Mieczysław Łusiak SJ

Gemma przyszła na świat 12 marca 1878 roku w Lucce (Włochy) jako piąte z ośmiorga dzieci aptekarza Henryka Galgani i Aurelii z domu Landi. Chrzest otrzymała następnego dnia po urodzeniu wraz z imionami: Gemma Humberta Pia. Jeszcze jako dziecko została oddana do szkoły sióstr Oblatek Ducha Świętego. Przełożoną tej szkoły była bł. Helena Guerra (+ 1914), założycielka tego zgromadzenia. W ósmym roku życia dziewczynka została dopuszczona do I Komunii świętej i do sakramentu Bierzmowania. W wigilię przyjęcia Pana Jezusa napisała w swoim dzienniczku: “Postaram się, aby każdą spowiedź odprawiać i Komunię świętą przyjmować tak, jakby to był ostatni dzień w moim życiu. Będę często nawiedzać Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, zwłaszcza gdy będę strapiona”.
Bóg nie oszczędzał jej cierpień. Mając 8 lat straciła matkę. Potem na gruźlicę zachorował jej ukochany brat. Gemma opuściła szkołę i internat sióstr, by oddać się pielęgnacji brata-kleryka, Eugeniusza, czuwając przy nim dzień i noc. Wyczerpana, zupełnie tak osłabła, że odchorowała to przez trzy miesiące. Do pełnego zdrowia nigdy już nie mogła powrócić. Niedługo potem wywiązała się u niej choroba nóg. W czasie operacji, nader bolesnej, ściskała w rękach krzyż. To był dopiero początek doświadczeń. Wkrótce nadeszła śmierć ojca, zupełny krach majątkowy, gruźlica kręgosłupa, zapalenie nerek. Cały rok Gemma przeleżała w łóżku, unieruchomiona gipsowym gorsetem. Wreszcie musiała opuścić własny dom, gdyż było w nim zbyt ciasno. Na prośbę spowiednika przyjęła ją do siebie pewna pobożna niewiasta z rodziny Gianninich. Był moment, że jej stan był już beznadziejny. Poddała się ponownie operacji. Wpatrzona w wizerunek Chrystusa Pana na krzyżu, zniosła ją bez słowa skargi i jęku.
8 czerwca 1899 r., w wigilię uroczystości Serca Pana Jezusa, Gemma otrzymała dar stygmatów, czyli odbicia ran Pana Jezusa. Sama tak o tym napisała: “Był wieczór, ogarnął mnie ogromny żal za grzechy, jakiego dotąd nie odczuwałam. Uświadomiłam sobie równocześnie wszystkie cierpienia, jakie Pan Jezus poniósł dla mego zbawienia. I oto znalazłam się w obecności mej Matki. Po Jej prawej ręce stał Anioł Stróż. Kochająca Matka nakazała mi wzbudzić żal serdeczny za grzechy, a gdy to uczyniłam, zwróciła się do mnie ze słowami: «Córko, w imię Jezusa masz odpuszczone grzechy. Jezus, mój Syn, bardzo cię ukochał i pragnie dać ci dowód swojej szczególnej łaski. Czy zechcesz okazać się jej godną? Ja ci będę Matką. Czy chcesz mi się okazać prawdziwą córką?» Po czym rozchyliła swój płaszcz i okryła mnie nim. W tej chwili ukazał mi się Pan Jezus. Jego wszystkie rany były otwarte, lecz zamiast krwi wydobywały się z nich płomienie. Natychmiast te płomienie dotknęły moich dłoni, stóp i serca. Miałam wrażenie, że z bólu umieram, i gdyby mnie nie podtrzymała Matka Boża, byłabym upadła na ziemię. Gdy przyszłam do siebie, stwierdziłam, że klęczałam na podłodze. W rękach, w stopach i w sercu wciąż odczuwałam przejmujący ból. Kiedy się podniosłam, zauważyłam, że miejsca, w których odczuwałam ból, silnie krwawią. Okryłam je, jak mogłam, i przy pomocy Anioła Stróża dowlokłam się do łóżka (…). Boleści ustały dopiero w piątek o godzinie trzeciej po południu”. Odtąd stygmaty odnawiały się u Gemmy regularnie, co tydzień. Rany krwawiły od wieczoru w czwartek, kiedy przeżywała mękę Zbawiciela, aż do godz. 15 w piątek. Wtedy przestawały krwawić i natychmiast zasklepiały się. Dwa lata później Gemma została naznaczona kolejnymi stygmatami: korony cierniowej i śladów biczowania.
W roku 1902, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Gemma zachorowała śmiertelnie. Po chwilowym polepszeniu się zdrowia, nastąpiło gwałtowne pogorszenie. Wezwany spowiednik udzielił jej ostatnich sakramentów. Agonia miała jednak trwać jeszcze przez szereg długich miesięcy, bo aż do 11 kwietnia 1903 roku. W Wielką Środę Gemma przyjęła wiatyk, a w Wielką Sobotę koło południa, mając zaledwie 25 lat, zmarła. Na kilka lat przed śmiercią Gemma zapoznała się z zakonem pasjonistów, któremu założyciel, św. Paweł od Krzyża, wyznaczył jako pierwszy cel słodkie rozważanie męki Pana Jezusa i rozpowszechnianie tego nabożeństwa wśród wiernych Kościoła. Spowiednikami i kierownikami duchowymi św. Gemmy byli pasjoniści. Na ręce jednego z nich złożyła także cztery śluby, właściwe zakonowi.
Papież Pius XI zaliczył Gemmę do chwały błogosławionych w 1933 roku, a papież Pius XII w roku 1940 dokonał jej kanonizacji. Powodem uznania jej świętości stało się świadome, milczące przyjęcie cierpienia. Atrybutem świętej jest lilia. Jest patronką studentów i aptekarzy. W Lucca, w klasztorze pasjonistów, można oglądać skromne sprzęty, których używała św. Gemma, oraz narzędzia pokuty, lekturę, fotografie.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/04-11.php3

ŚWIĘTA GEMMA GALGANI – CZYLI SZALEŃSTWO KRZYŻA

DZIECIŃSTWO ŚWIĘTEJ GEMMY

Urodziła się 12 marca 1878 w okolicach Lukki, w Borgonuovo, jako piąte z ośmiorga dzieci, w rodzinie Henryka i Aurelii Galganich. Nazajutrz została ochrzczona. Imię Gemma oznacza po włosku klejnot. Matka martwiła się, iż imienia tego nie nosiła żadna ze świętych, ale zaprzyjaźniony z nią ksiądz pocieszał ją, iż może to oznaczać, że dziecko stanie się pewnego dnia rajskim klejnotem.

Zaledwie w miesiąc po jej narodzinach cała rodzina przeniosła się do miasta, na ulicę Borghi. Pod czułą opieką matki i Carlotty Landucci, która uczyła ją pisać i czytać, w wieku pięciu lat odmawiała już oficjum ku czci Najświętszej Maryi Panny, a także za zmarłych, z łatwością dorosłej osoby. Matka przed swą przedwczesną śmiercią zaszczepiła w niej pragnienie nieba i nauczyła wiele o Bogu.

Pewnego dnia zastano Gemmę w pokoju, klęczącą przed obrazem Najświętszego Serca Maryi. Modliła się w skupieniu, ze złożonymi rękoma. Wujek, który ujrzał tę scenę był nią uderzony i zapytał ją cicho: „Co ty tu robisz?” Dziewczynka odpowiedziała: „Odmawiam Zdrowaś Maryjo. Pozwól mi się modlić.”

Był jakiś dziwny wdzięk w tej dziewczynce już oddanej oczyszczającemu i oświecającemu działaniu Ducha Świętego. Zachowała ten wdzięk, który przemieniał jej oblicze aż do śmierci, 11 kwietnia 1903 r. Miała zaledwie 25 lat: życie krótkie, lecz wypełnione zjawiskami mistycznymi o wielkiej różnorodności.

PIERWSZE DOŚWIADCZENIA BOGA

Pierwsze nadprzyrodzone doznanie miało miejsce najprawdopodobniej około 26 maja 1885 r. Gemma tak to opisała: „Uczestniczyłam najlepiej jak potrafiłam we Mszy św. i modliłam się za mamę, kiedy nagle jakiś głos powiedział mi w sercu: „Czy zechcesz mi dać twoją mamę?” „Tak, odpowiedziałam, pod warunkiem, że mnie też weźmiesz, razem z nią” „Nie – mówił dalej głos – ty na razie musisz zostać z tatą. Ja ją zaprowadzę do Nieba. Oddaj mi chętnie twoją mamę.” Musiałam przytaknąć… Kiedy po mszy św. wróciła do domu rozpłakała się na widok mamy.

Mama odeszła z tego świata w wieku 39 lat, dotknięta gruźlicą bardzo rozpowszechnioną w tamtej epoce, we wszystkich regionach. Po śmierci matki Gemma została powierzona na jakiś czas cioci, Helenie Landi. Był to okres duchowego osamotnienia młodej sieroty, pomimo uprzejmości tej oddanej osoby, która podziwiała głęboko siostrzenicę.

Gemma kontynuowała naukę. Od początku 1887 roku rozpoczęła ją w pensjonacie Instytutu Oblatek Ducha Świętego, nazywanym zwyczajowo w Lukka Instytutem św. Zyty.

Gemma korzystała tu z atmosfery głęboko religijnej i zrównoważonej. Jej dusza znalazła klimat sprzyjający, który pozwolił łasce przynieść owoce.

PIERWSZA KOMUNIA ŚWIĘTA

19 czerwca 1887 r. Gemma przystąpiła po raz pierwszy do Komunii św. W przeddzień wieczorem napisała do swego ojca: „Mój drogi ojcze, jesteśmy w przededniu mojej pierwszej Komunii Świętej, dla mnie dnia nieskończonego szczęścia. Proszę cię o przebaczenie za troski, jakich ci przysporzyłam i proszę cię dziś wieczór, abyś o wszystkim zechciał zapomnieć…”

Dla Gemmy to spotkanie z Jezusem Eucharystycznym było jednym z najważniejszych wydarzeń jej krótkiego życia. W swoim dzienniku napisała: „Postaram się każdą spowiedź odprawiać i Komunię św. przyjmować tak, jakby to był ostatni dzień w moim życiu. Będę często nawiedzać Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, zwłaszcza gdy będę strapiona…”

Po latach zaś napisała: „Nie sposób opisać tego, co w owym momencie zaszło pomiędzy mną a Jezusem. Sprawił, że bardzo silnie odczułam Go w mej duszy. Uświadomiłam sobie wtedy, że rozkosze niebieskie różnią się od ziemskich, i ogarnęło mnie pragnienie utrwalenia tego mojego związku z Bogiem wiecznym”.

SZKOŁA

Po tym wielkim wydarzeniu Gemma odnalazła na nowo rytm życia Instytutu świętej Zyty.

„Wyróżniała się od innych inteligencją – oświadczyła siostra Julia Sestini. Szczególnie łatwo uczyła się francuskiego i miała zdolności matematyczne.” Gemma zaś w tym okresie zanotowała: „Czuję, jak rodzi się w mojej duszy wielkie pragnienie poznania w szczegółach całego życia i Męki Jezusa.”

To pragnienie poznania Męki Jezusa rozwinęło się najpierw na terenie szkoły. W wieku 13 lat Gemma była już duszą spragnioną Boga. Także rekolekcje, w jakich uczestniczyła w 1891 r., były dla niej okazją do autentycznego wzrostu duchowego.

