On the first March people in Poland celebrate ”The National Day of Remembrance of the Cursed Soldiers” also known as ”Unbreakable Soldiers Day”. During this day Poles throughout the country commemorate soldiers of anti-communist underground who did not submit to the occupation powers installed by Stalin in Poland after The Second World War. Many of them, the older ones, were heroes of The First and The Second World War. They were fighting against both Bolsheviks and the Nazis, just like most famous of them Cavalry Captain Witold Pilecki, a hero of The Polish Bolshevik War, a man who in September 1940 volunteered to Auschwitz (he let himself to be caught by the Nazi-Germans in the second Warsaw round-up in the Żoliborz district) in order to organise there a RESISTANCE MOVEMENT. He have sent reports about German crimes commited on Polish intelligence, and in later years on people of other nationalities in the Auschwitz and the later built Birkenau concentration camp. Captain has accomplished his mission with a great success. After two years of conspiratorial work his organisation in Auschwitz was so powerful, that the people were ready to take control of the camp any time, but the command of the ”Armia Krajowa” (Home Army) was concerned about potential repraisals resulting from the successful liberation and gave no answer to Pilecki’s request to start the action. After two and half a year on the night of April 26-27 he escaped with two other friends. In 1944 Pilecki took part in The Warsaw Uprising, fighting in the ruff ”Chrobry II”, the only ruff that has stayed on the battlefield till the very end of the Uprising. After The Second World War he has continued his work in the underground army in order to fight against new occupation. He was murdered in 1948, on May 25, at age 47, in prison on Rakowiecka Street in Warsaw after a fake trial and cruel tortures. After the annoucement of the death sentence Captain said: ”I have been trying to live my life so that in the hour of my death I would rather feel joy, than fear”. His body has been thrown into the hole in the ground dug behind the walls of the Powązki Military Cemetery with no funeral. His family, wife and two kids (doughter and son), for many years did not know what happened to Witold, they were told that he had left. Occupiers did not want to give any information about the place where they had buried captain’s and other Unbreakable Soldiers’ bodies. In July 2017 professor Krzysztof Szwagrzyk and the team of arheologists from IPN (Instytut Pamięci Narodowej – Institute of National Remembrance) have finished the exhumation in headquarter „Ł II”, by the families of Unbrakable Soldiers called „Łączka” (the Meadow), the place where many of the most famous Cursed Soldiers were buried and the place where the most probably the captain was buried. Untill today, arheologists did not manage to identify his remains.
*
Instead of an Introduction – A Few Words to Friends of Mine.
(An Introduction to Rotmaster’s Witold Pilecki Reports from Auschwitz, written in 1945)
Beginning of this story – few first pages – I have given a couple of my friends to read. Except words of acknowledgement I have heard a few words of their concern:
– So – said one of my friends: ”They may think, that you want be original – so to slander a man, like the worst animal”.
The second of my friends said: ”Maybe they will ask: what for he writes? – because now above all people want to know – what for?”.
And the third said: ”This is written wholeheartedly. What for to give ones heart to people?”
Not only these views of my friends, but many other views, expressed by different people on various of topics, which I hear everyday somehow cannot convince me anymore(…).[1]
As an answer to my friends’ concerns – what for I have started to write – I will here adduce a picture, that I think answers more briefly. A group of Poles set up in a circle on a large gravelled square. Clad in slightly too short drills – ”stripies” (in prison dialect: striped uniforms – translator’s annotattion). They stand in clogs or barefoot, for some of them are holding clogs in their hands. Behind them, other circle, formed by far much less often standing, every dozen or so, people with sticks in their hands.
A command is given to exercise ”a froggie”. To do ”a froggie” in clogs falling off the feet is a thing impossible. That is why some have taken them in hands, but barefoot on the sharp gravel – it is also very hard to do ”a froggie”. Besides, on a longer distance ”a froggie” is always quite hard to do, the more so if one is overstrained and the more so for a nonathletic, clumsy or flabby muscular – intellectual.[2]
And here, next to me is standing an attorney with a belly from Warsaw, few people further – an older man-landlord, for whose even several minutes ”froggie” you cannot vouch, on the other side of the circle – a professor, skinny, on thin legs and even further a priest – old man in glasses. For a minute, a couple of clumsy people fall down. Supervising people (my beloved friend) did not stroke heads with their sticks, but have hit the devoided of remnants of strengh victimt, which lying on the sand could not do another ”frog jump”.
