Poddawała się licznym umartwieniom, żyjąc w ścisłej łączności z Bogiem. Po pewnym czasie zmieniła miejsce pobytu, przenosząc się w okolice Monte Pellegrino pod Palermo. Nieprzyzwyczajona do surowego życia, zmarła młodo, prawdopodobnie w 1165 lub 1170 r. Podobno po śmierci ukazała się i opowiedziała ludziom o tym, jak przez kilkanaście lat przebywała w grocie, kryjąc się przed światem w maleńkim zagłębieniu skalnym.
W roku 1624 przypadkowo odkryto relikwie św. Rozalii. Odtąd zaczął się jej kult. Podanie głosi, że podczas znalezienia relikwii miała ustać zaraza, która wówczas nękała miasto Palermo i całą okolicę. Dlatego odtąd św. Rozalia jest wzywana jako patronka chroniąca od zarazy. Jej imię wpisał do Martyrologium Rzymskiego surowy papież Urban VIII w 1630 r.

W ikonografii św. Rozalia przedstawiana jest z postacią, która pisze na ścianie jej imię. Atrybutem Świętej są: czaszka, grota, w której mieszkała, wieniec z róż.

Święta Rozalia z Palermo – patronka Wrocanki

2013-08-28 12:15

Małgorzata Baran

Niedaleko Miejsca Piastowego, w niewielkiej, ale malowniczej Wrocance, znajduje się lasek zwany powszechnie Dębiną. W cieniu dębów i brzóz tego zagajnika można zagłębić się w modlitwie, wypraszając łaski od św. Rozalii. Jest to szczególne miejsce, nie tylko ze względu na swój urok, ale przede wszystkim ze względu na moc, której można zaczerpnąć zatapiając się w modlitwie w małej kaplicy z XIX wieku, gdzie znajduje się figura Świętej sycylijskiej, która sprawia, że człowiek powraca do zdrowia.

4 września to dzień szczególny dla Wrocanki. Wtedy przypada święto parafialne, więc mieszkańcy wsi oraz przyjezdni z różnych miejsc gromadzą się o godz. 9 przy kaplicy lub w kościele o godz. 11 na uroczystej Sumie, aby modlić się do „Patronki od morowego powietrza i zaraźliwych chorób”. W dniu odpustu czciciele św. Rozalii mogą ucałować Jej relikwie.

Co roku księża przypominają wiernym żywot św. Rozalii z Palermo, która tak ukochała Boga, że zostawiła bogactwo na zamku Oliwella w Palermo i wybrała pustelnicze życie w grotach Quisquiny. Etymologia imienia „Rozalia” odsyła do połączenia nazw dwóch kwiatów: „rosa” – róża i „lilium” – lilia. We Wrocance, w odniesieniu do Patronki, używa się formy spieszczonej, poufałej – „Rozalijka”. Nawiązuje ona do sycylijskiej formy la Santuzza, czyli Mała Święta. Dlaczego mieszkańcy wsi tak bardzo umiłowali swą Patronkę? Kim była, że zawierzyli jej nie tylko sami mieszkańcy, ale i ludzie z okolic mniej i bardziej odległych?

W archiwum parafialnym znajdują się notatki na temat św. Rozalii, sporządzone na podstawie „Encyklopedii Kościelnej (tom 33-34, ks. doktora Chełmickiego, wyd. 1914 r.).

W broszurce Franciszka Gadzały: „Św. Rozalia, panna pustelnica palermitańska…” zapisano, że „w 1861 roku, za staraniem ks. Karola Molęckiego, proboszcza miejscowego, otrzymał relikwie św. Rozalii, pośrednio przez późniejszego Arcybiskupa Lwowskiego, ks. Ksawerego Wierzchlejskiego, a podówczas Biskupa Przemyskiego, gdzie lud okoliczny bardzo licznie, na odpust św. Rozalii i w innych czasach, to miejsce odwiedzając, Jej opieki i cudów, przy studzience i kaplicy, w polu będącej, z pociechą największą serca swego często doznaje”.

Okazuje się więc, że nieodłączna z kaplicą jest studzienka z uzdrowicielską wodą, która przyciąga swymi właściwościami i malowniczym położeniem w dolince wśród pól. Wiara ludu sprawia, że do studzienki ciągną rzesze tych, którzy szukają zdroju życia. Z przekazów ludowych zachowało się przekonanie, że źródełko to wytrysło spod pługa oracza. Źródełko św. Rozalii jest więc miejscem, gdzie nie tylko można zaczerpnąć wody życia na różne choroby, ale oczyścić się wewnętrznie od trosk, zmartwień, gniewu i smutku oraz wzmocnić się do zmagania się z trudami życiowymi. W szeleście palmy wodnej, wśród śpiewu ptactwa rodzi się modlitwa w głowie tego, który przyszedł po pomoc do Świętej Patronki wsi, Rozalii palermitańskiej i jednocześnie wroceńskiej. Spoglądając na kapliczkę, w której znajduje się figurka Świętej, wyrzeźbiona przez ludowego artystę, można przemyśleć i rozważyć wiele problemów. Święta woda, skosztowana przy studzience, sprawia, że każdy odchodzi z tego miejsca z wiarą w uzdrowienie.

