Miej o sobie mniemanie dobre, lecz w pychę nie wpadaj!

Od góry Hor szli Izraelici w kierunku Morza Czerwonego, aby obejść ziemię Edom; podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość. I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: „Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny”.
Zesłał przeto Pan na lud węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi tak, że wielka liczba Izraelitów zmarła. Przybyli więc ludzie do Mojżesza, mówiąc: „Zgrzeszyliśmy szemrząc przeciw Panu i przeciwko tobie. Wstaw się za nami do Pana, aby oddalił od nas węże”. I wstawił się Mojżesz za ludem.
Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: „Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu”. Sporządził więc Mojżesz węża miedzianego i umieścił go na wysokim palu. I rzeczywiście, jeśli kogo wąż ukąsił, a ukąszony spojrzał na węża miedzianego, zostawał przy życiu.

Jezus powiedział do faryzeuszów: „Ja odchodzę, a wy będziecie Mnie szukać i w grzechu swoim pomrzecie. Tam, gdzie Ja idę, wy pójść nie możecie”.
Rzekli więc do Niego Żydzi: „Czyżby miał sam siebie zabić, skoro powiada: Tam, gdzie Ja idę, wy pójść nie możecie?”
A On rzekł do nich: „Wy jesteście z niskości, a Ja jestem z wysoka. Wy jesteście z tego świata, Ja nie jestem z tego świata. Powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Tak, jeżeli nie uwierzycie, że Ja jestem, pomrzecie w grzechach swoich”.
Powiedzieli do Niego: „Kimże Ty jesteś?”
Odpowiedział im Jezus: „Przede wszystkim po cóż jeszcze do was mówię? Wiele mam o was do powiedzenia i do sądzenia. Ale Ten, który Mnie posłał, jest prawdziwy, a Ja mówię wobec świata to, co usłyszałem od Niego”. A oni nie pojęli, że im mówił o Ojcu.
Rzekł więc do nich Jezus: „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył. A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba”.
Kiedy to mówił, wielu uwierzyło w Niego.

Osoba, która działa w imię Jezusa i Jego mocą, nigdy nie pozostanie sama. Bóg wie, że sami z siebie, zwłaszcza w obliczu walki duchowej, będziemy skazani na porażkę. Dlatego potrzebujemy wstawiennictwa Syna Bożego. Nie powinniśmy się bać prosić naszego Boskiego Mistrza o szczególną opiekę, zwłaszcza wtedy, gdy wypowiadamy walkę grzechowi. Jezus przecież po to przyszedł na świat, aby przywrócić światu pełną jedność z Bogiem Ojcem. Tę jedność będzie także przywracał w naszych sercach, oczywiście jeżeli mu na to pozwolimy i zaprosimy Go, aby wkroczył w nasze życie.Panie, całą moją nadzieję składam w Twoje ręce. Ufam Ci i wierzę, że w obliczu grzechu, Ty przyjdziesz mi z pomocą i mnie ochronisz od jego wpływu.

 

(fot. shutterstock.com)

Jezus powiedział do faryzeuszów: “Ja odchodzę, a wy będziecie Mnie szukać i w grzechu swoim pomrzecie. Tam, gdzie Ja idę, wy pójść nie możecie”.
Rzekli więc do Niego Żydzi: “Czyżby miał sam siebie zabić, skoro powiada: Tam, gdzie Ja idę, wy pójść nie możecie?” A On rzekł do nich: “Wy jesteście z niskości, a Ja jestem z wysoka. Wy jesteście z tego świata, Ja nie jestem z tego świata. Powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Tak, jeżeli nie uwierzycie, że Ja jestem, pomrzecie w grzechach swoich”.
Powiedzieli do Niego: “Kimże Ty jesteś?” Odpowiedział im Jezus: “Przede wszystkim po cóż jeszcze do was mówię? Wiele mam o was do powiedzenia i do sądzenia. Ale Ten, który Mnie posłał, jest prawdziwy, a Ja mówię wobec świata to, co usłyszałem od Niego”. A oni nie pojęli, że im mówił o Ojcu.
Rzekł więc do nich Jezus: “Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył. A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba”. Kiedy to mówił, wielu uwierzyło w Niego. (J 8, 21-30)

