Kto ma media, ten „ma” prawdę

Kategoria: Archiwum, Co piszą inni, Filozofia, Polecane, Polityka, Polska, psychologia, Pudło, Świat, Ważne

Autor:

AlterCabrio

, 23 października 2024

Media nie są więc żadnym niewinnym narzędziem rozrywki. Nie służą też wcale rzetelnemu informowaniu społeczeństw o tym, co faktycznie się dzieje. Naczelną rolą mediów jest kształtowanie konkretnej świadomości, a to, jaka ma to być świadomość, zależy tak naprawdę od jednej tylko rzeczy – tego, kto dane medium posiada oraz sponsoruje i jakie interesy chce za jego pośrednictwem realizować. Media to dzisiaj najważniejsze narzędzie w globalnej wojnie informacyjnej i tak właśnie powinniśmy je postrzegać, zwłaszcza w sytuacji, w której jako naród nie posiadamy nad nimi żadnej kontroli.

−∗−

 

W grafice wykorzystano słynny obraz Jana Matejki ‘Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Bony wobec straconego Smoleńska’. Wielu współczesnych Polaków wygląda dokładnie tak, jak Stańczyk na powyższym obrazie, siedząc przed telewizorem w godzinach emitowania programów informacyjnych.

−∗−

Kto ma media, ten „ma” prawdę

Pierwszym krokiem, jaki uczynić należy, by rządzić opinią publiczną, jest zapanowanie nad tymi, którzy ją kształtują – pisał niegdyś Edmund Burke. Ta stara mądrość rozumiana jest przez wszystkie państwa świata z wyjątkiem jednego – tego, które pozwala na swoim terytorium hulać do woli mediom z obcym kapitałem.

W demokracji rządzi ten, kto kształtuje świadomość mas. W warunkach XXI wieku fundamentalną rolę w tym procesie odgrywają media. Stąd też to właśnie je postrzegamy za najważniejsze narzędzie w całym mechanizmie sterowania demokracjami – zarówno zachodnimi, jak i wschodnimi. Różnice bowiem między Zachodem a Wschodem się zacierają. I chociaż mądre liberalne głowy histerycznie krzyczą z telewizorów o autorytaryzmach i totalitaryzmach nawet tam, gdzie ich nie ma (czego przykładem choćby Węgry i Słowacja), to jakimś cudem na kwestie jawnych naruszeń praw obywatelskich w państwach „demokratycznego Zachodu” spoglądają przez „oczy szeroko zamknięte”.

Obłuda i hipokryzja zachodnich pseudoelit, ich intelektualna niechlujność oraz nieuczciwość osądów, przyprawiają do prawdy o odruch wymiotny. Widzimy to na co dzień w naszym smutnym kraju, gdy te same autorytety przez 8 lat krzyczą o braku praworządności, po czym chwilę później gimnastykują się, jak mogą, by usprawiedliwiać chaos i bezprawie, wprowadzane przez – tym razem – właściwą bandę renegatów. A to tylko jeden z wielu przykładów tej obłudnej gry, w którą naiwny naród daje się z łatwością wciągać, pasjonując się niczym igrzyskami, partią szachów rozgrywaną przez dwóch gangsterów.

Cała ta demokratyczna degrengolada, w jaką popadł Zachód, to nieustanne przekraczanie granic absurdu i gwałt na zdrowym rozsądku, logice i rozumie, nie byłyby jednak możliwe, gdyby nie wiodąca we wszystkich tego typu procesach gnilnych rola największego narzędzia dezinformacji i manipulacji w historii świata – środków masowego przekazu. Wystarczy dzisiaj spojrzeć na to, co stało się z mediami amerykańskimi, które aktualnie zajmują się robieniem swoim obywatelom wody z mózgu, przedstawiając kandydatkę o minusowym IQ, jako wybitną intelektualistkę, choć ta nie potrafi złożyć samodzielnie nawet pojedynczego zdania, które miałoby jakikolwiek głębszy sens, a na wiecach powtarza w kółko jedno i to samo przemówienie, którego wobec swoich oczywistych ograniczeń, nie potrafi się nawet dobrze nauczyć na pamięć. Tak, wiem – dla wielu zabrzmi to jak przesada. Nic dziwnego skoro widzowie polskojęzycznych telewizji nie mają o tym pojęcia, bo pokazuje im się jedynie wycięte i przetłumaczone fragmenty z przemówień p. Harris. Dziwnym trafem wycina się akurat właśnie takie fragmenty, na których nie robi ona wrażenia, jak to się dzisiaj inkluzywnie mówi, „osoby dotkniętej problemem”, podczas gdy przedstawiając jej kontrkandydata, demoliberalne media postępują całkowicie odwrotnie, próbując zrobić z niego kompletnego idiotę.

III RP wygląda pod tym względem nie lepiej, a stan rzeczywisty w niej aktualnie obowiązujący, jest jedynie świadectwem żałosnego poziomu świadomości społeczeństwa w kwestiach ważnych. Oto żyjemy w kraju, w którym niemalże każdy może uprawiać dowolną propagandę sprzeczną z narodowym interesem Polski i polskiego społeczeństwa. I może robić to bezkarnie i do woli.

