Ciężary nie do uniesienia…

Napiętnowanie faryzeuszów
Jezus powiedział do faryzeuszów i uczonych w Prawie: Biada wam, faryzeuszom, bo dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z wszelkiego rodzaju jarzyny, a pomijacie sprawiedliwość i miłość Bożą. Tymczasem to należało czynić, i tamtego nie opuszczać.

Biada wam, faryzeuszom, bo lubicie pierwsze miejsce w synagogach i pozdrowienia na rynku. Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą.

Wtedy odezwał się do Niego jeden z uczonych w Prawie: Nauczycielu, tymi słowami nam też ubliżasz.

On odparł: I wam, uczonym w Prawie, biada! Bo wkładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie.

Opowiadanie pt. “O rabinie i złodzieju”
Do ogrodu rabina zakradł się złodziej, aby “zorganizować” sobie trochę ziemniaków. Rabbi stał w oknie i obserwował to wszystko; a kiedy zobaczył, że biedny chłopina nie może sobie dać rady z podniesieniem worka, wybiegł i pomógł mu zarzucić ciężar na plecy.

W domu spotkały rabina wymówki: – Jak mogłeś mu pomagać w kradzieży twoich kartofli? – Myślicie, że skoro on jest złodziejem, to ja nie jestem zobowiązany do pomocy? – odpowiedział zdumiony rabin.

Refleksja
Nie jest sztuką obciążać innych ludzi ciężarami nie do uniesienia. Jeśli jednak sami takich ciężarów nawet nie chcemy dotknąć, to jest w tym jakiś fałsz. Jeśli jesteśmy autorami “ciężaru nie do uniesienia”, to powinna zawsze przyjść refleksja, która zmieni to, co jest manipulacją wobec innych ludzi. Pierwsze miejsca nie służą temu, aby być wyróżnionym, ale przede wszystkim mają one uświadomić naszą odpowiedzialność wobec drugiego człowieka…

Jezusowe “biada” ma uświadomić tym, którzy pretendują do zajmowania pierwszych miejsc, aby wpierw zastanowili się, czy to oni są najważniejsi, czy też ludzie, którymi będą się zajmowali. Bycie w tzw. “elicie” jest zobowiązaniem i służbą wobec innych ludzi, Gdyby tak każdy z rządzących podchodził do swojego zajmowanego miejsca i pozycji, wtedy nam wszystkim żyło by się o wiele lepiej…

3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Dlaczego obciążamy innych ludzi ciężarami nie do uniesienia?
2. Dlaczego tak lubimy pierwsze miejsca?
3. Czy dążysz do tego, aby być elitą społeczeństwa?

I tak na koniec…
W ciężkiej dla wszystkich podróży życia nie godzi się własnych ciężarów na cudze barki zwalać (Adam Mickiewicz)

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/na-dobranoc-i-dzien-dobry/art,416,na-dobranoc-i-dzien-dobry-lk-11-42-46.html

*********

ZGORSZENIE

by Grzegorz Kramer SJ

W różnych dyskusjach internetowych, ale nie tylko, spotykam się z ludźmi, którzy kochają używać słowa: zgorszenie.  Są zgorszeni na innych, albo coś ich gorszy, albo w końcu wydają wyrok o tym, że ktoś gorszy innych. Zauważyłem mechanizm polegający na tym, że bardzo często to zgorszenie pojawia się wtedy, gdy dotknie się uczuć tych ludzi, a mówiąc dokładniej, wtedy gdy nie radzą sobie z różnymi napięciami w sobie, które powoduje „przeciskająca” się przez różne mechanizmy obronne świadomość, że ich życie jest teatrzykiem odgrywanym na potrzeby innych ludzi.

Zazwyczaj pojawia się to wtedy, kiedy masz odwagę wyrazić inne spojrzenie na rzeczywistość od tego, które mają oni. Ten mechanizm włącza się także u osób, które każdą uwagę (również dotyczącą życia zawodowego) odbierają „ad personam”. Czasem mówią o zgorszeniu jakimś grzechem cudzym, np. czyimś życiem seksualnym, a tak naprawdę pod tym, co nazywają zgorszeniem, kryje się zazdrość.

Gdy powiesz takiemu człowiekowi, że to, co on czuje nie jest żadnym zgorszeniem, ale jego nieuporządkowanymi uczuciami, następuje eskalacja napięcia i kolejne określenia mówiące o tym, jak bardzo złym jesteś człowiekiem. Zawsze, kiedy nie przywiążesz sobie do szyi kamienia młyńskiego, by z nim skoczyć do morza, zostaje wylane na ciebie kolejne wiadro pomyj.

Tę samą sytuację i mechanizm widać w dzisiejszej Ewangelii. Jezus bardzo ostro kontruje swoich przeciwników. Mówi im prawdę o ich życiu, religijności, o tym, jak traktują innych, ale i Boga. I co? Wkurzają się na Niego: „obrażasz nas”, a Jezus wcale się nie wycofuje, by ich już więcej nie urazić, co więcej – dowala im jeszcze mocniej. Pewnie, że można ten fragment odczytać w kluczu: „to było do nich, a On był w końcu Jezusem i wiedział o nich sporo”.