„Pojęłam, że Jezus zsyłał mi okazję do dobrego poznania samej siebie i do większego oczyszczenia mnie, abym Mu się bardziej podobała.”

Gemma poszukiwała samotności, skupienia, gdyż potrafiła w nim znaleźć „samego Jezusa”. Obecność Boga tak ją pochłaniała, że coraz bardziej wspólnotowe życie stawało się dla niej przykre. Siostra Julia troskliwie czuwała, aby młoda uczennica zachowała doskonałą równowagę.

Gemma była bardzo lubiana, tak przez nauczycieli, jak i przez koleżanki. Mimo iż cicha i pełna rezerwy, zawsze gotowa była obdarzyć każdego przyjaznym uśmiechem. Będąc z natury dzieckiem bystrym i żywym, już jako uczennica, przejawiała ogromną samodyscyplinę, panując nad swymi emocjami. Przełożona sióstr poprosiła kiedyś nauczycielkę Gemmy i całą klasę o modlitwę za konającego, który odmawiał przyjęcia Sakramentów. Kiedy modlitwa dobiegła końca, Gemma wstała, podeszła do nauczycielki i szepnęła jej na ucho: „Zostałyśmy wysłuchane”. Tego samego dnia, wieczorem, dotarła do nich wiadomość, że człowiek rzeczywiście nawrócił się i przed śmiercią odnalazł pociechę w wierze.

Mimo iż uczyła się dobrze, chroniczna choroba zmusiła ją do przedwczesnego opuszczenia szkoły. Do końca swych dni miała kłopoty ze zdrowiem.

WRAŻLIWOŚĆ NA NĘDZĘ

Gemma była wrażliwa na ludzką nędzę. Opowiada: „Za każdym razem, kiedy wychodziłam z domu prosiłam mojego ojca o pieniądze, a gdy odmawiał prosiłam, aby mi pozwolił zabrać chleb, mąkę albo inne rzeczy. Zawsze na swojej drodze spotykałam biedaków. Tym, którzy przychodzili do domu dawałam ubrania i wszystko, co miałam pod ręką, lecz szybko mój spowiednik mi tego zakazał… Kiedy wychodziłam z domu spotykałam samych biedaków i oni wszyscy biegli za mną. Nie miałam im co dać. Płakałam z tego powodu stale ze smutku.”

UMIŁOWANIE KRZYŻA

Od najmłodszych lat matka często pokazywała jej krzyż. W ten sposób Gemma żyła w bliskości Męki Jezusa. Z roku na rok pragnienie tej bliskości w niej rosło.

Całe życie Gemmy pełne było doświadczeń mistycznych i specjalnych dowodów łaski. Częstokroć spotykały się one z niezrozumieniem, a nawet z drwinami. Znosiła to jako jedną z form pokuty, pamiętając, że Pana naszego również nie wszyscy rozumieli, a niejeden z Niego drwił.

POCZĄTEK TRUDNOŚCI

Rok 1897 był dla niej i dla całej rodziny „bolesny”. Henryk Galgani – dobrze prosperujący farmaceuta – ciężko zachorował. Wcześniej każdy korzystał z jego wspaniałomyślności: jedni pożyczali od niego pieniądze, nie troszcząc się o zwrot, inni nie płacili za dzierżawę fermy. Powoli rodzina została całkowicie zrujnowana i wpadła w największą nędzę.

Gemma zaczęła poznawać mękę Jezusa, nie tylko z opowiadań, nad którymi lubiła rozmyślać, lecz przede wszystkim poprzez wydarzenia, jakie wnikały w nią jak płomienie.

DZIAŁANIE ANIOŁA

Gemma często widywała swego Anioła Stróża, utrzymywała z nim bardzo bliski kontakt. Czasem Anioł chronił ją i pocieszał, niekiedy udzielał rad, a nawet ganił surowo za jej wady, mówiąc: „Wstyd mi za ciebie”. Czasem słyszano, jak się z Nim spierała, tak że nawet jej duchowy opiekun, o. Germano, przypominał jej, iż rozmawia z błogosławionym duchem, któremu winna jest szacunek.

Pierwsze widzialne działanie Anioła Stróża zanotowano we wrześniu 1895 r. Gemma otrzymała złoty zegarek i cieszyła się, że wyjdzie przyozdobiona tą „biżuterią”. Po jej powrocie do domu ukazał się jej Anioł, mówiąc: „Pamiętaj, że kosztownymi przedmiotami, które służą do przyozdobienia się oblubienicy dla ukrzyżowanego Króla, mogą być wyłącznie ciernie i krzyż.”

Ogarnięte bojaźnią serce Gemmy przeczuło teraz, czym się miała stać: oblubienicą ukrzyżowanego Króla. Napisała: „Chcę iść za Tobą, Jezu, za cenę wszelkiego bólu, chcę iść za Tobą z gorliwością.”

Wzmianki o Aniele Stróżu znajdują się na niemal każdej stronie dziennika Gemmy. Opisała kiedyś, że diabeł bił ją w ramię przez prawie pół godziny. „Potem przyszedł mój Anioł Stróż i zapytał, co się dzieje; błagałam go, by spędził ze mną tę noc, on jednak odpowiedział: Muszę iść spać. „Nie – powiedziałam. – Aniołowie Jezusa nie sypiają!” „A jednak – stwierdził uśmiechając się – powinienem odpocząć. Gdzie mnie położysz?” Prosiłam, by pozostał blisko mnie. Poszłam do łóżka; potem miałam wrażenie, że rozpostarł skrzydła i uniósł się nad moją głową. Rano jeszcze był”.

Jedną z najbardziej zadziwiających rzeczy jest fakt, iż Gemma często wysyłała swego Anioła Stróża, zazwyczaj do Rzymu. Prosiła go, by doręczył ojcu Germano list lub jakieś ustne przesłanie. Odpowiedzi nierzadko doręczał Anioł Stróż owego kapłana. Uświadamiając sobie, jakie to niezwykłe, ojciec Germano prosił Niebo o znak, iż jest to zgodne z wolą Bożą.

Po śmierci Gemmy napisał: „Iluż próbom nie poddawałem tego fenomenu, by się upewnić, że mam do czynienia z nadnaturalną interwencją! A jednak żadna z moich prób nie dała wyniku negatywnego; coraz bardziej nabierałem przekonania, że to, jak i wiele innych nadzwyczajnych zjawisk związanych z jej życiem, dowodziło, iż niebu sprawia radość zabawa z tą niewinną i wspaniałą panną”.

ŚMIERĆ PANA GALGANI

Dla Gemmy i jej rodziny sytuacja stała się niepokojąca nazajutrz po śmierci pana Galgani. Napisała ona wtedy: „Po śmierci mojego ojca zostaliśmy bez niczego. Nie mieliśmy już za co żyć.”

Od początku r. 1898 rodzina Galgani zamieszkała pod numerem 13 na ulicy Viscione w dzielnicy ludowej. A dziewiętnastoletnia Gemma zastąpiła siedmiu siostrom i braciom matkę. Kiedy starsi dorośli na tyle, by dzielić z nią obowiązki, ona przez krótki czas mieszkała z ciotką. Chociaż płaciła dobrem za każdy przejaw miłości ze strony ciotki i wujka, nie najlepiej znosiła ich bogate życie towarzyskie. Często bywali w mieście, zachęcając Gemmę, by wraz z nimi korzystała z życia, na które mogli sobie pozwolić.

Oświadczyło się jej też dwóch młodzieńców. Ale Gemma pragnęła ciszy i spokoju, ponad wszystko przedkładając modlitwę i rozmowę z Bogiem. Po powrocie do domu Gemma niemal od razu zachorowała na zapalenie opon mózgowych. Traciła stopniowo słuch i włosy. Ręce i nogi miała całkowicie sparaliżowane. Żaden z dostępnych wówczas leków nie był w stanie jej pomóc, pozostawała więc przykuta do łóżka przez prawie rok. Ale martwiło ją jedynie to, że sprawia kłopot opiekującym się nią krewnym.

Wieści o heroicznej cierpliwości dziewczyny rozniosły się po mieście i wielu ludzi przychodziło ją pocieszyć. Dla każdego potrafiła znaleźć uśmiech i serdeczne słowo, jednak choroba postępowała…

„Pewnego wieczoru – opowiada – bardziej zaniepokojona niż zwykle skarżyłam się Jezusowi, że skończę nie mogąc się wcale modlić, jeśli mnie nie uzdrowi. Pytałam, dlaczego pozostawiał mnie tak chorą. Wtedy Anioł mi odpowiedział: ‘Jeśli Jezus umartwia twoje ciało, to czyni tak, aby lepiej oczyścić twoją duszę.’

Rano 3 marca 1899 r. Gemmę odwiedził jej spowiednik, prałat Volpi. Napisała: „Wyspowiadałam się i rano, wciąż przykuta do łóżka przyjęłam Komunię świętą. O, słodkie chwile, jakie spędziłam z Jezusem… odnowiłam moje przyrzeczenia Jezusowi, który mnie zapytał: ‘Gemmo, czy chcesz wyzdrowieć?’ Łaska została mi udzielona. Wyzdrowiałam.”

PO UZDROWIENIU GEMMY

Teraz życie powróciło do normalnego biegu. Gemma zbyt osłabiona z powodu choroby musiała na siebie uważać, lecz jej nadprzyrodzona gorliwość niosła ją pod tabernakulum. Każdego ranka śpieszyła przyjąć Jezusa, który napełniał ją tyloma łaskami.

Pisała: „W drugi piątek marca 1899 r. wyszłam po raz pierwszy przyjąć Komunię św. I od tej chwili nigdy jej nie opuściłam…”

Jezus obecny w Eucharystii stawał się dla Gemmy biegunem całego życia duchowego.

Znajdując się przed wizerunkiem Serca Jezusa Gemma powiedziała Mu kiedyś: „O, mój Jezu, chciałabym tak bardzo Cię kochać, nie wiem jednak, jak to uczynić!” Usłyszałam głos – zapisała – który mi mówił: „Czy chcesz zawsze kochać Jezusa? Zatem nie przestawaj ani na chwilę cierpieć dla Niego. Krzyż jest tronem prawdziwie kochających Jezusa. Krzyż jest dziedzictwem wybranych w tym życiu.”

GODZINA STYGMATÓW

Życie wypełnione modlitwą i poszukiwaniem swego powołania, oczyszczeniem przez chorobę i codziennymi umartwieniami zostało ukoronowane największą łaską, która zaważyła na całym jej dalszym życiu.

W oktawie Bożego Ciała, wieczorem 8 czerwca 1899, po powrocie do biednego domu przy ulicy Biscione, Gemma przyjęła łaskę najsłodszą i najstraszliwszą: ujrzała jak na jej ciele odciskają się święte znaki Męki, żywe odbicia ran Chrystusa. Była to również wigilia Uroczystości Najświętszego Serca Jezusa.

