Uczniowie Jezusa zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden chleb mieli ze sobą w łodzi. Wtedy Jezus im przykazał: “Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda”.

Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba. Jezus zauważył to i rzekł im: “Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie: macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?” Odpowiedzieli Mu: “Dwanaście”. “A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?” Odpowiedzieli: “Siedem”. I rzekł im: “Jeszcze nie rozumiecie?” (Mk 8, 14-21)

Rozważanie do Ewangelii

Wiele sił i energii pochłania myślenie o tym, czego nam brakuje z rzeczy materialnych. A w tej dziedzinie prawdopodobnie zawsze będzie nam czegoś brakować. W każdym razie bardzo trudno powiedzieć sobie, gdy chodzi o rzeczy materialne: “Mam już wszystko”. Dlatego nie warto rozprawiać o brakach w posiadaniu rzeczy doczesnych. Lepiej skupić się na tym, co faktycznie może nas zaspokoić – na dobru i miłości. Lepiej wystrzegać się egoizmu, który jest owym “kwasem faryzeuszów i kwasem Heroda”. Egoizm, jak nic innego na świecie, potrafi zatruć życie człowieka. Tego nie potrafią uczynić nawet duże braki materialne, jeśli nie towarzyszy im egoizm.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2341,ewangelia-jaka-jest-najgorsza-trucizna.html

*****

Na dobranoc i dzień dobry – Mk 8, 14-21

Mariusz Han SJ

Wczuć się w drugiego…

 

Kwas faryzeuszów
A uczniowie zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba.

 

Jezus zauważył to i rzekł im: Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie?

 

Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?

 

Odpowiedzieli Mu: Dwanaście. A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków? Odpowiedzieli: Siedem. I rzekł im: Jeszcze nie rozumiecie?

 

Opowiadanie pt. “O pewnej pantomimie”
Przed wielu, wielu laty, w średniowieczu, papież został zmuszony (przez doradców i tzw. opinię publiczną) wydać edykt wypędzający Żydów z Wiecznego Miasta. Żydzi byli przerażeni, bo wiedzieli, że gdzie indziej będą traktowani jeszcze gorzej niż w Rzymie. Tak więc udała się zaraz delegacja żydowska do papieża z prośbą, aby przemyślał jeszcze raz wspomniany edykt. Papież, człowiek sprawiedliwy, zaproponował im, aby wybrali swego przedstawiciela, który by z nim w pantomimie debatował. Gdy wygra, Żydzi mogą pozostać.

 

Cała wspólnota żydowska zebrała się, aby przedyskutować propozycję papieską, ale nikt z wielkich rabinów i uczonych nie chciał wziąć na siebie ryzyka klęski, gdyż oznaczałoby to deportację wszystkich współziomków. Gdy woźny synagogi dowiedział się o co chodzi, zgłosił się dobrowolnie być przedstawicielem swego narodu w debacie z papieżem.

 

Gdy nastał ów wielki dzień, papież usiadł na tronie na placu św. Piotra, otoczony kardynałami, biskupami, kapłanami i wielką rzeszą wiernych. Naprzeciwko usiadła mała delegacja żydowska, wszyscy ubrani na czarno, w środku woźny. Zatrąbiły fanfary na rozpoczęcie debaty. Papież zwrócił się w stronę woźnego. Po chwili podniósł z namaszczeniem palec w kierunku nieba. Woźny energicznie wskazał na ziemię. Ojciec święty wyglądał na zaskoczonego. Teraz uroczyście podniósł znów palec i przytrzymał go przed oczyma woźnego. Woźny na to podniósł trzy palce i tak samo pewnie trzymał je przed twarzą papieża. Papież był bezradny. Trochę pomyślał i po jakimś czasie sięgnął do kieszeni sutanny i wyciągnął jabłko.

 

W odpowiedzi woźny wyjął ze swojej papierowej torebki płaski kawałek macy. Wówczas papież obwieścił pewnym głosem: Żydowski przedstawiciel wygrał debatę: cofamy tym samym edykt deportacyjny. Żydowscy zwierzchnicy otoczyli woźnego i szybko odeszli.

 

Zdziwieni kardynałowie cisnęli się do Ojca Świętego i pytali: Co się stało, Wasza Świątobliwość, nie potrafiliśmy śledzić szybkiej wymiany zdań.

 

Papież otarł pot z czoła i rzekł: “Ten człowiek to mistrz dysputy i świetny teolog. Gdy pokazałem mu na niebo, przypominając, że całe universum należy do Boga, wówczas pokazał mi palcem, że istnieje miejsce, zwane piekłem, gdzie panuje diabeł. Gdy podniosłem palec, aby powiedzieć, że Bóg jest jeden, to on – ku mojemu zaskoczeniu – zasygnalizował mi, że ten jeden Bóg objawia się w trzech osobach. Wiedząc, że niemożliwe jest zaćmić tego teologicznego geniusza, wyciągnąłem jabłko, aby zaznaczyć, że niektóre modne teorie głoszą, iż ziemia jest okrągła. On natychmiast wyciągnął kawałek niekwaszonego chleba, aby mi przypomnieć, że według Biblii ziemia jest płaska. Nie pozostało mi więc nic innego, jak przyznać mu zwycięstwo”.

 

Tymczasem zebrali się też Żydzi w swej synagodze. Wszyscy byli ciekawi, jak to się stało, że ich przedstawiciel wygrał debatę. Woźny był ogromnie zdenerwowany: “To była głupia pyszałkowatość – zaczął w końcu mówić – Najpierw papież podniósł rękę, jakby chciał powiedzieć, że wszyscy Żydzi mają się wynosić z Rzymu. Na to ja wskazałem na ziemię, aby mu wyjaśnić, że się stąd nie ruszymy. Potem zaczął mi grozić palcem przed nosem, jakby chciał powiedzieć, nie bądź bezwstydny. Wtedy ja podniosłem trzy palce, aby zrozumiał, że on wobec nas powinien się trzy razy więcej wstydzić, jeżeli wypędzi nas z Rzymu. Jak zareagował na to? Ano wyciągnął swoje śniadanie; to ja wtedy wyciągnąłem też swoją macę”.

 

Refleksja
Trudno nam zrozumieć, ale przede wszystkim zaakceptować rzeczywistość drugiej osoby, jeśli nie wczujemy się – czy mówiąc obrazowo – nie “wejdziemy w jej buty”. Tylko wchodząc całym sobą w czyjś świat radości, ale i zranienia, jesteśmy w stanie pomóc w sposób konkretny i autentyczny. Jeśli zatrzymamy się tylko w rozważaniach teoretycznych, bez konkretnej pomocy, nasze życie będzie przypominało egzystencję “biedaka”, który nic nie rozumie…

 

Jezus przychodząc do innych ludzi wczuwał się całym sobą w ich dole i niedolę. Każde słowo, a nie musiało być ich wiele, dawało mu dawkę informacji i naprowadzało do tego, aby mógł udzielić konkretnej pomocy tym, którzy jej potrzebowali. Bez wsłuchania się w potrzeby innych, nasza pomoc będzie tylko działaniem które nie przynosi żadnych efektów. Marnowanie czasu, który dał nam Bóg jest dziś w modzie. Pójście z duchem czasu jest dziś na czasie. Tylko, czy to prowadzi do konkretnej pomocy…

 

3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Jak zrozumieć drugą osobą w jej doli i niedoli?
2. Dlaczego nasza rozmowa z innymi jest tak ważna?
3. Dlaczego marnujemy tyle cennego czasu?

 

I tak na koniec…
Ważne jest by nigdy nie przestać pytać. Ciekawość nie istnieje bez przyczyny. Wystarczy więc, jeśli spróbujemy zrozumieć choć trochę tej tajemnicy każdego dnia. Nigdy nie trać świętej ciekawości. Kto nie potrafi pytać nie potrafi żyć (Fiodor Dostojewski)

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/na-dobranoc-i-dzien-dobry/art,541,na-dobranoc-i-dzien-dobry-mk-8-14-21.html

******

Komentarz liturgiczny

Strzeżcie się kwasu faryzeuszów
(Mk 8, 14-21)

Jakże często spotykamy się z wyrzutem od innych ludzi: „Jeszcze tego nie rozumiecie?”. Jezus chodził z uczniami, nauczał, czynił cuda – także rozmnażał chleb, tłumaczył im przypowieści. Jednak wygląda na to, jakby to nic im nie dało. Przyszła zagrożenie braku chleba i tylko to widzą. A przecież Jezus mówi: „Strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda”. Kwas znaczy tutaj początek zła, które się rozprzestrzeni.

Panie, otwórz moje serce, oczy i uszy, bym Ciebie słuchał i pojmował. Niech dotrze do mnie, ze nawet nad potopem króluje Bóg!

Asja Kozak
asja@amu.edu.pl

******

Refleksja katolika

Biblia pyta:

Ach, twoje cudzołóstwa i twoje rżenie, twoja haniebna rozwiązłość! Na wyżynach i na polach widziałem twoje obrzydliwości. Biada tobie, Jerozolimo, iż nie poddajesz się oczyszczeniu! Dokądże jeszcze?
Jr 13,27

***

KSIĘGA IV, GORĄCA ZACHĘTA DO KOMUNII ŚWIĘTEJ
ROZDZIAŁ VI. PYTANIE, JAK NALEŻY PRZYGOTOWYWAĆ SIĘ DO KOMUNII ŚWIĘTEJ

1. Panie, kiedy porównuję Twoją potęgę i moją nicość, drżę z lęku i stoję pełen sprzeczności Ezd 9,6. Bo jeśli nie przystąpię, stracę życie, a jeśli zbliżę się niegodnie, Ciebie obrażę. Cóż więc mam czynić, Boże, moja pomocy Iz 50,7 i rado w każdej potrzebie?

2. Ukaż mi sam słuszną drogę, podaj mi sposób, jak w krótkim czasie przygotować się do Komunii świętej. Bo chciałbym wiedzieć, jak z oddaniem i czcią przygotować serce na zbawienne przyjęcie Twego Sakramentu, a także odprawienie tej wielkiej i Bożej ofiary.

Tomasz a Kempis, ‘O naśladowaniu Chrystusa’

***

SKARGA

“Uszło szczęście, i próżno dotąd za nim chodzę!”
– Nie uszło, czeka ciebie na krzyżowej drodze.

Adam Mickiewicz

***

W pracy i w domu stwórz miejsce wolne od dymu.

H. Jackson Brown, Jr. ‘Mały poradnik życia’

*****

Refleksja maryjna

Unikać chorobliwej i cudotwórczej wiary

Uwielbiam podkreślać niebezpieczeństwa płynące z przeróżnych rodzajów objawień. Wyrażam je, na przykład, w relacji do fenomenu w Medjugorie, który przyciągnął sobą uwagę setek tysięcy osób. Mówię o niebezpieczeństwie faworyzowania niezbyt czystej wiary, która wymaga znaków namacalnych, która nie płynie ze słuchania prawd wiary, ale z widzialnych znaków. Jest to umniejszanie wartości wiary i jednocześnie ogromny cios zadany wspólnocie chrześcijańskiej. Grozi nam wytworzenie się pokolenia osób ciągle gotowych do tego, by przenosić się samochodem lub autokarem z jednego miejsca w drugie, aby uchwycić przesłankę, poznać widzącego lub widzącą, wziąć udział w objawieniach charyzmatycznych lub egzorcyzmach. Niebezpieczeństwem jest dla nas chora wiara – przesądna, uboga, osłabiająca prostotę i pokorę wiary Nowego Testamentu, która wyraża się we wrażliwości, ale też w całkowitej przynależności do Słowa, nie w pogoni za znakami, często bardzo dwuznacznymi.