Rozalijka jest dla mieszkańców Wrocanki i okolic opiekunką od wszelkiego zła, chorób, klęsk żywiołowych, katastrof i innych nieszczęść. Mieszkańcy wierzą, że ich miejscowość była zawsze ochraniana od gradobicia, powodzi, huraganów, epidemii dzięki wstawiennictwu Patronki. Tak jak w XIX wieku św. Rozalia ochroniła Wrocankę od epidemii cholery, tak obecnie chroni od „zarazy XXI wieku”. Księga Łask, która znajduje się w archiwum parafialnym, potwierdza wiele uzdrowień za przyczyną św. Rozalii. Wpisy do Księgi próśb i podziękowań, umieszczonej w Kaplicy, świadczą o tym, jak wielu czcicieli przybywa w to miejsce, aby odmówić modlitwę dziękczynną lub błagalną. W miesiącach wiosennych, letnich i jesiennych odprawiane są w Kaplicy Msze św. i nabożeństwa. W maju i czerwcu ludzie modlą się do św. Rozalii o zbiory. Tradycją jest, że po Pierwszej Komunii Świętej (w białym tygodniu) dzieci z Księdzem Proboszczem klękają u stóp Wroceńskiej Rozalii. Modlą się tam nowożeńcy, młodzież, dzieci i osoby starsze.

Kult św. Rozalii rozszerza się poza Wrocankę. Przychodzą do Niej prosić o pomoc chorzy i cierpiący, przychodzą dziękować ci, którzy tę pomoc otrzymali. Ma więc Wrocanka swą ukochaną Patronkę, która obdarza łaskami swych czcicieli i ma swe święte źródełko z wodą życia. Módlmy się do Niej słowami pieśni:

„O Patronko, błagaj Boga
Gdy śmiertelna przyjdzie trwoga;
Byśmy żyli tu bezpiecznie,
Z Tobą królowali wiecznie. Amen”.

http://www.niedziela.pl/artykul/107747/nd/Swieta-Rozalia-z-Palermo—patronka

W zakonie augustiańskim od wieków istnieje nabożeństwo i cześć Najświętszej Maryi Panny jako Matki Pocieszenia. Nie wiadomo, jaka jest jego geneza. Według legendy, Matka Boża ukazała się św. Monice, ubrana w czarny strój ze skórzanym pasem, w odpowiedzi na jej prośby o pomoc i pociechę po śmierci męża, Patrycjusza. Obiecała specjalną opiekę i pociechę Monice oraz wszystkim tym, którzy ku Jej czci noszą skórzany pas.
Powyższa legenda powstała dość późno – prawdopodobnie około XV w., gdy pojawiły tzw. mantellatki. W 1401 r. papież Bonifacy IX zezwolił zakonom żebraczym na udzielanie swojego habitu i reguł także kobietom; mantellatki miały specjalne przywileje oraz wszelkie prawa augustianów pierwszego Zakonu. W 1439 r. Grzegorz z Rimini otrzymał pozwolenie na założenie bractwa paskowego przy kościele augustiańskim w Bolonii, którego patronami byli św. Augustyn i św. Monika. Około 60 lat później Marcin z Vercelli założył dość liczne bractwo ku czci Matki Pocieszenia. W XVI w. wszystkie trzy bractwa zostały złączone w jedno i od tego czasu rozwijały nabożeństwo do Maryi, Matki Pocieszenia.

Maryja, Matka Chrystusa, jest Matką żywego ciała Chrystusa – Matką Kościoła. We wszystkich swoich potrzebach, wszelkiego rodzaju nieszczęściach i cierpieniach, chrześcijanie zawsze doświadczali Jej matczynej troski i pomocy. Dlatego od wielu wieków w zakonie augustiańskim czci się Maryję jako Matkę Pocieszenia albo Pocieszycielkę strapionych. Maryja nosi tytuł Matki Pocieszenia w jeszcze innym, głębszym sensie. Ewangelia mówi o starcu Symeonie, że oczekiwał on Mesjasza, pociechy Izraela. Maryja jest Matką Pocieszenia, gdyż to właśnie Ona dała ziemskie życie Zbawicielowi, który jest prawdziwym Pocieszycielem ludzi.

Chociaż kult Matki Bożej Pocieszenia wiąże swe powstanie z zakonem augustiańskim, bardzo szybko rozszerzył się na cały Kościół. W Polsce znajduje się wiele słynących łaskami obrazów Matki Bożej Pocieszenia.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/09-04c.php3

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Wasza Ekscelencjo, czcigodny i bardzo drogi nam wszystkim Pasterzu Kościoła sandomierskiego!

Przybywamy na Twoje wezwanie na Twoje zaproszenie z różnych stron Polski, ażeby uczestniczyć w tej wyjątkowej uroczystości, jaką dzisiaj przeżywa diecezja sandomierska, a zwłaszcza ziemia radomska i parafia Błotnicy. Przybywamy tutaj z gorącym pozdrowieniem dla Ludu Bożego, tak licznie zgromadzonego ze swoimi duszpasterzami, kapłanami, biskupami otaczającymi w dniu dzisiejszym Waszą Ekscelencję.