 

Rozważanie do Ewangelii

 

Pomrzeć w grzechach… Czy może być coś gorszego? Człowiek, który umiera w grzechach, odchodzi z tego świata z poczuciem zmarnowanego życia, odchodzi jako przegrany, odchodzi pozbawiony wszelkiej satysfakcji z czasu spędzonego na ziemi. Aby nas przed tym uchronić, Jezus przyszedł na świat i umarł za nasze grzechy. Możemy jednak zignorować Jego przyjście i odkupienie win, które On nam daje. Wtedy skazujemy siebie na “śmierć w grzechach”.
Wiara w Jezusa powoduje, że odzyskujemy niewinność i że stajemy się silniejsi w walce z grzechem. Przez przyjaźń z Jezusem wchodzimy w nowy świat – świat dobra. Tylko życie w takim świecie może uczynić nas szczęśliwymi. Umrzemy wszyscy, ale możemy wybrać: śmierć w grzechach, lub śmierć w Bogu.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2376,ewangelia-co-zrobic-aby-dobrze-umrzec.html

********

Na dobranoc i dzień dobry – J 8, 21-30

Mariusz Han SJ

W Cezarei Palestyńskiej – ośmiu męczenników, o których w dziełku De martyribus Palaestinae opowiada historyk Euzebiusz. Zginęli dlatego, że zaprotestowali przeciw okrucieństwu igrzysk. Ścięto ich w roku 305.W Italii – bł. Jana del Bastone (a Baculo). Był wychowankiem św. Sylwestra, założyciela tzw. sylwestrynów. Zmarł w roku 1290.oraz:św. Latyna, biskupa (+ ok. 115); św. Pigmeniusza, prezbitera i męczennika (+ ok. 362); św. Symeona, męczennika (+ 1475)

(fot. shutterstock.cm)

Adam Szustak OP: bardzo możliwe, że Pan już zaczął Ciebie wybawiać, ale Ty tego nie widzisz…

 

Czternasty odcinek internetowego słuchowiska wielkopostnego MLEKO I MIÓD prowadzonego przez o. Adama Szustaka OP. Po więcej zapraszamy na: www.langustanapalmie.pl.

***********

#MwD: Sytuacja bez wyjścia

Błażej Sikora SJ

(fot. shutterstock.com)

Mary, pochodzisz z rodziny, w której wychowało się dwanaścioro dzieci, w tym piątka adoptowanych. Czy możesz nam o niej opowiedzieć? Podzielić się ciekawymi wspomnieniami?

 

Moi rodzice pobrali się w 1969 roku. Oboje byli mocno związani z wiarą katolicką. Tata był nauczycielem w liceum. Mama rozpoczęła właśnie studia pielęgniarskie, ale po ślubie zdecydowała, że zostanie w domu i zajmie się wychowaniem moich braci i sióstr. Rodzice mieli nadzieję na liczną rodzinę i temu się poświęcili. Dbali o nasze potrzeby materialne i niczego nam nie brakowało – poza momentami, kiedy będąc dziećmi, porównywaliśmy się z innymi dziećmi ze szkoły. Nie nosiliśmy super ubrań ani nie wyjeżdżaliśmy na super wakacje. Wybory dokonywane przez moich rodziców pomagały mi od najwcześniejszych lat odróżnić moje potrzeby od moich zachcianek.

