100 komentarzy

1. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   6 lipca 2014 godz. 21:55

   Św. Jan Paweł II przestrzegł w dokumencie Christifideles, że charyzmaty mogą siać zamęt w Kościele.
   Ostrożnie z tymi cudakami ;)
   Jan Paweł II

   POSYNODALNA ADHORTACJA APOSTOLSKA
   CHRISTIFIDELES LAICI
   http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/adhortacje/christifideles.html#

   Polecam również ks. prof. Michała Poradowskiego “Źródła współczesnego ekumenizmu i trybalizm, a także “Palimpsest”.

   Na szczęście Sercanie nie mają aż takich “odjazdów” jakie można spotkać w innych zgromadzeniach, które opiekują się “charyzmatykami” a raczej nawiedzonymi przez niewiadomego pochodzenia duchy ;)

   Było takie opactwo benedyktyńskie w Meksyku gdzie zajmujący się charyzmatyczkami porzucili zgromadzenia i się pożenili – co do jednego.

   Teraz “duch” mieszka sam w tym opactwie ;)

2. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   6 lipca 2014 godz. 22:12

   Za pontyfikatu natomiast był taki biskup we Włoszech, który uległ charyzmatyczce i “prorokini, takiej na wzór Jezierskiej od Natanka co też “miała codzienne telefony z nieba”. Zaczął więc bredzić podobnie jak Natanek i w końcu Jan Paweł II wraz z Ratzingerem go pogonili z biskupstwa. Wtedy zaczął ów strącony biskup szaleniec opowiadać, że “padł ofiarą spisku masońskiego w Kościele” he he he

3. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   6 lipca 2014 godz. 22:15

   Za pontyfikatu JP2 oczywiście – zapomniałem dodać.

4. Odpowiedz

   circ

   7 lipca 2014 godz. 02:26   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 22:15

   Bardzo ciekawe tematy w które Kościół wchodzi po 400 latach lęku przed mistyką która jest sercem Kościoła.

   Skoro JPII powiedział “Niech zstąpi Duch Twój” jest nagląca potrzeba rozpoznawania duchów i charyzmatów duchowych, bo jak przyjdzie Duch możemy być na niego zamknięci.

5. Odpowiedz

   Judyta

   7 lipca 2014 godz. 08:40

   Moje wezwanie staje się modlitwą.

   Najświętsza Dziewico,
   Matko Chrystusa i Matko Kościoła,
   z radością i podziwem
   śpiewamy wraz z Tobą Magnificat,
   Twoją pieśń miłości i dziękczynienia.
   Bogu,
   którego „miłosierdzie z pokolenia na pokolenie”,
   wraz z Tobą dziękujemy
   za wspaniałe powołanie katolików świeckich
   i za to, że powierzył im tak bogatą
   w swych różnorodnych formach misję,
   wzywając każdego z nich po imieniu
   do życia w komunii miłości
   i świętości z Nim samym,
   w braterskiej jedności
   wielkiej rodziny dzieci Bożych;
   że posłał ich, aby nieśli światło Chrystusa
   i by poprzez swoje ewangeliczne życie
   ogień Ducha Świętego
   przekazywali całemu światu.
   Dziewico śpiewająca Magnificat,
   napełnij ich serca wdzięcznością i entuzjazmem
   dla tego powołania i dla tej misji.
   Pokorna i wielkoduszna „Służebnico Pańska”,
   naucz nas swojego oddania
   w służbie Bogu i zbawieniu świata.
   Otwórz nasze serca na niezmierzone
   horyzonty Królestwa Bożego
   i głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu.
   Twoje matczyne serce zna liczne
   niebezpieczeństwa i ogrom zła,
   które dzisiaj przytłaczają mężczyzn i kobiety,
   ale wie ono także
   o tak licznych dobrych poczynaniach,
   o wielkim pragnieniu wartości
   i o coraz obfitszych owocach zbawienia.
   Panno mężna,
   natchnij nas siłą ducha i ufnością w Bogu,
   abyśmy umieli przezwyciężać
   wszystkie przeszkody,
   które napotykamy wypełniając naszą misję.
   Naucz nas traktowania rzeczywistości świata
   z żywym poczuciem
   chrześcijańskiej odpowiedzialności
   i z radosną nadzieją
   na przyjście Królestwa Bożego,
   nieba nowego i ziemi nowej.
   Ty, która z Apostołami
   w wieczerniku trwałaś na modlitwie,
   oczekując przyjścia Ducha Pięćdziesiątnicy,
   proś o nowe Jego rozlanie
   na wszystkich katolików świeckich,
   mężczyzn i kobiety,
   ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu
   i swojej misji, wezwani
   — jako latorośle prawdziwego krzewu winnego —
   do przynoszenia obfitego owocu
   dla życia świata.
   Dziewico Matko,
   prowadź nas i wspieraj,
   abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi
   synowie i córki Kościoła Twojego Syna
   i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi
   cywilizacji prawdy i miłości,
   zgodnie z wolą Boga i dla Jego chwały.
   Amen.
   Św. Jan Paweł II, papież

   Zacytowałam tę Modlitwę, bo jest piękna i smakowanie każdego jej słowa jest dobrym wstępem do medytacji nad Słowem Bożym.

   Janusz dziękuję za przytoczenie tej jakże ważnej Adhortacji Św. Jana Pawła II, papieża. Adhortacja ta nawołująca do pracy i współdziałania w Kościele, jednocześnie wskazuje jak należy w tej pracy korzystać ze wszystkich Darów Ducha Świętego:
   Dar mądrości / Dar rozumu / Dar umiejętności / Dar rady / Dar męstwa / Dar pobożności / Dar bojaźni Bożej

   http://www.opoka.org.pl/biblioteka/K/fafara-dar-madrosci.html

   Przestrzega, ale jednocześnie nawołuje do głębokiego rozeznania, co też czyni PSTD.

   „Chrześcijanin XXI wieku będzie mistykiem albo go w ogóle nie będzie” – mówił Karl Rahner

   Jednocześnie trzeba pamiętać, że demon jest wyższą inteligencją od człowieka i cały czas pracuje nad zniszczeniem człowieka. Więc co robi, kiedy pojawiają się mistycy, kiedy pojawiają się ich przesłania? Produkuje coraz więcej “przesłań”, by w zalewie informacji utopić te prawdziwe pochodzące od Boga.
   Dlatego trzeba badać wszystkie i “oddzielić ziarno od plew” i dobrze, że Kościół się tym zajmuje. Najwyższy czas.

   Warto zapoznać się z materiałami z Konferencji (podałam link, gdzie można je znaleźć.

6. Odpowiedz

   Judyta

   7 lipca 2014 godz. 08:46

   Polecam również:

   Mistyka Teresy z Lisieux
   Jerzy Gogola OCD

   Wprowadzenie

   Termin “mistyka” jest tak niejednoznaczny i jest powodem takiego pojęciowego zamieszania, że chciałoby się zapytać, czy nie lepiej go usunąć z naszego słownictwa? Z drugiej jednak strony żaden inny termin nie jest w stanie wyrazić tego, co dzieje się w życiu duchowym wierzącego od pewnego szczególnego momentu. Każdy “mistyk” opowiada o przełomowym okresie swojego życia duchowego, po którym rodzi się życie nowe, niewypowiedziane, niezrozumiałe dla tego, kto go nie przeżył.

   Przykład z Życia wielkiej Teresy:

   “Odtąd zaczyna się inna nowa księga, to jest inne, nowe życie. Życie dotąd opisane, było to życie moje, życie, którym ja żyłam. Od początku zaś tych stanów modlitwy, które opisałam, zaczyna się życie, którym, rzec mogę, Bóg żył we mnie, bo bez Niego, jasno to widzę, niepodobna bym mogła w tak krótkim czasie wyzwolić się z tylu złych przyzwyczajeń i nałogów swoich. Chwała niech będzie Panu, iż mię wybawił ode mnie” (Ż 23,1).

   Teresa z Lisieux również przeżyła przełomowy okres w swoim życiu duchowym – nawet więcej niż jeden raz. Przełomowa była noc Bożego Narodzenia 1886 roku, ale dopiero odkrycie “małej drogi”, prawie 10 lat później, stało się momentem zwrotnym o charakterze mistycznym (1).

   Ciekawostką może być fakt, że poważni karmelitańscy pisarze duchowości (Gabriel od św. Marii Magdaleny, Ermano Ancilli), jakkolwiek nie zaliczali Teresy do mistyczek w klasycznym znaczeniu tego słowa, to jednak jej drogę wykorzystywali w kwestii tzw. problemu mistycznego, którego punktem spornym była teza o powszechnym powołaniu do kontemplacji wlanej. W sytuacji braku możliwości pogodzenia dwóch skrajnych stanowisk wysunęli, jako tezę, trzecią możliwość, mianowicie drogę mistyczną, która nie wymaga ze swej natury fenomenów mistycznych. Obecność życia mistycznego u Teresy z Lisieux była dla tych autorów czymś oczywistym.

   Począwszy od Soboru Watykańskiego II nie toczy się już sporów na temat powszechnego powołania do kontemplacji wlanej, ale mówi się o “powszechnym powołaniu do świętości”. Jednak mistyki nie można zamknąć w archiwum. Również w naszych czasach pojawiają się tezy o powszechnym przeznaczeniu mistyki, jak: “Chrześcijanin XXI wieku albo będzie mistykiem, albo go w ogóle nie będzie” (K. Rahner).

   Temat ten wart jest refleksji przynajmniej z dwóch powodów: z braku tego rodzaju opracowań, oraz braku podkreślenia ważności problemu mistyki dzisiaj.

   – W przebogatej literaturze na temat przesłania Teresy z Lisieux trudno spotkać tego rodzaju studium, poza aluzjami do jej życia mistycznego czy pojedynczymi elementami jej doświadczenia (tu można dać przypis i podać artykuły).
   – Teresa z Lisieux daje nam niepowtarzalną okazję do sformułowania dzisiaj tezy o powszechnym znaczeniu mistyki w szeroko pojętym znaczeniu, tj. życia mistycznego.

   W każdej epoce Kościoła “ramię w ramię” wraz ze świętością kroczyła mistyka. Należy wierzyć, że nasza epoka nie jest pod tym względem wyjątkiem. Jest jednak pewne “ale”. Dzisiaj Duch Święty wzbudza nowe formy mistyki, dlatego trzeba być na nie otwartym. Jeśli zamkniemy się w formach mistyki klasycznej, nie będziemy w stanie rozpoznać jej w innych formach, równie autentycznych.

   Do rozpoznania nowej postaci mistyki nie można jednak dojść, ignorując całe mistyczne dziedzictwo Kościoła, a koncentrując się na płaszczyźnie samej formy oraz związanych z nią fenomenów. Jak uczą wielcy mistrzowie życia duchowego, o autentyzmie mistyki decydują: jej pochodzenie i jej owoce. Stąd konieczne jest dotarcie do istoty rzeczy. Kiedy stwierdzimy jej istnienie, możemy przejść do formy. Taką właśnie metodę zamierzamy zastosować w badaniu mistyki Teresy z Lisieux.

   Na mistykę Teresy spojrzymy z punktu widzenia jej źródeł i istoty. Nie będziemy się natomiast zajmować dalszymi przejawami życia mistycznego.

   Referat składa się z trzech punktów: źródła, typologia mistyki Teresy z Lisieux, oraz relacje z mistyką klasyczną.

   1. Źródła mistyki Teresy z Lisieux

   Problem zamyka się w pytaniu: czy mistyka Teresy posiada te same źródła co mistyka chrześcijańska? Odpowiedź znajdziemy, konfrontując te dwa rodzaje źródeł.

   W najszerszym tego słowa znaczeniu mistyka oznacza rzeczy tajemne, zakryte, do których nie ma bezpośrednio dostępu, a które należą do dziedziny religijnej lub moralnej (2). Termin jest spokrewniony ze słowem wyrażającym tę samą treść i ważność: mysterion. Termin “mistyka” sięga starożytności helleńskiej, w której posiada znaczenie religijne i oznacza sekret z dziedziny sacrum (3). Dla starożytnych Greków mistycznym było to, co odnosiło się do “misteriów”, czyli tajemnych ceremonii religijnych, do których nie było dostępu bez pewnej inicjacji. Jeżeli ktoś został wprowadzony w tajniki danego misterium, miał obowiązek milczeć i nie wyjawiać zdobytej wiedzy. Właśnie to tłumaczy pochodzenie zarówno terminu mystykos jak i mysterion od myo, co znaczy zamknąć oczy i usta; oczy, by nie widzieć tego, co tajemne, a usta, by tego nie zdradzać (4).

   Mimo, że termin stosowano także do określania rzeczy tajemnych o charakterze świeckim, znaczenie religijne pozostało przez wieki jako podstawowe i wiodące. Ono też stało się podstawą do wypracowania chrześcijańskiego znaczenia terminu “mistyczny”, “mistyka”.

   Odkrywanie pełnego znaczenia mistyki dokonywało się stopniowo i, mówiąc ogólnie, w trzech dziedzinach teologii: biblijnej, liturgicznej i duchowej. Sektor duchowy jest z okresu najpóźniejszego. Pismo święte i sakramenty stanowią bowiem źródło życia duchowego w ogólności, a mistycznego tym bardziej.

   Przymiotnik “mistyczny” oznaczał najpierw najgłębszy sens Pisma świętego, do którego można było dojść jedynie przez wiarę (5).

   Równolegle do tego zastosowania terminu, “mistyczną” nazywano głęboką rzeczywistość sakramentów, zakrytą, a równocześnie ukazywaną przez widzialne symbole. Rzeczywistość ta, według wiary chrześcijańskiej, to nic innego jak misterium Chrystusa, które staje się w pewien sposób przyswajalne dla nas (6).

   Termin “mistyczny” odnosi się także do rzeczywistości tajemnic Bożej łaski w duszy. Mistycznym jest nadprzyrodzone komunikowanie się z Bogiem, możliwe dzięki łasce chrztu świętego. Większość autorów duchowości rezerwuje termin “mistyczny” do wyższych stanów życia duchowego (7). Chrześcijanin jest dopuszczony do uczestnictwa w bogactwach Misterium przez wiarę i coraz pełniej w nim uczestniczy, dzięki otwartości na działanie Ducha Świętego. Cuda Bożej łaski ujawniają się w miarę współpracy człowieka z Bogiem.

   O źródłach mistyki Teresy z Lisieux czytamy w liście Jana Pawła II Divini amoris scientia, wydanym z okazji nadania Teresie tytułu Doktora Kościoła. W numerze 9 Papież pisze:

   “Głównym źródłem doświadczenia duchowego i nauczania Teresy jest Słowo Boże Starego i Nowego Testamentu. Wyznaje to sama, podkreślając zwłaszcza swoje żarliwe umiłowanie Ewangelii (por. Ms A 83v). W jej pismach naliczyć można ponad tysiąc cytatów biblijnych: ponad czterysta ze Starego i ponad sześćset z Nowego Testamentu. Mimo braku odpowiedniego wykształcenia i nieznajomości metod badania i interpretowania świętych ksiąg, Teresa zanurzyła się w rozważaniu Słowa Bożego z niezwykłą wiarą i wnikliwością. Za sprawą Ducha Świętego zdobyła dla siebie i dla innych głęboką znajomość Objawienia. Zgłębiając z miłością i uwagą Pismo święte, (…) ukazała doniosłe znaczenie źródeł biblijnych w życiu duchowym, uwypukliła oryginalność i nowość Ewangelii, wypracowała bardzo trzeźwą interpretację duchową Słowa Bożego zarówno Starego jak i Nowego Testamentu. Odnalazła w ten sposób ukryte skarby, odnosząc do samej siebie słowa i wydarzenia, w czym okazywała niekiedy nadprzyrodzoną odwagę, jak wówczas, gdy – czytając teksty św. Pawła (1 Kor 12-13) – zrozumiała swoje powołanie do miłości (por. Ms B 3r-3v)” (8).

   Obok głównego źródła jej doktryny, Papież wymienia również duchowe teksty świętych mistrzów życia duchowego: Teresy od Jezusa i Jana od Krzyża, ogłoszonych po jej śmierci Doktorami Kościoła (por. nr 9).

   Krótką wypowiedź Papieża w Divini amoris scientia należy rozumieć jako podsumowanie wielostronnych i dogłębnych badań znawców doktryny terezjańskiej, których nazwiska są umieszczone na początku dokumentu Kongregacji Concessionis tituli Doctoris Ecclesiae… (9).

   A sama Teresa? W kontekście trudności modlitewnych pisze:

   “W tej niemożności przychodzi mi z pomocą Pismo święte i Naśladowanie; w nich znajduję pokarm mocny i czysty. Pomocą w modlitwie jest mi jednak przede wszystkim Ewangelia; ona zaspokaja wszystkie potrzeby mojej biednej małej duszy. Odkrywam w niej coraz to nowe światła, oraz jej sens ukryty i mistyczny… Rozumiem i wiem z własnego doświadczenia, ‘że królestwo Boże jest w nas’.

   Jezus nie potrzebuje książek ani doktorów, by pouczać dusze; On, Doktor doktorów, naucza bez hałasu stów… Nigdy nie słyszałam Jego głosu, ale czuję, że jest On we mnie w każdej chwili, że mną kieruje i daje mi natchnienia, co powinnam mówić lub czynić. Odkrywam nie znane mi dotąd światła w tym momencie kiedy ich potrzebuję, ale najczęściej największe światła otrzymuję nie na modlitwie, ale podczas moich codziennych zajęć” (Ms A, 83 r°-83 v°)'” (10).

   I na końcu manuskryptu C:

   “Skoro Jezus wstąpił do nieba, mogę postępować za Nim tylko Jego śladami, a jakże świetlane są te ślady, jak wonne! Zaledwie skieruję spojrzenie na Ewangelię świętą, natychmiast oddycham wonią życia Jezusa i wiem, w którą biec stronę…” (Ms C 36v).

   Mistyka wyrasta z Misterium Chrystusa i wszystko, co w chrześcijańskiej mistyce jest istotne, dotyczy owego wielkiego Sekretu Bożego Słowa objawionego światu w Chrystusie; sekretu, objawianego przez Boga tym, którzy są zjednoczeni z Chrystusem przez wiarę i łaskę.

   Kolej na postawienie następnego kroku w kierunku centrum mistyki.

   2. Typologia mistyki Teresy

   “Mistyka”, w chrześcijańskim znaczeniu, jest rozpatrywana dopiero na pewnym etapie duchowego rozwoju. Ten etap poprzedzony jest przeważnie wielkimi zmaganiami wierzącego z przeszkodami utrudniającymi osiągnięcie celu. Przeszkody te demaskują, jak się okazuje po czasie, fałszywe aspiracje człowieka i fałszywą wizję nadprzyrodzonego świata. W tym duchu, jak sądzę, należy odczytać sformułowanie H. Von Balthasara dotyczące zmagań Teresy:

   “Teresa od Dzieciątka Jezus podobna jest do osoby, która walczy ze wszystkich sił przeciw czemuś, czego figury ani szczególnego niebezpieczeństwa nie potrafimy rozpoznać. Dopiero w ostatnich latach, kiedy zrozumiała, że zwyciężyła, wróg odsłania nam i może jej swoje oblicze. Jest nim kłamstwo; kłamstwo we wszystkich formach, jakie są możliwe w chrześcijaństwie” (11).

   Najważniejsze zakłamania każdego człowieka, nawet tak niewinnego jak Teresa z Lisieux, dotyczą prawdy o Bogu i o Nim samym. W życiu Teresy z Lisieux prawda zajaśniała pełnym blaskiem dopiero po odkryciu przez nią “małej drogi”, czyli około dwa lata przed śmiercią.

   Dwie sprawy wymagaj ą bardziej szczegółowego omówienia: istota i kryteria mistyki w odniesieniu do życia duchowego Teresy.

   a) Istota mistyki

   Jeden z autorytetów w dziedzinie mistyki, J. G. Arintero, określa życie mistyczne jako:

   “…głębokie życie wewnętrzne, którego doświadczają dusze sprawiedliwe, dzięki temu, że pozostają pod ożywczym działaniem Ducha Jezusa Chrystusa, przyjmują coraz lepiej, a czasami jasno odczuwają, Jego Boży wpływ smakowity lub bolesny a przez to postępując w zjednoczeniu stopniowo, upodobniają się do Chrystusa i przemieniają w Niego” (12).

   Obiektywnie rzecz biorąc, samo doświadczanie Bożego działania jest sprawą drugorzędną. Istotne w życiu mistycznym jest pozostawanie pod ożywczym wpływem Ducha Świętego i umożliwianie Mu przeprowadzania zbawczego planu, realizacji zbawczego misterium.

   Trudno jednak byłoby mówić o życiu mistycznym, gdyby wierzący nie zdawał sobie sprawy z Bożego działania w nim. Dla wierzącego świadomość obecności Boga i Jego działania mają istotne znaczenie. Doświadczenie Jego obecności lub nieobecności, słodyczy lub cierpienia jest wielkim dopingiem wierności lub wielką jej próbą. Jednak to doświadczenie jest już niejako rejestracją przez władze i zmysły człowieka tegoż działania (13).

   Cechą wyróżniającą mistykę jest bierność względem Bożego działania. Bierność jest typową cechą doświadczenia mistycznego.

   Na czym ta mistyczna bierność polega? Człowiek czuje, że jest kierowany, oświecany przez Boga. To wrażenie bierności może być silniejsze lub słabsze, w zależności od tego, w jaki sposób towarzyszy ludzkiej działalności, na ile człowiek posiada w tym działaniu inicjatywę. Zwykle jednak bierność nie wyklucza ludzkiej wolności. Mistyk nie jest automatem, jest świadomy tego, że może przeciwstawić się Bożemu działaniu, przynajmniej wtedy, kiedy chodzi o istotę rzeczy. Bierność jednakże nie oznacza bezczynności, wręcz przeciwnie, właśnie dlatego, że dusza czuje się poruszana przez Ducha Świętego, jest bardziej niż kiedykolwiek zaangażowana w działanie i głębiej poznaje Misterium Chrystusa.

