(fot. Camdiluv ♥ / Foter / CC BY-SA)

Łk 10, 17-24 ściągnij plik MP3

Wprowadzenie do modlitwy na sobotę, 3 października

Tekst: Łk 10, 17 – 24

Prośba: o łaskę bliskości z Jezusem w codzienności.

Uczniowie cieszą się, że nawet złe duchy były im poddane. Ale nie ich własną mocą, lecz mocą imienia Jezus. Bo w tym imieniu jest naszej zbawienie. To imię, oprócz tego, że wyraża „Bóg zbawia”, oznacza również „Bóg z nami” (Emmanuel). Przywoływanie więc imienia Jezus prowadzi nas do bliskości z Ojcem, bliskości z Bogiem, który jest Miłością.

Mamy cieszyć się nie z tego, że złe duchy nam się poddają, lecz z tego, że nasze imiona są zapisane w niebie. Jego imię przyciąga moje imię i pragnie bliskości ze mną. Imię Jezus uobecnia Boga, moje imię również nie jest pustym dźwiękiem odróżniającym mnie od innych, lecz wskazuje na moją tożsamość. Jestem obecny przed Bogiem tym, kim jestem i jaki jestem. Moje imię jest zapisane w niebie, to znaczy w imieniu Bożym, bo niebo to nic innego jak relacja z Jezusem.

Aby to zrozumieć i przyjąć potrzeba wiary i prostoty, o której mówi dziś Jezus. Ta prostota prowadzi do wdzięczności i szczęścia. Kiedy trwamy w obecności Boga, nasze oczy zaczynają patrzeć inaczej na świat, a uszy słyszą inaczej niż tylko po ludzku – nasze zmysły są otwarte na Boga obecnego i działającego w świecie. Nie bój się zbliżać do Boga przez Jezusa, a w tej bliskości znajdziesz pokój serca, nic też Ci nie zaszkodzi, ani nawet „stąpanie po wężach i skorpionach”.

http://e-dr.jezuici.pl/imie-zapisane-w-niebie/

**********

Najważniejsza pozostaje wierność Bogu i trwanie przy Nim (3 października 2015)

Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają (Łk 10,17). Uczniowie cieszą się po powrocie z misji głoszenia królestwa Bożego z siły, jaką zostali obdarowani. Taka jest spontaniczna radość człowieka. W każdym z nas jest pragnienie posiadania siły większej niż mają inni, pragnienie zaimponowania własną siłą, nadzwyczajnymi możliwościami, nowością… Przypominamy dzieci, które cieszą się nowymi zabawkami i ich możliwościami.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Ba 4, 5-12. 27-29; Łk 10, 17-24

Pan Jezus ostudził zapał uczniów: Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie (Łk 10,20). Ważne naprawdę jest to, że jesteśmy dziećmi Bożymi, że mamy udział w Jego życiu. Wszelka siła, sukcesy osiągane w życiu, nadzwyczajne możliwości kiedyś się kończą. Ostatecznie śmierć ogałaca nas ze wszystkiego. W tym kontekście starość jest wielką szkołą pokory, jeśli człowiek zrozumiał złudność marzeń o potędze. Okazuje się, że nawet szatan może wyposażyć człowieka w nadzwyczajne zdolności i siłę, zwodząc go w ten sposób jego marzeniami o potędze. Każdy rodzaj dumy z posiadania takiej siły czy zdolności jest rodzajem pychy, która odcina od Boga.

 

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (Łk 10,21).

 

„Prostaczek”, czyli człowiek prosty, a nie prymitywny, człowiek prostego zawierzenia Bogu. Do Boga nie można się zbliżyć dzięki żadnemu wysiłkowi, czy to intelektualnemu, czy ascetycznemu. Żadną siłą nie zdobędziemy przystępu do Niego. On jedynie może siebie dać tak, jak tego sam chce. I gotowość przyjęcia Go w prostocie, tak jak tego chce, jest podstawą do poznania Go. Zapragnął w prostocie zwykłego człowieka przyjść na ziemię, jednak uczeni w Prawie nie byli w stanie tego zrozumieć i przyjąć. Przyjęli natomiast ludzie prości, dla których „tak” znaczy „tak”, a „nie” znaczy „nie”. Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie (Łk 10,23). Widzą dzięki prostocie spojrzenia. Takim był niewidomy od urodzenia, którego Pan Jezus uzdrowił. Kiedy uczeni starali się mu wmówić, że Jezus jest człowiekiem złym, on uparcie trzymając się faktów i w prostocie przyjętego Bożego słowa, nie dał sobie tego powiedzieć. Kiedy ponownie spotkał się z Jezusem, w nagrodę uzyskał łaskę widzenia Syna Człowieczego (zob. J 9).

Bóg wychowuje nas do takiej prostoty. Czasem trzeba trudnego doświadczenia. Ale nie po to, aby człowieka zniszczyć, choć może mu się wydawać, że takie zniszczenie się dokonuje, lecz po to, by nas nawrócić, byśmy poznali prawdziwe źródło naszego życia. Żydzi podczas niewoli babilońskiej doświadczyli całkowitego skruszenia ich siły i wyobrażeń o sobie. Bóg jednak tłumaczył:

 

Zostaliście zaprzedani poganom, ale nie na zatracenie … Albowiem Ten, co zesłał na was to zło, przywiedzie radość wieczną wraz z wybawieniem waszym (Ba 4,6.29).

 

Najważniejsza pozostaje wierność Bogu i trwanie przy Nim. Cała reszta przemija.

Włodzimierz Zatorski OSB

http://ps-po.pl/2015/10/02/najwazniejsza-pozostaje-wiernosc-bogu-i-trwanie-przy-nim-3-pazdziernika-2015/

*************

 

