Piękno, które pomaga żyć, pomaga również umierać.

0,13 / 11,27

Oto dzisiaj niewierni, nieczyści i niegodni przychodzą słuchać Jezusa. Tak zwani sprawiedliwi Żydzi  ignorują Go, bo otacza się marginesem społecznym. Tym sposobem Jezus okazuje się być nie dość godnym, by go słuchano. Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Łukasza
Łk 15, 1-10

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. Albo jeśli jakaś kobieta mając dziesięć drachm zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca».Przykład ze znalezioną owcą jest dwuznaczny. Możliwe nawet, że paradoksalny. Jakiż to normalny, racjonalny, pasterz zaryzykuje całe stado – źródło swojego utrzymania – i to nie w zagrodzie a na pustyni, dla odnalezienia jednej, niepokornej owcy, która być może zgubi się ponownie? Jezus to robi. Poświęca swoje dobre imię, uzdrawia w szabat… Tam gdzie inni już dawno stracili wiarę w grzesznika, przychodzi Jezus, by potraktować go z rodzicielską troską.Drachma była równowartością dniówki pracownika fizycznego. Obiektywnie, nie jest to wielki majątek. Jednak dla tej kobiety może to być jedyne źródło utrzymania. Dla niej jest to skarb. O ileż większym skarbem w oczach Boga jesteś ty?Jezus używa prostych przykładów wobec prostych ludzi. Nie wdaje się nigdy w zawiłe dysputy. Nie dlatego, że brakuje Mu mądrości, ale dlatego, że nikogo nie chce wykluczać. Jedyne czego pragnie, to dobrej woli słuchaczy. Czy nie zdarza ci się ignorować bądź manipulować słowami Jezusa dla własnej korzyści lub spokoju sumienia?

http://modlitwawdrodze.pl/home/

***************

https://youtu.be/0IQmWyHxm8w

Trzeba zauważyć, że Jezus te przypowieści opowiada przede wszystkim do faryzeuszy, którzy gorszyli się Jego stosunkiem do grzeszników. To jest polemika ze sprawiedliwymi.

Grzesznicy niekoniecznie musieli czynić zło moralne, to raczej ludzie wykluczeni ze społeczeństwa wierzących przez „sprawiedliwych” faryzeuszy. Byli dla nich ludźmi „drugiej kategorii”. Jezus pokazuje im w tych przypowieściach swoją postawę wobec grzeszników, diametralnie różną od ich spojrzenia.

Wracam do owcy. Jedni komentatorzy mówią, że jest tak, jak Jezus mówi w Ewangelii. Pasterz zostawia stado i idzie jej szukać. Inni mówią, że owszem pójdzie szukać, ale by taką zabić na miejscu. Czyni tak dlatego, że owca taka mogłaby sprowadzić inne na „manowce”. Sam pytałem Góralkę z Zakopanego, jak to jest naprawdę. Ta powiedziała, że owszem zostawia, ale z psami.

Podejrzewam, że jest wiele innych praktyk, ale trzy dają już jakiś obraz. To jest także obraz podejścia do grzesznika, również współczesnych faryzeuszy, ludzi, którzy uważają się za uczonych w pismach kościelnych, w prawach, liturgii, w tym wszystkim, co można by zamknąć w jednym zdaniu: „tak powinno być”. Są wśród nich tacy, co pójdą szukać, zostawią swoje stado „prawdy” i pójdą szukać. Są i tacy, co będą śledzić, wytropią i zabiją, byleby ta, która dotknęła wolności poza stadem, nie zatruła złymi nawykami całego stada. Są też tacy, co pójdą szukać, zostawią stado, ale nie ufając mu. Postawią takie czy inne psy, które mają czuwać, by nic nie zostało zmienione.

Owca i drachma są odszukane. Nie są wezwane do nawrócenia, do pokajania się przed tym, który zgubił. To bardzo ważny szczegół, bo ukazuje jaki jest Bóg.