   Zrozumienie istoty “małej drogi” jest bez wątpienia ową mądrością miłości, którą Teresa otrzymała od Jezusa, a to automatycznie zakłada jej postawę recepcji w stosunku do Bożego działania, bierności:

   “Spodobało się Jezusowi wskazać mi jedyną drogę, która wiedzie w sam boski żar; tą drogą jest zaufanie małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach swego Ojca… (…) O! gdyby wszystkie dusze słabe i niedoskonałe czuły to, co czuje najmniejsza z nich wszystkich, dusza twej małej Teresy, ani jedna nie straciłaby nadziei, że zdobędzie szczyt góry miłości, ponieważ Jezus nie żąda wielkich czynów, ale jedynie zdania się na Niego i wdzięczności” (Ms B 1 r° – 1 v°).

   Jeżeli Bóg jest Miłością Miłosierną i wszystko, co czyni dla człowieka, jest z miłości, człowiekowi, który to rozumie, nie pozostaje nic innego, jak przyjąć z wdzięcznością i adoracją Jego działanie. To właśnie czyni Teresa:

   “Oddałam się Jezusowi, aby zawsze doskonale wypełniał we mnie swoją wolę, bez żadnej przeszkody ze strony stworzeń…” (Ms A 76 v°); “Dziś jedyną moją busolą jest zdanie się na Boga” (RW s. 236); “…Jezus był ‘moim Kierownikiem’. (…) Bardzo szybko zwróciłam swe serce do Kierownika kierowników i On to wtajemniczał mnie w ową wiedzę, którą zakrył przed mądrymi, aby ją objawić maluczkim…” (Ms A 71 r°); “…ponieważ byłam mała i słaba, schylił się do mnie i pouczał tajemnie o sprawach swej miłości” (Ms A 49 r°).

   “W jej mocy (przyrównuje się do małej ptaszyny) jest jedynie podnosić swe skrzydełka, ale wznieść się – to już nie leży w jej małych możliwościach!” (Ms B 5 r°).

   “Małą drogę” Teresa symbolizuje windą lub ramionami Jezusa. Ta symbolika jest dowodem na to, jak Teresa doskonale rozumie absolutny prymat Bożego działania i potrzebę dyspozycyjności wobec niego, na podobieństwo relacji małego dziecka wobec rodziców.

   Odkrycie w swoim życiu prawdy, że Bóg wszystko czyni, a człowiek powinien z wdzięcznością otwierać się na Jego działanie, jest właśnie sekretem świętości Teresy.

   b) Cechy mistycznego doświadczenia Teresy

   Według autorów hasła “mistyka” w Dictionaire de Spiritualite doświadczenie każdego mistyka można odczytać z trzech różnych punktów widzenia, które automatycznie stają się jego kryteriami: pati divina, obecność oczyszczeń biernych i zjednoczenie teopatyczne (14).

   Pati divina

   Pati (łac.) oznacza: cierpieć, znosić, ulegać. Zgodnie z tym, co już zostało powiedziane, na pierwszym miejscu uwzględnione zostaje doświadczenie Bożego działania, które jest przyczyną bierności mistycznej. Teresa daje wielokrotnie dowody, że była świadoma Bożej obecności i Jego działania w sobie. Świadczą o tym cytowane już teksty dotyczące pierwszeństwa Bożego działania w jej życiu. Doświadczenie Boga lub Jego działania nie są jednak najważniejsze w życiu mistycznym, choć bardzo ważne z praktycznego punktu widzenia. Bóg przekształca i jednoczy z Sobą wierzącego także poprzez udzielanie duszy pociech, czy też przez dopuszczanie odczucia Boga.

   Światła, inspiracje wewnętrzne budują przyszłość mistyka. One usposabiają jego wnętrze na Boże działanie. Dzięki nim staje się on coraz bardziej podatny na Boże działanie w czystej wierze, nawet wówczas, gdy nie przeżywa nic poza nieobecnością Boga (15). Dzięki doświadczeniu, zwłaszcza nieobecności, wierzący jest zmuszony sięgać do Słowa Bożego, by na nim oprzeć swoje życie i odnaleźć kierunek drogi. Mistyk, podobnie jak prorok, usprawiedliwia swoje doświadczenie Słowem Boga.

   Noc bierna

   Doświadczenie Boga chrześcijanie zwykle kojarzą z radością spotkania i doznania. Tymczasem mistycy mówią nam coś innego. Doświadczenie mistyczne posiada dwie podstawowe formy: radosną, chwalebną, ale i bolesną. Dokładnie tak, jak w życiu Chrystusa.

   Jak Jezus musiał cierpieć, aby wejść do chwały (Łk 24,26), tak i Teresa. Dokument Concessionis Utuli… nie mówi o nocy biernej, ale o “Pasji Teresy”, która rozpoczyna się podczas Paschy 1896 roku i trwa aż do śmierci; jest ona doskonałym obrazem Paschy Jezusa (16). Jej pasja także dotyczy zarówno ciała jak i ducha. Pasja ciała rozpoczyna się w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek i trwa aż do śmierci znaczona bardzo wielkimi cierpieniami. Pasja ducha rozpoczyna się kilka dni później (por. Ms C 5v; Ms C 31 r). Cierpienie dwojakiego rodzaju osiąga swój zenit w dniu śmierci.

   Można śmiało powiedzieć, że Teresa poślubiła Jezusa w Jego misterium Wcielenia i w Jego misterium Odkupienia. W tym misterium spotykają się dwa kontrasty: ciemność i światło. Teresie dane było zakosztować smaku ciemności grzechu i światła zbawczej miłości (17).

   Śmierć Jezusa jest największym dowodem Jego miłości do człowieka. Z podobną logiką mamy do czynienia w przypadku Teresy. Doświadczyła miłości o wiele jaśniejszej niż kiedykolwiek; doświadczyła ciemności, jakich nigdy przedtem nie zaznała. Baranek Boży obarczył się grzechem świata, by świat wyzwolić z grzechu. W Getsemani Jego serce ogarnęły wszystkie ciemności świata, ale nie zdołały zagasić światła.

   Teresa ma udział w tym misterium Getsemani (18)

   “Nasz Pan w Ogrodzie Oliwnym doznawał pełnego szczęścia Trójcy Przenajświętszej, a mimo to Jego agonia nie była ani trochę mniej okrutna. To jest tajemnica, a jednak zapewniam cię, że trochę ją rozumiem dzięki temu, czego sama doświadczam” (ŻZ 6 lipca, s.53).

   Zgodnie z tym, czego nauczali wszyscy święci, zwłaszcza począwszy od średniowiecza, u Jezusa ogrom cierpienia idzie w parze z ogromem światła, chwała objawia się w krzyżu. Zgodnie z wypowiedzią Katarzyny ze Sieny, dusza Jezusa była jednocześnie “szczęśliwa i cierpiąca”. Identycznie jest z wierzącym, który uczestniczy w Jego misterium (19).

   Z punktu widzenia psychologicznego doświadczenia, noc Teresy jest straszliwie ciemna i bolesna, ale z punktu widzenia miłości, jest cudownie jasna i prawie błogosławiona. Teresa jest w tym podobna do Maryi pod Krzyżem (por. Redemptoris Mater 18). Misteria Maryi i Teresy wzajemnie się rozjaśniają.

   Opis najgłębszych ciemności wiary znajduje się w Manuskrypcie C. W celu uzyskania pełnego obrazu, należałoby go zestawić z opisem najwznioślejszej miłości opisanej w Manuskrypcie B.

   Przed rozważaniem pasji Teresy trzeba zauważyć, że jej doświadczenie grzechu było niewielkie; była świadoma swojej niewinności, co jest swego rodzaju wyjątkiem wśród mistyków.

   Między innymi z tych właśnie racji H. Von Balthasar odmawia doświadczeniu ciemności Teresy miana prawdziwej biernej nocy ducha (20).

   Teresa, chociaż nigdy nie zgrzeszyła przeciw wierze, nosi na sobie ciężar tych grzechów niewierzących w sposób bardzo intymny, aby oni mogli otrzymać światło i zbawienie. Trzeba jednak dodać, że nie chodzi tutaj o niewierzących, którzy są nimi bez własnej winy, ale o tych, którzy, grzesząc przeciw wierze, stali się niewierzącymi. Teresa znajduje się w samym sercu dramatu swoich czasów, tzn. “dechrystianizacji”.

   A oto jej świadectwa:

   “W tych radosnych dniach okresu paschalnego Jezus dał mi odczuć, że istotnie są dusze pozbawione wiary, które przez nadużywanie łask utraciły ten cenny skarb, źródło jedynej radości czystej i prawdziwej. Pozwolił On, aby duszę moją spowiły najgęstsze ciemności, że myśl o Niebie, tak dla mnie słodka, stała się przedmiotem walki i udręki” (Ms C 5v).

   Wyrażenie “ciemność” jest tutaj kluczowe i bardziej właściwe niż “noc”. W Ewangelii to słowo oznacza siłę grzechu. Nieco dalej Teresa opisuje bardzo dokładnie te ciemności:

   “A oto nagle otaczające mnie ciemności zgęstniały, przeniknęły aż do wnętrza mej duszy i zasnuły ją do tego stopnia, że nie jestem już w stanie odnaleźć w niej słodkiego obrazu mojej Ojczyzny – wszystko zniknęło! Jeśli biedne moje serce umęczone otaczającymi je ciemnościami chce znaleźć wytchnienie wspominając promienny kraj, ku któremu się wyrywa, udręczenie wzmaga się jeszcze. Zdaje mi się, jakoby te ciemności szydziły ze mnie, zapożyczając głosu bezbożników: Marzysz o światłości, o ojczyźnie nasyconej upojnymi zapachami, marzysz o wiecznym posiadaniu Stworzyciela wszystkich tych cudowności, myślisz, że opuścisz kiedyś mgły, w których żyjesz? No to pójdź, pójdź, raduj się ze śmierci, która da ci nie to czego w nadziei oczekujesz, lecz noc jeszcze ciemniejszą, noc nicości. Matko ukochana, to wyobrażenie, które chciałam Ci dać o ciemnościach zalegających moją duszę, jest tak niepełne, jak szkic w stosunku do modelu, mimo to nie chcę dalej pisać, z obawy, aby nie zbluźnić… lękam się, że i tak już za dużo powiedziałam…” Ms C 6v).

   Ciemności są tak głębokie, że do ich określenia używa tej samej terminologii, której użyła w odniesieniu do Miłości Miłosiernej na końcu Ms A: “Od tego szczęśliwego dnia zdaje mi się, że miłość mnie przenika i ogarnia” (Ms A 84 r).

   Teresa zasiada przy stole grzeszników, by go oczyszczać (21). Dla niej, jak i dla Maryi pod Krzyżem, kenoza wiary oznacza wiarę najbardziej poddaną próbie i najbardziej heroicznie wierną. Nie jest to w żadnym wypadku załamanie się wiary. Miłość Maryi i Teresy do Jezusa i do grzeszników, , nie została przyćmiona. Teresa zaświadcza o tym na kilka miesięcy przed śmiercią:

   “Biegnę wówczas do mego Jezusa i mówię Mu, że jestem gotowa wylać ostatnią kroplę krwi dla wyznania tej prawdy, że Niebo istnieje, Mówię Mu, jak jestem szczęśliwa, że nie cieszę się rym pięknym Niebem na ziemi, bo dzięki temu On otworzy je na całą wieczność biednym niewierzącym. Toteż mimo tej próby, która odbiera mi wszelką radość, mogę przecież zawołać: ‘Panie, napełniasz mnie radością przez WSZYSTKO co uczyniłeś’ (Ps 91). Bo czyż może być większa radość od tej, którą daje cierpienie z miłości ku Tobie?… A cierpienie im bardziej jest ukryte, im mniej jest widoczne dla oczu stworzeń, tym większą radość sprawia Tobie, mój Boże! A gdybyś nawet, co jest niemożliwe, i Ty nie miał o nim wiedzieć, jeszcze cierpiałabym z radością, w nadziei, że przez nie powstrzymam lub wynagrodzę choćby jeden grzech popełniony przeciw Wierze” (Ms C 7 r).

   U szczytu cierpienia Jezus nie był nieszczęśliwy i Teresa, w chwili kiedy opisuje najgłębsze ciemności duchowe, oświadcza, że jest szczęśliwa, że jest napełniona radością. Misterium cierpienia Chrystusa i chrześcijanina jest misterium zamieszkałym przez miłość, przemienionym przez największą miłość, a to wyklucza cierpiętnictwo. Wśród świętych nie istnieje coś takiego jak cierpiętnictwo. Miłość Jezusa rozjaśnia całe Jego Misterium: bolesne i chwalebne.

   Niewykluczone, że autorzy, którzy odmawiaj ą ciemnościom Teresy miana nocy biernej opisywanej przez Jana od Krzyża, mają rację. Trzeba jednak zapytać, czy należy uwzględniać tylko jeden model nocy? Wprawdzie u Teresy nie znajdujemy wszystkich elementów właściwych biernej nocy ducha, znajdujemy jednak inne, nie wyeksponowane przez Jana od Krzyża.

   Naszym zdaniem, trzeba uwzględnić genezę ciemności Teresy przedstawioną wyżej. Jezus daje odczuć Teresie sytuację ludzi, którzy pozbawili się radości płynącej z wiary. Dzieje się to dokładnie podczas triduum paschalnego 1896 roku.

   Fakty te każą łączyć ciemności Teresy z ciemnościami ogarniającymi Jezusa podczas Jego Paschy. Sens cierpień Jezusa, Maryi i Teresy jest ten sam, tzn. zbawczy, odkupieńczy, wynagradzający.

   Teresa nie była wolna od grzechu pierworodnego i z pewnością potrzebowała także dla siebie oczyszczeń nocy, ale nie ten motyw jest u niej najważniejszy. Dominującym jest motyw ekspiacji za grzechy innych.

   Szukać zatem należy podobieństwa Teresy do Chrystusa, nie zaś do przeżyć Jana od Krzyża.

   I taki zwrot wydaje się być widoczny we współczesnej mistyce. Przypadek Teresy potwierdza wspólną cechę wszystkich nocy biernych – doświadczenie pochodzi od Boga i nie jest owocem przedsięwzięć człowieka (22).

   Zjednoczenie teopatyczne

   (Theós – Bóg; pati – j.w.). Chodzi tutaj o zjednoczenie dokonane przemożnym Bożym działaniem, podczas gdy wierzący pozostaje w postawie biernej wobec tego działania. Zjednoczenie z Bogiem w miłości owocuje u mistyka szczególnego rodzaju poznaniem. Jest to poznanie, w znaczeniu biblijnym, mądrościowe.

   Autorzy podają trzy cechy właściwe teopatycznemu poznaniu: negatywne (docta ignorantia), ogólne (ubogie w szczegóły) i miłosne (23). Co do dwóch punktów panuje zgoda teologów:

   – Nie można dojść do tak wysokiego stanu zjednoczenia z Bogiem bez przygotowania polegającego na czynnej współpracy z łaską.
   – Nie można nawet myśleć, by dojście do takiego stanu było owocem przygotowania. Przygotowanie jest konieczne, jednak zjednoczenie mistyczne jest całkowicie darmowe (24).

   Bez wchodzenia w szczegółowe rozważania o rodzajach poznania, jedno możemy powiedzieć o Teresie z Lisieux: otrzymała szczególny charyzmat mądrości ewangelicznej (co na pierwszym miejscu stwierdził Jan Paweł II w liście Divini amoris scientia nr 7), dzięki temu, że uwierzyła w Miłość, pozwoliła się miłować Miłości Miłosiernej i dać się jej całkowicie przemienić.

   Pisze Ojciec święty:

   “Zauważamy tu przede wszystkim występowanie szczególnego charyzmatu mądrości. Istotnie, ta młoda karmelitanka, nie posiadająca specjalnego przygotowania teologicznego, ale oświecona światłem Ewangelii, czuje się uczennicą Boskiego nauczyciela, którego nazywa ‘Doktorem doktorów’. (Ms A 83v) i od którego czerpie ‘Boskie pouczenia’ (Ms B Ir). (…) Wie, że dane jej było poznać naukę miłości, zakrytą przed mądrymi i roztropnymi, którą Boski Nauczyciel zechciał jej objawić, tak jak objawia maluczkim (Ms A 49 r; por. Łk 10,21-22)” DAS 7).

   Papież powołuje się następnie na Piusa XI, który powiedział o Teresie:

   “Duch Prawdy ukazał jej i objawił to, co zwykle zakrywa przed mądrymi i roztropnymi a objawia maluczkim; dzięki temu (…) osiągnęła w tak wysokim stopniu wiedzę o rzeczach nadprzyrodzonych” (AAS 17 / l925), 213).

   Referat o ascezie dostarczył dowodów na jej heroiczną współpracę z łaską, niniejszy zaś wskazał, kto jest pierwszym Autorem jej wielkości i mądrości.

   3. Mistyka Teresy a mistyka klasyczna

   Na chrześcijańską mistykę zwykle patrzy się z punktu widzenia spektakularnej drogi, jaką kroczyli powszechnie znani mistycy. Zdaniem Hansa Urs Von Balthasara

   “Teresa walczy z mistyką, gdyż jej mała droga jest nie do pogodzenia z nią. Dochodzi do jasnego i świadomego odrzucenia mistyki. W tym punkcie staje w prawie niezrozumiałej sprzeczności z dwoma wielkimi postaciami hiszpańskimi, które mniej lub bardziej świadomie, całym swoim zachowaniem zapraszają do mistyki, opisują ją jako coś niezwykle wzniosłego i ważnego, do tego stopnia, że w końcu odnosi się niemal wrażenie że chrześcijańska doskonałość bez mistyki jest trudna do pomyślenia i że doświadczenie zmysłowe, konkretne jest oczywistym ukoronowaniem ‘zwykłej’ wiary. Kiedy następnie, jak w przypadku Teresy z Avila, dochodzi się do szczytów Karmelu i mówi się o oddzielnych mieszkaniach duchowych, spontanicznie człowiek myśli o czymś ‘wyższym i niższym’, ‘doskonalszym i mniej doskonałym’. Ten schemat, który autorzy hiszpańscy opierając się na własnym doświadczeniu wprowadzili do mistyki, pozostaje z uwagi na jego jasność, czynnikiem dominującym w ekspozycji mistyki” (25).

   Czy można się zgodzić z taką opinią? Autor oddał wielką przysługę Teresie tym, co o niej napisał. Jednak w punkcie dotyczącym jej mistyki, budzi nasz zdecydowany sprzeciw.

   Teresa z Lisieux nie tylko, że nie odrzucała doktryny wielkich hiszpańskich mistyków, ale była wierną uczennicą Jana od Krzyża, który prowadzi właśnie ku istocie rzeczy, ku centrum życia teologalnego, ku bezpośredniej relacji wierzącego z Bogiem, którą pozwalają realizować cnoty teologalne: czysta wiara, nadzieja i miłość.

   W dokumencie Kongregacji Concessionis tituli… widnieje tytuł: Uczennica Jana od Krzyża (26). A sama Teresa mówi:

   “Ileż światła zawdzięczam dziełom Naszego Ojca św. Jana od Krzyża!… W wieku lat siedemnastu i osiemnastu nie miałam innego duchowego pokarmu; później jednak wszystkie książki pozostawiały mnie w oschłości, i stan ten trwa dotąd” (Ms A 83 r).

   Niektórzy wyciągają z tego cytatu wniosek, że Jan od Krzyża miał wpływ na Teresę tylko przez dwa lata. Tymczasem uważna lektura pism Teresy ujawnia, że Jan od Krzyża był przewodnikiem Teresy przez całe życie karmelitańskie. W cytowanym tekście Teresa wypowiada się jedynie w sprawie korzystania z lektury na modlitwie. Jest to coś zupełnie innego niż korzystanie z ukierunkowania całego życia, jakie ktoś daje. A więc jest to całkowicie inny problem. Jan od Krzyża swoją doktryną formował myślenie Teresy, jej postawy. Wychowywał do tego, co ona tak doskonale zrealizowała. Teresa rozpoznała się w duszy — bohaterce pism Jana od Krzyża, dlatego okazał się mistrzem, jakiego potrzebowała.

   Wiadomo, że cały system teologiczno-mistyczny Jana od Krzyża opiera się na cnotach teologalnych. Na nich również opiera się całe mistyczne życie Teresy z Lisieux, i to do tego stopnia, że Hans Urs Von Balthasar nazwał je “egzystencją teologalną” (27).

   Jej droga nie stoi w sprzeczności z mistyką, ale jest drogą na wskroś mistyczną, z uwagi na postawę mistyczną Teresy, która odkryła absolutny prymat Bożego działania w swoim życiu i całkowicie się jemu poddała.

   To prawda, że Teresa nie jest mistyczką w klasycznym tego słowa znaczeniu, osobą, która jest prowadzona przez Boga drogą kontemplacji wlanej, doświadczającą określonych fenomenów nierozłącznie związanych z danym etapem drogi (28): określonego pejzażu, wyznaczonych jasno etapów — przechodzenia przez określone mieszkania, stopnie miłości, pokory, rodzaje modlitwy mistycznej, rodzaje nocy. Ale czy nie jest mistyczką w ogóle? Po dokonanej prezentacji problematyki z tym związanej, odpowiedź na to pytanie narzuca się sama: zależy to od sposobu pojmowania mistyki.

   Zakończenie

   Mistyka jest nierozłączna z Misterium Chrystusa, w którym człowiek uczestniczy dzięki wierze. Mistykiem można nazwać człowieka, będącego w posiadaniu epignosis, czyli znajomości Misterium, dzięki zjednoczeniu z Chrystusem, którego dokonuje Duch Święty. W tym znaczeniu o apostole Pawle mówi się jako o wielkim mistyku (29), mimo, że trudno u niego znaleźć opis biernych nocy zmysłów i ducha w ujęciu Jana od Krzyża.

   Życie mistyczne polega na świadomej dominacji cnót teologalnych (wiary, nadziei i miłości), które od momentu przeżycia mistycznego kierują całym ludzkim życiem i integrują je. Dynamizm teologalny polega na tym, że człowiek w sposób stały daje się prowadzić Duchowi Świętemu. Kiedy Duch Święty obejmuje panowanie nad naszym duchem, ludzka wolność przybiera formę posłuszeństwa Bogu.

   Najcenniejszym owocem mistyki jest mądrość miłości, czyli wiedza, której Duch święty udziela, by człowiek umiał miłować Boga, Kościół i wszystkich ludzi, włącznie z najbiedniejszymi moralnie.

