Jerozolimy, gdzie miał za nas umrzeć i dla nas zmartwychwstać, jakby chciały nam powiedzieć: “Cudownie było być u was i dziękuję Ojcu, że Mnie tu posłał. Dlatego też zapraszam was wszystkich do siebie, nawet nie wiecie, co was czeka. Mamo, tato, moi przyjaciele – umieram za was po to, abyście żyli ze Mną w wieczności, w moim domu, a zarazem domu naszego Ojca”.

Boże Narodzenie ma wiele stron. Patrząc na te najcudowniejsze, rodzinne święta upamiętniające historię Syna Bożego, który stał się galilejskim chłopcem – wiemy, że Boskie marzenie, aby być jednym z nas, wypełniło się. Teraz nasza kolej, aby przyjąć i zrealizować kolejne marzenie Jezusa, który chce, abyśmy mieszkali tam, gdzie On (J 14,1-3).

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2200,bog-ktory-zapragnal-byc-jednym-z-nas.html

**************************

Dorosłe świąteczne życzenia

(fot. shutterstock.com)

Blisko dwadzieścia lat temu Amy Gran nagrała świąteczny utwór “Grown-up Christmas List” (“Dorosła świąteczna lista”). Artystka przedstawia w nim historię osoby, która wiedząc już, co w życiu naprawdę jest ważne, na nowo pisze list do św. Mikołaja.

 

Zamiast listy błyskotek i drogich gadżetów autorka prosi Świętego o dobre rzeczy dla innych. Bardzo lubię łagodny i refleksyjny nastrój tego utworu, w którym Amy ciepłym głosem wyśpiewuje:

 

“Nigdy więcej zerwanych więzi. Nigdy więcej wojen. Niech czas uleczy wszystkie serca. Niech każdy odnajdzie swojego przyjaciela, a prawda zawsze zwycięża. Niech miłość nigdy się nie kończy – to jest moja dorosła świąteczna lista życzeń”.
Utwór ten zainspirował mnie do refleksji nad moją listą życzeń.
Bez wątpienia chciałbym, aby to, co Amy Gran ujęła w swoim utworze, okazało się prawdą. Żyję jednak wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie jest to takie proste. Każdego dnia jakieś relacje ulegają zerwaniu. Wojny wybuchają, czas nie leczy wszystkich serc, a niektórzy wciąż przeżywają samotność. Prawda nie zawsze odnajduje swoją drogę, miłość kończy się niespodzianie.
Czego zatem życzyć, tak by życzenia te miały szansę się spełnić dla wszystkich. Moja świąteczna lista ma tylko jedno proste pragnienie: by każdy człowiek prawdziwie zrozumiał ogrom Bożej łaski, jakim został obdarowany. Jedyne, co musimy zrobić, to w postawie wiary otworzyć ten podarunek. Święta zaczynają się wówczas, gdy Dar przychodzi na ziemię zawinięty w pieluszki.
Życzę, by każdy, kto słucha Słów Ewangelii, mógł pojąć niesamowitą drogę Bożej miłości, na której mimo naszej grzeszności i niewierności On nigdy nie odwraca się do nas plecami, ale nieustanie ofiaruje swoje przebaczenie. To absolutnie rewolucyjny plan, nieobecny w żadnej innej religii na przestrzeni dziejów.

 

W ludzkich wyobrażeniach człowiek powinien ciężko zapracować na zbawienie. W Bożej logice jest to całkowicie wolny dar, wymagający od nas podejścia do stołu, z naszą grzesznością i słabością, z pragnieniem bycia zbawionym.
Bóg ocala cię swoją łaską. Zbawienia nie jesteś w stanie sobie “kupić” dobrymi uczynkami. Bez Jego nieustannej i uprzedzającej pomocy nasza dobroczynność nie byłaby w ogóle możliwa. On nieustanie nas wspiera, a Jego łaska jest niewyczerpana. Bóg nie męczy się pomaganiem ani przebaczaniem nam. Bóg nie kontroluje swojego miłosierdzia. Żaden grzesznik nie jest w stanie przed nim się ukryć.
Życzę, by każdy, kto wierzy w Słowa Ewangelii, przyjął prawdę, że jest nowym stworzeniem, powołanym do świętości, obdarzonym całkowitą wolnością w Chrystusie. Przybranym dzieckiem Boga, któremu ofiarowano wieczyste przebaczenie.
Chciałbym ofiarować tę prawdę wszystkim moim bliskim. Życie przyniesie nam smutek, stratę i samotność, jednak ufność Chrystusowi jest w stanie podtrzymać nadzieję i światło pośród ciemnej burzy. A wszystko to zaczyna się od małej Dzieciny położonej w żłobie.

 

Wesołych Świąt.

 

 

Przetłumaczył Jarosław Mikuczewski sj

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2203,dorosle-swiateczne-zyczenia.html

***************************