12 maja 2013 r. Siódma Niedziela Wielkanocna Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Kategoria: Archiwum, Kultura, Polecane, Wiara

Autor:

Judyta

, 12 maja 2013

 

12 maja 2013 r.
Siódma Niedziela Wielkanocna
Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Pierwsze czytanie:	Dz 1, 1-11Uniósł się w ich obecności w górę
Psalm responsoryjny:	Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9 (R.: por. 6)
Drugie czytanie:	Ef 1, 17-23Bóg posadził Chrystusa po swojej prawicy
Śpiew przed Ewangelią:	Mt 28, 19. 20
Ewangelia:	Łk 24, 46-53Jezus został uniesiony do nieba

Kolor szat liturgicznych – biały

PIERWSZE CZYTANIE

Dz 1, 1-11 Uniósł się w ich obecności w górę

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».

Oto Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY:

Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9 (R.: por. 6)

Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub Alleluja.

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub Alleluja.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub Alleluja.

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie.

Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub Alleluja.

DRUGIE CZYTANIE

Ef 1, 17-23 Bóg posadził Chrystusa po swojej prawicy

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią tego, który napełnia wszystko na wszelki sposób.

Oto Słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:

Mt 28, 19. 20

Alleluja, Alleluja, Alleluja

Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Alleluja, Alleluja, Alleluja

EWANGELIA

Łk 24, 46-53 Jezus został uniesiony do nieba

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego.
Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka».
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Oto słowo Pańskie.

 

Wspomnienie

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.

Patrz w niebo
Widziałem, jak patrzyłeś dzisiaj w niebo, patrzyłeś, jak wstępowałem do Ojca. Było was wielu na górze, ale wszyscy stali w ciszy.
We Wniebowstąpieniu
najważniejsza jest cisza
Cisza pełna miłości
w domu Ojca
i cisza pokoju
w sercach które zostały
na ziemi
Pokój miałeś w sercu i pewność moich słów: „Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Moje spojrzenie niech stanie się dla cie-bie jak rosa i jasny promień słońca. Spojrzenie z góry Tabor i z góry mojego wstąpienia do nieba. Spojrzenie, w którym zawsze możesz schować się przed złym światem. Patrzę na ciebie z miłością. Wtedy tylko kochać potrafisz. Moje spojrzenie przekonuje cię, że nie mam względu na to, jak bardzo często upadasz. Kocham cię dlatego, że jesteś i że się podnosisz. I choć często zniekształcasz mój obraz w sobie, nie przestaję kochać, a nawet kocham jeszcze bardziej, bo wiem, jak bardzo potrzebujesz Mnie i mojego miłosnego spojrzenia. Patrz więc na Mnie wstępującego do nieba, powtarzając w sercu: Tylko Bóg! Tylko Bóg! Tylko Bóg!
Patrz w niebo, bo tylko stamtąd możesz spodziewać się pomocy, i oddaj Mi pokłon. Bo jestem z tobą zawsze, aż do skończenia świata. Nie jesteś sam, gdy pragniesz głosić i wprowadzać w życie Ewangelię Miłości. Zawsze wracaj do mojego Ojca, do którego Ja idę dziś, do Jego kochanych ramion, byś dla wszystkich był znakiem – żywym i przekonującym – Jego miłosiernej Miłości. Czekam każdego dnia na twoje spojrzenie, na spotkania z tobą. Patrz w niebo, bo wtedy wiem, że ty ciągle o Mnie pamiętasz i pozwalasz, bym uważnie patrzył na twoje życie. Pamiętaj, że Ja jestem z tobą aż do skończenia świata.
Ks. Marek Chrzanowski FDP, orionista, odpowiedzialny za Instytut Życia Konsekrowanego dla dziewcząt i kobiet, poeta

