Wielki Tydzień jest tak skonstruowany, że dzień po dniu jest celebrowane to, co wydarzyło się w ostatnim tygodniu życia Chrystusa – mówi o. Tomasz Grabowski OP

Ojcze, jak dobrze przygotować się do Wielkiego Tygodnia?

Tomasz Grabowski OP: Przygotowaniem do Wielkiego Tygodnia jest w większości Wielki Post. Do piątej niedzieli, dawniej nazywanej Niedzielą Męki Pańskiej – to czas pokuty i nawrócenia. Ten czas ma nas przygotować do odchodów najważniejszego święta chrześcijańskiego – Triduum Paschalnego. Wielki Tydzień jest wejściem w przeżywanie męki razem z Chrystusem. Wspominamy uroczysty wjazd do Jerozolimy – z jednej strony ogłoszenie Chrystusa wybawicielem, z drugiej – dostrzeżenie tego, co On czuje. Patrzy na tłumy, ale nie cieszy się z nimi. Chrystus wie, że ci sami ludzie za kilka dni będą krzyczeć “Na krzyż z Nim!”. Trzeba stanąć po stronie Chrystusa i zobaczyć ten triumf jako coś pozornego. Prawdziwy triumf rozegra się dopiero w Wielki Piątek. Triumf według zupełnie innej logiki – innej niż logika tłumu. Należy sobie uświadomić to, z czego muszę być wybawiony. Jest to celebrowanie – przeżywanie w ramach rytuału wydarzeń z historii zbawienia. Każda msza św. jest wspomnieniem i uobecnieniem męki Chrystusa – Jego śmierci i zmartwychwstania. Wielki Tydzień, a w szczególności Święte Triduum Paschalne daje nam szansę przeżywania wraz z Chrystusem tego, co działo się godzina po godzinie 2000 lat temu w Jerozolimie. Chodzi o przeżywanie w rytualne, obrzędzie.

Wielki Tydzień to nie tylko Święte Triduum Paschalne – choć przede wszystkim, ale to także poniedziałek, wtorek…

Wielki Tydzień jest tak skonstruowany, że dzień po dniu jest celebrowane to, co wydarzyło się w ostatnim tygodniu życia Chrystusa. Zanim się rozpocznie Wielki Czwartek – będziemy wspominali ucztę w Betanii, wspominali także to, co Chrystus mówił w świątyni, zdradę Judasza, naradę arcykapłanów. Wielki Czwartek kończy się przy zachodzie słońca. W Biblii liczymy czas od wieczora do wieczora. “Tak upłynął wieczór i poranek, dzień pierwszy” – mówi Pismo przy stworzeniu świata. To znaczy, że w Wielki Czwartek wieczorem celebrujemy już wielki Piątek. Natomiast w Wielki Piątek, po śmierci Chrystusa – celebrujemy Wielką Sobotę. Dlatego też w nocy w Wielką Sobotę spotykamy się i celebrujemy zmartwychwstanie.

Jakie wydarzenie Wielkiego Czwartku jest szczególne?

To, co dzieje się w Wielki Czwartek najważniejszego to Msza Krzyżma w katedrze. W diecezji biskup spotyka się ze wszystkimi księżmi. Podczas tej mszy następuje poświecenie olejów, które będą potrzebne do namaszczenia chorych, namaszczenia chrzcielnego, namaszczenia święceń. Wielki Czwartek to dzień, w którym księża przypominają sobie, że są ustanowieni jako szafarze łaski. Ich zadaniem jest udzielać sakramenty łaski, a nie dawać je z łaski.

Co dzieje się wieczorem?

Wieczorem, kiedy zaczynamy Wielki Piątek celebrujemy uroczystą mszę św. Wieczerzy Pańskiej – wspomnienie ustanowienia Eucharystii. W ten wieczór Chrystus zrobił wiele rzeczy: po pierwsze ustanowił Eucharystię. Powiedział: “To czyńcie na Moją pamiątkę”. To zdanie możemy sobie przetłumaczyć: “Pamiętajcie o Mnie w ten sposób”. Chrystus prosi o pamięć i chce, aby uczniowie zachowali tę pamięć poprzez przyjmowanie komunii.

