Jeśli mówisz prawdę, nie musisz niczego pamiętać.

Naaman, wódz wojska króla syryjskiego, miał wielkie znaczenie u swego pana i doznawał względów, ponieważ przez niego Pan spowodował ocalenie Syryjczyków. Lecz ten człowiek, dzielny wojownik, był trędowaty.
Kiedyś podczas napadu, gromady Syryjczyków zabrały z ziemi Izraela młodą dziewczynę, którą przeznaczono do usług żonie Naamana. Ona rzekła do swojej pani: „O, gdyby pan mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wtedy uwolnił od trądu”.
Naaman więc poszedł oznajmić to swojemu panu, powtarzając słowa dziewczyny, która pochodziła z kraju Izraela.
A król syryjski odpowiedział: „Wyruszaj! A ja poślę list do króla izraelskiego”.
Wyruszył więc, zabierając ze sobą dziesięć tysięcy talentów srebra, sześć tysięcy syklów złota i dziesięć ubrań zamiennych. I przedłożył królowi izraelskiemu list o treści następującej: „Z chwilą, gdy dojdzie do ciebie ten list, wiedz, iż posyłam do ciebie Naamana, sługę mego, abyś go uwolnił od trądu”.
Kiedy przeczytano list królowi izraelskiemu, rozdarł swoje szaty i powiedział: „Czy ja jestem Bogiem, żebym mógł uśmiercać i ożywiać? Bo ten poleca mi uwolnić człowieka od trądu! Tylko dobrze zastanówcie się i rozważcie, czy on nie szuka zaczepki ze mną!”
Lecz kiedy Elizeusz, mąż Boży, dowiedział się, iż król izraelski rozdarł swoje szaty, polecił powiedzieć królowi: „Czemu rozdarłeś szaty? Niechże on przyjdzie do mnie, a dowie się, że jest prorok w Izraelu”.
Przyjechał więc Naaman swymi końmi, powozem, i stanął przed drzwiami domu Elizeusza. Elizeusz zaś kazał mu przez posłańca powiedzieć: „Idź, obmyj się siedem razy w Jordanie, a ciało twoje będzie takie jak poprzednio i staniesz się czysty!”
Rozgniewany Naaman odszedł, mówiąc: „Przecież myślałem sobie: Na pewno wyjdzie, stanie, następnie wezwie imienia Boga swego, Pana, poruszy ręką nad miejscem chorym i odejmie trąd. Czyż Abana i Parpar, rzeki Damaszku, nie są lepsze od wszystkich wód Izraela? Czyż nie mogłem się w nich wykąpać i być oczyszczony?”
Pełen gniewu zawrócił, by odejść. Lecz słudzy jego przybliżyli się i przemówili do niego tymi słowami: „Mój ojcze, gdyby prorok kazał ci spełnić coś trudnego, czy byś nie wykonał? O ileż więc bardziej, jeśli ci powiedział: «Obmyj się, a będziesz czysty»”.
Odszedł więc Naaman i zanurzył się siedem razy w Jordanie według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony.
Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanął przed nim, mówiąc: „Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem”.

Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze:
„Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie.
Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej.
I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”.
Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

**************************************************************************************************************************************

Bywa, że najtrudniej jest usłyszeć i przyjąć prawdę o sobie samym. Ile czasu tracimy nieraz na to, aby w końcu uznać, że to my potrzebujemy nawrócenia, a nie nasz współmałżonek albo sąsiad. Jezus, głosząc Dobrą Nowinę wśród Żydów, będąc sam Żydem, nie został przez swój naród właściwie przyjęty. Zdecydowana większość Izraelitów odrzuciła Go i tak to trwa po dzień dzisiejszy. My, którzy jesteśmy ochrzczeni, w sposób szczególny przynależymy do Jezusa. Możemy nazywać się Jego braćmi. Ale czy w pełni wykorzystujemy ten przywilej? Czy nauka, jaka płynie z ust Syna Bożego, jest całkowicie przez nas akceptowana? A może są w naszym życiu wciąż takie obszary, które uważamy za naszą własność prywatną i nie chcemy tam wpuścić Jezusa?

Jezus, wierzę że jestem prawdziwie Synem Bożym. Chciałbym całkowicie ofiarować Tobie moje serce, umysł i wolę. Uzdrów mnie z nieposłuszeństwa względem Prawa Bożego i wlej w moje serce Twoją nadprzyrodzoną miłość.

Autor: ks. Mariusz Krawiec SSP
Edycja Świętego Pawła

http://www.paulus.org.pl/czytania.html

*********

(fot. shutterstock.com)

Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: “Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie.

 

Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”.

 

Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

 

Komentarz do Ewangelii:

 

Jezus był mile widziany w Nazarecie dopóki nie zaczął realizować swojej misji proroka, czyli przemawiającego i działającego w imię Boga. Jest sporo takich ludzi, którzy nie akceptują tego, że nagle ktoś z otoczenia wyrasta ponad nich. I trudno powiedzieć, czy wynika to bardziej z zazdrości, czy z braku pokory. Tak czy owak to oznacza, że poczucie wartości takich ludzi jest źle zbudowane.

 

Trzeba za wszelką cenę bronić się przed taką postawą, która kazała owym ludziom z Nazaretu odrzucić Jezusa. Można bowiem w ten sposób bardzo dużo stracić. Tak jak ci ludzie z Nazaretu. Można stracić kogoś bardzo bliskiego i bardzo ważnego dla nas. Warto, by “lepsi” od nas byli przez nas mile widziani.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2361,ewangelia-polubic-lepszych.html

********

Na dobranoc i dzień dobry – Łk 4, 24-30

Mariusz Han SJ

Copyright © by L’Osservatore Romano 4/1980 and Polish Bishops Conference

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/homilie/mb_zatybrze_27041980.html#

Kościół św. Franciszki Rzymianki (Basilica di Santa Francesca Romana)

Znany również jako Basilica di Santa Maria Nova. Kościół powstał z polecenia papieża Leona IV w IX wieku, na ruinach świątyni Wenery i Romy, został kompletnie odrestaurowany w 1216 roku przez Honoriusza III. Pierwotnie nazywał się Bazyliką Santa Maria Nova, w 1612 roku, po kolejnej przebudowie, zmieniono nazwę kościoła na Bazylikę św. Franciszki Rzymianki.
Nad wysokim ołtarzem znajduje się dwunastowieczny panel “Madonny z Dzieciątkiem”, natomiast w zakrystii przechowywana jest cenna ikona “Madonna Glycophilusa” z V wieku.
Św. Franciszka Rzymianka (1384 -1440) – mistyczka, święta Kościoła katolickiego. Matrona rzymska, z rodziny patrycjuszowskiej, matka i żona, usługiwała zarażonym, założyła służebne zgromadzenie zakonne. Została obdarzona darem wizji, ekstaz, zmysłem proroczym i mocą uzdrawiania. Często widziała swojego Anioła Stróża.

http://e-przewodniki.pl/przewodnik-obiekt-WlOCHY-Rzym-Kosciol_sw_Franciszki_Rzymianki_Basilica_di_Santa_Francesca_Romana-3c37.html

Św. Franciszka z Rzymu

Święta oblatka (1384-1440).