Nowy Testament, a później Kościół, cały czas pokazują radykalną różnicę w pojmowaniu sprawiedliwości przez człowieka i Boga. Ludzka sprawiedliwość wyraża się w wyrównaniu krzywd. Oczywiście można tu także zobaczyć krzywdę w sensie błędu: „źle postrzegasz świat, Boga, Kościół, liturgię”. Nawrócenie w tej logice musi wiązać się z tym, że „oddasz wszystko, co do ostatniego pieniążka”, „odszczekasz” każdy swój błąd, a ostatecznie będziesz taki jak my. Boża sprawiedliwość wyraża się jednak w Miłosierdziu. Ona jest Miłosierdziem, które nie jest „głaskaniem po głowie”, ale jest patrzeniem na człowieka przez Serce Boga. Bóg ma oczy w sercu, nie w prawie. Ona jest wyrażona w przypowieści o robotnikach w winnicy, zatrudnianych o różnej porze. Najemca wypłacił im należność, biorąc każdego z nich z osobna. Ostatecznie Sprawiedliwość wyraża się w odpuszczeniu grzechów.

Podkreślanie Bożego Miłosierdzia nie jest przekreślaniem Jego sprawiedliwości. Wręcz przeciwnie, jest pokazaniem, że sprawiedliwość, która wyraża się w Miłosierdziu sprawia, że grzesznik staje się sprawiedliwy w Jego oczach. Wiara polega na przekonaniu, że Bóg usprawiedliwia grzesznika. To jest nowość Nowego Testamentu.

http://kramer.blog.deon.pl/2015/11/05/oko-w-sercu/

************

Na dobranoc i dzień dobry – Łk 15, 1-10

Mariusz Han SJ

W Lyonie, we Francji – bł. Gomidasa Keumurdżiana, męczennika. Był synem ormiańskiego kupca z Konstantynopola i sam wykonywał zrazu ten zawód. Był żonaty i miał siedmioro dzieci. W roku 1685 został kapłanem. Jako taki opowiadał się stale za jednością z Rzymem. Naraziło go to na prześladowania ze strony duchowieństwa monofizyckiego. Kilka razy uchodził i krył się. Wykorzystując ten czas, sporządził wierszowaną wersję Dziejów Apostolskich, a potem napisał historię prześladowania. W końcu sam został uwięziony i oskarżony o to, że jest “Frankiem”. Zachęcany do odstępstwa i złożenia monofizyckiego wyznania, okazał się nieustraszonym. Umęczono go w roku 1707. Ambasador Francji wywiózł jego ciało do Lyonu. Męczennika, czczonego zwłaszcza przez Ormian, beatyfikował w roku 1929 Pius XI.W Hung-Yeu, w Wietnamie – św. Dominika Mau, męczennika. Gdy sędzia próbował go zmiękczyć obietnicami, powiedział: “Po cóż te zabiegi? Czy sądzisz, że masz do czynienia z dziećmi, które dadzą się nastraszyć i obrażą Boga?” Ścięto go w roku 1862. Razem z dwudziestoma innymi, wikariuszem generalnym i wiernymi różnych stanów, beatyfikowano go w roku 1951.oraz:świętych męczenników Domnina, Teotyma, Filoteusza i Sylwiana (+ 307); św. Fibicjusa, opata i biskupa (+ VI w.); św. Letusa, prezbitera (+ ok. 875); św. Magnusa, biskupa (+ ok. 550)

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-05.php3

(fot. shutterstock.com)

Najpiękniejsza więź, jaka jest osiągalna między mężczyzną a kobietą, nie pojawia się samoczynnie. To znacznie więcej niż zakochanie. Zobacz, na czym zbudować prawdziwą miłość.