Kazanie

Tajemnica Kościoła

Ks. Marek Łuczak
Scena opisana w dzisiejszej liturgii słowa napawa nadzieją. Chrystus pociesza uczniów, zachęcając ich do głoszenia nawrócenia i odpuszczenia grzechów. Dzisiaj możemy na tę scenę patrzeć z perspektywy minionych wieków. Uczniowie pieczołowicie okazali posłuszeństwo Mistrzowi. Nie tylko rozkrzewiali wiarę w ówczesnym świecie, ale dzięki swemu zapałowi zdecydowali o żywotności tej wiary, która przetrwała do dnia dzisiejszego.
Doskonałym zobrazowaniem posłuszeństwa Chrystusowym wezwaniom jest księga Dziejów Apostolskich. Opisane są w niej podróże Apostołów, także podróże misyjne św. Pawła. Wśród najróżniejszych czynności, jakie Apostoł Narodów wykonywał, opisany jest także obrzęd wkładania rąk. Tak więc Paweł, docierając do kolejnych wspólnot chrześcijańskich, ustanawiał w nich prezbiterów. Minęły zatem kolejne wieki, a w setkach katedr na całym świecie powtarza się ten sam obrzęd ustanawiania prezbiterów, czyli święcenia kapłańskie.
Gdybyśmy stworzyli specjalne drzewo genealogiczne, okazałoby się, że każdy ksiądz w przeszłości miał dzień, w którym na jego głowę biskup nałożył swe ręce. Na tego biskupa też ktoś kiedyś nakładał ręce. Na tego kogoś też ktoś nakładał ręce. Okazuje się, że nigdy w historii nie było nawet momentu, w którym zabrakłoby biskupów czy prezbiterów. Fenomenem jest tutaj chociażby Kościół rzymski, na przykładzie którego widoczna jest tzw. sukcesja apostolska. Oznacza ona, że cofając się, w przypadku każdego księdza dojdziemy w końcu do któregoś z Apostołów, a przez Apostoła do samego Chrystusa, który także na uczniów nałożył ręce.
Czy się to zatem komuś podoba, czy nie, Kościoła nie wymyślono za biurkiem. Wszyscy duchowni, bez względu na swe słabości i grzechy, pochodzą od samego Chrystusa. Możemy powiedzieć, że jesteśmy Kościołem Jezusowych duchownych.

Modlitwa brewiarzowa

Tom II. Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Teksty własne – s. 713 [s. 552].

Przypomnienia

1. W sobotę 11 maja po Nieszporach przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego wynieść z prezbiterium figurę Zmartwychwstałego.
2. W czwartek 16 maja – św. Andrzeja Boboli, patrona Polski.
3. W przyszłą niedzielę 19 maja obchodzimy uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

Intencje Apostolstwa Modlitwy na miesiąc maj 2013 r.

OGÓLNA: Aby odpowiedzialni za wymiar sprawiedliwości kierowali się zawsze uczciwością i prawym sumieniem.
MISYJNA: Aby seminaria, zwłaszcza Kościołów misyjnych, formowały pasterzy według Serca Chrystusa, całkowicie oddanych głoszeniu Ewangelii.
II Krucjata Modlitw w intencji Ojczyzny: Aby katolicy w Polsce bardziej zdecydowanie przeciwstawiali się wszelkim atakom, które godzą w wiarę, wartości chrześcijańskie i tradycję narodową.

Kontakt: liturgia (at) niedziela.pl

Tagi: Wniebowstąpienie

O autorze: Judyta

8 komentarzy

1. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 11:44

   Wniebowstąpienie oznacza nową obecność Jezusa, a nie Jego odejście. Nie wpatrujmy się w niebo. On jest tutaj, tam gdzie Go głosimy, gdzie pochylamy się nad ludzką biedą i cierpieniem. On utożsamia się z tymi, którzy są głodni i płaczą, którzy są odrzuceni i prześladowani, wykorzystywani i bici. Na Jego obecność w nich otwiera nas Duch Święty. By ją przyjąć, potrzebujemy dojrzałości wiary, zdobywanej przez podejmowanie samodzielnych wyborów między egoizmem a poświęceniem, braniem a dawaniem, przemocą a łagodnością, kłamstwem a prawdą.