W jednym ze starszych tekstów pisałem, że nie ma lepszego dowodu na to, że III RP weszła w stan przedagonalnych konwulsji, niż fakt, że państwo to stało się niereformowalne, gdyż w ramach systemu nie funkcjonuje żadna taka siła, która – po pierwsze – miałaby w ogóle ochotę przeprowadzać gruntowną systemową reformę, a – po drugie – miałaby na taką reformę plan. Jeżeli ktoś w to jeszcze powątpiewa, to niech rzuci okiem na skalę deficytu w planowanym na 2025 rok budżecie. Stąd też od dłuższego czasu zaznaczamy w naszej publicystyce dość jednoznacznie, że mrzonki o naprawie państwa polskiego za pomocą demokratycznych cudów nad urną należy włożyć między bajki, a jedyne co w perspektywie długofalowej ma dzisiaj sens, to długofalowa, organiczna praca społeczna i intelektualna, której owocem byłaby nowa koncepcja ustrojowa – taka, która służyłaby temu, komu służyć powinna, czyli narodowi.

Do kwestii tego, jak szczegółowo powinna taka strategia działania wyglądać, wrócimy zapewne w najbliższych tygodniach. Zostańmy jednakże przy temacie przewodnim niniejszego tekstu i odpowiedzmy na zasadnicze, absolutnie kluczowe z punktu widzenia polskiej suwerenności pytanie: dlaczego media z obcym kapitałem stanowią przeszkodę na drodze do tego, by państwo polskie mogło być suwerenne?

Wnioski na ten temat możemy wysnuć zarówno z teorii, jak i praktyki. Zacznijmy więc od tej pierwszej, a następnie porównajmy ją ze stanem faktycznym. Otóż czysto teoretycznie, media stanowią w warunkach XXI wieku sferę szczególnie ważną ze strategicznego punktu widzenia państwa. Tradycyjne środki kształtowania świadomości człowieka – Kościół, szkoła, uniwersytet, lokalna społeczność, rodzina – straciły na znaczeniu na skutek albo obniżenia prestiżu tych instytucji, albo ich rozkładu. Jednocześnie możliwości oddziaływania na świadomość człowieka za pośrednictwem coraz szerszego spektrum mediów wzrosły lawinowo. Spowodowało to ogromną rewolucję informacyjną w skali światowej – zdecydowanie największą od czasu rozpowszechnienia się druku w XV wieku. Współczesny człowiek to człowiek od mediów i napływu nieselekcjonowanych informacji uzależniony od najmłodszych lat, a to ma z kolei ogromny wpływ na sposób funkcjonowania systemów politycznych na całym świecie.

Media nie są więc żadnym niewinnym narzędziem rozrywki. Nie służą też wcale rzetelnemu informowaniu społeczeństw o tym, co faktycznie się dzieje. Naczelną rolą mediów jest kształtowanie konkretnej świadomości, a to, jaka ma to być świadomość, zależy tak naprawdę od jednej tylko rzeczy – tego, kto dane medium posiada oraz sponsoruje i jakie interesy chce za jego pośrednictwem realizować. Media to dzisiaj najważniejsze narzędzie w globalnej wojnie informacyjnej i tak właśnie powinniśmy je postrzegać, zwłaszcza w sytuacji, w której jako naród nie posiadamy nad nimi żadnej kontroli.

Medioci, zwani także na naszych łamach tefauenoidami, nie przyjmują tej zasadniczej prawdy, bo też nigdy nie zastanawiają się nad strukturą własnościową mediów, które śledzą. Tymczasem sprawa w przypadku polskim jest skomplikowana szczególnie. Wiele z najpopularniejszych środków masowego przekazu, śledzonych codziennie przez miliony Polaków, dla których stały się one zasadniczym źródłem wiedzy o „rzeczywistości”, to media, które na terytorium naszego państwa rozsiewają propagandę służącą interesom obcym, a do tego promują zachowania, które z punktu widzenia moralnego należy postrzegać jako społecznie degenerujące. Mogą to robić, bo przepisy prawne nie regulują tych kwestii dostatecznie, a samo społeczeństwo postrzega ten fakt za pozytywny, gdyż pozwoliło sobie wmówić, że demokratyczne media nie kłamią, a jeśli już kłamią, to na pewno nie wszystkie, zwłaszcza nie te zachodnie.

Kolejny już raz ujawnia się tutaj problem – przepraszam za mocne sformułowanie – polskiego zapóźnienia na gruncie myślenia politycznego. W naszym kraju sposób postrzegania polityki – zarówno na poziomie światowym, europejskim, jak i krajowym – pozostaje niemalże niezmienny od roku 1989. Nasze pseudoelity, a za nimi i pospólstwo, wierzą, że świat w gruncie rzeczy wygląda prawie tak samo, jak wyglądał, gdy walił się Związek Radziecki, dlatego jako państwo nie musimy dostosowywać się do zmieniających się realiów, ani aktualizować swoich o tym świecie wyobrażeń.