 

Marta Jacukiewicz: Kiedy myślimy o małżeństwie, zdajemy sobie sprawę, że jest to odpowiedzialna decyzja, odpowiedzialny wybór – na całe życie. Dlaczego małżeństwo jest aż tak ważne?
ks. Marek Dziewiecki: W zamyśle Boga małżeństwo to podstawowe powołanie i najważniejsze miejsce rozwoju człowieka. Bóg pragnie, by każde małżeństwo było historią wielkiej miłości między mężczyzną a kobietą. To najbardziej zdumiewająca forma przyjaźni i największe święto radości, jakie jest możliwe w relacjach międzyludzkich na tej ziemi. Małżeństwo oparte na nieodwołalnej miłości i na trwałej radości jest w oczach Stwórcy aż tak cenne, że Jezus wyniósł je do godności sakramentu, czyli do miejsca, w którym Bóg jest szczególnie obecny, w którym szczególnie błogosławi i w którym szczególnie widoczna jest Jego miłość do ludzi. Najsilniejsza i najpiękniejsza więź, jaka jest osiągalna między mężczyzną a kobietą, nie pojawia się samoczynnie. Nie jest automatycznym wynikiem tego, że oto on i ona od pewnego czasu chodzą ze sobą, że się w sobie zakochali i stanowią parę. Początkiem małżeństwa jest podjęcie decyzji na całe życie. Bez takiej decyzji małżeństwo nie zaistnieje. Narzeczeni stają się małżonkami wtedy, gdy on i ona – przy świadkach i z powołaniem się na Boga – składają najbardziej niezwykłą przysięgę miłości, jaką mężczyzna i kobieta są w stanie sobie ślubować. Bardzo ważne jest to, by obydwoje narzeczeni w sposób precyzyjny i pogłębiony rozumieli każdy element przysięgi, czyli by byli całkowicie świadomi tego, na co się decydują.
Przysięga małżeńska zaczyna się od słowa “ja”…
Słowo “ja” ma tu kluczowe znaczenie. Oznacza ono, że to właśnie ja biorę ciebie za żonę czy za męża. Tak silne zaakcentowanie tego słowa nie jest tu czymś przypadkowym i nie ma nic wspólnego z egocentryzmem. Ma za to wszystko wspólnego z odpowiedzialnością. Oto ja biorę ciebie za małżonka. A skoro ja to czynię, to znaczy, że jest to moja autonomiczna, świadoma i dobrowolna decyzja. To znaczy także, że nikt mnie do tego nie zmusza, ani nawet nie zachęca. To znaczy, że pełną niezależność w tym względzie pozostawia mi zarówno Bóg, jak i ludzie, wśród których żyję. W przeciwnym przypadku małżeństwo byłoby nieważne. To ja wybieram sobie małżonka i czynię to na własne ryzyko. Owo “ja” oznacza również, że decyzję o małżeństwie podejmuje cały człowiek. To nie jest jedynie decyzja jego woli. Przeciwnie, to decyzja, która promieniuje z całego człowieczeństwa i która angażuje całe człowieczeństwo: ciało, świadomość, emocje, sumienie, wolność, aspiracje, priorytety, sferę moralną, duchową i religijną. Złożenie sakramentalnej przysięgi małżeńskiej wymaga od narzeczonych zdolności do podejmowania decyzji na zawsze. Do małżeństwa nie są zdolni ci, którym brakuje odwagi do podejmowania takich decyzji. Odwaga podejmowania nieodwołalnej decyzji płynie z mocy miłości, a nie z fizycznego czy emocjonalnego zauroczenia drugą osobą, gdyż popędy i emocje przemijają i nie są fundamentem żadnej więzi trwałej, szczęśliwej i wiernej.

 