C. M. Martini

teksty pochodzą z książki: “Z Maryją na co dzień – Rozważania na wszystkie dni roku”
(C) Copyright: Wydawnictwo SALWATOR,   Kraków 2000
www.salwator.com

http://www.katolik.pl/modlitwa.html

*******

Św. Hilary (ok. 315-367), biskup Poitiers, doktor Kościoła
O Trójcy, I, 37-38

„Jeszcze nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł?”

Boże, Ojcze wszechmogący, Tobie pragnę poświęcić główne zajęcie mojego życia. Niech wszystko we mnie, moje słowa i myśli, mówi o Tobie… Świadomi naszego ubóstwa, prosimy Cię o to, czego nam brakuje. Wniesiemy niestrudzoną żarliwość, aby badać słowa Twoich proroków i apostołów, zastukamy w każde drzwi, które nasz rozum zastanie zamknięte.

Ale to Ty musisz spełnić prośbę, dać to, czego szukamy, otworzyć zamknięte drzwi (Łk 11,9). Ponieważ żyjemy jakby w otępieniu, z powodu odrętwienia naszej natury. Słabość naszego ducha nie pozwala nam pojąć Twoich tajemnic z powodu nieuchronnej niewiedzy.

Na szczęście studiowanie Twojej nauki umacnia nasze postrzeganie boskiej prawdy, a posłuszeństwo wiary wznosi nas ponad myśli pospólstwa. Mamy zatem nadzieję, że pobudzisz początki tego trudnego przedsięwzięcia, umocnisz rozwój naszego postępowania i wezwiesz nas do uczestnictwa w Duchu, który prowadził Twoich proroków i apostołów. Pragniemy zrozumieć ich słowa w takim sensie, jaki chcieli im nadać i używać dokładnych zwrotów, aby wiernie wypowiedzieć wszystko, co wyrażali… Objawiaj nam zatem dokładny sens słów, światło rozumu, piękno wyrażania się; umocnij naszą wiarę w prawdzie. Dopomóż nam wypowiedzieć to, w co wierzymy.

*******

Kilka słów o Słowie 17 II 2015

Michał Legan

http://youtu.be/OCtSntvOfZ4

******

ks. Bogusław Pociask SCJ2015-02-17 09:25

Kolejne wydarzenie

Uczniowie Jezusa zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba.

Jezus zauważył to i rzekł im: Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy? Odpowiedzieli Mu: Dwanaście. A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków? Odpowiedzieli: Siedem. I rzekł im: Jeszcze nie rozumiecie?

 

W dniu dzisiejszym Kościół proponuje nam do rozważenia Ewangelię według św. Marka. Pochylamy się zatem nad kolejnym wydarzeniem z życia Jezusa a związane jest ono z doświadczeniem niezrozumienia ze strony uczniów ale nie tylko.

Zechciejmy wpierw rozważyć to, o czym pisze św. Marek: wyobrazić sobie jezioro, przez które przeprawia się Jezus wraz u uczniami. Wsłuchajmy się również w to, o czym rozmawiają. Spójrzmy też na Mistrza z Nazaretu. Przed chwilą miał niezbyt miłe spotkanie z faryzeuszami (domagali się od Niego znaku z nieba). Jezus jest zamyślony i smutny – ma świadomość narastającego konfliktu z faryzeuszami. Domagali się od Niego znaku, ale nie po to, by uwierzyć i pogłębić wieź z Bogiem. Ich zamiary były zupełnie inne. Jezus przejrzał ich myśli i dobrze poznał intencje ich czynów – owego domagania się znaku z nieba.

Zapewne w nawiązaniu do tego wydarzenia Jezus mówi do swoich uczniów: „Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda”. W Piśmie Św. kwas symbolizuje zazwyczaj złą siłę, stan grzechu (wyrzućcie stary kwas – czytamy w innym miejscu). Jezus używa tej metafory na określenie postawy faryzeuszów, a chodzi w niej o obłudne postępowanie. Jakby chciał rzec: strzeżcie się złej woli i tej postawy, jaką prezentują faryzeusze. Wystrzegajcie się niewiary, która zakwasza i niszczy otaczającą nas Bożą rzeczywistość. Tego rodzaju kwas bardzo przeszkadza w realizowaniu zbawczej misji zleconej przez Boga.

Apostołowie jednak nie zrozumieli tego porównania, lecz pomyśleli, że mają zbyt mało chleba. Jezus zatem odczuwa, że nie jest rozumiany także przez swoich uczniów. To smutna scena a zarazem dowód, że Ewangelia nie została upiększona (ukazuje w całej pełni realizm życia). Jezus jest często niezrozumiany i osamotniony. Bardzo mocno przeżywa to, co się wydarzyło. Jednak stara się cierpliwie tłumaczyć swoim uczniom. Przywołuje na pamięć dokonany przez siebie cud rozmnożenia chleba. Jakby chciał wskazać, że również i tym razem może rozmnożyć chleb, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Medytując nad wspomnianym fragmentem Ewangelii uwielbiajmy Boga za Jego dzieła ukazane w rozważanym dziś wydarzeniu. Jednocześnie zauważmy, że postawa nieufności wobec Boga również nam się przydarza. Także i my mimo spędzanego przy Jezusie czasu, jesteśmy podobni do uczniów wciąż nierozumiejących swego Mistrza. Przeprośmy zatem za każdy brak wiary i domaganie się znaku z nieba. Także za to, iż tak szybko zapominamy o doznanych Bożych dobrodziejstwach. Prośmy, aby czas spędzany na modlitwie, zaowocował coraz mocniejszym przylgnięciem do Syna Bożego i zaufaniem Jego Boskiej mocy.

http://profeto.pl/komentarze-na-kazdy-dzien/ks-boguslaw-pociask-scj,8896.html

********

ks. Andrzej Wiecki 2015-02-17 09:19

O “mało ważnych” chlebach

Uczniowie Jezusa zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba.

Jezus zauważył to i rzekł im: Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy? Odpowiedzieli Mu: Dwanaście. A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków? Odpowiedzieli: Siedem. I rzekł im: Jeszcze nie rozumiecie?

Istnieją takie “chleby”, które potrafią przysłonić tam rzeczy najważniejsze. Zastanawiam się, co jest moim “chlebem powszednim”?. Czemu lub komu poświęcam najwięcej czasu ? Może tak dużo, że zasłania mi to działającego Boga. Bo można tak bardzo skupiać się na sprawach codziennych, że ominie się w nich spawy wielkie. A Bóg jest pokorny i nie upomni się o swoje “właściwe” miejsce.

http://profeto.pl/komentarze-na-kazdy-dzien/ks-andrzej-wiecki,8894.html

********

dk. Łukasz Dawidowicz   2015-02-17 09:11

Przesłanie

Jezus kieruje dziś do nas dwa przesłania: przestrogę oraz zaufanie.

Najpierw bardzo mocno przestrzega nas przed „kwasem faryzeuszów”, którym jest wszelkie zło i zepsucie, jakim niejednokrotnie próbują nas zarazić przewrotni i zawistni ludzie. Tego mamy się bardzo mocno strzec i od tego stronić.

Najlepszą bronią przeciw wszelkiej przewrotności jest zaufanie Jezusowi. Niestety często w niejednym sercu ludzkim brakuje ufności w Boże działanie. Potwierdzeniem tego jest postawa samych Apostołów, którzy widząc wielki cud rozmnożenia chlebów, którymi Jezus nakarmił tysiące głodnych ludzi, dalej martwią się o jedzenie. A Bóg pragnie jasno i wyraźnie powiedzieć, że się o wszystko zatroszczy.

Jaka jest ufność w moim sercu? Czy wierzę, że będąc nawet w beznadziejnej sytuacji, Bóg przyjdzie mi z pomocą? Czasem niestety sami wyznaczamy Bogu obszary naszego życia, w których może On działać. Tymczasem dziś chce On wejść w całe moje i twoje życie – chce słuchać o naszych troskach, problemach, chorobach, niedostatkach, niezrozumieniu… i to wszystko uzdrawiać. Czeka tylko na jedno – aż Go zaproszę do siebie. Tylko tyle.

 Jezu, zapraszam Cię dziś do mojego serca, codzienności, rodziny, wspólnoty… Ufam, że się o wszystko zatroszczysz.

http://profeto.pl/komentarze-na-kazdy-dzien/kl-lukasz-dawidowicz,8893.html

*******

o. Witold Młotkowski OFM2015-02-16 09:12

Niezwykła władza

Faryzeusze zaczęli rozprawiać z Jezusem, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął głęboko w duszy i rzekł: Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu. I zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę.

Bóg dał nam niezwykłą władzę – zdolność wyboru – z której czasem nie umiemy korzystać. Często przez nasze wybory zamykamy się na Boga, zamykamy przed sobą drogę, która wiedzie do zbawienia.

Są ludzie, którzy nie ufają Bogu, myślą, że On nic nie robi, aby objawić się nam. Są ludzie, którzy uważają, że Bogu nie zależy na nas. Jednak jest zupełnie odwrotnie! To nam nie zależy na Bogu. To my umieramy z niedowiarstwa. To my potrzebujemy znaku.

Faryzeusze byli tak zamknięci na Jezusa, że nie widzieli niczego, co On uczynił, nie widzieli ludzi uzdrowionych, nie widzieli cudu rozmnożenia.

A co z nami? Widzimy, co Jezus robi dla nas? Otwieramy się na Jego słowa?

http://profeto.pl/komentarze-na-kazdy-dzien/o-witold-mlotkowski-ofm,8888.html

*********

Zakon Sług Najświętszej Maryi Panny (OSM)
Ordo Servorum Beatae Virginis Mariae, Ordo Servorum Mariae
Ordine dei Servi di Maria (Serviti)
Order of Servants Of Mary (Servites)
Orden de los Frailes Siervos de María (Servitas)
Orden de Frailes Siervos de María (Servitas)
Ordem dos Servos de Maria (Servitas)
Ordre des Servites de Marie
Servitenorden

Data i miejsce założenia:
1233 rok – Włochy

Założyciele:
pierwszych siedmiu braci: św. Buonagiunta, św. Buonfiglio, św. Amadio, św. Manetto, św. Uguccione, św. Sostegno, św. Alessio Falconieri

Liczby: 888 zakonników na świecie (w tym 647 kapłanów)
Serwici obecni są w krajach: Włochy, Francja, Hiszpania, Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Austria, Albania, USA, Kanada, Meksyk, Kolumbia, Brazylia, Boliwia, Peru, Urugwaj, Chile, Argentyna, Uganda, Kenia, Mozambik, Suazi, RPA, Indie, Birma, Filipiny, Indonezja, Australia
Dom generalny: Włochy (Rzym)

Habit aktualny:

Czarny habit z kapturem przepasany czarnym paskiem, czarny szkaplerz.

Duchowość:

Historia:

Strony www:
Dom generalny: www.servidimaria.net
Włochy: www.pvosm.it/     www.osmprovinciassannunziata.it/
Hiszpania: www.siervosdemaria.com/
Francja: http://servite-in-france.pagesperso-orange.fr/
Niemcy, Austria: www.serviten.de/
Wielka Brytania, Irlandia: www.servitefriars.org
Kanada: http://servitesdemarie.org/
USA: http://www.servite.org/
Meksyk: http://siervosprovmex.net
Chile: www.siervosdemaria.cl
Brazylia: www.servitasbrasil.org/
Mozambik: http://familiaservitaafrica.blogspot.com/

Zdjęcia pochodzą ze stron internetowych zgromadzenia.