And they did not hit the one in order to motivate to gather a new strenght, but several people gruping around the fallen man have striken one of the most painfull hits with laughter, in order to doom victim’s fate immediately, deprive of remnants of strenght and finally kill. They have tormented – striking constatntly new, possibly most hurtfull hits, they were searching for the most sensitive places. And the man that has fallen for now just because of lack of strenght after a while stricken in the most sensitive centres of the body – have fainted from pain, could not get up not get up and resigned to fight for his life… and in the next moments, kicked in the kidneys and other places, beaten with a pole in the crown – was dying.
And the people (with sticks) satnding around the ruckling victim… staggered… with laughter… (yes! My beloved Friend – with laughter!). Their role was to kill as many as possible… but this laughter?! It was their own addition – from the unconstrained will (…).[3]
The first thought of describing this hell – if it works out to get out of this – the need to write down a number of names – have come to existence there in this place where I have been a witness of degradation of human soul and its ascention, where the mask of all appearances, accepted laws and customs have fallen and we have become naked – with all our soul and character defects – all the people… the ones – that came there to extermination and the ones – that have smeard their hands with neighbour’s blood to the elbows. For this moment I wanted to provide silhouetes registers of those, who were building on the inflexible plumb of righteous character – they were walking through life and there they have survived or died , but till the end they have retained their righteousness – worthy of human name – and midget-people registry… next to the monsters in human bodies.
B e c a u s e i t d o e s m a t t er . . .
For the close families of those – who have been there and for the very remembrance of them that has remained amongst friends… memory of those, of which, here on Earth they know so little, and sometimes they want to know so little – what people they were in reality, after discarding the top shell-mask once worn among people.[4]
_________________________________________________________________________________________________________
[1] Rotmistrz Witold Pilecki, Zamiast wstępu – słów kilka do przyjaciół moich, introduction to: Raporty z Auschwitz written by the rotmaster Pilecki in 1945, IPN BU 0259/168, t.6, k. 197-201, in: Anna Mandrela, Duchowosć i charakter Witolda Pileckiego, Katowice 2019, p. 137.
[2] Ibidem, p. 137.
[3] Ibidem, p.138.
[4] Ibidem, p. 139.
German prisoners during the Warsaw Uprising.
Deutsch Kriegsgefangenen während des Warschauer Aufstandes, Polen.
The scenes come from the chronicles of August 1944 filmed by BIP KG ZWZ – AK (Polish Home Army).
©Original film produced by the Warsaw Uprising Museum – Warsaw Uprising 2014
Music: Brute i Elena – Michal Lorenc ©WM Poland
Nieliczne momenty triumfu podczas Powstania Warszawskiego. Wielu powstańców stało się potem Żołnierzami Wyklętymi
Ze specjalną dedykacją dla tych s…, którzy dziś się lansowali przy polskim święcie.
Amen
Link do całości: Toczymy samotną walkę
Kazimierz Chmielowski, ps. „Rekin” – jeden z najdzielniejszych żołnierzy antykomunistycznego podziemia niepodległościowego.
Zamordowany przez komunistów strzałem w tył głowy w 1950 r.
Tuż przed wykonaniem wyroku pobił jeszcze swojego kata.
/Mikołaj Kaczmarek
@KolorHistorii/
Zdrada mniejszości żydowskiej we wrześniu 1939 roku. Żydzi witali z radością nie tylko sowietów, ale również zbrodnicze formacje hitlerowskie.
Konferencja na żywo, prof. Szwagrzyk jako jeden z prelegentów. Myślę, że będzie dostępna na dżu tubie już po zakończeniu do odsłuchania.
Wszystkim zainteresowanym polską historią polecam uwadze wpis Pana Józefa Wieczorka o fałszowaniu historii. Odsyłam do komentarza, w którym byłem zmuszony postawić “kropkę nad i”. Prawdziwa wiedza to znajomość przyczyn. LINK
“Chłopcy to u szewca drewniane szpilki w zębach prostują”, a tu mamy polskich mężczyzn, jednych z wielu. Z realiami epoki był zaznajomiony Józef Mackiewicz, autor sentencji: Z bolszewikami się nie rozmawia, do bolszewików się strzela, którego parafrazy i trawestacje nie trafiają do tępych łbów.