*********

Dominik urodził się w wiosce Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 r. Jego ojciec był rzemieślnikiem, a matka krawcową. Rodzice wychowywali dzieci w głębokim poszanowaniu religii. Dominik już jako pięcioletni chłopiec służył do Mszy św., co wymagało od niego dużego samozaparcia, bo Eucharystię sprawowano wówczas tylko rano. Podobno, nie mając zegarka, wiele razy przychodził za wcześnie i modlił się klęcząc przed zamkniętymi drzwiami kościoła. Po Mszy uczył się w szkole prowadzonej przez proboszcza. Gdy zakończył w niej edukację, przeniósł się do kolejnej szkoły, do której musiał codziennie chodzić 8 km pieszo. Mawiał, że w drodze towarzyszą mu Jezus, Maryja i Anioł Stróż.
Dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Wielkanoc, przyjął pierwszą Komunię świętą. Ze strony księdza proboszcza był to akt wielkiej odwagi, gdyż w owych czasach panowało przekonanie, że do sakramentów należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. O dojrzałości duchowej Dominika świadczą postanowienia, jakie napisał z okazji tej uroczystości w swojej książeczce do nabożeństwa:

1) będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik,
2) będę święcił dzień święty,
3) moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja,
4) raczej umrę aniżeli zgrzeszę.

Mając 12 lat, Dominik spotkał św. Jana Bosko, który przyjął go do swego oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna duchowa więź.

Pewnego dnia Jan Bosko miał do chłopców kazanie, w którym rozwinął trzy myśli:

1) jest wolą Bożą, byśmy się stali świętymi;
2) łatwo to można osiągnąć;
3) w niebie czeka wielka nagroda dla tego, kto zostanie świętym.

Dominik zwrócił się wtedy do księdza Bosko z tymi słowami: “Czuję potrzebę i pragnienie, aby zostać świętym. Nie myślałem nigdy, że jest to takie łatwe. Muszę zostać świętym. Niech mi ksiądz w tym dopomoże”. Na to wielki pedagog dał chłopcu taką odpowiedź: “Bądź zawsze wesoły, spełniaj dobrze swoje obowiązki i pomagaj kolegom”.
Dominik swoją postawą dawał przykład innym chłopcom. Podejmował wiele inicjatyw, żeby pomagać tym, którzy gorzej uczyli się i robili mniejsze postępy na drodze duchowej. Był “prawą ręką” ks. Bosko. W bardzo młodym wieku otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Pewnego dnia zapukał do pokoju Jana Bosko błagając go, by natychmiast szedł z nim. Zaprowadził go do mieszkania umierającego protestanta, który pragnął pojednać się z Bogiem. Odległość od oratorium była znaczna. Dla św. Jana Bosko pozostało na zawsze zagadką, skąd Dominik dowiedział się o tym protestancie i o miejscu jego zamieszkania, skoro tu nigdy nie bywał. Nie wypadało zaś chłopca o to pytać. Kiedy indziej Dominik stanął przed bramą jednego domu i zadzwonił. Gdy mu otwarto, zapytał, kto tu umiera. Zaprzeczono, a gdy na jego naleganie zaczęto wypytywać po mieszkaniach, znaleziono samotną, umierającą staruszkę.
Późną jesienią roku 1856 r. Dominik zaczął odczuwać wysoką gorączkę, gnębił go silny, uporczywy kaszel. Jan Bosko wezwał lekarza. Ten orzekł chorobę płuc, bardzo już zaawansowaną, i polecił, by chłopca natychmiast odesłać do rodzinnych stron. Kiedy Dominik żegnał św. Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: “Ja już tu nie wrócę”.
Dominik zmarł 9 marca 1857 roku, w wieku zaledwie 15 lat, zaopatrzony sakramentami świętymi. W chwili śmierci miał powiedzieć do swojego ojca, który modlił się z nim, że widzi “piękne rzeczy”. Jego relikwie są w Turynie, w bazylice Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w pobliżu relikwii św. Jana Bosko. Śmierć nie rozłączyła duchowego ojca i syna.
Mimo bardzo młodego wieku, pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami, Dominik Savio osiągnął świętość. Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: “Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki”. Pius XI powiedział o nim: “Mały święty, ale gigant ducha”. Beatyfikowany w 1950 roku, kanonizowany w 1954. Dominik Savio to najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół. Jest patronem ministrantów i młodzieży.

Ikonografia ukazuje Świętego z lilią lub z krzyżem w dłoni. Czasami stoi przed statuą Matki Bożej. Bywa przedstawiany z aniołem.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/03-09b.php3

Przesłanie Przełożonego Generalnego Ks. Pascual Chaveza z okazji 150. rocznicy śmierci św. Dominika Savio

Drodzy Współbracia Salezjanie
Drodzy Bracia i Siostry Rodziny Salezjańskiej,
Drodzy Młodzi!

Pragnę skierować do was wszystkich szczególne przesłanie w tym dniu, w którym wspominamy 150. rocznicę śmierci Dominika Savio. Jest on dla nas wszystkich jednym z najpiękniejszych owoców duchowości salezjańskiej. Tak więc z radością chcemy o nim pamiętać i wzywać go przy tej szczególnej okazji.

Jeszcze jesteśmy pełni wdzięczności za to, co Pan dał nam przeżyć w roku 2004, gdy obchodziliśmy 50. rocznicę jego kanonizacji. Pielgrzymka jego relikwii przez Włochy, Hiszpanię i Liban była okazją do głębszej refleksji nad wezwaniem do świętości, nad bogactwem duchowości salezjańskiej i nad ważnością wychowania, które koncentruje się na integralnym rozwoju naszej młodzieży.

Dzisiaj nasza wdzięczność względem Pana odnawia się w modlitwie kontemplacji, obejmującej to wszystko, co Pan zechciał zdziałać w krótkim życiu tego wielkiego, młodego świętego, i w zadaniu bycia wychowawcami według serca ks. Bosko, tak więc i bycia zdolnymi do towarzyszenia naszym młodym na ich drodze życia i świętości.

