Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę.

Jan bowiem wypominał Herodowi: “Nie wolno ci mieć żony twego brata”.

A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał.

Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: “Proś mię, o co chcesz, a dam ci”. Nawet jej przysiągł: “Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”.

Ona wyszła i zapytała swą matkę: “O co mam prosić?”

Ta odpowiedziała: “O głowę Jana Chrzciciela”.

Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: “Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”.

A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce.

Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie (Mk 6, 17-29).

Komentarz do Ewangelii:

Grzech na ogół pociąga za sobą kolejny grzech. Jeśli sądzimy, że uda nam się grzeszyć tylko do pewnego stopnia, że możliwe jest określenie z góry pewnej granicy rozmiarów popełnianych grzechów, to jesteśmy w wielkim błędzie. Grzech, nawet najmniejszy, prawie zawsze wywołuje reakcję łańcuchową. Dlatego powinniśmy wystrzegać się wszelkich grzechów, nie tylko ciężkich. Tak naprawdę nie ma bowiem grzechów lekkich. W ten sposób zwykliśmy określać grzechy ciężkie, które jeszcze się nie rozwinęły i dopiero “dorastają”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2547,ewangelia-nie-ma-grzechow-lekkich.html

********

JAN OD PISMAKÓW

by Grzegorz Kramer SJ

Tak sobie pomyślałem, że Jan bez głowy jest dobrym patronem dla pismaków. Jan stracił głowę. Nie musiał. Mógł ocalić swoją głowę, a w konsekwencji swoje życie.

W tej opowieści jest taka klasyczna sytuacja. Mężczyzna tworzy związek z kobietą, z którą nie może się wiązać. Ów jegomość ma wśród swoich znajomych Jana. Człowieka dziwnego, bo żyjącego bezkompromisowo, powiedzielibyśmy wręcz fanatycznie, fundamentalistycznie, czyli wszystko opiera na Bogu. Jest wymagający względem siebie, żyje w ascezie i odosobnieniu. Wymaga też od innych, ale ze względu na wymagania stawiane samemu sobie, nie jest tanim moralizatorem.

Było w Janie coś, co budziło lęk w Herodzie, ale taki lęk, który nie pozwolił mu pozbyć się Jana. Ostatecznie jednak, po intrydze Herodiady – Jan traci głowę. Zdarzenie to jest konsekwencją wcześniej podjętej decyzji – służę Prawdzie, nawet pomimo wątpliwości (z więzienia posłał uczniów z zapytaniem, czy Jezus naprawdę jest Mesjaszem), aż do końca.

Każdy dziennikarz – ufam, że szczerze – bez względu na swoje osobiste poglądy mówi takie samo zdanie: „pokazuję prawdę”.

Jan miał taki moment w swoim życiu, kiedy wyszedł przed publikę i powiedział: „to jest Prawda”. Każdy, kto bierze za pióro, chce przecież pokazać rzeczywistość, wskazać na fakty, powiedzieć „jak jest”. I Jan to zrobił – pokazał fakty, tak jak je odczytał. Zgodnie ze swoim sumieniem powiedział o tym, co widział i czego doświadczył i jak to odczytał.

I tak już było w życiu Jana zawsze. Nie liczył się on, jego chwała, jego osoba, ale cały czas odsyłał do Prawdy, nie przysłaniając jej swoją osobą i swoim interesem. Pokazywał fakty, choć miewał przecież wątpliwości co do tego, czy Ten, na którego wskazuje, jest Mesjaszem. Sprawdza, weryfikuje to, co innym podaje do wiadomości.

Nie idzie na kompromisy z władzą, nie ucieka od tego, co głosi – wtedy, kiedy zaczyna się robić gorąco. To, co różni go od wielu z nas – piszących, głoszących – to fakt, że się nie wycofuje rakiem, nie próbuje Prawdy „zreinterpretować”, ale idzie do końca za nią. Ona stała się nadrzędnym celem Jego życia i działania.

Myślę, że każdy, kto bierze pióro do ręki, prędzej czy później staje przed pokusą uczynienia siebie nie posłańcem Prawdy, a samą prawdą. Tak jest wtedy, kiedy zamiast za Prawdę umierać, prawdą próbujemy kogoś uśmiercić.