Można, ale to będzie kolejny mechanizm obronny.

http://kramer.blog.deon.pl/2015/10/14/zgorszenie/

*********

BÓG sam wystarczy

13 października 2015, autor: Krzysztof Osuch SJ

Jak to dobrze móc poniższe słowa Psalmisty odczytać i rozważyć jako jego osobiste świadectwo, a następnie uwewnętrznić je i uczynić własną modlitwą, w której wydajemy siebie w ręce Boga Ojca! 

Jedynie w Bogu spokój znajduje ma dusza,
od Niego przychodzi moje zbawienie.
Tylko On jest opoką i zbawieniem moim,
twierdzą moją, więc się nie zachwieję.
Jedynie w Bogu szukaj pokoju, duszo moja,
bo od Niego pochodzi moja nadzieja.
On tylko jest skałą i zbawieniem moim,
On moją twierdzą, więc się nie zachwieję.
W każdym czasie Jemu ufaj narodzie.
Przed nim wylejcie wasze serca:
Bóg jest naszą ucieczką (Ps 62,2-3.6-7.9).

W wersetach powyżej pominiętych Psalmista mówi również o kruchości człowieka, o moralnej zawodności i ulotności istnienia na Ziemi:

Synowie ludzcy są tylko jak tchnienie, synowie mężów – kłamliwi; na wadze w górę się wznoszą: wszyscy razem są lżejsi niż tchnienie. Jest też przestroga przed ponętnymi pokusami: Nie pokładajcie ufności w przemocy ani się łudźcie na próżno rabunkiem; do bogactw, choćby rosły, serc nie przywiązujcie.

Tak, w ziemskie istnienie wpisana jest niepewność i radykalne zagrożenia. Co z tego, że wzrastaliśmy otoczeni wspaniałą miłością rodziców, rodziny i przyjaciół, skoro i tak w jakimś momencie dotknie nas wielki ból związany z przemijaniem, chorobą i śmiercią. Życie na Ziemi to (jeszcze) nie Raj i nie Niebo. Dopiero idziemy do Domu Ojca, a droga wiedzie przez pustynię.

Oprócz wspomnianych zagrożeń są jeszcze i te, które wynikają z nieprzewidywalnych zachowań i losów najbliższych nam osób – żony, męża, dzieci, rodziców, członków wspólnoty… Tylko jakiś czas – dłużej lub krócej – można udawać, że wszystko jest pewne i wyliczalne. Tylko na jakiś czas starcza nam własnej dzielności i odwagi. Tylko jakiś czas można oprzeć się na ludziach, na dobrach materialnych i na własnych zdolnościach. Tylko jakiś czas można cieszyć się barwami życia i zadowalać się intensywnością zmysłowych doznań.

• My ludzie poznajemy prawdę o nas jedynie stopniowo i błądząc w niejednym. Bóg natomiast z góry dobrze wie, że poza Nim nie znajdziemy trwałego oparcia i nie zaznamy trwałego pokoju i bezpieczeństwa. Prosi nas zatem Bóg, byśmy Jemu zaufali i na Nim polegali w sposób absolutny, niezachwiany.
• Bóg zna chwiejne i zmienne serca ludzi, dlatego – chcąc je wzmocnić – nie tylko wskazuje, ale i wyraźnie zakazuje: Nie będziesz miał bogów cudzych obok Mnie! (Wj 20, 3).
• Gdy mimo jasnych rad i nakazów, Lud Starego Testamentu wchodził na drogę odstępstwa, Bóg niestrudzenie prosił: Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem i nikt inny (Iz 45,22).

Nam może się dzisiaj wydawać (zwłaszcza gdy jesteśmy mocniej zaangażowani), że Przykazania Boże zachowujemy już w pełni i łatwo. I że nie czyhają na nas żadne poważne pułapki i wielkie pokusy. Tymczasem jest inaczej, dlatego stale należy badać siebie, pytając, czy nie sprzeniewierzamy się (indywidualnie i społecznie) temu przykazaniu: Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie (Pwt 5, 7). Podobnie, należy pytać siebie, czy żyjemy z nieskończonej Miłości Boga do nas i czy my sami miłujemy Boga całym sercem.

Bóg sam wystarcza

„Jesteśmy dziećmi tego, w kim złożyliśmy nasze nadzieje”.[1] Abraham ufający Bogu w czasie wielkiej próby, związanej z ofiarą z Izaaka, jest dzieckiem Boga. Podobnie Mojżesz na pustyni, Maryja przy Zwiastowaniu i Jezus na krzyżu. Wszyscy oni są dziećmi Boga Ojca! – A my? A ja?

• Pan Bóg pragnie oszczędzić nam wielkich cierpień, wynikających z braku zaufania do Niego i z braku polegania na Jego Wszechmocy. Prosi nas zatem Bóg o dogłębne zaufanie do Niego, skoro jest On Wszechmocny, Mądry, Dobry i Miłosierny! To zaufanie winno ogarnąć wszystkieaspekty naszego życia: sprawy materialne, uczuciowe i duchowe. – Czy (już) tak jest?