Tak więc piszę do was, Drodzy Salezjanie:
Znajdujemy się u progu nowej Kapituły Generalnej, poprzez którą chcemy odnowić w nas duchowy program ks. Bosko: Da mihi animas caetera tolle. Są to słowa, które pragniemy na nowo ożywić i przyswoić wewnętrznie, i które wskazują na konieczność całkowitego oddania siebie samych Panu i posłannictwu, jakie nam powierzył. Ofiarując wszystkie nasze siły, wykorzystując wszystkie nasze możliwości, wyzwalając całą naszą kreatywność, będziemy, jak ks. Bosko, ludźmi zdolnymi darować życie, zwłaszcza “życie Boże”. Na tym polega pełnia życia, która sprawia, że nasze dzieci i młodzież są w stanie nie tylko przeżywać harmonijny rozwój w wymiarze wszystkich swoich możliwości ludzkich, ale także – angażować się, otwarcie i radośnie, w pełne przeżywanie ewangelicznych wartości, które oświecają i czynią znaczącym każde doświadczenie ludzkie.

Dominik, prowadzony przez ks. Bosko, stał się świętym, pielęgnując zażyłą przyjaźń z Panem Jezusem i Maryją, dostrzegając swoje zadanie w codziennych obowiązkach jako odpowiedź na wolę Bożą, służąc swoim kolegom z wielkim duchem poświęcenia i z miłością, zdolną zrodzić radość i przylgnięcie do dobra.

Dla nas, moi drodzy, ta data jest jak nowe “wezwanie powołaniowe”. Być dla młodych tym, kim ks. Bosko był dla Dominika Savio. Przewodnikami zdolnymi do prowadzenia w kierunku najwznioślejszych celów, w kierunku pełni życia, w kierunku radości i świętości.

Piszę do Was, Siostry i Bracia Rodziny Salezjańskiej, konsekrowani i świeccy:
Wielkim dziedzictwem, wspólnym dla nas wszystkich, jest ks. Bosko. On jest “wielkim korzeniem” naszego charyzmatu salezjańskiego. Z niego biorą swój początek “liczne grupy apostolskie, które w różny sposób pracują dla zbawienia młodzieży” (Konst. sdb art. 5). Sposobem apostolskim, który jednoczy nasze posłannictwo jest zaangażowanie na rzecz wychowania.

Dzisiaj wyzwanie wychowawcze staje się coraz większe i wymagające zaangażowania. Nie możemy pozostać obojętni wobec stałych trudności i ubóstwa w krajach rozwijających się; wobec przerażających warunków socjalnych, panujących w szerokich warstwach dzieci i młodzieży, którzy żyją na marginesie bogatych metropolii; wobec ubóstwa duchowego milionów młodych, którzy, chociaż żyją w kontekście dobrobytu, są zdezorientowani pod względem duchowym i moralnym. “Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza” (Mk 6,34). Patrzymy na tych młodych oczyma Jezusa i oczyma ks. Bosko, i przyjmujemy ich wołanie o pomoc. Jesteśmy wezwani, by pracować z większym zaangażowaniem na rzecz wychowania. Jesteśmy wezwani, by “pracować razem”, by odkryć, w duchu aktualności i nowej żywotności, to wielkie “narzędzie wychowawcze”, które wszystkim nam przekazał – “System Prewencyjny”. Składają się nań elementy proste, zasadnicze, które sam ks. Bosko wcielił w swoje życie i które pozwoliły mu ukształtować pokolenie świętych wśród swoich chłopców.

Drodzy, niech wspomnienie Dominika Savio ożywi w nas zaangażowanie wychowawców, którzy pracują “razem” na rzecz wspólnego programu apostolskiego. «Bądźcie zawsze w stanie odpowiedzieć na stare i nowe pytania ludzi młodych, bez niepewności i zagubienia. Proponujcie im konkretny program życia, jak to uczynił ks. Bosko względem Dominika Savio. Pomóżcie dzieciom i młodzieży przyjąć życie jako dar i żyć nim w prawdziwej wolności i radości. Powiedzcie im, że siłą i gwarancją ich rozwoju jest przyjaźń z Jezusem, przeżywanie doświadczenia bliskości Boga. I w końcu, wychowujcie ich do otwierania się na odpowiedzialność, na służbę, na solidarność, na miłość» .

Piszę do Was, Dzieci i Młodzieży:
Zawsze byliście wielką pasją apostolską ks. Bosko. Dla was spalił się on aż po ostatnie tchnienie. Wy jesteście dzisiaj, jak nigdy przedtem, w moim sercu i jesteście “motywem życia” tych, którzy angażują się w posłannictwo salezjańskie. Piszę do was, ponieważ znam “wasz głód” prawdziwych propozycji. Piszę do was, ponieważ znam “wasze pragnienie” głębokiej radości. W tym dniu, w którym wspominamy 150. rocznicę śmierci Dominika Savio, zachęcam was do spojrzenia na tego człowieka młodego, który poprzez swoje życie chce być prawdziwym wzorcem dla was wszystkich. On czyni was uczestnikami swoich tajemnic.

Pierwszą z nich jest bycie zdolnym do opowiedzenia się za wielkimi ideałami. Przede wszystkim pozwólcie się posiąść pragnieniu życia chrześcijańskiego wysokiej jakości. Oznacza to wyraźne włączenie w wasz program życia celu i woli stania się “świętymi”. Było to wielkim pragnieniem Dominika Savio; niech będzie ono także pragnieniem pielęgnowanym w sercu każdego z was.

Drugą tajemnicą, której Dominik was uczy, to to, że nasze życie chrześcijańskie jest stale “uzdrawiane i odnawiane” przez Sakrament Pojednania i umacnia się, gdy karmi się “Panem Życia” w Eucharystii. Na przekór każdej trudności możemy pozostać mocni, żyjąc w prawdziwej relacji przyjaźni z Panem Jezusem poprzez życie sakramentalne. Na tej drodze życia chrześcijańskiego Maryja, jako Niepokalana, jest z nami, aby wskazywać piękno tego, co jest dobre, sprawiedliwe, czyste, łagodne, godne chwały, a jako Wspomożycielka wspomaga nas i chroni w trudach naszej drogi.

Trzecią tajemnicą jest dawanie odtąd życia innym. Bycie prawdziwymi “bojownikami dobra”, zaangażowanymi w służbę, nosicielami nadziei i radości. Zawsze gotowymi na wszystko, aby przyczyniać się do wzrostu dobra i zwalczać zło, właśnie tak, jak czynił to Dominik Savio. Czy będziecie zdolni do tego wszystkiego? Ja jestem tego pewien, ale stanie się to pod jednym warunkiem: że będziecie umieć wybrać przewodnika, który wam będzie towarzyszył na waszej drodze. Drodzy, wybierzcie “waszego ks. Bosko” ! Tak zrobił Dominik i jego życie wydało obfite owoce, które wszyscy znamy. Ja ze swej strony, jako następca ks. Bosko, jestem blisko was, dodaję wam odwagi i codziennie pamiętam o was w modlitwie.

