Jak Państwu minęły święta?

Kategoria: Polecane, Wiara

Autor:

karoljozef

, 4 kwietnia 2013

W mojej Rodzinie pierwszy raz rozmawialiśmy o Bogu.

Tagi: eschatologia

O autorze: karoljozef

5 komentarzy

Odpowiedz

Asadow

6 kwietnia 2013 godz. 13:07

Panie Karolu, przepraszam, że ta notka sie tak nieprawiedliwie naczekała.

Wokół mnie było dużo pokoju i radości. Jeden syn marnotrawny powrócił, mnie się udało wziąć udział w liturgii Wielkiej Soboty…

A jak skończyła się rozmowa o Bogu, jeśli wolno spytać?
Odpowiedz

Poruszyciel

6 kwietnia 2013 godz. 19:06

Panie Karolu, przyznaję Panu złoty medal w mistrzostwach krótkich form literackich. Treść krótka i pozornie lekka niesie w sobie ciężki problem i wielką nadzieję.
Pozdrawiam poświątecznie.
Odpowiedz

night-rat

6 kwietnia 2013 godz. 20:24

Dziękuję, całkiem dobrze. Był czas refleksji, spotkania z bliskimi i godnego wypoczynku.
Któregoś okołoświątecznego dnia runęła też (sama) pewna ścianka ze 2m przede mną, koledzy byli w szoku bo z ich perspektywy leciała prosto na mój czerep. Nawet zgłosili, że omal nie zostałem zabity, to akurat była zbędna dramaturgia. Nie tak dawno wcześniej akurat modliłem się.
A rozmawiać warto, czasem to i obowiązek.
Odpowiedz

Rebeliantka

6 kwietnia 2013 godz. 20:31

Szczęśliwie. Wprawdzie kilka osób było chorych i na Mszach Wielkanocnych były tylko 2 reprezentantki, ale mimo to nastrój był uroczysty, świąteczny.
Odpowiedz

karoljozef

7 kwietnia 2013 godz. 18:03

Szanowni Państwo!

Po pierwsze dziękuję, że ta moja faktycznie osobliwa notunia zaistniała.
I bardzo dziękuję za tak ciepłą reakcję! Warto było czekać.

Wiecie Państwo, u mnie różowo nie jest. Ze mną nie jest.
Jest niestety tak jak średnia krajowa. Czyli letnio. I to jest najgorszy stan w jakim można tkwić, bo najbardziej niemiły Stwórcy.

Tak jak pisałem.
U mnie w Rodzinie pierwszy raz, słownie – pierwszy raz w historii, rozmawialiśmy o Bogu, wprost, dosłownie.
Zapytałem o to, czy wogóle i w KOGO wierzymy.
Okazało się, że w coś tam tak. Ale nikt nie był w stanie określić konkretnie w KOGO.

I tu przyszła mi refleksja jak było ze mną.
Bowiem typowe gadanie jest właśnie takie – wierzę w boga.
Ale jak się zacznie dociekać o którego boga nam chodzi to się zaczyna wiara prawdziwa.
Zauważyłem, że fundamentem jest wiedza.
Jezus Chrystus – kto, co, dlaczego.
Konkretnie – fakty historyczne, życie. Czy tak było? Dlaczego tak było?

Pytałem więc o Chrystusa.
Odpowiedzi były następujące.
Owszem, był, żył, jako historzyczna, fizyczna osoba.
Ale moja jedyna i kochana Rodzina poddała już w wątpliwość co dokładnie się działo podaszas Jego życia.
Argument był prosty – to było dawno temu, nie można nic prezyzyjnie stwierdzić.
Cytat – “arabowie, jak coś opowiadali czy pisali to konfabulowali”. No, że tacy z nich roztrzepańcy. To ja na to, że cała astronomia, matemtyka, nawet cyfry, które piszymy, to nie ich sprawka?!

!

I teraz. Co byście Państwo odparli?!

Przyznam się, że nie mogłem nawet wyjść ze stanu “zatkania”.