7 marca 1919 w Torczynie zmarł od ran mjr Leopold Lis-Kula, miał 23 lata. Pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika.
Na zdjęciu w grupie oficerów I Brygady Legionów (stoi w środku)
Baranowicze 1916. Mirek Szponar
Z zasobów @NAC_GOV_PL
Śmierć wrogom Ojczyzny! Niech żyje Polska!
Płk. Ciepliński tuż przed śmiercią, oczekując w celi śmierci na mokotowskim więzieniu przekazał grypsy swojemu ostatniemu adiutantowi- Ludwikowi Kubikowi, który odsiadując wówczas karę dożywocia, miał marne perspektywy na wyjście na wolność. Przez pewien czas myślał nawet, że zabiją i jego. Był przygotowany na najgorsze. Tymczasem na mocy amnestii w 1956 r. jego karę zamieniono i zmniejszono. Tym samym Ludwik Kubik przez siedem lat z narażeniem życia przechowywał grypsy. Ocalenie grypsów samo w sobie jest okolicznością niezwykłą. 38 grypsów zapisanych na cieniutkich bibułkach papierosowych było zaszytych w brzegach chusteczek do nosa lub ukrytych w nogawkach spodni. Jeden tylko był zapisany na pudełku od zapałek. Po wyjściu z więzienia Ludwik Kubik przekazał grypsy do Londynu po opiekę gen. Mieczysława Wałęgi, jednego z najbliższych współpracowników Cieplińskiego z okresu konspiracji wojennej i powojennej. W Wielkiej Brytanii pozostały tam, aż do 2005 r. Po powrocie do Polski, zostały przekazane redakcji „Zeszytów Historycznych WiN-u”, a następnie wydane.
List do synka Andrzejka
12.03.2021 rok to 111 rocznica urodzin Łupaszki. Pamiętamy!!!!
Mjr Zygmunt Szendzielarz “Łupaszka”
“Nie jesteśmy żadną bandą, tak jak nas nazywają zdrajcy i wyrodni synowie naszej ojczyzny. My jesteśmy z miast i wiosek polskich. My chcemy, by Polska była rządzona przez Polaków oddanych sprawie i wybranych przez cały Naród, a ludzi takich mamy, którzy i słowa głośno nie mogą powiedzieć, bo UB wraz z kliką oficerów sowieckich czuwa. Dlatego też wypowiedzieliśmy walkę na śmierć lub życie tym, którzy za pieniądze, ordery lub stanowiska z rąk sowieckich, mordują najlepszych Polaków domagających się wolności i sprawiedliwości.”
Biogram: http://www.podziemiezbrojne.pl/?p=993
lub
https://podziemiezbrojne.ipn.gov.pl/…/87891,mjr-Zygmunt…
Wczoraj była rocznica skazania Witolda Pileckiego na śmierć. Wyrok skazujący Witolda Pileckiego został unieważniony dopiero w 1990 r. (9 lat po rzekomym upadku komunizmu). Przeciwna rehabilitacji Pileckiego była ta sama żydokomuna, która go zamordowała. Po zgodzie antynarodowej w 1989 roku pomiędzy “Chamami i Żydami” został ponownie nawiązany sojusz antypolski zwalczający Pamięć o Żołnierzach Niezłomnych.
Kolejny antypolski wybryk.
Postrzegani jako polityczne kundelki, politycy PiS doprowadzili do sytuacji, że do Niemców, Rosjan, Żydów, Ukraińców szkalujących Pamieć naszych bohaterów, dołączyła Białoruś. Jest to ostatni efekt antybiałoruskiej polityki Morawieckiego.
W programie biołoruskiej telewizji wystąpiła m.in. lewaczka znana w społecznościowym szambie jako lewicowa celebrytka:
Osobiście nie śledzę żadnych plugawych kont dlatego posiłkuję się cytatami z innych publikatorów:
Informacją smutną i ważną są szykany w stosunku do osób narodowości polskiej mieszkających na Białorusi. Polacy mieszkający na terenach II RP nie są Polonią. Mieszkają u sobie, na obszarze okupowanym – tę prawdę również zwalcza sojusz ponad podziałami: w Polsce i za granicą.