   Te wszystkie istotne opisy na temat chrześcijańskiej mistyki odnajdujemy w życiu duchowym Teresy z Lisieux. Jej życie jest głęboko zakotwiczone w Misterium Chrystusa i Kościoła. Jej życie duchowe znajduje się pod przemożnym działaniem Ducha Jezusowego tak, że jej egzystencja istotnie przybrała formę posłuszeństwa Duchowi Świętemu.

   Teresa nigdzie nie mówi o powołaniu do mistyki, a mimo to zebrała najwspanialszy owoc mistyczny w postaci życia na wskroś przemienionego w chwałę przygotowaną przez Chrystusa swoim wierzącym. Nie ulega wątpliwości, że wszyscy jesteśmy powołani do życia mistycznego, oczywiście w znaczeniu dojścia do stanu, w którym dominującą rolę odgrywa życie teologalne. Nie wszyscy natomiast możemy przeżywać “odbicie” mistyki w sferze psychicznej i zmysłowej. Nazwę “mistyka” mylnie dano “odbiciu” życia mistycznego. Przykład Teresy, a także nauka Soboru Watykańskiego II nakazują nam dążyć nie do mistyki, ale do Boga poznanego z Objawienia, obecnego dzięki ekonomii sakramentalnej w Kościele, obecnego przez łaskę w duszy.

   * * *

   (1) Andre Combes nie miał żadnej wątpliwości co do tego, że “mała droga” Teresy była drogą mistyczną (por. A. Combes, Introduzione alla spiritualitá di S.Teresa del Bambino Gesú, Ed. Libreria Fiorentina, Firenze 1949, s. 259).
   (2) Por. E. Ancilli OCD, La mistica: Alla ricerca di una definizione, w: La mistica, I, red.E. Ancilli, M. Paparozzi, Roma 1984, s. 17.
   (3) Por. E. Ancilli, a.cyt, s. 17.
   (4) Por. E. Ancilli, La mistica: Alla ricerca di una definizione, s. 17.
   (5) Por. L. Bouyer, Wprowadzenie do życia duchowego, Warszawa 1982, 33-34; por. także W. Świerzawski, Mistrzu, gdzie mieszkasz? Hodie, Sandomierz 1994, s. 69.
   (6) Por. W. Świerzawski, Mistrzu, gdzie mieszkasz? Hodie, Sandomierz 1994, s.70.
   (7) Por. tamże.
   (8) L’Osservatore Romano, wyd. polskie, (1997) 29-36.
   (9) W Księdze Kongregacji ds. świętych Concessionis tituli Doctoris Ecclesiae Universalis S. Teresiae a Iesu Infante et a Sacro Vultu, znajduje się rozdział pod tytułem: “Źródła dzieła świętej Teresy od Dzieciątka Jezus” (r.9, s. 313 n), w którym został rozpracowany problem źródeł doktryny terezjańskiej ze wszystkimi szczegółami. Czwarty punkt rozdziału brzmi: “Teresa u żywych źródeł Pisma świętego”, w którym znajdziemy wszystkie aluzje Teresy do Słowa Bożego zebrane i skomentowane.
   (10) Tłumaczenie ostatniego zdania zostało tutaj całkowicie poprawione, gdyż w dotychczasowych tłumaczeniach było ono oddawane błędnie, i to być może w sposób zamierzony, niejako z lęku przed jego złą interpretacją. Tłumaczącemu trudno było powiedzieć, że Teresa otrzymywała największe światła nie na modlitwie, ale poza nią. Problematyczne zdanie brzmi w oryginale następująco: “Je découvre juste au moment oú j’en ai besoin des lumiéres que je n’avaie pas encore vues, ce n’est pas le plus souvent pendant mes oraisons qu’elles sont le pus abondantes, c’est plutôt au milieu des occupations de ma journée…” (Manuscrits autobiographiques de sainte Thérese de l’Enfant Jésus. Office central de Lisieux [b.r.w.], s. 206).
   (11) H. Urs Von Balthasar, Sorelle nello Spirito, s. 41 (tłum. własne).
   (12) J. G. Arintero OP, Evolución mística, Salamanca 1989, s. 23.
   (13) Określenie samej istoty mistyki, jakie daje A. Royo Marin w zasadzie nie różni się od określenia życia mistycznego, gdyż i on istotę mistyki upatruje w przemożnym wpływie Ducha Świętego poprzez dary na wierzącego. “Istotny składnik mistyki, który ją wyróżnia i oddziela od wszystkiego, co mistyką nie jest, polega na działalności darów Ducha Świętego w sposób boski lub ponadludzki, która zwykle jest przyczyną biernego doświadczenia Boga lub Jego Boskiego działania w duszy” (por. A. Royo Marin, La teología de la perfección cristiana, Madrid 1958, s. 223).
   (14) P. Agaesse, M. Sales, Mystique, w DSAM 10 (1980) 1955n.
   (15) P. Agaesse, M. Sales, Mystique, w DSAM 10 (1980) 1958.
   (16) Concessionis tituli doctoris Ecclesiae Sanctae Teresiae a Iesu Infante et a Sacro Vultu, Cabellione 1997, s. 275.
   (17) Por. tamże, s. 275.
   (18) Por. tamże, s. 276.
   (19) Por. Tamże, s. 277.
   (20) H. Urs Von Balthasar, Sorelle nello Spirito, s. 261-262.
   (21) Concessionis tituli doctoris Ecclesiae Sanctae Teresiae a Iesu Infante et a Sacro Vultu, Cabellione 1997, s. 278.
   (22) P. Agaesse, M. Sales, Mystique, w DSAM 10 (1980) 1959.
   (23) P. Agaesse, M. Sales, Mystique, w DSAM 10 (1980) 1965-1975.
   (24) P. Agaesse, M. Sales, Mystique, w DSAM 10 (1980) 1966-67.
   (25) H. Urs Von Balthasar, Sorelle nello Spirito, s. 256-257.
   (26) Por. Concessionis tituli doctoris Ecclesiae Sanctae Teresiae a Iesu Infante et a Sacro Vultu, Cabellione 1997, s. s.330. Święta z Lisieux była także duchową córką Teresy z Avila z racji posiadania tego samego charyzmatu Ducha Świętego, jakim jest charyzmat terezjański (por. tamże, s. 323).
   (27) H. Urs Von Balthasar, Sorelle nello Spirito, s. 49-67.
   (28) Wprawdzie są i u niej pewne nadzwyczajne zjawiska, które niektórzy nazywają mistycznymi. Nie są one jednak naszym zdaniem żadnym argumentem ani za ani przeciw mistyce Teresy, gdyż te, poza małymi wyjątkami, mają charakter profetyczny, lub tzw. łask darmo danych czyli nie związanych z natury rzeczy z łaską uświęcającą.
   (29) Por. G. Helewa, San Paolo mistico e mistica paolina, w: Vita cristiana ed esperienza mistica, Edizioni del Teresianum, Roma 1982, s. 51-122.

   Święta Teresa z Lisieux słowem Boga dla świata,
   I Karmelitański Tydzień Duchowości,
   Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 1998.

   http://www.karmel.pl/lektorium/publikacje/baza.php?id=10

7. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   7 lipca 2014 godz. 09:32

   TO WARTO ZAPAMIĘTAĆ CO ŚW. JAN PAWEŁ NAPISAŁ W W/WYM DOKUMENCIE O LAIKACIE

   “Równocześnie Synod podkreślił trudności i niebezpieczeństwa, których nie brakło na posoborowej drodze laikatu. Wypada tu przypomnieć przede wszystkim dwie pokusy, którym świeccy nie zawsze umieli stawić czoła: pokusa tak wielkiego angażowania się w posługi i zadania kościelne, że prowadziło to często do zaniedbywania w praktyce specyficznych powinności na polu zawodowym, społecznym, gospodarczym, kulturalnym i politycznym, oraz pokusa usprawiedliwiania niedopuszczalnego oddzielania wiary od życia, przyjęcia Ewangelii od konkretnych działań w sferze różnego rodzaju rzeczywistości doczesnych i ziemskich”.

   (….)

   18. Posłuchajmy raz jeszcze, co mówi Jezus: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. (…) Wytrwajcie we Mnie, a ja [będę trwał] w was” (J 15, 1. 4).

   Te proste słowa objawiają nam tajemniczą więź, jaka łączy Pana Jezusa i Jego uczniów, Chrystusa i ochrzczonych. Jest to komunia żywa i ożywiająca, która sprawia, że chrześcijanie nie należą do siebie, ale są własnością Chrystusa, tak jak latorośle, które są wszczepione w winny krzew.

   Wzorem, źródłem i celem jedności chrześcijan z Jezusem jest jedność Syna z Ojcem w darze Ducha Świętego. Zjednoczeni z Synem w miłości Ducha Świętego, chrześcijanie są równocześnie zjednoczeni z Ojcem.

   W dalszym ciągu Jezus mówi: „ja jestem krzewem winnym, wy — latoroślami” (J 15, 5). Z jedności chrześcijan z Chrystusem wywodzi się jedność między chrześcijanami, wszyscy oni bowiem są pędami jednej Winorośli, czyli samego Chrystusa. Jezus ukazuje tę jedność jako cudowne odbicie i tajemnicze uczestnictwo w miłości, która łączy w jedno Ojca, Syna i Ducha Świętego. I o tę jedność prosi w swej modlitwie: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17, 21).

   Otóż właśnie ta jedność stanowi tajemnicę Kościoła, jak przypomina Sobór Watykański II cytując słynne słowa św. Cypriana: „cały Kościół okazuje się jako «lud zjednoczony jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego»”52. Do tajemnicy Kościoła-Wspólnoty nawiązują słowa Pawłowego pozdrowienia, które zwykliśmy słyszeć na początku Mszy św. z ust kapłana: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Kor 13, 13).

   (…)

   19. Stajemy tutaj wobec głównego punktu nauki Kościoła o nim samym, ukazanej przez Sobór Watykański II, co przypomniał nam Synod nadzwyczajny z 1985 roku, odbyty dwadzieścia lat po Soborze: „Eklezjologia «komunii» (communio) jest ideą centralną i podstawową w dokumentach Soboru. Pojęcie Koinonia — communio, oparte na Piśmie Świętym, cieszyło się w Kościele starożytnym i cieszy do dziś w Kościołach Wschodu wielką czcią. Stąd Sobór Watykański II uczynił wiele, aby Kościół był wyraźniej rozumiany jako «komunia» i bardziej konkretnie jako «komunia» urzeczywistniany.

   Co oznacza ogromnie bogate w treść słowo communio? Podstawowy sens odnosi się do zjednoczenia z Bogiem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. To zjednoczenie dokonuje się w Słowie Bożym i sakramentach. Chrzest jest bramą i fundamentem «komunii» Kościoła; Eucharystia jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego (por. Lumen gentium, 11). «Komunia» z Ciałem Chrystusa w Eucharystii oznacza i sprawia, czyli buduje wewnętrzne zjednoczenie («komunię») wszystkich wiernych w ciele Chrystusa, którym jest Kościół (por. 1 Kor 10, 16 n.)”53.
   http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/adhortacje/christifideles.html#

8. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   7 lipca 2014 godz. 11:13

   Circ coś Ty znów nabredziła???

   MISTYKA JEST W CENTRUM KOŚCIOŁA? OD KIEDY? W CENTRUM KOŚCIOŁA JEST EUCHARYSTIA!!! Nie wiem do jakiego kościoła Iza zaczęłaś chodzić bo w Twojej parafii św. Jana Chrzciciela – tak jak w każdej INNEJ KATOLICKIEJ w Polsce – to w centrum Kościoła było TABERNAKULUM!!!

   Uwaga, uwaga uwaga!!! STOLICA APOSTOLSKA WPROWADZIŁA PROCEDURY W CELU USTALENIA KONDYCJI “MISTYKÓW” I WARTOŚCI “WIZJI”.

   Benedykt XVI grozi “świętą wojną” tym, którzy fałszywie twierdzą, że mieli objawienia

   Papież Benedykt XVI zagroził “świętą wojną” wszystkim tym, którzy fałszywie twierdzą, że mieli objawienia Marii Panny – informuje na swej stronie internetowej “Daily Mail”.

   W ten sposób papież próbuje wyplenić eksplozję fikcyjnych niebiańskich objawień i jednocześnie wspiera działania biskupów walczących z plagą oszustw.

   Ojciec Święty zamierza opublikować kryteria, które będą pozwalały odróżnić prawdziwych od fałszywych objawień Marii Panny czy Jezusa, stygmatyzmu czy płaczących bądź krwawiących statuetek świętych.

   Kościół, tradycyjnie, jest bardzo ostrożny w uznawaniu za prawdziwe “prywatne objawienia”.

   Kiedy ktoś stwierdzi, że miał objawienie wówczas biskup będzie zobowiązany powołać komisję złożoną z psychiatrów, psychologów, teologów i księży – donosi “Daily Mail”.

   Pierwszym krokiem w procedurze uznania objawienia za prawdziwe, będzie nałożenie milczenia na domniemanych wizjonerów.

   Następnie członkowie komisji będą sprawdzać stan wiernego, jakiego rodzaju ma on wizje i czy nie są one powodem urojeń.

   Trzecim krokiem będzie zbadanie poziomu wykształcenia osoby z wizjami, by stwierdzić, czy mają one dostęp do materiałów, które mogłyby zostać wykorzystane do fałszywego poparcia swoich twierdzeń.

   http://wiadomosci.onet.pl/swiat/benedykt-xvi-grozi-swieta-wojna-tym-ktorzy-falszyw,1,3492753,wiadomosc.html

   NIE CHODZI MI O TO, pisząc o tym problemie, że kwestionują fakt, iż BÓG PRZEMAWIA DO LUDZI ŚWIĘTYCH ALE CHODZI O TO, ŻE DIABEŁ PRZEMAWIA CZĘŚCIEJ I TRZEBA USTALIĆ KTO TO MÓWI I KIM SIĘ POSŁUGUJE!!!????

   Prawdziwe stany mistyczne to wielka rzadkość i jak powiedział św. Jan od Krzyża – “nawet prawdziwe doświadczenia mistyczne – nie budują Wiary i życia duchowego”.

   DLATEGO SŁUSZNIE UCZYNIŁ BENEDYKT XVI ABY WZIĄĆ MISTYKÓW POD SZCZEGÓLNĄ KONTROLĘ I ZAKAZAĆ IM MÓWIĆ DO WIERNYCH NIM OSTATECZNIE NIE WYPOWIE SIĘ W KWESTII “OBJAWIEŃ” KONKRETNE I KOMPETENTNE GREMIUM POWOŁANE PRZEZ BISKUPA MIEJSCA.

   Zwłaszcza w Polsce musimy uważać na zboczeńców umysłowych, bo jak już zauważył św. bp. prof. J. S. Pelczar to “Polacy są bardzo podatni na działalność zwodzicieli”. I wszystkim epokom w Polsce towarzyszyli “wizjonerzy”. Nawet literatura piękna w Polsce o tym mówi nierzadko z humorem.

   ” ks. Karol Radziwiłł „Panie Kochanku”, któremu w Boremlu miał objawić się sam Pan Jezus i tak się oto odezwał: „Radziwille, wracaj do Litwy, bo tu nic nie wskórasz, tu szlachectwo śmierdzące. (…) – A ja mu na to, upadłszy krzyżem na ziemię: Panie! A jak ja mam powracać na Litwę, kiedy mnie twój biskup prześladuje! – A on mnie: To nie mój biskup, to hultaj, ale on naprzeciw ciebie nic nie dokaże. Wracaj Radziwille do Litwy, a niech mnie diabli porwą, jeżeli ty nie będziesz Radziwiłłem po dawnemu, a on, jak był kpem, tak będzie kpem.”

   Polecam Tobie Judyto książkę Św. Pelczara pt. MISTYKA. (Jest dostępna w księgarniach katolickich)

   Nawet Mickiewicza zwiódł okultysta Towiański bo niestety narodowy Wieszcz Adaś zapomniał, że “diabeł też uzdrawia” (ale nie za darmo). I dlatego Tobie polecam ten tekst św. bp. prof. Pelczara wyniesionego na ołtarze przez mistyka św. Jana Pawła II, który się swoimi darami, charyzmatami i mistyką nie chwalił przed światem – i dopiero kard. Deskurt je ujawnił.

   Zboczenia pseudomistycyzmu: towianizm i kozłowityzm
   http://www.ultramontes.pl/zboczenia_pseudomistycyzmu.htm

   ZWAŻ TEŻ NA TO, ŻE BIBLIA SŁUSZNIE MÓWI O TYM, ŻE SAM DIABEŁ PODAJE SIĘ ZA ANIOŁA ŚWIATŁOŚCI A JEGO SŁUDZY PODSZYWAJĄ SIĘ POD SPRAWIEDLIWOŚĆ!!!

   Pierwsze “objawienia” tyczące się Miłosierdzia Bożego miała mateczka Kozłowska, która była spirytus movens sekty mariawitów. Sama widzisz, że jak weźmiesz sobie pod uwagę takie kwestie jak Miłosierdzie Boże, miejsce siedziby mariawickiej Płock oraz pierwszy arcybiskup mariawicki (mason) Kowalski – to stajemy w obliczu tego, że Lucyfer coś wie ale nie wie wszystkiego i świeci fałszywym światłem. Dlatego też św. s. Faustyna Kowalska nie mogła się przebić ze swoim przesłaniem mistycznym w Watykanie, bo w Rzymie kojarzono Płock, nazwisko Kowalska i Boże Miłosierdzie z groźną sektą Mariawitów, która pod pozorami świętości, mistyki i histerii oraz kasy od caratu i od masonerii – wyprowadziła z Kościoła katolickiego w Polsce ponad 500 tyś ludzi. (Poza tym Dzienniczek św. s. Faustyny był źle przetłumaczony – co też miało wpływ na negatywną opinię Watykanu.

   http://www.traditia.fora.pl/pytania,59/mariawici,3458.html

   KSIĄDZ NATANEK ZRESZTĄ TEŻ POSZEDŁ TĄ DROGĄ I PRAWDOPODOBNIE TAK JAK MARIAWICI PRÓBOWALI OŚMIESZYĆ KULT MIŁOSIERDZIA BOŻEGO – BO TAK SAMO NATANEK ZE SWOJĄ AGNIESZKA JEZIERSKĄ PRÓBOWALI OŚMIESZYĆ PRZESŁANIE SŁ. R. CELAKÓWNY.

   Polecane ksiązki św. Pelczara – również z duchowości
   http://sanctus.com.pl/index/3/3/89/sw_bp_jspelczar/id

   W TYM TEKŚCIE ŚW. PELCZAR RÓWNIEŻ PRZESTRZEGA PRZED PSEUDOMISTYKĄ I PODATNOŚCIĄ POLAKÓW NA ZBOCZENIA PSEUDOMISTYKÓW – I OSTRZEGA PRZED ZWYRODNIENIAMI W ŻYCIU DUCHOWYM!!!
   http://sanctus.pl/index.php?grupa=66&podgrupa=432&doc=381

   ****************************

   I bardzo dobrze, że jest ta konferencja, bo dzięki niej opanowana być może będzie w Polsce działalność wywrotowa żydów w życiu duchowym, albowiem Ruch Charyzmatyczny powołali żydzi amerykańscy z organizacji Jews for Jesus oraz Union of Messianic Jewsh Congregation.

   W cytowanej przeze mnie Adhortacji Christifidelis sam Jan Paweł II napisał, że “charyzmatycy mogą siać zamęt”.

   Amen

9. Odpowiedz

   Janusz Górzyński

   7 lipca 2014 godz. 11:14

   CZY TA KONFERENCJA JEST NAGRANA ? I CZY JEST DOSTĘPNA W INTERNECIE ?

10. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 11:34

    Eucharystyczne Serce Jezusa, gorejące miłością ku nam, rozpal serca nasze miłością ku Tobie (300 dni odpustu)

    Uwielbiajmy, dziękujmy, błagajmy i pocieszajmy z Marią Niepokalaną najświętsze, najukochańsze Eucharystyczne Serce Jezusa (300 dni odpustu)

    PODSTAWOWA ZASADA KATOLICKA

    Fides quaerit intellectum intellectus auaerit fidem

11. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 11:45

    Warto zapamiętać, że już w czasach Świętego Eliasza to na jednego prawdziwego proroka przypadało 400 fałszywych.

    Dlatego Kościół katolicki stoi na stanowisku, że katolik musi znać przede wszystkim Katechizm Kościoła Katolickiego i Biblię a mistyków jeśli chce – ale nie ma takiego obowiązku aby ich znał.

12. Odpowiedz

    Asadow

    7 lipca 2014 godz. 11:54   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:13

    MISTYKA JEST W CENTRUM KOŚCIOŁA? OD KIEDY? W CENTRUM KOŚCIOŁA JEST EUCHARYSTIA!!! Nie wiem do jakiego kościoła Iza zaczęłaś chodzić bo w Twojej parafii św. Jana Chrzciciela – tak jak w każdej INNEJ KATOLICKIEJ w Polsce – to w centrum Kościoła było TABERNAKULUM!!!

    Januszu, bardzo Cię proszę, pomódl się przed odpisywaniem Izie, bo masz jakąś na nią alergię, która przyćmiewa Twoj, skądinąd nieprzeciętnie inteligentny umysł.

    Czym byłaby Eucharystia bez mistycznej obecności w niej Chrystusa – a przez niego – Boga w Trójcy Jedynego?
    Byłaby symbolicznym wspomnieniem, pamiątką jak u większości sekt protestanckich.

    Przeczytaj to uważnie, proszę:

    Przymiotnik „mystikos/mistyczny” pojawia się, i to dość często, dopiero w okresie patrystycznym, począwszy od III wieku, a odnoszony jest zawsze do Pawłowego „mysterion”; posiada on trzy płaszczyzny znaczenia: biblijną, liturgiczną i duchową, które przetrwały aż do naszych czasów.

    – Na płaszczyźnie biblijnej przymiotnik „mistyczny” odsyła do treści i sensu głebokiego całego Pisma świętego, czytanego z punktu widzenia centralnego wydarzenia Nowego Testamentu: boskości Chrystusa. Egzegeza aleksandryjska (przede wszystkim Orygenes) kładła nacisk szczególnie na to znaczenie Pisma świętego, zwane również duchowym lub pneumatycznym (pneumatico), a wykraczające poza sens literalny (historyczny) i psychiczny (moralny).