Filmy:

http://youtu.be/tlH3Dt9psuw

Kupcy maryjni – Świętych Siedmiu Założycieli Zakonu Serwitów NMP

Wiek XIII to czas dużych przemian. Z jednej strony Kościół podnosił się ze średniowiecznego kryzysu i umacniał swoją pozycję. Z drugiej strony rozwijająca się gospodarka feudalna doprowadzała przepaści pomiędzy bogacącymi się mieszczanami, a najniższą klasą społeczną.

  Autor z XVIII w. (PD) Siedmiu Założycieli Zakonu Serwitów

Św. Aleksy Falconieri OSM

.
Święty zakonnik i wyznawca (1200-1310).

Urodził się w 1200 roku we Florencji w rodzinie księcia Bernarda Falconieri, związanego ze stronnictwem gwelfów. Chłopiec dorastał w atmosferze pobożności, wcześnie wstąpił do bractwa Laudesi (Societas Laudantium Beatae Virginis). Spotkał tam sześciu młodzieńców, z którymi miał związać swe przyszłe życie – Bartłomieja Amidei, Benedykta Antellę, Buonfiglia Monaldi, Gerardina Sostegni, Hugona Lippi-Uguccioni i Jana Bonagiuntę Monettiego.

W święto Wniebowzięcia NMP 1233 roku objawiła się całej siódemce Matka Boża. To wydarzenie całkowicie odmieniło ich życie. Dnia 8 września tego samego roku udali się do Camortii, gdzie zamieszkali we wspólnym domu pod kierownictwem najstarszego – św. Buonfiglia Monaldo, przywdziewając szare szaty pokutne. Gdy 6 stycznia udali się na spotkanie z biskupem florenckim, niemowlęta po drodze miały wołać na ich widok: “Ecco i servi della Madonne”, jakby zapowiadając powstanie zakonu.

W maju 1234 roku przenieśli się w odludne miejsce w Montesennario (Monte Sennario), gdzie zamieszkali przy skromnej kapliczce, w której kapłan, który przyłączył się do nich, odprawiał Msze. Grono pustelników powiększyło się wkrótce o kilku nowych braci, którzy za zgodą biskupa żebrali o jałmużnę dla całego grona w okolicach Florencji. Udostępnił nawet braciom dom w Caffagio, na obrzeżach miasta, w którym mogli się zatrzymywać na nocleg, który stanowił podwaliny dla przyszłego klasztoru.

Początkowo nie chcieli stworzyć nowego zakonu, dopiero przybywający w odwiedziny w 1239 papieski legat Gotfryd z Chatillon polecił im przyjęcie reguły zakonnej. W Wielki Piątek siedmiu braci ponownie ujrzało Matkę Bożą, ubraną w czarną szatę, z palmą i regułą św. Augustyna w dloni, z napisem “Servi Mariae”. W Piątek Wielkanocny złożyli śluby na ręce biskupa Florencji, Ardingo. Z jego rąk otrzymali czarną szatę zakonną, przepasaną rzemieniem oraz czarny szkaplerz, kapelusz i pelerynę.

Oprócz reguły św. Augustyna reguła nowego zakonu  czerpała z konstytucji dominikańskich niektóre postanowienia. Pierwsze klasztory powstały w  roku w Sienie i Pistoi, a rok później w Arezzo.

Zakon serwitów, czyli Sług NMP (Ordo Servorum Mariae, OSM) został zatwierdzony maja roku przez papieża Aleksandra IV, ostateczne zatwierdzenie zakonu i poprawionej reguły miało miejsce w 1304 roku przez papieża Benedykta IX, bullą “Dum levamus”. Głównym celem nowego zgromadzenia było rozważanie boleści Matki Bożej i naśladowanie Jej cnót.

Głównym obowiązkiem św. Aleksego było troszczenie się o potrzeby nowych domów zakonnych. W 1252 roku z pomocą swego krewnego, Chiarissimo Falconieri, ukończył budowę kościoła w Caffagio. Jego bratanica, św. Juliana Falconieri, pozostawała pod jego duchowym kierownictwem. Był głęboko pobożny, znany ze swej niezwykłej wprost pokory.

Zmarł 17 lutego 1310 roku w Montesennario, gdzie go pochowano. Papież Klemens XI beatyfikował  Aleksego 1 grudnia 1717 roku, a jego współtowarzyszy – 3 czerwca 1725. Kanonizacja miała miejsce 15 stycznia 1888 roku, papież Leon XIII wyniósł ich do świętości razem, jako Siedmiu Świętych Założycieli Zakonu Serwitów (nazywani są również Braćmi z Montesennario). Ich relikwie znajdują się w kościele pw. Zwiastowania NMP we Florencji i na Monte Sennario.

Patron:
Orvieto.

Ikonografia:
Przedstawiany w czarnym habicie zakonnym, często razem z sześcioma współtowarzyszami.

Varia:
Z Italii zakon rozszerzył swoją działalność na Niemcy, Francję i półwysep Pirenejski. Do Francji serwici trafili jeszcze za życia założycieli, ale Ludwik XV położył kres ich obecności, zamykając nowicjat. Św. Sostenes i Uguccione założyli nowe domy zakonne w Niemczech, usunęła je reformacja. W 1614 roku arcyksiężna Anna Katarzyna sprowadziła serwitów do Innsbrucka. W 1864 roku zakon dotarł do Anglii, a cztery lata później – do Ameryki. Po roku 1900 zakon rozpoczął intensywną działalność misyjną na kontynencie afrykańskim.

Liczne są zasługi serwitów w szerzeniu pobożności i czci do Siedmiu Boleści NMP. Założyli bractwo szkaplerzne (najliczniejsze polskie bractwo było skupione przy klasztorze franciszkanów w Krakowie).Wprowadzili Koronkę do Siedmiu Boleści Matki Bożej. Od chwili powstania zakonu w każdą trzecią niedzielę września obchodzono uroczyście święto Siedmiu Boleści Matki Bożej, ze specjalnym oficjum.

Papież Marcin V zaliczył serwitów do zakonów żebrzących, a papież Urban VIII postanowił, że spowiednicy domu papieskiego (familia pontificia) mają być zakonnikami Sług Maryi.

Przed każdą Mszą i pacierzami kapłańskimi odmawiano “Ave Maria”, początkowe słowa modlitwy zakonnicy umieszczali również na początku swoich listów i pism, a imię Marya (M.) dodawali do swego imienia zakonnego. Wychodząc do Mszy zamiast biretu zakładali humerał (większy, na kaptur).

Na początku XX wieku zgromadzenie miało osiem prowincji, 700 zakonników, w tym 374 kapłanów. W roku 1964 zakonników było 1700, a w 2005 – 888 zakonników (w tym 647 kapłanów).

W 1965 roku kapituła generalna zmieniła konstytucje zakonne, których tymczasowy tekst wszedł w życie w 1968 roku, a ostatecznie został zatwierdzony w 1987.

Siedmiu założycieli zakonu Serwitów
czyli “Sług Maryi”

(Uroczystość ta ustanowiona została około roku Pańskiego 1251)

Miasto włoskie Florencja posiadało w pierwszej połowie trzynastego wieku siedmiu znakomitych obywateli, celujących nauką, majątkiem i znaczeniem. Imiona ich są: Bonfiliusz, Bonajunkta, Benedykt, Bartłomiej, Uguccio, Sosteniusz i Aleksy. Pobożni ci mężowie założyli stowarzyszenie, zwane po włosku: “Laudesi”, to znaczy “chwalcy”, schodzili się bowiem w święta Matki Boskiej do kaplicy i spędzali czas na wspólnych modlitwach, oraz śpiewaniu psalmów i hymnów.

Pewnego razu, w dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, mieli widzenie. Ukazała się im Matka Boska i zachęcała ich, aby wyrzekli się świata i całkiem oddali się na Jej służbę i Jezusa Chrystusa. Postanowili zatem złożyć miejskie urzędy, majątek rozdać na ubogich i usunąć się od świata, co też za pozwoleniem biskupa wykonali. Udali się poza mury miasta do wioski Caramasca, gdzie złożyli swe bogate ubiory, a przywdziali włosiennice i niepozorne szare szaty, przepasane łańcuchem. Zawiązawszy się w towarzystwo, przepisali sobie sami regułę: zupełne ubóstwo, surową pokutę, bezustanną modlitwę, posłuszeństwo zwierzchności duchownej i szczególną cześć Maryi.

Ponieważ taki sposób życia potrzebował zatwierdzenia biskupa, więc jeszcze raz musieli wrócić do miasta. Na ich widok zbiegło siei mnóstwo ludu. Jedni wzruszeni patrzyli na nich ze łzą w oku, ale byli i tacy, którzy ich zwali szaleńcami, że szaleńcami nie byli, Bóg to zaraz cudem okazał, gdyż małe niemowlęta, wyciągając rączki do świętych mężów, w głos wołały: “Oto słudzy Maryi! oto słudzy Maryi!”. Nazwa sług Maryi pozostała na zawsze zakonowi. Nazywają się także z łacińska Serwitami, od wyrazu “servus”, co znaczy sługa.

Właściwie nie mieli oni zamiaru zakładać! zakonu, tylko odosobnieni od świata pędzić życie na modlitwie i umartwieniu. Nie chcieli też przyjmować do towarzystwa żadnych nowych członków, toteż gdy rozgłos ich świątobliwości zaczął licznie ściągać mężów spragnionych ucieczki od świata, opuścili zajmowany dotąd domek, a udali się na pustą i stromą górę Senario, gdzie urządzili sobie w zwaliskach starego zamczyska kaplicę, a dla siebie pobudowali małe chatki. Tu pędzili tak surowe życie pokutnicze, że poseł papieski, który ich odwiedził, kazał im złagodzić surowość ćwiczeń. Święci mężowie usłuchali rozkazu, ale zarazem prosili o regułę.

Trzeciej niedzieli postu, – a było to 28 lutego wśród ostrej zimy, – nagle winnica przez nich założona pięknie się zazieleniła i pokryła się obficie dojrzałymi winogronami. Cud był widoczny, ale pustelnicy nie umieli sobie wytłumaczyć jego znaczenia, donieśli więc o tym natychmiast biskupowi we Florencji. Ten uprzedniej nocy miał osobliwy sen. Zdawało mu się, że widzi winną macicę, z której wyrastało siedem przepysznych szczepów, a z każdego szczepu po siedem gałązek; prócz tego zdawało mu się, jakoby słyszał Najświętszą Pannę mówiącą, że ten winny szczep bardzo się rozszerzy. Przypomniawszy sobie swój sen i słysząc o cudzie, zrozumiał wszystko, udał się więc na górę Senario, wytłumaczył wolę Boską braciom i polecił im przyjmować do swego grona wszystkich, którzy się zgłoszą. Święci mężowie przyrzekli, że od pierwszej Wielkanocy przypuszczą do swego grona proszących, sami zaś, poszcząc i modląc się, prosili Boga, aby nie dopuścił, iżby kto niegodny dostał się do ich zakonu.