Jak się do tego przygotować?

Trzeba być gotowym aby przyjąć komunię. Często o tym zapominamy. Nie idziemy na mszę św., bo coś wypadło, coś okazało się ważniejsze… Wielki Czwartek jest takim dniem, w którym powinniśmy sobie przypomnieć, że Chrystus zanim umarł – poprosił o pamięć. Skandalem byłoby nie przyjąć komunii św. w Wielki Czwartek. W dzień, kiedy bezpośrednio wspominamy i celebrujemy to wielkie wydarzenie.

Tego wieczoru Chrystus pochyla się nad uczniami, myje im stopy…

Myje stopy i daje im nowe przykazanie. Mała Teresa powiedziała, że nowość tego przykazania polega na drugiej jego części – “Jak Ja was umiłowałem”. Chrystus daje wzór tej miłości właśnie przez obmycie stóp.

Daje przykazanie, ale pozostawia wybór…

Nie można nikomu kazać kochać. I nie można nikomu dać przykazania aby kochał. To by było bez sensu. Nikogo nie można zmusić do miłości. Chrystus robi coś bardzo sensownego – najpierw daje doświadczyć miłości – przez obmycie stóp. Staje się sługą. Myje stopy każdemu, indywidualnie. I dopiero kiedy daje doświadczyć tej miłości, mówi aby kochali się wzajemnie tak jak On ich pokochał.

W jaki sposób można rozumieć tą miłość Chrystusa?

Proponuję medytację. Wyobraźmy sobie, że Chrystus naprawdę chce umyć nam stopy. Co się rodzi w moim sercu? To, co się rodzi – muszę oddać Chrystusowi, ale aby wiedzieć, co muszę Mu oddać – najpierw muszę przejść takie doświadczenie. Co to znaczy, że Chrystus klęka przede mną i chce mi umyć stopy? Rodzi się zmieszanie, strach, lęk, poczucie niegodności, głupawka i dziwny uśmiech, skrępowanie? To, co się pojawia w moim sercu kiedy o tym myślę – często jest przeszkodą między mną a Chrystusem.

Co rozumieć przez przyjęcie przykazania miłości?

Przyjąć przykazanie miłości – uczestniczenie w Jego Miłości i dzielenie się miłością. Czas najwyższy aby rozejrzeć się dookoła i zobaczyć komu muszę zadośćuczynić. Komu
z moich bliskich nie dałem miłości? Komu nie dałem miłości na miarę Chrystusa?

Kończy się Ostatnia Wieczerza, przechodzimy do ciemnicy…

Po zakończonej wieczerzy Jezus poszedł z uczniami za potok Cedron. Poszedł do Getsemani i każdy z nas to wie, ale trzeba sobie uświadomić, że Chrystus wychodzi podczas święta – w czasie, kiedy żydowscy pielgrzymi podróżowali na Paschę, aby w swoim gronie spożyć świąteczną wieczerzę w stolicy Izraela. Chrystus opuszcza miasto. Nikt z Żydów nie postąpiłby w taki sposób. On wychodzi poza Jerozolimę, a tym samym przekracza to, co znane, kochane, upragnione. Wychodzi z tego wszystkiego. Zaczyna się Jego agonia czyli walka o zbawienie ludzi.

Co znaczy być w ciemnicy razem z Chrystusem?

Być razem z Chrystusem w ciemnicy to naśladować Piotra, Jakuba i Jana. Tylko nie naśladować ich we śnie, ale w czuwaniu. Być z Chrystusem podczas Jego walki, kiedy opuszcza miasto i przygotowuje się do ponownego wjazdu do Jerozolimy – nie jako triumfator, ale jako Ten, który jest najbliższym krewnym każdego człowieka – obarcza się jego winą i śmiercią. Do tego trzeba się przygotować, dlatego czuwanie w ciemnicy jest bardzo, bardzo ważne – aby dobrze przeżyć Wielki Tydzień.