Materiał telewizji białoruskiej jest obszerny i zawiera również wątek o polskiej szkole…
103 lata temu w Kozicach Górnych na Lubelszczyźnie urodził się Józef Franczak, ps. „Lalek” (17 III 1918-21 X 1963), członek ZWZ/AK, WiN. Ostatni poległy w walce żołnierz polskiego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego. Zginął od kul ZOMO w 1963 r.
W Polskich sercach płonie “Ogień” wolności.
Cześć i Chwała bohaterom!
Zastanawiam się dlaczego prócz dwóch osób nikt nie komentuje tego ważnego fragmentu polskiej historii. Jestem człowiekiem z zewnątrz który od czasu do czasu czyta niektóre artykuły.
Albo nie wiedzą co napisać albo zajmują się innymi tematami, albo jedno i drugie.
każdy ma swoje tematy i klimaty
Na temat odzewu wielokrotnie już pisałem (na poważnie). Nikogo to nie obchodzi.
@ Serafińska
Jak się miewa rzecz – wpis o którym wspomniałem pisząc na Berdyczów? Sczezł. Niewiele ponad tysiąc osób kliknęło i 99% nie zareagowało komentarzem. Przyczyna ta sama, co zwykle. Barabasz bez maseczki jest bardziej interesujący?
Jest pan mistrzem słowa, mistrzem kamuflażu niekoniecznie :-) Wywodzę się z ciemnego ludu a mimo to zrozumiałem i dobrze się bawiłem ( wpis o debilu) Jest pan tak samo złośliwy jak pani Serafińska którą pozdrawiam :-)
Dlaczego tu nie ma emotikonów?
Proszę się nie przejmować. Ludzie są nieraz omylni jeżeli chodzi o swoje diagnozy dotyczące mistrzostwa lub jego braku ;-) Moje felietony, z nadzieniem groteskowym, podobają się niektórym moim znajomym. Spełniają oni definicję mniejszości… podzielającej mój pogląd, że faza działań wojennych w Polsce weszła w stadium eksterminacji. Niestety, ostatni Polacy, którzy zabijali sprawców – naszych wrogów należeli do kategorii Niezłomnych. Od ponad 30 lat na terenie naszej Ojczyzny nikt nie zabija już wrogów Polski… czyli wróciliśmy do tematu naszego etosu…
Stanisław Sojczyński “Warszyc”
“Rekin”
Siostra Piotra:
Religijność Rotmistrza Pileckiego
Prelegentka bardzo wnikliwie przeanalizowała lata młodzieńcze przyszłego bohatera. – Pileccy to polski ród szlachecki, którego korzenie sięgają końca XV wieku. Dziadek Witolda, Józef, po udziale w powstaniu styczniowym został wygnany na siedem lat na Syberię. Ojciec pracował jako rewizor leśny w Ołońcu w południowo-zachodniej Rosji, natomiast matka starannie dbała o religijne i patriotyczne wychowanie dzieci. W tych trudnych warunkach życia na obczyźnie młody Witold wraz z rodziną uczestniczył w mszach, które były odprawiane w prywatnych domach przez polskich księży zesłańców. Aby uchronić dzieci przed rusyfikacją, matka w 1909 roku przeniosła się z nimi do Wilna. Wpływ na formowanie charakteru Witolda miał w tamtym czasie udział w nielegalnym harcerstwie. Kolejnym ważnym doświadczeniem był udział w wojnie z bolszewikami oraz doświadczenie Cudu nad Wisłą – dodała.
Po założeniu rodziny z Marią z Ostrowskich religijność Pileckiego wyrażała się w wiernym wypełnianiu obowiązków męża, ojca oraz gospodarza. Rodzinną sielankę – jak podkreśliła dr Anna Mandrela – zakończył wybuch drugiej wojny światowej.