 

Nigdy nie opuściliśmy niedzielnej Eucharystii, chociaż czasami mama i tata chodzili osobno, aby zostać w domu z niemowlęciem lub małym dzieckiem, które w kościele mogło być uciążliwe dla innych. Pamiętam rozmowę rodziców o jednym z moich braci, który nie zachowywał się odpowiednio na Mszy świętej. Jedno z rodziców uważało, że powinien iść do kościoła – był wystarczająco duży, aby nauczyć się właściwego zachowania,  ale drugie z rodziców mówiło, że prawdopodobnie jeszcze nie osiągnął wieku, w którym rozumie, więc lepiej nie nalegać i pozwolić innym ludziom spokojnie się modlić. Jakiś czas później dyskutowali o tym ponownie i oboje zdecydowali, że jest wystarczająco duży, żeby iść. Kiedy brat został poinformowany, że odtąd co niedziela będzie uczestniczył we Mszy świętej, odpowiedział: “Ale dlaczego? Jeszcze nie osiągnąłem wieku, w którym rozumiem!”. Rodzice nie potrzebowali innych dowodów na to, że ich dziecko jest wystarczająco duże, aby chodzić do kościoła!

 

Kiedy miałam 16 lat, moja rodzina gościła 16-letnią dziewczynę z Niemiec, która przyjechała do nas na szkolną wymianę. Dowiedziała się, że przez trzy miesiące będzie mieszkała z ośmiorgiem innych dzieci, i była bardzo zaniepokojona. Miała tylko jedną siostrę i nie znała żadnej wielodzietnej rodziny. Ale szybko pokochała mieszkanie z nami i powiedziała nam, że zakochała się w Kanadyjczyku… niemowlęciu z naszej rodziny! Nigdy dotąd nie miała okazji przebywać tak blisko małego dziecka.

 

Twoi rodzice Jane i Frank od lat są zaangażowani w ruch pro-life…

 

Mama i tata byli bardzo zaniepokojeni, kiedy w Kanadzie zalegalizowano aborcję. Tata porównywał to do sytuacji w nazistowskich Niemczech, gdzie grupa ludzi została uznana za podludzi, czego efektem była ich masowa zagłada. Tata był bardzo aktywny, pikietując, protestując, pisząc listy. Rodzice zabierali nas na demonstracje, ale dla nas szczególnie przemawiające było świadectwo życia mamy, która wiele poświęciła, by urodzić dzieci i chronić ich kruche istnienia w swoim łonie. W niektórych ciążach, szczególnie w ostatniej, spędziła miesiące w łóżku. Niektórzy ludzie grubiańsko komentowali fakt, że ma więcej niż dwoje czy troje dzieci. Ale ona uczyła nas swoim przykładem, jak cenne jest życie i jak bardzo jest warte walki – nawet w łonie matki!

 

Pamiętam, że mama raz w tygodniu pracowała jako wolontariuszka w gabinecie, w którym wykonywano testy ciążowe i przyjmowano dziewczęta i kobiety, które potrzebowały rady, a czasem wsparcia, bo miały trudną sytuację w ciąży. Mama pomogła wielu kobietom i ich dzieciom.

 

Słyszałam, że jako nastolatka wdawałaś się w dyskusje na temat aborcji z nauczycielami i uczniami?

 

Kiedy miałam 8 lat, wraz z braćmi i siostrami poszłam do publicznej szkoły. Wiedzieliśmy, że tutaj nie będziemy uczeni naszej religii, a inni nie będą podzielać naszych wartości i wiary. Nawet w szkole podstawowej niektóre dzieci mówiły, że aborcja jest OK, i wtedy spierałam się z nimi. Kiedy miałam okazję, pisałam i mówiłam o niesprawiedliwości aborcji, kontynuowałam to również w trakcie studiów. Na uniwersytecie to było dużo trudniejsze. Niektórzy studenci okazywali się bardzo wrodzy.

 

Byłaś młodą studentką, kiedy aresztowano Cię po raz pierwszy. Czy możesz mi o tym opowiedzieć? Jak zareagowali Twoi rodzice?

 

Po raz pierwszy zostałam aresztowana prawie dwa lata po skończeniu studiów. Opowiadałam już historię swojego pierwszego aresztowania – można ją znaleźć na stronie Life Site News. Opowiadałam też o niej w Polsce.

 

Czy rodzice i rodzeństwo wspierają Cię w twoich działaniach?