Pouczająca w tym względzie jest delikatna przygana, którą Jezus kieruje także do nas za pośrednictwem świętej Katarzyny ze Sieny:

„Czemu nie ufasz Mnie, który jestem twoim Stwórcą? Bo ufasz sobie. Czyż nie jestem Ci wierny i oddany?/…/ Czemu wątpisz, że jestem dość mocny, aby Ci pomóc, dość silny, aby Cię wspierać i bronić od nieprzyjaciół, dość mądry, aby oświecić oko Twojego intelektu, lub że mam dość dobrotliwości, żebym Ci zechciał dać to, co jest konieczne dla twego zbawienia. Czemu mniemasz, że nie jestem dość bogaty, abym mógł Cię wzbogacić, ani dość piękny, by Ci przywrócić piękność. Czemu boisz się, czy znajdziesz u Mnie chleb do jedzenia i szatę do przyodziania się”.

Święci to ludzie tacy jak my, jednak wyróżnia ich to, że całkowicie polegają na Bogu – zgodnie z pierwszym przykazaniem. Z głębi serca, na podstawie własnego doświadczenia, gorąco wzywają, by ze wszystkich sił związać się z Bogiem. Św. Teresa z Avila tak zachęca:

„Niech nic cię nie niepokoi, niech nic cię nie przeraża. Wszystko mija. Bóg się nie zmienia. Cierpliwość osiąga wszystko. Temu, kto ma Boga, nie brakuje niczego. Bóg sam wystarcza.”

• Jest tyle rzeczy, które już „zdążyły” nas zawieść i rozczarować…
• Innymi pocieszymy się jeszcze jakiś czas, jednak i tak wszystko, prędzej czy później, przeminie, rozsypie się w proch.
• Ktoś napisał: „bogactwa stracą wartość, uroda zniknie, młodość przeminie, zdrowie się skończy, znajomi odejdą, ktoś inny okaże się lepszy w pracy, bardziej zdolny, częściej angażowany. Bóg jeden pozostanie wierny!”. […]

Całe rozważanie jest TU: Ocalenie człowieka i świata – jedynie w Bogu!

Ocalenie człowieka i świata – jedynie w Bogu!, Łk 17, 26-30

16 października 2014, autor: Krzysztof Osuch SJ

Narastające zjawiska świadczące o degradacji człowieka, międzyludzkich więzi i solidarności, a także o degradacji Bożego świata przyrody, są wynikiem przede wszystkim narastającego odstępstwa od Boga Żywego.

Nie można odstąpić od Boga, zlekceważyć Jego Samego, Jego wielki Zamysł, stwórczy i zbawczy – i jednocześnie naiwnie twierdzić (spodziewać się), że wszystko będzie układać się coraz lepiej i rozwijać coraz pomyślniej.

Kto ma nas ostrzec?

Przez kraje i kontynenty coraz częściej przechodzą wichury – tornada, orkany, huragany. Niektórzy (najmniej poważni) spierają się, jakie imiona powinny one nosić na Wschodzie i Zachodzie. Są one przyczyną wielkich strat (liczonych już w miliardach euro). Bodaj jedyny z nich pożytek jest taki, że przynoszą znad oceanów powietrze nasycone ozonem, jak na wiosnę. Czy mamy tu jednak do czynienia z wiosną świata i rozkwitem cywilizacji, która (także z innego, poważniejszego tytułu) zasłużyła sobie na miano „cywilizacji śmierci”, stającej we frontalnej opozycji do chrześcijańskiej cywilizacji życia i cywilizacji miłości.

Nasza troska i niepokój stają się jeszcze większe, gdy niemal dzień w dzień obserwujemy, jak wielkie wichry wieją także w życiu politycznym, społecznym, a nawet kościelnym. Jak się zachowywać, gdy potężne żywioły wstrząsają odwiecznym ładem w dziedzinie etyki i moralności. Owszem, Duch Święty potrafi wyrywać i obalać, niszczyć i burzyć, budować i sadzić (por. Jr 1,10), ale Jego działanie nie może uderzać w Dekalog i Jezusowe Kazanie na Górze (por Mt 5). Są tacy, którym wydaje się, że wszystko idzie w dobrą stronę. Ludziom z Niniwy i Sodomy też tak się wydawało. Tymczasem Jezusowe ostrzeżenie, związane z Jego powtórnym przyjściem, wydaje się szczególnie aktualne:

Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi (Łk 17, 26-30).

Nie chcę wdać się w konkrety; chcę jedynie wyrazić swoje przekonanie, że to, co „mamy” (w różnych obszarach życia, kultury, cywilizacji, religii, [nie]wiary, [nie]moralności) nie bierze się znikąd.

• Idąc od razu – jakby na skróty – do sedna, chcę powiedzieć, że narastające zjawiska świadczące o degradacji człowieka, międzyludzkich więzi i solidarności, a także o degradacji Bożego świata przyrody, są wynikiem przede wszystkim narastającego odstępstwa od Boga Żywego. Nie można odstąpić od Boga, zlekceważyć Jego Samego, Jego wielki Zamysł, stwórczy i zbawczy – i jednocześnie naiwnie twierdzić (spodziewać się), że wszystko będzie układać się coraz lepiej i rozwijać coraz pomyślniej.