Przełożeni rtm. Pileckiego zlecili mu, by w raportach zawarł tylko suche fakty. Jednak można w nich znaleźć również wiele wątków o charakterze mistycznym, na które zwraca uwagę dr Anna Mandrela. – Warto odwołać się do św. Jana od Krzyża, który do swojego dzieła Droga na Górę Karmel dołączył rysunek, przedstawiający dwie błędne drogi, a pomiędzy nimi wąską ścieżkę doskonałości. Wejście na tę ścieżkę polega na całkowitym zaparciu się siebie i wyrzeczeniu się wszystkich przyjemności, zarówno dóbr ziemskich, jak i duchowych pociech, a nawet bezpieczeństwa i radości. Witold Pilecki już w przeszłości podejmował decyzje, które wymagały zapomnienia o sobie. Jednak najbardziej heroicznym z takich wyborów było bez wątpienia dobrowolne udanie się do obozu koncentracyjnego. Nawet w warunkach obozowych rtm. Pilecki dbał o wypełnianie obowiązków religijnych: „poznałem w Oświęcimiu paru dzielnych księży, m.in. ks. 87, który był kapelanem naszej organizacji. Mieliśmy zakonspirowane od niepożądanych oczu nabożeństwa i spowiedzi. Komunikanty otrzymywaliśmy od duchowieństwa z wolności dzięki kontaktom z ludnością spoza obozu” – cytowała
Jak dodała dr Anna Mandrela w 1946 i 47 roku Witold często modlił się w kościele św. Zbawiciela w Warszawie przy ołtarzu św. Ekspedyta, który jest patronem spraw pilnych i beznadziejnych. Andrzej Pilecki podkreślał również, że jego ojciec modlił się o nawrócenie wrogów i nie chował nienawiści.
Próbując odpowiedzieć na pytanie, jaka była duchowość rtm. Witolda Pileckiego – jak zauważa dr Anna Mandrela – możemy stwierdzić, że jest to religijność pełna bezgranicznej ufności w Boga, wiernie podążająca za wskazówkami z dzieła „O naśladowaniu Chrystusa”.
“Wujka zabili”.
Czesław Górecki “Rzędzian”
13-letni chłopiec zastrzelony przez Niemców tylko za to, że ratował polskie książki. 17 kwietnia 1943 roku niemiecki patrol zastrzelił 13-letniego Zenka Borowskiego, harcerza Szarych Szeregów /Mikołaj Kaczmarek/@KolorHistorii/
Przez ponad 6 lat sprawa odszkodowań wojennych nie została wprowadzona przez PiS na międzynarodowe forum . Nie została rozpoczęta ofensywa informacyjna. 6 lat to wystarczająco dużo,aby Polska na całym świecie zaczęła się kojarzyć z bohaterami II Wojny Światowej oraz ze skandalem braku spłaty reparacji niemieckich. Kwestia ta jest od czasu do czasu wykorzystywana jako składnik retoryki wyborczej. Żaden z polskojęzycznych uczestników niedawnych obchodów obozowych w Auschwitz nie zająknął się ani jednym słowem na ten temat. Zamiast tego były:
Por. Wiarus
Bitny
78 lat temu Witold Pilecki uciekł z Auschwitz.
Fragment Raportu Witolda /więcej pod tym linkiem/
Klikając w link, proszę chwilę poczekać, do momentu aż ukaże się odpowiedni komentarz. Potem można czytać następne fragmenty w kolejnych komentarzach.
https://fb.watch/5lopVyrsAg/
https://www.facebook.com/100481682053613/videos/465526854602585
Za Leszek Żebrowski
Dziś mija kolejna rocznica zamordowania jednego z największych bohaterów Polski, oddanego Bogu i Ojczyźnie, Rotmistrza Witolda Pileckiego herbu Leliwa
Czy Tomasz Sommer ma rację? Odpowiem w następnym komentarzu
Wybrałem z premedytacją recenzję Prof. Chodakiewicza
Autor NIE ROZUMIE Pileckiego
Jack Fairweather uznaje Holocaust za największą zbrodnię wszech czasów, „bez równych sobie w historii”.(…)
W dużym stopniu „The Volunteer” to raport z alianckiej bezczynności, którą autor przeciwstawia niesamowitemu bohaterstwu Pileckiego. Szkoda wielka, że Fairweather nie postarał się odkryć korzeni tego, co napędzało czyny Rotmistrza. Pisarz w znacznej mierze ogranicza się do opisywania Auschwitz i całkowicie nie potrafił ukazać swego protagonisty w jego kontekście dziejowym.
