Jezus powiedział do swoich uczniów: “Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.

Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.
Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejsze, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”. Mt 5, 17-19

Przeczytaj komentarz: 

Prawo i Prorocy Starego Testamentu są jakby “szkieletem”, albo “opakowaniem” dla nauki Jezusa. Bez Jezusa są puste. Z Nim natomiast można dopiero pojąć, o co w tym chodzi.

Przykazania przestrzegane w oderwaniu od osobowego Chrystusa są uciążliwe i ograniczające człowieka. Gdy natomiast u podstaw ich przestrzegania stoi osobowa relacja z Jezusem, stają się mądrym drogowskazem i wręcz wyzwoleniem.

Zaczynajmy więc naszą drogę duchową od poznania Jezusa i zaprzyjaźnienia się z Nim, a nie od perfekcji w respektowaniu Prawa.

Niech Wielki Post przygotuje nasze serca na przebaczenie Boga i przebaczanie innym, tak jak On to czyni – powiedział papież podczas dzisiejszej Eucharystii sprawowanej w Domu Świętej Marty.

Ojciec Święty nawiązał do dzisiejszych czytań liturgicznych: Ewangelii (Mt 18,21-35) w której pojawia się słynne pytanie Piotra: “ile razy mam przebaczyć bratu, który zgrzeszył przeciwko mnie?” oraz czytania z proroka Daniela (Dn 3,25.34-43), w którym zawarta jest modlitwa młodego Azariasza, skazanego na śmierć w piecu za odmowę oddania czci złotemu bożkowi, proszącego Boga o miłosierdzie dla ludzi, a jednocześnie przebaczenie dla siebie.

Franciszek podkreślił, że jest to właściwy sposób modlitwy, wiedząc, że możemy liczyć na Bożą dobroć. “Kiedy Bóg wybacza, jego przebaczenie jest tak wielkie, że jakby zapomniał. Czyni dokładnie przeciwnie niż my, gdy uprawiamy plotkarstwo” – wskazał papież.

Tymczasem młody Azariasz prosi Boga: “postępuj z nami według swej łagodności i według wielkiego swego miłosierdzia”. “To odwołanie się do miłosierdzia Boga, aby udzielił nam przebaczenia i zbawienia oraz nie pamiętał o naszych grzechach” – skomentował Ojciec Święty.

Franciszek zauważył, że w czytanym dziś fragmencie Ewangelii Pan Jezus, aby wyjaśnić Piotrowi, że trzeba przebaczać zawsze opowiedział przypowieść o dwóch dłużnikach. Pierwszemu z nich jego pan darował ogromny, niemożliwy do spłacenia dług.

Ale nie ma w nim gotowości do przebaczenia małej sumy drugiemu. Papież przypomniał, że w modlitwie “Ojcze nasz” zwracamy się do Boga: “Odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Tak jakby to było równanie, jakby jedno przebaczenie było powiązane z drugim.

“Jeśli nie potrafisz wybaczyć, jakże może przebaczyć tobie Bóg? Pragnie On tobie przebaczyć, ale nie może, jeśli masz zamknięte serce i nie ma w nim miejsca dla miłosierdzia. «Ależ, Ojcze przebaczam, ale nie mogę zapomnieć zła jakie mi wyrządził…». W takim razie proś Pana, aby pomógł tobie zapomnieć: ale to już inna sprawa. Można wybaczyć, ale nie zawsze potrafimy zapomnieć” – zauważył Franciszek i zachęcił, by przebaczać jak to czyni Pan Bóg – maksymalnie. Miłosierdzie, współczucie, przebaczenie, powtórzył Ojciec Święty, przypominając, że przebaczenie całym sercem, które daje Bóg jest zawsze miłosierdziem.

“Niech Wielki Post przygotuje nasze serca na przyjęcie przebaczenia Boga. Przyjęcie go i przebaczanie innym: przebaczenie z serca. Może ta osoba nigdy mnie nie pozdrowi, ale w moim sercu jej odpuściłem. W ten sposób zbliżamy się do Boga, który jest miłosierdziem. A wybaczając otwieramy nasze serca, aby weszło do niego Boże miłosierdzie i przebaczyło nam. Wszyscy bowiem potrzebujemy proszenia o przebaczenie. Przebaczamy i zyskujemy przebaczenie. Bądźmy miłosierni wobec innych, a odczujemy to miłosierdzie Boga, które gdy odpuszcza «zapomina»” – zakończył swoją homilię papież.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,4021,w-ten-sposob-zblizamy-sie-do-boga.html

____________________________

Papież do Polaków: przybywajcie z czystym sercem

KAI / jm

(fot. Grzegorz Gałązka – galazka.deon.pl)

O zbliżanie się do Boga z czystym sercem, wyrzekając się zła i grzechu, kierując się sprawiedliwością, dzieląc się z innymi dobrem i miłością zaapelował Ojciec Święty do Polaków podczas dzisiejszej audiencji ogólnej.

Oto słowa Franciszka skierowane do Polaków:

Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów polskich. Trwający Jubileusz Miłosierdzia uświadamia nam, że do Boga trzeba zbliżać się z czystym sercem, wyrzekając się zła i grzechu, kierując się sprawiedliwością, dzieląc się z innymi dobrem i miłością.

Niech nasze życie będzie ufnym pielgrzymowaniem do domu Miłosiernego Ojca, który z radością dostrzega nasz żal, chęć przemiany, nawrócenie, postanowienie poprawy. Polecając Bogu w modlitwie wasze pragnienie wytrwania w dobrym, z serca wam błogosławię.

Papieską katechezę streścił po polsku ks. prał. Sławomir Nasiorowski z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej:

Drodzy bracia i siostry, myśląc o Bogu Miłosiernym przywołujemy często postać ojca rodziny, który kocha swoje dzieci, wychowuje je i napomina, pomaga im we wzrastaniu, przebacza błędy. Bóg, tak właśnie przedstawiony jest w Księdze Izajasza, jako Ojciec miłujący, troskliwy, uważny – niekiedy surowy, kiedy wypomina swym dzieciom niewierność i zepsucie obyczajów, pragnąc na nowo sprowadzić naród wybrany na drogę sprawiedliwości.

Bóg, Który jest Miłością, niekiedy zapomniany i lekceważony przez ludzi, pragnie jednak ich nawrócenia, odrodzenia ducha miłości, odnowienia przymierza z nimi. Relacja rodzic-dziecko, często ulega jednak wypaczeniu. Dzieje się tak wówczas, gdy wolność staje się żądaniem niezależności, prowadzi do przeciwstawienia się ojcu, buntu, ułudy samowystarczalności, grzechu. Konsekwencją tego staje się jednak cierpienie.

Wielokrotnie doświadczał tego naród wybrany, doświadcza tego także człowiek współczesny. Kochający Bóg ciągle nas upomina, pragnie obdarzyć przebaczeniem. Zapewnia nas, jak kiedyś naszych przodków, że jeśli okażemy skruchę “nasze grzechy choćby były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją, choćby były czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna” (Iz 1, 18).
W gronie pielgrzymów polskich były m.in. grupy i z parafii p.w. Objawienia Pańskiego w Bliznem k. Warszawy, Grupa nauczycieli Zespołu Szkół Agrotechnicznych i Gospodarki Żywnościowej z Radomia, Młodzież i nauczyciele z Zespołu Szkół Specjalnych nr 2 im. bł. Matki Teresy z Kalkuty w Gdańsku.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,4023,papiez-do-polakow-przybywajcie-z-czystym-sercem.html

Papież Franciszek przyjął 27 lutego w Watykańskim Pałacu Apostolskim prezydenta Argentyny Mauricio Macriego. Jest to pierwszy w historii przypadek przyjęcia przez papieża katolickiej pary prezydenckiej żyjącej w związku niesakramentalnym.

Z punktu widzenia Argentyny to mała zmiana, ale dla Stolicy Apostolskiej jest to drastyczna zmiana przyjętej tradycji. Jak wskazują komentatorzy, jest to jeden ze znaków, w jakim kierunku zmierza pontyfikat Franciszka.

Dotychczas, w przypadkach gdy katolicki przywódca przybywał do Watykanu z partnerką, z którą nie zawarł sakramentalnego związku, to była ona przyjmowana w innym pomieszczeniu.

Co ciekawe, trzecia żona prezydenta Macri spotkała się już z Papieżem Franciszkiem w domu św. Marty w 2013 roku. Jej mąż był wówczas przewodniczącym rady miejskiej Buenos Aires. Jak wspomina: – Papież czuł się bardzo źle z protokołem, który zmuszał go do witania kobiet osobno, w innym pomieszczeniu.

Co zrobić, gdy po spowiedzi czuję się źle? [WIDEO]

– Trzeba się zgubić, ubrudzić, upaść. Odczuć własną słabość fizyczną i duchową, zwątpić we własne siły. I mimo to iść dalej. To straszliwe zmęczenie ma przybliżyć nas do Boga – o EKSTREMALNEJ DRODZE KRZYŻOWEJ opowiada jej pomysłodawca ks. Jacek WIOSNA Stryczek.

***

Magdalena Wójcik: – Ponad 40 km drogi, nocą, w grupie ludzi, a jednak w osamotnieniu – aż trudno uwierzyć, że tak wiele osób decyduje się wziąć udział w EKSTREMALNEJ DRODZE KRZYŻOWEJ.
Ks. Jacek WIOSNA Stryczek: Cóż, EKSTREMALNA DROGA KRZYŻOWA jest właśnie tym, na co wskazuje jej nazwa. To nie jest “lajcik”. Jest ciemna noc, cisza i straszliwe zmęczenie, które ma przybliżyć nas do Boga. Mamy okres Wielkiego Postu – wielu ludzi czyni postanowienia, wyrzeczenia, w których wytrwają lub nie. Ja do niczego nie namawiam, ale od wielu lat obserwuję, że ludziom się nie chce od siebie wymagać. EDK pokazuje, jak wielu jest ludzi, którzy nie zgadzają się na duchowe lenistwo.
A co, jeśli ktoś nie sprosta?
Ks. Stryczek: Chyba każdy w trakcie EDK ma moment porządnego kryzysu, i to jest całkowicie zrozumiałe. Ja sam po drodze miałem przynajmniej 50 razy pokusę, żeby wsiąść do jakiegoś samochodu i podjechać sobie na metę. Słyszałem też ciekawą historię pewnej dziewczyny, której nie udało się przejść EDK do końca. Jej koleżanka skręciła kostkę, a ona zrezygnowała ze swojego wyzwania, żeby pomóc jej wrócić do domu. EDK stawia przed nami różne rodzaje ekstremalności. Nie musimy przejść trasy do końca, żeby poczuć Boga “bardziej” i zobaczyć, że coś się zmieniło. Najczęściej jednak uczestnicy, choćby już pot po nich spływał, docierają do końca. To, na co narzekali wcześniej – ból i kontuzje, po przejściu całej drogi stają się ich chlubą i dumą.
Podczas EDK ludzie rzeczywiście dowiadują się, kim są?
Ks. Stryczek: Tak. Śmiało mogę to powiedzieć. Jeśli człowiek nie staje w sytuacjach ekstremalnych ulega złudzeniu, że jest super. A tak naprawdę nie wie kim jest. Dopiero znalezienie się w niecodziennych okolicznościach, utrata kontroli pozwala odciąć się od naszego wyobrażenia o nas samych. To bardzo uczy pokory. Dociera do nas takie pytanie: czy chodzi o to, żeby było nam dobrze czy o coś więcej, o przekroczenie swojej strefy komfortu? To jest pytanie, które stawia sobie współczesny człowiek coraz częściej.
Jeden z uczestników EDK powiedział mi kiedyś, że turystycznie nigdy by tej trasy nie przeszedł. Na początku myślał tylko o tym, że ma brudne buty, a na spodniach pojawiła się kolejna plama błota. Gubił trasę. Potem przestało się to liczyć. Modlił się, a jedyne co słyszał, to odgłosy nocy i zmagania innych, którzy szli nie z nim, ale obok niego. I o to właśnie chodzi w tym przeżyciu. Trzeba się zgubić, ubrudzić, upaść, odczuć własną słabość fizyczną i duchową, zwątpić we własne siły, a mimo to iść dalej.
Podobno takiej trasy nie da się przejść bez odpowiedniej motywacji.
Ks. Stryczek: To, że ktoś idzie na EDK, może wynikać z chęci sprawdzenia swoich możliwości fizycznych, siły woli, pragnienia przekroczenia swoich ograniczeń, potrzeby przeżycia drogi zbliżonej do tej, którą przebył Chrystus. Powody te najczęściej się łączą, czasem nie. Wspólne jest na pewno, że niezależnie od tego, jak długo wcześniej ktoś przygotowywał się do trasy, ile godzin spędził na treningach, ile rzeczy w życiu sobie odmówił i wydaje mu się, że już jego wola jest niezłomna, EDK zawsze jest ogromną próbą dla człowieka. I na końcu dociera do niego przerażająca myśl, że Jezus miał nieporównywalnie gorzej.
Ta idea okazała się bardzo chwytliwa. Zaczęło się od jednej trasy w 2009 roku, a dziś jest już 115 rejonów EDK i idzie kilkanaście tysięcy ludzi.
Ks. Stryczek: Dla mnie to jest oczywiste. Nie ma sensu inwestować w coś, co nie będzie się rozrastać, co nie jest ludziom potrzebne. Gdy razem z facetami z Męskiej Strony Rzeczywistości tworzyliśmy ideę EDK, właściwie byliśmy pewni, że ten pomysł będzie się rozwijał. Tak się rzeczywiście dzieje i to na wielu płaszczyznach.