   Andrzej Kuśmierski OP, „Oremus” kwiecień/maj 2007, s. 171
    

2. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 11:45

   W drodze do wolności
   Gdybyśmy lepiej rozumieli tajemnicę dzisiejszej uroczystości, kościoły byłyby pełne. Ich pustka to znak małej wiary odnośnie tajemnic naszej wiary. Niewielu dziś przychodzi do świątyni, aby podziękować Bogu za otwartą drogę do świata prawdziwej wolności. Dzisiejsza uroczystość mówi nam o tej wartości, której wszyscy szukają, a znaleźć nie mogą, mówi o prawdziwej wolności.
   Kiedy uważnie obserwujemy nasze życie doczesne, okazuje się, że jesteśmy bardzo ograniczeni i zniewoleni. Ograniczeni swoimi siłami, talentami, ilością pieniędzy w kieszeni, układami politycznymi, gospodarczymi, społecznymi, na które nie mamy większego wpływu. Ograniczeni dziurą ozonową, zatrutym powietrzem, wodą. Ograniczeni ilością przeżytych lat. Już nie wspomnę o chorobach i kalectwach. A jednak w sercu człowieka jest wielka tęsknota do pełnej wolności. I oto dzisiejsza uroczystość mówi nam o świecie pełnej wolności. Spośród naszych ograniczeń Chrystus wychodzi i przechodzi w świat wolności.
   Syn Boga przychodząc na ziemię chciał nam powiedzieć coś więcej. Doczesność to nie tylko więzienie, czasami bardzo ciasne, takie niewygodne jak wózek, na którym siedzi kaleki człowiek, jak łóżko ciężko chorego człowieka, który czeka, aby go ktoś obrócił. To są te straszne więzienne cele na ziemi. To także wielka szansa wykorzystania wszystkich ograniczeń do kształtowania własnego serca, do dojrzałości. To jest tak, jakbyśmy byli w bardzo ciasnej formie, w której kształtuje się nasze serce do pełni wolności. Chrześcijaństwo to radość nie tylko czekania na wolność, ale radość twórczego przeżywania każdego dnia.
   Podziękujmy dziś Chrystusowi zarówno za to, że otworzył przed nami drogę do świata prawdziwej wolności, jak i za to, że możemy razem z Nim przyjąć te wszystkie ograniczenia wiedząc, że kształtują one nasze serce.
   Tu jest czas na zasługę, tu jest czas na dojrzewanie. A ponieważ każdego z nas rzeźbią inne ograniczenia, kształtuje się w nich indywidualność niepowtarzalna. Nie ma na świecie dwu identycznych ludzi. Każdy człowiek to niepowtarzalne arcydzieło, które wielbić będzie Boga w świecie pełnej wolności przez wieki. Zanieśmy dziś do Boga dziękczynienie za świat wolności, do którego zmierzamy, i dziękczynienie za to, że Syn Boga nauczył nas w ziemskich ograniczeniach kształtować nasze serce.