To, że Jan stracił głowę, było konsekwencją innej straty. On stracił najpierw serce dla Boga, dla Jezusa. Jednak każdemu z nas grozi inny porządek. Można – jak to ujął Adam Marczyński – „stracić głowę dla sensacji”. Tak dzieje się zawsze wtedy, kiedy tracimy kontakt z naszym sercem, z pasją, a zaczynamy wchodzić w rutynę.

Jan mógł ocalić swoją głowę, mógł stać się „przyjacielem” Heroda i jego „żony”. Straciłby tylko serce, a tego przecież nie widać. To byłby jego wewnętrzny problem, nie publiczny. Wielu z piszących, bynajmniej nie do szuflady, żyje w takiej schizofrenii. Już dawno stracili serce, byleby zachować głowę (twarz), ale w sercu czują, że to wszystko jest jedna wielka „ściema”.

http://kramer.blog.deon.pl/2015/08/29/jan-od-pismakow/

*********

Św. Jana Chrzciciela

Mk 6, 17-29 ściągnij plik MP3 więcej o modlitwie

0,14 / 13,16

Jedna z najbardziej wstrząsających scen Ewangelii: prorok zostaje zabity z powodu kaprysu młodej dziewczyny, namówionej przez jej matkę! To jak gdyby ironia, farsa, całkowita kpina z powagi wiary w Boga jedynego, który jest Panem nieba i ziemi, i z posłania proroka. Bóg mówi w pierwszym dzisiejszym czytaniu do swojego Proroka:

Oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi. Będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię [zwyciężyć], gdyż Ja jestem z tobą – wyrocznia Pana – by cię ochraniać (Jr 1,18n).

Jednak św. Jan został zabity. Czyżby Bóg nie chciał go obronić? Nie! Jan miał inną misję do spełnienia niż Jeremiasz. On przygotowywał drogę Synowi Bożemu. Kiedy doniesiono Panu Jezusowi o tym, co się stało, udał się na samotną modlitwę. Wiedział, że św. Jan Chrzciciel jest Jego prorokiem i jego śmierć zapowiada Jego własną śmierć. Rzeczywiście później Jego śmierć będzie w wymiarze ludzkim podobną tragifarsą. Tak ją przeżywali uczniowie idący w dzień zmartwychwstania do Emaus:

To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali (Łk 24,19n).

Podobnie jak uczniowie Jezusa byli po śmierci Pana całkowicie rozbici, tak samo uczniowie Jana całkowicie załamani pogrzebali ciało Jana i przyszli do Jezusa. Takie wydarzenia wydają się podważać naszą wiarę w Boga miłosiernego, który nie tylko pragnie dobra człowieka, ale jest obecny w życiu każdego z nas i robi wszystko, aby nasze dobro się wypełniło. Wielu ludzi po takich doświadczeniach się załamuje. Bóg wydaje się bezsilny i to nawet wówczas, gdy wchodzi w grę życie Jego sług, którzy w Jego imię głoszą słowo, jak to było w przypadku Jana. Jest to niezmiernie trudne doświadczenie. Wszystko wydaje się tracić sens, jakikolwiek wysiłek, walka o dobro w wymiarze królestwa Bożego przegrywa pokonana całkowitą niedojrzałością, głupotą i wyuzdaną zmysłowością. Gdzie tu szukać sensu?

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Jr 1, 17-19; Mk 6, 17-29

Dopiero w tym kontekście trzeba przeczytać słowa Pana Jezusa: Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je (Mk 8,35). Na tym polega krzyż Chrystusa. Dopiero w takiej ostatecznej „klęsce”, gdy zawierzymy Bogu jak Jezus na krzyżu: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego (Łk 23,46), prawdziwie wszystko oddajemy Bogu i pozwalamy Mu w nas dokonać tego, co wydaje nam się nawet niewyobrażalne. Wtedy także okaże się, najczęściej już nie dla nas, ale dla innych, że ziarno wrzucone w ziemię przynosi obfity owoc.