 

Moja rodzina jest całkowicie pro-life. Niektórzy udzielają mi wielkiego wsparcia na mojej drodze. Mój tata zawsze powtarzał, że robienie tego – co, jak wierzymy, jest wolą Boga – jest najważniejszą rzeczą. Dla taty wspieranie mnie jest oczywiste. Kiedy byłam często aresztowana w latach 1999-2001, to było bardzo trudne dla mamy… Tak bardzo się martwiła. Ale teraz zarówno moja, jak i matki wiara wzrosła, tak że łatwiej jej się z tym pogodzić.

 

Jak się miewa Twoja rodzina? Czy Twoje rodzeństwo doczekało się swoich dzieci?

 

Mam dwanaścioro żyjących siostrzenic i bratanków (niektóre dzieci umarły przed narodzeniem) – wszyscy są mali, poniżej 8 lat. Niektórzy wiedzą, że jestem w więzieniu, walcząc o życie dzieci i ich matek, więc piszą do mnie listy i wysyłają rysunki. Rodzice uczą je, że najważniejszą rzeczą jest wierność Bogu i prawdzie (Jezus jest Prawdą).

 

Pamiętam z dzieciństwa, że przyjaciele moich rodziców przeżyli wielką traumę. Mężczyzna, który był dyrektorem publicznej szkoły, musiał zrezygnować z pracy. Rząd prowincji postanowił, że wszystkie publiczne szkoły mają wprowadzić edukację seksualną. Ten człowiek próbował odmówić, ponieważ uważał, że to będzie szkodliwe dla uczniów. Nie był katolikiem ani człowiekiem głębokiej wiary, ale uważał, że ten program nie będzie dobry dla uczniów z ludzkiego punktu widzenia. Miał z żoną pięcioro dzieci, a ona nie pracowała zarobkowo, tylko zajmowała się domem. Mieli tylko jedno źródło dochodu. On zdecydował, że raczej odejdzie z pracy, niż wprowadzi w życie program, który uważał za zły i szkodliwy dla uczniów. Nie miał innej pracy, ale wraz z żoną prosili Boga o opiekę. I Bóg zaopiekował się nimi. Ten mężczyzna otworzył własną prywatną szkołę i wiele katolickich rodzin zaczęło wysyłać tam dzieci. Szkoła się rozwinęła i rodzina została zabezpieczona finansowo.

 

Przykład tego przyjaciela rodziny i reakcja moich rodziców, którzy uważali, że postąpił właściwie – w jedyny właściwy sposób – pomogły mi zrozumieć, że prawda jest warta więcej niż cokolwiek innego. Musimy być wierni prawdzie i ufać, że Bóg będzie nas prowadził… I On prowadzi.

 

Kanadyjskie media milczą o Twojej walce o życie nienarodzonych. Czy to Cię nie zniechęca?

 

Nie jestem zniechęcona faktem, że świeckie media ignorują lub zakłócają wysiłki podjęte dla budowania kultury życia. Bez pragnienia prawdy i bez wiary łatwo ulec materialistycznemu światopoglądowi. Matka Teresa mówi, że zniechęcenie jest subtelnym znakiem pychy: jesteśmy wezwani, aby żyć naszym powołaniem, a rezultaty zostawić w Bożych rękach. Próbuję się tym kierować. Ale boli mnie serce, gdy widzę, że tak niewielu chrześcijan w Kanadzie zdaje się mieć żywą relację z Bogiem i żywą wiarę. Święty papież Jan Paweł II wołał: “Nie zadowalajcie się miernotą!”. Nie możemy zadowolić się status quo. Musimy się obudzić i zobaczyć, że życie chrześcijańskie jest wielką duchową walką i że jedynie wtedy prawdziwie żyjemy, gdy umieramy.

 

***

 

Mary Wagner (ur. 1974), kanadyjska działaczka pro-life, wielokrotnie aresztowana za swoją działalność polegającą na cichej modlitwie w klinikach aborcyjnych i wręczaniu kobietom czekającym na zabieg przerwania ciąży róż i informacji o tym, gdzie mogą uzyskać pomoc, gdyby zdecydowały się zachować swoje dziecko. Mary pochodzi z wyspy Vancouver, jest trzecim dzieckiem z wielodzietnej rodziny. Ukończyła anglistykę i romanistykę na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej. Mówią o niej: “Miła, cicha, delikatna. Nie walczy krzykiem, ale całą swoją postawą”. W 2014 roku gościła w Polsce. Grzegorz Braun nakręcił o niej film pt. “Nie o Mary Wagner”.