    – Na płaszczyźnie liturgicznej „mistyczny” oznacza rzeczywistość sakramentalną, szczególnie Eucharystie, w jej najgłębszej istocie (samego Chrystusa), a wiec wykraczającą poza zasłonę sakramentu, który jednocześnie czyni Go obecnym i ukrytym.

    – Na płaszczyznie duchowej przymiotnikiem „mistyczny” określa się doświadczalne poznanie rzeczywistości boskich, bezpośrednie, przez kontakt miłosny. Orygenes jako pierwszy nadaje takie znaczenie terminowi „mystika”, bardzo mocno wiążąc go z egzegezą lub medytacją Pisma świętego: nikt nie może zrozumieć Pisma, jeśli nie stanie się do głębi jednością z rzeczywistościami, o których ono mówi. Lecz dopiero pod koniec V w., u Pseudo-Dionizego, w jego niewielkim pismie zatytułowanym Teologia mistyczna, krótkim, lecz niezwykle znaczącym dla historii duchowości i teologii chrześcijańskiej, termin ów otrzymuje swoją właściwą tożsamość. To wtedy właśnie rodzi się wyrażenie „teologia mistyczna” i nie oznacza ono „teologicznego studium mistyki”, lecz przeżycie mistyczne jako takie, poznanie doświadczalne, którego zródłem jest zjednoczenie z Bogiem i Jego działanie w podmiocie – synonim ukrytej mądrości („mądrości doskonałych”, o której mówi św. Paweł w 1 Kor 2) – lub kontemplacja wlana; ta zaś zakłada jednocześnie „misterium” biblijno-liturgiczne i niewyrażalne doświadczenie jedności z Nim, idące daleko poza zwykłe poznanie dedukcyjne lub poznanie czysto racjonalne(*1).

    http://www.katolik.pl/co-to-jest-mistyka-,1524,416,cz.html?s=2

13. Odpowiedz

    Judyta

    7 lipca 2014 godz. 12:46

    Janusz tu jest strona i program tej konferencji PTTD

    http://www.kul.pl/files/777/artykuly/Sympozjum_2014_-_program.pdf

    http://www.kul.pl/aktualnosci,art_27777.html

    Jeszcze materiały się nie ukazały, trzeba śledzić.

14. Odpowiedz

    karoljozef

    7 lipca 2014 godz. 13:32   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:13

    DIABEŁ PRZEMAWIA CZĘŚCIEJ

    teraz to Pan pisze niedorzeczności

15. Odpowiedz

    Asadow

    7 lipca 2014 godz. 14:47   - w odpowiedzi do: karoljozef 13:32

    Chyba nikt nie robi i nie publikuje takich statystyk. Własnego doświadczenia nie można z kolei uogólniać…

16. Odpowiedz

    karoljozef

    7 lipca 2014 godz. 15:01   - w odpowiedzi do: Asadow 14:47

    Na poważnie.

    Albo albo.

    Kogo jest więcej Boga czy diabła?!

    Co za durne mędrkowania.

    Mi się widzi, że z nich, z takiego postawienia sprawy, bierze się wszelkie tanie politykierstwo.
    A bo ruskie, a bo niemce, a bo amerykanie.
    Co mnie to wszystko obchodzi?!

17. Odpowiedz

    Asadow

    7 lipca 2014 godz. 15:09   - w odpowiedzi do: karoljozef 15:01

    Mędrkuję durnie, bom durny.

    Tak jednak durnie mi się roi, że niekoniecznie ten, kto często mówi – jest mądrzejszy od tego, co milczy.
    Niekoniecznie ten, który jest większy jako Osoba będzie mówił więcej.
    Nawet durny lud takie sobie ukuł przysłowie: dzwon głośny, bo próżny.

    Dlatego może być i tak, że częściej słyszy ktoś głos Diabła, niż Boga.

    Patrz, Panie Karolku, ile jest kanałów w telewizorze bożych, a ile diabelskich?

    A to, że te całe liczenie to dyrdymały i krotochwila i prawie nic, a nic nie ważne – jest to fakt faktyczny.

18. Odpowiedz

    karoljozef

    7 lipca 2014 godz. 15:15   - w odpowiedzi do: Asadow 15:09

    Nieprecyzyjnie się wyraziłem…

    Zbiera mi się na notkę na ten temat.

    W skrócie chodzi mi o to, że katolik nie może sobie stawiać takich dylematów, bo przecież sam sobie by przeczył, de facto bluźnił.

19. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 18:00

    //DIABEŁ PRZEMAWIA CZĘŚCIEJ

    teraz to Pan pisze niedorzeczności//

    Wątpisz?

    Włącz Polsat, TVN, etc. etc.

    W sejmie wskaż mi na katolickich posłów, którzy nie żydłaczą i nie uprawiają mowy szatana ?

    Nawet do dzieci diabeł przemawia mocą wszystkich instytucji.
    

20. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 18:22

    Nie przekonałeś mnie Asadow, albowiem Eucharystia to prawdziwy Bóg pod postacią Chleba z Nieba – resztę doczytaj w encyklikach Leona XIII, Jana Pawła II i Benedykta XVI o Eucharystii.

    Jedność Kościoła jest jednością EUCHARYSTYCZNĄ!!!
    Realną!!!

21. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 18:33   - w odpowiedzi do: circ 02:26

    TAM GDZIE PIOTR-OPOKA TAM TEŻ KOŚCIÓŁ BOŻY A GDZIE KOŚCIÓŁ TAM TEŻ DUCH ŚW.

    Generalnie to chrześcijanie, a przede wszystkim katolicy, otrzymują Ducha św. podczas Chrztu św. Niejako sakrament bierzmowania “wzmacnia” działanie Ducha św. A tak w ogóle to chrześcijanin jest świątynią Ducha św. – i kto by ją zniszczył tego też zniszczy Bóg!!!!

    Odpaść od Ducha św. można przez grzech – “zasmucając go” jak to ujął św. Jan Paweł II albo popełniając niewybaczalne GRZECHY PRZECIWKO DUCHOWI ŚW. (TE NIE BĘDĄ ODPUSZCZONE!)

    Skoro JPII powiedział „Niech zstąpi Duch Twój” – to powiedział nie dla jakiegoś czary mary, tylko dlatego, że jak powiedział św. Paweł z Tarsu MAMY SIĘ MODLIĆ W DUCHU!!!!
    A co miał diabła wołać ? ;)

    *******

    Te wszystkie dziwactwa, które czytam to mam wrażenie, że po prostu mam do czynienia z sektą albo z jakimś włościańskim katolicyzmem babujagowskim, którego jeszcze Kościół katolicki w żadnych katechizmie nie opisał…hehe

    ////////

    “Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Św. Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3)

22. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 18:43

    Dodam, że każdy katolik, który żyje w Łasce ten ma w sobie i Jezusa Pana, Boga Ojca i Ducha św. a więc całą Trójcę św.

    Definicja Chrześcijanina była zawsze taka, iż Chrześcijanin to dusza w ciele, w której Bóg mieszka. Amen.

23. Odpowiedz

    circ

    7 lipca 2014 godz. 18:46

    Od dawna zauważyłam, że mężczyźni mają kłopot z określeniem granic własnego ego, myli im się ‘ja’ z ‘wszyscy’.
    Jak coś uważają, mają to za prawdę obiektywną i przenoszą na wszystkich. To brak realizmu, czyli idealizm (z Niemiec to przyszło na katolickie umysły, Jezus też o tym mówi, że ‘wcześniej tak nie było’).

24. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    7 lipca 2014 godz. 18:58   - w odpowiedzi do: karoljozef 15:15

    W skrócie chodzi mi o to, że katolik nie może sobie stawiać takich dylematów, bo przecież sam sobie by przeczył, de facto bluźnił.

    CAŁY ŚWIAT W MOCY ZŁEGO!

    To powiedział Apostoł

    ILOŚĆ GŁUPCÓW NA ŚWIECIE JEST NIEOGRANICZONA

    to z kolei powiedział psalmista
    Wg. św. Tomasza z Akwinu za głupotą stoi diabeł.

    Jezus w Apokalipsie mówi “spodobałaś mi się mała trzódko” – do tych co są świątynią Ducha św.

25. Odpowiedz

    Asadow

    7 lipca 2014 godz. 18:59   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 18:22

    Nie przekonałeś mnie Asadow, albowiem Toruń jest na zachód od Warszawy.

    Tak jest, Eucharystia to prawdziwy Bóg pod postacią Chleba z Nieba. Jedność Kościoła jest jednością EUCHARYSTYCZNĄ!!!
    To właśnie jest mistyka! Czy chcesz powiedzieć, że jeśli ‘Kościół jest mistycznym ciałem Chrystusa’ to jest to coś nierealnego? Bajki? ‘Rzeczywistość symboliczna’?

    Może to ja źle rozumiem termin mistyka, ale według mnie jest to obszar tajemnicy, nadprzyrodzoności. Gdyby Bóg nie przebywał w naszej rzeczywistości realnie, w sposób mistyczny, czyli przekraczający znane zmysłom prawa natury, to nasza wiara byłaby zbiorem moralitetów i przypowieści dydaktycznych.

26. Odpowiedz

    circ

    7 lipca 2014 godz. 19:36   - w odpowiedzi do: Asadow 18:59

    – Na płaszczyźnie biblijnej przymiotnik „mistyczny” odsyła do treści i sensu głebokiego całego Pisma świętego, czytanego z punktu widzenia centralnego wydarzenia Nowego Testamentu: boskości Chrystusa. Egzegeza aleksandryjska (przede wszystkim Orygenes) kładła nacisk szczególnie na to znaczenie Pisma świętego, zwane również duchowym lub pneumatycznym (pneumatico), a wykraczające poza sens literalny (historyczny) i psychiczny (moralny).

    – Na płaszczyźnie liturgicznej „mistyczny” oznacza rzeczywistość sakramentalną, szczególnie Eucharystie, w jej najgłębszej istocie (samego Chrystusa), a wiec wykraczającą poza zasłonę sakramentu, który jednocześnie czyni Go obecnym i ukrytym.

    Naprawdę nie musisz się wycofywać, bo tekst o. Salvadora Rosa OCD nie pozostawia wątpliwości.

    Słowo mistyka zostało przeze mnie użyte prawidłowo.
    A to, że Janusz się dopiero uczy co oznaczają różne pojęcia rzeczywiście nie potocznie, to jego sprawa, nie moja ani twoja.

27. Odpowiedz

    karoljozef

    7 lipca 2014 godz. 19:39   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 18:00

    Wątpisz?

    Włącz Polsat, TVN, etc. etc.

    Jakbym włączał to bym wątpił.

    Nie włączam to nie wątpię.

    pozdrawiam i życzę tego samego!

28. Odpowiedz

    Asadow

    7 lipca 2014 godz. 20:11   - w odpowiedzi do: circ 19:36

    Z jednej strony dopinguje mnie to do poszukiwań, ale z drugiej – pochłania sporo energii i wprowadza jakiegoś niebożego ducha do “Legionu”.

    Jestem szczerze mówiąc wykończony tymi wszystkim demonami złości, które tu co i rusz wyskakują. Pragnę pościć przez 30 dni na pustyni, o tuńczyku z puszki z dżemem truskawkowym i wodzie niegazowanej (to moja autentyczna dieta z wyprawy pustynnej) – byle bez dostępu do Internetu.

29. Odpowiedz

    circ

    7 lipca 2014 godz. 20:47

    Nawracanie na radość to męka.

    Ale zawsze można odpocząć przy Pankarolku, a w razie jak nie pisze przy Pieśni nad Pieśniami.

30. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 03:35   - w odpowiedzi do: karoljozef 15:01

    //Kogo jest więcej Boga czy diabła?!//

    Boga jest tyle, że całe Niebo i ziemia, kosmos, nie są w stanie Boga pomieścić. Jak więc Panie pojąć, że przyjmując Eucharystię jesteś Panie we mnie ? Bł. Elżbieta od Trójcy Św. – karmelitanka

    ****

    Są rzeczy na niebie i ziemi, które nie śniły się nawet filozofom. /W. Sheakspir/

    xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

    Co do kwestii, iż diabeł “przemawia częściej” do ludzi i przez ludzi, to ocena faktów powierzchowna, którą poczyniłem na podstawie współczesnego lucyferianizmu oraz tego co mówi tradycja Kościoła i Biblia.

    Nie ma to nic wspólnego z kwestią jak Bóg i z jaką mocą uderza w ludzkie sumienia i ile razy w każdą godzinę, ile razy na dobę, ile razy w roku?

    Tego nikt nie policzy ani w życiu jednostki a tym bardziej wielkich miliardowych rzesz ludzkich.

    Chodzi raczej o to, że w świecie, który obserwujemy – jest jakby więcej szatańskiego, hałaśliwego gadulstwa niźli cichej kontemplacji, medytacji, rozważnych i mądrych słów.

    Bóg przemówił najmocniej i w sposób dla nas najważniejszy – zapisany na stronach Biblii, gdyż tam mamy do czynienia z kwestiami teofanii a więc ujawniania się tajemnicy Boga przed ludzkością oraz poznajemy postulaty Boga w przedmiocie podporządkowania życia Bogu, egzystowania zgodnie z myślą Boga i jednoczenia się z Bogiem.

    Faktem jest, że póki świat – ten świat istnieje, to jednak dobra jest więcej niż zła. Takie jest zresztą stanowisko teologów, powtórzone ostatnio choćby przez abp. prof. S. Wielgusa.

    Faktem jest również to, iż warunkiem współpracy z Bogiem w dziele Jego ekonomii Zbawienia jest Effatha czyli otwarcie się na moc Boga – i posługiwanie się mocą Boga w naszym codziennym działaniu. Stąd obowiązuje nadal w Kościele katolickim zasada aby nie lekceważyć dobrych uczynków
    połączonych z życiem w łasce – omnia Dei gloriam (wszystko na chwałę Bożą). Św. Jakub wreszcie ukuł zasadę, iż “pokaż mi swoją wiarę a ja pokaże Tobie moje uczynki”.

    I w tym miejscu jesteśmy przy kwestii, w której oceniamy współczesność polskiego katolicyzmu w relacji do uczynków wyrastających z dialogów z Bogiem oraz z Szatanem, ciałem i ze światem. Statystyka kościelna mówi, że w Polsce – w Warszawie w niedzielnych Mszach św. uczestniczy tylko 10% ochrzczonych. Natomiast w pozostałej części Polski jedynie 40% uczestniczy w świątecznych i niedzielnych Mszach św.. Zatem diabeł tak musi ludzi bombardować swoją propagandą, że większość Polaków – katolików, woli życie diabelskie i każdy nowy tydzień zaczyna od życia w grzechu ciężkim. Stąd wniosek, że diabeł to gaduła i propagandzista oraz potwierdzają to zarówno x. Tadeusz Rydzyk i bł. J. Popiełuszko, albowiem pierwszy powiedział, iż “diabeł zastosował PR już Raju gdy Adamowi i Ewie wmówił, iż będą jako bogowie” zaś drugi mówił, że “kłamstwo musi mieć bardzo wielu współpracowników aby mogło zwodzić skutecznie ludzi zaś prawda potrzebuje ich niewielu”.

    Dlatego co powiedziałem w tej kwestii to powiedziałem, że “diabeł gada do ludzi częściej” czyli na temat mamienia szatańskiego i gadulstwa diabła.
    Diabeł gada bowiem sam jako duch i przez ludzi diabelskich a więc dlatego także jest więcej fałszywej mistyki niż prawdziwej co wyjasniał w RM ks. A. Posacki SJ a także poucza o tym Biblia w kwestiach podawania się diabła za anioła światłości oraz o tym, że już w czasach Eliasza na jednego prawdziwego proroka przypadało 400 fałszywych. Czasy Jeremiasza również pokazują jak głos prawdziwego proroka Jeremiasza był tłumiony przez głosy fałszywych proroków wysługujących się zwłaszcza dworowi Izraela, który doprowadził Jerozolimę do wielkich nieszczęść politycznych i narodowych.

    Amen

31. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 05:22

    Widzisz Asadow jak przez solidarność z Circ – a dokładnie bycia adwokatem w jej nieprzemyślanych wypowiedziach – sam się zagmatwałeś (podsuwając nowe wątki)?

    Sam wprowadziłeś inne kategorie do dyskusji o charyzmatach a więc darach oraz do mistyki jako łaski obcowania z ukazującym się wizjonerowi Bogiem lub też lokucjom (głosom z Nieba) – jakie otrzymuje słyszący mistyk.

    Ja pisząc o Eucharystii nie miałem na myśli tego, że jest to tajemnica mistyczna w Mistycznym Ciele Chrystusa lecz pisałem o Eucharystii jako o centrum Kościoła katolickiego albowiem najważniejszym wydarzeniem w dziejach świata jak naucza Kościół jest Męka Chrystusa, dzięki której ludzkość została Odkupiona. Dlatego tylko Kościół katolicki ma kapłanów i tylko ci kapłani sprawują Eucharystię.
    Oczywiście, że te wydarzenia Mszy św. gdzie sprawowana jest Ofiara eucharystyczna to najwznioślejszy moment, który jest bodźcem do głębokich przeżyć – powiedzmy nawet “mistycznych” każdego katolika. (Wszystko zależy również od bogactwa duchowego danego człowieka, który przynosi Bogu na Golgotę swoje dary, prośby, błagania, przeżycia, etc. – a nawet sam może niejako wnosić do tej Ofiary Chrystusa swoje udręki – “dopełniając udręk w Męce Chrystusa” jak naucza Kościół od św. Pawła do Jana Pawła II. Wszak ta Ofiara jest nazywaną Ofiarą Chrystusa i wszystkich chrześcijan).

    Sam powiedziałeś, że pojęcie mistyka jest niejednoznaczne i dlatego nie wolno unikać – jak naszym przypadku – kontekstu rozmowy, albowiem mówimy tutaj o charyzmatach i przeżyciach a nie o Sakramentach.
    Zresztą tutaj jest mowa o tym jak niejednoznaczne jest pojęcie mistyki.
    I lepiej stanąć na bazie tegoż tekstu w naszych rozważaniach niźli na przytoczonym przez Ciebie materiale.

    “Wyjaśnijmy na początek, iż termin „mystika”, obecny w językach wywodzących się z łaciny, jest transkrypcją przedchrześcijańskiego greckiego „mystikos”, utworzonego od słowa „myô”, które oznacza czynność zamykania – przede wszystkim ust i oczu, jako że odnosi się do rzeczywistości tajemnych, skrytych, to znaczy: do celebracji misteryjnych („ta mystika”), kiedy to osoba wtajemniczana (mystes) otrzymywała naukę, której nie mogła przekazać nikomu.

    W Biblii nie pojawia się ani przymiotnik „mistyczny”, ani rzeczownik „mistyka”. Znajdziemy tam natomiast, również w Starym Testamencie, słowo „mysterion/misterium” (z tego samego rdzenia, co „mystikos”), które początkowo określa tylko coś tajemnego, co nie może zostać wyjawione, niemniej jednak począwszy od literatury apokaliptycznej (po raz pierwszy w Księdze Daniela) ma już znaczenie zdecydowanie eschatologiczne, to znaczy – jest odnoszone do wydarzeń przyszłych, przygotowanych przez Boga, które pozostają ukryte i które mogą być objawione lub zinterpretowane jedynie przez Niego i tych, którym On udzieli takiego daru. W Nowym Testamencie św. Paweł używa terminu „mysterion” dla oznaczenia planu zbawienia pochodzącego od Boga Ojca, planu ukrytego od wieków, a zrealizowanego i objawionego w wydarzeniu Krzyża i Zmartwychwstania Chrystusa i przeżywanego siłą Ducha Świętego, który ożywia „misterium”, istotowo trynitarne i jednocześnie chrystocentryczne, apostoł przedstawia jako mądrość ukrytą w Bogu, przeciwstawioną mądrości greckiej i żydowskiej (por. 1 Kor 1,17n; 2,6-9; Kol 2,2-3; Ef 3,9.17-19).”
    http://www.katolik.pl/co-to-jest-mistyka-,1524,416,cz.html

    WRACAJĄC JEDNAK DO TWOJEJ WYPOWIEDZI W KONTEKŚCIE DO WYPOWIEDZI CIRC

    Circ – powiedziała, że;

    Bardzo ciekawe tematy w które Kościół wchodzi po 400 latach lęku przed mistyką która jest sercem Kościoła. Skoro JPII powiedział „Niech zstąpi Duch Twój” jest nagląca potrzeba rozpoznawania duchów i charyzmatów duchowych, bo jak przyjdzie Duch możemy być na niego zamknięci.

    ZATEM TWOJA WYPOWIEDŹ, IŻ MISTYKA TO SAKRAMENTY I NAWET SAMO MISTYCZNE CIAŁO CHRYSTUSA A WIĘC SAM KOŚCIÓŁ KATOLICKI Z CAŁYM SWOIM BOGACTWEM, TO WYPOWIEDŹ CIRC I TYM BARDZIEJ TWOJA JEJ OBRONA NIE MIAŁA BY SENSU ALBOWIEM TO BY ZNACZYŁO NA TLE WYPOWIEDZI CIRC, ŻE KTOŚ TUTAJ ZWARIOWAŁ, BO;

    1) Kościół się lękał samego siebie i Eucharystii przez 400 lat – czyli niejako, można na tej podstawie wypowiedzi Circ suponować, iż prawdziwego Kościoła nie było przez 400 lat i teraz on jest dopiero odkrywany.