Jest to niedziela po Wniebowzięciu Matki Bożej. Wniebowzięta i ukoronowana w niebie jest dzisiaj koronowana przez nas na tej ziemi, jakbyśmy chcieli naśladować to, co uczynił Jej Syn koronując Ją w koroną wiecznej chwały. My tutaj na tej ziemi, na tym miejscu wkładamy na Jej skronie koronę, a kiedy to czynimy – chociaż rzecz dzieje się w Błotnicy, na ziemi radomskiej – wówczas wiemy, że tę chwałę oddaje Jej, Wniebowziętej Matce Pocieszenia, przez naszą posługę, cały Kościół. Czynimy to bowiem powagą Ojca świętego i dlatego, chociaż ta uroczystość jest określona miejscem i czasem, posiada swój szczególny wymiar. Cały Kościół przez nas, przez tę koronację, przez nasze uczestnictwo czci Wniebowziętą Matkę Pocieszenia. Ta koronacja dzisiejsza, rzec można, oczekiwana była przez całe pokolenia Ludu Bożego na ziemi radomskiej.

Jeśli dzisiaj tu, na tym miejscu modlimy się szczególnie za naszego umiłowanego Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, to jest po temu wiele powodów, ale także i ten, że Jego poprzednik na stolicy prymasowskiej w Gnieźnie – prymas Jan Łaski, na początku XVI wieku pierwszy w swoich sprawozdaniach wizytacyjnych podał do wiadomości, iż obraz Matki Bożej w kościele błotnickim doznaje czci od niepamiętnych czasów. A było to, jak powiedziałem na początku wieku XVI. Błotnica należała do archidiecezji gnieźnieńskiej i stąd prymasowskie, metropolity gnieźnieńskiego ręce powinny by w dniu dzisiejszym dopełnić tego, na co czekały stulecia i pokolenia. Bo jeżeli na początku wieku XVI czytamy już o wielu pokoleniach czci dla obrazu Matki Bożej w naszym kościele, to jakże głęboko w przeszłość w nasze dzieje sięga to, co dzisiaj doczekało się spełnienia.

Jednakże w szczególny sposób czekały na to pokolenia ostatnie i doznawały też szczególnych znaków tej miłości pocieszającej, jakiej Matka Boża w tutejszym sanktuarium nie szczędziła swojemu ludowi. Przecież to czasy okupacji, to czasy walki o życie i niepodległość narodu. I w tych czasach miano zburzyć ten kościół. Zapadła już decyzja okupanta, a jeśli się to nie stało, trudno nie widzieć w tym szczególnego znaku umiłowania Matki Pocieszenia dla tego miejsca i dla tej ziemi. I dlatego też nie można się dziwić, że dzień dzisiejszy wywołał szczególną duchową mobilizację. Już wczoraj, kiedyśmy podążali do Radomia, mijaliśmy na drodze warszawskiej pielgrzymki. Szły z różnych stron, a dzisiaj trudno było tutaj dojechać.

Od Radomia długi ciąg samochodów. Polska, która się coraz bardziej motoryzuje, tymi nowoczesnymi środkami lokomocji podążała na miejsce koronacji Matki Bożej Pocieszenia. Jednakże nie zabrakło i koni, i wozów, nie zabrakło nade wszystko pieszych – jakieś niezwykłe rzec by można pospolite ruszenie dusz, bo nadszedł dzień, na który czekało tyle pokoleń. I chyba szczególnie potrzebna jest ta koronacja Matki Bożej Pocieszenia na tym miejscu, na tej ziemi radomskiej, która jak wszyscy dobrze wiedzą, była w ostatnim roku ziemią szczególnego smutku. Ten smutek ziemi radomskiej, miasta Radomia, był udziałem całego społeczeństwa, całego Kościoła w Polsce. Episkopat, który czuje z narodem, a czuje zwłaszcza tam gdzie jest cierpienie i smutek, zwracał się od początku do władz o zrozumienie motywów, o amnestie dla więźniów, a gdy tak czynił, wówczas ten Polski Episkopat był wyrazicielem – był na służbie Matki Bożej Pocieszenia. Potrzeba pocieszać rodaków, a nie zasmucać i nie przygnębiać. Trzeba narodowi nadziei i radości życia, podniesionych głów, a nie spuszczonych do ziemi. Dobrze więc, że te nasze prośby i wołania zostały ostatecznie spełnione i że możemy tutaj przybyć do Matki Bożej Pocieszenia. Przybywamy do Niej i wołamy wraz z całym Kościołem sandomierskim, wraz z całą ziemią radomską wołamy: Matko Pocieszenia, wejdź w życie naszym rodzin. To jest najgłębsze pragnienie pasterza Kościoła sandomierskiego i wszystkich kapłanów, duszpasterzy nasze rodziny, bo też od nich zależy przyszłość Ojczyzny, przyszłość Kościoła.

Rodzina łączy się z tajemnicą rodzenia. Rodzi się człowiek w rodzinie, powołał Stwórca ojca i matkę, męża i żonę jako rodziców, by przekazywali życie. Rodzi się człowiek w rodzinie, rodzi się rodzicom, jest ich dzieckiem, ale rodzi się także narodowi, społeczeństwu, ludzkości. Rodzi się także Kościołowi. I dlatego ten rodzący się człowiek ma taką wielką godność, niesie z sobą takie wielkie nadzieje, wypełnia tyle oczekiwań.