„Poczułam wewnętrzny ból z powodu moich grzechów. Nigdy nie odczuwałam tego tak silnie jak wtedy. Ten ból niemal mnie przygniatał, jakbym miała umrzeć. Czułam jakby w tym uczestniczyły wszystkie władze duszy: rozum nie wiedział, że moje grzechy obrażały Boga; pamięć wszystkie je przede mną stawiała i sprawiała, że widziałam wszystkie udręki, jakie Jezus przeszedł, aby mnie zbawić; wola nakłaniała mnie, aby je wszystkie znienawidzić i obiecać, że wycierpię wszystko, żeby je wynagrodzić. Mnóstwo myśli przelatywało mi przez głowę. To były myśli bolesne, kochające, bojaźliwe, pełne nadziei i ufności. Kiedy się uspokoiłam, weszłam w stan ekstazy i ujrzałam Niebieską Mamę, która miała po swej prawicy mojego Anioła Stróża, który nakazał mi odmówienie aktu żalu. Kiedy to uczyniłam, Mama Niebieska skierowała do mnie te słowa: „Córko, w imię Jezusa, są ci odpuszczone wszystkie grzechy.” Potem dodała: „Jezus, mój Syn tak bardzo cię kocha, że chce cię obdarzyć łaską. Czy potrafisz być jej godna?”

W mojej nędzy nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Ona zaś dodała: „Ja będę ci Matką, a czy ty będziesz umiała być mi prawdziwą córką?” Ujęła swój płaszcz i okryła mnie nim. W tej samej chwili ukazał się Jezus, który miał otwarte wszystkie rany. Z jego ran jednak nie płynęła już krew, lecz strumienie ognia, które dotknęły moich dłoni, stóp i serca. Odczułam, że umieram. Upadłam na ziemię, lecz Mama mnie podniosła i znowu okryła mnie swoim płaszczem. Na kilka godzin pozostałam w takiej pozycji. Potem Mama pocałowała mi czoło i wszystko znikło. Odczuwałam jednak nadal silny ból w stopach, dłoniach i sercu. Wstałam, aby się położyć i zauważyłam, że z miejsc, które mnie tak bolały płynie krew. Owinęłam te miejsca i potem, wspomagana przez Anioła Stróża położyłam się. Ból i udręki, jakie mi wcześniej dokuczały, zastąpił doskonały pokój. Rankiem ledwo trzymałam się na nogach, aby iść przyjąć Komunię św. Włożyłam rękawiczki, aby zakryć dłonie. Ledwie powłóczyłam nogami. Sądziłam, że lada chwila umrę. Jakiż ból towarzyszył mi w ten piątek, w Uroczystość Najśw. Serca Jezusa.”

Potem pokazała stygmaty jednej z ciotek, mówiąc: „Popatrz tylko, co zrobił mi Jezus!”

W każdy czwartkowy wieczór Gemma wchodziła w stan ekstazy i wtedy znów pojawiały się te ślady. Stygmaty utrzymywały się do piątkowego wieczoru lub sobotniego ranka. Potem krwawienie ustawało, rany zasklepiały się, a miejsce głębokich ran zajmowały białe blizny. W późniejszym okresie jeden z opiekunów duchowych Gemmy zwrócił się do przedstawicieli nauki, prosząc o zbadanie jej stygmatów. Zgodnie z przewidywaniami Gemmy, lekarz uznał je za swoisty objaw choroby: urojenie zbyt pobożnej duszy.

Stygmaty Gemmy przestały się pojawiać po roku. Opiekun duchowy zabronił jej przyjmowania tej łaski, wymodliła więc to, że znamiona Męki Jezusa ustąpiły, chociaż białe ślady widoczne były aż do dnia jej zgonu.

Dzięki pomocy spowiednika Gemma zamieszkała z rodziną o nazwisku Giannini w Lukka, gdzie mogła więcej czasu poświęcać życiu duchowemu.

Prałat Volpi polecił Cecylii Giannini, aby jak najbliżej siebie trzymała Gemmę – gdyż było dla niej konieczne, żeby była otoczona troską, a równocześnie ukryta przed światem. Rodzina, która liczyła wtedy jedenaścioro dzieci, przyjęła Gemmę jako dwunaste dziecko.

W ich domu w Lukka do dziś czuje się niewidzialną obecność Gemmy. Ona sama odczuwała wielką wdzięczność wobec tej przybranej rodziny i niejeden raz słyszano, jak trwając w ekstazie, modliła się za jej członków. Radośnie wypełniała obowiązki domowe i pomagała w nauce dzieciom swych gospodarzy. To, co Gemma mówiła w ekstazie, jest dość dobrze udokumentowane. W tym stanie uniesienia dusza tak bardzo zespala się z Bogiem, że normalna aktywność zmysłów ulega zawieszeniu. Spowiednik oraz krewna przybranej rodziny, Cecylia, często słuchali słów Gemmy i zapisywali jej rozmowy z Niebem.

Ojciec Germano słyszał kiedyś, jak się spierała z Najwyższym Sędzią o kwestię zbawienia pewnej duszy. Mówiła: „Szukam nie Twej sprawiedliwości, ale Twej łaski. Wiem, że przez niego roniłeś łzy, ale….nie możesz myśleć o jego grzechach. Musisz myśleć o Krwi, którą przelałeś. Odpowiedz mi teraz, Jezu; powiedz, że zbawiłeś mojego grzesznika”.

Gemma podała nazwisko człowieka, o którego się modliła. Tuż potem zawołała radośnie: „Został zbawiony! Zwyciężyłeś; Jezu zawsze tak triumfuj”.

Potem stan uniesienia ustąpił. Ledwie o. Germano opuścił pokój, usłyszał pukanie. Jakiś obcy chciał z nim rozmawiać. Kiedy człowiek znalazł się przed kapłanem, upadł na kolana zalewając się łzami: „Ojcze, chcę się wyspowiadać”. Kapłan ze zdumieniem stwierdził, że ma do czynienia z „grzesznikiem Gemmy”.

Podczas badania jej apostolstwa wszyscy świadkowie zeznawali, iż w sposobie jej bycia nie było sztuczności. Kiedy kończył się stan ekstazy, powracała do normalnego życia, cicho i radośnie, zajmując się sprawami domu. Większość tych, którzy ją znali, nie miała pojęcia o wielu surowych pokutach, jakie sobie zadawała, i ofiarach, jakie podejmowała. Nieliczni mieli ten przywilej, iż uświadamiali sobie, jak bardzo została wyróżniona. Pomimo wszystkiego, co się jej przytrafiło, Gemma umiała znaleźć w tej trudnej drodze życia prawdziwą radość. Powiedziała kiedyś: „Kiedy jesteśmy ściśle związani z Jezusem, nie ma ani krzyża, ani smutku”.

«Nikt nie umierał

tak jak Gemma…»

W styczniu 1903 r. wykryto u niej gruźlicę. Ażeby uchronić jej przybraną rodzinę, Gemmę odizolowano w niewielkim mieszkaniu niedaleko domu Gianninich. Przez cztery miesiące bez słowa skargi znosiła chorobę. Zmarła cicho, w obecności księdza z miejscowej parafii, 11 kwietnia. Ksiądz ten powiedział podczas przesłuchania: „Wielokrotnie stawałem przy łożu śmierci, nigdy jednak nie widziałem nikogo, kto by umierał tak jak Gemma; nie zapowiadając tego żadnym gestem, żadną łzą ani nawet urywanym oddechem. Umarła z uśmiechem, który pozostał na jej wargach; nie mogłem uwierzyć, że naprawdę nie żyje”.

Za życia łączyły ją ścisłe powiązania z zakonem Męki Pańskiej, nie tylko z racji jej duchowości pasyjnej, ale i dlatego, że za życia pozostawała pod duchowym kierownictwem świątobliwego pasjonisty o. Germana Ruoppoli. Po śmierci jej ciało spoczęło w kościele Sióstr Pasjonistek w Lukka i to pasjoniści prowadzili jej proces kanonizacyjny, gdy władze Kościoła zaczęły badać życie Gemmy od r. 1917. Beatyfikował ją Pius XI w 1933 r. Dekret zatwierdzający wymagane do kanonizacji cuda został odczytany 26 marca 1939 r.– w Niedzielę Wielkanocną. Gemmę Galgani kanonizował Pius XII 2 maja 1940 roku, w trzydzieści siedem lat po jej śmierci.

W marcu 1901 r. Gemma napisała do prałata Volpi o tym, co Jezus powiedział jej tego samego dnia: „Bądź pewna, że to ja, Jezus, mówię do ciebie, a za kilka lat, przez moje działanie, będziesz świętą, dokonasz cudów i dostąpisz chwały ołtarzy.” Wspomnienie tej młodej świętej Kościół obchodzi 16 maja.

Na podst. artykułu „La folie de la Croix” André Castella. Stella Maris, nr 390, str. 9-10 oraz informacji internetowych oficjalnych stron włoskich poświęconych św. Gemmie.

http://www.voxdomini.com.pl/sw/sw56.html

“Głębie duszy czyli św. Gemma Galgani” – O. G. Ruoppolo CP (fragm.)

Święte stygmaty. Udział w cierpieniach Męki Pańskiej

Odtworzyć w swej osobie doskonały obraz Jezusa – takie było najwyższe pragnienie całego życia Gemmy, a ponieważ Syn Boży, aby odkupić nasze dusze i zdobyć serca, ukazał sią w świecie jako uosobienie boleści, wierna Jego służebnica chciała przeżywać tylko Jezusa ukrzyżowanego.
Tajemnice wielkości Bożej mało stosunkowo zajmowały jej umysł.

– Ukochany mój – mówiła za oblubienicą z Pieśni nad pieśniami – jest dla mnie wiązanką mirry, nic chcę widzieć w Nim nic innego, gdyż to jest cząstka, którą Sam Sobie wybrał. Niech kto chce idzie Mu sią przyglądać na Taborze, ja zostaną na Kalwarii w towarzystwie Matki Bolesnej.

Nie chciała innych obrazków, jak tylko przedstawiające Go cierpiącego za nas. Jeszcze w dzieciństwie mówiła do pobożnej matki:
– Mamo, mów mi o Męce Jezusa.
– Siostry, opowiedzcie mi, proszę, coś z bolesnych tajemnic Jezusa – prosiła swe nauczycielki w zakładzie.

Pamiętamy, że trzeba było zachować wielką ostrożność, zadośćczyniąc tym świątym pragnieniom, aby przez żywe wzruszenie, które zawsze czuła, słuchając o cierpieniach Jezusa, nie zaszkodzić jej zdrowiu.

Nic zawiodła nadzieja, którą zapowiadały te początki; owszem, nastąpiły po nich nieprawdopodobne cuda, które dokonały w sposób uderzający przeistoczenia Gemmy w Jezusa ukrzyżowanego.
Po cudownym wyzdrowieniu w marcu 1899 roku dziewica, mająca 21 lat, z gorliwością trudną do opisania obchodziła Wielki Tydzień. Jakaż inna pamiątka – oprócz Męki jej Pana – mogła stanowić przedmiot rozmyślań? Aby się lepiej przygotować do wstępowania za Jezusem na Kalwarię w Wielki Piątek, odbyła w wigilię wieczór o późnej godzinie ze łzami żalu spowiedź generalną ze wszystkich swoich win. Ale pozwólmy mówić jej samej: „Zaczęłam pierwszy raz po wstaniu z łóżka godzinę świętą, którą obiecałam Najświętszemu Sercu nigdy nie opuścić, jeżeli mi udzieli wyzdrowienia. Żal za grzechy był tak silny, że cierpiałam prawdziwe męczeństwo. W ogromnym bólu jedyną pociechą było to, że mogłam płakać. Płakałam więc i modliłam się całą godzinę; potem usiadłam. Cierpienie ustawało; po kilku chwilach poczułam skupienie nadzwyczajne i nagle siły mnie opuściły. Zaledwie mogłam wstać, aby zamknąć na klucz drzwi mego pokoju.