Socjologowie i psycholodzy czy historycy (tak mocno kreowani na zda się najważniejszych ekspertów i wyrocznie życia społecznego) raczej nie będą nas (wystarczająco) ostrzegać i krzyczeć jak Jeremiasz, mówiąc, że nasz największy problem to grzech odstąpienia od Boga – źródła wody żywej – na rzecz dziurawych cystern. Prorok to powie, nie bacząc na (z reguły) przykre dla niego konsekwencje:

Mój zaś naród zamienił swoją Chwałę na to, co nie może pomóc. Niebo, niechaj cię na to ogarnie osłupienie, groza i wielkie drżenie! – wyrocznia Pana. Bo podwójne zło popełnił mój naród: opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny, cysterny popękane, które nie utrzymują wody (por. Jr 2,11-13).

Jest parę możliwości

W obliczu tajemnicy istnienia można się różnie zachowywać, na przykład jak przysłowiowy struś, chowający głowę w piasek. W obliczu dramatu życia można się troszczyć jedynie o siebie i swoich najbliższych, zostawiając innym odpowiedzialność za dobro wspólne. Można ewentualnie aż tak się zapracować, że nie przebiją się do nas żadne poważne problemy i wielkie zagrożenia, płynące z odstępstwa od Boga, z lekceważenia religii, wiary, moralności. Kto ma na to czas, może uciec w świat wirtualnej iluzji i niewybrednej rozrywki, w tym także w świat telewizji, w której według (czyjegoś pewno trafnego spostrzeżenia) większość programów przygotowywana jest zgodnie z hasłem: „Bawmy się wesoło i łączmy się w głupocie”.

• Na szczęście – w obliczu fascynującej Tajemnicy istnienia i dramatów życia oraz poważnych zagrożeń – są dostępne rady, podpowiedzi i rozwiązania ludzi Biblii. Są one całkiem inne niż te zawarte w obszernych analizach i raportach, które z definicji nie odnoszą się do Transcendencji, do Boga. Te „biblijne” rady są mądre (choć nie są „naukowe”). Są też prawdziwe. Przynoszą pokój. Są rewelacyjne – olśniewają umysły (gwałtem zamykane w za ciasnej doczesności); są jak miód dla serc, coraz bardziej skołatanych i (bodaj programowo) skazywanych na cichą rozpacz – z powodu przesłonięcia (zaciemnienia?) ostatecznego i wiecznego Celu.

Psalmista radzi najmądrzej

Jak to dobrze móc poniższe słowa Psalmisty (Ps 62,2-3.6-7.9) odczytać i rozważyć je (znowu) jako świadectwo, a następnie uczynić je swoimi słowami, swoją modlitwą, swoim aktem wydania siebie w ręce Boga Ojca:

Jedynie w Bogu spokój znajduje ma dusza,
od Niego przychodzi moje zbawienie.
Tylko On jest opoką i zbawieniem moim,
twierdzą moją, więc się nie zachwieję.
Jedynie w Bogu szukaj pokoju, duszo moja,
bo od Niego pochodzi moja nadzieja.
On tylko jest skałą i zbawieniem moim,
On moją twierdzą, więc się nie zachwieję.
W każdym czasie Jemu ufaj narodzie.
Przed nim wylejcie wasze serca:
Bóg jest naszą ucieczką.

W wersetach powyżej pominiętych Psalmista mówi również o kruchości człowieka, o moralnej zawodności i ulotności istnienia na Ziemi:

Synowie ludzcy są tylko jak tchnienie, synowie mężów – kłamliwi; na wadze w górę się wznoszą: wszyscy razem są lżejsi niż tchnienie. Jest też przestroga przed ponętnymi pokusami: Nie pokładajcie ufności w przemocy ani się łudźcie na próżno rabunkiem; do bogactw, choćby rosły, serc nie przywiązujcie.

Tak, w ziemskie istnienie wpisana jest niepewność i radykalne zagrożenia. Co z tego, że wzrastaliśmy otoczeni wspaniałą miłością rodziców, rodziny i przyjaciół, skoro i tak w jakimś momencie dotknie nas wielki ból związany z przemijaniem, chorobą i śmiercią. Życie na Ziemi to (jeszcze) nie Raj i nie Niebo. Dopiero idziemy do Domu Ojca, a droga wiedzie przez pustynię.

Oprócz wspomnianych zagrożeń są jeszcze i te, które wynikają z nieprzewidywalnych zachowań i losów najbliższych nam osób – żony, męża, dzieci, rodziców, członków wspólnoty… Tylko jakiś czas – dłużej lub krócej – można udawać, że wszystko jest pewne i wyliczalne. Tylko na jakiś czas starcza nam własnej dzielności i odwagi. Tylko jakiś czas można oprzeć się na ludziach, na dobrach materialnych i na własnych zdolnościach. Tylko jakiś czas można cieszyć się barwami życia i zadowalać się intensywnością zmysłowych doznań.

• My ludzie poznajemy prawdę o nas jedynie stopniowo i błądząc w niejednym. Bóg natomiast z góry dobrze wie, że poza Nim nie znajdziemy trwałego oparcia i nie zaznamy trwałego pokoju i bezpieczeństwa. Prosi nas zatem Bóg, byśmy Jemu zaufali i na Nim polegali w sposób absolutny, niezachwiany.
• Bóg zna chwiejne i zmienne serca ludzi, dlatego – chcąc je wzmocnić – nie tylko wskazuje, ale i wyraźnie zakazuje: Nie będziesz miał bogów cudzych obok Mnie! (Wj 20, 3).
• Gdy mimo jasnych rad i nakazów, Lud Starego Testamentu wchodził na drogę odstępstwa, Bóg niestrudzenie prosił: Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem i nikt inny (Iz 45,22).