Ziemianin, rtm. Witold Pilecki na ochotnika bił bolszewików w 1920 r. i walczył w polu przeciw Niemcom w 1939 r. Kontynuował walkę w podziemiu, w tym w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. Rotmistrz stawiał opór zarówno nazistom, jak i Sowietom. Został stracony przez komunistów w 1948 r. po powrocie z Zachodu na jeszcze jeden rekonesans.
Fairweather traktuje historię Pileckiego po macoszemu. Autor całkowicie ignoruje sprawy podstawowe. Nie dostajemy właściwie nic o wierze chrześcijańskiej tego człowieka. Bez głębszej refleksji pisarz wspomina być może parę razy, że jego bohater się modlił (e.g. s. 364). Czy religia nie była dla Rotmistrza ważna? A jednak „O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza à Kempis była ulubioną książką Pileckiego. Czy nie powinno się to w jakiś sposób zarejestrować u Fairweathera? Niestety dziennikarz po prostu ignoruje takie podstawowe sprawy leżące u źródeł heroizmu swego bohatera.
Ponadto Fairweather nie potrafi zauważyć, jak wiara chrześcijańska jego protagonisty jest połączona z jego polskim nacjonalizmem. Mimo że pisarz pozostaje ślepy na jasne sprawy, powiedzmy wprost, że nie chodziło tylko o „fakt, że patriotyzm Witolda wyposażył go w sens służby i moralny kompas, który podtrzymywał jego misję w obozie” (s. 390). Nacjonalizm bez wymiaru chrześcijańskiego ma tendencje do degenerowania w pogańskie gusła wielbienia narodu jak bożka. To właśnie katolickie chrześcijaństwo dało Pileckiemu potężny „kompas moralny”. I to nie nacjonalizm był odpowiedzialny szczególnie za jego etos służby.
Liberalizm amatora historyka powoduje, że Fairweather staje się głuchy i ślepy na sprawy jasne. Powoduje, że jest on anachroniczny w sposobie, w jaki traktuje człowieka, który wywodził się z ziemiaństwa, gdzie naczelnym etosem było służyć Bohu, Honorowi i Ojczyźnie. Etos ten stał się uniwersalnie powszechny między sferami kierowniczymi Polski, a szczególnie wśród inteligencji. Fairweather jest ślepy na fakt, że ci, którzy wywodzą się z podobnego środowiska jak Pilecki, są uczeni od małego, aby służyć sprawie, która jest większa on nas samych. Autor prawie nie pamięta, że Pilecki i inni jak on od stuleci byli napominani, że Bóg pobłogosławił ich bardziej niż innych, a w związku z tym mieli obowiązek służyć tym, którym wiodło się gorzej i którzy cieszą się mniejszymi błogosławieństwami. Jednym słowem: należy pomagać słabym, biednym i opuszczonym. Do pewnego stopnia oddaje ten etos stare brytyjskie powiedzenie: „My station and its duties” [Moja pozycja społeczna i wynikające z niej obowiązki]. Fairweather jest również dziwny, jeśli chodzi o honor. Słowo „honor” wywołuje pogardliwe prychanie postmodernistów, podczas gdy słowo to gra w każdym sercu napełnionym wiarą chrześcijańską i rycerstwem, tak jak u Pileckiego. Smutne, ale te sprawy po prostu nie znalazły odzwierciedlenia w „The Volunteer”. Przydałoby się autorowi mniej efektu lustrzanego odbicia, sądzenia Pileckiego po liberalnym sobie, a więcej otwarcia na tradycję.