Gdzież się znajdowałam? W obecności Jezusa ukrzyżowanego, którego otwarte rany krwią się sączyły. Bardzo zatrwożona tym widokiem spuściłam oczy i przeżegnałam się. Spokój umysłu wrócił, ale boleść za grzechy stawała się coraz żywsza. Nie mając odwagi podnieść oczu na Jezusa, padłam twarzą na ziemię i leżałam w tym stanie kilka godzin. Kiedy przyszłam do siebie, rany Jezusa tak dobrze odbiły się w mym umyśle, że zostały tam żywe na zawsze. W ten sposób – kończy Gemma – Jezus pierwszy raz w piątek odezwał się silnie w mej duszy; chociaż Go w ten dzień nie przyjęłam sakramentalnie (gdyż to było niemożliwe). Sam przyszedł i połączył się ze mną, ale węzłem tak silnym, że przeszedł on moje pojęcie. Jakże przejmujący był głos Jezusa!”

Po miesiącu nastąpiło nowe, prawie podobne ukazanie się.
– Patrz, córko – mówił Jezus, pokazując jej Swoje pięć ran – to są dzieła miłości i miłości nieskończonej. Widzisz, do jakiego stopnia ukochałem ciebie.
Na ten widok i na te słowa dzieweczka przeszyta bólem padła zemdlona i około godziny została pogrążona w morzu cierpienia i miłości. W przeczuciu nadzwyczajnej łaski, do której wizje te były wstępem i przygotowaniem, Gemma uczuła potrzebę oczyszczenia swej duszy jeszcze przez rekolekcje i zamknęła się na trzy tygodnie w klasztorze Wizytek.
– Przestępując próg tego świętego domu – mówiła później -sądziłam, że wchodzę do nieba.
Z niezwykłą gorliwością odprawiła te rekolekcje. Nie przeszkodził jej nikt z zewnątrz, gdyż prosiła, aby nikt nie odwiedzał jej w te dni, które wyłącznie chciała poświęcić Jezusowi. Po nowej generalnej spowiedzi, odbytej z niemniej żywą skruchą jak i poprzednio, wyszła z klasztoru 24 maja. Dusza jej, idealnie czysta, gotowa była na spełnienie się miłosiernych zamiarów Pana. 8 czerwca, w wigilię święta Serca Jezusowego, w kilka chwil po Komunii Świętej, Boski Mistrz zapowiedział ukochanej służebnicy, że udzieli jej tegoż wieczoru nieocenionej łaski. Pobiegła pośpiesznie oznajmić o tym spowiednikowi i poprosić go jeszcze o rozgrzeszenie z win; potem z umysłem pełnym świętych myśli ze spokojem i radością w sercu wróciła do domu.

„Wieczorem – opowiada – ogarnął mnie nagle, i wcześniej niż zwykle, bardzo żywy żal za grzechy, skrucha tak szczera, jakiej dotąd nigdy nie odczułam i sądziłam, że umrę. Wkrótce tajemnicze skupienie ogarnęło wszystkie władze mej duszy: rozum widział tylko grzechy moje i ohydę obrazy Boga. Pamięć przedstawiała mi je wszystkie, a także męki wycierpiane przez Jezusa dla mego zbawienia. Wola brzydziła się grzechami, obiecując wszystko znieść, by je odpokutować. Potoki uczuć cisnęły się do serca: uczucia boleści, miłości, obawy, nadziei, męstwa.

Po tym skupieniu wewnętrznym nastąpiła wkrótce utrata zmysłów i znalazłam się w obecności mojej Niebieskiej Matki. Na prawo od Niej stał mój Anioł, który kazał mi odmówić akt skruchy. Kiedy skończyłam, Matka moja zwróciła się do mnie ze słowami: – Syn Mój, Jezus, chce ci dać łaskę; czy potrafisz stać się jej godną?
Czując mą nędzą, nie umiałam odpowiedzieć.
– Będę ci Matką – mówiła Maryja dalej – czy okażesz Mi się prawdziwą córką?
Rozpościerając potem Swój płaszcz, okryła mnie nim. Wtedy ukazał mi się Jezus. Rany Jego były otwarte, ale krew nie sączyła się. Wychodziły z nich gorące płomienie. W mgnieniu oka te płomienie dotknęły mych rąk, nóg i serca. Czułam, że umieram i upadłabym, gdyby mnie nie podtrzymała Matka Boska, okrywając mnie ciągle Swym płaszczem. Kilka godzin przetrwałam w tej pozycji; potem Matka pocałowała mnie w czoło i wszystko zniknęło.

Klęczałam w moim pokoju. W rękach, nogach i sercu czułam silny ból i wstając, spostrzegłam, że sączyła się z nich krew. Okryłam, jak mogłam bolące miejsca, potem z pomocą mego Anioła położyłam się do łóżka. Rano włożyłam rękawiczki, aby ukryć ręce i pomimo wielkich trudności, przystąpiłam do Komunii Świętej. Nie sposób było trzymać się na nogach w ciągu dnia; każdej chwili sądziłam, że umrę. Cierpienia opuściły mnie dopiero o trzeciej po południu. Był to piątek – uroczystość Serca Jezusowego”.

Tak przyozdobiona Boskimi klejnotami stygmatów Gemma stawała u stóp krzyża w szeregu dusz najpiękniejszych obok świętego Franciszka z Asyżu, świętej Katarzyny Sieneńskiej, świętej Weroniki Juliani również obdarzonych tą łaską. Mogła literalnie zastosować do siebie te słowa świętego Pawła: „Niech już nikt nic sprawia mi przykrości: przecież ja na ciele swoim noszę blizny, znamię przynależności do Jezusa” (Ga 6,17).

To zjawisko mistyczne nie jest nowe w Kościele katolickim. Podziwiano je w różnych czasach w jego członkach najświętszych, z których wielu, jak na przykład wyżej wymienieni, są kanonizowani.
Stygmaty były szczególnie stwierdzane w wieku XIX przez tysiące świadków na osobie dziewicy belgijskiej Ludwiki Lateau, badanej z punktu widzenia fizjologicznego przez uczonych lekarzy katolickich i racjonalistów, a z punktu widzenia teologicznego przez uczonych i cnotliwych doktorów teologii, którzy wyniki swych badań spisali i wydali w licznych książkach.

U włoskiej dziewicy stygmatyzacja, która się objawiła po raz pierwszy – tak jak to czytaliśmy przed chwilą – powtarzała się w ciągu dwóch lat co tydzień w oznaczonym dniu i o tej samej godzinie – to jest w czwartek około ósmej wieczorem i znikała w piątek o trzeciej po południu.
Oprócz skupienia poprzedzającego ekstazą żaden znak fizyczny, żadne uczucie bolesne nie zapowiadało jej zbliżenia, ale wraz z ekstazą widziano ukazujące się na wierzchu rąk i na środku dłoni czerwone plamy; stopniowo pod wierzchnią skórą w żywym ciele otwierało się podobieństwo przebicia, nieregularnie okrągłe na dłoniach, a podłużne na stronie przeciwległej (wierzchniej), na koniec skóra wierzchnia pękała, odkrywając ranę na co najmniej dziesięć milimetrów szeroką, a dwadzieścia długą na dłoni; dwa zaś tylko milimetry szeroką na wierzchu ręki. Ten otwór czasem bardzo powierzchowny, a nawet prawie niewidoczny gołym okiem, prowadził zwykle do dużej głębokości, tak że zdawał się przechodzić przez całą grubość ręki jakby przekłutej na wylot. Mówię,zdawał się, gdyż dla zupełnego przekonania się, trzeba by zbadać za pomocą instrumentów chirurgicznych rany, obfitujące w krew częściowo spiekła, i ściskające się, jak tylko krew się zatrzymała. Tego zaś nikt się nie odważył uczynić z bojaźni pełnej uszanowania, jaką wzbudzała wizjonerka w tym tajemniczym stanie.

Operacja byłaby zresztą trudna; ręce sztywniały, zaciskając się konwulsyjnie z bólu, a otwór rany zostawał zakryty na wierzchu dłoni przez wypukłość, którą by można uważać z początku za krew skrzepłą, ale która w istocie była mięsista i twarda, podnosiła się na brzegach zupełnie swobodnie, naśladując kształt główki gwoździa, mającej dwa i pół centymetra średnicy.
Stygmaty nóg większe i otoczone sinością, odwrotnie do stygmatów rąk, miały większą średnicę na wierzchu niż od spodu. Zresztą stygmat lewej nogi był tak szeroki na powierzchni, jak nogi prawej na jej podeszwie. Wydaje się to rzeczą naturalną, gdy przypuścimy, że nogi Zbawiciela były przymocowane do krzyża jednym gwoździem, prawa na lewej. Dlaczego – zamiast tworzyć się stopniowo w czasie pięciu do sześciu minut, zaczynając od powierzchni skóry, rany otwierały się w jednej chwili od wewnątrz, jakby pod głębokim pchnięciem niewidzialnych gwoździ – i wtedy boleśnie było patrzeć na biedną męczennicę, drżącą z bólu wszystkimi muskułami rąk i nóg i całym ciałem.
Otwór boku był widziany przez niewiele osób. Rzadko kto śmiał dla zaspokojenia ciekawości odkrywać to dziewicze ciało. Ja sam nie miałem nigdy tej pociechy, ale sądząc po ostrości cierpienia, otwór musiał przenikać do głębi serca.

Jeżeli przez te cuda Bóg chce wyrazić w Swych uprzywilejowanych sługach żywy i doskonały obraz ukrzyżowanego Jezusa, można przypuścić, że odtworzenie ukrzyżowania jest całkowite.
Badając służebnicę Bożą Joannę od Krzyża, mającą także stygmaty, chirurdzy spostrzegli ze zdziwieniem, że otwór w boku przez płuca trafia w samo serce. To samo stwierdzono by zapewne u Gemmy, gdyby cud nie ustał całkowicie już po dwóch latach.

U naszej świętej dziewicy stygmat boku przedstawiał kształt półksiężyca o końcach skierowanych w górę. Długość jego w prostej linii wynosiła sześć centymetrów, jego szerokość pośrodku trzy milimetry, a jego zagięcie równało się łukowi takiejże wielkości, mającemu strzałę mniej więcej na jeden centymetr. Kształt półksiężyca, nieznany dotąd u znanych mi świętych, dziwił mnie bardzo, aż dowiedziałem się, czytając żywot błogosławionej Dionizy Allegri, florentynki z XV stulecia, że ta służebnica Boża otrzymała stygmat takiegoż kształtu – według świadectwa stwierdzonego przysięgą przez lekarzy badających ją i wielu innych naocznych świadków. Kształt tak dokładnie określony, wracający po trzech wiekach, pozwala wierzyć, że taki kształt miało żelazo włóczni, która przebiła święty bok Zbawiciela.

Rana boku tworzyła się u Gemmy w jednej chwili z zewnątrz, jakby za uderzeniem włóczni, albo stopniowo od wewnątrz. W ostatnim przypadku widziano ukazujące się w coraz większej liczbie małe otwory czerwone, następnie skóra pękała, przedstawiając oczom dużą, wyżej opisaną ranę. Krew sączyła się z niej tak obficie, że bielizna była nią przesiąknięta. Pokorna dziewica, starając się ten cud ukryć, jak tylko mogła, przykładała do piersi płótno złożone kilka razy, które musiała zmieniać co godzinę i prała w ukryciu.