Franciszek urodził się 28 października 1510 r. w Gandii koło Walencji, w jednym z najznakomitszych hiszpańskich rodów Borgiów. Był pierworodnym dzieckiem Jana, księcia Gandii, i Joanny Aragońskiej, a prawnukiem: po mieczu – niesławnego papieża Aleksandra VI, zaś po kądzieli – króla Ferdynanda Katolickiego. W młodości otrzymał bardzo dobre wykształcenie. Gdy miał dziesięć lat, umarła jego ukochana matka. Zaopiekował się nim i zadbał o jego wykształcenie wuj, arcybiskup Saragossy.
Już jako młodzieniec Franciszek miał ochotę zamienić wspaniałe komnaty pałacowe na klasztorną celę, ale ojciec wysłał go jako pazia na dwór cesarza Karola V do Valladolid, gdzie, mimo okazji do złego, Franciszek zachował czystość. Podczas służby ożenił się z Eleonorą de Castro Melo e Menezes, która słynęła nie tylko z urody, ale i z niezwykłej zacności duszy. Mieli ośmioro dzieci – Karola Carlosa urodzonego w 1530 r., dwa lata młodszą Izabelę (matkę Franciszka Goméz de Sandoval y Rojas – faworyta króla Filipa III Habsburga), trzy lata młodszego Jana. Były jeszcze o pięć lat młodsze od Karola bliźniaki Alvaro i Joanna, a także Ferdynand, Dorota i Alfons.
O pobożności całej rodziny niech świadczy fakt, że ilekroć usłyszeli dzwonek towarzyszący kapłanowi idącemu do umierającego, zrywali się wraz z dziećmi, we dnie czy w nocy, i odprowadzali księdza z Ciałem Pańskim na miejsce.
Mimo że szczęście sprzyjało Franciszkowi, nie zaprzestał pracy nad sobą. Często uczestniczył we Mszy świętej, przystępował do spowiedzi i Komunii i dużo pracował. W rzadkich godzinach wypoczynku zajmował się śpiewem i muzyką, niekiedy myślistwem, unikał gier w karty i kostki, bo jak mawiał, “tracimy przez to trzy kosztowne rzeczy: czas, pieniądze i sumienie”.
W 1539 r. podczas sejmu w Toledo niespodzianie zmarła młoda cesarzowa Izabela Portugalska. Uchodziła ona za dobrą, szlachetną i najpiękniejszą z kobiet swoich czasów. Miała zaledwie 36 lat i cieszyła się powszechną miłością dla swej szlachetności i dobroci. Franciszek towarzyszył z urzędu jej ciału do grobu w Grenadzie. Wielkie wrażenia na nim zrobiły zmiany, jakie poczyniła śmierć na twarzy cesarzowej. Postanowił odtąd służyć Bogu i wstąpić do zakonu, gdyby przeżył żonę. Później nieraz wspominał, że śmierć cesarzowej Izabeli powołała go do nowego życia.
Niezwłocznie po pogrzebie pośpieszył do Toledo, aby zrezygnować z pełnienia urzędu, ale cesarz nie chciał się pozbyć swego najwierniejszego towarzysza i mianował go wicekrólem Katalonii. Franciszek Borgiasz w latach 1539-1543 rządził mądrze i sprawiedliwie i był dla wszystkich wzorem zacności. Co dzień odmawiał różaniec, spowiadał się, przystępował do Komunii w każdą niedzielę i święto, biczował się, a sypiał tylko cztery do pięciu godzin na dobę.
Po śmierci ojca w 1543 r. zrzekł się godności wicekróla, wyjechał z Katalonii i objął zarząd dziedzicznego księstwa Gandii. Dbał o swoich poddanych. Starał się o poprawę ich moralności i warunków materialnych. Chciał też podnieść poziom oświaty. Swoim przykładem doprowadził do tego, że każdy w Gandii chociaż raz na miesiąc przystępował do Stołu Pańskiego.
Gdy umierała jego żona Eleonora, klęcząc u stóp Ukrzyżowanego, prosił Boga o jej zdrowie i życie. Usłyszał wtedy głos: “Jeśli koniecznie żądasz, aby małżonka twoja dłużej żyła, niech się stanie wola twoja, ale wiedz, że to nie wyjdzie jej na dobre”. “Panie – odpowiedział zapłakany Franciszek – jakże bym miał żądać, abyś spełnił wolę moją? Niech się zawsze i wszędzie dzieje wola Twoja! U nóg Twych składam moje, mej żony i mych dzieci życie i wszystko, co tylko posiadam. Rozporządzaj wszystkim według upodobania”.
W 1548 r. żona Franciszka umarła, mając tylko 35 lat. Wypełnił on wtedy powzięte po śmierci cesarzowej Izabeli postanowienie – wstąpił do zakonu jezuitów. Za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej został jeszcze rok w świecie, aby zabezpieczyć dzieci i zamknąć wszystkie sprawy osobiste i publiczne. W 1549 r. w Rzymie został przez św. Ignacego przyjęty do zakonu. Na wieść o tym, że papież Juliusz III chce mu ofiarować kapelusz kardynalski, uciekł z Rzymu i wrócił do Hiszpanii, gdzie w roku 1551 przyjął święcenia kapłańskie.
W małej celce kolegium w Ognate przeżył kilka następnych lat na modlitwie i pokucie, pełniąc najniższe posługi. Codzienne zastanawiał się nad sobą i robił rachunek sumienia, co doprowadziło do takiej pokory, że uważał się za największego grzesznika na świecie. Swoje listy podpisywał wtedy “Franciszek grzesznik”. W okolicy działał jako misjonarz. Tam, gdzie przychodził, zbierały się tysiące ludzi, by go słuchać i doznać od niego pociechy. Później św. Ignacy wysłał go na dwa lata, by był kaznodzieją i spowiednikiem przy dworze portugalskim. Cieszył się tam zaufaniem najwyższych dostojników i magnatów. Pięć razy papież ofiarował mu godność kardynalską, on jednak za każdym razem odpowiadał: “Nie dlatego zrzuciłem gronostaje książęce, aby przywdziać arcykapłańską purpurę!”
Nie chciał piastować żadnych stanowisk, ale przekonano go, że jego pochodzenie, zdolności i wykształcenie powodują, że powinien kierować innymi. Dlatego w 1554 r. został prowincjałem Hiszpanii, Portugalii i Indii, a jedenaście lat później wybrano go na generała zakonu. Przyjął tę godność, mówiąc: “Prosiłem Boga o krzyż, ale przyznaję się, że o takim jak ten nie myślałem”. Rządził z niezwykłą mądrością. Zakon liczył wtedy już około stu trzydziestu domów i trzech i pół tysiąca członków, dlatego Franciszek musiał odbywać częste i męczące podróże. Wzmocnił organizacyjnie zakon, kładąc podstawy pod jego potęgę. To on przyjął do nowicjatu Stanisława Kostkę. Był również spowiednikiem św. Teresy z Avila.
Będąc przyjacielem i doradcą Ignacego Loyoli, wspomógł utworzenie przez niego Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego (Collegium Romanum). Ponadto w Rzymie głosił kazania, uczył dzieci, a w czasie zarazy w 1566 r. ratował chorych.
W 1572 r. z polecenia papieża św. Piusa V Franciszek, mimo złego samopoczucia, objechał wraz z kardynałem Alessandrim dwory hiszpański, francuski i portugalski, aby namówić te państwa do wyprawy przeciw Turkom. Ta mediacja doprowadziła do powstania koalicji państw chrześcijańskich, która pokonała wielką flotę turecką pod Lepanto.
W czasie drogi powrotnej, już we Włoszech, zasłabł tak bardzo, że zaniesiono go w lektyce do Rzymu, gdzie zmarł po kilku miesiącach 1 października 1572 r. w opinii świętości. Przeżył 62 lata. Pozostawił po sobie wiele pism filozoficznych. Relikwie Franciszka Borgiasza zostały przeniesione z Ferrary do kościoła jezuitów w Madrycie w 1901 roku.
Został beatyfikowany przez papieża Urbana III 23 listopada 1624 r., a kanonizowany przez Klemensa X 20 czerwca 1670 r. Jest patronem Portugalii, Roty (Mariany Północne), a także orędownikiem, do którego zwracają się zagrożeni trzęsieniem ziemi. W ikonografii jego atrybutem jest często czaszka w diademie.