Co znaczy wziąć kogoś za męża lub żonę?
“Biorę ciebie za żonę/za męża” – te słowa oznaczają, że małżonek staje się odtąd dla mnie kimś absolutnie wyjątkowym. To nie będzie ledwie mój partner czy partnerka, albo ktoś, z kim zwiążę się jedynie na zasadzie próby. Wziąć kogoś za żonę czy za męża to publicznie zadeklarować, że od tego momentu ta osoba staje się dla mnie kimś najważniejszym na ziemi, czyli kimś jeszcze ważniejszym niż te osoby, które dotąd kochałem najbardziej. Jezus wyjaśnia, że “opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem” (Mt 19, 5). Od momentu zawarcia małżeństwa troska o więź z żoną czy mężem ma pierwszeństwo nawet przed troską o ukochanych rodziców, o rodzeństwo czy o serdecznych przyjaciół! Złożenie przysięgi małżeńskiej to  publiczne zadeklarowanie tego, że innym osobom nie wolno usiłować budowania ze mną więzi tak silnej i tak intymnej, jaka jest właściwa jedynie dla małżonków. Warunkiem dochowania przysięgi małżeńskiej jest nie tylko duży stopień niezależności od rodziców i innych bliskich, ale także od wszystkich ludzi, z którymi małżonkowie będą mieli kontakt w przyszłości, na przykład w miejscu pracy czy w środowisku znajomych.
“… i ślubuję Ci miłość…”. Miłość na wzór Chrystusa?
Oczywiście chodzi tu o  miłość, jakiej uczy nas Jezus, gdyż żadna inna miłość nie jest miłością prawdziwą. Ten centralny element przysięgi małżeńskiej oznacza, że narzeczeni nie ślubują sobie pożądania, zakochania, tolerancji czy akceptacji, lecz miłość! Nic mniejszego niż wielka miłość, jakiej uczy nas sam Bóg, nie wystarczy do tego, by ona i on byli ze sobą szczęśliwi na zawsze! Wzorem dla małżonków nie jest więc jakakolwiek miłość, czy też to, co za miłość uznają oni sami albo telewizyjni “eksperci”, lecz wyłącznie ta miłość, jakiej uczy nas Jezus i jaką On pierwszy nas ukochał: bezwarunkowo, w dobrej i złej doli, aż do śmierci. Dojrzali małżonkowie fascynują się Jezusem, gdyż pragną uczyć się miłości od Mistrza, a nie od czeladników. Chrystus, który umiłował Kościół tak, jak mąż ma kochać – z wzajemnością – swoją żonę,uczy nas miłości ofiarnej i czułej, a jednocześnie miłości mądrej, czyli takiej, która wyraża się na różne sposoby, gdyż jej komunikowanie dostosowane jest do sytuacji i zachowania kochanej osoby. Małżonkowie przysięgają sobie to, że w każdej sytuacji będą się wspierać i sobie pomagać. Nie przysięgają natomiast tego, że będą siebie nawzajem rozpieszczać, że będą pobłażliwie patrzeć na ewentualne błędy współmałżonka czy że jedno podporządkuje się tej drugiej osobie.

 

Podobnie z przebaczeniem błędów? Też w imię Miłości?
Miłość mądra na wzór Jezusa oznacza, że mąż i żona patrzą na siebie jak na bezcenny skarb i że są gotowi przebaczać tej drugiej stronie jej ludzkie niedoskonałości, ale pod warunkiem, że osoba błądząca potrafi – z miłości! – uznać wprost swoje winy, przeprosić, zmieniać się na lepsze, zanim poprosi współmałżonka o przebaczenie. Kto naprawdę kocha, ten nie oczekuje od żony czy męża naiwności albo pobłażania dla popełnianych przez siebie błędów. Wymaga natomiast od siebie tego, by codziennie i na różne sposoby komunikować miłość, którą przysiągł.
Wzajemna miłość mobilizuje małżonków do pracy nad sobą, do rozwoju i dorastania do świętości po to, by kochać współmałżonka każdego dnia coraz bardziej. Miłość sprawia, że on i ona potrafią także coraz bardziej, z coraz większą wdzięcznością i czułością przyjmować miłość od tej drugiej osoby. Małżonkowie ślubują sobie miłość aż tak ufną i intymną, że prowadzi ona do jedności ich ciał. Miłość sprawia, że oboje małżonkowie cieszą się tą drugą osobą w pełni, czyli w jej byciu kobietą lub mężczyzną, a także w jej niepowtarzalnej wrażliwości i specyficznych potrzebach, związanych z daną płcią. Małżonkowie zawsze respektują fizjologiczną i emocjonalną specyfikę tej drugiej osoby. Wzajemna miłość wyklucza używanie współmałżonka jako środka do osiągnięcia własnych celów. Taka sytuacja miałaby miejsce na przykład wtedy, gdyby mąż usiłował nakłaniać żonę do niszczenia swojej płodności i swojego zdrowia po to, by on zapewnił sobie przyjemność seksualną, gdy tylko będzie miał na to ochotę, czyli w oderwaniu od miłości i płodności. Kochający się małżonkowie potrafią komunikować miłość na setki sposobów, a nie jedynie w kontekście współżycia seksualnego.

