Nazaret w Galilei. To tu po raz pierwszy na kartach Biblii spotykamy Miriam – Maryję1. Za Jej czasów była to niewielka wioska położona w pobliżu Via Maris, głównego szlaku wiodącego z północy do Egiptu. Galilea jako kraina geograficzna rozciąga się od rzeki Litanii w obecnym Libanie aż do doliny Jizreel. W czasach biblijnych chętnie posługiwano się określeniem „Galilea pogan”, ze względu na fakt, że ludność żydowska mieszkała tu obok ludności pogańskiej. Przysłowiowe i biblijne pytanie: Czy może być co dobrego z Nazaretu? (J 1, 46) zrodziło się z faktu, że miasteczko to w dużej mierze zamieszkiwane było przez pogan, którymi Żydzi pogardzali.

Miriam z pokolenia Dawida

Niewiele wiemy o życiu Maryi przed Zwiastowaniem. Według tradycji miała przyjść na świat jako długo oczekiwane dziecko, oczekiwane przez rodziców, którym chrześcijanie pierwszych wieków nadali imiona Joachim i Anna. Mieszkać mieli w Jerozolimie, w miejscu, gdzie dziś wznosi się kościół św. Anny. Jako dziecko Maryja miała podjąć służbę w świątyni jerozolimskiej. Apokryficzna Protoewangelia Jakuba przekazuje piękną tradycję o Maryi tkającej zasłonę przybytku. Kapłani w Jerozolimie postanowili uczynić nową zasłonę dla świątyni, wybrali więc siedem dziewcząt bez skazy przed Bogiem, z pokolenia Dawida.

Znalazła się wśród nich także Maryja. Dziewczęta ciągnęły losy, jakim kolorem nici będą tkać. Maryi przypadł szkarłat i purpura. Szkarłat i purpura – zdaniem autora apokryfu – to symbol poczęcia Chrystusa i Jego królewskiej godności. Ponieważ Jezus utożsamiał się ze świątynią, uczył bowiem o świątyni swego ciała (J 2, 21), dziewczyna o wdzięcznym imieniu Miriam, tkając zasłonę Świątyni, tkała szatę dla mającego się w przyszłości narodzić Jezusa.

W jaki sposób Maryja trafiła do Nazaretu, nie wiadomo. Według apokryfu udała się tam po to, by poślubić Józefa. Pod koniec VI wieku nieznany z imienia pielgrzym z Piacenzy odwiedził Nazaret. W swoich zapiskach zanotował: „Żydówki są tu piękniejsze niż gdziekolwiek indziej w kraju”. Nie ma podstaw wątpić co do tego, że podobnie było sześć wieków wcześniej. Galilejczycy mieszkający w pobliżu jeziora Genezaret zajmowali się rybołówstwem, inni zaś rolnictwem. W Talmudzie mówi się, że kto nie widział jeziora Genezaret, nie widział w życiu niczego pięknego. Cicha muzyka trzcin poruszanych przez wiatr doskonale oddaje nazwę tego akwenu. Genezaret to po hebrajsku „harfa”. Praca rybaków nie była jednak już tak romantyczna jak nazwa jeziora. Na połowy wypływano często nocami, gdyż o świcie ryby ponoć najchętniej garnęły się do sieci. Za dnia naprawiano zniszczone niewody i handlowano rybami na brzegach jeziora czy targach większych miejscowości. Życie rolników odliczane było porami roku.

Pełna łaski

Józef, oblubieniec Maryi, nie był ani rybakiem, ani rolnikiem. Ewangeliści jednym chórem mówią o nim „cieśla”. Ewangelia Pseudo-Mateusza, utwór pochodzący prawdopodobnie z VI wieku, zawiera ciekawą dotyczącą go notkę: „Józef pracował przy budowie w nadmorskim mieście Kafarnaum; był bowiem cieślą. Przebywał tam przez dziewięć miesięcy, a wróciwszy do domu, zastał Maryję brzemienną. Przejęty i strapiony zawołał: «Panie, Panie, przyjmij ducha mego, ponieważ lepiej jest dla mnie umrzeć niż żyć!»”. Chyba nikogo nie dziwi taka reakcja mężczyzny, którego Biblia nazywa człowiekiem sprawiedliwym (Mt 1, 19). Nieznany z imienia autor apokryfu, powstałego, jak się przypuszcza, w Galii, w taki właśnie sposób odniósł się do informacji zapisanej na kartach kanonicznej Ewangelii Mateusza: Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego (Mt 1, 18).