Nam może się dzisiaj wydawać (zwłaszcza gdy jesteśmy mocniej zaangażowani), że Przykazania Boże zachowujemy już w pełni i łatwo. I że nie czyhają na nas żadne poważne pułapki i wielkie pokusy. Tymczasem jest inaczej, dlatego stale należy badać siebie, pytając, czy nie sprzeniewierzamy się (indywidualnie i społecznie) temu przykazaniu: Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie (Pwt 5, 7). Podobnie, należy pytać siebie, czy żyjemy z nieskończonej Miłości Boga do nas i czy my sami miłujemy Boga całym sercem.

Bóg sam wystarcza

„Jesteśmy dziećmi tego, w kim złożyliśmy nasze nadzieje”.[1] Abraham ufający Bogu w czasie wielkiej próby, związanej z ofiarą z Izaaka, jest dzieckiem Boga. Podobnie Mojżesz na pustyni, Maryja przy Zwiastowaniu i Jezus na krzyżu. Wszyscy oni są dziećmi Boga Ojca! – A my? A ja?

• Pan Bóg pragnie oszczędzić nam wielkich cierpień, wynikających z braku zaufania do Niego i z braku polegania na Jego Wszechmocy. Prosi nas zatem Bóg o dogłębne zaufanie do Niego, skoro jest On Wszechmocny, Mądry, Dobry i Miłosierny! To zaufanie winno ogarnąć wszystkie aspekty naszego życia: sprawy materialne, uczuciowe i duchowe. – Czy (już) tak jest?

Pouczająca w tym względzie jest delikatna przygana, którą Jezus kieruje także do nas za pośrednictwem świętej Katarzyny ze Sieny:

„Czemu nie ufasz Mnie, który jestem twoim Stwórcą? Bo ufasz sobie. Czyż nie jestem Ci wierny i oddany?/…/ Czemu wątpisz, że jestem dość mocny, aby Ci pomóc, dość silny, aby Cię wspierać i bronić od nieprzyjaciół, dość mądry, aby oświecić oko Twojego intelektu, lub że mam dość dobrotliwości, żebym Ci zechciał dać to, co jest konieczne dla twego zbawienia. Czemu mniemasz, że nie jestem dość bogaty, abym mógł Cię wzbogacić, ani dość piękny, by Ci przywrócić piękność. Czemu boisz się, czy znajdziesz u Mnie chleb do jedzenia i szatę do przyodziania się”.

Święci to ludzie tacy jak my, jednak wyróżnia ich to, że całkowicie polegają na Bogu – zgodnie z pierwszym przykazaniem. Z głębi serca, na podstawie własnego doświadczenia, gorąco wzywają, by ze wszystkich sił związać się z Bogiem. Św. Teresa z Avila tak zachęca:

„Niech nic cię nie niepokoi, niech nic cię nie przeraża. Wszystko mija. Bóg się nie zmienia. Cierpliwość osiąga wszystko. Temu, kto ma Boga, nie brakuje niczego. Bóg sam wystarcza.”

• Jest tyle rzeczy, które już „zdążyły” nas zawieść i rozczarować… Innymi pocieszymy się jeszcze jakiś czas, jednak i tak wszystko, prędzej czy później, przeminie, rozsypie się w proch; „bogactwa stracą wartość, uroda zniknie, młodość przeminie, zdrowie się skończy, znajomi odejdą, ktoś inny okaże się lepszy w pracy, bardziej zdolny, częściej angażowany. Bóg jeden pozostanie wierny!”.

Na nowo wybrać Boga

Od nas zależy, jakie będzie nasze życie. Bóg ze swej strony klaruje sytuację. Stawia nas w świetle i przynagla:

Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście (…)
Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo.
Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo (Pwp 30, 15. 19).
Bóg położył przed tobą ogień i wodę, co zechcesz, po to wyciągniesz rękę.
Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba, to będzie ci dane (Syr 15,16-17).

We współczesnych orędziach Maryjnych (w Fatmie, w La Salette, w Medjugorie i w kilku innych miejscach) słyszymy podobne otrzeźwiające przynaglenia, by na nowo wybrać Boga, opowiedzieć się za Bogiem, Jemu zaufać.

• Tymczasem nie da się zaprzeczyć, że w przestrzeń naszej wolności (indywidualnej i niejako zbiorowej) – tam, gdzie zapadają decyzje i podejmowane są ważne wybory – z wyjątkową natarczywością i bezczelnością wciskają się dziś zwodnicze iluzje szczęścia, tzw. półprawdy i ćwierćprawdy (pozorujące całą prawdę), a także wręcz kłamstwa świadomie formułowane i rozpowszechniane.
• W końcu to sam diabeł, który jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć (por. 1 Pt 5, 8), szuka sobie słabych miejsc w nas, by łatwiej (najlepiej niepostrzeżenie) wdzierać się do decyzyjnego ośrodka zarówno poszczególnych osób, jak i ważnych decydujących gremiów i wpływowych ośrodków.