Wydaje się, że wielu szlachetnych ludzi, mających bardzo dobre zamiary, poświęcających swoje życie dla Kościoła, w obliczu takiego doświadczenia załamuje się, odchodzi i szuka gdzie indziej sposobów realizacji swoich „dobrych” zamierzeń. Nie potrafili obumrzeć. Nie zrozumieli logiki krzyża. Nie dotarły do nich słowa głoszące, że trzeba umrzeć, aby prawdziwie odnaleźć życie. Ale krzyż i tak stanie na ich drodze; być może w bardziej dramatycznym wymiarze, być może w postaci długo trwającego bólu braku wypełnienia swojej misji. To niebezpieczeństwo uchylenia się przed krzyżem nieustannie jest aktualne przed nami. Póki nie zrozumiemy logiki krzyża, nie zrozumiemy prawdziwie Chrystusa i Jego dzieła. Nie zrozumiemy, na czym polega wyzwolenie i nowe życie, jakie nam przynosi.

Jan Chrzciciel, największy z ludzi, jacy się narodzili z niewiasty, jak o nim powiedział Pan Jezus, musiał doświadczyć całkowitego wyniszczenia, aby prawdziwie wypełnić misję tego, kto przyszedł jako głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki (Mk 1,3).

Włodzimierz Zatorski OSB

http://ps-po.pl/2015/08/28/jan-chrzciciel-musial-doswiadczyc-calkowitego-wyniszczenia-29-sierpnia-2015/

*********

Liturgia bizantyjska
Tropary i kondiakon św. Jana Chrzciciela

Jordan, przerażony Twoim przybyciem w ciele, o Chryste, zawraca drżąco swój bieg. Dokonując duchowej powinności, Jan umniejsza się w swojej bojaźni. Zastępy aniołów zdumiały się, widząc Cię w rzece, ochrzczonego w ciele. Anioły ciemności zostały oświecone i śpiewamy Tobie, Panie, który się objawiasz i jaśniejesz we wszechświecie.

Pamięć o sprawiedliwym powinna być podsycana, ale tobie, Janie Prekursorze, wystarcza świadectwo Pana. Prawdziwie jesteś najbardziej godnym czci ze wszystkich proroków, bowiem zostałeś uznany za godnego, by ochrzcić w wodach Tego, którego inni prorocy jedynie zapowiadali. To dlatego, walcząc w imię prawdy za życie, poszedłeś głosić aż do krainy śmierci Boga, który pojawił się w ciele, który gładzi grzechy świata (J 1,29) i lituje się nad nami.

Chwalebne męczeństwo Prekursora było etapem w dziele zbawienia, skoro nawet w przybytku śmierci ogłaszał przyjście Zbawiciela. Niech jęczy teraz Herodiada. Żądała tego bezbożnego zabójstwa, bo nie umiłowała prawa Bożego ani życia wiecznego, ale iluzje, które trwają tylko chwilę.

**********

*********************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

29 SIERPNIA

***********

Męczeństwo św. Jana Chrzciciela

Jan Chrzciciel był jedynym synem kapłana Zachariasza i Elżbiety, krewnej Najświętszej Maryi Panny. Jego cudowne narodzenie i posłannictwo zwiastował Anioł Gabriel Zachariaszowi, kiedy ten sprawował w świątyni swe funkcje kapłańskie. Jan urodził się sześć miesięcy przed narodzeniem Chrystusa.
Bardzo wcześnie, może już w dzieciństwie, Jan udał się na pustynię. W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza rozpoczął swą misję poprzednika i zwiastuna Zbawiciela. Czynił to na pustkowiu, nad Jordanem, w Betanii, później w Ainon niedaleko Salim. Zjawienie się Jana i jego wystąpienia odbijały się szerokim echem po Palestynie i okolicznych krajach. Sprawiła to wiadomość, że oczekiwany Zbawiciel już pojawił się na ziemi. Jan prowadził pokutniczy i pustelniczy tryb życia. Chrzcił wodą ciągnące do niego tłumy. Ochrzcił również Jezusa.

Zainteresował się nim także władca Galilei, Herod II Antypas. Być może sam Jan udał się do niego, by rzucić mu w oczy: “Nie wolno ci mieć żony twego brata”. Rozgniewany władca nakazał go aresztować i osadzić w twierdzy Macheront. W czasie uczty urodzinowej pijany król pod przysięgą zobowiązał się dać córce Herodiady, Salome, wszystko, o cokolwiek poprosi. Ta po naradzie z matką zażądała głowy Jana Chrzciciela. Zginął on ścięty mieczem. Był ostatnim prorokiem Starego Testamentu.