Drodzy, kończę, wzywając was powtórnie do wdzięczności wobec Pana, który w Dominiku Savio dał nam wspaniały przykład tego, jak świętość może stać się powszechnym powołaniem, drogą możliwą dla młodych, darem, dzięki któremu mogą wzrastać i dojrzewać w bliskości osób głęboko duchowych, przenikniętych wychowawczą pasją naszego Drogiego Ojca, Ks. Bosko”.

W tym dniu łaski wszystkich Was serdecznie pozdrawiam i zapewniam o pamięci w modlitwie.

 

(fot. Thomas Hawk / Foter / CC BY-NC)

Dzień powszedni

Łk 4, 24-30 ściągnij plik MP3

Dzisiaj Jezus po raz kolejny zaprasza cię do zrobienia następnego kroku w czterdziestodniowej wędrówce. Spróbuj już teraz przygotować własne serce na spotkanie z Nim.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Łukasza
Łk 4, 24-30
Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: «Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman». Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

Nazaret jest miejscem, gdzie Jezus dorastał, miał rodzinę i przyjaciół. Po pewnym czasie powraca do rodzinnego miasta, jednak tym razem, aby mówić o Królestwie Bożym. W twoim życiu przyjdzie taki czas, że będziesz musiał wrócić do rodzinnego domu, już jako dojrzały chrześcijanin, i powiedzieć otwarcie o swojej wierze.

“Żaden prorok nie jest mile widziany”. Głoszenie Ewangelii to miedzy innymi mówienie o zerwaniu z grzechem. Nie jest łatwo słuchać o swoich grzechach bądź wadach. Jak reagujesz na słowa, które są dla ciebie niemiłe, a przynoszą ci prawdę? Może to właśnie Bóg przez nie mówi do ciebie.

Nazarejczycy próbowali zabić Jezusa z powodu porównania ich do ludów, które były zamknięte na głos Boga. Zastanów się, czy są takie rzeczy w nauczaniu Kościoła, z którymi się nie zgadasz? Co z nimi robisz? Próbujesz je zrozumieć, czy twardo obstawiasz przy swoim?

Naśladowanie Chrystusa opiera sie na trwaniu przy Nim, w każdym miejscu i czasie. Poproś Jezusa, abyś w tym dniu jeszcze bardziej upodobnił się do Niego.

http://modlitwawdrodze.pl/home/

(fot. shutterstock.com)

Do was, kobiety całego świata,
kieruję moje serdeczne pozdrowienie!

 

1. Do każdej z was, na znak solidarności i wdzięczności, przesyłam ten list w związku ze zbliżającą się IV Światową Konferencją poświęconą Kobiecie, która odbędzie się w Pekinie we wrześniu bieżącego roku.

Pragnę nade wszystko wyrazić szczere uznanie dla Organizacji Narodów Zjednoczonych, która wystąpiła z inicjatywą o tak wielkim znaczeniu. Kościół również zamierza wnieść swój wkład w sprawę obrony godności, roli i praw kobiet, nie tylko poprzez udział oficjalnej Delegacji Stolicy Apostolskiej w obradach w Pekinie, lecz także bezpośrednio przemawiając do serc i umysłów wszystkich kobiet. Niedawno, przy okazji wizyty, jaką Pani Gertruda Mongella, Sekretarz Generalny Konferencji, złożyła mi w związku z tym ważnym spotkaniem, przekazałem na Jej ręce orędzie, w którym zostały zawarte podstawowe punkty nauczania Kościoła na ten temat. Przesłanie to, abstrahując od konkretnej okoliczności, w jakiej powstało, ogarnia szerszą perspektywę rzeczywistości i problemów ogółu kobiet, pragnąc służyć ich sprawie w Kościele i w świecie współczesnym. Z tego powodu poleciłem, aby zostało ono przekazane wszystkim Konferencjom Episkopatów, celem jak najszerszego upowszechnienia.

 

Nawiązując do treści tego dokumentu, pragnę teraz zwrócić się bezpośrednio do każdej kobiety, aby wspólnie zastanowić się nad problemami i perspektywami życia kobiet w naszych czasach, poświęcając szczególną uwagę zasadniczemu tematowi godności i praw kobiet, rozpatrywanych w świetle Słowa Bożego.

 

Punktem wyjścia tego dialogu niech będzie przede wszystkim podziękowanie. Kościół — napisałem w Liście apostolskim Mulieris dignitatem — “pragnie złożyć dzięki Najświętszej Trójcy za «tajemnicę kobiety» i za każdą kobietę — za to, co stanowi odwieczną miarę jej godności kobiecej, za «wielkie dzieła Boże», jakie w niej i przez nią dokonały się w historii ludzkości” (n. 31).

 

2. Podziękowanie Panu Bogu za Jego zamysł określający powołanie i posłannictwo kobiety w świecie, staje się także konkretnym i bezpośrednim podziękowaniem składanym kobietom, każdej kobiecie za to, co przedstawia sobą w życiu ludzkości.

 

Dziękujemy ci, kobieto-matko, która w swym łonie nosisz istotę ludzką w radości i trudzie jedynego doświadczenia, które sprawia, że stajesz się Bożym uśmiechem dla przychodzącego na świat dziecka, przewodniczką dla jego pierwszych kroków, oparciem w okresie dorastania i punktem odniesienia na dalszej drodze życia.

Dziękujemy ci, kobieto-małżonko, która nierozerwalnie łączysz swój los z losem męża, aby poprzez wzajemne obdarowywanie się służyć komunii i życiu.

Dziękujemy ci, kobieto-córko i kobieto-siostro, która wnosisz w dom rodzinny, a następnie w całe życie społeczne bogactwo twej wrażliwości, intuicji, ofiarności i stałości.

Dziękujemy ci, kobieto pracująca zawodowo, zaangażowana we wszystkich dziedzinach życia społecznego, gospodarczego, kulturalnego, artystycznego, politycznego, za niezastąpiony wkład, jaki wnosisz w kształtowanie kultury zdolnej połączyć rozum i uczucie, w życie zawsze otwarte na zmysł “tajemnicy”, w budowanie bardziej ludzkich struktur ekonomicznych i politycznych.

Dziękujemy ci, kobieto konsekrowana, która na wzór największej z kobiet, Matki Chrystusa Słowa Wcielonego, otwierasz się ulegle i wiernie na miłość Bożą, pomagając Kościołowi i całej ludzkości dawać Bogu “oblubieńczą” odpowiedź, wyrażającą się w przedziwnej komunii, w jakiej Bóg pragnie pozostawać ze swoim stworzeniem.

Dziękujemy ci, kobieto, za to, że jesteś kobietą! Zdolnością postrzegania cechującą twą kobiecość wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach między ludźmi.