Zdarza się, że nie mamy czasu aby być w kościele dłużej. Wejdziemy na chwilkę, może w pośpiechu…

Oczywiście, że są osoby, które tak zrobią. Powiem tak – liturgia nie jest dla wszystkich tym samym. Jest dla tych, którzy chcą żyć według tego, co mówi Apokalipsa, która opisuje uczniów Jezusa mówiąc, że to są ci, którzy poszli za Nim dokądkolwiek Ten idzie. Liturgia Wielkiego Tygodnia i Świętego Triduum Paschalnego daje możliwość, aby pójść z Chrystusem dokądkolwiek On idzie. Krok za krokiem. Jeśli ktoś chce być pośród uczniów Chrystusa – ma szansę. Każdy z nas ma szansę stać się kimś innym. Szymon z Cyreny wracał z pracy, przechodził akurat drogą krzyżową, ale nic go to nie interesowało. Niektórzy z nas zostaną “pochwyceni”, by przejść kilka staj drogi Pana. Może być ktoś taki, kto dowie się o tym, co się działo w Jerozolimie dopiero w niedzielę. Liturgia przez to, że jest rozciągnięta na trzy dni – daje możliwość zajęcia adekwatnego – w stosunku do swojego rozwoju wewnętrznego – miejsca w ramach tych wydarzeń.

Czyli wybór należy do nas…

Albo zajmujesz miejsce ucznia, który idzie za Nauczycielem dokądkolwiek On idzie. Jesteś na wzór Jana czy Marii Magdaleny – którzy towarzyszą Chrystusowi podczas przesłuchania, drogi krzyżowej i pod krzyżem. Są też świadkami pogrzebu. Możesz być kimś, kto wpadnie na chwilkę – na wzór Piotra czy innych apostołów, którzy pochowali się po kątach. Możesz być kimś, kto ot tak minie krzyż w Wielki Piątek, bo wypada, bo coś ważnego się stało. Wiele ludzi przyjdzie do kościoła tylko po to, aby poświęcić jajka. Liturgia jest bezkompromisowa. Dokładnie wskazuje miejsce takich ludzi. Mówi: “To nie są uczniowie”. To są ci, którzy przyszli poświęcić jajka. To są ci, którzy przeszli gdzieś obok grobu. Zobaczyli, że jest krzyż, że jest jakiś ruch w mieście, ale nie obchodzi ich to, co się stało.

To o czym Ojciec teraz mówi można trochę porównać do drogi krzyżowej choćby ulicami Warszawy. Kiedy idziemy Krakowskim Przedmieściem też widzimy ludzi, którzy są zaskoczeni. Jakby chcieli powiedzieć: “Po co to całe przedstawienie? Co takiego się dzieje?”.

Dokładnie tak. W takich wydarzeniach jak liturgia Świętego Triduum Paschalnego dokonuje się podział – na tych, którzy są zaangażowani i tych, którzy nie są zaangażowani. To nie jest podział, którego ktokolwiek dokonuje poza każdym człowiekiem indywidualnie. Nikt nie skazuje mnie na to, że jestem poza Kościołem. To ja jestem tym, który wybiera miejsce. Eucharystia jest momentem sądu. Nie jest tylko momentem uczty, ofiary, przyjęcia komunii. Jest też momentem sądu. Jeśli przyjmuję Najświętszy Sakrament i przyjmuję Go z czystym sercem – faktycznie jestem włączony w komunię z Chrystusem i Bogiem Ojcem przez Ducha. Jeśli tego nie zrobię – stoję na zewnątrz. Nikt mnie tam nie stawia na siłę.