   Ks. Edward Staniek

3. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 11:47

   Niebo w sercu

   Wspominamy moment z życia Chrystusa po zmartwychwstaniu, w którym po raz ostatni spotkał się w sposób widzialny z Apostołami i swymi uczniami na górze Oliwnej. Odszedł do nieba. A gdzie jest niebo? Gdzie można Chrystusa dziś spotkać? Gdzie można z Nim porozmawiać? Przecież od tego spotkania zależy szczęście chrześcijanina.
   Jedni uważają, że niebo, do którego odszedł Chrystus, jest bardzo daleko. Między ziemią, na której żyjemy, a niebem, w którym On się znajduje, jest wielka przepaść. Niebo i ziemia to dwie zupełnie różne, odległe od siebie rzeczywistości. W takiej sytuacji chcąc się z Chrystusem spotkać, istnieją tylko dwie możliwości: albo trzeba umrzeć, albo czekać, aż On po raz drugi przyjdzie na ziemię.
   Ludzie ci przeżywają bolesne rozdarcie. Z jednej strony tęsknią za nawiązaniem kontaktu z Chrystusem, za ziemią obiecaną, za rzeczywistością, w której nie ma cierpienia, w której jest tylko i wyłącznie radość i szczęście, a z drugiej strony muszą być na ziemi, muszą zajmować się tym wszystkim, co składa się na ludzkie życie. Traktują pobyt na ziemi jako wygnanie, jako uciążliwe przejście i lekceważąco patrzą na to wszystko, co się składa na doczesne życie.
   Trzeba jednak jasno powiedzieć, że jest to poważny błąd, bo Chrystus odchodząc do nieba wyraźnie powiedział: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”. On pozostał z nami i nie należy sądzić, że tu na ziemi nie można Go spotkać. On przestał się ukazywać, nie można Go dotknąć i nie można włożyć swojego palca w miejsce gwoździ, tak jak to zrobił św. Tomasz. Zrezygnował z tej formy obecności dlatego, że chciał być dla tysięcy i milionów, a ta doczesna obecność była zarezerwowana dla niewielu. Przestał się objawiać w formie widzialnej, ale pozostał z nami.
   Istnieje druga grupa chrześcijan, którzy właśnie potraktowali na serio to ostatnie zdanie Chrystusa: „Oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Oni odkrywają Chrystusa we wszystkim, co ich otacza, i we wszystkim, co przeżywają. Nie tylko w Eucharystii i w Kościele, lecz odkrywają Go w pięknie przyrody, w kwiatach, które się teraz rozchylają, w śpiewie ptaków, w tych nowych liściach, które w cudowny sposób rok w rok wydają drzewa. Odkrywają Chrystusa w uśmiechu małego dziecka i w miłości matki do dziecka. Odkrywają Chrystusa w każdej ludzkiej przyjaźni, w każdym dobrym czynie, w każdym cierpieniu, w każdej sytuacji, w jakiej są.
   Tajemnica takiego życia religijnego polega na tym, że ci ludzie nie szukają nieba daleko od ziemi, nie szukają szczęścia dopiero po śmierci. Oni odkrywają niebo, bliżej aniżeli ziemię. Ziemia jest pod naszymi nogami, ale niebo jest bliżej, bo jest w naszym sercu. Chodzi tylko o to, aby Chrystusa w nim dostrzec. On jest w każdym ludzkim sercu. Tylko jest za obłokiem doczesności, za obłokiem różnych ludzkich wad, nałogów, czasami grzechu. Jeżeli człowiek potrafi odsunąć ten obłok i odkryje Chrystusa w swoim sercu, już Go nigdy nie będzie szukał daleko, lecz pójdzie z Nim przez życie i będzie szczęśliwy bez względu na to, w jakiej sytuacji się znajdzie.
   Powiedzmy coś więcej. Gdyby grzesznik został wprowadzony w grono świętych, to nie będzie wiedział, że jest w niebie, bo on w to grono razem z sobą zaniesie piekło. Gdyby człowiek czystego serca, wypełniony Bogiem, znalazł się wśród potępionych, nie będzie wiedział, że jest w piekle, bo on w sercu ciągle przeżywa radość nieba. Nie szukajmy nieba na górze, a piekła na dole. Niebo jest w ludzkim sercu i piekło jest w ludzkim sercu. Człowiek, który odkryje Chrystusa w sobie, pójdzie przez świat zawsze ze szczęściem na twarzy. Tym szczęściem będzie zdumiewał innych i tego szczęścia będą mu zazdrościli.
   Niech Chrystus, który w sposób eucharystyczny, sakramentalny się spotka z nami przy ołtarzu, pomoże nam uczynić z naszego serca niebo, pomoże nam odsunąć to wszystko, co je jeszcze zakrywa, pomoże nam odkryć prawdziwe szczęście.