Matko Pocieszenia, wejdź w życie naszych rodzin, ażeby w nich rodzili się ludzie, a nie ginęli przed urodzeniem. Nikt w tym rodziny nie zastąpi, o tym trzeba stale pamiętać, o tym trzeba pamiętać. Musi o tym pamiętać nie tylko każde małżeństwo i rodzina, ale całe społeczeństwo, naród i państwo. Żeby się ludzie rodzili w rodzinach, żeby się rodzili na naszej polskiej ziemi nieodzowne są do tego warunki. To jest najpilniejszy problem społeczny, warunki utrzymania, warunki mieszkaniowe, sprawiedliwa płaca ojców rodzin. Trzeba umożliwić żonom i matkom, ażeby mogły się zająć swoim szczególnym posłannictwem. Przeogromna jest godność kobiety która rodzi. Nie można jej w żaden sposób deprecjonować. W życiu społecznym musi się odbudować kult matki, matki rodzącej. Ogromnie wiele trzeba poruszyć sprężyn, ogromnie wiele trzeba usunąć złych nawyków, ażeby ten kult rodzącej matki, odpowiedzialnych rodziców wrócił do naszego życia społecznego. Żebyśmy się sami nie niszczyli. To jest główny cel polityki społecznej. To trzeba postawić na pierwszym miejscu i nie żadne inne kalkulacje ekonomiczne, tylko ta podstawowa kalkulacja humanistyczna musi być pierwszym wyznacznikiem naszego życia państwowego i narodowego. Każda rodzina jest tym miejscem, w którym cały naród określa swoją przyszłość. I nikt też nie zastąpi rodziny, rodziców.

W drugim Boskim zaiste powołaniu, powołaniu wychowawczym, wychowują ci, którzy dają życie. To wychowywanie jest dalszym ciągiem przekazania życia, jest konsekwencją urodzenia i dlatego trzeba w całym programie wychowania i wykształcenia szkolnego z tym się zasadniczo liczyć. Nie może być szkoła konkurentem rodziny. Nie może szkoła czy przedszkole niszczyć to co szczepią rodzice. A dziś już się nawet słyszy o przedszkolach, dzieci wracają i mówią rodzicom tak: “Mamo ty mówiłaś że jest Bozia, a nam pani powiedziała, że nie ma”. Nie może być tej rozbieżności, nie może być tej dwutorowości. Rodzina ma swoje niezbywalne prawa, musi być odpowiedzialna za wychowanie. I musi móc byś odpowiedzialna za wychowanie. Nikt nie może podkopywać tego, co ojciec i matka – wierzący rodzice wszczepią w duszy dziecka. Ogromnie wiele jest problemów, które z tym się łączą i słusznie czyni Kościół sandomierski, że przy tej dzisiejszej uroczystości tak wspaniałej, tak tłumnie uczestniczonej, tak od dawna oczekiwanej, to właśnie wołanie odzywa się z duszy całego Ludu Bożego. Matko Pocieszenia – Wejdź w nasze rodziny! Trzeba tam właśnie Matki Pocieszycielki. Trzeba. Wiele jest sytuacji trudnych, wiele jest sytuacji krytycznych, wiele się nieraz wylewa łez. Trudne jest posłannictwo ojca i matki w naszych czasach. I stąd trzeba, żebyś Ty, Matko Boża, była blisko rodzin, ojców, matek, młodzieży, dzieci. To wielkie wołanie Kościoła sandomierskiego jest dziś naszym wspólnym wołaniem. Wszyscy o to prosimy i dlatego jest nas tutaj tak wielu, ażeby dać wyraz rozległości tej prośby, jak Polska długa i szeroka. Tej sprawie trzeba nam poświecić najwięcej uwagi i troski. Trzeba wokół niej zmobilizować wszystkie ludzkie siły, a nade wszystko trzeba do niej zaprosić Matkę, Matkę Pocieszenia.

Drodzy bracia i siostry, wasz biskup i pasterz wspomniał na początku w swoim powitaniu, że przed 150 prawie laty był tutaj u was proboszczem ks. Karol Skórkowski. I przypomniał, że ten wasz proboszcz potem został powołany przez Stolicę Apostolską na biskupa krakowskiego. I dlatego też z wielkim wzruszeniem wypełniam dzisiaj tę moją posługę w waszym Sanktuarium. Kiedy myślę o tym moim poprzedniku na stolicy św. Stanisława, który tutaj, w tej parafii, nie raz na pewno mówił: Matko Pocieszenia, wesprzyj mnie. I chyba kiedy otrzymał wezwanie, ażeby stać się na stolicy krakowskiej następcą św. Stanisława, w tych trudnych rozbiorowych czasach w szczególny sposób tak prosił. Jednakże do tego o czym już wspomniał wasz arcypasterz, pragnę jeszcze dołożyć dalszy ciąg życia tego kapłana, którego tutaj dzisiaj słusznie wspominamy. Gdy już był biskupem krakowskim, wybuchło Powstanie Listopadowe w 1830 roku. Biskup jako wierny syn Ojczyzny wspierał powstańców. I dlatego władcy, zaborcy zażądali jego usunięcia ze stolicy biskupiej w Krakowie. Chociaż Kraków był wtedy wolnym miastem, to jednak ta ostatnia ostoja, symbol niejako niepodległości Polski nie potrafiła się oprzeć żądaniom możnych tego świata i biskup Karol Skórkowski musiał opuścić Kraków. Resztę swojego życia spędził na wygnaniu w Opawie. Dopiero po odzyskaniu niepodległości przez nasza Ojczyznę w tym stuleciu Jego zwłoki zostały sprowadzone do Krakowa. Myślę ze ten wasz wieloletni (27 lat tutaj proboszczował) proboszcz, tam na tym wygnaniu, tak i przed tym za dni powstania listopadowego na stolicy krakowskiej nieraz z głębi serca wołał Matko Pocieszenia, Matko Boża z Sanktuarium w Błotnicy, Matko Pocieszenia wejdź w życie mojej Ojczyzny. A trzeba było tego pocieszenia ogromnie. Bo przecież wiek XIX, po upadku powstania listopadowego zwłaszcza, przyniósł jeszcze większe zniewolenie uciemiężenie naszego narodu. Zaczęła się walka z polskością którą musieliśmy wytrzymywać przez 100 prawie jeszcze lat. I z pewnością ten biskup wygnaniec patrząc na rozwój wypadków, nie raz ze swojego wygnania powtarzał te słowa: Matko Pocieszenia, wejdź w życie mojej Ojczyzny, naszej Ojczyzny, mojego Narodu.