Gdy Anioł Gabriel pojawia się przed młodziutką Maryją, by w Nazarecie oznajmić Jej, że Bóg wybrał Ją na Matkę swego Syna, nazywa Ją tajemniczym imieniem kecharitomene. Ten grecki termin oznacza pełną łaski
(Łk 1, 30). Ciekawe, że Biblia wielokrotnie mówi o ludziach wypełnionych Bożą łaską, jednak za każdym razem pojawia się tam fraza złożona z dwóch wyrazów. O Szczepanie na przykład mówi się w Dziejach Apostolskich, że był pełen łaski (Dz 6, 8), jednak Łukasz używa tu sformułowania złożonego z dwóch słów: pleres charitos. Tymczasem w przypadku Maryi ten sam autor sięga po termin, który przypuszczalnie sam wymyślił, aby wyraźnie odróżnić Matkę Jezusa od innych postaci, również obdarzonych łaską. Łukasz z pochodzenia był Grekiem, mógł więc z powodzeniem pozwolić sobie na tworzenie neologizmów.

W opisie Zwiastowania warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden termin – genoito. Maryja sama określa siebie jako służebnicę Pańską (Łk 1, 38). Jej zawołanie: Niech mi się stanie! (gr. genoito; por. Łk 1, 38) nie jest, jak chcieliby niektórzy egzegeci, naznaczone rezygnacją czy wręcz determinacją. Maryja pyta: Jakże się to stanie? (Łk 1, 34), jednak nie jest to pytanie świadczące o powątpiewaniu, braku wiary czy zaufania. Wręcz przeciwnie, to poszukiwanie wiary całkowicie świadomej. Co prawda łacińskie fiat sugerować może pewien odcień zgody podjętej z rezygnacją w tonie „no dobrze, niech już tak będzie”, jednak grecka forma, a więc oryginalna, jest daleka od takiego wydźwięku zgody Maryi. Użyta tu przez Łukasza forma optativus niezwykle rzadko występuje na kartach Nowego Testamentu. Greckie genoito (Łk 1, 38) to radosne zawołanie: „Niech tak będzie! Niech się tak stanie!”, które wyraża ochocze przyjęcie woli Bożej i entuzjastyczne wręcz podjęcie współdziałania z nią. W tym właśnie wyraża się ochoczy duch służby Maryi.

Zaślubiona Józefowi

Zwolennikom fabularnych filmów, ukazujących barwnie wydarzenia związane z narodzinami Jezusa, zwłaszcza oburzenie mieszkańców Nazaretu faktem, że Maryja oczekuje Dziecka, pospieszmy od razu z wyjaśnieniem. Maryja była już zaślubiona Józefowi, a ten był Jej mężem, nikt więc z mieszkańców galilejskiego miasteczka nie powinien się dziwić Jej brzemiennemu stanowi. Raczej składano Jej gratulacje. Tylko Józef miał prawo do oburzenia, zdziwienia, niedowierzania…

W Palestynie czasów Józefa i Maryi małżeństwo zawierano w dwóch etapach. Etap pierwszy, zwany erusin, porównywany jest niekiedy, niezbyt szczęśliwie, do zaręczyn. Małżonkowie mieszkali po nim oddzielnie przez dwanaście miesięcy. Drugi etap zaślubin to uroczyste przeprowadzenie pani młodej do domu pana młodego. Józef i Maryja mieszkali jeszcze osobno, gdy Maryja zaczęła oczekiwać na narodziny poczętego Jezusa. Jednak
dziecko poczęte przed wspólnym zamieszkaniem uważane było za prawowite. Dla historycznej prawdy należałoby wyciąć więc z filmów fabularne kadry ukazujące mieszkańców Nazaretu z kamieniami w rękach wymierzonymi w Maryję.

Fakt, iż Maryja była brzemienna, nie powinien dziwić nikogo ze społeczności Nazaretu, chyba że wszyscy wiedzieli, że to nie Józef był ojcem. Jeśli ktoś miałby rzucić cień podejrzeń na Maryję, to właśnie on. Jednak Józef był człowiekiem sprawiedliwym. Nie rozumiał całej sprawy i postanowił potajemnie oddalić Maryję. Zgodnie z Prawem, powinien Jej wręczyć get, czyli list rozwodowy. Sprawiedliwość Józefa przejawia się najpierw w jego odpowiedzialności w podejmowaniu decyzji. Nie była to zemsta ani odwet za to, co – jak mógł sądzić – wydarzyło się w życiu Maryi. Jego decyzja o odejściu jest wyrazem sprawiedliwości uformowanej przez miłosierdzie. Gdyby pozostał przy decyzji rozstania się z Maryją, mógłby – zgodnie z żydowskim prawem – liczyć na zatrzymanie wiana małżonki, a także na odzyskanie mocharu – ceny, którą zapłacił przy zaślubinach. Względy materialne nie wchodziły tu jednak w grę.