Weź udział w ESTREMALNEJ DROGI KRZYŻOWEJ. Wejdź na www.edk.org.pl  i wybierz trasę w swojej okolicy. EDK ruszają 11 i 18 marca. 

Wspomniał Ksiądz o początkach w duszpasterstwie mężczyzn. Czy kobiety równie często uczestniczą w EDK?
Ks. Stryczek: Idea EDK była z początku skierowana głównie do mężczyzn. Panowie mają w sobie coś takiego, że chcą więcej. Ma to każdy człowiek, ale w życiu mężczyzny to jest coś podstawowego. Przygoda, polowe warunki, oddanie życia za sprawę. Motywacja pań pewnie jest nieco inna, ale jak się okazuje, około 50% uczestników EDK to właśnie kobiety. Wiele z nich podkreśla, że ważniejszy  dla nich jest wymiar duchowy. Podczas wędrówki mogą wejść w głąb siebie i skonfrontować się z rzeczywistością, której na co dzień starają unikać.
Co dzieje się z uczestnikami po EDK?
Ks. Stryczek: Zmieniają świat. Jak już potrafili przejść EDK, to wszystko mogą. Ja w każdej z tych osób widzę lidera chrześcijańskiego, biznesowego czy też społecznego. Ich rola zaczyna się już w momencie podjęcia decyzji.
Chrześcijański lider to też jeden z głównych tematów tegorocznych Światowych Dni Młodzieży.
Ks. Stryczek: – Tak, w tym roku EDK mają również dodatkową rolę – przygotowują duchowo do Światowych Dni Młodzieży. Tegoroczne rozważania EDK mają inspirować do stawania się chrześcijańskimi liderami, czyli ludźmi, którzy biorą odpowiedzialność za siebie i innych. Nie są bierni, nie chcą świata takiego, jaki jest. Chcą go zmieniać na lepsze. To właśnie młodzi ludzie, którzy pragną zmian, wyzwań, rozwoju, łączą EDK i ŚDM. I jedni i drudzy przebywają długą drogę do celu. Chcą się zjednoczyć i poczuć bożą obecność. Doświadczyć swojej wiary bardziej, realniej.
***
Ideodawcą EKSTREMALNEJ DROGI KRZYŻOWEJ jest Ks. Jacek WIOSNA Stryczek, a organizatorem krakowska wspólnota Męska Strona Rzeczywistości wraz ze Stowarzyszeniem WIOSNA. Pierwsza edycja EDK odbyła się w 2009 roku, na 44 kilometrowej trasie z krakowskiego Podgórza do Kalwarii Zebrzydowskiej. Dziś jest to trasa już historyczna, nosząca imię św. Jana Pawła II.

Weź udział w ESTREMALNEJ DROGI KRZYŻOWEJ. Wejdź na www.edk.org.pl  i wybierz trasę w swojej okolicy. EDK ruszają 11 i 18 marca. 

Najboleśniejsze wydarzenia przeżyła Maryja w czasie męki i śmierci Jezusa. Ewangelie i tradycja zaliczają do nich: pożegnanie Jezusa przed śmiercią, spotkanie na Drodze Krzyżowej, cierpienie pod krzyżem, opłakiwanie po śmierci i pogrzeb Jezusa, ból Wielkiej Soboty

Tradycja rozpoczyna cierpienia Maryi związane ze śmiercią Jej Syna od pożegnania. Wydaje się całkiem naturalne, że Jezus przed swoim odejściem do Ojca chciał po raz ostatni zobaczyć Matkę. Być może w ten sposób chciał Ją przygotować i umocnić na zbliżające się ciężkie godziny. Tradycja ikonograficzna ukazuje tę scenę z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Lorenzo Lotto na obrazie Pożegnanie Chrystusa z Matką (1521) przedstawia Maryję mdlejącą z boleści, podtrzymywaną przez Jana i Marię Magdalenę. Katarzyna Emmerich tak opisuje ostatnie pożegnanie: Dowiedziawszy się od Jezusa, co Go czeka w najbliższej przyszłości, prosiła Najświętsza Panna czule, by mogła umrzeć razem z Nim, Jezus jednak polecił Jej, by spokojniej znosiła swą boleść niż inne niewiasty, a zarazem oznajmił, że zmartwychwstanie po trzech dniach i gdzie się Jej pojawi. Teraz też uspokoiła się Najświętsza Panna; nie płakała już tak bardzo, ale z twarzy jej bił smutek bezmierny i boleść wstrząsająca do głębi. Jako dobry i wdzięczny Syn Jezus podziękował Jej za wszelką okazywaną Mu miłość, objął Ją na pożegnanie prawą ręką i czule przycisnął do serca. Pożegnanie przed śmiercią było apogeum pożegnań, których Maryja doświadczała wcześniej.

Ewangelista Jan ukazuje Maryję stojącą pod krzyżem. Nie ulega jednak wątpliwości, że brała udział we wszystkich momentach procesu i męki Jezusa, choć nie zawsze w sposób fizyczny. Tradycja z pietyzmem traktuje spotkanie z Synem na Via Doloro-sa. Obok trzeciej stacji Drogi Krzyżowej znajduje się dziś wejście na dziedziniec ormiański, na którym wznosi się kościół Najświętszej Marii Panny “Spas-mos”, upamiętniający spotkanie Maryi z Jezusem. Nazwa wywodzi się ze zniekształcenia greckiego słowa “aspasmos”, czyli “pozdrowienie, spotkanie”. Kościół wznosi się na ruinach wcześniejszych, z okresu bizantyjskiego i epoki krucjat. Jest to więc bardzo starożytna i wiarygodna tradycja.

Wizjonerka Katarzyna Emmerich w taki sposób opisuje spotkanie Maryi z Synem na Drodze Krzyżowej: Przechodząc, wzniósł Jezus nieco głowę poranioną strasznymi cierniami i spojrzał na Matkę swą boleściwą, wzrokiem pełnym tęsknej powagi i litości; lecz w tejże chwili potknął się i upadł po raz drugi pod ciężarem krzyża na kolana. Boleść niezmierna i miłość odezwały się na ten widok z podwójną siłą w sercu Najświętszej Panny. Zniknęli Jej z oczu kaci, zniknęli żołnierze widziała tylko swego ukochanego, wynędzniałego, skatowanego Syna; wypadła z bramy na ulicę, przedarła się między siepaczy i upadła na kolana przy Jezusie, obejmując Go ramionami. Usłyszałam dwa bolesne wykrzykniki, nie wiem, czy wypowiedziane słowy, czy pomyślane w duchu: “Mój Synu” – “Matko moja”.

Spotkanie Maryi z Synem było zapewne wypełnione dwoma uczuciami: bólem i miłością. Najtrafniej oddają je słowa Jeremiasza: Wszyscy, co drogą zdążacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleść podobna do tej, co mnie przytłacza, którą doświadczył mnie Pan (Lm 1, 12). Serce Maryi było blisko serca Jezusa. Ale nigdy bardziej niż tu i pod krzyżem nie zostało przeszyte bólem.

Miłość i cierpienie są wzajemnie powiązane. Nie ma miłości bez cierpienia. Prawdziwa miłość jest przekraczaniem siebie, swego egoizmu, “ogołoceniem” i wydawaniem siebie dla innych. “Przekraczanie własnego ja” jest zawsze bolesne i pozostawia ranę. Ale bez niej nie ma miłości. Z drugiej strony świadomie przeżywane cierpienie jest szkołą miłości. Mistyczka Marta Robin notuje w swoim dzienniczku: Doświadczam, jak słodko jest kochać, nawet w cierpieniu. I powiedziałabym nawet, zwłaszcza w cierpieniu, ponieważ cierpienie jest największą szkołą prawdziwej miłości… Jest ono żywym językiem miłości i wielką nauczycielką rodzaju ludzkiego. Uczymy się kochać i kochamy prawdziwie jedynie w cierpieniu i poprzez cierpienie, ponieważ cierpienie buduje się nie w rozkoszach ludzkich obecnego życia, ale w ogołoceniu i zaparciu się samego siebie, i na Krzyżu (17 III 1927).

Największe cierpienie będzie udziałem Maryi pod krzyżem. Święty Bonawentura w taki sposób próbuje wczuć się w jej ból: zebrawszy odważnie wszystkie swe siły, stała przed Nim, Ukrzyżowanym. Ileż razy musiała szlochać, z jękiem opłakując swego syna i wołając: “Jezu, Synu mój, kto mi pozwoli umrzeć z Tobą i za Ciebie, Synu mój najsłodszy?”. Ileż razy musiała podnieść swe skromne oczy ku tym palącym ranom, czy w ogóle się w nie wpatrywać choćby przez chwilę, czy zdołała w ogóle widzieć je wyraźnie za zasłoną swoich łez. Któż wątpi, że mogła omdleć z powodu ogromnego bólu w swoim wnętrzu? Dziwię się wręcz, że nie umarła. Jest jakby umarła, choć żyje, ponieważ żyjąc, cierpi najokrutniejszy ból śmierci (Vita mistica).

Święty Jan, który był świadkiem śmierci Jezusa, nie opisuje cierpienia, dramatu Maryi. Nie mówi o próbach pocieszania Jezusa. Zauważa jedynie, że wraz z innymi niewiastami “stała” pod krzyżem. Greckie wyrażenie wskazuje na poczucie godności. Maryja stoi z godnością Matki Boga. Tę samą godność, którą widzieliśmy w Jezusie dźwigającym w drodze na Kalwarię po królewsku swój krzyż jakby był Jego berłem, spotykamy teraz w Matce Jezusa, Matce Pana, Matce Boga (I. Garga-no). Nie ma żadnego ruchu, działania. Tylko stanie, kontemplacja, trwanie z Jezusem, współcierpienie.