Upływ krwi nie był ciągły, ustawał w przerwach więcej lub mniej długich, w czasie których rana zasychała czasem do tego stopnia, że obmyta, zdawała się już zabliźniać. Ale ponieważ nie było to zjawisko naturalne, za pierwszym działaniem tajemniczego ognia wewnętrznego rana zaogniała się i krew sączyła się na nowo.

Nie można określić ilości krwi, jaką traciła święta ofiara w czasie doby, w której trwały stygmaty, ale według świadectwa osób zbliżonych do niej, ilość ta była znaczna. Jedna z nich twierdzi pod przysięgą, że krwawy upływ z boku zraszał ziemię, jeżeli nie przeszkodzono temu. To samo świadczą o wylewie krwi z rąk i nóg. Była to krew żywa, pięknego koloru i tejże natury, co ta, która wytryska ze świeżo otwartej rany. Do takiej też była podobna po zaschnięciu na skórze, ubraniu lub podłodze.
Zwykłe zniknięcie stygmatów przedstawiało się nie mniej cudownie. Po zachwyceniu piątkowym płynięcie krwi ustawało, rozerwane tkanki zrastały się powoli i następnego dnia lub najdalej w niedzielę nie było żadnego śladu głębokich ran, które się pokrywały nową skórą podobną do tej, która okrywała resztę ciała. Tylko biaława plama wskazywała miejsce, które zajmowały i miały jeszcze zajmować stygmaty, by się następnie zasklepiać zawsze tym samym sposobem.

Dwa lata po ostatecznym zniknięciu ran plama ta została i można ją było badać do woli po śmierci Gemmy, szczególnie na nogach, które za życia tak trudno było obnażyć w czasie jej zachwyceń.
Do czasu, kiedy kierownicy z natchnienia Bożego zabronili jej poddawać się stygmatom, cudowne zjawisko odnawiało się okresowo co tydzień z czwartku na piątek; nigdy w innym czasie ani w żadnej innej nadzwyczajnej ekstazie świętej dziewicy. Mylę się – był raz wyjątek, o którym opowie wielebny ojciec Piotr Paweł Maresechini (pasjonista), dzisiejszy arcybiskup w Camerino (Włochy), który był jego przyczyną i świadkiem.

„Słyszałem – opowiada on – zdarzenia cudowne o tej dziewicy. Podejrzewając, że to są proste złudzenia, dość częste u osób jej płci, powziąłem zamiar zbadać osobiście tę sprawę. Udałem się więc do jej mieszkania; było to w pewien wtorek. Kiedy ją ujrzałem, uczułem natchnienie, by prosić Boga o jakiś znak dotykalny, świadczący o Boskim pochodzeniu tych nadzwyczajnych zjawisk i nie mówiąc o tym nikomu, prosiłem Boga o dwa: pot krwawy i stygmaty. W czasie nieszporów dziewica poszła na zwykłe pacierze przed wielkim krucyfiksem w sali jadalnej. Po kilku chwilach otwieram drzwi i widzę ją w ekstazie zupełnie przeistoczoną. Chociaż pogrążona w niezmiernej boleści, wydaje się prawdziwym aniołem. Zbliżam się – z twarzy jej, głowy, rąk i zapewne ze wszystkich części ciała sączy się krew, która zasycha, nie spadając na ziemię, i zatrzymuje się dopiero po pół godzinie.
Po wyjściu z ekstazy Gemma mówi do ciotki:
– Ojciec prosił Jezusa o dwa znaki, a Jezus dał mu tylko jeden, ale da mu też i drugi. Jakie mogą być te znaki – czy wiesz? Wieczorem pani ta przybiega do mnie, drżąc ze wzruszenia:
– Ojcze – pyta mnie – czy nie rozumiałeś przez drugi znak stygmatów?
Byłem zdumiony, a ona powiada:
– Pytam, bo gdyby tak było, już się one u Gemmy otworzyły; przyjdź je zobaczyć.
Biegnę i zastaję to błogosławione dziecko w ekstazie – jak poprzednio – ręce jej są przebite, przebite – mówię – na wskroś, mają w żywym ciele szeroką ranę, skąd krew tryska obficie. Wzruszający widok trwa pięć minut (tutaj wielebny prałat daje szczegółowy opis, który zgadza się doskonale z podanym przeze mnie wyżej). Przy końcu ekstazy upływ krwi ustaje, rany zasklepiają się, rozdarta skóra odzyskuje nagle pierwotny wygląd i – jak tylko służebnica Boża umyła ręce – nie pozostało najmniejszych śladów zjawiska.

Jezus raczył wysłuchać moją modlitwę. Składając Mu gorące dziękczynienie, pozbyłem się natrętnych wątpliwości, całkowicie przekonany, że w tym był palec Boży”.
Pot krwawy, o którym wspomina wielebny Moreschini, a o którym ja też wzmiankowałem wyżej, spostrzegano często u anielskiej dziewicy w czasie rozmyślania o cierpieniach Jezusa w Ogrodzie Oliwnym albo o innych tajemnicach Jego Męki. Nie ukazywał się jednak w jej okresowych ekstazach w czwartki i piątki, lecz w innych, a czasami nawet wówczas, gdy cieszyła się pełnią zmysłów.
Ściśnięta w sercu i arteriach siłą bolesnego uczucia krew wydostawała się przez wszystkie pory, szczególnie z lewego boku. Wtedy Gemma kąpała się dosłownie we krwi. Z jakimże szacunkiem aniołowie musieli ją zbierać i przedstawiać Panu, aby zadośćuczynić Jego sprawiedliwości przez zasługi niewinnej ofiary, wylewającej ją tak wspaniałomyślnie wzorem Boskiego Odkupiciela.
Rzadko święci byli obdarzeni naraz pięciu stygmatami. Duch tchnie, kędy chce i jak chce, osiągając zawsze cel zamierzony. Podobało Mu skierować na szczęśliwą Gemmę potok Swych łask i dać jej udział nie tylko w pięciu ranach Ukrzyżowanego, ale we wszystkich cierpieniach Jego Męki.
Po krwawym pocie w Getsemani nastąpiło wkrótce biczowanie. Dziewica nasza rozważała zawsze tę bolesną tajemnicę z uczuciem szczególnej pobożności. Licząc jedną po drugiej głębokie rany, wyżłobione przez rózgi na świętym ciele Niebieskiego Oblubieńca, mówiła:
– Wszystkie są dziełem miłości.

I paliła ją chęć widzieć je również odbite na własnym ciele. Zachwycenia, w których Pan ukazywał się jej okryty ranami, zachęcając, by dotykała ich i całowała, nie mogły uśmierzyć ognia jej pragnień. Na koniec w pierwszy piątek marca 1901 roku, w czasie zwyczajnego zachwycenia, kiedy ze łzami błagała Boskiego Oblubieńca, by uczynił ją uczestniczką w męczeństwie biczowania, została wysłuchana. „W piątek około drugiej – pisała do mnie -Jezus dał mi uczuć kilka nieznacznych uderzeń. Jestem cała w ranach, mój Ojcze, i cierpię trochę. Niech żyje Jezus!”

Rany te nie były dziełem wyobraźni. Jej przybrana matka, która przyglądała się im uważnie, tak je opisuje: „W pierwszy piątek marca spostrzegłam, że Gemma cierpiała więcej niż zwykłe w czasie zachwycenia. Odkryłam jej ramię; były na nim wielkie czerwone bruzdy. Gdy przyłożyłam do nich chustkę, splamiła się krwią. Święte dziecko zdawało się bardzo cierpieć; słyszałam, jak mówiła: – Czyżby to były Twoje uderzenia, o Jezu? Domyśliłam się niewidzialnego biczowania. Odnawiało się to w trzy inne piątki marca ze stopniowym nasilaniem się. W drugi piątek ciało zachwyconej było poszarpane, w trzeci można było prawie widzieć kości, w czwarty trudno było to zdarzenie nazwać – rany ze wszystkich stron, w niektórych miejscach głębokie na centymetr. Po dwóch lub trzech dniach zniknęły bez śladu. Chciałam raz obwiązać dwie takie rany, ale rozjątrzyły się zamiast się zasklepić i nie mogłam zdjąć opatrunku bez sprawienia przejmującego bólu; ich uzdrowienie przyszło stopniowo samo. Inne goiły się niezwłocznie.

Rany te tak się układały: dwie na każdym ramieniu długości na cztery do pięciu centymetrów i bardzo głębokie; jedna na piersi pośrodku i w kierunku gardła, dwie ponad kolanem, najznaczniejsze i bardziej podłużne, dwie na kolanach a także na łokciach, prawie odkrywając kości, dwie na każdej łydce okrągłe i większe niż dwufrankowa moneta, dwie inne na przedzie nogi wzdłuż kości, jedna na koniec głęboka i mniej więcej okrągła na całej długości nogi. Były jeszcze inne na tułowiu, których dobrze nie pamiętam. W pierwszy piątek, jak już mówiłam, były widoczne tylko bruzdy krwawe, ale z czasem zrobiły się głębokie szramy i kiedy pytałam Gemmę o powód tego, odpowiedziała: – Z początku były to rózgi, teraz zaś bicze. Abyś miał, Ojcze, pojęcie o jej smutnym stanie, przedstaw sobie wielki krucyfiks w naszej sali jadalnej, u stóp którego tak lubiła się modlić. Podobieństwo było doskonałe: te same uderzenia, te same rozdarcia skóry i ciała w tych samych miejscach, ten sam wzruszający widok. Krew wypływała strugami, niektóre z nich miały czterdzieści do pięćdziesięciu centymetrów długości a pięć szerokości, spływały na ziemię, jeżeli stała, a jeżeli leżała, przesiąkały prześcieradła i materace”.

Ci, którzy mogli widzieć te rany, opowiadali to samo. Ich nadnaturalne pochodzenie jest niezaprzeczalne, bo niemożliwe, aby dziewica poszarpała siebie w ten sposób jakimkolwiek narzędziem pokuty. Zresztą te straszne rany kształtowały się w czasie zachwyceń wobec świadków i znikały z szybkością po ludzku niewytłumaczalną. Zgadywano z postawy ofiary, ile musiała cierpieć pod niewidzialnymi uderzeniami, otwierającymi takie rany w żywym ciele.
– W czasie biczowania – mówi jedna ze świadków (kobieta) – wydaje się, że znosi straszne cierpienia, ale się nie porusza.

Czasem następują lekkie konwulsje i ramiona drżą. Widocznie czuje wtedy ból. Biedne dziecko; serce się kraje, widząc, jak cierpi!
A wiesz, Ojcze, co mi powiedziała pośród tych udręczeń?
– Polecajcie mnie bardzo Jezusowi.
Słyszę ją dodającą:
– O moja Niebieska Matko, o Ojcze Przedwieczny!
Po zachwyceniu czuje słabość, ale przez czas krótki. Zauważyłam, że pamięta o wszystkim, co się wydarzyło”.