 

3. Ale — jak wiemy — samo podziękowanie nie wystarczy. Jesteśmy, niestety, spadkobiercami dziejów pełnych uwarunkowań, które we wszystkich czasach i na każdej szerokości geograficznej utrudniały życiową drogę kobiety, zapoznanej w swej godności, pomijanej i niedocenianej, nierzadko spychanej na margines, a wreszcie sprowadzanej do roli niewolnicy. Nie pozwalało jej to być w pełni sobą i pozbawiało całą ludzkość prawdziwych bogactw duchowych. Z pewnością niełatwo ustalić dokładnie odpowiedzialność za ten stan rzeczy, z uwagi na głęboki wpływ wzorców kulturowych, które w ciągu wieków kształtowały mentalność i instytucje. Ale jeśli, zwłaszcza w określonych kontekstach historycznych, obiektywną odpowiedzialność ponieśli również liczni synowie Kościoła, szczerze nad tym ubolewam. Niech to ubolewanie stanie się w całym Kościele bodźcem do odnowy wierności wobec ducha Ewangelii, która właśnie w odniesieniu do kwestii wyzwolenia kobiet spod wszelkich form ucisku i dominacji, głosi zawsze aktualne orędzie płynące z postawy samego Chrystusa. On bowiem, przezwyciężając obowiązujące w kulturze swej epoki wzory, przyjmował wobec niewiast postawę otwartości, szacunku, zrozumienia i serdeczności. W ten sposób czcił w kobiecie ową godność, którą ma ona od początku w planie i miłości Boga. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia patrzymy na Chrystusa, nasuwa się pytanie: w jakiej mierze Jego orędzie zostało przyjęte i urzeczywistnione?

 

Tak, nadeszła pora, by z odwagą, jakiej wymaga pamięć i ze szczerym poczuciem odpowiedzialności popatrzyć na długie dzieje ludzkości, w które kobiety wniosły wkład nie mniejszy niż mężczyźni, a w większości przypadków w warunkach o wiele trudniejszych. Myślę w szczególności o kobietach, które umiłowały kulturę i sztukę oraz im się poświęciły, mimo niesprzyjających warunków, często pozbawione jednakowego dostępu do oświaty, niedoceniane, narażone na niezrozumienie, a nawet na brak uznania ich wkładu intelektualnego. Z rozlicznych dzieł dokonanych przez kobiety w ciągu dziejów, bardzo niewiele, niestety, daje się opisać przy pomocy metod historiografii naukowej. Chociaż czas zatarł wiele materialnych świadectw ich działania, nie sposób nie dostrzec ich błogosławionego wpływu na życie kolejnych pokoleń aż do naszych czasów. Ludzkość zaciągnęła ogromny dług wobec tej “tradycji” kobiecej. Jakże często oceniano kobietę w przeszłości i ocenia się jeszcze dzisiaj bardziej według wyglądu zewnętrznego niż jej zdolności, profesjonalizmu, inteligencji, bogactwa wrażliwości, czyli ostatecznie według jej godności!

 

4. A cóż powiedzieć można o przeszkodach, które w tylu częściach świata nadal nie pozwalają kobietom włączyć się w pełni w życie społeczne, polityczne i gospodarcze? Wystarczy pomyśleć, w jak trudnej sytuacji stawia często kobiety dar macierzyństwa, któremu ludzkość zawdzięcza swoje przetrwanie i który powinien być odpowiednio doceniany. Z pewnością pozostaje wciąż jeszcze wiele do zrobienia, aby kobieta i matka nie była dyskryminowana. Sprawą naglącą jest uzyskanie we wszystkich krajach rzeczywistej równości praw osób, a więc równej płacy za tę samą pracę, opieki nad pracującą matką, możliwości awansu zawodowego, równości małżonków z punktu widzenia prawa rodzinego, oraz uznania tego wszystkiego, co wiąże się z prawami i obowiązkami obywateli w ustroju demokratycznym.

 

Jest to akt sprawiedliwości, ale również pewnej konieczności. Polityka przyszłości będzie wymagała, aby kobieta coraz bardziej uczestniczyła w rozwiązywaniu głównych problemów, takich jak: czas wolny, jakość życia, migracje, usługi socjalne, eutanazja, narkotyki, służba zdrowia i opieka zdrowotna, ekologia itd. We wszystkich tych dziedzinach obecność kobiety będzie bardzo cenna, ponieważ przyczyni się do ukazania sprzeczności społeczeństwa rządzącego się wyłącznie kryteriami wydajności i produktywności oraz każe zmienić te systemy, poddając je procesowi “humanizacji”, która charakteryzuje “cywilizację miłości”.

 

5. Rozpatrując następnie jeden z bardziej delikatnych aspektów w sytuacji kobiety w świecie, jakże nie przypomnieć długiej i pełnej upokorzeń — choć tak często “niewidocznej” — historii nadużyć popełnianych wobec kobiet w dziedzinie seksualnej? Na progu trzeciego milenium nie możemy pozostać w obliczu tego zjawiska bierni i niewrażliwi. Nadszedł czas, by z całą mocą potępić — stwarzając odpowiednie środki obrony prawnej — różne formy przemocy seksualnej, której ofiarą padają często kobiety. W imię poszanowania osoby ludzkiej musimy również demaskować rozpowszechnianie kultury hedonistycznej i komercyjnej, która skłania do nadużyć w dziedzinie seksualnej, wciągając nawet bardzo młode dziewczęta w kręgi moralnego zepsucia i prostytucji.

 

W obliczu takich wypaczeń, na jakież uznanie zasługują natomiast kobiety, które z heroiczną miłością wobec swych dzieci akceptują ciążę będącą następstwem niesprawiedliwości, jaką stanowią akty gwałtu, i to nie tylko wtedy, gdy należą one do okrucieństw, popełnianych podczas wojen, tak częstych jeszcze na świecie, ale także w warunkach dobrobytu i pokoju, przez kulturę permisywizmu hedonistycznego, w której łatwo rodzą się tendencje do agresywnego maskulinizmu. W takich warunkach zanim odpowiedzialnością za decyzję o przerwaniu ciąży — zawsze pozostającą grzechem ciężkim — obarczy się kobiety, trzeba uznać, że winę ponosi tutaj również mężczyzna i współdziałające z nim otoczenie.

 

6. Moje podziękowanie kobietom jest przeto usilnym apelem, aby wszyscy, a w szczególności państwa i organizacje międzynarodowe uczyniły wszystko, co konieczne dla przywrócenia kobietom pełnego poszanowania ich godności i roli. W związku z tym nie mogę nie wyrazić mego podziwu dla kobiet dobrej woli, które poświęciły się obronie swojej kobiecej godności, walcząc o podstawowe prawa społeczne, ekonomiczne i polityczne i które podjęły tę odważną inicjatywę w okresie, gdy ich zaangażowanie było uważane za wykroczenie, oznakę braku kobiecości, objaw ekshibicjonizmu, a nawet grzech!