http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-03a.php3

**************

Chrodegang urodził się w 712 roku w Hesbaye na terenie dzisiejszej Holandii. Pochodził ze szlacheckiej, frankijskiej rodziny, jego matka Landrada spokrewniona była z rodem Robertianów. Jego brat, Gundeland, był duchownym, a później – opatem jednego z podległych Chrodegangowi klasztorów.
Chrodegang spędził młode lata w opactwie benedyktyńskim, gdzie przesiąkł ideałami życia wspólnego. Później, jako szlachcic, trafił na dalsze wychowanie na dwór Karola Młota, władcy państwa Franków. Został jego prywatnym sekretarzem, później ministrem, a w 737 roku – premierem. Mimo zaszczytnych funkcji prowadził życie pobożne i ascetyczne. Nosił włosiennicę, pościł, a wielu ubogich żyło wyłącznie dzięki jego jałmużnie. W 742 roku Chrodeganga mianowano biskupem Metzu; w tym czasie sprawował jeszcze funkcje publiczne. Nie przestał ich sprawować na wyraźne życzenie następcy Karola Młota – Pepina Krótkiego, który tak bardzo cenił sobie jego rady, że obiecał zapobiec wyświęceniu Chrodeganga na biskupa, jeśli ten zrezygnuje z funkcji premiera.
W 748 roku Chrodegang ufundował opactwo Gorze w pobliżu Metzu. W 753 roku został wysłany do papieża Stefana II, żeby zapewnić go o przychylności władców frankońskich. Miało to ważne znaczenie w kontekście sporu Frankonów z Longobardami. Po wygnaniu papieża z Rawenny przez Longobardów, Chrodegang towarzyszył mu w przeprawie przez góry, aż do Pontieu, gdzie życzliwie przywitali go władcy Franków. Między rokiem 754 a 755, po śmierci św. Bonifacego, papież mianował Chrodeganga arcybiskupem. Chrodegang pełnił także funkcję legata papieskiego na królestwo frankońskie.
Chrodegang najbardziej znany jest z nadania kanonikom swojego kościoła katedralnego reguły życia wspólnego – Regula Canonicorum. Później nazywano ją także Regułą Chrodeganga. Jej opublikowanie było odpowiedzią na głęboki kryzys moralny duchowieństwa VIII w. Składała się ona z prologu i 34 rozdziałów (inspirowanych w większości regułą benedyktyńską i kanonami laterańskimi, z wykorzystaniem Biblii, tekstów patrystycznych i kanonów soborowych). Wywarła ona wielki wpływ na rozwój życia kanoniczego głównie poprzez to, że zainspirowała życie wspólnotowe wśród duchowieństwa diecezjalnego, a także zachęcała duchowieństwo do solidnej edukacji. Szczególną popularność zyskała w monastycyzmie irlandzkim. Jej kontynuacją była bardzo rozpowszechniona akwizgrańska reguła kanoników, ogłoszona w roku 816.
Chrodegang jako biskup bardzo dbał o rozbudowę opactw pod swoją jurysdykcją i sprowadzanie relikwii świętych do podległych mu kościołów. W swojej diecezji wprowadził do liturgii ryt rzymski i śpiew gregoriański. Rozpropagowaniu tego ostatniego miało służyć też założenie słynnej szkoły śpiewu w Metzu. Stamtąd rytuał i śpiew rzymski rozprzestrzeniły się na całą Europę.
Chrodegang zasłynął także jako kontynuator myśli św. Benedykta i propagator życia wspólnego wśród duchowieństwa. Tradycja podaje, że był mężczyzną przystojnym, uprzejmym, troskliwie opiekującym się najuboższymi. Wykazywał duże zdolności językowe. Odegrał dużą rolę w życiu politycznym swojego kraju.Zmarł 6 marca 766 roku. Został pochowany w opactwie w Gorze, gdzie, według legendy, kochany był bardziej i goręcej niż gdziekolwiek indziej.
Historię jego życia opisał Paweł Diakon w Gesta episcoporum Metensium (Dzieje biskupów Metzu).