Z drugiej strony – chodzić do kościoła tylko po to, żeby chodzić – też bez sensu…

Nikt się nie stanie samochodem od chodzenia po garażu (śmiech). Tak samo – nikt się nie stanie chrześcijaninem od chodzenia po kościele. Wszystko zależy od tego, czy odważę się zaryzykować i poprosić Pana Boga o to, aby rzeczywiście zaingerował w moje życie. Aby te rzeczy, które do tej pory były jakimś pustym zwyczajem – zaczęły być znaczące, żeby zaczęły też modyfikować mnie całego. Czy odważę się skierować do Pana Boga taką prośbę? Pan Bóg nie będzie działał na siłę. Pozwoli mi zająć to miejsce, które chcę zająć.

Powróćmy do Liturgii Wielkopiątkowej. Choć tego dnia w kościele jest cisza, nie słychać organów, dzwonków… Coś można usłyszeć w tej ciszy?

Przede wszystkim boski lament. Współcześnie rzadko odprawiany obrzęd, ale obecny w pieśni “Ludu, mój ludu…”. Boski żal wypowiedziany do Jerozolimy, do Izraela. Wielki Piątek jest przejmującą liturgią. Przychodzimy w ciszy, upadamy na twarz – przede wszystkim kapłan z asystą, ale każdy z nas klęka. Liturgia powinna zaczynać się około godziny trzeciej popołudniu – kiedy Chrystus oddał życie. Odpowiadamy na to milczeniem. Następnie słuchamy rozważania Męki Pańskiej zapisane przez św. Jana. Adorujemy Krzyż, który jest znakiem zbawienia. Wobec niego śpiewamy “Święty Boże, Święty Mocny…”. W ciszy boskiej śmierci Chrystusa Pana wspominamy dwie rzeczy na raz – po pierwsze to, że oddał swojego Ducha, bo nikt Mu nie zabrał życia, On je sam oddaje za każdego z nas. Po drugie – widać i słychać ogrom niesprawiedliwości. Śmierć Bożego Syna jest najbardziej niesprawiedliwym wydarzeniem na świecie. Ktoś, kto jest całkowicie niewinny, ktoś, kto nikomu nic złego nie uczynił, ktoś, kto nie miał nawet pomysłu na grzech – staje się skazany, bestialsko zamordowany na krzyżu.

Dlaczego?

Dlatego, że był niewygodny. Nie było żadnego powodu, poza tym, że nie chcieli Go słuchać. Nie posłuchali Syna Bożego. To jest maksymalna niesprawiedliwość, ponieważ dotyczy najbardziej niewinnego. Jest to najbardziej absurdalny rodzaj skończenia Jego życia. Każda śmierć człowieka jest mniej niewinna – każdy człowiek jest jakoś obciążony winą. Chrystus się zła nie dopuścił. Jego śmierć jest całkowicie niezawiniona. Zarazem krzyk o niesprawiedliwości tonie w ciszy, milczeniu i pokoju Bożego Syna, który oddaje swojego ducha za tych wszystkich, którzy są winni. On jedyny, który nie zasłużył na śmierć – oddaje swoje życie i tym zwycięża nasze winy.

Jak przeżyć dobrze tę tajemnicę?

Najlepiej zastanowić się nad tym, co jest moim grzechem i co jest konsekwencją mojego zła, żeby ten grzech utopić w Bożym Miłosierdziu. Śmierć Pana dotyczy nas indywidualnie. Nie jest śmiercią za ludzi w ogólności ale za każdego indywidualnie. Paweł mówi w Liście do Galatów (2,20): Syn Boży (…) umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. Trzeba nam odważyć się przyjąć śmierć Pana za mnie samego.

Przechodzimy do Liturgii Wielkosobotniej. Co się szczególnego dzieje tego dnia?

Żeby być precyzyjnym – w Wielką Sobotę nic się nie dzieje. To jest jedyny dzień w roku kiedy chrześcijanie nie celebrują liturgii mszy św. To jest dzień wielkiej ciszy. Wierzymy, że w Wielką Sobotę Chrystus ogłasza zbawienie tym wszystkim, którzy są zamknięci w otchłani – poczynając od Adama aż do tych wszystkich, którzy umarli przed Nim. Ogłasza im możliwość wyjścia z czyśćca do nieba. O tym mówi przejmująca homilia, którą czyta się tego dnia w brewiarzu.