Tymczasem zdolność dostosowywania się do zmiennych realiów, to cecha, która determinuje możliwość długofalowego przetrwania danego bytu państwowego. Kiedy zatraciliśmy taką zdolność w XVIII wieku, nie potrafiliśmy uchronić się przed rozbiorami. Kiedy zatraciliśmy tę zdolność w dwudziestoleciu międzywojennym, liczyliśmy, że kawaleria wystarczy nam, by przeciwstawić się dywizjom pancernym. Teraz kolejny raz jako naród zatracamy kontakt z rzeczywistością i tkwimy w szeregu zbiorowych przekonań na temat polityki światowej i lokalnej, które już dawno całkowicie się zdezaktualizowały. Żyjemy w czasach, gdy instytucje ponadnarodowe konsekwentnie zawłaszczają sobie kolejne kompetencje przynależne państwom narodowym – wysługując się przy tym właśnie służalczymi względem nich mediami, stanowiącymi narzędzie globalistów do przekonywania ludzi, że to jest właśnie dla nich najlepsze – podczas gdy społeczeństwo w swojej masie nie chce tego oczywistego faktu przyjąć do wiadomości, bo wszystkim wydaje się, jakoby w polityce światowej karty ciągle rozdawały państwa, a nie podmioty ponadnarodowe! Ten anachroniczny sposób myślenia powoduje, że nie jesteśmy zdolni właściwie identyfikować współczesnych zagrożeń naszej suwerenności, a uwaga Polaków skupia się na kwestiach z punktu widzenia przyszłości państwa i narodu całkowicie nieistotnych.

Podobnie więc nie możemy dzisiaj patrzeć na media w ten sam sposób, w jaki patrzeliśmy 20 czy 30 lat temu, gdyż ich sposób działania, a także proporcja reprezentowanych interesów, uległy znaczącej zmianie. Media, poza reprezentowaniem partykularnych interesów obcych mocarstw, stały się także narzędziem w rękach wielkiego kapitału i wielkich korporacji, od których uzależniona jest ich stabilność finansowa. Utracenie wpływów reklamowych może dane medium doprowadzić do upadku, podczas gdy służalcza realizacja interesów swoich mocodawców gwarantuje wielkie zyski. Obserwowaliśmy to z bliska, chociażby w latach 2020–2022, kiedy to media odegrały główną rolę w rozsiewaniu pandemicznej histerii, której największymi beneficjentami okazały się… wielkie korporacje, w tym przede wszystkim przemysł farmaceutyczny. A jaką rolę w utrzymaniu mediów odgrywa przemysł farmaceutyczny? Wystarczy obejrzeć choćby jeden blok reklamowy i policzyć wszystkie reklamy różnego rodzaju „cudownych środków”. Gwarantuję, że w godzinach szczytu nie wystarczy do tych obliczeń palców u rąk. Te tzw. wolne media, o których tak dużo się w ostatnich latach mówiło, to w rzeczywistości media najbardziej zniewolone, gdyż w całości uzależnione od swoich reklamodawców.

Jaki z tego wszystkiego wniosek? Jeżeli media stały się globalnym narzędziem prowadzenia wojen informacyjnych, regulacje prawne powinny chronić społeczeństwo danego państwa przed ich potencjalnym destrukcyjnym wpływem. I powinny być to regulacje wynikające wprost z konkretnych zapisów konstytucyjnych. Przestrzeń medialna powinna więc zostać zdefiniowana jako obszar o szczególnym znaczeniu strategicznym z punktu widzenia państwa. Oczywiście kwestia ograniczenia możliwości funkcjonowania na terytorium Polski mediów z obcym kapitałem problemu wcale nie rozwiązuje – w międzyczasie powstało w Polsce przecież multum równie szkodliwych szmatławców z polskim kapitałem. Niemniej jednak jako społeczeństwo musimy sobie czym prędzej uświadomić, z jak niezwykle istotnym problemem się w tym miejscu stykamy i jakie szkody ponosi nasze państwo przez to, że po 1989 roku nikt nie spróbował nawet tej kwestii uregulować.

Quid est veritas? – oto ponadczasowe pytanie Poncjusza Piłata. W tym konkretnym przypadku prawda jest oczywista: Polska nie ma nawet szans być suwerennym krajem, dopóki na jego terytorium bez żadnych ograniczeń mogą funkcjonować media z obcym kapitałem, które kształtują społeczną świadomość tak, by ludzie myśleli kategoriami interesu obcego, a nie własnego.

______________

Kto ma media, ten „ma” prawdę, Dominik Liszkowski, 23 października 2024

 

−∗−

Warto porównać:

Niewydolność krążenia elit
Elita polityczna III RP początkowo dzieliła się na dwie dominujące grupy: post-komunistyczną oraz post-solidarnościową. Grupy te ukształtowały się jeszcze w latach funkcjonowania PRL, a wydarzeniami sankcjonującymi ich rolę przewodnią w […]

______________

Dlaczego nie należy obalać III RP – Bartosz Kopczyński
Gdyby nastąpiło wojenne zatrzymanie normalnego funkcjonowania, spowodowałoby to kryzys, w którym musielibyśmy się na nowo nauczyć żyć. A psychicznie jesteśmy rozbici, rozpieszczeni i rozleniwieni. Drugie już pokolenie Polaków wychowujemy według […]

−∗−

Tagi: demokracja, Dominik Liszkowski, III RP, media, niezależność mediów, propaganda, stańczyk, suwerenność, system, telewizja, USA, w towarzystwie

O autorze: AlterCabrio

If you don’t know what freedom is, better figure it out now!