Szczęśliwie boska interwencja skłoniła go do zmiany decyzji. Anielski głos przemawiający we śnie sprawił, że Józef przyjął iście ojcowską postawę. Ku zadowoleniu dzisiejszych zwolenników oniryzmu, zbudziwszy się ze snu, wziął swoją małżonkę do siebie. Tym samym Jezusa uznał za swego Syna. W starożytnym Izraelu panował piękny zwyczaj przyjęcia noworodka do grona rodziny. Ojciec tuż po narodzinach brał dziecko na swe kolana i tym symbolicznym gestem uznawał je za swoje. Przypuścić należy, że tak też postąpił nazaretański cieśla. Kiedy?

Matka Syna Bożego

W około 6 roku przed naszą erą małżonkowie udali się do Betlejem, rodzinnego miasta Józefa. Podróż odbyli w związku ze spisem ludności zarządzonym według Łukasza przez Kwiryniusza, wielkorządcę Syrii. Bardziej prawdopodobne wydaje się, że spis odbył się za Sencjusza Saturninusa, który był u władzy w latach 8-6 przed Chrystusem. Łukasz wzmiankuje Kwiryniusza prawdopodobnie dlatego, że spis przez niego zarządzony był bardziej znany. I właśnie wtedy, podczas podróży, pewnej nocy pod rozgwieżdżonym niebem w górach Judy rozegrała się ta niezwykła w swej prostocie scena, która zmieniła bieg historii świata. Bóg uśmiechnął się do człowieka i otworzył niebo. Jezus przyszedł na świat. Ciepło matczynych dłoni pokonało chłód skalnej groty. A później wszystko potoczyło się już szybko: śpiewy aniołów, pokłon pasterzy, jasna łuna na niebie i dary wędrujących mędrców. Bóg zamieszkał wśród ludzi.

Maryja była w Judei także kilka miesięcy wcześniej, jeszcze przed narodzinami Jezusa. Podczas odwiedzin Elżbiety – według apokryfów Jej ciotki – wyśpiewała Magnificat, hymn wzorowany na pieśni Anny, która dziękowała Bogu za narodziny Samuela (Łk 1, 46-55; por. 1 Sm 2, 1-10). Możliwe, że już w połowie I stulecia chrześcijanie chwalili Boga w liturgii słowami Maryi. Inne epizody tak zwanej Ewangelii Dzieciństwa skupiają się na Jezusie, choć obecność Maryi, która wszystko rozważa w swym sercu, jest przez Ewangelistów skrzętnie zaznaczana. Tak jest przy pokłonie pasterzy, ucieczce i powrocie Świętej Rodziny z Egiptu oraz odnalezieniu Jezusa, przypuszczalnie tuż przed bar micwą, w jerozolimskiej Świątyni.

Matka Kościoła

Po opisie dziecięcych lat Jezusa Ewangelie wspominają Maryję zaledwie trzykrotnie: jako gościa weselnego w Kanie, słuchaczkę Jezusa pośród tłumu i świadka śmierci własnego Dziecka. Na weselnym przyjęciu Maryja pojawia się nie tyle jako gość, ile jako pośredniczka pomiędzy usługującymi na przyjęciu a samym Jezusem. Dzięki temu między innymi nadano Jej w historii chrześcijaństwa tytuł Pośredniczki łask. Maryja szukająca Jezusa, który naucza tłumy, stała się w dziejach kaznodziejstwa wzorem doskonałego słuchacza słowa Bożego – tego, który nie tylko słucha, lecz także przynosi plon obfity. Pod krzyżem natomiast, gdy usłyszała Oto syn Twój (J 19, 26), stała się Matką Kościoła.

Ta ostatnia scena wrażliwego czytelnika Ewangelii musi przyprawiać o dreszcz. Ernest Hemingway pisał kiedyś: „Życie łamie każdego, a potem niektórzy są jeszcze mocniejsi w miejscu złamania”. Miał rację, pisząc „niektórzy”, bo nie wszyscy. Wielu cierpienie przygniotło tak bardzo, że stracili wiarę w Boga i ludzi, popadli w rozpacz i stali się zgorzkniali. Cierpienie przeżywane bez Boga może stać się nie do uniesienia. Cierpienie przeżywane w bliskości z Nim jest szansą na wewnętrzne umocnienie.