Ale mimo wszystko jest nam dana i zadana wolność. Wybór należy do nas!

Nie jesteśmy zdeterminowani, choć nie brak nam ograniczeń, uwarunkowań i kłód rzucanych pod nogi. Dzięki światłu Jezusowej Ewangelii, dzięki Kościołowi (dziś to dobro zasługuje na szczególne docenienie i obronę), potrafimy zdemaskować także wysublimowane formy bałwochwalstwa i napierającego neopogaństwa. Kardynał Jean-Marie Lustiger w takich słowach dodaje nam odwagi i jednocześnie ostrzega, by nie liczyć tylko na własne siły: „…wówczas tylko możemy ustrzec się od nowego i wysublimowanego pogaństwa, gdy w imię Boże ogłosimy wyzwolenie się od bałwanów. Nie są one nam obce – biorą się z naszej wyobraźni, naszej tęsknoty. Ale Kościół Chrystusowy uwolni nas od nich, oczyszczając nasze serca przez dary Ducha Świętego”.

W samych sobie, w doczesności, w jakimkolwiek stworzeniu nie znajdziemy wolności, szczęścia i pokoju. Trzeba nam zwrócić się do Boga, jak Psalmista w psalmie 62; jak tylu świętych. Ma rację Jehuda Halewi:

„Niewolnicy czasu są niewolnikami niewolników, tylko niewolnicy Boga są prawdziwie wolni, bo zostali uwolnieni przez Boga samego”.

_____________________________________________

(1).  Ks. J. Tischner, Pomoc do rachunku sumienia, 13

http://osuch.sj.deon.pl/2014/10/16/k-osuch-sj-ocalenie-czlowieka-i-swiata-jedynie-w-bogu/

*********

Ani razu od czasów Pawła VI, który rozpoczął praktykę Synodu biskupów w 1965, nie mieliśmy do czynienia z tak zdecydowanym sprzeciwem grupy kardynałów wobec sposobu, w jaki prowadzony jest Synod – zwracają uwagę komentatorzy.

Nieporozumienie wśród najważniejszych uczestników Synodu ujawnił wyciek listu, który miał być podpisany przez kilkunastu najważniejszych hierarchów – uczestników Zgromadzenia Biskupów.

13 kardynałów skrytykowało skład specjalnej 10-osobowej komisji, którą ustanowił Papież w celu napisania szkicu dokumentu końcowego oraz ogólne procedury prowadzenia Synodu.

– Brak wpływu ojców Synodu (…) wywołał duży niepokój. Członkowie [komisji] nie zostali wybrani, lecz mianowani bez konsultacji – czytamy w poufnym liście, który miał zostać przekazany Papieżowi 5 października przez kardynała Pella.

– Ktokolwiek, kto zdaje sprawozdanie z [pracy] w małych grupach, powinien być wybrany, nie mianowany – wskazują autorzy listu – Nowe procedury nie są zgodne z tradycyjnym duchem Synodu i jego celem. Wielu ojców czuje, że nowa procedura została nakreślona tak, by ułatwić przyjęcie wcześniej już ustalonych odpowiedzi na ważne, dyskutowane pytania.

List wyraża też zaniepokojenie w sprawie “umocnienia godności rodziny”. Miało to być celem Synodu, “który zapewne zostanie zdominowany przez teologiczno-doktrynalne kwestie dotyczące komunii dla rozwodników żyjących w cywilnych związkach” – piszą autorzy listu.

List miało podpisać 13 hierarchów (abp G. Müller, abp G. Pell, abp R. Sarah, abp T. Dolan, abp Th. Collins, abp C. Caffarra, apb D. Di Nardo, abp W. Eijk, abp W. Napier, abp J. Njue, abp G. Pell, abp. N. Carrera, abp. J. Savino).

Czterech kardynałów, którzy byli wymienieni wśród sygnatariuszy, jak dotychczas zaprzeczyło (kard. M. Piacenza, kard. A. Scola, kard. A. Vingt-Trois oraz kard. P. Erdö). Wśród sygnatariuszy nie wymieniono żadnych polskich hierarchów.

Kard. Gerhard Müller, jeden z sygnatariuszy, skomentował sprawę w ten sposób: – Skandalem jest fakt, że do wiadomości publicznej podano prywatny list skierowany na ręce Ojca Świętego. Mamy do czynienia z nową aferą Vatileaks.

Kard. Müller zaznacza, że skandalem jest opublikowanie w mediach prywatnego listu adresowanego do Papieża: tylko Ojciec Święty jest właścicielem adresowanych do niego listów prywatnych i nikt inny – stwierdza. Dodaje, że intencją osób, które postanowiły opublikować ten list, jest sianie konfliktów.

Stanowczo oponuje tezom niektórych mediów, jakoby w Kurii Rzymskiej istniał sprzeciw wobec Franciszka oraz jakoby Ojciec święty był otoczony wilkami. Takie określenia uważa za wyjątkowo obraźliwe.