4 komentarze

1. Odpowiedz

   AlterCabrio

   23 października 2024 godz. 16:57

   Tego samego Autora:
   ___________

   „Propaganda istnieje wszędzie wokół nas i zmienia nasz sposób postrzegania rzeczywistości” – pisał już prawie 100 lat temu Edward Bernays. Jeżeli więc propaganda była „wszędzie” już sto lat temu, gdy większość współcześnie dostępnych mediów jeszcze nie istniała, to co takiego stało się, że społeczeństwa zachodnie XXI wieku pozbawione są świadomości tego, że każdego dnia partie polityczne, koncerny czy też banki toczą walkę o ich głosy, portfele i kredyty używając… technik propagandowych?

   Propaganda a demokracja
   Za wielki sukces demoliberalizmu można uznać fakt, że społeczeństwom na szeroką skalę udało się wmówić, że zjawisko propagandy w systemie demokratycznym nie istnieje, gdyż „wolne i demokratyczne media” same doskonale potrafią zadbać o to, by do obywateli docierały rzetelne i prawdziwe informacje. Masy łatwo tym złudzeniom się poddają – nikt bowiem nie chciałby przyznać, że propagandzie ulega. Stąd też pojęcie propagandy na ogół kojarzy się z systemami totalitarnymi i autorytarnymi, a także – jak to szczególnie uwidoczniło się w ostatnich czasach – z politycznym wrogiem. Tak oto, choć społeczeństwo w swojej masie pod wpływem propagandy pozostaje w erze wszechobecnych mediów praktycznie przez cały czas swojej egzystencji (zgodnie z klasycznym propagandowym hasłem „cała prawda, całą dobę”), zdecydowana większość spośród „urabianych” nie potrafi nawet przyjąć do wiadomości, że ma na co dzień z jakąkolwiek propagandą styczność.

   Nic więc dziwnego, że establishment, będący w dzisiejszych czasach na pasku wielkiej finansjery i potężnych koncernów, tak chętnie „fetyszyzuje” demokrację, gdyż „istotną cechą społeczeństwa demokratycznego jest świadome i inteligentne sterowanie zachowaniami oraz opiniami tłumu. Ci, którzy manipulują tymi zachodzącymi w społeczeństwie procesami, tworzą niewidoczny rząd sprawujący rzeczywistą władzę nad krajem. Rządzą nami – naszymi umysłami, upodobaniami i wyborami – ludzie, o których nigdy nie słyszeliśmy. Jest to logiczny skutek sposobu, w jaki ukształtowane jest społeczeństwo demokratyczne”.

   Powyższy cytat dla przeciętnego demokratycznego odbiorcy brzmi zapewne niczym zalążek jednej z wielu absurdalnych teorii spiskowych. Słowa te nie są jednak wykwitem wyobraźni współczesnego „płaskoziemca”, a cytatem z książki Propaganda wspomnianego już wcześniej Edwarda Bernays’a, któremu ciężko zarzucić ignorancję w kwestiach, które z tak dokładnymi szczegółami potrafił opisać. W tych kilku bardzo precyzyjnie sformułowanych zdaniach, ten amerykańsko-żydowski pionier w dziedzinie public relations i propagandy, niezwykle trafnie ujmuje prawdziwy charakter współczesnych systemów demokratycznych, a robi to z tak znakomitą precyzją, gdyż poprzez własne doświadczenia poznał ten system od środka, od strony niedostępnej dla przeciętnego, urobionego quasireligijnymi, demokratycznymi bujdami zjadacza chleba.

   Propaganda a kreowanie narracji
   „Nasi przywódcy oraz media, których używają, aby dotrzeć do opinii publicznej, dostarczają nam informacji, wyodrębniając te, które mają stać się przedmiotem dyskusji” – pisze dalej Bernays. Z jego rozważań wywnioskować można, że już wtedy, czyli w czasach XX-lecia międzywojennego w Ameryce, to wąska grupa ludzi decyzyjnych dokonywała selekcji informacji oraz decydowała o tym jaka narracja zostanie narzucona ludziom poprzez media – prasę i radio.

   System selekcji informacji został przez ten czas doprowadzony do perfekcji. Zważywszy na to, że w przypadku największych globalnych koncernów medialno-rozrywkowych pośród udziałowców pojawiają się praktycznie wszędzie te same fundusze inwestycyjne (czyli wpływ na treści emitowane w różnych mediach posiadają ci sami ludzie), koordynowanie narracji na masową skalę zdaje się dzisiaj żałośnie proste.