 

Małżonkowie ślubują sobie “… wierność…”. Jak zrozumieć tę wierność?
Wypełnienie przysięgi wierności dokonuje się przez to, że małżonkowie są lojalni wobec siebie nie tylko wtedy, gdy przebywają ze sobą twarzą w twarz, ale również wtedy, gdy kontaktują się z innymi ludźmi. Wierność oznacza wolność od nieczystych spojrzeń, myśli czy pragnień w odniesieniu do kogokolwiek. Oznacza również, że w sytuacjach konfliktowych ze światem zewnętrznym – nawet w przypadku konfliktu z własnymi rodzicami – mąż i żona stoją po tej samej stronie i wspierają siebie nawzajem. Ewentualne kwestie sporne wyjaśniają sobie w cztery oczy.
Niewierność przejawia się w mówieniu bez szacunku o współmałżonku do innych ludzi, na zdradzaniu jego sekretów czy opowiadaniu innym ludziom o małżeńskich sprawach intymnych, a także na podważaniu autorytetu żony czy męża. Najbardziej radykalną i dotkliwą formą niewierności jest niewierność w sferze seksualnej. Zdrada małżeńska powoduje nieodwracalne zranienia. Jeśli dochodzi do takiego dramatu, to znaczy, że wcześniej doszło do innych form niewierności. Narzeczeni ślubują sobie wierność we wszystkich wymiarach wspólnego życia. Wierność cielesną i seksualną. Wykluczają intymną bliskość w relacjach z innymi ludźmi. Całkowicie wykluczają romansowanie czy flirtowanie. Zachowują wierność wobec siebie we wszystkich wymiarach: w myśleniu, w przeżywaniu, w zasadach moralnych, w hierarchii wartości, w priorytetach, wierność we wspólnym stylu życia. Są sobie wierni i bliscy w każdej sytuacji. Bycie przy małżonku jest dla nich zdecydowanie ważniejsze niż praca zawodowa, niż bycie przy rodzicach, a tym bardziej niż własne hobby, przyzwyczajenia czy kontakty koleżeńskie. Jeśli praca zawodowa, działalność społeczna, kontakty towarzyskie zagrażają byciu blisko obojga małżonków, to wierny małżonek potrafi natychmiast z tego wszystkiego się wycofać.
“… i uczciwość małżeńską…”. Uczciwość, która jest także szansą na jeszcze lepsze poznanie siebie?
Uczciwość to bezwzględna lojalność małżonków względem siebie w każdej sprawie i sytuacji. Uczciwość wyklucza kłamstwo czy oszukiwanie małżonka w czymkolwiek. Zakłada natomiast wzajemną szczerość oraz otwarte mówienie sobie nawzajem o tym, co ewentualnie niepokoi jedną ze stron czy obie strony. Uczciwość to pomaganie małżonkowi na coraz lepsze poznawanie i rozumienie siebie nawzajem. Uczciwy mąż i uczciwa żona nie wykorzystują wiedzy o słabych stronach małżonka po to, by zadać ból. Nie czynią tego nawet w sytuacji rozczarowania czy konfliktu. Uczciwość wiąże się też ze świadomością, że jeśli między małżonkami pojawiają się jakieś konflikty czy nieporozumienia, to zwykle wina leży po obydwu stronach, chociaż niekoniecznie w różnych proporcjach. Szczególnie wrażliwi powinni być małżonkowie na uczciwość w sprawach najbardziej intymnych. Zaprzeczeniem uczciwości jest na przykład sytuacja, w której żona decyduje się na poczęcie dziecka, korzystając ze swojej wiedzy na temat płodności, mimo że wie, iż mąż nie jest jeszcze gotowy do podjęcia takiej decyzji. Małżonkowie powinni szczerze mówić sobie o swoich potrzebach i pragnieniach, o tym co im sprawia radość, a co ich niepokoi. Nie powinni mieć przed sobą tajemnic. Nie powinni mieć podwójnego życia, ukrytych źródeł dochodu czy kontaktów z osobami, o których nie wie małżonek. Kochający się małżonkowie wiedzą, że uczciwość – podobnie jak wierność – jest niepodzielna i że złamanie uczciwości w jednej sprawie, prowadzi do nieuczciwości także w innych dziedzinach życia.