Jan Chrzciciel jest jedynym świętym, którego Kościół czci w ciągu roku dwukrotnie: 24 czerwca – w uroczystość jego narodzenia, i 29 sierpnia – we wspomnienie jego męczeńskiej śmierci.

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-29a.php3

**********

**********************************************************************************************************************

TO WARTO PRZECZYTAĆ

********

głupota

Podobne jest królestwo niebieskie do dziesięciu panien. Mt 25, 1 – 13

Zanim o pannach i głupocie, to najpierw chciałem zahaczyć o temat woli Bożej. Bo wszyscy chcą ją pełnić, ze mną włącznie, ale mam wrażenie, że mało kto wie, co to jest i z czym to się je. Znam ludzi, którzy wiele lat drepczą w miejscu i zadręczają się tym, że chcieliby pełnić tę wolę, lecz… jej nie znają. Na dodatek Bóg jakoś nie zamierza „łaskawie” im jej objawić i oni nie wiedzą, co w życiu robić. Jest wtedy niebezpieczeństwo, że na końcu życia usłyszę: „sługo zły i gnuśny… trzeba było talent oddać bankierom…”. Bo mogę zakopać ów talent, czyli co? Swoje życie. Mogę nie chcieć angażować się w swoje życie, mogę stać w miejscu i czekać na jakiś „cud”. Tymczasem życie to ryzyko, miłość to ryzyko i w to ryzyko trzeba się zaangażować. Jak ci dwaj, którzy swoje talenty puścili w obieg (wcale nie wiedząc, czy im się uda – nie to było najważniejsze, a może właśnie jest tak, że kiedy talenty się puszcza w obieg, to zawsze się zyskuje?)

A dlaczego o woli Bożej? Bo św. Paweł pisze dzisiaj, że „wolą Bożą jest wasze uświęcenie…” (1 Tes 4, 1-8). Tu nie jest napisane, co konkretnie trzeba robić i jaką drogą w życiu iść. Bogu zależy na moim uświęceniu i to jest Jego wolą, to jest Jego CHCĘ. A jak? Można iść nawet tak pokręconą drogą, jak dzisiejszy patron, św. Augustyn (z konkubiną, heretykami, aż doszedł do poznania Prawdy i bycia jednym z wielkich doktorów Kościoła zachodniego). Wola Boża idzie po linii naszych najgłębszych pragnień i tam jej należy szukać. Nie kaprysów czy zachcianek, lecz najgłębszych pragnień, które On sam w nas włożył. Mogę czekać na Archanioła, który mi wolę Bożą ogłosi w specjalnym orędziu, ale to nigdy nie nastąpi.  Mam słuchać serca, do którego Bóg mówi i mam działać, zaangażować się w miłość.

Panny głupie… wszyscy jakoś czepiają się tej oliwy, której one nie miały i każdy ma swój pomysł, czym ona miałaby być. Może pobożnością, może mądrością, roztropnością, może miłością, czystością… Mi się wydaje, że tu wcale nie o oliwę chodzi. Kiedy one wracają z tą oliwą (zakupioną pewnie w jakimś sklepie nocnym), to oliwa nie jest wcale warunkiem wejścia na imprezę. Jakie one wszystkie dostały polecenie o północy? „Oblubieniec nadchodzi, wyjdźcie mu na spotkanie!” I co robią głupie? Zamiast wykonać polecenie, szukają oliwy. I na tym, według mnie, polegała ich głupota. One miały czekać i wyjść po Oblubieńca. Nie ważne, czy z oliwą, czy bez. Skoro jej zapomniały – trudno. I tak sobie myślę i sam siebie zachęcam… że gdyby mi kiedy zabrakło mądrości, albo pobożności, albo czegokolwiek innego, żebym, broń Boże, nie szukał czegokolwiek innego, tylko wyszedł naprzeciw przychodzącego Oblubieńca. On już się zatroszczy o to, by uzupełnić moje braki. Inaczej może się okazać, że ze swoją głupotą zostanę sam przez całą wieczność…

http://ginter.sj.deon.pl/glupota/

*********

Zegar długu, tykanie łaski

Przejmujące słowa św. Faustyny, aż „dreszcz przechodzi po kościach” (© Michał Bałucki), gdy odnieść je nie tyle do „godziny” mojej osobistej relacji z Bogiem, ile do pewnego „etapu” historii zbawienia, który będzie dany wspólnocie wierzących a może nie zostać przez nią przyjęty.

„Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy; pieczętuje pieczęcią na wieki” (Dz. 62).

Kołem się toczy historia łaski; powtarza się, ale nigdy tak samo, bo Bóg posuwa historię naprzód. Wszak nie kto inny tylko On wyrwał historię z zaklętego kręgu. Właśnie tykająca łaska „pcha” historię zbawienia ku celowi. Uprawia magiczne myślenie ten, kto chciałby wrócić historię lub szukać w niej nauczycielki, która zamiast uczyć samodzielnego myślenia – podpowiada gotowe rozwiązania. Czas łaski na dany czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Gdy nie zostaje wykorzystany w ogóle, lub gdy przyjmuje się go jedynie – by raz jeszcze zacytować dziewiętnastowiecznego felietonistę – „w dozie homeopatycznej”, zaciągnięta wina rośnie, jak na zegarze długu publicznego.

„Druga godzina” łaski podarowanej w ramach Boskiej ekonomii zbawienia będzie odbierana przez wspólnotę wierzących różnie, w zależności od tego, co uczyniła ona z łaską „pierwszej godziny”. Posuwanie się historii zbawienia naprzód, ku celowi, nie musi oznaczać postępu, gdy chodzi o stopień przyswojenia wcześniejszej łaski. Z kolei nawet ta grzeszna „bezwładność” w nienadążaniu z przyjęciem łaski danego czasu nie ma władzy nad łaskawą opatrznością, jaką Bóg raczy sprawować w każdej godzinie.

Bezprecedensowe wydarzenie Ukrzyżowania stanowi tutaj precedensowy wzorzec działania Bożego. Mimo, że bezpośrednim powodem śmierci Pana była niewiara ludzi, to przecież został On wydany z woli Bożej (por. Dz 2,23). Można by powiedzieć, że Bóg jest większy od grzechu człowieka; ale tylko dlatego, że pozwolił sobie (raczej: nam) na bycie – w pewnym sensie – mniejszym; że poddał się skutkom odrzucenia łaski. Łaskę godziny drugiej, gdy pierwszą się roztrwoniło, otrzymuje bankrut za cenę krwi Chrystusa, i warto o tym dłużnikowi pamiętać.

A przy tym nie zapominać, że gdzie Chrystus, tam i Kościół; nie zamykać oczu na to, że wydarzenie Paschy stać się musi również udziałem tych, dla których Pan umarł i zmartwychwstał. Niektórym myli się nadzieja na ostateczną szczęśliwość z oczekiwaniem optymistycznej przyszłości ziemskiej; łaska „godziny” wiecznej przesłania takim trudną łaskę godziny tego czasu, który ma do chwały prowadzić. „Kościół wejdzie do Królestwa jedynie przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu” (KKK 677).

Przy czym nie należy sobie, wspólnoto wierzących, schlebiać podobieństwem Ciała do Głowy Kościoła, raczej zauważyć właśnie niepodobieństwo, ze względu na które święty Oblubieniec wydaje siebie samego, aby uświęcić i oczyścić skalaną Oblubienicę (por. Ef 5,25-27). Co z zielonym drzewem uczynili, to stanie się i z suchym (por. Łk 23,31), ale właśnie ze względu na ową suchość – odrzucenie łaski wcześniejszej – wyświadczona została łaska świeża. Tylko dlatego, że gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej Bóg wylewa swoją łaskę (por. Rz 5,20), po łasce Paschy otrzymuje Kościół łaskę uczestnictwa w Passze.

Łaska tej paschalnej godziny już się nie powtórzy w godzinie drugiej. „Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy; pieczętuje pieczęcią na wieki”.

Sławomir Zatwardnicki

http://teologia.deon.pl/zegar-dlugu-tykanie-laski/

**********

Zmagania z tymi samymi grzechami