Nie wiadomo, czy to zjawisko mistyczne odnawiało się jeszcze kiedyś po roku 1901; mogło to być, gdyż pokorna dziewica z niezrównaną zręcznością umiała utrzymać w tajemnicy dary Boże.
Pewnego dnia, czując, że ubranie przylgnęło jej do ciała, prosiła opiekunkę o kąpiel. Spostrzeżono wówczas, że to dziewicze ciało było całe zorane szerokimi zaschłymi ranami, do których koszula przywarła w niektórych miejscach i dla zdjęcia jej z pleców trzeba było, nie bez wielkiego bólu, otworzyć rany na nowo. A jednak w jej przekonaniu wszystkie te udręczenia stanowiły tylko „kilka drobnych uderzeń”, które pozwolił jej odczuć Jezus, dając łaskę cierpieć troszeczkę.

Ewangeliści opowiadają, że po ubiczowaniu Zbawiciela, żołdactwo pochwyciwszy Jego świętą Osobę, z oznakami szyderstwa ukoronowało Go cierniami, których ostre kolce zatapiały się w Jego głowie. Korono uwielbiona, który chrześcijanin mógłby ci odmówić swej miłości i nie uważać za najwyższą chlubę otoczyć tobą swego czoła, skoro ty otaczałaś czoło samego Boga Człowieka?
Dziewica z Lukki zbyt dobrze zgłębiła tajemnice nieskończonej wielkości Chrystusa, by nie ukochała zaraz bolesnego diademu, który w jej oczach miał wartość najdroższego klejnotu. Pamiętamy ową wdzięczną wizję, w której Anioł ofiarował jej dwa wieńce: jeden z lilii jaśniejącej białości, drugi z cierni. – Daj mi wieniec Jezusa – rzekła mu bez wahania. Odtąd Zbawiciel ukazywał się jej kilka razy z krwawą koroną na czole i pytał, czy ją chce? Gdy święta dziewica przez swe pragnienie i oczyszczenie mistyczne była dostatecznie przygotowana do tego nadzwyczajnego dam, po słowach nastąpiły czyny, po wizjach rzeczywistość.

Działo się to w czwartek 19 lipca 1900 roku. „Na koniec dziś wieczór – pisała, aby mi to oznajmić – przez sześć dni cierpiąc z powodu oddalenia się Jezusa, zrobiłam wysiłek, aby się skupić. Zaczęłam modlić się i jak we wszystkie czwartki, myślałam o ukrzyżowaniu Jezusa. Z początku nie odczuwałam nic, po kilku chwilach przyszło trochę skupienia. Jezus był blisko. W skupieniu moim straciłam pamięć – jak zwykle – i znalazłam się wobec Jezusa cierpiącego. Czyż można widzieć cierpiącego Jezusa i nie chcieć Mu ulżyć? Uczułam się przejęta wielkim pragnieniem i prosiłam Jezusa, by je zadowolił. Wysłuchał mnie natychmiast; zbliżając się do mnie, zdjął ze Swej głowy koronę cierniową i włożył ją na moją, przyciskając ją do mych skroni Swymi rękami. Są to chwile bolesne, ale jakże szczęśliwe! Cierpiałam tak godzinę z Jezusem”.

Trochę później Gemma pisała znowu: „Wczoraj o trzeciej po południu, zmęczona i wyczerpana, czułam, jeśli mam powiedzieć prawdę, wielkie zniechęcenie, kiedy znowu znalazłam się przed Jezusem. Ale nie był smutny jak zeszłej nocy. Po kilku pieszczotach z wyrazem zadowolenia zdjął mi z głowy koronę cierniową – cierpiałam trochę w tej chwili, ale mniej – i włożył ją na Swoją. Wszelki ból zniknął. Wtedy odzyskałam nagle siły i czułam się lepiej niż przed cierpieniem”.
Skutki dotykalne tych zjawisk wykazały, że nie były one wynikiem chorej wyobraźni. Głowa dzieweczki ukazywała się w tej godzinie przebita kolcami, spod których płynęła krew i nie tylko spod korony, ale po całej głowie, co potwierdzało przekonanie niektórych świętych, że cierniowa korona pokrywała całą głowę Zbawiciela. Gemma mówi wyraźnie o tej, którą jej przekazał Anioł, że miała kształt szerokiej czapeczki. Czasem ukłucia niewidzialne dla gołego oka dały o sobie znać tylko po krwi, z których wypływała.

Innym razem – według świadectwa czcigodnego księdza Lorenzo Agrimonti i innych naocznych świadków – rozróżniano doskonale na czole i na pokrytej włosami skórze trójkątne ukłucia kolców. Przy każdym z nich perliła się duża kropla krwi.
Cud odnawiał się regularnie zawsze w jednym czasie z czwartku na piątek każdego tygodnia, nawet po zupełnym zniknięciu stygmatów. Zaczynał się bardzo często przed zwykłym zachwyceniem w czwartek wieczorem. W czasie wspólnego wieczornego posiłku widziano ukazujące się na czole Gemmy w coraz większej ilości krwawe krople, spływające po policzkach, szyi, ubraniu.
– Każdy włos – dowodzi pewien świadek – miał swą kroplę, tak iż krew spływała na ziemię.
Był to widok wzruszający, zdolny wstrząsnąć nawet serce kamienne. Miało się przed sobą najpiękniejszą reprodukcję Ecce Homo.
– Żebyś wiedział, Ojcze – pisano do mnie – jak krew tryska z jej oczu, uszu, czoła i skroni. Ma się przed sobą istne fontanny; zmoczyłam dwie chustki. A w sercu jej jakie wrzenie!
Raz będąc sam świadkiem tego cudownego zjawiska, kazałem wytrzeć i zmyć wszystkie małe ranki na głowie, ale po chwili krew wytryskała na nowo z tych samych miejsc, aby oblać powtórnie twarz dziewicy. Wydobywała się szybko, jakby pod mocnym naciskiem, płynęła po policzkach i wkrótce zasychała na skórze.

Wielebny Moreschini – którego zdanie o stygmatach i krwawym pocie podaliśmy wyżej – był również świadkiem mistycznego koronowania cierniem. Oto wynik jego wiarygodnych badań: „Kiedy się dowiedziałem – powiada – że poza stygmatami anielska dziewica cierpiała często mękę koronowania cierniem, zapragnęłam być obecny przy tej bolesnej scenie i widzieć na własne oczy krew płynącą z jej głowy. Przybyłem o wskazanej godzinie i po krótkim oczekiwaniu wszedłem z proboszczem Lorenzo Agrimonti do pokoju, do którego przed chwilą wsunęła się Gemma. Ujrzałem ją na łóżku pozbawioną zmysłów; wydawała się ofiarą srogiego męczeństwa. Czekałem więcej niż dwie i pół godziny, postanowiwszy nie odchodzić, aż stwierdzę wylew krwi. Serce wizjonerki, drgając silnie, podnosiło kołdrę nad piersią i poruszało łóżko. Przyznaję, że uczucie pobożności mieszało się u mnie z obawą. Po godzinie czy więcej drgania uspokoiły się i krew zaczęła wytryskać z głowy w takiej obfitości, że poduszka, a nawet prześcieradła, przesiąkły nią. W kilku miejscach, a przede wszystkim w wyższej części czoła, krzepła kawałkami.

Wylew ustał o pół do dwunastej w nocy i dziewica, która dotąd poruszyła się kilka razy, zachowała zupełny spokój mniej więcej do trzeciej. Oddech ledwie dawał się zauważyć; twarz oblana wcześniej krwią teraz była blada jak u trupa; można by ją wziąć za umarłą. Usunąłem się. Gdy ją zobaczyłem rano około szóstej wybierającą się do kościoła, do Komunii Świętej, skonstatowałem, że twarz jej wróciła do naturalnej barwy, jak gdyby noc przeszła spokojnie i bez cierpień”.

Niektórzy święci lubili ze świętą Teresą zastanawiać się nad raną Zbawiciela, którą Ewangelia pomija milczeniem. Jest to rana lewego ramienia wyżłobiona przez ciężar krzyża w czasie bolesnej pielgrzymki z sądu na Kalwarię. Gemma nosiła ją również na ciele,chociaż niektórzy uważali ją za ranę od biczowania. Bardzo szeroka, głęboka i zawsze krwawiąca, była bardzo bolesna i sprawiała, że Gemma, chodząc, pochylała się na tę stronę. Znikała ona w tymże czasie, co i inne rany w piątek wieczorem albo najpóźniej w sobotę rano, z tą tylko różnicą, że cierpienie trwało krócej lub dłużej.
Cudowne uczestnictwo w różnych cierpieniach Męki Zbawiciela trwało już od pewnego czasu, gdy spodobało się spowiednikowi zabronić go służebnicy Bożej. Niedługo czekano na rezultat. Pokorna dziewica, która tak pragnęła zniknięcia tych zewnętrznych objawów, sama błagała po wiele razy Jezusa, by ją od nich uwolnił. Prosząc teraz w imię posłuszeństwa, ujrzała się nareszcie wysłuchana. Stygmaty rąk, nóg i boku nie otworzyły się więcej, oprócz jednego razu, o którym zdawałem sprawę. Ukłucia cierni trwały czas jakiś na całej głowie, ale ustały również jak też rany biczowania.

Ale boleści, zamiast zmniejszać się, stawały sięjeszcze większe. W rzeczywistości wylew krwi sprawiał prawdziwą ulgę biednej ofierze, wedle jej własnego przekonania wypowiedzianego wiele razy. Widziano zwykle na początku męki, jak łzy cisnęły się jej do oczu, a całe ciało drżało. Pan jednak zechciał udzielić Swej służebnicy pewnej pociechy – serce kołacząc się gwałtownie w piersi, powodowało często przerwanie pewnych naczyń, z któ¬rych krew rzucała się także ustami. Drogie dziecko czuło się tym uszczęśliwione. Słyszano ją wołającą w zachwyceniu:
– Jezu, dałabym Ci chętnie nogi i ręce, ale nie mogę; spowiednik zabronił mi tego; weź moje serce; ustępuję Ci je, bo mi tego nie bronią, ale rąk dać nie mogę; cierpię, ale posłuszeństwo lepsze niż ofiary.

„Gdybyś ją widział, Ojcze, w ten Wielki Piątek od godziny pierwszej do trzeciej – pisała do mnie jej przybrana matka. – Sądziłam, że umiera; ile krwi straciła.
– Mój Jezu – mówiła – nie mogę Ci dać krwi z innych części ciała, ale daję Ci ją z serca!”
Wtedy to miały miejsce te nieopisane męki serca, od których pierś się rozszerzyła i zgięły się trzy żebra, a uczucie płomieni paliło skórę i części ciała w okolicy serca.
Aby być dokładnym, musiałbym tu przytoczyć, jak droga ofiara po zniknięciu krwawych stygmatów uczestniczyła w innych cierpieniach Męki Zbawiciela, na przykład w wywichnieniu Jego kości w czasie krzyżowania, w strasznym rozciągnięciu Jego członków przybitych do twardego krzyża, w wyczerpaniu Jego świętego ciała w ciągu trzech godzin okrutnego konania, w palącym pragnieniu, które Mu wyrwało okrzyk „Pragnę!”

Z zeznania samej Gemmy i z jednogłośnego świadectwa kilku osób, które z podziwem obserwowały u niej te różne zjawiska zewnętrzne, widzimy, że nie brakowało jej niczego, co by z niej mogło zrobić doskonały obraz ukrzyżowanego Jezusa. Jednak, aby nie być rozwlekłym, nie zamieszczę ani szczegółów, ani świadectw.