Drodzy bracia, te wołania sprzed 150 lat nie pozostały bez odpowiedzi. I dlatego słusznie dzisiaj na skronie tej Matki Pocieszenia włożyliśmy w imieniu Ojca św. Pawła VI korony papieskie. Można powiedzieć, zasłużyła sobie na to Maryja, która kiedyś o sobie powiedziała : “Oto ja służebnica Pańska”. Wypełniła swoją wielką służbę wobec Ludu Bożego ziemi radomskiej, diecezji sandomierskiej przez tyle pokoleń. “Oto ja służebnica Pańska”. Chyba w tym momencie kiedy my, niegodni ludzie, tu na tym miejscu Ją koronujemy, jeszcze głąbiej odczuwa Jej matczyne serce tę prawdę: Służebnica Pańska, Służebnica Ludu Bożego.

Czcigodny, drogi Pasterzu Kościoła sandomierskiego pozwól, że jeszcze raz zwrócę się do Ciebie pod koniec tej homilii, jeszcze raz tutaj w imieniu wszystkich zgromadzonych, a zwłaszcza wszystkich przybyłych tu z całej Polski biskupów, złożę Ci i z Tobą razem Bogu szczególne podziękowanie za to, co w ostatnich dziesięcioleciach dokonało się właśnie w twojej diecezji. Wiem, że to podziękowanie skierujesz od razu do Matki Bożej. Inaczej nikt z nas nie mógł by uczynić. A więc dziękuję, że tutaj, na ziemi radomskiej, przed kilkunastu laty została zażegnana bardzo niebezpieczna dążność do rozbijania jedności Kościoła katolickiego w naszej Ojczyźnie. Wiemy wszyscy że stało się to w Wierzbicy. Znamy kapłanów, którzy swoim całkowitym poświęceniem do tego się przyczynili. Ale nade wszystko pamiętamy i wdzięczni ci jesteśmy za tę twoją wspaniałą postawę, która zbłąkanych przyprowadziła do jedności Kościoła tak, że nią się dzisiaj wspólnie z nami cieszą i zapewne niemało ich tutaj uczestniczy w tej koronacyjnej uroczystości. I jeszcze jedno. Pozwól Czcigodny i drogi nam Biskupie Piotrze, pozwól, że podziękujemy Tobie, kapłanom, Kościołowi sandomierskiemu, miastu Radomowi, a przede wszystkim Matce Bożej, za to, że po kilku latach uwięzienia zechciała wrócić na szlaku nawiedzenia, który prowadził Ją przez całą Polskę, że chciała wrócić na szlak nawiedzenia który prowadzi ją przez całą Polskę. Że zechciała wrócić na ten szlak właśnie tutaj w Radomiu. Było to miejsce wielkiego przełomu. To wasze miasto dzisiaj wojewódzkie sobie wybrała i jak gdyby dała jeszcze jeden znak swojego macierzystego pocieszenia, jak by jeszcze jeden znak, że zbliża się dzień Jej koronacji. I dlatego w dniu dzisiejszym wspólnie z wami, drodzy bracia i siostry, drodzy bracia kapłani, siostry zakonne, z wami biskupi, a nade wszystko z Tobą, Pasterzu Kościoła sandomierskiego, Pasterzu ziemi radomskiej, wołamy: Matko Pocieszenia, wejdź w życie naszych rodzin!

