“Katecheza” szatana
Na początku Biblii w księdze Rodzaju opisano wydarzenie kuszenia w raju. Istota inteligentna, występująca pod imieniem węża, przekazuje pierwszym ludziom swoją naukę, która ma ich uczynić nieposłusznymi Bogu. Wąż, w innych miejscach Pisma świętego noszący imię szatan, diabeł, kusiciel do zła, przeciwnik Boga i więzi miłości z Bogiem, przekazuje pierwszym ludziom swoją katechezę. Adam i Ewa, a po nich każde następnie pokolenie i każdy człowiek osobiście, stają przed wyborem.
Podstawowy wybór w życiu polega na tym, czyim słowom będziemy posłuszni: Boga czy szatana. Jaka to katecheza?
Słowo szatana sprowadza się do czterech sugestii:
1. Bóg jest kłamcą;
2. Bóg cię ogranicza;
3. Jesteście nieśmiertelni;
4. Jesteście bogami.
Ad 1.: Bóg jest kłamcą;
Wąż podaje rozbudowaną argumentację. Człowiek nie powinien przyjmować życzeń Boga, gdyż są one nieprawdziwe. Bóg przekazuje fałszywą naukę, zatem Bóg oszukuje człowieka, Bóg jest kłamcą. Brakiem rozsądku ze strony człowieka będzie pełnienie woli Bożej.
Wiara w Piśmie świętym, odwrotnie do wskazań szatana, ukazywana jest jako zaufanie Bogu, wierzenie Bogu na słowo, co jako niekwestionowany aksjomat, zakłada prawdomówność Boga.
Ad 2.: Bóg cię ogranicza;
Człowiek nosi w sobie pragnienie nieograniczonego życia . Wąż nawiązuje do owego pragnienia, które nosi w swojej duszy Ewa, i pokazuje jej, w jaki sposób może być ono zrealizowane. „Jeżeli chcesz się samorealizować, żyć pełnią życia – mówi wąż – odrzuć Boga. Bóg jest zagrożeniem dla pełni życia człowieka. Bóg cię ogranicza w szczególności, przez prawo moralne. Przykazania dekalogu uniemożliwiają postęp życia, stanowią barierę dla rozwoju człowieka”. Szatan wmawia Ewie, że obowiązywanie moralności w każdej dziedzinie aktywności człowieka, jak na przykład technika, sztuka medyczna, życie seksualne, przyczynia się do regresu człowieczeństwa. Szatan stawia człowieka przed dylematem: moralność albo rozwój. Bóg jest twórcą moralności. Szatan przekonuje człowieka: musisz dokonać wyboru – albo Bóg i życie moralne po myśli Bożej, albo osobisty rozwój i pełnia życia dla ciebie.
Pismo święte pokazuje, odwrotnie do wskazań szatana, że prawdziwy rozwój, szczęście i dobre życie osiąga człowiek tylko dzięki Bogu, kiedy pozostaje z Nim w głębokiej więzi i miłości.
Ad 3.: Jesteście nieśmiertelni;
Wąż „uświadamia” Ewę, jakoby człowiek z natury był nieśmiertelny. W tym świetle fałszywe staje się przekonanie, że Bóg jest dawcą życia. „Pragnienie zachowania życia nie może być motywem posłuszeństwa Bogu, które miało uchronić przed śmiercią. Bóg jest bezsilny i nie ma żadnego wpływu na trwanie życia ludzkiego” – takie oto przekonanie pragnie zaszczepić szatan w umyśle Ewy. Wężowi z księgi Rodzaju zależna tym, aby człowiek stracił przekonanie, że jego życie jest darem Boga, jednorazowym i niepowtarzalnym, za które jest odpowiedzialny wobec własnego sumienia, Boga i bliźnich. W konsekwencji prowadzi to do nonszalanckiego podchodzenia do życia ziemskiego, które nie jest już traktowane jako jedyna i jednorazowa droga prowadząca do życia wiecznego. Z żywego myślenia człowieka zostaje wyeliminowane przekonanie o sądzie Bożym i ostatecznym przeznaczeniu do zbawienia albo potępienia. Jeżeli człowiek jest nieśmiertelny, to nie ma mowy o zmartwychwstaniu, które jest fundamentem wiary chrześcijańskiej. Dzisiaj słyszymy również, że człowiek jest cząstką wszechświata i nie wszystek umrze, lecz będzie żył jako część ludzkości, z którą się po śmierci połączy i będzie trwał wiecznie.