   Ks. Edward Staniek
    
   http://www.mateusz.pl/czytania

4. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 11:50

   Kromka Słowa Bożego – 12 V 2013 (Wniebowstąpienie Pańskie)

   Zakończenie Ewangelii według świętego Łukasza.
   
   Jezus powiedział do swoich uczniów:
   ”Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego.
   Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”.
   Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga. ”

5. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 11:56

   Po swym zmartwychwstaniu Chrystus ukazywał się uczniom, zaś czterdziestego dnia na ich oczach wzniósł się do nieba z Góry Oliwnej. Określenie „Wniebowstąpienie Pańskie” pochodzi z opisu, przekazanego przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich (Dz 1, 9-11). Ewangeliści piszą o tym fakcie niewiele. Mateusz w ogóle nie mówi o wniebowstąpieniu, Marek wspomina lakonicznie: „Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba” (Dz 16, 19). Jan wzmiankuje w formie przepowiedni. Miejscem wniebowstąpienia Jezusa była Góra Oliwna. Z tej góry, gdzie rozpoczęła się męka Chrystusa, wzięła początek także Jego chwała. Jezus polecił Apostołom, aby nie odchodzili z Jerozolimy, lecz by oczekiwali spełnienia obietnicy Zesłania Ducha Świętego (por. Dz 1, 4-5). Po powrocie do Jerozolimy Apostołowie „trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” (Dz 1, 14).
   Pan Jezus tajemnicą swojego Wniebowstąpienia żył na długo przed jej dokonaniem się. Przy Ostatniej Wieczerzy wprost zapowiada swoje odejście do niebieskiego Ojca. Motywuje nawet konieczność swego odejścia:

   Jezus, widząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował… wiedząc, że… od Boga wyszedł i do Boga idzie (J 13, 1. 3)

   W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem (J 14, 2-3)
   Znacie drogę dokąd Ja idę… Jeszcze chwila, a świat nie będzie Mnie oglądał…

   Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przychodzę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca (J 4, 19. 28)

   Teraz idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: „Dokąd idziesz?”. Ale przecież to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście, bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was… A jeżeli odejdę, poślę Go do was… Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca (J 16, 5-7. 28)

   Uroczystość Wniebowstąpienia łączył pierwotny Kościół z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego na Apostołów. Historia liturgii zna tę uroczystość dopiero od IV w. O tym święcie pisze Æteria w swoim pamiętniku. Potwierdza je św. Augustyn (+ 430), gdy pisze: „Dzień dzisiejszy świętują na całym świecie”. Św. Leon I Wielki (+ 461) poświęca tej tajemnicy dwa kazania.

   Dni następujące po Wniebowstąpieniu Pańskim przygotowują wiernych na przyjęcie Ducha Świętego. Czytania liturgiczne w tym czasie zawierają opis obietnicy zesłania Ducha Świętego, w kościołach odprawiana jest Nowenna do Ducha Świętego. Z ołtarza zabiera się figurę Chrystusa Zmartwychwstałego; pozostają natomiast paschał i krzyż z przewieszoną czerwoną stułą.

   Św. Mamert, biskup Vienne, kiedy ok. roku 450 nawiedziły Francję klęski żywiołowe, polecił odprawiać procesje błagalne na trzy dni przed Wniebowstąpieniem Pańskim (poniedziałek, wtorek, środa). Synod w Orleanie zatwierdził ten zwyczaj dla Francji w roku 511. Zwyczaj ten przyjął się w całym chrześcijaństwie. Właśnie bowiem wtedy w Europie jest wiosna w całej pełni, a wiosenne burze, deszcze, posucha mogą zniszczyć cały dobytek i spowodować głód. W Polsce procesje urządza się do krzyży przydrożnych. Stąd nazwa Dni Krzyżowe.