Matko Pocieszenia, prosił Cię przed 150 laty proboszcz tej parafii, potem biskup krakowski, wejdź w życie naszej Ojczyzny. Dzisiaj my tutaj, w takiej olbrzymiej rzeszy zgromadzeni, zapraszamy, zaklinamy, wejdź w życie, naszej Ojczyzny, Polski drugiego tysiąclecia. Wejdź Ukoronowana Służebnico Pana. Amen.

http://www.blotnica.paulini.pl/pliki/kazan.htm

Litania do Matki Bożej Pocieszenia

Kyrie elejson, Chryste elejson, kyrie elejson
Chryste usłysz nas! Chryste wysłuchaj nas!
Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu święty Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo, módl się za nami.
Święta Boża Rodzicielko,
Święta Panno nad Pannami,
Pocieszenie Świata,
Pocieszenie nasze po Bogu największe,
Pocieszenie strapionych,
Pocieszenie płaczących,
Pocieszenie opuszczonych,
Pocieszenie nędznych,
Pocieszenie wygnańców,
Pocieszenie żywych i umarłych,
Pocieszenie przyjaciół Bożych,
Pociecho jedyna grzeszników,
Pociecho rozpaczających,
Pocieszycielko najświętsza,
Pocieszycielko najłaskawsza,
Pocieszycielko ubogich,
Pocieszycielko wdów i sierot,
Pocieszycielko najlitościwsza chorych,
Pocieszycielko serc naszych,
Pocieszycielko doskonałych i niedoskonałych ,
Pocieszycielko nasza,
Pocieszycielko bez zmazy poczęta,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
Przepuść nam, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
Wysłuchaj nas, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
Zmiłuj się nad nami, Panie!
Chryste usłysz nas! Chryste wysłuchaj nas!

Módlmy się:
Sługom Twoim, prosimy, Panie, udziel daru łaski niebieskiej, aby jako narodzenie Najświętszej Maryi Panny przyniosło światu pociechę, bo było początkiem jego zbawienia, tak i wezwanie Jej imienia było początkiem naszego wysłuchania i uszczęśliwienia tu i w wieczności. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen

Mojżesz stał się pośrednikiem Przymierza. To przymierze było przede wszystkim darem Dekalogu, którego zachowywanie gwarantowało wolność. Dekalog przekazał ludowi Mojżesz. On też upamiętnił to przekazanie uroczystymi ceremoniami ofiarnymi, pośród których obecni wyrazili swą zgodę. Stał się następnie prawodawcą, który wymagania Boże wprowadzał w przepisy szczegółowe i obyczaj. Był także żarliwym orędownikiem, bo nieustannie wstawiał się za ludem, a w tym wstawiennictwie okazywał niezwykłą wytrwałość i ofiarność. Z Bogiem rozmawiał twarzą w twarz. Pragnął poznać Jego chwałę i gdy po zakończeniu rozmowy na Synaju zstępował do ludu, jego twarz promieniowała niezwykłym blaskiem. Miriam i Aaron zazdrościli mu tej poufałości, natomiast on sam okazywał najwyższą pokorę. Zmarł, mając 120 lat.
W Nowym Testamencie Mojżesz stał się figurą Chrystusa. Jezus wyrażał się o nim z szacunkiem, także wtedy, gdy interioryzując wymagania Prawa, traktował je z pewnym dystansem. U Mateusza (Mt 5, 17) Chrystus mówił o wypełnieniu Prawa i jego wydoskonaleniu. Jan zaś dzieło Mojżesza pojmował w prostym odniesieniu do Chrystusa (J 1, 17). W końcu sam Chrystus wielokrotnie unaoczniał prawdziwą rolę Mojżesza (J 6, 32; J 7, 22). Potem obecność tego ostatniego na górze Przemienienia ukazała dobitnie właściwe wymiary jego roli (Mt 17, 3), podkreślane zresztą w jasnych deklaracjach (por. J 5, 46; 1, 45; Łk 24, 17; Dz 26, 22n).
O tym, jak Mojżesza dostrzegali pierwsi chrześcijanie, dowiadujemy się ze wspomnianej już mowy Szczepana (Dz 7, 20-44). Natomiast św. Paweł ukazał projekcję rzeczywistości chrześcijańskiej na czasy Mojżesza (1 Kor 10, 2). Według listu do Hebrajczyków, Mojżesz jakby antycypuje w zniewagach, wyrządzonych Chrystusowi, którego chwała przewyższa jego własną (Hbr 3, 1-6).

W midraszach i w literaturze rabinistycznej dzieje Mojżesza rozwijano w innych rozmaitych kierunkach. Wśród apokryfów Starego Testamentu znajdujemy Testament (Wniebowzięcie) Mojżesza, zaś w Targumie Pseudo-Jonatana i w midraszach spotykamy bardzo długie rozwinięcia Mojżeszowych wizji. Dużą rolę, także w środowiskach chrześcijańskich, odegrała Vita Mosis Filona z Aleksandrii. Ojcowie Kościoła wychwalali prawodawcę, przeciwstawiając go filozofom (Justyn, Klemens Aleksandryjski, Orygenes). Zapowiadał Chrystusa i wydarzenia ewangeliczne. Niektórzy w ukazywaniu Mojżesza jako figury Chrystusa posługiwali się subtelnymi zastrzeżeniami. Dla innych był modelem świętości, a Grzegorz z Nyssy widział w nim wzór życia mistycznego.
W średniowieczu Mojżeszem zajmowało się wielu, zwłaszcza Rupert z Deutz i Bernard z Clairvaux. Poczynając od V w., Mojżesza czczono na górze Nebo, gdzie lokalizowano jego grób i gdzie zbudowano bazylikę. W patriarchacie łacińskim Jerozolimy istniał formularz mszalny na dzień jego wspomnienia. W IX w. Florus wprowadził go pod dniem 4 września do martyrologiów łacińskich. W synaksariach wschodnich widnieje pod tym samym dniem, a ponadto razem z Eliaszem, Aaronem i Elizeuszem pod dniem 20 lipca.

Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego (nr 61), “patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła”. Najbardziej znanymi postaciami Starego Testamentu, uznawanymi za osoby święte, są – oprócz Mojżesza – także Abraham, Dawid, Eliasz i Elizeusz oraz Jozue, ponadto często również Adam i Ewa.

Mojżesz i nasza wiara

W hebrajskim tekście mówiącym o skonstruowaniu skrzynki dla ratowania Mojżesza używa się tego samego słowa, którym Biblia określa zbudowaną przez Noego arkę. Co z tego wynika? – pisze ks. Jacek Stefański.

„Dzięki wierze Mojżesz był ukrywany przez swoich rodziców w ciągu trzech miesięcy po swoim narodzeniu, ponieważ widzieli, że ładne jest dzieciątko, a nie ulękli się nakazu króla” (Hbr 11,23).

Czym jest wiara? W Liście do Hebrajczyków czytamy, że „wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (Hbr 11,1). Autor Listu przedstawia postacie, których wiara jest dla nas nie tylko wzorem, ale również zachętą, aby umocnić własną wiarę. Postacią, której w kontekście wiary Autor poświęca najwięcej miejsca, jest Mojżesz.

Jednak przytoczone słowa nie odnoszą się bezpośrednio do wiary Mojżesza, lecz do wiary jego rodziców. Niemniej między wiarą rodziców a przyszłą wiarą dziecka jest ścisły związek. W oczach Boga ojciec i matka mają być pierwszymi stróżami i krzewicielami wiary dziecka. W kulturze żydowskiej to ojciec jest odpowiedzialny za rozwój wiary dzieci, aczkolwiek matka wspiera męża w tym przedsięwzięciu. To ona stara się, aby w domu panowała atmosfera sprzyjająca przekazaniu dzieciom wiary ojców zgodnie z Bożymi przykazaniami.

Wobec tego co wiemy o rodzicach Mojżesza?

Mieli na imię Amram i Jokebed. Byli spokrewnieni i pochodzili z rodu Lewiego. Urodziło im się troje dzieci: Miriam, Aaron i Mojżesz. Narodziny zaś Mojżesza nastąpiły w czasie, kiedy faraon wydał nakaz wrzucenia każdego nowo narodzonego hebrajskiego chłopca do Nilu. Jokebed, widząc, że dziecko jest tov – co zazwyczaj tłumaczy się jako „piękne” – ukrywała je przez trzy miesiące. Jednakże w języku hebrajskim słowo tov to nie tylko „piękne”, ale przede wszystkim „dobre”.

Jest to znamienne, ponieważ słowo tov – „dobre” – pojawia się po raz pierwszy w Biblii w Księdze Rodzaju przy stworzeniu światła (por. Rdz 1,4). Wówczas Stwórca stwierdził, że światło jest tov – „dobre”. Matka Mojżesza widziała, że dziecko jest dobre oraz Bóg widział, że światło jest dobre. Zestawiając te dwa zdania, tradycja rabiniczna głosi, że w chwili narodzin Mojżesza jego dom rodzinny napełnił się światłem, tak jak na początku stworzenia wszechświat napełnił się światłem.

DZIECKO OD BOGA

Co wynika z tego spostrzeżenia? Niewątpliwie przyjście dziecka na świat jest zawsze Bożym błogosławieństwem, zwłaszcza dla człowieka wierzącego. W dzisiejszej antykoncepcyjnej epoce, kiedy wielu traktuje poczęcie dziecka jako chorobę, a poczęte dziecko jako intruza, Bóg przypomina w swoim Słowie, że dziecko jest tov, czyli dobre i piękne jak światło. Jest ono gwarantem szczęśliwej przyszłości i właściwego rozwoju narodu. Bł. Jan Paweł II powiedział, że naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości. Znane są też słowa bł. Matki Teresy z Kalkuty, że aborcja jest przyczyną wojen, bo jeżeli matce wolno zabijać własne dziecko, to nic już może powstrzymać ludzi od pozabijania się nawzajem.

Co więc dla ocalenia syna zrobiła matka Mojżesza? Według Księgi Wyjścia działanie Jokebed składa się z trzech czynności. Najpierw uczyniła skrzynkę z papirusu, którą pokryła żywicą i smołą. Później włożyła w nią dziecko, a w końcu umieściła ją w sitowiu na brzegu rzeki. Wszystkie te czynności są wyrazem troski o dobro niemowlęcia i przekonania, że dziecko musi żyć. Matka zrobiła to, co mogła w trudnej sytuacji, kierując się matczyną wrażliwością i intuicją, ale przede wszystkim wiarą. Skąd to wiemy? Na podstawie starannej konstrukcji skrzynki i faktu, że umieściła ją w sitowiu, aby nie została porwana przez prąd rzeki, miała nadzieję, że ktoś ją odnajdzie. O tej nadziei świadczy też obecność Miriam, starszej siostry Mojżesza, która po umieszczeniu skrzynki z dzieckiem w sitowiu stała z daleka, aby obserwować dalszy ciąg wydarzeń.