Zapada zmrok, rozpoczyna się Wigilia Paschalna…

Wigilię Paschalną rozpoczyna nabożeństwo, które trwa kilka godzin. Najpierw następuje rozpalenie ognia, poświecenie i wniesienie płomienia paschału do ciemnego kościoła. Ogień symbolizuje wieczność życia Syna Bożego. Paschał natomiast mówi o tym, że Chrystus zmartwychwstał. Uwielbienie Syna Bożego Zmartwychwstałego najpierw poprzez symbol tej woskowej świecy, później przez siedem czytań historii zbawienia. Od początku stworzenia, przez wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu, świadectwa proroków aż do czasów Chrystusa. Wreszcie – fragment Listu do Rzymian i ewangelia o zmartwychwstaniu Chrystusa, o pustym grobie. Nie jest to jeszcze spotkanie ze Zmartwychwstałym, ale doświadczenie pustego grobu. Myśmy się niestety przyzwyczaili do tego, że ktoś zmartwychwstał, ale to jest złudne przyzwyczajenie.

Przyzwyczajenie?

Proszę sobie wyobrazić, że asystuję przy czyjejś śmierci i widzę jak ktoś odchodzi. Jestem świadkiem tego, że lekarz zanotował godzinę zgonu. Jestem świadkiem również tego, że ciało zmarłego zostało zabrane do chłodnicy, włożone do trumny a później zasypane w grobie. Dwa dni później dowiaduję się o tym, że on zmartwychwstał… Trumna jest nienaruszona, grób jest nierozkopany, ale jego w tym grobie nie ma. To jest zderzenie z prawdą o zmartwychwstaniu. Nie jakieś wskrzeszenie, nie śmierć kliniczna, ale zmartwychwstanie! Ktoś, kto był martwy zaczyna żyć, ale nie tylko i wyłącznie życiem biologicznym, bo ono znowu kiedyś by się skończyło. On żyje życiem, którego nie znamy. To jest tak nieprawdopodobne wydarzenie, że na początku nawet uczniowie nie mogą w to uwierzyć, podobnie – Żydzi. I wielu ludzi nie chce uwierzyć w to, że mogło się stać coś tak niebywałego. Żeby ktoś umarł, później zmartwychwstał – więcej nie umiera.

Chrystus zmartwychwstały przychodził do swoich uczniów, są przecież opisy spotkań z Jezusem…

Przez całą oktawę będziemy czytali wciąż nowe opisy spotkań ze Zmartwychwstałym. Na razie widzimy pusty grób. Kiedy Jan pisze o pustym grobie i to jest ciekawa rzecz w jego ewangelii – mówi o tym, że sam zobaczył płótna i uwierzył, że Chrystus zmartwychwstał. On wierzy, ponieważ widzi, że płótna są pozawiązywane, nikt ich nie rozwiązywał. Jan zwracał też uwagę, że chusta jest w tym samym miejscu. Chusta była nasączona olejami, ale też krwią Chrystusa, ponieważ służyła do tego, aby obmyć Jego ciało, później – namaścić. Chusta pozostała w miejscu głowy. Jan zobaczył pusty grób, chustę i płótna i dlatego uwierzył.

Celebrujemy także liturgię chrzcielną…

W wielu kościołach coraz częściej celebruje się także chrzest dorosłych. Jest to zmartwychwstanie z grzechu do nowego życia. Odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne, uświadamiamy sobie, że z Chrystusem byliśmy pogrzebani, umarliśmy i w Nim także zmartwychwstajemy do nowego życia. Umieramy dla grzechu, żyjemy dla Boga. Po liturgii chrzcielnej następuje celebrowanie mszy św. Eucharystia zawsze jest wspomnieniem ofiary Chrystusa, tym razem – o wiele bardziej kładziemy akcent na to, że jest to ofiara wiecznie żywego Chrystusa, który już więcej nie umiera. Ofiarowuje siebie Bogu Ojcu, ale wiecznie żywy. Oddaje się Bogu Ojcu wraz ze swoim Kościołem, tymi, których wybawił od śmierci grzechu. Tę radość przeżywamy przyjmując komunię. Cieszymy się tym, że On wiecznie żywy daje mi udział w Swoim życiu.