Nasze ludzkie życie zwykle związane jest z doświadczeniem aktywizmu, działania, ruchu, pośpiechu. Tymczasem wobec krzyża okazuje się, że to wszystko jest względne, drugorzędne. Najważniejsza jest umiejętność trwania z Jezusem i w Jezusie, czyli pozwolenie, by przenikał nas swoim Duchem i miłością. Maryja pod krzyżem chce powiedzieć: “Trwajcie z Jezusem i uczcie się od Niego miłości”.

Na Kalwarii Maryja doświadcza bolesnego “wywłaszczenia” ze swego umiłowanego Syna. “Musi” oddać Go Bogu do końca, na śmierć. Żąda się od Niej, by wbrew swemu naturalnemu uczuciu miłości matki, współdziałała w bolesnym planie Ojca. Pod krzyżem Maryja dojrzewa do ostatecznego “tak”. Jej ofiara zostaje przyjęta. Maryja oddaje Jezusa. Ale Jezus na krzyżu wskazuje Maryi dalszą drogę. Ma przekazać swoją miłość Jego uczniom; Jej miłości zostaje powierzony Kościół. Jezus w osobie Jana oddaje Maryi całą wspólnotę uczniów. Także nas. Maryja zostaje Matką Kościoła. Jako “Nowa Ewa”, Oblubienica Chrystusa, “Nowego Adama” daje początek nowej wspólnocie, nowej ludzkości.

Jan, umiłowany uczeń Jezusa, w imieniu “nowej generacji” ludzkości wziął Ją do siebie [eis ta idia] (J 19, 27). Termin “eis ta idia” oznacza przede wszystkim domową intymność, ciepło domu i rodziny, do której wraca żołnierz po wojennej wyprawie, kupiec po dalekomorskiej podróży lub syn po pracy albo po spotkaniu z przyjaciółmi. “Eis ta idia” oznacza więc nie tyle dom jako budynek, co raczej domową intymność, którą nazwalibyśmy domowym ogniskiem, a nawet jeszcze czymś więcej. “Ta idia” odnosi się także do intymności małżonków. Tak wiec mamy tutaj do czynienia z intymnością rodzinną (I. Gargano).

Stojąc z Maryją pod krzyżem Jezusa, odczujmy, że Jezus dał swoją Matkę również nam. Powierzenie nam Maryi jako Matki dotyka naszej najgłębszej potrzeby – miłości. Pierwszy i najgłębszy kontakt człowieka budowany jest zawsze z matką. Ojca odkrywa się dopiero na drugim etapie (J. Augustyn). Dzisiaj niemal modne staje się powracanie do przeszłości i odkrywanie zranień z dzieciństwa, szczególnie ojca i matki. Żale i pretensje bywają pogłębiane i nie pozwalają przebaczyć ani dostrzec poświęcenia i miłości rodziców. Są bardziej krzykliwe i pamiętliwe niż doświadczenia dobroci, poświęcenia i miłości (chociaż czasem słabej i kruchej). W doświadczeniu przebaczenia i pojednania z rodzicami może pomóc modlitwa i nabożeństwo do Matki Najświętszej. Miłość Maryi może nas wprowadzić w braterską i przyjacielską miłość Jej Syna oraz ojcowską miłość Boga Ojca. Dopiero doświadczając prawdziwej miłości Boga, możemy przebaczyć innym (również rodzicom) rany, jakie nam zadali i zrozumieć, że u ich źródła leży słabość, kruchość, niezdolność do kochania. Możemy również dostrzec dobro i miłość, które kryły się za nieudolnością ich wyrażania.

Stojąc pod krzyżem, Maryja patrzyła, jak żołnierze rozdzielali między siebie szaty Jezusa. O tunikę, która była tkana, rzucili losy. Żołnierze zdawali sobie sprawę z jej wartości, dlatego nie chcieli jej niszczyć. Ból Maryi był tym większy, że tunikę tę, jak podaje tradycja, tkała Ona sama: Tę właśnie tunikę niemającą ani jednego szwu uważa się za figurę Kościoła. […] Była to tunika kapłańska, taka sama jak ta, którą z różnych okazji zakładał arcykapłan. Można przypuszczać, że tę cenną tunikę Jezus przywdział po raz pierwszy w Wieczerniku, z okazji ustanowienia Eucharystii (B. Martelet).

Maryja słyszała wszystkie słowa wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu, była świadkiem Jego modlitwy, cierpienia i bolesnego konania. Ewangelie nie notują żadnych słów pocieszenia; ani Jezusa, ani kobiet i Jana obecnych pod krzyżem. Jezus nie powiedział żadnego słowa pocieszenia, nie prosił ani o pomoc, ani o współczucie. Nic nie mówił do Magdaleny, nie dał bliskim żadnej wskazówki. Uczynił znacznie więcej – dał światu swój testament (B. Martelet). Pod krzyżem Maryja uczestniczy w niemej bolesnej kontemplacji i uczy się od Syna przeżywania cierpienia i umierania.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2344,czego-uczy-nas-maryja-na-drodze-krzyzowej.html

______________________________

Nie jesteś tym, co o sobie myślisz

(fot. shutterstock/ pk)

“Ty słabeuszu”, “Nie uda ci się”, “Jesteś za mało atrakcyjna” – takie głosy skutecznie rujnują pewność siebie, relacje i marzenia. Chcesz uporządkować swój myślowy bałagan?

 

Na początku Wielkiego Postu przy posypywaniu głów popiołem usłyszeliśmy słowa: “Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Większość z nas prawdopodobnie potraktowała je jako zachętę do odwrócenia się od grzechu – i słusznie, bo taki jest bodaj ich pierwszy i najważniejszy sens. Mają w sobie jednak dużo więcej znaczeń, niż “tylko” zachętę do niegrzeszenia. Jednym z nich jest coś, do czego chciałabym Was zaprosić na początku tego porządkującego życie cyklu – coś, bez czego żadna prostota nie ma szans zaistnieć.

 

Słowo “nawrócenie” to greckie “metanoia”. Jednym ze znaczeń tego słowa jest “przemiana umysłu”, czy inaczej “zmiana myślenia”. Dlaczego Bóg nie mówi “Przestań grzeszyć!”, ale “Zmień myślenie!”? Nas, którzy często zakładamy, że podstawowym wyznacznikiem dobrej relacji z Bogiem jest niegrzeszenie, powinien ten dodatkowy sens mocno zdziwić i sprowokować do zadawania sobie pytań. Co w takim razie miałaby oznaczać zmiana myślenia? O co może chodzić Bogu, gdy nawołuje nas do takiej zmiany? I w końcu, jak w praktyce miałoby to wyglądać?

 

Śmietnik w głowie

 

Myśli to jedna z najbardziej zabałaganionych sfer naszego życia. Jako psycholog często mam okazję słuchać, jak ludzie, z którymi pracuję mówią o sobie negatywnie, krytycznie, obraźliwie, a nawet z pogardą. Sama codziennie przyłapuję się na tym, że zbyt surowo oceniam siebie, krytykuję własne błędy, nieprzychylnie odnoszę się do swoich słabości. Czasem mam wrażenie, że nasze głowy to śmietniki, do których ktoś kiedyś nawrzucał krytycznych zdań, a my nie potrafimy ich opróżnić.

 

W efekcie myśli te gniją i zarażają każdą część naszego “ja”. To może nieco przedramatyzowany opis, ale taka jest właśnie moc myśli – to, co o sobie myślimy, potężnie warunkuje to, co czujemy i robimy. Kiedy np. mamy przekonanie: “Nie nadaję się do związku, jestem za głupi i nieatrakcyjny”, to oczywistą konsekwencją będzie smutek, lęk o przyszłość oraz podejmowanie takich decyzji, które z całą pewnością nie doprowadzą do zbudowania związku (w podanym przykładzie może to być decyzja o pozostaniu w domu, gdy znajomi zapraszają na imprezę, na której będzie dużo nowych osób, lub rezygnacja z rozpoczęcia rozmowy z podobającą się nam osobą).

 

Ostatecznie, w efekcie takiego ciągu “myśl-emocja-działanie”, padamy ofiarą własnych negatywnych przekonań! W innym wypadku, kiedy myślimy: “Chcę związku, mam coś od siebie do dania, mogę się komuś podobać”, będziemy się czuć i zachowywać zupełnie inaczej – z radością i entuzjazmem podejmiemy propozycję randki lub sami sobie zorganizujemy okazję, by kogoś poznać. Widzicie, jak wiele zależy od tego, co o sobie myślimy?

 

Myśli, które rujnują życie

 

Prawda jest taka, że nie jesteśmy w stanie czuć się ze sobą dobrze, ani żyć w spełniony i zadowalający sposób, dopóki nie uporamy się z nieustannymi głosami w głowie: “Ty słabeuszu…”, “Nie masz na to wpływu…”, “Nic ci się nie uda…”, “Nikt cię nie pokocha…”.  Te głosy skutecznie odbierają nam radość i rujnują nasze życie, relacje, marzenia…

 

W dzieciństwie dla wielu z nas stało się coś przykrego – nasi rodzice, którzy mieli być ciepłą i bezpieczną ostoją, mieli nas kochać i szanować, wzmacniać i budować, często robili coś zupełnie odwrotnego. Zamiast miłości dawali pogardę, zamiast bezpieczeństwa wlewali w nas permanentny lęk, a zamiast budowania, siali zniszczenie. To, co zrobili lub powiedzieli, zostało w naszych sercach jak głęboka rana, która sączy się tak długo, dopóki nie odważymy się zawalczyć o zdrowe, konstruktywne i Boże myślenie na swój temat.

 

W życiu wielu z nas przychodzi moment, kiedy uświadamiamy sobie, że konsekwencje zranień niepokojąco się przedłużają, wpływają na właściwie każdą sferę naszego życia: wnikają w relacje, w których odtwarzamy te same błędy, które oglądaliśmy u naszych rodziców, wpędzają nas w nałogi, fatalne nawyki czy beznadziejną rutynę, odbierają motywację do działania. W końcu, gdy nic nie jest tak, jak być powinno, orientujemy się, że żyjemy jak niewolnicy, którym obce jest “życie w obfitości”.

 

Boisz się, że nigdy nie będziesz szczęśliwy?

 

W takiej sytuacji pierwszym frontem pretensji nierzadko staje się sam Bóg – mówimy: “Boże, jak to się ma do tego, co mi obiecałeś?”, “Dlaczego cierpię?”, “Dlaczego wciąż nie przemieniasz mojego życia?”. Za błędy, które popełnili nasi rodzice lub inne ważne osoby obrywa się Bogu, a my sami pozostajemy nieświadomi tego, że Bóg wcale nie maczał w tym palców. Wręcz przeciwnie – On jeden stanowi dla nas realną alternatywę zmiany życia o 180 stopni…

 

W księdze Izajasza Bóg stwierdza: “Myśli moje nie są myślami waszymi” (Iz 55,8) – a więc to, co myśli o nas Bóg jest dalece inne od tego, co sami o sobie myślimy. Choćbyśmy doznali niewiadomo jakich zranień, a nasze poczucie wartości leżało w gruzach, nie zmienia to naszej królewskiej tożsamości! Myślisz o sobie, że jesteś dzieckiem swoich rodziców, które przez różne ojcowskie czy matczyne błędy zostało zdeterminowane na zawsze? Myślisz, że nigdy nie będziesz szczęśliwy? Myślisz, że nie uwolnisz się od przekleństwa, niewoli, depresji czy lęku?

 

Nic bardziej mylnego! Jesteś Bożym dzieckiem i do Ciebie należy Królestwo Boże. Bóg obdarza Cię czułą i troskliwą miłością Ojca, ma dla Ciebie dobry plan, cieszy się Tobą i chce Ci błogosławić. W Piśmie Świętym znajdziemy tysiące wersetów wskazujących na bezgraniczną i bezwarunkową miłość Boga, która nadaje nam wyjątkową wartość – już nie musisz dłużej zmagać się z poczuciem bezwartościowości, samotnością czy przekonaniem, że nie zasługujesz na miłość. Bóg dał Ci wszystko, czego potrzebujesz. Tylko… czy Ty w to w ogóle wierzysz?