   W jaki sposób tworzy się dzisiaj medialne narracje? W tym miejscu warto przypomnieć głośną przed dwoma laty sytuację w Stanach Zjednoczonych, która idealnie obrazuje faktyczne mechanizmy działania współczesnych mediów. W kwietniu 2021 roku do Internetu wyciekło nagranie z ukrytej kamery, na którym dyrektor techniczny stacji CNN (jeden z gigantów na rynku medialnym USA, należący – podobnie jak TVN – do koncernu Warner Bros. Discovery, Inc.) przechwalał się, że za pomocą propagandy udało się doprowadzić CNN do porażki Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich. Co jednak ważniejsze w interesującym nas kontekście, dziennikarz przyznał otwarcie, że po zakończeniu kampanii wyborczej i znudzeniu publiki tematem koronawirusa, media uruchomią machinę strachu związaną z rzekomo nadciągającą katastrofą klimatyczną (poprzez nacisk na wzmożone emitowanie nagrań tzw. „zdarzeń” klimatycznych, takich jak pożary, trzęsienia ziemi, powodzie, tornada). Cynicznie skwitował tę strategię słowami „strach się dobrze sprzedaje”. Na taśmach pada też cytat, że „zmiana klimatu będzie naszym następnym koronawirusem”.

   Nagrane rozmowy miały miejsce dwa lata temu, więc na własne oczy możemy przekonać się, że informacje przekazywane wówczas przez dyrektora technicznego CNN sprawdziły się w 100% nie tylko w Ameryce – histeria klimatyczna jest dzisiaj kreowana przez praktycznie wszystkie media mainstreamowe na świecie i jest to rezultat opracowanej sprytnie już dawno temu strategii.

   Jedyne czego demokracja nie opanowała (jeszcze) w pełni to system cenzury. Dla wielu tefauenoidów, czyli ludzi, dla których podstawowym źródłem informacji o świecie jest telewizja mainstreamowa, cenzura szalejąca w ostatnich latach w Internecie to temat całkowicie nieznany, gdyż mainstream o sprawie tej milczy. Fakty są jednak takie, że tak potężne portale jak Youtube czy Facebook w coraz większym stopniu za sprawą ciągle udoskonalanych algorytmów stosują cenzurę (a nawet cenzurę prewencyjną, uniemożliwiającą upublicznienie określonych treści), do czego przyznał się ostatnio sam Mark Zuckerberg. Założyciel Facebooka oznajmił, że w czasach tzw. pandemii jego portal „cenzurował treści, które z perspektywy czasu okazały się prawdą”. Zuckerberg w tej samej rozmowie przyznał zresztą, że zjawisko „próśb” o cenzurę na portalach społecznościowych ze strony bliżej nieokreślonych „przedstawicieli establishmentu” jest w gruncie rzeczy zjawiskiem występującym na porządku dziennym.

   Cenzura nie jest jakkolwiek problemem jedynie wielkich, globalnych portali internetowych. Pod pretekstem „walki z dezinformacją” po eskalacji konfliktu zbrojnego na Ukrainie w lutym 2022 roku, w Polsce ocenzurowany został szereg portali, które arbitralnie (bez sądowych wyroków) zostały uznane za prorosyjskie. Najgłośniejszym przypadkiem cenzury w naszym kraju (o którym nie raczyły jednak wspomnieć tzw. „wolne media”) stał się casus nczas.com. Ten popularny, generujący miliony wyświetleń w skali miesiąca portal, z niewyjaśnionych do końca przyczyn został na terytorium Polski zablokowany i nic nie wskazuje na to, by sytuacja w najbliższym czasie się zmieniła. Jak mają się tego typu działania władzy do kolejnego „totemu” demoliberalizmu, czyli wolności słowa?

   Propaganda a inżynieria społeczna
   Bernays pisze wprost, że ludzie prezentowani społeczeństwu jako wpływowi w określonych dziedzinach są tak naprawdę kierowani przez pozostających na zapleczu „doradców”, a za sznurki pociągają w gruncie rzeczy „niewidzialni władcy, którzy kontrolują losy milionów”. Kim są więc ci władcy? Z wywodów Bernays’a można się domyślać, że chodzi o ludzi kształtujących propagandę, czyli propagandystów, doradców i specjalistów od PR, a sięgając jeszcze dalej – ludzi, którzy tych specjalistów promują i finansują. Na czym jednak polega władza tych niewidzialnych władców? To oni kreują narracje, to oni tworzą propagandę, to oni decydują o tym czym zajęte są umysły mas, a od tego w systemie demokratycznym zależy przecież, które tendencje w danym momencie wezmą górę. Jako że – zdaniem Bernays’a – sterowanie masami jest, przynajmniej do pewnego stopnia, możliwe poprzez wykorzystanie znajomości mechanizmów i motywów myślenia zbiorowego, media dysponujące wiedzą w tym zakresie są w warunkach współczesności siłą najpotężniejszą.

   „Mniejszość odkryła potężne narzędzie, pomagające jej wywierać wpływ na większość. Okazało się, że jest możliwe kształtowanie umysłów tak, że swoją nowo nabytą władzę skierują we wskazanym kierunku.”