Dalej, trudno znaleźć wiele w opowieści Fairweathera o tym, że Polska miała dwóch wrogów: Hitlera i Stalina. A jednak Rotmistrz traktował zarówno nazistów, jak i Sowietów jako jednakowe zło. To czerwoni zaatakowali Polskę ponownie po 20 latach, zrabowali majątek rodziny Pileckich na Wileńszczyźnie oraz zmusili jego żonę i dwójkę małych dzieci do ucieczki, aby ocalić swoje życie, pod okupację niemiecką. Jak strasznie musiało być na Kresach – z ich masowymi deportacjami do Gułagu i masowymi egzekucjami, w tym w Katyniu – jeśli bezbronna kobieta wybrała ucieczkę do zony niemieckiej – z jej masowymi deportacjami i masowymi egzekucjami, choćby w Palmirach? Czytelnik nigdy się nie dowie, ponieważ Fairweather widocznie nie jest w stanie pokusić się o refleksje na te tematy i na wyciągnięcie z tego logicznej konkluzji. Jednak jasne jest, że Rotmistrz doskonale rozumiał horror okupacji sowieckiej, zanim posmakował Auschwitz. Mimo że Pilecki ucierpiał od Niemców więcej, nie znaczy, że jakoś tam usunął w dal poczucie zagrożenia ze strony plagi komunistycznej. Czy gdyby sprawy miały się inaczej, w ogóle sprzeciwiałby się sowieckiemu reżimowi po wojnie?
Wszystko to praktycznie nie dotarło do Fairweathera. Autor po prostu nie rozumie żadnej z tych spraw. Czuje się ukojony tym, co Norman Davies nazwał „alianckim schematem historii”. Czar „wujka Józia” Stalina jest po prostu zniewalający dla niektórych. Być może jednak, że wybiórcza liberalna wrażliwość zapobiega temu, aby Fairweather był zdolny odnieść się w taki sam sposób do zbrodni komunistycznych, jak odnosi się do horrorów nazistowskich.
Z tych wszystkich powodów ideologia dziennikarza paraliżuje go na zbyt wielu poziomach, aby był zdolny odnieść się do człowieka, którego twierdzi, że podziwia. Jakakolwiek głębsza refleksja o Pileckim i jego świecie jest po prostu nieobecna na stronicach „The Volunteer”. Zamiast tego traktuje się nas salwami zwyczajowych truizmów zgranych z liberalną wrażliwością autora. Anachronicznie pisarz chwali wszystko, co pasuje do dzisiejszego lewackiego ducha czasów oraz duszącej politycznej poprawności. Gdziekolwiek Pilecki odchodzi od tych parametrów, dziennikarz zaczyna się wić w zakłopotaniu i podejmuje apologię bohatera, starając się wytłumaczyć jego niepoprawne zachowanie. Na przykład amator historyk traktuje związki swego bohatera z prawicową Tajną Armią Polską (TAP) czy Narodowymi Siłami Zbrojnymi w ekstremalnie delikatny i apologetyczny sposób, odmawiając jakiegokolwiek badania tych zjawisk. Jasne, niektóre sprawy mogły się rzeczywiście wydarzyć przez czysty przypadek. Ale czy ich ideologia chrześcijańskiego nacjonalizmu miała cokolwiek wspólnego z wyborami Pileckiego, aby się z nimi związać? Czytelnik się tego nie dowie.
Innymi słowy, Fairweather rzutuje współczesne uczucia własne na drastycznie odrębną przeszłość. To powoduje, że książka jego jest pełna antychrześcijańskich i antypolskich stereotypów, zwykle standardowych oskarżeń o „polski antysemityzm”. Są zbyt liczne, aby się do nich odnieść szczegółowo w tej krótkiej recenzji (s. 8-9, 22, 40-41, 136, 177, 184, 227, 289, 293, 327, 357, 384, 400-402, 413, 443, 469, 483, 496, 498-499). Ale jeden przykład kulawej metodologii autora powinien wystarczyć.
Przed II wojną światową ojciec Pileckiego wydzierżawił majątek rodzinny nieuczciwemu dzierżawcy, który – tak się złożyło – był pochodzenia żydowskiego. Syn podał dzierżawcę do sądu z sukcesem i udało mu się odzyskać ojcowiznę. Odruchem bezwarunkowym Fairweathera było natychmiast nerwowo przeprosić za proces i podkreślić, że nic to nie miało wspólnego z antysemityzmem – bez żadnych badań. To tak, jakbyśmy uznali, że ponieważ każdy „wie”, że murzyni to gwałciciele, w związku z tym jest konieczne a priori bronić swojego ulubionego Wuja Toma, który na pewno gwałcicielem nie jest. Fairweather po prostu nie może sobie poradzić sam ze sobą. Jest dzieckiem pełnych uprzedzenia czasów liberalnych i ich odruchów psa Pawłowa, gdzie pozycją domyślną, odruchową jest anty-antysemityzm. /link do całości/