Pismo święte ‑ odwrotnie niż chciałby szatan wmówić człowiekowi ‑ stanowczo przekonuje, że człowiek ma tylko jedno życie, będące darem Bożym, z którego będzie musiał zdać sprawę na sądzie Bożym, oraz że człowiek zmartwychwstanie w ciele na wieczne zbawienie albo potępienie.
Ad 4.: Jesteście bogami.
Szatan idąc jeszcze dalej podważa w człowieku przekonanie o stworzoności świata. Wąż przekonuje Ewę, że człowiek zajmuje miejsce stwórcy, że jest jak Bóg. Odwodzi Ewę od świata stworzonego, a kieruje do wnętrza własnej świadomości. Człowiek przejawia poznanie teoretyczne, w którym rozpoznaje niezależnie istniejącą od jego świadomości obiektywną prawdę oraz poznanie praktyczne, w którym tworzy świat jako pochodny i zależny od jego świadomości. Wąż pragnie przekonać Ewę, że człowiek powinien ograniczyć się jedynie do poznania praktycznego, w którym jest równy Bogu. Wszystko bowiem, co zostało zrodzone w jego myśli, może być traktowane jako jedyna obiektywna rzeczywistość. Nie musi wcale wykraczać poza własną świadomość. W dziedzinie poznania nie trzeba odkrywać obiektywnej prawdy istniejącej poza świadomością, bo albo jej wcale nie ma, albo jest niepoznawalna. Wąż przekonuje, że Ewa powinna uważać za jedyną obiektywną prawdę własne myśli, świat swojej świadomości. Wystarczy, że coś jest pomyślane, możliwe, a już uchodzi za prawdziwe. Wąż wmawia Ewie: „Nie musisz poszukiwać prawdy, człowiek sam ma władzę stanowienia, co jest prawdą, a co fałszem. Prawdą będzie to, co uznasz w swojej myśli za prawdziwe, fałszem to, co uznasz za fałszywe. W dziedzinie moralności – podobnie ‑ człowiek nie musi dokonywać obiektywnego dobra, lecz sam zajmuje miejsce Boga i staje się twórcą moralności.
Dzisiaj psychiatria jako kryterium choroby psychicznej określa stopień oderwania się od obiektywnej rzeczywistości. Im ktoś bardziej pogrążony jest w świecie własnej świadomości, tym więcej za prawdę uznaje jedynie własne myśli, a za dobro ‑ własne decyzje. Chory psychicznie nie uzgadnia swojego myślenia i podejmowanych decyzji z obiektywną prawdą i dobrem istniejącymi poza jego świadomością. Konsekwentne wypełnianie nauki szatana prowadzi do obłędu.
„Katecheza” szatana zyskała prawo obywatelstwa w wielu dziedzinach współczesnej kultury. Pod wyraźnym wpływem nauki węża z księgi Rodzaju pozostaje współczesna filozofia idealistyczna, gnoza i wiele ruchów i sekt religijnych, z których największy zasięg uzyskała >New Age. Musimy dokonać wyboru: słowo szatana czy słowo Boże?
Przydałoby się to naszym politykom i służbom. Nie słuchają Boga, niech słuchają choć psychiatrów.
Inną sprawą jest to że psychiatria unika definiowania czym jest dobro, wynalazła na to wiele dziwnych słów typu empatia, tolerancja, humanizm, itd.
Moim skromnym zdaniem w psychiatrii dobrze zdefiniowane jest jedynie dobro psychiatrów.
To znaczy – dobrze w sensie metodologicznym, a nie we właściwym rozumienia pojącia “dobro”.
Teologię na uniwersytetach wyparła ideologia.
Powrót teologii na uczelnie winien być naszym postulatem i warunkiem poparcia względem polityków.
Nie ma poparcia dla teologii= nie ma naszych głosów dla polityka.
Polityków winniśmy też obligować by to co obiecują dali nam na piśmie. Obietnica przedwyborcza winna być przez prawo traktowana jak zaciągnięcie długu, lub podpisanie umowy, której nie dotrzymanie jest dowodem przewinienia dla dochodzenia w sądzie.
Polityk winien ponosić odpowiedzialność za słowa.