   Wiele o tajemnicy Wniebowstąpienia mówią następujące słowa św. Leona I Wielkiego:
   „Po błogosławionym zmartwychwstaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego wskrzesiła moc Boża dnia trzeciego jako świątynię rozwaloną, dzisiaj najmilsi, upływa dzień czterdziesty, przeznaczony najświętszym wyrokiem dla naszego pouczenia, aby widokiem zmartwychwstałego ciała umocniła się wiara nasza… Zaiste wielka i nieopisana była przyczyna szczęścia Apostołów, kiedy widzieli, jak na oczach tłumu wstępowała natura rodzaju ludzkiego ponad wszystkie stworzenia niebieskie, bijące godnością chóry aniołów, a nawet ponad zastępy archaniołów się wznosząc i dochodząc do granic Bóstwa – bowiem Syn Boży ją sobie poślubił. Dlatego wyniesienie Chrystusa jest równocześnie i naszym także wyniesieniem: co bowiem pochodzi z Głowy, spada i na ciało. Dzisiaj bowiem nie tylko zostaliśmy umocnieni w posiadaniu nieba, lecz wznieśliśmy się wyżej dzięki łasce Chrystusa, niż utraciliśmy przez zazdrość szatana. Jak bowiem zawzięty nieprzyjaciel zrzucił nas z posiadłości niebieskich, tak nas jako braci swoich syn Boży społem po prawicy Ojca umieszcza”.

   Wniebowstąpienie jest dniem królewskiej intronizacji Chrystusa, tryumfem, jaki przygotowuje swojemu Synowi Bóg Ojciec. Stąd wiele radości w tekstach liturgicznych. Jest ono też poręczeniem powtórnego przyjścia Chrystusa: „Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1, 11).

   Chrystus powróci dla ostatecznego tryumfu dobra: powróci, by oddać swemu Ojcu wszystko, by zgromadzić wszystkich i wszystko w Kościele. Wniebowstąpienie jest nie tylko ostatecznym i uroczystym wywyższeniem Jezusa z Nazaretu, ale również zadatkiem i gwarancją wywyższenia, wyniesienia do chwały natury ludzkiej. Nasza wiara i nadzieja chrześcijan zostają dzisiaj umocnione i utwierdzone, bowiem jesteśmy zaproszeni nie tylko do tego, by rozważać własną małość, słabość i ubóstwo, ale także ową przemianę wspanialszą aniżeli samo dzieło stworzenia, „przemianę”, której Chrystus w nas dokonuje wówczas, kiedy jesteśmy z Nim zjednoczeni dzięki łasce i sakramentom.

   Warto podkreślić, że Pan Jezus wstąpił do nieba nie sam, ale wziął ze sobą wszystkie dusze świętych z otchłani. W czasie rozłąki z ciałem przed swoim zmartwychwstaniem odwiedził je w otchłani i zapowiedział im rychłe wybawienie. Dzisiaj spełnia obietnicę i triumfalnie wprowadza je do nieba. Ten dzień jest więc ważnym wydarzeniem dla całego rodzaju ludzkiego. Miejsce zbuntowanych aniołów zajmują w niebie dusze ludzkie, aby na końcu świata mogły wejść także do chwały ich uwielbione ciała.
    
   Na świętowane dziś wydarzenie używamy określenia „wniebowstąpienie”, gdyż Chrystus własną mocą wstąpił na niebiosa. Swoją Matkę natomiast, a kiedyś także nas wszystkich, Chrystus zabierze do nieba. Stąd mówimy o „wniebowzięciu”. Poniżej znajdziesz adresy stron z tekstami związanymi z uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego, przypadającą 40 dni po Zmartwychwstaniu Pańskim. W Polsce uroczystość tę – zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów – od 2004 r. obchodzimy w VII Niedzielę Wielkanocną.

6. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 12:02

   KOMENTARZ Towarzystwa Świętego Pawła

   CZY NAPRAWDĘ CHCĘ BYĆ ŚWIĘTY?