    2)Jan Paweł II mówiąc „Niech zstąpi Duch Twój” – niejako zdaniem Circ – dopiero przywoływał Go, bo przez 400 lat nie było Ducha Św. w Kościele pomimo, że Duch św. jest duszą Kościoła. Jest również Duch św. – duchem miłości Boga-Ojca do Boga-Syna i Boga-Syna do Boga-Ojca, który przenika głębokości Boga samego w Trójcy Przenajświętszej – jak uczy Pismo św. Kościół nadto zawsze chrzcił katolików ofiarowując im Ducha św., włączając ich w Mistyczne Ciało Chrystusa i czyniąc z nich wspólnotę Ducha św. a nadto czyniąc z każdego z katolików “świątynię Ducha św.” Ponadto Kościół za św. Pawłem z Tarsu naucza aby się “modlić w Duchu św.”. Stąd uważam, iż wpis Circ to jakieś wariactwo, sekciarstwo, zaprzeczanie naukom Kościoła katolickiego. Bo przecież nawet gdyby – jak sugerowała Circ -* kościół był w nocy ciemnej i zaniechał modlitwy, to sam duch – zgodnie z nauką apostołów – powinien pouczyć o modlitwie.

    3) co do przedmiotu, iżby Kościół przez 400 lat uniemożliwiał rozpoznawanie duchów, to kolejny idiotyzm, albowiem od Ewagriusza z Pontu i Ojców Pustyni Kościół nieprzerwanie rozeznaje duchy. Czyżby również przez 400 lat ktoś zakazał Jezuitom “Ćwiczeń duchownych” wg. Św. Ignacego z Loyoli, którzy uczą codziennie realizować rachunek sumienia i rozpoznawać duchy? Jezuici właśnie wprowadzili metodę modlitwy rachunkiem sumienia i rozpoznawania duchów – i ciągle ona skutecznie działa a “Walka duchowa” kard G. Bergolio (obecny papież Franciszek) – jest tego najlepszym przykładem jak sobie radzić z duchami w tym z samym Lucyferem, który świeci fałszywym światłem. Zatem kompletnie nie pojmuję tej konstatacji Circ, że “Skoro JPII powiedział „Niech zstąpi Duch Twój” jest nagląca potrzeba rozpoznawania duchów i charyzmatów duchowych, bo jak przyjdzie Duch możemy być na niego zamknięci”. Z TEGO BY WYNIKAŁO, ŻE LUDZIE W KOŚCIELE KATOLICKIM PRZEZ 400 LAT SIĘ NIE SPOWIADALI SIĘ, NIE MODLILI SIĘ W DUCHU, NIE ROZPOZNAWALI DUCHÓW (TAKŻE TYCH CO ICH KUSIŁY DO ZŁEGO) I NIE PRZYJMOWALI EUCHARYSTII, ETC. A POZA TYM BĘDĄC W KOŚCIELE BYLI POZA NIM.

    Wybacz Asadow – ale to wszystko prowadzi do jakiegoś szaleństwa.

    Dodam również, że Circ pisząc co napisała, to również nie miała na myśli tego co zawiera się encyklice MYSTICI CORPORIS CHRISTI
    http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mystici_corporis_29061943.html#

    Dla mnie, a idiotą nie jestem, nie ulega kwestii, że Judyta zainicjowała swoją notką temat charyzmatów i darów, a wśród nich daru proroctwa oraz mistyki -* jako darów nadprzyrodzonych “dialogowania” z ukazującym się Bogiem i NMP oraz świętymi.
    Nie była to dyskusja o sakramentologii ani też o Mistycznym Ciele Chrystusa, a więc mówienie przez Circ, że ja się “uczę pojęć” jest po prostu bałamuctwem i poniżaniem mnie.
    Circ miała na względzie po prostu “widzonka” i lokucje u mistyków, które usiłowała umiejscowić w sercu Kościoła.
    (Oczywiscie jak przeszuka sobie internet to i znajdzie w nim, że w ST serce, nerki, etc. – to oznaczenia dla życia duchowego, jakie stosowali starotestamentowi Izraeilici. I znów się zrobi zamęt w rozmowie i będzie nowy wątek rozmowy).

    Życie mistyczne jednak, nawet największych mistyków, nie jest sercem Kościoła, ale to z Rany Chrystusa wypływają trzy największe dary dla ludzkości a więc Kościół, Matka Boża opiekunka ludzi i współodkupicielka oraz Eucharystia.

    Centrum Kościoła jest Eucharystia – pojmowana jako namiastka Nieba, podstawowy pokarm dusz i centrum kultu wszystkich katolików na całym świecie.

    Dlatego stół eucharystyczny jest miejscem najważniejszym obok tabernakulum albowiem Ofiara Chrystusa jest największym darem dla ludzkości a pierwszym ołtarzem był właśnie Krzyż Umęczonego Zbawiciela.

    Dlatego zareagowałem tak na wpis Circ, albowiem zachodziła obawa aberracji, albowiem gdy wprowadzi się mistykę, jako doświadczenia (bardzo rzadkich spotkań z Bogiem i z Niebem), jak można było z wpisu Circ rozumieć, jako nadrzędne i centralne – ponad Eucharystią, to jesteśmy dokładnie w miejscu, o którym mówił św. Jan Paweł II, iż “charyzmatycy sieją zamęt w Kościele”.

    To dobrze, że Circ zaczęła się publicznie z tego wycofywać.

    Miejsce nadrzędności charyzmatów – w naszym życiu duchowym i w świątyniach, ponad Eucharystią czyli pojmowaną zarówno jako miejsce sprawowania Ofiary i przyjmowania pokarmu z Nieba przez katolików – podstawowego dla życia dusz, to nie jest czymś nowym. Wielu heretyków zaczynało swoją misję od słów, że “zostali posłani przez Boga”.

    Dlatego trzeba być czujnym i baczyć na to czego naucza Kościół i co “mówią charyzmatycy” bo mogą siać zamęt.

    Jeszcze raz przypominam, że Judyta wywołała temat charyzmatyków a nie sakramentologii i ja się do niego odnosiłem a – z dalszych wpisów Circ i Asadowa -* można mniemać, że ja o kozie a wy o wozie.

    Tak się rozmawiać nie da!!!

    Amen

32. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 05:58

    O ile wypowiedzi Asadowa zarówno w słusznej i niesłusznej sprawie są dla mnie czytelne, i jakoś logiczne oraz zrozumiałe, zarówno pod względem wypowiedzi jak i intencji, to jednak wypowiedzi Circ zawsze budzą kontrowersje.

    I stad nalegam na Circ aby popracowała nad sposobem wypowiadania się aby było to wypowiedzi logiczne, na temat, dotykające meritum poruszanych kwestii, przemyślane, a także oparte na pojęciach jakie są zrozumiałe dla wszystkich.

    “Skróty myślowe” również mogą siać zamęt albowiem pojęcia żargonowe nawet zrobiły w świecie nauki wiele problemów, które powodują, że nawet naukowcy spoza sfery swojej specjalizacji nie potrafią się już pomiędzy sobą porozumieć co do poruszanych kwestii.

    DLATEGO RATUJMY JĘZYK POLSKI RÓWNIEŻ NA TYM PORTALU.

    PS

    W ogóle się nie czepiam Circ – Asadow, ale jeśli można tak powiedzieć, to co najwyżej “czepiam” się pewnych sformułowań albo też teorii, które uważam za szkodliwe i tyle.

    Najważniejsze – w tym co poruszam jest to, aby każdy był otwarty na piękno języka polskiego i pracował na rzecz jego klarowności i byśmy nie posługiwali się mową żargonową jaka prowadzi na manowce. Odpowiedzialność za słowo i kultura słowa jest bardzo ważna. Logika również.

    Dlatego ważne jest abyśmy się uczyli poznawać prawdę i również posługiwali się językiem klarownym i komunikatywnym, zrozumiałym dla każdego. I również nie lekceważyli się na wzajem. Nie powiem, że również nie okazałem za wiele miłości bliźniego powyżej ale trzymam się zasady, że prawdziwa cnota krytyk się nie boi.
    A także – “nigdy ja w szczególności nikogo nie łaję czołem biję osobom ganię obyczaje”.
    Dlatego co złego to nie ja!!! ;)

    Życzę każdego miłego dnia.

    Z PANEM BOGIEM I Z NMP NA DZIŚ I NA KAŻDY DZIEŃ DLA KAŻDEGO.

    Amen

33. Odpowiedz

    circ

    8 lipca 2014 godz. 06:29   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 05:22

    Circ miała na względzie po prostu „widzonka” i lokucje u mistyków, które usiłowała umiejscowić w sercu Kościoła.

    Na jakiej podstawie twierdzisz, że miałam na myśli widzonka?

    Dlatego Jan Paweł II podczas pielgrzymki po zamachu do Fatimy oświadczył uroczyście: „Ja również udaję się do tego błogosławionego miejsca, by wysłuchać raz jeszcze, w imieniu całego Kościoła, orędzia naszej Matki, przejętej troską o swoje dzieci”.
    Papież powiedział, że dzisiaj orędzie Maryi z roku 1917 „jest bardziej aktualne i naglące, niż kiedykolwiek”, dodając jeszcze: „Apel uczyniony przez Maryję, Matkę naszą, w Fatimie, sprawia, że cały Kościół czuje się zobligowany, by odpowiedzieć na żądania naszej Pani. Orędzie nakłada obowiązek wobec Niej” .
    To poważne stwierdzenia, które wyznaczają trzecią kategorię faktów nadprzyrodzonych, pomiędzy objawieniami biblijnymi, definitywnie zakończonymi wraz ze śmiercią ostatniego apostoła, i tak zwanymi objawieniami prywatnymi, dotąd ograniczonymi do osób indywidualnych, niewiążących dla nikogo.
    Orędzie, które „obliguje” Kościół, z dokładnymi „poleceniami”, niewiele ma w sobie „prywatnego” czy fakultatywnego. Nieprzypadkowo kardynał Sodano, watykański sekretarz stanu, ogłaszając uroczyście w Fatimie przed Papieżem i ludem Bożym upublicznienie trzeciej tajemnicy fatimskiej, porównał ją do proroctw biblijnych i określił jako największe proroctwo czasów współczesnych .
    To podejście Jana Pawła II wymusza na teologii konieczność zapoznania się z nowością, jaką jest intensywna profetyczna obecność Maryi w naszych czasach i w dramacie, jaki przeżywa ludzkość. Już Hans Urs von Balthasar utrzymywał, że „zwrot «objawienie prywatne» nie jest zbyt szczęśliwy” i że należy przemyśleć wszystko na nowo.
    W roku 1993 kardynał Ratzinger, w fundamentalnym wywiadzie teologicznym udzielonym Nielsowi Christianowi Hvidtowi , utrzymywał, że koncepcji, według której wraz ze śmiercią ostatniego apostoła „nastąpił ostateczny kres wszelkich proroctw”, z wykluczeniem „wszelkiej możliwości”, nie sposób podzielać. Ukazuje ona, jego zdaniem, „intelektualistyczne i ograniczone rozumienie objawienia pojmowanego jako skarbiec prawd objawionych całkowicie kompletnych, do których niczego już nie można dodać” .
    Ratzinger przypomina słowa św. Pawła z Listu do Efezjan: „(…) jesteście (…) zbudowani na fundamencie apostołów i proroków (…)”, rozumiejąc przez to apostołów „w jak najszerszym sensie, zaś koncepcję «proroka» należy odnieść do proroków Kościoła”. Są nimi wielcy święci, zawsze obecni w różnych wiekach chrześcijaństwa, jednak wyłania się tu przede wszystkim postać Maryi: „Istnieje stara tradycja patrystyczna – powiada Ratzinger – która nazywa Maryję nie kapłanką, lecz prorokinią. Tytuł prorokini w tradycji patrystycznej jest, par exellence, tytułem Maryi”.
    Wychodząc od wielkiej nowości, jaką był pontyfikat Jana Pawła II, Ratzinger stwierdza, że „Ojcowie Kościoła podkreślali niekompletność Nowego Testamentu, w którym nie spełniły się jeszcze wszystkie obietnice. Chrystus przyszedł wprawdzie poprzez Wcielenie, lecz Kościół oczekuje jeszcze na Jego ukazanie się w pełni Jego chwały”.
    Czas Kościoła jest już czasem objawienia się Chrystusa w historii, która spełni się wraz z Jego powtórnym przyjściem. Natomiast święci, wraz z Królową świętych i proroków, przybliżają Jego ukazanie się, pogłębiając także refleksję teologiczną. „Wydaje mi się – dodaje Ratzinger – że Hans Urs von Balthasar odkrył w swoich poszukiwaniach, że za każdym wielkim teologiem zawsze najpierw stoi prorok . Sądzę, że można udowodnić, iż w przypadku wszystkich wielkich teologów możliwa jest ewolucja teologiczna tylko w relacji pomiędzy teologią a proroctwem. Dopóki postępuje się w sposób wyłącznie racjonalny, nie wydarzy się nic nowego. Być może uda się lepiej usystematyzować znane prawdy, podkreślić bardziej subtelne aspekty, lecz prawdziwy postęp, który prowadzi do wielkich, nowych teologii, nie wynika z racjonalnej pracy teologa, lecz z pobudek charyzmatycznych i profetycznych”.
    W ten sposób, konkluduje Ratzinger, „objawienia chrześcijańskich mistyków czy proroków”, które nie mogą być zasymilowane z objawieniem biblijnym, tak czy inaczej „do niego prowadzą” i są „ważne dla Kościoła”, jak pokazuje Lourdes czy Fatima: „W ostatecznym rozrachunku odnoszą się one do objawienia biblijnego i właśnie dlatego niewątpliwie odgrywają istotną rolę”.
    Już we wspaniałej (choć zapomnianej) książce z 1943 roku kardynał Giuseppe Siri ukazał powrót Matki Bożej pośród nas: „Dziewica powracała zawsze w najtrudniejszych okresach, przynosząc wielkie pocieszenie; w momentach najbardziej zaciekłych ataków na Kościół i wiarę, pośród najpoważniejszych niebezpieczeństw i gróźb. (…) Niektóre z tych powrotów wywarły wpływ na cały Kościół i, niejako, na całe współczesne dzieje religijne: wystarczy wspomnieć Lourdes i Fatimę. Stanowią one
    potężną, choć wielce delikatną interferencję porządku Bożego w ludzkie plany (…) Powroty Dziewicy konkretyzują we wzruszającej formie Jej macierzyństwo względem Mistycznego Ciała Chrystusa. Stanowią one niezwykły środek rozwiązywania nawet bardzo poważnych problemów” .
    Zatem jeszcze przed II Soborem Watykańskim i przed Janem Pawłem II odczuwało się niedostatek określenia „objawienie prywatne”, któremu można dawać jedynie „wiarę ludzką” (co oznacza, że nie jest ono ani wiążące, ani pewne), zgodnie z tradycją scholastyczną przyjętą przez papieża Benedykta XIV (1740-1758).
    Nawet Karl Rahner, już w roku 1952 , stwierdził, że „«teologia» objawień prywatnych jest zbyt negatywna. Przyjmując tylko punkt widzenia skończoności „objawienia publicznego”, objawienia późniejsze są konotowane wyłącznie negatywnie jako «prywatne», wykluczając w ten sposób możliwość rozwoju ściśle teologicznej teorii ich znaczenia oraz ich nieodzowności dla Kościoła, znaczenia, które z pewnością mają” .
    Siri pisze: „Objawienia prywatne miały swój wielki udział w historii Kościoła. Nie dodały wprawdzie niczego istotnego do objawionego dziedzictwa, lecz pomogły rozwinąć jego zawartość. Przede wszystkim miały swój właściwy «moment». Objawienia bł. Julianny di Liegi (XIII w.) doprowadziły do ustanowienia uroczystości Bożego Ciała i rozkwitu eucharystycznej pobożności. Po upływie kilku wieków jesteśmy w stanie pojąć dlaczego (…). Objawienia Małgorzaty Marii Alacoque były w rzeczywistości poważnym ciosem dla protestantyzmu (…). Rozbudzenie kultu do Najświętszego Serca uratowało, po protestantyzmie i jansenizmie, eucharystyczną pobożność” .
    Można by wspomnieć o znaczeniu objawień św. Katarzyny Laboure (Rue de Bac, 1830) dla ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (potwierdzonego objawieniami z Lourdes), a w przyszłości odkryjemy, że analogiczna rzecz wydarzyła się także w przypadku innych prawd dogmatycznych.
    Wszystko to dowodzi, pisze Siri, że „każdy krok w historii Kościoła jest przemyślany na sposób boski, poza strukturami ludzkimi” , i ukazuje również ogrom „podziemnych struktur Kościoła” umykających analizom mediów, które zazwyczaj nie zważają na nie, oceniając wszystko z banalnością powierzchownej analizy politycznej, prostej oceny sił na
    polu bitwy. W ten sposób same skazują się na zupełne niezrozumienie tego, czym jest Kościół, podobnie jak Stalin, który sarkastycznie zastanawiał się, „ile dywizji ma Papież?”, ale również podobnie jak wielu duchownych, którzy (w przeciwieństwie do Rahnera) sądzą, że objawienia maryjne nie są „obligujące” dla Kościoła i że tylko ich idee mogą zreformować i odnowić Kościół. Tymczasem – jak twierdzi Ratzinger – historia pokazuje, że to nie reformatorzy odnawiają Kościół, lecz święci, a także Miłosierdzie Boże, samo w sobie niewidzialne, lecz bardzo widoczne w swoich konkretnych, historycznych skutkach.

34. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 09:32

    Fatima i św. Jan Paweł II to nie jakieś przesłanie, jedno z wielu w Kościele, lecz wydarzenie na miarę APOKALIPTYCZNEJ walki z piekłem o przyszłość świata i ratunek dla dusz zwiedzonych przez materialistyczny i diabelski świat!!! Tutaj idzie o Triumf Niepokalanego Serca Maryi!!!!

    CIEKAWE ILU LEGIONISTÓW SZCZERZE PRAKTYKUJE NABOŻEŃSTWO DO NIEPOKALANEGO SERCA MARYI I CODZIENNY RÓŻANIEC W FATIMSKICH INTENCJACH ORAZ PIERWSZE SOBOTY MIESIĄCA ?

    Jednak co należy dodać w tym miejscu, to nawet Fatima nie jest w centrum Kościoła lecz jest ważną drogą – wskazaną przez Królową Nieba i ziemi NMP współodkupicielkę i pośredniczkę wszystkich łask – prowadzącą do zjednoczenia z Bogiem.

35. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 10:06

    Siri pisze: „Objawienia prywatne miały swój wielki udział w historii Kościoła. Nie dodały wprawdzie niczego istotnego do objawionego dziedzictwa, lecz pomogły rozwinąć jego zawartość. – TO JEST PRAWDĄ!!!

    Jednak i tak nie możemy powiedzieć, że mistyka stanowi centrum Kościoła. Jest jedną z form duchowości, sposobów komunikowania się z Bogiem, tutaj można rzecz, iż nadzwyczajną formą relacji z Panem Bogiem, która dla dusz jest “nie do wytrzymania” – jak podają wielcy mistycy – z uwagi na bliski kontakt z Bogiem-Miłością.

    PAMIĘTAĆ TRZEBA RÓWNIEŻ, IŻ KOŚCIÓŁ TO BARDZIEJ MY NIŻ JA!!!

    Zatem dlatego nauki eklezjalne jakie przekazał Chrystus Pan i Apostołowie ustalają raz na zawsze porządek w Kościele.

    Poza tym jeśli przyjmiemy wielkie wydarzenia mistyczne, jakimi były sławne objawienia maryjne we Francji w La Salette, Luordes, w Portugalii – Fatima, Gietrzwałd w Polsce – to wszędzie znajdujemy te samo przesłanie jakie zostało zawarte w Apokalipsie św. Jana NADLECIAŁ ANIOŁ I ZAWOŁAŁ “POKUTY, POKUTY, POKUTY”.
    W każdym miejscu – gdzie pojawia się Maryja, to zawsze NMP wzywa do Pokuty i Modlitwy, w której należy upatrywać sposobów na pokonanie zła w świeci oraz do poprawy obyczajów.

    Jednak zgodnie z naukami Leona XIII, Jana Pawła II, Benedykta VI – centrum życia chrześcijańskiego i Kościoła jest Eucharystia.
    http://www.nonpossumus.pl/encykliki/Leon_XIII/mirae_caritatis/
    http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_20030417_eccl-de-euch_pl.html
    http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/apost_exhortations/documents/hf_ben-xvi_exh_20070222_sa

    . Kościół żyje dzięki Eucharystii [Ecclesia de Eucharistia vivit]. Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła. Na różne sposoby Kościół doświadcza zradością, że nieustannie urzeczywistnia się obietnica: « A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata » (Mt28, 20). Dzięki Najświętszej Eucharystii, w której następuje przeistoczenie chleba iwina w Ciało i Krew Pana, raduje się tą obecnością w sposób szczególny. Od dnia Zesłania Ducha Świętego, w którym Kościół, Lud Nowego Przymierza, rozpoczął swoje pielgrzymowanie ku ojczyźnie niebieskiej, Najświętszy Sakrament niejako wyznacza rytm jego dni, wypełniając je ufną nadzieją. */św. Jan Paweł II/

    Pokarm prawdy

    2. W sakramencie Ołtarza, Pan przychodzi do człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże (por. Rdz 1, 27), stając się jego towarzyszem w drodze. W tym sakramencie, Pan staje się rzeczywiście pokarmem dla człowieka spragnionego prawdy i wolności. Skoro tylko prawda może nas uczynić wolnymi (por. J 8, 36), to Chrystus staje się dla nas pokarmem prawdy. Z przenikliwą znajomością ludzkiej kondycji, św. Augustyn zwrócił uwagę na to, iż człowiek działa spontanicznie, a nie z przymusu, kiedy staje wobec czegoś, co go pociąga i wzbudza w nim pragnienie. Pytając tedy, co może człowieka ostatecznie od wewnątrz poruszyć, święty Biskup zawołał: „Czegoż dusza pragnie na sposób bardziej żarliwy niż prawdy?”[2]. Każdy bowiem człowiek niesie w sobie niezniszczalne pragnienie prawdy, ostatecznej i definitywnej. Dlatego Pan Jezus, który jest „drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6) zwraca się do spragnionego serca człowieka, który czuje się pielgrzymem, do serca tęskniącego za źródłem życia, do serca, które żebrze o prawdę. Jezus Chrystus istotnie jest Prawdą i jednocześnie Osobą, która pociąga do siebie świat. „Jezus jest gwiazdą polarną wolności ludzkiej: bez Niego traci ona orientację, ponieważ bez poznania prawdy wolność się wynaturza, izoluje i redukuje do poziomu jałowego kaprysu. Wraz z Nim, wolność się odnajduje”[3]. W sakramencie Eucharystii, Jezus ukazuje w sposób szczególny prawdę o miłości, która jest samą istotą Boga. I to jest ta prawda ewangeliczna, która interesuje każdego człowieka i całego człowieka. Dlatego Kościół, który znajduje w Eucharystii swoje życiowe centrum, ciągle podejmuje wysiłek głoszenia w porę i nie w porę (por. 2 Tm 4, 2), że Bóg jest miłością[4]. Właśnie dlatego, że Chrystus stał się dla nas pokarmem Prawdy, Kościół zwraca się do człowieka, zapraszając go, by dobrowolnie przyjął dar Boży. /Benedykt XVI/

    NIE JESTEM PRZECIWNIKIEM “PRYWATNYCH OBJAWIEŃ” ALE NADUŻYĆ W MISTYCE, ZWŁASZCZA WSZELKIM OSZUSTWOM.