Księga Wyjścia milczy o roli ojca Mojżesza w ocaleniu syna. Na podstawie Listu do Hebrajczyków można zaś wnioskować, że oboje małżonkowie przyczynili się do ratowania dziecka. Dlatego też wszystko, co uczyniła Jokebed, zapewne musiało nastąpić nie tylko za wiedzą i aprobatą ojca, ale również z jego udziałem. Potwierdza to też Septuaginta (Biblia grecka), która mówi o powyższych czynnościach matki Mojżesza w liczbie mnogiej, jako wspólnym działaniu małżonków.

SZATAŃSKIE DEKRETY

Zobaczmy więc, jak wielki jest kontrast między staraniem rodziców Mojżesza podejmowanym dla ratowania syna a morderczymi staraniami faraona, który nakazuje położnym, aby uśmiercały nowo narodzone dzieci Hebrajczyków po każdym porodzie, przy którym asystowały. Niektórzy Ojcowie Kościoła, komentując tę sytuację, nazywają faraona szatanem, bo wróg życia jest największym wrogiem Boga. Z tej racji powinniśmy też określić jako szatańskie wszelkie pogwałcenie godności człowieka przez polityków, lekarzy i innych osób domagających się rzekomego „prawa” zabijania nienarodzonych dzieci. Zamiast wykorzystać umysł dla obrony życia i umożliwienia właściwego rozwoju człowieka z miłością od poczęcia do naturalnej śmierci, wykorzystują rozum do opracowania „optymalnych” sposobów na uśmiercanie osób nienarodzonych i umierających. Jest to ewidentne upodlenie się ludzkości w wyniku odrzucenia Boga i wiary. Św. Paweł zwraca uwagę, że odrzucenie Boga powoduje, iż ludzie „znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych, stali się głupimi” (Rz 1,21).

Jaki więc jest wniosek? Jeżeli zabraknie wiary w Boga i w Jego zamysł, to człowiek będzie ciągle niszczył siebie i świat. Spostrzeżenie rodziców Mojżesza, że życie dziecka jest dobre i piękne i że trzeba je chronić przed zagładą, zawiera głęboką prawdę o konieczności uznania prymatu Bożej mądrości i opatrzności w dziejach ludzkości. W tym kontekście warto przywołać stwierdzenie bł. Matki Teresy z Kalkuty, że wśród zamordowanych nienarodzonych dzieci zapewne były już osoby, które w planach Bożych miały odkryć środki do pokonania licznych nieuleczalnych chorób. Niestety, nie doszło do tych odkryć, bo nie pozwolono tym ludziom się urodzić.

PRZYKŁAD NA DZIŚ

Rodzice Mojżesza świadczą, że wiara w Bożą opatrzność nigdy nie zawiedzie. Widzimy to w dalszych losach niemowlęcia, które zostaje odnalezione w wodzie przez córkę faraona. Ta, zaglądając do skrzynki, wnioskuje, że znajdujące się w niej dziecko jest Izraelitą. Wówczas siostra Mojżesza, Miriam, podchodzi do niej i proponuje, że znajdzie kobietę, która zgodzi się wykarmić dziecko. Córka faraona wyraża zgodę i w ten sposób dzieje się coś, czego nawet Amram i Jokebed nie mogli przewidzieć: córka prześladowcy dziecka staje się narzędziem Bożej opatrzności w celu ocalenia tego dziecka przed zagładą zaplanowaną przez jej ojca. Ponadto, dzięki tej samej osobie, Mojżesz wraca do swoich rodziców, którzy nie muszą go już ukrywać.

Czy nie jest to wymowny przykład dla dzisiejszych małżonków, do których Chrystus ciągle woła: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie przeszkadzajcie im” (Łk 18,16)? Czy nie jest to wyraźny dowód, że wiara w Boga i otwarcie na życie nigdy nie zawiodą? W swojej encyklice „Humanae Vitae” sługa Boży Paweł VI podkreślił, że antykoncepcja jest początkiem klęski ludzkości pod względem duchowym i moralnym. Jest to uzurpacja Bożej władzy nad życiem.

Gdy człowiek myśli, że wolno mu być panem życia i przez to wprowadza rozdarcie między wspólnym życiem mężczyzny i kobiety a poczęciem nowego życia, to wówczas składa siebie w ofierze na ołtarzu bożka przyjemności. Przyjemność i wygoda stają się początkiem i celem działań, a człowiek przemienia się w sprzęt do użytku. W takiej sytuacji aborcja, rozwiązłość, pornografia i związki homoseksualne żądają swojej racji bytu, bo to nie Bóg dyktuje, co dobre i właściwe, lecz egoizm i przyjemność. A to kończy się źle, bo wówczas Bóg wydaje ludzi „na łup nieczystości”, „na pastwę na nic niezdatnego rozumu”, aby ponieśli „zapłatę należną za zboczenie” (Rz 1,24.27.28).

Wiara rodziców Mojżesza jest za chętą do budowania życia na skale, którą jest Bóg. Pokładając ufność w Bogu wszechmogącym, niczego nie stracimy, bo Jego rozwiązania są zawsze najlepsze. Ponadto gdy zaufamy Panu, otworzą się przed nami coraz nowsze możliwości lepszego oraz szczęśliwszego życia – doczesnego i wiecznego.