   Jakie przesłanie Bóg kieruje dzisiaj do nas w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego? Czy nie chodzi o ożywienie w nas pragnienia nieba?
   

   Z dzisiejszych czytań mszalnych wynika, że Chrystus aż do momentu swego Wniebowstąpienia przygotowywał apostołów do pełnienia zleconej im misji. Miała ona polegać na kontynuacji Jego posłannictwa. Swym Wniebowstąpieniem Jezus wskazał, dokąd ma pielgrzymować cała rodzina ludzka.

   Mimo że obłok zabrał apostołom Chrystusa sprzed oczu, oni dalej, uporczywie wpatrywali się niebo. Zatem aniołowie wezwali ich do zejścia z Góry Oliwnej, bo Pan polecił, aby w Jerozolimie oczekiwali Parakleta (Pocieszyciela, Obrońcę). Po wylaniu Ducha Świętego apostołowie pełni Jego mocy zaczęli świadczyć o swym Mistrzu: słowem – nauczając wszystkie narody – oraz stylem życia – ukształtowanym przykładem i treścią Jezusowego orędzia mesjańskiego.

   Dziś uświadamiamy sobie także i to, że Chrystusowi przebywającemu u Ojca, który posadził Go po swej prawicy na wyżynach niebieskich, dana jest wszelka władza i wszystko „poddane jest pod Jego stopy”.

   Misja świadczenia o Chrystusie była wzniecaniem przez apostołów wiary w tych, do których zostali posłani. Mieli oni głosić to, co usłyszeli od Jezusa, i mówić o tym, co widzieli. Właśnie temu świadectwu wszyscy zawdzięczamy wiarę. Ale uzyskując ten dar, otrzymaliśmy także zadanie świadczenia o Chrystusie, aby inni mogli uwierzyć przez nas.
   Aby temu sprostać, powinienem na nowo ukierunkować się na niebo. Ożywić w sobie pragnienie bycia w nim, pragnienie bycia świętym wśród świętych.

   ks. Waldemar Seremak – pallotyn

   http://www.edycja.pl/dzien_panski/id/788

7. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 12:06

   Jestem powołany na świadka
   
   Wniebowstąpienie nie jest odejściem Chrystusa z tego świata, ale w swej istocie ukazuje, że Jezus zostaje z nami. Jest zawsze tam, gdzie jest głoszone wezwanie do nawrócenia, gdzie obwieszczane jest odpuszczenie grzechów. Każdy z nas jest zaproszony do uczestniczenia w tej misji. Ojcowie, matki, świeccy, duchowni, wszystkim nam Bóg posyła Ducha Świętego, byśmy mogli świadczyć o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie. A świadek to przede wszystkim ten, który jest pewien tego, co mówi. Jezus potrzebuje każdego z nas na świadka miłości Boga.

   Panie Jezu, wstępując do nieba, nie przestajesz być obecny w naszym życiu. Daj mi oczy widzące Cię, daj mi serce pełne miłości do Ciebie, daj mi Ducha, bym całym moim życiem mógł głosić Dobrą Nowinę.

   Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2013”
   Autor: ks. Maciej Warowny
   Edycja Świętego Pawła

8. Odpowiedz

   Judyta

   12 maja 2013 godz. 12:09

   Modlitwy mszalne

   Kolekta

   Wszechmogący Boże, wniebowstąpienie Twojego Syna jest wywyższeniem ludzkiej natury, † spraw, abyśmy pełni świętej radości składali Tobie dziękczynienie * i utwierdź naszą nadzieję, że my, członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa, połączymy się z Nim w chwale. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

   Modlitwa nad darami

   Panie, nasz Boże, pokornie składamy Ci tę Ofiarę w uroczystość Wniebowstąpienia Twojego Syna; † przez świętą wymianę darów udziel nam łaski, * abyśmy całe życie kierowali ku niebu. Przez Chrystusa, Pana naszego.