Niedziela – to już tylko radość ze zmartwychwstania?

Często bywa tak, że msze św. w niedziele – zwłaszcza popołudniowe i wieczorne są bardzo smutne, dlatego, że wszyscy, którzy chcieli przeżyć radość ze zmartwychwstania – poszli na Wigilię Paschalną lub rezurekcję. To, co celebrujemy w Wigilię Paschalną jest rozciągnięte na osiem dni świętowania. Każdego dnia oktawy będziemy mówili o dniu zmartwychwstania. Trzeba nastawić się na długie świętowanie, aby niedziela nie była tylko odsypianiem. Jeśli dobrze przeżyjemy Wielki Post i Wielki Tydzień – siłą rzeczy radość paschalna będzie czymś, co na osiem dni spokojnie nam wystarczy.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1783,liturgia-jest-bezkompromisowa.html

*******

Sanktuarium Królowej Tatr

Magdalena Pelczarska / pk

Góry tworzą szczególną przestrzeń, w której człowiek odpoczywa od codzienności i czerpie siły. Przebywając w nich niejednokrotnie odnajduje się utracony spokój. Podczas górskiej wędrówki łatwiej jest spotkać się z drugim człowiekiem, a także z samym sobą. Z pewnością jednym z miejsc, które ułatwia duchowy odpoczynek na łonie natury jest Sanktuarium Matki Bożej Jaworzyńskiej – powszechnie znane jako “Wiktorówki”.

Sanktuarium Matki Bożej na Wiktorówkach znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego na wysokości 1200 m n.p.m.  Położone jest w pobliżu jednego z najbardziej malowniczych miejsc w Tatrach – Rusinowej Polany, słynącej z przepięknej panoramy na pasmo najwyższych szczytów polskich i słowackich. Miejscowi górale, bardzo licznie oddając hołd Matce Jezusa w tym szczególnym miejscu, zaczęli nazywać je Sanktuarium Matki Bożej – Królowej Tatr. Jest to z pewnością jedno z najważniejszych miejsc kultu maryjnego na Podhalu.

 