Matka Boska Bolesna

W Wielki Piątek wieczorem objawiła im się Maryja, otoczona aniołami i ubrana w żałobną suknię. Jedni aniołowie mieli z sobą narzędzia Męki Pańskiej, inni regułę świętego Augustyna, czarne odzienie i palmę. Maryja podała zdumionym braciom czarne odzienie, mówiąc: “Wybrałam was na Me sługi, abyście pod Moim Imieniem uprawiali winnicę Syna Mojego. To czarne, żałobne odzienie ma wam przypominać boleści, które wycierpiałam wówczas pod krzyżem. Reguła Augustyna niech będzie dla was zasadą życia, a palma ta jest zadatkiem wiecznej chwały waszej w Niebie, gdy na ziemi w służbie Mej, wytrwacie’. – Ukazała się również Najświętsza Panna biskupowi florenckiemu, rozkazując, by Jej sługom nadał czarne odzienie, jakie im już pokazała. Biskup z radością wykonał ten rozkaz i w pierwsze święto Wielkanocne był obecny przy obłóczynach tak owych siedmiu świętych mężów, jako też kilku przyjętych członków. Tym sposobem powstał zakon pod nazwą Serwitów, czyli Sług Maryi, który zatwierdził papież Innocenty IV w roku 1251. W 70 lat później zakon liczył już przeszło 10 tysięcy członków. Prócz tego powstał taki sam zakon żeński, a Filip Benicjusz, generał Serwitów (w latach 1267 do 1285), założył takież bractwo, a raczej zakon dla świeckich obojga płci. Pierwszą przełożoną żeńskiego zakonu świeckiego była słynna Joanna Falkonieri. Zakon ten, tak męski, jak żeński istnieje pod tytułem “Arcybractwa Szkaplerza Matki Boskiej Bolesnej” z czarnym szkaplerzem i jest bardzo rozpowszechniony pomiędzy ludem.

Kościół ustanowił uroczystość tych Świętych na dzień 11 lutego.

Nauka moralna

Cześć Matki Boskiej Bolesnej istnieje już od samego zawiązku Kościoła św. Tradycja, czyli podanie, opowiada nam w tym względzie co następuje: apostoł i Ewangelista święty Jan, do którego Jezus rzekł z krzyża: “Oto Matka twoja” (Jan 19,27), zabrał Matkę Jezusową do siebie. Po Jej chwalebnym Wniebowzięciu św. Jan bardzo tęsknił i często udawał się na miejsce, gdzie miecz boleści przeniknął serce Maryi, na górę Kalwaryjską. Tam modlił się, aby Najświętsza Panna pozwoliła mu jeszcze raz oglądać na ziemi twarz swoją. Podobało się Panu Bogu wysłuchać tej modlitwy i św. Janowi ukazała się Najświętsza Panna w towarzystwie Jezusa Chrystusa. Jan słyszał, jak Maryja prosiła Jezusa, aby tak jemu, jak i wszystkim, którzy boleści Jej rozpamiętywać będą, udzielił szczególnych łask. Na to rzekł Pan Jezus: “Czterech łask spodziewać się mogą czciciele Twoich boleści:
.
a) żalu doskonałego za grzechy przed śmiercią;
b) pomocy w utrapieniach, zwłaszcza w ostatniej godzinie;
c) głębokiego zrozumienia Moich i Twoich boleści i współczucia dla nich;
d) łaski, że wstawienia się Twego za nimi chętnie wysłucham.

Kościół święty wybrał z całego morza boleści Najświętszej Panny tylko siedem następujących:

przepowiednię Symeona, ucieczkę do Egiptu, zgubienie dwunastoletniego Jezusa w Jerozolimie, spotkanie się z Jezusem w drodze na Golgotę, stanie pod krzyżem i przypatrywanie się konaniu Jezusa, zdjęcie Ciała Jezusowego z krzyża i złożenie do grobu.

Cześć tych głównych boleści Kościół święty tak bardzo wiernym zaleca, że ustanowił w tym celu dwa doroczne święta. Pierwsze przypada w piątek przed Wielkim Tygodniem, drugie na trzecią niedzielę we wrześniu. Prócz tego istnieje po całym świecie mnóstwo kościołów i kaplic oraz różaniec o siedmiu boleściach, do którego przywiązana jest znaczna liczba odpustów.

Zbawiciel i nam dał swą Matkę Bolesną, weźmijmy Ją przeto do siebie, to jest czcijmy Ją, rozmyślajmy Jej życie, cnoty i boleści, a zjednamy sobie Jej opiekę i tu w doczesności i w wieczności.

Modlitwa do Matki Boskiej Bolesnej

O słodka Maryjo Panno! przez miecz boleści, który przeszył Twą duszę, gdy widziałaś Syna Twego najdroższego na krzyżu, obnażonego, przybitego do pręgierza hańby, pokrytego ranami i bliznami, uproś nam tę łaskę, aby serce nasze również było mieczem żalu za grzechy przeszyte i grotem miłości Bożej zranione! O Panno święta! przez te niewypowiedziane cierpienia, któreś bez skargi zniosła, gdy stojąc pod krzyżem słyszałaś Syna Twego polecającego Cię Janowi świętemu, wydającego głos wielki i oddającego ducha swego w ręce Boga Ojca, wspomóż nas przy końcu życia naszego. Gdy język nasz nie będzie już mógł Cię wzywać, gdy oczy nasze zamkną się na światło, a uszy nasze na wszystkie świata odgłosy, kiedy nas wszystkie siły opuszczą, wspomnij wtedy, o Matko najmiłosierniejsza, o tych modłach, jakie do Boga w Twej obecności wznosimy, Twojej je polecając dobroci! Wspomóż nas w godzinę niebezpieczeństwa strasznego i racz dusze nasze przedstawić Synowi Twemu Boskiemu, aby za przyczyną Twoją ocalił je od wszelkiego cierpienia i wprowadził do wiekuistego w niebieskiej ojczyźnie spoczynku. O Panno najczystsza! przez te ciężkie westchnienia, które się wyrywały z Twej piersi wezbranej boleścią, gdy przyjmując w swe ręce Syna ukochanego zdjętego z krzyża, wpatrywałaś się w ciało Jego uwielbione, pokryte ranami i w oblicze Jego tak przecudnie piękne, a śmiercią tak zeszpecone, spraw, błagamy Cię, abyśmy opłakiwali nasze grzechy i aby pokuta uleczyła rany tych grzeszników; żeby w chwili, gdy śmierć uczyni ciało nasze przedmiotem wstrętu dla wszystkich, dusza nasza jaśniejąca pięknością zasłużyła na przyjęcie w objęcia najsłodszego Jezusa Syna Twojego a Pana naszego. Amen.

Najświętszej Maryi Panny Bolesnej
15 września

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937r.

http://ruda_parafianin.republika.pl/swi/s/serwici.htm

Naśladować Jezusa Dobrego Samarytanina oznacza mieć litość i współczucie, wlewać w ludzkie rany oliwę i wino miłości, brać bliźniego na ramiona i nieść go.

Dwa przykłady

W dniu 6 kwietnia 1994 roku samolot przewożący prezydenta Ruandy został zestrzelony w okolicach Kigali. Wydarzenie to stało się początkiem jednego z najdramatyczniejszych wydarzeń w dziejach współczesnego świata. Ruanda stała się areną krwawej i brutalnej wojny domowej pomiędzy zamieszkującymi ten kraj społecznościami Tutsi i Hutu. Przy bezczynności świata zachodniego w Ruandzie śmierć poniosło około miliona osób.
Te historyczne wydarzenia stały się kanwą filmu Terry’ego George’a Hotel Ruanda (2004). Akcja filmu oparta jest na faktach. Opowiada o Paulu Rusesabaginie, który uratował przed pewną śmiercią 1268 członków plemienia Tutsi. Rusesabagina, który był kierownikiem hotelu, wykorzystał znajomości z wpływowymi ludźmi, których poznał w pracy, dla ratowania zagrożonych śmiertelnym niebezpieczeństwem ludzi. Kiedy reszta świata pozostała niemal bezczynna, Rusesabagina pokazał, w jaki sposób jeden dobry człowiek może wpłynąć na losy świata.
Inną znaczącą postacią, która miała wpływ na losy świata jest Nelson Mandela, pierwszy czarnoskóry prezydent Republiki Południowej Afryki, laureat Pokojowej Nagrody Nobla. Mandela to również jeden z przywódców ruchu przeciw apartheidowi, który walcząc o prawa czarnoskórych mieszkańców RPA spędził w więzieniu dwadzieścia siedem lat. Po odejściu na emeryturę zaangażował się w sprawy społeczne.
W roku 1995 utworzył Fundację Nelsona Mandeli na rzecz Dzieci (Nelson Mandela Children’s Fund) której celem jest organizowanie projektów edukacyjnych, pomoc dla dzieci niepełnosprawnych, chorych na AIDS, wspieranie dzieci szczególnie uzdolnionych, nie tylko w RPA, ale także w innych krajach afrykańskich. Fundacja opiekuje się dziewięciu tysiącami zakażonych dzieci.
Przykład Rusesabaginy i Mandeli pokazuje, jak wiele może zdziałać jeden człowiek, który w życiu kieruje się zasadą współczucia.
Człowiek – istotą współczującą
Dzisiejszy świat jest jedną globalną rodziną. Przepływ informacji łączy w jednej chwili ludzi całego świata. W każdej sekundzie słyszymy o tragediach, które dotykają poszczególnych ludzi, wspólnoty czy całe społeczności.
Zwykle na tragedie, które dzieją się w świecie reagujemy z pewnym emocjonalnym dystansem. Być może, wyzwalają w nas nutę współczucia, gdy siedzimy w wygodnym fotelu przed telewizorem. Ale najczęściej nas to nie dotyczy. Trzeba dopiero tragedii najbliższych, aby zrodziło się prawdziwe współczucie.
Życie z Bogiem w świecie wymaga umiejętności współczucia. Gdy zapytano obecnego XIV Dalajlamę Tenzina Gjatso o najistotniejszą wartość, jakiej potrzebuje współczesny świat, odpowiedział bez wahania: współczucie.
“Współczucie należy do istoty i natury człowieka jako osoby, dlatego możemy powiedzieć, że człowiek jest z natury istotą współczującą” (Leonardo Boff).
W buddyzmie współczucie należy do najwyższych cnót i najważniejszych doświadczeń. Podczas gdy asceza pozwala uwalniać się od świata i cierpienia, jakie wiąże się z różnymi formami przywiązań, współczucie pozwala podjąć odpowiedzialność za świat. Współczucie nie jest tylko sentymentalnym ani pobożnym uczuciem, które rodzi się z doświadczenia cierpienia innych. Jest raczej umiejętnością dzielenia z innymi swoich uczuć. W efekcie prowadzi do działania.
Współczucie wymaga obumierania wygórowanym oczekiwaniom własnego ja, pokonywania egoizmu, narcyzmu i pychy. Wymaga wychodzenia z własnego wąskiego kręgu, by wejść w świat drugiej osoby, cieszyć się jej radościami, cierpieć z nią, towarzyszyć i wspomagać w trudnych chwilach. Współczucie wypływa z miłosiernej miłości.
Święty Marek opisując relację Jezusa wobec potrzebujących używa słowa “zlitował się nad nimi” (gr. esplaghnisthe). Słowo litość nie ma w tym przypadku znaczenia pejoratywnego. Oznacza: “wzruszył się”, albo jeszcze mocniej – “wzburzyły się Jego wnętrzności, wzburzyło się Jego serce”. To słowo odnosi się do “łona macierzyńskiego” (rehem), do miłości matczynej, do “wnętrzności” (rahamim). Jezus kochał jak matka, całkowicie bezinteresownie, litował się nad potrzebującymi, rozmawiał z nimi, nauczał, uzdrawiał, karmił, spełniał ich oczekiwania. Dzielił się nie tylko pokarmem, ale również słowem, swoim czasem, Sobą. Bóg w Jezusie jest Bogiem współczującym i cierpiącym wraz z ludźmi, którzy są w potrzebie.
Dwie najpiękniejsze przypowieści Jezusa, które przekazał ewangelista Łukasz ukazują istotę współczucia. W przypowieści o miłosiernym Ojcu (Łk 15, 11-32) Jezus namalował serce Boga; serce cierpiące z powodu odejścia człowieka i przepełnione wzruszającą miłością na widok powrotu zagubionego. Bóg w przypowieści Jezusa “ma w sobie coś z tego pośpiechu, z tej przesady, z tego pójścia ponad, z tego szaleństwa miłości, z serca dotkniętego i zranionego” (C. M. Martini).
Miłość Boga jest nieskończenie cierpliwa. Gdy odchodzimy, wybieramy własną drogę i własne szczęście, Bóg nie pozostaje w zgorzkniałym, pretensjonalnym oczekiwaniu. Współczujące serce Boga towarzyszy nam w drodze, dręczy i prowokuje do refleksji i powrotu. A gdy wracamy wnętrzności Boga poruszają się z powodu wzruszenia, wewnętrznej radości, nadmiernej czułości, miłości.
Istotą współczucia jest umiejętność odwrócenia się od siebie, od własnego ja, by zwrócić się ku drugiemu, ku ty. Najtrafniej wyraża to przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 30-37). Pewien człowiek został mocno poszkodowany przez zbójców, którzy ograbili go ze wszystkiego, zadali mu ciosy i porzucili. Pozbawili go własnej godności, a niewiele brakowało, by odebrali mu również życie.
Przed taką sytuacją zostają postawieni kapłan i lewita, którzy znajdują się na tej samej drodze. Kapłan i lewita stoją wobec dylematu. Potrzebujący człowiek jest na wpół żywy. Gdyby zmarł w momencie pomocy, zgodnie z obowiązującym prawem, naraziłoby ich to na nieczystość, skażenie. Wobec takiego dylematu interpretują prawo na swoją korzyść. Nie brudzą rąk, skrupulatnie przestrzegają przepisów prawa i pozostawiają człowieka bez pomocy.
Wobec tej samej sytuacji stoi Samarytanin. Jednak on przełamuje mur wątpliwości. Nie przejmuje się sobą i swoją czystością bądź nieczystością. Jego wnętrzności poruszyły się z powodu współczucia, miłosierdzia. Podchodzi do potrzebującego, obwiązuje jego rany i zalewa oliwą i winem. Są to gesty wyrażające bliskość wewnętrzną więź, troskę. Najważniejszy jest pierwszy gest – przełamanie murów własnego egoizmu. Cała reszta przychodzi sama. Jeden szlachetny czyn rodzi następny. Samarytanin nie tylko sam angażuje się w troskę o pomoc biednemu człowiekowi, ale angażuje w nią innych, struktury społeczne.
Puenta przypowieści jest zaskakująca. Bliźnim nie jest pobity człowiek, którego dotknęło nieszczęście, ani lewita czy kapłan. Bliźnim jest Samarytanin, człowiek, który stał się najbliższy potrzebującemu. Bliźnim jest każdy, kto umie współczuć, kto staje się bliski człowieka będącego w potrzebie.
Ojcowie Kościoła interpretują przypowieść w sposób symboliczny. Miłosiernym Samarytaninem jest sam Jezus, który opatruje rany każdego potrzebującego, obolałego i obumarłego człowieka, a następnie bierze go na swoje ramiona i niesie jak dobry pasterz poranioną owcę.
Naśladować Jezusa Dobrego Samarytanina oznacza mieć litość i współczucie, wlewać w ludzkie rany oliwę i wino miłości, brać bliźniego na ramiona i nieść go. Bóg jednak nie żąda, byśmy zajmowali się bliźnim nieustannie i dźwigali ciężar ponad siły. Do nas należy odstawić go do najbliższej gospody.
Współczucie jest drogą do zbawienia i kryterium życia wiecznego. W przypowieści o Sądzie Ostatecznym Jezus dzieli ludzi na dwie grupy; jedni dostępują wiecznego szczęścia przebywania z Bogiem, inni pozostają na zewnątrz. Kluczem podziału jest relacja z Bogiem, która urzeczywistnia się w codzienności poprzez współczucie, miłosierdzie i miłość:

“Pójdźcie błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!

Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu,
a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: “Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? Spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? Lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?”. A Król im odpowie: “Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście to czynili” (Mt 25, 34-40).

Więcej w książce: Gdzie jest Bóg w zagubionym świecie? – zobacz

Duchowość

GDZIE JEST BÓG W ZAGUBIONYM ŚWIECIE?

Stanisław Biel SJ

Książka Gdzie jest Bóg w zagubionym świecie? jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie o sposób obecności Boga w świecie współczesnym. Wychodząc od fundamentalnych rozważań na temat świata stworzonego, w tym doświadczenia grzechu, Bożego planu i dzieła Odkupienia, przez refleksje o objawiającym się Bogu, Autor stawia egzystencjalne pytania o ślady obecności Boga, sens cierpienia i śmierci, więź człowieka z Bogiem oraz wynikające z niej nawrócenie, szczęście, zdolność przebaczania i zaufanie.

W czasach obecnych, gdy promowane są wartości i modele szczęścia, które dostarczają silnych wrażeń zmysłowych, natomiast zaniedbują ducha, a nawet rujnują wewnętrznie człowieka, książka podpowiada jak nie zagubić się i nie stracić nadziei.

Stanisław Biel SJ, Gdzie jest Bóg w zagubionym świecie? Wydawnictwo WAM, Kraków 2009, ss. 165.

Ks. Stanisław Biel – jezuita, dyrektor Domu Rekolekcyjnego w Zakopanem. Niegdyś duszpasterz jezuickich parafii, później kierownik duchowy i rekolekcjonista. Autor wielu książek o tematyce religijnej.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1001,czlowiek-istota-wspolczujaca.html

*****

Czy myślisz o Bogu w sposób magiczny?

ks. dr Krzysztof Niedałtowski

Czy w XXI wieku można się jeszcze spotkać z myśleniem magicznym? Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym czym się różni religia od magii? Jakim rodzajem języka się posługują? Czy przypadkiem nie myślisz o Bogu w sposób magiczny?

Myślenie magiczne jest ciągle obecne, nawet wśród współczesnych osób wierzących. Pokusa wykorzystania magii w naszym życiu religinym jest ogromna. Warto przyjrzeć się różnicom pomiędzy religią a magią. Zarówno w religii, jak i w magii, uznaje się obecność istoty wyższej, która ma wpływ na nasze losy. Jednak różni je i język, którym się do tej istoty zwracamy, jak i samo nasze podejście i nastawienie. Warto się zastanowić nad tym, jaki mamy stosunek do Pana Boga, czy nie traktujemy go przypadkiem, jako istotę magiczną, którą możemy wykorzystać do naszych celów.

http://2RYBY.PL Czy w XXI wieku można się jeszcze spotkać z myśleniem magicznym? Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym czym się różni religia od magii? Jakim rodzajem języka się posługują? Czy przypadkiem nie myślisz o Bogu w sposób magiczny?

Myślenie magiczne jest ciągle obecne, nawet wśród współczesnych osób wierzących. Pokusa wykorzystania magii w naszym życiu religinym jest ogromna. Warto przyjrzeć się różnicom pomiędzy religią a magią. Zarówno w religii, jak i w magii, uznaje się obecność istoty wyższej, która ma wpływ na nasze losy. Jednak różni je i język, którym się do tej istoty zwracamy, jak i samo nasze podejście i nastawienie. Warto się zastanowić nad tym, jaki mamy stosunek do Pana Boga, czy nie traktujemy go przypadkiem, jako istotę magiczną, którą możemy wykorzystać do naszych celów.

Zdjęcia: Daniel Brzezina, ks. Bartłomiej Kot
Montaż: Daniel Brzezina
Muzyka: Chris Zabriskie
Zdjęcia Ziemii: Video courtesy of the Earth Science and Remote Sensing Unit, NASA Johnson Space Center, Aurora Australis over Indian Ocean, Aurora Borealis over Eastern North America
http://eol.jsc.nasa.gov/Videos/CrewEa…

Szczególne podziękowania kierujemy do Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego za umożliwienie nagrań.

********

Inwazja zabobonu

Alina Petrowa-Wasilewicz / KAI / psd

Człowiek współczesny charakteryzuje się tym, że nie chce brać odpowiedzialności za swoje życie i nie chce korzystać z daru wolności. Efektem tego jest poszukiwanie prostych odpowiedzi, nie wymagających wysiłku, dotyczących naszej egzystencji.

100 tysięcy osób, trudniących się magią i ezoteryką, rynek szacowany na 2 mld złotych. Dotychczas wróżbiarstwo i czary egzystowały na marginesie oświeconego społeczeństwa. Dziś zakładane są szkoły dla wróżbitów, a kanały tematyczne, portale z horoskopami i sklepy ezoteryczne traktowane są jak jeden z wielu rodzajów biznesu – tyle, że prężnie się rozwijających. – To wynik deficytu racjonalnego myślenia – mówi prof. Łukasz Turski, który dwa lata temu zainicjował “List w obronie rozumu” zawierający protest przeciw wpisaniu na listę zawodów wróżbitów i magów.

Biznes nade wszystko
Horoskopy i wróżby stały się częścią kultury masowej. W tabloidach codziennie można przeczytać co przydarzy się dzisiaj skorpionowi, wodnikowi czy baranowi, w telewizjach śniadaniowych spragnieni poznania przyszłości widzowie też mają szansę zapoznać się z prognozami. W prasie ogłaszają się rozmaite wróżki, w większych miastach nieźle prosperują sklepy ezoteryczne, w których można kupić talizmany, karty tarota, runa.

Jednak sfera, która była wstydliwie pomijana lub bagatelizowana coraz bardziej uzyskuje prawa obywatelskie. W 2009 roku Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wpisało zawód wróżbity i bioenergoterapeuty na listę zawodów. Departament Rynku Pracy w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej na pytanie KAI wyjaśniło, że “Zawód wróżbity jest zawodem ujętym w klasyfikacji zawodów i specjalności regulowanej rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 27 kwietnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania i posiada kod zawodu 516102”.

Projekt wpisania na listę zawodów wróżbitów potępiło 300 naukowców, w przeważającej liczbie fizyków, którzy wystosowali do ówczesnej szefowej resortu min. Jolanty Fedak “List w obronie rozumu”. “Uważamy za skandaliczne umieszczenie na tej liście szeregu profesji nie mających nic wspólnego z cywilizacją XXI w., a już na pewno z oficjalnie głoszoną przez Rząd RP ideą tworzenia społeczeństwa opartego na wiedzy” – czytamy w liście, pod którym podpisało się ponad 5 tys. osób.

“Na skutek światowych zawirowań gospodarczych Polska znalazła się w sytuacji, z której wyjście będzie niezwykle trudne. Nie pomogą nam w tym wróżbici i szamani, ale inżynierowie, naukowcy, nauczyciele, lekarze i wszyscy ciężko pracujący ludzie różnych zawodów. Umieszczenie ich na tej samej liście co astrologów i refleksologów przez konstytucyjne władze Polski, uważamy za obrazę” – stwierdzili uczeni.

Protest naukowców nic nie dał. Horoskopy zaś pojawiają się już nie tylko w tabloidach, ale również w poważnych mediach opiniotwórczych. Dzięki nim czytelnicy mogli dowiedzieć się jaki będzie rok 2011 w polityce i co mówią gwiazdy o najważniejszych osobach w państwie. W 2010 roku drukowano przepowiednie o wynikach wyborów – prezydenckich i samorządowych. W mediach politycy mówią publicznie o układzie gwiazd i wyznają pod jakim znakiem się urodzili. Wydaje się więc, że także elity zaaprobowały obecność horoskopów i astrologów w przestrzeni publicznej.