   Modlitwa po Komunii

   Wszechmogący, wieczny Boże, Ty pozwalasz Kościołowi pielgrzymującemu na ziemi kosztować Bożych darów, † wzbudź w nas pragnienie nieba, * gdzie Chrystus, jako pierwszy z ludzi, przebywa z Tobą. Który żyje i króluje na wieki wieków.

   1. prefacja o Wniebowstąpieniu

   [25] Chrystus uprzedził nas w chwale
   Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, * słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże.
   Albowiem Pan Jezus, Zwycięzca grzechu i śmierci, * wstąpił (dzisiaj) do nieba Król chwały, * którego podziwiają Aniołowie. * On jest Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, * Sędzią świata i Władcą stworzenia. * Wstępując do nieba nie porzucił nas w ludzkiej niedoli, * lecz jako nasza Głowa wyprzedził nas do niebieskiej ojczyzny, * aby umocnić naszą nadzieję, * że jako członki Mistycznego Ciała również tam wejdziemy.
   Dlatego pełnią łask paschalnych * radują się wszystkie ludy na całej ziemi. * Również chóry Aniołów i zastępy Świętych * śpiewają hymn ku Twojej chwale, * nieustannie wołając: Święty, Święty, Święty…

   św. Augustyn, Kazanie o Wniebowstąpieniu Pańskim

   Nikt nie wstąpił do nieba, tylko Ten, który przyszedł z nieba
   W dniu dzisiejszym nasz Pan, Jezus Chrystus, wstąpił do nieba: podążajmy tam sercem razem z Nim. Posłuchajmy Apostoła, który mówi: “Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi”. Chrystus wstąpił do nieba, ale nie odszedł od nas. Tak i my, już tam jesteśmy razem z Nim, choć jeszcze nie spełniło się w naszym ciele to, co jest nam obiecane.
   Chrystus już jest wyniesiony ponad niebiosa; cierpi jednak na ziemi, ilekroć my, Jego członki, doznajemy utrapień. On sam daje tego dowód, gdy woła z niebios: “Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”, oraz: “Byłem głodny, a daliście Mi jeść”.
   Czemuż to i my tak nie wysilamy się tu na ziemi, aby dzięki wierze, nadziei i miłości, które łączą nas z Nim, z Nim też radować się pokojem niebios? On, który tam przebywa, jest również i z nami; a my, którzy tu jesteśmy, i tam razem z Nim jesteśmy. Chrystus jest w niebie w swoim Bóstwie, mocy i miłości; my nie możemy tam przebywać tak jak On, jednakże możemy tam być naszą miłością, ale w Nim.
   Nasz Pan nie opuścił niebios, gdy stamtąd przyszedł do nas; nie opuścił też i nas, kiedy znowu wstąpił do niebios. O tym, że tam przebywał, gdy był z nami tu na ziemi, On sam stwierdza tymi słowami: “Nikt nie wstąpił do nieba oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego, który jest w niebie”.
   To zaś zostało powiedziane dla zaznaczenia jedności: On jest naszą Głową, a my Jego Ciałem. Tak więc nikt nie wstąpił do nieba, jak tylko On, bo i my Nim jesteśmy dzięki temu, że stał się Synem Człowieczym dla nas, a my synami Bożymi przez Niego.
   Tak więc mówi Apostoł: “Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało; tak też jest i z Chrystusem”. Nie jest powiedziane: “Tak też jest z Chrystusem”, lecz: “Tak też jest i z Chrystusem”. Chrystus więc ma wiele członków, ale jedno Ciało.
   Chrystus zstąpił z nieba przez miłosierdzie i wstąpił tylko On sam, a my w Nim przez łaskę. I tak tylko Chrystus zstąpił i tylko Chrystus wstąpił. Przez to nie utożsamiamy bynajmniej Chrystusa, jako Głowy, z Jego Ciałem, lecz stwierdzamy nierozdzielną jedność Ciała z Jego Głową.
   LG II, 719n.