http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-03b.php3

***********

Ojciec Kolumban Marmion byl jednym z największych XX-wiecznych nauczycieli życia duchowego. Jego słowa i nauki były drukowane w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy w wielu językach. Sięgali do nich papieże: św. Pius X (1903-1914), Benedykt XV (1914-1922) i Pius XII (1939-1958). Kolumban w swych tekstach odznaczał się wiernością nauce katolickiej, wyrazistością stylu i bogactwem myśli, dlatego zaliczany jest do ojców duchowych chrześcijańskiej Europy.
Przyszedł na świat 1 kwietnia 1858 roku w Dublinie, w Irlandii. Dzień narodzin (prima aprilis) objawiał się w jego charakterze – zawsze był jowialny i pełen radości. Sam często o tym mówił: “Urodziłem się pod znakiem prawdziwych wygłupów”.
Był siódmym z dziewięciorga dzieci w ubogiej rodzinie szlacheckiej. Jego matka była z pochodzenia Francuzką. Wcześniej śmierć zabrała jej dwóch synów, dlatego razem z mężem błagali św. Józefa, by zesłał im kolejnego chłopca. Gdy przyszedł na świat – z wdzięczności poświęcili go Bogu i dali mu imię Józef. Chłopiec w 1868 roku rozpoczął naukę w szkole prowadzonej przez augustianów, a od 1869 roku kontynuował ją w gimnazjum jezuickim. Jego ulubionym zajęciem w tym czasie było łowienie ryb w morzu.
Od najmłodszych lat otaczał szczególnym kultem Matkę Bożą. W 1874 roku wstąpił do seminarium diecezjalnego w Dublinie. Tam budował swoją duchowość wokół tajemnicy męki Pańskiej. Prawdopodobnie wtedy nabrał zwyczaju codziennego rozważania stacji Drogi Krzyżowej. Pozostał temu zwyczajowi wierny do końca swoich dni. Pragnąc opanować wrodzoną nadmierną wesołość, upodobał sobie ćwiczenia w milczeniu. W seminarium został wyróżniony przez Boga szczególną łaską – przeżył prawdziwe objawienie. Miał potem wrażenie, że “rzucono światło na nieskończoność Boga”. Trwało to tylko chwilę, ale towarzyszyło mu przez całe późniejsze życie.
Nie mogąc studiować na terenie Wielkiej Brytanii, gdyż katolikom zabraniano zdobywania wyższego wykształcenia (Irlandia wywalczyła niepodległość w lipcu 1921 roku), Józef kontynuował naukę w kolegium Kongregacji Rozkrzewiania Wiary w Rzymie – ukończył ją z najlepszą oceną i złotym medalem. Tam też w dniu 16 czerwca 1881 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku powrócił do Irlandii i został wikariuszem w Dundrum. Po drodze do domu wstąpił do klasztoru benedyktynów w Maredsous. To, co tam przeżył, zaważyło na jego przyszłości. Całkowite oderwanie od świata, piękna liturgia, nieustanne modlitwy i całkowite posłuszeństwo Bogu i przełożonym – wywarły na nim tak wielkie wrażenie, że obiecał opatowi, że jak tylko będzie to możliwe, powróci i przywdzieje habit benedyktyński. Nie było to jednak takie proste.
Został mianowany wykładowcą filozofii, greki i francuskiego w swoim dawnym seminarium (1882-1886). Równocześnie pełnił obowiązki kapelana w klasztorze redemptorystek i w więzieniu kobiecym. Dopiero w listopadzie 1886 roku za zgodą biskupa wstąpił do benedyktyńskiego nowicjatu w pobliskim opactwie Maredsous. 10 lutego 1888 roku złożył śluby czasowe i przyjął zakonne imię Kolumban, na cześć wielkiego irlandzkiego Świętego. Pierwsze miesiące nie były łatwe. Mistrz nowicjatu był człowiekiem nader surowym i niełatwo było Kolumbanowi dostosować się do wszystkich wymagań. Po trzech latach złożył jednak śluby wieczyste.
Posłuszeństwo i pokora pomogły mu pokonać trudności surowego życia we wspólnocie i odnaleźć pokój wewnętrzny. Był pomocnikiem magistra nowicjatu, uczył chłopców w szkole klasztornej, głosił Ewangelię w pobliskich parafiach. Zaczęło się niepozornie. Ojciec Kolumban słabo sobie radził z francuskim, ale miejscowy proboszcz nie miał wyboru, a potrzebował kaznodziei. Po zakończeniu rekolekcji przyszedł do klasztoru i powiedział opatowi: “Jeszcze nigdy nie miałem w mojej parafii takiego kaznodziei; nikt dotąd tak bardzo nie poruszył słuchaczy!” Tak zaczęła się misja Kolumbana jako kaznodziei i przewodnika duchowego. Wielu ludzi, zarówno świeckich, jak i duchownych, zaczęło szukać u niego pokrzepienia i rady.
13 kwietnia 1899 roku Kolumban z niewielką grupą mnichów udał się do Lowanium, aby założyć tam klasztor Mont César. Wkrótce został mianowany jego przeorem. Wykładał teologię dogmatyczną na miejscowym uniwersytecie, był spowiednikiem karmelitanek bosych, prefektem i kierownikiem duchowym kleryków. Dał się poznać jak wybitny kaznodzieja w Belgii, Francji i na Wyspach Brytyjskich. W dniu 28 września 1909 roku został wybrany na opata w Maredsous, we wspólnocie, która liczyła ponad 100 mnichów, prowadziła wydawnictwo, gimnazjum klasyczne, szkołę rzemiosł artystycznych oraz duże gospodarstwo rolne.
Kolumban troszczył się o rozbudowę opactwa i o porządne wykształcenia zakonników. Otoczył opieką mnichów anglikańskich, którzy wyrazili pragnienie przejścia na katolicyzm. Jego troska o dobro i bezpieczeństwo podopiecznych przejawiła się przede wszystkim w trudnych latach I wojny światowej. Z narażeniem życia przeprowadził młodych mnichów z okupowanej przez Niemców Belgii (opactwo nie mogło zapewnić utrzymania wszystkim mnichom) do Irlandii, gdzie w Edermine znalazł dla nich schronienie.
Z tym okresem wiąże się zabawna historia. Gdy Kolumban chciał przedostać się przez granicę do Anglii, nie posiadając paszportu, został złapany. Próbował się jakoś wytłumaczyć, ale wszelkie argumenty nie przynosiły oczekiwanego skutku, więc w końcu powiedział: “Jestem Irlandczykiem, a Irlandczycy nie potrzebują paszportów – chyba że udają się do piekła, a ja nie zamierzam”. Dzięki temu przekroczył granicę.
Jednak tragiczna w swych skutkach I wojna światowa spowodowała napięcia także we wspólnotach klasztornych w Belgii, Niemczech i Jerozolimie, ponieważ miejscowe władze sprzeciwiały się obecności na własnym terytorium przedstawicieli wrogich państw. Wobec silnych nastrojów antyniemieckich po wojnie Kolumban odłączył opactwo Maredsous od kongregacji w Beuron. Zorganizował belgijską kongregację Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny i napisał dla niej konstytucje.
Jego konferencje, rekolekcje i odczyty zostały opublikowane w trylogii Chrystus życiem duszy (1917), Chrystus w swoich tajemnicach (1919) oraz Chrystus jako wzór dla mnicha (1922). Zawarł tam wykład swych poglądów w zakresie teologii i ascezy. Pisał: “Jezus Chrystus jest najwyższym celem wszelkiej świętości, Boskim wzorem, danym przez Boga samego, aby naśladowali go Jego wybrani. Chrześcijańska świętość polega na pełnym i szczerym przyjęciu Chrystusa przez wiarę i na udoskonaleniu tej wiary przez nadzieję i miłość”. Był jednym z największych autorytetów teologicznych i duchowych ówczesnej Europy. Swoją duchowość zbudował wokół osoby Jezusa Chrystusa, zwracając szczególną uwagę na posłuszeństwo i modlitwę. Wzorem dla niego był św. Paweł Apostoł. Troszczył się o to, by zakonnicy posiedli rzetelną wiedzę teologiczną i zakorzeniali swe życie wewnętrzne w nieustannej modlitwie. Popularność swych dzieł tłumaczył prosto: “Przyczyną takiego sukcesu jest to, że w owych pracach nie ma praktycznie niczego, co pochodziłoby ode mnie”.
Kolumban odszedł po nagrodę nieba w dniu 30 stycznia 1923 roku. W 1954 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, zakończony w czerwcu 1999 roku zatwierdzeniem dekretu o heroiczności jego cnót. 3 września 2000 roku Kolumban Marmion został włączony do grona błogosławionych przez św. Jana Pawła II.