Toteż biznes ezoteryczny kwitnie, otwierane są szkoły kształcące przyszłych wróżbitów. Aby zostać dyplomowanym przepowiadaczem przyszłości należy ukończyć dziewięciomiesięczny kurs, za który płaci się blisko 1,4 tys. złotych.

Zainteresowani naukami tajemnymi mają do wyboru dwa kanały tematyczne w TV, liczne infolinie, możliwość zamówienia codziennego horoskopu. Około 7 mln Polaków korzysta z usług wróżbiarzy i bioenergoterapeutów. W branży są już osoby, cieszące się opinią świetnych specjalistów, chwalących się, że osiągają 100 proc. trafności. Ostatnio wielką karierę medialną robi wróżbita, który od kilku lat prowadzi salon ezoteryczny w swoim rodzinnym mieście. Przyszłość wróży na poczekaniu, wystarczy zatelefonować i zadać jedno pytanie. W ciągu godziny potrafi “obsłużyć” 50 i więcej osób. Na jego stronie internetowej zamieszczony jest cennik usług: wróżba podstawowa – 140 zł, wróżba na drugą osobę (bez zdjęcia) – 120, doradztwo biznesowe, wgląd runiczny w podłączenie osoby – 60 zł, analiza duszy i kolejność wcieleń – 60 zł, sprawdzenie zaszłości karmicznych – 60 zł, przekaz od aniołów – 40 zł. W mediach wróżbita chwalił się, że zaczął już wyjeżdżać na urlop do egzotycznych krajów. Biznes rozwija się znakomicie.

Biuro prasowe Ministerstwa Pracy poinformowało KAI, że nie posiada danych dotyczących dokładnej liczby osób uprawiających zawód wróżbity. Odsyła do GUS, który opracowuje informacje w cyklu 2-letnim, ale specjaliści od rynku zatrudnienia uważają, że jest ich ok. 100 tys. (księży katolickich – diecezjalnych i zakonnych – jest w Polsce ok. 30 tys.)
Upadek rozumu
Prof. Łukasz Turski, inicjator listu “W obronie rozumu” uważa, że ogromna popularność horoskopów i przepowiedni świadczy o wielkim deficycie racjonalnego myślenia. “Szkoły nie uczą racjonalnego myślenia, opartego na racjonalnym postrzeganiu rzeczywistości” – ocenia naukowiec. Nie potrafi pojąć, jak ludzie żyjący w XXI w. mogą dać wiarę magowi z telewizji, który twierdzi, że postawioną przed ekranem butelkę wody zamieni w panaceum na wszystkie choroby?

“Przeciętny, racjonalnie myślący człowiek nawet jeśli wierzyłby, że nakładanie rąk uzdrowiciela może wywierać dobroczynny wpływ, wiedziałby, że nie może to działać przez telewizor, który przekazuje jedynie promieniowanie elektromagnetyczne. Racjonalne myślenie chroni przed tego typu sensacjami” – podkreśla. Ubolewa, że dużą i niedobrą rolę w popularyzacji ezoteryki odgrywają media. “Jeśli to robią tabloidy, można to uznać za część ich strategii, ale jeśli opiniotwórcze radio publikuje długą rozmowę z osobą, która zajmuje się tzw. «intuicyjnym tarotem», to też jest w tym głęboki bezsens, gdyż część słuchaczy bezkrytycznie uznaje to za prawdę”.

A ponadto – jest to dobry towar. “Horoskopy dobrze się sprzedają i jeśli jest wolna kolumna zawsze można ją zająć przepowiedniami. Przepowiednie Nostradamusa zawsze zostaną opublikowane” – stwierdza prof. Turski. Wspomina dobrego dziennikarza gospodarczego, który jest zwolennikiem UFO. “Jeżeli człowiek nauczy się, jak działają prawa przyrody, to nie zaaprobuje takich informacji” – mówi profesor. Zdumiewa go też, że w głowach współczesnych ludzi może egzystować mieszanka wiedzy racjonalnej i wiary w gusła. Jak można to połączyć? – To pytanie do socjologów, psychologów, psychiatrów – stwierdza.
Słabość psychiki
Potrzeba bezpieczeństwa, ukryty lęk przed przyszłością, mechanizm obronny – psycholog z Katowic Ewa Kusz wylicza powody, dla których wróżbici i magowie cieszą się tak wielką popularnością. Z jej obserwacji wynika, że osoby, którym brakuje stabilności psychicznej, szukają bezpieczeństwa i kogoś, kto zaopiekowałby się nimi, kto dałby im jakąś wiedzę o przyszłości i gwarancję, że nie będzie ona nie do udźwignięcia. – Wróżbici powodują, że przyszłość jest bardziej przewidywalna, mniej groźna – mówi Ewa Kusz.

Jej zdaniem ujawnia się tu także fakt, że bardzo wiele osób jest niedojrzałych, gdyż ani dom, ani system edukacyjny do niej nie przygotowują.

“Człowiek współczesny charakteryzuje się tym, że nie chce brać odpowiedzialności za swoje życie i nie chce korzystać z daru wolności. Efektem tego jest poszukiwanie prostych odpowiedzi, nie wymagających wysiłku, dotyczących naszej egzystencji” – mówi ks. Bogdan Bartołd, wieloletni duszpasterz akademicki, obecnie proboszcz katedry warszawskiej. – “Jeśli nam się coś nie udaje, żeby się nie stresować łatwiej nam przyjąć, że jesteśmy zdeterminowani, nie mamy więc wpływu na nasze życie, gdyż «wszystko jest zapisane w gwiazdach». Czarny kot, Jowisz, Saturn czy krokodyl w buszu determinuje wypadki naszego życia, a jednocześnie szukamy namiastek – nadzieję, że coś nam się w życiu uda, ale bez większego wysiłku. A wróżbici i magowie wchodzą w pustkę aksjologiczną i chaos, które otaczają współczesnego człowieka” – stwierdza duchowny.

“W sytuacji zagubienia ludzie korzystają z takich usług – wtóruje mu prof. Turski. – “I będzie się rozwijać, gdyż dzieje się tak zawsze, gdy społeczeństwo jest w stresie i panuje chaos, a tak obecnie w Polsce jest. Spora część ludzi jest zagubiona i nie wie, co ze sobą począć, zwraca się więc do «sektora ezoterycznego». Naukowiec zwraca uwagę, że ta ucieczka przed strachem nie jest tylko polskim zjawiskiem – wiara w magię szerzy się w całej naszej cywilizacji, ufundowanej kiedyś na rozumie.
Co się dzieje z twoją wiarą?
Katechizm Kościoła Katolickiego jest kategoryczny – zakazuje zabobonu i bezbożności, gdyż pierwsze przykazanie zabrania oddawania czci innym bogom poza Jedynym Panem. A zabobon to rodzaj wynaturzonej religijności. Równie kategorycznie Katechizm odnosi się do wróżbiarstwa. W kanonie 2116 stwierdza się, że wszystkie formy wróżbiarstwa, korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnienie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium, noszenie amuletów, są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i nad ludźmi, a jednocześnie są pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Wszystkie te praktyki są sprzeczne z czcią i szacunkiem należnych wyłącznie Bogu i nic je nie usprawiedliwia – nawet szlachetne intencje, np. chęć zapewnienia komuś zdrowia. “Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich”.

Zdaniem ks. Bartołda szerzenie się ezoteryki w społeczeństwie, którego większość należy do Kościoła katolickiego, świadczy o zeświecczeniu i desakralizacji życia. “Człowiek wierzący ofiarowuje swoje życie i trudności Panu Bogu i wie, że zaprasza On do współpracy w przezwyciężeniu jego lęków. A kiedy pojawia się lęk? – Gdy nie ufamy Bogu, że On jest zawsze z nami obecny. To odruch pogański, i trzeba jasno powiedzieć, że coraz więcej ludzi popada w pogaństwo. Nieraz patrzymy z wyższością na ludy pierwotne, a zachowujemy się tak samo, niczym się od nich nie różnimy. Odejście od chrześcijaństwa to odejście od racjonalizmu, od myślenia, popadania w sferę emocji. Jest to regres cywilizacyjny, cofnięcie w rozwoju” – mówi duchowny.

Ewa Kusz także dostrzega zależność między słabnącą wiarą osobistą i poszukiwaniem oparcia u wróżbitów i astrologów. Bóg uczy ufności, a przynależność do wspólnoty daje oparcie psychiczne. Im mniej wiary, tym więcej lęków. A ezoteryka wypełnia też pustkę, jaką wytwarza zanikająca wiara lub jej całkowity brak – jest jej daleką namiastką.

Ks. Bartołd uważa, że inwazja zabobonu i irracjonalizmu jest szczególnym wyzwaniem dla duszpasterzy. Powinni oni prowadzić intensywną akcję edukacyjną i uczyć modlitwy i ufności do Boga. – Pytałem nieraz studentów – członków duszpasterstwa akademickiego. Komu wierzysz i kogo uważasz za Pana swojego życia? – Jeśli wierzysz w horoskop, a nie w Osobę Pana Jezusa, musisz sobie zadać pytanie do czego dążysz, co chcesz w życiu osiągnąć? Czasami mówiłem łopatologicznie – czy 13-go idziesz na uczelnię? Czy nie sądzisz, że to Pan Bóg cię tam posyła niezależnie od daty w kalendarzu, bo chce żebyś robił coś dobrego, uprawiając w przyszłości konkretny zawód? Jeśli masz już taki sposób myślenia zastanów się, co się z tobą dzieje. Co się dzieje z twoją wiarą?

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,717,inwazja-zabobonu.html

******

Nałóg Internet

Meszuge

Czym jest uzależnienie? Definicji jest pewnie całe mnóstwo, ale można przyjąć, że jest to nabyta potrzeba zażywania określonej substancji (lub wykonywania jakiejś czynności), tak silna, że przekracza ona możliwości kontroli osoby uzależnionej. Uzależnienia się nie dziedziczy, choć nie ulega wątpliwości, że wzorce zachowań wyniesione z domu rodzinnego mają tu jednak pewne znaczenie. Uzależnienie jest chorobą.

 

Wbrew pozorom nie świadczy o braku silnej woli, odpowiedzialności, czy o słabości charakteru. Co więcej, uzależnień nie rozpatrujemy w kategoriach moralnych.

 

Uzależnienie od środków chemicznych zmieniających świadomość (tytoń, alkohol, narkotyki, leki itp.) znane jest od bardzo dawna, jednak pierwszym uzależnieniem, które nie wymaga przyjmowania substancji chemicznej było chyba uzależnienie od gier. Po nim przyszły następne. Siecioholizm jest najmłodszym z nich, ale i historia komputerów osobistych i internetu nie jest specjalnie długa. Poza tym, dochodzi tu jeszcze jeden element – nieustanne, dynamiczne zmiany. Jeśli jeszcze kilkanaście lat temu można było zakładać, że dostęp do Internetu umożliwia komputer, to w chwili obecnej wystarczy do tego celu większość telefonów komórkowych. W roku 2010 lub 2011 przekroczona została w Polsce magiczna bariera 50% – tylu bowiem Polaków uzyskało, w domu lub miejscu pracy, stały dostęp do internetu. Wydaje mi się jednak, że statystyki nie ujmują dostępu do internetu uzyskiwanego za pomocą telefonów, smartfonów itp.