Musiałbym również wzmiankować o wewnętrznym męczeństwie serca, które ze wszystkich tajemnic Męki Pańskiej było zapewne najbardziej dotkliwe. Po uczestnictwie w fizycznych cierpieniach Jezusa, Gemma myślą konała z Nim na krzyżu. Przykład tego znajdujemy w wyżej przytoczonym świadectwie wielebnego Moreschini. Ale jak opisać naszym biednym ludzkim językiem to tajemnicze konanie? Drżąca pierś dziewicy w ekstazie, zapadłe oczy, zsiniałe usta, bladość trupia zaledwie słabe o tym dawały pojęcie.

Tak wysłuchana została w całej rozciągłości gorąca modlitwa, która na widok ukrzyżowanego Jezusa od zarania życia płynęła z serca ukochanej dzieciny do Boga: „Jezu, uczyń mnie podobną do Ciebie, daj mi cierpieć z Tobą, nie oszczędzaj mnie. Cierpisz – i ja chcę cierpieć. Jesteś Mężem Boleści i ja chcę być córką boleści”. Można zastosować do Gemmy w dokładnym znaczeniu słowa świętego Pawła, że ci, co podobni są obrazowi Syna Bożego, są wybrani i przeznaczeni do zbawienia wiecznego.

W: O. Germano Ruoppolo CP, Głębie duszy czyli Święta Gemma Galgani, Wrocław 2011.

Gemma i Anioł Stróż

Jednym z najbardziej pocieszających artykułów naszej wiary jest dogmat o aniołach. Po grzechu pierworodnym człowiek osłabiony i nędzny potrzebuje pomocy i rady, aby iść drogą wskazaną mu przez Boga i dojść do swego ostatecznego celu. Bóg, chcąc zbawić biedne dzieci Adama, w nieskończonym miłosierdziu i ojcowskiej troskliwości, przyszedł im z pomocą, dając opiekę aniołów, tych ministrów Swego niebieskiego dworu. Każdemu z nas towarzyszy jeden z tych czystych duchów, którego słusznie nazywamy Aniołem Stróżem.

Od chwili naszego przyjścia na świat niebieski opiekun bierze nas niejako za rękę i nie opuszcza przez cały czas naszej ziemskiej pielgrzymki.

– Oto – mówi Pan – posyłam ci Mego anioła, aby szedł przed tobą, strzegł cię w drodze i doprowadził do miejsca, które ci przygotowałem.

Jeżeli Bóg zaspokaja troskliwie potrzeby wszystkich stworzeń, szczególne staranie ma o Swych wybranych, którzy są Mu tak drodzy jak źrenica oka. Między wybranymi zaś są jeszcze bliżsi; stąd rozmaite stopnie miłosiernego posłannictwa aniołów stróżów. Ponieważ Gemma była przeznaczona do bardzo wysokiego stopnia chwały i szczęśliwości niebieskiej, rzecz naturalna i zgodna z mądrością Bożą, że Anioł dany jej za Stróża miał o niej szczególne staranie. Łaska w cudownych zjawiskach, przejawiająca się w tej szczęśliwej duszy, miała wykazać się w sposób niemniej cudowny w opiece jej Anioła Stróża.

Kto by nie wiedział z ksiąg świętych, ze wzruszającej historii Tobiasza, z żywotów świętych kanonizowanych o częstych zjawieniach się aniołów, mógłby uważać za nieprawdopodobne cudowne szczegóły, jakie tu opowiem. Ale Bóg codziennie obsypuje jeszcze cenniejszymi łaskami Swe dzieci, a nikt nie śmie powiedzieć Mu: Dlaczego okazujesz mi tyle dobroci?

Zresztą dusza świątobliwej dziewczynki była doskonale przygotowana do nawiedzin Anioła: niewinność, szczerość, prostota dziecięca, a nade wszystko żywa wiara, która dozwalała jej widzieć jasno największe tajemnice wieczności, były jej wybitnymi cnotami. Duch niebieski widział bez wątpienia w swej szczęśliwej wybrance pewne podobieństwo z naturą anielską, pozwalającą mu, nie zniżając się zbytnio, utrzymywać z nią poufały stosunek.

Faktem najbardziej uderzającym w tym słodkim stosunku była prawie ciągle widzialna obecność Anioła. Gemma widziała go oczami ciała, dotykała rękami niby ludzką istotę, rozmawiała z nim jak z przyjacielem. „Jezus – pisała do mnie – nie ukazywał mi się od sześciu dni, ale nie zostawił mnie zupełnie samej – Anioł Stróż zawsze widoczny znajduje się przy mnie”.

Z jakąż żarliwością składała Bogu dzięki za to dobrodziejstwo i okazywała wdzięczność swemu duchowi opiekuńczemu. – Jeżeli czasem jestem zła, drogi Aniele – mówiła mu – nie gniewaj się; chcę ci być wdzięczna!

– Tak – odpowiadał Stróż niebieski – będę twym przewodnikiem i nieodłącznym towarzyszem. I by ją bardziej rozpalić miłością, dodawał: – Czy wiesz, kto cię powierzył mej straży? Wszakże to miłosierny Jezus.

Na te słowa święta dziewczynka, nie mogąc powstrzymać wezbranych uczuć, traciła zmysły i wpadała w zachwycenie wraz ze swym Aniołem. Co się wtedy działo, wyraża sama w tych prostych słowach: „Oboje zostawaliśmy z Jezusem. O, dlaczego nie byłeś z nami, Ojcze?”. A „zostawać z Jezusem” to zatopić się sercem i umysłem w niezmierzonym oceanie boskości, żeby przyglądać się tam niewypowiedzianym tajemnicom i podziwiać je.

Najczęściej Gemma i Anioł modlili się razem i wielbili Najwyższego. Duchy niebieskie – według pewnego świętego doktora – lubią towarzyszyć duszom w modlitwie; a Archanioł Rafael oznajmił staremu Tobiaszowi, że gdy się on modlił, sam zanosił jego modły Panu. Z jakimże upodobaniem spoglądał Anioł Stróż na tę cudną dziewicę, której serce, niby lampa święta, płonęło zawsze przed Bogiem nadzwyczajną wiarą i gorliwością. Lubił ukazywać się jej, dużo klęcząc przy niej wzniesiony lekko nad ziemią z rozwiniętymi skrzydłami, z rękami rozpostartymi nad nią lub złożonymi do modlitwy. Razem odmawiali kolejno modlitwy ustne i psalmy, a kiedy dochodzili do aktów strzelistych – według własnych słów Gemmy – wołali na wyścigi z wielką gorliwością: Niech będzie pochwalony Jezus! Niech będzie błogosławiony Jezus! – i inne serdeczne westchnienia, a Jezus cieszył się z tego.

W czasie rozmyślania Anioł Stróż oświecał jej umysł, zapalał w sercu słodkie i silne uczucia, a ponieważ Męka Zbawcy była jego zwykłym przedmiotem, odkrywał Gemmie głębokie jej tajemnice. – Patrz – mówił – jak Jezus cierpiał za człowieka, przypatruj się po kolei każdej Jego ranie; miłość Mu je zadała. Jak okropnym musi być grzech, jeśli zadośćuczynienie zań wymagało tyle cierpienia i takiej miłości! Takie myśli, niby ogniste strzały, przeszywały serce dziewicy, rozpalając je coraz silniej.

Mając kilka razy okazję być obecnym na modlitwach i rozmyślaniach Gemmy i jej Anioła, badałem pilnie wszystkie ich zewnętrzne oznaki, co mi pozwoliło przekonać się o prawdziwości szczegółów udzielonych mi później w jej sprawozdaniach sumienia. Zauważyłem także, że ile razy podnosiła oczy na Anioła, by go słuchać lub mówić z nim nawet poza modlitwą, działanie jej zmysłów ustawało zupełnie; można było wtedy potrząsać nią, kłuć, piec – nie czuła tego wcale. Ale gdy oderwała wejrzenie od Anioła albo skończyła rozmowę, stosunek ze światem powracał znowu. To zjawisko powtarzało się nieomylnie przy każdym zetknięciu się jej z Duchem niebieskim.

Chociaż w dalszym ciągu będę mówił o zachwyceniach służebnicy Bożej, czuję się w obowiązku zaznaczyć to tutaj, aby dowieść, że jej serdeczny stosunek z Aniołem Stróżem nie był wcale grą wyobraźni, lecz istotną rzeczywistością. Zawsze i wszędzie pośród zająć, w drodze, u stołu nawet, Anioł był na rozkazy Gemmy, a Gemma na usługi Anioła. Żaden znak zewnętrzny nie ujawniał ich świętych rozmów – chyba zupełna nieruchomość widzącej i nadprzyrodzony blask jej wejrzenia. Dość było dotknąć jej, aby się przekonać po jej nieczułości, że nie włada zmysłami i jest w relacji z zaświatem.

Rozmowy te tchnęły zwykle największą prostotą, a serdeczność jej Anioła Stróża równała się chyba poufałości Archanioła Rafaela względem młodego Tobiasza.

– Powiedz mi, mój Aniele – pytało dziewczę – dlaczego spowiednik był tak surowy dziś rano, że nawet nic chciał mnie słuchać? A czy Ojciec odpowie z Rzymu – i kiedy – na mój list, w którym proszę o wskazówki? Powiedz mi, drogi Aniele, kiedy Jezus nawróci grzesznika, który mnie tak żywo obchodzi. Co mam odpowiedzieć osobie, która mnie prosi o radę? Jak mam podobać się Jezusowi? Anioł, uwzględniając te, zachwycającą, choć może nieco natrętną prostotę, odpowiadał na wszystko, a przyszłość świadczyła, że źródło odpowiedzi musiało być nadnaturalne.

Rozmaitych sprawozdań o stosunku Gemmy z duchami niebieskimi starczyłoby na cały tom, lecz musiałbym z pewnością napisać tom drugi, aby udowodnić ich prawdziwość; tak są często nadzwyczajne i trudne do przyjęcia w epoce obecnego racjonalizmu.

Na ogół – można powiedzieć – że Anioł Stróż zastępował Gemmie obecność Jezusa. Przedstawiała mu potrzeby swoje i innych, prosiła go, by nie odstępował jej w niepokojach i w walkach z szatanem i dawała mu rozmaite polecenia do Boga, Matki Najświętszej, świętych patronów. Dawała mu nawet listy do niejednego z nich, prosząc, by w swoim czasie przyniósł odpowiedź – i cudem listy te były rzeczywiście zabierane przez jakąś niewidzialną istotę. Przedsięwziąwszy wszelkie środki ostrożności, aby się upewnić o nadprzyrodzonej przyczynie ich znikania, stwierdzam, że w tym względzie – jak i w wielu innych niemniej nadzwyczajnych – niebo lubiło, że tak powiem, bawić się z dzieckiem, którego prostota była mu tak droga.

Często dawała swemu rączemu Stróżowi szczególne polecenie do osoby żyjącej na tym świecie i wielkie było jej zdziwienie, gdy nie otrzymywała odpowiedzi. „Przecież – pisała – już od kilku dni poleciłam Aniołowi powiedzieć ci o tym. Ojcze. Jakże się, to stało, żeś nic jeszcze nie zrobił? Trzeba było przynajmniej oznajmić przez niego, że nie możesz zająć się tą sprawą. W każdym razie nie gniewaj się, że proszę o to jeszcze i w tym liście, chodzi bowiem o rzecz wielkiej wagi”. Tak więc Poseł niebieski, będąc ciągle obarczany przez Gemmę – dogadzał zresztą chętnie wszystkim życzeniom tej dziewicy tak czystej – przybiegał, nie będąc nawet wzywany, za najmniejszym niebezpieczeństwem i gdy tylko widział, że go potrzebowała. Poskramiał zuchwalstwo szatana gotowego zawsze krzywdzić jego ukochane dziecko, wydzierał ją nawet przemocą z jego rąk okrutnych.