Tę drugą opcję starał się ukazać Michał Anioł, gdy pracował nad Pietą. O rzeźbie, którą podziwiać można w watykańskiej Bazylice św. Piotra, powiedziano, że jest to il più bello pezzo del marmo nel mondo – „najpiękniejszy kawałek marmuru na świecie”. Sam artysta twierdził, że rzeźbiąc, nie czyni nic innego, jak tylko odłupuje niepotrzebne fragmenty kamienia. Gdy się ich pozbędzie, pozostaje czyste piękno od dawna zaklęte w marmurze. Może warto w ten sposób spojrzeć na samych siebie? Odłupać z własnego życia koślawe kawałki zła i grzechu, aby wydobyć – na wzór Maryi – czyste piękno szlachetnego serca…

1 „Forma Maria pochodzi ze zgrecyzowanego hebrajskiego Miriam, Maryam. Etymologicznie imię to łączy się z akkadyjskim słowem mariām – napawa radością”. Por. H. Fros SJ, F. Sowa, Twoje imię, Kraków 2007, s. 398 (przyp. red.).

http://www.zycie-duchowe.pl

****************

Jezus, Charbel, Rita, Józef i spółka – daj świadectwo

Piotr Żyłka / DEON.pl

(fot. aj)

Jeżeli Pan Bóg zrobił dla Ciebie coś niesamowitego, to nie powinieneś tego zatrzymywać tylko dla siebie. Takimi rzeczami trzeba się dzielić. Teraz możesz zrobić to w bardzo prosty sposób.

Dawanie świadectwa jest chyba najskuteczniejszą formą budowania się wzajemnie w wierze, inspirowania się do jej pogłębiania i zachęcania tych, którzy z różnych powodów oddalili się od Kościoła do tego, że być może to całe chrześcijaństwo ma może jednak jakiś sens.

Jakiś czas temu zaprosiliśmy Was do złożenia świadectwa, że miłość i wierność ma sens. Że ma sens, aż do takiego stopnia, że warto poczekać z oddaniem całego siebie ukochanej osobie do ślubu. Mówiąc krótko, poprosiliśmy Was o przesłanie świadectw, które będą odpowiedzią na pytanie: “Dlaczego z seksem warto poczekać do ślubu?”.

Wasze zaangażowanie przerosło nasze najśmielsze oczekiwania. Dostaliśmy od Was mnóstwo świadectw, które opublikowaliśmy i wciąż publikujemy. Z kolei od osób, które przeczytały nadesłane świadectwa otrzymaliśmy wiele podziękowań za pokazanie różnych, prawdziwych historii, które stały się dla nich pomocą, inspiracją i skłoniły ich do refleksji.

Bóg nie umarł, jest żywy i chce działać w naszym życiu. Na bardzo różny sposób. Wielu z nas tego doświadcza i chce się tym dzielić z innymi. Z tego powodu postanowiliśmy wzmocnić na DEON.pl dział poświęcony Waszym świadectwom, a także stworzyliśmy specjalny mechanizm, który pozwoli Wam w bardzo prosty sposób przesyłać do nas Wasze świadectwa (patrz – przycisk/formularz “Daj świadectwo” na samym dole tego artykułu).

Dlatego:

• jeśli doświadczyłeś skutecznego wsparcia za wstawiennictwem któregoś ze świętych (często mówicie o Charbelu, Ricie, Józefie, Antonim itd.)
• jeśli doświadczyłeś uzdrowienia (fizycznego, duchowego)
• jeśli Bóg dokonał w Twoim życiu duchowym jakiegoś przełomu
• jeśli doświadczyłeś od Niego wsparcia w trudnej – a może nawet beznadziejnej – sytuacji (życiowej, rodzinnej, zawodowej, materialnej)
• jeśli wymodliłeś/aś sobie wymarzoną żonę, męża, dziecko
• jeśli udało Ci się zbudować relację opartą na wierności, czystości i pięknej miłości (mimo, że często  zachęca się nas, żeby robić inaczej)
• jeśli Bóg zadziałał w Twoim życiu przez konkretnych ludzi albo sytuacje
• albo jeśli w Twoim życiu wydarzyło się cokolwiek innego, czym dzieląc się, możesz zainspirować innych…

…to nie zastanawiaj się dłużej, tylko siadaj i pisz. Nie każ się prosić. Po prostu daj świadectwo!

