Islam jest u swych podstaw bardziej formą rządzenia niż religią – uważa kardynał Raymond Leo Burke, były prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.
W rozmowie z amerykańską Służbą Wiadomości Religijnych (RNS) wyjaśnił, że gdy w jakimś państwie muzułmanie stają się większością, mają oni obowiązek podporządkować całą miejscową ludność wymogom szariatu. Zdaniem kardynała, aby tego uniknąć musimy uświadomić sobie chrześcijańskie początki Europy.
Zdaniem kard. Burke, często pojedynczy muzułmanie są miłymi ludźmi i mogą mówić o sprawach religii bardzo pokojowo, ale gdy w jakimkolwiek kraju stają się większością, wówczas mają religijny obowiązek rządzenia nim – ostrzegł purpurat. Patron Suwerennego Zakonu Maltańskiego zwrócił uwagę, że już teraz niektóre miasta Francji i Belgii, w których mieszka wielu muzułmanów, są małymi państwami islamskimi, do których nie mają wstępu władze państwowe, o czym zresztą coraz szerzej się mówi.
Jego zdaniem najwłaściwszą odpowiedzią na to zagrożenie „jest mocne uświadomienie sobie chrześcijańskich początków naszego własnego narodu i Europy, chrześcijańskich podstaw rządów i umacnianie ich”. To ta właśnie forma rządzenia pozwala wszystkim narodom wyznawać ich religie, o ile nie jest to sprzeczne z porządkiem społecznym – podkreślił rozmówca RNS.
– Sądzę, że musimy się tego domagać. Musimy powiedzieć nie. Nasz kraj nie chce stać się państwem muzułmańskim – dodał z mocą.
Nie jest to pierwsza wypowiedź purpurata, mówiąca o niebezpieczeństwie narzucenia szariatu zachodnim społeczeństwom chrześcijańskim. W wywiadzie dla francuskiego portalu Atlantico w październiku ubiegłego roku, a więc na miesiąc przed zamachami terrorystycznymi w Paryżu, w których zginęło 149 osób, kardynał ostrzegł Francję, że pewnego dnia osłabnie na tyle, iż stanie się państwem muzułmańskim.
– Dla mnie to dręczące uczucie było uzasadnione. Musimy pamiętać, że islam jest nie tyle religią, ile raczej rządzeniem. Religia ta w swym wymiarze politycznym ma ambicje kierowania światem. Gdy ludność np. Francji stanie się bardziej muzułmańska, musi liczyć się z tym, że pewnego dnia pojawi się wyzwanie rządów islamskich ze wszystkimi skutkami, jakie pociąga to za sobą – stwierdził były prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.
_____________________________________________________________________________________________________________
Raymond Leo Burke urodził się 30 czerwca 1948 w Richland Center (diecezja La Crosse w środkowo-północnych Stanach Zjednoczonych) jako najmłodszy z szóstki dzieci. Po studiach w USA i w Rzymie (m.in. w zakresie prawa kanonicznego) przyjął 29 czerwca 1975 w Watykanie z rąk Pawła VI święcenia kapłańskie. Pracował potem duszpastersko w swej diecezji, a w latach 1985-94 wykładał na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Był tam również członkiem Kolegium Sędziów Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej jako pierwszy Amerykanin w tym gronie.
10 grudnia 1994 Jan Paweł II mianował go biskupem La Crosse i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie. Po powrocie do kraju, poza zarządzaniem swą diecezją, bp Burke pełnił różne stanowiska w episkopacie amerykańskim, był m.in. odpowiedzialny za duszpasterstwo wsi, za apostolat katechezy maryjnej i wizytatorem apostolskim seminariów duchownych w swym kraju. 2 grudnia 2003 papież przeniósł go na urząd arcybiskupa metropolity Saint Louis. 27 czerwca 2008 Benedykt XVI powołał go na prefekta Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej a na konsystorzu 20 listopada 2010 włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego. 8 listopada 2014 papież Franciszek zwolnił go z tego urzędu i mianował kardynałem-patronem Zakonu Maltańskiego.
Kard. Burke uważany jest za jednego z największych współczesnych autorytetów w zakresie prawa kanonicznego, ma opinię konserwatysty, jest znany z obrony tradycji Kościoła i życia.
Źródło: KAI/PCh24.pl
Nawiązując do tytułu: a katolicyzm nie?!
Niektórzy uważają, że tak, a nawet są przekonani, że żyją pod okupacją “kościoła katolickiego”. Inni skłaniają się raczej do wniosku, że to nie “czarni” rządzą światem tylko “obcy”. Nie wiem, czy Szanowny Pan pyta poważnie, czy żartuje…
W tym pytaniu kryje się cała głębia bardzo ważnych obserwacji i wniosków.
Po pierwsze: każda religia traktowana poważnie musi wpływać na życie codzienne swoich wyznawców, a kiedy w zdecydowany sposób przeważają oni liczebnie w danej społeczności, to wpływ ten będzie się także uwidaczniać w życiu społecznym i polityce, czyli w przejawach dbałości o dobro wspólne.
Druga sprawa: katolicyzm w zderzeniu z nową religią świata zachodniego – poprawnością polityczną, “tolerancjonizmem” i fanatycznym podejściem do “neutralności światopoglądowej” – niestety traci swoją zdolność do przejawiania się w postaci form rządzenia (czy samo-rządzenia). Ta nowa religia wydaje się być zbyt słabą, aby dać odpór islamowi. Jej słabość bierze się w dużej mierze z zakłamania, na którym się opiera i z wielu wewnętrznych sprzeczności, które są jej osnową.
Jak to się dzieje, że mimo tych słabości – zwyciężyła ona katolicyzm w Europie?
A może to nie prawda? Może to tylko pozór?