– Nie znam tu nikogo, kto byłby przeciw Papieżowi – stwierdził niemiecki purpurat kurialny. Kard. Müller zaznaczył, że dyskusja w auli synodalnej jest szczera i otwarta, a Synod Biskupów od zawsze zastanawiał się nad możliwością udoskonalenia procedur.

Wcześniej Kard. George Pell, który miał przekazać list Papieżowi, za pośrednictwem swojego rzecznika potwierdził, że wielu ojców synodalnych wyraziło zaniepokojenie składem komitetu redagującego Relację Końcową Synodu.

Kard. Pell oświadczył również, że wielu kardynałów podpisało 5 października list do Ojca Świętego w tej sprawie, wyrażając niepokój w tych kwestiach.

W oświadczeniu kard. Pella zaznaczono, że list do papieża miał charakter prywatny i takim powinien pozostać, a w doniesieniach medialnych mylnie przytoczono zarówno jego treść, jak i listę sygnatariuszy

Podczas wczorajszego briefingu prasowego ks. Federico Lombardi SJ zauważył, że wspomniany dokument kardynałów miał charakter poufny i w tej sprawie nie ma nic do powiedzenia. Dodał, że trzeba o to pytać purpuratów wymienionych jako sygnatariusze.

Sprawa listu rzuca też światło na wcześniejsze wypowiedzi Franciszka podczas Synodu, kiedy mówił o tym, że “Synod nie jest zjazdem ani parlamentem” oraz ostrzegał przed “hermeneutyką konspiracji”.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,23796,wyciek-listu-krytykujacego-papieza-odmieni-synod.html

*********

Mądrość Rahnera potrzebna od zaraz

Peter Folan SJ

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1087,madrosc-rahnera-potrzebna-od-zaraz.html

Karl Rahner SJ – PISMA WYBRANE. TOM I

Karl Rahner należy do najwybitniejszych teologów katolickich ubiegłego stulecia, świadczy o tym zarówno jego olbrzymi dorobek naukowy, sięgający liczby czterech tysięcy tytułów, jak i ponad 1800 monografii, poświęconych w całości jego osobie oraz jego teologii. Pierwszy tom Pism wybranych K. Rahnera obejmuje 16 jego publikacji, ujętych w trzech działach: Zagadnienia fundamentalne, Nauka o Bogu oraz Chrystologia.
Wszystkie teksty, które znajdują się w pierwszym tomie Pism wybranych, dają czytelnikowi obraz metody teologicznej Rahnera, jego – czasem skomplikowanego – sposobu formułowania myśli oraz pozwalają lepiej pojąć znaczenie jego teologii dla rozwoju refleksji teologicznej ubiegłego stulecia.
Teologia Rahnera jest bowiem teologią, która poprzez stawianie istotnych i odważnych pytań, zmusza czytelnika do myślenia i refleksji. Rahner nie zadowala się prostymi odpowiedziami na istotne kwestie, lecz z odwagą, otwierając nowe drogi, szuka uzasadnienia dla wiary, która również we współczesnym świecie wymaga zrozumienia. Przedstawione w tym tomie publikacje wydają się być pomocnym materiałem nie tylko do samodzielnej lektury, ale nade wszystko do wspólnej refleksji nad nimi w ramach seminariów akademickich, przybliżających studentom myśl teologiczną Rahnera.

***********

Polscy piłkarze: wiara jest dla nas ważna

Michał Lewandowski

12.10.2015 13:25

(fot. PAP/Bartłomiej Zborowski)

Wczorajsze 90 minut emocji, napięcia i walki o zwycięstwo zaowocowało awansem do Mistrzostw Europy 2016. Nikt nie wątpi, że osiągnęliśmy je dzięki niesamowitej postawie i ciężkiej pracy naszych reprezentantów. Wielu z nich, na boisku jak i poza nim szuka oparcia w wierze w Boga. Oto kilka wypowiedzi polskich piłkarzy, którzy nie wstydzą się swojej wiary i chętnie przyznają do jej praktykowania.

 

“W wierze byłem wychowany od początku i staram się teraz przekazywać ją moim dzieciom, bo nie wyobrażam sobie, żeby moje dzieci były wychowywane inaczej. Myślę że bez wiary wszystko traci sens. (…) dzięki rodzinie mogłem być bardziej odporny na te zewnętrzne naciski czy uwarunkowania. Moja rodzina potrafiła mnie ochronić, dać mi schronienie. Zawsze miałem gdzie wrócić, uciec, schronić się – powiedział Jerzy Dudek, były reprezentant Polski, zdobywca Pucharu Europy z drużyną Liverpoolu.

 

Sebastian Mila, bohater ubiegłorocznego meczu z Niemcami, przeszedł długą drogę. Podczas gorzkich doświadczeń porażki znajdował swoje oparcie w Bogu: “Pan Bóg i rodzice zafundowali mi wspaniałe życie. Każdy dzień jest jak wygrana na loterii, delektuję się nim. Bywa trudno, ale uważam, że grając w piłkę mam ogromne szczęście. Nie oddałbym tego za nic oprócz zdrowia najbliższych”.