 

Zranienia przeszłości i obietnice przyszłości

 

Pierwszym i podstawowym pytaniem, które musisz sobie zadać, jeśli chcesz uporać się z negatywnymi przekonaniami i ich konsekwencjami, jest pytanie – w co wierzysz? Czy w Boga i Jego pełne błogosławieństwa Słowo, czy raczej w swoje myśli i słowa osób, które Cię skrzywdziły? Poddajesz swoje życie wiarygodnemu i prawdomównemu Bogu, czy kłamliwemu, krytycznemu i podstępnemu bożkowi złych myśli? Wierzysz w zranienia przeszłości czy w obietnicę przyszłości? Jako dziecko Boże masz nową perspektywę i nie wolno Ci poddawać się w niewolę nieszczęśliwej przeszłości.

 

Musisz zdawać sobie sprawę, że to, na czym się koncentrujesz, zacznie nad Tobą panować – ostatecznie więc to Ty decydujesz, jaka będzie jakość Twojego życia w przyszłości i czy doświadczysz w końcu tego, czego pragniesz. Jeśli chcesz zmienić swoje myśli, musisz z mocą uświadomić sobie, że w praktyce oznacza to zupełną i radykalną rezygnację z negatywnego i krytycznego sposobu myślenia o sobie oraz powiedzenie “STOP!” negatywnym myślom, a zwrócenie się ku Słowu Bożemu, które mówi prawdę, określa naszą tożsamość, wartość i powołanie.

 

Można zaryzykować stwierdzenie, że wcale nie jesteśmy tym, co o sobie myślimy, jak chciałaby dzisiejsza psychologia. Jest znacznie więcej – jesteśmy tym, co myśli o nas Bóg! Przestań myśleć, że nie masz wpływu na swoją rzeczywistość – masz ogromny wpływ na to, w co będziesz wierzyć. Pora, byś na poważnie potraktował Słowo Boga – przestań w końcu je negować, podważać i stawiać kontrargumenty, nie czekaj, aż coś poczujesz lub na cud, który sam spadnie z nieba.

 

Bóg dał nam najlepszy podręcznik radzenia sobie z trudnymi myślami, a jest nim Jego Słowo – po prostu zdecyduj się na to, by w nie uwierzyć! A wtedy, dzięki wierności, posłuszeństwie i dyscyplinie trwania przy Panu, zaczniesz odkrywać nową rzeczywistość, którą odkryła też Maria, gdy usiadła u stóp Jezusa – że “potrzeba tylko jednego” (Łk 10,42)

 

Ćwiczenie praktyczne: zrób “rachunek myśli”

 

Każdy z nas zna i praktykuje rachunek sumienia – to jeden ze stałych elementów życia duchowego. A gdyby tak w stałą praktykę wprowadzić “rachunek myśli”? Nie tylko sumienie wymaga ciągłej weryfikacji, ale również zabałaganione myśli! Jeśli chcesz wprowadzić w swoją codzienność nowy, zdrowy nawyk, który przyniesie Ci dużo korzyści, zapraszam Cię do kilku kroków:

 

1. Kup mały notatnik, nazwij go “Rachunek myśli” i połóż w widocznym miejscu.

 

2. Przynajmniej raz w tygodniu otwórz go i zastanów się: Jakie w tym tygodniu miałem negatywne myśli o sobie? Co krytycznego na swój temat myślałem? Pamiętaj, że negatywne myśli pojawiają się zazwyczaj w trudnych, stresujących sytuacjach, w momentach gorszego nastroju, okoliczności czy pogody. Zapisz wszystkie myśli.

 

3. Przy każdej myśli spróbuj odtworzyć ciąg “myśl-emocja-działanie”. Zanotuj, jakie emocje pojawiły się, gdy miałeś daną myśl oraz do jakiego działania Cię to doprowadziło.

 

4. A teraz pora znaleźć myśl prawdziwą i konstruktywną! Przy każdej negatywnej myśli zastanów się: Czy to na pewno jest prawda? Czy istnieje jakieś inne wyjaśnienie? Czy mam na to jakiś kontrargument? Czy mam jakiś dowód, że może być inaczej? Dla przykładu – kiedy myślisz: “Na pewno nie dam rady tego zrobić”, myślą konstruktywną może być: “To faktycznie trudne zadanie, ale wiele razy radziłem sobie z podobnymi. I teraz mam dużą szansę!”. Kiedy to zrobisz, zobacz, jak zmieniają się Twoje emocje!

 

5. Na koniec przy każdej negatywnej myśli zastanów się: Jakie jest spojrzenie Boga? Co On o mnie myśli w tej sytuacji? Co mógłby mi powiedzieć? Czy jest coś na ten temat w Słowie Bożym? Kiedy myślisz: “Nie potrafię”, Bóg daje Ci słowa: “Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13). Zapisz to i pielęgnuj w swoim sercu!

 

Stosuj regularnie “rachunek myśli”, czytaj Słowo Boże, które jest pełne dobrych myśli Boga na Twój temat i zobacz, jak zmienia się Twoje życie!

 

Kolejny krok do prostoty to “Porządek w poczuciu własnej wartości…”. Już za tydzień na DEON.pl

 

Maria Krzemień – psycholog chrześcijański i trener. W praktyce i codzienności jest po prostu wierzącym psychologiem, bo jakiś czas temu postanowiła połączyć nie tylko swoje życie, ale też pracę na dobre z Panem Bogiem. Prowadzi warsztaty psychologiczne w oparciu o Słowo Boże. Jej teksty można przeczytać na blogu Żyj po Bożemu.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/lifestyle/art,473,nie-jestes-tym-co-o-sobie-myslisz.html

______________________________

Właśnie o to chodzi w przyjaźni [WIDEO]

Android / youtube.com / pk

Antoni z Padwy to jeden z najpopularniejszych świętych. Tradycyjnie zwracamy się o niego o pomoc szukając zguby. Franciszkanin jest także patronem narzeczonych i to za jego wstawiennictwem mogą się modlić o czystość.

Modlitwa o czystość do św. Antoniego

Święty Antoni, powierzam Ci dzisiaj wszystkie moje troski, pokusy i niepokoje. Postanawiam Cię czcić, naśladując przykład Twego świętego życia.

Przybądź mi na pomoc, gdy muszę stanąć twarzą w twarz z trudnościami i rozczarowaniami. Niech Twoje modlitwy i Twe wstawiennictwo wyjednają mi łaskę u Boga.

Z Twoją pomocą będę mógł głębiej zrozumieć, jak bardzo kocha mnie Bóg, że jest zawsze ze mną, a szczególnie w cierpieniu.

Potężny Patronie, wzorze czystości, zwycięzco nad słabym ciałem, uproś dla mnie i dla wszystkich modlących się do Ciebie doskonałą czystość ciała, umysłu i serca. Amen.

Modlitwa pochodzi z książki: Święty Antoni. Modlitewnik

17 stycznia wspominamy św. Antoniego Wielkiego, ojca pustyni, który był znany nie tylko z ascezy, ale też inspirujących cytatów i… ciętych ripost. Poznajcie 10 najcelniejszych wypowiedzi świętego o walce duchowej i osiąganiu zbawienia.

Św. Antoni Wielki (Opat), (ur. ok. 250, zm. 356 w pobliżu góry Kulzim) – egipski pustelnik i ojciec pustyni.

Abba Antoni uznany został przez historyków za rewolucjonistę duchowości chrześcijańskiej, bowiem w czasach, kiedy stało się ono religią państwową i przestała istnieć potrzeba oddawania życia za wiarę, wypracował on nowy model duchowej ascezy (gr. trening, ćwiczenie), która polegała na dożywotniej kontemplacji na pustyni.

Uznany za świętego przez Kościół katolicki, Kościół anglikański, Cerkiew prawosławną i Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Niektóre kościoły protestanckie uważają go za bohatera wiary. Kościół luterański zalicza go do odnowicieli Kościoła.

Pochodził z miejscowości Koma, leżącej w pobliżu Herakleopolis Minor w Dolnym Egipcie, z bogatej rodziny. Po śmierci rodziców rozdał majątek i rozpoczął życie ascety.

Kilkanaście lat spędził w rodzinnym mieście, następnie zamieszkał w starożytnym grobowcu z dala od rodzinnej wioski. Przybywali tam ludzie pragnący naśladować jego sposób życia.

W 286 udał się do niewielkiej, opuszczonej fortecy, ale i tam odnaleźli go jego naśladowcy. Zamieszkali oni w pobliżu swojego mistrza i w ten sposób utworzyli jedno z pierwszych skupisk mnichów.

Ok. 312 udał się na wschód i zamieszkał w oazie w Wadi Araba, u stóp góry Qolzum, gdzie spędził resztę swojego życia. O prawdziwości życia Antoniego dowiadujemy się z istniejących już apoftegmatów (gr. sentencje) oraz z jego osobistej korespondencji z cesarzem Konstantynem Wielkim i jego synami.

Poniższe cytaty pochodzą właśnie ze zbioru apoftegmatów św. Antoniego:

1. “Gromienie diabła jest rzeczą ludzi wielkich, tych, co mają moc. My, słabi, możemy tylko uciekać się do Imienia Jezus”.

2. “Nikt nie może wejść do Królestwa Niebieskiego nie wypróbowany. Zabierz pokusy – rzecze – a nikt nie będzie zbawiony”.

3. “Zobaczyłem wszystkie sidła nieprzyjaciela rozpostarte na ziemi, jęknąłem więc i powiedziałem: «A któż się im wymknie?» I usłyszałem głos mówiący do mnie: «Pokora»”.

4. “Od bliźniego jest życie lub śmierć. Bo jeżeli pozyskaliśmy brata, Boga pozyskaliśmy; ale jeżeli zgorszyliśmy brata, zgrzeszyliśmy przeciw Chrystusowi”.

5. Pewien brat powiedział do abba Antoniego: “Módl się za mnie”. A starzec mu odrzekł: “Ani ja się nad tobą nie zlituję, ani Bóg, jeśli ty sam nie zdobędziesz się na gorliwą modlitwę”.

6. “Znałem wielu, którzy po wielu trudach upadali i doszli do pychy duchowej, a wszystko przez to, że zaufali własnym osiągnięciom i zlekceważyli nakaz Tego, który powiedział: Zapytaj ojca, a on ci oznajmi”.

7. “Kto kuje żelazo, zastanawia się najpierw, co chce z niego zrobić: czy sierp, czy miecz, czy siekierę. Także i my powinniśmy się zastanowić, jaką cnotę chcemy wypracować, żeby nie trudzić się na próżno”.

8. “Miej zawsze przed oczyma bojaźń Bożą i pamiętaj o Tym, który zabija i ożywia”.

9. “Ja już nie boję się Boga, ale Go kocham: bo miłość precz wypędza bojaźń”.

10. “Czego powinienem przestrzegać, aby podobać się Bogu?” Starzec mu odpowiedział: “Przestrzegaj tych moich nakazów: dokądkolwiek pójdziesz, zawsze miej Boga przed oczami; cokolwiek robisz czy mówisz, opieraj to na Piśmie Świętym; a gdziekolwiek raz już zamieszkasz, nie odchodź stamtąd łatwo. Tych trzech rzeczy przestrzegaj, a będziesz zbawiony”.