Według kanadyjskiego Kodeksu Karnego (artykuł 223) za osobę uznaje się dziecko, które się żywo urodziło. Ciążę można przerwać do czasu porodu. W Kanadzie co 7 minut zabijane jest nienarodzone dziecko.

http://www.deon.pl/pro-life/inspiracje/art,21,wiezienie-mnie-nie-zatrzyma.html

******

Zrzuć pancerz i podziel się wiarą

Mariusz Han SJ

(fot. shutterstock.com)

Czy ludzie zachowują się jak żółwie? Dążymy do osiągnięcia wysokiego standardu życiowego. Dom i samochód, to przedmioty, bez których życie staje się niemożliwe…

 

Wraz ze Środą Popielcową rozpoczęliśmy nowy okres w roku liturgicznym: Wielki Post. Weszliśmy w czas czterdziestodniowego przygotowania do Świąt Wielkanocnych. Czas czterdziestodniowego spojrzenia na Chrystusa, który cierpi i niesie krzyż naszego zbawienia. Czas czterdziestodniowego spojrzenia na nasze życie, by przyjąć je w cierpliwości i wierze, ale przede wszystkim nawróceniu. I wreszcie: czas czterdziestodniowego oczekiwania na ten jedyny i niepowtarzalny poranek: Poranek Wielkanocny, poranek nowego stworzenia i chwały Pana.

 

Wielki Post, w roku liturgicznym, jest okresem, w który nieodłącznie wpisane jest rozmyślanie o tym, jak Pan Jezus za nas cierpiał, o jego śmierci na krzyżu, o złożeniu do grobu. Przeżywamy kolejny raz ostatnie chwile Jego życia, tu na ziemi, które zaczynają się w Wieczerniku. Dziś będziemy zgłębiać właśnie temat Wieczernika, czyli Służby, Eucharystii i Nowego Przykazania /Mandatum Novum/

Służba

 

Po zgromadzeniu się Apostołów, Jezus zdjął wierzchnią szatę, przepasał się prześcieradłem i ukląkł przed uczniami, obmywając im nogi. W ten sposób daje znak, że przyszedł na ziemię, aby służyć, uniżając się, schylając do nóg swoich uczniów. Nie mieściło się to w głowie Szymona Piotra, aby Mistrz mógł się aż tak uniżyć. Jedynie od niewolnika można było oczekiwać takiej posługi, człowiek wolny nigdy tak nie postępował. A co dopiero Mistrz. Owszem, w Izraelu należało do dobrego tonu podać misę z wodą podróżnemu, aby umył sobie nogi po podróży, ale przepasywać się i myć komuś nogi? To przechodziło wszelkie wyobrażenia Piotra, który nie mógł pogodzić się z takim stanem rzeczy

 

Trudna jest szkoła Jezusa, który stawia uczniów w niekonwencjonalnych sytuacjach. Zmienia On ich sposób myślenia, wartościowania, postrzegania wielu spraw, wymaga od nich wyrzeczeń. Mistrz z Nazaretu nie tylko poucza, ale daje przykład postępowania i wyjaśnia wiele wątpliwości. Także i umycie nóg Apostołom jest takim przykładem.

Ostatnie dni życia Chrystus pragnie spędzić w atmosferze przyjaźni. My, przy stole spotykamy się, aby coś zjeść, porozmawiać, podzielić się doświadczeniami dnia, wreszcie także po to, by miło spędzić czas. Mówimy wówczas o wspólnocie stołu. Również Jezus zatroszczył się w sposób szczególny o spotkanie ze swoimi uczniami w Wieczerniku. Czytamy: “I posłał dwóch spośród swoich uczniów, dał im polecenie przygotowania gospody, w której mógłby wraz z nimi spożyć Paschę, spożyć posiłek”.