Sanktuarium na Wiktorówkach pod śniegową kołdrą

(fot. Roweromaniak / Wikimedia Commons / CC BY-SA 2.5)
Literatura źródłowa mówi o tym, że historia sanktuarium rozpoczyna się w 1863 roku, kiedy to młodej dziewczynie ukazała się Matka Boża w odpowiedzi na jej gorącą prośbę o odnalezienie stada owiec, które było jedynym bogactwem jej ubogiej rodziny. Matka Boża pomogła dziewczynce odnaleźć zagubione zwierzęta, prosząc jednocześnie o nawrócenie górali. W latach trzydziestych XX wieku, na miejscu objawienia, powstała drewniana kaplica zbudowana w prostym, ale pięknym stylu zakopiańskim, a w ołtarzu głównym umieszczona została drewniana figurka Matki Bożej.
W 1975 roku kard. Karol Wojtyła oficjalnie utworzył tutaj placówkę duszpasterstwa turystycznego i zawierzył ją opiece ojców Dominikanów, którzy kierują tym miejscem do dnia dzisiejszego. W bezpośrednim sąsiedztwie kaplicy znajduje się również siedziba TOPR.
Obecnie do Sanktuarium Królowej Tatr każdego roku docierają tysiące turystów. Jedni przybywają tu przez tzw. przypadek albo “przy okazji” wycieczki na Rusinową Polanę lub w inne pobliskie, tatrzańskie rejony. Duża grupa odwiedzających wędruje jednak do Sanktuarium celowo. Wtedy wycieczka staje się prawdziwą pielgrzymką po to, aby w tej wyjątkowej atmosferze górskiej przyrody powierzyć Maryi swoje problemy, troski, ale także opowiedzieć Jej o radościach, zwycięstwach i pięknie codzienności.
“Dla tak wielu ludzi z Polski, Podhala, z Polonii to miejsce stało się domem. Bo gdzie jest Matka – tam jest Dom” – słowa te wypowiedział Ojciec Leonard Węgrzyniak podczas obchodów 150 rocznicy objawień Matki Bożej na Rusinowej Polanie. Bardzo trafnie opisują one klimat udzielający się przygodnemu turyście po przekroczeniu bram Sanktuarium. Dom kojarzy się z ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa. Każdy, niezależnie od tego w jakim celu tutaj przybył, ma możliwość zaczerpnąć coś dla siebie. Może będzie to tylko kubek gorącej herbaty podczas jesiennej lub zimowej wędrówki, możliwość osuszenia po ulewnym wiosennym deszczu lub odpoczynek w cieniu podczas gorącego lata. Zawsze można poczuć się tu jak w najlepszym domu, niezależnie od pory roku… Warto wspomnieć, że Ojcowie Dominikanie, sprawujący pieczę nad tym miejscem, otworzyli tu kuchnię turystyczną, z której korzystać może każdy odwiedzający. Tym, którzy już tu byli, znany jest na pewno wyjątkowy smak ciepłej “wiktorówkowej” herbaty…  Będąc w domu, oczekujemy również, że ktoś nas wysłucha i zrozumie. Wiktorówki dają nam więcej niż typowe górskie schronisko, bo pozwalają na odpoczynek u boku słuchającej nas Matki.
Do Sanktuarium Królowej Tatr niektórzy wędrują z potrzeby serca, inni z ciekawości, a jeszcze inni po to, aby upamiętnić ludzi, których życie było nierozerwalnie związane z górami. Nieopodal kaplicy, na murze przez lata umieszczane były tablice pamiątkowe ku czci osób zmarłych tragicznie w górskich wypadkach lub tych najbardziej zasłużonych dla gór: przewodników, ratowników i znanych himalaistów. Zwyczaj ten podtrzymywany jest do dzisiaj, liczba symbolicznych tablic wciąż rośnie.

 

Wypas owiec na Rusinowej Polanie (fot. Opioła Jerzy / Wikimedia Commons / CC BY 2.5)
W pobliżu Wiktorówek biegnie kilka ciekawych, górskich szlaków. Wiele turystów przybywa w te okolice, aby podziwiać tutaj przepiękną panoramę najwyższych, tatrzańskich szczytów, w tym Gerlach i Rysy. Dostrzec możemy również Łomnicę, Hawrań, Lodowy Szczyt po stronie słowackiej, a także góry okalające Morskie Oko. Na Rusinową Polanę prowadzi szlak z Palenicy Białczańskiej – miejsca powszechnie znanego, ponieważ stąd również rozpoczyna się szlak nad Morskie Oko. Jest to najkrótsza, ale przez to dość stroma droga przez las. Widoki, które czekają na nas na Polanie są jednak naprawdę warte naszego wysiłku! Wiktorówki od Rusinowej Polany oddziela zaledwie piętnastominutowy spacer. Inny szlak prowadzi  z drugiej strony od miejscowości Zazadnia – jest nieco dłuższy, zajmuje około półtorej godziny. Z Rusinowej Polany warto przejść przez Gęsią Szyję (wysokość – 1490 m n.p.m) i Rówień Waksmundzką do Schroniska Murowaniec na Hali Gąsienicowej. Ze wspomnianej Gęsiej Szyi obserwować możemy, przy dobrej pogodzie, nie tylko szpiczaste szczyty Tatr Wysokich i Bielskich, ale również pasma Beskidów po przeciwnej stronie.