*   *   *

Cytaty pochodzą z książki “Apoftegmaty Ojców Pustyni”, opr. ks. M. Starowieyski.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2256,10-cytatow-sw-antoniego-o-walce-duchowej.html

_____________________________

Chorujemy bo… ryba psuje się od głowy

Klaus W.Schneider / slo

Tym, co powoduje reakcje psychiczne i cielesne, są zawsze własne myśli danego człowieka (fot. shutterstock.com)

Większość ludzi sądzi, że jeśli chorują, to jest to czystym przypadkiem – a więc “pechem”. Jednakże często rzeczy mają się nie tak! Najwięcej chorób jest wynikiem wmówienia lub myślenia.

Oczywiście, że w przypadku ciężkich i chronicznych chorób rzeczy nie dzieją się z dnia na dzień, lecz stosunkowo powoli i stopniowo, dlatego z trudem udaje się rozpoznać zależność pomiędzy długotrwałym myśleniem negatywnym a chorobą.

Każdy człowiek jest wystawiony na sugestie  od rana do wieczora: w rodzinie, w miejscu pracy, w czasie wolnym. Dokonuje się to poprzez rozmowy, zachowania niewerbalne (“zatroskane spojrzenie” itp.), a zwłaszcza poprzez media (gazety, radio, telewizja). Takie sugestie wpływają w decydującym stopniu na nasze samopoczucie:

• Psychicznie: prawie nikt “nie puszcza mimo uszu”, gdy mówi się o nim coś negatywnego. Dość często wmawiamy sobie, że jesteśmy ponad opinią “tych ludzi”; jednak niejasny nastrój przygnębienia, rozdrażnienie i agresywność są wyraźną wskazówką, że krytyka dotknęła nas nawet bez udziału naszej świadomości. Analogicznie, często złościmy się na doprawdy głupawą reklamę jakiegoś proszku do prania, ale to właśnie owa złość sprawia, że nazwa tego proszku zapada nam w pamięci i po pół roku łapiemy się na tym, że jakby “przez zamieszanie” albo “całkiem przypadkowo” kupujemy ten właśnie produkt.
• Fizycznie: każda sugestia, zwłaszcza gdy jest obrazowa, barwna, plastyczna i połączona z emocjami, wpływa na sferę fizyczną. Podczas telewizyjnej reklamy smakowitych, gotowych dań, ślinka cieknie do ust. Film z gatunku thrillerów psychologicznych wywołuje gęsią skórkę. Podobnie wszystkim znane są fizyczne reakcje naszego ciała podczas oglądania filmów nasyconych seksem lub scenami miłosnymi.

Tym, co właściwie powoduje reakcje psychiczne i cielesne, są zawsze własne myśli danego człowieka. Nie ma czegoś takiego jak siła sugestii, lecz to sugestywne słowa jednego człowieka wywołują tego samego rodzaju myśli u innego, i tylko te myśli wyzwalają reakcje fizyczne!

To wy sami ostatecznie decydujecie – za pośrednictwem swoich myśli – o dobrym samopoczuciu psychicznym i fizycznym. Macie możliwość rozmyślać o (pozytywnym) temacie  oraz usunąć (negatywny) temat ze swoich myśli. Macie możliwość tak trenować swoją świadomość, aby bardziej ufać własnemu krytycznemu rozsądkowi niż uwagom innych osób.

Wszelkie nasycone emocjami rozmowy prowadzą do odpowiednich myśli o nieszczęściu, niepowodzeniu, chorobach i stanowią negatywne autosugestie. Są one szkodliwe i należy ich unikać.

• Wypowiadanie się jest skuteczną metodą szczególnie plastycznego formowania w sobie szkodliwych obrazów celowych.
• Użalanie się nad kimś jest nad wyraz skuteczną metodą wzmacniania szkodliwych obrazów celowych u innych oraz potęgowania ich negatywnych oddziaływań.

Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy werbalnym demonstrowaniem współczucia (negatywne, szkodliwe) a praktykowaniem go (pozytywne, pomocne). Tylko wówczas faktycznie “współdźwiga się” czyjeś “cierpienie”, gdy czynem ujmuje się cierpiącej osobie część jej ciężaru. Tym samym znika ewentualna częściowa przyczyna jakiejś choroby; ma miejsce faktyczne odciążenie, a przez to pojawia się szansa na wyzdrowienie.

“Współczucie” w potocznym sensie (współczucie werbalne) może stanowić szczególnie niebezpieczną formę sugestii w stosunku do wyobraźni:

•  to szczególnie podstępny rodzaj sugestii, gdyż jej działanie jest nad wyraz trudne do rozpoznania: to właśnie negatywnie myślący ludzie są zawsze gotowi do okazywania słownego współczucia, ponieważ w ten sposób szukają potwierdzenia swego pesymistycznego sposobu myślenia;
•  jest efektywnym rodzajem sugestii, gdyż spełnia wszelkie kryteria optymalnej hipnozy zewnętrznej – obraz cierpienia jest malowany w najdrobniejszych szczegółach i dogłębnie przesycony emocjami.

Po rozmowach ze współczującymi sąsiadami wie się i czuje, że problem jest wielki, położenie jest bez wyjścia i że trzeba oczekiwać najgorszych konsekwencji. Tego rodzaju wyrażanie współczucia odpowiada najskuteczniejszym seansom psychoterapeutycznym – tyle, że z negatywnym wydźwiękiem.

Nawet ludzie zdrowi lub cierpiący tylko na nieznaczne dolegliwości, jak np. na zaburzenia psychosomatyczne, wmawiają sobie choroby przez to, że mówią o nich na zasadzie zwyczaju i z silnym zaangażowaniem emocjonalnym, wzajemnie użalają się nad sobą i “dręczą się” nawzajem. Gdy jest się faktycznie chorym, wówczas często automatycznie uruchamia się cała machina medyczna, której podlega się obecnie w sposób nieunikniony, poprzez sugestię działając również wzmacniająco na stan chorobowy.

Więcej w książce: Sztuka pozytywnego myślenia – Klaus W.Schneider

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,17,chorujemy-bo-ryba-psuje-sie-od-glowy.html

______________________________

O chorobliwym odkładaniu czegoś na później

Prokrastynacja. Nie da się ukryć, że nie jest to szczególnie piękne słowo, jednak dobrze byłoby wprowadzić je do naszego codziennego słownictwa, gdyż zjawisko, które oznacza, występuje niezwykle często. Przypomnijmy, że termin ten oznacza chorobliwe odkładanie czegoś na później.

Oczywiście samo zjawisko ma coś wspólnego z lenistwem, jest to jednak lenistwo, któremu towarzyszą różne bardzo złożone taktyki odraczające.

Prokrastynator podejmuje stanowczą decyzję zrobienia czegoś następnego dnia. Następnego dnia decyzję tę z taką samą stanowczością przekłada na jeszcze później. Posiada więc ogromną siłę woli, jeżeli chodzi o przyszłe działania, natomiast okazuje się ona słaba w odniesieniu do teraźniejszości. Tak jakby sam sobie wręczał czek z odnawialną datą ważności. Uczynny głos wewnętrzny mówi mu, że po nocnej dogrywce obudzi się rano jako zupełnie inny człowiek, obdarzony cudowną energią, dzięki której wszystko okaże się o wiele łatwiejsze. Kto oprze się twierdzeniu, że lepiej zabierać się do działania wtedy, kiedy człowiek jest wypoczęty i tryska energią?

Prokrastynator zwleka, ale zwykle zwleka w sposób rozważny, popierając swoje twierdzenia różnymi, nadzwyczaj przekonującymi argumentami – oczywiście przekonującymi z jego punktu widzenia.

Poddam teraz Państwa szybkiemu testowi, dzięki któremu będziecie mogli sprawdzić, czy jesteście prokrastynatorami:

1. Czy często muszą Państwo uiszczać różnego rodzaju kary z powodu zaległych płatności, podatków płaconych po upływie terminu oraz innych spłacanych z opóźnieniem długów?
2. Czy zdarza się Państwu utknąć na środku szosy z pustym bakiem tylko dlatego, że woleli Państwo zaczekać do następnej stacji benzynowej pod pretekstem, że jest tam na przykład lepsze oświetlenie?
3. Wiedzą Państwo dobrze, że należałoby jak najszybciej zrobić porządek na biurku w pracy, jednak postanawiają Państwo odłożyć to do poniedziałku czy też do wakacji, żeby móc to zrobić z należną uwagą?
4. Czy kiedy w końcu zabierają się Państwo do porządkowania biurka, polega to jedynie na przeorganizowaniu stert papierów?
5. Czy gromadzi się Państwu zaległa korespondencja? Czy jest Państwu tak wstyd z tego powodu, że podejmują Państwo decyzje, które sprawiają, że jeszcze trudniej jest wyjść z tego z twarzą? W ten sposób coś, co można było załatwić za pomocą dwóch skreślonych naprędce linijek, wymaga teraz dłuższych wyjaśnień – więc lepiej odłożyć je do imienin adresata i wysłać wtedy list razem z upominkiem. Z kolei kiedy nie udaje się napisać imieninowego listu, postanawiają Państwo zastąpić go wizytą, podczas której będzie można wręczyć prezent osobiście. Ale lepiej będzie poczekać z tym do powrotu z podróży, żeby mieć pretekst przywiezienia prezentu z zagranicy. I tak dalej, i tak dalej.
6. Czy często zdarza się Państwu znosić codzienne niedogodności tylko dlatego, że nie naprawili Państwo jakiejś domowej awarii, nie mogą się Państwo zdecydować na zmianę telewizora lub kupno większego śrubokręta?
7. Czy często odkładają Państwo na później różne działania, gdyż brakuje Państwu jakiegoś drobiazgu, który w danej chwili wydaje się absolutnie niezbędny? Na przykład mają Państwo akurat zbyt cienko piszący długopis, podczas gdy stanowczo preferują Państwo długopisy o grubo piszącym wkładzie. I są Państwo absolutnie przekonani, że tym cienkim długopisem nie będą w stanie napisać nic godnego uwagi.
8. Czy przygotowują Państwo akcję z tak drobiazgową skrupulatnością, że w końcu okazuje się, że nie ma czasu na samo jej przeprowadzenie?
9. Czy myślą Państwo, że lepiej nie robić nic do momentu, kiedy będzie wiadomo, że można wykonać zadanie w sposób perfekcyjny?

W zabawnej książeczce pt. Jhe Procrastinatorś Handbook (“Podręcznik prokrastynatora”) Rita Emmet formułuje niezawodne “prawo Rity Emmet”. Według niego strach przed wykonaniem jakiejś czynności zabiera nam więcej czasu i energii niż samo jej wykonanie. Należy zwrócić uwagę na to, że rasowy prokrastynator nie odkłada swoich działań dlatego, że uważa je za szczególnie nieprzyjemne lub bolesne. Są one zwykle tylko odrobinę mniej miłe niż to, co w danej chwili robi. Ciekawe, że kiedy komuś udaje się wyzwolić z tego “nałogu następnego dnia”, czuje się naprawdę wolny. Kiedy na przykład postanawiamy poświęcić pierwszą godzinę pracy na przeglądnięcie poczty i odpowiedzenie na wszystkie wymagające odpowiedzi listy, osiągamy godne zazdrości poczucie spokoju, które towarzyszy nam przez cały dzień.
Istnieje jeszcze jeden czynnik, który ułatwia odkładanie różnych rzeczy na potem. Związany on jest z postrzeganiem czasu. Miłośnikom zwlekania najczęściej wydaje się, że dana czynność zabierze im dużo więcej czasu, niż faktycznie zabiera; myślą, że nie warto zaczynać, jeżeli nie ma się czasu na wykonanie czegoś za jednym zamachem; uważają, że ta odrobina czasu, którą właśnie dysponują, to stanowczo za mało. Manipulują czasem hurtowo, zamiast podejść do niego detalicznie – bo tak naprawdę właśnie detal jest prawdziwą skalą naszego życia. Przy okazji przypomina mi się wspominany już hiszpański lekarz, historyk, pisarz i myśliciel, Gregorio Marańón, który uważał się za “gałganiarza czasu”. To prawda, istnieją różne małe ścinki, okienka pomiędzy jednym zajęciem a drugim, podobne do skrawków przestrzeni w skrzynkach z butelkami – to chwile, które prokrastynator marnuje.