http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-03c.php3

*************

(fot. Rodak / Wikimedia Commons / Domena publiczna)

Dziewięć dni potrwa tegoroczny festiwal poświęcony twórczości Marka Grechuty, który rozpocznie się w sobotę w Krakowie. W programie znalazły się koncerty, spotkanie autorskie, wystawy. W koncercie finałowym gwiazdy wykonają utwory zmarłego w 2006 r. pieśniarza.

 

Jak poinformowała w piątek opiekunka artystyczna festiwalu, wdowa po artyście Danuta Grechuta, tegoroczna edycja imprezy jest wyjątkowa, bowiem przypada w 70. rocznicę jego urodzin. Festiwal rozpocznie się w sobotę od finisażu wystawy obrazów Jacka Sroki “Obrazy w brzuchu Lewiatana”, zawierającej 74 obrazy z lat 1981 – 2015. – Prace te świetnie się prezentują jako tło do muzyki Grechuty – zauważyła. Atrakcją spotkania będzie specjalny koncert grupy Motion Trio.

 

Muzyczna część festiwalu, oprócz koncertu finałowego odbywać się będzie w symbolicznym miejscu – Piwnicy Pod Baranami. Podczas koncertów wystąpią laureaci poprzednich edycji Grechuta Festival: duet Karolina Leszko & Paweł Piątek, Łukasz Jemioła i zespół Katedra.

 

Zwieńczeniem Grechuta Festival będzie gala finałowa, która odbędzie się w niedzielę 11 października w Sali Audytoryjnej ICE Kraków. Podczas spektaklu muzycznego największe przeboje Marka Grechuty wykonają m.in. Grażyna Łobaszewska, Ania Rusowicz, Anna Wyszkoni, Marek Piekarczyk, Andrzej Sikorowski, Zbigniew Wodecki oraz laureat festiwalu z 2010 r. – Tomasz Steńczyk. Towarzyszyć im będzie zespół Anawa oraz Orkiestra Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

 

– Chcemy, żeby ten koncert szczególnie zapadł w pamięć widzów, dlatego w tym roku będzie to 100 proc. Grechuty w Grechucie – tylko jego piosenki z ogromnym szacunkiem dla oryginalnych aranży – zapowiedział kierownik muzyczny festiwalu Paweł Piątek. Według organizatorów wyjątkowym wydarzeniem będzie wykonanie “Korowodu” z udziałem ponad 40-osobowej orkiestry symfonicznej.

 

W tym roku – poinformowali organizatorzy – nie odbędzie się konkurs na interpretacje piosenek z repertuaru Marka Grechuty. Wynika to z faktu, że festiwal nie otrzymał dotacji z resortu kultury i musiał ograniczyć swój budżet. – Nie chcieliśmy obniżać rangi konkursu, dlatego zdecydowaliśmy o jego zawieszeniu. Liczymy, że w następnych latach powróci on do programu – zaznaczył Piątek.

 

W niedzielę 4 października w Teatrze Praska 52 odbędzie się spotkanie z Danutą Grechutą i Jakubem Baranem, autorami książki “Marek. Marek Grechuta we wspomnieniach żony Danuty”. W czwartek 8 października w tym samym miejscu fani twórczości artysty obejrzą film dokumentalny “Gdziekolwiek będę…” w reż. Piotra Poraja-Poleskiego. Narratorem obrazu jest Danuta Grechuta, a o karierze, życiu prywatnym, piosenkach krakowskiego artysty opowiadają też m.in. Maryla Rodowicz, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Zbigniew Preisner, Andrzej Sikorowski, Grzegorz Turnau.

 

W sobotę 10 października wokół krakowskiego Rynku Głównego przejdzie “Korowód”. Poprowadzi go orkiestra reprezentacyjna AGH, która zagra niecodzienne aranżacje utworów patrona festiwalu. W barwnym pochodzie przejdą m.in.: krakowscy ułani, rycerstwo oraz młodzi adepci sztuki aktorskiej.

 

Marek Grechuta – piosenkarz, kompozytor, poeta i malarz, twórca i wykonawca wielu przebojów – zmarł 9 października 2006 roku w Krakowie w wieku 61 lat. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

http://www.deon.pl/po-godzinach/kultura–sztuka/inne/art,1429,krakow-grechuta-festival-od-soboty.html

**********

O spowiedzi bez znieczulenia [WYWIAD]

Vołodymyr Mamczyn

O trudnych spowiedziach, zranieniach w konfesjonale, wstydzie przed wyznaniem grzechów księdzu, upokorzeniach i krzykach – czyli po co się spowiadać, skoro to takie trudne – z Józefem Augustynem SJ rozmawia Vołodymyr Mamczyn.

 

Vołodymyr Mamczyn: Co to jest spowiedź i dlaczego jest potrzebna?

 

Józef Augustyn SJ: Spowiedź jest “znakiem” – sakramentem danym nam przez Jezusa, w którym Bóg odpuszcza nam grzechy wyznawane przed kapłanem. Spowiednik nie jest prywatną osobą, ale otrzymuje misję od Kościoła. Same święcenia nie dają jeszcze prawa do spowiadania. Daje je biskup personalnie każdemu księdzu i może to prawo cofnąć, gdy kapłan przekracza swoje uprawnienia. Istotą sakramentu pojednania (i to jest właściwa nazwa) nie jest samo wypowiedzenie grzechów przed kapłanem, ale “rozgrzeszenie” – akt miłosierdzia Bożego jako odpowiedź na akt skruchy człowieka.