Oto kilka przykładów tego nieustannego czuwania Anioła nad nią. Gdy raz jeszcze w domu rodzicielskim Gemma zasiadła do stołu, ktoś z obecnych, jak to dziś – niestety – często się zdarza, pozwolił sobie na bluźnierstwo przeciw imieniowi Bożemu. Pobożne dziecko, posłyszawszy je, zemdlało z bólu i spadło z krzesła. Zanim jednak uderzyło się głową o ziemię, Anioł podtrzymał je i słodkim słowem wyszeptanym do serca przywołał do przytomności.

Innym razem, zatopiona w kontemplacji, została w kościele do późnej godziny. Anioł przypomniał jej, że czas wrócić do domu i towarzyszył jej pod postacią widzialną.

Raz szatan zbił ją tak okrutnie w chwili modlitwy wieczornej, że nie mogła się poruszyć. Wtedy Anioł ofiarował jej swą pomoc, dopomógł położyć się i czuwał u jej łoża.

W wielu okolicznościach, gdy groziło jej niebezpieczeństwo utraty życia, Anioł ostrzegał, wskazując, jak go uniknąć. Gdyby nie jego pośrednictwo, nieraz stałaby się ofiarą jakiegoś nieszczęścia, bo tak mało myślała o sobie. Toteż raz rzekł do niej tonem łagodnej wymówki: – Biedne maleństwo, jakżeś niedoskonałe, trzeba cię strzec nieustannie i mieć wiele cierpliwości z tobą!

Posłannictwo aniołów stróży odnosi się przede wszystkim do spraw duszy. Jako narzędzia uświęcenia muszą oni w zamiarach Opatrzności prowadzić nas po trudnych drogach cnoty. Anioł Gemmy przy każdej sposobności przestrzegał ją, radził, nauczał, dając jej wskazówki niezrównanej mądrości. Dziewica zapisywała jego słowa w swych sprawozdaniach sumienia. Raz kazał jej Anioł pisać pod dyktando, by nie straciła z jego nauki ani słowa. Na jego rozkaz Gemma usiadła przy biurku, wzięła pióro, papier, a Anioł, stojąc przy niej, jak nauczyciel przy uczennicy, zaczął: „Pamiętaj, że kto prawdziwie kocha Jezusa, mówi mało i wszystko znosi. Rozkazuję ci w imieniu Jezusa nie wypowiadać nigdy swego zdania. Jeżeli się o nie pytają, nie stać uparcie przy swoim przekonaniu, ale wypowiedziawszy się w interesie prawdy, zachować skromnie milczenie.

Jeżeli popełnisz błąd, oskarżaj się natychmiast, nie dając się innym uprzedzić. Zachowaj dokładne posłuszeństwo i bez żadnych targów względem spowiednika i tych, kogo słuchać każe.

Zachowaj szczerość względem niego i względem nich. Nie zapominaj czuwać nad wzrokiem, pomnąc, że oko umartwione będzie oglądało piękności nieba”.

Anioł Stróż musiał być surowy względem swej uczennicy. Nie przepuszczał jej żadnej niedoskonałości i upominał, nie oszczędzając jej wcale, tak iż mówiła do mnie:
– Trochę surowy jest mój Anioł, ale się z tego cieszę. W ostatnich dniach upominał mnie trzy czy cztery razy dziennie.

Czujny Stróż zdawał się nawet przesadzać czasem. „Wczoraj – pisała do mnie Gemma – w czasie posiłku podniosłam oczy i ujrzałam Anioła ciskającego na mnie groźne spojrzenie. Potem, kiedy szłam spać, spojrzałam na niego jeszcze, ale prędko spuściłam oczy; mój Boże, jakże był zagniewany!

– Nie wstydzisz się – mówił mi – popełniać uchybienia w mojej obecności? Wejrzenie jego było przerażające. Płakałam, nie mogąc dłużej wytrzymać i błagałam Boga i Najświętszą Pannę o pomoc. Anioł powtarzał od czasu do czasu: – Wstydzę się za ciebie.

Modliłam się, aby nikt nie ujrzał go takim, bo ci, którzy by go spostrzegli, nie zechcieliby zbliżyć się do mnie. Cierpiałam cały dzień; nie mogłam skupić się ani na chwilę, nie miałam odwagi mówić do niego, gdyż mroziła mnie jego surowość. Chciałam go przeprosić, ale widząc, że jest tak zagniewany, nie spodziewałam się uzyskać przebaczenia. Wczoraj wieczorem nie mogłam zasnąć. Na koniec po drugiej w nocy zobaczyłam, że się zbliża; położył mi rękę na czole, mówiąc: – Śpij, brzydka – i zniknął”.

Trudno wyrazić, jakie owoce dziewczynka chciwa cnoty i doskonałości zebrała z tego anielskiego przewodnictwa. Uważna na każde słowo Anioła, by mu się podobać, spełniała chętnie pokuty naznaczane przezeń dość często. – Miałam wielką trudność – mówiła mi raz – wyjawić pewne sprawy spowiednikowi, gdy Anioł zadał mi to za pokutę. Posłuchałam i raniutko, zadając sobie gwałt, pobiegłam do kościoła. Po tym zwycięstwie, Anioł zadowolony ze mnie, znowu był dla mnie łaskawy.

Gemma miłowała gorąco tego Stróża tak dbałego o dobro jej duszy. Miała ciągle jego imię na ustach i w sercu.
– Drogi Aniele – mówiła -jak ja Cię kocham!
– A za co? – pytał Anioł.
– Bo uczysz mnie być dobrą, pokorną i podobać się Jezusowi.

Żywe uczucie w duszy prostej i szczerej rodzi łatwo poufałość, która niejednemu może się wydać zbyteczna. Słuchając rozmów Gemmy z jej ukochanym Aniołem, słysząc ją czasem żywo rozprawiającą, by mu wytłumaczyć swój sposób widzenia, można by sądzić, że miała do czynienia z równym sobie. Zdziwiony, sam z początku ją potępiałem i uważałem za pyszną, gdyż zamiast drżeć przed duchem niebieskim, obchodziła się z nim poufale, mówiąc mu na „ty”. By ją doświadczyć, zabroniłem jej przekraczać pewnych granic. Dziewczynka spuściła głowę i odpowiedziała pokornie: – Prawda, Ojcze, masz słuszność, poprawię się, odtąd nie powiem nigdy Aniołowi „ty”, a gdy go zobaczę, okażę mu uszanowanie i będę się trzymała o sto kroków od niego.

Za pierwszym widzeniem się z Aniołem oznajmiła mu o tym postanowieniu. – Cierpliwości, drogi Aniele, Ojciec nie jest z nas zadowolony, trzeba zmienić sposób postępowania. I dopóki tego wymagałem, nie przekroczyła zakreślonych sobie granic. Z przyzwyczajenia zdarzało się jej zapomnieć i powiedzieć niekiedy „ty”, ale natychmiast się poprawiała, nawet w ekstazie.

Czasem Anioł przyprowadzał z sobą inne duchy niebieskie dla zrobienia przyjemności swej anielskiej siostrzyczce. Kiedy się o tym dowiedziałem, udałem wielkie niezadowolenie, by wypróbować cnotę Gemmy. Napisałem do niej, że należy zaprzestać już tej lekkomyślności. Odpowiedziała: – Doprawdy, Ojcze, nic nie rozumiem. Inni modląc się, widzą swych aniołów, a jeżeli ja widzę Go także, gniewasz się i niepokoisz. Jednak wczoraj w dzień ich święta, odprawiłam ich wszystkich. Mój Stróż nie chciał odejść ani ten drugi, o którym Ci mówiłam. Czyż ja temu jestem winna? Nie gniewaj się, będę grzeczna i posłuszna.

Poufałość Gemmy względem Anioła była prosta, samorzutna i pełna pokory, jak o tym świadczą dwie następujące wizje wybrane na chybił trafił spomiędzy tysiąca innych i opowiedziane przez samą dziewczynkę.

– Byłam w łóżku bardzo cierpiąca, gdy poczułam głębokie skupienie. Złożyłam ręce i z całej siły mego słabego serca uczyniłam akt skruchy z żywą boleściąza moje niezliczone grzechy. Podczas gdy umysł mój pochłonięty był wspomnieniem mych win, spostrzegłam Anioła przy moim łóżku. Zawstydziłam się, widząc jego obecność; on – przeciwnie, z uprzejmością pełną wdzięku powiedział mi:
– Jezus miłuje cię gorąco; kochaj Go z całego serca!
Potem dodał: – Czy kochasz Matkę Jezusa? Pozdrawiaj Ją często. Miła jest Jej ta pamięć i odwdzięcza się za nią sowicie. Jeżeli nie robi tego widocznie, to aby wypróbować twą wierność. Pobłogosławił mi i zniknął.

Inna wizja: „Kiedy odmawiałam wieczorne pacierze, Anioł Stróż zbliżył się do mnie i powiedział, uderzając mnie po ramieniu: – Gemmo, dlaczego tak obojętnie zabierasz się do pacierza? – To nie jest obojętność – odpowiedziałam – od dwu dni czuję się niedobrze. Odrzekł: – Spełniaj starannie swój obowiązek, Jezus będzie cię za to więcej kochał.

Błagałam go, by poprosił Jezusa o pozwolenie na spędzenie nocy przy mnie. Zniknął natychmiast i wrócił do mnie z żądanym pozwoleniem. O jakże był dobry! Kiedy miał odejść, prosiłam go, by został jeszcze. – Nie mogę – odpowiedział – trzeba, abym odszedł. – A więc odejdź – powiedziałam – pozdrów ode mnie Jezusa. Rzucając mi ostatnie wejrzenie, dodał: – Nie chcę, abyś rozmawiała ze stworzeniami. Kiedy zechcesz mówić, mów do Jezusa lub do twego Anioła.

W taki to mniej więcej sposób ukazywał się jej Anioł. Świątobliwa dziewica musiała mieć niezwykłą łaskę u Boga, skoro ją nawiedzały duchy niebieskie, towarzyszyły jej i kierowały nią na drogach świętości. Nie zazdrośćmy jej, bo i my także otrzymaliśmy od Ojca Niebieskiego Anioła, by nas strzegł nieustannie, a gdybyśmy – jak Gemma – byli czyści, pokorni, prostego serca, pełni wiary i żądni doskonałości, bylibyśmy otoczeni z jego strony takąż samą troskliwością i takąż miłością.

W: O. Germano Ruoppolo, Głębie duszy czyli Święta Gemma Galgani, Wrocław 2011.

Napaści szatańskie

****

Modlitwy do św. Gemmy

W: E. Zoffoli CP, Święta Gemma Galgani, życiorys i modlitwy, Verbinum, Warszawa 2012.

„Kiedy jesteśmy ściśle związani z Jezusem, nie ma ani krzyża, ani smutku”.”Chcę, aby wszyscy grzesznicy byli zbawieni, zbaw ich dla mnie wszystkich, o mój Jezu!”

Nowenna do Św. Gemmy Gagani

 

Nowenna – Dzień 1

Nowenna – Dzień 5

******

(fot. shutterstock.com)