Więcej w książce: Porażka inteligencji, czyli głupota w teorii i praktyce – José Antonio Marina

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,149,o-chorobliwym-odkladaniu-czegos-na-pozniej.html

___________________________

Jak żyć we właściwym rytmie?

W siedmioletnim rytmie ludzkiego życia zawarte jest prastare ludzkie doświadczenie. Postęp w medycynie, ale także zmiany w sposobie odżywiania i możliwości na tym polu nie pozostają bez wpływu na ten rytm. Ale i tutaj marzenie o wiecznej młodości, jakie dziś wielu ludzi zdaje się żywić, zderza się z granicą, gdzie wypiera ono i uniemożliwia dalszy wzrost duchowy, o którym mówi tradycja rytmu siedmioletniego.

 

Dla tego, kto chce żyć sensownie, etapy dojrzewania przekazane w rytmie siedmioletnim są z pewnością ogromną pomocą. Założenie, iż życie człowieka zmienia się w rytmie siedmioletnim, nie jest bynajmniej fantazją, lecz wydaje się mieć oparcie w doświadczeniach. Te doświadczenia już od dawnych czasów wiązane były z Kosmosem, to znaczy przypisywane określonym znakom gwiezdnym lub obrazom planet. Nie miało to jednak nic wspólnego z astrologią, która chce wywodzić los człowieka z wpływu ciał niebieskich i potem formułować przepowiednie w horoskopach.

 

W tych kosmicznych obrazach ludzie próbowali uwieczniać swoje doświadczenia i nawiązać relację z Kimś większym od siebie. Można w tym dostrzec pokorne uznanie człowieka, że jest on związany nie tylko z naturą, która go bezpośrednio otacza, ale że całe ludzkie życie jest włączone w ogromny, kosmiczny ruch.

 

We wszystkich epokach ludzie wiązali swoje osobiste doświadczenia z pewnym uniwersalnym systemem. Z rytmu Kosmosu, z ruchu ciał niebieskich wyprowadzany był rytm życia ludzkiego. Według tego mitologicznego wyobrażenia są w Kosmosie pewne ruchy, które odpowiadają życiu ludzkiemu i mogą na nie wpływać. Taka interpretacja powiązania pomiędzy tym, co kosmiczne, a tym, co ludzkie, jest opisywana w rytmie rozwoju życia „na siedem”, przy czym niektóre odstępy czasowe obejmują także podwójny rytm „na siedem”.

 

0 do 7. roku życia – wzrastanie w przekształcaniu

 

Pierwsza z tych faz obejmuje czas od narodzin do siódmego roku życia. W obrazie kosmicznym jest ona przyporządkowana ciału niebieskiemu najbliższemu Ziemi, czyli Księżycowi. Człowiek ulega w tym czasie przemianom podobnie jak Księżyc i przeżywa fazy przybywania i ubywania. Przede wszystkim dziecku „przybywa” uczuć – przyczyną są procesy umysłowe. Dziecko żyje swoimi uczuciami; matki i ojca doświadcza przede wszystkim w sposób emocjonalny. Uczy się przyboru i odpływu sił życiowych, co odpowiada przybywaniu i ubywaniu Księżyca. Podobnie jak Księżyc otrzymuje swoje światło od Słońca, także dziecko uzyskuje swoją siłę życiową ze związków z ludźmi, którzy żyją razem z nim. Księżyc jest dzieckiem Ziemi i Słońca, które to dziecko – jak widzimy – wciąż zmienia się na niebie; podobnie też rośnie chłopak czy dziewczyna: dzieci są zależne i niesamodzielne, zaczynają się powoli zakorzeniać, postrzegają swój świat i otoczenie raczej intuicyjnie i bezrefleksyjnie. W mitologii Słońce rządzi dniem, a Księżyc nocą, która jest symbolem podświadomości – otulającej dziecko przez siedem pierwszych lat jego życia. Intensywnie przeżywa ono światło i ciemność, przeżywa ten kontrast często także jako coś niepokojącego.

 

W tej fazie tworzą się podstawy całej osobowości, uczuć i zdolności. Przede wszystkim w głębokiej więzi z najbliższymi osobami, głównie z matką, rozwija się w dziecku pierwotna ufność. Ta pierwotna ufność jest dla dalszego życia niezwykle ważna, ponieważ jakość wczesnych doświadczeń dziecka istotnie odciska się na późniejszym odczuwaniu, myśleniu i zachowaniu.

Metal, który w mitologii przyporządkowany jest Księżycowi – to srebro. Piękny, srebrzysty dźwięk cymbałów, dzwonków i triangla odpowiada jakości tej pierwszej fazy wzrastania człowieka.

Także wielkie święta religijne orientują się na cykl Księżyca: Wielki Post, Pięćdziesiątnica, cały w ogóle cykl wielkanocny. Sama pierwotna ufność także jest związana z religią – jest to uczucie bycia podtrzymywanym, niesionym i przyjętym, wszystko jedno, czy w świetle, czy w ciemnościach.

Od 7. do 14. roku życia – pierwsze kroki ku stawaniu się samym sobą

 

Pod koniec pierwszego siedmioletniego cyklu dziecko wychodzi z tego najwcześniejszego procesu stawania się samym sobą i wyrywa się z ciasnego kręgu rodziców i rodzeństwa. W szkole, w obecności nauczycieli i kolegów, zaczyna się drugi rozdział życia, który ma swój kosmiczny odpowiednik w Merkurym i któremu jako metal przyporządkowana jest rtęć. Merkury i rtęć symbolizują nowe zachowanie dorastających ludzi: w tej drugiej siedmioletniej fazie człowiek zwraca się od wnętrza na zewnątrz. Jest niespokojny i szuka komunikacji z innymi ludźmi i rzeczami. Merkury jest bogiem wymiany i handlu – dziecko zaczyna działać coraz bardziej samodzielnie, uwalniać się od ciasnych powiązań, a jego proces usamodzielniania się staje się bardziej zróżnicowany. Jest teraz pełne życia, ale już w inny sposób, i informuje innych o swoich nowych możliwościach. Staje się samodzielne, wychodzi na zewnątrz, odkrywa świat – i próbuje wielu rzeczy, także tych zakazanych. W szkole i poza nią poznaje innych ludzi i chce rozumieć nowe zależności – dzieci są teraz żądne wiedzy i chcą same doświadczać realiów życia. Czytają nocami pod kołdrą przy świetle latarki, na rowerach i deskorolkach doświadczają swojej mobilności, a w kontaktach z drugimi uczą się udoskonalać mowę i pismo. Zdobycie świata jest ważniejsze niż odpowiedzialność za życie, wszystko jest przyjmowane z zaciekawieniem i łatwością.

 

W tej fazie rosną także stałe zęby. Jest to symbolem tego, że trzeba już samemu przedzierać się przez życie. Na początku tej odkrywczej podróży dziecko fascynują historie o zbójcach i przygody, potem – gwiazdy futbolu i muzyki pop. Dźwięk bębnów i piszczałek jest symbolem pragnienia wyrażenia siebie samego i samookreślenia, pragnienia znamionującego ten czas.

 

Od 14. poprzez 21. do 28. roku życia – w poszukiwaniu ideałów

 

Druga faza życia kończy się z 14. rokiem i zostaje zastąpiona przez duże podwójne łuki siedmioletnie – od 14. do 21. roku życia i od 21. do 28. Ów podwojony rytm siedmioletni to czas dojrzewania, seksualności – i jest on zarządzany przez planetę Wenus, boginię miłości. Metalem przypisanym tej fazie jest połyskująca na czerwono miedź. Czas ten symbolizują melodyjnie brzmiące instrumenty, takie jak skrzypce i flet. Seksualność jest w tej fazie szczególnie ważna – młodzi ludzie wypróbowują wszystko, a pierwsza miłość często bywa najgorętsza. Po raz pierwszy rozbłyska „Ja”: tożsamość bycia mężczyzną lub kobietą jest przyjmowana świadomie. Cała ta faza naznaczona jest szukaniem relacji z płcią przeciwną. Pierwsze przeżycia wydają się prawie nierzeczywiste, jak sen. Dopiero w drugiej części tego podwójnego siedmioletniego rytmu tęsknota za osobami płci przeciwnej stopniowo się wyjaśnia i staje się bardziej realistyczna. Młodzież rozkwita najpiękniej między 14. a 21. rokiem życia – i wtedy także zaczyna się „powaga życia”: kończy się szkołę, zaczyna się lub kończy kształcenie zawodowe. Myśli się także o stałym związku.

 

W sumie faza ta jest czasem, w którym człowiek zaczyna „ustawiać się” życiowo. Z entuzjazmem rozwija się także fizycznie i psychicznie. W drugiej fazie Wenus, między 21. a 28. rokiem życia, zaczynają się pierwsze rozczarowania, które powoli ściągają młodego człowieka z hulanek i bujania w jego świecie marzeń – znów na ziemię. Oczywiście, chciałoby się chętnie zachować jak najdłużej ten czas rozkwitającego życia, jednak wybujałe uczucia przechodzą pod koniec tej fazy w nową rzeczywistość. Jest ważne, aby człowiek przeżył emocje i „szaleństwa”, które rozgrywają się w duszy raz wykrzykującej radośnie ku niebu, a raz śmiertelnie zasmuconej. Kto tego nie przeżywa, będzie prawdopodobnie w późniejszym wieku próbował nadrobić to, czego zaniedbał w tym czasie.

 

W tym okresie życia zazwyczaj następuje ostateczne oddzielenie się od rodziców – teraz człowiek podąża już swoją własną drogą, niekiedy być może błędną. Narodził się człowiek romantyczny – z głową pełną ideałów, a przede wszystkim pełen uczuć. Kto w tym wieku nie ma żadnych ideałów, ten później, gdy przeminą marzenia, z trudem będzie zdolny do prawdziwego entuzjazmu. Uczucia, marzenia, ideały, seksualność, nawiązywanie stosunków – oto najważniejsze doświadczenia tego okresu życia.

 

Niestety, wielu młodym ludziom przeżywanie tego podwójnego siedmioletniego rytmu między 14. a 28. rokiem życia sprawia trudność, gdyż w wieku 14 czy 15 lat traktuje się ich, jakby byli faktycznie dorośli. Przesycenie szkoły nauką stanowi dodatkową przeszkodę w przeżywaniu doświadczeń właściwych dla tego wieku. Zamiast marzycieli czy idealistów, nasze społeczeństwo chce mieć jednostki zawczasu dojrzałe, specjalistów przygotowanych do życia zawodowego, nakierowanych na osiąganie celów.

Od roku 28. przez 35. do 42. – pełną parą przez życie

 

Po podwójnym siedmioletnim okresie życia między 14. a 28. rokiem, który to okres ze względu na swoją emocjonalność ma raczej charakter doświadczenia kobiecego, przychodzą między 28. a 42. rokiem połączone ponownie dwa okresy siedmioletnie: siedem lat wznoszenia się i siedem lat opadania. Ten odcinek czasu naznaczony jest kosmicznym obrazem Marsa, któremu w mitologii przypisuje się głównie cechy męskie. Jednak te cechy, które tutaj są istotne, przynależą tak samo do świata przeżyć kobiecych.

 

W fazie Marsa człowiek tryska energią i siłą. Symbolem tego jest żelazo – metal przypisany temu właśnie okresowi życia; żelazo nadaje ziemi stabilność, za pomocą zaś instrumentów muzycznych typowych dla tej fazy: kotłów i trąbek, człowiek zdobywa posłuch oraz wybija sobie i innym rytm marszu. Teraz chodzi o moc, o karierę, o siłę przebicia i energię. Pomiędzy 28. a 35. rokiem mężczyzna i kobieta walczą o swoje miejsce w życiu. To jest czas, w którym urzeczywistniają się marzenia i cele.