 

Samo wyznanie grzechów jest wyrazem żalu przed Bogiem; aktem uznania, że straciliśmy władzę nad własnym grzechem i jego skutkami. Prosimy więc Boga o przebaczenie, gdyż nie jesteśmy w stanie sami o własnych siłach opanować grzechu. Jedynie Bóg ma władzę nad grzechem i tylko On sam może grzechy odpuszczać. W spowiedzi świętej błagamy więc Pana, by wziął na siebie nasz grzech i jego konsekwencje. Grzech, którego człowiek nie odda Bogu, rodzi kolejny grzech. Mały grzech zachowany w sercu rodzi większy. Widzimy to doskonale na przykładzie grzechu Dawida szczegółowo opisanego w Biblii. Spowiedź jest konieczna, aby zatrzymać lawinę grzechu. Ma on wymiar społeczny, rodzinny. Gdy nie jest wyznany, rozlewa się na innych. To grzech jest źródłem krzywdy i cierpienia.

 

Wielu wiernych dzisiaj nie chodzi do spowiedzi. Motywuje to tym, że grzechy można wyznawać sobie wzajemnie lub przed Bogiem bez odnoszenia się do kapłana, który bywa większym grzesznikiem niż jego penitenci?

 

Ze stwierdzeniem, że księża nieraz więcej grzeszą niż ich penitenci, nie należy dyskutować. Bo to przecież bywa prawda. Świadczą o tym także skandale z udziałem księży, których Kościół bynajmniej się nie wypiera. Kapłan słucha spowiedzi jednak nie dlatego, że jest lepszy od swoich penitentów, ale dlatego, że otrzymał misję od swojego biskupa. To grzesznik spowiada grzesznika. Papież Franciszek mawia o sobie, że jest grzesznikiem.

 

Spowiedź przed kapłanem jest wielkim darem. To niezwykła łaska móc wypowiedzieć swoje grzechy w klimacie zaufania, dyskrecji, współczucia i miłosierdzia przed osobą, którą daje nam sam Jezus, i usłyszeć z jej ust słowa powiedziane w Jego imieniu: “I Ja odpuszczam tobie grzechy…”. To nie księża odpuszczają nam nasze grzechy, choć księża dają rozgrzeszenie. Szczere wyznanie grzechów podobne jest do wyplucia trucizny przez kogoś, kto ją przełkną. Grzech to trucizna. Abraham J. Heschel, wielki myśliciel, mówi, że grzech bezbożności to nie opium, ale trucizna.

 

Przestrzegałbym, i to bardzo, przed wyznawaniem sobie nawzajem grzechów, szczególnie tych ciężkich, na przykład w relacji małżeńskiej, rodzinnej, przyjacielskiej, braterskiej, siostrzanej. Może to być bardzo raniące. Gdy mąż tak “szczerze” wyzna przed żoną, że ją zdradził, może rozbić małżeństwo. Wiedza o ciężkim grzechu osoby bliskiej to wielki ciężar i wielka odpowiedzialność. Nie każdy ją udźwignie. Nie mamy prawa lekkomyślnie wkładać na cudze barki takiego ciężaru. Matka nie powinna spowiadać się dzieciom z grzechów, które popełniła w relacji do swego męża, czy też odwrotnie. To sprawa małżonków, a nie dzieci.

 

Właśnie dlatego konieczna jest nam spowiedź, byśmy siebie nawzajem nie obciążali tym, co nam ciąży na sumieniu. O wielu naszych grzechach winien wiedzieć tylko Bóg i spowiednik. Gdy chcemy przed kimś wyznać jakiś nasz grzech, konieczna jest modlitwa o światło Ducha Świętego oraz gruntowne rozeznanie duchowe. Dobrze jest wtedy poradzić się doświadczonego kierownika duchowego, czy aby są ku temu racje.

 

Racją dla unikania spowiedzi bywa osobisty wstyd przed spowiednikiem. Co robić w takiej sytuacji?

 

Trzeba cenić sobie swój wstyd z powodu popełnionego grzechu. Wstyd to reakcja człowieka o zdrowym sumieniu. Wstydzimy się naszych grzechów, ponieważ nasze sumienie dobrze pracuje, jest wrażliwe, czułe. Powodem do wielkiego zmartwienia byłby brak wstydu. Ludzie cyniczni to ludzie bezwstydni. Wstyd jest reakcją naszej upokorzonej chorej dumy, pychy. Bo istotą grzechu jest nasze unoszenie się pychą.

 

Co w tej sytuacji robić? Ofiarować Jezusowi naszą upokorzoną dumę. Klęknąć z pokorą przez Jezusem Ukrzyżowanym. On wziął na siebie nasze grzechy, a wraz z nimi i naszą upokorzoną dumę. Doświadczając wstydu, prośmy Jezusa, aby obdarzył nas wewnętrzną godnością. Owa godność rodzi się ze świadomości wiary: choć jestem grzesznikiem, człowiekiem słabym, to jednak jestem kochany przez Ojca niebieskiego. Święci często mówili o sobie, że są nędzą moralną, wielkimi grzesznikami… Kiedyś jeden z rekolektantów wyznał: “Długo męczyłem się swoimi grzechami. Przestałem, gdy odkryłem, że jestem dzieckiem Króla…”. Wszyscy jesteśmy dziećmi Króla. A nasze grzechy nie odbierają nam tej godności. To my sami chcemy się jej wyprzeć.

 

Jak się zachować, gdy penitent poczuje się zraniony w konfesjonale, ponieważ ksiądz go upokorzy, nakrzyczy na niego?

 

To bardzo bolesna sytuacja i trudno spokojnie mówić o tym. Upokorzenie penitenta w konfesjonale, podnoszenie na niego głosu, zadawanie niestosownych pytań jest krzywdą. Penitent ma prawo pójść z tą sytuacją do przełożonego danego kapłana, szczególnie wówczas, gdy jego zachowanie się powtarza. Roztropność podpowiada jednak, by wcześniej poradzić się jakiegoś doświadczonego księdza. Sytuacja jest o tyle trudna, że oskarżany spowiednik nie będzie się mógł bronić, ponieważ obowiązuje go tak zwana tajemnica spowiedzi. Nie może on pod karą ekskomuniki zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej wyjawić grzechów osoby, którą spowiadał. Stąd konieczna jest najwyższa rozwaga, by nie powiedzieć na spowiednika czegoś, co byłoby nieprawdziwe i niesprawiedliwe.

 

W czasie spowiedzi penitent winien otrzymać duchowe wsparcie, pociechę, umocnienie, także wtedy, gdy nie jest jeszcze dysponowany do przyjęcia rozgrzeszenia. Gdyby rzeczywiście ksiądz upokarzał ludzi w konfesjonale, o sprawie winien wiedzieć biskup, który powinien cofnąć jurysdykcję danemu kapłanowi. Nikt nie ma prawa upokarzać drugiego. Żadna funkcja nie daje do tego prawa.