 

Według wizji Katarzyny Emmerich Wieczernik znajdował się w starym, mocnym budynku, który pamiętał czasy Dawida. Opisuje go w następujący sposób: “Główny budynek, właściwy wieczernik, zbudowany był w podłużny czworobok, otoczony w koło niższym od niego krużgankiem, który można było połączyć w jedną całość ze środkową wysoką salą; cały bowiem budynek nie ma właściwie ścian, tylko wspiera się na kolumnach i filarach ale odstępy między kolumnami zasłonięte są zwykle ruchomymi ścianami.”

 

W tym miejscu, w gronie swych najbliższych Jezus spożywał obrzędową wieczerzę paschalną. I mimo tego, że zapewne było to spotkanie, które obfitowało w jedzenie, rozmowy – najprawdopodobniej odbywało się w poważnej atmosferze, ponieważ rozgrywały się tam wielkie sprawy. To właśnie tam, w Wieczerniku Pan Jezus pożegnał się z apostołami, dał im ostanie testamentalne zlecenie, tam też objawił im swoje najważniejsze “nowe” przykazanie /mandatum novum/, tam przepowiedział zdradę Judasza, a także trzykrotne zaparcie się Piotra. To właśnie tam zostały ustanowione sakramenty /Eucharystia/, tu uczniom powierzył głoszenie Ewangelii. W wieczerniku też, po raz pierwszy, Zbawiciel nazwał ich swoimi przyjaciółmi.

 

Eucharystia

 

Po umyciu nóg i ukazaniu, jak powinna wyglądać służba, nastąpiło ustanowienie Eucharystii. «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». A potem kielich: “Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt26,26-28).

 

Eucharystia jest dla nas jakby testamentem, który przekazał nam Pan Jezus. Testamentem stale aktualnym, z którego wciąż możemy czerpać, w którym zawsze możemy coś dla siebie odnaleźć.

 

Jest takie opowiadanie Pierra Lefevra pt.: “Dwa testamenty”, które daje świetnie obrazuje wartość i znaczenie tego testamentu. “Zdarzyło się to przed kilku laty we Frankfurcie. Zmarł bardzo bogaty człowiek. Nie miał żadnych bliskich krewnych. Każdy pytał zaciekawiony: “Kto odziedziczy jego majątek?” Człowiek ten zostawił dwa testamenty. Pierwszy miał być otworzony natychmiast po jego śmierci, drugi dopiero po pogrzebie. W pierwszym testamencie było napisane: “Chcę być pochowany o godz. 4.00 rano”. Ta szczególna prośba została spełniona i tylko pięciu żałobników stało przy trumnie. Wtedy, zgodnie z wolą zmarłego, otworzono drugi testament, który brzmiał następująco: “Chcę, aby mój cały majątek został równo rozdzielony miedzy tych, którzy byli obecni na moim pogrzebie”.

 

Tych pięciu prawdziwych przyjaciół miało niesamowite szczęście, ale my mamy go jeszcze więcej. Jak to możliwe?

 

My również spotykamy się w każdą niedzielę przy stole z powodu testamentu Jezusa, który prosił nas: “Czyńcie to na moją pamiątkę”. Wielu ludzi nie przywiązuje do niego wagi, nie uczestnicząc w niedzielnej Eucharystii. Ale wiemy, że w czasie rozpamiętywania Jezusowego aktu miłości otrzymujemy znacznie więcej niż jakieś tam ziemskie dobra. W czasie Mszy św. otrzymujemy bowiem światło i moc, które prowadzą nas do wieczności.