 

Także Jakub Błaszczykowski, członek akcji “Nie wstydzę się Jezusa” przyznawał:  “Ja osobiście z dużą wiarą na co dzień i z dużym przekonaniem o tym, że Chrystus pomaga w życiu codziennym, staram się w pewnym sensie namawiać ludzi do tego aby nie zapominali o tym, co jest dla nas najważniejsze, czyli wiara i modlitwa”.

 

Wspomina także o codziennej modlitwie: “Najważniejsza jest dla mnie codzienna Eucharystia i czytanie Pisma Świętego. Czasami zwyczajnie, po ludzku, nie chce mi się. Modlitwa daje mi jednak siłę i staram się jej nie zaniedbywać. Wiem, że ani sława, ani pieniądze nie dają tyle radości, co bycie z Bogiem. Wiem, że moim nadrzędnym obowiązkiem jest przyznawać się do Chrystusa”.

 

“Pan Bóg ma plan względem każdego, każdemu udziela odpowiednich darów, a naszym zadaniem jest ich nie zmarnować, lecz wykorzystać, dając świadectwo o Chrystusie” – dodaje.

 

Najsłynniejszy obecnie polski reprezentant, Robert Lewandowski przyznaje, że wiara w Boga pozwala mu prowadzić lepsze życie: “We współczesnym świecie wszystko idzie bardzo szybko, nieraz zapominamy o naszych wartościach i o tym, co tak naprawdę jest dla nas najważniejsze. Dlatego też ta wiara pomaga mi na boisku, ale też i poza nim, aby być po prostu dobrym człowiekiem i popełniać jak najmniej błędów”.

 

W czasie porażek w swoim pierwszym sezonie w Bundeslidze, Lewandowski często chodził do pobliskiego kościółka: “Mogłem się tam pozbyć wszystkich swoich zmartwień i obaw” – przyznał.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1086,polscy-pilkarze-wiara-jest-dla-nas-wazna.html

**********

Rosja: teologia dyscypliną naukową

RV / pk

(fot. eflon / Foter / CC BY)

Teologia, którą jeszcze przed kilku dekadami sowieckie encyklopedie określały jako “reakcyjną pseudonaukę”, doczekała się nareszcie w Rosji oficjalnego uznania za dyscyplinę wiedzy, z której można nawet uzyskać doktorat.

 

Prezydium Komisji Atestacyjnej Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego Federacji Rosyjskiej wydało zgodę na wpisanie jej na listę naukowych specjalizacji.
Jak czytamy w oświadczeniu Komisji, specjalizacja “teologia” zawiera w sobie treści teologiczne, podstawowe działy teologii, źródła wiedzy o teologii i obrzędach religijnych, historię i wiedzę o praktycznej działalności oraz posłudze duszpasterskiej organizacji religijnych.

 

Ważnym obszarem badań naukowych nowej specjalizacji będzie historia najnowsza oraz wzajemne relacje międzyreligijne, a także stosunek organizacji i tradycji religijnych do państwa i społeczeństwa.

 

Umieszczenie teologii na liście naukowych dyscyplin i specjalizacji umożliwi absolwentom teologii uzyskanie stopnia doktorskiego, co do tej pory było niemożliwe.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,23809,rosja-teologia-dyscyplina-naukowa.html

*********

Kraków: projekt edukacyjny “Teologia ciała”

KAI / mg

(youtube.com)

Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie rozpoczął realizację nowego projektu pt. “Teologia ciała”. Celem inicjatywy jest edukowanie w zakresie wizji ludzkiej seksualności wg nauczania św. Jana Pawła II.

 

Jak wskazują organizatorzy sposób przybliżania myśli papieskiej ma być prosty, ale nie pozbawiony zasadniczej głębi i fundamentalnego przesłania. – Próbujemy to robić bardzo kompleksowo i żeby każdy mógł coś dla siebie znaleźć. Wiadomo, że inaczej rozmawiamy z gimnazjalistami, a inaczej z osobami wykształconymi, dorosłymi i mającymi pojęcie na ten temat – powiedziała KAI Magdalena Siemion z Instytutu Dialogu Międzykulturowego.
W ramach projektu planowane są również warsztaty edukacyjne i cykl wywiadów. Pierwszym zaproszonym do dyskusji ma być ojciec Ksawery Knotz, kapucyn, znany rekolekcjonista i autor książek, poruszający zagadnienia życia seksualnego w pryzmacie nauki Kościoła katolickiego.

 

Część działań została już podjęta na facebook’owym profilu instytutu. – Stworzyliśmy projekt slajdów – bardzo krótkich cytatów, głównie z książki Christophera Westa ‘Teologia ciała dla początkujących’, uzupełnionych ciekawymi rysunkami, aby myśl papieża bardziej zwizualizować i może w ten sposób do kogoś dotrzeć – wyjaśniła Siemion.

 

Szczegółowe informacje o poszczególnych wydarzeniach projektu “Teologia ciała” będą się pojawiać sukcesywnie na stronie internetowej www.idmjp2.pl.
Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie jest samorządową instytucję kultury powołaną przez Sejmik Województwa Małopolskiego. Od 1 stycznia 2009 r. celem działania Instytutu jest zachowanie i promowanie dziedzictwa, które pozostawił po sobie Ojciec Święty Jan Paweł II oraz dialog między religiami i kulturami.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,23072,krakow-projekt-edukacyjny-teologia-ciala.html

**********