 

Osoba zraniona w konfesjonale winna podjąć pracę wewnętrzną, by uzdrowić tę sytuację. Nie byłoby rzeczą dobrą, gdybyśmy unikali spowiedzi tylko dlatego, że poczuliśmy się kiedyś zranieni przez księdza. Ze zrozumieniem jednak traktuję osoby, które latami nie chodzą do spowiedzi, ponieważ poczuły się głęboko zranione. My, kapłani, musimy się liczyć z wrażliwością ludzi, których spowiadamy. Do spowiedzi ma prawo przyjść każdy człowiek, także nadwrażliwy czy wręcz chory psychicznie, a my mamy obowiązek potraktować go z najwyższym szacunkiem, delikatnością, współczuciem, dobrocią i miłosierdziem. To jego prawo, a nasz obowiązek.

 

Książom, którzy łatwo ulegają emocjom niecierpliwości, gniewu, należałoby doradzać, by w konfesjonale byli wyjątkowo uważni; a kiedy są zmęczeni i czują, że trudno im opanować irytację, by raczej do niego nie wchodzili. Lepiej będzie, gdy penitent zaczeka ze spowiedzią, niż gdyby miał odejść od konfesjonału z odczuciem, że został zraniony.

 

Bywają sytuacje, gdy penitent domaga się od spowiednika rozgrzeszenia, choć nie ma on ku temu dyspozycji? Żyje na przykład w związku niesakramentalnym.

 

W sakramencie spowiednik ma być wręcz niewidoczny, przejrzysty, by mogło zabłysnąć nieskończone miłosierdzie Boga. Kapłan, który w konfesjonale unosi się emocjami, poprawia, poucza, okazuje swoje zagniewanie, wzbudza niepokój penitenta i w taki sposób zasłania Boże miłosierdzie. Ojciec wszelkiego miłosierdzia ma wzrastać, a spowiednik ma się umniejszać. Kiedy penitent domaga się od spowiednika czegoś, czego on nie może spełnić, na przykład udzielić rozgrzeszenia, gdy nie ma ku temu dyspozycji, ten może powiedzieć wprost: “Ja sam nic nie mogę, ja tu jestem nikim, tu rządzi Chrystus i Jego Kościół”. I to jest prawda. Jak spowiednik może dać rozgrzeszenie, gdy penitent nie wyrzeka się grzechu? Ale trzeba to powiedzieć penitentowi po ojcowsku, życzliwie, ciepło, ze zrozumieniem. Przyznam się, że czasami w swojej bezradności mówię takim penitentom wprost: “Proszę pana, ja tu tylko sprzątam. Nie jestem dyrektorem. Gdybym robił inaczej, oszukiwałbym pana”.

 

A czy pójście penitenta ze swoim zranieniem w konfesjonale do przełożonego spowiednika nie będzie łamaniem tajemnicy spowiedzi?

 

“Tajemnica spowiedzi” obowiązuje wyłącznie księdza i odnosi się do grzechów penitenta, z których się spowiada. Penitenta nie obowiązuje żadna tajemnica. Obowiązuje go naturalna dyskrecja oraz postawa sprawiedliwości, jak w każdej innej sytuacji. Zobowiązywanie penitenta do tajemnicy spowiedzi przez księdza jest wyraźnym nadużyciem. Ludzie, którzy czują się źle potraktowani w konfesjonale, szczegółowo opowiadają o tym innym. W imię czego mielibyśmy im tego zabronić? To ich prawo.

 

Nieraz kapłani w pełnieniu posługi spowiedzi powołują się na władzę kapłańską otrzymaną od Chrystusa?

 

Nie jest to jednak władza sędziego z sali sądowej, ale “władza” Jezusa Ukrzyżowanego, który z miłości oddał za nas życie. Jesteśmy sługami miłosierdzia, a nie jego panami. A gdy jesteśmy zmęczeni posługą sakramentu pojednania, winniśmy mówić zgodnie z tym, co poleca Jezus: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać (Łk 17, 10). Tak zwane “zatrzymanie grzechów”, o którym mówi Jezus (por. J 20, 23), to bezradne stwierdzenie kapłana, że osoba spowiadająca się nie ma woli nawrócenia i nie może otrzymać w danej chwili kapłańskiego rozgrzeszenia. Ale już jutro może się wszystko odmienić, gdyż każdego dnia mamy szansę nawrócenia.

 

Problemem wielu penitentów jest brak odpowiedniego przygotowania do spowiedzi: mała wiedza katechetyczna, brak poznania istoty grzechów, brak skruchy, brak świadomości warunków spowiedzi. Jak spowiadać takich penitentów?

 

Trzeba docenić każdego penitenta, który przychodzi i klękając przed spowiednikiem, wyznaje swoje grzechy, tak jak umie. Już sam zamiar wyspowiadania się jest aktem skruchy, choć nieraz bardzo niedoskonałym. Nie wolno odrzucać, oskarżać penitentów, którzy są nieprzygotowani. Gdy jakiś ksiądz narzeka, że ludzie nie są przygotowani do spowiedzi, trzeba go zapytać, co on sam zrobił, aby ich przygotować? Ile wygłosiłeś katechez o spowiedzi? Ile napisałeś artykułów? Święty Jan Paweł II powiedział, że spowiedź wymaga stałej katechizacji. Nasi wierni spowiadają się powierzchownie, ponieważ nie proponujemy im odpowiedniego przygotowania. Aby przygotować parafian do dobrej spowiedzi, konieczna jest wieloletnia praca duszpasterska.

 

Dlaczego w naszych kościołach nie ma przed konfesjonałami prostych małych broszurek – rachunków sumienia: dla dzieci, młodzieży, dorosłych, małżonków, rodziców itp.? Do propozycji rachunku sumienia można dołączyć kilka modlitw przed i po spowiedzi. My, kapłani, winniśmy cieszyć się, że ludzie przychodzą do spowiedzi, i pytać, jak możemy im pomóc lepiej się spowiadać. I najważniejsze: każdy spowiednik winien sam dobrze i szczerze spowiadać się, ponieważ tylko dobry penitent może być dobrym spowiednikiem.

 

Wobec penitentów, którzy nie umieją się spowiadać, Kościół jest miłosierny. Świadczy o tym zasada teologii moralnej “błędu niemożliwego do pokonania”. Jeżeli penitent trwa w błędzie, którego nie jest w stanie pokonać w danym momencie, należy dać mu rozgrzeszenie, ale jednocześnie poprzez katechezę pomagać mu go pokonać.

 

Czy spowiednik ma prawo wypytywać się o grzechy, na przykład odnośnie do szóstego przykazania?