   Książka, z której pochodzą powyższe cytaty, wspomniana już wcześniej Propaganda, wydana została w roku 1928. Jeżeli więc Bernays już wtedy charakteryzował społeczeństwo demokratyczne jako – z definicji – sterowane w inteligentny i świadomy sposób przez wąską grupę ludzi decydujących o tym jak ma wyglądać dominująca narracja propagandowa, to co dopiero powiedziałby o demokracjach XXI wieku – totalnie zdominowanych przez zalewające społeczeństwo informacjami najrozmaitsze media, gdzie wiedza w dziedzinie socjocybernetyki i psychologii społecznej poczyniła wielkie postępy, umożliwiające rozwój jeszcze bardziej wyrafinowanych metod inżynierii i kontroli społecznej?
   Bernays pisze dalej: „Trotter i LeBon (autor Psychologii tłumu – przyp. DL) doszli do wniosku, że myślenie zbiorowe nie polega na myśleniu w ścisłym tego słowa znaczeniu. Myślenie zastępowane jest przez impulsy, nawyki i emocje. W formowaniu opinii pierwszym odruchem jest zazwyczaj naśladowanie przykładu zaufanego przywódcy. Jest to jedna z najbardziej pewnych zasad ustalonych w zakresie psychologii tłumu”. Jeżeli więc masy reagują impulsywnie, politykę należy kształtować tak, by wywoływała wśród tychże mas pożądane reakcje.

   Propaganda a polityka
   „Podstawowym zadaniem kierownika kampanii jest kształtowanie emocji grupowych. W dzisiejszych czasach ludzie w większości nie są zainteresowani polityką i ich uwaga, jeśli chodzi o kampanię, musi być przykuwana poprzez zgranie jej tematu z ich osobistymi interesami” – pisze Bernays w odniesieniu do wykorzystania propagandy w walce politycznej.

   Słowa te dla współczesnych polityków brzmią niczym banał. Kiedy spojrzymy na polską scenę polityczną ostatnich dwudziestu lat dostrzeżemy, że emocje praktycznie w każdej kampanii wyborczej brały górę nad jakąkolwiek próbą debaty racjonalnej. Sukces polityczny Jarosława Kaczyńskiego i Donalda Tuska oparł się właśnie na tym, że najlepiej spośród polskich polityków XX wieku potrafili oni wykorzystywać emocje do uprawiania polityki, aby pociągnąć za sobą masy (na wzbudzaniu intensywnych emocji bazowały też chwilowe sukcesy Andrzeja Leppera czy Pawła Kukiza, którzy nie potrafili jednak napięcia podtrzymać dłużej).

   Polityczna wojna między PiS i PO z punktu widzenia politycznego i zgodności tych partii co do prawie wszystkich fundamentalnych zagadnień związanych z polską państwowością i systemem politycznym wydaje się absurdem. Jest ona możliwa tylko i wyłącznie dlatego, że przez ostatnie 18 lat nakręcono między zwalczającymi się obozami spiralę wzajemnej pogardy i nienawiści, którą manipulowane elektoraty tych partii żyją do dnia dzisiejszego.

   Kiedy spojrzymy na główne tematy dzielące dwa dominujące w Polsce obozy polityczne na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat, bez trudu zauważymy, że są to kwestie obłożone bardzo silnym ładunkiem emocjonalnym – Smoleńsk, aborcja, migracja, prawa mniejszości seksualnych. Jednocześnie we wszystkich kwestiach istotnych z punktu widzenia politycznego partie te szły ręka w rękę (polityka w kwestii koronawirusa, polityka w kwestii Ukrainy, rozdawnictwo socjalne, obecność Polski w UE, podnoszenie podatków, a także – wbrew medialnej narracji – polityka migracyjna. Jeżeli więc ktoś chce dzisiaj wbić klin między PiS i PO musi uderzyć w taki ton, który dogłębnie poruszy emocjami tych Polaków, którzy plemiennej walki POPiSu mają już dość – w systemie demokratycznym innej drogi do władzy nie ma. Wyborców demokratycznych nie interesują bowiem zawiłe kwestie podatkowe, kształt ustroju, polityka demograficzna czy wojskowość, gdyż nie są to tematy, które byłyby w stanie poruszyć emocjami mas.

   Skoro mowa o polityce i emocjach, warto także wspomnieć o tym co Bernays pisze na temat metod propagandowej walki z wrogiem. Amerykanin wspomina w tym miejscu o bardzo dobrze znanej w polskiej polityce technice, czyli przylepianiu tzw. „łatki”. Według Bernays’a jest to doskonały przykład skutecznej metody niszczenia wizerunku. Stereotypy bowiem wywołują niechęć mas, które – co wynika z ich natury – potrzebują stereotypów jako uproszczeń, wyjaśniających im kto stoi po stronie dobra, a kto po stronie zła. Jakie łatki stosuje się współcześnie? Te najbardziej prymitywne to faszysta, nazista, rasista, homofob, antysemita. Jednocześnie nikt nie zadaje sobie trudu udowadniania komuś np. tego na czym polega jego rzekomy „faszyzm” czy „antysemityzm”. Jest to całkowicie zbędne, gdyż masy i tak pojęć tego typu nie rozumieją. Są to pojęcia stosowane tylko i wyłącznie w negatywnym kontekście, więc wystawienie „certyfikatu” ze strony określonego medialnego autorytetu, całkowicie wystarczy, by w oczach mas dany polityk zaczął uchodzić za „faszystę”, „ruskiego agenta” albo „antysemitę”.