 

Patrząc na tę długą drogę wiodącą do wyzwolenia kobiety, można powiedzieć — jak napisałem w tegorocznym Orędziu na Światowy Dzień Pokoju — że “był to proces trudny i złożony, czasem nie wolny od błędów, ale zasadniczo pozytywny, choć do dziś nie zakończony z powodu licznych przeszkód, które w różnych częściach świata nie pozwalają na pełne uznanie i docenienie szczególnej godności kobiety, oraz na zapewnienie jej należnego szacunku” (n. 4).

 

Trzeba w tym kierunku iść dalej! Jestem jednak przekonany, że sekret szybkiego pokonania drogi dzielącej nas od pełnego poszanowania tożsamości kobiety nie polega jedynie na ujawnieniu, choć jest to konieczne, dyskryminacji i niesprawiedliwości, ale również i nade wszystko na opracowaniu konkretnego i światłego programu rozwoju, obejmującego wszystkie dziedziny życia kobiet, u którego podstaw leży uświadomienie sobie przez wszystkich na nowo godności kobiety. Do jej uznania, pomimo wielorakich uwarunkowań historycznych, wiedzie nas sam rozum, odczytujący prawo Boże wpisane w serce każdego człowieka. Nade wszystko jednak samo Słowo Boże pozwala nam odkryć podstawowe uzasadnienia antropologiczne godności kobiety, zawarte w zamyśle Bożym.

 

7. Pozwólcie zatem, drogie Siostry, bym wspólnie z wami jeszcze raz rozważył wspaniałą kartę biblijną, która opisuje stworzenie człowieka i która tak wiele mówi o waszej godności i o waszym posłannictwie w świecie.

Księga Rodzaju mówi o stworzeniu w sposób zwięzły, językiem poetycznym i symbolicznym, ale głęboko prawdziwym: “Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,27).

 

Ten stwórczy akt Boga rozwija się według ścisłego planu. Przede wszystkim powiedziane jest, że człowiek został stworzony “na obraz i podobieństwo Boże” (por. Rdz 1,26), które to określenie wyjaśnia od razu specyficzność człowieka w całokształcie dzieła stworzenia.

 

Powiedziane jest następnie, że człowiek od początku został stworzony jako “mężczyzna i niewiasta” (por. Rdz 1,27). Pismo Święte samo wyjaśnia ten przekaz: mężczyzna, chociaż był otoczony przez niezliczone stworzenia świata widzialnego, zdaje sobie sprawę, że jest sam (por. Rdz 2,20). Bóg pomaga wówczas człowiekowi wyjść z sytuacji osamotnienia: “Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam: uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc” (Rdz 2,18). W stworzenie kobiety została więc wpisana od początku zasada pomocy: pomocy — należy to podkreślić — która nie ma być jednostronna, ale wzajemna. Kobieta jest dopełnieniem mężczyzny, tak jak mężczyzna jest dopełnieniem kobiety: kobieta i mężczyzna są komplementarni. Kobiecość realizuje “człowieczeństwo” w takim samym stopniu jak męskość, ale w sposób odmienny i komplementarny.

 

Kiedy Księga Rodzaju mówi o “pomocy”, chodzi tutaj nie tylko o pomoc w zakresie działania, ale także w zakresie bycia. Kobiecość i męskość są komplementarne nie tylko z punktu widzenia fizycznego i psychicznego, ale ontycznego. Tylko dzięki łasce tej dwoistości elementu “męskiego” i “kobiecego”, człowieczeństwo realizuje się w pełni.

 

8. Stworzywszy człowieka mężczyzną i niewiastą, Bóg powiedział do obojga: “zaludniajcie ziemię i czyńcie ją sobie poddaną” (por. Rdz 1,28). Nie tylko dał im moc rodzenia w celu przedłużania w czasie rodzaju ludzkiego, ale równocześnie zadał im tę ziemię poddając pod ich odpowiedzialne zarządzanie jej bogactwa. Człowiek, istota rozumna i wolna, został posłany, by przeobrażać oblicze ziemi. Za wypełnienie tego zadania, które jest w zasadniczej mierze dziełem kultury, mają od początku jednakową odpowiedzialność zarówno mężczyzna jak i kobieta. We wspólnocie małżeńskiej i w przekazywaniu życia, we wspólnym zadaniu panowania nad ziemią i czynienia jej sobie poddaną, między kobietą i mężczyzną nie ma statycznej i homologicznej równości, lecz nie ma też między nimi zasadniczej różnicy, która prowadziłaby nieuchronnie do konfliktu. Relacją bardziej naturalną, odpowiadającą zamysłowi Bożemu jest “jedność dwojga”, albo “dwoistość”, co pozwala każdemu z nich odczuwać międzyosobowe i wzajemne odniesienie jako dar, który wzbogaca i czyni odpowiedzialnym.

 

Tej “jedności dwojga” Bóg powierzył nie tylko dzieło przekazywania życia i tworzenia rodziny, ale także zadanie budowania dziejów. Jeśli podczas Międzynarodowego Roku Rodziny, obchodzonego w 1994 roku, uwaga nasza skoncentrowała się na kobiecie jako matce, to Konferencja w Pekinie stanowi szczególną okazję, aby na nowo zdać sobie sprawę z wielostronnego wkładu kobiety w życie całych społeczeństw i narodów. Jest to wkład natury przede wszystkim duchowej i kulturowej, ale także społeczno-politycznej i ekonomicznej. Jakże wiele zawdzięczają kobiecie różne dziedziny życia społecznego i państwowego, kultury narodowe oraz cały postęp ogólnoludzki!

 

9. Postęp ocenia się zwykle według kategorii naukowych i technicznych, i także w tych dziedzinach nie brak wkładu kobiet. Jednakże nie jest to jedyny wymiar postępu, a tym bardziej nie jest to wymiar zasadniczy. Ważniejszy od niego jest wymiar społeczno-etyczny, który bierze pod uwagę odniesienia międzyosobowe i zalety ducha. Społeczeństwo najwięcej zawdzięcza “geniuszowi kobiety” właśnie w tym wymiarze, który bardzo często urzeczywistnia się bez rozgłosu, w codziennych relacjach międzyosobowych, a szczególnie w życiu rodziny.

 

Chciałbym w związku z tym wyrazić szczególną wdzięczność kobietom, które trudzą się w różnych dziedzinach wychowania: w przedszkolach, szkołach, uniwersytetach, domach opieki, parafiach, stowarzyszeniach i ruchach. Wszędzie tam, gdzie potrzebna jest praca formacyjna, kobiety wykazują ogromną gotowość do poświęcania się, szczególnie na rzecz najsłabszych i bezbronnych. Poprzez taką służbę urzeczywistniają one tę formę macierzyństwa afektywnego, kulturowego i duchowego, które ze względu na wpływ jaki wywiera na rozwój osoby oraz na przyszłość społeczeństwa, ma nieocenioną wartość. Jakże nie wspomnieć tu świadectwa tak wielu kobiet katolickich i zgromadzeń zakonnych żeńskich na różnych kontynentach, dla których wychowanie, szczególnie dzieci, stało się służbą najważniejszą? Jakże nie patrzeć z wdzięcznością na te wszystkie kobiety, które pracowały i nadal pracują w służbie zdrowia, nie tylko w dobrze zorganizowanych placówkach sanitarnych, ale często w trudnych warunkach w najuboższych krajach świata, dając świadectwo oddania, które nierzadko graniczy z męczeństwem?