 

***
Kaplica Matki Bożej Jaworzyńskiej zasługuje na naszą szczególną uwagę i troskę. Ukazuje ona bogatą, polską tradycję i pobożność maryjną. Jest świadectwem autentycznej wiary ludzi odwiedzających to miejsce. Możemy być pewni, że Królowa Tatr czuwa nieustannie nad każdym turystą wyruszającym na górskie ścieżki, nad każdym szczytem i szlakiem…

http://www.deon.pl/po-godzinach/podroze-wycieczki/art,424,sanktuarium-krolowej-tatr.html

*******

Pieniądz jest dobrym sługą, ale złym panem

Hanna Karp / slo

(fot. shutterstock.com)

“Pieniądz jest dobrym sługą, ale złym panem” – mawiają Francuzi. Azjatyckie porzekadło powiada, że jeśli ci się dobrze wiedzie, masz wielu przyjaciół. Jeśli ci się wiedzie źle, masz wielu wrogów. O pieniądzach, bogactwie i bogaczach każda tradycja ludowa zna wiele przysłów i powiedzeń.

 

W tradycji żydowskiej znane jest przysłowie, które powiada, że pieniądze nie są tak dobre, jak zły jest ich brak. Inna wschodnia mądrość zauważa, że człowiek robi pieniądze, ale pieniądze nie robią człowieka. Wszystkie te prawdy krążą w potocznym obiegu, oddając wiedzę płynącą z doświadczenia życiowego naszych przodków.

 

Ormianie wiedzą, że talerz w domu bogatego jest zawsze płytki, ale ten jest bogaty, kto jest zadowolony z tego, co ma. Polskie porzekadło powiada, że od ziarnka do ziarnka i zbierze się miarka. To ostatnie pochwala cnotę oszczędzania i cierpliwości. Mądrość ludowa pod każdą szerokością geograficzną konsekwentnie wskazuje na pieniądz jako środek wysiłku naszych działań, nigdy zaś ostateczny cel. Pieniądz więc może prowadzić do celu, ale cel powinien być godziwy.

 

W przeciwnym razie pieniądz – sam w sobie – trzymany jedynie z chciwości i chorobliwej żądzy posiadania, prowadzi często do rzeczy okrutnych i złych, jakie tylko człowiek może drugiemu uczynić. Ale to prawda, że odruchowo wzbraniamy się przed skrajną nędzą. Ten fakt zauważa koreańska mądrość, która powiada, że ludzie współczują małej biedzie, lecz na wielką nędzę nikt nawet nie spojrzy. Jesteśmy bowiem często bezradni wobec wielkiej biedy, kiedy położenie jej kresu wymaga wielkich nakładów.

 

Zaś szczęście to zwykle umiarkowanie i harmonia, także gdy chodzi o dobra materialne. Pogoń za pieniądzem, rezygnacja ze swoich głębszych potrzeb, ograniczenie życia jedynie do finansowego sukcesu prowadzi często do wypalenia i zagubienia sensu życia. Niestety, obecne tendencje sprzyjają takim zachowaniom.

 

Polska zmienia się w kraj kontrastów. Gołym okiem widać skrajne społeczne materialne rozwarstwienie. Coraz więcej jest osiedli odgrodzonych murami, płotkami, strażnikami, które sygnalizują mijającym je: “Tu mieszkamy my, którym się powiodło, i chronimy się przed intruzami, którzy są gorsi od nas, bo mają mniej pieniędzy”.  Wyjęte z przestrzeni miast wydzielone osiedla stanowią jawną pochwałę dorabiania się dla dorabiania, ostentacji bogactwa i arogancji wobec najbliższego otoczenia. A to droga donikąd.

 

Duński filozof Søren Kierkegaard pisał, że gdy w świecie zewnętrznym wszystko należy do posiadacza, to jednak w świecie ducha obowiązuje boski porządek – tam słońce nie świeci jednakowo dla dobrych i złych. Św. Tomasz z Akwinu ostrzegał: “Siejąc nienawiść, bacz, by nie wykiełkowała przeciw tobie”, gdyż: “kto miłość zabija – sam ginie”.
http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/lifestyle/art,334,pieniadz-jest-dobrym-sluga-ale-zlym-panem.html