Kilka praktycznych informacji: 1) Aby dodać świadectwo naciśnij przycisk “Daj świadectwo” 2) Kiedy to zrobisz, wyświetli Ci się formularz dodawania świadectwa 3) Jeżeli chcesz, żeby Twoj świadectwo zostało opublikowane z Twoim imieniem i nazwiskiem wpisz je w odpowiednim polu (ale jeśli chcesz pozostać anonimowy, wpisz po prostu tylko swoje imię albo pseudonim).

Miłowanie – moc wrodzona

21 sierpnia 2015, autor: Krzysztof Osuch SJ

„Wcale nie jest tak, że dopiero dane nam przez Boga przykazanie niejako wymusza na nas miłość do Boga. Zdolność miłowania dana jest nam podobnie jak np. zdolność widzenia; mamy oczy i widzimy. Podobnie mamy serce i miłujemy. Inaczej mówiąc, „w samej naturze człowieka spoczywa pewna siła umysłu, […] zdolność oraz konieczność miłowania” – św. Bazyli Wielki.

Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie i zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych. Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać (Mk 12,28b-34).

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał, wystawiając Go na próbę: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe? On mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy (Mt 22, 34-40).

Bolesny rozdźwięk

Wymowa powyższego słowa Bożego jest jasna i jednoznaczna. Nie ma wątpliwości, że „pierwsze ze wszystkich przykazań” brzmi tak:

Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.

Gdy słyszymy, jak wielka i całkowita powinna być nasza miłość do Pana Boga, to zadajemy sobie pytanie, czy my rzeczywiście tak właśnie Boga miłujemy. Niestety, wszyscy doświadczamy bolesnego rozdźwięku między tym, co nawet „teoretycznie” wyznajemy i uznajemy jako słuszne, a tym, co faktycznie czynimy. Niekiedy z powodu tego rozdźwięku ogarnia nas poczucie bezsilności i zwątpienie.

• Wiele „rzeczy” musi się złożyć w jedną całość, byśmy przezwyciężyli wspomniany rozdźwięk i żyli według tak totalnej miary w miłowaniu Boga. Jedną z takich rzeczy jest jak najdobitniejsze zdanie sobie sprawy z tego, że Bóg kocha nas jako absolutnie pierwszy, że Jego miłość do nas jest uprzedzająca, bezwarunkowa, bezgraniczna i wspaniała. Jeśli taka jest miłość Boga Stwórcy i Ojca do nas, to jakże łatwo jest „przystać” na zaleconą nam przez Jezusa skalę miłowania Boga Jedynego.

Tę (niby dobrze znaną) prawdę o tym, że miłowani jesteśmy zawsze uprzedzająco i bosko, chciałbym wyrazić w sposób (jak ufam) bardziej świeży i oby bardziej olśniewający.

Nie proś Boga o miłość do ciebie

Mamy w pamięci gorącą zachętę Jezusa, by prosić naszego Ojca w niebie o różne dary.

• Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam (Mt 7, 7).

Na tle tak drogiej nam rady i zachęty Jezusa chciałbym zapytać: czy jest może jakiś wielki, a może nawet największy dar Boga Ojca, o który wcale nie trzeba prosić, gdyż jest on nam dany uprzedzająco i niezawodnie?

Pewno łatwo i trafnie odpowiemy, że takich darów otrzymywanych już przez nas bez proszenia spotykaliśmy w naszym życiu dużo, bardzo dużo. Pierwszym z nich jest życie, istnienie. Jest nim także cały Wszechświat, woda, słońce, powietrze, którym oddychamy.

Chcę jednak wskazać na dar naprawdę największy, a przy tym taki, że nie trzeba o niego zbiegać, prosić czy „przekonywać” Boga, by zechciał nam go dać.

• Tym darem jest Miłość Boga Ojca do każdego człowieka, do każdej i każdego z nas!
• Naprawdę, jest to czysty dar Boskiej Miłości.
• Naprawdę, nie muszę prosić o to, by Pan Bóg mnie miłował!

Nie ma takiej potrzeby, gdyż miłość Boga Ojca jest nam zaofiarowana odwiecznie, uprzedzająco i w sposób nieodwołalny. W świetle całego Bożego Objawienia wolno nam do siebie odnieść te słowa zapisane u Jeremiasza:

Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość (Jr 31, 3).

Zdać sobie z tego sprawę, to przeżyć prawdziwą rewelację, to patrzeć, jak odsłania się nam „Coś”, co jest Najważniejsze.