 

Przede wszystkim dla mężczyzn czas ten stanowi demoniczną pokusę: zwycięstwo za wszelką cenę, egoizm i bezwzględność. Społeczeństwo akceptujące rozpychanie się łokciami osiąga swój największy potencjał właśnie u ludzi znajdujących się w fazie Marsa. To jest czas właściwy dla tych, którzy szybko rozprawiają się ze stającymi im na drodze. Energiczny dyrektor banku, szefowa agencji, młody przedsiębiorca odnoszący sukcesy, eleganckie typy w polityce i życiu publicznym – oni to szczególnie wyraźnie reprezentują charakterystyczne cechy tego okresu.

 

Relacje koncentrują się w tym czasie przede wszystkim na polu walki zawodowej. U mężczyzn jest to zrozumiałe samo przez się i usprawiedliwione, gdy tymczasem kobiety przejawiające takie same zachowania kwalifikowane są pogardliwie jako „emancypantki”. W tym właśnie okresie kobiety nierzadko przeżywają pragnienie pójścia w nowym kierunku, wyzwolenia się spod zależności od męża, rodziny i dzieci. Ale także jako matka i gospodyni domu potrzebuje kobieta siły przebicia wobec dorastających dzieci i wobec męża.

 

Dopiero w drugiej połowie tego liczącego dwakroć po siedem lat okresu, a więc pomiędzy 35. a 42. rokiem życia, zazwyczaj kiełkuje przekonanie, że tak rygorystyczne podejście do pracy i życia prywatnego nie jest być może najwłaściwszą rzeczą. Pojawia się zrozumienie, że niektóre rzeczy da się osiągnąć łatwiej i lepiej, jeśli się postępuje roztropnie. Okazuje się, że walka, myślenie w kategoriach sukcesu i nieustępliwość nie zawsze prowadzą do upragnionego celu. Pod koniec fazy Marsa ludzie powracają do rzeczywistości ze świadomością, że drzewa nie rosną aż do nieba… Znów zdobywają uznanie cnoty mądrości i powściągliwości.

 

Jeśli człowiek przebrnie pomyślnie przez tę fazę, zyskuje – jako pozytywne cechy – dyscyplinę, wewnętrzny i zewnętrzny porządek oraz umiejętność pracy z określonym celem.

Ta faza wywiera jednakże wpływ na człowieka nie tylko przez to, że daje mu siłę i moc do odnoszenia zwycięstw. Owszem, człowiek w tym okresie przeżywa konflikty, przegrywa, doznaje klęsk. W tej właśnie fazie, w wieku 33 lat, umarł Jezus. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie przyjmują w tym wieku „krzyż życia”. Typowym rysem schyłku fazy Marsa jest to, że człowiek uznaje, iż pomimo pewnych porażek musi zaakceptować swoje życie, ale także swoją śmierć.

 

Od 42. poprzez 49. do 56. roku życia – przekonania i perspektywy duchowe

 

Wraz z rozpoczęciem 42. roku życia otwiera się znowu podwójny okres siedmioletni. Mitologicznym przewodnikiem jest Jupiter, któremu z metali odpowiada cyna. Typowy dźwięk tego czasu wydają instrumenty o rejestrach tenorowych i basowych, takie jak róg, wiolonczela, fagot i trąbka. Człowiek odczuwa, że jego wojowniczość stopniowo się uspokaja i że nie chodzi już tylko o to, by zwyciężać (lub przegrywać) w zmaganiach. Zaczyna nabywać dystansu do rzeczy.

 

W pierwszej części tego okresu życiowego, a więc w wieku od 42 do prawie 50 lat, człowiek czuje, że walka toczona w fazie Marsa zatarła przed nim wiele ważnych rzeczy. Teraz ludzie zwracają się ku samym sobie, więcej przemyśliwują, niektórzy skłaniają się ku wierze – idą swoją drogą wolniej i traktują swoje życie spokojniej.

 

Na ten czas przypada także uznanie, że wszystko, co rośnie, podlega stawaniu się i przemijaniu. Opadają silne napięcia. Człowiek nie czuje się już tak poganiany i nastawiony na walkę, w swoim wnętrzu dostrzega i rozumie nowe zależności. Doświadczenia te prowadzą do tego, że choć problemów nie traktuje z obojętnością, to jednak ze spokojem i dystansem. Nie daje się już tak łatwo „zwariować”, a dzięki rosnącemu doświadczeniu życiowemu uzyskuje nowy wgląd i dochodzi do nowych konkluzji. Są to pierwsze kroki ku mądrości. Cele przenoszą się coraz bardziej z rzeczy zewnętrznych – kariera zawodowa, samochód, dom, wojaże wakacyjne – do wewnątrz.

Około pięćdziesiątki etyka i wartości wewnętrzne znów przemieszczają się do sfery świadomości. Wzrok oddala się od ziemi i zwraca się ku rzeczom transcendentnym, ku niebu. W tej fazie rośnie gotowość pomagania innym, i to ze szczerego przekonania, a nie z wyrachowania, jak to zazwyczaj miało miejsce w fazie Marsa.

 

Człowiek może w tej fazie przeżyć wewnętrzne wzruszenie, gdyż zaczyna pojmować wielki porządek świata; jego horyzonty i jego serce stały się rozległe. Jest to czas, w którym z uwagi na śmierć rodziców lub pożegnanie z przyjaciółmi można sobie uświadomić własną ograniczoność i tęsknotę za tamtym światem. Te doświadczenia i zmaganie z losem, z pytaniem o sens życia, pozwalają człowiekowi uzyskać nowe poglądy. Schiller w swojej Odzie do radości wyraża uczucia tej fazy życia, która kończy się w wieku 56 lat: „Bracia, ponad gwiezdnym namiotem musi mieszkać dobry Ojciec…”.

 

Kto jednak nie przeżył właściwie wcześniejszej fazy Marsa i teraz chce nadrobić wszystko to, co przedtem zaniedbał, w fazie Jupitera może stać się bezwzględnym i upartym tyranem. Jeśli na przykład szef jakiejś firmy „przyklejony” jest do fotela i nie chce iść na emeryturę, to zwrotnica wyjaśniająca ten stan rzeczy została nastawiona zapewne właśnie w fazie obecnej. Tacy przedsiębiorcy nierzadko uskarżają się, że ich dorośli synowie nie są w stanie poprowadzić firmy, i dlatego muszą ciągle jeszcze pracować, pomimo swoich lat. To typowe zachowanie tych wszystkich, którzy utknęli w fazie Marsa i nie rozwinęli się dalej. Ogólnie rzecz biorąc: kto bez ruchu trwa w danej fazie życia, ten najczęściej nie przeżył dobrze siedmioletniej fazy bezpośrednio ją poprzedzającej albo jeszcze wcześniejszej. Nie przeżyte życie hamuje dalszy ludzki rozwój.

 

Czas pomiędzy 42. a 56. rokiem życia jest dla większości ludzi okresem najgłębszych i najdłużej trwających przeżyć duchowych. Mężczyźni i kobiety są w tym wieku jeszcze bardzo sprawni fizycznie, rzadko kiedy cierpią z powodu jakiejś niedomogi – i mają za sobą wiele duchowych i psychicznych doświadczeń, które dały im znaczący wgląd w życie. W najlepszym razie odnajdują oni niemal idealną równowagę pomiędzy energią fizyczną a duchową.

Od 56. przez 63. do 70. roku życia – ze świadomością bliskiego końca

 

Ostatni „siódemkowy” odcinek stanowi znowu faza dwóch siedmioletnich łuków: od 56. do ok. 70. roku życia. W mitologii odcinek ten jest przypisany Saturnowi; jego metal to ołów, dźwiękiem zaś tego czasu jest brzmienie puzonu. Zapowiada on bliski koniec i ostatnie refleksje – jak u aniołów w Apokalipsie św. Jana, grających na puzonach. Przemijanie dociera do świadomości człowieka z jeszcze większą intensywnością; człowiek „układa się” ze swoją własną śmiercią. Niektórzy popadają przy tym w zwątpienie, stają się melancholijni i depresyjni, spierają się ze swoim losem, stają się nieufni i zrzędliwi lub nieczuli. Życie często staje się wtedy udręką. Z drugiej strony są też ludzie, którzy harmonijnie przeżywają jesień swego życia. Są oni – w najprawdziwszym sensie tego słowa – „sumienni” ; sumienie staje się wytyczną ich życia.

 

Pierwsza faza tego okresu, między 56. a 63. rokiem życia, jest często naznaczona rozważaniem swego losu i zrozumieniem, że życie ma się ku końcowi. Człowiek jeszcze lepiej poznaje swoje ograniczenia, których nie był dotychczas świadomy z taką ostrością; wie, że stoi na progu śmierci. Sprawą decydującą jest to, jak przebiega owo zmaganie z problemem ludzkiego losu. Kto żywi wyłącznie strach przed śmiercią i nie dostrzega żadnych perspektyw, tak jak są one ukazywane przez religie, ten popada w zwątpienie. Ludzie wierzący są natomiast w stanie zaakceptować swój los. W tej fazie życia poznają, że śmierć nie jest wrogiem, lecz wyzwoliciel-ką, która zwycięża przeznaczenie i wprowadza człowieka w nową przestrzeń i do nowego życia. Zamiast sztywnieć i kostnieć, stary człowiek może przekształcić swój los dzięki wewnętrznemu pogłębieniu się, co poprzez ciemny okres doprowadzi go do światła. Wraz ze stopniowym ubywaniem sił witalnych człowiek taki umacnia się w zaufaniu, że po śmierci nadejdzie nowa faza rozwoju. Kiedy to, co zewnętrzne, zbliża się do końca, dojrzewa poznanie wzajemnych więzi duchowych i psychicznych – życie się dopełnia.

 

W tej ostatniej siedmioletniej fazie tracą na sile iluzje i marzenia. Jedni torują sobie drogę ku temu, co nastąpi po śmierci, inni zaś, którzy przeżywają ten okres wyłącznie w kategoriach kryzysu, zwracają się ku swojej przeszłości, nierzadko ją gloryfikując. Kto całe swoje życie przeżywał w kategoriach zewnętrznych i poważał tylko rzeczy materialne, może teraz popaść w przepastną czeluść rezygnacji.

 

Doświadczenie pokazuje, że ludzie wierzący bez lęku przeżywają czas zbliżającej się śmierci. Ich życie po ostatnim okresie siedmioletnim, a więc po siedemdziesiątce, naznaczone jest zwrotem ku nowemu światłu.

 

Po siedemdziesiątce – w drodze ku spełnieniu

 

Księżyc, mitologiczny przewodnik pierwszej fazy życia, otrzymuje swoje życie od Słońca, które daje mu światło. Dlatego też ostatnia faza życia w obrazie kosmicznym kierowana jest przez Słońce. W jego świetle łączy się to, co dotychczas pozostawało rozłączone – i zapewne dlatego złoto jest metalem charakterystycznym tego okresu jesieni życia, okresu, który obejmuje i zamyka całe życie. W świetle słonecznym wszystkie pojedyncze kolory są połączone i odpowiednio też wszystkie tony i odcienie dźwięków brzmią w tej fazie razem – jak różnorodne tony organów lub orkiestry symfonicznej.

 

Przywiązanie człowieka do ziemi i do swego Ja stopniowo się rozluźnia, wszystko staje się lżejsze, człowiek chudnie – rzeczy zewnętrzne zmierzają ku końcowi. W tej samej mierze, w jakiej ciało zanika, ujawniają się wartości wewnętrzne i wewnętrzna tęsknota. Oczyszczony w ten sposób człowiek, nawet jeśli cierpi z powodu pewnych ułomności, jest wesoły i pogodny, spokojny i opanowany. Pokornie przyjmuje swój los; składa swoje życie w ręce Boga.