    Jedna uważam, że Kościół wyznacza konkretny ład i porządek w sferze kultycznej, moralnej i w duchowości.
    Stąd zganiłem Ciebie, że nie można twierdzić, iż “mistyka jest sercem Kościoła” – stanowi ona o bogactwie Świętego Kościoła. Natomiast jak już na wstępie powiedziałem należy bardziej dbać o życie sakramentalne niż o czytanie “prywatnych objawień” – nawet tych, które Kościół uznał za prawdziwe.

    I to tyle w tej kwestii.

    Amen

36. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 10:08

    http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/apost_exhortations/documents/hf_ben-xvi_exh_20070222_sacramentum-caritatis_pl.html

37. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 10:25

    Tymczasem – jak twierdzi Ratzinger – historia pokazuje, że to nie reformatorzy odnawiają Kościół, lecz święci, a także Miłosierdzie Boże, samo w sobie niewidzialne, lecz bardzo widoczne w swoich konkretnych, historycznych skutkach.

    WŁAŚNIE ŚWIĘTOŚĆ JEST REAKCJĄ NA ZEPSUCIE ŚWIATA I ODNOWĘ KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO.
    I tak możemy wymieniać św. Franciszek, św. Dominik, św. Jacek Odrowąż, aż po św. Jana Pawła II i pewnie po nim tak będzie dalej – ludzie zjednoczeni z Bogiem będą nadawać ton Kościołowi i prostować ścieżki na ponowne przyjście Jezusa Króla.

    Pamiętajmy jednak, że święci przynoszą zawsze ze sobą Miłość i Pokój a jak powiedział JP2 działalność wielu charyzmatyków może być powodem zamętu w Kościele. I NA TYM TRZEBA SIĘ SKUPIAĆ BO ZŁE DRZEWO NIE MOŻE WYDAWAĆ DOBRYCH OWOCÓW i rzecz jasna po owocach poznajemy wszystko!!!!

    Cieszę się więc, że uporządkowaliśmy naszą rozmowę :)

38. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    8 lipca 2014 godz. 11:24

    Do tego co napisałem wyżej, to raz jeszcze przywołam encyklikę Piusa XII o Mistycznym Ciele Chrystusa….że nawet wśród wiernych chrześcijan krążą niedokładne, lub zgoła fałszywe zapatrywania, które umysły z drogi prawdy sprowadzają.
    10. Z jednej bowiem strony wojuje racjonalizm, który uważa za wręcz niedorzeczne to wszystko, co przewyższa i przerasta siły umysłu ludzkiego; przy nim staje pokrewny błąd, tak zwany naturalizm pospolity, który w Kościele Chrystusowym widzi tylko związki czysto prawne i społeczne. Z drugiej strony zagraża fałszywy mistycyzm który, nie waha się fałszować nawet Pismo św.
    PIUS XII ENCYKLIKA MYSTICI CORPORIS CHRISTI
    http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mystici_corporis_29061943.html#

    ZATEM PAPIEŻ PIUS XII ZWRACA UWAGĘ, ŻE DLA KOŚCIOŁA FAŁSZYWA MISTYKA JEST TAK SAMO GROŹNA JAK RACJONALIZM, ATEIZM, NATURALIZM, ETC.

    Ponadto musicie sobie Asadow i Circ odpowiedzieć czy jesteście wybiórczy czy przyjmujecie wszystko co naucza papiestwo.

    Stoicie na stanowisku bezwzględnego posłuszeństwa a potem jest z tym różnie według waszych wywodów. Oto charakterystyczny przykład. Bowiem jest to tak, że ten sam papież Benedykt XVI, który mówi o głębiach teologicznych i profetycznych “obajawień prywatnych”, które uznał Kościół katolicki za prawdziwe to właśnie on wypowiedział świętą wojnę wizjonerom i nałożył niejako kaganiec na nich aż biskup miejsca wespół z kompetentną komisją nie wypowiedzą się w przedmiocie prawdziwości objawień.

    Dlatego jak Circ mówi, że proroctwa badajcie, to nie chodzi o to, że te proroctwa będzie badać Circ z koleżankami i kolegami ale biskup miejsca ze swoimi współpracownikami.

    Czy to jest dla Was jasne ????

    Zatem nie opiniować tego co orzekł Kościół i zachowywać posłuszeństwo biskupom będącym w jedności z papieżem.
    Trzymać się również kultów jakie szerzy Kościół katolicki a nie “prorocy” wątpliwego pochodzenia z grupą szarlatanów.

    Przeto jak posłuszeństwo to posłuszeństwo – TOTALNE!!!

    Amen

39. Odpowiedz

    circ

    8 lipca 2014 godz. 20:16   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:24

    I SESJA: TEOLOGIA ZJAWISK CHARYZMATYCZNYCH
    a) wykład 1: Pojęcie i klasyfikacja zjawisk charyzmatycznych – ks. dr hab. Krzysztof GUZOWSKI, prof. KUL
    b) wykład 2: Rozeznawanie charyzmatów — ks. dr hab. Marek TATAR (UKSW)
    c) wykład 3: Ruchy charyzmatyczne w Kościele — „Pegaz” czy „koń trojański”? — bp prof. dr hab. Andrzej SIEMIENIEWSKI (PWT Wrocław)

    II SESJA: DOŚWIADCZENIE CHARYZMATÓW, część I
    a) wykład 1: Modlitwa charyzmatyczna — ks. dr Józef MACIĄG (Lublin).
    b) wykład 2: Proroctwo — ks. dr Robert MUSZYŃSKI (Lublin).
    c) wykład 3: Spowiedź „furtkowa” — ks. dr Józef HAŁABIS (Lublin).

    III SESJA: DOŚWIADCZENIE CHARYZMATÓW, część II
    a) wykład 1: Msza święta z modlitwą o uzdrowienie — ks. Jan RECZEK (Kraków-Skawina)
    b) wykład 2: Przebaczenie międzypokoleniowe — ks. dr Sławomir PŁUSA (Radom).
    c) wykład 3: Spoczynek w Duchu Świętym — dr Maciej GÓRNICKI (Gliwice).

    Napisałeś;
    Św. Jan Paweł II przestrzegł w dokumencie Christifideles, że charyzmaty mogą siać zamęt w Kościele.
    Ostrożnie z tymi cudakami ;)

    Czy ten twój wpis jest zasadny w odniesieniu do kapłanów naukowców wpisanych pod tematami wykładów?

    Weźmy pierwszego z brzegu;

    Ks. prof. dr hab. Krzysztof Guzowski, urodzony 13.01.1962 w Zamościu. Kapłan diecezji zamojsko-lubaczowskiej. 9.06.1987 święcenia kapłańskie w Lublinie z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II. Pracownik naukowy KUL od 1.10.1998 r.

    1982-1984 WSD w Przemyślu, a po przeniesieniu Seminarium Archidiecezji w Lubaczowie do Lublina, w latach 1984-1987 na KUL; magisterium z teologii dogmatycznej w roku 1987. Praca magisterska pt. Chrześcijańska wizja świata w poezji ks. Jana Twardowskiego pod kierunkiem ks. prof. Czesława Bartnika.

    1988-1993 studia specjalistyczne z teologii dogmatycznej na Wydziale Teologii Papieskiego Uniwersytetu Św. Tomasza z Akwinu “Angelicum” w Rzymie uwieńczone 1993 doktoratem na podstawie rozprawy Ermeneutica e cristologia in Czesław Stanisław Bartnik napisanej pod kierunkiem pani prof. Nelli Filippi, recenzentem był o. prof. Edward Kaczyński OP. Wcześniej (1990) stopień licencjata na tymże Uniwersytecie na podstawie pracy: Il cammino di Gesù verso la croce nel “Mysterium Paschale” di Hans Urs von Balthasar, pod kierunkiem pani prof. Nelli Filippi. Po święceniach, oprócz studiów i pracy duszpasterskiej w Lubaczowie i Zamościu, był diecezjalnym wizytatorem religii oraz duszpasterzem nauczycieli i środowisk twórczych oraz wykładowcą Kolegium Katechetycznego w Zamościu, WSD Księży Marianów w Lublinie i Uniwersytetu Ludowego w Sitnie. Był asystentem i – kolejno – adiunktem ks. Prof. Czesława Bartnika w Katedrze Teologii Historycznej, a od lutego 2005 objął kierownictwo założonej przez siebie Katedry Personalizmu Chrześcijańskiego. W czerwcu 2004 r. po odbytym kolokwium habilitacyjnym otrzymał tytuł doktora habilitowanego na podstawie rozprawy Symbolika trynitarna Brunona Fortego. Od kwietnia 2006 r. pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

    Dotychczas opublikował dwie książki naukowe: doktorat i habilitację, cztery tomiki wierszy oraz wydał jako redaktor osiemnascie pozycji naukowych z zakresu personalizmu, osiem podręczników do katechezy oraz trzy antologie poetyckie. Jest redaktorem i wydawcą serii personalistycznej pt. “Kolekcja Katedry Personalizmu Chrześcijańskiego”. Opublikował ponad pięćdziesiąt artykułów naukowych po polsku, włosku, słowacku, hiszpańsku i angielsku.

    Pasją naukową ks. K. Guzowskiego i kierunkiem badań jest personalizm. Od 1997 r. jest stałym współpracownikiem włoskiego pisma personalistycznego “Prospettiva Persona”, członkiem Centrum Badań nad Osobą w Teramo, członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Personalistów z siedzibą w Madrycie. W świetle kategorii osoby buduje nową metodę teologiczną, a z pomocą personalizmu realistycznego i uniwersalnego dokonuje interpretacji rzeczywistości objawienia, łaski, sakramentów (zwłaszcza Eucharystii), odkupienia i historii zbawienia. Profil Katedry Personalizmu Chrześcijańskiego jest interdyscyplinarny. Osoba jest nie tylko tematem trynitologii czy antropologii, ale i kategorią, z pomocą której budowana jest metodologia i epistemologia. Zasadniczym zamiarem teologii o profilu personalistycznym jest zbliżenie osób ludzkich do Osób Boskich, dlatego K. Guzowski zastępuje – tam gdzie to możliwe – na kategorie rzeczowe na kategorie osobowe i relacyjne. W Katedrze rozwijana jest myśl K. Wojtyły, W. Granata, a zwłaszcza Cz. S. Bartnika.

    Ks. Krzysztof Guzowski od roku akademickiego 2008/2009 pełni funkcję dyrektora Instytutu Teologii Dogmatycznej na Wydziale Teologii KUL. Aktualnie jest też wiceprezesem Towarzystwa Teologów Dogmatyków. Jest twórcą Studiów Podyplomowych dla Nauczycieli i Wychowaców z Zakresu Nauczania Mysli Jana Pawła II, Lubelskich Dni Personalizmu – cyklicznych sympozjów promujących personalizm oraz strony internetowej http://www.polski-personalizm.pl.

    Chcesz ich pouczać, podważać ich autorytet, przestrzegać nas przed nimi?

    O co tobie chodziło? Kto stał za tymi słowami i jaki miał interes?

    Wiem, że dużo się modlisz, dlatego uważaj, bo diabeł nie śpi.

40. Odpowiedz

    circ

    8 lipca 2014 godz. 20:24   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:24

    Ponadto musicie sobie Asadow i Circ odpowiedzieć czy jesteście wybiórczy czy przyjmujecie wszystko co naucza papiestwo.

    Stoicie na stanowisku bezwzględnego posłuszeństwa a potem jest z tym różnie według waszych wywodów. Oto charakterystyczny przykład. Bowiem jest to tak, że ten sam papież Benedykt XVI, który mówi o głębiach teologicznych i profetycznych „obajawień prywatnych”, które uznał Kościół katolicki za prawdziwe to właśnie on wypowiedział świętą wojnę wizjonerom i nałożył niejako kaganiec na nich aż biskup miejsca wespół z kompetentną komisją nie wypowiedzą się w przedmiocie prawdziwości objawień.

    Dlatego jak Circ mówi, że proroctwa badajcie, to nie chodzi o to, że te proroctwa będzie badać Circ z koleżankami i kolegami ale biskup miejsca ze swoimi współpracownikami.

    Czy to jest dla Was jasne ????

    Masz pretensje również do Benedykta, że mówi raz tak, raz tak?- bo nie rozumiem. Papieża chcesz cenzurować, czy co?

41. Odpowiedz

    Rebeliantka

    8 lipca 2014 godz. 20:47   - w odpowiedzi do: circ 20:16

    Też uważaj na diabły. Jeszcze nie wiesz, co jest w tych wykładach, a już sugerujesz, że Janusz podważa ich treść? Może ci wykładowcy mówią to samo co on?

    Poza tym, nie podoba mi się, gdy sugerujesz, że modlitwa Janusza może być niewłaściwa. To jakieś takie “włażenie z butami do czyjejś duszy” i to bez żadnego powodu. Uważaj na tą swoją manierę ustawicznego insynuowania innym ludziom niestworzonych rzeczy.

42. Odpowiedz

    circ

    8 lipca 2014 godz. 21:20

    Może ci wykładowcy mówią to samo co on?

    Może mówią, ale dlaczego w takim razie Janusz szydzi z tego co powiedziałam?

    Bardzo ciekawe tematy w które Kościół wchodzi po 400 latach lęku przed mistyką która jest sercem Kościoła.

    A powiedziałam na podstawie faktów;
    Kongregacja ma swoje początki w roku 1588, kiedy papież Sykstus V powołał na mocy bulli[2] Kongregację Do Spraw Obrzędów, która zajmowała się m.in. sprawami świętych i procesami kanonizacyjnymi. Dopiero w 1969 roku papież Paweł VI w konstytucji apostolskiej [3] rozdzielił Kongregację ds. Obrzędów na dwie odrębne: Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum) oraz Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.

    Jest więc prawie 400 lat. Oznacza to nie tylko przyśpieszenie procesów kanonizacyjnych, ale wszelkich badań objawień prywatnych, co przedtem wlokło się stuleciami.
    Mówię krótko, bo zakładam, że mamy tę podstawową wiedzę, że nie oceniamy Kościoła po tym kto klęka, kto nie, ale znamy istotne zmiany które przyniósł Sobór.

    Tymczasem Janusz nie zrozumiał co piszę skrótem by nie zamulać komentarzy;-nie połączył tego z faktami które stały się po Soborze, ale zrozumiał to po swojemu;

    1) Kościół się lękał samego siebie i Eucharystii przez 400 lat – czyli niejako, można na tej podstawie wypowiedzi Circ suponować, iż prawdziwego Kościoła nie było przez 400 lat i teraz on jest dopiero odkrywany.

    Nie rozumiem po co ta przewrotność i szyderstwo.

    Poza tym, nie podoba mi się, gdy sugerujesz, że modlitwa Janusza może być niewłaściwa. To jakieś takie „włażenie z butami do czyjejś duszy” i to bez żadnego powodu.

    I ty przekręcasz sens tego co napisałam. Gdzie ja ”sugeruję, że modlitwa Janusza jest niewłaściwa?

    Powiedziałam to, co rozumie i głosi Kościół;-że przy kimś kto dużo się modli kręci się diabeł. Tylko tyle.

    Jesteś Krysiu podejrzliwa i napastliwa, obydwoje tacy jesteście. Rozumiem, że przeszliście traumę, ale to nie powód by atakować innych swoimi obsesjami.

43. Odpowiedz

    karoljozef

    8 lipca 2014 godz. 21:23   - w odpowiedzi do: circ 21:20

    Jesteś Krysiu podejrzliwa i napastliwa, obydwoje tacy jesteście. Rozumiem, że przeszliście traumę, ale to nie powód by atakować innych swoimi obsesjami.

    El Clásico!!!

44. Odpowiedz

    Rebeliantka

    8 lipca 2014 godz. 23:20   - w odpowiedzi do: circ 21:20

    Powiem krótko. Odczep się od tych “obsesjonatów”, jeśli łaska, bo jesteś tragicznie powtarzalna i nudna, już nie mówiąc o błędnych diagnozach. Taki pseudo-psycholog w wersji dla ubogich. Teraz zrozumiałaś?

    Poza tym nie życzę sobie wycieczek osobistych i Twoich opinii nt. istnienia jakowychś traum. To tragiczny brak dobrego wychowania ustosunkowywać się bez zezwolenia do czyichś spraw prywatnych na forum publicznym. I to jeszcze błędnie.

    Następnym razem nie będę taka grzeczna.

45. Odpowiedz

    circ

    8 lipca 2014 godz. 23:59   - w odpowiedzi do: Rebeliantka 23:20

    A do meritum się odniesiesz, czy tylko własna osoba cię interesuje?

    Co ty na to, że się myliłaś co do wszystkich insynuacji?

46. Odpowiedz

    Asadow

    9 lipca 2014 godz. 00:01   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 05:22

    Chyba popełniasz błąd pofragmentowanego patrzenia na rzeczywistość.
    Czy według Ciebie inny Duch Święty działa przez sakramenty, a inny zajmuje się charyzmatami, widzeniami, prorokowaniem i uzdrawianiem chorych?

    W Twoich słowach widzę wyraźny podział, wszystko jest posegregowane, jak w spisach treści ksiąg filozoficznych, encyklik i pism Kościoła, ale nie widzę, czy to wszystko jest u Ciebie – w Twoim rozumie – jedną rzeczywistością.

    Stawiasz mi jakieś zarzuty, że coś niewłaściwie napisałem, jakby to był jakiś sąd lub zawody erystyczne.
    Może za bardzo się skupiasz na dowodzeniu, że masz rację, zamiast na wzajemnym wspólnym zrozumieniu, co kto ma na myśli i na wspólnym dochodzeniu do prawdy?

    Przypomnę kolejny raz, bo kiedy nauczymy się wszyscy korzystać z tych rad, dyskusja na naszym portalu stanie się o wiele ciekawsza i bogatsza:

    Święty Ignacy na samym początku Ćwiczeń Duchownych podaje taką regułę:
    (…) trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc mógł ją ocalić. (CD 22)
    Wychodząc od tego wskazania proponujemy wszystkim Forowiczom (a nie: Forumowiczom ;) krótki “Obyczajnik Komentującego”. Jego celem nie jest ograniczenie swobody wypowiedzi w komentarzach, ale pomoc, by komentujący – jak pisze Ignacy – bardziej pomagali sobie wzajemnie i postępowali w dobrem. […]

    1. Raczej ocal wypowiedź, niż ją potęp…
    Gdy piszesz komentarz lepiej jest zakładać dobre intencje innego komentującego, niż złe. To pomaga uniknąć agresji… i najczęściej jest znacznie bliższe prawdy.

    2. Raczej podziel się własnymi refleksjami, uczuciami, doświadczeniami, niż recenzuj cudze…
    Masz prawo czuć, co czujesz i myśleć, co myślisz i masz też prawo wyrażać to na forum. Z drugiej strony nie możesz wiedzieć na pewno, co czuje inny, co myśli, jakie ma intencje – tego możesz się tylko domyślać. Dlatego powstrzymaj się od przypisywania innym, co czują, myślą, jakie mają intencje. A praktyka pokazuje też, że najcenniejsze są właśnie te komentarze, w których Forowicze dzielą się sobą bez oceniania innych.
    …

    http://www.ekspedyt.org/asadow/2013/07/01/6630_praesuponendum.html

47. Odpowiedz

    Rebeliantka

    9 lipca 2014 godz. 00:11   - w odpowiedzi do: circ 23:59

    Tak, interesuje mnie moja godność osobista, dlatego wara Ci od niej.

48. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 00:14   - w odpowiedzi do: karoljozef 21:23

    El Clásico!!!

    Małpuję często styl moich rozmówców, by doświadczyli własnych metod na sobie, ale to chyba słaba metoda.

49. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 00:25   - w odpowiedzi do: Rebeliantka 00:11

    Uważam, że walka o ”godność osobistą” daje odwrotne skutki.
    Godności nie da się podważyć, ani zniszczyć, jak i wolności, bo obie cechy są wewnętrznymi i niezbywalnymi właściwościami osoby ludzkiej. Nie ma ludzi bardziej lub mniej godnych nawet jeśli popsuły się ich przypadłości.

    Myślę, że często idzie raczej o ambicje, nie godność.

50. Odpowiedz

    Rebeliantka

    9 lipca 2014 godz. 00:28   - w odpowiedzi do: circ 00:25

    Jeśli nie znasz tego pojęcia, to informuję Cię, że istnieje “naruszanie cudzej godności”.

    Notorycznie to czynisz. Ja sobie tego nie życzę.

51. Odpowiedz

    karoljozef

    9 lipca 2014 godz. 00:51   - w odpowiedzi do: circ 00:14

    I niekrześcijańska.

52. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 02:12   - w odpowiedzi do: karoljozef 00:51

    Nie wydaje owoców, a jak już, to zgniłki, fakt.
    Ale chciałam spróbować- i jest śmieszno-straszno.

53. Odpowiedz

    karoljozef

    9 lipca 2014 godz. 02:41   - w odpowiedzi do: circ 02:12

    jest śmieszno-straszno

    No! Dzisiaj tak jakoś było na Legioniku, niestety.

54. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 10:11

    Szkoda się wzbijać na wyższe poziomy wyjaśnień, bo widzę, że mam do czynienia z ludźmi, którzy nie rozumieją treści Katechizmu Kościoła Katolickiego al;e za to “poznają” Kościół na podstawie jakiś teścików i to wybiórczo.