Żeby było dobitniej powiedziane, powtórzę to jeszcze raz, że owszem warto i należy prosić Boga Ojca o wiele różnych darów (choćby tak jak podpowiada nam to Modlitwa Pańska), ale całkiem zbędne, zbyteczne, niepotrzebne jest proszenie Boga Ojca o to, by On … zaczął mnie miłować, cenić, sprzyjać mi, darzyć mnie sympatią.

… Proszę się takim proszeniem (i o to) nie zajmować.

• Na takie proszenie „szkoda czasu”. Na taki dar nie trzeba też w ogóle czekać jako na coś, co może Pan Bóg da, a może (kapryśnie) nie da czy być może da wszystkim innym, ale mnie na pewno pominie.

Bliźni kochany tak samo

Kiedy trochę nasycę się powyższą rewelacją, to powinienem (nawiązując także do przytoczonych na samym początku słów Jezusa) przeżyć jeszcze jedną rewelację, jeszcze jedno podobne olśnienie. – Czym?

Tym, że mój bliźni (i to każdy, bez najmniejszego wyjątku) też nie musi prosić swego Stwórcę i Ojca o to, by Ten zechciał Go miłować, cenić czy by „wreszcie” zaczął mu być życzliwy…

• Mój bliźni otrzymuje to samo, co ja, choć oczywiście w sposób jedyny, niepowtarzalny (i w tym sensie różny ode mnie). Mój bliźni też jest miłowany za darmo, uprzedzająco, odwiecznie, aktualnie, nieodwołalnie.

To w świetle dwóch olśnień dają się świetnie rozumieć (i pełnić) te dwa, sprzężone ze sobą przykazania:

Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.

Co trzeba tu jeszcze „domyśleć”, dopowiedzieć?

Zgodziwszy się z tym, co dotąd powiedziane, chciejmy jeszcze zauważyć, że owszem jest jednak pewna wielka łaska, wielki Boży dar, o który winniśmy prosić usilnie, gorąco i (niejako aż) do skutku.

Uzdolnieni, ale prośmy o więcej

Uzdolnienie nas do miłowania Boga, który tak bardzo, bosko, nas miłuje, jest czymś, co już mamy, a jednocześnie czymś, co może być stale więcej przydawane – na miarę naszych gorących pragnień i próśb!

Pewno jest tak, że nasza miłość do Boga rośnie w nas w miarę, jak poznajemy, że Bóg nas miłuje i jak bardzo nas miłuje.

Taki proces ciągłego wzrastania naszej miłości do Boga jest możliwy dzięki temu, że Bóg złożył w nas zdolność do miłowania i że On sam może ją w nas doskonalić.

Dopełnieniem rozważania niech będą słowa św. Bazylego Wielkiego, który zapewnia, że „mamy w sobie wrodzoną moc miłowania”.

„Miłości Boga, pisze on, nie nabywa się na drodze poznawania przykazań”. Wcale nie jest tak, że dopiero dane nam przez Boga przykazanie niejako wymusza na nas miłość do Boga. Zdolność miłowania dana jest nam podobnie jak np. zdolność widzenia; mamy oczy i widzimy. Podobnie mamy serce i miłujemy. Inaczej mówiąc, „w samej naturze człowieka spoczywa pewna siła umysłu, […] zdolność oraz konieczność miłowania […] Zanim otrzymaliśmy przykazanie miłowania Boga, już wcześniej, od urodzenia, została nam dana moc i umiejętność miłowania. Nie osiąga się jej przez przekonywanie od zewnątrz, ale każdy może się jej nauczyć w sobie i przez siebie samego. Z natury bowiem pragniemy tego, co piękne i dobre, nawet jeśli nie dla wszystkich to samo wydaje się dobre i piękne. Podobnie też nie potrzebujemy, aby ktoś uczył nas miłości do rodziców i krewnych, spontanicznie zaś okazujemy życzliwość tym, którzy nam dobrze czynią. A cóż bardziej – pytam – godne jest podziwu od Bożego piękna? Cóż bardziej radosnego i ujmującego niż rozważanie majestatu Boga? Czyż jest jakieś pragnienie duszy tak gwałtowne i mocne jak to, które Bóg wlewa do duszy oczyszczonej z wszelkiego grzechu i wołającej: “Zraniona jestem miłością”? Niewypowiedziany w ogóle i niewysłowiony jest blask Bożego piękna”.

Miłować od zaraz

Uradujmy się tym, że jest w nas nie tylko zdolność, ale i konieczność miłowania!