 

U schyłku życia wiele z tego, co wydarzyło się wcześniej – powraca: na przykład ktoś, kto nie przeżył swojej fazy Marsa, teraz może stać się chłodny i nieugięty. A kto nie zrealizował się w pełni w fazie Wenus, bywa, że zakochuje się na stare lata.

 

Inni znów w tej fazie Słońca przeżywają autentyczne światło, a także ciepło, które zeń promieniuje. Ci ludzie zestarzeli się w mądrości i w dobroci – ich życie jest spełnione, nawet wtedy, gdy już nie mogą sobie przypomnieć wielu rzeczy. Słońce symbolizuje całkowite przekształcenie materii. W tej końcowej fazie wszystko prze ku światłu, w dal, ku ciepłu. Wiara chrześcijańska twierdzi, że Bóg mieszka w wiecznym świetle – a ludzie znajdują się w drodze ku Niemu. Ich tęsknota za wiecznym pokojem tam właśnie ich prowadzi.

 

Uczeni zachodni odkryli to samo, czego nauczają tybetańscy buddyści: kiedy żywa komórka umiera, jako ostatni zauważalny sygnał nadaje impuls świetlny. To spostrzeżenie jest bardzo podobne do tego, czego uczy o umieraniu rytm siedmioletni: światło jest ostatnią oznaką życia w przejściu do szczęśliwej wieczności. Ciało ulega ciągłej przemianie, ale człowiek postrzega tę przemianę najczęściej tylko fizjologicznie, jako proces wzrastania komórek, tkanek i organów, po którym następuje ich redukcja i w końcu obumieranie.

 

Proces duchowy przebiega inaczej niż fizjologiczny; ma on charakter ciągłego rozwoju. Życie duchowe posuwa się coraz dalej i jest coraz bardziej dojrzałe – aż do spełnienia, które człowiek może osiągnąć pomimo swojej niedoskonałości. Gdy proces ten przebiega pozytywnie, kształtuje ludzi mądrych, opanowanych i pogodnych. Rozwój duchowy idzie w parze z rozkładem ciała – zapewne te dwa przeciwstawne procesy rozwojowe warunkują się nawzajem. Duchowy wzrost karmi się, by tak rzec, ciałem, którego wciąż ubywa.

 

W podeszłym wieku człowiek staje się niezależny i wolny – jest mu wszystko jedno, co inni myślą na jego temat, nie zamyka się w ciasnym gorsecie narzuconych zachowań. Taki człowiek nie boi się śmierci. Przeżył swoje życie, przetrawił je – i przyjął.

 

Więcej w książce: Jak uniknąć depresji. Życie we właściwym rytmie – Johannes Pausch, Gert Böhm 

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,10,jak-zyc-we-wlasciwym-rytmie,strona,4.html

________________________________

Wyglądaj młodo na stare lata!

Majka Lisińska-Kozioł / slo

Wszyscy żyją, jedzą, chodzą, kochają się, śpią. A jednak – moim zdaniem – nie żyją. Wydaje się im, że żyją. W gruncie rzeczy sądzą, że żyją, bo posiadają dom, albo pracę, albo dzieci, albo żonę, albo męża, albo pieniądze, albo władzę. Ale to wszystko jest niczym, jeśli się nie posiada własnej osoby, jeśli nie jest się sobą.

Zapewniam was, że życie, nawet najprostsze, postrzegane jest w sposób zdeformowany, jeśli człowiek nie pozostaje w pokoju z samym sobą. Co jednak należy zrobić, aby być sobą?
Pierwszym warunkiem, który musi zostać spełniony, jeśli człowiek ma nauczyć się żyć, jest uznanie istnienia śmierci. Gdybyśmy żyli tak, jakby śmierć nie istniała, czym byśmy się różnili od zwierząt? Pomyślcie, istota ludzka jest jedynym stworzeniem, które wie, że musi umrzeć! Od wielu już lat studiuję psychologię, osobowość człowieka i nabieram coraz większego przekonania, że w poznaniu własnego losu tkwi wielkość i dramat człowieka.
Sądzę, że inteligencja, a co za tym idzie i postęp, istnieją, ponieważ człowiek wie, że musi umrzeć. Psychologia, złożoność ludzkiej osobowości, istnieją, ponieważ człowiek wie, że musi umrzeć. Nerwica, psychiczne cierpienie, istnieją, ponieważ człowiek wie, że musi umrzeć.
Z całego stworzenia człowiek jest jedyną istotą, która może zdecydować, że zada sobie śmierć. Oto dlaczego takie kategorie, jak szczęście czy nieszczęście właściwe są wyłącznie człowiekowi. Przez szczęście rozumiem tutaj spokój wewnętrzny, osiągnięcie równowagi psychicznej, spokoju umysłu, ograniczenie własnej nerwicy.
Szaleństwo spotykane jest wyłącznie u ludzi. Przez szaleństwo rozumiem nie umysłowy obłęd, ale niezrozumienie, że istotą życia jest ograniczenie stopnia istniejącej nerwicy. A jednak ta świadomość nieuchronnej śmierci najczęściej jest ukryta przed człowiekiem. A może raczej zazwyczaj ludzie odsuwają od siebie myśl o śmierci, zapominają, że pewnego dnia będą musieli umrzeć. Mimo że ich podświadomość dobrze wie, że to się zdarzy! Kto nie liczy się z istnieniem śmierci, nie może osiągnąć szczęścia, wewnętrznej radości, spokoju umysłu. Szyfr, który ukrywa całą tajemnicę człowieczeństwa, jest właśnie taki: wiedzieć, że musi się umrzeć!
Ludzkość, w swym obecnym kształcie, nie istniałaby, gdyby nie była świadoma własnej śmierci. Rzecz jasna, nie mam tu na myśli śmierci jako zjawiska samego w sobie. Jest ono prostym procesem fizjologicznym, chemicznym. To mnie nie interesuje. Również zwierzęta umierają, ale rodząc się nie mają świadomości, że będą musiały umrzeć. Sądzę, że nikt nie znajduje przyjemności w umieraniu. I nikt nie chce umierać. Istota ludzka boi się śmierci.
Życie jednak nie polega na zadawaniu sobie bądź niezadawaniu śmierci, na akceptowaniu bądź nieakceptowaniu śmierci. Życie rozgrywa się na innej płaszczyźnie: kiedy zaczyna się nadawać znaczenie rzeczom. Zadanie sobie śmierci czy stwierdzenie, że nie czuje się przed nią strachu, nie rozwiązuje problemu umierania. Czy widzieliście, żeby dziecko, które jeszcze niczego nie rozumie, zadało sobie śmierć?
Śmierć sama w sobie nie sprawia, że więcej rozumiemy, ale wiedza i równoczesna chęć, by nie wiedzieć dały początek całej naszej duchowości i nadal ją kształtują. Z tej dychotomii rodzi się ludzkość, czy może raczej jej aktywność umysłowa, a zarazem nerwica.
Zdolność do nadawania znaczenia, zdolność rozumienia wypływa z tego konfliktu, z tej dychotomii: z jednej strony znamy nasz koniec, z drugiej nie chcemy wiedzieć, że go znamy. Wszystko, co widzimy, widzimy dlatego, że jest ta wiedza i niechęć wiedzy. W dniu, kiedy się to skończy, zniknie również człowiek taki, jakiego znamy, zniknie smutek, załamanie, nerwica, niepokój, inteligencja, nuda. Z wiedzy o swojej śmierci i z równoczesnej niechęci do posiadania tej wiedzy, rodzi się wolność jednostki. Wolność do tego, by żyć. Wolność do tego, żeby zachorować. Wolność polega na tym, że możemy tkwić w tym dualizmie, albo z niego wyjść, albo weń nie wchodzić. Kto weń nie wchodzi jest osobą, która w gruncie rzeczy nigdy nie żyła. Nigdy się nie narodziła. Kto zeń wychodzi, umiera.
Nerwica to niechęć do uczestniczenia w tej grze. Grze, która – tak czy inaczej – toczy się bez względu na to, czy chcemy tego czy nie i stanowi istotę człowieczeństwa. Ludzie, którzy nie biorą w niej udziału, nie żyją, mimo swego przekonania, że jest inaczej. Bowiem – w paradoksalny sposób – to oni posiadają zwykle więcej od innych: pieniądze, władzę, seks, dzieci. Wszystko jednak, co będą robić w okresie swego istnienia, dla ich życia psychicznego nie będzie przedstawiać żadnego znaczenia, bo nie uczestniczą oni w grze polegającej na tym, że wiedzą i nie chcą wiedzieć.
Znaczenie, sens rzeczy i ludzi jest niczym, jeśli nie wkracza w egzystencjalny dualizm, znajduje się na najwyższym poziomie nerwicy, śmiertelności. Można posiadać wiele rzeczy, ale zawsze pozostaną one poza prawdziwym znaczeniem, poza życiem. Ci, którzy nie uczestniczą w tej dualistycznej grze, nie włączą się nigdy w żywotny, autentyczny krąg ludzkiego istnienia. Wszystko, co pomyślą i powiedzą, będzie w rzeczywistości śmiertelne, bo oni sami nie włączyli się do gry polegającej na tym, że wiedzą i równocześnie nie chcą wiedzieć. Ich logika jest logiką posiadania. Logiką horyzontalną, nie wertykalną. Aby być żywym, trzeba natomiast zgodzić się na udział w grze: wiedzieć i nie chcieć wiedzieć.
Tak czy inaczej, bez względu na to, czy chcemy tego, czy nie chcemy, na naszej podświadomości ciąży ta dualistyczna gra. Znam wiele osób, które żyją fizycznie. Takich, które żyją również psychicznie – znam niewielu. Paradoksalnie nerwica, niepokój psychiczny, nie istniałyby, gdyby nie istniała wolność wewnętrzna. To dzięki tej wolności jednostka może pogrążyć się w chorobie lub polepszyć swój stan psychiczny. Wśród ludzi doskonała równowaga psychiczna nie istnieje. Wszyscy mamy nerwicę. Kto dąży do szczęścia, do pokoju, ogranicza do minimum własną nerwicę, i odwrotnie. Jest chyba zatem jasne, że według mnie nasilenie bądź ograniczenie nerwicy dokonuje się w dualistycznym kręgu poznania i niechęci poznania.
Nerwicowiec, który wie o tym, że nim jest, krytycznie się ocenia i stara się ograniczyć swoją nerwicę, jest człowiekiem odważnym, jest prawdziwym człowiekiem, człowiekiem żywym. Uważam wręcz, że całe życie polega na tym: na ograniczaniu własnej nerwicy! Ci, którzy nie czują się neurotykami, uważają się za lepszych od innych, nie patrzą na siebie krytycznie i nie starają się ograniczyć swojej nerwicy, są martwi. Ludzie źli są martwi psychicznie, i vice versa. Człowiek może żyć jako żywy lub jako martwy. Żyć jak człowiek martwy to nie decydować, nie dokonywać wyboru, nie chcieć wiedzieć, nie chcieć poznać. Jednym słowem: nie nadawać sensu sobie samemu a zarazem rzeczom. Człowiek sam musi zadecydować, czy chce żyć. Jest to decyzja indywidualna. Należąca do sfery naszej wolności. Możemy albo przeżywać życie albo pozwolić, by ono przeżywało nas.
Więcej w książce: W poszukiwaniu szczęścia – Valerio Albisetti

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,153,co-zrobic-zeby-byc-soba.html

________________________________

List, 2/2007

Cudowny znak, który nieustannie się uobecnia

 ks. Mieczysław Piotrowski