    Oczywistym jest dla każdego, iż Biblia to Objawienie Boże.
    Jest to historia Boga, który się rodzajowi ludzkiemu objawiał i pozwalał się rodzajowi ludzkiemu poznać. Jest to historia Starego i Nowego Przymierza Boga z ludźmi. Zatem jak wiadomo z Biblii i z Tradycji Apostolskiej to Przymierze zostało już zawarte pomiędzy Bogiem a rodzajem ludzkim, albowiem Jezus Bóg-Człowiek świat odkupił. I w ten sposób za sprawą Męki Chrystusa został świat odkupiony. Zatem niczego nie trzeba tutaj “odkrywać”, poprzez “mistykę” bo to są fakty potwierdzone historycznie a Eucharystia jest po to abyśmy mieli życie i abyśmy trwali w Chrystusie. I nic w tym już nie trzeba więcej ujawniać albowiem to co było ukryte zostało – zgodnie z poleceniem Jezusa – “rozgłaszane po dachach” i to Apostołowie czynili. To również czynią nadal prawni ich sukcesorzy, którzy sprawują Ofiarę eucharystyczną i ofiarowują ludowi Bożemu Jezusa pod postaciami chleba i wina.
    Dlatego nie mistyka jest w centrum Kościoła lecz Eucharystia – i proszę nie udziwniać dziwacznymi definicjami, które są mętne w swoich poszukiwaniach etymologicznych. Mistyczny znaczy po prostu zakryty a tutaj w Kościele mamy wszystko jawne. Jeśli chodzi o objawienia prywatne to tylko Kościół hierarchiczny poprzez kompetentne organy ma prawo je rozpoznawać i ogłaszać do publicznego poznania ludowi Bożemu.

    Ale nie ma obowiązku żaden katolik się nimi kierować w swoim Chrześcijańskim życiu. Amen

    “O ich zaistnieniu są przekonani przede wszystkim bezpośredni odbiorcy, a często także osoby, które stały się ich świadkami, oraz osoby, które w nie uwierzyły, kierując się własnym rozeznaniem. Kościół utrzymuje, że prawdziwe prywatne objawienia wciąż mają miejsce. Niestety, napotykamy także objawienia fałszywe, pozorne, a nieraz wzbudzające także podejrzenie co do swego pochodzenia. Dlatego każde z nich winno być przyjmowane z wielką ostrożnością. Kościół przypomina, że od czasów apostolskich nie zaistniały żadne autentyczne objawienia, które dodałyby cokolwiek istotnego lub wniosły poprawki do objawienia, jakie dokonało się w Jezusie Chrystusie (K 10; KKK 67)*. Wszystko, co Bóg ważnego miał do powiedzenia człowiekowi, zostało zawarte w Biblii i przekazane nam przez kościelną tradycję.
    W minionych dwu stuleciach pojawiło się przeszło 400 wizjonerów, którzy powoływali się na otrzymanie od Boga osobistych objawień. Nieliczne z nich zyskały aprobatę Kościoła”.

    Uznanie ich wiarygodności zostało wyrażone przez biskupa miejsca ich zaistnienia, np. w formie zgody na pielgrzymki do miejsca objawień, a czasami nawet przez papieży przez ustanowienie święta w nich postulowanego lub wyniesienie na ołtarze osoby, która objawienia prywatne otrzymała. Taką aprobatę otrzymują zwłaszcza te objawienia prywatne, które są zgodne z objawieniem zawartym w Piśmie Świętym i przyczyniają się do pogłębienia życia religijnego, a także wzrostu zrozumienia jakichś prawd wiary. Tak było w przypadku objawień otrzymanych przez s. Juliannę z Cornillon (1230) postulującą ustanowienie święta Bożego Ciała. Tak było w przypadku objawień we Francji w Paray-le-Monial (1675) czy na rue du Bac w Paryżu (1830), w La Salette (1846), w Lourdes (1858), w Fatimie (1917), a także objawień Siostry Faustyny (1931).

    http://www.niedziela.pl/artykul/78629/nd/Jaka-wartosc-maja-objawienia-prywatne

    JUŻ NA TEJ PODSTAWIE – CO OPUBLIKOWAŁA NIEDZIELA – MOŻNA STWIERDZIĆ, ŻE CIRC BEZKRYTYCZNIE PRZEPISUJE JAKIEŚ WIADOMOŚCI Z JAKIŚ PISEMEK, KTÓRE NIJAK SIĘ MAJĄ DO TEGO, ŻE KOŚCIÓŁ ZAWSZE ROZEZNAWAŁ DUCHY I BADAŁ OBJAWIENIA!!!

    Stąd opowieść o tym, że Kościół przez 400 lat tego nie robił jest wierutnym kłamstwem – jakie szerzy Circ.

    PODOBNIE JAK KŁAMSTWEM CIRC JEST TO, IŻ RZEKOMO JA GDZIEŚ NA TEJ STRONIE POWAŻAŁEM WIARYGODNOŚĆ WYKŁADOWCÓW MAJĄCYCH WZIĄĆ UDZIAŁ W KONFERENCJI, O KTÓREJ POWIADOMIŁA JUDYTA!!!!

    Asadow – Kolego – wyjaśniam, że;
    Nie mam żadnej alergii na Circ ale próbuję ją uwolnić od mitomanii i od niechlujstwa umysłowego, bowiem głowa to nie kibel aby do niej wszystko wkładać.
    Potem z tego bałaganu wychodzą takie kwiatki jak ten, że;

    //Bardzo ciekawe tematy w które Kościół wchodzi po 400 latach lęku przed mistyką która jest sercem Kościoła.
    Skoro JPII powiedział „Niech zstąpi Duch Twój” jest nagląca potrzeba rozpoznawania duchów i charyzmatów duchowych, bo jak przyjdzie Duch możemy być na niego zamknięci.//

    WYBACZ ALE IZA NIE BĘDZIE KOŚCIOŁOWI NARZUCAĆ CO JEST NAGLĄCĄ POTRZEBĄ … he he he

    Polecam częstą spowiedź i komunię św. – a wówczas będzie otwarta na Ducha św. a nawet stanie się Świątynią Ducha – jak powiedział Apostoł Paweł

    PS

    Jakby Circ chodziła w każdą niedzielę na Mszę św. to by wiedziała co Episkopat polski w sprawie objawień prywatnych powiedział.
    List Episkopatu Polski na Niedzielę Biblijną 22 kwietnia – w sprawie prywatnych objawień!
    http://wobroniewiaryitradycji.wordpress.com/2012/04/19/list-episkopatu-polski-na-niedziele-biblijna-22-kwietnia-w-sprawie-prywatnych-objawien/
    List Episkopatu Polski na Niedzielę Biblijną

    Zarządzenie
    List pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Biblijną pt.: „Objawienie Boże a objawienia prywatne”, prosimy odczytać w kościołach i kaplicach Archidiecezji Poznańskiej w Niedzielę Biblijną, 22 kwietnia 2012 roku.

    (…) Należy więc pamiętać, że wartość objawień prywatnych różni się zasadniczo od jedynego Objawienia publicznego: to ostatnie wymaga naszej wiary; w nim bowiem ludzkimi słowami i za pośrednictwem żywej wspólnoty Kościoła przemawia do nas sam Bóg (Verbum Domini, 14). Natomiast każde objawienie prywatne, aby mogło być użyteczne dla innych osób, a nawet dla ogółu wiernych, musi być uznane przez Urząd Nauczycielski Kościoła. Dlatego trzeba zachować wielką ostrożność w przyjmowaniu treści dotyczących wiary i moralności zawartych w objawieniach prywatnych. Pamiętajmy o mocnych słowach świętego Pawła z Listu do Galatów: Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą [od nas] otrzymaliście – niech będzie przeklęty! (Ga 1,8-9).

    Teksty zgodne z nauką Kościoła są potwierdzone opinią upoważnionego teologa i mają tzw. „imprimatur”, czyli aprobatę Biskupa lub Wyższego Przełożonego Zakonnego. I tylko takie pisma powinny kształtować naszą wiarę, poglądy i postawy. (…)
    Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 357. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie, w dniach 13-14 marca 2012 r.

    List należy odczytać w Niedzielę Biblijną, 22 kwietnia 2012 r.
    Za zgodność:
    + Wojciech Polak
    Sekretarz Generalny KEP

    Od Adminów:
    Powtórzmy to raz jeszcze, co w trosce o nas i o zbawienie naszych dusz powtarza się od wieków:

    1) Na pierwszym miejscu jedyne Objawienie publiczne – Pismo Święte, stąd stale zapraszamy do karmienia się codziennie słowem Bożym na naszej drugiej stronie: ewangeliadlanas.wordpress.com (odnośniki u góry, z boku)

    2) za św. Pawłem: Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą [od nas] otrzymaliście – niech będzie przeklęty! (Ga 1,8-9).

    3) Nie czytajmy stron, gdzie podważa się autorytet Kaplanów, promuje się orędzia niezgodne z Pismem Świętym i nauczaniem Kościoła

    Wojciech Polak – TO OBECNY PRYMAS POLSKI
    dlatego polecam POSŁUSZEŃSTWO

    I nadto po koleżeńsku ZAKAZUJĘ WYTWORÓW WŁASNYCH WYOBRAŹNI, WŁASNEJ TEOLOGII ORAZ WŁASNEJ NARRACJI DO TESTÓW KOSCIOLA

    To napisał KEP
    http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WE/kep/biblijna_14032012.html

55. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 11:58

    POLSCY BISKUPI PRZESTRZEGAJĄ PRZED RUCHAMI CHARYZMATYCZNYMI

    Ruch charyzmatyczny wyszedł z sekt zielonoświątkowch .

    Wiele wskazuje na to, że duch świata usiłuje małpować Ducha św.

    Wystarczy zobaczyć co to jest za duch ? https://www.youtube.com/watch?v=s4Yxlom9nUw
    Dlatego też bp. prof. Roman Pindel napisał słynny tekst pt. Odnowa w Duchu św. czy wywoływanie duchów? http://gloria.tv/?media=571246 Aby ustrzec wiernych przed manipulacjami złego ducha i zwodzicieli.
    Tu jest ów tekst w całości – polecam tym, którzy go nie czytali http://www.effatha.org.pl/zagrozenia/odnowa.htm

    Również ks. bp Andrzej Siemieniewski: Ruchy odnowy charyzmatycznej wobec aniołów i demonów
    http://teologia-duchowosci.blogspot.com/2010/07/ruchy-odnowy-charyzmatycznej-wobec.html
    PRZESTRZEGA PRZED MANIPULACJAMI ZŁEGO DUCHA!

56. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 12:19   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 10:11

    Janusz, w kółko mówisz to samo. Eucharystia to też mistyka. Kościół jest mistyczny, choć nie każdy to rozumie.

    Po co ci tyle słów? Uprawiasz kazuistykę i jak Asadow mówi wybierasz część prawdy by ją przeciwstawić (zamiast dopełnić) innej części, czym usprzeczniasz całą prawdę.

    Oczywistym jest dla każdego, iż Biblia to Objawienie Boże.
    Jest to historia Boga, który się rodzajowi ludzkiemu objawiał i pozwalał się rodzajowi ludzkiemu poznać.

    Kościół to nie tylko historia Boga i użyty tu czas przeszły (objawiał, pozwalał poznać) jest wyrażeniem niekompletnym, bo Bóg się objawia i pozwala się poznać, a to jest mistyka.

57. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 12:21   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:58

    POLSCY BISKUPI PRZESTRZEGAJĄ PRZED RUCHAMI CHARYZMATYCZNYMI

    Konferencja tyczy badania ruchów charyzmatycznych. Referentami są wybitni ludzie Kościoła. Nie polecasz tej konferencji?- bo nie wiadomo o co ci chodzi.

58. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 12:23   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 11:58

    PRZESTRZEGA PRZED MANIPULACJAMI ZŁEGO DUCHA!

    Wszędzie widzisz złego ducha.

    KOŚCIÓŁ PRZESTRZEGA PRZED WIDZENIEM WSZĘDZIE ZŁEGO DUCHA!

59. Odpowiedz

    Rebeliantka

    9 lipca 2014 godz. 12:40   - w odpowiedzi do: circ 12:23

    Gdzie w cytacie przez Ciebie przywołanym jest słowo “wszędzie”?

60. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 13:35   - w odpowiedzi do: Rebeliantka 12:40

    Cytat był przykładem szerszego zjawiska-jak przejrzeć działalność Janusza 90% jego tekstów ma intencję polemiczną. Można na palcach policzyć że z kimś się zgodził. Polemizuje nawet wtedy kiedy ktoś nie mówi od siebie, ale tylko cytuje, tak jak Judyta w notce- Janusz wszędzie wypatrzy niebezpieczeństwo, zło, odczyta złe intencje lub błędy tam gdzie ich nie ma.

61. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 13:43   - w odpowiedzi do: Rebeliantka 12:40

    Tu przykład jego metody;

    Kościół utrzymuje, że prawdziwe prywatne objawienia wciąż mają miejsce. Niestety, napotykamy także objawienia fałszywe, pozorne, a nieraz wzbudzające także podejrzenie co do swego pochodzenia.

    On kompletnie nie bierze pod uwagę do kogo i gdzie głosi kazania:- mówi za każdym razem tak, jakby mówił do pogan którzy nie zetknęli się jeszcze z religią, albo do tak prymitywnych ludzi, że niczego z religii nie pojmują, nic nie wiedzą. Produkuje tego pustosłowia całe kilometry.
    Takie puste gadanie bez rozeznania do kogo adresuje się mowę jest parodią nauczania i szyderstwem z rozmówcy. Dlatego podejrzewam że diabeł się tu często wdaje.

    Mogłabym więcej, ale już widzę że za dużo tekstu napisałam, Janusz natomiast nie ma takich skrupułów wobec czasu użytkowników -to też świadczy, że coś go oślepia.

62. Odpowiedz

    Rebeliantka

    9 lipca 2014 godz. 13:44   - w odpowiedzi do: circ 13:35

    No, cóż można powiedzieć, że to jest Twoja wysoce arbitralna, zsubiektywizowana ocena, której ja, na przykład, nie podzielam.

63. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 13:55

    Masz prawo nie podzielać, co nie znaczy że twój sąd jest obiektywny.

64. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 14:38

    //Po co ci tyle słów? Uprawiasz kazuistykę i jak Asadow mówi wybierasz część prawdy by ją przeciwstawić (zamiast dopełnić) innej części, czym usprzeczniasz całą prawdę.

    Wszędzie widzisz złego ducha.

    KOŚCIÓŁ PRZESTRZEGA PRZED WIDZENIEM WSZĘDZIE ZŁEGO DUCHA!//

    Nie mam nic przeciwko Konferencji ani przeciwko prelegentom. Jedynie przypominam o patologiach fałszywej duchowości, których jest najwięcej w Ruchach Charyzmatycznych, albowiem one przyszły do Kościoła katolickiego od żydów i sekt zielonoświątkowych.

    Przypominam również, że o tych zboczeniach duchowych wspomina dziś hierarchia Kościoła katolickiego w Polsce i Stolica Apostolska.

    Również Tobie przypomniałem, że Niedziela przytoczyła statystyki, że na jedno prawdziwe objawienie prywatne przypadają dziesiątki jak nie setki fałszywych, które ubiegały się o uznanie za prawdziwych przez Kościół.

    Ponadto wykazałem Tobie, że mówienie, iż Kościół przez 400 lat nic nie zrobił w przedmiocie badania objawień jest nieprawdą albowiem widać wyraźnie, że przez te wieki, a zwłaszcza przez dwa ostatnie wieki – pracował intensywnie w tym zakresie prawdę ustalił.

    Jeszcze raz powtarzam za św. Janem Pawłem II, iż “charyzmatycy sieją zamęt”.

    Niewątpliwie charyzmaty mają biskupi poprzez namaszczenie. A diabeł próbuje małpować i napuszcza powolne sobie narzędzia aby ów wspomniany przez JP2 zamęt siały w Kosciele.

    Amen

65. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 14:50

    //Janusz, w kółko mówisz to samo. Eucharystia to też mistyka. Kościół jest mistyczny, choć nie każdy to rozumie.//

    No to napisz jak Ty to rozumiesz ?
    Pewnie się pośmiejemy z nowej teorii ? ;)

    Jest mistyczny o tyle, że Głową Kościoła jest niewidzialny Chrystus i również widzialny Kościół to sam Chrystus obecny w Jego Słowie i w Jego Sakramentach.

    Amen

    PS

    Po co człowiekowi wiedzieć nadto co musi ?
    Ciekawość to pierwszy stopień pychy!!!!

66. Odpowiedz

    Rebeliantka

    9 lipca 2014 godz. 15:37   - w odpowiedzi do: circ 13:55

    Oczywiście, że mam prawo. Ale istotą mojego zastrzeżenia jest to, że rzeczą niemądrą jest rozmawiać o wierze katolickiej oraz o innych osobach wyłącznie poprzez pryzmat “opinii”.

67. Odpowiedz

    parasolnikov

    9 lipca 2014 godz. 17:29   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 14:50

    Witam Szanownego Pana,
    Ja się śmiem nazywać politykiem i na “wszystko” patrzę z perspektywy politycznej polecam wyśmienity wykład który stanowi pewną diagnozę problemu z którym mamy tu do czynienia :

68. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 20:59   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 14:38

    Jedynie przypominam o patologiach fałszywej duchowości,
    Przypominam również, że o tych zboczeniach duchowych
    Również Tobie przypomniałem, że Niedziela przytoczyła statystyki,
    Jeszcze raz powtarzam za św. Janem Pawłem II

    Po co nam o tym przypominasz? Uważasz, że ktoś tu ma Altzheimera? Jesli chcesz przestrzegać przed sektami i fałszywymi objawieniami rób to na onecie, wp, interii, NEonie-tam naprawdę jest to potrzebne.
    Na Ekspedycie zebrali się katolicy- większość użytkowników wałkowała w innych miejscach te tematy od lat. Jesteśmy zaawansowani być może bardziej niż ty.
    Ty jeszcze niedawno wyzywałeś normalnych ludzi modernistami, czyli dopiero się uczysz rozeznawać duchy, sekty, ideologie.

    Ponadto wykazałem Tobie, że mówienie, iż Kościół przez 400 lat nic nie zrobił w przedmiocie badania objawień

    Porównaj to z moją wypowiedzią;

    Bardzo ciekawe tematy w które Kościół wchodzi po 400 latach lęku przed mistyką która jest sercem Kościoła.

    Mam rację, że twoje rozumienie naszej religii dopiero raczkuje, skoro moja wypowiedź i twoja interpretacja wydają ci się tym samym.

69. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 21:18

    Odczep się od duchów i zacznij rozróżniać jurodiwych ;)

    Nie mów więcej o wysokich lotach, bo jesteś nafaszerowana azjatyckim mistycyzmem a Kościół katolicki jest kościołem racjonalnym, konsekwentnym pod względem cywilizacyjnym i kulturowym oraz ma zdolności integrujące – wykluczające azjatycką gromadnościowość i azjatycki indywidualizm.

    Po raz ostatni Tobie to wypomnę, bo jesteś odporna jak mur chiński na wszelkie wpływy i argumenty, że nie żadna mistyka jest sercem Kościoła ale Eucharystia – czyli historycznie udokumentowana Męka Chrystusa – szczytowe wydarzenie dziejów. Jawne dla wszystkich i przeżywane w Kościele z powagą i bez mistycznych fajerwerków. Dlatego Jan Paweł II pisał, w Fides et Radio, że wiara i rozum to dwa skrzydła, na których się wznosi duch ludzki.

    Ponadto wielki mistyk i Doktor Kościoła św. Jan od Krzyża pisał, że mistyka nie buduje charakteru katolika ale wierne naśladowanie Jezusa Pana.

    DLATEGO SKOŃCZ JUŻ Z AZJATYCKĄ NOWOMOWĄ I UCIEKANIEM W IRRACJONALIZM!!!

    Kościół jest logiczny, Kościół jest racjonalny, Kościół jest metodyczny, Kościół jest solą ziemi i lampą na górze.

    Taki jest Kościół. Nawet wtedy gdy wyjaśnia po co Bóg i z jakim przesłaniem zwracał się do wybrańców.

    Muszą się w polskich Kościołach zakończyć te małpie klaskania, padania na plechy i inne głupoty.

    Katolik ma być radosny ale nie głupkowaty ;)

70. Odpowiedz

    Asadow

    9 lipca 2014 godz. 21:18   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 14:38

    A diabeł próbuje małpować i napuszcza powolne sobie narzędzia aby ów wspomniany przez JP2 zamęt siały w Kosciele.

    Amen

    Amen w powszechnym rozumieniu znaczy – niech się stanie.
    Warto wiedzieć, by uniknąć posądzeń o satanizm, czy choćby – śmieszności.

71. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 21:34   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 21:18

    Ponadto wielki mistyk i Doktor Kościoła św. Jan od Krzyża pisał, że mistyka nie buduje charakteru katolika ale wierne naśladowanie Jezusa Pana.

72. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 21:49   - w odpowiedzi do: circ 21:34

    //Amen w powszechnym rozumieniu znaczy – niech się stanie.
    Warto wiedzieć, by uniknąć posądzeń o satanizm, czy choćby – śmieszności.//

    Chyba tylko w hebrajskim judaizmie ale nie w Asyrii, w Syrii, etc.

    Zresztą hebrajczyk po akkadysku znaczy (ibri) czyli włóczęga i rabuś.

73. Odpowiedz

    circ

    9 lipca 2014 godz. 22:03   - w odpowiedzi do: Janusz Górzyński 21:49

    Czemu nie odpowiedziałeś Asadowowi na temat, ale zrobiłeś unik?

74. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 22:09   - w odpowiedzi do: circ 21:34

    Oczywiście!!!

    I NIE SZUKAJ PO INTERNETOWYCH SŁOWNIKACH SŁÓW, KTÓRE PASUJĄ DO TWOICH KARKOŁOMNYCH TEORII.

    ” Od zawsze proponuje się w Koœciele tradycyjne śœrodki wzrostu duchowego: Eucharystia, czytanie Pisma ŚŒwiętego, kierownictwo duchowe. Nie można też mówić o autentycznym wzroœście bez coraz większego umiłowania Koœcioła założonego przez Chrystusa, a kierowanego przez pasterzy./ks. bp. prof. Roman Pindel/

75. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 22:13   - w odpowiedzi do: circ 22:03

    odpowiedziałem, bo Amen znaczy; koniec, tak jest, niech się stanie, na pewno, wierność, niech tak będzie, rozkaz, wykonam, etc.