„Zanim otrzymaliśmy od Boga” przykazanie miłowania, „wcześniej jeszcze otrzymaliśmy odeń zdolność i moc” do wypełnienia tegoż przykazania. Dzięki tej zdolności potrafimy dostrzegać cenne dobro i piękno, które jest – w Bogu, w bliźnich i w nas samych, a także we wszystkich stworzeniach!

• Nie mówmy zatem, że nie jesteśmy zdolni do miłowania i że jesteśmy całkiem bezsilni!
• Nie narzekajmy „jak gdyby wymagano od nas czegoś niezwykłego”.
• A kiedy już miłujemy, to nie wynośmy się, „jak gdybyśmy ofiarowywali więcej, niż otrzymaliśmy”.

Na wszelki wypadek dodam, że powyższe stwierdzenia św. Bazylego nie powinny osłabiać naszych gorących pragnień i próśb o to, by Ojciec i Syn posyłali do naszych serc Ducha Świętego, który rozlewa miłość w naszych sercach (por. Rz 5, 5).

Nie powinniśmy też zwlekać z miłowaniem, wątpiąc, czy mamy już tę zdolność miłowania, czy może jeszcze nie. Mamy ją na pewno. I to właśnie pięknie pokazuje św. Bazyli, twierdząc, że „mamy w sobie wrodzoną moc miłowania”. Odwołujmy się do wrodzonej mocy miłowania i miłujmy od zaraz.

o. Krzysztof Osuch SJ

http://osuch.sj.deon.pl/2014/08/23/wrodzona-moc-milowania/

**********

Krzysztof Osuch SJ pisze:

Poniższy fragment z ON i ja znakomicie konkretyzuje MIŁOŚĆ do BOGA:
– 1948 – 9 września. – Panie, dręczę mój umysł by Cię pokochać i nie umiem Cię kochać.

– „Jestem prosty.
Miłuj Mnie po prostu: kiedy Mnie umieszczasz w swej myśli z żalem, że nie umiesz tego robić lepiej, kochasz Mnie;
kiedy działasz bardziej z obowiązku niż z upodobania, kochasz Mnie;
kiedy umniejszasz się we własnych oczach i wobec innych, kochasz Mnie;
kiedy chcesz się modlić i opłakujesz roztargnienia, które cię opanowują, kochasz Mnie;
kiedy szukasz słów nie wyrażając swych pragnień, kochasz Mnie;
kiedy przepraszasz za słowo, które rani;
kiedy sprawiasz przyjemność, aby Mnie sprawić przyjemność;
kiedy nie myślisz już o sobie i usiłujesz iść za Mną;
kiedy próbujesz już opuścić wszystko, jak w dniu śmierci;
kiedy posyłasz swoją myśl między aniołów i świętych, jakby uprzedzając swoje przyjście;
i kiedy wieczorem przywołujesz swoje jutrzejsze rano, które nas połączy – wtedy kochasz Mnie.

A różni się to bardzo od tego, co uważasz, że powinnaś czynić, by dojść do umiłowania Mnie.
O, córeczko, ze swą budzącą się miłością powoli stawaj się coraz prostsza w mojej Obecności;
wiesz dobrze, że jestem tu zawsze”. – t. III nr 183

http://osuch.sj.deon.pl/2014/08/23/wrodzona-moc-milowania/

*********

Gorąco polecam wykład (prelekcję) ks. Sławomira Kostrzewy: PRAWDZIWA HISTORIA o DZIEWCZYNCE, KTÓRA ROZMAWIA Z JEZUSEM

Film zamieszczony na YT 17.08.2015 obejrzało już 25 110

Jezus Chrystus objawia się nie tylko świętym, ale i dzieciom. Posłuchaj historii o siedmioletniej Oli, której Jezus objawia się po to, by przypomnieć dorosłym o potrzebie ochrony dzieci i ocalenia w nich zdolności do miłości Boga i ludzi.

************

CAŁY, CAŁA

(Mt 22,34-40)
Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał, wystawiając Go na próbę: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe? On mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.

Te tekst wydaje się być taki już oczytany, taki znamy, że być może nie robi na nas żadnego wrażenia. Miło się go słucha czy czyta. Tak trudno wydobyć z niego coś nowego, a na pewno coś, co ma stać się żywym ogniem rozpalającym serce. A jednak spróbujmy – niech nas poprowadzi Duch Boży.