 

“… oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci…”. Aż do śmierci!
Ten fragment przysięgi małżeńskiej stanowi potwierdzenie tego, że miłość jest bezwarunkowa i nieodwołalna, że nie ma nic wspólnego z “wolnymi” – od wierności i odpowiedzialności! – związkami, z (rozerwalnym) kontraktem cywilnym czy z konkubinatem. Małżonkowie ślubują sobie nawzajem, że z miłością będą odnosić się do siebie nawzajem zawsze i wszędzie, w dobrej i złej doli, aż do śmierci. Nie pozostawią siebie nawzajem w żadnej sytuacji i w żadnej potrzebie, w zdrowiu i chorobie, w radości i cierpieniu, w bogactwie i w niedostatku. Kochający się małżonkowie nie tylko wykluczają możliwość rozwodu, ale także opuszczenie żony czy męża na zasadzie dłuższego wyjazdu do pracy, na przykład zagranicę. Mąż i żona wykluczają nie tylko zewnętrzne rozstanie, ale także wewnętrzną, duchową “emigrację”, czyli zamykanie się we własnym świecie zainteresowań, pracy czy marzeń, żyjąc obok małżonka, a nie z nim.
Wyjątkową sytuacją rozstania na dłuższy czas może być jedynie separacja małżeńska i to wyłącznie w zupełnie skrajnych sytuacjach, na przykład z konieczności obrony przed mężem-alkoholikiem, który stosuje przemoc. Jednak także wtedy krzywdzona osoba pozostaje wierna przysiędze miłości, modli się za małżonka przeżywającego kryzys i jest gotowa na przyjęcie go z powrotem, gdy tylko ustąpi przyczyna separacji. Miłość małżeńska to nie tylko zobowiązanie do tego, by już na zawsze być z tą drugą osobą, ale także do tego, by kochać ją coraz bardziej, gdyż tylko wtedy wspólne życie będzie coraz większym świętem, a nie ciężarem. Małżeństwo zaczyna być zagrożone wtedy, gdy któreś z małżonków przestaje okazywać miłość, gdy małżonkowie zaniedbują wychowanie katolickie dzieci lub gdy jedno z nich zaczyna oddalać się od Boga.

 

“…Tak mi dopomóż, Panie Boże w Trójcy Jedyny i wszyscy święci!”
Ten ostatni element przysięgi małżeńskiej oznacza, że oboje narzeczeni mają świadomość własnych ograniczeń i słabości. Uznają przed sobą nawzajem, że nie są Bogiem i że nie są miłością, ale że z pomocą Boga – i tylko wtedy! – są w stanie kochać aż tak mocno, że zaskoczą tym nawet samych siebie. Okazywanie sobie na co dzień, w radości i smutku, w zdrowiu i chorobie, w dobrych i trudnych chwilach miłości wiernej, cierpliwej, ofiarnej, mądrej, czułej i płodnej jest możliwe tylko mocą przyjaźni z Bogiem. A to oznacza troskę męża i żony o wspólne wzrastanie w przyjaźni ze Stwórcą, który stworzył nas z miłości i do miłości.Kochający się małżonkowie razem się modlą, razem przeżywają Eucharystię, razem korzystają z innych sakramentów, razem zachwycają się świętymi małżeństwami, które Kościół beatyfikował czy tymi, którzy promieniują wzajemną miłością, a należą do grona ich krewnych czy znajomych. Małżonkowie mogą obrać sobie jakiegoś świętego na szczególnego patrona ich małżeństwa i rodziny. Najlepszą gwarancją wzajemnej miłości aż do śmierci będzie to, że największym marzeniem małżonków będzie wspólne dorastanie do świętości.

 

http://www.deon.pl/slub/narzeczenstwo/art,60,co-jest-niezwyklego-w-przysiedze-milosci.html

*************

Co pomaga być wiernym?

Anna Kaik