 

W chwili obecnej, uzależnienie od komputera czy internetu w ICD-10 (Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych) nie jest jeszcze opisane jednoznacznie. W związku z tym diagnozuje się je zwykle jako F63.9 (zaburzenia nawyków i popędów, nie określone). Tym niemniej, opisane lepiej czy gorzej, mniej czy bardziej dokładnie, uzależnienie takie jest już, niestety, powszechnym zjawiskiem.

 

Zanim dokumenty Światowej Organizacji Zdrowia dogonią życie (być może już w ICD-11), spotykać się będziemy z rozmaitymi określeniami. W pracach amerykańskich, w chwili obecnej chyba jedynych tak poważnie traktujących temat, spotkać można następujące terminy: Internet Addiction Disorder, Internet Addiction Syndrome, Internet Abuse, Compulsive Internet Use, Pathological Internet Use i wiele innych. W Polsce prof. Andrzej Jakubik proponuje Zespół Uzależnienia od Internetu (ZUI), a wybitny specjalista w dziedzinie leczenia uzależnień, doktor Tadeusz Woronowicz – siecioholizm, i przy tej nazwie może pozostańmy.

 

W sieciowym gąszczu

 

Jednym z najważniejszych współczesnych badaczy siecioholizmu jest dr Kimberly Young, psycholożka z University of Pittsburgh oraz z Center for Internet Addiction Recovery (Centrum Leczenia Uzależnienia od Internetu) w Bradford (USA). Wyróżnia ona następujące typy uzależnienia od komputera i Internetu:

 

Erotomania internetowa (cyberseksual addiction) – najbardziej spektakularna i najłatwiejsza do zrozumienia. Polega głównie na oglądaniu filmów i zdjęć z materiałami pornograficznymi lub kontaktach z innymi osobami tej samej, bądź przeciwnej płci, na forach dyskusyjnych, czatach, listach mailingowych itp. o tematyce seksualnej. Osoby dorosłe mają tu oczywiście wolny wybór. Problem powstaje, kiedy na materiały o treści pornograficznej trafiają osoby małoletnie lub z zaburzeniami w sferze emocjonalnej – emocjonalnie niedojrzałe.

 

Socjomania internetowa (cyber-relationship addiction) – którą należy rozumieć jako uzależnienie od wirtualnych kontaktów społecznych. W skrajnym przypadku osoba nią dotknięta nawiązuje nowe kontakty wyłącznie przez sieć, w internecie i ma zachwiane relacje z innymi ludźmi w realnym życiu. Uzależnieni potrafią godzinami kontaktować się z innymi użytkownikami internetu (czat, komunikatory, fora itp.), ale mają coraz większe problemy w kontaktach osobistych. Występuje tu także wyraźne upośledzenie zdolności do komunikacji niewerbalnej, uzależnieni nie potrafią odczytywać informacji nadawanych na tej płaszczyźnie lub odczytują je błędnie.

 

Uzależnienie od sieci (net compulsions) – polega po prostu na “przebywaniu” w internecie. Jest ono bardzo podobne do uzależnienia od komputera, lecz polega na spędzaniu czasu przed monitorem komputera podłączonego do sieci bez wyraźnego celu. Przypomina półświadome i bezcelowe przełączanie pilotem programów telewizyjnych.

 

Przeciążenie informacyjne (information overload) – występuje przy natłoku informacji np. spędzanie czasu w wielu różnych pokojach rozmów jednocześnie (IRC – Internet Relay Chat – usługa sieciowa starszego typu) lub udział w wielu listach dyskusyjnych (mailingowych) oraz forach dyskusyjnych.

 

Uzależnienie od komputera (computer addiction) – osoba uzależniona nie musi w tym wypadku spędzać czas przed komputerem podłączonym do internetu; nie jest dla niej ważne to, co przy nim robi.

 

Diagnoza choroby

 

Jak zorientować się, że my sami, członek rodziny, może dziecko, korzysta z Internetu w sposób problematyczny, czyli uzależniony?

 

Opierając się na kryteriach diagnostycznych uzależnień wg ICD-10 , można zaproponować, aby uzależnienie od internetu stwierdzać wówczas, kiedy w okresie ostatniego roku zaszła obecność co najmniej trzech objawów z poniższej listy:

 

1. Silna potrzeba lub poczucie przymusu korzystania z internetu.
2. Subiektywne przekonanie o mniejszej możliwości kontrolowania zachowań związanych z internetem, tj. upośledzenie kontroli nad powstrzymywaniem się od korzystania z internetu oraz nad długością spędzania czasu przy Internecie.
3. Występowanie, przy próbach przerwania lub ograniczenia korzystania z internetu, niepokoju, rozdrażnienia czy gorszego samopoczucia oraz zanikanie tych stanów z chwilą powrotu do komputera.
4. Spędzanie coraz większej ilości czasu w internecie w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które poprzednio osiągane było w znacznie krótszym czasie.
5. Postępujące zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz internetu;
6. Korzystanie z Internetu pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych i społecznych), o których wiadomo, że mają związek ze spędzaniem czasu przy Internecie.

 

Tyle specjaliści i profesjonaliści.

 

Mechanizmy zaprzeczania

 

Cechą wspólną wszystkich chyba uzależnień jest fakt, że z problemu najpóźniej zdaje sobie sprawę sam(a) zainteresowany, który(a) sygnały ostrzegawcze członków rodziny typu: “Czy ty nie przesadzasz? Może zastanów się nad tym, co robisz? Daj już sobie spokój!” po prostu ignoruje, albo wyszukuje racjonalne argumenty tłumaczące i usprawiedliwiające jego zachowanie. Poza tym, w oczywisty dla zewnętrznego obserwatora, siecioholik kłamie na temat ilości czasu, jaki pożera mu komputer, ale także nie chce widzieć kosztów finansowych (akcesoria, abonament, oprogramowanie), jakie ponosi w związku z korzystaniem z komputera lub innego urządzenia podłączonego do internetu. Inne typowe objawy to: wstyd, wyrzuty sumienia i poczucie winy z powodu czasu i pieniędzy wydanych na komputer i internet, zaniedbywanie coraz większej liczby ważnych zadań zawodowych, szkolnych, rodzinnych; stopniowe ograniczanie alternatywnych form spędzania wolnego czasu, zwłaszcza związanych z pobytem na świeżym powietrzu i wysiłkiem fizycznym.

 

Znakomitą okazją do rozpoznania problemu jest… awaria Internetu. Jeśli w takiej sytuacji osoba korzystająca z sieci staje się poirytowana, rozdrażniona, wyraźnie nie potrafi w inny sposób zorganizować sobie czasu, nie umie znaleźć sobie miejsca, to zapala się już czerwona lampka. Pomijam tu oczywiście sytuację, gdy komputer wykorzystywany jest w miejscu pracy i chodzi o ważne, terminowe zlecenie. Warto jednak zwrócić uwagę, czy osoba uzależniona nie buduje różnego rodzaju uzasadnień mających na celu udowodnienie sobie i całemu światu, że właśnie teraz musi… powinna…

 

Ważne: nie wszystkim korzystającym z internetu, choćby nawet często i długo, grozi siecioholizm. W rzeczywistości najprawdopodobniej zupełnie nie spotyka to osób, dla których komputer jest po prostu narzędziem pracy.

 

To z kolei prowadzi do kluczowego wniosku – ludzie nie uzależniają się od komputera i sieci, ale od swoich psychicznych, emocjonalnych stanów, osiąganych dzięki kontaktowi z siecią. Istotą siecioholizmu wydaje się więc być nie tyle sam internet czy komputer, ale utrata kontroli w sięganiu po określone formy korzystania z nich, na przykład pobudzenie seksualne, jakie odczuwa osoba uzależniona, oglądając całymi godzinami internetowe strony pornograficzne.

 

Nawet w przypadku alkoholu i alkoholizmu praktycznie nieuchwytny jest stan, moment przejściowy pomiędzy nadużywaniem a uzależnieniem. W przypadku siecioholizmu jest to jeszcze trudniejsze zwłaszcza, że korzystanie z komputera nie jest odbierane jako społecznie naganne, a w pewnych środowiskach wręcz przeciwnie – nobilituje. Gdy sam internauta uświadamia sobie, że ma problem, lub gdy otocznie to w końcu dostrzega, mamy już zwykle do czynienia z poważnym, głębokim uzależnieniem.

 

Siecioholizm, przez wielu bagatelizowany i lekceważony, prowadzi w konsekwencji do izolacji społecznej, zaburzeń w zdolności rozpoznawania życiowych priorytetów, powstawania i narastania konfliktów rodzinnych, wreszcie ewidentnych zaburzeń psychicznych.

 

Co robić i jak przeciwdziałać

 

Bez alkoholu, nikotyny, kokainy, gier hazardowych można żyć. Całkiem dobrze zresztą – coś o tym wiem. Całkowita rezygnacja z komputerów i internetu w XXI wieku, w środku Europy, wydaje się równie absurdalna, jak niekorzystanie z energii elektrycznej, choć w skrajnych przypadkach siecioholizmu, zagrażających wręcz życiu i zdrowiu, może dojść i do tego. Co jednak robić, by nie dojść na skraj przepaści? Dyscyplinować się i ograniczać. Stosunkowo proste wobec dzieci, najtrudniejsze wobec siebie. Jednak “proste” wcale nie oznacza “łatwe” w praktycznym zastosowaniu, bo dla wielu rodziców dziecko siedzące w swoim pokoju cicho jak trusia (przed monitorem), nie absorbujące uwagi, nie domagające się… właściwie niczego, poza może szybszym łączem, jest dla wiecznie zapracowanych, zmęczonych rodziców wręcz marzeniem. I wygodą, z której wcale nie tak łatwo jest zrezygnować.

 

A co możemy zrobić dla siebie? Jeśli mamy wątpliwości, albo ktoś z rodziny zwraca nam uwagę, że korzystamy z komputera i sieci w sposób odbiegający od normy, możemy planować każdy następny dzień i rygorystycznie przestrzegać składanych sobie obietnic. Jeśli zaplanuję, że jutro będę korzystał z komputera 3 godziny, to po tym czasie mam go wyłączyć bez względu na to, w jak ciekawym momencie przerywam grę, czy dyskusję na forum. Muszę też pamiętać o równowadze i w swoim planie dnia umieszczać spacery, pływanie, rower, czy inne formy rekreacji ruchowej na świeżym powietrzu. Jeśli jednak zauważam, że permanentnie przekraczam czas, jaki przeznaczyłem na komputer? No, cóż… wtedy pozostaje już tylko wizyta u specjalistów i podjęcie leczenia.

 

***

 

Powyższy artykuł jest częścią wydania specjalnego deon.pl/walentynki. Chcemy pokazać, że widzimy tych, którym jest trudno. Są dla nas ważni. Dlatego wspólnym elementem wszystkich naszych publikacji będzie hasztag #widzecie.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/poradnia/art,374,nalog-internet.html

******

Jak budować pewność siebie?

Katarzyna Górczyńska

(fot. greekadman / flickr.com / (CC BY-SA 2.0) )

Ciężko żyje się z brakiem pewności siebie. Mylony często ze skromnością, konformizmem czy uległością, sprawia, że człowiek, czuje się gorszy i słabszy od innych, a przede wszystkim ciągle się z innymi porównuje. To sprawia, że nie potrafi realnie i adekwatnie ocenić własnych możliwości.