   Konkluzje
   Znajomość mechanizmów propagandowych jest niezbędna do tego by nie dać się zmanipulować, a we współczesnym świecie nachalnej reklamy i marketingu (także politycznego) ludzie są narażeni na rozmaite manipulacje poprzez wszystkie możliwe środki masowego przekazu – oglądając telewizję w domu, słuchając radia w samochodzie, czy przeglądając Internet na przystanku autobusowym. Wiedza ta nie powinna być jednak używana tylko po to by się bronić. Środowiska, które chcą zmieniać rzeczywistość społeczno-polityczną nie mogą bać się tworzenia własnej propagandy, gdyż sukces polityczny w systemie demokratycznym (a można zaryzykować stwierdzeniem, że i w każdym innym) bez sprawnej machiny propagandowej jest niemożliwy. Największa miernota dysponująca potężnym aparatem propagandowym zmiażdży pozbawionego środków komunikacji z masami najszlachetniejszego z mężów stanu.

   Miejmy więc świadomość, że propaganda ma – w mniejszym lub większym stopniu – wpływ na nas wszystkich, choć przecież w poczuciu wewnętrznej wyższości nikt nie chce się przyznać do tego, że jakiekolwiek wpływy zewnętrzne mogą kształtować jego poglądy, decyzje i działania. Miejmy też świadomość, że brak propagandy własnej, powoduje, że możemy tworzyć jedynie kontrpropagandę, która będzie demaskować realne intencje wroga, lecz nie zaoferuje niczego w zamian. Jest to szczególnie istotne w momencie, w którym nad polityką światową krąży ponure widmo globalizmu – relatywnie nowego politycznego trendu, który sztukę propagandy, korzystając ze wzorów swojego ideologicznego poprzednika – komunizmu, opanował do perfekcji. Do walki z taranem globalistycznym oferującym ludziom wizję świata, w którym „nie będziesz miał nic i będziesz szczęśliwy” (sztandarowy slogan Światowego Forum Ekonomicznego) nie wystarczy jedynie antyglobalizm i kontrpropaganda.

   W Polsce zmagamy się z jeszcze jednym istotnym problemem. Kiedy przyjrzymy się aktualnemu rynkowi medialnemu, możemy dostrzec, że jest on zdominowany przez dwa – szkodliwe dla państwa i społeczeństwa – przekazy propagandowe.

   Pierwszy z nich – tj. przekaz prorządowy – to propaganda w najbardziej prymitywnym, północnokoreańskim stylu, propaganda sukcesu mająca utwierdzić w przekonaniach ludzi, którzy już dawno zostali przekonani. Z punktu widzenia państwa, które – nie oszukujmy się – potrzebuje swojej własnej propagandy, chociażby na użytek międzynarodowy, propaganda taka nie przynosi żadnych korzyści, a wpływa jedynie na pogłębienie się stanu społecznego ogłupienia. Z drugiej strony mamy do czynienia z przekazem opozycyjnym – jest to propaganda obca, formowana poza granicami naszego państwa, o wiele bardziej niebezpieczna z punktu widzenia długofalowych interesów państwa. Jest bowiem jedną z największych patologii III RP stan dominacji na rynku medialnym koncernów z obcym kapitałem – te, reprezentują interesy swoich mocodawców, a ich interesy siłą rzeczy nie są zbieżne z interesami narodu i państwa polskiego. Stan taki tworzy możliwość kreowania w umysłach szerokich mas społecznych postawy antypolskiej, postawy sprzecznej z polską racją stanu. To z kolei sprawia, że społeczeństwo, któremu poprzez konsekwentną, wieloletnią, antypolską propagandę wpojono fałszywe przekonania, popierać będzie najbardziej destrukcyjne dla niego samego rozwiązania w zakresie polityki, kultury i ekonomii.

   Wniosek jest prosty – jeżeli Polska ma być niepodległym i suwerennym państwem, wpływ mediów z obcym kapitałem na kształtowanie rzeczywistości społeczno-politycznej w kraju musi zostać ograniczony do zera, a nowa propaganda musi być tworzona z myślą o tym by służyć nie partiom politycznym, międzynarodowym organizacjom i koncernom, lecz tylko i wyłącznie polskiej racji stanu.

   O propagandzie, Dominik Liszkowski, 26 lipca 2023

2. Odpowiedz

   AlterCabrio

   23 października 2024 godz. 17:11

   Te tzw. wolne media, o których tak dużo się w ostatnich latach mówiło, to w rzeczywistości media najbardziej zniewolone, gdyż w całości uzależnione od swoich reklamodawców.

   Tak tylko na marginesie przypomnę rok 2016 i zapytania do nowych rządzących o tzw. ‘podkręcane reklamy’ [chodzi o jazgotliwy dźwięk emitowanych reklam, wyraźnie inny niż reszta programu]. Odpowiedź padła od jakiegoś członka [chyba] komisji sejmowej z PiS, że ‘zajmiemy się tym w… 2018!‘ [sic!]

   Jak widać polityka z cyklu ‘są ważniejsze sprawy’ ma się dobrze. Taką wrzutką można zbyć praktycznie wszystko.