 

Warunkiem spowiedzi jest wyznanie wszystkich grzechów ciężkich z określeniem jakości i ilości. Z drugiej strony kapłan ma przyjmować z zaufaniem wszystko to, co mówi mu penitent, powstrzymując się od wszelkich podejrzeń. Snucie jakichkolwiek przypuszczeń, podejrzeń przez spowiednika wobec penitentów bywa zwykle “przenoszeniem” własnych problemów na osoby, które spowiada. Każde pytanie księdza w konfesjonale winno być dobrze uzasadnione i służyć de facto określeniu integralności spowiedzi. Jeżeli penitent nie wyznaje jakichś grzechów, na przykład w zakresie szóstego przykazania (o którym mowa w pytaniu), spowiednik nie powinien zadawać pytań. Księża, którzy mają świadomość, że są zbytnio wyczuleni w zakresie szóstego przykazania, winni być wyjątkowo uważni, aby nie powiedzieć jednego zbędnego zdania, nie zadać jednego zbędnego pytania.

 

W Wielkim Poście ludzie spowiadają się ze względu na tradycję. Mówią wtedy: szczególnych grzechów nie mam, nikogo nie okradłem, z nikim się nie kłócę. Jak postępować w takich sytuacjach?

 

Dlaczego spowiedź ze względu na tradycję ma być zła z założenia? Ulegliśmy arogancji współczesnej cywilizacji zachodniej, która wszystko, co “tradycyjne”, postrzega jako negatywne. To, co nowoczesne jest natomiast postrzegane niemal z nazwy jako pozytywne, choć nie jest sprawdzone i bardzo ryzykowne.

 

Nasza religia jest “tradycyjna” i to w podwójnym sensie: Tradycyjna przez duże “T” oraz przez małe “t”. To dzięki tradycji rodzinnej praktykujemy naszą wiarę. Winniśmy dziękować Panu za to, że rodzice przekazali nam wiarę. Taką, jaką mieli. Naszym zadaniem jest tę wiarę uczynić osobistym doświadczeniem. Nawet to, że ktoś nie “czuje” grzechu, a mimo to przychodzi do spowiedzi, ma swoją wartość. Jeżeli przestanie przychodzić, już dla niego nie będziemy mogli nic zrobić. Zamiast rugać takich ludzi, trzeba ich pochwalić, dodać otuchy, przyjąć serdecznie, zapytać o osobistą modlitwę, zachęcić do niej. Gdy ktoś, kto spowiada się tradycyjnie, zacznie się modlić, dostrzeże swoją małą wiarę. Gdy mamy małą wiarę, mamy małe grzechy, gdy nie mamy wiary, nie mamy grzechu. A gdy jesteśmy ludźmi wielkiej wiary, jesteśmy wielkimi grzesznikami. Osobiste doświadczenie grzechu mierzy się aktem wiary, a nie odczuciem emocjonalnym. Na zakończenie rekolekcji ignacjańskich w pełnym milczeniu rekolektanci spowiadają się wnikliwie i z wielką skruchą. Medytowane słowo Boże ukazuje nam nasze grzechy i budzi żal za nie.

 

Jakie Ojciec doradzałby nakładać pokuty czy też – odnosząc się do naszej tradycji greckokatolickiej – “zadośćuczynienia”?

 

Zadośćuczynienie za grzechy obowiązuje w każdej tradycji chrześcijańskiej. Jeżeli grzechem wyrządziliśmy komuś szkodę, obowiązuje nas naprawienie jej, właśnie zadośćuczynienie, ale w ramach ludzkich możliwość. Są szkody i krzywdy, których nigdy się nie naprawi. Natomiast “pokuta” czy też “zadośćuczynienie” Panu Bogu to pewien symbol, znak naszej dobrej woli i przyjęcia Bożego przebaczenia. Owa pokuta – zadośćuczynienie musi brać pod uwagę osobę, której kapłan ją zadaje. Ludziom starszym, dzieciom, osobom niepogłębionej jeszcze wiary należałoby – w moim odczuciu – zadawać pokuty jasne, proste i stosunkowo łatwe: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario, Pod Twoją obronę. Nie należy utrudniać ludziom życia. Czemu miałoby służyć na przykład szukanie mało znanych litanii, by je odmówić za pokutę? Przy spowiedzi – w moim odczuciu – należy nieustannie zachęcać do codziennej modlitwy. W niej przecież wyraża się sama istota wiary.

 

Osobom bardziej zaangażowanej wiary zalecam jako pokutę chwilę osobistej modlitwa przed Najświętszym Sakramentem. Gdy daję pokutę trudniejszą, zawsze pytam, czy ona będzie możliwa do spełnienia i czy ją penitent przyjmuje chętnie. Osobom, które mają głębsze pragnienia duchowe, a nie modlą się codziennie, proponuję jako pokutę: “Przez tydzień staraj się modlić rano i wieczór, choćby bardzo krótko”. Ale zawsze dodaję: “Jeżeli zapomnisz raz drugi, nie szkodzi, kontynuuj dalej”.

 

Za decyzje podejmowane przez spowiednika w konfesjonale, także w zakresie wyznaczenia pokuty, odpowiada on sam i od tej odpowiedzialności nie może się zwolnić. Sztuka spowiadania wymaga nieustannego rozeznania osobistego i duszpasterskiego, poznawania siebie samego, krytycznego spojrzenia na swoje zachowanie i reakcje, szczerości w codziennym rachunku sumienia i w spowiedzi. Siadając w konfesjonale, trzeba też nieustannie prosić Ducha Świętego o światło, łaskę dobrego słowa, o to, by być dobrym narzędziem Bożego miłosierdzia.

 

W naszych osobistych spowiedziach oraz w posłudze spowiadania za bardzo nieraz koncentrujemy się na ludzkiej słabości i grzechach, a za mało na dobroci i miłosierdziu Boga, które objawiło się poprzez Tajemnicę Wcielenia i Odkupienia. Święty Ignacy Loyola podpowiada, by w przygotowaniu do spowiedzi kontemplować Jezusa Ukrzyżowanego, dziękując Mu za Jego nieskończoną miłość, i pytać siebie, co uczyniłem, co czynię i co chciałbym dla Niego uczynić.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2030,o-spowiedzi-bez-znieczulenia-wywiad.html

***********

Czy Papież wspiera antygejowskich aktywistów?

James Martin SJ

Dlaczego nie potrafimy rozstać się z przeszłością?

Uwe Böschemeyer / slo

Chrześcijanie giną za wiarę – średnio co 5 minut

opendoorsusa.org / christianfreedom.org / pkwp.org / kw