 

Ciągle stoi na jakimś tle, które wyznacza mu miejsce w bliżej nieokreślonej hierarchii. Niektórzy nazywają to pokorą, ale pamiętajmy, że pokora to nie umniejszanie swoich możliwości, zasobów czy zasług, tylko adekwatna ich ocena. Najtrudniej jest tym, którzy brak pewności siebie “zbudowali” na niskim poczuciu własnej wartości i negatywnym obrazie siebie. Wówczas każda porażka będzie przypisywana sobie, utwierdzając nieszczęśnika w przekonaniu, że sobie nie radzi. Każdy sukces natomiast zawdzięczać będzie czynnikom zewnętrznym, bo według niego szczęście i ślepy los mogą więcej niż on.
W literaturze rozróżnia się tzw. “new confidence”, czyli nową pewność siebie. Ci, którzy nabyli ją w toku różnych kursów, mają nieustanną potrzebę udowadniania sobie i otoczeniu, jak bardzo się zmienili i jacy są pewni siebie. Podstawą ich pewności siebie jest euforia, która jest dość pożądanym stanem, ale niestety ma swoje wady. Euforię trzeba co jakiś czas dokarmiać, a nawet wywoływać od nowa, co sprawia, że taka pewność siebie jest sztuczna.
Pewność siebie powinna być stałym elementem osobowości, do którego w każdej chwili możemy się odwołać, by była naturalna. Gdy wstajemy rano i robimy kawę, albo zakładamy buty, wykonujemy te czynności automatycznie i pewnie. Są one dla nas tak naturalne, że nawet nie zastanawiamy się czy w takich sytuacjach możemy czuć się niepewnie. Jaka jest zatem różnica pomiędzy osobą, której brakuje pewności siebie np. podczas wystąpienia publicznego, a tą, dla której takie wystąpienie nie stanowi żadnego problemu? Dla tej drugiej taka sytuacja jest po prostu tak naturalna i oczywista, jak dla każdego z nas zakładanie butów czy zrobienie porannej kawy.
Te przykłady pokazują, że pewność siebie nosimy w sobie. Trzeba tylko nauczyć się po nią sięgać, ponieważ w wielu sytuacjach jest dla nas dość łatwo dostępna. Praca nad pewnością siebie polega na tym, by uzbroić się w umiejętność korzystania z niej w sytuacjach, w których do tej pory nie była wykorzystywana.
Pierwszy krok to znalezienie tych momentów, czynności dnia codziennego, w których już czujemy się pewnie, które wykonujemy bez oporów, automatycznie, naturalnie. Mogą to by również czynności bardzo drobne albo elementy sytuacji, w których ciągle brakuje pewności siebie, ale zdarzają się w nich zachowania pewne.

 

Drugi krok to określenie obszarów, w których potrzebne jest wzmocnienie i rozwinięcie pewności siebie. Najczęściej należą do nich: kontakty interpersonalne, praca zawodowa, wystąpienia publiczne, kontakty z rodziną, związki romantyczne, kontakty z autorytetami, obrona własnego zdania i swoich praw, sprzedaż i negocjacje, wyobrażenia i przekonania co do własnej przyszłości, czyli realizacja swoich marzeń i pragnień. W tym ostatnim aspekcie najczęściej mamy jakąś wizję, pojawia się zryw, ale właśnie ze względu na niewystarczającą pewność siebie, po pewnym czasie dochodzimy do wniosku, że nie podołamy, że to za dużo, za trudno, za ciężko. Wycofujemy się z niepokojem. Bo to właśnie lęk jest najsilniejszym czynnikiem, który nas powstrzymuje przed przełamywaniem barier i sprawia, że ignorujemy dość banalną prawdę: wszystko jest trudne, dopóki nie stanie się łatwe.

 

Czego boimy się najczęściej? Odrzucenia przez grupę, braku akceptacji i wyśmiania, wygłupienia się i ośmieszenia ze strony współpracowników lub przełożonych, nieprzyjemnych emocji, alienacji, popełnienia błędu, odtrącenia, urażenia i zranienia osób bliskich, naruszenia niepisanych zasad społecznych, oceny innych osób, poczucia porażki w sytuacji osiągania sukcesu przez innych, braku bezpieczeństwa, uznania swojej bezwartościowości. Zapętlanie się w tych irracjonalnych przekonaniach, powoduje, że coraz trudniej uwierzyć we własne możliwości i docenić drzemiącą w sobie siłę. Brak pewności siebie i brak starań o jej budowanie, ma niestety swoją cenę. Konsekwencje mogą by dużo poważniejsze, niż tylko dyskomfort emocjonalny: od starty energii i marnowania czasu, przez zaprzepaszczanie atrakcyjnych możliwości osobistych i zawodowych oraz utknięcie w znienawidzonej pracy, po niewłaściwe relacje z ludźmi i znaczące straty finansowe.
Człowieka dążącego do zmiany można porównać do kogoś, komu cieknie komuś kran. Pojedynczo spadające krople zwykle aż tak nie przeszkadzają, choć momentami bywają naprawdę frustrujące. Mimo to ciężko do kapiącego kranu wzywać fachowca, póki kran się  nie zepsuje albo drażniące kapanie nie zakłóci nam snu. Przy czym niedobory pewności siebie, będące na początku jak ten cieknący kran, nie mogą czekać aż się do reszty zepsują lub maksymalnie utrudnią życie. Poczucie pewności siebie trzeba nieustannie budować, by mieć efekty. A to wymaga treningu, wytrwałości, samozaparcia i czasu.
Kiedy dwa pierwsze kroki mamy już za sobą, trzeba zrobić kolejne. Na podstawie obserwacji, pracy z klientami i literatury kilka prostych rad, które mają za zadanie zwrócić Cię, Drogi Czytelniku, w stronę pewności siebie, a z czasem, przy systematycznym treningu, utrwalić i zakorzenić ten bardzo ważny element osobowości. Nie tylko osoby mające kłopot z nieśmiałością mogą sięgnąć po tą lekcje:
1. Poznaj swoje mocne i słabe strony – to do nich dostosuj swoje cele.
2. Zastanów się, co cenisz, w co wierzysz, jakie chciałbyś, aby było Twoje życie (realistycznie). Mając świadomość swoich zasobów i słabości, będziesz mógł stworzyć plan działania, który realizując, osiągniesz zamierzone cele.
3. Odkrywając siebie, dokonaj hierarchii wartości, jakie wyznajesz – spisz je na kartce, uporządkuj według znaczenia od najważniejszej do najmniej ważnej. Sprawdź, wybierając kolejno każde dwie, czy w chwili wyboru rzeczywiście zawsze wybrałbyś tę , która stoi wyżej. Być może wynik będzie dla Ciebie zaskoczeniem, być może spojrzysz na swoje życie inaczej niż dotychczas. Będąc przekonanym o słuszności swoich wyborów, łatwiej będzie Ci bronić przyjętego stanowiska.
4. Zastąp przykre uczucia dobrymi wspomnieniami – nie pozwól, by Twoim życie rządził negatywizm. Mamy skłonność do przeceniania tego, co negatywne. Tymczasem należy zachować równowagę, między tym, co dobre w naszym życiu, a tym, co niekorzystne, zwłaszcza we wspomnieniach. Z czasem trzeba przejąć kontrolę nad pejoratywnymi obrazami, pomniejszyć je i wyobrazić sobie, że nikną, pozostawiając tylko to, co optymistyczne.
5. Sporządź listę rzeczy do zrobienia, po czym wybierz najprostszą i po prostu ją zrób! Wykreśl z listy, po czym poszukaj najprostszej z pozostałych. Czasem trzeba wybrać taką, której wykonanie ograniczone jest czasem, ale najczęściej na rzeczach pozornie niewykonalnych i sprzecznych dążeniach koncentrujemy sie tak silnie, że tracimy zdolność wykonania jakiegokolwiek ruchu.
6. Pozwól sobie na odbycie prób – to trening czyni mistrza! Wystąpienie publiczne czy wykonanie ważnego telefonu, naprawdę może okazać się nie lada wyzwaniem. Dlatego warto przetrenować przed lustrem lub przed wyimaginowaną widownią sposób prezentacji, ewentualne odpowiedzi na potencjalne pytania. Takie ćwiczenia zmniejszają również poziom stresu, który w dużej mierze odbiera nam pewność siebie nawet wówczas, gdy jesteśmy jej pewni…
7. Wyrób w sobie nawyki telefoniczne – wbrew pozorom, brak kontaktu wzrokowego z rozmówcą u wielu osób budzi niepokój i pozbawia pewności siebie. Dlatego wypracuj w sobie pewne nawyki: miej przy telefonie długopis i kartkę, pytaj o nazwisko rozmówcy, zanotuj godzinę i temat rozmowy, bowiem im mniej musisz zapamiętać, tym bardziej koncentrujesz się na rozmowie, własnych odczuciach, możesz kontrolować i demonstrować swoją pewno siebie. Podobnie, gdy Ty wykonujesz ważny telefon – lista spraw, które musisz poruszyć ułatwi rozmowę. Pamiętaj, że postawa ciała i ton głosu są tak samo ważne w prowadzeniu rozmowy w kontakcie bezpośrednim, jak i podczas rozmowy telefonicznej.
8. Nie pozwól, by krytykowano Cię, jako osobę. Tylko Twoje działania mogą być opiniowane, a konstruktywnie ocenione, niech się doskonalą.
9. Porażka i rozczarowanie mogą by błogosławieństwem – często bywają sygnałem, że obrane cele nie są dla Ciebie i warto skierować swoje zasoby i siły w inną stronę. To może Cie uchronić przed większym zawodem w przyszłości.
10. Przede wszystkim przestań planować na zasadzie: pewnego dnia… Nie pewnego dnia, tylko zacznij dzisiaj, przy najbliższej nadarzającej się okazji, bo może się okazać, że to łatwiejsze niż dotąd myślałeś. Pamiętaj – wszystko jest trudne, dopóki nie stanie się łatwe!

 

 

I jeszcze kilka wskazówek, jak reagować na krytykę, która niekiedy nawet najbardziej pewnych siebie i swoich racji, potrafi zwalić z nóg:

 

• staraj się reagować racjonalnie, bez emocji, które przysłaniają sedno sprawy;
• spróbuj dostrzec w krytyce elementy prawdy i nieprawdy;
• oddziel to, co faktycznie zostało powiedziane od tego, co sobie dopowiedziałeś i zinterpretowałeś;
• znajdź pozytywne rozwiązanie na podstawie tego, co usłyszałeś, postaraj się, by Twoje działanie było konstruktywne;
• spróbuj zrozumieć, jaki związek ma reakcja Twojego rozmówcy z jego przekonaniami.

Z pewnością wiele osób powie: banalne, trywialne, mało ambitne, takie złote myśli z podręcznika dla akwizytorów. Tak naprawdę to podstawa do tego, by wspiąć się wyżej po drabinie samorealizacji. Czy budując dom zaczynacie od dachu? Trzeba wykopać doły i wylać fundamenty. Często najpierw trzeba jeszcze uzbroić działkę. Znacie kogoś, kto kupił ziemie, zapomniał o fundamentach i zaczął prace od stawiania ścian? Nawet nie przyszłoby nam do głowy o tym zapomnieć. W samorozwoju również nie zapominajmy o podstawach, zwłaszcza gdy od fundamentów przychodzi nam budować lub gdy budujemy na zgliszczach.

 

Solidne podparcie i dobry grunt to zalążek w drodze do sukcesu. Jeśli pewność siebie jest naszym celem, nie zadowalajmy się atrapą w postaci new confidence. Każdy z Was może mieć w sobie ten zalążek. Pozwólcie mu się zakorzenić i wydać plon obfity.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/poradnia/art,368,jak-budowac-pewnosc-siebie.html