Dalej.
Padł zarzut o innych bogów, o inne religie – bo i ja też o to pytałem.
Czyli odwieczny dylemat – który bóg czy która religia jest prawdziwa. I czy wogóle istnieje jedna, prawdziwa religia.

No więc się okazało co następuje.

Nawet jednen bóg istnieje, a niech ma.
Ale jest to bóg o wielu twarzach, twarzach bogów wszystkich religii.
Czyli wszystkie religie świata są tożsame. Mówią o tym samym, prowadzą do tego samego.

I tu się pojawia mój postulat o posiadanie minimum wiedzy o tym, o czym się myśli i mówi.
Bowiem spytałem – czyli wynika z tego, że na przykład hinduizm i chrześcijaństwo to to samo. Odpowiedź – no w sumie tak, wszyscy chcą dobrze, wszyscy, dla wszystkich są dobrzy.
Powiedziałem, że tak nie jest.
W chrześcijaństwie tak jest ale już w hinduizmie tak nie jest – kwestia kast, chociażby.
Przywołałem przykład o ołówku. Opowiada go często Siostra Michaela.
W Indiach nauczycielka dotyka niektórych dzieci w szkole ołówkiem, bo nie chce się “zarazić” złą karmą tych dzici, które należą do niższej kasty. (Przepraszam, piszę w wielkim skrócie).
No to się znowu pytam – jak to się ma do chrześcijaństwa? Jak to się ma to zasad panujących w ośrodkach prowadzonych na przykład przez Matkę Teresę, która dotykała wszystkich?

Odpowiedź była taka – to jest regionalny koloryt (z tymi kastami i ołówkiem), to jest szczegół, to i tak jest wszystko to samo. Mało tego! Wpakowałem się też z Matką Teresą, bo najnowsze niusy donoszą, że defrałdowała kasiurę…itp. itd.

No i znowu mnie przytkało.
Praktycznie byłem już przytkany do końca rozmowy.

Było jeszcze wiele innych kwiatków.
Strasznie dużo o czornych było…że chleją i molestują. Nie wszyscy…ale…
Słowem, uzbierałem wielki, śmierdzący bukiet.

Ale ciekawostka!
Po usłuszeniu wszystkich filozji i deklaracji stwierdziłem krótko – skoro tak, skoro jesteście przekonani o tym, o czym tu i teraz mówicie, to nie jesteście chrześcijanami, jako takimi, czyli nie jesteście nimi w ogóle.
O! Musiałem uciekać szybko z oczami bo by mi je niechybnie wydrapano.
Nieee! My są chrześcijany!!!
No czyli na pohybel całemu temu ambarosowi… nie jest źle…są perspektywy…

Co uważam.
Człowiek jest po pierwsze człowiekiem. Jest do bólu, do największego bólu pragmatyczny.
Jeśli ma wszystkiego w bród – żarcie i spanie, i dvd, to ciężko mu się zmusić do myślenia o czymkolwiek.

Natępna sprawa.
Są osoby, które żyją, żyją dostatnio ale jednak zastanawiają się nad swoim istnieniem.
I szybko znajdują wiarę i Boga. Dlatego, że to jest jednak łaska.

Co jeszcze.
Absolutnie każdy ma potrzebę, tęsknotę za Bogiem.
Ale znowu – będąc z zasady pragmatycznym, racjonalnym, poszukiwania prowadzi w oparciu i informacje.
I jeśli zalany jest fałszymi informacjami od kusego, to na łeb na szyję leci ku manowcom.

I tu jest szansa. Żeby dawać ludziom Prawdę, i odkłamywać kłamstwa. Jeśli wtedy ktoś napotka Prawdę to nie ma siły, uwierzy.

________

No i jak zwykle. Jeden wielki chaos piśmienniczy. Ale Kochani, miejcie zrozumienie. To są dla mnie bardzo trudne i bolesne sprawy. I nie umiem tak ładnie i składnie. Dziękuję jeśli będziecie dla mnie wyrozumiali. Jak dotychczas…