    TYLKO W MODLITWACH ZNACZY NIECH SIĘ STANIE!!!

76. Odpowiedz

    Janusz Górzyński

    9 lipca 2014 godz. 22:28   - w odpowiedzi do: circ 21:34

    Św. Jan od Krzyża w wielu miejscach wskazuje na wiarę jako jedyny śœrodek do zjednoczenia z Bogiem, a wszelkie przywiązania do nawet autentycznych natchnień pochodzących od Boga uważa za szkodliwe. Dla niego najpewniejszą drogą do Boga jest ignorowanie nawet autentycznych “objawień, wizji i mów nadprzyrodzonych” /ks. bp. Roman Pindel/ http://www.antyk.org.pl/wiara/miediugorje/miediugorje3.htm

    POZA TYM MAM JUŻ DOŚĆ TYCH SB-eckich Twoich dialogów pełnych niedojrzałości intelektualnych i moralnych polegających rzekomo na wyrwaniu czegoś z kontekstu i wskazywaniu na jakiś wydzielony fragment z pełnej i logicznej wypowiedzi.

    PRZEZ TAKIE SZTUCZKI NICZEGO NIE OSIĄGNIESZ, ANI SIĘ NIMI NIE ZBUDUJESZ.

    Nie ma więc sensu w ogóle więcej dyskutować, bo jak ktoś na siłę chce być dziwakiem niech sobie będzie.
    I niech sobie mówi, że papieże, episkopaty, teolodzy, mistrzowie życia duchowego są “na niższym poziomie umysłowym i religijnym”, że nawet zmieniają historię Kościoła w ostatnich 400-latach oraz priorytety w Kościele.

    CZY SŁOWA BISKUPA PINDELA CIEBIE PRZEKONAŁY ?

77. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 00:37

    nawet zmieniają historię Kościoła w ostatnich 400-latach oraz priorytety w Kościele.

    Przecież ci wyłuszczyłam co miałam na myśli z tymi 400 latami;
    Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych (Congregatio de Causis Sanctorum) – zwana jest również Kongregacją Do Spraw Świętych, wchodzi w skład aparatu administracyjnego Kurii Rzymskiej i jest jedną z dziewięciu kongregacji działającej przy Stolicy Apostolskiej.
    Kongregacja ma swoje początki w roku 1588, kiedy papież Sykstus V powołał na mocy bulli Kongregację Do Spraw Obrzędów, która zajmowała się m.in. sprawami świętych i procesami kanonizacyjnymi. Dopiero w 1969 roku papież Paweł VI w konstytucji apostolskiej rozdzielił Kongregację ds. Obrzędów na dwie odrębne: Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum) oraz Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.

    Pierwotny Kościół uzdrawiał, mówił o Bogu i diable, egzorcyzmował, słuchał proroków, nakładał ręce, itd. W Oświeceniu pod wpływem oskarżeń nauki o zabobony w kościele zaczął się odwrót od mistyki, coraz rzadziej mówiło się o diable, podważało objawienia prywatne, doszło do tego, że Kościół o diable milczał przez ostatnie 100 lat, egzorcystów prawie nie było, nawet sakrament Eucharystii wielu księży traktowało jako pamiątkę i zwykły chleb.
    Doszło do tego że Faustynę zaprowadzono do psychiatry który orzekł schizofrenię. Kościół słuchał się naukowców i psychologów bardziej niż Boga, aż dopiero Sobór odmienił tę tendencję i wobec mnożącej się liczby fałszywych i prawdziwych objawień, opętań, sekt, wyodrębnił Kongregację ds. Swiętych.
    To są fakty.

    Myślałam, że każdy o tym wie, przede wszystkim ty, który czytasz wszystko, ale widzę, że tobie ta wiedza tylko zamieszała w głowie i nie umiesz odróżnić spraw ogólniejszych od szczegółowych, nie łapiesz głównych tendencji w Kościele, nie widzisz kierunków rozwoju, bo nie zwracasz uwagi na sprawy ważne.

    Ja się nie boję objawień prywatnych, ani ruchów charyzmatycznych bo wiem, że Kościół ma tę Kongregację która bada teraz na bieżąco każdą sprawę, więc co ja mam sobie głowę tym zawracać-czekam na werdykt i tyle.

78. Odpowiedz

    Antex

    10 lipca 2014 godz. 03:18

    Tak jakoś nasuwa mi się “bajka o cyniku” Jana Izydora Sztaudyngera
    Mistyk wystygł.
    Wynik: cynik.

79. Odpowiedz

    Antex

    10 lipca 2014 godz. 03:19   - w odpowiedzi do: Antex 03:18

    Ale to moze tylko takie jakies podejrzane skojarzenie z “proaborcyjną charyzmatyczką” HG-W

80. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 03:47   - w odpowiedzi do: parasolnikov 17:29

    Ja się śmiem nazywać politykiem i na „wszystko” patrzę z perspektywy politycznej polecam wyśmienity wykład który stanowi pewną diagnozę problemu z którym mamy tu do czynienia :

    Przesłuchałam Bartyzela (ma złą wymowę i na jego wykładach jest przeważnie zła akustyka).

    Nie zgadzam się że jest to ”pełna diagnoza problemu z którym mamy TU do czynienia”. Bartyzel dobiera fakty jak politolog, a przecież mówi o mistyce w polityce. Można by więc oczekiwać że zrobi analizę teologiczną.

    Pierwsze co mi się nasuwa; jeśli widzenie Leona XIII jest prawdą, to XX wiek był wiekiem oddanym przez Jezusa szatanowi, więc żaden ruch mistyczny nie mógł udać z przyczyn niezależnych, co nie znaczy, że ci ludzie nie byli święci i że ich wysiłki były zbędne. Owoce nie muszą być natychmiastowe, to raczej ziarna rzucone w glebę które muszą poczekać na deszcz. Nie wiem czy słusznie rozumuję, ale ta teoria nie jest w niczym gorsza od teorii Bartyzela.

    Łaska rozeznania które elementy rzeczywistości są ważne dla wnioskowania to czynnik niezależny od inteligencji, wiedzy i włożonej pracy.
    Kto ten dar miał okazuje się dopiero wtedy, kiedy rzeczywistość potwierdza proroctwa rozumu.

    Krew męczenników i wysiłek mistyków nigdy nie idą na marne.

81. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 12:22   - w odpowiedzi do: circ 03:47

    Tak, zauwazylem to i od razu wiedzialem, ze bedzie zaraz problem, prosze w miejsce “diagnoze” wstawic “alegorie”.

    Reszty pozwole sobie nie skometnowac.

82. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 13:19   - w odpowiedzi do: parasolnikov 12:22

    Alegoria nie zmienia sedna.
    Ja Bartyzela czytam od jakichś 15 lat odkąd natknęłam się na jego stronę z tekstami i to jest jeden z najwybitniejszych ludzi w Polsce, ma gigantyczną wiedzę historyczno politologiczną, wyobraźnię, sumienie i intelektualną charyzmę. On ma przeważnie rację, ale z niektórymi jego koncepcjami nie mogę się zgodzić, a przynajmniej budzą moje wątpliwości.
    Dlaczego? Bo jego wiedza jest niepełna, brak mu takiego namysłu nad prawdą, jaki ma prof. Guz z racji jego wiedzy teologiczno-filozoficznej.
    Guz jest wręcz profetyczny, Bartyzel zaś w najważniejszym zatrzymuje się przed ścianą niemożności-tak jak Grecy nie mogli pójść dalej bo nie znali Objawienia.

    Bartyzel świetnie zanalizował ruchy narodowo-mistyczne, ale już brakło mu wiedzy i wyczucia teologicznego by wyciągnąć prawidłowe wnioski, zauważył tylko, że ”czemuś nie wyszło”. To jest płaski wniosek.

    Dam też taki przykład;- Bartyzel jest monarchistą, świetnie zna ten temat od strony historycznej, politologicznej i mistycznej, ale mimo tego zatrzymuje się pod ścianą, bo-skąd król? jaka monarchia? Czy na pewno Bóg Historii chce monarchii? Tu Bartyzel nie umie na to odpowiedzieć. Jest więc trochę idealistą nie realistą, ani prorokiem.

    Ty się jeszcze sporo musisz nauczyć młodzieńcze.

    Tu masz świetną stronę Bartyzela, warto zanurkować w te teksty;

    http://haggard.w.interia.pl/jb.html

83. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 13:25   - w odpowiedzi do: circ 13:19

    Oczywiscie, ze sie musze uczyc, ale Pani moim zdaniem jest zatruta totalizmem, wklada Pani wszystko do jednego wora i z niego chce wszystko wyciagnac, pozwolilem sobie nie komentowac, ale sprowokowala mnie Pani. Ja Pani jeszcze znajde jak nazywa sie herezja ktora Pani uprawia. Ale w praktyce to jest to, ze liczy Pani na Pana Boga, podczas gdy On tylko nam wskazuje droge, a rece i rozumy dal nam nie tylko do modlitwy, ale do pracy przede wszystkim. I to nie Pan pozwolil dzialac szatanowi w XX wieku tylko my slabi nieudolni ludzie. Tacy “mistyczni-radykalowie” ktorzy zamiast sluchac madrosci ojcow i udoskonalac jak stwierdzili, ze chromola to wszystko i oni zrobio “nowy porzadek swiata”

84. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 13:27   - w odpowiedzi do: parasolnikov 13:25

    Prof Guz, mowi ze Luter twierdzil, ze czlowiek to juczne zwierze ujerzdzane to przez szatana to przez Boga a my katolicy chyba uwazamy ze to od nas wszystko zalezy. Nie jestesmy pionkami na szachownicy wali dobra ze zlem.

85. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 14:54   - w odpowiedzi do: parasolnikov 13:25

    Ja Pani jeszcze znajde jak nazywa sie herezja ktora Pani uprawia.

    Bardzo proszę, ale wydaje mi się że to nie herezja, ale Pański błąd w rozumieniu co się pisze. Zarzuca mi Pan, że jestem deterministką, czyli wszystko uzależniam od Boga jakby nasze wysiłki były bezuzyteczne wobec Jego woli. To jest Pańska interpretacja, tymczasem ja niczego podobnego nie twierdzę i dlatego szanuję wysiłki ludzi oddanych Bogu, wręcz mistyków którzy widząc jak popsuł się świat chcieli innych pociągnąć do poprawy własnym przykładem i na pewno ich przykład wyda kiedyś owoc, bo żadna prośba i poświęcenie nie jest odrzucone przez Boga, ale nagroda może przyjść później. Dlaczego później? Ludzkość tak długo była popsuta i tak głęboko, że Bóg wie iż wysiłki garstki nie przewrócą już klepsydry upadku, dlatego dopuszcza szatana, jak dopuścił go do Hioba- na przykład dla wielu, by wypili kielich goryczy swoich grzechów do dna, a wtedy o ile przykład nielicznych nie podniósł ich z upadku, niech ich nędza i ucisk podźwigną.
    Jest Pan niecierpliwy. Chciałby Pan żąć kiedy pszenica jeszcze zielona i złości się Pan że po takich zbiorach wszystko zgniło w spichlerzu. Kto jest Panem żniwa?

    Ale w praktyce to jest to, ze liczy Pani na Pana Boga, podczas gdy On tylko nam wskazuje droge, a rece i rozumy dal nam nie tylko do modlitwy, ale do pracy przede wszystkim.

    To zdanie jest więc prawdziwe jeśli wyjąć z niego ”podczas gdy” i zastąpić go ”bo”.

86. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 15:15

    Bóg nie daje gotowych produktów, daje ziarna

    Lubię tę historyjkę o sklepie z Bożymi darami, który przyśnił się ponoć jednemu z papieży. Poprosił on sprzedawcę o bardzo dużo i wielkich Bożych darów. Zdziwił się, kiedy sprzedawca przyniósł z zaplecza kilka małych paczuszek. „Ja jestem papieżem – zareagował z oburzeniem – i dla mojej posługi potrzebuję wielkich darów!”. Sprzedawca odpowiedział spokojnie: „Bóg nie daje gotowych produktów, daje ziarna”.

    Więcej, więcej modlitwy!

    Wiemy, że bez wody każde ziarno prędzej czy później usycha. Ziarna powołania też dla swojego rozwoju potrzebują dużej ilości duchowej wody. Jest nią modlitwa. Wiele takich modlitw, jak różaniec, koronki czy litanie mają rytm i brzmienie podobne do pompy, która pompuje wodę. Nieustanna i wytrwała modlitwa o powołania kapłańskie i zakonne jest warunkiem niezbędnym do rozwoju powołań w Kościele. Sam Chrystus składa nam obietnicę, że jeśli będziemy prosić „Pana żniwa”, to pośle robotników na żniwo swoje.

    Myślą, mową i uczynkiem

    Zdarzyło mi się kilka rozmów z młodymi ludźmi, które wyglądają mniej więcej tak: „Proszę księdza rektora, bardzo lubię się modlić, cieszę się, kiedy służę do Mszy św., czuję po prostu, że bardzo chciałbym zostać księdzem!” – zwierza się młody chłopak. „To dlaczego nie wstąpisz do seminarium?” – zapytuję. „Bo gdyby ksiądz rektor słyszał, jak u mnie w domu mówi się o kapłanach, jakby ksiądz rektor słyszał, jak często moi koledzy w szkole śmieją się z wiary, Kościoła i księży! Ja się boję zostać księdzem, bo oni o mnie też tak będą mówić!”

    Ks. Andrzej Przybylski
    http://www.niedziela.pl/artykul/105474/nd/Proscie-Pana-zniwa

87. Odpowiedz

    Asadow

    10 lipca 2014 godz. 15:51   - w odpowiedzi do: circ 14:54

    A może chodzi o kwietyzm?

    Widzisz, kto od miecza ginie, ten mieczem wojuje ;-)

88. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 17:14   - w odpowiedzi do: Asadow 15:51

    A może mówię do głuchych?
    A może jeleń?

    Wiem co mówię. Najkrócej i obrazowo powiem tak- malarz musi mieć taki wzrok, by widział całość w jednym mgnieniu, bo wtedy chwyta istotę. Istota jest zawsze w widoku całości, nie w zauważaniu wielu szczegółów osobno, lub naraz choćby najwierniej.
    Istota malarstwa nie polega naturalizmie, ani nawet na widzeniu porządku szczegółów, ani nawet na harmonii najważniejszych akcentów, choć tu już jest bliżej.

    Kto ceni szczegóły nie widzi, że zaraz zajdzie słońce na obrazie, mało tego;- nie widzi, że zaraz jeleń spotka myśliwego, choć go jeszcze nie widać.
    Jakby tego było mało, malarz może nie obrażając Boga pominąć w pejzażu wiele szczegółów np. nie namalować kosza na śmieci, może też dodać myśliwego.

    I to jest metafizyka.

    Bartyzel do świetny naukowiec i dobry katolik, ale czasem gubi się w szczegółach tego świata, czego na pewno nie robi prof. Guz.

89. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 17:29   - w odpowiedzi do: circ 14:54

    No fakt Należą się Pani wyjaśnienia,
    Zgadzam się, że w “teorii” to Pani bardzo dobra jest, chociaż do Pana Janusza to jeszcze trochę ;)

    Ale już w działaniach nie, zamiast widzieć w ludziach ich realne problemy, gniew który wziął się zawszę skądś, jakieś braki w konkretnej wiedzy, jakieś różne inne (w ogóle nie szukaj drzazgi itd. ale to tak na boku), Pani wyszukuje demonów, zamiast roztwarzać konkretną mądrość czyichś słów choćby w stosunku do nauk szczegółowych piszę Pani, że to natchnione przez Ducha Świętego i koniec nie ma co dyskutować. No można by długo, a ja wymowny nie jestem ale to jest doskonały przykład i do tego piłem:

    jeśli widzenie Leona XIII jest prawdą, to XX wiek był wiekiem oddanym przez Jezusa szatanowi

    A te, “jeśli” to w ogóle wygrywa wszystkie zawody, to mało mamy na papierze “przyklepanych” przez KK, pism świętych, Papieży itd. by w ogóle dyskutować o jakichś “jeśli”?

90. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 20:46

    A te, „jeśli” to w ogóle wygrywa wszystkie zawody,

    Czy nie widać, że XX wiek był wiekiem szatana? Proroctwo bierze się pod uwagę tylko wtedy, kiedy widać że się wypełnia. Nic na wiarę, wszystko na rozum, ale rozum czasem nie wie którą nitkę wyciągnąć z kłębka, i wtedy z pomocą przychodzi proroctwo, bo prosto tłumaczy sprawę która wyglądała na poplątaną.

    Jak jesteś taki mądry, powiedz;-gdzie oni zrobili błąd? Bartyzel też tego nie mówi. Moim zdaniem nigdzie. To jest część zmagania się ze światem i własną wiarą. Oni robili coś, zmagali się.
    Czekamy 2 tys lat na powtórne przyjście Mesjasza. Mamy się zniechęcać, bo nie przychodzi na zawołanie?

    Skoro taki z ciebie mędrzec, to co winniśmy teraz robić według ciebie? Ja robię dżemy i modlę się. Mało?

91. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 21:01   - w odpowiedzi do: circ 20:46

    Rozum jest ojczyzną dla wiary.

    Mówi, pogarda dla rodziców, pogarda patrzyli na gruby brzuch swoich rodziców, a nie widzieli rozsądku.
    Są dwie metody naprawiania świata mówi Pan Braun Luterańska i Franciszkańska, oni wybrali tę pierwszą. Nie chcieli budować na dorobku przodków tylko “wiedzieli lepiej”. Sama walka nic nie zmienia jeżeli jest nierozumna jeśli się nie wie co się chce osiągnąć, to nie jest sztuka spalić się na stosie ofiarnym i zostawić problemy tego świata, przyjąć Krzyż to nie znaczy, że mamy cierpieć bez sensu tylko cierpieć po coś, Chrystus wiedział dlaczego idzie na Krzyż, a np. Święci Kościoła nie pchali się sami “do męczeństwa”.

    W mojej opinii “lud” nigdy nie miał i nie może mieć ze swojej natury wpływu na nic, nasi przodkowie mieli wyborny system był podział społeczeństwa na trzy stany Duchowieństwo – Rycerstwo – Lud .Upadek średniowiecza upatruje w upadku Rycerstwa, a ściślej jego bezwzględnej dziedziczności co było głupotą. KK poradził z tym sobie przez celibat. I ja biorę się za restauracje Rycerstwa.

    Modlitwą i dżemami się Pani nie znobilituje do Rycerstwa, ale Lud zawsze też ma swoją rolę do odegrania, wcale nim nie gardzę pozostałe warstwy mają Ludowi służyć. :)

92. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 21:03   - w odpowiedzi do: parasolnikov 21:01

    A XX wiek był wiekiem upadku człowieka i nic więcej.
    Jak to pięknie mówił Chesterton “To nie cywilizacja łacińska upada, to my upadamy”. Pan Bóg dał nam wolność w XX w. nadużyliśmy znacznie jego dobroci i tyle.

93. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 21:05

    

94. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 21:43   - w odpowiedzi do: parasolnikov 21:01

    I ja biorę się za restauracje Rycerstwa.

    I jak chcesz to zrobić? Grupy rekonstrukcyjne?

    Bartyzel właśnie mówił o tych co się za to brali.

95. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 21:46

    Proszę Pani teraz to późno trochę na takie pytania, jeżeli Pani zależy na tym portalu to się Pani zastanowi jak naprawić krzywdy które zostały tu wyrządzone niewinnym, a nie myśli o naprawie ojczyzny, bo jak się człowiek w okuł siebie nie potrafi ogarnąć to niech się lepiej nie zastanawia jak poprawić czyjeś żywota.

96. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 21:47   - w odpowiedzi do: circ 21:43

    Rycerstwo to nie byle hołota która myśli, że “Złapała Pana Boga za nogi”

97. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 23:23   - w odpowiedzi do: parasolnikov 21:46

    Proszę Pani teraz to późno trochę na takie pytania, jeżeli Pani zależy na tym portalu to się Pani zastanowi jak naprawić krzywdy które zostały tu wyrządzone niewinnym, a nie myśli o naprawie ojczyzny, bo jak się człowiek w okuł siebie nie potrafi ogarnąć to niech się lepiej nie zastanawia jak poprawić czyjeś żywota.

    Nie zależy mi na tym portalu, ale na prawdzie. Myślę, że Asadow podziela moje zdanie.

    Niewinni i skrzywdzeni mają do dyspozycji całą sieć.
    Skoro nie ma możliwości porozumienia, nie ma sensu męczyć się z sobą nawzajem. Ja też jestem tylko człowiekiem i nie chcę oddawać wielu godzin czasu z mojego dnia na kłótnie z ”niewinnymi i pokrzywdzonymi”.

98. Odpowiedz

    circ

    10 lipca 2014 godz. 23:26   - w odpowiedzi do: parasolnikov 21:47

    Rycerstwo to nie byle hołota która myśli, że „Złapała Pana Boga za nogi”

    Mnie nazywasz tą hołotą? Z jakiej pozycji to mówisz bym ci uwierzyła? Kim TY jesteś?

    Umiesz określić więc czym jest rycerstwo, nie czym nie jest?

99. Odpowiedz

    parasolnikov

    10 lipca 2014 godz. 23:28   - w odpowiedzi do: circ 23:26

    Nie nie, te Ruchy Radykalno-Narodowe

100. Odpowiedz

     circ

     10 lipca 2014 godz. 23:40   - w odpowiedzi do: parasolnikov 23:28

     Każdy ruch był trochę inny, więc nie można generalizować, były wśród nich ruchy wspaniałe jak Cristerios i Legion św. Michała Archanioła w Rumuni i szatańskie jak faszyzm i nazizm.
     Po Rewolucji Francuskiej i bolszewickiej, po 400 latach ateizacji narodów
     niewiele mogli zdziałać.

     Trzeba przyjrzeć się bliżej by podziwiać ich heroizm;
     http://www.nacjonalista.pl/tagi/legion-archaniola-michala/

     Gdzie oni zrobili błąd?

     Ty masz lepszy pomysł?