 

10. Wyrażam zatem życzenie, drogie Siostry, aby temat “geniuszu kobiety” był rozważany ze szczególną uwagą nie tylko po to, by rozpoznać w nim ślady Bożego zamysłu, który winien być przyjęty z szacunkiem, ale także po to, by poświęcono mu więcej miejsca w życiu społecznym i kościelnym. Ten właśnie temat, który został już poruszony w związku z Rokiem Maryjnym, miałem okazję rozważyć szeroko we wspomnianym Liście apostolskim Mulieris dignitatem, ogłoszonym w 1988 roku. W bieżącym roku, do tradycyjnego Listu do kapłanów na Wielki Czwartek, dołączyłem właśnie dokument Mulieris dignitatem, aby ukazać, jak ważną rolę w życiu kapłana spełnia kobieta jako matka, jako siostra i jako współpracownica w dziełach apostolatu. Jest to inna jeszcze — różniąca się od małżeńskiej, ale również ważna — forma owej “pomocy”, którą kobieta, jak mówi Księga Rodzaju, winna nieść mężczyźnie.

Najpełniejszy wyraz “geniuszu kobiecego” Kościół widzi w Maryi i znajduje w Niej źródło nieustannego natchnienia. Maryja nazwała siebie “służebnicą Pańską” (por. Łk 1,38). Poprzez posłuszeństwo Słowu Bożemu przyjęła uprzywilejowane powołanie — wcale niełatwe — małżonki i matki rodziny z Nazaretu. Oddając się na służbę Bogu, oddała się także na służbę ludzi: służbę miłości. Właśnie ta służba pozwoliła Jej przeżyć doświadczenie tajemniczego, ale prawdziwego “królowania”. Nie przez przypadek jest wzywana jako “Królowa nieba i ziemi”. Nazywa Ją tak cała wspólnota wierzących, jest też nazywana “Królową” przez wiele narodów i ludów. To “królowanie” Maryi jest służeniem! To Jej służenie jest “królowaniem”!

 

W ten sposób powinna być rozumiana władza tak w rodzinie, jak w społeczeństwie i w Kościele. “Królowanie” jest objawieniem zasadniczego powołania człowieka, stworzonego na “obraz” Tego, który jest Panem nieba i ziemi, i wezwanego, aby być w Chrystusie Jego przybranym synem. Człowiek jest jedynym na ziemi stworzeniem “którego Bóg chciał dla niego samego”, jak naucza Sobór Watykański II, dodając znamienne słowa, że człowiek “nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (Gaudium et spes, 24).

 

Na tym też polega macierzyńskie “królowanie” Maryi. Stawszy się całkowicie darem dla swojego Syna, staje się także darem dla synów i córek całego rodzaju ludzkiego, budząc najgłębsze zaufanie każdego, kto pragnie być prowadzony przez Nią po trudnych drogach życia ziemskiego do ostatecznego celu. Ten cel ostateczny osiąga każdy poprzez różne etapy własnego powołania, poprzez cele doczesne, które są udziałem tak mężczyzny, jak i kobiety.

 

11. Jeśli to “służenie” urzeczywistnia się w sposób wolny, z wzajemnością i miłością, jeśli wyraża prawdziwą “królewskość” osoby ludzkiej — to dopuszczalne jest, bez negatywnych konsekwencji dla kobiety, także pewne zróżnicowanie zadań, pod warunkiem, że nie jest ono narzucone, ale wypływa ze specyfiki bycia mężczyzną i kobietą. Jest to kwestia, która ma szczególne znaczenie także wewnątrz Kościoła. Jeśli Chrystus — na mocy wolnej i niezależnej decyzji, wyraźnie poświadczonej przez Ewangelię i nieprzerwaną tradycję kościelną — zawierzył tylko mężczyznom zadanie, aby byli Jego “ikoną” jako “pasterza” i “oblubieńca” Kościoła poprzez kapłaństwo służebne, to fakt ten w niczym nie umniejsza roli kobiety ani innych członków Kościoła, którzy nie zostali wezwani do pełnienia tej świętej posługi, wszyscy bowiem zostali w tej samej mierze obdarzeni godnością wypływającą z “kapłaństwa powszechnego”, zakorzenionego w sakramencie Chrztu. Tego zróżnicowania zadań nie należy jednak interpretować w świetle norm regulujących funkcjonowanie społeczności ludzkiej, lecz według kryteriów właściwych ekonomii sakramentalnej; to znaczy ekonomii “znaków”, które Bóg wybrał w sposób wolny, aby ukazać “swą obecność” wśród ludzi.

 

Zresztą, właśnie w tej ekonomii znaków, chociaż poza rzeczywistością sakramentalną, niemałe znaczenie posiada “kobiecość” przeżywana na wzór Maryi. W tej bowiem “kobiecości” kobiety wierzącej, a w szczególności “konsekrowanej”, zawiera się pewien rodzaj immanentnego “profetyzmu” (por. Mulieris dignitatem, 29), pełen szczególnej wymowy symbolizm, można by powiedzieć, bardzo wyraźny charakter “ikony”, która urzeczywistnia się w pełni w Maryi i jasno ukazuje samą istotę Kościoła jako wspólnoty poświęconej bez reszty — jak serce “dziewicze” — by być “oblubienicą” Chrystusa i “matką” wierzących. W świetle tej komplementarności “ikonicznej” ról mężczyzny i kobiety, uwidoczniają się lepiej dwa nieodłączne wymiary Kościoła: zasada “maryjna” i “apostolsko-Piotrowa” (por. tamże, 27). Z drugiej strony, jak przypomniałem kapłanom we wspomnianym Liście na Wielki Czwartek tego roku, kapłaństwo służebne w zamyśle Bożym “nie jest władaniem, lecz służbą” (n. 7). Naglącym zadaniem Kościoła, w jego codziennym odnawianiu się w świetle Słowa Bożego, jest coraz wyraźniejsze ukazywanie tej prawdy zarówno poprzez rozwijanie ducha wspólnoty i wszystkich kościelnych form uczestnictwa, jak też przez poszanowanie i docenianie wartości niezliczonych charyzmatów indywidualnych i wspólnotowych, wzbudzanych przez Ducha Świętego, aby przyczyniały się do budowania wspólnoty chrześcijańskiej i służyły ludziom.