Jezus wypowiada te słowa do faryzeuszy, którzy czują się w pewnym sensie ważniejsi od saduceuszy czy też w ogóle innych ludzi. Mam takie wrażenie jakby w tym momencie cieszyli się z porażki innych. I wtedy właśnie kiedy chcą wystawić Jezusa na próbę, a może nawet narazić na kompromitację czy wywołać prowokację On odpowiada, a ta odpowiedź staje się czymś najgenialniejszym na świecie. Jezus daje  prostą odpowiedź, bo wypowiada słowa, które każdy Żyd zna prawie od dziecka. Mówi o miłości. Gdy pytany jest o Prawo mówi o miłości. Ta miłość do Boga, drugiego i siebie samego jest największym Prawem człowieka.

Kochaj Boga – całym sercem, duszą, umysłem. Kochaj Boga wszystkim co masz. Kochaj Boga z tym wszystkim co masz. Kochaj Boga taki jaki jesteś. Nie czekaj na swoje nawrócenie już teraz zacznij Go kochać. Z całym dorobkiem życia. Kochaj z tym jaki dziś jesteś i jak się dziś czujesz. Czy czujesz się jak parszywa świnia lub jak skowronek – kochaj Boga. Nie wybieraj tych momentów, gdy kochasz lub chcesz kochać. Z nadzieją na lepsze i z goryczą w sercu – kochaj Boga. Nie ma nic lepszego niż takie kochanie. Nie ma nic piękniejszego niż to co teraz przeżywasz i powiedzenie sobie, ale przede wszystkim Bogu – Boże, kocham Cię. Powiedz Mu to dziś z największą czułością.

Kochaj drugiego jak siebie. Kochaj tak jakbyś chciał, by inni cię kochali. Kochaj i dawaj to, co sam byś chciał otrzymać. Mów to, co sam byś chciał usłyszeć. Nie czekaj aż ktoś to zrobi pierwszy. Ty zawsze bądź pierwszy w miłości. Pierwszy przebaczaj i pierwszy proś o przebaczenie. Nie czekaj aż się ty zmienisz czy drugi człowiek. Kochaj z całych sił. Kochaj całym sobą. Kochaj całego i bez wybrzydzania czy wybierania. Kochaj tak, żeby cały świat patrzył na ciebie i od ciebie uczył się miłości. Kochaj i nie patrz na innych. Kochaj cały i całego.

Tylko ten kto poczuł się kochany przez Boga może tak na serio i bez ściemniania kochać. Kto poczuł rany swojego grzechu i doświadczył ogromniej czułości Boga w tym momencie – jest w stanie kochać. Kto doświadczył mocy przebaczenia potrafi kochać.

I na koniec. Dziś zobaczyłem zdanie, które Piotrek Żyłka napisał na facebooku: „Boga nie interesuje zbytnio, czy w Niego wierzymy. Bardzo Mu jednak zależy, byśmy Go kochali”. I tak sobie pomyślałem, że to jest genialne. Bo w chrześcijaństwie nie chodzi o to, co my tam mówimy czy robimy, ale czy kochamy. Jeżeli mówię, nauczam, głoszę kazania, wygłaszam rekolekcje czy prowadzę lekcje – czy ja w tym kocham Boga? Dalej idąc czy jak kocham tych do których wypowiadam słowa? Jeżeli nie to wszystko psu na budę – lepiej nic nie mówić. W tym momencie milczenie będzie najlepszym moim kazaniem. Czy ja idąc w niedzielę do kościoła lub jak rano czy wieczorem klękam do modlitwy myślę ile czasu spędzić i co jeszcze odprawić, odbębnić (bo tyle zobowiązań modlitewnych) czy myślę, że idę się spotkać z moją Miłością? Gdy sprzątam dom czy gotuje obiad lub może siedzę długo w pracy – czy potrafię w tym wszystkim kochać Boga?

Gdy kocham to prawo przestaje istnieć. Gdy kocham przestają istnieć nakazy i zakazy. Gdy kocham to wiem, że nigdy nikogo nie skrzywdzę. Gdy czuję się kochany to wiem, że jedyną na to odpowiedzią jest miłość.

Dobrzy ludzie – powiedzcie dziś jak największej liczbie osób o tym kim oni dla was są. Powiedz, odważ się dziś powiedzieć: kocham cię. Odważ się i spraw, że ktoś kto może dziś ma ciężko poczuje się potrzebny. Daj komuś uśmiech. Zostaw złości i pierwszy podaj dłoń. Bądź dziś pierwszy. Miłość jest zawsze pierwsza. Pycha jest ostatnia.

http://marekcssr.blog.deon.pl/2015/08/21/caly-cala/

*********