   A radio dziś przypomina zestaw audycji marketingowo-muzycznych pod wspólnym tytułem: ‘W oczekiwaniu na przerwę reklamową’. Tak, były próby zmniejszenia czasu antenowego dla reklam w mediach. Nie przeszły w sejmie. Ciekawe dlaczego…

   O tym jak już w latach ’90tych przyjeżdżali do nas różni ‘fachowcy’ od formatowania rozgłośni i co z tego wyszło chyba nie trzeba wspominać. Nawet jednej piosenki nie potrafią wyemitować bez jingla stacji…

3. Odpowiedz

   CzarnaLimuzyna

   24 października 2024 godz. 13:19

   Czat GPT odpowiedział na pytanie co by zrobił, gdyby był diabłem i chciał zniewolić ludzi bez użycia przemocy.

   Jak to dobrze, że to tylko fantazja nie mająca nic wspólnego z rzeczywistością.

   Jeśli miałbym być diabłem, który chce zniewolić ludzi bez użycia przemocy, to zacząłbym od subtelnej manipulacji ich pragnieniami, potrzebami i percepcją rzeczywistości. Oto kilka możliwych strategii, jak mógłbym to zrobić:

   Uzależnienie od komfortu – Stworzyłbym społeczeństwo oparte na wygodzie, gdzie każda najmniejsza niedogodność jest postrzegana jako katastrofa. Ludzie uzależnieni od wygody nie będą podejmować działań, które mogą zaburzyć ich komfort. Krok po kroku, będą unikać trudnych pytań, wyzwań, zmian, a to prowadzi do stagnacji umysłowej.

   Rozmycie rzeczywistości – Kreowałbym dezinformację i nadmiar informacji, przez co ludzie traciliby orientację w tym, co jest prawdziwe, a co fałszywe. Chaos informacyjny sprawiłby, że przestają ufać autorytetom, a w końcu również sobie nawzajem. W takim środowisku łatwo wprowadzić dowolne przekonania i narzucić fałszywe narracje, które kontrolują sposób myślenia.

   Kontrola przez rozrywkę – Tworzyłbym niekończące się pokłady rozrywek – seriale, gry, media społecznościowe, które odciągają uwagę od istotnych spraw. Rozrywka stanie się ucieczką od rzeczywistości i sposobem na nieodczuwanie potrzeby zmiany lub refleksji nad własnym życiem.

   Wzmacnianie konsumpcjonizmu – Ludzie zatraceni w pogoni za coraz nowszymi rzeczami i usługami zaczynają definiować siebie przez to, co posiadają, a nie przez to, kim są. Uzależnienie od konsumpcji prowadzi do tego, że stają się marionetkami systemu, którym łatwo manipulować przez marketing i propagowanie „pożądanych” stylów życia.

   Polaryzacja społeczeństwa – Rozgrywałbym ludzi przeciwko sobie, wzmacniając podziały polityczne, ideologiczne, religijne czy kulturowe. Podzielone społeczeństwo, które walczy wewnętrznie, jest łatwiejsze do kontrolowania. Ludzie zajęci walką między sobą przestają zauważać, jak są manipulowani z zewnątrz.

   Kontrola poprzez długi – Zachęcałbym do życia na kredyt i pożyczek. Dług staje się formą kontroli, bo osoby zadłużone boją się utraty stabilności finansowej i wolności. Kiedy ludzie są zależni od systemu finansowego, łatwiej nimi manipulować i trzymać ich w ryzach.

   Wszystkie te mechanizmy opierają się na psychologicznych słabościach człowieka, takich jak chciwość, lenistwo, strach czy potrzeba aprobaty. Używając tych narzędzi, mógłbym powoli, niezauważalnie zniewalać społeczeństwo, aż sami ludzie przestali by dążyć do wolności, bo myśleliby, że są szczęśliwi tam, gdzie są.

   @redaktorbs

4. Odpowiedz

   Norma

   24 października 2024 godz. 17:53

   Może czas zadać proste pytanie:
   Dlaczego został zniszczony Optimus Romana Kluski?
   Optimus Net, czyli dzisiaj ONet.
   Otóż, rządzące polską eurolewactwo nie mogło dopuścić, aby powstały jakieś massmedia respektujące katolickie widzenie świata. Nie media katolickie, tylko respektujące katolicyzm i wolne od lewackiej nienawiści.
   Więc pan Roman musiał zostać napadnięty a jego firmy rozgrabione.
   Pojawia się drugie pytanie: dlaczego za Kluską nie stanęli murem biskupi silnego jeszcze wtedy Kościoła? Dlaczego nie znalazł się nikt, żadna Solidarność, kto by zorganizował milionową demonstrację oblegającą Sejm?
   Nie było nikogo, kto by wtedy patrzył dalej jak pół roku naprzód.
   A jeszcze wtedy można było przerwać ten korkociąg lewactwa który do dzisiaj zniszczył i ogłupił dzieci Polaków.
   No to dzisiaj mamy to co mamy. Polaków jest co najwyżej 1 z 10.
   Reszta to wytatuowana euro-tłuszcza.
   Ich nie obudzi nawet widok jatagana przed oczami, gdy zabiorą się za nich Uchodźcy.