 

W tym szerokim kontekście służby, Kościół — pomimo wielu uwarunkowań — na przestrzeni dwóch tysięcy lat swej historii, poznał w pełni “geniusz kobiety” dzięki wielkim postaciom kobiet, które wywarły istotny i dobroczynny wpływ na swoje czasy. Mam na myśli długi orszak męczennic, świętych kobiet, wielkich mistyczek. Myślę w szczególny sposób o świętej Katarzynie ze Sieny i o świętej Teresie z Avili, której papież Paweł VI przyznał tytuł Doktora Kościoła. A jakże nie wspomnieć również tych kobiet, które kierując się duchem wiary, stworzyły dzieła o niezwykłej doniosłości społecznej, zwłaszcza w zakresie służby najuboższym? Z pewnością w przyszłości Kościoła trzeciego milenium nie zabraknie nowych i wspaniałych przykładów “geniuszu kobiety”.

 

12. Drogie Siostry, widzicie zatem, jak bardzo pragnie Kościół, aby najbliższa Konferencja w Pekinie, ukazała pełną prawdę o kobiecie. Trzeba, aby w sposób wszechstronny ukazała “geniusz kobiety” i to nie tylko na przykładzie wielkich i znanych kobiet z przeszłości lub nam współczesnych, ale także tych zwyczajnych, prostych, które wykorzystują swe kobiece talenty dla dobra innych w życiu codziennym. Kobieta bowiem, właśnie poprzez poświęcanie się dla innych każdego dnia wyraża głębokie powołanie swego życia. Być może bardziej jeszcze niż mężczyzna widzi człowieka, ponieważ widzi go sercem. Widzi go niezależnie od różnych układów ideologicznych czy politycznych. Widzi go w jego wielkości i w jego ograniczeniach, i stara się wyjść mu naprzeciw, oraz przyjść mu z pomocą. W ten sposób urzeczywistnia się w dziejach ludzkości podstawowy zamysł Stwórcy i na różne sposoby nieustannie ukazuje piękno — nie tylko fizyczne, ale nade wszystko duchowe, jakim Bóg obdarzył od początku człowieka, a w szczególności kobietę.

 

Zawierzam Panu w modlitwie owoce tego ważnego spotkania w Pekinie. Niech rok bieżący będzie dla wspólnot kościelnych okazją do szczególnego dziękczynienia Stwórcy i odkupiciela świata za dar tak wielkiego dobra, jakim jest kobiecość, która w różnych formach stanowi podstawowe dziedzictwo ludzkości i Kościoła.

 

Maryjo, Królowo miłości, czuwaj nad kobietami i nad ich posłannictwem w służbie ludzkości i pokojowi oraz w dziele szerzenia królestwa Bożego!

Z moim Błogosławieństwem Apostolskim.

 

W Watykanie, dnia 29 czerwca 1995 roku, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

 

 

 

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/jan-pawel-ii/listyjanapawaii/art,16,do-kobiet.html

*********

Stado 38 milionów baranów?

Politycy łatwo zapominają dzięki komu zajmują swoje stanowiska. Koniecznie trzeba im to przypomnieć.

(fot. Alexandre Dulaunoy / flickr.com / CC BY-SA 2.0)

Nakładem IPN-u ukazała się właśnie monografia pod redakcją Konrada Białeckiego, “Kluby Inteligencji Katolickiej jako przestrzeń działań niezależnych w latach osiemdziesiątych XX wieku”. Publikacja uzupełnia dokumentację ważnego ruchu społecznego katolickiego laikatu w Polsce. Dotąd wydane były monografie na temat KIK-u warszawskiego, “Oaza na Kopernika, Andrzeja Friszke (Warszawa 1997)  oraz toruńskiego: “Oaza Na Mostowej”, Michała Białkowskiego (Toruń 2008). Chociaż opracowanie K. Białeckiego dokumentuje  działalność jedynie 15 z ponad kilkudziesięciu klubów, ukazuje różnorodność zjawiska, jako aktywizacji inteligencji katolickiej, zarówno w wielkomiejskich jak i mniejszych ośrodkach, jak np. Piła, Krosno czy Szczecinek.

 

Po  książkę sięgnąłem po lekturze lutowego Tygodnika Powszechnego (5/3421, 1.02.15), gdzie ks. Adam Boniecki i prof. Władysław Stróżewski reflektują  na temat inteligencji katolickiej: jej dziejów, współczesnym obrazie i zadaniach. Do początków XX w. rysem inteligenckim był religijny sceptycyzm i antyklerykalizm. Lata międzywojenne zrodziły nową formację elit katolickich. Z tej tradycji, w PRL-u, po odwilży 1956 r. wyłoniły się środowiska KIK-ów.  Inteligencja katolicka była już na tyle znacząca, że reżim pogodził się z jej istnieniem, starając się ją jednak poróżnić i wewnętrznie, i z Episkopatem. W wolnej Polsce, po przemianach w samych środowiskach jak i w  nowym kontekście społeczno-eklezjalnym,  nadal aktualne i fundamentalne jest powołanie katolickich elit intelektualnych do “posługi myślenia” (Jan Paweł II, przemówienie na spotkaniu z okazji 600-lecia Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w dniu 8 czerwca 1997 roku w kościele św. Anny w Krakowie).
Stereotypowe  rozróżnienia publicystyczne “kościoła łagiewnickiego i toruńskiego” wyglądają  dziwnie w kontekście opisanych w cytowanej  książce  początków KIK-u w Szczecinku.
Wyłonił się on z grupy młodych ludzi związanych z parafią pw. Ducha Św, prowadzonej przez oo. Redemptorystów. Ich katechetą i wychowawcą był O. Tadeusz Rydzyk. Pierwszy prezes tamtejszego KIK-u, Antoni Troiński w swoich wspomnieniach podkreśla, że to właśnie O. Rydzyk zaproponował, by w tym mieście powstał Klub. On też został pierwszym jego kapelanem. Wzorcowy statut przekazał klubowi Tadeusz Mazowiecki, żartując przy tym przekornie: “Gdzie wy w Szczecinku będziecie szukać inteligencji?” Zebranie założycielskie  miało miejsce 12 kwietnia 1981 r. Po zawieszeniu w stanie wojennym, KIK w Szczecinku kontynuował swą ścisłą współpracę ze środowiskami inteligencji katolickiej w całej Polsce, goszcząc  najbardziej znanych działaczy, m.in. Józefę Hennelowa, Halinę Bortnowską, Jana Turnaua, Andrzeja Friszke. Organizowano Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej, spotkania formacyjne i modlitewne oraz pielgrzymki. Obchodzono patriotyczne rocznice.
Dzisiaj, niestety, klub szczecinecki,  już nie działa. Jednak jego udokumentowana historia ukazuje, jak ważna społecznie i dla dobra Kościoła jest współpraca intelektualnych elit z dużych ośrodków z lokalnymi inicjatywami, jak niezbędny jest dialog różnych środowisk katolickich.