 

 

Pan Jezus w swoim Testamencie zostawił nam także nowe przykazie – przykazanie miłości, otwartości na drugiego człowieka, przyjmowania go takim jakim jest, bez uprzedzeń i nienawiści. Miłujcie swego bliźniego tak, jak ja – mówi Jezus – tak, jak ja was umiłowałem (Mt 22, 37-40)

 

Żółwie i nowe przykazanie

 

Byłem kiedyś w Palmiarni w Gliwicach, gdzie przyglądałem się żółwiom. Każdy z pewnością widział w swoim życiu to zwierzę, a niejeden nawet miał okazję go dotknąć. Jedni zachwycają się przydatnością jego pancerza, który jest swoistym “domem”, schronieniem, do którego nie trzeba wracać na noc, gdyż ma się go zawsze “pod ręką” . Inni natomiast ubolewają nad niedolą biedaka, który cały “dobytek” dźwiga na własnych plecach, a do własnego mieszkania nie może nikogo zaprosić.

 

Czy ludzie zachowują się jak żółwie? Może nie w dosłownym znaczeniu, ale na pewno znajdą się pewne podobieństwa. Dążymy do osiągnięcia wysokiego standardu życiowego. Dom i samochód, to przedmioty, bez których życie staje się niemożliwe. Wiele czasu i pieniędzy poświęcamy na urządzenie własnego “gniazdka”, którego pilnie strzegą płoty, alarmy,” groźne psy”. Wydaje się, że do pełni szczęścia już niewiele nam brakuje, powoli stajemy się samowystarczalni.

 

Mówi się, że człowiek jest istotą społeczną, potrzebuje relacji z ludźmi, kontaktów z rówieśnikami, trochę wspólnej zabawy. Tymczasem coraz częściej spotyka się ludzi, którzy nie wykazują żadnej ochoty do życia towarzyskiego, dla których spełnienie marzeń stanowi własny pokój, w którym można samemu posłuchać muzyki, pograć na komputerze i pooglądać telewizję.

 

Wiele mówi się dziś o środkach społecznego komunikowania, które maja zbliżyć ludzi do siebie, a jednak ludzie wciąż nie mogą się z sobą dogadać. Miłość bliźniego, odkrywanie przykazania miłości, to także umiejętność komunikowania się z drugą osobą Dzięki telewizji właściwie już wszystko przeżyliśmy: śmierć drogiej nam osoby, nauczyliśmy się pływać, gotować, śmiać, płakać, wzruszać, kochać, jeździć na rowerze, podróżować. Ale gdy przychodzi szara codzienność i los postawi nas przed trudnymi sytuacjami, wyborami – to mimo całej naszej telewizyjnej wiedzy – nie wiemy jak się zachować. I zaczynają się dramaty, bo często zostajemy sami z naszymi problemami.

 

Nasze talenty giną często w otchłani pobożnych życzeń, marzeń, których nigdy nie realizujemy. Dobro, które wykonujemy zamiast się mnożyć poprzez wspólne przedsięwzięcia, rozpływa się często w lawinie miernoty i kiczu. Wspierajmy na wzajem nasze pomysły i dążenia, bo dobro dzielone wspólnie podwaja swój zasięg. Przykazanie o miłości do drugiego człowieka przypomina nam, że nigdy nie jesteśmy sami, ludzie są wokół nas.

 

Nie jest dobrze, gdy przeżywamy naszą wiarę, nasze życie jedynie w sposób indywidualny – każdy sobie, w swoim własnym “domu-pancerzu”, jak ten żółw. Nie kolekcjonujmy jedynie rzeczy, dóbr doczesnych, zajmijmy się gromadzeniem skarbów, których mól ani rdza nie zniszczą. Zaangażujmy się w pomoc sąsiedzką czy charytatywną, odwiedźmy tych , którzy potrzebują naszej obecności, dobrego słowa, zaangażujmy się w pomoc, choćby skromną, na rzecz uboższych – jakże to cenne i potrzebne. Niewielkim nakładem sił można osiągnąć naprawdę wiele. A gdyby ktoś zapytał: po co to wszystko? Nie bójcie się, odpowiedzcie, że dla… Jezusa.

http://www.deon.pl/religia/rekolekcje-wielkopostne/wielki-post-2015/zwierzamy-do-doskonalosci/art,22,zrzuc-pancerz-i-podziel-sie-wiara.html

*******

Wybaczanie rzeczy niewybaczalnych?

David Stoop / slo